Η Κηφισιά θέλει πολλά και πριν από όλα το ΜΕΤΡΟ της...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 31η Ιουλίου 2009)

Την προηγουμένη εβδομάδα οι αναγνώστες της στήλης διάβασαν, ίσως για πρώτη φορά, ότι η Κηφισιά θέλει το ΜΕΤΡΟ της...

Μέχρι τώρα λέξη δεν είχε ειπωθεί για ΜΕΤΡΟ στην Κηφισιά και όλες οι συγκοινωνιακές αναφορές είχαν εξαντληθεί στον υπάρχοντα ΗΣΑΠ και την μελλοντική επέκτασή του μέχρι τον Άγιο Στέφανο όπου θα συναντήσει τον προαστιακό.

Βέβαια, όσοι χρησιμοποιούν αυτές τις μέρες τον ΗΣΑΠ, θα έχουν φρικιάσει από την ταλαιπωρία που υφίστανται.

Δεν αντιλέγω, είναι για το καλό όλων μας... διότι μετά τα έργα, που θα διαρκέσουν έναν ολόκληρο χρόνο, θα έχουμε γρηγορότερο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.

Το εύχομαι αλλά δεν κρατώ μεγάλο καλάθι. Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις. Δεν αντέχω ούτε την κουλτούρα που επικρατεί στη διοίκηση του ΗΣΑΠ με μόνη εξαίρεση τα έργα που έγιναν για τους Ολυμπιακούς και τις ομολογουμένως όμορφες διακοσμήσεις από Έλληνες εικαστικούς που τοποθετήθηκαν σε όλους τους σταθμούς, δίνοντας μας ένα αίσθημα αισιοδοξίας από εκείνα που μας κάνουν να παίρνουμε μια ανάσα μονολογώντας ότι μπορούμε και εμείς...

Όμως αυτό ήταν... Με κύκνειο άσμα έμοιαζε και μετά ξαναμπήκαμε στην καθημερινότητα των καθυστερήσεων, των βανδαλισμών και των κάθε λογής συμπεριφορών που υποτιμούν εκείνους που χρησιμοποιούν τον εντελώς απαραίτητο ΗΣΑΠ.

Έγραψα στο προηγούμενο άρθρο ότι ο ΗΣΑΠ δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει το ΜΕΤΡΟ και δεν το είπα «ελαφρά τη καρδία...»

Ένας οργανισμός διαμορφώνει το προφίλ του από το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει στους πολίτες και ο ΗΣΑΠ, παρά την τεράστια αναβάθμιση λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, σε αρκετά σημεία θυμίζει ακόμα τον παλαιό τριτοκοσμικό εαυτό του.

Αποφεύγοντας το εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο της τραγωδίας της Κωνσταντίνας Κούνεβα, για την κατάσταση της οποίας εμμέσως έχει ευθύνες και η διοίκηση του ΗΣΑΠ, θα θυμίσω τις πλείστες όσες καθυστερήσεις πριν ξεκινήσουν τα έργα αναβάθμισης της τροχιακής υποδομής.

Αν αναφερθώ στην καθαριότητα και εκεί οι υπηρεσίες ήταν και παραμένουν κατώτερες των περιστάσεων, παρά τις θολές συμβάσεις περιορισμού των δαπανών, αν και αναγνωρίζω το ελαφρυντικό του κακού σχεδιασμού των καθισμάτων που επαναφέρουν στην μνήμη όσων αποφασίζουν να τα χρησιμοποιούν το ιστορικό των παθήσεων της σπονδυλικής τους στήλης.

Τα καθίσματα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα του ΜΕΤΡΟ ενώ παρά τις τρεις διαφορετικές χρονικά παραγγελίες συρμών την περίοδο 1980 – 2000, η ανύπαρκτη εργονομία και η έλλειψη αισθητικής παρέμειναν ως βασικά χαρακτηριστικά τους.

Όσο για την απόδοση των νεοεγκατεστημένων κλιματιστικών, πολύ υπολείπεται του αποδεκτού.

Τα παραπάνω ενδεικτικά κουσούρια στα μέσα του ΗΣΑΠ δεν θα ήταν αρκετά να αποτρέψουν την χρήση του αν είχαν δημιουργηθεί υποδομές στάθμευσης για εκείνους που αναγκαστικά φθάνουν στους σταθμούς με την χρήση των ΙΧ αυτοκινήτων τους.

