Μια ανάσα ζωής... άλλως τα Εθνικά Ομόλογα Σωτηρίας.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18η Δεκεμβρίου 2009)

Ακούσαμε τον λόγο του Πρωθυπουργού κυρίου Παπανδρέου και τις σκέψεις του για το ότι θα αναγκαστούμε να πάρουμε αποφάσεις σκληρές αλλά δίκαιες μέσα στους επόμενους μήνες που δεν πήραμε στις προηγούμενες δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση.

Ο λόγος του κυρίου Παπανδρέου είχε σκοπό να δώσει τις βασικές γραμμές σκέψης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και όχι να πει τι ακριβώς θα κάνει με τις μόνες λεπτομερειακές αναφορές να αποτελούν απλά δείγματα της νέας αντίληψης για το που θα επικεντρωθεί η προσπάθεια.

Μεταξύ αυτών των δειγμάτων ακούσαμε π.χ. ότι η φοροκλοπή από τις πετρελαϊκές εταιρείες ανέρχεται σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ και αμέσως σκέφτηκα: Να η λύση... σε τρία χρονάκια θα πιάσαμε τα 15 δις που χρειαζόμαστε για την μείωση του ελλείμματος σε υποφερτό επίπεδο από μια και μόνη πηγή...

Όμως δεν είμαι αφελής... Αναρωτιέμαι λοιπόν πως το Υπουργείο Οικονομικών ή το πρώην Εμπορίου ή το πρώην Ναυτιλίας γνωρίζουν ή γνώριζαν αυτά τα μεγέθη και αφού τα γνώριζαν γιατί κάθονταν και το συζητούσαν. Ασφαλώς δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξαφνικά οι κακοί γινήκανε καλοί και ικανοί να αλλάξουν άρδην όλη την φιλοσοφία αντιμετώπισης του οικονομικού εγκλήματος ενώ το στελεχιακό δυναμικό, εκτός της γενικής διεύθυνσης, παραμένει το ίδιο... εξαιρουμένων των νέων Ράμπο του κυρίου Χριστοδουλάκη που πιστεύεται ότι θα έχουν καθοριστικό ρόλο... Περίεργα πράγματα δεν νομίζετε;

Άκουσα επίσης ότι οι η αγορά εργασίας δεν είναι σκλαβοπάζαρο και ότι με την ενσωμάτωση των αλλοδαπών εργατών στους ασφαλιστικούς φορείς θα αυξηθούν τα έσοδά τους... Τώρα μάλιστα σκέφτηκα, σε μια φθίνουσα οικοδομική δραστηριότητα που μόνο απολύει και δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς, αυτούς δηλαδή που απετέλεσαν την ατμομηχανή της οικονομίας μας τα τελευταία χρόνια, θα εισπράξουμε και εισφορές από απολυόμενους...

Όσοι έχουν επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζουν ότι σήμερα οι άνεργοι αλλοδαποί που έχουν ήδη ασφαλιστική κάλυψη έχουν βγει στη γύρα για να αγοράσουν ασφαλιστικές εισφορές, “μισακά” με εικονικούς εργοδότες που υποδήλωσαν εγγεγραμμένα μεροκάματα αλλά πρέπει να κλείσουν την χρονιά με όσα επιβάλλει η τρέχουσα ασφαλιστική νομοθεσία...

Σε αντίθεση, οι σκέψεις του κυρίου Παπανδρέου, αν και στη σωστή κατεύθυνση, εκφράζουν μια εικονική πραγματικότητα για το εργασιακό περιβάλλον.

Συνέχισε ο Πρωθυπουργός με την αναφορά του σε μειώσεις κατά 10% των δαπανών του δημοσίου τομέα αλλά χωρίς μειώσεις ή ακόμα και πάγωμα μισθών...

Καμία αναφορά ασφαλώς δεν έγινε στο τι σημαίνει μισθός δημοσίου στην σύγχρονη Ελλάδα και καμία αναφορά στο ότι ο βασικός μισθός ουδεμία σχέση έχει με τις τελικές απολαβές...

Το χειρότερο όμως είναι ότι κανείς δεν βγαίνει να μας ενημερώσει για αυτή την σχέση, την σχέση δηλαδή μεταξύ βασικών μισθών και επιδομάτων ή άλλων εισοδημάτων που απορρέουν από περίεργες ή και φανταστικές υπερωρίες ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τι μπορεί να κοπεί και τι όχι.

Υποθέτω, ότι με τις υπέρογκες δαπάνες (=σπατάλες) αναφέρεται σε κόστη τάχατες εκπαιδευτικών ταξιδίων και άλλων αγορών που όμως αφορούν την ιδιωτική οικονομία διότι ο Δημόσιος τομέας αγοράζει όχι μόνο την εργασία των υπαλλήλων του αλλά και τα αγαθά που τους περιβάλουν ή κάνουν εφικτή την εργασία τους όπως π.χ. τα αναλώσιμα των νοσοκομείων που αφορούν την ιδιωτική οικονομία.

Άρα οι παραγωγικότεροι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις τους θα πληρώσουν το μαλλί των μειώσεων της “σπατάλης” κατά 10% του δημόσιου τομέα και όχι η σταθερή μηχανή των δημοσίων υπαλλήλων που αν συνολικά το εργατικό δυναμικό της χώρας έχει την μισή παραγωγικότητα (ΑΕΠ / Εργαζόμενοι = 48.158) από εκείνη π.χ. της Δανίας (92.690), αντιλαμβάνεστε πόσο χειρότερη πρέπει να είναι συγκριτικά η δική τους παραγωγικότητα.

Μίλησε επίσης ο Πρωθυπουργός για πράσινη ανάπτυξη.

Δεν θα είμαι κυνικός για να την αντιπαραβάλω με τα πράσινα άλογα των προηγούμενων κυβερνήσεων, αφενός διότι θεωρώ τον νέο Πρωθυπουργό καμωμένο από μια πραγματικά εκσυγχρονιστική πάστα και αφετέρου επειδή περιμένω πολλά από την νέα υπουργό κυρία Μπιρμίλη.

Όμως θα παρακαλούσα και τους πλέον αισιόδοξους να επισκεφτούν την σελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματκής Αλλαγής: http://www.opengov.gr/minenv/ όπου φιλοξενείται η δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση του νέου σχεδίου νόμου για την “Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής”.

Αναμφίβολα, η δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη είναι ένα γενναίο βήμα προς την κατεύθυνση της πολυσυμμετοχικής δημοκρατίας. Όμως πρόκειται για τεχνική διαβούλευση επί αλλαγών σε άρθρα προηγούμενων νόμων (βλέπε π.χ. άρθρο 2 του ν.3010/2002 (ΦΕΚ 91Α’), & άρθρο 1 του ν.3468/2006 (ΦΕΚ 129Α’)) που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του νέου νόμου χωρίς αυτός να αναμορφώνεται ριζικά ώστε να είναι αυτούσιος, ολοκληρωμένος και επομενως καταληπτός από επενδυτές και όχι νομομαθείς.

Ευχαριστούμε την κυρία Μπιρμπίλη για την πρωτοβουλία της αλλά δεν βλέπω πως αυτές οι αλλαγές θα έχουν επιπτώσεις στις αρρυθμίες υλοποίησης των ήδη αδειοδοτημένων επενδυτικών έργων σε ΑΠΕ.

Βέβαια, ο κύριος Πρωθυπουργός επανέλαβε τις λέξεις “Πράσινη Ανάπτυξη” τόσες φορές που η σκέψη μου αρνήθηκε να αποφύγει τη σύγκριση με τα περιβόητα “ΘΑ” του αείμνηστου παππού του και Γέρου της Δημοκρατίας κατά την άχαρη προχουντική περίοδο.

Να σημειώσω όμως ότι κάθε ανάπτυξη θέλει χρηματοδοτήσεις και για να γίνει αυτό θα πρέπει οι πόροι που θα περικοπούν από τον δημόσιο τομέα ή εκείνοι που θα βρεθούν από τον περιορισμό του οικονομικού εγκλήματος να πανε εκεί ακριβώς χωρίς να περιμένουμε θεαματικά πράγματα από πλευράς νέων θέσεων εργασίας αφού η πράσινη ανάπτυξη είναι εντάσεως κεφαλαίου. Μοναδική εξαίρεση η ανάπτυξη που συνδέεται με την ριζική αναδιάρθρωση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής όπου τα τελευταία χρόνια, όταν δεν “παρήγαγε” ομόλογα της Lehman Brothers, επέμενε να παράγει βαμβάκι και καπνά ή να στέλνει τα κατσίκια της στον εξανδραποδισμό του φυσικού πλούτου σε κάθε καμένο δάσος.

Η πράσινη ανάπτυξη έχει έναν ακόμα σοβαρό περιορισμό που προδιαγράφει το 20% της δυνητικά παραγόμενης πράσινης ενέργειας.

Ιδιαίτερα η ηλεκτρική ενέργεια από ΑΠΕ (Φωτοβολταϊκά και Ανεμογεννήτριες) είναι ασταθής και απαιτεί υψηλά ποσοστά άλλων πηγών να είναι είτε σε λειτουργία είτε σε κατάσταση κοστοβόρου ετοιμότητας. Τι θα γίνει επομένως με το 80%, θα συνεχίσει να προέρχεται από βρώμικους λιγνιτικούς σταθμούς ή έστω καύσης αερίου; Και αν έτσι είναι τα πράγματα που θα είναι η πράσινη ανάπτυξη ή με τι χρήματα θα υλοποιηθεί όταν σήμερα η παραγόμενη ενέργεια προέρχεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από τον φτηνό εγχώριο λιγνίτη;

Τα ερωτήματα επομένως για την πολυδιαφημιζόμενη πράσινη ανάπτυξη είναι πολλά και οπωσδήποτε όχι της στιγμής διότι σήμερα καιγόμαστε και πάνω στην καψάλα μας δεν μπορούμε να φιλοσοφούμε...

Αυτή ακριβώς την υπερένταση της στιγμής εξέφρασε ο αγωνιώδης λόγος του Μίμη Ανδρουλάκη, σε πρόσφατη συνάντηση στον Κεραμεικό, με παρουσίες από σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Εκεί τόνισε ο Μίμης ότι σήμερα το θέμα δεν είναι οι διαβουλεύσεις και οι αναλύσεις αλλά οι άμεσες πράξεις. Σήμερα κρεμάται επί χρεών ο ελληνικός λαός και όχι αύριο και αν δεν προλάβουμε τις αγχόνες αύριο θα μας βρουν κρεμασμένους.

Η πρόταση του Μίμη που έχει ίσως την μεγαλύτερη πρακτική αξία ήταν αυτή περί του Εθνικού Ομολόγου.

Η έκδοση Εθνικού Ομολόγου είπε, μπορεί ανάλογα με τη συγκυρία να προσελκύσει το ευρύ εγχώριο αποταμιευτικό κοινό και να ανακουφίσει σ' ένα σημαντικό βαθμό το δανεισμό της χώρας από τις πιέσεις των διεθνών αγορών.

Η έκδοση Λαϊκών ή Εθνικών Ομολόγων θα μπορούσε να παραλληλισθεί και με το «Σχέδιο για την αποκατάσταση της ευρωπαϊκής πιστοληπτικής ικανότητας και της χρηματοδότησης της αρωγής και της ανασυγκρότησης» που είχε συντάξει ο Keynes για την Ευρώπη του 1919.

Η βασική ιδέα ήταν τότε η έκδοση ομολόγων που θα επιτελούσαν διπλή λειτουργία, καθώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διευθέτηση του διασυμμαχικού χρέους, αλλά και να θεωρηθούν ως πρώτης τάξης εχέγγυα για τη σύναψη δανείων από τις κεντρικές τράπεζες.

Μεταξύ άλλων, επισημάνθηκε τότε η αδυναμία των ιδιωτικών επιχειρήσεων να αναλάβουν το συνολικό βάρος της ευρωπαϊκής ανασυγκρότησης, ενώ θεωρήθηκε ότι η άμεση αποκατάσταση της ευρωπαϊκής πιστοληπτικής ικανότητας ήταν η μόνη εφικτή λύση απεμπλοκής από τη συνεχή οικονομική εξάρτηση των Η.Π.Α. Η σχετικότητα με τις Ελληνικές επιχειρήσεις, την Ελλάδα, την Ε.Ε. και τις διεθνείς σημερινές «συγκυρίες» είναι προφανής.

Η έκδοση όμως Λαϊκών ή Εθνικών Ομολόγων υπαγορεύεται από αυστηρές προϋποθέσεις, όπως:

 Να είναι πραγματικά μια φθηνότερη μορφή δανεισμού με επιτόκιο κατώτερο των αγορών από τις οποίες δανείζεται το Ελληνικό δημόσιο.
 Να προβλέπει την μείωση των αντιπαραγωγικών δημόσιων δαπανών ή την αύξηση των εσόδων του προϋπολογισμού σε ύψος που να αντιστοιχεί στο ετήσιο κόστος αποπληρωμής αυτού του δανείου, ώστε να μην οδηγηθούμε σε νέα κλιμάκωση του δημόσιου χρέους.
 Να απαλλάσσει τον ατομικό / ιδιώτη αγοραστή του ομολόγου από την υποχρέωση του "πόθεν έσχες" μέχρι την ονομαστική αξία του ομολόγου (π.χ. τις10 ή 15 χιλιάδες ευρώ), ώστε να αποκλειστούν οι "ηθικοί κίνδυνοι"
 Να φορολογούνται οι τόκοι όπως και οι τραπεζικές καταθέσεις με συντελεστή 10%
 Να τοποθετούνται τα δανειακά κεφάλαια σε δυναμικά ανερχόμενους τομείς που αυξάνουν την παραγωγικότητα, ενισχύουν την παραγωγική βάση και μειώνουν το δραματικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας.

Το Εθνικό Ομόλογο θα γίνει έτσι Ομόλογο Σωτηρίας που θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού συναγερμού όλων των κοινωνικών, δημιουργικών και παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας για τη σωτηρία της χώρας επιτυγχάνοντας ριζικές δομικές αλλαγές και παράλληλα σταδιακή κάλυψη του απειλητικού δημοσιονομικού κενού.

Τα ομόλογα αυτά στα πλαίσια ακριβώς μιας πατριωτικής συσπείρωσης του Ελληνισμού, θα μπορούσαν να απορροφήσουν μέρος των εδώ καταθέσεων των Ελλήνων (υπολογίζονται σε 230 δις ευρώ) αλλά και των Ελλήνων του εξωτερικού που είναι πολύ πιθανό να θελήσουν να συμβάλλουν, με το αζημίωτο βέβαια, στην πρόοδο της χώρας.

Το δραματικό πλεονέκτημα ενός Εθνικού Ομολόγου είναι ότι οι τόκοι των 12 δις ευρώ που επιβαρύνουν τον σημερινό προϋπολογισμό θα κατευθύνονται στα Ελληνικά νοικοκυριά και στην κατανάλωση που είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες κάθε προσπάθειας για ανάκαμψη της οικονομίας εφόσον τροφοδοτεί την έμμεση φορολογία.

Επιπλέον, τα ομόλογα θα χρησιμοποιούνται ως εγγυήσεις για παροχή στεγαστικών δανείων χωρίς άλλες περίπλοκες εγγυοδοσίες.

Όμως θα έχουν και κάποιες αρνητικές επιπτώσεις για τις τράπεζες εφόσον θα απορροφάται η ρευστότητά τους και θα μειώνονται οι δυνατότητές τους να διαμορφώνουν πολλαπλασιαστικά τις κάθε μορφής χορηγήσεις τους.

Όμως εδώ θα πρέπει να αντιπαραβάλουμε έναν άλλο καθόλου ασήμαντο κίνδυνο για τις τράπεζες και αυτός είναι η δραματική απαξίωση του Ελληνικού δημοσίου που αν συνεχίσει να βαθμολογείται με χαμηλό δείκτη εμπιστοσύνης θα αναγκάσει τις τράπεζες να μειώσουν δραματικά το ύψος των χορηγούμενων δανείων που αντιστοιχούν στα ίδια κεφαλαία που διαθέτουν.

Η σχέση μάλιστα μείωσης των χορηγούμενων δανείων βάσει των ιδίων κεφαλαίων, που επιβάλει η συνθήκη της Βασιλείας ΙΙ σε συνθήκες απαξίωσης των ιδίων κεφαλαίων (αποτελούμενων από απαξιωμένα κρατικά ομόλογα) είναι τόσο δραματική που αν συγκριθεί με την κατά πολύ μικρότερη μείωση των επιπτώσεων από τον ανταγωνισμό των ομολόγων, το πλεονέκτημα των Εθνικών Ομολόγων είναι πασιφανές.

Οι κουβάδες και το χρέος...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 11η Δεκεμβρίου 2009)

Συγχωρέστε με αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί ότι το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα μπορούσε να σχετίζεται με τα χρωματιστά κουβαδάκια που πρόσφατα τοποθέτησε ο γνωστός πλέον σε όλους εργολάβος στις οδούς Λεβίδου και Κολοκοτρώνη, για να ξεχωρίσει τον τσιμεντένιο ποδηλατόδρομο από το οδόστρωμα.

Αλλά ας αρχίσουμε από την σοβαρότερη πλευρά του θέματος, εκείνην που εξέφρασε ο πρωθυπουργός κύριος Παπανδρέου τονίζοντας ότι για πρώτη φορά από το 1974 απειλείται η εθνική μας κυριαρχία λόγω της αδυναμίας μας που είναι προϊόν του ελλείμματος και κατ επέκταση των δυσβάστακτων υποχρεώσεων της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους εν μέσω συνεχιζόμενης διεύρυνσής του.

Οι διεύρυνση είναι το αγχωτικό μαρτύριο είτε διότι οι δημοσιονομικές περικοπές δεν επαρκούν είτε διότι αυτό μεγαλώνει έτσι και αλλιώς από το άνοιγμα των spreads, δηλαδή των εκατοστιαίων μονάδων επιτοκίου που πληρώνει η χώρα μας παραπάνω από την Γερμανία στους αγοραστές των ομολόγων με τα οποία χρηματοδοτείται η κάλυψη του ελλείμματος.

