Χαιρετίσματα στο Σπύρο τον Ελληναρά, όπου και αν είναι...

Τις προάλλες έλαβα από ένα καλό φίλο, με έντονη ευαισθησία στα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, το ακόλουθο email.

Πρόκειται για μια ιστορία που, όσο και αν φαίνεται υπερβολική, συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα που περισσότερο ή λιγότερο συνετέλεσαν στο να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε σήμερα.

Μάλιστα, ο Σπύρος είναι υπαρκτό πρόσωπο αλλά η ύπαρξή του δεν έχει καμία σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όσα κατέφερε αυτός τα κατάφεραν και πολλοί άλλοι αλλοιώνοντας τον κοινωνικό ιστό και το περί δικαίου και ισονομίας αίσθημα ενός ολόκληρου λαού.

Άρα η κρίση που μαστίζει τη χώρα δεν ήλθε ξαφνικά ούτε είναι έργο της “Τρόϊκας” όπως συνηθίσαμε να λέμε...

Η κρίση που ήλθε για να μείνει θα διαρκέσει τόσο όσο εμείς δεν παύουμε να λειτουργούμε καθ’ εικόνα και ομοίωση του Μπάρμπα Σπύρου του Ελληναρά...

«Στα μέσα του 1970, με την μεταπολίτευση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του “εθνάρχη” με τα πυκνά και άτσαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα μαζί με τον παχύ σταυρό απ’ τα βαπτίσια του.

Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. “Αυτοεξορισμένος” κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κοροΐδα τους Σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνει δήλωση πως το δικό του κάηκε… Κρατική ασφάλεια και κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο Σπύρος με το καινούριο Volvo.

Mε το Volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου και κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία, στο τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Τα νοίκιασε σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη του και κάθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωνε με γοργούς ρυθμούς τα πάντα.

Στις αρχές του 1980, το σχέδιο των κυβερνώντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια ήταν. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε τυχαία στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια “δεξιές” εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο Πρωθυπουργός με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το Volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με χαμηλωμένα καθίσματα από δερματίνη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κίνημα.

Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αν και τα πήγαινε μια χαρά με τους Ευρωπαίους εταίρους. Το σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο” ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρις εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν ‘εξορία’... όχι, όχι Μακρόνησο..., πιο δύσκολη, στην ξενιτιά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. Οπου υπήρχαν Αμερικάνικες και Αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν, έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα “αλλαγή”, Πακέτα Ντελόρ, λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο Μάλμπορο να εξέχει από την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της “μπέμπας” σε ρόλο κομπολογιού και το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη, πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να “σηκώσει” το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι πίστα, άσπρη κάλτσα, μαύρο λουστρίνι εισαγωγής. Λεφτά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις λαχουρέ γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι - παχύς χρυσός με μια τεράστια πράσινη πέτρα. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πόρνες.
Αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν “ενεργός” πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που “κατέβαινε” στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα, πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωριτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στις τσέπες τους κι όλοι ήταν μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα. Όλα, με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά, κυλάγανε ήρεμα. Άλλωστε, ο διευθυντής του σχολείου είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα.
Ο Σπύρος είχε καημό, ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του έκατσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εκδότη και του μεγαλέμπορου... Αργότερα, με ποιους θα γίνονταν οι μπίζνες; Mε αγνώστους; Με τους συμμαθητές του φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου, πήγε δυο χρόνια διακοπές... στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο Μάρκετινγκ. Έμαθε απ’ έξω όλα τα καφέ του Γέηλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμένταρι, ίδια με αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας... Πρωθυπουργός!

