Το ποδήλατο και η αλυσίδα...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 14/11/2008)

Η κατάσταση στις σημερινές χρηματαγορές είναι σαν το ποδήλατο που του έφυγε η αλυσίδα... κάποιος πρέπει να λερώσει τα χέρια του για να την ξαναβάλει στην θέση της για να μη ποδηλατούμε στο αέρα...

Τόμπιας Λέφκοβιτς, Στρατηγικός αναλυτής της Citi.

Πράγματι το Αμερικανικό Πρόγραμμα Ανακούφισης Προβληματικών Ενεργητικών (Troubled Asset Relief Program –TARP), το βρετανικό Μπράουν και όσα άλλα παρεμφερή διαμορφώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ρευστότητας που δημιούργησε η χρηματοοικονομική κρίση από τις παρενέργειες της μη εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων, είναι οι αλυσίδες στους τροχούς των ποδηλάτων των αντίστοιχων οικονομιών για να μην γυρίζουν τα πετάλια των δραστηριοτήτων τους στον αέρα...

Εκείνο όμως που δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι η κρίση αυτή των στεγαστικών δανείων είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας πολυ μεγαλύτερης ακαταστασίας που δημιουργήθηκε λόγω της υπερανάπτυξης και μάλιστα των ΗΠΑ εις βάρος των Ευρωπαίων και ποιο πρόσφατα των Κινέζων.

Με δανεικά διατηρούσε την ευμάρειά της η συντριπτική πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού, δανεικά που πρέπει να επιστρέψει και το ερώτημα είναι που θα τα εύρει για να τα επιστρέψει.

Μα θα πείτε, αν δεν μπορούν να τα εύρουν οι Αμερικανοί πολίτες τι θα γίνει με μας τους Ευρωπαίους και ειδικότερα με μας τους Έλληνες...

Ως χώρα είναι γνωστό ότι έχουμε υπερδανειστεί όσο και οι υπερδανεισμένοι Αμερικανοί αλλά διαφέρουμε απο εκείνους στο οτι εμείς δεν ελέγχουμε το νόμισμά μας.

Οχι πως αυτό θα μας έσωνε, σώνει και καλά, αλλά θα μας επέτρεπε κάποια ευελιξία. Επιπλέον, όσο διαρκεί η πίστη στο δολάριο, οι Αμερικανοί δεν σταματούν να το φορτώνουν προς «πάσαν χρήσην και πάσαν μαλακίαν» διότι κάνει ακόμα καλό...

Εμείς όμως, στην Ελλαδίτσα μας, είμαστε υποχρεωμένοι «να υπακούομεν εις τας διαταγάς και εις τας συμφωνίας...» Οχι, μη με παρεξηγήσετε..., δεν επηρεάσθηκα απο κανένα πραξικοπηματικό ανακοινωθέν καμίας επταετίας αλλά απο μια αλήθεια που όμως θεωρώ πολυ ποιο σκληρή απο τις επιταγές των συνταγματαρχών...

Θέλαμε δε θέλαμε, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι αποφασίσαμε μία μέρα να φτιάξουμε ομάδα... να παύσουμε να είμαστε «του κλότσου και του μπάτσου» για τους Αμερικάνους... και επιτέλους την φτιάξαμε μόνο που οι κανόνες της δεν φτιάχτηκαν για μας τους Ελληναράδες αλλά για τον μέσο Ευρωπαίο, τον μέσο εργατικό Ευρωπαίο, τον μέσο συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο που έχει διαμορφώσει κανόνες στη ζωή του και δεν επαφίεται κάθε τόσο στο «ἑχει ο Θεός...»

Διότι, για να είμαι ειλικρινής, τελευταία και ειδικότερα μετά τις διαπιστώσεις του υπερελλείμματος σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας του Μάαστριχ, ο Θεός έπαυσε «να έχει» οτιδήποτε για την Ελλάδα και μας έβαλε στην λίστα των μη προσφιλών του δημιουργημάτων...