Από αυτή την στήλη έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην τραγικότητα του προβλήματος αλλά και στην αλαζονεία της εξουσίας των Ευρωπαίων εταίρων μας που με άφατη υποκρισία μας πιέζουν να μειώσουμε το τεράστιο έλλειμμα, που τάχα δεν γνώριζαν μέχρι προχτές, μεταξύ άλλων μειώνοντας και τις αμυντικές μας δαπάνες.

Και Ελλάδα χωρίς αμυντικές δαπάνες είναι Ελλάδα ανίκανη να προστατέψει τον εαυτό της, κατάσταση που την κάνει έρμαιο στα θέλω των ξένων όπως έδειξε πάμπολλες φορές η Ελληνική ιστορία...

Αναμφίβολα το παιχνίδι των ξένων δεν μπορούμε να το δεχτούμε ασυζητητί και στα τεχνάσματα επιβολής της δικής τους εξουσίας πρέπει να αντιτάξουμε με ευφυΐα τις δικές μας θέσεις ώστε να γίνει από την αρχή ξεκάθαρο ότι διάθεση για συνεργασία έχουμε αλλά για δουλεία όχι.

Σίγουρα επανάσταση δεν έχουμε τα περιθώρια να κάνουμε... Οι επαναστάσεις στις ώριμες κοινωνίες έχουν προ πολλού περάσει από το στάδιο των εχθρικών κονταροκτυπημάτων σε εκείνο των ειρηνικών ασκήσεων ανταγωνιστικής ευφυΐας.

Σε αυτό το πεδίο θα πρέπει επομένως να κινηθούμε πατώντας πόδι όπου και όταν μας παίρνει όπως ακριβώς έπραξε ο Βενιζέλος μετά τον όλεθρο της Μικρασιατικής καταστροφής.

Ο ανταγωνισμός της περασμένης εβδομάδας μεταξύ των ανακοινώσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα Ελληνικά δρώμενα είναι ενδεικτικό του πως θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες στο μπλοκ της αντιπαράθεσης στα συμφέροντά μας.

Είναι απόλυτα σίγουρο ότι το 2% δεν προβληματίζει το 98% των Ευρωπαίων εταίρων μας ως αξία αλλά ως γεγονός... Το τι θα συμβεί πλέον στην Ελλάδα είναι για αυτούς θέμα γοήτρου.

Αν δεν υπήρχε το γόητρο θα βάζαν από την “τσέπη” τους και θα μας χάριζαν το έλλειμμα μονοκοπανιάς... Μην εντυπωσιάζεστε... δεν θα έκαναν ψυχικό... Business as usual θα έκαναν διότι αυτό το ζεστό χρήμα θα γυρνούσε πίσω σε αμυντικές δαπάνες και πολυτελή καταναλωτικά είδη ή μέσα διαβίωσης.

Αν διάλεγαν αυτό τον δρόμο οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα είχαν κάνει το τέλειο έγκλημα δένοντας μας με την συγκατάθεσή μας χειροπόδαρα και παίζοντας από θέση ισχύος τον ρόλο του Daddy που βάζει το χέρι στην τσέπη όποτε ο κανακάρης του το ζητά αλλά απαιτεί από αυτόν να τον γηροκομήσει...

Σήμερα, η μάχη γίνεται διαφορετικά και πάνω από το δυνητικό πτώμα της χώρας μας ερίζουν όπως τα αγρίμια της ζούγκλας η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Όχι εγώ θα βάλω τους κανόνες λεει το ΔΝΤ, όχι εσύ δεν έχεις αρμοδιότητα να τους βάλεις και να κάτσεις στα τριτοκοσμικά αυγά σου απαντά η ΕΕ και η διαμάχη ολοένα και περισσότερο θυμίζει αγρίμια που αφήνοντας το πτώμα εξουθενώνουν το ένα το άλλο...

Πάνω από το σώμα μας λοιπόν που σπαρταρά τσακώνονται για λόγους γοήτρου οι Ευρωπαίοι εταίροι με τους διεθνείς παράγοντες της οικονομίας σε ένα καινούργιο σταυροδρόμι ψυχών και σωμάτων.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των οικονομικών ανταγωνισμών η πολιτική παραφωνία και η προκλητική ασυνέπεια της σημερινής αριστεράς με τόνους στα όρια της ιλαρότητας, μας θυμίζει ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα επειδή εξυπηρετούμε τον μονόδρομο της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας που μας επέβαλε ο συνήθης κακούργος, ο Καπιταλισμός...

Άκουσον, άκουσον Λένιν από εκεί που βρίσκεσαι τις φωνές των απογόνων σου.

Άκουσον, άκουσον εσύ που ηγήθηκες με επιτυχία της μεγαλύτερης ανατροπής στην ιστορία του κόσμου, επειδή είχες σχέδιο και μαχητικότητα, τι λένε τα αποπαίδια σου.

Άκουσον, άκουσον σε τι κατάσταση έφτασαν ώστε να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι η πλουτοκρατία και από αυτούς θα τα πάρουμε για να ζήσουμε εμείς καλλίτερα και αυτοί πολύ χειρότερα.

Βέβαια αείμνηστε αρχηγέ των Μπολσεβίκων, όλα αυτά τα δισέγγονά σου ξεχνούν κάποιες βασικές λεπτομέρειες των αγώνων σου, ξεχνούν π.χ. τις παροτρύνσεις σου στο να ξαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια των πλουτοκρατών της εποχής σου που αφού οι καλοί σου σύντροφοι τα λεηλάτησαν, ερίζανε για το πως ορίζεται η καθαρότητα του επαναστάτη...

Τα δισέγγονά σου ξεχνούν ότι όταν είδες και απόειδες με εκείνους που εξομοίωσαν την κοινωνική σου επανάσταση με την αρπαχτή, επέβαλες σκληρά σχεδόν απάνθρωπα μέτρα και όταν και αυτά δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα εισήγαγες ξανά το κίνητρο του Καπιταλισμού με τις 32 μισθοδοτικές κλίμακες της Νέας Οικονομικἠς Πολιτικής ώστε ο εργάτης να έχει πάντα μπροστά του το καρότο του μισθού του διευθυντή του εργοστασίου και έτσι το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας να ζει και να βασιλεύει...

Έρχονται λοιπόν σήμερα τα δισέγγονά του Λενινισμού με τις παραποιημένες θέσεις του προπάππου τους να ισχυριστούν ότι η ανταγωνιστικότητα είναι ο κακός δαίμονας της σημερινής κοινωνίας.

Σε μια χώρα με ήδη χαμηλή ανταγωνιστικότητα που ο κρατισμός και ο κηφηνισμός έχουν δείξει απίθανες αντιστάσεις, εκείνοι επιμένουν να βλέπουν το φάντασμα της ανταγωνιστικότητας ως εχθρό τους.

Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν σε αυτή την εκδήλωση μαζικής παράνοιας πρότεινα στους συντρόφους να κάνουν ένα ενημερωτικό ταξείδι κατά Κίνα μεριά και αν δεν καταφέρουν να πείσουν την Κινεζική ηγεσία για την ορθότητα του λόγου τους ας τους μπατσίσουν μένοντας συνεπείς στο επαναστατικό τους πνεύμα...

Άλλωστε η επαναστατική λογική του αριστερισμού στην μαχητικότερη της έκφραση, τον Τροσκισμό, ελάχιστα συναισθήματα τρέφει για τις δημοκρατικές διαδικασίες και επομένως για την κοινοβουλευτική λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο τα ποικιλόχρωμα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν αφήνουν αυταπάτες σε κανέναν ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι με όπλα το δίκιο τους θάβρουν.

Οι σημερινές, σε καθημερινή σχεδόν βάση, πράξεις τραμπουκισμού δεν είναι παρά ένα δείγμα του πως η μη δημοκρατική αριστερά με τις αναρχοεξουσιαστικές τις παραφυάδες βλέπει να επιλύονται τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού.

Αυτή την κοινωνική ιδεοληψία βλέπει με άγχος ο σημερινός Πρωθυπουργός και έχει αρχίσει να χάνει τον ύπνο του.

Διότι δεν είναι μόνο οι ξένοι που έχει να αντιμετωπίσει αλλά και οι Έλληνες, ακόμα και τα συντρόφια του, που κάνουν εσωτερικό πόλεμο διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το κόστος της θέσης τους στο κοινοβούλιο...

Αντί να ιδρώνουν στραγγίζοντας κάθε δυναμικό που διαθέτουν πάνω σε αναλογιστικές μελέτες αντιμετώπισης του ασφαλιστικού μας εφιάλτη, έχουν το θράσος να αγνοούν ότι η σύνταξη π.χ. ενός δασκάλου είναι πλἐον μεγαλύτερη από τον μισθό του στο τελευταίο κλιμάκιο μισθοδοσίας που σημαίνει ότι οδηγούμαστε με απόλυτη βεβαιότητα στην καταστροφή αφού οι αποταμιεύσεις (αποθεματικά) δεν πρόκειται να επαρκέσουν για πολύ ακόμα.

Άρα στο όχι μακρινό μέλλον αντί για συντάξεις θα έχουμε μόνο επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας για όλους, ναι για όλους και όχι μόνο για τους νέους συνταξιούχους.

Όσο και αν φωνάζουν οι συνταξιούχοι του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, όσο και αν ωρύονται από αγανάκτηση, τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα είναι άδεια και νέο χρήμα δεν θα γεννούν παρά μόνο για την πρόνοια, το φαΐ τους δηλαδή και μόνο.

Αυτός είναι ο εφιάλτης του Γιώργου Παπανδρέου από τον οποίο μόλις αυτομόλησε ο Κώστας Καραμανλής και είδε την υγειά του...

Θα πρέπει επομένως να δούμε όχι το πως θα γίνουμε μη ανταγωνιστικοί, όπως μας ορμηνεύει η ανεύθυνη ηγεσία της σημερινής αριστεράς, αλλά το πως θα γίνουμε ακόμα ποιο ανταγωνιστικοί για να καλύψουμε τον δρόμο που θα μας εξασφαλίσει την ομαλή παράδοση της σκυτάλης στους νεότερους.

Μπορεί το σφρίγος των νέων σε συνδυασμό με την απογοήτευσή τους για το που οδηγείται η κοινωνία μας και σε ποιές δουλειές θα βρεθούν αύριο να γίνονται η αφορμή παρεκτροπών αλλά τα γεγονότα πάνε πολύ ποιο πέρα σε πράξεις φαυλότητας και μηδενισμού που κανείς με στοιχειώδη σεβασμό στο εαυτό του δεν μπορεί να αποδεχτεί.

Το να αντικαθιστάς την Ελληνική σημαία με την καρικατούρα σου δεν μπορεί να είναι μέρος της αντίδρασης για το άγχος της αναδουλειάς.

Το να δέρνεις ἠ να προπηλακίζεις έναν κορυφαίο Πανεπιστημιακό δάσκαλο δεν μπορεί να είναι πράξη που θα σώσει την νέα γενιά από το έλλειμμα που αφήσαμε εμείς οι παλαιότεροι.

Όμως πως να παραδειγματίσουμε τη νέα γενιά όταν ο δικός μας ο τοπικός εν προκειμένω χαβάς περιορίζεται στα πολύχρωμα κουβαδάκια του Δημάρχου;

Δεν ισχυρίζομαι με αυτό ότι φέρει την ευθύνη για την επιλογή τους ο κύριος Χιωτάκης αλλά ούτε αναγνωρίζω την εύκολη και λαϊκίστικη αντιπολίτευση του πρώην δημάρχου κυρίου Βάρδου που στενοχωρήθηκε με τους κουβάδες που περίμεναν έτοιμοι για το δέσιμο κάποιων άγνωστων πλοίων της ξηράς...

Οι πρώην κάβοι είναι βέβαια παρελθόν αλλά η έλλειψη σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε εν μέσω κρίσης τα προβλήματα του τόπου όχι...

Η τακτική του κοστοβόρου ράβε ξήλωνε δεν μπορεί να είναι η σημερινή επιλογή μας ακόμα και αν μας χαρακτηρίζει κάποιος υπέρμετρος Κευνσιανισμὀς.

Άλλωστε έχει ήδη αποδειχτεί ότι ο Κευνσιανισμός αντί να οδηγεί τα ευρώ της κρατικής σπατάλης στο να αυγατίζουν στη χώρα μας τα στέλνει να αυγατίσουν στα Κινεζικά εργοστάσια.

Αναμφίβολα, τα πειράματα με τα κουβαδάκια δεν είναι παρά μικρές άστοχες σπατάλες χωρίς ελπίδα να φέρουν πλούτο σε κανέναν. Δίνουν όμως ερείσματα σε εύκολη κριτική από μια λαϊκίζουσα αντιπολίτευση που αγωνιά να βρει λάθη εκεί που δεν υπάρχουν.

Τα παράδοξα και τα υποκριτικά...

(Το ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 4η Δεκεμβρίου 2009)

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα πρόσεξαν τους πτυχαίους τίτλους των εφημερίδων με το ακόλουθο μήνυμα: “Έδωσαν άγονες στον δημαγωγό Βγενόπουλο”

Ναι έδωσαν άγονες αλλά στον δημαγωγό, θα αναρωτηθείτε; Με ποια κριτήρια τον αποκαλούν δημαγωγό;

Δείτε λοιπόν την συνέχεια διότι έτσι μόνο θα αντιληφτείτε τις λεπτομέρειες αυτής της παράξενης ιστορίας που είναι ενδεικτική της νοσηρότητας που επικρατεί στην κοινωνία μας και στους εκλεκτούς της που η ίδια ανέδειξε στα ύπατα αξιώματα της πολιτικής.

Η εταιρεία Marfin Investment Group (MIG) που διοικεί ο κύριος Βγενόπουλος, ζήτησε από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τον συμπεριλάβει στην διεκδίκηση των άγονων γραμμών (πρόκειται για εκείνες τις αεροπορικές γραμμές εσωτερικού που δεν εξασφαλίζουν ικανοποιητική πληρότητα λόγω του μικρού αριθμού των μετακινουμένων και επομένως είναι μη βιώσιμες εμπορικά. Για τις γραμμές αυτές το κράτος μοιράζει ετησίως σημαντικά ποσά ώστε οι πτήσεις να γίνονται ακόμα και με εμπορική ζημιά και ο επιχειρηματίας να κλείνει τις ζημιές του με την προσφερόμενη επιδότηση. Ισχύει το ίδιο και για την ακτοπλοΐα)

Η κυβέρνηση τον αγνόησε και έδωσε τις άγονες γραμμές σε ανταγωνιστές του. Αυτό από μόνο του δεν θα έμοιαζε με σπουδαίο σκάνδαλο και δεν θα αποτελούσε ιδιαίτερα προκλητική τακτική αν ο κύριος Βγενόπουλος δεν είχε φροντίσει στην διεκδίκησή του να τονίσει ότι δεν θέλει την κρατική επιχορήγηση. Με άλλα λόγια ο Mr. MIG πετούσε το γάντι στην πολιτική εξουσία λέγοντας ότι εγώ είμαι ικανός να κάνω τις άγονες γραμμές, γόνιμες χωρίς επιδότηση ενώ εσείς, οι διαχειριστές του κράτους, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος δεν θα με πληρώσετε.

Και όμως η άρνηση ήλθε πριν δεύτερη και ωριμότερη σκέψη και μάλιστα με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο αφού ζητούσε -- άκουσον, άκουσον -- βελτίωση της μη επιχορηγούμενης προσφοράς... Δηλαδή ζητούσε αρνητική επιχορήγηση από τον λειτουργό των άγονων και ζημιογόνων γραμμών...

Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τέτοια γκάφα ολκής από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και δεν περίμενα τέτοια ανωριμότητα από τον κύριο Ρέππα που είχε την ευθύνη της υπόθεσης στο νέο συγκεντρωτικό υπουργείο ανάπτυξης και μεταφορών.

Τώρα αν θα μάθετε και το ποια θα ήταν συνολικά η επιχορήγηση θα αισθανθείτε ναυτία όπως αισθάνθηκα και εγώ...

Πρόκειται για 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ναι για δισεκατομμύρια χρήματα του Ελληνικού δημοσίου πρόκειται και δεν είναι τυπογραφικό λάθος...

Ο Βγενόπουλος βλέποντας την προκλητική αχαριστία κατέφυγε στην δικαιοσύνη για να ακούσει από τους κυρίους Ρέππα και Σηφουνάκη ότι είναι εκβιαστής και θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη!!!

Ε λοιπόν υπάρχουν ευτυχώς και μερικοί επιχειρηματίες σε αυτόν τον τόπο που δεν χαμπαρίζουν στις ανοησίες του κρατισμού.

Ο δικηγόρος Βγενόπουλος επέμεινε στην κατάθεσή του στον αντιεισαγγελέα για το άδικο της αντιμετώπισης από το νέο υπουργείο και τότε, ω! του θαύματος..., η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) αποφάσισε να δώσει χωρίς χρονοτριβή ή άλλες ερωτήσεις 9 άγονες γραμμές στην Olympic Air.

Μια κάποια απάντηση στο ανεξήγητο έδωσε ο πασίγνωστος πλέον για τους αγώνες του ενάντια στη διαφθορά, επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης κός Ρακιτζής, που χαρακτήρισε το πόρισμα που επικαλέσθηκαν οι κύριοι υπουργός και υφυπουργός ως μη πόρισμα αλλά απλή δήλωση επιπέδου προσωπικής επιστολής...

Έτσι λοιπόν, με μια επιστολή “του αέρος”, ο νέος υπουργός προσπάθησε να υποβιβάσει την αξία της προσφοράς του Mr. MIG και να κατασπαταλήσει τεράστια ποσά που προσποιούμαστε ότι μαζεύουμε αγωνιωδώς από άλλους τομείς δραστηριότητας.

Μήπως τελικά όλη αυτή η σπουδή των ξένων να εγκατασταθούν στο Σύνταγμα και να ελέγξουν την πορεία των δημοσιοοικονομικών μας είναι απόρροια ακριβώς αυτής της έλλειψης σοβαρότητας ή ακόμα και της διαβλεπόμενης διάθεσής μας να συνεχίσουμε την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος;

Λεω μήπως διότι καμία άλλη απάντηση δεν μπορώ να δώσω σκεπτόμενος με τη λογική του μέσου ανθρώπου αλλά αν βρεθεί κάποιος με λαμπρό μυαλό, ας υποδείξει το λάθος μου που με ταπεινότητα θα αποδεχτώ ζητώντας δημόσια συγνώμη για την παραπλάνηση στην οποία οδήγησα εσάς τους αναγνώστες.