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν, “πτυχιούχος”, κι άνοιξε, με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις, διαφημιστική εταιρία. Για ξήγα του μπαμπά επρόκειτο. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε αβέρτα δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000 Ευρώ, οργάνωση εκθέσεως Υπουργείου. Τουρισμού 900.000 Ευρώ, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000 Ευρώ, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 Ευρώ... και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και υπηρεσίες “Μίντια” στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο..., ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά πάντα με “διαγωνισμό”… διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με επιδοτήσεις για stage) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα αποδείχτηκε ότι ήταν ο αέρας.

Χρυσοπληρωμένους και “πετυχημένους” αεριτζήδες έβλεπες παντού. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο Toyota Celica με το αεροδυναμικό μπουρί από πίσω και πήρε μια Cayenne μαύρη, την τούρμπο με τα φιμέ τζάμια. Ήθελε να δημιουργεί εντυπώσεις ενώ ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του φρόντισε τον αριθμό κυκλοφορίας. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, και για αυτό το Cayenne το “έβαλε” στην off shore που είχε ήδη ιδρύσει στην Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για τις περιπετειώδεις νύχτες στο Κολωνάκι, κοντά στου Σημίτη, για να τον χαιρετάνε και οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί, έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βέβαια, διότι δεν ήταν σύμβουλος, απλά πελάτες τους είχε από τα κονέ του μπαμπά. Ο μπάρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του “δουλεύοντας” το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο σε κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και ούτε πατούσε ποτέ το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο έδινε τηλεφωνικώς τις πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που έφερε απ´ τη Σουηδία για να του θυμίζει την ξενιτιά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο του εξοχικό, στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα και κάτι... ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο ενώ έτρωγε και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο για να διαπιστεύει το status του. Και μέσα σε όλα δεν ξέχασε τα σκυλάδικα. Λίγο άλλαξαν οι συνήθειές του από τα σπάταλα και ηρωικά 80ς. Άλλωστε το κόλπο του χρηματιστηρίου του άφησε πολαααααά κέρδη.

Συνέχιζε να είναι μέσα σε κομπίνες που φούσκωναν τις ανύπαρκτες ουσιαστικά από πλευράς δραστηριότητας εταιρίες πιο γρήγορα κι από την φαρίνα Γιώτης. Όταν όμως δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία, τσουβαλάτα και έμειναν εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του, δίπλα στο πατρικό του, που δεν είχε προνοήσει το ίδιο και ξέμεινε με τις υποσχέσεις του Σημίτη ότι το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο, τα έχασε όλα και αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Του έστειλε στεφάνι αλλά δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, διότι ήταν σε επιτροπή.

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, πατέρας και γιος μπήκαν στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρριο, Ολυμπιακά Έργα και κατασκευές... ότι μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερνε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος είχε ακόμα και την δική του δάδα για την μεταφορά της φλόγας για 50 ολόκληρα μέτρα... αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν “καμένες” επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την τεράστια πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου εκεί έχασα τα ίχνη του μπάρμπα Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν έγκαιρα την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι και ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που του έστησε ο Ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως να τη γλιτώσουνε. Ίσως να αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα όμως, αν και το 95% κοιμάται ακόμα ήσυχο, νανουρισμένο από τη μέθη της ευμάρειας που μόλις τελείωσε..., αφού φρόντισαν γιαυτό οι πληρωμένοι τελάληδες της δημοσιογραφίας..., παραμένει ένα 5% που αγωνιά διότι αισθάνεται ότι αποτελεί γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλέξανδρου. Το λιγοστό αυτό 5% έχει επίγνωση του που παει η πατρίδα με την συστηματική άρνηση των πολλών, που αφού γλέντησαν μέσα σε μια εικονική ευμάρεια, να δείξουν και το παραμικρό ίχνος αιδού ή μεταμέλειας και να αποδεχτούν τα μέτρα που με αγωνία πασχίζει να εφαρμόσει ο μοιραίος της δυναστείας των Παπανδρέου"

