(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 27η Νοεμβρίου 2009)
Από τις αρχές του 2009, η παρελθούσα κυβέρνηση ετοίμασε και κυκλοφόρησε ένα σχέδιο Νόμου με τίτλο “Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ)” με στόχο την βιώσιμη και ισόρροπη ανάπτυξη της Αθήνας ως διεθνούς ευρωπαϊκής μητρόπολης και ως “Πόλης -- Πύλης για την Νοτιοανατολική Ευρώπη”.
Αν μου το έλεγε κάποιος φίλος αυτό και ιδιαιτέρα τον αναφερόμενο στόχο, θα λιποθυμούσα από τα γέλια... και τούτο όχι επειδή με χαρακτηρίζει κάποια φαιδρότητα αλλά επειδή δεν μπορώ να αντιληφτώ πόσο φαιδροί καταντήσαμε συνολικά εμείς οι Έλληνες αφού διαμορφώνουμε πολιτικές με βαρύγδουπους τίτλους μόνο κατ’ εντολή των ευρωπαίων εταίρων μας (από εκεί θα πάρουμε βέβαια το αναγκαίο για τις όποιες ρυθμιστικές παρεμβάσεις χρήμα...) ενώ δεν αποχωριζόμαστε το μεγαλειώδες ύφος περί Πύλης εισόδου στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Το πως πραγματικά εκτιμάμε τις Πύλες εισόδου το είδαμε στις πρόσφατες αντιδράσεις μιας φράξιας ανθρώπων του Λιμανιού που διέλυαν επί εβδομάδες και με καθαρά προσωπικά κριτήρια βασισμένα στις χαριστικά τεράστιες απολαβές τους, την μόνη ζωτική κυψέλη της Ελληνικής οικονομίας, το μικρεμπόριο.
Η πρόταση για την ισόρροπη Οικονομική ανάπτυξη ήλθε αναντίρρητα εξαιρετικά αργά και όταν η Αθήνα, όχι μόνο αναπτύχθηκε αλλά ξεπέρασε προ πολλού και μάλλον ασυνείδητα το στάδιο αυτό για να καταλήξει στο στάδιο της κομποστοποίησης (Για τους μη έχοντες γεωργική καλλιέργεια αυτό το στάδιο έπεται της σήψης...)
Έτσι, και ενώ η πρόταση προήλθε από το παλαιό ΥΠΕΧΩΔΕ σήμερα οι αρμοδιότητες για να συνεχιστεί ή και να αναβαθμιστεί η προσπάθεια της κομποστοποίησης πέρασαν στην Υπουργό του νεοσύστατου Υπουργείου Περιβάλλοντος κυρία Μπιρμπιλή.
Ίσως αυτό να εξηγεί και το άγχος της για αυτά που βρήκε και αυτά που ακούει καθημερινά στο Θέατρο που λέγεται Ελλάς.
Αν βέβαια διαβάσει κάποιος τα όσα αναφέρονται ως στρατηγικοί στόχοι στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ) θα δει ότι ακόμα και από το στάδιο της κομποστοποίησης υπάρχει ελπίδα.
Ποιος άλλωστε δεν έχει ακούσει ότι τα σκουπίδια είναι χρυσός; Αλλά ακόμα και τα σκουπίδια χρειάζονται μέσα για να φέρουν χρυσάφι, πόσο μάλλον μια πόλη που πρακτικά καταρρέει σε υποδομές και ποιότητα ζωής διότι δεν σχεδιάστηκε καθόλου ως πόλη αλλά απλά αφέθηκαν οι κάτοικοί της, όπως τα γίδια του βοσκού, να εξαπλωθούν σε πεδιάδες και ραχούλες και μόνο τα βουνά φαίνεται πως τους έβαλαν κάποιους φραγμούς...
Όσοι έχουν εντρυφήσει στους αποκαλούμενους τίτλους ιδιοκτησίας από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, εκκλησιαστικούς και γαιοκτημονικούς, θα ξέρουν ότι πρόκειται για έντεχνη εξαπάτηση των αθώων πολιτών αυτής της χώρας που όταν μπήκαν με την σειρά τους στο νόημα, άρχισαν και αυτοί να σαλαγούν κατά τις ραχούλες και να στήνουν κονάκια με το έτσι θέλω, είμαι μάγκας και ωραίος και κανείς μουσαφιραίος...
Και έτσι γεννήθηκαν τα εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα, μιας και τα δικαιολογημένα, “βατοπαιδίστικης” έμπνευσης, είχαν προ πολλού πάρει τον δρόμο της νομιμοποίησης.
Είναι προφανές ότι ο ΡΣΑ φτιάχτηκε με αδύναμη λογική.
Δεν φτιάχτηκε για να διορθώσει τα αδιόρθωτα (Άλλωστε που βρίσκονται τα αναγκαία κεφάλαια για την υλοποίηση των όποιων έργων προταθούν) αλλά διότι μετά από κάθε άνομη πράξη (η σημερινή ωρίμαζε εδώ και ενάμισι αιώνα) έρχεται η διαδικασία της νομιμοποίησης ώστε η χώνευση να είναι χωρίς στομαχικές διαταραχές.
Έτσι φαίνεται ότι νομιμοποιούμε ένα χάος, εναρμονίζουμε το νόμιμο με το ηθικό και παμε για άλλα βαρύγδουπα όπως οι Πύλες εισόδου και η ανάδειξη του Αθηναϊκού Μητροπολιτικού Κέντρου, λες και η Αθήνα δεν είναι ήδη Μητροπολιτικό Κέντρο και μάλιστα κακοφορμισμένο.