Όμως επειδή κατόπιν δεύτερης σκέψης μας λυπήθηκε, πάντα λυπάται για τις εκτροπές των δημιουργημάτων του ο Θεός, μας έδωσε μια ανάσα και αυτή ονομάστηκε «προγαμιαίο συμβόλαιο Κράτους και Τραπεζών», ή το δικό μας σχέδιο TARP ή Πόλσον ή Μπράουν ή όπως αλλιώς διευκολύνεστε να το πείτε.

Όλοι ανακουφιστήκαμε με την επιείκεια του δημιουργού μας διότι εμείς, οι πολύ κάτω του μέσου όρου Ευρωπαίοι, θα τα βρίσκαμε πραγματικά σκούρα... και ενώ είχαμε αρχίσει να χαμογελάμε με το Χρηματιστήριο μας να ρίχνει βολές κατ’ ευθείαν στον ουρανό, λες και είχαμε δεχθεί επίθεση απο κάποια ανεξήγητη δύναμη..., έσκασε η βόμβα !

Ναι βόμβα μεγατόνων ήταν και έσκασε τόσο αναπάντεχα όσο για τους περισσότερους η χρηματοοικονομική φούσκα που είχε προηγηθεί, διότι ποιος ανέμενε τέτοια επίδειξη αλαζονείας από τους τραπεζίτες μας...

Ναι καλά διαβάσατε, απο αλλού το περιμέναμε και απο αλλού μας ήλθε το κακό...

Μέχρι χθες οι τραπεζίτες μας έτρεχαν όπως - όπως να κουρνιάξουν στην ζεστή κρατική αγκαλιά και ο Υπουργός οικονομικών μας, αν δεν είχε δεχθεί την πρόνοια του Θεού που του επέτρεπε την υπερχρέωση χωρίς να παραβιαστεί το σύμφωνο σταθερότητας, θα είχε χάσει όλα του τα μαλλιά και ακόμα περισσότερα... στην προσπάθειά του να ζεστάνει τους νιόφερτους νεοσσούς.

Τώρα όμως αναρωτιέται αν αυτοί που τον έβλεπαν ως μητέρα δεν του ετοίμαζαν κάποιο κακόγουστο αστείο... διότι μόνο με αστείο μπορεί να παρομοιαστεί το αποτράβηγμα τους ενός τραπεζίτη μετά τον άλλο απο την κρατική αγκαλιά «δια λόγους υπερτέρας σκοπιμότητας» (διαβάζεται και «δια λόγους απολύτου ιδιοτέλειας») αφού οι κύριοι τραπεζίτες δεν θα τσέπωναν τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρω των ετησίων αποζημιώσεών τους ως αναγνώριση της επιτυχούς αφαίμαξης των οικονομιών των φτωχών δανειοληπτών...

Θα ακούσατε ασφαλώς οτι από μια μόνο Ελληνική Τράπεζα μοιράστηκαν ως επιστέγασμα των επιτυχιών των 8 ανώτατων στελεχών της, 20 εκατομμύρια ευρω... Ναι σε μια μόνο χρονιά και επιπλέον της μισθολογικής τους αποζημίωσης, «οι 8 κύριοι με τα γκρίζα» εισέπραξαν € 2.5 εκ έκαστος...

Και να πει κανείς οτι είναι συνήθης στις Ελληνικές τράπεζες η κατοχή κορυφαίων περγαμηνών στα χρηματοοικομικά, όπως συμβαίνει με τα στελέχη των ξένων τραπεζών, να παει στο καλό και αυτή η πρόκληση αλλά εδώ είναι γνωστό οτι οι κορυφαίες αυτές αναρριχήσεις γίνονται με κομματικά, συνδικαλιστικά και άλλα μη αξιοκρατικά κριτήρια...

