Παρασκευή, 19 Μαρτίου 2010 08:28
Ο Αυστραλιανός Οργανισμός Τουρισμού θα στηριχθεί στη συνεργασία εξεχόντων προσωπικοτήτων για την τουριστική προβολή της Αυστραλίας στο εξωτερικό, που θα γίνει κυρίως μέσω του διαδικτύου, των "social networks", αλλά και το "word of mouth".
Αναλυτικότερα, "Φίλοι της Αυστραλίας" θα εμφανιστούν σε 80 βίντεο, που θα αναρτηθούν σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, με βασικότερο το Facebook. Στα συγκεκριμένα βίντεο γνωστοί σεφ, περιβαλλοντολόγοι, αθλητές και καλλιτέχνες θα μιλούν για τους αγαπημένους τους ταξιδιωτικούς προορισμούς στην Αυστραλία.
Ο διευθυντής του Αυστραλιανού Οργανισμού Τουρισμού, Νικ Μπέικερ, είπε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δώσει ώθηση στις εκστρατείες "από στόμα σε στόμα" (word of mouth). Η φετινή διαφημιστική εκστρατεία του Οργανισμού αναμένεται να δώσει βαρύτητα σε τέτοιου είδους μέσα.
Μέσω social networks η προβολή του Αυστραλιανού Οργανισμού Τουρισμού
Γιατί θέλουν ισχυρό ευρώ οι Γερμανοί;
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την 19η Μαρτίου 2010)
Ασφαλώς κανείς δεν ξαφνιάζεται όταν ακούει ότι το Ευρώ είναι η μάσκα του παλιού καλού Γερμανικού Μάρκου.
Η Γερμανία θέλησε να υπάρξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα για να δέσει στο αναπτυξιακό της άρμα τους γειτονικούς πελάτες. Έβλεπε από την δεκαετία του 90 ότι με ένα ενοποιητικό νόμισμα θα είχε πάντα το πάνω χέρι έναντι των ασθενέστερων οικονομικά μελών της ΕΕ διότι αυτοί θα αγόραζαν ότι εκείνη θα πωλούσε με σχετική ευκολία. Ο πρόεδρος των Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) Χανς Όλαφ Χένκελ, έλεγε από το 1999 ότι το ενιαίο νόμισμα θα είναι «πρωτίστως μια πολιτική προτεραιότητα και κατά δεύτερο λόγο μια οικονομική αναγκαιότητα»
Η θέρμη του Χένκελ ήταν τέτοια που επέμενε ότι ακόμα και το Βέλγιο που τότε είχε συσσωρευμένο δημόσιο χρέος 134% του ΑΕΠ, αντί του 60% που προέβλεπε η συνθήκη του Μάαστριχ, θα έπρεπε να είναι από τους νεοεισερχόμενους διότι το δημόσιο χρέος του δεν ήταν αποτέλεσμα πρόσφατης δημοσιονομικής πολιτικής αλλά κληρονομιάς του παρελθόντος.
Ο πρόεδρος του ΔΣ της MERCEDES – BENZ, Χέλμουτ Βέρνερ, θεωρούσε ότι τα πλεονεκτήματα για τη Γερμανική βιομηχανία από την εισαγωγή του νομίσματος θα ήταν περισσότερα από τα μειονεκτήματα... και δεν είχε άδικο.
Η ποιοτική Γερμανική βιομηχανία, αντιμέτωπη με μια ανελαστική αγορά ζήτησης, έμελλε να δείξει ακριβώς αυτό στα επόμενα χρόνια.
Επιπλέον, η πολιτική προτεραιότητα προδιαγραφόταν ιδιαίτερα ελκυστική διότι έτσι οι Γερμανοί Βιομήχανοι θα είχαν για μια αγορά από την οποία εξαρτάται το 60% του ¼ του Εθνικού τους προϊόντος, μια κοινά κατανοητή έκφραση τιμών, μεροκάματων, μισθών αλλά και φορολογικών δαπανών. Η Γερμανική κυβέρνηση θα δεχόταν τις πιέσεις των βιομηχάνων να προσαρμόσει χαμηλά τις φορολογικές της απαιτήσεις ενώ εκείνοι θα επέβαλαν μέτρα συγκράτησης των μισθολογικών απαιτήσεων των εργατών βάσει του ευρωπαϊκού δεδομένου.
