Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά στις 22 Ιουνίου 2008
Μεγαλώσαμε με το άκουσμά της λέξης ως αναπόσπαστο συστατικό των παιδικών μας αναμνήσεων, εμείς οι παλιοί, οι ντόπιοι Κηφισιώτες.
Η Μπομπονιέρα, μαζί με το κτήμα όπου στήθηκε το πρώτο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, οι «Κερασιές», και τον χώρο του Μίνι Γκολφ, όπου στεγάζεται σήμερα σειρά καταστημάτων και η Τράπεζα HSBC, αποτελούσαν, την δεκαετία του 50 και εν μέρει την δεκαετία του 60, το τρίγωνο διασκέδασης των παλιών Κηφισιωτών.
Ήταν οι χώροι που ο κάθε λαός και η κάθε κοινωνία θα φρόντιζαν να διατηρήσουν πάσει θυσία ανέπαφους στο κέντρο μιας πόλης ή τουλάχιστον θα διαμόρφωναν για τις σημερινές ανάγκες, με σεβασμό στην ιστορική πολιτιστική τους συνεισφορά.
Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Κηφισιά και μάλιστα σε εποχές που η αξία της γης υπολειπόταν σημαντικά πολλών περιοχών της Αθήνας. Διανύαμε την εποχή του πυρετού της αστυφιλίας και εκείνοι που είδαν την ευκαιρία δεν ήταν οι κατά παράδοση αδρανούντες Δημοτικοί άρχοντες αλλά λίγοι προνοητικοί επιχειρηματίες...
Έτσι χάσαμε ενωρίς τις ρομαντικές βραδιές που προσέφερε ο Νίκος Γούναρης στην πίστα του Μίνι Γκολφ αλλά και το δίδυμο Χιώτη - Λίντας στο κέντρο «Κερασιές» απο όπου και το όνομα του ομώνυμου εμπορικού κέντρου.
Αναμφισβήτητα, η διασκέδαση σήμερα έχει αλλάξει ενώ οι παλιοί τροβαδούροι έφυγαν απο τη ζωή. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι χώροι ζωτικής πολιτιστικής έκφρασης για την πόλη μας όπως οι παραπάνω, έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αλλάξουν χρήση μετατρεπόμενοι σε άχαρες συστάδες εμπορικών καταστημάτων.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη που ακόμα και σήμερα στερείται ορθολογικού πολεοδομικού σχεδιασμού με ανεπαρκή μέριμνα για την εξυπηρέτηση του υπερτετραπλάσιου απο τα ρομαντικά χρόνια πληθυσμού της, να μονοπωλήσουν την πρωτοβουλία των εξελίξεων οι ιδιοκτήτες γής που κέρδιζε γοργά δραματικές υπεραξίες...
Η Μπομπονιέρα είναι η μόνη που παραμένει, αν και παραμελημένη, θυμίζοντας οτι κάποτε εκτός απο «το καλοκαιρινό cinema» ήταν και ο χώρος όπου άρχιζαν και έκλειναν τις θεατρικές τους περιοδείες αγαπημένοι ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Λογοθετίδης.
Έχοντας εγκαινιαστεί το 1919, θεωρείται η αρχαιότερη «επιζήσασα» θερινή αίθουσα της Αθήνας. Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ κήρυξε το σύνολο του οικοπέδου της «Μπομπονιέρας» διατηρητέο, όπως και τη χρήση της γης ενώ αργότερα συμπεριελήφθη στους 47 θερινούς κινηματογράφους του Λεκανοπεδίου Αθηνών με διατηρητέα χρήση. Συγκεκριμένα με το υπ’ αριθμ. 7493Β/22-6-07 έγγραφο του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και σε απάντηση σχετικής ερώτησης του Βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη, χαρακτηρίστηκε (23.7.94 Π.Δ/γμα - ΦΕΚ 837/Δ/94) ως σημείο πολεοδομικού ενδιαφέροντος της πόλης.
Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε οικοδομική εργασία στο συγκεκριμένο οικόπεδο με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, απαιτεί έκδοση συμπληρωματικής Υπουργικής Απόφασης (ειδικής ρύθμισης) σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 1577/85 και των τροποποιήσεων του με το άρθρο 3 του Ν. 2831/2000 (ΦΕΚ 140A/2000).
Σήμερα, η ιδιοκτησία έχει μεταπωληθεί σε ισχυρό επιχειρηματία -κατασκευαστή με σημαντική παρουσία στην Κηφισιά, έναντι τιμήματος που ακόμα και αν παρέμενε το ίδιο, θα ήταν δυσβάσταχτο για τις δυνατότητες και τα μεγέθη του τρέχοντος δημοτικού προϋπολογισμού.
Σε μια τέτοια εξέλιξη αγνοείται ασφαλώς η επιθυμία του σημερινού ιδιοκτήτη, άνευ της συγκατάθεσης του οποίου η οποιαδήποτε προσπάθεια του δημάρχου, με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, θα ήταν υπερ του δέοντος χρονοβόρα ως διαδικασία ή ακόμα και αδύνατη.
Σε κάθε περίπτωση και με τους οιωνούς υπερ της αξιέπαινης πρωτοβουλίας του κυρίου Χιωτάκη αλλά και των συστηματικών παρεμβάσεων του κυρίου Κουβέλη, του Συνασπισμού, το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας θα παραμείνει εξωπραγματικό για τις δυνατότητες του δήμου Κηφισιάς.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει... Ποια η σκοπιμότητα της πρόσφατης αναθέρμανσης του θέματος και των υποσχέσεων του κυρίου δημάρχου, σε εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για την άμεση ενεργοποίηση αρμόδιας επιτροπής χειρισμού του θέματος;
Αν παραβλέψουμε το οτι όταν απουσιάζει η επιθυμία να γίνει έργο, δημιουργούνται επιτροπές για να επιληφθούν του έργου, το ερώτημα παραμένει στο ποια θα είναι η διαδικασία και με τι σκεπτικό ή με ποια τυχόν συμβιβαστική πρόταση προς τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, η δημοτική αρχή θα πετύχει να διατηρήσει «την πίττα ολόκληρη με τον σκύλο χορτάτο...»
Μέχρι σήμερα, το μόνο σίγουρο είναι η κυκλοφορία ανεπίσημων σεναρίων για την συμβιβαστική πρόταση του επιχειρηματία να του επιτραπεί η κατασκευή μεγάλου υπόγειου γκαράζ, ενω στην επιφάνεια, αφού διαμορφώσει συστάδα καταστημάτων στο ανατολικό τμήμα της ιδιοκτησίας του, προς την οδό Λεβίδου, θα παραδώσει τον ανακατασκευασμένο υπαίθριο Κινηματογράφο σε μικρότερο χώρο μετατοπισμένο σε αντίθετη κατεύθυνση, προς το σημείο που ευρίσκεται η σημερινή οθόνη.
Το ερώτημα δεν είναι αν αυτός ο συμβιβασμός παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά το εάν υπάρχει η βούληση για μια τέτοια ενέργεια, με το σκηνικό των αναζητήσεων πρόσφορης και συμβιβαστικής λύσης να έρχεται και να ξανάρχεται στην επιφάνεια για πολυ διαφορετικούς λόγους απο το γνήσιο ενδιαφέρον στα πολιτιστικά στοιχεία και δρώμενα του τόπου μας...
Αν δηλαδή πρόκειται για συζητήσεις καθαρά ψηφοθηρικού χαρακτήρα όπου ο κάθε εμπλεκόμενος υποθέτει οτι σε κάτι θα ωφεληθεί ενώ οι δημότες της Κηφισίας σε τίποτα, χάνοντας τελικά και την ρομαντική Μπομπονιέρα και τον σεβασμό προς τους δημοτικούς τους άρχοντες...
H Μπομπονιέρα...
Το κόλπο της περιβαλλοντικής συνείδησης...
Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά, στις 13 Ιουνίου 2008.
Το περιβάλλον, τουλάχιστον ως ορισμός, έχει μπει πια για τα καλά στην καθημερινότητά μας.
Η αίσθηση όμως παραμένει ελλιπής... Θυμίζει εκείνους που συνεχώς επαναλαμβάνουν οτι αποφεύγουν τις διατροφικές υπερβολές αλλα περιέργως παχαίνουν... Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο...
Μιλάμε για το περιβάλλον αλλά αυτό παραμένει στη μοίρα του αβοήθητο και εγκαταλελειμμένο παρά τις αναρίθμητες υποσχέσεις σε ημερίδες και απογευματινές συνεστιάσεις και παρά τις προβεβλημένες εικόνες εθελοντικής εργασίας για την καθαριότητα της φύσης...
Και μετά, την επόμενη φορά που περνάμε απο την περιοχή που καθαρίσαμε, αναρωτιόμαστε αν είμαστε σε όνειρο... Μα εδώ δεν ήμασταν μόλις τον περασμένο μήνα και μαζεύαμε τα απορρίμματα; Τι μεσολάβησε και η κατάσταση είναι σχεδόν όπως πριν τον καθαρισμό, αναρωτιόμαστε;
Η απάντηση είναι απλή... Δεν έχουμε ακριβώς περιβαλλοντική συνείδηση αλλά μας αρέσει ο συγχρωτισμός και η κοινωνικοποίηση με το αναψυκτικό ανα χείρας και το μεζεδάκι που ο δήμαρχός μας ή η οργάνωση που μας κάλεσε, φρόντισαν να παρέχουν, ώστε να εξασφαλίσουν την παρουσία μας.
Εδώ και 15 χρόνια, μια άγνωστη στους πολλούς οργάνωση, η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης (ΕΕΠΦ) αγωνίζεται να πείσει τους δασκάλους στα σχολεία της χώρας μας, να συμμετάσχουν στα προγράμματά της.
Έχει διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δραστηριοτήτων και ενεργειών για οικολογικά σχολεία και κάθε διετία ορίζει μια νέα καμπάνια ώστε το έργο της να είναι εστιασμένο και αποτελεσματικό.
Η τελευταία ενέργειά της εστιάζει στους τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας και στην μείωση της κατανάλωσης κατά 10%.
Στα προγράμματά της έχουν συμπεριληφθεί και άλλες καμπάνιες περιβαλλοντικής ευαισθησίας για την οικονομία στο νερό, την ανακύκλωση των απορριμμάτων κ.λπ.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 1995 και ήδη συμμετέχουν σε αυτό περισσότερα απο 1321 σχολεία σε όλη την ελληνική επικράτεια...
Πολυ πρόσφατα τα δημοτικά σχολεία 11ο και 21ο του Κερατσινίου βραβεύθηκαν για την οικολογική τους δραστηριότητα, αφ’ενός διότι έγιναν πρωτοπόροι στην περιοχή τους, στον αγώνα ανακύκλωσης, και αφ’ετέρου διότι διαμόρφωσαν την αυλή των σχολείων τους σε έναν ευχάριστο και δροσερό κήπο ώστε να σπάσει η αποκρουστική τσιμεντίλα απο την οποία η περιοχή τους υποφέρει τα μέγιστα.
Επιπλέον, έχουν επεκταθεί στο πρόγραμμα «Πράσινες Γωνιές στις γειτονιές» και αγωνίζονται να πείσουν τους μεγάλους να συμμετάσχουν σε αντίστοιχες προσπάθειες ώστε οι ξερότοποι, που οι υπηρεσίες του δήμου δεν είχαν την ευαισθησία να φροντίσουν, να μετατραπούν σε μικρές οάσεις αλλάζοντας την εικόνα που οι περισσότεροι έχουμε για τις άχαρες συνοικίες του Αττικού λεκανοπεδίου.