Και δεν μας φτάνει αυτή η αναίδεια, δεν μας φτάνει το γεγονός ότι ξαφνικά ο ένας μετά τον άλλο οι τραπεζίτες μας δηλώνουν επάρκεια διαθεσίμων και επομένως ικανή ρευστότητα για να συνεχίσουν ακηδεμόνευτοι το έργο τους, επωμισθήκαμε και μια άβουλη κυβέρνηση που ενω βλέπει το θράσος των τραπεζιτών να γιγαντώνεται, παει γυρεύοντας να γελοιοποιηθεί από την απρόσμενη αλαζονεία τους, περιορίζοντας τις πρωτοβουλίες της στο άλλαγμα των αλυσίδων των ποδηλάτων τους, για να μη λερώσουν εκείνοι τα χέρια τους...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν και εκτός αρχικού σχεδιασμού, είναι πλέον αναγκαίο να προωθηθεί απο την κυβέρνηση μία εναλλακτική λύση που θα παρακάμψει χωρίς να αντιταχθεί στους ιδιώτες τραπεζίτες.

Θα απαιτηθεί η εν τάχει δημιουργία μιας νέας Τράπεζας Ανασυγκρότησης, στα πρότυπα της RFC του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απαλλαγμένης απο τις «ασθένειες» της ΕΤΒΑ, που θα φέρει με επάρκεια τον άρτο στα στόματα των πεινασμένων και την ρευστότητα στις στεγνές μετρητών παραγωγικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων, με κριτήρια που δεν θα εξαρτώνται απο την άποψη ή την επιθυμία του κάθε ιδιώτη τραπεζίτη και δη εκείνων που στερούνται της αναγκαίας τραπεζικής ευρυμάθειας ή χρηστότητας.

Περί χρηματοδότης των Υγιών επιχειρήσεων...

Η Ελλάδα δεν θα συνέλθει απο την υποστήριξη των "υγειών" μικρομεσαίων επιχειρήσεων διότι υγιείς επιχειρήσεις είναι και τα πορνεία... αλλα απο την υποστήριξη των "υγιών" παραγωγικών επιχειρήσεων σε νέους τομείς ανάπτυξης και τεχνολογίας...

Αλλα ας δούμε κάποια πράγματα γύρω απο τις "υγιείς" Ελληνικές επιχειρήσεις διότι διαφορετικά θα δυσκολευτούμε πολύ με τον ορισμό...

Οι υγιείς επιχειρήσεις στη χώρα μας είναι ελάχιστες ενώ με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όλες σχεδόν οι Ελληνικές επιχειρήσεις θα έπρεπε να κλείσουν και να εισάγουμε τα πάντα από το εξωτερικό...

Είναι επομένως θέμα επιβίωσης και κυβερνητικής στρατηγικής που συναρτάται με την ικανότητα του λαού μας να διατηρεί την ψευδαίσθηση της ανάπτυξης, που κάνει τους ιθύνοντες να ομιλούν περί υγιών Ελληνικών επιχειρήσεων.

Αν κάποιος ασχοληθεί με τα οικονομικά και οχι με τις τραγελαφικές οντότητες που διαμορφώνει η λογιστική, θα διαπιστώσει οτι τα κέρδη αποτελούν ψευδεπίγραφη καταχώρηση στα βιβλία των επιχειρήσεων και δεν αφορούν την πραγματική τους κατάσταση.

Μια μικρή εικόνα του τι σημαίνει λογιστική καταχώρηση και κατ’ επέκταση άποψη περί υγείας των επιχειρήσεων παίρνει κάποιος όταν προσέξει τα περιεχόμενα του άρθρου 39 των Δ.Λ.Π. περί ευέλικτων αξιών... που σχετίζεται και με την σημερινή χρηματοοικονομική κρίση.

Η ελληνική λογιστική παραμένει υποχείριο μιας ημιμαθούς νομενκλατούρας λογιστών που αρνούνται τους νέους τρόπους προσδιορισμού και αξιολόγησης των επιτευγμάτων μιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας που κρίνεται μόνο βάσει του παραγόμενου πλούτου, ανεξάρτητα της μορφής που παίρνει στις λογιστικές εγγραφές (κέρδος ή περιουσία)

Πέρα όμως απο την οικονομική θεώρηση επείγει να αντιληφθούμε οτι με υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις πάμε χειρότερα απο ότι με μη υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις διοτι αυτές κατά κόρον εισάγουν βάζοντάς μας καθημερινά βαθύτερα στα ελλείμματα...

Με ελλείμματα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε ανάσα...