Η μέχρι τώρα ανυπαρξία χώρων στάθμευσης προκαλεί και δημιουργεί ερωτηματικά για τον ορθολογισμό όσων προτείνουν με προφανή επιπολαιότητα την αυξημένη χρήση των μέσων σταθερής τροχιάς.

Ακόμα και στους νέους σταθμούς όπως της Νερατζιώτισσας δεν κατασκευάσθηκε χώρος στάθμευσης ενώ ο χρησιμοποιούμενος στον σταθμό Ειρήνης αποκλείστηκε εντός του περιβόλου των εγκαταστάσεων και καταργήθηκε!!!

Στην Κηφισιά η πρόταση για υπογειοποίηση αργεί σε σημείο που κάνει τις όποιες υποσχέσεις των ιθυνόντων αναξιόπιστες ενώ το συνδυαζόμενο με αυτήν υπόγειο γκαράζ κόλλησε στις αντιδράσεις για την αναγκαστική κοπή δένδρων του πάρκου το οποίο βεβαίως είναι απόλυτα αναληθές και στα όρια μιας κομματολαγνικής αντιπολιτευτικής νοοτροπίας.

Η Κηφισιά εν ολίγοις δεν μπορεί να βασιστεί στον ΗΣΑΠ διότι αυτός δεν προσφέρει το επίπεδο εξυπηρέτησης που αρμόζει στο αναβαθμισμένο κοινωνικά επίπεδο των κατοίκων των βορείων προαστίων.

Όσον αφορά το ενισχυτικό έργο με την χρήση μικρολεωφορείων, είναι μεν αναγκαίο αλλά όχι και ικανοποιητικό.

Ο κάτοικος της πολιτείας π.χ. δεν θα περιμένει ούτε στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο ούτε στον χειμερινό βοριά το λεωφορειάκι που θα τον μεταφέρει στον σταθμό του ΗΣΑΠ για να μετεπιβιβαστεί εκεί στον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο...

Η λύση του ΜΕΤΡΟ είναι αναγκαία ακόμα και αν ο ΗΣΑΠ φθάσει στο κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος ή αργότερα συνδεθεί με τον προαστιακό στον Άγιο Στέφανο.

Η λύση του ΜΕΤΡΟ έχει το πλεονέκτημα της ταχύτητας, της καθαριότητας και της σοβαρότητας σε κανονισμούς που δεν αλλἀζουν με το φύσημα του κάθε συνδικαλιστικού ανέμου και πολιτικού λαϊκισμού.

Όσοι χρησιμοποιούν το ΜΕΤΡΟ αναγνωρίζουν την διαφορά όπως και όσοι χρησιμοποιούν την Αττική Οδό έναντι των ποικίλων Εθνικών οδών.

Επιπλέον, το ΜΕΤΡΟ θα εξυπηρετεί κατοίκους αρκετά μακριά από εκείνους που εξυπηρετεί ή θα εξυπηρετεί ο ΗΣΑΠ.

Θα πρέπει ίσως να γίνει κατανοητό ένα παράδοξο στην σχεδίαση των αστικών συγκοινωνιών της χώρας μας.

Το παράδοξο είναι ότι δεν σχεδιάζονται με προεξάρχοντα τα επιστημονικά κριτήρια ή αν αυτά αποτελούν το ξεκίνημα ακολουθεί το πασπάλισμά τους με ολίγη ή αρκετή ταξική σάλτσα...

Οι διάφοροι μελετητές, για να γίνονται και πολιτικά αρεστοί, αντί να αφοσιωθούν στην επιστημονική τους ανάλυση συμπεριλαμβάνουν και όρους όπως π.χ. ότι στο Περιστέρι υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό αναξιοπαθούντων μικροαστών και εργατών τους οποίους θα πρέπει κατά προτεραιότητα να εξυπηρετήσει η σχεδίαση επεκτάσεων του ΜΕΤΡΟ.

Και όμως πρόκειται για λάθος.

Το ΜΕΤΡΟ σχεδιάζεται πρώτα για να περιορίσει κατά το δυνατόν την εισροή οχημάτων στην πόλη από τις ορδές των οδηγών που χαρακτηρίζονται ως έχοντες και κατέχοντες και δεν θα επέλεγαν ένα λεωφορείο με τις 722 στάσεις για τις μετακινήσεις τους και μετά για να μεταφέρει εργάτες, που άραγε; Μήπως έχουμε εργοτάξια και βιομηχανίες στο κέντρο της Αθήνας;

Οι κάτοικοι όμως των βορείων και των νοτίων προαστίων γίνανε και πολυπληθείς, έχοντας πλέον εκείνο το επίπεδο απαιτήσεων που δεν καλύπτει, εκτός από τα λεωφορεία, ούτε ο ΗΣΑΠ.

