Τα οικονομικά μέτρα και το τέχνασμα της βιονικότητας...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 22α Ιανουαρίου 2010)

Ζούμε ίσως την πιο σκληρή χρονιά μετά την μεταπολίτευση... Ποτέ πριν η ΕΚΤ και οι εταίροι μας δεν μας πίεσαν περισσότερο για να γίνουμε ειλικρινέστεροι με τους αριθμούς και πραγματιστές στα μέσα και στις τεχνικές με τις οποίες θα μειώσουμε το έλλειμμα σε ελεγχόμενο επίπεδο.

Πολλοί αγνοούν τους λόγους που πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα στο περιβόητο 3% του ΑΕΠ και συνεχίζουν να το θεωρούν αυθαίρετο εφεύρημα κάποιων άσπλαχνων Ευρωπαίων ιθυνόντων που θέλουν μόνο να μας ταλαιπωρούν...

Βλέπουν ίσως και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης, ακόμα και της ομάδας της ΟΝΕ, να έχουν αντίστοιχα ελλείμματα και θεωρούν ότι πρόκειται για έκδηλη κακία των ισχυρών πάνω στη μικρή μας χώρα.

Αν όμως σκεφτούν λίγο περισσότερο θα καταλάβουν ότι εάν μια χώρα αυξάνει το έλλειμμα της π.χ. με 9% και μια άλλη με 3% αυτό σημαίνει ότι η χώρα με το 9% θα έχει ολοένα και περισσότερα να εξοφλήσει και άρα είτε θα πρέπει να αυξάνει κατά την διαφορά την παραγωγικότητά της είτε να βρει άλλους μαγικούς τρόπους κάλυψης.

Η μαγεία όμως, εξ όσων γνωρίζω, κτυπήθηκε άγρια από το όργανο της Καθολικής εκκλησίας, την Ιερά εξέταση και αφανίστηκε σε σημείο που δεν άφησε ικανές και υποσχόμενες τεχνικές σε μας τους σύγχρονους.

Από την άλλη, το ερώτημα γίνεται δυσκολότερο να απαντηθεί αν συλλογιστούμε ότι όχι μόνο πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα αλλά και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε αυτό να βαίνει μειούμενο ή έστω να σταθεροποιηθεί από μια οικονομία που δεν διαθέτει δομές που αποσκοπούν σε αύξηση της παραγωγικότητας.

Αν τις διέθετε δεν θα υπήρχε έλλειμμα για να χρειάζονται έκτακτα μέτρα...

Γίνεται επομένως σαφές, με αυτόν τον απλούστατο συλλογισμό, ότι η μείωση του ελλείμματος δεν ξεκινά από αυθαίρετες επιταγές οργάνων του κακού καπιταλισμού όπως ισχυρίζεται με αρκετή αφέλεια και περισσή σκοπιμότητα η αριστερά...

Μπορεί το να τα πάρουμε ή να τα “φαμε” από τους πλουτοκράτες να ξυπνά κάποια επαναστατικά ένστικτα που έχουν επί μακρόν μείνει σε καταστολή αλλά εάν ξυπνήσουν η προσπάθεια θα είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία... Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ένα σημαντικό μέρος της αριστεράς επιμένει στην απομάκρυνσή μας από την ομπρέλα της ΕΕ και κατ επέκταση της δύσης.

Μπορεί έτσι να γυρίσουμε σε επίπεδα αναπτυσσόμενης χώρας με πολλά δεινά για τον μέσο εργαζόμενο αλλά οι οπαδοί της αριστεράς θα αισθάνονται συγκριτικά καλλίτερα έχοντας αυξήσει την επιρροή τους σε μια καταβαραθρωμένη οικονομία που θα αποζητά στην μόνη απομένουσα ψευδαίσθηση την σανίδα σωτηρίας.
Τέτοια σενάρια είναι προφανές ότι βρίσκουν την πλειοψηφία απέναντί τους.

Τα τραγικά αποτελέσματα μια τέτοιας απομονωτικής εκτός Ευρώ προοπτικής τονίζει ο Γιάννης Στουρνάρας, θέτοντας μας “Επί των τύπων των ήλων” ισοδυναμούν με μίνι χρεωκοπία. Πρόκειται για έναν εφιάλτη που δεν θέλω ούτε να τον σκέπτομαι, κατέληξε.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η έξοδος από το Ευρώ ώστε να έχουμε το πλεονέκτημα δήθεν της υποτίμησης σημαίνει ότι θα φορτωθούμε όλο το βάρος του υπάρχοντος χρέους και μάλιστα με υποχρέωση αποπληρωμής του από ένα ασθενέστερο νόμισμα όπως η νέα δραχμή.

Για να είμαστε συνεπείς στην αποπληρωμή του χρέους θα πρέπει ασφαλώς να ξαναδανειστούμε όπως σήμερα και να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για την αποπληρωμή του χωρίς να μπορεί κάποιος να προβλέψει την στάση των μελλοντικών δανειστών μας απέναντι σε μια χώρα που θα έχει ήδη χρεοκοπήσει και θα ζητά νέα δάνεια για να καλύψει τα παλαιά.

Αναμφίβολα το σημερινό υψηλό κόστος δανεισμού θα γίνει ακόμα απεχθέστερο έστω και αν λείπει το στοιχείο της άμεσης συγκρισιμότητας με την προφανή διαφορά του ανοίγματος (spread) του Ελληνικού επιτοκίου δανεισμού από το Γερμανικό στα εκδιδόμενα ομόλογα.

Οι οπαδοί της υποτίμησης ελπίζουν ότι με την υποτίμηση θα κάνουμε τα αγαθά που παράγουμε και τις υπηρεσίες που προσφέρουμε ελκυστικότερες στους ξένους που έτσι θα συρρεύσουν στη χώρα μας είτε για να επενδύσουν είτε για να απολαύσουν τις μέρες της σχόλης τους στα νησιά μας.

Δείτε όμως ότι και σήμερα το κόστος των διακοπών που φέρνει τους τουρίστες στη χώρα μας είναι υψηλότερο από εκείνο χωρών που έχουν το ίδιο νόμισμα με μας και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο διαφοράς που ακόμα και μια υποτίμηση της τάξης του 30% μόλις και μετά βίας θα μας έφερνε στα ίσια...

Προφανώς δεν μιλάμε για υποτίμηση υψηλότερη από αυτό το ποσοστό διότι τότε το παγόβουνο του υπάρχοντος χρέους θα μας πλακώσει όπως τα βράχια το οδόστρωμα της Εθνικής στα Τέμπη και δεν θα βρεθεί κανείς εργολάβος να τα αποσύρει χωρίς θλιβερές υποθήκες σε βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Αν πάρουμε την άλλη μεγάλη πηγή εισοδήματός μας, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι εκτός της κρίσιμης κατάστασης που βρέθηκε από το 2008 η ναυτιλία, την υποτίμηση θα ακολουθήσει έστω μερική προσαρμογή προς τα κάτω των μισθών των ναυτικών μας.

Το χειρότερο όμως που θα μας συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση είναι άλλο, και είναι ατυχώς αυτό που συνέβη αρκετές φορές μετά την μεταπολίτευση, όταν είχαμε εμφανείς και αφανείς (διολισθήσεις) υποτιμήσεις

Αυτό που μας συνέβη είχε την αποτελεσματικότητα του ναρκωτικού υπό την επήρεια του οποίου μετατραπήκαμε σε ένα είδος ζόμπι που χασκογελούσε με την ανάσα που πήραν οι ελαστικές εξαγωγές μας χωρίς να σκέπτεται το πληθωριστικό αποτέλεσμα των ανελαστικών εισαγωγών, τις ακριβότερες πρώτες ύλες και την αδράνεια των βιομηχανικών μας μονάδων σε καινοτόμες υποδείξεις και τακτικές.

Τα εργοστάσια συνέχισαν έτσι να ικανοποιούν με κακή ποιότητα την εγχώρια ζήτηση ενώ ο ανταγωνισμός από ακόμα φτηνότερες και ποιοτικότερες εισαγωγές τα εξοβέλιζε αργά αλλά σταθερά. Ο εφησυχασμός επομένως της υποτίμησης γύρισε ως μπούμερανγκ και κατέστρεψε και τις τελευταίες ανάσες της βιομηχανικής μας προοπτικής.

Στη γεωργία ο εφησυχασμός συνδυάσθηκε με την ευκολία των παράλογων επιδοτήσεων τα αποτελέσματα των οποίων έφεραν τον άπληστο στις πόρτες εκείνων που πριν ελάχιστα χρόνια ζούσαν έντιμα και λιτά.

Τα χωριά της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας γέμισαν ως δια μαγείας από αγρότες εισοδηματίες που μαζί με τη λιτότητα άφησαν και τα τελευταία ψήγματα εντιμότητας, διπλασιάζοντας χωράφια και επιδοτήσεις χωρίς κανείς να βλέπει ή να έχει διάθεση να ελέγξει.

Το κλίμα του εύκολου πλουτισμού που διαμόρφωσαν από τη μια πλευρά οι υποτιμήσεις και από την άλλη οι ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις αποκοίμισε τις συνειδήσεις διαμορφώνοντας τον χαρακτήρα του νεοέλληνα ωχαδελφιστή αγρότη που έπαυσε να αγωνιά για την αποδοτικότητα των καλλιεργειών του.

Άλλωστε, όποτε οι κυβερνήσεις φαίνονταν αργές στην εκπλήρωση τάχα των προεκλογικών τους υποσχέσεων τα τρακτέρ έκοβαν τη χώρα σε φέτες παραλύοντας την οικονομική δραστηριότητα. Έτσι οι αγρότες έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό των συνελλήνων τους και αποσπούσαν άκοπα ένα δυσανάλογο ποσοστό τρόμου.

Αλλά και στα νησιά η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη... Εκεί η φαντασία των εργολάβων γέννησε πολλές χρυσές χήνες και άρχισε να τις ταΐζει με το θαυματουργό χόρτο της κερδοσκοπίας... Αγόραζε βράχια και έκτιζε “πανάκριβες” βίλες που υπό κανονικές συνθήκες δεν άξιζαν ούτε τα υλικά της κατασκευής τους αλλά τιμολογούνταν βασιλικά.

Και όταν ακόμα απέσχε η κερδοσκοπία των εργολάβων κτυπούσε η πονηρία των ντόπιων που βλέποντας τους ξένους να κατακλύζουν τα νησιά τους σκέφτηκαν να κτίσουν κουτιά πάνω σε κουτιά (δωμάτια) για να στεγάσουν τους κουτόφραγκους.

Το αποτέλεσμα ήταν οι μεν εργολάβοι να μείνουν με αρκετές βραχόπληκτες βίλες αμανάτι ή ακόμα χειρότερα οι νεόκοποι κάτοχοί τους, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, να συνειδητοποιήσουν τι σουβάδες είχαν αποκτήσει ως βασιλικές αξίες, οι δε μικροξενοδόχοι να παραπαίουν από την άρνηση των κουτόφραγκων να ενσταυλιστούν στα κουτιά που τους είχαν ετοιμάσει, αναλογιζόμενοι τις υπέρογκες δανειακές υποχρεώσεις τους.

Ας μη θεωρήσουμε όμως ότι μόνο οι γεωργοί και οι νησιώτες έπαθαν των παθών τους τον τάραχο από την κρίση που απομάκρυνε βίαια την ιδεατή πραγματικότητα.

Στις αστικές περιοχές ο υψηλός πληθωρισμός έτρωγε επί χρόνια τις μεγάλες ονομαστικές αυξήσεις των εισοδημάτων των νοσταλγών της προ ΟΝΕ εποχής χωρίς κανείς να αντιδρά στα επαναλαμβανόμενα σφιξίματα των ζουναριών.

Το κράτος τα έπαιρνε με τρόπο απροκάλυπτο και ζητούσε ολοένα και περισσότερα για να συντηρεί την αδηφάγο μηχανή του. Οι συγκρίσεις με τους Ευρωπαίους ήταν ελάχιστες και πάντα με την νοσταλγία που άφηναν κάποια ταξίδια στις δυτικές πρωτεύουσες.

Οι υποτιμήσεις και οι διολισθήσεις μας έκαναν σταθερά φτωχότερους ενώ απομάκρυναν κάθε πρωτοβουλία στη διαμόρφωση ενός καινοτόμου ιδιωτικού ή ενός αποδοτικότερου δημόσιου τομέα.

Μείναμε άπραγοι στα αστικά κέντρα και χωρίς αναδιαρθρώσεις στη γεωργική παραγωγή ενώ τα τελευταίου τύπου τρακτέρ πάρκαραν στις πλατείες των χωριών ως δείγμα ξιπασμένης ευμάρειας.

Οι βιοτεχνίες και οι βιομηχανίες παρέμειναν στην υπανάπτυξή τους μέχρι να κλείσουν ή να μεταφέρουν την δραστηριότητά τους στις άλλες βαλκανικές χώρες.

Το δημόσιο μετατράπηκε αναγκαστικά σε απορροφητήρα της απραξίας και της ανεργίας χωρίς καμία αναλογιστική μελέτη να δείχνει τις γκρίζες προοπτικές του κυκλώνα που πλησίαζε. Όλοι ήλπιζαν και η προσευχή είχε αντικαταστήσει κάθε ίχνος λογικής και πρωτοβουλίας. Η δημιουργική λογιστική κλήθηκε αρωγός για την εσπευσμένη είσοδο μας στην ΟΝΕ με καρότο τα έργα χάριν του Ολυμπιακού ονείρου. Αλλά όνειρο ήταν και πέρασε... και στη λογιστική όταν εμείς παγαίναμε στην δημιουργικότητα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ερχόντουσαν... Τα τεχνάσματα έμελλε σύντομα να αποκαλυφτούν.

Έτσι χρόνο με τον χρόνο η ψαλίδα της παραγωγικής αδυναμίας του κράτους μεγάλωνε συντηρούμενη παραδόξως από το αίμα της έμμεσης φορολόγησης της παραοικονομίας και του μεταπρατικού εμπορίου που πάντα άνθιζε στη χώρα μας.

Σε αυτή τη δυσμενή και ολοένα να χειροτερεύει κατάσταση, ακούσαμε τις περίεργες φωνές κάποιων παράδοξων εργατοπατέρων που υποστήριξαν τα κεκτημένα μιας προκλητικής θρασύτητας...

Έτσι μόνο εξηγείται η επίκληση κεκτημένων όταν αυτά είναι προϊόν αποδεδειγμένης παρανομίας όπως έδειξε σχετική εισαγγελική έρευνα για τα εισοδήματά τους από τα λιμανιάτικα. Οι λιμενεργάτες είχαν το προνόμιο να είναι οι πρώτοι μεταξύ των Ελλήνων που εφάρμοσαν την βιονικότητα μένοντας ακούραστοι, 24 ώρες επί επτά μέρες κάθε εβδομάδα στις εργασιακές επάλξεις.

Πολλοί πιστέψαμε ότι οι Λιμενεργάτες ήταν οι μόνοι πρωτοπόροι της βιονικότητας σε αυτή τη χώρα αλλά έμελλε να απογοητευθούμε.

Μόλις μάθαμε από νέα εισαγγελική έρευνα ότι οι εργοδηγοί στον ΟΣΕ είχαν αντίστοιχες αποδοχές από αντίστοιχα “φιλότιμη” εργασία.

O ιός της βιονικότητας είχε μεταδοθεί και σε αυτούς.

Αύριο θα ανακαλύψουμε ότι στην Ελλάδα ο ιός Η1 Ν1 δεν είχε τα αποτελέσματα που μας είχαν προαναγγείλει αλλά ένας άλλος κτύπησε τη χώρα με την δριμύτητα του πρόσφατου σεισμού των άμοιρων Αϊτινών με τη διαφορά ότι αυτός ο ιός διέφερε στο ότι οι ασθενείς περνούσαν καλά.

Η μάσκα του ιού έκρυβε για καιρό το θαύμα της βιονικότητας που κάποιοι είχαν ανακαλύψει αλλά επιτέλους οι εισαγγελείς στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και έκαναν τη δουλειά τους.

Το μυστικό επιτέλους αποκαλύφτηκε μόνο που ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο από εκείνους που προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την προέλευση του παράδοξου πλουτισμού των εργατοδίαιτων συνανθρώπων τους.

Η τεχνική της βιονικότητας μπορεί να λειτούργησε αρχικά σαν θαυματουργός λύση για μερικούς αλλά κατέληξε σε όζουσα πληγή που απαιτεί χειρουργείο.

Η έκθεση – κόλαφος (= χαστούκι, ταπεινωτική πράξη) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 15η Ιανουαρίου 2010)

«Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία εξετάζει τους λόγους της αναντιστοιχίας των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, αποκαλύπτει «αμφίσημες εξουσίες αξιωματούχων», ακατάλληλο θεσμικό πλαίσιο και, σε κάποιες περιπτώσεις, συλλογή στατιστικών στοιχείων μέσω... τηλεφώνου...»

Την περίοδο αυτή, κάθε Έλληνας, ανεξάρτητα από τις γνώσεις και την κατανόηση που έχει στα γενικότερα προβλήματα της οικονομίας, μετατρέπεται εύκολα σε κατήγορο όσων θεώρησε ότι ευρίσκονται στην εξουσία μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν ειδικά αυτόν, ικανοποιώντας τα δικά του προσωπικά αιτήματα και θέλω...

Όσο και αν αυτό καταλήγει να είναι πρακτικά το νόημα της αντιπροσωπευτικής εκλογικής διαδικασίας, οι σχέσεις των πολιτών με τους αντιπροσώπους τους, εκτραχύνονται σε στιγμές οικονομικής κρίσης και η υπομονή στην υλοποίηση του οποιουδήποτε υπεσχημένου χάνεται.

Βλέπουμε επομένως πολίτες που ήταν παραδοσιακά δεξιοί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σε κάθε σκέψη να επιτρέψουν με την ψήφο τους την επιστροφή της δεξιάς στην εξουσία ενώ όσοι ανήκουν στην αντίθετη πλευρά και επέλεξαν την σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να θεωρούν ότι μια αλλαγή εν μέσω κρίσης και χωρίς περίσσευμα κεφαλαίων είναι ζήτημα 100 ημερών. Σε μία κοινωνία έλλογων ανθρώπων ακόμα και ο ένας χρόνος θεωρείται ελάχιστος στο να μπορέσει κάποιος να αντιληφτεί ένα περίπλοκο πρόβλημα, να ετοιμάσει αξιόπιστη λύση και να την προωθήσει με τις κατάλληλες θεσμικές και νομικές αλλαγές σε εφαρμογή, χώρια το πότε θα φανούν τα αποτελέσματα.

Όλη αυτή η επιπολαιότητα για λύσεις αύριο το πρωί που όταν δεν έρχονται οδηγούν σε συμπεράσματα ότι τάχατες δεν υπάρχουν λύσεις, παραδόξως αποφεύγεται στην καθημερινότητα του καθενός όπου δεν θα ήθελε να δεσμευτεί για τις δικές του ευθύνες και την δική του συνεισφορά σε αντίστοιχο προβληματισμό.

Και όμως για τους άλλους και ιδιαίτερα για την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, η επιδεικνυόμενη ανοχή φαίνεται ότι είναι μηδενική.

Θέλουν όλοι άμεσα διορθωτικά μέτρα χωρίς να εμβαθύνουν στα αίτια που μας οδήγησαν στη σημερινή εσωτερική κρίση, διότι η γενικότερη οικονομική συγκυρία μας άγγιξε περιορισμένα, συνεισφέροντας απλά στο να φανεί η γύμνια μας σε καταστάσεις αντιμετώπισης της δικής μας κρίσης.

Το γιατί τα μέτρα είναι ανέφικτο να είναι έτοιμα και αποτελεσματικά αύριο το πρωί δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.

Το ότι δεν πρόκειται για μέτρα τιμωρίας κάποιων σαθρών ηθικά ατόμων αλλά για μέτρα που θα αλλάξουν θεμελιακά τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας, επίσης δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.

Το ότι πρακτικά η ρίζα της σημερινής κατάστασης που οδήγησε σε επικρίσεις και προσβολές της χώρας μας από τους Ευρωπαίους Εταίρους είναι η ίδια με εκείνες που έχουν οδηγήσει σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις από της ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, δηλαδή η ανευθυνότητα του αυτός το έκανε κύριε ή αυτός μου είπε τι να σας πω και τι να σας στείλω..., δεν φαίνεται να μας απασχολεί.

Το ότι δεν είναι θέμα κυβερνήσεων ή παρατάξεων αλλά μιας ανευθυνότητας που έχει ενσωματωθεί στην κουλτούρα μας υποχρεώνοντας, υπό διαφορετικές αλλά κρίσιμες συνθήκες, στις παραμονές του εμφυλίου, τον Άγγλο επιτετραμμένο της ΣΟΕ (υπηρεσίας ειδικών επιχειρήσεων της Μεγάλης Βρετανίας) David Wallace να πει: “Oι Έλληνες, παρά την καλοσύνη και την φιλοξενία τους, είναι ένας βασικά αδιόρθωτος λαός, χωρίς μέλλον και προοπτική να καταλαγιάσει και να ζήσει ομαλά, με οποιοδήποτε τρόπο σε προβλέψιμο χρόνο...” (Βλέπε When Greek meets Greek, Reginald Leeper) συνεχίζει να μας αφήνει αδιάφορους.

O Ταγματάρχης Wallace μιλούσε τότε για την αδυναμία των Ελλήνων να συνεννοηθούν μπροστά σε έναν εξωτερικό εχθρό, προτιμώντας την εσωτερική διένεξη και τελική αδυναμία από την ισχύ της ενότητας.

Αυτό το χαρακτηριστικό της φυλής μας, να βλέπουμε τα πράγματα χρωματισμένα από το φίλτρο των προσωπικών μας επιλογών και συμφερόντων, είτε πρόκειται για την εθνική μας ενότητα είτε την αποτελεσματικότητά μας στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό, δεν φαίνεται να μας εγκαταλείπει διότι δεν άφορα του άλλους και δεν αφορά την κυβέρνηση αλλά εμάς, τον καθένα μας ξεχωριστά και βασικά το Εγώ μας...

Πρακτικά, η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις αδυναμίες της Ελλάδος κτυπά την ανευθυνότητα του καθενός μας και την παιδική αφέλεια που χαρακτηρίζει την συμπεριφορά μας σε ένα γήπεδο που επιδιώκουμε να παίζουμε χωρίς να κατανοούμε ότι είναι για μεγάλα παιδιά.

Διαβάζοντας τα όσα ακολουθούν ίσως να οδηγήσει αρκετούς να σκεφτούν ότι τα όποια μέτρα πάρει το ΠΑΣΟΚ για την οικονομία δεν θα μας σώσουν αν δεν παύσουμε να δείχνουμε τον απέναντι ως υπεύθυνο για τα δικά μας σφάλματα και την δική μας ανευθυνότητα.

Η Κομισιόν, στην έκθεση η οποία θα παραδοθεί στους Υπουργούς Οικονομικών στο επόμενο ECOFIN, κατακεραυνώνει τις αρμόδιες υπηρεσίες και τις κατηγορεί για έλλειψη υπευθυνότητας.

Μερικά από τα συμπεράσματα που καταγράφει η Κομισιόν, είναι τα ακόλουθα:

Στις 2 και 21 Οκτωβρίου 2009, οι ελληνικές αρχές διαβίβασαν δύο διαφορετικές ομάδες πινάκων Διαδικασίας Υπερβολικού Ελλείμματος (ΔΥΕ) στην Eurostat, οι οποίοι καλύπτουν το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος για την περίοδο 2005-2008, καθώς και μια πρόβλεψη για το 2009.

Στην κοινοποίηση της 21ης Οκτωβρίου, το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα για το 2008 αναθεωρήθηκε από 5,0% του ΑΕΠ (το ποσοστό που αναφέρθηκε από την Ελλάδα, και έχει δημοσιευθεί και επικυρωθεί από τη Eurostat τον Απρίλιο του 2009) σε 7,7% του ΑΕΠ.

Ταυτόχρονα, οι ελληνικές αρχές, αναθεώρησαν επίσης το προβλεπόμενο έλλειμμα για το 2009 από 3,7% του ΑΕΠ (το νούμερο που αναφέρθηκε την άνοιξη) στο 12,5% του ΑΕΠ, αντανακλώντας μια σειρά από παράγοντες όπως ο αντίκτυπος της οικονομικής κρίσης και οι δημοσιονομικές διολισθήσεις.

Ουσιαστικά, αυτή η έκθεση ασχολείται μόνο με τις εκτιμήσεις των στοιχείων του παρελθόντος.

Αναθεωρήσεις αυτού του μεγέθους στους εκτιμώμενους κυβερνητικούς δείκτες δημοσίου ελλείμματος είναι εξαιρετικά σπάνιες σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ ενώ συχνές για την Ελλάδα, αποτελώντας παραδείγματα έλλειψης ποιότητας των ελληνικών δημοσιονομικών στατιστικών και αποδεικνύοντας ότι ο εξονυχιστικός έλεγχος των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων από την Eurostat από το 2004 δεν αρκούσε για να φέρει την ποιότητά τους στο επίπεδο των άλλων κρατών μελών.

Όσον αφορά την κοινοποίηση της Διαδικασίας Υπερβολικού Ελλείμματος (ΔΥΕ) της 21ης Οκτωβρίου 2009, τα στοιχεία δεν έχουν επικυρωθεί από τη Eurostat ενώ ένας σημαντικός αριθμός θεμάτων, που αφορά τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, τις καθυστερούμενες πληρωμές στα νοσοκομεία και τις συναλλαγές μεταξύ κυβέρνησης και δημόσιων επιχειρήσεων, εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτός.

Τα ζητήματα αυτά θα πρέπει να επιλυθούν, και δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω αναθεωρήσεις του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος και χρέους ιδιαίτερα για το 2008, αλλά πιθανώς και για τα προηγούμενα έτη.

Σύμφωνα με την έκθεση, η αναθεώρηση των στατιστικών στοιχείων του ελληνικού ελλείμματος οφείλεται σε δύο διαφορετικά, αλλά συνδεόμενα προβλήματα:

Αυτά που σχετίζονται με τις στατιστικές αδυναμίες και εκείνα που σχετίζονται με τις αποτυχίες των αρμόδιων ελληνικών υπηρεσιών και οργανισμών:

Οι στατιστικές αδυναμίες οφείλονται σε μεθοδολογικές αδυναμίες ή μη ικανοποιητικές τεχνικές της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ).

Οι αποτυχίες των αρμόδιων ελληνικών υπηρεσιών και οργανισμών προκύπτουν από την ακατάλληλη διακυβέρνηση, με κακή συνεργασία και έλλειψη σαφών αρμοδιοτήτων μεταξύ πολλών ελληνικών φορέων και υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τις κοινοποιήσεις ΔΥΕ, διάχυση προσωπικών ευθυνών, διφορούμενη ενδυνάμωση αξιωματούχων και απουσία γραπτών οδηγιών και τεκμηρίωσης, που αφήνουν την ποιότητα των δημοσιονομικών στατιστικών στοιχείων έκθετη σε πολιτικές πιέσεις και εκλογικές αναμετρήσεις.

Ειδικότερα, η έκθεση αναφέρει αποδείξεις για:

• Σοβαρές παρατυπίες και ανακρίβειες στις κοινοποιήσεις μέσω ΔΥΕ για τον Απρίλιο και Οκτώβριο του 2009 και μη τήρηση των λογιστικών κανόνων.

• Κακή συνεργασία μεταξύ των εθνικών υπηρεσιών που εμπλέκονται στην κατάρτιση των στοιχείων ΔΥΕ, όπως και έλλειψη ανεξαρτησίας της ΕΣΥΕ και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους από το Υπουργείο Οικονομικών.

• Ένα θεσμικό πλαίσιο και ένα δημόσιο λογιστικό σύστημα χωρίς διαφάνεια και τεκμηρίωση ώστε να οδηγεί σε πολλές και σημαντικές αναθεωρήσεις των στοιχείων από τις ελληνικές αρχές.

• Έλλειψη λογοδοσίας δηλαδή υπεύθυνης και γραπτής τεκμηρίωσης ή πιστοποίησης με επιτρεπὀμενη την ανταλλαγή δεδομένων ακόμα και μέσω τηλεφώνου.

• Ασάφεια ευθυνών και έλλειψη υπευθυνότητας των εθνικών υπηρεσιών που συλλέγουν ή παρέχουν στατιστικά στοιχεία και δεδομένα, σε συνδυασμό με διφορούμενες αρμοδιότητες υπαλλήλων αρμόδιων για τα δεδομένα.

Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι το παρόν πλαίσιο δεν εγγυάται την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την υπευθυνότητα των εθνικών στατιστικών αρχών.

Ειδικότερα, η επαγγελματική ανεξαρτησία της ΕΣΥΕ από το Υπουργείο Οικονομικών δεν είναι εξασφαλισμένη, επιτρέποντας στα στοιχεία ΔΥΕ να επηρεάζονται από παράγοντες που δεν εξασφαλίζουν την υψηλή ποιότητα των ευρωπαϊκών στατιστικών δεδομένων.

Τα όργανα ελέγχου που διαθέτει η Eurostat έδειξαν ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα ξεπερνούν κατά πολύ αυτά που αντιμετωπίζονται μόνο με την χρήση των στατιστικών εργαλείων παρακολούθησης που διαθέτει η Επιτροπή, η οποία σύμφωνα με τον κανονισμό 479/2009 δεν έχει εξουσία ελέγχου.

Επομένως, παρά τις συντονισμένες και συνεπείς προσπάθειες που πραγματοποιούνται από την Eurostat από το 2004 για να εξασφαλιστεί η τήρηση των ισχυόντων κανόνων και μεθόδων, η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί μόνο με την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι ελληνικές αρχές πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα τα υπάρχοντα μεθοδολογικά ζητήματα, αλλά να θέσουν σε εφαρμογή διαφανείς και αξιόπιστες πρακτικές εργασίας μεταξύ των εθνικών υπηρεσιών που εμπλέκονται.