Η ειρωνεία είναι ότι η ΥΠΑ, μετά από την δική της προφανώς έρευνα που κατέδειξε ότι επρόκειτο για κυβερνητικό σκάνδαλο με το καλημέρα και μάλιστα τεραστίων διαστάσεων, έδωσε την συγκατάθεσή της με ακραία βιασύνη πριν φτάσει ως όφειλε το ολοκληρωμένο πόρισμα από την δικαιοσύνη που θα έδειχνε την προφανή κατάσταση αν και δεν πρέπει να προδικάζουμε εμείς το δίκιο του Mr. MIG παρά τα τεράστια ποσά που θα έσωζε με την πρότασή του το ελληνικό δημόσιο...

Αν βέβαια νομίζετε ότι αυτά είναι το μόνο τραγελαφικό λάθος των πρώτων πενήντα ημερών της νέας κυβέρνησης κάνετε λάθος.

Ιδού ένα ακόμα, επίσης τεραστίων διατάσεων.

Η νέα υπουργός κυρία Λούκα Κατσέλη αποφάσισε να καταργήσει τον ισχύοντα αναπτυξιακό νόμο πιθανόν διότι τα χρήματα με τα οποία επιχορηγούνταν οι επιχειρήσεις βάσει αυτού δεν είναι κοινοτικά η τουλάχιστον δεν είναι εμφανώς κοινοτικά όπως συμβαίνει με τα άλλα προγράμματα π.χ. του ΕΣΠΑ αλλά προέρχονται από τον κρατικό κορβανά.

Σου λέει λοιπόν η κυρία Κατσέλη, εδώ χρήματα δεν έχουμε, χρήματα θα μοιράζουμε;

Λογικό ίσως αλλά ταυτόχρονα και εξωφρενικά επιπόλαιο διότι σε καμία χώρα και προφανώς και στην Ελλάδα δεν βελτιώνεις μια κατάσταση με την εξοικονόμηση πόρων και μόνο... Αν π.χ. μια επιχείρηση που δεν παει καλά αρχίσει να κόβει δαπάνες χωρίς άλλες ενέργειες θα αυτοκτονήσει σε ελάχιστο χρόνο λόγω αδυναμίας συνέχισης της όποιας παραγωγικής δραστηριότητας ελλείψει και του ελάχιστου εισοδήματος που αν μη τι άλλο θα καθυστερούσε τον επερχόμενο θάνατο.

Η απόφαση της νέας κυβέρνησης να καταργήσει τον αναπτυξιακό νόμο κάνει αυτό ακριβώς διότι κτυπά όλα εκείνα τα έργα που συνδέονται με τις περιβαλλοντικές τεχνολογίες όπως οι Ανεμογεννήτριες και οι Φωτοβολταϊκοί σταθμοί.

Αν λοιπόν πάρουν και άλλη καθυστέρηση αυτά τα έργα, σαν δεν τους έφτανε η απαράδεκτη κωλυσιεργία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), τότε εκτός του ότι πολλοί μικροεπιχειρηματίες θα φαλιρίσουν, οι βιομηχανίες που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται για ακριβώς αυτές τις ανάγκες, όπως το εργοστάσιο φωτοβολταϊκών κυψελών στην Τρίπολη, θα πάνε φούντο πριν ακόμα νιώσουν τον καθαρό αέρα της παραγωγικής διαδικασίας.

Με ένα σμπάρο λοιπόν πολλά τρυγόνια σκότωσε η κυρία υπουργός και ας φαίνεται ότι τρέχει για το ΕΣΠΑ χωρίς πιθανότατα την Βέσπα...

Να σημειώσω ότι η όποια οικονομία από την κρατική σπατάλη θα πρέπει να παει σε ισότιμη χρηματοδότηση αναπτυξιακών δραστηριοτήτων του ιδιωτικού τομέα διότι του χρόνου δεν θα έχουμε να σφίξουμε κανένα ζωνάρι αφού θα έχουμε αγγίξει κόκαλο και τότε η κατάρρευση θα είναι βεβαία.

Η μόνη ελπίδα στη χώρα μας είναι η διαμόρφωση συνθηκών ανάπτυξης, μετά βέβαια από περιστολή στις σπατάλες και ας ακούγονται αρκετές φωνές ανευθυνότητας περί ανελαστικών δαπανών...

Θα πρέπει όμως να αντιμετωπιστεί και η Cayenneάτη πρόκληση του ιδιωτικού τομέα που διαμορφώνει άρρωστο κλίμα στις σχέσεις του κράτους, που αδυνατεί να συλλάβει το προϊόν του παράνομου πλουτισμού, με τον κάθε εργαζόμενο.

Αν είναι να μη δούμε και μάλιστα σύντομα περίπλοκες συμπλοκές στους δρόμους από αγανακτισμένους ανθρώπους που θα κατεβάζουν στα καλά του καθουμένου και θα ξυλοκοπούν Cayenneάτους οδηγούς, μόνο και μόνο για να βγάλουν το άχτι τους, θα πρέπει να περιμαζέψουμε όσους με άφατη υποκρισία αγνοούν τα τερατώδη ποσά που κάποιοι κατασπαταλούν παριστάνοντας τις κακόμοιρες ψυχές...

Όσοι παρατήρησαν τις αμοιβές των διοικητών τραπεζών πρόσφατα θα ξέρουν ποιος π.χ. είναι εκείνος που παριστάνει τον ελεήμονα των φτωχών, προερχόμενος από τις τάξεις τους που όμως η ηθικοφθόρα πολιτική ανέδειξε σε μέγιστο κρατικό λειτουργό επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα συνεχίζει να κομπάζει ως ο βασιλικότερος των βασιλέων από το αντίθετο μετερίζι απολαμβάνοντας τα προκλητικά πλούτη του...

Εκείνο που θα χρειαστεί ο τόπος μας δεν είναι ασφαλώς οι διορθωτικές δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων που έτρεξαν να μας υποστηρίξουν μόλις προχτές με δηλώσεις ότι δεν καταρρέουμε τελικά και δεν πτωχεύουμε, αφού εύλογα η κατάρρευση θα έπαιρνε μαζί της πολλούς αλλοφύλους που δεν θα το άντεχαν.

Έτρεξαν να μας πουν ότι δεν χρεοκοπούμε, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, αλλά και τι με αυτό; Δηλαδή μετά τις δηλώσεις θα πρέπει να στήσουμε φωτιές χοροπηδώντας και αλαλάζοντας στην πλατεία Συντάγματος;

Σωθήκαμε μήπως απo την ανυπαρξία ικανοποιητικής παραγωγικότητας και από τον έντονο ωχαδελφισμό μας ή από την εξωφρενική σχέση κόστους του δημοσίου τομέα προς το ΑΕΠ; Από τι θα απορροφηθεί παραγωγικά το σφρίγος της νεολαίας αντί να παραδέρνει στις φωλιές των κακών μικρόλυκων της παραοικονομίας;

Όχι δεν σωθήκαμε και οι φωτιές είναι ένας πολύ ξεπερασμένος τρόπος για να γλεντήσουμε ακόμα και αν είχαμε λόγους να το κάνουμε... Ούτε και τα τσιφτετέλια στα νυχτερινά κέντρα προτείνονται ως λύση στην προκειμένη περίπτωση παρά μόνο η αναγνώριση και η εμπέδωση του ότι θα πρέπει να διακρίνουμε τις ζώνες και τις δυνατότητες ανάπτυξης που μας απομένουν ή μας αρμόζουν και να βάλουμε όλοι μαζί πλάτη. Ναι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ διότι όλοι χρειάζονται χωρίς πολιτικές αντιπαλότητες και Δεκεμβριανές αναμνήσεις με σημαιοφόρους τους κατσαρολάκηδες.

Τιμούμε την μνήμη των νεκρών αλλά δεν σκοπεύαμε να γίνουμε και εμείς νεκροί από την ανέχεια, την βλακεία και τις έμμονες ιδεολοψίες...

Όταν ο λαός σου σώζει 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ δεν τον αγνοείς αλλά σχεδιάζεις αμἐσως πως θα χρησιμοποιήσεις τα χρήματα που έσωσες και σε ποια ερευνητικά κέντρα, σε ποιές παραγωγικές κοινότητες και διαδικασίες και σε ποια χρηματοδοτικά funds, όπως τα γνωστά του επιχειρηματικού κινδύνου, θα τα τοποθετήσεις ώστε οι νεοσσοί πού θα αναπτύσσονται εκεί να γίνουν παραγωγικές όρνιθες για να απολαύσουμε όλοι τα αυγά τους, τα αυγά όχι μόνο της επόμενης μέρας αλλά όλων των ημερών που θα είναι το προσδοκώμενο της ζωής τους.

Οι παροχές και η ευνοιοκρατία πρέπει να τελειώσουν και αν δεν το δει με ταχύτητα αντίδρασης σκορπιού ο κύριος Παπανδρέου πολύ φοβάμαι ότι θα δηλητηριαστεί τελικά ο ίδιος από την αδράνειά του.

Φαινόμενα εσωκομματικών αντιστάσεων από παλαιοκομματικούς που από παραπαίδια ενός ανεγνωρισμένου ηγέτη, χωρίς άλλο εμφανές προσόν, κατήντησαν μικρογάγγραινες στο σημερινό ΠΑΣΟΚ αναστέλλοντας εξ αρχής τις μοναδικές πολιτικές επιβίωσης που απαιτούν εξοικονόμηση πόρων από όλους, δεν θα φέρουν την απαιτούμενη αναγέννηση αλλά θα επαναφέρουν τους κόλακες με τα μαχαίρια που δεν έφτασαν ποτέ σε κανένα κόκκαλο...

Πολεοδομικά για την στάχτη στα μάτια...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 27η Νοεμβρίου 2009)

Από τις αρχές του 2009, η παρελθούσα κυβέρνηση ετοίμασε και κυκλοφόρησε ένα σχέδιο Νόμου με τίτλο “Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ)” με στόχο την βιώσιμη και ισόρροπη ανάπτυξη της Αθήνας ως διεθνούς ευρωπαϊκής μητρόπολης και ως “Πόλης -- Πύλης για την Νοτιοανατολική Ευρώπη”.

Αν μου το έλεγε κάποιος φίλος αυτό και ιδιαιτέρα τον αναφερόμενο στόχο, θα λιποθυμούσα από τα γέλια... και τούτο όχι επειδή με χαρακτηρίζει κάποια φαιδρότητα αλλά επειδή δεν μπορώ να αντιληφτώ πόσο φαιδροί καταντήσαμε συνολικά εμείς οι Έλληνες αφού διαμορφώνουμε πολιτικές με βαρύγδουπους τίτλους μόνο κατ’ εντολή των ευρωπαίων εταίρων μας (από εκεί θα πάρουμε βέβαια το αναγκαίο για τις όποιες ρυθμιστικές παρεμβάσεις χρήμα...) ενώ δεν αποχωριζόμαστε το μεγαλειώδες ύφος περί Πύλης εισόδου στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Το πως πραγματικά εκτιμάμε τις Πύλες εισόδου το είδαμε στις πρόσφατες αντιδράσεις μιας φράξιας ανθρώπων του Λιμανιού που διέλυαν επί εβδομάδες και με καθαρά προσωπικά κριτήρια βασισμένα στις χαριστικά τεράστιες απολαβές τους, την μόνη ζωτική κυψέλη της Ελληνικής οικονομίας, το μικρεμπόριο.

Η πρόταση για την ισόρροπη Οικονομική ανάπτυξη ήλθε αναντίρρητα εξαιρετικά αργά και όταν η Αθήνα, όχι μόνο αναπτύχθηκε αλλά ξεπέρασε προ πολλού και μάλλον ασυνείδητα το στάδιο αυτό για να καταλήξει στο στάδιο της κομποστοποίησης (Για τους μη έχοντες γεωργική καλλιέργεια αυτό το στάδιο έπεται της σήψης...)

Έτσι, και ενώ η πρόταση προήλθε από το παλαιό ΥΠΕΧΩΔΕ σήμερα οι αρμοδιότητες για να συνεχιστεί ή και να αναβαθμιστεί η προσπάθεια της κομποστοποίησης πέρασαν στην Υπουργό του νεοσύστατου Υπουργείου Περιβάλλοντος κυρία Μπιρμπιλή.

Ίσως αυτό να εξηγεί και το άγχος της για αυτά που βρήκε και αυτά που ακούει καθημερινά στο Θέατρο που λέγεται Ελλάς.

Αν βέβαια διαβάσει κάποιος τα όσα αναφέρονται ως στρατηγικοί στόχοι στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ) θα δει ότι ακόμα και από το στάδιο της κομποστοποίησης υπάρχει ελπίδα.

Ποιος άλλωστε δεν έχει ακούσει ότι τα σκουπίδια είναι χρυσός; Αλλά ακόμα και τα σκουπίδια χρειάζονται μέσα για να φέρουν χρυσάφι, πόσο μάλλον μια πόλη που πρακτικά καταρρέει σε υποδομές και ποιότητα ζωής διότι δεν σχεδιάστηκε καθόλου ως πόλη αλλά απλά αφέθηκαν οι κάτοικοί της, όπως τα γίδια του βοσκού, να εξαπλωθούν σε πεδιάδες και ραχούλες και μόνο τα βουνά φαίνεται πως τους έβαλαν κάποιους φραγμούς...

Όσοι έχουν εντρυφήσει στους αποκαλούμενους τίτλους ιδιοκτησίας από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, εκκλησιαστικούς και γαιοκτημονικούς, θα ξέρουν ότι πρόκειται για έντεχνη εξαπάτηση των αθώων πολιτών αυτής της χώρας που όταν μπήκαν με την σειρά τους στο νόημα, άρχισαν και αυτοί να σαλαγούν κατά τις ραχούλες και να στήνουν κονάκια με το έτσι θέλω, είμαι μάγκας και ωραίος και κανείς μουσαφιραίος...

Και έτσι γεννήθηκαν τα εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα, μιας και τα δικαιολογημένα, “βατοπαιδίστικης” έμπνευσης, είχαν προ πολλού πάρει τον δρόμο της νομιμοποίησης.

Είναι προφανές ότι ο ΡΣΑ φτιάχτηκε με αδύναμη λογική.

Δεν φτιάχτηκε για να διορθώσει τα αδιόρθωτα (Άλλωστε που βρίσκονται τα αναγκαία κεφάλαια για την υλοποίηση των όποιων έργων προταθούν) αλλά διότι μετά από κάθε άνομη πράξη (η σημερινή ωρίμαζε εδώ και ενάμισι αιώνα) έρχεται η διαδικασία της νομιμοποίησης ώστε η χώνευση να είναι χωρίς στομαχικές διαταραχές.

Έτσι φαίνεται ότι νομιμοποιούμε ένα χάος, εναρμονίζουμε το νόμιμο με το ηθικό και παμε για άλλα βαρύγδουπα όπως οι Πύλες εισόδου και η ανάδειξη του Αθηναϊκού Μητροπολιτικού Κέντρου, λες και η Αθήνα δεν είναι ήδη Μητροπολιτικό Κέντρο και μάλιστα κακοφορμισμένο.

Εδώ, σε αυτό το κείμενο, δεν υπόσχομαι ότι θα εμπλακώ ιδιαίτερα στις λογικές ή τις λογικοφανείς αναζητήσεις των πολυπληθών άρθρων του ΡΣΑ.

Θα θεωρήσω όμως ότι μας μένουν ακόμα επιλογές.

Και ενώ μας είχαν φέρει ακόμα και τον παπά και το μόνο που απέμενε ήταν ο σταυρός στον τάφο της Αθήνας, καλούμεθα ξαφνικά να βγούμε από τον τάφο γυρίζοντάς τον ξανά σε ανθρώπινη πόλη...

Θεέ τι έργο; Και με το που το σκέπτομαι ανατριχιάζω... Ίσως να φταιει και η παρουσία του παπά που ήταν έτοιμος για την εξόδιο ακολουθία... Mα παπά μου, ετοιμαζόμουνα να ρωτήσω, κάπου σε ένα λαμπύρισμα της σκέψης που έσβηνε, τι κάνεις εδώ;

Πέθανε, πέθανε φαινόταν να διαγράφεται στο χείλη του παπά... Άλλωστε τι σημασία έχουν μερικές ακόμα ώρες στην αιωνιότητα;

Εγώ εκπροσωπώ τον αιώνιο Θεό και δεν εμπλέκομαι σε τέτοιες λεπτομέρειες... έλα τώρα να τελειώνουμε γιατί περιμένουν και άλλες πόλεις για την εξόδιο ακολουθία τους… Τελευταία έχουν ανοίξει οι δουλειές στον συγκεκριμένο τομέα...

Αχ Μπιρμπιλή μου τι σού έμελλε να πάθεις μονολόγησα, αρνούμενος την υπόδειξη του ιερωμένου και αναθαρίζοντας που τουλάχιστον τώρα έχω για υποστήριξη μια δυναμική γυναίκα με αρκετή τρέλα για τον ρόλο που της ανατέθηκε...

To Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ) αποτελείται από σειρά ενοτήτων που αφορούν τις χωρικές ζώνες του λεκανοπεδίου όπως π.χ. η Χωρική Ενότητα του Πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας, με Χωρικές Υποενότητες για το Βόρειο Λεκανοπέδιο, το Κεντρικό Λεκανοπέδιο κ.λπ. η Χωρική Ενότητα Δυτικής Αττικής με Χωρικές Υποενότητες για το Θριάσιο Πεδίο και την Υπόλοιπη Δυτική Αττική και ούτω καθεξής.

Η Υποενότητα που μας αφορά είναι του Βορείου Λεκανοπεδίου η οποία καλείται να παίξει τον ρόλο του φυσικού αποθέματος της ευρύτερης περιοχής του Αττικού Λεκανοπεδίου αφού αναγνωρίζεται ότι διατηρεί ακόμα το συγκριτικό πλεονέκτημα του χαμηλού βαθμού αστικοποίησης.

Προτείνεται επομένως ότι λόγω ακριβώς αυτής της χαμηλού επιπέδου αστικοποίησης οι ενέργειες που θα πρέπει να γίνουν από πλευράς προστασίας του περιβάλλοντος να διασφαλιστούν με παραγωγικές διαδικασίες σε πρωτογενές επίπεδο όπως η ενίσχυση πειραματικών οικολογικών καλλιεργειών σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια της χώρας. Είναι προφανές ότι αυτό δεν αφορά την Κηφισιά που έχει προ πολλού αστικοποιηθεί πλήρως χάνοντας τις εκτάσεις με τις καλλιέργειές της.

