Ενα Μνημόνιο Συνεργασίας για το Περιβάλλον...

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 26ης Ιουλίου 2008 της εφημερίδας Κηφισιά.

«Κύριε Πρόεδρε, θέλουμε να σας παραδώσουμε το Μνημόνιο Συνεργασίας για το Περιβάλλον, που συνυπογράψαμε όλοι οι φορείς. Είναι ένα αναμνηστικό για σας, με τις υπογραφές όλων και ελπίζουμε πραγματικά να είναι η απαρχή μιας σημαντικής δουλειάς για το περιβάλλον της Αττικής».

Αυτά είπε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας κύριο Παπούλια, η κ. Κωνσταντίνα Μπέη, πρόεδρος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αθηνών - Πειραιώς.

Πρόκειται ασφαλώς για μια εντυπωσιακή ενέργεια των 13ων, διότι τόσοι ήσαν οι πνευματικοί άνθρωποι, καθηγητές, συνδικαλιστές, νομομαθείς, τεχνοκράτες, που ένιωσαν ομολογουμένως ξαφνικά μια κοινή έγνοια για το περιβάλλον και την θωράκιση της προστασίας του.

Καιρός ήταν. Άλλωστε το «κάλιο αργά παρά ποτέ» χαρακτηρίζει τις βουλές και ενέργειες του λαού μας...

Η ενέργεια αυτή των 13ων είχε ως αφορμή την τελευταία εκδήλωση περίεργων διεκδικήσεων απο ιδιώτες αλλά και φορείς του κράτους και της εκκλησίας στην εκμετάλλευση και αξιοποίηση του Ποικίλου Όρους...

Τα συμφέροντα αυτά φαίνεται οτι παραμένουν ανενδοίαστα και προκλητικά ακόμα και υπό τις δυσμενέστερες των περιστάσεων διατηρώντας ως μόνο τους μέλημα την «αξιοποίηση» της γής εννοώντας την αξιοποίηση ενός βουνού τόσο απαραίτητου στο να δίνει οξυγόνο στην Πρωτεύουσα.

Αξιοποίηση για αυτούς τους εκφραστές του ίδιου του κράτους, μέσω του υπουργείου Άμυνας και της Εκκλησίας, μέσω της Μονής Κλειστών, σημαίνει χρήμα..., χρήμα άμεσο που θα ικανοποιήσει ποιές άραγε ανάγκες;

Είναι ο σκοπός και το μέλημα της Εκκλησίας και του κράτους να μεριμνούν για το χρήμα ως αντάλλαγμα γής ή το να φροντίζουν ώστε αυτή η γή να γίνεται με δική τους πρωτοβουλία και δική τους μέριμνα ένας ακόμα αναγκαίος πνεύμονας για την επιβίωση του δύσμοιρου Αθηναϊκού λαού που όταν ικανοποιούσε την αστυφυλιακή του παρόρμηση δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε.

Τότε τουλάχιστον ήντουσαν λιγότεροι σε αυτή την αστική χαβούζα που έχασε κάθε ίχνος ρομαντισμού και ομορφιάς απο εκείνην που περιέγραψαν οι ευρωπαίοι επισκέπτες της, απο τον 17 έως τον 19 αιώνα, αφήνοντάς μας εξαιρετικές γκραβούρες που προκαλούν δάκρυα σε όσους συγκινούνται ακόμα από το φυσικό κάλος ενός τοπίου που δεν υπάρχει πια.

Μάθαμε, όλα αυτά τα χρόνια να βρίσκουμε δικαιολογίες για την καταστροφή που φέραμε στον τόπο μας, μάθαμε να μιλάμε για την καταστροφική πολιτική του Μεταξά, του Καραμανλή και της Χούντας των συνταγματαρχών…

Όλοι τους έλεγαν ότι ήθελαν το καλύτερο αλλά έφεραν το χειρότερο...
Είναι άραγε αλήθεια αυτό;

Είναι άραγε το εκτρωματικό συνοθύλευμα κτιρίων στην χαοτική μας πρωτεύουσα, αποτέλεσμα εκείνων που μας κυβέρνησαν με ή χωρίς δημοκρατική εντολή ή μήπως είμαστε όλοι εμείς που φταίξαμε και τώρα κουρνιάζουμε, όπως τα μικρά παιδιά που βλέπουν με τρόμο το μέγεθος της καταστροφής που προξένησε η παιδική αμυαλιά τους, στα πόδια της προσφορότερης καρέκλας…;

Οχι, εμείς είμαστε μεγάλοι και τα πόδια της οποιασδήποτε καρέκλας δεν θα μας προφυλάξουν.

Άλλωστε να μας προφυλάξουν απο ποιόν;

Δεν έχουμε απο πάνω μας κάποιον που μας κυνηγά... Αν αγωνιούμε είναι επειδή ενοχλούμαστε συνειδησιακά βλέποντας απο ψηλά..., απο εκεί που θέλει η Μονή Κλειστών να κτίσει μεζονέτες για να συντηρήσει το μοναστήρι της..., το μέγεθος της καταστροφής.

Είναι απορίας άξιο το πως υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ μας που συνεχίζουν να αξιολογούν τα πρανή των γύρω βουνών με υψηλή αξία... ενω το μόνο που προσφέρουν είναι ένα παράθυρο στην θλίψη με το αποτρόπαιο θέαμα μιας πόλης γκρίζας, βλοσυρής, σχεδόν μόνιμα αγκαλιασμένης απο το θανατικό πέπλο της κιτρινωπής της αχλής, με ελάχιστη προοπτική να αλλάξει και να γίνει πόλη ελπίδας και χαράς για τους κατοίκους της που μαράζουν και αγωνιούν για το επόμενο Σαββατοκύριακο της φυγής τους...

Είναι ακόμα απορίας άξιο το ότι έπρεπε να καούν και να ξανακαούν τα γύρω βουνά, με πάρα πολλές απόπειρες εν τω μεταξύ για να αποκαούν απο βεβαιωμένους αλλά «άφαντους» εμπρηστές, όπως μας διαβεβαιώνει ο δήμαρχος του Βύρωνα Χαρδαλιάς, για να συγκινηθούν κάποιοι παράγοντες και να φτάσουν μέχρι τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που τουλάχιστον έχει δείξει οτι μπορεί να δακρύζει εκφράζοντας αυθόρμητα την ευαισθησία του για όσα οι περισσότεροι απο εμάς «αγρόν αγοράζουν»...

Αν δούμε το πως συμμετέχει σε όλα αυτά και η δική μας πλευρά, ο Δήμαρχός μας κύριος Χιωτάκης, θα αναγνωρίσουμε οτι η λεκτική τουλάχιστον δραστηριοποίησή του είναι στην ίδια κατεύθυνση με τις πρόσφατες εξαγγελίες του Υφυπουργού Γεωργίας κυρίου Κιλτίδη για την προστασία του Υμηττού και του Ποικίλου Όρους.

Όπως ο κύριος Κιλτίδης περίμενε να καούν όλα τα περιβάλλοντα την Αττική λεκάνη βουνά για να επιβάλλει στην Γενική Διεύθυνση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος να συνεργαστεί με ενδιαφερόμενους φορείς όπως ο Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού (ΣΠΑΥ) και να βγει κοινή δήλωσή τους για τον προτεινόμενο χαρακτηρισμό του Υμηττού ως Εθνικού Δρυμού ή ως Εθνικού Πάρκου, έτσι και ο κύριος Χιωτάκης περίμενε να καεί η Πεντέλη για να κάνει αντίστοιχες δηλώσεις.

Το ερώτημα όμως που με κάνει να αγωνιώ δεν είναι το αν οι δηλώσεις και οι ενέργειες του κυρίου Χιωτάκη θα συγχρονιστούν με εκείνες του κυρίου Κιλτίδη και των λοιπών φορέων ώστε η προσπάθεια για τον χαρακτηρισμό της Πεντέλης ως Εθνικού Δρυμού να έχει την ίδια επιτυχή έκβαση αλλά το εάν και σε αυτή την προσπάθεια ανοίξει το παράθυρο που εμφανίσθηκε στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν απο κοινού το Υπουργείο Γεωργίας και ο ΣΠΑΥ.

Σε αυτό, τα μέλη (και οι δήμοι) του ΣΠΑΥ, ενώ προτείνουν να γίνει όλη η έκταση του Υμηττού «Εθνικός Δρυμός», ταυτόχρονα συμπληρώνουν με... νόημα «...με πιθανές κοινωφελείς χρήσεις από πλευράς ΟΤΑ!»

Προτείνουν δηλαδή τα γνωστά «παράθυρα» που εν καιρώ ανοίγουν για να υποδεχθούν πάσαν χρήσην και πάσαν ανάγκην!

Η ευτυχία του να είσαι Κηφισιώτης...

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 18ης Ιουλίου 2008 της εφημερίδας Κηφισιά.

Στο προτελευταίο φύλλο της εφημερίδας τέθηκε το ερώτημα της δυστυχίας του να είναι κανείς Κηφισιώτης απο τον συμπαθέστατο Ιταλό στην καταγωγή αλλά δραστήριο συνδημότη μας, Φραντζέσκο Βιανέλλο.

Ο γνωστότερος ως «ο Ιταλός» Φραντζέσκο, έχει επιδείξει ουσιαστικό έργο στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας με κυρίαρχη δραστηριότητα τις εκδηλώσεις του συλλόγου των Φίλων της Ορχήστρας Κηφισιάς.

Οι φίλοι της μουσικής δεν χρειάζονται τις δικές μου υποδείξεις και προτροπές για να αξιολογήσουν το πόσο σημαντικό είναι αυτό το έργο που πρόσφατα γέννησε μια νέα σειρά εκδηλώσεων με το σύνολο Cantabile, παρουσιάζοντας ποικίλη (κλασική και ελαφρά) μουσική σε Κήπους και Επαύλεις της Κηφισιάς.

Ο Ιταλός όμως έχει και άλλη δραστηριότητα με τον σύλλογο Φίλων για τους Πεζούς, που μάχεται για τη βελτίωση των δικαιωμάτων και των υποδομών για τους πεζούς έναντι της ασυδοσίας πολλών οδηγών που με την ανεξέλεγκτη χρήση των τροχοφόρων τους έχουν κυριολεκτικά υποβαθμίσει το άλλοτε ρομαντικό προάστιο της Κηφισιάς μας.

Ένας άνθρωπος που ενεργεί και λειτουργεί ως βασικός συντελεστής αυτών των προσπαθειών, δεν μπορεί παρά να αγαπά και μάλιστα να αγαπά βαθιά και ειλικρινά τον τόπο μας...

Είναι επομένως αναμενόμενο να θεωρείται ο ίδιος οχι ως πρώην Ιταλός αλλά ως νυν και αει Κηφισιώτης διότι σεβάστηκε τις αξίες που εκφράζουν ή που θα έπρεπε να εκφράζουν αυτόν τον τόπο.

Δυστυχώς όσο και αν ο εγωισμός μας, μας δυσκολεύει να το αποδεχτούμε, δεν θα έπρεπε να αγνοούμε οτι οι γείτονές μας Ιταλοί υπερτερούν ημών σε κάθε σύγχρονη πολιτισμική έκφραση.

Θα ήταν παράδοξο να πιστεύουμε διαφορετικά ή να θεωρούμε οτι θα διδάξουμε τους Ιταλούς πολιτισμό χωρίς αυτή η επίγνωση να μας αφαιρεί το δικαίωμα να δηλώνουμε οτι και εμείς έχουμε να προσφέρουμε σε εκείνους που τόσο επηρεάστηκαν απο το αρχαιοελληνικό πνεύμα, το καλλιέργησαν και το έφεραν στην εποχή μας μέσα απο πολύχρονες και σύνθετες πολιτισμικές διαμορφώσεις.