Οι κάτοικοι της Κηφισιάς, όσο και αν υπήρξαν επί δεκαετίες προνομιούχοι με τον ΗΣΑΠ, τώρα τον ξεπέρασαν και αυτό που σχεδιάζεται δεν τους αρκεί...

Το σκεπτικό μιας ορθολογικἠς πρότασης στηρίζεται στην επέκταση της νέας γραμμής 4 του ΜΕΤΡΟ για την οποία οφείλονται συγχαρητήρια στους δημάρχους Πεύκης και Λυκόβρυσης που απαίτησαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ και το πέτυχαν να φτάσει μέχρι τα κέντρα των περιοχών τους.

Κανονικά, θα έπρεπε να εισπράξει συγχαρητήρια και ο δικός μας Δήμαρχος, ο κύριος Χιωτάκης, αλλά έλειπε από την παράσταση...

Προφανώς δεν είναι θέμα ανταγωνισμού και δεν θα σκίσουμε τα βαγόνια των συρμών στα δυο ούτε θα παίξουμε σε πειρατικές εκτροπές δρομολογίων από τους φίλους δήμους που προηγήθηκαν.

Απλά μετά τον σταθμό ΟΤΕ επί της Κηφισίας η μια διέλευση θα κατευθύνεται προς Πεύκη -- Λυκόβρυση και η άλλη προς Μελίσσια, Κεφαλάρι και Πολιτεία.

Να λοιπόν η νέα και αναγκαία σχεδίαση επεκτάσεων της γραμμής 4 του ΜΕΤΡΟ. Με τρεις τουλάχιστον σταθμούς που θα κατασκευαστούν σε εκείνα τα σημεία που θα υποδείξει η σχετική μελέτη, θα καλυφθούν οι μεταφορικές ανάγκες των κατοίκων των Μελισσιών και της μισής Κηφισιάς μέσω των σταθμών του Κεφαλαρίου και της Πολιτείας και αργότερα εκείνες των κάτοικων της βορειοανατολικής Ερυθραίας και της Εκάλης.

Αναμφίβολα δεν πρόκειται για φαντασίωση του γράφοντος αλλά για μια πρόταση που θα έπρεπε να είχε ήδη υιοθετηθεί από την Δημοτική αρχή της Κηφισιάς ώστε οι τωρινοί Δημοτικοί Σύμβουλοι να έχουν κάτι περισσότερο να θυμούνται στην ηλικιακή τους δύση από τις διαδρομές του αποχετευτικού δικτύου...

Αυτό είναι που ζητείται σήμερα, ο σχεδιασμός του μέλλοντος που λείπει από το σκεπτικό όλων σχεδόν των δημοτικών μας συμβουλίων που αναλίσκονται σε μάχες για το αν θα πάρει ο Α ιδιοκτήτης άδεια λειτουργίας για το κατάστημά του ή ο Β.

Η εργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης περιλαμβάνει ασφαλώς και αυτές τις αποφάσεις... Κάποιος πρέπει να τις υποστηρίξει και κάποιος πρέπει να τις πάρει, διαφορετικά θα επικρατήσει το χάος της ασυδοσίας.

Η εργασίες της κάθε δημοτικής αρχής όμως θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και εκείνες τις αποφάσεις που θα βλέπουν στο μέλλον...

Χρειάζεται να δουλέψουμε για ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης σε ένα χώρο που ο πολιτισμός με τις πολυποίκιλες εκφράσεις του θα παραμένει οδηγός...

Μήπως λοιπόν η Κηφισιά θέλει και τον Πολιτισμό της; Θα μιλήσουμε όμως γιαυτό μετά τις Αυγουστιάτικες διακοπές...

Η Κηφισιά θέλει το ΜΕΤΡΟ της...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 24η Ιουλίου 2009)

Για την ακρίβεια πολλά θέλει η Κηφισιά μας αλλά με τα πολλά δεν θα εστιάσουμε σε τίποτα ή θα φτιάξουμε έναν απο εκείνους τους καταλόγους που την ανάγνωσή του συνοδεύει μια ακαθόριστη τάση για χασμουρητό.

Η Κηφισιά θα μπορούσε να είναι οτι ακριβώς σχεδιάστηκε να είναι, ένα προάστιο για την ηρεμία και την ευχαρίστηση των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Εδώ περνούσαν τα καλοκαίρια τους οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες πριν γίνει της μόδας η μαζική έξοδος στις παραλίες για τα θαλασσινά μπάνια.

