Κύριε Βενιζέλο,
Με προσοχή διάβασα το κάλεσμά σας στους Bloggers. Πρόσεξα την ευγένεια αλλά και τη λογική που χαρακτηρίζει το λόγο σας.
Εκείνο βέβαια που έχω την εντύπωση οτι δεν θα σας ικανοποιεί είναι το ύφος των μηνυμάτων των bloggers.
Ο πολιτικός λόγος αφορά τη ζωή μας, το σύνολο αυτού που μας εκφράζει και μας χαρακτηρίζει και θα έπρεπε να διαθέτει ποιότητα ανεξάρτητα απο το εάν οι φίλοι μας bloggers συμφωνούν ή διαφωνούν.
Πρέπει να πω ότι και εγώ εν πολλοίς διαφωνούσα μαζί σας.
Στη ρίζα της διαφωνίας υπήρχε η θέση ότι η πολιτική είναι συναφής της αισθητικής... και την έκρινα όπως κρίνω ένα έργο τέχνης, ένα άγαλμα... ένα πίνακα... ένα λογοτέχνημα...
Βέβαια η πολιτική έχει πολλά στοιχεία που συναποτελουν και προσδιορίζουν την αισθητική του εκφραστή της.
Έχει τον λόγο, την ποιότητα του λόγου και σε αυτόν τον τομέα δεν χρειάζεστε υποδείξεις ή μήπως υπερβάλω; Η αλήθεια είναι οτι δεν μου αρέσει να υπεκφεύγετε της ουσίας των ερωτημάτων ούτε να απεραντολογείτε. Έχετε την ικανότητα να απαντάτε μονολεκτικά σχεδόν και με σαφήνεια αντι των βερμπαλιστικών ακολουθιών που κουράζουν. Τελευταία, η πίεση των γεγονότων έχει φέρει ουσιαστική βελτίωση σε αυτό σας το χαρακτηριστικό.
Έχει την καθαρότητα και την ποιότητα της σκέψης που εντυπωσιάζει αν δεν βοηθά τον νεόκοπο στα πολιτικά πράγματα να αντιληφθεί την ουσία των θέσεών και των εξαγγελιών σας. Να αντιληφθεί τι ακριβώς θα αλλάξετε και πως.
Έχει την εντιμότητα που φέρνει τον ψηφοφόρο σε σας μόνο και μόνο διότι σας διακρίνει αυτό το χαρακτηριστικό... Είναι άλλωστε τόσο σπάνιο χαρακτηριστικό... πολυ σπανιότερο θα έλεγα του σωματικού κάλλους που πλημμυρίζει τελευταία το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Έχει το συναίσθημα που ενθουσιάζει και συνεπαίρνει, στοιχείο που διέθετε ο Ανδρέας Παπανδρέου και γιαυτό ξεχώριζε όπως και ο πατέρας του, ο γέρος της Δημοκρατίας. Μπορούσαν να σε κάνουν να κλάψεις στα καλά καθούμενα αυτοί οι δύο... έτσι απλά, με δυο βροντερές τους προτάσεις...
Έχει τον έλεγχο που περιλαμβάνει και την φυσική παρουσία... Ένας πολιτικός δεν αρκεί να είναι ολιγαρκής αλλά πρέπει να το δείχνει... Εδώ κύριε Βενιζέλο έχετε πολυ δρόμο να κάνετε. Σας θυμίζω οτι το σημερινό πρότυπο του ηγέτη ξεκινά απο το jogging με τους φωτογράφους... Οι Κλίντον και Σαρκοζί υπήρξαν ουσιαστικοί εκφραστές αυτού του μοντέλου. Δεν είναι όμως θέμα προτύπου ή μόδας αλλά θέμα ουσίας ... Δεν θα αντέξετε κύριε Βενιζέλο αν δεν αλλάξετε τακτική...
Προφανώς τα παραπάνω δεν εξαντλούν το σύνολο εκείνων των στοιχείων και χαρακτηριστικών που διαμορφώνουν την εικόνα και την αισθητική που εκπέμπει ένας πολιτικός. Είναι όμως τα βασικά και οπωσδήποτε τα αναγκαία.
Θα ήθελα επομένως να τα δώ επάνω σας, να σας δω δηλαδή με πλήρη εξάρτηση τις ερχόμενες ημέρες για να κρίνω όπως και ο κάθε ψηφοφόρος σε αυτή την χώρα αν η μάχη θα αξίζει το κόπο, όχι αυτή της 11ης Νοεμβρίου αλλά η επόμενη, η αληθινή μάχη με τα πραγματικά πυρά στο γήπεδο που θα έχει εγκαταλείψει ο Κώστας Καραμανλής, αποκαμωμένος απο την άνιση γι’αυτόν μάχη...
Καλή δουλειά.
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος- Επιχειρησιακός ερευνητής
+30 6932 288185
Πολιτική όπως Αισθητική...
Πολιτισμικός στρουθοκαμηλισμός...
Ο κύριος Ρουσέας, με το γραφείο του στο υπό κατεδάφιση κτίριο 17 της Αρεοπαγίτου..., έχει κινήσει γη και ουρανό, μετά συναδελφικών επαίνων, υποστηρίζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του συγκεκριμένου κτιρίου.
Όμως ως αρχιτέκτων μου θυμίζει κάποιους συναδέλφους του, πριν μερικά χρόνια, που ωρύονταν κατά των διαθέσεων του κυρίου Βωβού, ότι θα τσιμεντοποιήσει τάχα το κτήμα Θών στους Αμπελοκήπους, ενω όπως αποκαλύφθηκε εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, τα άθλια παραπήγματα των οποίων φτιασιδώθηκαν γοργά, ώστε να παραμείνουν στον χώρο που προορίζονταν, όπως έλεγαν, για πάρκο πρασίνου...
Η εκεί επιδειχθείσα υποκρισία και ανακολουθία επαναλαμβάνεται με διαφορετικό σενάριο στην Αρεοπαγίτου.
Η τρέχουσα λογική του παραλόγου εστίασε στην σωτηρία των δυο πολυκατοικιών του 1930 που ξαφνικά έγιναν περιώνυμες, ιδιαίτερα η 17, χάριν στην ένταξή της στα μνημεία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς απο τον 19ο μέχρι τα τέλη του 20ου Αιώνα.
Οι αναφερόμενες πολυκατοικίες βέβαια ελάχιστα αφορούν την Ελληνική Αρχιτεκτονική Κληρονομιά με την Ελληνοπρέπειά τους να συμπυκνώνεται σε στοιχεία ενός εγκαταλελειμμένου μεσοπολεμικού κλασικισμού, επηρεασμένου απο πολυποίκιλα ευρωπαϊκά και άλλα ξένα στοιχεία.
Η σημερινή Αθήνα ελάχιστα έχει ανάγκη την αναμασημένη τροφή των γερμανών ή των γερμανομαθών Ελλήνων αρχιτεκτόνων, που στην εποχή τους, στερούμενοι άλλων προτύπων, μετρήθηκαν με τους αρχαίους και ήλθαν θλιβερά υποδεέστεροι ως αντιγραφείς.
Οταν δε το αναμάσημα συνοδεύεται απο έπαρση στηριγμένη σε κάποια αυθαίρετη κατηγοριοποίηση στα μνημεία της Ελληνικής Κληρονομιάς, τότε το «άλογο» θράσος αντικαθιστά την έλλογη σκέψη, τη βάση δηλαδή της γνώσης και της σοφίας.
Ο αναμασημένη τροφή των γερμανών αρχιτεκτόνων κάλυψε μία εποχή χωρίς λαμπρότητα που έγινε σημαντική χάριν στην παλιγγενεσία του ξεχασμένου Ελληνισμού. Ο ρόλος της υπήρξε σημαντικός αφού συνετέλεσε στην αναμόρφωση του Γραικού σε Έλληνα με ιστορική μνήμη και πολιτισμική τροφή αναγκαία για να αισθανθεί και πάλι Έλλην.
Έκτοτε, για λόγους που μόνο έντονη πολιτισμική καθυστέρηση υποδηλώνουν, οι Ελληνες αρχιτέκτονες πέρασαν ένα μεσαίωνα απραξίας παραδομένοι στην χυδαιότητα της φτηνής αντιπαροχής, κάτω απο ποικίλες και ανεδαφικές δικαιολογίες. Ο πολιτισμός πέρασε στην κουλτούρα της μπετονιέρας και του μικροεργολάβου χωρίς ντροπή για την αδυναμία του να διαβάζει σχέδια ξυλότυπων και να τα ακολουθεί.
Ο πολιτισμός του Πολιτικού Μηχανικού θριάμβεψε στον βαθμό που μπορούσε να αναπαραγάγει κακόγουστα αντίγραφα ξυλότυπων που κατέληγαν σε κατασκευές κατάλληλες περισσότερο για την στέγαση κατοικίδιων παρά ανθρώπων.
Η ντροπή δεν υπήρξε ποτέ στοιχείο αυτού του πολιτισμού που έκανε την Αθήνα την ποιο άχαρη πόλη της Ευρώπης.
Σήμερα, εντελώς ξαφνικά και με ελάχιστο έργο να υποστηρίζει το έκδηλο θράσος, οι απανταχού Ελληνες αρχιτέκτονες εμφανίζονται ως μαχητικοί υπερασπιστές του νεοκλασικισμού...
Μόνο που αυτή τη φορά εστίασαν σε λάθος αντικείμενο διότι το δημιούργημα της Αρεοπαγίτου 17 δεν είναι καθόλου Ελληνοκλασικό...
Χωρίς να αγνοείται η αξία του έργου στην άνυδρη αρχιτεκτονικά εποχή του, επισημαίνεται ο ψευδεπίγραφος κλασικισμός του, με τις παρείσακτες επιρροές, απόλυτα ξένες προς την διάφανη καθαρότητα των μνημείων του Βράχου της Ακρόπολης.
Ακόμα όμως και αν επρόκειτο για κορυφαίο δείγμα της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη σχέση που επεδίωξαν οι αρχιτέκτονες του νέου μουσείου της Ακρόπολης με το έργο-εκφραστή του απόλυτου κάλλους, τον Παρθενώνα.
Επιπλέον, δεν έχει σημασία αν το 17 ή και το 19 κρύβουν μέρος ή καθόλου το υπέρλαμπρο μνημείο του πολιτισμού μας. Σημασία έχει οτι το προσβάλουν με τα αναιδή νώτα τους.
Στο παρελθόν, μία τέτοια προσβολή στα μνημεία ήταν αιτία ανείπωτης αναταραχής ακομα και πολέμου.
Σήμερα, λειτουργούμε πολιτισμένα, κυριαρχούμε στα ένστικτά μας, συζητούμε με ανοχή και υποτίθεται ότι αποφασίζουμε λογικά...
Εάν είναι πράγματι έτσι, τότε η ετυμηγορία μας θα αδικούσε και το πλέον έξοχο απο τα έργα του Τσίλλερ. Για τον κύριο Κουρεμένο δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος...
Εάν μάλιστα η ανάσυρση του ονόματος του ομολογουμένως διακεκριμένου Έλληνα αρχιτέκτονα είναι προσχηματική, όπως φαίνεται πιθανότερο, τότε οι σκιές της αμφιβολίας υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθούν σε στοιχεία αποκάλυψης για τους υποστηρικτές αυτής της πραγματικά αλλόκοτης θέσης που θέλει τα κτίρια να παραμένουν.
Οι ψευδαισθήσεις της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων
Πολλά λέγονται τελευταία για την βιντεοσκόπηση δημόσιων χώρων.
Το ποιο περίεργο έρχεται απο την Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων (Α.Π.Π.Δ.) που καταδίκασε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης διότι βιντεοσκόπησε τους συμμετέχοντες σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 8 Μαρτίου του 2007 με τις κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας των οχημάτων.
Φαίνεται οτι τελευταία ορισμένοι κύκλοι βρήκαν στην Α.Π.Π.Δ. ένα αναπάντεχο προστάτη των ανομιών τους…
Φαίνεται ότι η παρακολούθηση καταδικαστέων πράξεων δεν ενοχλεί μόνο τους προφανείς ενόχους που υπό την ασφάλεια του σκότους συνεχίζουν τις ανομίες τους.
Φαίνεται οτι δεν έχει γίνει κατανοητό απο τον Νομοθέτη, οτι η ζωή άλλαξε και δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται η παραδοσιακή χρήση μαρτύρων, συχνά ψευδομαρτυρούντων, ως κυρίαρχου μέσου διασταύρωσης στοιχείων και απονομής της δικαιοσύνης.
Φαίνεται επίσης οτι η τρέχουσα γενιά των νομοθετών αντιλαμβάνεται την τεχνολογία με ένα πολυ περίεργο τρόπο, ξεχωρίζοντάς την σε μέσα φίλια και εχθρικά στην διευκόλυνση του έργου απονομής της δικαιοσύνης...
Φαίνεται ακόμα ότι η ανεπάρκεια τεχνολογικής συνείδησης και τυχόν άλλες σκοπιμότητες δεν επιτρέπουν στον Νομοθέτη, αντι να ξεχωρίζει και να απαγορεύει επιλεκτικά την χρήση των μέσων εποπτείας και ελέγχου, να διαφοροποιεί τα δικαστικά του συμπεράσματα κατόπιν ευφυούς και μόνο ανάλυσης των διατιθέμενων στοιχείων απο οπουδήποτε και αν προέρχονται αυτά.
Έτσι δημιουργήθηκε το καθεστώς λειτουργίας επιτροπών και αρχών, οχι απαραίτητα Ελληνικής επινόησης, που:
Ανέχονται τους τρομοκρατούντες, αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς ή αντιεξουσιαστές, να πετούν Μολότοφ καταστρέφοντας περιουσίες αθώων πολιτών χωρίς να προσάγονται λόγω ελλείψεως στοιχείων…
Ανέχονται τους μικροέμπορους ναρκωτικών να συναλλάσσονται την παράνομη πραγμάτια τους χωρίς να προσάγονται λόγω ελλείψεως στοιχείων…
Ανέχονται τους άφρονες οδηγούς να βάζουν σε κίνδυνο την ζωή των συμπολιτών τους αντί να συλλαμβάνονται επί το έργον λόγω ελλείψεως στοιχείων.
Ανέχονται τους επίδοξους τρομοκράτες να προετοιμάζουν ανενόχλητοι το αποτρόπαιο έργο τους χωρίς να συλλαμβάνονται έγκαιρα λόγω ελλείψεως στοιχείων.
Η λίστα ανοχής είναι τεράστια και δεν περιορίζεται στις λήψεις απο τις κάμερες παρακολούθησης…
Θα έλεγα ότι οι επιτροπές και οι αρχές προτιμούν την ανυπαρξία ουσιαστικού και συστηματικού ελέγχου που εξασφαλίζει ένα βασικό επίπεδο κοινωνικής ηρεμίας και γαλήνης χάριν της ασύδοτης ελευθερίας.
Θα έλεγα ότι οι επιτροπές και οι αρχές γίνονται οι συντελεστές δημιουργίας μίας νέας υπερφίαλης και εγωκεντρικής αντίληψης της έννοιας της ελευθερίας, των λίγων έναντι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των πολλών.
Η Α.Π.Π.Δ. έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι προστατεύει τους πολίτες αλλά εκ των πραγμάτων συντελεί στην διαιώνιση της παρανομίας και της αναποτελεσματικότητας του Κράτους στην εξασφάλιση της έννομης τάξης με διακριτικό τρόπο.
Η Α.Π.Π.Δ. προκαλεί την νοημοσύνη του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου οταν προβάλει, μέσω του βαρύγδουπου τίτλου της, ότι προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα… δηλαδή, τα ατομικά δικαιώματα των ολίγων οταν ενεργούν ενάντια στα ατομικά δικαίωμα των πολλών.
Οι αποφάσεις της επιτροπής με κάνουν δυστυχή διότι βλέπω να εξισώνονται οι πράξεις του νομοταγούς με εκείνες του αυθαιραιτούντα κάτω απο μια νομιμοφανή επικάλυψη που δεν είναι παρά ένα τσαλαβούτημα του νόμου στην σάλτσα της παρανομίας.
Προσωπικά δεν ασφυκτιώ οταν με παρακολουθούν... ασφυκτιώ όταν με εμπαίζουν όπως η Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων..., η αρχή δηλαδή που βουτά τα δάκτυλά της στην παρανομία μοιράζοντας ψευδαισθήσεις ελευθερίας...
Επιστολή στον Μιχάλη Χρυσοχοίδη
Κύριε Χρυσοχοίδη,
διάβασα την συνέντευξή σας στον Κ. Π. Παπαδιόχο.
Ήταν μια ευχάριστη και ανανεωτική έκπληξη.
Χάρηκα με αυτά που διάβασα, με αυτά που είπατε και για τον τρόπο που σκέπτεστε.
Πρόσφατα ξεφύλλιζα το βιβλίο του κυρίου Βενιζέλου «Αριστερά – Δεξιά» και δεν βρήκα ένα σημείο με την φρεσκάδα, την καθαρότητα και την απλότητα των θέσεων που διαμορφώσατε στην σύντομη συνέντευξή σας.
Ούτε στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της κυρίας Διαμαντοπούλου «Η έξυπνη Ελλάδα» βρήκα τέτοια καθαρότητα θέσεων για την υιοθέτηση μιας νέας ιδεολογίας που θα προσδιορίζει το νέο ΠΑΣΟΚ έναντι των ευκαιριακών φληναφημάτων των πολιτικών γειτόνων του.
Κύριε Χρυσοχοίδη, μου άρεσε ότι δεν ψαχουλεύετε σε θολά νερά μήπως ο ψηφοφόρος πέσει στα δίκτυα σας... Αντίθετα του προσφέρεται μία καθαρή και σύγχρονη προοπτική στους τομείς που τελικά διαμορφώνουν την ποιότητα ζωής όπως η υγεία, η παιδεία και η δημόσια διοίκηση.
Δεν πλειοδοτείτε λαϊκίζοντας προς την στερημένη ανανεωτικού λόγου και πρωτοτυπίας αριστερά ούτε προς την ασύδοτη και ανεξέλεγκτη δεξιά.
Οι πατερίτσες της Αριστεράς θα είναι πάντα πατερίτσες που θα δημιουργούν αστάθεια σε κάθε μικροεμπόδιο.
Η καθαρότητα ενός πολιτικού προγράμματος με προοδευτικό και φιλελεύθερο σχεδιασμό που θα βασιζεται στην οικονομία της αγοράς, θα δέχεται το κράτος ως εγγυητή εξασφάλισης της ομαλής λειτουργίας της αγοράς, ως θεσμοθέτη των ελεγκτικών μηχανισμών και απονομέα κοινωνικής μέριμνας και δικαιοσύνης, είναι το ζητούμενο σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Ένα τέτοιο σύστημα δεν θα στερείται αρχών κοινωνικής αλληλεγγύης και δεν θα επιτρέπει στην κοινωνία της αγοράς να επιβάλει την απρόσμενη σκληρότητα που ανάγκασε και τους πλέον φιλελεύθερους οικονομολόγους των δεκαετιών του 80 να επανεξετάσουν την θέση τους για τις κοινωνικές επιπτώσεις της ασύδοτης φιλελευθεροποίησης έναντι του Κρατικού παρεμβατισμού.
Τώρα βλέπουν ξανά την αξία του ρόλου του κράτους διότι είχαν την εμπειρία ενός τουλάχιστον τραγικά αποτυχημένου συστήματος, του συστήματος υγείας που κατατρώγει τεράστια ποσοστά του Αμερικανικού ΑΕΠ αν και αφήνει παντελώς ακάλυπτο το 1/6 των Αμερικανών. Τώρα παραδέχονται ότι το κράτος έχει χρήσιμο παρεμβατικό ρόλο στην κοινωνία των πολιτών του 21 αιώνα.
Επιπλέον ο θεσμός της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης έχει τόσο εξυψωθεί που να καθορίζει ουσιαστικά το ενδιαφέρον των επενδυτών στις εισηγμένες στα διεθνή χρηματιστήρια εταιρείες.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την οικονομική πορεία των εταιρειών τους, μεγαλύτερο ισως και απο τους μετόχους. Τις βλέπουν σαν το σπίτι τους και δεν εξακοντίζουν αοριστολογίες ενάντια στην πλουτοκρατία.
Παρακολουθώντας αυτές τις συγκλονιστικές αλλαγές προσβλέπω σε μία αναλυτική διατύπωση των θέσεών σας που σας διαβεβαιώ ότι θα φέρουν τον πραγματικό εκσυγχρονισμό στην Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, μέχρι τώρα, η έννοια του εκσυγχρονισμού ταυτίσθηκε με την έννοια της τεχνοκρατίας. Εκσυγχρονιστής και Τεχνοκράτης υπήρξαν σχεδόν ταυτόσημοι όροι επί διακυβέρνησης Σημίτη οδηγώντας στα σημερινά αδιέξοδα.
Σας εύχομαι καλή δουλειά και είμαι στη διάθεσή σας για την πραγμάτωση του ονείρου μίας Ελλάδας γεμάτης ευμάρεια με κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος – Επιχειρησιακός Ερευνητής
+30 6932 288185
Παιδεία, περιβάλλον, κοινωνική μέριμνα
Κύριε διευθυντά,
Πιστεύω να συμφωνήσετε μαζί μου οτι το Βήμα Ιδεών είναι ένα ιδιαίτερο ηλεκτρονικό Forum που δημιουργήθηκε αργά, ξεκίνησε δειλά αλλά εξελίσσεται σε βασικό Forum προβληματισμού της Ελληνικής κοινωνίας.
Συμμετείχα απο την πρώτη στιγμή στον σχολιασμό των θεμάτων που αγκάλιασε αν και θεώρησα άστοχη την επιλογή της ευθανασίας ως θέματος υψηλής προτεραιότητας.