Αν όμως δούμε την καινοτομική τεχνολογία ως το πεδίο στο οποίο μπορούμε να ρίξουμε όλα μας τα λεφτά... ΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ..., ακόμα και αν αποτύχουμε θα έχουμε περισσότερη επιτυχία απο το καταστροφικό εμπόριο εισαγομένων προιόντων απο υγιείς επιχειρήσεις...

Συμπερασματικά:

Καλύτερα να χρηματοδοτηθούν μη υγιείς επιχειρήσεις σε αναπτυξιακούς τομείς, μικρότερη θα είναι η ζημιά απο αυτές, παρά σε υγιείς εισαγωγικές / εμπορικές επιχειρήσεις που μας στέλνουν στον πάτο του πηγαδιού χωρίς ελπίδα να βγούμε ποτέ στην επιφάνεια...

Περί «Χρυσοβούλου» αθλιότητος...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στις «επιστολές αναγνωστών» στο Βήμα της 7ης Νοεμβρίου 2008)

Κύριε Διευθυντά,

Όσο και αν σέβομαι τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κυρίως για την ευρύτητα της καλλιέργειάς του, θα πρέπει να θυμίσω οτι οι αντίστοιχοι Πατριάρχες επι τουρκοκρατίας μάλλον θλιβεροί διεκπεραιωτές των Τουρκικών θελημάτων υπήρξαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων...

Αυτή η απαθλιωτική εικόνα των «Βυζαντινών» υπολειμμάτων που τόσο εχθρεύονταν την Ελληνική φυλή, τα Ελληνικά γράμματα και γενικότερα τον Ελληνισμό συνεχίζει να δημιουργεί θλίψη και οργή...

Οι χρυσόβουλες εγγυήσεις ήταν μέρος της έξυπνης Τουρκικής Πολιτικής να κρατά τους υποτακτικούς της εν ηρεμία και να κυβερνά μέσω της εκκλησίας τους λαούς της βαλκανικής...

Επομένως, η οποιαδήποτε αναφορά στα χρυσόβουλα της εποχής εκείνης προκαλεί την χειρότερη των εντυπώσεων και όταν αυτή η αναφορά γίνεται απο έναν σοβαρό ιεράρχη, η απαξίωση που μεταφέρεται στο πρόσωπό του είναι ακόμα μεγαλύτερη...

Καλά θα κάνει επομένως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να επανεξετάσει οχι μόνο την ουσία αλλά και το ίδιο το σχόλιό του περί δήθεν σεβασμού των χρυσόβουλων απο τους κατακτητές μας..., με το οποίο προκάλεσε ανεπανόρθωτα εις βάρος του το δημόσιο αίσθημα των ελεύθερων Ελλήνων διότι Έλληνες αυτοκαλούνται πολλοί πλην όμως οι μη σεβόμενοι τον Ελληνικό πολιτισμό ουδεμία σχέσην έχουν με τον Ελληνισμό...

«Γνωρίζοντας την Αμερική»

Λίγα λόγια για τις άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου με αφορμή το άρθρο του κύριου Μανδραβέλη (της 8/11/2008 στην Καθημερινή) «Γνωρίζοντας την Αμερική»

Οχι κύριε Μανδραβέλη, δεν μισούμε την Αμερική και δεν βλασφημούμε την ώρα και την στιγμή της 4ης Ιουλίου 1776 που υπογράφτηκε αυτή η Διακήρυξη, το αντίθετο μάλιστα...

Διότι η διακήρυξη αυτή αφορά τον κάθε ελεύθερο άνθρωπο και είναι δείγμα σκέψης και γραφής του τι σημαίνει ελευθερία...

Όσον αφορά το τι λέγεται στη χώρα μας, αυτό δεν λέγεται απο τους πολλούς αλλά απο τους ελάχιστους, τους ψευτοαριστερούς για την ακρίβεια, διότι οι γνήσιοι αριστεροί είναι δυστυχώς ελαχιστότατοι.

