Η επιστολή της Μαθήτριας

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 8η Ιανουαρίου 2010)

Ξεκινάμε το 2010 δυσοίωνα. Όχι πως τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν πολύ καλλίτερα...

Θυμάμαι την περίοδο μεταξύ 1991 και 1994. Είχαμε μόλις βγει από μια μεγάλη χρηματιστηριακή καταστροφή που είχε συμπαρασύρει στην φτώχια 1.000.000 επενδυτές, αριθμό πρωτόγνωρο τότε για την Ελληνική Κεφαλαιαγορά. Παράλληλα ο πληθωρισμός κατέτρωγε το ονομαστικό εισόδημα του εργαζόμενου ενώ κάθε σκέψη για τραπεζικό δανεισμό ισοδυναμούσε με αυτοκτονία...

Όμως, πάρα την γκρίνια και την καταστροφή υπήρχε διάχυτη αισιοδοξία... Ξέραμε ότι είχαμε χάσει ένα μεγάλο μέρος από τις επενδύσεις μας αλλά νιώθαμε ότι θα τα ξανακαταφέρουμε και έτσι ξορκίζαμε την κατήφεια μακριά μας.

Σήμερα, από υλικής πλευράς είμαστε καλύτερα, ζούμε σε καλλίτερα σπίτια, αγοράσαμε πάρα πολλά καινούργια αυτοκίνητα, ολοκληρώσαμε πολλές υποδομές στη χώρα μας και γίναμε ΟΝΕδίτες, άρα εξασφαλιστήκαμε κατά παντός κινδύνου από τους συνεταίρους μας στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια... Τουλάχιστον αυτό μας είχαν πει...

Επομένως, όσο και αν προσπαθώ να καταλάβω τη διαφορά του τότε με το σήμερα δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη σημερινή κατήφεια.

Τις μέρες που πέρασαν, οι έμποροι κάναν τους τζίρους τους αν και επιμένουν ότι αυτοί ήταν 40% κάτω των περυσινών. Αν προσθέσω την περυσινή τους δήλωση για αντίστοιχη μείωση κύκλου εργασιών τώρα θα έπρεπε ήδη να λιμοκτονούν...

Είναι λοιπόν και η υπερβολή ή η χαμένη ελπίδα στην αέναη αύξηση του εμπορικού κέρδους ένας από τους παράγοντες της κατήφειας, τουλάχιστον για τους εμπόρους... Για τους υπόλοιπους, που ψώνισαν νιώθοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα των νεοαποκτηθέντων αγαθών (shopping therapy) τι να είναι;

Ποιο σαράκι τους τρωει; Τι τους κάνει κατηφείς;

Μήπως είναι οι εκρήξεις των συνεταίρων μας στην ΕΕ για τις συνεχιζόμενες σπατάλες ή μήπως το ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους το αδιέξοδο του ψευδεπίγραφου και αδιέξοδου νεοπλουτισμού;

Όσο βασανίζω την σκέψη μου, τόσο περισσότερο καταλήγω στο ότι η σημερινή κατήφεια δεν είναι προϊόν φτώχειας αλλά ελλείμματος αισιοδοξίας. Παύσαμε να βλέπουμε φως στο τούνελ... Σπίτι αγοράσαμε, αυτοκίνητο αγοράσαμε, εξοχικό πολλοί από μας αποκτήσανε... Ε και μετά; Τι θα κάνουμε μετά; Τι θα στηρίξει την ματαιοδοξία μας μετά και πως θα ξοφλήσουμε τον λογαριασμό για όλα αυτά που αποκτήσαμε με δανεικά;

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος του shopping therapy και μείναμε με την κατάθλιψη που φέρνει η εξόφληση του λογαριασμού σε μια Ευρώπη που δεν θέλει να μας χαρίσει απολύτως τίποτα, ούτε καν την κορδέλα και τα έξοδα συσκευασίας εκείνων που μας εξασφάλιζαν μια ψευδεπίγραφη και πρόσκαιρη χαρά...

Ξαφνικά ενηλικιωθήκαμε και καταλάβαμε ότι ο σημερινός κόσμος δεν αρέσκεται στα παιδικά μας νάζια.