Εδώ, σε αυτό το κείμενο, δεν υπόσχομαι ότι θα εμπλακώ ιδιαίτερα στις λογικές ή τις λογικοφανείς αναζητήσεις των πολυπληθών άρθρων του ΡΣΑ.
Θα θεωρήσω όμως ότι μας μένουν ακόμα επιλογές.
Και ενώ μας είχαν φέρει ακόμα και τον παπά και το μόνο που απέμενε ήταν ο σταυρός στον τάφο της Αθήνας, καλούμεθα ξαφνικά να βγούμε από τον τάφο γυρίζοντάς τον ξανά σε ανθρώπινη πόλη...
Θεέ τι έργο; Και με το που το σκέπτομαι ανατριχιάζω... Ίσως να φταιει και η παρουσία του παπά που ήταν έτοιμος για την εξόδιο ακολουθία... Mα παπά μου, ετοιμαζόμουνα να ρωτήσω, κάπου σε ένα λαμπύρισμα της σκέψης που έσβηνε, τι κάνεις εδώ;
Πέθανε, πέθανε φαινόταν να διαγράφεται στο χείλη του παπά... Άλλωστε τι σημασία έχουν μερικές ακόμα ώρες στην αιωνιότητα;
Εγώ εκπροσωπώ τον αιώνιο Θεό και δεν εμπλέκομαι σε τέτοιες λεπτομέρειες... έλα τώρα να τελειώνουμε γιατί περιμένουν και άλλες πόλεις για την εξόδιο ακολουθία τους… Τελευταία έχουν ανοίξει οι δουλειές στον συγκεκριμένο τομέα...
Αχ Μπιρμπιλή μου τι σού έμελλε να πάθεις μονολόγησα, αρνούμενος την υπόδειξη του ιερωμένου και αναθαρίζοντας που τουλάχιστον τώρα έχω για υποστήριξη μια δυναμική γυναίκα με αρκετή τρέλα για τον ρόλο που της ανατέθηκε...
To Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής (ΡΣΑ) αποτελείται από σειρά ενοτήτων που αφορούν τις χωρικές ζώνες του λεκανοπεδίου όπως π.χ. η Χωρική Ενότητα του Πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας, με Χωρικές Υποενότητες για το Βόρειο Λεκανοπέδιο, το Κεντρικό Λεκανοπέδιο κ.λπ. η Χωρική Ενότητα Δυτικής Αττικής με Χωρικές Υποενότητες για το Θριάσιο Πεδίο και την Υπόλοιπη Δυτική Αττική και ούτω καθεξής.
Η Υποενότητα που μας αφορά είναι του Βορείου Λεκανοπεδίου η οποία καλείται να παίξει τον ρόλο του φυσικού αποθέματος της ευρύτερης περιοχής του Αττικού Λεκανοπεδίου αφού αναγνωρίζεται ότι διατηρεί ακόμα το συγκριτικό πλεονέκτημα του χαμηλού βαθμού αστικοποίησης.
Προτείνεται επομένως ότι λόγω ακριβώς αυτής της χαμηλού επιπέδου αστικοποίησης οι ενέργειες που θα πρέπει να γίνουν από πλευράς προστασίας του περιβάλλοντος να διασφαλιστούν με παραγωγικές διαδικασίες σε πρωτογενές επίπεδο όπως η ενίσχυση πειραματικών οικολογικών καλλιεργειών σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια της χώρας. Είναι προφανές ότι αυτό δεν αφορά την Κηφισιά που έχει προ πολλού αστικοποιηθεί πλήρως χάνοντας τις εκτάσεις με τις καλλιέργειές της.
Όσον αφορά την οργάνωση της αστικής ανάπτυξης, προτείνει αυτή να γίνει κατά μήκος ενός ΒΑ άξονα που πολύ θυμίζει και οδηγεί στην εκτός Αττικού Λεκανοπεδίου ζώνη της Ανατολικής Αττικής... Δεν παραλείπει να αναφέρει λελογισμένη ανάπτυξη των παραπάνω περιοχών, που όμως είναι ήδη σε φάση μη λελογισμένης.
Συνεχίζει να προτείνει ανάπτυξη κατά μήκος εθνικών και σιδηροδρομικών δικτύων χωρίς να τα επανακαθορίζει αλλά στέκεται ξανά σε Πύλες, βόρειας εισόδου αυτή τη φορά, όπως η Αυλώνα, ο Άγιος Στέφανος και το Κρυονέρι...
Επιμένει να αναφέρει γεωργικές αναπτύξεις ενώ είναι γνωστό ότι η γεωργική παραγωγή έχει σχεδόν εγκαταλειφτεί σε όλες τις αναφερόμενες περιοχές χάριν της επικερδέστερης κερδοσκοπίας γης.
Τελικά, δεν παραλείπει να βάλει και τα αναγκαία κερασάκια στην τούρτα αναφέροντας την διαμόρφωση υπερτοπικών κέντρων αναψυχής αγνώστου διαμόρφωσης ή χαρακτήρα αλλά ως γνωστόν τα κερασάκια πάντα πανε με τις τούρτες και τούρτες χωρίς κερασάκι δεν είναι τούρτες...
Βέβαια μέσα σε αυτό το γενικολόγο, στα όρια του ανούσιου, συνοθύλευμα σκέψεων συγκεντρωμένων από ποικίλες μελέτες και αλλότριες προτάσεις, ο ΡΣΑ οδηγεί σε σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Ενοτήτων όπου υποτίθεται ότι δίνεται το σκιαγράφημα των μελετών και του περιεχομένου τους για την ανάπτυξη των επιμέρους περιοχών σε ένα προβλεπόμενο βάθος χρόνου.