Οι πληθυσμιακοί συσχετισμοί όμως άλλαξαν μαζί με την ανάγκη που σχεδόν παρορμητικά οδηγεί, με κάθε ευκαιρία, σε έξοδο απο την πνιγηρή πλέον πρωτεύουσα.

Σε καμία περίπτωση επομένως δεν θα μπορούσε να παραμείνει η Κηφισιά οτι ήταν τον παλιό καιρό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έπρεπε να χάσει τον χαρακτήρα της.

Δυστυχώς, ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε χώρες και λαούς με αδύναμη πολιτισμικά συνείδηση, προέρχεται απο κυβερνήσεις και διοικήσεις που αγωνιζόμενες να πείσουν για τους νεωτερισμούς τους ή να προσελκύσουν την ψήφο των λαϊκών μαζών, σχεδιάζουν και εισάγουν αλλαγές στα όρια ενός λαϊκόφρονα χωροτακτικού σχεδιασμού που καταλήγει στην υποβάθμιση χάριν της εξίσωσης αντι στην αναβάθμιση... Έτσι κάποτε κρίθηκε οτι η Κηφισιά ήταν ο καταλληλότερος τόπος για την κατασκευἠ φτηνιάρικων εργατικών πολυκατοικιών και άλλων για την μαζική στέγαση των εξ Αιγύπτου απελαθέντων συνελλήνων μας, αντι της υποδοχής τους σε σύγχρονα για την εποχή οικήματα κατασκευασμένα σε κατεδαφιστέες και παραπηγματικές εγκαταστάσεις του τότε κέντρου.

Αν προσθέσουμε σε αυτές τις λαϊκίζουσες ανατροπές και τους κατακλυσμούς απο τις δικτατορικές πολιτικές παρεκκλίσεις, διαπιστώνουμε οτι ο λαϊκισμός φέρνει την απόλυτη καταστροφή στα πλαίσια μιας επιβαλλόμενης οικιστικής ανάπτυξης χαμηλής αισθητικής όπως αυτής του πανταχόθεν μη ελεύθερου συστήματος δόμησης. Πρόκειται ασφαλώς περί αστεϊσμού διότι ούτε σε υπανάπτυκτες χώρες δεν δικαιολογείται η κατασκευή πολυώροφων κτισμάτων μονής φάτσας εν μέσω οικιών με κήπους...

Οι κατασκευαστές των χουντικών οικιστικών εκτρωμάτων έγιναν δυστυχώς η αφορμή της συνεχιζόμενης αισθητικής βεβήλωσης του προαστίου μας παρά τις όποιες εν τω μεταξύ βελτιώσεις στη χωροθέτηση και στους κανόνες δόμησης.

Πέρα απο την οικιστική μία ακόμα αιτία υποβάθμισης δημιουργήθηκε απο την μπουζουκοποίηση περιοχών όπως του Κεφαλαρίου, όπου ορισμένοι επιχειρηματίες επιμένουν να κερδοσκοπούν αχαλίνωτα εμπαίζοντας την λογική μας με τις ψευτοκαφετέριες που την ημέρα λειτουργούν οριακά στις διατάξεις του νόμου και τα βράδια μετατρέπονται σε θορυβώδεις τεκέδες της ποπ ποικιλίας.

Δεν προτείνω να γίνουμε πουριτανοί ούτε να ισχυριστούμε οτι η διασκέδαση είναι κακή επιλογή για τον εργαζόμενο νεο που ανανεώνει έτσι τις δυνάμεις του για την επόμενη μέρα. Όμως δεν μπορεί αυτο να γίνεται χάριν της επιχειρηματικής ασυδοσίας του όποιου σύγχρονου δράκουλα που υποκατέστησε στις διατροφικές του συνήθειες το αίμα με την ηρεμία και την γαλήνη των άλλων...

Η σημερινή Κηφισιά έχει επομένως ανάγκη απο βασικές αλλαγές που δεν έχουν γίνει κατανοητές ή αποδεκτές ακόμα και απο δημότες που ασχολούνται με τα κοινά.

Διαβάζουμε π.χ. οτι πριν απο 43 χρόνια η Κηφισιά προοριζόταν ως τόπος τουριστικού ενδιαφέροντος με πρόεδρο της επιτροπἠς για το εγχείρημα τον Άγγελο Γουλανδρή.

