ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ…

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 26η Φεβρουαρίου 2010)

Επιτέλους! Βρέθηκε ο ένοχος για την υπερχρεωμένη Ελλαδίτσα. Είναι οι κερδοσκόποι!
Αυτό διατυμπανίζουν τα ποικίλα έντυπα και οι ανεξάντλητες αναλύσεις των εκφραστών του λαϊκισμού.

Αυτή τη φορά δεν θα περιοριστώ στην αριστερά διότι λαϊκισμός υπάρχει παντού, αριστερά, δεξιά αλλά και στη μέση, ναι και στη μέση και αυτό δείχνει κατευθείαν στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ. Να με συγχωρήσουν εδώ οι αναγνώστες μου αλλά δεν έχω μάθει να εκφράζω κομματικές θέσεις με αποτέλεσμα να λέω τα σύκα - σύκα και την σκάφη-σκάφη.

“…Έλα όμως που καπιταλισμός χωρίς κερδοσκόπους είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, αφού η δουλειά τους είναι να βρίσκουν τους πιο αδύνατους κρίκους στο σύστημα και εκεί να χτυπάνε, εφόσον έτσι πραγματοποιούν τα πελώρια κέρδη τους” συνεχίζουν...

Μέχρις εδώ καλά φίλοι μου λαϊκιστές. Πράγματι τι σκορδαλιά θα ήταν αυτή χωρίς σκόρδο εκτός αν μιμηθούμε τους ζυθοποιούς που διανέμουν μπύρα χωρίς αλκοόλ αφού έχει προηγηθεί κανονική ζύμωση. Το σκόρδο όμως πως να το αφαιρέσεις ή τι να αφαιρέσεις; Την οσμή; Μα τότε δεν θα έχεις σκόρδο...

Ο καπιταλισμός, όπως έχω επανειλημμένα γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου, είναι πράγματι ένα σύστημα που στηρίζεται στην παρόρμηση και στην προσμονή ενός καλύτερου αύριο. Αν κόψεις από τον Άνθρωπο το δικαίωμα να ονειρεύεται για ένα καλύτερο αύριο, είναι σαν να τον στέλνεις στον τάφο πριν την ώρα του.

Μα θα πουν οι λαϊκιστές, και σε ένα σύστημα που καθορίζεται από σοσιαλιστικά πρότυπα όλοι περιμένουν ένα καλύτερο αύριο και όλοι συνεργάζονται για να το επιτύχουν.

Το μυστικό είναι στο όλοι διότι μπορεί μεν να το θέλουν όλοι αυτό το καλύτερο αύριο αλλά το πως ερμηνεύει ο καθένας την συνεργασία είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. π.χ. το όλοι αφορούσε και τους λιμενεργάτες του ΟΛΠ αλλά μερικοί θεώρησαν ότι είχαν λόγους να παίρνουν τετραπλάσιους έως εξαπλάσιους μισθούς από τους άλλους και φόρτωναν με ψεύτικες υπερωρίες το ιστορικό τους. Το ίδιο έκαναν και οι εργοδηγοί του ΟΣΕ με το παράδοξο να έχουμε μέσα σε μια τετραετία αύξηση κατά 70% της μισθοδοσίας ενώ υπήρξε μείωση κατά 30% του προσωπικού. Και οι μεν και οι δε ερμήνευαν το όλοι διαφορετικά... Διαφορετικά το ερμήνευαν και οι πρωτεργάτες της Ρωσικής επανάστασης θεωρώντας τους αγρότες ξένο σώμα και υποχείριά τους όχι πολύ διαφορετικά από τα υποζύγια για τις αγροτικές εργασίες. Έτσι η πλειοψηφία πλέρωσε μια ελίτ 900.000 ατόμων σε μια χώρα 150.000.000 ψυχών για να τους φέρει το φως της επανάστασης που δεν ήταν παρά στυγνή δικτατορία του γραφειοκρατισμού και ούτε καν του προλεταριάτου όπως διακήρυσσε.

Η ανθρώπινη συνεργασία για το κοινό καλό είναι ασφαλώς επιθυμητή αλλά μόνο όταν ελέγχεται και συμφωνείται από όλους.

Σε βάθος χρόνου όμως έχει αποδειχτεί ότι οι συμφωνίες της στιγμής δεν αντέχουν διότι τα πρότυπα των γενεών που ακολουθούν αναπτύσσουν νέες δυναμικές και νέες αντιλήψεις για το επιθυμητό. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να κρατάς την κοινωνία δεμένη με πρότυπα ισότητας και κανόνες ή νόμους παρά μόνο εάν αυτοί εκφράζουν και βρίσκονται σε αρμονία με τα εκάστοτε πολιτιστικά πρότυπα ενός λαού. Οι κοινωνίες που άντεξαν διαμορφώνοντας κανόνες ισοπολιτείας ήταν εκείνες που είχαν κτίσει ένα συμπαγές πολιτιστικό πρότυπο του οποίου οι αξίες δεν επιβάλλονταν αλλά επιδέχονταν ερμηνείας και βελτίωσης από τα ελεύθερα και δραστήρια μυαλά της εποχής τους.

Σήμερα όμως έχουμε βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη για τους πολλούς κρίση που επιβάλει, έστω για κάποιο διάστημα, συνεργασία ακόμα και από εκείνους που ήταν ανέκαθεν πολέμιοι τέτοιων μεθόδων για ίδιον όφελος.

Και όμως ούτε για αυτή την περιστασιακή συνεργασία υπάρχει συγκατάθεση ή η παραμικρή διάθεση να επιτευχθεί.

Έτσι, ο καπιταλισμός, λέξη που για δεκαετίες είχε καταχωνιαστεί στα πονήματα της Πολιτικής Οικονομίας, ανασύρθηκε ως ο μπαμπούλας και ο εχθρός της κοινωνίας. Βαρέστε τους καπιταλιστές, κτυπήστε αλύπητα τους πλουτοκράτες, ξεβρακώστε τους από τα πλούτη και πάρτε τα για να ζήσετε εσείς κακόμοιροι και καταταλαιπωρημένοι εργάτες. Τώρα για το ποιοι είναι οι Έλληνες εργάτες θα σας γελάσω. Η ανάμνηση που μου αφήνει κάθε επίσκεψη στο χωριό της καταγωγής μου, στη Μεσσηνία, είναι ότι αυτό το είδος, όντας εξαφανισμένο, έχει αντικατασταθεί από ξένους καταταλαιπωρημένους οικονομικούς μετανάστες ενώ οι ντόπιοι “άρχοντες” μηρυκάζουν την τοπική πολιτική στους καφενέδες.

Για να γίνει ποιο πειστική η επίθεση κατά του καπιταλισμού συνοδεύεται και από το αλατοπίπερο των κερδοσκόπων. Μα τι καπιταλισμός θα ήταν αυτός χωρίς κερδοσκόπους (σκόρδο). “…Αυτή λοιπόν η πανάθλια ράτσα φταίει για όλα. Είδατε εκεί πόσα παίρνουν τα στελέχη τους, όσοι οι κόποι μια δικής μας ζωής σε ένα χρόνο και ακόμα περισσότερα…” λένε...

Εδώ είναι λοιπόν που μπαίνουμε στα χωράφια του λαϊκισμού, στα χωράφια που δεν είναι μόνο οι ακραίοι που τα επισκέπτονται ολοένα και συχνότερα αλλά και οι μάζες των κεντρώων σε πεποιθήσεις πολιτών.

Όσο αγριεύει ο φόβος και όσο στενεύει ο κορσές από τα εξαγγελλόμενα μέτρα, τόσο αυξάνονται οι επισκέψεις στα χωράφια του λαϊκισμού.

Στα χωράφια δηλαδή που κερδίζει έδαφος το πως θα γυρίσουμε την πλάτη στους μέχρι τώρα συνεργάτες μας ώστε αφού εξαντλήσουμε τα εφόδια της πλουτοκρατικής ελίτ να μην έχουμε κανέναν στο κεφάλι μας.

Να πως με ένα σμπάρο κτυπιούνται δυο τρυγόνια, και το πως να κανονίσουμε τους δικούς μας μισητούς πλουτοκράτες αλλά και το πως να ξεκόψουμε από τα επίφοβα συνεταιράκια μας... Άλλωστε σε σκοτεινές δουλειές ποιος αφήνει τον συνεταίρο του να δει το φως άμα έχει την ευχέρεια να τον κανονίσει πρώτος;

Αυτό μηνύουμε προς τα έξω και αυτό ακούν με απορία οι ξένοι δανειστές μας και απορούν.

Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν στα αυτιά τους. Μα λενε, εσείς κοντεύετε να έχετε περισσότερα κατά κεφαλή αυτοκίνητα από όσα εμείς. Εσείς ζείτε πλέον σε πολύ καλά και ιδιόκτητα σπίτια ενώ μας λετε ότι είστε φτωχότεροι. Εξηγείστε μας πως καταφέρατε και πετύχατε αυτή την μαγική δεξιοτεχνία ώστε να είστε φτωχότεροι αλλά να ζείτε καλύτερα; Ρωτούν αλλά απάντηση δεν παίρνουν.

Εμείς όμως συνεχίζουμε κάνοντας και δεύτερο μοιραίο λάθος.

Μα, τους λεμε, εσείς μας τα ξαναπαίρνετε πίσω για να προμηθευτούμε από σας τα αυτοκίνητά μας. Μας τα παίρνετε πίσω για να αγοράσουμε από εσάς τους μηχανολογικούς εξοπλισμούς που απαιτούνται σε οτιδήποτε κατασκευάζουμε. Μας τα παίρνετε για να μας δώσετε πολεμικά αεροπλάνα, φρεγάτες και υποβρύχια για την άμυνά μας.

Φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτή μας την επιχειρηματολογία κάνουμε το δεύτερο μοιραίο λάθος. Διότι αφού τόσα πολλά από τα λιγοστά που κερδίζουμε ή μας επιχορηγούν με τα διάφορα κοινοτικά προγράμματα τα επιστρέφουμε για κανόνια, τανκς και αεροπλάνα, πως μένουν αρκετά ώστε να τα καταφέρνουμε εξίσου καλά με εκείνους; Ποια είναι η ακόμα ποιο μυστήρια μαγική συνταγή;

Έτσι πάμε για μαλλί επιχειρηματολογώντας και πιανόμαστε από τα δικά μας κέρατα.

Από την άλλη, δεν λέμε να μάθουμε αριθμητική. Η προχτεσινή απεργία με την συνεργασία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ένθερμης υποστήριξης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (Π.Α.ΜΕ.) του ΚΚΕ, δεν αρκέστηκε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το υπερβολικό σφίξιμο του ζωναριού που σε πολλές περιπτώσεις συναγωνίζεται την αγχόνη, δίνοντας τους δίκιο, αλλά πέρασε σε μια ιδιόμορφη και στα όρια της προβοκάτσιας αντεπίθεση ζητώντας αυξήσεις.

1400 € λένε θα πρέπει να είναι ο κατώτερος μισθός του εργάτη σε μια εποχή που ο Έλληνας εργάτης είναι το ίδιο σπάνιος με την πολική αρκούδα... Στην κυριολεξία άφαντος ακόμα και από την μοναδική ατμομηχανή της οικονομίας μας, την οικοδομική δραστηριότητα.

Όμως, και παρά την ανεργία που στην πραγματικότητα ξεπερνά το 18%, το γενικό αίσθημα είναι ότι οι οικονομικοί μετανάστες πρέπει να παραμείνουν στη χώρα και να έχουν όλοι δουλειές.

Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, πρέπει να έχουν δουλειά κάπου... ε; κάπου...

Ταυτόχρονα, όλοι μηδενός εξαιρουμένου πρέπει να παίρνουν 1400 € μηνιάτικο από κάποιον... ε; κάποιον...

Το κάπου και το κάποιον παραμένουν δυστυχώς απροσδιόριστα ή μάλλον προσδιοριζόμενα ως προϊόντα κλοπής, αφού δεν θα τα δώσουν με την συγκατάθεσή τους οι πλουτοκράτες.

Ομολογώ ότι στη συλλογιστική αυτή κάνω πάντα το λάθος να μην αντιλαμβάνομαι ότι όταν έχεις τις πλούσιες τράπεζες δίπλα σου δε πρέπει να κάθεσαι και να βασανίζεις το σκερβέλο σου με τέτοια απλοϊκά ερωτήματα.

Αντίθετα οργανώνεις μια καλή επιχείρηση με μερικές βαριοπούλες και γιατί όχι και κανένα Καλάσνικοφ και ντου για τα θησαυροφυλάκια της ελίτ. Τα ρημάζεις μέχρις εκεί που δεν παίρνει και ω ποια ευτυχία, γινόμαστε όλοι υψηλόμισθοι για να αγοράζουμε περισσότερα καταναλωτικά αγαθά από εκείνους που βρίζουμε και αποποιούμεθα τη φιλία τους, έστω και κακομοιριασμένη, όπως τελευταία.

Προσπάθησα, κατά την προχτεσινή απεργία, να δω προτάσεις για το πως θα βγούμε από το χρέος, πως θα αντιμετωπίσουμε το εμπορικό μας έλλειμμα και το πως θα παράγουμε περισσότερα και ποιοτικότερα προϊόντα ή πως θα καταστήσουμε τη γεωργία μας ανταγωνιστικότερη αλλά δεν είδα.

Διάβασα όμως σοφιστικέ αναλύσεις που εξέφραζαν θυμό απέναντι στην Ευρώπη που τα έβαλε με τους καλλιεργητές μπαμπακιών της χώρας μας ευνοώντας έτσι τις φθηνότερες τριτοκοσμικές χώρες και αναρωτήθηκα. Μα είναι δυνατόν; Αυτοί θα πρέπει να είναι διχασμένες προσωπικότητες. Από την μια θέλουν ο κάθε μετανάστης να έχει δουλειά και από την άλλη οι χώρες καταγωγής τους να ψοφολογούν αφού δεν θα αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Ειλικρινά όσο και αν το ανέλυα δεν κατέληγα σε οτιδήποτε που να μοιάζει ελάχιστα λογικό.

Δεν έβρισκα απάντηση για ένα ακόμα μοιραίο όπως φαίνεται λάθος εφ’οσον, από τη μία απεχνανόμαστε τις κατώτερες, τριτοκοσμικές, χώρες επειδή έχουν το θράσος να μας πωλούν τα φτηνά μπαμπάκια τους με τα οποία εμείς κάνουμε παιχνίδι, κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους με το μαγικό αβγάτισμα των καλλιεργούμενων εκτάσεων και κατ επέκταση των επιδοτήσεων, και από την άλλη αδιαφορούμε για την ανέχεια που θα δημιουργηθεί στις χώρες τούς από τις δικές μας καλλιεργητικές εμμονές.

Τα αδιέξοδα λογικής και εντιμότητας είναι προφανή. Και όμως από κανέναν δεν λείπει η βασική αναλυτική ικανότητα για να αντιληφτεί ότι όταν η στάμνα έχει μεγαλύτερη εκροή από εισροή δεν θα γεμίσει ποτέ και θα πρέπει είτε να φτιάξουμε άλλη στάμνα που να μη χάνει είτε να πάμε σε άλλη πηγή με περισσότερο νερό.

Τα αδιέξοδα όμως αυτά δεν είναι παρά προφάσεις που κρύβουν το πραγματικό κίνητρο που δεν είναι άλλο από τη γνωστή διαπίστωση ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται διότι μόνο εν μέσω κρίσης τα ψηφαλάκια του 8% μπορεί να γίνουν 10%, 12% ή και 16% και ποιος ξέρει, με λίγο ακόμα σπρώξιμο, πραγματική εξουσία. Ποια η ντροπή επομένως για λίγο παραλογισμό, για λίγη υποκρισία, για λίγο ή περισσότερο λαϊκισμό, για λίγη ξεδιαντροπιά ή ακόμα και για λίγη αήθεια. Μάλλον καμία αφού το αποτέλεσμα μετράει και θα γλυκάνει τους κόπους μια ζωής που τελικά λοξοδρόμησαν σε ανέντιμα μονοπάτια που πολύ απέχουν από τη σοσιαλιστική λεωφόρο αλλά καθόλου από την εγωπάθεια και την εξυπηρέτηση του κάθε υπερεγώ.

SCHICKSALS – GEMEINSCHAFT (ή όλοι μαζί θα ζήσουμε ή όλοι μαζί θα πεθάνουμε)

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 19η Φεβρουαρίου 1010)

Την περασμένη εβδομάδα υποσχέθηκα ότι θα συνέχιζα απαντώντας στο πως θα επιβιώσουμε εμείς οι Έλληνες στον πόλεμο της Χρηματοοικονομικής φούσκας.

Αν βέβαια το ερώτημα αφορούσε τους άλλους, τον κόσμο ολάκερο, τότε η απάντηση θα ήταν μοιρασμένη μεταξύ εκείνων που παράγουν και εκείνων που προσποιούνται ότι παράγουν, άρα μεταξύ των Κινέζων και των Αμερικανών με τα σινάφια τους.

Οι Κινέζοι θα συνεχίζουν να παράγουν αγαθά και οι Αμερικανοί φούσκες για να δίνουν την ψευδαίσθηση ότι η οικονομία τους έχει υγιές υπόβαθρο, αφού έτσι η ανεργία θα μειώνεται και η “παραγωγικότητα” θα παίρνει την ανηφόρα...

Αυτό διότι η παραγωγικότητα αφορά και τους υπαλλήλους γραφείου, τους τραπεζικούς, τους οικονομολόγους και τους νομικούς και γενικά όλους εκείνους που ασχολούνται με τα σπορ της φουσκοθηρίας και της φουσκοπαραγωγής.

Άρα παραγωγικότητα θα υπάρχει αλλά θα παράγει φούσκες δηλαδή ψευδαισθήσεις ή αέρα κοπανιστό!!!

Μήπως όμως ακόμα και ο αέρας ο κοπανιστός είναι αναγκαίος εφόσον στην οικονομία έχει αποδειχτεί ότι αρκεί η προσμονή ενός καλύτερου αύριο για να αναζωογονηθεί;

Ας μη λησμονούμε ότι η προσμονή σε ένα καλύτερο αύριο είναι εμπεδωμένη όχι απλά φιλοσοφικά αλλά και από όλες τις θρησκείες ώστε να απαλύνουν το ανθρώπινο άγχος από την συνειδητότητα του αδιεξόδου της καθημερινότητας. Όταν πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο αισιοδοξείς και η επόμενη μέρα φαντάζει καλύτερη χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό.

Αυτός είναι και ο πυρήνας του καπιταλιστικού συστήματος, οριζόμενος από την Προτεσταντική ηθική που θέλει το άνθρωπο να κερδίζει, να έχει πλούτο και να ευημερεί...

“Και εσύ οφείλεις να γίνεις πλούσιος” λένε και ξανάλενε τα εκλαϊκευμένα εγχειρίδια της Προτεσταντικής ηθικής στον απλό άνθρωπο... “Ο Θεός σε θέλει πλούσιο” επιμένουν άλλα ενώ όλα αποβλέπουν στο να διαμορφώσουν ένα κλίμα πίστης στις δυνάμεις του αλλά και στους τριγύρω του (motivation) και από εκεί και ύστερα ο ουρανός θα είναι το όριο.

Αυτήν όμως την βασική και τόσο εμπεδωμένη αρχή πασχίζουν να μας την αφαιρέσουν με το τσεκούρι τελευταία.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε την ευχέρεια να φτιάξουμε δυνατές φούσκες, ενώ μας πήραν ήδη χαμπάρι για τις κρατικές φούσκες που διαμόρφωναν η δημιουργική λογιστική και οι αναξιόπιστες στατιστικές υπηρεσίες μας.

Έχουμε όμως το δικαίωμα να αισιοδοξούμε και με ένα ελάχιστο κλίμα αναπτυξιακής λογικής και αν είχαμε πραγματικά προικισμένους πολιτικούς θα ακολουθούσαμε τον δρόμο που χάραξε ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα, που δεν χάνει ευκαιρία στο να επαναλάβει ότι επιθυμεί να ξυπνήσει το επιχειρηματικό ζώο μέσα σε κάθε Βραζιλιάνο και σε κάθε Βραζιλιάνα πολίτη.

Ασφαλώς δεν το ισχυρίζεται αυτό επειδή εκεί βρίσκονται κοντύτερα στην αχανή ζούγκλα του Αμαζονίου αλλά διότι έχει απόλυτα κατανοήσει ότι η φύση του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με τις αρχές του καπιταλισμού, που δεν μας φορέθηκαν καπέλο, όπως ισχυρίζονται αρκετοί, αλλά αντίθετα καθορίζουν την συμπεριφορά μας σε κάθε οικονομική συναλλαγή ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιούμε.

Το ισχυρό σημείο του καπιταλισμού είναι η δύναμη της προσμονής στο κέρδος που κάνει τα πρόσωπα να λάμπουν από δημιουργική έξαψη. Αντίθετα στα εξισωτικά συστήματα, μετά την νεανική έξαψη της συντροφικότητας τα μόνα που παραμένουν είναι τα συντροφικά μαχαιρώματα. Ο Μπολσεβικισμός διαλύθηκε πολύ πριν καταφέρει να διαμορφώσει τους όρους μιας πραγματικά κομουνιστικής κοινωνίας διότι την πρόλαβε η ατσάλινη πυγμή των κρατιστών του Λένιν και του επιλεγμένου από τον ίδιο διαδόχου του Στάλιν, οδηγώντας σε μια καρικατούρα σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο Χριστιανισμός ξεκίνησε ως αδελφότητα αγάπης μέσα από μυριάδες κινήματα αμφισβήτησης της Ρωμαϊκής εξουσίας για να καταλήξει μηχανισμός υποστήριξης της κάθε κρατικής εξουσίας.

Η συνεργατικότητα των Κιμπούτς του Ισραήλ έχει πλέον παρακμάσει μέσα σε μια ψευδεπίγραφα δημοκρατική κοινωνία.

Αντίθετα, το κίνητρο που παραμένει ζωντανό και πάντα επίκαιρο είναι η προσμονή σε ένα καλύτερο αύριο. Η προσμονή για το καλύτερο και ο μηχανισμός που θα μπορούσε να την παρακολουθήσει με μαθηματικές εξισώσεις (Theory of expectation) χάρισε το Nobel οικονομίας στον Μίλτον Φρίντμαν και όχι όπως λανθασμένα υποστηρίζεται o αχαλίνωτος Φιλελευθερισμός (Νεοφιλελευθερισμός) του.

Στην Ελλάδα του σήμερα αυτή η προσμονή είναι τσαλαπατημένη. Η αριστερά βγαίνει συνεχώς με πολιορκητικούς κριούς να κτυπήσει το κάστρο της ελπίδας που χαρακτήρισε παρασιτικό λες και τα παράσιτα έχουν την ικανότητα να διαλέγουν τους μέσα από το κάστρο και να αποφεύγουν τους πολιορκητές.

Στην Ελλάδα του σήμερα κόβουμε, κόβουμε και ξανακόβουμε διότι είναι εύκολο αφού μέχρι τώρα απλώναμε, απλώναμε και ξαναπλώναμε στα όρια της ασυδοσίας.

Είχαμε τεντώσει πάρα πολύ τα πόδια μας και δεν βλέπαμε ότι ακόμα και οι φούσκες μας ήταν κρατικής προέλευσης και επομένως υποδεέστερες και σε καμία περίπτωση ανταγωνιστικές εκείνων των ξένων χρηματοοικονομικών οίκων που γιγάντωναν τις δυνάμεις της νέας Ρώμης.

Ακόμα και σε αυτή την δημιουργική της ψευτοανάπτυξης χρησιμοποιήσαμε τις ικανότητες των καθηγητών της νέας Ρώμης όπως η Goldman Sachs που διαμόρφωσε με την κυβέρνηση Σημίτη τα τεχνάσματα για να μπούμε στην ΟΝΕ!!!

Άξιος ο μισθός των καθηγητών αλλά και των μαθητών τους. Καταφέραμε να μπούμε στη φάκα της ΟΝΕ μέσα σε μια προολυμπιακή έξαψη. Είχαμε μάθει για το τυρί και είχαμε τους λόγους μας.

Οι φάκες όμως δεν έχουν έξοδο. Τα ίδια σίδερα της εισόδου είναι πάντα ανεστραμμένα για να αποτρέπουν την διαφυγή ή να την καθιστούν αφάνταστα επώδυνη.

Στην Ελλάδα του σήμερα φαίνεται επομένως αναγκαίο πως πρέπει να μάθουμε και άλλες τέχνες. Το κόψιμο είναι του χασάπη αλλά ο χασάπης θα πεινάσει χωρίς την ειδικότητα του ψήστη και τις χάρες του βοσκού.

Στην Ελλάδα του σήμερα χρειαζόμαστε και άλλες τέχνες αλλά και άλλα μέσα για να ανακάμψουμε. Πρέπει ότι κόβουμε από τη μια για να μειωθεί το έλλειμμα να το οδηγούμε από την άλλη στην ιδιωτική παραγωγική διαδικασία και πρωτοβουλία.

Αν δεν μπορούμε εμείς, γιατί μάθαμε στο ραχατλίκι, ας δώσουμε κίνητρα στους εκατοντάδες χιλιάδες άεργους πλέον οικονομικούς μετανάστες, που μέχρι πρόσφατα απορροφούσε ο οικοδομικός οργασμός, για να γίνουν αυτοί οι παραγωγοί και αυτοί οι επιχειρηματίες που θα τραβήξουν την οικονομία μπροστά μέχρι να ξυπνήσουμε κάποτε και εμείς για να τους ακολουθήσουμε και να τους ξεπεράσουμε σε μια κούρσα ανάπτυξης.

Όμως επιτέλους κάποιος πρέπει να τρέξει με δύναμη και χωρίς χρονοτριβή.

Η παραγωγική διαδικασία πρέπει να πάρει τα πάνω της και αυτό για μας τους Έλληνες μεταφράζεται σε υψηλή ποιότητα τουριστικού προϊόντος και ουσιαστική αναδιάρθρωση της αγροτικής οικονομίας.

Τέρμα στα βαμπάκια των βρώμικων επιδοτήσεων και τέρμα στους τυχοδιώκτες που θέλαν απόσβεση της τουριστικής τους επένδυσης σε μια τριετία, πωλώντας το μέταλλο για χρυσάφι.

Τέρμα στα πλαστικοποιημένα μαρμελαδάκια, στα σιχαμερά ψωμάκια, στις κακοτηγανισμένες πατάτες και στους άπλυτους σερβιτόρους.

Όσοι επί χρόνια αποστρέφονταν την ιδέα να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης πρέπει να αρχίσουν να το ξανασκέπτονται.

Έκαναν ασφαλώς λάθος διότι σε τίποτα δεν υπερτερεί ο βιομηχανικός εργάτης, όπου μπορεί να σταθεί μια βιομηχανία, από έναν επαγγελματία σερβιτόρο.

Άλλωστε γύρω από μια ποιοτική αγορά που απορροφά επαγγελματίες του τουριστικού προϊόντος αναπτύσσονται όλα τα λεγόμενα χάριν της ματαιοδοξίας μας ευγενή επαγγέλματα του δικηγόρου του λογιστή του μαρκετίστα ή ακόμα και του γιατρού. Χωρίς όμως τη βάση των τουριστικών υπηρεσιών που μπορούμε να προσφέρουμε, χωρίς ανταγωνισμό από την Κίνα, η κοινωνία μας δεν θα λειτουργήσει ούτε θα αναπτυχθεί.

Στην Ελλάδα επομένως πρέπει να αλλάξουμε ουσιαστικά διαμορφώνοντας σε συνθήκες κρίσης μια λογική που δεν θα αγνοήσει την χρησιμότητα του χασάπη αλλά θα επιμείνει στην παραγωγή του κρέατος.

Να είναι καλό, υγιεινό, και κατά το δυνατόν βιολογικό. Τότε και οι χασάπηδες θα έχουν δουλειά και ο ψήστες... Το προϊόν θα είναι εξασφαλισμένο και αρκετό για όλους.

Τότε η κυβέρνηση θα “κόβει μονέδα” από φόρους και λοιπές αρπακτικές επινοήσεις για να μας ανακουφίζει από τα περιττά πλούτη...

Σήμερα, μετά τον πρώτο γύρο, άντε μετά τον δεύτερο, το πανέρι με τον οβολό μας θα μείνει άδειο διότι το εκκλησίασμα θα έχει χάσει την πίστη του. Όχι μόνο δεν θα έχει οβολό να καταθέσει στο πανέρι αλλά ούτε καν θα πατά στην εκκλησία...

Σήμερα, θα πρέπει να επαναπρογραμματιστούμε σε ενέργειες στα πλαίσια του κατεπείγοντος απομειώνοντας την αναγκαιότητα μιας υποκριτικά οριοθετημένης δημοκρατικής επίφασης στα δικαιώματα των ολίγων ενάντια στους πολλούς.

Είναι επομένως καιρός να βγάλουμε την δικαστική εξουσία από τα επικίνδυνα εδάφη μιας έμμεσης διαχείρισης της οικονομικής δραστηριότητας του τόπου. “Ο καθείς εις το είδος του και ο Λουμίδης στον καφέ του” έλεγε η επιτυχημένη διαφήμιση κάποτε. Αυτό θα πρέπει να είναι το μήνυμα και προς τις δικαστικές αρχές που εμπλέκονται στην απονομή της δικαιοσύνης ακυρώνοντας έργα τεράστιας οικονομικής σημασίας για τον τόπο επειδή προσέφυγαν σε αυτές με παραπλανητικές διεκδικήσεις και σκοτεινά συμφέροντα οι πολυποίκιλοι εκφραστές του πολιτικαντισμού.

Η πρόσφατη ανάκληση της άδειας υλοποίησης της τουριστικής επένδυσης στην ανατολική Κρήτη, σε εδάφη της Μονής Τοπλού, αποτελεί το τελευταίο κραυγαλέο παράδειγμα σε σειρά τέτοιων άστοχων αποφάσεων.

Φτιάξαμε κάποτε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς ώστε να εξασφαλίζονται τα δικαιώματα και του απλού πολίτη απέναντι στο ανελέητο κράτος της συλλογικής ή ανύπαρκτης ευθύνης για να καταλήξουμε σε μια κατάσταση που αντικατέστησε την προκλητική αυθαιρεσία των ανεύθυνων πολλών με την θεσμοθετημένη αυθαιρεσία των ανεύθυνων ολίγων και την εγκυρότητα ενός θεσμού που αφήνει συνεχώς ερωτηματικά για τις λαμβανόμενες αποφάσεις του.

Σήμερα πρέπει να διαμορφώσουμε συνθήκες αισιοδοξίας για τον απλό άνθρωπο με το να του μεταφέρουμε την πίστη ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του στέκονται δίπλα του για να έχει τη δύναμη να ξεκινήσει το παραγωγικό και καινοτόμο έργο του.

Σήμερα, το 1.000.0000 ευρώ που υποσχέθηκε ο κύριος Χρυσοχοϊδης σε εκείνους που θα οδηγήσουν στη σύλληψη των γνωστών αγνώστων και επίδοξων δολοφόνων της ηρωικής Κούνεβα θα είχαν ακόμα μεγαλύτερο νόημα αν χρηματοδοτούσαν ως χορηγία με το όνομα της τον νεαρό που θα έβαζε σε εφαρμογή μια καινοτόμα επιχειρηματική ιδέα.

Σε αντίθεση τα ποσά που αφιερώνονται σε αυτές τις πρωτοβουλίες είναι στο προσβλητικό ύψος των 3.000 ευρώ για την ποιο πρωτοποριακή ιδέα στις ετήσιες επιβραβεύσεις του κέντρου επιχειρηματικής καινοτομίας.

Θυμάμαι την ειρωνεία στο πρόσωπο του τρίτου κατά σειρά αξιολόγησης όταν παρελάμβανε μόλις πριν τρία χρόνια το χιλιάρικό του ενώ είχε καταβάλει τεράστια προσπάθεια για την υλοποίηση μιας ιδέας που καθόλου δεν υστερούσε του γνωστού Facebook που σήμερα κοστολογείται σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια.

Σήμερα πρέπει να αλλάξουμε και να εργαστούμε με αίσθημα πραγματικής συλλογικής ευθύνης εφόσον όλους μας αγκαλιάζει πλέον η κοινή μοίρα του SCHICKSALS – GEMEINSCHAFT που σημαίνει ότι ή όλοι μαζί θα ζήσουμε ή όλοι μαζί θα πεθάνουμε.