Η Γερμανική βιομηχανία επομένως θα έχτιζε μέσω του Ευρώ ένα δίχτυ ασφαλείας που δεν μπορούσε στο παρελθόν να έχει με το ισχυρό Μάρκο που τραβούσε τους μισθούς στο εσωτερικό σε μη ανταγωνιστικά ύψη. Η σύγκριση με την φτωχότερη γειτονιά θα ήταν το μέσο επιβολής σε αυτοσυγκράτηση και επομένως του πλουτισμού των Γερμανών βαρώνων.
Μετά από μια περίπου δεκαετία οι απαισιόδοξοι σείουν τον κώδωνα του κινδύνου, επικεντρώνοντας την προσοχή όλων στην χειρότερη ύφεση από το 1945 στην οποία ισχυρίζονται ότι περιέπεσε και η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης.
Οι απολύσεις, λένε, είναι οι υψηλότερες των τελευταίων 12 ετών, 6.000 στον Οργανισμό Γερμανικών Σιδηροδρόμων, 4.000 στην εταιρεία μηχανών εκτύπωσης Χαϊδελβέργη, 5.000 στη Σέφερ, 4.000 στη Κβέλε, 2.000 στην Τίσεν Κρουπ...
Αντίστοιχα, οι άνεργοι, από 3.3 εκατομμύρια τον Δεκέμβρη του 2009 προβλέπεται να φτάσουν τα 4.1 εκατομμύρια το 2010.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Γερμανικό Ινστιτούτο για την οικονομία (DIW) προβλέπει ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική του ισχυρού Ευρώ θα φέρει 1 στους 7 πολίτες στα όρια της φτώχειας.
Τα χειρότερα φάνηκε ότι ήλθαν με την απρόσμενη βουτιά κατά 6.5% στις πωλήσεις τον Ιανουάριο, μετά από συνεχόμενη επί τετράμηνο αύξηση κατά 3.4% εν μέσω κρίσης !!!
Εκείνος που αντιστάθηκε στη λογική των καταστροφολόγων ήταν ο διοικητής της Bundesbank, Axel Weber που έδωσε την δική του ερμηνεία στην ύφεση που εμφανίστηκε στις αρχές του 2010 και ήταν ο βασιλιάς Χειμώνας με τις ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες.
Και πράγματι είχε δίκιο ή έτσι δείχνουν τα όσα ακολούθησαν.
Με στοιχεία Μαρτίου του 2010, οι Γερμανικές βιομηχανικές παραγγελίες αυξήθηκαν κατά 4.6% τον Ιανουάριο, όταν είχαμε σημαντική πτώση των πωλήσεων... Η αντίθεση εντυπωσιάζει αλλά εξηγείται θαυμάσια από ακριβώς την ίδια λογική που ενέπνευσε τους Γερμανούς Βιομηχάνους να θέλουν το Ευρώ για να έχουν ένα εργαλείο επιβολής στην ΕΕ.
Η Γερμανία εξάγει υψηλής ποιότητας βιομηχανικά αγαθά και αυτοκίνητα, στα οποία φαίνεται να κερδίζει στα σημεία το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα από την μέχρι πρότινος κραταιά Ιαπωνία, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες μαζικές ανακλήσεις για επισκευή από την εταιρεία γόητρο, την Toyota.
Τα αγαθά αυτά φαίνεται ότι έχουν ανελαστική ζήτηση σε αντιδιαστολή με τα μεσαίας κατηγορίας τις προοπτικές παραγωγής των οποίων καταστρέφει η μαζικότητα της Κίνας.
Με τις οικονομίες των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως του Νότου, να κλονίζονται από τα ελλείμματα, οι Γερμανοί βιομήχανοι βρήκαν για ακόμα μια φορά ένα μέτρο σύγκρισης για να συγκρατήσουν τις μισθολογικές απαιτήσεις του δικού τους εργατικού δυναμικού εκφοβίζοντας με μαζικές απολύσεις. Αφού φτωχαίνει η γειτονιά μας εμείς θα ζούμε σαν βασιλιάδες ρώτησαν με κάποια δόση υποκρισίας επιδεικνύοντας κοινωνική σκληρότητα που μόνο η συγκρισιμότητα επέτρεπε...