Καταλάβαμε ακόμα ότι για να αισθανθούμε πάλι αισιόδοξοι θα πρέπει να αποκτήσουμε ότι κοντεύαμε να λησμονήσουμε, την ανθρωπιά μας.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πρώτα θέματα που θα πρέπει να μας απασχολήσει το 2010 δεν είναι το οικονομικό που θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα βρει τη λύση του άλλα η χαρά της προσφοράς και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Σήμερα, έχουν εγκατασταθεί και ζουν στη χώρα μας περισσότεροι από 2.000.000 μετανάστες από πολλές χώρες με πρώτους και πολυπληθέστερους τους εξ Αλβανίας βορειο-Ηπειρώτες και Αλβανούς.

Πολλοί από αυτούς συμπληρώνουν οσονούπω εικοσαετία ως οικονομικοί μετανάστες και αρκετοί έχουν ήδη προοδεύσει και γίνει επιχειρηματίες ή ελεύθεροι επαγγελματίες.

Πολλά από τα παιδιά τους έχουν ήδη ολοκληρώσει την λυκειακή εκπαίδευση και εισάγονται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια για να εξειδικευτούν και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες αυτής της χώρας.

Και όμως, παρά τα τόσα χρόνια συνεχούς παραμονής και νόμιμης εργασίας η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει εκτός Ελληνικής υπηκοότητας... Παραμένουν αλλοδαποί!

Ακόμα και τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ δεν αποκτούν αυτόματα όπως θα έπρεπε την Ελληνική υπηκοότητα αν δεν είναι τουλάχιστον ο ένας γονιός Έλληνας.

Πρόκειται για κατάλοιπο άλλων εποχών που θυμίζει κάλλιστα τις φρικώδεις Ναζιστικές εμπνεύσεις για τον αποκλεισμό των Εβραίων από τα “πλεονεκτήματα” της Άριας φυλής...

Δυστυχώς, ο φόβος του Έλληνα προς τους ξένους κατάφερε να διαμορφώσει εντυπώσεις ότι και εμείς υιοθετούμε τα ρατσιστικά πρότυπα άλλων λαών, ακόμα και όταν εκείνοι έχουν προ πολλού εκσυγχρονίσει, εκλογικεύσει και εξανθρωπίσει τις νομοθεσίες τους.

Η Ελληνική γραφειοκρατία στο συγκεκριμένο θέμα παραμένει προκλητικά και δόλια νωθρή, δημιουργώντας προσκόμματα σε κάθε βήμα όσων έχουν λόγους να αποκτήσουν ίσα προνόμια με κάθε Έλληνα, δηλαδή, εκείνον που μιλά την Ελληνική γλώσσα, γνωρίζει τα βασικά της Ελληνικής ιστορίας και ασπάζεται την Ελληνική κουλτούρα ως τρόπο ζωής.

Η Ελληνική γραφειοκρατία σε πείσμα κάθε εξέλιξης έχει αυτονομηθεί και διαμορφώνει σε κάθε έκφρασή της προς τους αλλοδαπούς κλίμα ανασφάλειας και εχθρότητας που ελάχιστα ξεχωρίζει από ένα κρυπτορατσισμό.

Αποδέχομαι ότι πρόκειται για ρατσισμό φόβου και όχι εκείνον τον βάναυσο και γεμάτο μίσος χάριν δήθεν των πλεονεκτημάτων μια φυλής έναντι των άλλων. Άλλωστε όλοι από την Αφρική καταγόμαστε και αν κάποιοι από μας λεύκιναν ήταν αποτέλεσμα γονιδιακής εξέλιξης σε διαφορετικές κλιματικές συνθήκες.

Όμως θα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι, πέρα από την απλή παραπάνω διατύπωση του ποιος μπορεί να θεωρηθεί ως Έλλην, έχουμε καθήκον ως μικρή χώρα να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον ενσωμάτωσης των ξένων στην μεγάλη Ελληνική αγκαλιά.

Έχουμε καθήκον να το πράξουμε όχι μόνο για λόγους ανθρωπισμού αλλά και για λόγους καθαρά πρακτικούς άλλως επιβίωσης σε μία όχι ιδιαίτερα φιλόξενη γωνιά της νοτιοανατολικής Ευρώπης και να υιοθετήσουμε οτιδήποτε θα μας ενισχύσει πριν η χώρα μας κατακλυστεί από εκείνους που δεν θα ενδιαφέρονται καν για ότι καλό διαθέτει ο Ελληνισμός.

Έχουμε καθήκον να το πράξουμε διότι αν η χώρα μας αναπτύχθηκε το οφείλει στην εργασία ξένων χεριών αφού εμείς μάθαμε νάμαστε μόνο αφεντάδες και ελιτιστές.