Δεν είναι αριστερή η κυρία Παπαρήγα, κύριε Μανδραβέλη αλλά καπηλεύτρια του αριστερισμού, μια εκμεταλλεύτρια της προσμονής απλών ανθρώπων που πιστεύουν στο όνειρο μιάς καλλίτερης ζωής...

Αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο στοιχείο ενδιαφέροντος απο την θρασύτατη αυτή κυρία για τους φτωχούς ή το δίκιο του εργάτη, θα είχε κατέβει πέρυσι με τις φωτιές να παλέψει στα μέτωπα και να κτίσει, έστω συμβολικά με μερικούς εργάτες / τεχνίτες, μερικά σπίτια με εθελοντική εργασία και ερανική συνδρομή.

Όμως καθόταν στον Περισσό εκστομίζοντας ανοησιολογίες που προσέβαλαν και τον ρόλο / θέση της και την παράταξή της...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Θα μπορούσα μετά βεβαιότητας να σας στείλω κατάλογο της καπηλείας της έννοιας του αριστερισμού απο την κυρία αυτή αλλά δεν είναι του παρόντος...

Να σημειώσω όμως ότι η κυρία αυτή «τοποθετήθηκε» στην θέση της «Γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» και παραμένει για πάρα πολλά χρόνια χωρίς διαφανείς εκλογικές διαδικασίες παρά με μαϊμού (μιλημένες) εσωεκλογικές διαδικασίες...

Δυστυχώς το ΚΚΕ όζει απο αδιαφάνεια...

Να μη διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι οι χρηματοδότες του είναι καπιταλιστές που το θέλουν ζωντανό για να παίζουν «μπάλα» με τις εκάστοτε δεξιές κυβερνήσεις... Το θέλουν ως μοχλό πίεσης δηλαδή των δικών τους συμφερόντων...

Το ΚΚΕ κύριε Μανδραβέλη και οι αθώοι εν πολλοίς υποστηρικτές του, είναι τα όργανα της δεξιάς σε βαθμό που δεν φαντάζονται...

Έτσι εξηγείται το οτι βγήκε η κυρία Παπαρήγα απο τα ρούχα της στην Βουλή και μίλησε για ξύλο... Η αλήθεια πονά όσο τίποτα άλλο...

Όσον αφορά το απόκομμα του ΚΚΕ εσωτ. (Νυν ΣΥΡΙΖΑ ή συνασπισμού του συνασπισμού... ) του αξιόλογου διανοητή και πολιτικού Κύρκου, αφέθηκε στους τυχοδιώκτες διαδόχους του (βλέπε Κωνσταντόπουλο, Δαμανάκη και λοιπούς) και κατέστη ο περίγελος κάθε μη ψευτοαριστεριστή και σκεπτόμενου ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ιδρυτή του, του Κύρκου...

Τι να σχολιάσεις όταν αυτό που σχολιάζεις αξίζει λιγότερο απο το μέσο που αποτυπώνεται... Αν απομένει σεβασμός, αυτός ανήκει σε όσους δεν ήξεραν και δεν ρώτησαν για το ποιόν και την ρίζα των ενωμένων δυνάμεων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτούς δηλαδή που παρασύρθηκαν απο άγνοια, αντίδραση ή απελπισία και όχι απο σκοπιμότητα.

Αυτοί λοιπόν οι αριστεροί, ακόμα και αν μισούνε την Αμερική και τις ελευθερίες που εκφράζει ο φιλελευθερισμός της, είναι αδιάφοροι στους σκεπτόμενους ανθρώπους.

Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι η σημερινή Αμερική στερείται πολλών κακών, πολλών νόθων στοιχείων, που προστέθηκαν με τον χρόνο, αλλά και πολύ υπεροψία, την υπεροψία της σύγχρονης Ρώμης...

Όμως οι επικριτές της σύγχρονης Ρὠμης ας εντρυφήσουν πρώτα στην μελέτη της αρχαίας και αφού μείνουν έκπληκτοι απο τις ομοιότητες... ας ξεχωρίσουν το σκάρτο απο το προοδευτικό και την κομματική επιταγή απο την φιλελεύθερη αλήθεια, την μοναδική ισως αλήθεια, πριν προβούν σε άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου.