Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά, στις 4 Ιουλίου 2008
«Τώρα φυτεύουν στην άμμο τσιγάρα, πετάνε πλαστικές σακούλες στις ποιο ωραίες αμμουδιές, δεν είναι τρέλα αυτή;»
«Τώρα φυτεύουν στην άμμο τσιγάρα, πετάνε πλαστικές σακούλες στις ποιο ωραίες αμμουδιές, δεν είναι τρέλα αυτή;»
Αλέκος Φασιανός
Το να ισχυριζόμαστε, οι Νεοέλληνες, ότι διαθέτουμε περιβαλλοντική συνείδηση μοιάζει με το ποιο σύντομο ανέκδοτο...
Η κατάσταση είναι διαφορετική εάν ανατρέξουμε στην ευαισθησία των συμπατριωτών μας με καλλιτεχνική συνείδηση και δη στους ζωγράφους που συλλαμβάνουν στα έργα τους εκφράσεις του σήμερα αφού το αύριο θα είναι τόσο διαφορετικό...
Ο Αλέκος Φασιανός ανήκει σε αυτή την υπερευαίσθητη κατηγορία καλλιτεχνών που συνοψίζουν ότι απέμεινε, στα γεμάτα παιδική ανεμελιά έργα τους, με μια νοσταλγία που κρύβει τον πόνο για τον κόσμο που χάνεται.
Ένας ζωγράφος έχει ως μόνο τρόπο την απεικόνιση για να εκφράσει αυτόν τον πόνο και να μας θυμίσει όπως ο Αλέκος Φασιανός ότι «δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό...» και ας μιλάμε για το περιβάλλον και ας οργανώνουμε φιέστες για το περιβάλλον και ας το κάνουμε προτεραιότητα στις πολιτικές μας ατζέντες...
Πριν λίγες εβδομάδες κάποιος ευαίσθητος δημότης της πόλης μας τοποθέτησε κατά μήκος της οδού Διονύσου, ανακοινώσεις που με ευγένεια παρακαλούσαν τους συνδημότες του να μην αφήνουν τα περιττώματα των κατοικίδιων τους στα πεζοδρόμια του δρόμου που κάλλιστα θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «οδός των περιττωμάτων»
Όσο και αν αυτή η απαίτηση φαίνεται λογική, δεν βρήκε τους περίοικους σύμφωνους... αφού συνέχισαν να θεωρούν οτι το πεζοδρόμιο του γείτονα είναι βολικότερος χώρος για την αφόδευση των σκύλων τους απο την δική τους βεράντα ή κήπο. Για την απομάκρυνση των περιττωμάτων απο τον συνοδεύοντα «φιλόζωο» ιδιοκτήτη, όπως γίνεται στις πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες, με την Πολωνία να αποτελεί δείγμα κοινωνικής συμπεριφοράς σε αυτόν τον τομέα, ούτε λόγος να γίνεται...
Η κατάσταση συνεχίζει να είναι το ίδιο αποκρουστική, παρά τις γραπτές εκκλήσεις του συνδημότη μας που «εξαφανίζονται» διότι κατά πως φαίνεται αποκαλύπτουν την περιβαλλοντική αδιαφορία εκείνων που θέλουν να μας πείσουν οτι με την έλευσή τους στην Κηφισιά έγιναν αυτόματα και περιβαλλοντικά συνειδητοί πολίτες.
Η αναγνώριση ενός τόσο βασικού θέματος αισθητικής και υγείας, όσο η αποφυγή αφόδευσης των κατοικίδιων μας, σε χώρους και πάρκα όπου κυκλοφορούν παιδιά, δεν φαίνεται να βρίσκει θιασώτες μεταξύ των συνδημοτών μας. Μήπως ήλθε η στιγμή που οι ευγενικές εκκλήσεις πρέπει να αντικατασταθούν απο την εφαρμογή των επιπτώσεων του σχετικού νόμου (3170/2003 περί ζώων συντροφιάς και αδέσποτων) με την μέγιστη δυνατή ανελαστικότητα;
Όμως ο νόμος για να εφαρμοστεί απαιτεί συνειδητούς πολίτες που αισθάνονται οτι την ευγενική επισήμανση ακολουθεί η αυστηρή υπόδειξη... ή ακόμα και η καταγγελία στις αρχές. Γιατί όμως να βγάλουν αυτοί τα κάστανα απο την φωτιά; Την ίδια πρακτική ακολουθούν και οι υπηρεσίες του Δήμου που δηλώνουν αδυναμία λόγω των επιπτώσεων της γραφειολαγνείας... Είναι γενικό πλέον το φαινόμενο οι προσλήψεις να γίνονται για τις υπηρεσίες καθαριότητας και πρασίνου και παρά τις όποιες δυσκολίες οι τυχεροί να καλύπτουν τελικά «νέες» ανάγκες γραφειακής υποστήριξης.
Το παράδοξο στον δήμο μας είναι οτι όσο η πληροφορική περιορίζει τις θέσεις γραφειακής υποστήριξης τόσο αυτές αυξάνουν...
Αλλα ας δούμε τι κάνουν κάποιοι άλλοι ξεχωριστοί δημότες μας. Απο αυτούς δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η κυρία Γουλανδρή, τόσο γνωστή απο τα μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Γαία που ίδρυσε, επιμελήθηκε και χρηματοδότησε...
Η λαμπρά αυτή προσωπικότητα του τόπου μας ξεκίνησε μια προσπάθεια σε συνεργασία με τον νεαρότερο δημοτικό σύμβουλο, τον κύριο Βασίλη Ξυπολυτά, που πηγαίνει στη ρίζα του κακού ώστε το γιατρικό να έχει το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η μη κερδοσκοπική οργάνωση Green Belt – Πράσινη Ζώνη, συστάθηκε για να μάθει στους μικρούς μαθητές να αγαπούν το πράσινο και να ξέρουν πως να το φροντίζουν.
Όποιος αγαπά το πράσινο έχει περιβαλλοντική συνείδηση που επεκτείνεται σε γενικότερη φροντίδα για έναν αξιοπρεπή και καθαρό περιβάλλοντα χώρο...
Δεν γνωρίζω αν η Green Belt προήλθε απο ανάλογες ονομασίες επιβράβευσης όσων κατακτούν διάφορα επίπεδα επίδοσης στις πολεμικές τέχνες. Σε κάθε περίπτωση το όνομα προσφέρεται για την διαμόρφωση ανάλογου σκεπτικού ώστε τα παιδιά που διακρίνονται και ηγούνται σε περιβαλλοντικές δραστηριότητες να κατακτούν αντιστοίχους τίτλους επιβράβευσης των επιδόσεων τους.
Όμως ας μη αυταπατόμεθα...
Το πευκάκι που φυτεύτηκε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο για την αναμνηστική φωτογραφία θα αντιμετωπίσει τους καύσωνες του καλοκαιριού και αν επιβιώσει δεν θα είναι παρά μια ασήμαντη αρχή σε μια σκληρή και συστηματική προσπάθεια που θα πρέπει να ακολουθήσει.
Οι σπόροι του Βασίλη Ξυπολυτά, έφεραν το μήνυμα στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές... Η ιδέα της Green Belt το συνεχίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Η συνέχεια όμως θα είναι η δική μας συνέχεια, η συνέχεια των δημοτών της Κηφισιάς που θα προασπίσουν τα συμφέροντα του τόπου τους χωρίς την ιδιοτέλεια εκείνων που μάχονται ώστε το όποιο πρόβλημά τους, όπως αυτό της υπερτοπικής κυκλοφορίας, να μεταφερθεί παραπέρα... στους δρόμους της άλλης γειτονιάς...
Ο αγώνας για την προστασία του τόπου μας και της γειτονιάς μας φαίνεται απόλυτα φυσικός αλλά δεν απαντά στο πως θα γίνει ο συντονισμός με την επόμενη γειτονιά ώστε τελικά να μη μετατραπεί σε αγώνα «Κάτς» μεταξύ γειτονικών και δημοτικών διαμερισμάτων.
Το περίεργο σε αυτές τις διαμάχες είναι ότι ξυπνούν ξαφνικά διεκδικήσεις που πριν σπάνια ερχόντουσαν στο φως όπως οι απαιτήσεις για την διαμόρφωση δημόσιων πάρκων και παιδότοπων που η γειτονίστικη κουλτούρα αγνοούσε προκλητικά επι χρόνια...
Τα νέα πάρκα παίρνουν ξαφνικά προτεραιότητα και ας ξεραίνονται απο αδιαφορία τα υπάρχοντα που έτσι και αλλιώς αποτελούν χώρους αφόδευσης κατοικίδιων...
Εκείνο που αγνοείται είναι ότι οι λύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έρχονται απο μονομερείς αντιδράσεις αλλά απο συντονισμένες ενέργειες και μελέτες που η δημοτική αρχή θα πρέπει να επιδιώξει και να κερδίσει απο την πολιτεία ώστε να διευθετήσει τις ανάγκες των κατοίκων της εντεταγμένες σε ενα μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο χωροταξικό και κυκλοφοριακό σχεδιασμό.
Η τρέχουσα δημοτική αρχή συμπληρώνει σύντομα μία εξαετία αλλά μια τέτοια οργανωμένη μελέτη για το δήμο μας ακόμα να φανεί...
Όσο και αν είναι μακρά η περίοδος της εγκυμοσύνης, η αυταπόδεικτη πλέον αναποτελεσματικότητα, ακόμα και απραξία προς αυτού του είδους την πρωτοβουλία, δείχνει την αδιαφορία των δημοτικών μας αρχόντων να αφήσουν έργο που θα αλλάξει την φυσιογνωμία της Κηφισιάς.
Σε μια τέτοια πρωτοβουλία θα θέλαμε να δούμε μια συνολική πρόταση με όλα τα πάρκα, τους χώρους αναψυχής, πολιτισμού και γραμμάτων της μελλοντικής Κηφισιάς αποτυπωμένους.
Θα θέλαμε να δούμε τα οράματα των κατοίκων της κάθε περιοχής εκφρασμένα και συνδυαστικά διευθετημένα, με περιοχές όπως της Πύρνας, που με τον Νόμο 2052/1992 χαρακτηρίσθηκε ως ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, να παραμένουν ως οάσεις στην έρημο της κατασκευαστικής μας ιδιοτέλειας «για την μεζονετούλα των παιδιών... ασφαλώς...»
Η κατάσταση είναι διαφορετική εάν ανατρέξουμε στην ευαισθησία των συμπατριωτών μας με καλλιτεχνική συνείδηση και δη στους ζωγράφους που συλλαμβάνουν στα έργα τους εκφράσεις του σήμερα αφού το αύριο θα είναι τόσο διαφορετικό...
Ο Αλέκος Φασιανός ανήκει σε αυτή την υπερευαίσθητη κατηγορία καλλιτεχνών που συνοψίζουν ότι απέμεινε, στα γεμάτα παιδική ανεμελιά έργα τους, με μια νοσταλγία που κρύβει τον πόνο για τον κόσμο που χάνεται.
Ένας ζωγράφος έχει ως μόνο τρόπο την απεικόνιση για να εκφράσει αυτόν τον πόνο και να μας θυμίσει όπως ο Αλέκος Φασιανός ότι «δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό...» και ας μιλάμε για το περιβάλλον και ας οργανώνουμε φιέστες για το περιβάλλον και ας το κάνουμε προτεραιότητα στις πολιτικές μας ατζέντες...
Πριν λίγες εβδομάδες κάποιος ευαίσθητος δημότης της πόλης μας τοποθέτησε κατά μήκος της οδού Διονύσου, ανακοινώσεις που με ευγένεια παρακαλούσαν τους συνδημότες του να μην αφήνουν τα περιττώματα των κατοικίδιων τους στα πεζοδρόμια του δρόμου που κάλλιστα θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «οδός των περιττωμάτων»
Όσο και αν αυτή η απαίτηση φαίνεται λογική, δεν βρήκε τους περίοικους σύμφωνους... αφού συνέχισαν να θεωρούν οτι το πεζοδρόμιο του γείτονα είναι βολικότερος χώρος για την αφόδευση των σκύλων τους απο την δική τους βεράντα ή κήπο. Για την απομάκρυνση των περιττωμάτων απο τον συνοδεύοντα «φιλόζωο» ιδιοκτήτη, όπως γίνεται στις πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες, με την Πολωνία να αποτελεί δείγμα κοινωνικής συμπεριφοράς σε αυτόν τον τομέα, ούτε λόγος να γίνεται...
Η κατάσταση συνεχίζει να είναι το ίδιο αποκρουστική, παρά τις γραπτές εκκλήσεις του συνδημότη μας που «εξαφανίζονται» διότι κατά πως φαίνεται αποκαλύπτουν την περιβαλλοντική αδιαφορία εκείνων που θέλουν να μας πείσουν οτι με την έλευσή τους στην Κηφισιά έγιναν αυτόματα και περιβαλλοντικά συνειδητοί πολίτες.
Η αναγνώριση ενός τόσο βασικού θέματος αισθητικής και υγείας, όσο η αποφυγή αφόδευσης των κατοικίδιων μας, σε χώρους και πάρκα όπου κυκλοφορούν παιδιά, δεν φαίνεται να βρίσκει θιασώτες μεταξύ των συνδημοτών μας. Μήπως ήλθε η στιγμή που οι ευγενικές εκκλήσεις πρέπει να αντικατασταθούν απο την εφαρμογή των επιπτώσεων του σχετικού νόμου (3170/2003 περί ζώων συντροφιάς και αδέσποτων) με την μέγιστη δυνατή ανελαστικότητα;
Όμως ο νόμος για να εφαρμοστεί απαιτεί συνειδητούς πολίτες που αισθάνονται οτι την ευγενική επισήμανση ακολουθεί η αυστηρή υπόδειξη... ή ακόμα και η καταγγελία στις αρχές. Γιατί όμως να βγάλουν αυτοί τα κάστανα απο την φωτιά; Την ίδια πρακτική ακολουθούν και οι υπηρεσίες του Δήμου που δηλώνουν αδυναμία λόγω των επιπτώσεων της γραφειολαγνείας... Είναι γενικό πλέον το φαινόμενο οι προσλήψεις να γίνονται για τις υπηρεσίες καθαριότητας και πρασίνου και παρά τις όποιες δυσκολίες οι τυχεροί να καλύπτουν τελικά «νέες» ανάγκες γραφειακής υποστήριξης.
Το παράδοξο στον δήμο μας είναι οτι όσο η πληροφορική περιορίζει τις θέσεις γραφειακής υποστήριξης τόσο αυτές αυξάνουν...
Αλλα ας δούμε τι κάνουν κάποιοι άλλοι ξεχωριστοί δημότες μας. Απο αυτούς δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η κυρία Γουλανδρή, τόσο γνωστή απο τα μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Γαία που ίδρυσε, επιμελήθηκε και χρηματοδότησε...
Η λαμπρά αυτή προσωπικότητα του τόπου μας ξεκίνησε μια προσπάθεια σε συνεργασία με τον νεαρότερο δημοτικό σύμβουλο, τον κύριο Βασίλη Ξυπολυτά, που πηγαίνει στη ρίζα του κακού ώστε το γιατρικό να έχει το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η μη κερδοσκοπική οργάνωση Green Belt – Πράσινη Ζώνη, συστάθηκε για να μάθει στους μικρούς μαθητές να αγαπούν το πράσινο και να ξέρουν πως να το φροντίζουν.
Όποιος αγαπά το πράσινο έχει περιβαλλοντική συνείδηση που επεκτείνεται σε γενικότερη φροντίδα για έναν αξιοπρεπή και καθαρό περιβάλλοντα χώρο...
Δεν γνωρίζω αν η Green Belt προήλθε απο ανάλογες ονομασίες επιβράβευσης όσων κατακτούν διάφορα επίπεδα επίδοσης στις πολεμικές τέχνες. Σε κάθε περίπτωση το όνομα προσφέρεται για την διαμόρφωση ανάλογου σκεπτικού ώστε τα παιδιά που διακρίνονται και ηγούνται σε περιβαλλοντικές δραστηριότητες να κατακτούν αντιστοίχους τίτλους επιβράβευσης των επιδόσεων τους.
Όμως ας μη αυταπατόμεθα...
Το πευκάκι που φυτεύτηκε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο για την αναμνηστική φωτογραφία θα αντιμετωπίσει τους καύσωνες του καλοκαιριού και αν επιβιώσει δεν θα είναι παρά μια ασήμαντη αρχή σε μια σκληρή και συστηματική προσπάθεια που θα πρέπει να ακολουθήσει.
Οι σπόροι του Βασίλη Ξυπολυτά, έφεραν το μήνυμα στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές... Η ιδέα της Green Belt το συνεχίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Η συνέχεια όμως θα είναι η δική μας συνέχεια, η συνέχεια των δημοτών της Κηφισιάς που θα προασπίσουν τα συμφέροντα του τόπου τους χωρίς την ιδιοτέλεια εκείνων που μάχονται ώστε το όποιο πρόβλημά τους, όπως αυτό της υπερτοπικής κυκλοφορίας, να μεταφερθεί παραπέρα... στους δρόμους της άλλης γειτονιάς...
Ο αγώνας για την προστασία του τόπου μας και της γειτονιάς μας φαίνεται απόλυτα φυσικός αλλά δεν απαντά στο πως θα γίνει ο συντονισμός με την επόμενη γειτονιά ώστε τελικά να μη μετατραπεί σε αγώνα «Κάτς» μεταξύ γειτονικών και δημοτικών διαμερισμάτων.
Το περίεργο σε αυτές τις διαμάχες είναι ότι ξυπνούν ξαφνικά διεκδικήσεις που πριν σπάνια ερχόντουσαν στο φως όπως οι απαιτήσεις για την διαμόρφωση δημόσιων πάρκων και παιδότοπων που η γειτονίστικη κουλτούρα αγνοούσε προκλητικά επι χρόνια...
Τα νέα πάρκα παίρνουν ξαφνικά προτεραιότητα και ας ξεραίνονται απο αδιαφορία τα υπάρχοντα που έτσι και αλλιώς αποτελούν χώρους αφόδευσης κατοικίδιων...
Εκείνο που αγνοείται είναι ότι οι λύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έρχονται απο μονομερείς αντιδράσεις αλλά απο συντονισμένες ενέργειες και μελέτες που η δημοτική αρχή θα πρέπει να επιδιώξει και να κερδίσει απο την πολιτεία ώστε να διευθετήσει τις ανάγκες των κατοίκων της εντεταγμένες σε ενα μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο χωροταξικό και κυκλοφοριακό σχεδιασμό.
Η τρέχουσα δημοτική αρχή συμπληρώνει σύντομα μία εξαετία αλλά μια τέτοια οργανωμένη μελέτη για το δήμο μας ακόμα να φανεί...
Όσο και αν είναι μακρά η περίοδος της εγκυμοσύνης, η αυταπόδεικτη πλέον αναποτελεσματικότητα, ακόμα και απραξία προς αυτού του είδους την πρωτοβουλία, δείχνει την αδιαφορία των δημοτικών μας αρχόντων να αφήσουν έργο που θα αλλάξει την φυσιογνωμία της Κηφισιάς.
Σε μια τέτοια πρωτοβουλία θα θέλαμε να δούμε μια συνολική πρόταση με όλα τα πάρκα, τους χώρους αναψυχής, πολιτισμού και γραμμάτων της μελλοντικής Κηφισιάς αποτυπωμένους.
Θα θέλαμε να δούμε τα οράματα των κατοίκων της κάθε περιοχής εκφρασμένα και συνδυαστικά διευθετημένα, με περιοχές όπως της Πύρνας, που με τον Νόμο 2052/1992 χαρακτηρίσθηκε ως ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, να παραμένουν ως οάσεις στην έρημο της κατασκευαστικής μας ιδιοτέλειας «για την μεζονετούλα των παιδιών... ασφαλώς...»
No comments:
Post a Comment