Επομένως, ενώ είδαμε τις πωλήσεις να πέφτουν στα τέλη του 2009 από το φόβο του τι μέλει γενέσθαι, η σιδηρά εμμονή της Μέρκελ να ακολουθήσει πολιτική σκληρού Ευρώ σε αντίθεση με την πολιτική των ΗΠΑ για το δολάριο, φάνηκε ότι αποδίδει καρπούς διότι οι παραγγελίες ήλθαν δυνατές προς έκπληξη όλων. Πως άλλωστε θα μπορούσε να χάσει η ευρωπαϊκή αλλά και η αμερικανική ελίτ τις χάρες των BMW και MERCEDES. Με τι θα τα αντικαθιστούσαν, μήπως με τα λιγοστά Lexus της κλονιζόμενης Toyota; Φαίνεται απίθανο.
Το ισχυρό Ευρώ λειτούργησε για μία ακόμα φορά υπέρ των Γερμανών βιομηχάνων διότι από τη μια κρατά ψηλά τα έσοδα από τις εξαγωγές και από την άλλη υπαγορεύει στον Γερμανό εργάτη να προσέχει για να έχει διότι στη γειτονιά γίνεται χαλασμός.
Να γιατί το Ευρώ ποτέ δεν πεθαίνει και πάλι για την δόξα του Ράιχ τραβά...
Η έξοδος από την κρίση...
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 19η Μαρτίου 2010)
Στις μέρες μας οι ενδοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν... Άλλες με ειλικρίνεια και τεχνική κατάρτιση και άλλες με τόση υποκρισία και ελαφρότητα που αναλογίζεται κανείς τι πρέπει επί τέλους να συμβεί για να συνειδητοποιήσουν αυτοί οι άνθρωποι ότι είμαστε προ των πυλών του Αδου και μάλιστα χωρίς το κέρμα για να μας πετάξει ο Αχέροντας στην απέναντι όχθη...
Πάντα θεωρούσα αυτή την μεσαία κατάσταση της αναγκαστικής αναμονής, του ούτε μπρος ούτε πίσω, εξαιρετικά απεχθή. Δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση, η πυρακτωμένη φωτιά ή η συνέχεια τους άγχους της αναμονής;
Όμως υπάρχει μια ακόμα χειρότερη κατάσταση, αυτή που προκαλεί η ψευδαίσθηση της λύσης εκεί δα, πίσω από την πόρτα... και ότι αρκεί τάχα να σηκωθούν πολλοί από εμάς φωνάζοντας ότι την βλέπουν για να εμφανιστεί.
Τέτοιες συμπεριφορές όμως είναι αποτέλεσμα ομαδικής παράκρουσης διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι το επιθυμητό δεν θα έλθει αν αυτοί που το θέλουν αρκεστούν στις φωνές αντί να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να το αποκτήσουν.
Μερικοί τολμηρότεροι επιμένουν ότι η λύση θα έλθει με κάτι παραπάνω από τις φωνές. Λενε οι οπαδοί αυτής της ενεργότερης τακτικής: Θα μαζευτούμε όλοι σαν μια γροθιά και αν δεν μας δώσουν αυτό που δίκαια απαιτούμε τότε... τότε θα τους δείξουμε εμείς τι σημαίνει μαζικό κίνημα, τι σημαίνει φωνή λαού, τι σημαίνει λαοκρατία...
Θα τους πάρουμε φαλάγγι και θα επιβάλουμε εμείς με λαϊκές αποφάσεις τα δίκαια των πολλών και όχι των ολίγων, των ελίτ και των πλουτοκρατών που πανε να μας επιβάλλουν αυτοί... Όχι άλλα λαμόγια, όχι άλλοι κλέφτες του πλούτου του λαού...
Με άλλα λόγια οι τολμηρότεροι προτείνουν στάση ή και επανάσταση στις αρχές, στο πολίτευμα, στα όσα επιβάλουν οι νόμοι και το σύνταγμα της χώρας.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τις λέξεις, προτείνουν ανατροπή!!!
Όταν ήμουν μικρός δεν θα ντραπώ να αποκαλύψω ότι κάτι τέτοιες ιδέες μου άρεσαν και μου φούσκωναν τα μυαλά... Κάτι η εφηβεία, κάτι η δύναμη της νιότης με γέμιζαν με ενθουσιασμό σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν μου δώσουν αυτό που θεωρούσα ότι μου ανήκε, θα το επέβαλα με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βια...
Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε και ενώ οι περισσότεροι “επαναστάτες” της εποχής έγιναν ποιο ήπιοι και συντηρητικοί εγώ συνέχισα να οραματίζομαι και να αγανακτώ. Τότε που είναι το πρόβλημα; γιατί δεν ακολουθώ τους νεώτερους ανατροπείς της σημερινής κατάστασης; Θα αναρωτηθείτε.
Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα περιοριστώ σε έναν, στο ότι είδα με πολύ θλίψη τους επαναστάτες του δρόμου να συντρίβονται πάλι και πάλι, όχι από τις δυνάμεις της αντίδρασης άλλα από τον δικό τους κακό εαυτό.
Εκείνοι που κατά καιρούς ηγήθηκαν έγιναν οι συντηρητικότεροι των συντηρητικών διότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ επαναστάτες, δεν ήταν ποτέ εκσυγχρονιστές, προοδευτικοί ή καινοτόμοι. Ήταν απλά περαστικοί φασαριατζήδες...
Μπήκαν στις γραμμές του λαϊκού όχλου για να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους, για την πάρτι τους, όπως λέγεται, και μόλις το πέτυχαν ανακάλεσαν και άφησαν του άλλους να φάνε το ξύλο.
Πως λοιπόν να έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς που αντήλλαξαν την επαναστατικότητα τους για τον καλό του συνόλου με την καρέκλα που προσωπικά κατέλαβαν και ζεσταίνουν έκτοτε χωρίς ανάπαυλα;
Δυστυχώς, οι σημερινές μαζικοποιημένες αντιδράσεις δεν είναι παρά ακόμα μία επανάληψη αυτής της υποκριτικής και εαυτούλικης συμπεριφοράς.
Αν επιλέξουν να ενδοσκοπηθούν συνειδησιακά, θα αντιληφτούν ότι τα χρήματα που χάθηκαν δεν πήγαν μόνο στα λαμόγια ή στους πλουτοκράτες όπως επιμένουν να ισχυρίζονται και ότι ακόμα και αν μαζέψουμε όλα τα λαμόγια και τα γυρίσουμε ανάποδα για να αδειάσουν οι τσέπες τους μάλλον ψηλά θα πέσουν στο έδαφος...
Σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογήσουν αυτά τα ψηλά, τα 300 δισεκατομμύρια χρέος χάριν του οποίου βρισκόμαστε στην σημερινή κρίση.
Με τα 300 δις που δεν μας ανήκουν, αφού είναι δανεικά, δίναμε την εντύπωση ίσου προς ίσο στους λοιπούς Ευρωπαίους... Πολλοί δε από τους βορειοευρωπαίους μου έλεγαν εμφατικά κατά καιρούς: Mα εμείς, στη Δανία, δεν οδηγούμε πολυτελή αυτοκίνητα... Έχουμε βέβαια πολύ καθαρούς δρόμους, έχουμε υψηλότερη φορολογία, καλλίτερη παιδεία αλλά μάλλον φτηνά σπίτια και ακόμα ποιο φθηνά αυτοκίνητα. Θα δυσκολευτείς, συνέχιζαν, να βρεις τέτοια αναλογία πολυτελών αυτοκινήτων στους δρόμους μας και ας έχουμε διπλάσιο ελάχιστο μισθό από εσάς...
Βέβαια οι βόρειοι συνεταίροι στην κοινότητα που ανήκουμε, χωρίς να στερούνται ευφυίας δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πονηρά και ασφαλώς δεν κάθονται να αναλύσουν τι σημαίνει να δηλώνεται το ένα τρίτο της φορολογητέας ύλης ενώ τα άλλα δυο δεν τα ξέρει ούτε ο Θεός.