Σκεπτόμενος τα παραπάνω έτυχε να διαβάσω την επιστολή μίας μαθήτριας με ειδικά προβλήματα υγείας που βάσει του ελληνικού νόμου 3027/2002 έχει το δικαίωμα να εισαχθεί στα ΑΕΙ άνευ εξετάσεων.

Η μαθήτρια είναι βέβαια Αλβανικής υπηκοότητας και η τύχη της ήταν διαφορετική παρά τις εξέχουσες μαθησιακές επιδόσεις της.

Θεώρησα ότι το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να παραθέσω αυτούσια την επιστολή της συγκεκριμένης μαθήτριας προ την ΟΛΜΕ, για τροφή στη σκέψη όλων των αναγνωστών.

Καλή χρονιά.

Η επιστολή της Μαθήτριας.

Ονομάζομαι M.Σ. Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1991 στο χωριό Πόρο του νομού Αυλώνας στην Αλβανία και πάσχω από (..…….). Από το 1994 ζω μόνιμα στην Ελλάδα μαζί με την οικογένειά μου. Επειδή η πλειονότητα των γλωσσικών ερεθισμάτων που δέχθηκα στη νηπιακή ηλικία των 3 ετών ήταν στην ελληνική γλώσσα, πολύ γρήγορα έμαθα να μιλώ με άνεση, να εκφράζομαι, να σκέφτομαι στην ελληνική γλώσσα. Σε όλα τα σχολικά έτη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μέχρι και την τρίτη Λυκείου φοίτησα ανελλιπώς σε δημόσια ελληνικά σχολεία και ανταποκρίθηκα επαρκέστατα στις μαθητικές απαιτήσεις. Μάλιστα, ως επιβράβευση των άριστων επιδόσεών μου κάθε χρονιά τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στο Λύκειο μου απονέμονταν αριστεία και πρωτεία. Στις 20 Φεβρουαρίου, η Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή του Κεντρικού Τομέα Αθηνών γνωμάτευσε ότι εμπίπτω στο νόμο 3027/2002 περί εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, άνευ πανελλαδικών εξετάσεων. Η συγκεκριμένη γνωμάτευση με αριθμό πρωτοκόλλου 1184 δόθηκε στον πατέρα μου έπειτα από επίδειξη του διαβατηρίου του. Συμμετείχα σε ενδοσχολικές εξετάσεις στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών και αποφοίτησα με Γενικό Βαθμό Απολυτηρίου Γενικού Λυκείου "ΑΡΙΣΤΑ" Δεκαεννέα και Εννέα Δέκατα. Στις 16/09 υπέβαλα όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά (τίτλο απόλυσης από το Λύκειο, πιστοποιητικό της αρμόδιας πρωτοβάθμιας υγειονομικής επιτροπής που πιστοποιεί την πάθηση, βεβαίωση γιατρού μέλους ΔΕΠ) στη γραμματέα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Στη θέα του Αλβανικού διαβατηρίου αντί για αστυνομική ταυτότητα άρχισε μια ομολογουμένως φιλότιμη προσπάθεια από την πλευρά της τελευταίας ώστε να βρεθεί κάποια Ελληνική "άκρη" στην καταγωγή μου προς διευκόλυνση της κατάστασης. Οι προσπάθειες δεν απέδωσαν καρπούς μιας και έχω Αλβανική υπηκοότητα, Αλβανική ιθαγένεια και οι δύο γονείς μου κατάγονται απ' την Αλβανία. Με λίγα λόγια απέναντι στο νόμο θεωρούμαι αλλοδαπή. Η γραμματέας με πληροφόρησε ότι ενώ είχε στείλει από καιρό ερώτημα στο Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να διασαφηνιστεί τι ακριβώς ισχύει για τους αλλοδαπούς, οι οποίοι εμπίπτουν στον νόμο περί «εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ατόμων που πάσχουν από σοβαρές παθήσεις», απάντηση δεν έλαβε ποτέ. Την ίδια στιγμή τηλεφωνεί στο αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου. Η προφορική ανεπίσημη απάντηση ήταν αρνητική: ''Oι αλλοδαποί δεν μπορούν να εγγραφούν στην ανώτατη εκπαιδευτική βαθμίδα με βάση το νόμο του 5% (παλιότερα 3%)''. Έτσι, η γραμματέας μου επέστρεψε τα δικαιολογητικά παραπέμποντας με στο Υπουργείο Παιδείας απ' όπου θα μπορούσα, σύμφωνα με την ίδια, να πάρω διασαφηνιστικές απαντήσεις στον καταιγισμό των εύλογων ερωτήσεων μου που ακολούθησαν την εξοργιστική και κυρίως αβάσιμη τηλεφωνική απάντηση από το Υπουργείο… Μάταια όμως! Αρμόδιος υπάλληλος από τη Διεύθυνση Διεξαγωγής Εξετάσεων αρκέστηκε στην εξής καθόλου διαφωτιστική επισήμανση: "Οι αλλοδαποί που προσβλέπουν στην εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν δύο διεξόδους: είτε να συμμετάσχουν στις εξετάσεις που αφορούν την ειδική κατηγορία των αλλοδαπών είτε να εξεταστούν πανελλαδικώς με τα υπόλοιπα 'κανονικά' παιδιά".(Βλέπετε, όταν είσαι όχι μόνο αλλοδαπός αλλά και ΑμΕΑ, ο βαθμός 'αντι-κανονικοτητας' αυξάνεται!) Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι σύμφωνα με το μοναδικό επιχείρημα που προέβαλλαν υπάλληλοι του Υπουργείου, προκειμένου να δικαιολογήσουν (τα αδικαιολόγητα;) την προφορική αρνητική τους απάντηση, «Η εγγραφή αλλοδαπών στην ανώτατη εκπαιδευτική βαθμίδα με βάση τον παραπάνω νόμο-χωρίς να εξεταστούν πανελλαδικώς - θα οδηγούσε στην εισαγωγή μαθητών με χαμηλές σχολικές επιδόσεις». Άρα, αφενός προεξοφλούν τις μαθητικές ικανότητες παιδιών που φοιτούν χρόνια σε ελληνικά σχολεία και παρ' όλα αυτά δεν έχουν αποκτήσει ελληνική υπηκοότητα και αφετέρου παραβλέπουν το γεγονός ότι ο νόμος διασφαλίζει την αξιοκρατική επιλογή των υποψηφίων, καθώς αναφέρει εναργώς ότι κριτήριο εισαγωγής των υποψηφίων είναι ο μέσος γενικός βαθμός απόλυσης από το Λύκειο. Στις 18/09 κατέθεσα στη γραμματεία της Ιατρικής Σχολής Αθηνών αίτηση για καθ' υπέρβαση εγγραφή μαζί με όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά με αριθμό πρωτοκόλλου 360. Την ίδια μέρα ανέφερα γραπτώς την κατάσταση ως είχε στο Συνήγορο του Πολίτη. Πλέον, τη διαμεσολάβηση στους αρμόδιους κρατικούς φορείς έχει αναλάβει δικηγόρος της ανεξάρτητης αυτής αρχής, ο οποίος, μάλιστα, προ ολίγων ημερών, με ενημέρωσε ότι έχει κατατεθεί ερώτημα στο νομικό σύμβουλο του Υπουργείου αναφορικά με τη δυνατότητα εγγραφής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των υπηκόων τρίτων χωρών, οι οποίοι πάσχουν απ' τις προβλεπόμενες παθήσεις. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, βρίσκομαι μετέωρη εν αναμονή της έγγραφης απάντησης στην αίτηση που κατέθεσα η οποία, όπως μου είπε η γραμματέας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, έρχεται ούτως ή άλλως κατά τα τέλη Δεκέμβρη. Συνακόλουθα, οι αρμόδιοι φορείς υποχρεούνται κατά τη γνώμη μου να διευκρινίσουν έγκαιρα τυχόν ασάφειες του νόμου ώστε από εδώ και πέρα αλλοδαποί μαθητές με σοβαρά προβλήματα υγείας να μην αντιμετωπίζονται ως 'μη προνομιούχοι', ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και αφού, λοιπόν, μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι φορείς αποφεύγουν επιμελώς να δώσουν μια επίσημη υπεύθυνη απάντηση παίρνω το θάρρος να θέσω ευθέως το εξής ερώτημα στους επικεφαλής του Υπουργείου: «Ποιά νομική διάταξη στερεί το δικαίωμα αξιοποίησης του νόμου 3794, ΦΕΚ Α 156/4.9.2009 από κατόχους τίτλου απόλυσης απ' το Λύκειο που πάσχουν απ' τις προβλεπόμενες σοβαρές παθήσεις μόνο και μόνο επειδή είναι υπήκοοι πολίτες τρίτων χωρών;»