Η Κηφισιά μας χαρακτηρίζεται στα πλαίσια αυτά ως Κέντρο Ευρείας Ακτινοβολίας μαζί με το Μαρούσι και το Χαλάνδρι...
Πάλι καλά για το Χαλάνδρι!
Ο ΡΣΑ συνεχίζει με άρθρα στα οποία περιγράφονται σκέψεις για το πως θα πρέπει να γίνει / οριοθετηθεί η οργάνωση του δασικού περιβάλλοντος και των συστημάτων μεταφορών.
Τα αναφερόμενα αποτελούν υλικό κατάλληλο για το μάθημα του Περιβάλλοντος και πιθανόν Πολιτικής Γεωγραφίας της έκτης Δημοτικού.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όσα γράφονται είναι άχρηστα αλλά απλά το ότι δεν είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ένα σχέδιο νόμου τόσο γενικόλογο και μετά να διαμορφωθούν επιμέρους διατάξεις και νόμοι που θα εξηγούν σε συνάρτηση με το γενικολόγο πλαίσιο το τι ισχύει διότι τότε θα δημιουργηθεί μία νέα τάξη νομομαθών κατά το πρότυπο των συνταγματολόγων που θα ερμηνεύει τα του γενικού και του εκάστοτε ειδικού και την αρμονία ή την όποια διχογνωμία μεταξύ τους...
Είναι φαίνεται ίδιον του λαού μας να κτίζει πλαίσια και μετά να σκέπεται πια μορφή θα πάρει το ακίνητο... Για τον ένα θα γίνει απλά το κεραμίδι για την νιόπαντρη κόρη ενώ για τον άλλο το παλατάκι των ονείρων του Cayenneάτου διαδόχου της φαμίλιας.
Ίσως προβλέποντας τις ατέλειες και τις γενικότητες του ΡΣΑ, ίσως επειδή έπεσε σύρμα μεταξύ των δημάρχων των γειτονικών μας πόλεων, ξεκίνησε παράλληλα μια διαδικασία συζητήσεων και προτάσεων, την οποία οι φορείς της πόλης επιμένουν προκλητικά να αγνοούν, για το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Κηφισιάς.
Βαρύγδουπος και εδώ ο τίτλος για να κρύψει την προφανή ανεπάρκεια και τις ελλείψεις των προτάσεων.
Το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο δεν είναι παρά ένα ισχνό αναμάσημα παλαιών προτάσεων με κυριότερο στοιχείο αυτό της σμίκρυνσης η της αλλαγής των Πολεοδομικών Κέντρων, μια παλαιότερη ατυχέστατη διευθέτηση που έβλεπε την Κηφισιά με ίδιους όρους ανάπτυξης με αυτούς για το Περιστέρι ή το Αιγάλεω, αγνοώντας επιδεικτικά τον χαρακτήρα της ως κηπούπολης.
Στην πραγματικότητα η διαδικασία αποτελεί στάχτη στα μάτια εκείνων που διαμαρτύρονται για την συνεχή υποβάθμιση του προαστίου μας. Μα τι λες; Δεν βλέπεις πόσες φορές συνεδριάζουν οι αρμόδιες επιτροπές πολεοδομικού σχεδιασμού και τεχνικών θεμάτων για το μέλλον της πόλης μας, σε αποστομώνουν.
Στην πραγματικότητα το κείμενο του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της Κηφισιάς που συντάχτηκε από τον Αντιδήμαρχο κύριο Νικόλαο Παναγιώτου, είναι μια πρόφαση στις πολλές αμαρτίες της απραξίας μιας μόνιμα αφελούς ή όχι και τόσο αφελούς δημοτικής αρχής.
Θα περίμενε κανείς να είχαμε ήδη κατακλυστεί από μελέτες ειδικών, πολεοδόμων και συγκοινωνιολόγων τιμής ένεκεν για την πόλη μας, που θα έβαζαν τα θεμέλια μιας γενικότερης και πολύ συγκεκριμένης συλλογιστικής για το πως και το που θα ολοκληρωθεί επιτέλους η δόμηση της πόλης, ποιές θα πρέπει να είναι συνολικά οι αναγκαίες υποδομές της και πως και με ποια σειρά μέτρων και διευθετήσεων θα υλοποιηθούν οι συγκοινωνιακές υποδομές που θα εναρμονίζονται με τις προτάσεις της ολοκληρωμένης ανάπτυξης.
Μα θα ρωτήσετε, από ποιον πλανήτη κατέφθασα και πόσο πρόσφατα διότι οι άρχοντες του τόπου μας δράμι δεν σπαταλούν αν κάποιος άλλος δεν φροντίσει να πληρώσει για την ιδέα... Οι άρχοντες του τόπου μας, εννοώ το άρχοντες με την ευρύτερη οικονομική έννοια, δείχνουν πάντα τον διπλανό ή τον από πίσω όταν καλούνται να αναλάβουν ευθύνες για αυτόν τον τόπο.
Πολεοδομικά για την στάχτη στα μάτια...
Μία έντιμη απάντηση στην Κωνσταντίνα Καρακατσάνη
Η παρακάτω επιστολή είναι μια πρόχειρη απάντηση στην επιστολή της Κωνσταντίνας ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ στον Υπουργό Χρυσοχοϊδη την 12-11-09. Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στο TVXS όπως φαίνετα και απο τον σχολιασμό του Στέλιου Κούλογλου που ακολουθεί.