Και πως να συμβαίνει διαφορετικά όταν ακόμα και στις περιπτώσεις που τα μάθαιναν και οι άνθρωποι, κατόπιν εισαγγελικών παρεμβάσεων και ερευνών, όπως με κάποιους από τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ και στον ΟΣΕ, καμία απολύτως ενέργεια δεν ακολουθεί; Αυτοί μας έκλεβαν επίσημα και επί χρόνια, παρανομούσαν, βάζοντας το χέρι στον κρατικό κορβανά με στοιχεία και αποδείξεις αλλά κανείς δεν θεώρησε ότι αυτό λέγεται λαμογιά και τα λαμόγια οφείλουν να παραδώσουν τα κλοπιμαία...
Αφού ήταν έξυπνοι, μπράβο τους... σκέπτονται κάποιοι με τους υπόλοιπους είτε να υποβιβάζουν το γεγονός είτε να το αγνοούν επιδεικτικά.
Όμως, αυτοί, οι επίσημοι προνομιούχοι και πολλοί άλλοι, φόρεσαν τώρα την τραγιάσκα του επαναστάτη και ηγούνται στα ξεφωνητά ενάντια στα μέτρα που οι ίδιοι προκάλεσαν... Εξεγείρονται ενάντια στην αδικία των κυβερνητικών μέτρων που πάρθηκαν με πολύ πόνο διότι βρεθήκαμε σε αδιέξοδο... αφού θεωρούσαμε ότι το να κρυβόμαστε από τον Θεό ήταν ανθρώπινη επιταγή και από τους ανθρώπους ευφύϊμα με επιβράβευση.
Αν όμως το έλλειμμα δεν μετριαστεί και παραμείνει στα σημερινά ύψη, το μέγεθος του κόστους εξυπηρέτησής του με τα συν αυτώ θα μας εξαναγκάσει σε νέα μεγέθυνση του ελλείμματος και “ξανά μανά” σε ένα φαύλο κύκλο χρέους και ελλείμματος που ήδη μας έφερε να αγναντεύουμε τον Αχέροντα για να μας ξεπετάξει απέναντι ακόμα και χωρίς το νόμισμα στο χέρι...
Αν δεν γίνει κατανοητό ότι τα δανεικά μπορεί να έδωσαν σε όλους μας ένα ψευδεπίγραφο επίπεδο ζωής, αλλά τα δανεικά επιστρέφονται, τότε οι φωνές θα μείνουν φωνές και οι επιπτώσεις τους μόνο φαρυγγίτιδα θα προκαλέσουν.
Αν δεν αποδεχτούμε παράλληλα ότι εκεί καταλήξαμε λόγω μίας πλειοδοτικής λαϊκίστικης κουλτούρας που εξέθρεψε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα για να επιβιώνει, τότε ακόμα και η δική μας επίγνωση θα μείνει χωρίς όφελος.
Ακόμα όμως και αν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε την συνυπευθυνότητα όλων δεν θα έχουμε κάνει παρά ελάχιστα για την αντιμετώπιση της κρίσης που μας βρήκε.
Οι κρίσεις ως γνωστόν δεν αντιμετωπίζονται με αποδοχή του σφάλματος και δημοσιοποίησή του. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε κανενός είδους σωφρονιστήριο. Όλοι οι παραβατικοί θα απελευθερώνονταν από τις επιπτώσεις της παραβατικότητάς τους με κάποια δημόσια δήλωση μετανοίας.
Θα ήμασταν τότε μια ιδιόμορφη κοινωνία μέσα στο παγκοσμιοποιημένο στερέωμα αλλά ταυτόχρονα και μια πολύ φτωχή κοινωνία που θα διακινδύνευε την εξαφάνισή της.
Το ένστικτο της επιβίωσης και η αντίσταση σε κάθε κοινωνική εξαχρείωση δεν θα καλυφτούν μόνο με την αυτογνωσία των λαθών ούτε με την όποια επιβαλλόμενη ήδη τιμωρία που είναι ουσιαστικά η επιστροφή των κλοπιμαίων και των δανεικών.