Καλή σου τύχη μπάρμπα Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά...»
Εμείς, οι λίγοι, θα παλέψουμε και, αν η μοίρα μας είναι ίδια με του Πρωθυπουργού, θα πέσουμε όπως τότε στην Πόλη... Άλλωστε μερικές χιλιάδες ήταν στα τείχη της βασιλεύουσας... Οι πολλοί, οι δεκάδες χιλιάδες έκαναν λιτανείες ή περιδιάβαιναν προβάλλοντας τα επιχειρήματα για το μεγαλείο της Τουρκιάς. Ο μέγας Σουλτάνος, ο Μωάμεθ ο Β’ ο πολιορκητής ήταν φίλος... Ε αφού έχρισε Πατριάρχη των υπόδουλων τον Γεννάδιο Σχολάριο τι θα ήταν, εχθρός;

"Ανεβάζει" στα 290 δολ. τους μισθούς η Foxconn

Η ακόλουθη ενημέρωση (βλέπε http://www.emea.gr/article/89499/) έχει τεράστια σημασία....

Για σκεφτείτε!!! Σε τόπους εργασίας με χαρακτηριστικά sweat room όπου πριν λίγα χρόνια ο μηνιαίος εργατικός μισθός ήταν λίγα μόνο δολάρια (περίπου 60) και ο ύπνος σε χώρους μαζικής ύπνωσης που μάλλον χοιροτροφία θύμιζαν, σήμερα οι μισθοί ανέβηκαν στα 290 δολάρια.

Πρόκειται για συγκλονιστική αλλαγή ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη αύξηση του 70%.

Από την άλλη, στην Ελλάδα οι μισθοί κατέβηκαν στα 580 Ευρώ διαμορφώνοντας μια σχέση με την Κίνα της τάξης (σχεδόν, με την πτώση του €) του διπλάσιου.

Είναι συγκλονιστικό διότι αυτή η αλλαγή συσχετίσεων δείχνει την ωρίμανση της Κινεζικής οικονομίας.

Δείχνει όμως ταυτόχρονα και το κλείσιμο - γεφύρωμα της ανισορροπίας εν είδη συγκοινωνούντων δοχείων που διαμόρφωσε την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική αναταραχή.
Να θυμίσω ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ανισορροπία κανένας κερδοσκόπος δεν θα μπορούσε να παίξει το παιχνίδι του όπως και με την Ελλάδα αν δεν ήταν εν αδυναμία.

Άρα τα πράγματα δείχνουν ότι η παγκόσμια εξισορρόπηση έρχεται πολύ γρηγορότερα από ότι νομίζαμε.

Επί τη ευκαιρία είδατε κανένα μεγαλόσχημο οικονομολόγο της Αμερικής να το τονίζει αυτό; Τα δοκτορά των καθηγητών των ΗΠΑ έχω την εντύπωση πως θα πρέπει να παίρνουν σειρά για τον καταστροφέα εγγράφων..

Τι λετε;

"Ανεβάζει" στα 290 δολ. τους μισθούς η Foxconn
http://www.emea.gr/article/89499/

Δευτέρα, 07 Ιουνίου 2010 07:44

Η ταϊβανέζικη Foxconn Technology, η οποία τροφοδοτεί μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες υπολογιστών, όπως οι Dell, Apple, Hewlett - Packard και στην οποία έχουν καταγραφεί μία σειρά από αυτοκτονίες εργαζομένων της στα εργοστάσιά της στο Σενζέν της Κίνας, ανακοίνωσε πως θα αυξήσει κατά 70% τα ημερομίσθια των Κινέζων που απασχολούνται στις εγκαταστάσεις της.

Έτσι από την 1η Οκτωβρίου η εταιρεία θα αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων που απασχολούνται στα εργοστάσιά της στο Σενζέν από 1.200 σε 2.000 γιουάν (290 δολάρια), ανακοίνωσε εκπρόσωπος της Foxconn.

Βαμπίρ και κανίβαλοι.