Ουδείς αμφισβητεί το ότι η ευθανασία απασχολεί άτομα και συνειδήσεις, ιδιαίτερα σήμερα που ο άνθρωπος παίρνει όλο και περισσότερο την ζωή στα χέρια του.
Ταυτόχρονα όμως η ανεξαρτησία παράγει άτομα με μια ανάγκη διαφορετικότητας που δεν στηρίζεται απαραίτητα στα πνευματικά και εργασιακά τους προσόντα...
Εάν αυτή η τάση ειδωθεί ως στοιχείο αποδεκτής και ελεγχόμενης αντικοινωνικότητας, με όλες τις ανοχές που αυτή η παραδοχή προσφέρει στα ιδιαίτερα αυτά άτομα, τότε η μετακύλιση ακόμα και στην αυτοχειρία γίνεται ολοένα και συχνότερη.
Η ευθανασία βέβαια καλύπτει και στιγμές ανθρώπινης τραγωδίας για τις οποίες μία ώριμη κοινωνία υποτίθεται ότι διαθέτει δυνατότητες αντιμετώπισης.
Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε πρώτα θα πρέπει να διερευνήσουμε την επάρκεια των υπηρεσιών που διατίθενται και δευτερευόντως την ακαμψία ή την έλλειψη προσαρμογής του νομικού πλαισίου στην αντιμετώπιση των δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης του ατόμου.
Θα έλεγα δε να αφήσουμε εντελώς έξω απο μία γενική συζήτηση τις θέσεις και τις απόψεις της εκκλησίας διότι αυτή δεν διαμορφώνει θέσεις λογικής αλλα μεταφυσικής αλλοτρίωσης. Η πίστη δεν εξετάζεται ούτε συζητιέται.
Η συζήτηση περί ευθανασίας επομένως θα μπορούσε να ξεκινά ως θέμα κοινωνικής πρόνοιας, που θεωρώ σημαντικό όπως θα φανεί παρακάτω.
Γενικότερα, θα πρότεινα θεματολογία που αφορά το ζωτικό μας χώρο, την πόλη και το περιβάλλον που ζούμε διοτι μας αφορά όλους και θα μπορούσε να βαστήξει το Βήμα Ιδεών ολοζώντανο για πάρα πολλές εκδόσεις.
Οι αστικές συνθήκες ζωής και τα μοντέλα που έχουν επικρατήσει για την αστικοποίηση του πληθυσμού στην Ελλάδα, δημιουργούν αδιέξοδα για τις πόλεις ενω συνοδεύονται απο περίεργη βουβαμάρα απο την μεριά όσων φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη, των αρχιτεκτόνων και των πολιτικών μηχανικών
Είναι πλέον γνωστό ότι η Αθήνα βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο.
Το οτι δεν το συνειδητοποιούμε δείχνει το μέγεθος των ψευδαισθήσεων και της υποκρισίας μας υπό το κάλυμμα της φυγής των οικονομικά ισχυρότερων εκτός κέντρου.
Η αστικοποίηση όμως είναι όπως η αρρώστια που μεταδίδεται και εκτός αστικών κέντρων, δημιουργώντας πανομοιότυπες συνθήκες και συμπτώματα αν και αρχικά μικρότερης κλίμακας ή προβληματισμού.
Η επιδεικνυόμενη τελευταία περιβαλλοντική συνείδηση είναι κατά βάθος υποκριτική διότι κάτω απο την επιδεικνυόμενη ευαισθησία κρύβεται μία αδίστακτη σκληρότητα προς οτιδήποτε σχετίζεται με την μαζική κοινωνική προσφορά. Η κοινωνική προσφορά παραμένει έργο μικρών ομάδων, κατάσταση που δεν μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα στο περιβάλλον.
Η κατάντια του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ένας άλλος τομέας που θα σας βαστήξει ενεργούς για πολυ καιρό.
Η παιδεία στην Ελλάδα είναι αχαρακτήριστου πλέον επιπέδου και δεν σώνεται με τις παρεμβατικές προσπάθειες τις πολιτείας η τις ικανότητες ορισμένων έξοχων καθηγητών.
Το σύνολο της Ελληνικής νεολαίας σπουδάζει σε ακατάλληλα κτίρια... μια κατάσταση που ξεκινά απο την βασική εκπαίδευση, περνά και χειροτερεύει στην μέση και γίνεται κωμωδία στην ανώτερη και ανώτατη.
Τα παρεχόμενα μέσα είναι ανεπαρκή και οι τρόποι διδασκαλίας απηρχαιωμένοι.
Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κύκλοι της αριστεράς που ενδιαφέρονται ελάχιστα για την κατάσταση της παιδείας εφ’οσον ο έχων παιδεία δεν παρασύρεται εύκολα απο τις συνήθως άλογες και προπαγανδιστικές τους θέσεις.
Είναι κυρίως θέμα δομής βασισμένης σε στόχους.
Η παιδεία είναι μία μεγάλη παραγωγική μηχανή, παράγει και διαδίδει γνώση, αλλά διαμορφώνει και τον τρόπο που η γνώση αφενός μεταλαμπαδεύεται στα μυαλά των φοιτητών και αφετέρου χρησιμοποιείται για την κοινωνική πρόοδο.
Η κοινωνική όμως πρόοδος δεν είναι θέμα φιλοσοφίας αλλά ουσίας που εκφράζεται με την παραγωγική διαδικασία που θα πρέπει να είναι υπέρτερη των ανταγωνιστών ή τουλάχιστον ισότιμη.
Η Ελλάδα όμως, συνεχίζει να παράγει υποδεέστερη παιδεία μέσα σε ένα ακόμα υποδεέστερο εκπαιδευτικό σύστημα.
Προφανώς, ένα τρίτο θέμα ουσίας, όπως προανέφερα, είναι αυτό της κοινωνικής μέριμνας που περιλαμβάνει και το ασφαλιστικό ως υποσύνολό του.
Δεν έχει γίνει κατανοητό ούτε αφήνεται να γίνει, απο τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της αριστεράς, ότι η ρίζα του θέματος είναι καθαρά μηχανιστική.
Το τι πρέπει να γίνει είναι αποτέλεσμα υπολογιστικής επεξεργασίας λόγω της εξαιρετικής πολυπλοκότητας των παραμέτρων.
Απο την μία τοποθετούνται τα στοιχεία και καθορίζονται οι παράμετροι και απο την άλλη βγαίνουν τα αποτελέσματα. Οι απόψεις δεν χωρούν στην υπολογιστική διαδικασία.
Ο υπολογιστής δεν υπολογίζει βάσει απόψεων. Υπολογίζει όμως βάσει παραδοχών, των σεναρίων δηλαδή που εκφράζουν πολιτική βούληση και προϋποθέτουν αντίστοιχο σχεδιασμό.
Σε κάθε περίπτωση τα σενάρια δεν οδηγούν σε αποτελέσματα βάσει μαγικών μετουσιώσεων των στοιχείων και εάν προκύψει αναδιανομή του πλούτου αυτή θα είναι ανάλογη των παραμέτρων και της κοινωνικής ευαισθησίας που εκφράζουν οι πολιτικές των κομμάτων.
Όσο όμως και αν υπάρχει περιθώριο αναδιανεμητικής πολιτικής αυτό παραμένει ισχνό δεδομένου του τεράστιου προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού και της αφόρητης ελαφρότητας της τρέχουσας κοινωνίας να ενεργεί ως πραγματικός δράκουλας στις κοινωνίες που θα ακολουθήσουν.
Αν υποστηριχθεί η παραγωγικότητα ως λύση, αυτή θα έχει αναμφίβολα θετικά αποτελέσματα αλλά προϋποθέτει εντατικοποίηση που θα αντιστοιχεί σε εκείνες της Σουηδίας ή των ΗΠΑ.
Διαφορετικά, αν δε παρθούν σκληρά μέτρα, θα δούμε σε τριάντα χρόνια απο τώρα, τον μισό πληθυσμό της χώρας να ζητιανεύει στους δρόμους.
Θα καταλήξουμε εκεί διότι δεν έχουν γίνει αντιληπτές οι επιπτώσεις απο την μία πλευρά της φτήνιας των εργατικών χεριών της Κίνας και απο την άλλη η υστέρησή μας απο την παραγωγικότητα της Σουηδίας και των ΗΠΑ που για να καλυφθεί θέλει δουλειά πολύ και ριζική αλλαγή εργασιακής νοοτροπίας.
Το δίλημμα είναι σκληρό διότι χωρίς δραματική αύξηση της παραγωγικότητας οι στερήσεις που θα φέρει η άμεση αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα θα επαναληφθούν μετά απο 30 χρόνια οδηγώντας σε ένα ακόμα δυσμενέστερο σύστημα.