Θα πρέπει να αναθεωρήσουν το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο ώστε να εξασφαλίζεται η επαγγελματική ανεξαρτησία και την πλήρη και απρόσκοπτη λογοδοσία της ΕΣΥΕ και των άλλων υπηρεσιών που εμπλέκονται στον τομέα των στατιστικών δεδομένων της ΔΥΕ.

Αν οι θεσμικές αδυναμίες που εντοπίζονται στην παρούσα έκθεση δεν αντιμετωπιστούν και δεν υπάρξουν τα κατάλληλα σημεία ελέγχου, η αξιοπιστία των δεδομένων για το ελληνικό έλλειμμα και χρέος θα παραμείνουν σε αμφισβήτηση.

Η Επιτροπή έχει δεσμευθεί πλήρως να συνεχίσει να συνεργάζεται με τις ελληνικές αρχές με σκοπό να στηρίξει τις προσπάθειές τους για να βελτιωθεί η συλλογή και επεξεργασία των στατιστικών στοιχείων της κυβέρνησης, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις υφιστάμενες ελλείψεις και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στα ελληνικά στατιστικά στοιχεία.

Η επιστολή της Μαθήτριας

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 8η Ιανουαρίου 2010)

Ξεκινάμε το 2010 δυσοίωνα. Όχι πως τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν πολύ καλλίτερα...

Θυμάμαι την περίοδο μεταξύ 1991 και 1994. Είχαμε μόλις βγει από μια μεγάλη χρηματιστηριακή καταστροφή που είχε συμπαρασύρει στην φτώχια 1.000.000 επενδυτές, αριθμό πρωτόγνωρο τότε για την Ελληνική Κεφαλαιαγορά. Παράλληλα ο πληθωρισμός κατέτρωγε το ονομαστικό εισόδημα του εργαζόμενου ενώ κάθε σκέψη για τραπεζικό δανεισμό ισοδυναμούσε με αυτοκτονία...

Όμως, πάρα την γκρίνια και την καταστροφή υπήρχε διάχυτη αισιοδοξία... Ξέραμε ότι είχαμε χάσει ένα μεγάλο μέρος από τις επενδύσεις μας αλλά νιώθαμε ότι θα τα ξανακαταφέρουμε και έτσι ξορκίζαμε την κατήφεια μακριά μας.

Σήμερα, από υλικής πλευράς είμαστε καλύτερα, ζούμε σε καλλίτερα σπίτια, αγοράσαμε πάρα πολλά καινούργια αυτοκίνητα, ολοκληρώσαμε πολλές υποδομές στη χώρα μας και γίναμε ΟΝΕδίτες, άρα εξασφαλιστήκαμε κατά παντός κινδύνου από τους συνεταίρους μας στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια... Τουλάχιστον αυτό μας είχαν πει...

Επομένως, όσο και αν προσπαθώ να καταλάβω τη διαφορά του τότε με το σήμερα δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη σημερινή κατήφεια.

Τις μέρες που πέρασαν, οι έμποροι κάναν τους τζίρους τους αν και επιμένουν ότι αυτοί ήταν 40% κάτω των περυσινών. Αν προσθέσω την περυσινή τους δήλωση για αντίστοιχη μείωση κύκλου εργασιών τώρα θα έπρεπε ήδη να λιμοκτονούν...

Είναι λοιπόν και η υπερβολή ή η χαμένη ελπίδα στην αέναη αύξηση του εμπορικού κέρδους ένας από τους παράγοντες της κατήφειας, τουλάχιστον για τους εμπόρους... Για τους υπόλοιπους, που ψώνισαν νιώθοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα των νεοαποκτηθέντων αγαθών (shopping therapy) τι να είναι;

Ποιο σαράκι τους τρωει; Τι τους κάνει κατηφείς;

Μήπως είναι οι εκρήξεις των συνεταίρων μας στην ΕΕ για τις συνεχιζόμενες σπατάλες ή μήπως το ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους το αδιέξοδο του ψευδεπίγραφου και αδιέξοδου νεοπλουτισμού;

Όσο βασανίζω την σκέψη μου, τόσο περισσότερο καταλήγω στο ότι η σημερινή κατήφεια δεν είναι προϊόν φτώχειας αλλά ελλείμματος αισιοδοξίας. Παύσαμε να βλέπουμε φως στο τούνελ... Σπίτι αγοράσαμε, αυτοκίνητο αγοράσαμε, εξοχικό πολλοί από μας αποκτήσανε... Ε και μετά; Τι θα κάνουμε μετά; Τι θα στηρίξει την ματαιοδοξία μας μετά και πως θα ξοφλήσουμε τον λογαριασμό για όλα αυτά που αποκτήσαμε με δανεικά;

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος του shopping therapy και μείναμε με την κατάθλιψη που φέρνει η εξόφληση του λογαριασμού σε μια Ευρώπη που δεν θέλει να μας χαρίσει απολύτως τίποτα, ούτε καν την κορδέλα και τα έξοδα συσκευασίας εκείνων που μας εξασφάλιζαν μια ψευδεπίγραφη και πρόσκαιρη χαρά...

Ξαφνικά ενηλικιωθήκαμε και καταλάβαμε ότι ο σημερινός κόσμος δεν αρέσκεται στα παιδικά μας νάζια.

Καταλάβαμε ακόμα ότι για να αισθανθούμε πάλι αισιόδοξοι θα πρέπει να αποκτήσουμε ότι κοντεύαμε να λησμονήσουμε, την ανθρωπιά μας.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πρώτα θέματα που θα πρέπει να μας απασχολήσει το 2010 δεν είναι το οικονομικό που θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα βρει τη λύση του άλλα η χαρά της προσφοράς και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Σήμερα, έχουν εγκατασταθεί και ζουν στη χώρα μας περισσότεροι από 2.000.000 μετανάστες από πολλές χώρες με πρώτους και πολυπληθέστερους τους εξ Αλβανίας βορειο-Ηπειρώτες και Αλβανούς.

Πολλοί από αυτούς συμπληρώνουν οσονούπω εικοσαετία ως οικονομικοί μετανάστες και αρκετοί έχουν ήδη προοδεύσει και γίνει επιχειρηματίες ή ελεύθεροι επαγγελματίες.

Πολλά από τα παιδιά τους έχουν ήδη ολοκληρώσει την λυκειακή εκπαίδευση και εισάγονται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια για να εξειδικευτούν και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες αυτής της χώρας.

Και όμως, παρά τα τόσα χρόνια συνεχούς παραμονής και νόμιμης εργασίας η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει εκτός Ελληνικής υπηκοότητας... Παραμένουν αλλοδαποί!

Ακόμα και τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ δεν αποκτούν αυτόματα όπως θα έπρεπε την Ελληνική υπηκοότητα αν δεν είναι τουλάχιστον ο ένας γονιός Έλληνας.

Πρόκειται για κατάλοιπο άλλων εποχών που θυμίζει κάλλιστα τις φρικώδεις Ναζιστικές εμπνεύσεις για τον αποκλεισμό των Εβραίων από τα “πλεονεκτήματα” της Άριας φυλής...

Δυστυχώς, ο φόβος του Έλληνα προς τους ξένους κατάφερε να διαμορφώσει εντυπώσεις ότι και εμείς υιοθετούμε τα ρατσιστικά πρότυπα άλλων λαών, ακόμα και όταν εκείνοι έχουν προ πολλού εκσυγχρονίσει, εκλογικεύσει και εξανθρωπίσει τις νομοθεσίες τους.

Η Ελληνική γραφειοκρατία στο συγκεκριμένο θέμα παραμένει προκλητικά και δόλια νωθρή, δημιουργώντας προσκόμματα σε κάθε βήμα όσων έχουν λόγους να αποκτήσουν ίσα προνόμια με κάθε Έλληνα, δηλαδή, εκείνον που μιλά την Ελληνική γλώσσα, γνωρίζει τα βασικά της Ελληνικής ιστορίας και ασπάζεται την Ελληνική κουλτούρα ως τρόπο ζωής.

Η Ελληνική γραφειοκρατία σε πείσμα κάθε εξέλιξης έχει αυτονομηθεί και διαμορφώνει σε κάθε έκφρασή της προς τους αλλοδαπούς κλίμα ανασφάλειας και εχθρότητας που ελάχιστα ξεχωρίζει από ένα κρυπτορατσισμό.

Αποδέχομαι ότι πρόκειται για ρατσισμό φόβου και όχι εκείνον τον βάναυσο και γεμάτο μίσος χάριν δήθεν των πλεονεκτημάτων μια φυλής έναντι των άλλων. Άλλωστε όλοι από την Αφρική καταγόμαστε και αν κάποιοι από μας λεύκιναν ήταν αποτέλεσμα γονιδιακής εξέλιξης σε διαφορετικές κλιματικές συνθήκες.

Όμως θα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι, πέρα από την απλή παραπάνω διατύπωση του ποιος μπορεί να θεωρηθεί ως Έλλην, έχουμε καθήκον ως μικρή χώρα να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον ενσωμάτωσης των ξένων στην μεγάλη Ελληνική αγκαλιά.

Έχουμε καθήκον να το πράξουμε όχι μόνο για λόγους ανθρωπισμού αλλά και για λόγους καθαρά πρακτικούς άλλως επιβίωσης σε μία όχι ιδιαίτερα φιλόξενη γωνιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης και να υιοθετήσουμε οτιδήποτε θα μας ενισχύσει πριν η χώρα μας κατακλυστεί από εκείνους που δεν θα ενδιαφέρονται καν για ότι καλό διαθέτει ο Ελληνισμός.

Έχουμε καθήκον να το πράξουμε διότι αν η χώρα μας αναπτύχθηκε το οφείλει στην εργασία ξένων χεριών αφού εμείς μάθαμε νάμαστε μόνο αφεντάδες και ελιτιστές.

Σκεπτόμενος τα παραπάνω έτυχε να διαβάσω την επιστολή μίας μαθήτριας με ειδικά προβλήματα υγείας που βάσει του ελληνικού νόμου 3027/2002 έχει το δικαίωμα να εισαχθεί στα ΑΕΙ άνευ εξετάσεων.

Η μαθήτρια είναι βέβαια Αλβανικής υπηκοότητας και η τύχη της ήταν διαφορετική παρά τις εξέχουσες μαθησιακές επιδόσεις της.

Θεώρησα ότι το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να παραθέσω αυτούσια την επιστολή της συγκεκριμένης μαθήτριας προ την ΟΛΜΕ, για τροφή στη σκέψη όλων των αναγνωστών.

Καλή χρονιά.

Η επιστολή της Μαθήτριας.

Ονομάζομαι M.Σ. Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1991 στο χωριό Πόρο του νομού Αυλώνας στην Αλβανία και πάσχω από (..…….). Από το 1994 ζω μόνιμα στην Ελλάδα μαζί με την οικογένειά μου. Επειδή η πλειονότητα των γλωσσικών ερεθισμάτων που δέχθηκα στη νηπιακή ηλικία των 3 ετών ήταν στην ελληνική γλώσσα, πολύ γρήγορα έμαθα να μιλώ με άνεση, να εκφράζομαι, να σκέφτομαι στην ελληνική γλώσσα. Σε όλα τα σχολικά έτη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μέχρι και την τρίτη Λυκείου φοίτησα ανελλιπώς σε δημόσια ελληνικά σχολεία και ανταποκρίθηκα επαρκέστατα στις μαθητικές απαιτήσεις. Μάλιστα, ως επιβράβευση των άριστων επιδόσεών μου κάθε χρονιά τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στο Λύκειο μου απονέμονταν αριστεία και πρωτεία. Στις 20 Φεβρουαρίου, η Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή του Κεντρικού Τομέα Αθηνών γνωμάτευσε ότι εμπίπτω στο νόμο 3027/2002 περί εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, άνευ πανελλαδικών εξετάσεων. Η συγκεκριμένη γνωμάτευση με αριθμό πρωτοκόλλου 1184 δόθηκε στον πατέρα μου έπειτα από επίδειξη του διαβατηρίου του. Συμμετείχα σε ενδοσχολικές εξετάσεις στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών και αποφοίτησα με Γενικό Βαθμό Απολυτηρίου Γενικού Λυκείου "ΑΡΙΣΤΑ" Δεκαεννέα και Εννέα Δέκατα. Στις 16/09 υπέβαλα όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά (τίτλο απόλυσης από το Λύκειο, πιστοποιητικό της αρμόδιας πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής που πιστοποιεί την πάθηση, βεβαίωση γιατρού μέλους ΔΕΠ) στη γραμματέα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Στη θέα του Αλβανικού διαβατηρίου αντί για αστυνομική ταυτότητα άρχισε μια ομολογουμένως φιλότιμη προσπάθεια από την πλευρά της τελευταίας ώστε να βρεθεί κάποια Ελληνική "άκρη" στην καταγωγή μου προς διευκόλυνση της κατάστασης. Οι προσπάθειες δεν απέδωσαν καρπούς μιας και έχω Αλβανική υπηκοότητα, Αλβανική ιθαγένεια και οι δύο γονείς μου κατάγονται απ' την Αλβανία. Με λίγα λόγια απέναντι στο νόμο θεωρούμαι αλλοδαπή. Η γραμματέας με πληροφόρησε ότι ενώ είχε στείλει από καιρό ερώτημα στο Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να διασαφηνιστεί τι ακριβώς ισχύει για τους αλλοδαπούς, οι οποίοι εμπίπτουν στον νόμο περί «εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ατόμων που πάσχουν από σοβαρές παθήσεις», απάντηση δεν έλαβε ποτέ. Την ίδια στιγμή τηλεφωνεί στο αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου. Η προφορική ανεπίσημη απάντηση ήταν αρνητική: ''Oι αλλοδαποί δεν μπορούν να εγγραφούν στην ανώτατη εκπαιδευτική βαθμίδα με βάση το νόμο του 5% (παλιότερα 3%)''. Έτσι, η γραμματέας μου επέστρεψε τα δικαιολογητικά παραπέμποντας με στο Υπουργείο Παιδείας απ' όπου θα μπορούσα, σύμφωνα με την ίδια, να πάρω διασαφηνιστικές απαντήσεις στον καταιγισμό των εύλογων ερωτήσεων μου που ακολούθησαν την εξοργιστική και κυρίως αβάσιμη τηλεφωνική απάντηση από το Υπουργείο… Μάταια όμως! Αρμόδιος υπάλληλος από τη Διεύθυνση Διεξαγωγής Εξετάσεων αρκέστηκε στην εξής καθόλου διαφωτιστική επισήμανση: "Οι αλλοδαποί που προσβλέπουν στην εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν δύο διεξόδους: είτε να συμμετάσχουν στις εξετάσεις που αφορούν την ειδική κατηγορία των αλλοδαπών είτε να εξεταστούν πανελλαδικώς με τα υπόλοιπα 'κανονικά' παιδιά".(Βλέπετε, όταν είσαι όχι μόνο αλλοδαπός αλλά και ΑμΕΑ, ο βαθμός 'αντι-κανονικοτητας' αυξάνεται!) Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι σύμφωνα με το μοναδικό επιχείρημα που προέβαλλαν υπάλληλοι του Υπουργείου, προκειμένου να δικαιολογήσουν (τα αδικαιολόγητα;) την προφορική αρνητική τους απάντηση, «Η εγγραφή αλλοδαπών στην ανώτατη εκπαιδευτική βαθμίδα με βάση τον παραπάνω νόμο-χωρίς να εξεταστούν πανελλαδικώς - θα οδηγούσε στην εισαγωγή μαθητών με χαμηλές σχολικές επιδόσεις». Άρα, αφενός προεξοφλούν τις μαθητικές ικανότητες παιδιών που φοιτούν χρόνια σε ελληνικά σχολεία και παρ' όλα αυτά δεν έχουν αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα και αφετέρου παραβλέπουν το γεγονός ότι ο νόμος διασφαλίζει την αξιοκρατική επιλογή των υποψηφίων, καθώς αναφέρει εναργώς ότι κριτήριο εισαγωγής των υποψηφίων είναι ο μέσος γενικός βαθμός απόλυσης από το Λύκειο. Στις 18/09 κατέθεσα στη γραμματεία της Ιατρικής Σχολής Αθηνών αίτηση για καθ' υπέρβαση εγγραφή μαζί με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά με αριθμό πρωτοκόλλου 360. Την ίδια μέρα ανέφερα γραπτώς την κατάσταση ως είχε στο Συνήγορο του Πολίτη. Πλέον, τη διαμεσολάβηση στους αρμόδιους κρατικούς φορείς έχει αναλάβει δικηγόρος της ανεξάρτητης αυτής αρχής, ο οποίος, μάλιστα, προ ολίγων ημερών, με ενημέρωσε ότι έχει κατατεθεί ερώτημα στο νομικό σύμβουλο του Υπουργείου αναφορικά με τη δυνατότητα εγγραφής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των υπηκόων τρίτων χωρών, οι οποίοι πάσχουν απ' τις προβλεπόμενες παθήσεις. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, βρίσκομαι μετέωρη εν αναμονή της έγγραφης απάντησης στην αίτηση που κατέθεσα η οποία, όπως μου είπε η γραμματέας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, έρχεται ούτως ή άλλως κατά τα τέλη Δεκέμβρη. Συνακόλουθα, οι αρμόδιοι φορείς υποχρεούνται κατά τη γνώμη μου να διευκρινίσουν έγκαιρα τυχόν ασάφειες του νόμου ώστε από εδώ και πέρα αλλοδαποί μαθητές με σοβαρά προβλήματα υγείας να μην αντιμετωπίζονται ως 'μη προνομιούχοι', ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και αφού, λοιπόν, μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι φορείς αποφεύγουν επιμελώς να δώσουν μια επίσημη υπεύθυνη απάντηση παίρνω το θάρρος να θέσω ευθέως το εξής ερώτημα στους επικεφαλής του Υπουργείου: «Ποιά νομική διάταξη στερεί το δικαίωμα αξιοποίησης του νόμου 3794, ΦΕΚ Α 156/4.9.2009 από κατόχους τίτλου απόλυσης απ' το Λύκειο που πάσχουν απ' τις προβλεπόμενες σοβαρές παθήσεις μόνο και μόνο επειδή είναι υπήκοοι πολίτες τρίτων χωρών;»