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 4η Ιουνίου του 2010)

«Η επιμήκυνση της ζωής μας θα γίνει μια γοητευτική περιπέτεια μόνο αν μας αγαπούν οι νέοι, μόνο αν έγκαιρα φτάσουμε σ’ένα νέο, δίκαιο συμβόλαιο ανάμεσα στις γενιές»

Αυτά έγραφε ο Μιμής Ανδρουλάκης το 2004, ελάχιστα μετά την λήξη των Ολυμπιακών αγώνων υπενθυμίζοντας ότι δεν θα πρέπει να μας συνεπάρει ο ενθουσιασμός της πετυχημένης διεξαγωγής τους διότι δεν έλυσε.
κανένα δομικό πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας.

Βέβαια το ασφαλιστικό είχε αποτελέσει την καυτή πατάτα επί σειράς κυβερνήσεων από αυτή της ΝΔς, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, μέχρι τις δυο διαδοχικές κυβερνήσεις του Σημίτη.

Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή το θέμα ξεχάσθηκε διότι όλα χαρωπά εξελίσσονταν και προβληματισμός δεν υπήρχε...

Όμως το ασφαλιστικό παραμένει το σκουλήκι που πλησιάζει την καρδιά του μήλου και αν δεν το προλάβουμε, το μήλο θα πέσει και μαζί του κάθε ελπίδα αντιμετώπισης του ελλείμματος διότι τα δυο θέματα είναι αλληλένδετα.

Πρακτικά, πρόκειται για την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος.

Η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής σπατάλης, όσο και αν είναι επιβεβλημένη υπό τις παρούσες συνθήκες του υπερελλείμματος, δημιουργεί ένα νέο πρόβλημα, αλλοιώνοντας τις σχέσεις εισφοροληπτικότητας και διανομής που επί πολλά χρόνια τραβούσαν την προσοχή των αναλογιστών, οι οποίοι αγωνιούσαν για το πόσο θα παρέμενε εφικτό να απολαμβάνουμε συντάξεις μετά από μερικά χρόνια.

Όσο περιορίζονται οι εργαζόμενοι και κατ επέκταση οι ασφαλιστικές τους εισφορές τόσο μειώνεται η ήδη περιορισμένη δυνατότητα των ασφαλιστικών ταμείων να καλύπτουν τα κενά τους και να είναι συνεπή με την απόδοση των συντάξεων.

Θα πείτε ίσως ότι στα πλαίσια της νέας δημοσιονομικής πολιτικής οι συντάξεις περικόπτονται και έτσι το κράτος με την ευρεία έννοια έχει περισσότερα να διαθέσει σε περισσότερους συνταξιούχους.

Άλλωστε, με την επέκταση του εργασιακού ορίζοντα ή την ηλικία του εργαζόμενου, πέρα από την οποία θα καταβάλλονται οι συντάξεις, τα χρήματα που έχουν αποταμιευτεί θα αυγαταίνουν και θα φθάσουν.

Όμως ο παρατηρητικός αναγνώστης θα πρόσεξε ότι είπα «Τα χρήματα που έχουν αποταμιευτεί» Ποια χρήματα θα ρωτήσει και με το δίκιο του. Το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα έχει την μορφή του «Pay as you go», ακολουθεί δηλαδή τη λογική του βλέποντας και κάνοντας ή εισπράττοντας και πληρώνοντας!!!

Εμείς βέβαια το «εισπράττοντας και πληρώνοντας» το αντιστρέψαμε σε «πληρώνοντας και εισπράττοντας» με αποτέλεσμα να κοιτάμε με καθυστέρηση αν έχουμε χρήματα στο ταμείο και όταν δεν έχουμε να ζητάμε από το Υπουργείο οικονομικών να βάλει τη διαφορά...

Αυτό είναι το φοβερό Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα που συνδυάζει σε ένα μεγάλο κουβά τις συντάξεις με την υγειονομική περίθαλψη διαμορφώνοντας ένα οργανωτικό και διαχειριστικό έκτρωμα του οποίου καμία ορθολογική αντιμετώπιση δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα.