Στις τότε αγγελίες, μετά απο τα γνωστά ευχολόγια, αναφέρονται και μερικά τοπωνύμια ή περιοχές που θα αποτελούσαν τους πυρήνες των επενδυτικών προτάσεων ώστε το όραμα να γινόταν πραγματικότητα.

Ενα απο αυτά τα σημεία ήταν στην διασταύρωση της Λεβίδου με την Δηλιγιάννη.

Επρόκειτο για δημόσιο κτήμα και η πρόταση ήταν να διαμορφωθεί εκεί κέντρο νεότητας... Βέβαια σήμερα ούτε δημόσιο κτήμα υπάρχει ούτε δυστυχώς κέντρο νεότητας εκεί ή αλλού.

Το περιβόητο κτήμα ήταν κληροδότημα του Δήμου Κεφαλληνίας που με ταχυδακτυλουργικές διαδικασίες πωλήθηκε σε ιδιώτες και γέμισε με μεζονετίζουσες κατασκευές τριών ορόφων.

Τότε πρωτοαφέρθηκαν και οι λεωφορειακές συνδέσεις, όταν τα ΙΧ αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και τα λεωφορεία για τα μπάνια του λαού μας ξεπέταγαν απο το Κεφαλάρι στην λαϊκή πλαζ της Λούτσας σε 40 λεπτά, παρά την αρχαιότητα των κινητήρων τους

Συνετή η λογική των λεωφορειοσυνδέσεων τότε αλλά σήμερα φαντάζει έως και εξωπραγματική.

Τα λεωφορεία είναι ένα μέσο μεταφοράς υπό εγκατάλειψη με τον εκσυγχρονισμό τους να αντιστοιχεί στις πολυτελείς εκδόσεις (Special Editions) των μοντέλων αυτοκινήτων που διακόπτεται η παραγωγή τους. Καλό θα ήταν επομένως να μη σχεδιάζουμε την σημερινή συγκοινωνιακή μας υποδομή βάσει λεωφορειακών συνδέσεων εκτός απο ειδικές περιορισμένης έκτασης περιπτώσεις.

Σήμερα οι συγκοινωνίες είναι είτε υπέργειες είτε υπόγειες...

Το περιορισμένο έδαφος που μας απέμεινε στον αστικό ιστὀ το χρειαζόμαστε για να περπατάμε και να αναπνέουμε σε γαλήνη.

Και όμως, ενώ έχω συμμετάσχει σε συναντήσεις και διαβἀσει τα σχόλια άλλων επιτροπών και συλλόγων για το μέλλον της Κηφισιάς, εκείνο που παρατηρώ είναι συζητήσεις επι συζητήσεων για την παροχέτευση των όμβριων υδάτων και την διατήρηση μικρού σχετικά γενικού ενδιαφέροντος περιοχών ως δασικών εν μέσω άστεως!!!

Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα οτι τα έργα υποδομών όπως η ύδρευση και η αποχέτευση είναι ασήμαντα αλλά αυτά αποτελούν το είδος των έργων και των υποδομών που κάθε δημοτική αρχή τακτοποιεί στα πλαίσια του ετήσιου οικονομικού της προγραμματισμού.

Δεν είναι έργα πνοής ούτε προάγουν τον πολιτισμό παρότι η έλλειψή τους τον υποβαθμίζει.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έργα ρουτίνας που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι απο συλλόγους συνεργαζόμενους, ενοποιημένους ή διάσπαρτους ότι κάναν τάχα το καθήκον τους απο πλευράς επισημάνσεων του τι μέλει γενέσθαι στην μελλοντική ρυθμιστική και χωροτακτική προοπτική του προαστίου μας.

Ούτε μπορούν να ισχυριστούν οι επισημαίνοντες, ότι βάρεσαν στο ψητό την τρέχουσα δημοτική αρχή ως αντιπολιτευόμενες δυνάμεις και ο λαός θα τους το αναγνωρίσει...

Ερωτώ επομένως: Θα τους αναγνωρίσουμε ότι ἐκαναν το καθήκον τους προτείνοντας στην τρέχουσα δημότη αρχή να κάνει αυτά που έτσι και αλλιώς υλοποιεί με τους ετήσιους προϋπολογισμούς έργων;

Θα τους αναγνωρίσουμε και θα τους δώσουμε τα εύσημα για το οτι πρώτοι αυτοί επεσήμαναν ότι τα έργα αποχέτευσης είναι σε πολλά σημεία του προαστίου μας ανεπαρκή;

Ασφαλώς οχι διότι μια τέτοια σκέψη μας απομακρύνει απο τη δύναμη του ονείρου σε μελλοντικά σχέδια και υλοποιήσεις.