Όσον αφορά την οργάνωση της αστικής ανάπτυξης, προτείνει αυτή να γίνει κατά μήκος ενός ΒΑ άξονα που πολύ θυμίζει και οδηγεί στην εκτός Αττικού Λεκανοπεδίου ζώνη της Ανατολικής Αττικής... Δεν παραλείπει να αναφέρει λελογισμένη ανάπτυξη των παραπάνω περιοχών, που όμως είναι ήδη σε φάση μη λελογισμένης.

Συνεχίζει να προτείνει ανάπτυξη κατά μήκος εθνικών και σιδηροδρομικών δικτύων χωρίς να τα επανακαθορίζει αλλά στέκεται ξανά σε Πύλες, βόρειας εισόδου αυτή τη φορά, όπως η Αυλώνα, ο Άγιος Στέφανος και το Κρυονέρι...

Επιμένει να αναφέρει γεωργικές αναπτύξεις ενώ είναι γνωστό ότι η γεωργική παραγωγή έχει σχεδόν εγκαταλειφτεί σε όλες τις αναφερόμενες περιοχές χάριν της επικερδέστερης κερδοσκοπίας γης.

Τελικά, δεν παραλείπει να βάλει και τα αναγκαία κερασάκια στην τούρτα αναφέροντας την διαμόρφωση υπερτοπικών κέντρων αναψυχής αγνώστου διαμόρφωσης ή χαρακτήρα αλλά ως γνωστόν τα κερασάκια πάντα πανε με τις τούρτες και τούρτες χωρίς κερασάκι δεν είναι τούρτες...

Βέβαια μέσα σε αυτό το γενικολόγο, στα όρια του ανούσιου, συνοθύλευμα σκέψεων συγκεντρωμένων από ποικίλες μελέτες και αλλότριες προτάσεις, ο ΡΣΑ οδηγεί σε σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Ενοτήτων όπου υποτίθεται ότι δίνεται το σκιαγράφημα των μελετών και του περιεχομένου τους για την ανάπτυξη των επιμέρους περιοχών σε ένα προβλεπόμενο βάθος χρόνου.

Η Κηφισιά μας χαρακτηρίζεται στα πλαίσια αυτά ως Κέντρο Ευρείας Ακτινοβολίας μαζί με το Μαρούσι και το Χαλάνδρι...

Πάλι καλά για το Χαλάνδρι!

Ο ΡΣΑ συνεχίζει με άρθρα στα οποία περιγράφονται σκέψεις για το πως θα πρέπει να γίνει / οριοθετηθεί η οργάνωση του δασικού περιβάλλοντος και των συστημάτων μεταφορών.

Τα αναφερόμενα αποτελούν υλικό κατάλληλο για το μάθημα του Περιβάλλοντος και πιθανόν Πολιτικής Γεωγραφίας της έκτης Δημοτικού.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όσα γράφονται είναι άχρηστα αλλά απλά το ότι δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ένα σχέδιο νόμου τόσο γενικόλογο και μετά να διαμορφωθούν επιμέρους διατάξεις και νόμοι που θα εξηγούν σε συνάρτηση με το γενικολόγο πλαίσιο το τι ισχύει διότι τότε θα δημιουργηθεί μία νέα τάξη νομομαθών κατά το πρότυπο των συνταγματολόγων που θα ερμηνεύει τα του γενικού και του εκάστοτε ειδικού και την αρμονία ή την όποια διχογνωμία μεταξύ τους...

Είναι φαίνεται ίδιον του λαού μας να κτίζει πλαίσια και μετά να σκέπεται πια μορφή θα πάρει το ακίνητο... Για τον ένα θα γίνει απλά το κεραμίδι για την νιόπαντρη κόρη ενώ για τον άλλο το παλατάκι των ονείρων του Cayenneάτου διαδόχου της φαμίλιας.

Ίσως προβλέποντας τις ατέλειες και τις γενικότητες του ΡΣΑ, ίσως επειδή έπεσε σύρμα μεταξύ των δημάρχων των γειτονικών μας πόλεων, ξεκίνησε παράλληλα μια διαδικασία συζητήσεων και προτάσεων, την οποία οι φορείς της πόλης επιμένουν προκλητικά να αγνοούν, για το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Κηφισιάς.

Βαρύγδουπος και εδώ ο τίτλος για να κρύψει την προφανή ανεπάρκεια και τις ελλείψεις των προτάσεων.

Το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο δεν είναι παρά ένα ισχνό αναμάσημα παλαιών προτάσεων με κυριότερο στοιχείο αυτό της σμίκρυνσης η της αλλαγής των Πολεοδομικών Κέντρων, μια παλαιότερη ατυχέστατη διευθέτηση που έβλεπε την Κηφισιά με ίδιους όρους ανάπτυξης με αυτούς για το Περιστέρι ή το Αιγάλεω, αγνοώντας επιδεικτικά τον χαρακτήρα της ως κηπούπολης.

Στην πραγματικότητα η διαδικασία αποτελεί στάχτη στα μάτια εκείνων που διαμαρτύρονται για την συνεχή υποβάθμιση του προαστίου μας. Μα τι λες; Δεν βλέπεις πόσες φορές συνεδριάζουν οι αρμόδιες επιτροπές πολεοδομικού σχεδιασμού και τεχνικών θεμάτων για το μέλλον της πόλης μας, σε αποστομώνουν.

Στην πραγματικότητα το κείμενο του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της Κηφισιάς που συντάχτηκε από τον Αντιδήμαρχο κύριο Νικόλαο Παναγιώτου, είναι μια πρόφαση στις πολλές αμαρτίες της απραξίας μιας μόνιμα αφελούς ή όχι και τόσο αφελούς δημοτικής αρχής.

Θα περίμενε κανείς να είχαμε ήδη κατακλυστεί από μελέτες ειδικών, πολεοδόμων και συγκοινωνιολόγων τιμής ένεκεν για την πόλη μας, που θα έβαζαν τα θεμέλια μιας γενικότερης και πολύ συγκεκριμένης συλλογιστικής για το πως και το που θα ολοκληρωθεί επιτέλους η δόμηση της πόλης, ποιές θα πρέπει να είναι συνολικά οι αναγκαίες υποδομές της και πως και με ποια σειρά μέτρων και διευθετήσεων θα υλοποιηθούν οι συγκοινωνιακές υποδομές που θα εναρμονίζονται με τις προτάσεις της ολοκληρωμένης ανάπτυξης.

Μα θα ρωτήσετε, από ποιον πλανήτη κατέφθασα και πόσο πρόσφατα διότι οι άρχοντες του τόπου μας δράμι δεν σπαταλούν αν κάποιος άλλος δεν φροντίσει να πληρώσει για την ιδέα... Οι άρχοντες του τόπου μας, εννοώ το άρχοντες με την ευρύτερη οικονομική έννοια, δείχνουν πάντα τον διπλανό ή τον από πίσω όταν καλούνται να αναλάβουν ευθύνες για αυτόν τον τόπο.

Μία έντιμη απάντηση στην Κωνσταντίνα Καρακατσάνη

Η παρακάτω επιστολή είναι μια πρόχειρη απάντηση στην επιστολή της Κωνσταντίνας ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ στον Υπουργό Χρυσοχοϊδη την 12-11-09. Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στο TVXS όπως φαίνετα και απο τον σχολιασμό του Στέλιου Κούλογλου που ακολουθεί.

Ο σχολιαστής του Tvxs Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος απαντά στην καταζητούμενη για συμμετοχή στους "Πυρήνες της Φωτιάς" και στην χθεσινή επιστολή της που δημοσιεύεται σε άλλες στήλες. Κωνσταντίνα Καρακατσάνη,

Αναρχική μπορεί να είσαι, αν είσαι... αλλά τσαμπουκά δεν μπορείς να πουλάς. Και δεν μπορείς να πουλάς τσαμπουκά διότι αποτελείς μια πολύ μικρή μειοψηφία σε ένα πολύ μεγαλύτερο και διαφορετικό κόσμο γύρω σου. Έχεις όμως το δικαίωμα να λες και να γράφεις για αυτά που πιστεύεις. Άρα, καλά έκανες και έστειλες την επιστολή με την οποία ξεκαθαρίζεις τις θέσεις σου. Όμως να προσθέσω τούτα... Η ιστορία, ότι τάχα η όποια κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει έργο βουτώντας μερικούς αναρχικούς, έτσι για αλατοπίπερο και μπουντρουμιάζοντάς τους δεν είναι καθόλου πρωτότυπη για να προέρχεται από το ευφυές μυαλό σου. Για την ακρίβεια, αποτελεί χοντράδα και προσβολή για το μυαλό κάθε σοφού αναρχικού. Και λέω σοφού διότι ο αναρχικός είναι σοφός, διαβασμένος και κατασταλαγμένος με πείρα από τη ζωή... Εσύ βέβαια δεν ξέρω που την βρήκες την πείρα ή πότε πρόλαβες να την αποκτήσεις. Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι έχεις μπερδέψει τον νεανικό παρορμητισμό μιας συνεχιζόμενης εφηβείας με την αντίσταση στην εξουσία που εσύ αποκαλείς αναρχία... Δυστυχώς, κάνεις λάθος Κωνσταντίνα. Το γεγονός ότι το δικό σου μυαλό άργησε να πήξη και διανύεις ακόμα την επαναστατικότητα της εφηβείας δεν σημαίνει ότι έχεις και το δικαίωμα να προσβάλεις το αναρχικό κίνημα με την παρουσία σου. Αν ήθελες πραγματικά να αλλάξεις τον κόσμο θα έκανες ότι έκανε η συνονόματή σου, η Κούνεβα... Θα βάραγες εκεί που πονάει το σύστημα της αλητήριας εξουσίας που καταχράται την εργατική τάξη... Εσύ όμως βαράς με την αναποτελεσματική μέθοδο «αλαλούμ και πάνω τούβλα...» Για την ακρίβεια δεν ξέρεις ούτε που βαράς αλλά έχεις το θράσος να πουλάς και τσαμπουκά αντί να απολογείσαι... Επιπλέον, πιστεύω ότι και τα συντρόφια σου, και μη μου πεις ότι δεν έχεις συντρόφια, δεν αντιλαμβάνονται την ουσία της αναρχίας όπως και εσύ. Θεωρώ ότι με το να φτιάχνουν βόμβες, να βάζουν φωτιές και να ληστεύουν καταστήματα αποδεικνύουν ότι δεν είναι αναρχικοί (αντιεξουσιαστές) διότι δεν κτυπούν την εξουσία και τους μηχανισμούς της αλλά τον απλό λαό που έχει ίσα δικαιώματα με σένα και δεν σου έκανε κανένα κακό. Θεωρώ ότι με τις παραπάνω άνομες και αδικαιολόγητες πράξεις τα συντρόφια σου εκνευρίζουν τους μηχανισμούς της εξουσίας και τους αναβαθμίζουν για να είναι αποτελεσματικοί γεγονός που γυρνά μπούμερανγκ στις δικές σου // σας φιλοσοφικές γραμμές. Χωρίς να το θέλεις εξισώνεις τη δική σου πρακτική με αυτή των ληστών και των δολοφόνων... Ναι δολοφόνων διότι οι πράξεις τους φέρουν τον κίνδυνο του θανάτου... Άρα εκ των πραγμάτων δεν είσαι αναρχική και μην αγωνίζεσαι να μας πείσεις για το αντίθετο... Να σου θυμίσω επίσης ότι η κοινωνία μας είναι όπως το σώμα μας. Αποτελείται από άπειρα μικρά μέρη (συστήματα) που το καθένα κάνει τη δουλειά του σε αρμονία με τα υπόλοιπα. Όταν ένα μέρος το παίξει επαναστάτης το σώμα μας αρρωσταίνει από καρκίνο και αν δεν πεθάνουμε περνάμε δύσκολες στιγμές... Έτσι και η κοινωνία μας, με την πολιτεία να διαθέτει τους μηχανισμούς, δεν επιτρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να περάσει δύσκολες στιγμές ούτε να πεθάνει επειδή πέντε έφηβοι, που νομίζουν ότι είναι αναρχικοί, αποφάσισαν να τα κάνουν «γης μαδιάμ...» Καλά έκανες Κωνσταντίνα και μας τα είπες αλλά αν δεν αποδεχτείς ότι γίνεσαι η αιτία ανησυχίας της κοινωνίας μας λόγω συμμετοχής σε επικίνδυνες ενέργειες και πράξεις και δεν αναλάβεις την ευθύνη αυτών των πράξεων που είναι ενάντιες στο νόμο, θα πληρώσεις για αυτές βάσει των κανόνων που θέσπισαν οι πολλοί... Οι γιατροί της κοινωνίας μας και οι εντολοδόχοι τους αστυνομικοί θα σε / σας απομονώσουν διότι εμείς οι υπόλοιποι περάσαμε την εποχή της εφηβείας μας και έχουμε να ασχοληθούμε πλέον με τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εμφανίσου λοιπόν Κωνσταντίνα στον ίδιο τον Υπουργό, τον κύριο Χρυσοχοϊδη αν θέλεις να πεις κάτι ουσιαστικό και να είσαι βέβαιη ότι και θα σε ακούσει και θα τύχεις της εξαιρετικής του επιείκειας... Άλλωστε, δεν θέλει να σε τιμωρήσει για παραδειγματισμό ούτε να δρέψει δάφνες από τη σύλληψη μιας ευφυούς νεαρής γυναίκας που ίσως τον γοητεύσει... Θέλει απλά να εξασφαλίσει ότι δεν κινδυνεύουν οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες. Εσύ ας πιστεύεις ότι θέλεις. Μη ξεχνάς ότι σε χρειαζόμαστε όλοι πάρα πολύ διότι η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πρωτότυπα μυαλά. Άλλωστε, οι έφηβοι που αργούν να ωριμάσουν γίνονται Αϊνστάιν καμιά φορά... Που ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η χρήση του δραστήριου μυαλού σου;


Ακολουθεί η επιστολή στην οποία η παραπάνω ήταν η απάντηση...

«Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια»

Η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, μία εκ των έξι καταζητούμενων για την υπόθεση του Χαλανδρίου, με επιστολή της στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» απαντά στις δηλώσεις του κ. Χρυσοχοϊδη αλλά και σε όσα γράφτηκαν για τη «γιάφκα» και τους συγκατηγορούμενούς της. «Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες», επισημαίνει.
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση που κατηγορούμαι, υποστηρίζοντας πρώτα και πάντα την πολιτική μου ταυτότητα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την ημέρα που η αστυνομία έκανε την έφοδό της στην υποτιθέμενη γιάφκα στο Χαλάνδρι, συνέλαβε τέσσερα άτομα. Τα τρία αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστα σε διάφορες φυλακές, ενώ το τέταρτο αφέθηκε. Στα δελτία επικρατεί κλίμα τρομοϋστερίας, ενώ οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα του εμφράγματος, ορύωνται και αναπαράγουν φαντασιόπληκτες ιστορίες τρόμου. Οργιάζουν και φαντασιώνονται πράγματα για τα οποία, όχι μόνο στοιχεία δεν έχουν, αλλά ούτε καν ενδείξεις. Αμέσως μετά εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για έξι ανθρώπους που τα αποτυπώματά τους βρέθηκαν στο σπίτι και σε αντικείμενα μέσα σε αυτό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την εν λόγω υπόθεση (πόρτες, παράθυρα, εφημερίδες, σακούλες, κιθάρες) ή στηρίχτηκαν στην παρουσία των οχημάτων τους έξω από το σπίτι. Είναι προφανές ότι η αστυνομία έπραξε έτσι για να ικανοποιήσει την ανάγκη της τότε κυβέρνησης να δείξει ότι παράγει έργο, έστω και την τελευταία στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας. Θα ήταν καταστροφικό η οποιαδήποτε κυβέρνηση να κατέβει από το σανίδι αφήνοντας πίσω της μια θητεία γεμάτη σκάνδαλα και διαφθορά και χωρίς καμία επιτυχία, έστω και φαινομενική. Γι’ αυτό αποφάσισαν ότι πρέπει να βαφτίσουν το σπίτι «γιάφκα», την παρέα «οργάνωση» και τα άτομα που πήγαιναν στο σπίτι αδίστακτους βομβιστές και να τους στείλει φυλακή, μπας και πείσουν κανέναν ότι παράγουν έργο. Μετά από κάποιες μέρες ανέλαβε ο επόμενος. Ο Μ. Χρυσοχοίδης, υπουργός που κατέχει το πιο «σεβαστό προφίλ» στα μάτια της κοινής γνώμης και τη «μεγάλη επιτυχία επί 17Ν», δεν είναι δυνατόν τη δύσκολη στιγμή της καριέρας του να κάνει λάθη. Και αρχίζει πάλι το παραλήρημα.... Μπορεί η Ν.Δ. να υποτίθεται πως εξάρθρωσε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά το ΠΑΣΟΚ μόλις ανέβηκε, μέσω αυτής της οργάνωσης βρήκε και την άκρη του νήματος για όλο το σύμπλεγμα της τρομοκρατίας. Και ο πυρετός άρχισε να ανεβαίνει... Με μια φωνή (όπως πάντα άλλωστε) μπάτσοι και ΜΜΕ αναγγέλλουν με πάσα βεβαιότητα ότι εμείς οι έξι πραγματώσαμε τα τελευταία χτυπήματα, ότι έχουμε σχέσεις με όλες τις οργανώσεις, ότι γνωρίζουμε άτομα... Ενώ λένε ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κρυβόμαστε μαζί με τους τρεις επικηρυγμένους συντρόφους, να κάνουμε ληστείες και να σχεδιάζουμε τα επόμενα χτυπήματα όλοι μαζί. Τώρα που τα συμπέραιναν όλα αυτά... Μάλλον οι μπάτσοι βλέπουν το «CSI MIAMI» και μετά δίνουν πληροφορίες στα αστυνομικά δελτία. Κανονίστε να σοβαρευτείτε λίγο, γιατί έτσι δε γίνεται δουλειά... Επίσης καθοριστικό ρόλο στην έκδοση του εντάλματός μου είχε το γεγονός ότι η αστυνομία γνωρίζει τη σχέση μου με τον αναρχικό χώρο, λόγω της σύλληψής μου τον Ιανουάριο σε επιχείρησή τους σε σπίτια των Εξαρχείων, μετά την επίθεση του ΕΑ στο υπουργείο πολιτισμού. Και τότε για να μπουκάρουν, ισχυρίστηκαν ότι ήμασταν ύποπτοι (λόγω της τοποθεσίας του σπιτιού μάλλον) και αφού δεν βρήκαν τίποτα, για να μην γυρίσουν με άδεια χέρια, με συνέλαβαν (με άλλα δυο άτομα) για άσχετο λόγο. Μπορεί το δικαστήριο τότε να με αθώωσε, αλλά αυτό στάθηκε μεγάλο συν στα χέρια της αστυνομίας για να μπορέσει να με κατηγορήσει και σήμερα, μιας και με θεωρούσαν πλέον σεσημασμένο άτομο. Και έτσι, λοιπόν, όλοι μαζί οι άρρωστοι κάνουν συνειρμούς και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Εγώ πάντως αυτό που έχω να τους πω, είναι να κλείσουν το στόμα τους, γιατί βάζω τα γέλια κάθε φορά που τους ακούω να λένε πως κανείς δεν εμφανίζεται, γιατί είμαστε ένοχοι. Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες. Δεν επέλεξα να είμαι σε αυτή τη θέση, άλλοι το αποφασίσανε για μένα. Άλλοι προσπαθούν να δείξουν ότι είμαι στην παρανομία, να με θέσουν εκτός της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων μου και εκτός της ζωής μου γενικότερα. Και δεν θα πάω φυλακή για αυτούς τους άλλους που αποφάσισαν ότι τα κελιά της δημοκρατίας τους έχουν χώρο και πρέπει να τα γεμίσουν, για να σκούζουν ότι παράγουν το κατάπτυστο έργο τους. Γι’ αυτό δεν παρουσιάζομαι «αυτοβούλως» αν το πιάσατε... Και όλα αυτά γιατί; Για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε σπίτι φίλου; Με ένα αποτύπωμα σε μία σακκούλα γίναμε συντονιστές ολόκληρης της νεοτρομοκρατίας στην Ελλάδα; Μόνο την Αλ Κάιντα δεν μας έχουν φορτώσει ακόμη...Και ας ψάξουν καλύτερα, θα δουν τα αποτυπώματά μου παντού στο σπίτι. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Ούτε εκρηκτική ύλη υπήρχε διασκορπισμένη, ούτε καμία βόμβα σε εμφανές σημείο, όπως είπαν για να μπορέσουν να κατηγορήσουν οποιονδήποτε έμπαινε. Η αντιτρομοκρατική μπήκε μέσα και έκανε το σπίτι Κόσοβο. Έβαλαν στο τραπέζι κουτιά με μπογιά και σπρέυ και έλεγαν ότι «αυτά είναι τα σύνεργα των τρομοκρατών» λες και οι μπογιές είναι εκρηκτικές ύλες. Πως και δεν μας είπαν ότι το τηλεκοντρόλ είναι χειροβομβίδα... Και όσο για τον υπουργό Δημ. Τάξ. που ζήτησε στα έξι άτομα να παρουσιαστούν, προσωπικά του δηλώνω ότι δε συνηθίζω να απολογούμαι, ειδικά στην αστυνομία σας, και ειδικότερα εφόσον δεν υπάρχουν στοιχεία σε βάρος μου. Να πάω στην δικαιοσύνη να αποδείξω τι; Ότι η παρέα έγινε οργάνωση και το σπίτι γιάφκα για να έχουν το ελεύθερο να κατηγορήσουν όποιον θέλουν; Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μάζεψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια. Και γι’ αυτό θα είμαι απόλυτη σ’ αυτά που έχω να πω. Παρ’όλα αυτά, εγώ μπορεί να μην αναγνωρίζω το δικαστήριο ως θεσμό, αυτό όμως με αναγνωρίζει ως ένοχη. Αυτή η ιστοριούλα κάποτε πρέπει να σταματήσει και γι’ αυτό θα αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την δικαιοσύνη σας, όταν έρθει η ώρα. Και, επιτέλους, κύριε Χρυσοχοΐδη, αποκτήστε σταθερή άποψη: Τη μία κάνετε λόγο για «παιδάκια που ζουν μακριά από τις οικογένειες τους και η δημοκρατία πρέπει να ‘ναι επιεικής» και απ’ την άλλη η υπόθεση αναβαθμίζεται και περνάει σε εφέτη ανακριτή. Δεν κάνω παράπονα. Απλά αναδεικνύω τα παιχνιδάκια πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για τις αλήθειες που λέω, αλλά αυτό είναι που ξέρω να κάνουν οι ηδονοβλεψίες εκπρόσωποι του νόμου κάθε είδους. Να κατασκευάζουν σαθρά κατηγορητήρια, να εξαντλούν στις ανακρίσεις, να ποινικοποιούν φιλικές σχέσεις, να δικάζουν συνειδήσεις και να προσπαθούν να γεμίσουν τα κολαστήριά τους με επαναστατημένες ψυχές. Και φυσικά να προωθούν τη ρουφιανιά επικηρύσσοντας τους συντρόφους. Μιας και ήξεραν δηλαδή ότι σε κάποιους θα τρέξουν τα σάλια μόλις ακούσουν το μεγάλο ποσό της επικήρυξης και θα σπρώχνονταν μεταξύ τους για το ποιος καταδότης θα μιλήσει πρώτος. Ο κύριος Χρυσοχοΐδης είχε το θράσος να επικηρύξει τα τρία παιδιά, ενώ ποτέ κανείς δεν έβγαλε στη δημοσιότητα καμία φωτογραφία κανενός μπάτσου από αυτούς που βιάζουν, δολοφονούν σε φυλακές και κρατητήρια, συμμετέχουν σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και ναρκωτικών, βασανίζουν, δέρνουν, σπάνε κεφάλια, βγάζουν όπλα και εκπυρσοκροτούν. Γιατί πολύ απλά αυτοί, οι νυν προστάτες του πολίτη, έχουν το ακαταλόγιστο. Η κοινωνία τους το παρέχει με την ένοχη σιωπή της. Απευθύνομαι δημόσια όχι για να αποδείξω την αθωότητά μου, καθώς το δίπολο αθωότητας και ενοχής δεν χωράει στη λογική μου (άλλωστε σε αυτούς που θεωρώ ενόχους, έχω ήδη αναφερθεί), αλλά επειδή εκτός από τους σιχαμένους ξερολισμούς των κονδυλοφόρων της εξουσίας υπάρχει και μια άλλη αλήθεια. ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ

ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΚΩΝ/ΝΑ 12-11-09

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν... ή μήπως όχι;

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 20η Νοεμβρίου 2009)

Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας ο τίτλος “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…” δεν πρωτοτύπησε αλλά τουλάχιστον στην ανάλυση που ακολούθησε αναφέρθηκαν κάποιες αλήθειες που διστάζουμε να πούμε και συνήθως ξορκίζουμε να μην ακούγονται.

Το ερώτημα που προέκυψε βέβαια, ως συνέχεια της διαπίστωσης, είναι το τι κάνουμε τώρα και αν αυτὀ που προτείνει η κυβέρνηση είναι η λύση ή αποτελεί συγκάλυψη του προβλήματος μέχρις ότου αυτό επανεμφανιστεί λίγα χρόνια αργότερα.

Προέκυψαν όμως και άλλα ερωτήματα που αφορούν το εάν το πρόβλημα του υψηλού ελλείμματος είναι πραγματικά όσο σοβαρό το παρουσιάζει η τρέχουσα κυβέρνηση (Ήδη μερικοί ομιλούν για δοκιμασμένο και στο παρελθόν εκφοβιστικό τέχνασμα ενάντια στους πολίτες, που θα πετύχει να τους οδηγήσει ευκολότερα στο μαντρί του ζητουμένου) και αν το γνώριζαν ή δεν το γνώριζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ας υποκρίνονται άγνοια ή κατάπληξη!

Για το τελευταίο δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια αν δεν βγει κάποιος ωτακουστής των υψηλού επιπέδου συνεννοήσεων της προηγούμενης κυβέρνησης να μας πει τα καθέκαστα. Εικάζεται όμως ότι δεν αναφερόμαστε σε κουτόφραγκους και ότι οι πληροφορίες προς την ΕΕ δεν προέρχονται μόνο από τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Η Τράπεζα της Ελλάδος π.χ. έχει δικά της στοιχεία και δικές της παράλληλες πηγές ενημέρωσης.
Θεωρείται πολύ πιθανό ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήξεραν το τι συμβαίνει και σιωπούσαν διότι το “αλτιμάτουμ” που τους είχε δοθεί ήταν σκληρό... Άλλωστε δεν μας χαρακτηρίζει μπέσα και θα προτιμούσαμε να συντριφτούμε μετά των αλλοφύλων νοτίων λαών της Ευρωπαϊκής ηπείρου και μελών της ΟΝΕ δημοσιοποιώντας και τα δικά τους άπλυτα με την κραυγή “όπως σε μας έτσι και σε αυτούς” αντί να δεχτούμε την μονομέρεια των εναντίων μας επικρίσεων.

Επιπλέον, το 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης μπορεί να ενοχλεί ως απείθαρχο δείγμα αλλά δεν θα φέρει και τον όλεθρο στο 98 % που απομένει...

Θεωρείται εξ’ισου πιθανό ότι το πρόσωπο του νέου Υπουργού Οικονομικών δεν έπεισε ούτε με την σκληράδα αλλά ούτε με τη γαλιφιά του.

Ποιος αντίθετα δεν θυμάται τα γαλίφικα αγκαλιάσματα του πρώην υπουργού κυρίου Παπαθανασίου με όλους τους κορυφαίους οικονομικούς παράγοντες της ΕΕ. Σε αντίθεση το υπηρεσιακό ύφος και οι χαμηλοί τόνοι του κυρίου Παπακωνσταντίνου έδωσαν την ευκαιρία στους εταίρους μας να του φερθούν σχεδόν σαν σε μαθητούδι μη αντιλαμβανόμενοι την σταθερότητα της νέας Κυβέρνησης ή θέλοντας να κλονίσουν εξ αρχής την αυτοπεποίθησή της ενθυμούμενοι τις θαρραλέες στάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στις λογιών - λογιών απαιτήσεις τους. Πότε θα εύρισκαν οι συντηρητικοί οικονομικοί κύκλοι της Ευρώπης καλύτερη ευκαιρία από τις πρώτες μουδιασμένες μέρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που για να είμαστε ειλικρινείς παρέλαβε γουρούνι στο σακί από την ΝΔ χωρίς να έχει και εκείνη παραδώσει κάτι πολύ διαφορετικό πριν από πεντέμισι χρόνια.

Ας έλθουμε τώρα στην σοβαρότητα του ποσοστού του ελλείμματος για μια χώρα όπως η δική μας που, έτος μπαίνει - έτος βγαίνει, χρεώνεται για να ζήσει.

Αν ρωτούσαμε τους εαυτούς μας, μπορείς άραγε φίλε μου εαυτέ να επιβιώσεις για μια δεκαετία με ένα σοβαρό ποσοστό του εισοδήματός σου να καλύπτεται από αυξανόμενο δανεισμό, η εύλογη απάντηση θα ήταν όχι. Κανείς δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει αύριο ότι δεν μπορεί να εξοφλήσει σήμερα εάν δεν είναι εκφραστής και μέρος μιας παραγωγικής διαδικασίας που θα οδηγεί σε αυξανόμενο πλούτο που θα καλύψει τελικά και οριστικά το χρέος.

Όσοι θήτευσαν σε αίθουσες διαλέξεων για την μακροοικονομία, έμαθαν ότι αυτό δεν ισχύει τάχα για τα κράτη. Τα κράτη, μας λέγανε τότε οι καθηγητές μας, δεν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν όπως ένας ιδιώτης ή μια εταιρεία διότι όταν βρεθούν σε κίνδυνο υποβιβάζουν χωρίς συναισθηματισμούς το επίπεδο της ευμάρειάς τους με μια καθοριστική νομισματική υποτίμηση που αφαιμάζει τα εισοδήματα όλων χωρίς να τρέξει ούτε μύτη. Πρόκειται για “πολεμική” τακτική που καταλήγει να μαζεύει χάριν του εθνικού συμφέροντος τα “χρυσαφικά” όταν το χρήμα τελειώνει και η διάχυτη δυσπιστία απαγορεύει βοήθεια από δανειστές.

Μήπως δεν την γνωρίσαμε αυτή την τεχνική και μήπως δεν γνωρίσαμε πόσο κοντή μνήμη έχουν οι περισσότεροι από εμάς μας σαν εκείνον τον περίφημο ταξιτζή που ισχυριζόταν πρόσφατα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 80, η τσέπη ήταν γεμάτη λεφτά... Φευ λεφτά που έχαναν το 25% της αξίας τους σε μια και μόνη χρονιά!!!

Σήμερα όμως η χώρα μας συγκατοικεί με τους συγγενείς της και το πορτοφόλι της πρέπει να έχει ομοιόμορφο χειρισμό. Σε ποια συγκατοίκηση θα γινόταν αποδεκτή η παρουσία ενός σπάταλου μέλους που καταστρέφει ασυναίσθητα ότι οι άλλοι με αγώνα συσσωρεύουν για ένα καλύτερο μέλλον;

Άρα τα οικονομικά που μάθαμε θα πρέπει να τα αναθεωρήσουμε ή και να τα ξεχάσουμε... Η οικονομία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όπως απέρριψε ως αρχαϊκό και ξεπερασμένο πλέον πρότυπο τον Μαρξισμό, παρά τους σε αφθονία αρχαϊκομανείς, έτσι απέρριψε και πλείστες όσες μεταγενέστερες θεωρήσεις για το πως λειτουργεί σε micro και macro επίπεδο.

Σήμερα στην Ελλάδα καίμε λεφτά, ναι καίμε πλούτο που δεν αντικαθίσταται.

Στον επιχειρηματικό και τραπεζικό τομέα η ακραία συνήθεια του να καίμε ασυνείδητα σχεδόν πλούτο έχει ήδη εντοπιστεί και μια νέα αντίληψη αξιολόγησης των επιχειρήσεων έχει επικρατήσει που δεν ακολουθεί τα παιδικής αντίληψης φορολογικά πρότυπα που μέχρι πρότινος τύφλωναν ακόμα και τους επαγγελματίες του επιχειρηματικού χώρου που αποφάσιζαν και έκριναν την επιτυχία τους από αυτά.

Σήμερα, το κριτήριο σε επίπεδο micro και macro οικονομίας είναι η αυξανόμενη παραγωγή πλούτου (Value creation) και όχι αυτά που εκφράζουν οι λογιστικές αλχημείες του διπλογραφικού που από τακτοποιητικό σύστημα κατάντησε σύστημα αξιολόγησης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών με συντελεστές “ψωμοτύρι” όπως το P/E (η τιμή των μετοχών έναντι του αναλογούντος εσόδου στις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες) που ταλάνισε ψυχές και έκαψε περιουσίες στις χρηματιστηριακές εξάρσεις των τελευταίων δεκαετιών.

Η Χώρα μας δυστυχώς δεν παράγει πλούτο σε αρκετή ποσότητα και αυτό είναι το πρόβλημα και η αιτία του ελλείμματος.

Κανονικά, δεν πρέπει και ούτε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι λενε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.

Εάν κατανοήσαμε το μάθημά μας και δεν παπαγαλίζουμε, όπως μάθαμε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τότε γνωρίζουμε ότι είμαστε σε άθλια κατάσταση ακόμα και με 10% ή 8% ή 6% έλλειμμα.

Ακόμα και η εναρμόνιση με το συντηρητικό 3% δεν θα μας σώσει διότι πρακτικά σε ένα ΑΕΠ της τάξης των 300 δισεκατομμυρίων αντιπροσωπεύει 9 δισεκατομμύρια που θα πρέπει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε.

Τώρα πάρτε χαρτί και μολύβι και δείτε τι σημαίνει ένα προστιθέμενο ετήσια 3% σε μια δεκαετία.

Σημαίνει 100Χ3% + 103Χ3% + 106Χ3%... που είναι πολύ περισσότερο από το 30% στην ίδια περίοδο. Αν αυτή η αύξηση δεν ακολουθείται από αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ που να εκφράζεται από αυξημένη παραγωγικότητα, αντί π.χ. των εισροών από κοινοτικά προγράμματα, ώστε να μειώνει το έλλειμμα γρηγορότερα από ότι αυξάνεται το ΑΕΠ, το χάσμα της απόκλισης (ελλείμματος) θα μεγαλώνει ενώ δεν θα διαμορφώνεται κανένας υποστηρικτικός μηχανισμός στις δομές της οικονομίας για διόρθωση στο μέλλον.

Στο τέλος της ημέρας θα πάθουμε το Σημιτικό σύνδρομο... Τότε όλο και αυξανόταν η ανάπτυξη της χώρας με το έλλειμμα να μειώνεται από το 12% της Μητσοτακικής περιόδου στο 2.7%, μόνο που η μείωση αποτελούσε τεχνοτροπία στον καλλιτεχνικό καμβά του κ. Σημίτη.

Δεν θα πω ότι μας δούλευε ο πρώην πρωθυπουργός αλλά τι σημασία έχει το πως θα εκφραστώ αφού αυτό ακριβώς εννοώ;

Άρα δεν είναι οι Ευρωπαίοι που πρέπει να φοβόμαστε αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν πρέπει να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε.

Αν π.χ. κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια που δεν θα αποτελεί απλή τεχνοτροπία της τωρινής κυβέρνησης αλλά απόλυτη και ψυχρά υπολογισμένη στρατηγική για τη μείωση του ελλείμματος, θα πρέπει ταυτόχρονα να επανακαθορίσουμε την συνολική αναπτυξιακή συλλογιστική μας σε νέα βάση.

Η θα παράγουμε πλούτο όλοι και για όλους ή καλό θα ήταν να αφήσουμε τα φληναφήματα και τις τεχνοτροπίες στη διαμόρφωση λύσεων διότι έτσι θα παραδώσουμε πρόωρα την σκυτάλη στην επόμενη γενιά για θα φασκελωθούμε αναλόγως και άνευ οίκτου.

Όμως, να θυμίσω και ένα πάτημα που είναι αντιπροσωπευτικό της διαφορετικής τακτικής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε απέναντι στους εταίρους μας.

Μας ζήτησαν, δια φωνής Αλμούνια, να μειώσουμε κατά το ήμισυ τις αμυντικές μας δαπάνες, πέρα από τη μείωση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα μας.

Να τονίσω ότι πολεμοκάπηλος δεν είμαι ούτε σκοπεύω να γίνω αλλά η απάντηση που μου έρχεται στα χείλη πολύ μου θυμίζει εκείνο το παιδικό και αξέχαστο “πρίτς” με την ταυτόχρονη πρόταση του αγκώνα.

Πρίτς λοιπόν κύριε Αλμούνια που θα μειώσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες. Για να είμαστε ακριβείς και ξεκάθαροι θα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, θα τις αυξήσουμε και θα αναλάβετε εσείς, οι σύμμαχοί μας, να πληρώσετε το 50% διότι εμείς είμαστε και λειτουργούμε ως συνοριοφύλακές σας σε μια εποχή που εσείς αμέριμνοι αναπτύσσετε τις οικονομίες σας ενώ εμείς αγχωνόμαστε διότι κάποιοι εννοούν να μας προκαλούν και ας το παίζουν ευρωπαίοι επιζητώντας την πλήρη ενσωμάτωσή τους στα ημέτερα ήθη που ούτε διέθεταν ούτε είναι δυνατόν να διαθέτουν στο μέλλον.

Καλή η επίγνωση του σε τι χάλια βρισκόμαστε σήμερα και του ποιος φταιει για αυτά αλλά δεν θα βρείτε κύριοι εταίροι μας πουθενά παπά να θάψετε πέντε έξη δεκάδες, χιλιάδες ή και εκατομμύρια Ελληνικού λαού, αν σας ανοίξει η όρεξη.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημρίδα Κηφισιά την 13η Νοεμβριου 2009)

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν ανέκραξε ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης στην Ελληνική Βουλή, μετά τις επανειλημμένες προσπάθειές του να αναδιαρθρώσει την Ελληνική οικονομία, το 1893.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε ήδη νικήσει στις εκλογές του Μάη του 1892 αλλά δεν κατάφερε να συνάψει νέο εξωτερικό δάνειο και παραιτήθηκε.

Ο προκάτοχός του Δηλιγιάννης, που είχε διαδεχτεί από προηγουμένη θητεία τον Χαρίλαο Τρικούπη το 1885, δεν είχε καταφέρει ν' ανταποκριθεί στους όρους των δανείων που είχε ήδη συνάψει για λογαριασμό του Ελληνικού δημοσίου ο Τρικούπης.

Άφησε επομένως βαριά κληρονομιά στον επανακάμψαντα στην πρωθυπουργία Τρικούπη καθιστώντας την συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης που είχε ξεκινήσει την περίοδο 1882 - 1885 ανέφικτη. Το γεγονός ότι ο όρος δημοσιονομική εξυγίανση περιελάμβανε την συνολική "αναμόρφωση του δημοσιονομικού και διοικητικού οργανισμού της χώρας μαζί με την εκβιομηχάνιση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας" άφησε την σφραγίδα του στα πράγματα της εποχής και παρά την παραίτησή του οι διάδοχοί του στο κυβερνητικό σχήμα, Ράλλης και Σωτηρόπουλος, επαναπαραχώρησαν τη θέση τους στον Τρικούπη.

Ήταν τότε που το μαγικό ραβδί του Τρικούπη, όσο και αν έδωσε γη και ύδωρ στους δανειοδότες της εποχής δεν τους έπεισε εγκαταλείποντας μετά τον θάνατό του την ελληνική οικονομία σε ολοκληρωτικό μαρασμό που βρήκε αποκούμπι στην υποσχεσιολογία ενός εθνικιστικού πολιτικαντισμού με αποκορύφωμα τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 που εξελίχτηκε σε οδυνηρή ήττα.

Μετά την ήττα του 1897 εφαρμόστηκαν ακόμα αυστηρότερα μέτρα οικονομικού ελέγχου από την διεθνή επιτροπή των ξένων και ντόπιων πιστωτών (ΔΟΕ), γνωστών και ως “ομολογιούχων”.

Η πίεση στην Ελληνική κοινωνία και ο συνεχής και αδιέξοδος πολιτικαντισμός της εποχής οδήγησε στη συνειδητοποίηση της τραγικότητας των περιστάσεων από μερίδα αξιωματικών που ηγήθηκε της επανάστασης του 1909 και έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο.
Ο Βενιζέλος υπήρξε πραγματικός αναμορφωτής της παραπαίουσας στρατιωτικής και διοικητικής μηχανής, αφήνοντας σε μας, παρά τα λάθη του, την Ελλάδα που απολαμβάνουμε σήμερα.

Η παραπάνω αλληλοδιαδοχή γεγονότων και μεθόδων πολιτικής και ιδιαίτερα οι μεταπτώσεις της Ελληνικής οικονομίας με τις πιέσεις των ξένων που βοηθούσαν κατά το συμφέρον τους τις κυβερνήσεις των Δηλιγιαννικών ρεμπεσκέδων, αποτελεί ένα καλό υπόβαθρο στο να κατανοήσουμε και την σημερινή οικονομική κρίση.
Για εμάς, για την Ελλάδα, η κρίση δεν είναι προϊόν των πτωχεύσεων των αμερικανικών τραπεζών παρά σε πολύ μικρό ποσοστό.

Οι Ελληνικές τράπεζες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, δεν επένδυσαν με ενθουσιασμό σε ομόλογα ξένων χρηματοπιστωτικών οίκων και οι Έλληνες επενδυτἐς που άκουσαν τις σειρήνες του ξένου κεφαλαίου παρέμειναν περιορισμένοι σε αριθμό.

Η κρίση της Ελληνικής οικονομίας είναι δομική και προϋπήρχε αποτελώντας το βασικότερο κίνητρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή να βάλει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πίστευε τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι η μεγάλη οικογένεια θα εμφυσούσε και σε μας έναν άλλο αέρα και μια διαφορετική προοπτική, καλλιεργώντας ταυτόχρονα και μια συναντίληψη του πως λειτουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός.

Πολλοί αναμφίβολα αισθάνονται άσχημα στο άκουσμα της λέξης καπιταλισμός αλλά δυστυχώς αυτό το σύστημα κυριαρχεί σήμερα από Δύση σε Ανατολή επιβάλλοντας τα ήθη του ακόμα και στη λεγομένη Κομουνιστική Κίνα.

Η προοπτική εκείνου που λειτουργεί δυνητικά ελεύθερα σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι και η αιτία της επιβίωσης αυτού του συστήματος. Μόνο αν είσαι ελεύθερος να σκεφτείς και να δημιουργήσεις νιώθεις τις προοπτικές που σου ξανοίγονται και βάζεις τα δυνατά σου άλλως μετατρέπεσαι σε άβουλο ή πονηρό και διεφθαρμένο γραφειοκράτη.
Όμως η προοπτική της ελεύθερης δημιουργίας δεν ήταν ούτε έγινε το βασικότερο από τα γνωρίσματα του λαού μας.

Αν εξαιρέσουμε το εμπόριο σε κανέναν άλλο τομέα δεν διακριθήκαμε και ας κολακευόμαστε για το δαιμόνιο του Έλληνα στο εξωτερικό.

Η μικρές γειτονικές χώρες Τσεχία και Ουγγαρία έχουν πολλά περισσότερα Nobel από εμάς και μάλιστα σε επιστημονικούς κλάδους που αποδεικνύουν τον δυναμισμό αυτών των λαών που καταφέρνουν να στέκονται στα πόδια τους παρά τις εξωτερικές διαλυτικές παρεμβάσεις.

Εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο της εξωτερικής υποβοήθησης και το όνομα αυτής: “Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης”.

Καταφέραμε να ξεκοκαλίσουμε στην κυριολεξία τα χρήματα από τρία προγράμματα υποβοήθησης και σύγκλισης με τον μέσο Ευρωπαίο και τώρα που βρισκόμαστε στο τέταρτο γυρίσαμε ξανά στο σημείο μηδέν.

Καταφέραμε να βάλουμε άπειρα τουβλάκια σε πλατείες χωριών και κωμοπόλεων, να φτιάξουμε αναρίθμητους πεζόδρομους η ύπαρξη των περισσότερων από τους οποίους σήμερα αγνοείται και να στρώσουμε εκτάσεις επί εκτάσεων με πανάκριβα λευκά μάρμαρα για να “εκμεταλλευτούμε” τα Εοκικά χρήματα.

Και όταν αυτά τα έργα μας κούρασαν σωματικά ανοίξαμε τις πόρτες στο ξένο εργατικό δυναμικό για να μας ξεκουράσει.

Ξεκούραστοι λοιπόν και αραχτοί αλλά με ένα βιοτικό επίπεδο που έκανε τους κουτόφραγκους να συνοφρυώνονται μόλις το αντίκριζαν από κοντά, συνεχίσαμε να εισάγουμε πολυτελή τρακτέρ και να κτίζουμε παλάτια που δεν χρειαζόμαστε.

Η Ελληνική οικονομία πέρα από τον τουρισμό, τα εμβάσματα των ναυτικών και τις κάποιες επενδύσεις των Ελλήνων πλοιοκτητών, δεν είχε τίποτα άλλο αξιόλογο να αντιπαραθέσει.

Η ανάπτυξη όταν δεν κατέληγε σε ένα τεράστιο αριθμό βιλών και μεζονετών οδηγούσε σε χαμηλής αρχιτεκτονικής έμπνευσης και γεμάτα κακοτεχνίες αστικά διαμερίσματα για την μεσαία τάξη που ετοίμαζε έτσι τα αστικά της φέρετρα, λες και διαισθανόταν ότι ο θάνατος ήταν πλησιέστερα του προσδοκώμενου.

Και μετά ήλθαν η ΟΝΕ και οι Ολυμπιακοί.

Μεγάλη η προσπάθεια και ακόμα περισσότερες οι τεχνικές που σοφίστηκαν οι πολιτικοί μας με τα δημιουργικά λογιστικά τους τερτίπια όπως το βάλε --βγάλε των δαπανών των νοσοκομείων και της άμυνας ως συντελεστών του ελλείμματος.

Φτιάξαμε ένα έλλειμμα που δεν είναι δυνατόν να αποπληρώσουμε όχι μόνο διότι είμαστε σπάταλοι αλλά και διότι ποτέ δεν διαμορφώσαμε ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης όπως εκείνα που επεχείρησε ο Χαρίλαος Τρικούπης.

Υπἠρξαν μόνο αναφορές σε ζουνάρια και σφιξίματα μέσης που κατέληγαν σε παραπλανητικά τεχνάσματα απομύζησης των παραγωγικών τάξεων από μια σύγχρονη τάξη κηφηνιστών που απλώνονταν από τις ασφάλτινες ροές των Cayenne μέχρι τις γραφειοκρατικές τεχνικές των διαφθαρμένων εκφραστών της εξουσίας που θησαύριζαν πίσω από τα συντηρητικά νούμερα του μισθολογίου τους.

Φτιάξαμε μια εποχή δώρων και αντίδωρων.

Θα με αφήσεις να ιδιωτικοποιήσω τον ΟΛΠ και να βγάλω όσα μου λείπουν από την πώλησή του στο Χρηματιστήριο, έλεγαν οι κυβερνητικοί στους λιμενεργάτες και εσύ θα εξασφαλίσεις προνόμια που δεν ονειρευόσουν, αποσαθρώνοντας έτσι και αυτή την μερίδα του λαού ώστε τα ρετιρέ της εξουσίας να αδελφωθούν με εκείνα των μυημένων εργατοπατεράδων.

Η δημοσιονομικός ωχαδελφισμός μας κτυπήθηκε σαν από αστροπελέκι μόλις ακούσαμε τους εν χορώ πλέον επιτιθέμενους από την κοινότητα κριτές στα χάλια μας.

Τα μέτρα που ανακοινώνουν και λαμβάνουν θυμίζουν πολύ εκείνα της εποχής του Τρικούπη στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Η χώρα μας έχει πλέον πολύ περισσότερους και πλουσιότερους Έλληνες αλλά δεν κατάφερε να έχει ούτε δράμι περισσότερη αξιοπιστία από τότε.

Είμαστε ξανά στην άθλια κατάσταση να αμυνόμαστε και να ψευδολογούμε όπως παρορμητικά κάνει ο κάθε αμυνόμενος που προσπαθεί να επιβιώσει.

Ίσως να μας δικαιολογούν μόνο για αυτό.

Ίσως να αισθάνομαι και εκείνοι άσχημα που μας βλέπουν να συρόμαστε δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα ενώ γνωρίζαμε από μια τουλάχιστον δεκαετία το ότι τους κοροϊδεύαμε.

Το θράσος μας όμως συχνά ξεπερνά κάθε όριο και η αυστηρή κριτική του κ. Σημίτη ενάντια στην Αλογοσκούφια αποκάλυψη για τα περίεργα μπες -- βγες των λογαριασμών του ελλείμματος απέδειξε ακριβώς αυτό.

Φανταστείτε να μην έκανε κιόλας σε μια κρίση ειλικρίνειας αυτήν την αποκάλυψη ο κ. Αλογοσκούφης πόσο ισχυρότερη θα ήταν η μήνη των συνεταίρων μας στην ΟΝΕ.

Η έκθεση κόλαφος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και οι αγωνιώδεις προσπάθειες του νέου Υπουργού κ Παπακωνσταντίνου ήταν επομένως αναμενόμενα από τον καληνυκτίζοντα Κώστα Καραμανλή. Η φαινομενικά ξαφνική αποχώρησή του οφειλόταν σε έναν ουσιαστικό και ακαταμάχητο σκόπελο. Κανένα ζουνάρι δεν θα τον βοηθούσε να τον ξεπεράσει και τα σφιξίματα στα ζουνάρια του ήταν απεχθή έτσι και αλλιώς...

Η εξουσία παρέδωσε λοιπόν στην εξουσία, ο Δηλιγιαννισμός στον Τρικουπισμό και ο Νεοκαραμανλισμός στον Νεοπαπανδρεϊσμο ενώ εμείς νομίζουμε ότι με την αλλαγή της σκυτάλης θα περάσουμε το βάρος σε κάποιον άλλο που αφελώς πιστεύει ότι διαθέτει τη μαγική λύση.

Δυστυχώς, αυτή τη φορά το τέχνασμα του να περνάμε την μπάλα σε άλλον δεν έχει ελπίδα και αν δεν σκύψουμε όλοι να συμμαζέψουμε τα χάλια μας ο πόλεμος που ακολουθεί ως τραγική τελευταία πράξη τις τραγωδίες της εθνοκαπηλείας, για να δώσει τάχατες διέξοδο στην κορύφωση των κοινωνικών εντάσεων, μπορεί να φἐρει μια νέα ήττα πολύ ποιο οδυνηρή εκείνης του 1987.

To Stage or not to Stage;

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 6η Νοεμβρίου 2009)

Παραφράζοντας τον Σαίξπηρ, θεωρώ ότι η πρόσφατη στεϊζολογία ή σταζεολογία ξεπέρασε κάθε όριο σεμνότητας ή πολιτικαντισμού, ανάλογα με το σε ποιον αναφερόμαστε, σε εργαζόμενο βάσει του συγκεκριμένου προγράμματος ή σε πολιτικό που θεώρησε ότι ξαφνικά βρήκε βάθρο να ανέβει και να εντυπωσιάσει.

Τα προγράμματα stage (Η λέξη κατ΄ άλλους προέρχεται από την γαλλική γλώσσα και προφέρεται σταζ, που σημαίνει πρόσκαιρη κατάσταση, μαθητεία, εξάσκηση -- Stagiaire είναι ο μαθητευόμενος -- και κατ’ άλλους από την αγγλική βάθρο, θεατρική σκηνή που σημαίνει ότι εκείνος που κάνει χρήση του προγράμματος μαθητείας βοηθείται να ανέβει στο επίπεδο της εργασιακής ετοιμότητας) είχαν ένα πολύ καθαρό στόχο.

Δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν τους χιλιάδες ανέργους να εκπαιδευτούν σε πραγματικές εργασιακές συνθήκες ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να βρουν μελλοντική εργασία στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.

Στη χώρα μας βέβαια, εδώ και χρόνια, υλοποιήθηκε μια φαεινή ιδέα που ανέδειξε τον δημιουργό της σε επίπεδο εθνικού ευεργέτη...

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αναστάσιος Πεπονής, είχε την επινόηση να δημιουργηθεί ένα Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού λειτουργώντας κυρίως ως εξεταστικό σώμα με αρμοδιότητες και χαρακτηριστικά ανεξάρτητης αρχής (μετά το 2001 λειτουργεί ως διακομματική) γνωστότερο ως ΑΣΕΠ, ώστε να διαμορφώνονται κριτήρια επιλεξιμότητας μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης εφ’οσον θα διασφαλίζονται από το αδιάβλητο των εξετάσεων.

Αυτό πίστευε ο κύριος Πεπονής ξεχνώντας ή αγνοώντας τις όποιες αρνητικές παραμέτρους δημιουργεί ένα τέτοιο εξεταστικό σώμα ενηλίκων μακριά από τα σπουδαστικά θρανία για χρόνια.

Ίσως το σημαντικότερο από τα ελαττώματα μιας εξέτασης που κρίνει ενηλίκους για τη θέση τους στο δημόσιο να είναι ότι δεν μπορείς με εξετάσεις επί γενικής και κάποιας ειδικής ύλης να κρίνεις διαφορετικά άτομα που ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές πριν ευθυγραμμισθούν με την πολυπόθητη πορεία για το δημόσιο.

Δεν μπορεί η εξέταση σε μία και μόνη εξεταστική περίοδο να κρίνει εξεταζόμενους με διαφορετικές εμπειρίες.

Σε χώρες με σοβαρότερη εκπαιδευτική κουλτούρα δεν διαμορφώνονται εξεταστικές πλατφόρμες για όλους διότι όλοι δεν είναι όμοιοι άλλα ένα σύστημα πρακτικής εκπαίδευσης / άσκησης μετά τις πτυχιακές εξετάσεις που συνήθως είναι απαιτητικότερο των πανεπιστημιακών σχολών.

Όσοι πετυχαίνουν ακολουθούν τον τομέα και το επάγγελμα που αξίζουν. Οι άλλοι απομένουν να ψάχνουν σε ότι απέμεινε και έτσι ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.

Έτσι βρίσκουν εργασία οι λογιστές, οι τραπεζικοί, και ασφαλώς οι γιατροί και οι δικηγόροι για τους οποίους αντίστοιχα αλλά υποδεέστερα συστήματα ισχύουν και στη χώρα μας.

Στις χώρες που σέβονται τον εαυτό τους οι εξετάσεις κατά κλάδο γίνονται σε στάδια παράλληλα με την άσκηση. Δεν μπορείς π.χ. να δώσεις εξετάσεις για να γίνεις λογιστής αν δεν απασχολείσαι σε σοβαρό και οργανωμένο λογιστήριο. Δεν μπορείς να δώσεις εξετάσεις για να γίνεις τραπεζικός υπάλληλος αν δεν εργάζεσαι ταυτόχρονα σε τράπεζα ασκούμενος διαδοχικά σε κάθε πιθανή αρμοδιότητα ώστε να αποκτήσεις ολική αντίληψη των τραπεζικών εργασιών.

Αν δεν δουλεύεις δεν μπορείς στις περισσότερες περιπτώσεις να λάβεις μέρος στις επαγγελματικές εξετάσεις του κλάδου σου ή δεν αποκτάς τα φόντα εκείνων που ακολουθούν κορυφαία καριέρα.

Δεν είναι μόνο αυτό αλλά επιπλέον όσοι εμπλέκονται στα καθιερωμένα επαγγέλματα είναι συχνά υποχρεωμένοι να ανανεώνουν το γνωστικό τους αντικείμενο. Πρακτικά, ή είσαι ενημερωμένος ή εκπίπτεις του εργασιακού θρόνου.

Ακόμα και στα επαγγέλματα του λεγόμενου μπλε κολάρου, τα εργατοτεχνικά δηλαδή, υπάρχουν εξετάσεις μαζί με την περίοδο μαθητείας και όχι ξέχωρα από αυτήν.

Όμως στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας πρωτοτυπήσαμε και φτιάξαμε τον ογκόλιθο του ΑΣΕΠ, προσπαθώντας οι ίδιοι να χαλιναγωγήσουμε τους εαυτούς μας ή σαν να λέμε στήσαμε παγίδες στον δρόμο μας για να ελέγξουμε την δεξιοτεχνία μας αντί να μάθουμε να οδηγούμε καλά όταν παίρναμε μαθήματα οδήγησης.

Τα προγράμματα stage είχαν επομένως το στοιχείο μιας προσπάθειας διόρθωσης του ελλείμματος της θεωρητικής κατάρτισις από τα πανεπιστήμια κυρίως για χώρες με τριτοκοσμική διάρθρωση σπουδών όπως η δική μας.

Είχαν σαν στόχο να γεφυρώσουν το έλλειμμα εκπαίδευσης πολλών ως επί το πλείστον νέων αποφοίτων σε αντικείμενα της επιλογής τους ώστε μαζί με το πτυχίο τους να αυξήσουν τις πιθανότητες εύρεσης μόνιμης εργασίας.

Έλα όμως που οι ξένοι που σχεδίασαν τα stage δεν είχαν προβλέψει τον ΑΣΕΠ και έτσι ήλθε η πρώτη σύγκρουση των συστημάτων.

Μα αυτοί υποβλήθηκαν στο πρόγραμμα μαθητείας, γιατί να δώσουν και στον ΑΣΕΠ είπαν αρκετοί και αναθάρρησαν με την λογικοφάνεια του επιχειρήματός τους.

Δεν τους κατηγορώ αν σκέφτηκαν έτσι διότι τα Stage δεν φτιάχτηκαν για να δώσουν λόγο σε κανέναν εμπνευστή του ΑΣΕΠ και σε κανένα τριτοκοσμικού επιπέδου εξαναγκαστικό φίλτρο εισόδου για την πολυπόθητη εργασία στον υπερπλήρη δημόσιο τομἐα.

Τους ελέγχω όμως για το θράσος τους να επιμένουν να διοριστούν με σχεδόν αυτόματες διαδικασίες λες και η μαθητεία ισούται με διορισμό.

Ο ερώτημα που προκύπτει είναι αν η ευθύνη και η επίκριση αφορά τους μαθητευόμενους ή τον επινοητή του ΑΣΕΠ.

Η γρήγορη απάντηση είναι ότι την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι υποσχεσιολόγοι πολιτικοί που συστηματικά υπέσχοντο ότι κάθε μαθητευόμενος θα εἰχε εξαιρετικές πιθανότητες να διοριστεί δίνοντας τροφή σε ένα ψηφοθηρικό αλισβερίσι.

Πέντε χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα μπορούσαν έτσι να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εργασιακή μονιμότητα αγνοώντας τον ΑΣΕΠ και ταυτόχρονα μη εκπαιδευόμενοι διότι τα προγράμματα μαθητείας ήταν από σπαργανώδη έως ανύπαρκτα. Οι εντασσόμενοι απλά καταλάμβαναν κενές θέσεις εργαζομένων εξασφαλίζοντας φτηνό κόστος για τις εργασιακές ανάγκες της πολιτείας και ευκαιρία για τις ρουσφετολογικές αναζητήσεις των κεντρικών και τοπικών αρχόντων.

Το σύστημα ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για τους τυχερούς αλλά χωρίς τον ξενοδόχο που ήταν η επελθούσα οικονομική κρίση.

Τότε μόνο οι υποσχεσιολόγοι πολιτικοί έκαναν πίσω αναμασώντας τα λόγια τους για την επικείμενη μονιμοποίηση και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του εργασιακού αναβρασμού.

Τότε οι εξαπατημένοι μαθητευόμενοι, προσποιούμενοι αφέλεια και με επιχείρημα την ανειλημμένη υποχρέωση του πολιτικού παρασκηνίου για την μονιμοποίησή τους, ξεκίνησαν τον ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή των πάντων και πρωτίστως της κοινής λογικής.

Τότε οι εξαπατημένοι εργαζόμενοι, με το δίκιο και το άδικο των επιχειρημάτων τους μπλεγμένα σε ένα κουβάρι και με το θράσος να διαδέχεται την δίκαιη απαίτηση εκπλήρωσης των δοσμένων υποσχέσεων, ξεκίνησαν τις απανωτές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις υπέρ του ιερού τους στόχου, της μονιμοποίησης δηλαδή στο δημόσιο!!!

Όπως συμβαίνει πάντα στη χώρα μας, οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σε στιγμές αλλαγών πανικοβάλλονται και πράττουν αναλόγως...

Ο πανικόβλητος στρατιώτης προσβάλλεται εκ των όπισθεν διότι τρέχει άτσαλα να βρει προκάλυμμα.

Ο πανικόβλητος πολιτικός ακολουθεί τη μέθοδο “πονάει χέρι κόβει κεφάλι...” Mα τον πέθανες τον άρρωστο είναι το εύλογο σχόλιο... Δεν πειράζει, τώρα δεν θα τον πονάει ποια, είναι η απάντηση!

Ναι δεν θα ξαναπονέσει πλέον το χέρι του συχωρεμένου ούτε θα ξαναπονοκεφαλιάσουν, από τις αντιδράσεις των εμπαιχθέντων για μονιμοποίηση, οι παράγοντες του πολιτικαντισμού.

Το κόψανε και αυτό το κεφάλι και μαζί την δυνατότητα εκπαίδευσης ατόμων που πλέον θα διοριστούν ανειδίκευτα μέσω του ΑΣΕΠ, εξασφαλίζοντας την εγκυροποίηση ανούσιας γνώσης, άσχετης με το αντικείμενο της μελλοντικής εργασίας τους.

Αλλά βλέπετε μάθαμε στο “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και στην προκειμένη περίπτωση επεκτείναμε στο “ότι είναι ανελαστικό αλλά διασφαλίζει μια ψευδεπίγραφη ισότητα είναι και αποδεκτό”.

Μα αφού πέρασε στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ θα αξίζει λένε πολλοί αλλά δεν σκέπτονται ότι στις εξετάσεις συμετἐχουν μαζί οι τελειόφοιτοι και οι παλιοκαραβάνες που επί χρόνια αλώνιζαν άνεργοι ή σε υποτυπώδη εργασιακά περιβάλλοντα.

H κατάργηση των προγραμμάτων μαθητείας Stage δείχνει ακόμα μια φορά αφενός την ευθυνοφοβία των πολιτικών μας και αφετέρου το μέγεθος της παραποίησης ενός προγράμματος και κατ’επέκταση ολόκληρου του θεσμού της μαθητείας.

Δείχνει το παράδοξο των υποσχέσεων για διορισμούς στον δημόσιο τομέα για τον οποίο καθημερινά ακούμε ότι έχει χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις και αναλογιζόμαστε πως είναι αυτό δυνατόν να συμβαίνει αυτό όταν ο δημόσιος τομέας της χώρας είναι ο μεγαλύτερος αναλογικά στην Ευρώπη.

Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που κρατούν τα οργανογράμματα σε εποχές τουρκοκρατούμενης Ελλάδας όταν οι σημερινές αυτοματοποιήσεις στον διοικητικό μηχανισμό με τις δυνατότητες της πληροφορικής δεν ήταν καν στην πληθωρική φαντασία του Ιουλίου Βερν.

Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν οργανικές θέσεις κενές ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν υπερπληρωμένες θέσεις ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση των μειώσεων των θέσεων εργασίας στο δημόσιο.

Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα η υποκρισία περισσεύει.

Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Οκτωβρίου 2009)

Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας δεν διαφέρει καθόλου από την στρογγυλοποίηση της αλήθειας. Οι στρογγυλοποιήσεις υποκρύπτουν πάντα κάποια σκοπιμότητα. Είναι τα κατά συνθήκη ψεύδη που πρέπει να ανεχόμαστε στην καθημερινότητά μας διότι η αλήθεια λένε, είναι σκληρή και μπορεί να έχει χειρότερο και οπωσδήποτε ανεπιθύμητο αποτέλεσμα...

Επί χρόνια ακούγαμε ότι δεν πρέπει να πει ο γιατρός ή οι κοντινοί συγγενείς την αλήθεια σε έναν βαριά άρρωστο διότι πρακτικά θα του αφαιρέσουν μέρες από την υπολειπόμενη σύντομη ζωή του.

Όμως, όσο και αν αυτό ακούγεται ανθρώπινο έχει σημασία ο βαθμός που γίνεται και από ποια σκοπιά γίνεται.

Η προσπάθεια να μη κάνει κάποιος κακό μπορεί υστερόβουλα να μετατραπεί σε εργαλείο για να επιτευχθεί κάτι διαφορετικό που συχνά δεν έχει το θάρρος ή την ευθύτητα να αποδεχτεί. “…Να μη χάσουμε τον γἐρο πριν σιγουρευτούμε ότι έβαλε το ακίνητο στην κληρονομιά και δεν το δώρισε ποιος ξέρει που...” σκέπτονται κάποιοι και ως δια μαγείας ξεχνούν όλες τις παραξενιές του άρρωστου γέρου.

Η αλήθεια όμως όσο και αν κονταροκτυπιέται με την σκοπιμότητα δείχνει πάντα την υπεροχή της.

Ο ασθενής που ξέρει από τι πάσχει έχει τη δυνατότητα να συγκροτηθεί χωρίς να αφιερώνει τον εναπομείναντα λιγοστό χρόνο του σε φαντασιώδεις υποσχέσεις, αρκεί να πιστεύσει και να τις αποδεχτεί, ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του που συχνά είναι αυτές που κάνουν το θαύμα της ίασης.

Αλλά και να μην ιαθεί θα έχει επίγνωση του τι του συμβαίνει και αυτό μπορεί να δώσει ιδιαίτερη αξία στον χρόνο που απομένει.

Ο χρόνος θα είναι ασφαλώς λιγότερος αλλά όχι και η ποιότητα ζωής ακόμα και αν δεν μπορέσει να χαρεί όλα εκείνα που χαίρονται οι υγιείς.

Είναι σημαντικό να αναπνέεις, να σκέπτεσαι και να αναπολείς ή να προγραμματίζεις ακόμα και αν ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.

Σε αντίθετη περίπτωση ζεις προσκολλημένος στις υποσχέσεις που σου επιβάλουν οι σκοπιμότητες κάθε λογής και θεώρησης και γίνεσαι έρμαιο των πονηρών με τη ζωή να μεταβάλλεται σε πορεία φρούδων ελπίδων.

Έτσι και οι στρογγυλοποιήσεις της ιστορίας ενέχουν σκοπιμότητες. Ο ιστορικός που στρογγυλεύει γράφει τη δική του ιστορία ερμηνεύοντας τα ίδια γεγονότα υπό άλλο φως...

Μοιάζει πρακτικά με εκείνους τους σύγχρονους Μυθιστοριογράφους που όσο και αν παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα με γλαφυρό τρόπο γνωρίζουμε ότι δεν παρουσιάζουν ακριβώς ιστορία αλλά την άποψή τους αφού ερεύνησαν τις όποιες στεγνές μαρτυρίες για τα γεγονότα ή τις υπάρχουσες ιστορικές αναφορές.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας, όταν έχει τον τίτλο Μυθιστορία δεν είναι βλαπτικό. Πρόκειται ουσιαστικά για έργο τέχνης που ακόμα και αν στερείται την αυτοδυναμία της πρωτότυπης ιστορικής αναφοράς έχει περισσότερη αξία από το αντίγραφο ενός πίνακα ζωγραφικής που δεν επιτρέπει κανένα περιθώριο δημιουργικότητας μεταξύ του αρχικού και του αντιγράφου.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας κάνει την ιστορία που δεν αγαπήσαμε στο σχολείο και που ακόμα θεωρούμε βαρετή, παρά τις εξαιρετικές εκδόσεις που κυκλοφορούν στις μέρες μας, προσιτή διότι την κάνει ενδιαφέρουσα.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας όμως παραμένει επικίνδυνο όταν αφορά την ιστορία ενός λαού από την οποία αυτός αντλεί διδάγματα και διαμορφώνει χαρακτήρα.

Αναμφίβολα η τάση της εποχής μας είναι να εξομαλύνουμε τις δυσκολίες, και όπως στρογγυλεύουμε την αλήθεια αποφεύγοντας να πούμε στον ασθενή την ουσία της πάθησής του, αφαιρώντας του ταυτόχρονα το στοιχείο της επίγνωσης, έτσι και με το στρογγύλεμα της ιστορίας χάνουμε την γνὠση στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στους προγόνους μας αφού η απλή αναφορά σε ένα συνωστισμό δεν αποκαλύπτει τα αίτια και κυρίως την τραγικότητα των περιστάσεων.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η επικινδυνότητα του να αγνοούμε εντελώς ένα ιστορικό γεγονός είναι μικρότερη από το να το μαθαίνουμε αλλοιωμένο από σκοπιμότητες.

Η σύγχρονη ιστορία μας έκανε περήφανους διότι σε πλείστες όσες περιπτώσεις παλέψαμε για τον χώρο που σήμερα ζούμε ως Έλληνες και είτε τον μεγαλώσαμε είτε τον κρατήσαμε.

Κάναμε και λάθη, δείξαμε την Ελληνική παραδοσιακή ανοργανωσιά μας ανάκατα με έναν ανεξήγητο ωχαδελφισμό διακοπτόμενο από εξάρσεις εθνικιστικής υστερίας. Δείξαμε όμως και στιγμές αφάνταστης ηρωϊκότητας που δεν μπορούμε να αποκρύπτουμε με γενικότητες και αοριστίες πίσω από φράσεις «κλισέ».

Δεν μπορούμε π.χ. να εξαντλούμε τις αναφορές μας στις πράξεις ηρωισμού του Ελληνοϊταλικού πολέμου επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία την φράση του Ουϊστων Τσόρτσιλ ότι «οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες χάριν στην αντίστασή τους στον Ιταλό εισβολέα»

Μια τέτοια έκφραση αναμφίβολα μας αρέσει και μας ανεβάζει αξιακά και συγκριτικά με άλλους λαούς που πολέμησαν επίσης για την ελευθερία τους αλλά δεν μας λέει κάτι περισσότερο ούτε μιλά στην καρδιά μας όπως τα λόγια και οι περιγραφές των ηρώων που συνετέλεσαν στην νικηφόρα έκβαση των μαχών με απαράμιλλο θάρρος που η ιστορία δεν μπορεί να αποκρύπτει γενικεύοντας ή να το αφήνει αποκλειστικά στους ιστορικούς μελετητές.

Μόλις εορτάσαμε την επέτειο της ιστορικής απάντησης του Ιωάννη Μεταξά που με το μονολεκτικό ΟΧΙ συμπύκνωσε την αντίθεση ενός λαού αλλά και ενός Έλληνα ηγέτη στην χρήση του εδάφους του για τις όποιες κυριαρχικές σκοπιμότητες της Ιταλίας.

Η Ιταλία ηττήθηκε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο που ακολούθησε διότι ο ίδιος ο αρχηγός (Ντούτσε) της, ο Μουσολίνι, έμαθε την αλήθεια από τους στρατηγούς του στρογγυλεμένη...

Δεν του είπαν ακριβώς πως πολεμούν οι Έλληνες όταν μάχονται για την πατρίδα ούτε τον υποψίασαν για το ότι θα πολεμούσαν μέχρις ενός επαναλαμβάνοντας τον άθλο των Θερμοπυλών.

Δεν του είπαν ότι για να πάρει το ύψωμα 731 θα έπρεπε πρώτα να αλώσει το ηθικό των ανδρών που δεν πολεμοὐσαν εκεί ως άνθρωποι αλλά ως «θηρία».

«Οι Έλληνες συχνά γελούσαν δυνατά και φώναζαν. Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο. Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω αυτό, ήταν θηρία» είπε αργότερα και μετά την καταστροφή των Ιταλικών μεραρχιών που αγωνίζονταν θαρραλέα να καταλάβουν το ύψωμα, ένα Ιταλός Ανθυπολοχαγός.