Εάν οι Ιταλοί έδωσαν την αναγκαία συνέχεια στα γράμματα και τις τέχνες των Ελλήνων στην Ευρώπη, εμείς καταφέραμε στο τέλος να συγκινήσουμε ξανά τα ανήσυχα πνεύματα του διαφωτισμού σε όσα η φιλοσοφία μας και οι τέχνες μας διέπρεψαν και θα έπρεπε να εκφρασθούν χωρίς τις λατινογενείς ερμηνείες και προσμίξεις.

Καταφέραμε να διατηρήσουμε έτσι, σε μια έτοιμη να μας δεχτεί Ευρώπη, τα πρωτότυπα στοιχεία του πολιτισμού μας.

Καταφέραμε να ενώσουμε το παρελθόν με το παρόν μας χάριν σε εκείνο που προσέθεσε η ρωμαϊκή τέχνη και ο ρωμαϊκός πολιτισμός.

Διαφορετικά, θα παλεύαμε σε άγονο έδαφος και θα είχαμε ισως την μοίρα των πολιτισμών της Απο-Ανατολής που όσο και αν ήταν λαμπροί στην εποχή τους, μελετώνται ως σημεία παρελθούσας πνευματικής ακμής των λαών τους χωρίς συνέχεια και επιρροή στο σήμερα...

Η Ιταλία υπήρξε για μας μια γέφυρα που όσο και αν μας στέρησε κάποτε τον Ελληνισμό, επηρεάστηκε τόσο απο αυτόν που μας βοήθησε να τον επαναποκτήσουμε με απαιτήσεις πολύ αργότερα.

Οχι, δεν πρόκειται για μια ξαφνική έξαρση φιλίας του γράφοντος προς την γείτονα και φίλη χώρα που αναμφίβολα μας άφησε και πικρίες, αλλά για μια σύντομη αιτιολόγηση του οτι η χώρα αυτή ήταν για μας το μέσον, μαζί με το πολυπολιτισμικό Βυζάντιο, στο να διατηρηθεί η φλόγα και η αγάπη για το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα.

Σήμερα, θέλοντας να τονώσουμε τον διάτρητο εγωισμό μας, καταλήγουμε συχνά σε λάθος κινήσεις και οδηγούμαστε σε δρόμους γεμάτους παρανοήσεις...

Ετσι , ενω οι αρχαίοι μας πρόγονοι αποδέχονταν ως ισότιμο τον κάθε ξένο που μιλούσε την Ελληνική γλώσσα, εμείς κρατάμε αποστάσεις συχνά γκετοποιόντας τις λιγότερο προνομιούχες ομάδες ή μειονότητες που δημιουργούν οι ξένοι στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα θα βρούμε πολλά όπως οι αντιδράσεις ενάντια σε υιοθέτηση παραδοσιακών ρόλων απο Αλβανούς ή ακόμα και Βορειοηπειρώτες οικονομικούς μετανάστες, που αφού υπερνίκησαν τις δυσκολίες εγκατάστασης στην οχι και τόσο φιλόξενη για αυτούς χώρα μας, διέπρεψαν αποκτώντας παιδιά που συστηματικά αριστεύουν στα σχολεία μας.

Σε τι αυτά τα παιδιά που γαλουχήθηκαν με την Ελληνική κουλτούρα υστερούν απο τα δικά μας παιδιά; Σε τι θα διαφέρουν αύριο που θα υπηρετούν ως στρατιώτες την χώρα μας ή θα παράγουν έρευνα και πολιτισμό για την Ελλάδα;

Σε τίποτα ασφαλώς και αν υπάρχει μια χώρα που έχει να μας διδάξει πολλά σε αυτόν τον τομέα είναι η υπερατλαντική μας φίλη, η Αμερική που λειτουργεί ως χωνευτήρι λαών και πολιτισμών χωρίς όμως να καταστρέφει το δικαίωμα του καθενός να θυμάται και να εκφράζει τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά του.

Φαντασθείτε να είχαμε και μεις κάποτε παρέλαση Αλβανών σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας... Θα μπορούσαμε να το αποδεχτούμε; Θα μπορούσαμε να δούμε τους ανθρώπους αυτούς με την αμεσότητα και την ανθρωπιά που βλέπουν τους Έλληνες ομογενείς οι πρώην Αγγλοσάξονες και οι Ιρλανδοί των ΗΠΑ;

Προσωπικά, θέλω να πιστεύω οτι δεν είναι μακριά η εποχή που και η μικρή μας χώρα θα γίνει το χωνευτήρι των λαών της Βαλκανικής και έτσι θα αποκτήσει τα εχέγγυα για να οδηγηθεί σε νεο δυναμισμό που θα κτίσει τον Νεοελληνικό μας πολιτισμό που τόσο έχουμε ανάγκη και που η έλλειψή του μας κάνει να μεμψιμοιρούμε για το παραμικρό που απο αστοχία λέξεων ή και δική μας λανθασμένη ερμηνεία, μας κάνει να βλέπουμε αρνητικά και αμυντικά μια καλόβουλη κριτική απελευθερωμένη απο παρωπίδες που στέκονται ως φύλακες στην τρωτή μας συνείδηση.

Η δυστυχία του να είσαι Κηφισιώτης βγαίνει έτσι εύκολα και παρεξηγημένα απο πράξεις και μικροπρέπειες για τις οποίες κανείς μας δεν θα ήθελε να έχει συμμετοχή αλλά είναι μοιραίο στην ανθρώπινη φύση να υποκύπτει σε συνήθειες και παρορμήσεις που δεν ελέγχει και δεν επιθυμεί.

Η αναφορά όμως σε αυτές βοηθά όλους μας να συνειδητοποιήσουμε το τι παραμελήσαμε και το που σφάλαμε... και ως τέτοια έχει την αξία της, ακόμα και όταν εκφράζεται ως άρνηση εκείνων που μας δίνουν ταυτότητα και μας κάνουν υπερήφανους...

«Η δυστυχία του να είναι κανείς Κηφισιώτης» είναι βέβαιο οτι θα φέρει συνειδησιακά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όσους είναι ή αξίζουν να είναι Κηφισιώτες.

15 Τραγούδια «φιλικά στο περιβάλλον»

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 11ης Ιουλίου 2008 της εφημερίδας Κηφισιά.

Οι ζωές των ανθρώπων στην Ηλεία συνεχίζονται βέβαια αλλά αν νομίζεις ότι ο χρόνος είναι «πανδαμάτωρ», θα σε παραπέμψω στον στίχο «...ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός»

Χρήστος Παπαμιχάλης
ΜΕΛΩΔΙΑ FM

Μόλις την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, επιστρέφοντας απο σύντομες διακοπές, συνόδευα την μοναξιά της οδήγησης με τους ήχους του ΜΕΛΩΔΙΑ FM.

Έτυχε να πέσω στην αναμετάδοση του Φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα στο «θέατρο της σκιάς των βράχων» και έτσι έμαθα οτι ο δραστήριος και ευαίσθητος δήμαρχος Χαρδαλιάς, εκτός απο προειδοποιήσεις για τους κινδύνους καταστροφής του Υμηττού απο εμπρηστές, προειδοποιήσεις που έμειναν «φωνές βοώντος εν τη ερήμω» μέχρι που το βουνό προκλητικά ξανακάηκε, προχώρησε και σε δράσεις υπερ του φυσικού περιβάλλοντος αλλα και όσων συνεχίζουν να υποφέρουν απο την περυσινή καταστροφική λαίλαπα της φωτιάς.

Ο κύριος Νίκος Χαρδαλιάς, θεώρησε οτι η διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού που όταν είναι υψηλό ουδεμία χρεία έχουν οι υποδείξεις...

Παράλληλα, δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για την «μνήμη χρυσόψαρου» που φαίνεται να μας διακρίνει ώστε μετά τις περυσινές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, ιδιαίτερα μετά την ευαισθητοποίηση απο το κάψιμο του δρυμού της Πάρνηθας, επανήλθαμε στα παλιά μας «χόμπι» της οικοπεδοφαγίας, της αναρχοδηλωσίας και του αλαζονικού ωχαδελφισμού.

Διοτι όσο και αν θέλουν κάποιοι να ισχυριστούν οτι οι φωτιές προκλήθηκαν απο τον καύσωνα, η απλή λογική λέει οτι υποβοηθήθηκαν απο την καύσωνα... αφού τις «φρόντισε» η άχαρη και δολοπλόκα σκοπιμότητα...

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ στη σκιά των βράχων, ο δήμαρχος του Βύρωνα συνεργάστηκε με τον ΜΕΛΩΔΙΑ FM για τη δημιουργία ενός καλαίσθητου CD με «15 τραγούδια που δεν μολύνουν το περιβάλλον»

Τα έσοδα απο τις πωλήσεις του CD θα διατεθούν στους κατοίκους των χωριών της Ηλείας που κάηκαν στις περυσινές καταστροφικές πυρκαγιές.

Το καλαίσθητο εξώφυλλο και η γενική φροντίδα της παραγωγής έγινε χωρίς δικαιώματα και με τα λιγότερα δυνατά έξοδα ώστε τα έσοδα απο τις πωλήσεις να είναι ουσιαστικά για τις ανάγκες των πονεμένων ανθρώπων της Ηλείας, της Αρκαδίας, της Λακωνίας, της Μεσσηνίας και της Εύβοιας.

Όμως, όσο και αν χάρηκα απο την πράξη των ευαίσθητων ανθρώπων που συνετέλεσαν στην παραγωγή του CD, κάτι μέσα μου με ανησύχησε.

Αν ο δήμαρχος του Βύρωνα κτίζει τόσο αποτελεσματικές δραστηριότητες για την φροντίδα του περιβάλλοντος, εμείς στην Κηφισιά γιατί δεν μπορούμε καλλίτερα και γιατί τις προσπάθειες που αρχινάμε γρήγορα τις αφήνουμε για τον Σεπτέμβριο;

Οχι πως δεν έχουμε και εμείς, εδώ στην Κηφησιά, τις μουσικές μας εκδηλώσεις... Τις έχουμε ακόμα και εντός περιοχών μόνιμης και αποκλειστικής κατοικίας όπως ο χώρος του αίθριου του Δημαρχίου μας...

Όμως δεν μπορέσαμε να προηγηθούμε, ο Νίκος Χαρδαλιάς μας πήρε την πρωτιά σε μια ενέργεια που θα συγκινήσει όχι μόνο τους δημότες του αλλά και πολλούς άλλους κατοίκους του λεκανοπεδίου, όλους εμάς δηλαδή που θα «σπεύσουμε» να αγοράσουμε το CD με τα 15 «φιλικά στο περιβάλλον» ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που διαθέτει η ΕΜΙ Α.Ε.

Μα θα πείτε... Είναι θέμα ανταγωνισμού το ενδιαφέρον για το περιβάλλον;

Ασφαλώς ΟΧΙ.

Άλλωστε η εξαιρετική επιτυχία του CANTABILE, που φέτος παρουσιάζει μουσικές βραδιές σε όμορφους χώρους της Κηφισιάς θα μπορούσε να γίνει η δική μας πλατφόρμα αντίστοιχης προσπάθειας...

Οι ηχογραφήσεις των μουσικών τους παρουσιάσεων θα μπορούσαν να αποτελέσουν το CD 2 με ποικίλη μουσική, ουσιαστικά διαφοροποιημένη απο τον υλικό που περιέχει η προσπάθεια του Δήμου Βύρωνα.

Ας γίνει έτσι αυτή η συνεργασία μεταξύ των δυο δημάρχων που γειτονεύουν σε δασικές ζώνες, τόσο σημαντικές για το βιοκλίμα του Αττικού λεκανοπεδίου, παράδειγμα και αφορμή για νέες κοινές δράσεις προστασίας της φύσης και αλληλεγγύης προς εκείνους που υπέφεραν το σοκ της απόλυτης καταστροφής απο την φωτιά.

Περιμένοντας τον Σεπτέμβριο, για να συμπαρασταθούμε στην Γαλλική εκστρατεία «Ενα δένδρο για την Ελλάδα» με την παρουσία μας στην μεγάλη συναυλία που ετοιμάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου στο Παναθηναϊκό στάδιο, ας δείξουμε οτι τα λόγια του Δημάρχου μας κυρίου Χιωτάκη «Ο Δήμος δεν παει διακοπές» είναι λόγια ουσίας και οχι εντυπωσιασμού της αντιπολίτευσης.

Εάν οι Γάλλοι και οι λοιποί ευρωπαίοι καταφέρνουν να συγκινούνται τόσο απο τις καταστροφές που δημιούργησαν οι περυσινές πυρκαγιές γιατί να μην μπορούμε και εμείς να είμαστε ακόμα περισσότερο αλληλέγγυοι προς τους συνανθρώπους μας;

Ισως έτσι, με την προσπάθεια που μας υποσχέθηκε ότι θα καταβάλλει η Green Belt για την εκπαίδευση των μικρών μαθητών στο να φροντίζουν το φυσικό περιβάλλον, ισως με την εξαιρετική προβολή που καταφέρνουν να συγκεντρώνουν οι ενέργειες της κυρίας Γουλανδρή και οι λοιπές ενέργειες δραστήριων συνδημοτών μας, να φτάσουμε μια μέρα με βεβαιότητα στο πολιτιστικό επίπεδο που οι έριδες απο ιδιοτέλεια ή προσωπική αντιπαράθεση συνδημοτών μας που αποφάσισαν να μας εκπροσωπήσουν στην δημοτική αρχή, να μη βλέπουν τα πρωτοσέλιδα του τοπικού τύπου, προσβάλλοντας βάναυσα την αισθητική, τον πολιτισμό και την νοημοσύνη μας.

Στην φροντίδα για το περιβάλλον δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό...

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά, στις 4 Ιουλίου 2008

«Τώρα φυτεύουν στην άμμο τσιγάρα, πετάνε πλαστικές σακούλες στις ποιο ωραίες αμμουδιές, δεν είναι τρέλα αυτή;»

Αλέκος Φασιανός

Το να ισχυριζόμαστε, οι Νεοέλληνες, ότι διαθέτουμε περιβαλλοντική συνείδηση μοιάζει με το ποιο σύντομο ανέκδοτο...

Η κατάσταση είναι διαφορετική εάν ανατρέξουμε στην ευαισθησία των συμπατριωτών μας με καλλιτεχνική συνείδηση και δη στους ζωγράφους που συλλαμβάνουν στα έργα τους εκφράσεις του σήμερα αφού το αύριο θα είναι τόσο διαφορετικό...

Ο Αλέκος Φασιανός ανήκει σε αυτή την υπερευαίσθητη κατηγορία καλλιτεχνών που συνοψίζουν ότι απέμεινε, στα γεμάτα παιδική ανεμελιά έργα τους, με μια νοσταλγία που κρύβει τον πόνο για τον κόσμο που χάνεται.

Ένας ζωγράφος έχει ως μόνο τρόπο την απεικόνιση για να εκφράσει αυτόν τον πόνο και να μας θυμίσει όπως ο Αλέκος Φασιανός ότι «δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό...» και ας μιλάμε για το περιβάλλον και ας οργανώνουμε φιέστες για το περιβάλλον και ας το κάνουμε προτεραιότητα στις πολιτικές μας ατζέντες...

Πριν λίγες εβδομάδες κάποιος ευαίσθητος δημότης της πόλης μας τοποθέτησε κατά μήκος της οδού Διονύσου, ανακοινώσεις που με ευγένεια παρακαλούσαν τους συνδημότες του να μην αφήνουν τα περιττώματα των κατοικίδιων τους στα πεζοδρόμια του δρόμου που κάλλιστα θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «οδός των περιττωμάτων»

Όσο και αν αυτή η απαίτηση φαίνεται λογική, δεν βρήκε τους περίοικους σύμφωνους... αφού συνέχισαν να θεωρούν οτι το πεζοδρόμιο του γείτονα είναι βολικότερος χώρος για την αφόδευση των σκύλων τους απο την δική τους βεράντα ή κήπο. Για την απομάκρυνση των περιττωμάτων απο τον συνοδεύοντα «φιλόζωο» ιδιοκτήτη, όπως γίνεται στις πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες, με την Πολωνία να αποτελεί δείγμα κοινωνικής συμπεριφοράς σε αυτόν τον τομέα, ούτε λόγος να γίνεται...

Η κατάσταση συνεχίζει να είναι το ίδιο αποκρουστική, παρά τις γραπτές εκκλήσεις του συνδημότη μας που «εξαφανίζονται» διότι κατά πως φαίνεται αποκαλύπτουν την περιβαλλοντική αδιαφορία εκείνων που θέλουν να μας πείσουν οτι με την έλευσή τους στην Κηφισιά έγιναν αυτόματα και περιβαλλοντικά συνειδητοί πολίτες.

Η αναγνώριση ενός τόσο βασικού θέματος αισθητικής και υγείας, όσο η αποφυγή αφόδευσης των κατοικίδιων μας, σε χώρους και πάρκα όπου κυκλοφορούν παιδιά, δεν φαίνεται να βρίσκει θιασώτες μεταξύ των συνδημοτών μας. Μήπως ήλθε η στιγμή που οι ευγενικές εκκλήσεις πρέπει να αντικατασταθούν απο την εφαρμογή των επιπτώσεων του σχετικού νόμου (3170/2003 περί ζώων συντροφιάς και αδέσποτων) με την μέγιστη δυνατή ανελαστικότητα;

Όμως ο νόμος για να εφαρμοστεί απαιτεί συνειδητούς πολίτες που αισθάνονται οτι την ευγενική επισήμανση ακολουθεί η αυστηρή υπόδειξη... ή ακόμα και η καταγγελία στις αρχές. Γιατί όμως να βγάλουν αυτοί τα κάστανα απο την φωτιά; Την ίδια πρακτική ακολουθούν και οι υπηρεσίες του Δήμου που δηλώνουν αδυναμία λόγω των επιπτώσεων της γραφειολαγνείας... Είναι γενικό πλέον το φαινόμενο οι προσλήψεις να γίνονται για τις υπηρεσίες καθαριότητας και πρασίνου και παρά τις όποιες δυσκολίες οι τυχεροί να καλύπτουν τελικά «νέες» ανάγκες γραφειακής υποστήριξης.

Το παράδοξο στον δήμο μας είναι οτι όσο η πληροφορική περιορίζει τις θέσεις γραφειακής υποστήριξης τόσο αυτές αυξάνουν...

Αλλα ας δούμε τι κάνουν κάποιοι άλλοι ξεχωριστοί δημότες μας. Απο αυτούς δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η κυρία Γουλανδρή, τόσο γνωστή απο τα μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Γαία που ίδρυσε, επιμελήθηκε και χρηματοδότησε...

Η λαμπρά αυτή προσωπικότητα του τόπου μας ξεκίνησε μια προσπάθεια σε συνεργασία με τον νεαρότερο δημοτικό σύμβουλο, τον κύριο Βασίλη Ξυπολυτά, που πηγαίνει στη ρίζα του κακού ώστε το γιατρικό να έχει το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Η μη κερδοσκοπική οργάνωση Green Belt – Πράσινη Ζώνη, συστάθηκε για να μάθει στους μικρούς μαθητές να αγαπούν το πράσινο και να ξέρουν πως να το φροντίζουν.

Όποιος αγαπά το πράσινο έχει περιβαλλοντική συνείδηση που επεκτείνεται σε γενικότερη φροντίδα για έναν αξιοπρεπή και καθαρό περιβάλλοντα χώρο...

Δεν γνωρίζω αν η Green Belt προήλθε απο ανάλογες ονομασίες επιβράβευσης όσων κατακτούν διάφορα επίπεδα επίδοσης στις πολεμικές τέχνες. Σε κάθε περίπτωση το όνομα προσφέρεται για την διαμόρφωση ανάλογου σκεπτικού ώστε τα παιδιά που διακρίνονται και ηγούνται σε περιβαλλοντικές δραστηριότητες να κατακτούν αντιστοίχους τίτλους επιβράβευσης των επιδόσεων τους.

Όμως ας μη αυταπατόμεθα...

Το πευκάκι που φυτεύτηκε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο για την αναμνηστική φωτογραφία θα αντιμετωπίσει τους καύσωνες του καλοκαιριού και αν επιβιώσει δεν θα είναι παρά μια ασήμαντη αρχή σε μια σκληρή και συστηματική προσπάθεια που θα πρέπει να ακολουθήσει.

Οι σπόροι του Βασίλη Ξυπολυτά, έφεραν το μήνυμα στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές... Η ιδέα της Green Belt το συνεχίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Η συνέχεια όμως θα είναι η δική μας συνέχεια, η συνέχεια των δημοτών της Κηφισιάς που θα προασπίσουν τα συμφέροντα του τόπου τους χωρίς την ιδιοτέλεια εκείνων που μάχονται ώστε το όποιο πρόβλημά τους, όπως αυτό της υπερτοπικής κυκλοφορίας, να μεταφερθεί παραπέρα... στους δρόμους της άλλης γειτονιάς...

Ο αγώνας για την προστασία του τόπου μας και της γειτονιάς μας φαίνεται απόλυτα φυσικός αλλά δεν απαντά στο πως θα γίνει ο συντονισμός με την επόμενη γειτονιά ώστε τελικά να μη μετατραπεί σε αγώνα «Κάτς» μεταξύ γειτονικών και δημοτικών διαμερισμάτων.

Το περίεργο σε αυτές τις διαμάχες είναι ότι ξυπνούν ξαφνικά διεκδικήσεις που πριν σπάνια ερχόντουσαν στο φως όπως οι απαιτήσεις για την διαμόρφωση δημόσιων πάρκων και παιδότοπων που η γειτονίστικη κουλτούρα αγνοούσε προκλητικά επι χρόνια...

Τα νέα πάρκα παίρνουν ξαφνικά προτεραιότητα και ας ξεραίνονται απο αδιαφορία τα υπάρχοντα που έτσι και αλλιώς αποτελούν χώρους αφόδευσης κατοικίδιων...

Εκείνο που αγνοείται είναι ότι οι λύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έρχονται απο μονομερείς αντιδράσεις αλλά απο συντονισμένες ενέργειες και μελέτες που η δημοτική αρχή θα πρέπει να επιδιώξει και να κερδίσει απο την πολιτεία ώστε να διευθετήσει τις ανάγκες των κατοίκων της εντεταγμένες σε ενα μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο χωροταξικό και κυκλοφοριακό σχεδιασμό.

Η τρέχουσα δημοτική αρχή συμπληρώνει σύντομα μία εξαετία αλλά μια τέτοια οργανωμένη μελέτη για το δήμο μας ακόμα να φανεί...

Όσο και αν είναι μακρά η περίοδος της εγκυμοσύνης, η αυταπόδεικτη πλέον αναποτελεσματικότητα, ακόμα και απραξία προς αυτού του είδους την πρωτοβουλία, δείχνει την αδιαφορία των δημοτικών μας αρχόντων να αφήσουν έργο που θα αλλάξει την φυσιογνωμία της Κηφισιάς.

Σε μια τέτοια πρωτοβουλία θα θέλαμε να δούμε μια συνολική πρόταση με όλα τα πάρκα, τους χώρους αναψυχής, πολιτισμού και γραμμάτων της μελλοντικής Κηφισιάς αποτυπωμένους.

Θα θέλαμε να δούμε τα οράματα των κατοίκων της κάθε περιοχής εκφρασμένα και συνδυαστικά διευθετημένα, με περιοχές όπως της Πύρνας, που με τον Νόμο 2052/1992 χαρακτηρίσθηκε ως ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, να παραμένουν ως οάσεις στην έρημο της κατασκευαστικής μας ιδιοτέλειας «για την μεζονετούλα των παιδιών... ασφαλώς...»

Πολεοδομικές παρεμβάσεις & χωροταξικές ρυθμίσεις.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά στις 27 Ιουνίου 2008

«Οι πολεοδομικές παρεμβάσεις & οι χωροταξικές ρυθμίσεις είναι απο τα ελάχιστα ουσιαστικά πράγματα που χαρακτηρίζουν την επιτυχία του έργου ενός δημάρχου...»

Σταύρος Μπένος

Αυτός ήταν ο επίλογος όσων ειπώθηκαν στην συνάντηση «Κηφισιά, πόλη του παρόντος και του μέλλοντος» που οργάνωσε με επιτυχία η Δημοτική Παράταξη «Όμορφη Κηφισιά» το απόγευμα της 12ης Ιουνίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς.

Η επιτυχία της συνάντησης, παρά τις απουσίες, εξασφαλίστηκε απο την διακομματική συμμετοχή. Ήταν εκεί και ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος της Βουλής και ο κύριος Σταύρος Μπένος, ως επιτυχημένος πρώην Δήμαρχος Καλαμάτας και τ. Υπουργός του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν εκεί και ο διοργανωτής και υποψήφιος δήμαρχος, με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, Πάνος Μπόζος και ο αναδειχθείς δήμαρχος Κηφισιάς, με την στήριξη της ΝΔ, κύριος Χιωτάκης.

Αυτό ξένισε ευχάριστα τους παριστάμενους...

Όσο και αν ορισμένοι είχαν έλθει να βρουν απαντήσεις στις προσωπικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς απο τις «ακατανόητες» διαφορές των συντελεστών δόμησης, που τους στερούσαν μερικά τετραγωνικά απο την αρτιότητα της μεζονετούλας για τα παιδιά, η συζήτηση παρέμεινε στο επίπεδο του γενικού συμφέροντος.

Η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον, ήταν το σημείο αναφοράς του Σ. Μπένου που μίλησε παθιασμένα αιτιολογώντας την σημασία που έχουν οι πολεοδομικές παρεμβάσεις & οι χωροταξικές ρυθμίσεις στην επιτυχία του έργου της οποιασδήποτε δημοτικής αρχής.

Απο τον έμπειρο λόγο του Μπένου δεν ακούστηκαν ευχές, ανούσιες ιδέες και κομματικής χροιάς προτάσεις αλλά αναφορές σε προσωπικές εμπειρίες και επιτυχίες, όταν αντιμετώπιζε τα πάμπολλα προβλήματα χωροταξικού σχεδιασμού της Καλαμάτας μαζί με τις επιπτώσεις ενός καταστροφικού σεισμού.

Ο κύριος Μπένος, δεν φρόντισε να λαϊκίσει ούτε ενδιαφέρθηκε να αρέσει. Και όμως άρεσε... Και όμως έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των παρισταμένων διοτι έδωσε σε όλους να καταλάβουν οτι η μάχη στο χωροταξικό θα κερδιθεί μόνο με την συνεργασία όλων.

Το σκεπτικό του ήταν σε απόλυτη αντίθεση με εκείνων που εφευρίσκουν άλλοθι στο κακό παρελθόν για την απραξία του σήμερα.
Σε ένα κλίμα νεόκοπου ενδιαφέροντος και πρόδηλου λαϊκισμού, εκείνοι διερωτώνται γιατί επετράπησαν οι πολυκατοικίες στην Κηφισιά ή γιατί δόθηκαν υψηλοί συντελεστές δόμησης στα περισσότερα οικοδομικά της τετράγωνα;

Ταυτόχρονα δείχνουν έκδηλη αδυναμία στο να θυμηθούν οτι πρόκειται για «ευεργεσίες» των μηχανισμών της εξουσίας που δεν χαμπάριζαν απο δομές κηπουπόλεων ενω προσπαθούσαν να βολέψουν την εργατιά σε φτηνή γή καλλιεργητών.

Περιέργως, ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα ότι η Κηφισιά δεν υπήρξε ποτέ αμιγής και οργανωμένη χωροταξικά περιοχή όπως το Ψυχικό, η Φιλοθέη ή ακόμα και η Εκάλη... Η Κηφισιά ήταν μια μικρή πόλη μεγαλοαστών και κολίγων με την κάθε πλευρά να ζει ξεχωριστά, σχεδόν απομονωμένα και να διαμορφώνει μια υποβόσκουσα καχυποψία για την άλλη...

Με αυτή την καχυποψία, που έδωσε βάση σε ευαίσθητες ισορροπίες συμφερόντων, η πόλη εξελίχθηκε χωρίς πολεοδομικές αναζητήσεις και χωροταξικές ευαισθησίες...

Οταν τα χρόνια δυσκόλευαν, οι αριστοκράτες που ξέμεναν, ξεπουλούσαν στους μεσοαστούς που ανηφόριζαν απο την ασφυκτιούσα Αθήνα...

Ερχόντουσαν χάριν της φτήνιας στην γή, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70, σε μια περιοχή που συνδύαζε υποσχόμενες υπεραξίες και ευχάριστη διαμονή.

Όσες περιοχές ήταν χέρσες έγιναν γοργά βορά στην πατριωτικά συνεταιριστή αντίληψη αποκατάστασης. Οι πατριώτες έπρεπε να είναι μαζί και εστί γεννήθηκε ο συνοικισμός των Πελοποννησίων, οι σημερινές Αδάμες...

Η αλλαγή χεριών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς γινόταν ολοένα και ποιο εντατικά έως ότου εξελίχθηκε σε απρόκλητο λαϊκισμό, που ήθελε στα εγκαταλειπόμενα απο τις καλλιέργειες χωράφια, πότε τις πολυκατοικίες των Αιγυπτιωτών και πότε τις πολυκατοικίες των εργατών που συσσώρευσε η αστυφιλία. Τους εγκαθιστούσαν σε μια πόλη που ούτε εργοστάσια είχε για να εργαστούν ούτε υποδομές για να τους ανακουφίσουν απο το σοκ της αστικοποίησης.

Και αν το οργανωμένο σκηνικό εγκατάστασης στην Κηφισιά των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων κυριάρχησε στην δεκαετία του 60, αυτό που ακολούθησε στην δεκαετία του 70 ήταν άναρχο, σχεδόν εφιαλτικό...

Το κάστρο της κηπούπολης είχε πια πέσει...

Τώρα ερχόντουσαν να πάρουν θέση οι μηχανοκίνητες εργολαβικές μονάδες οπλισμένες με ότι έμαθαν καλά στο ΕΜΠ... την μεθοδική τσιμεντοποίηση δηλαδή δια του «μπετόν αρμέ», με κτίρια χωρίς αισθητικές απαιτήσεις, προιόντα κακέκτυπης επανάληψης του αστικού τοπίου μέσα σε μια κηπούπολη...

Έκτιζαν αστικές πολυκατοικίες μέσα σε οικόπεδα με βίλες διότι αυτό μόνο ήξεραν να κάνουν.

Ο λαϊκισμός του γιατί εσύ και οχι εγώ είχε άλλωστε εισβάλει στην συνείδηση των Νεο-Κηφισιωτών και οι εμπειρίες των κουτόφραγκων που προφυλάσσουν με αυστηρότητα τον χωροταξικό χαρακτήρα των προαστίων τους, δεν είχαν θέση στις «έξυπνες» γειτονιές μας.

Φθάσαμε έτσι στην κατρακύλα του σήμερα με τις ευθύνες για την κακιά μας μοίρα να μεταφέρονται ολοκληρωτικά στους «ιθύνοντες»

Ελάχιστοι φαίνεται να αναγνωρίζουν ότι για όσα συνέβησαν στην μεταδικτατορική Κηφισιά, οι ιθύνοντες ελάχιστη ευθύνη φέρουν, αφού το πάνω χέρι είχε περάσει στους μικροεργολάβους, που το πρωί τσιμεντοποιούσαν και το βράδυ ρευστοποιούσαν στα μπουζουκομάγαζα της εποχής, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ευθύνης για το κακό που έκαναν στην φύση και στο περιβάλλον, λέξεις άγνωστες τότε αν όχι και μισητές...

Πως να αντιδράσει εκείνος πού είχε διαμορφώσει με μεράκι την πανάκριβη μονοκατοικία του που έβλεπε πλέον στα κιλίμια της ντροπής, της διπλανής πολυκατοικίας;

Τι να κάνει ο λάτρης της φύσης, όταν οι κατασκευαστές υπεδείκνυαν ως προσόν των διατιθέμενων διαμερισμάτων, το πράσινο που παρέμενε ακόμα στο ανεκμετάλλευτο οικόπεδο του εκάστοτε γείτονα;

Τι να κάνει ο ρομαντικός όταν η έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας οδηγούσε έναν ολόκληρο λαό στο να εξαντλεί τις δυνάμεις του σε κακέκτυπες αντιγραφές πολυκατοικιών της νότιας Ιταλίας, μετά το μαζικοποιημένο κατασκευαστικό κίνημα για τους άστεγους του ΒΠΠ;

Σήμερα ζούμε την συνέχεια της υποκουλτούρας που διαμόρφωσε η οικονομική και αισθητική ανέχεια εκείνης της εποχής.

Πληρώνουμε το τίμημα του ανορθολογισμού μας, υποβιβάζοντας ταυτόχρονα την ποιότητα ζωής του εργαζόμενου που αναγκάσαμε να σπαταλά υπερβολικό χρόνο στην μετάβαση και επιστροφή απο την εργασία του.

Σήμερα τιμωρούμεθα διότι δεν παλέψαμε, όπως οι ξένοι, ενάντια στον κάθε ανενδοίαστο εργολάβο που μας εξέθεσε στην χυδαιότητα του ακάλυπτου όπως ο πάσχον απο γεροντική άνοια στην αισθητική της κρεμασμένης του σάρκας.

Βλέπουμε την ευθύνη μόνο στον άλλο, τον δημοτικό άρχοντα, τον δήμαρχο, τον υπουργό και του ζητάμε τον λόγο επειδή δεν ρωτάμε με ειλικρίνεια το εαυτό μας για τα ανοσιουργήματα που τρέχαμε και υλοποιούσαμε χρόνια τώρα «για την μεζονετούλα των παιδιών...» ασφαλώς...

Ω! πόσο αναμενόμενο, από μια κοινωνία που εκτός απο καχύποπτη δεν έπαψε ποτέ να είναι και βαθύτατα υποκριτική...