Φανταστείτε πως θα αισθανόταν κάποιος αν του λέγαμε οτι ονειρευτήκαμε μια Κηφισιά με καλό αποχετευτικό σύστημα! Πολυ φοβάμαι ότι εκτός απο το να μας κοιτάξει περίεργα θα μας ρωτούσε αν κοιμηθήκαμε καλά το προηγούμενο βράδυ ή αν είχαμε κάποια ενόχληση τελευταία που θα τύγχανε της συνδρομής ειδικού ψυχίατρου.

Σίγουρα δεν θα επιβράβευε το όνειρό μας στις αποχετευτικές διαδρομές.

Σε μικρότερη κλίμακα το ίδιο ισχύει και για τις λεωφορειακές συνδέσεις όπου γίνονται μεν γενικόλογες προτάσεις αλλά υπολείπονται σε σαφήνεια ακόμα και εκείνων που έγιναν πριν 43 χρόνια, όταν ο βραχνάς της μετακίνησης περιορίζονταν στο αν υπήρχε εναλλακτικό μέσο μεταφοράς των χαριτωμένων ιππἠλατων αμαξών.

Τότε, ποιό θα μπορούσε να είναι το όνειρο για την Κηφισιά μας;

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την σημερινή συνεισφορά μας στο όνειρο με τον ρεαλισμό του ΜΕΤΡΟ.

Κανείς μέχρι τώρα δεν το ανέφερε...

Η παντελής έλλειψη σχετικών προτάσεων δημιουργεί ερωτηματικά απο εκείνα που οι συνομωσιολόγοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με τους περιβόητους ψεκασμούς στον ουρανό, γνωστούς ως chemtrails... Λενε λοιπόν οι συνομωσιολόγοι οτι αυτοί οι ψεκασμοί γίνονται για να μας επηρεάσουν τη διάθεση ή ακόμα και την σκέψη... Λετε;

Δεν θα επιμείνω στη λογική των πιθανών επιρροών στην σκέψη μας μεσω των ψεκασμών αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί το μείγμα εκείνων των ουσιών που θα απέτρεπε τον οιονδήποτε κάτοικο του προαστίου μας απο το να σκεφτεί το ΜΕΤΡΟ ως συγκοινωνιακή λύση... Σε τέτοιο είδος ομαδικής παράκρουσης οχι τα χημικά αλλά ούτε η φαντασία του Πορτογάλου Νομπελίστα συγγραφέα Σκαραμάγκο δεν κατάφερε να οδηγήσει τους ήρωες των αλληγορικών μυθιστορημάτων του.

Προσωπικά, ως εχθρός της συνομωσιολογίας, δεν θα αποδεχτώ τέτοιους νοητικούς δρασκελισμούς και τέτοια πετάγματα της φαντασίας για να δικαιολογήσω το λογικό κενό.

Αντίθετα, θα επικεντρωθώ στην ουσία της πρότασης που απαιτεί την διαμόρφωση ενός σκεπτικού υπόγειων συγκοινωνιακών υποδομών.

Ισως υποστηριχτεί οτι αυτή η ανάγκη θα καλυφτεί απο τον κακοδιαχειριζόμενο σήμερα αλλά βασικό στις μετακινήσεις πολλών συνδημοτών μας ΗΣΑΠ.

Είναι ακριβές οτι ο ΗΣΑΠ σχεδιάζεται να φτάσει μέχρι το κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στην Εθνική οδό σε πρώτη φάση και σε δεύτερη μέχρι τον Άγιο Στέφανο.

Είναι επίσης γεγονός οτι ανακαινίζεται εδώ και μήνες η τροχιακή υποδομή του ΗΣΑΠ όπως και το οτι όλοι οι σταθμοί εκσυγχρονίστηκαν λειτουργικά και αισθητικά για να υποδεχτούν τους Ολυμπιακούς επισκέπτες του 2004.

Είναι όμως προφανές ότι και μετά τις αναβαθμίσεις της τροχιακής υποδομής του, ο ΗΣΑΠ δεν θα γίνει ποτέ ΜΕΤΡΟ.

Το γιατί η βασική λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα της Κηφισιάς είναι το ΜΕΤΡΟ όπως και το ποια θα μπορούσαν να είναι τα άλλα όνειρα ρυθμιστικών και χωροτακτικών σχεδίων και εφαρμογών θα τα αναλύσουμε σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας.