ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ…

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 26η Φεβρουαρίου 2010)

Επιτέλους! Βρέθηκε ο ένοχος για την υπερχρεωμένη Ελλαδίτσα. Είναι οι κερδοσκόποι!
Αυτό διατυμπανίζουν τα ποικίλα έντυπα και οι ανεξάντλητες αναλύσεις των εκφραστών του λαϊκισμού.

Αυτή τη φορά δεν θα περιοριστώ στην αριστερά διότι λαϊκισμός υπάρχει παντού, αριστερά, δεξιά αλλά και στη μέση, ναι και στη μέση και αυτό δείχνει κατευθείαν στο παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ. Να με συγχωρήσουν εδώ οι αναγνώστες μου αλλά δεν έχω μάθει να εκφράζω κομματικές θέσεις με αποτέλεσμα να λέω τα σύκα - σύκα και την σκάφη-σκάφη.

“…Έλα όμως που καπιταλισμός χωρίς κερδοσκόπους είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, αφού η δουλειά τους είναι να βρίσκουν τους πιο αδύνατους κρίκους στο σύστημα και εκεί να χτυπάνε, εφόσον έτσι πραγματοποιούν τα πελώρια κέρδη τους” συνεχίζουν...

Μέχρις εδώ καλά φίλοι μου λαϊκιστές. Πράγματι τι σκορδαλιά θα ήταν αυτή χωρίς σκόρδο εκτός αν μιμηθούμε τους ζυθοποιούς που διανέμουν μπύρα χωρίς αλκοόλ αφού έχει προηγηθεί κανονική ζύμωση. Το σκόρδο όμως πως να το αφαιρέσεις ή τι να αφαιρέσεις; Την οσμή; Μα τότε δεν θα έχεις σκόρδο...

Ο καπιταλισμός, όπως έχω επανειλημμένα γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου, είναι πράγματι ένα σύστημα που στηρίζεται στην παρόρμηση και στην προσμονή ενός καλύτερου αύριο. Αν κόψεις από τον Άνθρωπο το δικαίωμα να ονειρεύεται για ένα καλύτερο αύριο, είναι σαν να τον στέλνεις στον τάφο πριν την ώρα του.

Μα θα πουν οι λαϊκιστές, και σε ένα σύστημα που καθορίζεται από σοσιαλιστικά πρότυπα όλοι περιμένουν ένα καλύτερο αύριο και όλοι συνεργάζονται για να το επιτύχουν.

Το μυστικό είναι στο όλοι διότι μπορεί μεν να το θέλουν όλοι αυτό το καλύτερο αύριο αλλά το πως ερμηνεύει ο καθένας την συνεργασία είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. π.χ. το όλοι αφορούσε και τους λιμενεργάτες του ΟΛΠ αλλά μερικοί θεώρησαν ότι είχαν λόγους να παίρνουν τετραπλάσιους έως εξαπλάσιους μισθούς από τους άλλους και φόρτωναν με ψεύτικες υπερωρίες το ιστορικό τους. Το ίδιο έκαναν και οι εργοδηγοί του ΟΣΕ με το παράδοξο να έχουμε μέσα σε μια τετραετία αύξηση κατά 70% της μισθοδοσίας ενώ υπήρξε μείωση κατά 30% του προσωπικού. Και οι μεν και οι δε ερμήνευαν το όλοι διαφορετικά... Διαφορετικά το ερμήνευαν και οι πρωτεργάτες της Ρωσικής επανάστασης θεωρώντας τους αγρότες ξένο σώμα και υποχείριά τους όχι πολύ διαφορετικά από τα υποζύγια για τις αγροτικές εργασίες. Έτσι η πλειοψηφία πλέρωσε μια ελίτ 900.000 ατόμων σε μια χώρα 150.000.000 ψυχών για να τους φέρει το φως της επανάστασης που δεν ήταν παρά στυγνή δικτατορία του γραφειοκρατισμού και ούτε καν του προλεταριάτου όπως διακήρυσσε.

Η ανθρώπινη συνεργασία για το κοινό καλό είναι ασφαλώς επιθυμητή αλλά μόνο όταν ελέγχεται και συμφωνείται από όλους.

Σε βάθος χρόνου όμως έχει αποδειχτεί ότι οι συμφωνίες της στιγμής δεν αντέχουν διότι τα πρότυπα των γενεών που ακολουθούν αναπτύσσουν νέες δυναμικές και νέες αντιλήψεις για το επιθυμητό. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να κρατάς την κοινωνία δεμένη με πρότυπα ισότητας και κανόνες ή νόμους παρά μόνο εάν αυτοί εκφράζουν και βρίσκονται σε αρμονία με τα εκάστοτε πολιτιστικά πρότυπα ενός λαού. Οι κοινωνίες που άντεξαν διαμορφώνοντας κανόνες ισοπολιτείας ήταν εκείνες που είχαν κτίσει ένα συμπαγές πολιτιστικό πρότυπο του οποίου οι αξίες δεν επιβάλλονταν αλλά επιδέχονταν ερμηνείας και βελτίωσης από τα ελεύθερα και δραστήρια μυαλά της εποχής τους.

Σήμερα όμως έχουμε βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη για τους πολλούς κρίση που επιβάλει, έστω για κάποιο διάστημα, συνεργασία ακόμα και από εκείνους που ήταν ανέκαθεν πολέμιοι τέτοιων μεθόδων για ίδιον όφελος.

Και όμως ούτε για αυτή την περιστασιακή συνεργασία υπάρχει συγκατάθεση ή η παραμικρή διάθεση να επιτευχθεί.

Έτσι, ο καπιταλισμός, λέξη που για δεκαετίες είχε καταχωνιαστεί στα πονήματα της Πολιτικής Οικονομίας, ανασύρθηκε ως ο μπαμπούλας και ο εχθρός της κοινωνίας. Βαρέστε τους καπιταλιστές, κτυπήστε αλύπητα τους πλουτοκράτες, ξεβρακώστε τους από τα πλούτη και πάρτε τα για να ζήσετε εσείς κακόμοιροι και καταταλαιπωρημένοι εργάτες. Τώρα για το ποιοι είναι οι Έλληνες εργάτες θα σας γελάσω. Η ανάμνηση που μου αφήνει κάθε επίσκεψη στο χωριό της καταγωγής μου, στη Μεσσηνία, είναι ότι αυτό το είδος, όντας εξαφανισμένο, έχει αντικατασταθεί από ξένους καταταλαιπωρημένους οικονομικούς μετανάστες ενώ οι ντόπιοι “άρχοντες” μηρυκάζουν την τοπική πολιτική στους καφενέδες.

Για να γίνει ποιο πειστική η επίθεση κατά του καπιταλισμού συνοδεύεται και από το αλατοπίπερο των κερδοσκόπων. Μα τι καπιταλισμός θα ήταν αυτός χωρίς κερδοσκόπους (σκόρδο). “…Αυτή λοιπόν η πανάθλια ράτσα φταίει για όλα. Είδατε εκεί πόσα παίρνουν τα στελέχη τους, όσοι οι κόποι μια δικής μας ζωής σε ένα χρόνο και ακόμα περισσότερα…” λένε...

Εδώ είναι λοιπόν που μπαίνουμε στα χωράφια του λαϊκισμού, στα χωράφια που δεν είναι μόνο οι ακραίοι που τα επισκέπτονται ολοένα και συχνότερα αλλά και οι μάζες των κεντρώων σε πεποιθήσεις πολιτών.

Όσο αγριεύει ο φόβος και όσο στενεύει ο κορσές από τα εξαγγελλόμενα μέτρα, τόσο αυξάνονται οι επισκέψεις στα χωράφια του λαϊκισμού.

Στα χωράφια δηλαδή που κερδίζει έδαφος το πως θα γυρίσουμε την πλάτη στους μέχρι τώρα συνεργάτες μας ώστε αφού εξαντλήσουμε τα εφόδια της πλουτοκρατικής ελίτ να μην έχουμε κανέναν στο κεφάλι μας.

Να πως με ένα σμπάρο κτυπιούνται δυο τρυγόνια, και το πως να κανονίσουμε τους δικούς μας μισητούς πλουτοκράτες αλλά και το πως να ξεκόψουμε από τα επίφοβα συνεταιράκια μας... Άλλωστε σε σκοτεινές δουλειές ποιος αφήνει τον συνεταίρο του να δει το φως άμα έχει την ευχέρεια να τον κανονίσει πρώτος;

Αυτό μηνύουμε προς τα έξω και αυτό ακούν με απορία οι ξένοι δανειστές μας και απορούν.

Οι περισσότεροι δεν πιστεύουν στα αυτιά τους. Μα λενε, εσείς κοντεύετε να έχετε περισσότερα κατά κεφαλή αυτοκίνητα από όσα εμείς. Εσείς ζείτε πλέον σε πολύ καλά και ιδιόκτητα σπίτια ενώ μας λετε ότι είστε φτωχότεροι. Εξηγείστε μας πως καταφέρατε και πετύχατε αυτή την μαγική δεξιοτεχνία ώστε να είστε φτωχότεροι αλλά να ζείτε καλύτερα; Ρωτούν αλλά απάντηση δεν παίρνουν.

Εμείς όμως συνεχίζουμε κάνοντας και δεύτερο μοιραίο λάθος.

Μα, τους λεμε, εσείς μας τα ξαναπαίρνετε πίσω για να προμηθευτούμε από σας τα αυτοκίνητά μας. Μας τα παίρνετε πίσω για να αγοράσουμε από εσάς τους μηχανολογικούς εξοπλισμούς που απαιτούνται σε οτιδήποτε κατασκευάζουμε. Μας τα παίρνετε για να μας δώσετε πολεμικά αεροπλάνα, φρεγάτες και υποβρύχια για την άμυνά μας.

Φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτή μας την επιχειρηματολογία κάνουμε το δεύτερο μοιραίο λάθος. Διότι αφού τόσα πολλά από τα λιγοστά που κερδίζουμε ή μας επιχορηγούν με τα διάφορα κοινοτικά προγράμματα τα επιστρέφουμε για κανόνια, τανκς και αεροπλάνα, πως μένουν αρκετά ώστε να τα καταφέρνουμε εξίσου καλά με εκείνους; Ποια είναι η ακόμα ποιο μυστήρια μαγική συνταγή;

Έτσι πάμε για μαλλί επιχειρηματολογώντας και πιανόμαστε από τα δικά μας κέρατα.

Από την άλλη, δεν λέμε να μάθουμε αριθμητική. Η προχτεσινή απεργία με την συνεργασία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ένθερμης υποστήριξης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (Π.Α.ΜΕ.) του ΚΚΕ, δεν αρκέστηκε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το υπερβολικό σφίξιμο του ζωναριού που σε πολλές περιπτώσεις συναγωνίζεται την αγχόνη, δίνοντας τους δίκιο, αλλά πέρασε σε μια ιδιόμορφη και στα όρια της προβοκάτσιας αντεπίθεση ζητώντας αυξήσεις.

1400 € λένε θα πρέπει να είναι ο κατώτερος μισθός του εργάτη σε μια εποχή που ο Έλληνας εργάτης είναι το ίδιο σπάνιος με την πολική αρκούδα... Στην κυριολεξία άφαντος ακόμα και από την μοναδική ατμομηχανή της οικονομίας μας, την οικοδομική δραστηριότητα.

Όμως, και παρά την ανεργία που στην πραγματικότητα ξεπερνά το 18%, το γενικό αίσθημα είναι ότι οι οικονομικοί μετανάστες πρέπει να παραμείνουν στη χώρα και να έχουν όλοι δουλειές.

Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, πρέπει να έχουν δουλειά κάπου... ε; κάπου...

Ταυτόχρονα, όλοι μηδενός εξαιρουμένου πρέπει να παίρνουν 1400 € μηνιάτικο από κάποιον... ε; κάποιον...

Το κάπου και το κάποιον παραμένουν δυστυχώς απροσδιόριστα ή μάλλον προσδιοριζόμενα ως προϊόντα κλοπής, αφού δεν θα τα δώσουν με την συγκατάθεσή τους οι πλουτοκράτες.

Ομολογώ ότι στη συλλογιστική αυτή κάνω πάντα το λάθος να μην αντιλαμβάνομαι ότι όταν έχεις τις πλούσιες τράπεζες δίπλα σου δε πρέπει να κάθεσαι και να βασανίζεις το σκερβέλο σου με τέτοια απλοϊκά ερωτήματα.

Αντίθετα οργανώνεις μια καλή επιχείρηση με μερικές βαριοπούλες και γιατί όχι και κανένα Καλάσνικοφ και ντου για τα θησαυροφυλάκια της ελίτ. Τα ρημάζεις μέχρις εκεί που δεν παίρνει και ω ποια ευτυχία, γινόμαστε όλοι υψηλόμισθοι για να αγοράζουμε περισσότερα καταναλωτικά αγαθά από εκείνους που βρίζουμε και αποποιούμεθα τη φιλία τους, έστω και κακομοιριασμένη, όπως τελευταία.

Προσπάθησα, κατά την προχτεσινή απεργία, να δω προτάσεις για το πως θα βγούμε από το χρέος, πως θα αντιμετωπίσουμε το εμπορικό μας έλλειμμα και το πως θα παράγουμε περισσότερα και ποιοτικότερα προϊόντα ή πως θα καταστήσουμε τη γεωργία μας ανταγωνιστικότερη αλλά δεν είδα.

Διάβασα όμως σοφιστικέ αναλύσεις που εξέφραζαν θυμό απέναντι στην Ευρώπη που τα έβαλε με τους καλλιεργητές μπαμπακιών της χώρας μας ευνοώντας έτσι τις φθηνότερες τριτοκοσμικές χώρες και αναρωτήθηκα. Μα είναι δυνατόν; Αυτοί θα πρέπει να είναι διχασμένες προσωπικότητες. Από την μια θέλουν ο κάθε μετανάστης να έχει δουλειά και από την άλλη οι χώρες καταγωγής τους να ψοφολογούν αφού δεν θα αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Ειλικρινά όσο και αν το ανέλυα δεν κατέληγα σε οτιδήποτε που να μοιάζει ελάχιστα λογικό.

Δεν έβρισκα απάντηση για ένα ακόμα μοιραίο όπως φαίνεται λάθος εφ’οσον, από τη μία απεχνανόμαστε τις κατώτερες, τριτοκοσμικές, χώρες επειδή έχουν το θράσος να μας πωλούν τα φτηνά μπαμπάκια τους με τα οποία εμείς κάνουμε παιχνίδι, κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους με το μαγικό αβγάτισμα των καλλιεργούμενων εκτάσεων και κατ επέκταση των επιδοτήσεων, και από την άλλη αδιαφορούμε για την ανέχεια που θα δημιουργηθεί στις χώρες τούς από τις δικές μας καλλιεργητικές εμμονές.

Τα αδιέξοδα λογικής και εντιμότητας είναι προφανή. Και όμως από κανέναν δεν λείπει η βασική αναλυτική ικανότητα για να αντιληφτεί ότι όταν η στάμνα έχει μεγαλύτερη εκροή από εισροή δεν θα γεμίσει ποτέ και θα πρέπει είτε να φτιάξουμε άλλη στάμνα που να μη χάνει είτε να πάμε σε άλλη πηγή με περισσότερο νερό.

Τα αδιέξοδα όμως αυτά δεν είναι παρά προφάσεις που κρύβουν το πραγματικό κίνητρο που δεν είναι άλλο από τη γνωστή διαπίστωση ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται διότι μόνο εν μέσω κρίσης τα ψηφαλάκια του 8% μπορεί να γίνουν 10%, 12% ή και 16% και ποιος ξέρει, με λίγο ακόμα σπρώξιμο, πραγματική εξουσία. Ποια η ντροπή επομένως για λίγο παραλογισμό, για λίγη υποκρισία, για λίγο ή περισσότερο λαϊκισμό, για λίγη ξεδιαντροπιά ή ακόμα και για λίγη αήθεια. Μάλλον καμία αφού το αποτέλεσμα μετράει και θα γλυκάνει τους κόπους μια ζωής που τελικά λοξοδρόμησαν σε ανέντιμα μονοπάτια που πολύ απέχουν από τη σοσιαλιστική λεωφόρο αλλά καθόλου από την εγωπάθεια και την εξυπηρέτηση του κάθε υπερεγώ.