Το ύψωμα 731 είναι ένα άγνωστο ύψωμα για την ελληνική σχολική ιστορία ενώ εκείνο που περνά στα σχολικά εγχειρίδια και στους ατελεύτητους πανηγυρικούς της επετείου του ΟΧΙ, από την εποχή των δικών μου σχολικών χρόνων, είναι οι γενικόλογες αναφορές στην γενναιότητα των Ελλήνων στα Βορειοηπειρωτικά τοπωνύμια της Κλεισούρας και της Κορυτσάς.

Οι τόποι είναι σημαντικοί αλλά οι μάχες δεν έγιναν γενικά από κάποιους ηρωικούς φαντάρους κάποιου ηρωικού στρατού.

Οι μάχες έγιναν από Έλληνες που θα έπρεπε πρώτα αυτοί να είναι γνωστοί και τα ονόματά τους να αναφέρονται ως φόρος τιμής στην απαράμιλλη αυτοθυσία τους σε κάθε σε επέτειο θύμησης των γεγονότων.

Τιμούμε τους ηρωικούς αγωνιστές των μαχών, τιμούμε τους ήρωες και δεν τιμούμε τα τοπωνύμια που σήμερα είναι Αλβανικά.

Ποιος γνωρίζει σήμερα π.χ. για τον Ταξίαρχο Κασλά (τότε διοικητή του ΙΙ/5 Τάγματος στο Ύψωμα 731) ή το ημερολόγιό του όπου εξιστορούνται οι τραγικές και συνάμα αφάνταστα ηρωικές στιγμές των μαχών της ουσιαστικής για την έκβαση του Ελληνοϊταλικού πολέμου εαρινής επίθεσης;

Ποιος έχει ακούσει για τις πράξεις των ηρώων του 731 αν δεν έχει διαβάσει το Άγγελο Τερζάκη που εξιστορεί τις πράξεις αφάνταστου ηρωισμού των πατεράδων και των παππούδων μας;

Πόσοι γνωρίζουν ότι εκεί έπεσαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες από το 5ο Σύνταγμα Τρικάλων;

Οι γενναίοι του 5ου Συντάγματος δεν υπεραμύνθηκαν ενός υψώματος που έχασε πέντε μέτρα ύψους από τους τρομακτικούς βομβαρδισμούς της ιταλικής αεροπορίας επειδή η εντολή από το στρατηγείο έλεγε: “Επί των θέσεων σας θα αμυνθείτε μέχρις εσχάτων, η Πατρίς, η ανωτάτη διοίκησις απαιτεί να κρατήσετε ψηλά την τιμή των όπλων”.

Το υπερασπίστηκαν επειδή δεν άντεχαν την ήττα από τις πολιτικά αφιονισμένες ορδές των Ιταλικών συνταγμάτων που όσο και αν πολεμούσαν ηρωικά και σκοτωνόταν δεν είχαν λόγο για την πράξη τους.

Οι Ιταλοί μαχόντουσαν διότι αυτές ήταν οι εντολές του ηγέτη τους που παρακολουθούσε τη μάχη και δεν ήθελαν να ντροπιαστούν ως δηλοί στα μάτια του.

Οι Έλληνες πολεμούσαν για το ιερότερο αγαθό όλων, την ελευθερία τους και έτσι ο καθένας ήταν και στρατιώτης και στρατηγός, και φαντάρος και ήρωας και άνθρωπος και θηρίο.

Για τους αγώνες στο ύψωμα 731 δεν θυμάμαι να μας είπαν κάτι όσο ήμουνα στο σχολείο και πρέπει να πω ότι ήμουν επιμελής και αγαπούσα το μάθημα της ιστορίας.

Δεν ήταν τυχαίο το ότι δεν έμαθα και δεν γνωρίζω τις όποιες σκοπιμότητες αυτού του στρογγυλέματος της ιστορίας.

Σήμερα ευτυχώς ο Παναγιώτης και η Χριστίνα Μαυροκέφαλου (φιλόλογοι) έχουν επιμεληθεί υλικού που εξιστορεί τα γεγονότα των μαχών στο ύψωμα 731 συλλέγοντας και αξιολογώντας αναρίθμητα κείμενα με αναφορές και ημερολόγια στρατιωτικών και από τις δύο πλευρές.

Το υλικό της Ιστορίας Στράτου υπήρξε εξαιρετικά πολύτιμο σε αυτή την προσπάθεια καθώς και το αρχείο του Συνταγματάρχη Κασλά που φυλάσσεται στα Τρίκαλα.

Στα σχολεία μας όμως και στους πανηγυρικούς επιμένουμε να μιλάμε ακόμα για την Κορυτσά και την Κλεισούρα καταγράφοντας τα τοπωνύμια και ξεχνώντας τους ήρωες.

Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν χρειάστηκε να μεριμνήσει η εκπομπή του κίτρινου τύπου του Τριανταφυλλόπουλου για να γίνει γνωστό ότι τα κόκαλα των νεκρών του υψώματος 731 είναι ακόμα διάσπαρτα και χωρίς τάφους λόγω σκοπιμοτήτων του κλειστοφοβικού μέχρι το 1991 καθεστώτος της Αλβανίας που σήμερα συζητά μια ευπρεπή αν και σε μικρή κλίμακα αντιμετώπιση των λειψάνων των νεκρών.

Όταν όμως ξεχνάμε να προβάλουμε τους νεκρούς μας ήρωες διότι υπάρχουν σκοπιμότητες, όταν στρογγυλεύουμε την ιστορία μας για να τα έχουμε καλά με όλους ένα είναι βέβαιο, ότι δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και η πληγή μέσα μας θα καίει και θα μας βλάπτει, θα μας βλάπτει πολύ...

Επιτέλους έργα!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 23 Οκτωβρίου 2009)

Πρόσφατα, παραμονή εκλογών, διάβασα αλλά και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι δόθηκε στην κυκλοφορία η οδός Κασσαβέτη στα πλαίσια των πεζοδρομήσεων του κέντρου με παράλληλη διαμόρφωση οδών ήπιας κυκλοφορίας και συνεχούς ροής με ελάχιστες όμως θέσεις στάθμευσης.

Το σκεπτικό είναι ότι στους βασικούς δρόμους του εμπορικού κέντρου που αναπλάθονται, είναι προτιμότερο να περπατάμε απολαμβάνοντας έτσι την βόλτα, τον καφέ με φίλους ή τα ψώνια μας παρά να παρκάρουμε ακόμα και για τσιγάρα στο περίπτερο...

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης και εμφανίστηκαν οι γνωστοί και πάντα με δυσδιάκριτα κίνητρα αντιδρώντες για να εκφράσουν την εχθρότητά τους, αυτή τη φορά ξεσπώντας στα άμοιρα μαντεμένια και επιτέλους καλαίσθητα (έναντι των ανυπόφορων στύλων της αναπτυξιακής) κολωνάκια.

Εμποδίζουν είπε ο ένας, υπογράφων ως μηχανικός, όσους επιθυμούν να παρκάρουν για τα ψώνια τους, λες και να μην ήταν αυτός ο στόχος της τοποθέτησής τους, μετά την ανάπλαση των δρόμων, ώστε να εμποδίζουν την επανάληψη του χάους των αυτοκινήτων και να κάνουν ποιο χαρούμενη τη ζωή των πεζών.

Μα δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί στη θέση τους δένδρα, με ρώτησε άλλη μηχανικός, αφήνοντάς με άναυδο με τη λογική ότι οι κορμοί των νεαρών δένδρων θα μπορούσαν να λειτουργούν και ως στοπ παρκαρίσματος!!!

Αναμφίβολα, το ότι ο ποιό γνώριμος αντίπαλος της ανάπλασης της οδού Κασσαβέτη έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής του έργου ήταν κάτι το θετικό να σκεφτώ.

Τα έργα συνεχίζονται στην Κολοκοτρώνη η οποία ομολογουμένως ήταν απαράδεκτη από κάθε άποψη τα τελευταία χρόνια και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα έχουμε βελτίωση και της Δηλιγιάννη ώστε να την χαρούμε πάλι ως δρόμο περιπάτου όπως παλιά...

Με τα έργα αυτά διαμορφώνεται μια νέα αισθητική αντίληψη στον τόπο μας που δυστυχώς έλειπε είτε διότι τα χρόνια του εμφυλίου μετέτρεψαν την Κηφισιά από τόπο διαμονής μιας ισχυρής αριστοκρατίας σε τόπο ερήμωσης και θλιβερού απομονωτισμού κάποιων ολίγων και ρομαντικών, είτε διότι η λαϊκίζουσα ακαλλιεργησιά των δικτατόρων θεώρησε ότι με την πολυκατοικιοποίηση της Κηφισιάς θα τιμωρούσε τους πλουσίους και θα συγκέντρωνε υπέρ της κάποια, λιγοστά ευτυχώς, φίλια αισθήματα ενός λαού που ούτε τους επέλεξε ούτε τους ήθελε.

Πρακτικά η Κηφισιά δεν γνώρισε καλές εποχές μετά το διάστημα του μεσοπολέμου...

Όλα τα κατασκευάσματα μετά τον ΒΠΠ ήταν φτηνιάρικα και κακόγουστα, ακόμα και τα μεγαλύτερα.

Μόνο μετά την μεταπολίτευση του 74 ξεκίνησε κάποια συνειδητή αντίδραση και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα αντιστάθηκαν στον πειρασμό της πολυκατοικίας και μάλιστα της Ελληνικής, ενός από τα αχρειότερα δείγματα οικιστικής αισθητικής στον μεσογειακό χώρο.

Προσωπικά δεν μπορώ παρά να κατατάξω το είδος αυτό της οικιστικής αχρειότητας ως ισότιμο με τις λασποκαλύβες της Αφρικής διότι ενώ στερείται της λάσπης στερείται και του φωτός που ευτυχώς οι λασποκαλύβες απολαμβάνουν άπλετο...

Η σημερινή Κηφισιά έχει αναμφίβολα μπει σε έναν δρόμο αναθεώρησης της ταυτότητάς της.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι κηπούπολη αλλά αυτή η αντίληψη είναι κόκκινο πανί για τους εργολάβους που αναδείχτηκαν από την εύκολη κερδοσκοπία των 90ς και έμαθαν μόνο να ψελλίζουν παράφωνα το τραγούδι των Abba, “money, money, money / Must be funny / In the rich mans world…’’

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι προάστιο αλλά η σημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση με την ανήμπορη να διοχετεύσει τον τροχήλατο οχετό σε στιγμές εργασιακού ξεσπάσματος λεωφόρο Κηφισίας, την καθιστά απομακρυσμένη προαστιακή ζώνη.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι σύγχρονη αλλά οι υποδομές της είναι θλιβερές, με τα καλώδια των παροχών να ανακαλούν μνήμες από τον 19ο αιώνα εφόσον επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία υποσταθμοί βρίσκονται ανάμεσά μας χάσκοντας πάνω από τα κεφάλια μας με τα τοξικά ψυκτικά τους.

Οι υποδιανομείς του ΟΤΕ βρίσκονται συχνότατα στη μέση του πουθενά διευκολύνοντας μόνο τους αφισοκολλητές να διαλαλούν την πραμάτεια των πάσης μορφής υπηρεσιών παιδείας ή αντιμετώπισης του άγχους προκαλώντας με να υποθέσω ότι παιδεία και άγχος έγιναν όψεις στο ίδιο νόμισμα.

Οι υποδοχείς των ομβρίων, ακόμα και οι πρόσφατα ανακατασκευασμένοι, όντας αποτέλεσμα δουλειάς άτεχνων εργατών, αφήνουν τα νερά να περνούν δίπλα τους... Σιγά μη δείξουν οι οχετοί ευαισθησίες και υπευθυνότητα όταν την στερούμεθα πρώτοι εμείς, οι νοήμονες άνθρωποι...

Η Κηφισιά γενικά παλεύει να δείξει αυτό που δεν είναι πλέον αλλά ούτε έχει βρει τι θάπρεπε να είναι και αυτό είναι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

Ότι γέγονε, γέγονε στο παρελθόν αλλά το μέλλον είναι μπροστά μας.

Οι πρόσφατες αναπλάσεις του κέντρου αποκτούν έτσι άλλη διάσταση διότι γίνονται από αποτέλεσμα αφετηρία για το επόμενο βήμα, βάζοντας ψηλότερα τον πήχη και καλλιεργώντας μας το συναίσθημα ότι και εμείς μπορούμε να έχουμε μία όμορφη και λειτουργική γωνιά και κάθε φορά που αφήνουμε το σπίτι για να συναντήσουμε τους φίλους μας ή έστω για να περπατήσουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε, δεν θα επιστρέψουμε μονολογώντας από αγανάκτηση κατά παντός υπευθύνου αρχινώντας από τον Δήμαρχο που πρέπει να τα ακούει ως πρώτος υπεύθυνος δημότης του τόπου.

Τα έργα που έγιναν και συνεχίζονται, ασφαλώς δεν έγιναν μόνο για το καλό των Κηφισιωτών... Ο κύριος Χιωτάκης, στην προσφώνησή του, κατά την πρόσφατη προεκλογική ομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου, τόνισε ότι χάρη στην επιμονή του υπουργού διατέθηκαν από κοινοτικούς πόρους τα κονδύλια για τα έργα. Προφανώς δεν θα μπορούσε να προσθέσει το αφελές ότι τα έργα γίνονται για να επουλωθεί και το πληγωμένο κύρος της ΝΔ...

Τα ἐργα που θα συνεχίσουν να γίνονται θα πρέπει πλέον να στοχεύουν μόνο στο καλό των Κηφισιωτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αχάριστοι στον συνδημότη μας βουλευτή πλέον κύριο Παπαθανασίου. Δεν αγνοούμε την προσφορά του διότι κάλλιστα θα μπορούσε να κατευθύνει τα ποσά που διατέθηκαν εδώ σε άλλους δήμους.

Όμως ήλθε ο καιρός να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε και να διαμορφώνουμε τα πλάνα για την πόλη που θέλουμε.

Το δίλημμα του τι ακριβώς είναι η σημερινή Κηφισιά θα πρέπει να αντικατασταθεί με την αυτοπεποίθηση ότι αν και γίναμε μία ακόμα προέκταση του κακοφορμισμένου Αθηναϊκού ιστού μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας με ουσιαστικά έργα.

Είμαστε αναντίρρητα μια πόλη με περισσότερο πράσινο που είναι στην πλειοψηφία του ιδιωτικό και καταστρέφεται με ταχύτητα στην οποία θα πρέπει να μπει φραγμός.

Τα φαινόμενα επιχειρηματιών που με κακόβουλες ενέργειες ξεραίνουν αιωνόβια δένδρα ή άλλα που τάχατες αποκρύπτουν την πραμάτεια των καταστημάτων τους, πρέπει να σταματήσουν με πρόστιμα που θα μετατρέπουν την καταστροφή σε αναγεννητική φροντίδα μιας και το έσοδο θα επιτρέπει στις υπηρεσίες πρασίνου να ξαναφυτεύουν πολλαπλάσια έναντι των κατεστραμμένων δένδρα.

Τα φαινόμενα απραξίας των υπηρεσιών πρασίνου με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό, πρέπει επίσης να εκλείψουν. Ας πρόσεχαν να μη προσλάμβαναν εργάτες με στόχο το γραφείο στο οποίο καταλήγουν σύντομα μετά την πρόσληψή τους.

Τα φαινόμενα του μη ελέγχου από τους ουσιαστικά ανύπαρκτους μηχανικούς επίβλεψης του δήμου πρέπει να γίνουν παρελθόν και οι ανυπόφορες κακοτεχνίες της αναπτυξιακής που τώρα γίνονται ακόμα ποιο διακριτές, συγκρινόμενες με την καλαισθησία των νέων αναπλάσεων, πρέπει να μείνουν στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Επιτέλους, οι προτάσεις και τα ζητούμενα για την διαμόρφωση της πόλης μας πρέπει να συνάδουν με αυτά μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης.

Χρειαζόμαστε νέους δρόμους και συγκοινωνίες και όχι ξαναμοίρασμα της ίδιας τράπουλας, κόβοντας τις υπάρχουσες στενωπούς, ως είθισται, σε λωρίδες κατά το αναγκαίο αλλά προσωρινό μέτρο των λεωφορειοδρόμων.

Η λεωφόρος Κηφισίας θα πρέπει να υπογειοποιηθεί, η Κύμης να διανοιχτεί, ο ΗΣΑΠ να συνεχιστεί όπως έχει προαναγγελθεί επανειλημμένα ενώ στα σχέδια να μπει και η κατασκευή μιας νέας λεωφόρου προσπέλασης από το κέντρο στα βορειότερα προάστια κατά το πρότυπο της περιφερειακής Υμηττού.

Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τον λαϊκισμό να μας πάρει τις πρωτιές από τις προεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ με το ομολογουμένως σαχλό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να εξυπηρετηθεί η εργατιά που όμως δεν έχουμε διότι γίναμε όλοι λευκά κολάρα και μάθαμε να σπρώχνουμε κακοξυσμένα μολύβια σε άχρωμα χαρτιά...

Η μελλοντική Κηφισιά θα πρέπει με τη συνεισφορά όσο το δυνατόν περισσότερων φορέων να γίνει ο πυρήνας των σκέψεών μας για ένα μέλλον με αναβαθμισμένα πολιτιστικά πρότυπα.

Σύντομα, θα έχουμε την συνένωση βάσει του Καποδίστρια ΙΙ της Κηφισιάς με την Ερυθραία και την Εκάλη.

Άπλα δεν θα περιμένουμε την συνένωση για να αποφασίσουμε για την ακαταλληλότητα και την ανεπάρκεια του σημερινού κτίσματος του Δημαρχείου που έτσι και αλλιώς ανεγέρθηκε κατά παράβαση των κανόνων του ισχύοντος ΓΟΚ σε περιοχή αμιγούς κατοικίας.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα το πως θα λυθεί ο τραγέλαφος του χάους, που δημιουργείται καθημερινά στο τμήμα της λεωφόρου Κηφισίας μέχρι το Καστρί, που σύντομα θα φορτωθεί ως πρόβλημα στους δικούς μας δημοτικούς άρχοντες.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα ποιο θα είναι το κέντρο τεχνών και πολιτισμού του τόπου μας. Γιατί να θεωρούμε παθητικά ότι δεν μπορούμε και εμείς να προσελκύσουμε έναν “Νιάρχο” για τις ανάγκες του πολιτισμού μας.