Ο σχολιαστής του Tvxs Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος απαντά στην καταζητούμενη για συμμετοχή στους "Πυρήνες της Φωτιάς" και στην χθεσινή επιστολή της που δημοσιεύεται σε άλλες στήλες. Κωνσταντίνα Καρακατσάνη,
Αναρχική μπορεί να είσαι, αν είσαι... αλλά τσαμπουκά δεν μπορείς να πουλάς. Και δεν μπορείς να πουλάς τσαμπουκά διότι αποτελείς μια πολύ μικρή μειοψηφία σε ένα πολύ μεγαλύτερο και διαφορετικό κόσμο γύρω σου. Έχεις όμως το δικαίωμα να λες και να γράφεις για αυτά που πιστεύεις. Άρα, καλά έκανες και έστειλες την επιστολή με την οποία ξεκαθαρίζεις τις θέσεις σου. Όμως να προσθέσω τούτα... Η ιστορία, ότι τάχα η όποια κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει έργο βουτώντας μερικούς αναρχικούς, έτσι για αλατοπίπερο και μπουντρουμιάζοντάς τους δεν είναι καθόλου πρωτότυπη για να προέρχεται από το ευφυές μυαλό σου. Για την ακρίβεια, αποτελεί χοντράδα και προσβολή για το μυαλό κάθε σοφού αναρχικού. Και λέω σοφού διότι ο αναρχικός είναι σοφός, διαβασμένος και κατασταλαγμένος με πείρα από τη ζωή... Εσύ βέβαια δεν ξέρω που την βρήκες την πείρα ή πότε πρόλαβες να την αποκτήσεις. Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι έχεις μπερδέψει τον νεανικό παρορμητισμό μιας συνεχιζόμενης εφηβείας με την αντίσταση στην εξουσία που εσύ αποκαλείς αναρχία... Δυστυχώς, κάνεις λάθος Κωνσταντίνα. Το γεγονός ότι το δικό σου μυαλό άργησε να πήξη και διανύεις ακόμα την επαναστατικότητα της εφηβείας δεν σημαίνει ότι έχεις και το δικαίωμα να προσβάλεις το αναρχικό κίνημα με την παρουσία σου. Αν ήθελες πραγματικά να αλλάξεις τον κόσμο θα έκανες ότι έκανε η συνονόματή σου, η Κούνεβα... Θα βάραγες εκεί που πονάει το σύστημα της αλητήριας εξουσίας που καταχράται την εργατική τάξη... Εσύ όμως βαράς με την αναποτελεσματική μέθοδο «αλαλούμ και πάνω τούβλα...» Για την ακρίβεια δεν ξέρεις ούτε που βαράς αλλά έχεις το θράσος να πουλάς και τσαμπουκά αντί να απολογείσαι... Επιπλέον, πιστεύω ότι και τα συντρόφια σου, και μη μου πεις ότι δεν έχεις συντρόφια, δεν αντιλαμβάνονται την ουσία της αναρχίας όπως και εσύ. Θεωρώ ότι με το να φτιάχνουν βόμβες, να βάζουν φωτιές και να ληστεύουν καταστήματα αποδεικνύουν ότι δεν είναι αναρχικοί (αντιεξουσιαστές) διότι δεν κτυπούν την εξουσία και τους μηχανισμούς της αλλά τον απλό λαό που έχει ίσα δικαιώματα με σένα και δεν σου έκανε κανένα κακό. Θεωρώ ότι με τις παραπάνω άνομες και αδικαιολόγητες πράξεις τα συντρόφια σου εκνευρίζουν τους μηχανισμούς της εξουσίας και τους αναβαθμίζουν για να είναι αποτελεσματικοί γεγονός που γυρνά μπούμερανγκ στις δικές σου // σας φιλοσοφικές γραμμές. Χωρίς να το θέλεις εξισώνεις τη δική σου πρακτική με αυτή των ληστών και των δολοφόνων... Ναι δολοφόνων διότι οι πράξεις τους φέρουν τον κίνδυνο του θανάτου... Άρα εκ των πραγμάτων δεν είσαι αναρχική και μην αγωνίζεσαι να μας πείσεις για το αντίθετο... Να σου θυμίσω επίσης ότι η κοινωνία μας είναι όπως το σώμα μας. Αποτελείται από άπειρα μικρά μέρη (συστήματα) που το καθένα κάνει τη δουλειά του σε αρμονία με τα υπόλοιπα. Όταν ένα μέρος το παίξει επαναστάτης το σώμα μας αρρωσταίνει από καρκίνο και αν δεν πεθάνουμε περνάμε δύσκολες στιγμές... Έτσι και η κοινωνία μας, με την πολιτεία να διαθέτει τους μηχανισμούς, δεν επιτρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να περάσει δύσκολες στιγμές ούτε να πεθάνει επειδή πέντε έφηβοι, που νομίζουν ότι είναι αναρχικοί, αποφάσισαν να τα κάνουν «γης μαδιάμ...» Καλά έκανες Κωνσταντίνα και μας τα είπες αλλά αν δεν αποδεχτείς ότι γίνεσαι η αιτία ανησυχίας της κοινωνίας μας λόγω συμμετοχής σε επικίνδυνες ενέργειες και πράξεις και δεν αναλάβεις την ευθύνη αυτών των πράξεων που είναι ενάντιες στο νόμο, θα πληρώσεις για αυτές βάσει των κανόνων που θέσπισαν οι πολλοί... Οι γιατροί της κοινωνίας μας και οι εντολοδόχοι τους αστυνομικοί θα σε / σας απομονώσουν διότι εμείς οι υπόλοιποι περάσαμε την εποχή της εφηβείας μας και έχουμε να ασχοληθούμε πλέον με τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εμφανίσου λοιπόν Κωνσταντίνα στον ίδιο τον Υπουργό, τον κύριο Χρυσοχοϊδη αν θέλεις να πεις κάτι ουσιαστικό και να είσαι βέβαιη ότι και θα σε ακούσει και θα τύχεις της εξαιρετικής του επιείκειας... Άλλωστε, δεν θέλει να σε τιμωρήσει για παραδειγματισμό ούτε να δρέψει δάφνες από τη σύλληψη μιας ευφυούς νεαρής γυναίκας που ίσως τον γοητεύσει... Θέλει απλά να εξασφαλίσει ότι δεν κινδυνεύουν οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες. Εσύ ας πιστεύεις ότι θέλεις. Μη ξεχνάς ότι σε χρειαζόμαστε όλοι πάρα πολύ διότι η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πρωτότυπα μυαλά. Άλλωστε, οι έφηβοι που αργούν να ωριμάσουν γίνονται Αϊνστάιν καμιά φορά... Που ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η χρήση του δραστήριου μυαλού σου;
Ακολουθεί η επιστολή στην οποία η παραπάνω ήταν η απάντηση...
«Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια»
Η Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, μία εκ των έξι καταζητούμενων για την υπόθεση του Χαλανδρίου, με επιστολή της στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» απαντά στις δηλώσεις του κ. Χρυσοχοϊδη αλλά και σε όσα γράφτηκαν για τη «γιάφκα» και τους συγκατηγορούμενούς της. «Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες», επισημαίνει.
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση που κατηγορούμαι, υποστηρίζοντας πρώτα και πάντα την πολιτική μου ταυτότητα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την ημέρα που η αστυνομία έκανε την έφοδό της στην υποτιθέμενη γιάφκα στο Χαλάνδρι, συνέλαβε τέσσερα άτομα. Τα τρία αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστα σε διάφορες φυλακές, ενώ το τέταρτο αφέθηκε. Στα δελτία επικρατεί κλίμα τρομοϋστερίας, ενώ οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα του εμφράγματος, ορύωνται και αναπαράγουν φαντασιόπληκτες ιστορίες τρόμου. Οργιάζουν και φαντασιώνονται πράγματα για τα οποία, όχι μόνο στοιχεία δεν έχουν, αλλά ούτε καν ενδείξεις. Αμέσως μετά εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για έξι ανθρώπους που τα αποτυπώματά τους βρέθηκαν στο σπίτι και σε αντικείμενα μέσα σε αυτό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την εν λόγω υπόθεση (πόρτες, παράθυρα, εφημερίδες, σακούλες, κιθάρες) ή στηρίχτηκαν στην παρουσία των οχημάτων τους έξω από το σπίτι. Είναι προφανές ότι η αστυνομία έπραξε έτσι για να ικανοποιήσει την ανάγκη της τότε κυβέρνησης να δείξει ότι παράγει έργο, έστω και την τελευταία στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας. Θα ήταν καταστροφικό η οποιαδήποτε κυβέρνηση να κατέβει από το σανίδι αφήνοντας πίσω της μια θητεία γεμάτη σκάνδαλα και διαφθορά και χωρίς καμία επιτυχία, έστω και φαινομενική. Γι’ αυτό αποφάσισαν ότι πρέπει να βαφτίσουν το σπίτι «γιάφκα», την παρέα «οργάνωση» και τα άτομα που πήγαιναν στο σπίτι αδίστακτους βομβιστές και να τους στείλει φυλακή, μπας και πείσουν κανέναν ότι παράγουν έργο. Μετά από κάποιες μέρες ανέλαβε ο επόμενος. Ο Μ. Χρυσοχοίδης, υπουργός που κατέχει το πιο «σεβαστό προφίλ» στα μάτια της κοινής γνώμης και τη «μεγάλη επιτυχία επί 17Ν», δεν είναι δυνατόν τη δύσκολη στιγμή της καριέρας του να κάνει λάθη. Και αρχίζει πάλι το παραλήρημα.... Μπορεί η Ν.Δ. να υποτίθεται πως εξάρθρωσε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά το ΠΑΣΟΚ μόλις ανέβηκε, μέσω αυτής της οργάνωσης βρήκε και την άκρη του νήματος για όλο το σύμπλεγμα της τρομοκρατίας. Και ο πυρετός άρχισε να ανεβαίνει... Με μια φωνή (όπως πάντα άλλωστε) μπάτσοι και ΜΜΕ αναγγέλλουν με πάσα βεβαιότητα ότι εμείς οι έξι πραγματώσαμε τα τελευταία χτυπήματα, ότι έχουμε σχέσεις με όλες τις οργανώσεις, ότι γνωρίζουμε άτομα... Ενώ λένε ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κρυβόμαστε μαζί με τους τρεις επικηρυγμένους συντρόφους, να κάνουμε ληστείες και να σχεδιάζουμε τα επόμενα χτυπήματα όλοι μαζί. Τώρα που τα συμπέραιναν όλα αυτά... Μάλλον οι μπάτσοι βλέπουν το «CSI MIAMI» και μετά δίνουν πληροφορίες στα αστυνομικά δελτία. Κανονίστε να σοβαρευτείτε λίγο, γιατί έτσι δε γίνεται δουλειά... Επίσης καθοριστικό ρόλο στην έκδοση του εντάλματός μου είχε το γεγονός ότι η αστυνομία γνωρίζει τη σχέση μου με τον αναρχικό χώρο, λόγω της σύλληψής μου τον Ιανουάριο σε επιχείρησή τους σε σπίτια των Εξαρχείων, μετά την επίθεση του ΕΑ στο υπουργείο πολιτισμού. Και τότε για να μπουκάρουν, ισχυρίστηκαν ότι ήμασταν ύποπτοι (λόγω της τοποθεσίας του σπιτιού μάλλον) και αφού δεν βρήκαν τίποτα, για να μην γυρίσουν με άδεια χέρια, με συνέλαβαν (με άλλα δυο άτομα) για άσχετο λόγο. Μπορεί το δικαστήριο τότε να με αθώωσε, αλλά αυτό στάθηκε μεγάλο συν στα χέρια της αστυνομίας για να μπορέσει να με κατηγορήσει και σήμερα, μιας και με θεωρούσαν πλέον σεσημασμένο άτομο. Και έτσι, λοιπόν, όλοι μαζί οι άρρωστοι κάνουν συνειρμούς και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Εγώ πάντως αυτό που έχω να τους πω, είναι να κλείσουν το στόμα τους, γιατί βάζω τα γέλια κάθε φορά που τους ακούω να λένε πως κανείς δεν εμφανίζεται, γιατί είμαστε ένοχοι. Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες. Δεν επέλεξα να είμαι σε αυτή τη θέση, άλλοι το αποφασίσανε για μένα. Άλλοι προσπαθούν να δείξουν ότι είμαι στην παρανομία, να με θέσουν εκτός της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων μου και εκτός της ζωής μου γενικότερα. Και δεν θα πάω φυλακή για αυτούς τους άλλους που αποφάσισαν ότι τα κελιά της δημοκρατίας τους έχουν χώρο και πρέπει να τα γεμίσουν, για να σκούζουν ότι παράγουν το κατάπτυστο έργο τους. Γι’ αυτό δεν παρουσιάζομαι «αυτοβούλως» αν το πιάσατε... Και όλα αυτά γιατί; Για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε σπίτι φίλου; Με ένα αποτύπωμα σε μία σακκούλα γίναμε συντονιστές ολόκληρης της νεοτρομοκρατίας στην Ελλάδα; Μόνο την Αλ Κάιντα δεν μας έχουν φορτώσει ακόμη...Και ας ψάξουν καλύτερα, θα δουν τα αποτυπώματά μου παντού στο σπίτι. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Ούτε εκρηκτική ύλη υπήρχε διασκορπισμένη, ούτε καμία βόμβα σε εμφανές σημείο, όπως είπαν για να μπορέσουν να κατηγορήσουν οποιονδήποτε έμπαινε. Η αντιτρομοκρατική μπήκε μέσα και έκανε το σπίτι Κόσοβο. Έβαλαν στο τραπέζι κουτιά με μπογιά και σπρέυ και έλεγαν ότι «αυτά είναι τα σύνεργα των τρομοκρατών» λες και οι μπογιές είναι εκρηκτικές ύλες. Πως και δεν μας είπαν ότι το τηλεκοντρόλ είναι χειροβομβίδα... Και όσο για τον υπουργό Δημ. Τάξ. που ζήτησε στα έξι άτομα να παρουσιαστούν, προσωπικά του δηλώνω ότι δε συνηθίζω να απολογούμαι, ειδικά στην αστυνομία σας, και ειδικότερα εφόσον δεν υπάρχουν στοιχεία σε βάρος μου. Να πάω στην δικαιοσύνη να αποδείξω τι; Ότι η παρέα έγινε οργάνωση και το σπίτι γιάφκα για να έχουν το ελεύθερο να κατηγορήσουν όποιον θέλουν; Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μάζεψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια. Και γι’ αυτό θα είμαι απόλυτη σ’ αυτά που έχω να πω. Παρ’όλα αυτά, εγώ μπορεί να μην αναγνωρίζω το δικαστήριο ως θεσμό, αυτό όμως με αναγνωρίζει ως ένοχη. Αυτή η ιστοριούλα κάποτε πρέπει να σταματήσει και γι’ αυτό θα αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την δικαιοσύνη σας, όταν έρθει η ώρα. Και, επιτέλους, κύριε Χρυσοχοΐδη, αποκτήστε σταθερή άποψη: Τη μία κάνετε λόγο για «παιδάκια που ζουν μακριά από τις οικογένειες τους και η δημοκρατία πρέπει να ‘ναι επιεικής» και απ’ την άλλη η υπόθεση αναβαθμίζεται και περνάει σε εφέτη ανακριτή. Δεν κάνω παράπονα. Απλά αναδεικνύω τα παιχνιδάκια πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για τις αλήθειες που λέω, αλλά αυτό είναι που ξέρω να κάνουν οι ηδονοβλεψίες εκπρόσωποι του νόμου κάθε είδους. Να κατασκευάζουν σαθρά κατηγορητήρια, να εξαντλούν στις ανακρίσεις, να ποινικοποιούν φιλικές σχέσεις, να δικάζουν συνειδήσεις και να προσπαθούν να γεμίσουν τα κολαστήριά τους με επαναστατημένες ψυχές. Και φυσικά να προωθούν τη ρουφιανιά επικηρύσσοντας τους συντρόφους. Μιας και ήξεραν δηλαδή ότι σε κάποιους θα τρέξουν τα σάλια μόλις ακούσουν το μεγάλο ποσό της επικήρυξης και θα σπρώχνονταν μεταξύ τους για το ποιος καταδότης θα μιλήσει πρώτος. Ο κύριος Χρυσοχοΐδης είχε το θράσος να επικηρύξει τα τρία παιδιά, ενώ ποτέ κανείς δεν έβγαλε στη δημοσιότητα καμία φωτογραφία κανενός μπάτσου από αυτούς που βιάζουν, δολοφονούν σε φυλακές και κρατητήρια, συμμετέχουν σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και ναρκωτικών, βασανίζουν, δέρνουν, σπάνε κεφάλια, βγάζουν όπλα και εκπυρσοκροτούν. Γιατί πολύ απλά αυτοί, οι νυν προστάτες του πολίτη, έχουν το ακαταλόγιστο. Η κοινωνία τους το παρέχει με την ένοχη σιωπή της. Απευθύνομαι δημόσια όχι για να αποδείξω την αθωότητά μου, καθώς το δίπολο αθωότητας και ενοχής δεν χωράει στη λογική μου (άλλωστε σε αυτούς που θεωρώ ενόχους, έχω ήδη αναφερθεί), αλλά επειδή εκτός από τους σιχαμένους ξερολισμούς των κονδυλοφόρων της εξουσίας υπάρχει και μια άλλη αλήθεια. ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΚΩΝ/ΝΑ 12-11-09
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν... ή μήπως όχι;
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 20η Νοεμβρίου 2009)
Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας ο τίτλος “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…” δεν πρωτοτύπησε αλλά τουλάχιστον στην ανάλυση που ακολούθησε αναφέρθηκαν κάποιες αλήθειες που διστάζουμε να πούμε και συνήθως ξορκίζουμε να μην ακούγονται.