Είναι καταπληκτικό να ακούει κανείς την 11άχρονη Αντωνία Χάρου να λέει με θάρρος ότι «βάζουμε και τους γονείς μας στο κόλπο ώστε να εφαρμόζουν και αυτοί αυτά που εφαρμόζουμε εμείς».
Έτσι μόνο απο τα παιδία μπορεί κανείς να ελπίσει οτι θα αλλάξουμε και οι μεγάλοι αλλά πρέπει να υπάρχουν κάποιοι μεγάλοι που θα κάνουν το ξεκίνημα και αυτό προσπαθεί η ΕΕΠΦ μέσω ενημερωτικών εντύπων και ερωτηματολογίων που στέλνει στους δήμους και στις κοινότητες αλλά και στις διευθύνσεις των σχολείων σε όλη την Ελλάδα...
Τα ερωτηματολόγια υποτίθεται οτι συμπληρώνονται απο τους διδασκάλους και τους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης ώστε να αξιολογηθούν και να προκύψει ένα πρωτόκολλο συνεργασίας μεταξύ της ΕΕΠΦ και των εκπροσώπων των υπουργείων Παιδείας, ΠΕΧΩΔΕ, ΓΕΩΡΓΙΑΣ, Γ.Γ. Νέας Γενιάς, Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. και Π.Ε.ΕΚ.ΠΕ.
Κάθε σχολείο που πληρεί τις προϋποθέσεις συμμετοχής, δημιουργεί μία ομάδα με το 15% του συνόλου των μαθητών του για να λάβει μέρος στο πρόγραμμα.
Δεν κρύβω την απογοήτευσή μου όταν διέτρεξα την λίστα των εκπροσώπων των υπουργείων και των οργανώσεων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα.
Σκέφθηκα οτι σε αυτή τη χώρα έχουμε τον τρόπο μας να μιλάμε για οτι εκ των προτέρων έχουμε διασφαλίσει οτι δεν πρόκειται να ασχοληθούμε...
Οταν εν συνεχεία έμαθα για την επιβράβευση των σχολείων του Κερατσινίου, αναθάρρησα σκεπτόμενος οτι κάποιος εκεί θα πήρε την υπόθεση του περιβάλλοντος πολυ προσωπικά και θα έδωσε ένα τέλος στην απαράδεκτη και τραγελαφική αντιπεριβαλλοντική γραφειοκρατία.
Το ίδιο θα συνέβη και με το 2ο Δημοτικό Σχολείο Βροντάδου Χίου, το οποίο αφού κατάφερε να επιλεγεί μέσα απο την παραπάνω δαιδαλώδη διαδικασία για το σχολικό έτος 1998 – 1999, έχει απο το Φθινόπωρο του 2000 αναρτήσει την οικολογική σημαία στο διδακτήριο του.
Έχοντας αναθαρρήσει απο τις παραπάνω προσπάθειες περιηγήθηκα τα στα δικά μας σχολεία, της Κηφισιάς, μήπως δώ να κυματίζει σε κάποιο η οικολογική σημαία αλλά απογοητεύθηκα...
Θα περίμενα η Κηφισιά και ο Δήμαρχός της, σε συνεργασία με τις σχολικές επιτροπές να είχαν γίνει πρωτοπόροι σε αυτή την περιβαλλοντική δραστηριότητα δίνοντας νόημα στις τόσες αναφορές για το περιβάλλον...
Θα περίμενα η Κηφισιά να έχει και να διατηρεί την πρωτοπορία σε αυτές τις ενέργειες, ξεκινώντας απο τα σχολεία διότι μόνον εκεί θα ακουσθούν και άλλες παιδικές φωνές όπως της Αντωνίας Χάρου, που θα βάλουν τελικά όλους μας στο κόλπο της περιβαλλοντικής συνείδησης...
Όσοι ενδιαφέρονται να έλθουν σε επαφή με την ΕΕΠΦ, ας ξεκινήσουν απο τον διαδικτυακό της τόπο στην διεύθυνση http://www.eepf.gr