Βέβαια, θα πείτε ότι το ίδιο σύστημα έχει υιοθετήσει και η Γερμανία. Ναι και στη Γερμανία ακολουθείται η παρωχημένη λογική του «pay as you go» διότι αυτή ταιριάζει στην κουλτούρα των βορειοευρωπαίων που δεν είχαν μέχρι πρόσφατα εμπιστοσύνη στις καπιταλιστικές επενδυτικές συνήθειες.

Όσοι μελέτησαν την άνοδο του Χιτλερισμού στην εξουσία θα ξέρουν πολύ καλά ότι μια από τις εμμονές του ήταν η αντικαπιταλισμός. Ο Γερμανός πιστεύει στην σκληρή δουλειά και μέσω αυτής στην βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Δεν ακολούθησε ποτέ, σε ευρεία κλίμακα, τη λογική των επενδύσεων και κερδών από το αυγάτεμα των επενδύσεων σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί σήμερα την πολιτική της κυρίας Merkel έναντι των Γάλλων και ασφαλώς των Άγγλων με τους οποίους τελευταία οι σχέσεις δεν διαφέρουν ουσιαστικά από εκείνες της ψυχροπολεμικής περιόδου...

Με άλλα λόγια, οι Γερμανοί έχουν μία διαφορετική κουλτούρα, συντηρητική για τους εθισμένους στα μαγικά του Χουντίνικου Καπιταλισμού, η οποία όμως τους επιτρέπει ακόμα και σήμερα να εμπορικά πλεονάσματα αντί για ελλείμματα καλύπτοντας έτσι τις αυξανόμενες ασφαλιστικές τους ανάγκες.

Όμως και εκεί το δημογραφικό πρόβλημα είναι τεράστιο. Επιπλέον, οι ξένοι εργάτες που συνεισέφεραν στο Γερμανικό Βιομηχανικό θαύμα έφυγαν από τη χώρα και έγιναν αυτόματα καθαροί εκροείς για το σύστημα. Δεν προσφέρουν τίποτα πλέον στη Γερμανική οικονομία με το να απολαμβάνουν μέρος των κόπων τους. Πρόκειται για κατάσταση που θα αντιμετωπίσουμε σε λιγότερο από δυο δεκαετίες και εμείς στην Ελλάδα λόγω των πολυάριθμων αναλογικά Αλβανών και λοιπών εργατών που θα επιστρέφουν μαζικά στις χώρες τους.

Τα μέτρα που έχουν παρθεί στην Γερμανία από το 1992 χαρακτηρίζονται από συστηματική αυστηροποίηση που έχει προ πολλού αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης στα επιζητούμενα να εφαρμοστούν και στη χώρα μας επίπεδα ενώ οι συντάξεις υπολείπονται πάντα των μισθών (δεν υπερβαίνουν ποτέ το 70%) και ασφαλώς δεν προσδιορίζονται βάσει του τελικού έτους μισθοδοσίας.

Άρα «Pay as you go» οι Γερμανοί «Pay as you go» και οι Έλληνες, μόνο που στην Ελλάδα για πολλούς ίσχυσε η Οργουελική θεώρηση στη «φάρμα των Ζώων» όπου κάποιοι είναι ποιο ίσοι από τους άλλους και επομένως ποιο ευνοημένοι.

Εμείς πήραμε το «εισπράττοντας και πληρώνοντας» και το κάναμε «πληρώνοντας και εισπράττοντας» χωρίς έλεγχο ή προοπτική και σαν να μην έφτανε αυτή η επιπολαιότητα, προσθέσαμε το πληρώνοντας βάσει των πολλών (τελευταίο έτος μισθοδοσίας) και εισπράττοντας βάσει των λίγων.