Το ερώτημα που προέκυψε βέβαια, ως συνέχεια της διαπίστωσης, είναι το τι κάνουμε τώρα και αν αυτὀ που προτείνει η κυβέρνηση είναι η λύση ή αποτελεί συγκάλυψη του προβλήματος μέχρις ότου αυτό επανεμφανιστεί λίγα χρόνια αργότερα.
Προέκυψαν όμως και άλλα ερωτήματα που αφορούν το εάν το πρόβλημα του υψηλού ελλείμματος είναι πραγματικά όσο σοβαρό το παρουσιάζει η τρέχουσα κυβέρνηση (Ήδη μερικοί ομιλούν για δοκιμασμένο και στο παρελθόν εκφοβιστικό τέχνασμα ενάντια στους πολίτες, που θα πετύχει να τους οδηγήσει ευκολότερα στο μαντρί του ζητουμένου) και αν το γνώριζαν ή δεν το γνώριζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ας υποκρίνονται άγνοια ή κατάπληξη!
Για το τελευταίο δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια αν δεν βγει κάποιος ωτακουστής των υψηλού επιπέδου συνεννοήσεων της προηγούμενης κυβέρνησης να μας πει τα καθέκαστα. Εικάζεται όμως ότι δεν αναφερόμαστε σε κουτόφραγκους και ότι οι πληροφορίες προς την ΕΕ δεν προέρχονται μόνο από τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Η Τράπεζα της Ελλάδος π.χ. έχει δικά της στοιχεία και δικές της παράλληλες πηγές ενημέρωσης.
Θεωρείται πολύ πιθανό ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήξεραν το τι συμβαίνει και σιωπούσαν διότι το “αλτιμάτουμ” που τους είχε δοθεί ήταν σκληρό... Άλλωστε δεν μας χαρακτηρίζει μπέσα και θα προτιμούσαμε να συντριφτούμε μετά των αλλοφύλων νοτίων λαών της Ευρωπαϊκής ηπείρου και μελών της ΟΝΕ δημοσιοποιώντας και τα δικά τους άπλυτα με την κραυγή “όπως σε μας έτσι και σε αυτούς” αντί να δεχτούμε την μονομέρεια των εναντίων μας επικρίσεων.
Επιπλέον, το 2% του ΑΕΠ της Ευρώπης μπορεί να ενοχλεί ως απείθαρχο δείγμα αλλά δεν θα φέρει και τον όλεθρο στο 98 % που απομένει...
Θεωρείται εξ’ισου πιθανό ότι το πρόσωπο του νέου Υπουργού Οικονομικών δεν έπεισε ούτε με την σκληράδα αλλά ούτε με τη γαλιφιά του.
Ποιος αντίθετα δεν θυμάται τα γαλίφικα αγκαλιάσματα του πρώην υπουργού κυρίου Παπαθανασίου με όλους τους κορυφαίους οικονομικούς παράγοντες της ΕΕ. Σε αντίθεση το υπηρεσιακό ύφος και οι χαμηλοί τόνοι του κυρίου Παπακωνσταντίνου έδωσαν την ευκαιρία στους εταίρους μας να του φερθούν σχεδόν σαν σε μαθητούδι μη αντιλαμβανόμενοι την σταθερότητα της νέας Κυβέρνησης ή θέλοντας να κλονίσουν εξ αρχής την αυτοπεποίθησή της ενθυμούμενοι τις θαρραλέες στάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στις λογιών - λογιών απαιτήσεις τους. Πότε θα εύρισκαν οι συντηρητικοί οικονομικοί κύκλοι της Ευρώπης καλύτερη ευκαιρία από τις πρώτες μουδιασμένες μέρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που για να είμαστε ειλικρινείς παρέλαβε γουρούνι στο σακί από την ΝΔ χωρίς να έχει και εκείνη παραδώσει κάτι πολύ διαφορετικό πριν από πεντέμισι χρόνια.