Αν μείνουμε με το όνειρο της αναδιανομής απο τους έχοντες στους μη έχοντες, θα μείνουμε με το όνειρο του πεινασμένου που καρβέλια ονειρεύεται και καρβέλια δεν βλέπει ενώ θα βάζουμε τα θεμέλια νέων κοινωνικών αναταράξεων με απρόσμενα δραματικές επιπτώσεις για τους μη έχοντες.
Κύριε διευθυντά, οι παραπάνω τρείς τομείς, η ζωή σε ένα αποσυντιθέμενο αστικό περιβάλλον, η παιδεία και η κοινωνική μέριμνα, αποτελούν τους κορυφαίους τομείς προβληματισμού εκτός των μεταφυσικών αναζητήσεων, για κάθε λαό και για κάθε άνθρωπο.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Επιστολή στην Πρόεδρο των Φίλων του Δάσους Συγγρού
Κυρία Δεληγιάννη,
πως θα βλέπατε αυτή την ιδέα να "φυτρώνει" και στην Ελλάδα...
http://www.forestschools.com/whatare.php
Είναι ένα ουσιαστικός και αποτελεσματικός τρόπος να τραβήξει κανείς την προσοχή των νέων στο δάσος και σε ότι αυτό προσφέρει δημιουργώντας έτσι συνθήκες που οι ξένοι ονομάζουν sustainability.
Αν και δεν σημαίνει ακριβώς διατηρησιμότητα, εντούτοις είναι πολύ κοντά σε αυτή την έννοια.
Σε κάθε περίπτωση μόνο εάν γίνουν τα δάση μας μέρος ενός ολοκληρωμένου τρόπου ζωής θα έχουμε ελπίδα να τα διατηρήσουμε.
Θα ήταν αφελές να ειπωθεί ότι του χρόνου δεν θα έχουμε φωτιές αν και θα έχουμε μάλλον πολύ λιγότερες.
Είμαι της άποψης οτι η αιτία των πυρκαγιών δεν ήταν η θερμότητα του καλοκαιριού αλλά το συστηματικό πάντρεμα των καιρικών φαινομένων με τις βουλήσεις των αχρείων.
Σε μια κοινωνία που ο υπουργός δημοσίων έργων κτίζει χωρίς άδεια, το να ζητάμε οτιδήποτε άλλο από μία κοινωνία αχρείων είναι ουτοπικό.
Αν και συμπαθώ ιδιαίτερα τον Σουφλιά διότι είναι αποτελεσματικός, και αποφεύγει τις οικολογικές πομφόλυγες που αναιρούν τα πάντα χωρίς να προτείνουν τίποτα το ρεαλιστικό..., αυτό δεν σημαίνει ότι ανέχομαι τις παράνομες πράξεις του.
Πρακτικά δεν είμαι πεπεισμένος για το ενδιαφέρον και την οικολογική συνείδηση του αυτοαποκαλούμενου Έλληνα οικολόγου.
Η υποκουλτούρα είναι σε τέτοιο βαθμό εμπεδωμένη στην γενιά μας που η αγάπη για τα δένδρα φαντάζει ως αστείο...
· Γελώ με ισχυρή δόση ειρωνείας, όταν αντικρίζω καπνιστές οικολόγους... Πρόκειται για σχήμα οξύμωρο...
· Γελώ με πικρία όταν βλέπω τους οικολόγους να αποστρέφονται τα μαζικά μέσα μεταφοράς...
· Γελώ με αγανάκτηση όταν βλέπω τους οικολόγους να είναι οικολόγοι για του άλλους ενώ οι ίδιοι δεν συντηρούν μία γλάστρα στο σπιτικό τους και δεν ξέρουν πως να φυτέψουν ένα δένδρο...
· Γελώ με θυμό όταν ακούω συζητήσεις για το περιβάλλον από άτομα που κόβουν ή θανατώνουν ύπουλα με οξύ τα δένδρα που κρύβουν την βιτρίνα του μαγαζιού τους... ή τσαλαπατούν με το κτηνώδες τετράτροχό τους τα δενδρύλλια που άλλοι με κόπο και κόστος φύτεψαν και φρόντισαν σε κάποιο παρτέρι, σε κάποιο πεζοδρόμιο...
Εχω πλήρη επίγνωση ότι οι λίγοι δεν μπορούν να αλλάξουν την κουλτούρα των πολλών παρά σε βάθος χρόνου...
Η ενσωμάτωση όμως των παιδιών σε δραστηριότητες ενάντια στις καρκινογενέσεις της αστικής αντίληψης θα φέρουν αργά η γρήγορα αποτελέσματα.
Φιλικά
Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