Είναι εύλογο επομένως ότι όταν έχεις άγνοια του ποιες ακριβώς είναι οι εισπρακτικές σου δυνατότητες, όταν σε φθείρει η χαώδης κατάσταση των περισσότερων από 100 μέχρι πρότινος ασφαλιστικών ταμείων (που σήμερα είναι 13 με προοπτική να γίνουν 3) δεν μπορείς να έχεις ψευδαισθήσεις για το ότι οδηγείσαι με ταχύτητα σε τοίχο.

Και όμως, εν μέσω αυτής της πραγματικής αγωνίας, ανακοινώθηκε μόλις μια νέα αναλογιστική μελέτη η οποία μεταθέτει την κορύφωση του προβλήματος στο 2030.

Με έκπληξη άκουσα τα αποτελέσματα αυτής της πολύ πρόσφατης μελέτης και η δυσπιστία μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη από το παρελθόν, ιδιαίτερα όταν άκουσα ότι στοχεύει στο να πείσει τα υπουργεία εργασίας και οικονομικών ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι περισσότερο από υπερβολικά και ασφαλώς αντεργατικά.

Έχοντας εκφράσει την δυσπιστία μου στα πολιτικοποιημένα αν όχι και κομματικοποιημένα συμπεράσματα της πρόσφατης μελέτης της ΓΣΕΕ, θα επιστρέψω στην ουσία του προβλήματος.

Από την στιγμή που δεν κτίσαμε ένα αποταμιευτικό σύστημα που να λειτουργεί ανεξάρτητα με στόχο την μεγιστοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών εισφορών, στελεχωμένο από έμπειρους διαχειριστές, αντί των κουμπάρων και των πρώην στρατιωτικών, δεν έχουμε ελπίδα να αυξήσουμε ποτέ αυτά που δεν μαζέψαμε και δεν επενδύσαμε... Επενδύσεις με το μαχαίρι στο λαιμό δεν λέγονται επενδύσεις ούτε επιτρέπονται... Τέτοιες επενδύσεις λέγονται αρπαχτές και τα οφέλη της κάθε αρπαχτής καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των ασφαλιστικών ταμείων παρά μόνο με τις τσέπες των Παπαμαρκάκηδων.

Ακόμα και η αξία της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ παρότι πιστεύεται το αντίθετο.

Αν το ταμείο είναι άδειο η μόνη ελπίδα στηρίζεται στις τρέχουσες ασφαλιστικές εισφορές των νέων που χρηματοδοτούν την υγειονομική περίθαλψη και συνταξιοδότηση των ηλικιωμένων.

Και όσο η ανεργία αυξάνεται, οι ξένοι εργάτες φεύγουν και οι μισθοί συρρικνώνονται τόσο λιγότερα είναι αυτά που συγκεντρώνονται για να καλύψουν τις συντάξεις και την περίθαλψη των ηλικιωμένων.

Με άλλα λόγια, οι ηλικιωμένοι κρέμονται στην κυριολεξία στις δυνατότητες των νέων να τους συντηρήσουν παρότι στη χώρα μας πιστεύεται το αντίθετο, ότι δηλαδή οι νέοι συντηρούνται από τους ηλικιωμένους μιας και εισέρχονται αργά στο χώρο της εργασίας.

Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό;

Ως πότε θα υπάρχουν δικαστικοί που θα απολαμβάνουν συντάξεις των 6.000 € και θα διατυμπανίζουν με προκλητική αμετροέπεια ότι τους αξίζουν, ότι τους το οφείλει η κοινωνία και ότι έτσι πρέπει...

Ως πότε θα συναντώ διδασκάλους που θα μου εκμυστηρεύονται ότι μόλις πάρουν σύνταξη, η σύνταξή τους θα είναι μεγαλύτερη από τον μισθό τους;

Ως πότε οι νέοι θα αναγκάζονται να δουλεύουν για το παρόν εκείνων που σύντομα θα μας αφήσουν και όχι για το δικό τους μέλλον;

Αν θελήσουμε να δούμε με απόλυτη ειλικρίνεια το σύστημα που έχουμε θα καταλάβουμε ότι πρόκειται για Αλβανική πυραμίδα...