Η αντίσταση στον κίνδυνο του υποβιβασμού μας σε κατώτερο γένος δεν θα γίνει ευτυχώς ούτε με τιμωρίες που δεν προσφέρουν προοπτικές ανάνηψης, ούτε με κοινωνικούς παραγκωνισμούς και απερίσκεπτη αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων χωρίς μια συνειδητά λιτότερη διαβίωσή μας.
Θα γίνει αντίθετα με το να συνενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να αντισταθούμε στην κακιά νοοτροπία μας.
Ω ναι! ο εχθρός μας δεν βρίσκεται έξω από τα σύνορα και ασφαλώς δεν είναι ούτε η συντηρητική Γερμανία με τα όποια οφέλη επιμένει να διατηρεί υπέρ των Ευρώ ούτε η κυρία Μέρκελ που ακολουθεί κατά γράμμα τις επιταγές των πλουσίων βιομηχάνων της Χώρας της.
Ο εχθρός είμαστε εμείς. Εμείς που θα χρειαστεί να αναπτύξουμε ένα πολύ ποιο παραγωγικό κράτος με μικρή αλλά αποτελεσματική διοίκηση και μια πολύ ποιο ισχυρή ιδιωτική παρουσία που θα υποκαθιστά τα υποκριτικά ξεφωνητά της αντίδρασης με προτάσεις και αναλήψεις ευθυνών για την υλοποίηση έργων που επί χρόνια καρκινοβατούσαν περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη των επιδοτήσεων.
Η προοπτική της μικρής μας χώρας στον αδυσώπητο διεθνή ανταγωνισμό που δεν θα προσαρμοστεί στα δικά μας μέτρα, όπως αφελώς επιμένουν αρκετοί, θα διαμορφωθεί από την ενίσχυση και την ανάδειξη των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων.
Η χώρα μας έχει μια εδαφική ιδιομορφία και αυτήν οφείλουμε να την αναδείξουμε και να την πουλήσουμε ακριβά. Δεν θα χαρακτηριστούμε υποτιμητικά γκαρσόνια αν το κάνουμε αυτό και εν πάση περιπτώσει ένας επαγγελματίας γκαρσόνι αξίζει πολλά περισσότερα από έναν ασυνείδητο δικηγόρο.
Η επικέντρωσή μας σε μια αναπτυξιακή τουριστική προοπτική δεν μας απομακρύνει από το να αναπτύξουμε τεχνολογική υπεροχή ξεκινώντας από ακριβώς αυτόν τον τομέα.
Το Ισραήλ ανέπτυξε παγκόσμια τεχνική υπεροχή στα συστήματα ασφαλείας, από τα οποία εξαρτάται η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, επειδή είδε το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στην ανάπτυξη της πολεμικής τεχνολογικής υπεροχής. Τα οπλικά συστήματα απαιτούν συστήματα ασφαλείας για να μην είναι ευάλωτα.
Η τουριστική βιομηχανία απαιτεί και αυτή συστήματα τεχνολογίας αιχμής για την εξυπηρέτηση εκείνων που θα διαβιούν στις χώρες που προσφέρουν γεωγραφικό και περιβαλλοντικό πλεονέκτημα όπως η Ελλάδα. Η τεχνολογία είτε έχει την μορφή ανεμογεννητριών και Φωτοβολταϊκών μονάδων είτε άλλων συστημάτων, στην υπηρεσία ενός πληθυσμού που θα απολαμβάνει τις χάρες του φυσικού περιβάλλοντος, πρέπει να είναι ο στόχος και όχι το πάρεργο αυτής της προσπάθειας.
Η συσπείρωση των παραγωγικών μυαλών γύρω από ευκαιρίες αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των υποδομών της χώρας, είτε πρόκειται για λιμάνια και δρόμους είτε για μέσα μεταφοράς, θα μπορούσε κάλλιστα να διαμορφώσει το δικό μας Ελντοράντο που όταν το “μυριστούν” οι Ευρωπαίοι εταίροι μας εδώ θα “σκάβουν” και εδώ θα “λούζονται” εξασφαλίζοντάς μας υψηλό επίπεδο διαβίωσης.