Καμία πυραμίδα όμως δεν έχει μέλλον γιαυτό και κατέρρευσε πρόσφατα η ιδιωτική ασφαλιστική Ασπίς Πρόνοια. Μπορεί να λέγεται ότι ο μεγαλομέτοχος αφαιρούσε κεφάλαια αλλά το βασικό αίτιο της κατάρρευσης ήταν οι εγγυημένες υψηλές αποδόσεις σε σχέση με τις ολοένα μειούμενες εισπράξεις.

Ακόμα και αν το Ελληνικό κράτος αποφάσιζε να χρηματοδοτεί αενάως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα το μπορούσε διότι δεν θα είχε ποτέ επαρκή κεφάλαια.

Αυτή και μόνον αυτή είναι η αιτία της αυστηρότητας με την οποία θέτουν το πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής τα στελέχη του ΔΝΤ. Δυστυχώς δεν μάθαμε να αντικρίζουμε την αλήθεια κατάματα ούτε μάθαμε να σκεπτόμαστε ορθολογικά. Ότι αγγίζει το προσωπικό μας συμφέρον είναι ταμπού ή εξαιρείται ενώ επικρατεί το συναίσθημα και ο παρορμητικός θυμός σε κάθε τι που αντιτίθεται σε αυτά που θεωρούμε κεκτημένα.

Ένα ακόμα από τα προβλήματα του ανορθολογισμού που χαρακτηρίζει το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι και η ανεπάρκεια των χρημάτων που οδηγούνται σε παραγωγικές επενδύσεις και καινοτόμες εφαρμογές από νέους.

Όταν οι συντάξεις απορροφούν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό από τα διατιθέμενα χρήματα οι νέοι είτε μένουν άνεργοι είτε χρηματοδοτούμενοι από τους συνταξιούχους για να ξημεροβραδιάζουν στα καφέ. Ακόμα και τότε που βρίσκουν εργασία, αυτή είναι δυσανάλογα κακοπληρωμένη μη επιτρέποντάς τους να στήσουν οικογένεια, να αποκτήσουν παιδιά βελτιώνοντας το δημογραφικό και να γίνουν πραγματικά παραγωγικά άτομα στην κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία με αυτό τον τρόπο αφαίρεσε επί σειρά δεκαετιών το παραγωγικό κόκκινο αίμα των νέων και το αντικατέστησε με το σκούρο των Βαμπίρ και των Κανίβαλων, μιας κοινωνίας δηλαδή παρωχημένων αναχωρητών.

Το θέμα δεν αντιμετωπίζεται ασφαλώς με το να αφήσουμε τους γέροντες στη τύχη τους και καμία κοινωνία δεν είναι κοινωνία ανθρώπων αν στερεί από τους λιγότερο ικανούς την δυνατότητα μιας ευπρεπούς διαβίωσης.

Όμως εκείνο που χρειάζεται είναι να αλλάξει η σχέση μεταξύ εκείνων που ανατέλλουν για τα προσφέρουν τον δυναμισμό της νιότης και εκείνων που δύουν απορροφώντας ότι μπορούν.

Δεν είναι δυνατόν να βασιστεί μια κοινωνία στην συντήρηση του αναχωρητισμού.

Οι παραγωγικές δυνάμεις είναι με τους νέους. Το ρίσκο της επιχειρηματικότητας επίσης. Η δυνατότητα του να δημιουργούν και να ονειρεύονται το πώς θα ξαναδημιουργήσουν, το ιδιαίτερο στοιχείο τους.

Άρα η γοητευτική περιπέτεια της ζωής θα μείνει πραγματικά γοητευτική, όταν η συμφιλίωση βασισμένη στον ορθολογισμό της φύσης γίνει ξανά ο κανόνας που θα καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τις δομές της πολιτείας.