Ας έλθουμε τώρα στην σοβαρότητα του ποσοστού του ελλείμματος για μια χώρα όπως η δική μας που, έτος μπαίνει - έτος βγαίνει, χρεώνεται για να ζήσει.
Αν ρωτούσαμε τους εαυτούς μας, μπορείς άραγε φίλε μου εαυτέ να επιβιώσεις για μια δεκαετία με ένα σοβαρό ποσοστό του εισοδήματός σου να καλύπτεται από αυξανόμενο δανεισμό, η εύλογη απάντηση θα ήταν όχι. Κανείς δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει αύριο ότι δεν μπορεί να εξοφλήσει σήμερα εάν δεν είναι εκφραστής και μέρος μιας παραγωγικής διαδικασίας που θα οδηγεί σε αυξανόμενο πλούτο που θα καλύψει τελικά και οριστικά το χρέος.
Όσοι θήτευσαν σε αίθουσες διαλέξεων για την μακροοικονομία, έμαθαν ότι αυτό δεν ισχύει τάχα για τα κράτη. Τα κράτη, μας λέγανε τότε οι καθηγητές μας, δεν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν όπως ένας ιδιώτης ή μια εταιρεία διότι όταν βρεθούν σε κίνδυνο υποβιβάζουν χωρίς συναισθηματισμούς το επίπεδο της ευμάρειάς τους με μια καθοριστική νομισματική υποτίμηση που αφαιμάζει τα εισοδήματα όλων χωρίς να τρέξει ούτε μύτη. Πρόκειται για “πολεμική” τακτική που καταλήγει να μαζεύει χάριν του εθνικού συμφέροντος τα “χρυσαφικά” όταν το χρήμα τελειώνει και η διάχυτη δυσπιστία απαγορεύει βοήθεια από δανειστές.
Μήπως δεν την γνωρίσαμε αυτή την τεχνική και μήπως δεν γνωρίσαμε πόσο κοντή μνήμη έχουν οι περισσότεροι από εμάς μας σαν εκείνον τον περίφημο ταξιτζή που ισχυριζόταν πρόσφατα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 80, η τσέπη ήταν γεμάτη λεφτά... Φευ λεφτά που έχαναν το 25% της αξίας τους σε μια και μόνη χρονιά!!!
Σήμερα όμως η χώρα μας συγκατοικεί με τους συγγενείς της και το πορτοφόλι της πρέπει να έχει ομοιόμορφο χειρισμό. Σε ποια συγκατοίκηση θα γινόταν αποδεκτή η παρουσία ενός σπάταλου μέλους που καταστρέφει ασυναίσθητα ότι οι άλλοι με αγώνα συσσωρεύουν για ένα καλύτερο μέλλον;
Άρα τα οικονομικά που μάθαμε θα πρέπει να τα αναθεωρήσουμε ή και να τα ξεχάσουμε... Η οικονομία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όπως απέρριψε ως αρχαϊκό και ξεπερασμένο πλέον πρότυπο τον Μαρξισμό, παρά τους σε αφθονία αρχαϊκομανείς, έτσι απέρριψε και πλείστες όσες μεταγενέστερες θεωρήσεις για το πως λειτουργεί σε micro και macro επίπεδο.
Σήμερα στην Ελλάδα καίμε λεφτά, ναι καίμε πλούτο που δεν αντικαθίσταται.
Στον επιχειρηματικό και τραπεζικό τομέα η ακραία συνήθεια του να καίμε ασυνείδητα σχεδόν πλούτο έχει ήδη εντοπιστεί και μια νέα αντίληψη αξιολόγησης των επιχειρήσεων έχει επικρατήσει που δεν ακολουθεί τα παιδικής αντίληψης φορολογικά πρότυπα που μέχρι πρότινος τύφλωναν ακόμα και τους επαγγελματίες του επιχειρηματικού χώρου που αποφάσιζαν και έκριναν την επιτυχία τους από αυτά.
Σήμερα, το κριτήριο σε επίπεδο micro και macro οικονομίας είναι η αυξανόμενη παραγωγή πλούτου (Value creation) και όχι αυτά που εκφράζουν οι λογιστικές αλχημείες του διπλογραφικού που από τακτοποιητικό σύστημα κατάντησε σύστημα αξιολόγησης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών με συντελεστές “ψωμοτύρι” όπως το P/E (η τιμή των μετοχών έναντι του αναλογούντος εσόδου στις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες) που ταλάνισε ψυχές και έκαψε περιουσίες στις χρηματιστηριακές εξάρσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Η Χώρα μας δυστυχώς δεν παράγει πλούτο σε αρκετή ποσότητα και αυτό είναι το πρόβλημα και η αιτία του ελλείμματος.
Κανονικά, δεν πρέπει και ούτε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι λενε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.
Εάν κατανοήσαμε το μάθημά μας και δεν παπαγαλίζουμε, όπως μάθαμε στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τότε γνωρίζουμε ότι είμαστε σε άθλια κατάσταση ακόμα και με 10% ή 8% ή 6% έλλειμμα.
Ακόμα και η εναρμόνιση με το συντηρητικό 3% δεν θα μας σώσει διότι πρακτικά σε ένα ΑΕΠ της τάξης των 300 δισεκατομμυρίων αντιπροσωπεύει 9 δισεκατομμύρια που θα πρέπει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε.
Τώρα πάρτε χαρτί και μολύβι και δείτε τι σημαίνει ένα προστιθέμενο ετήσια 3% σε μια δεκαετία.
Σημαίνει 100Χ3% + 103Χ3% + 106Χ3%... που είναι πολύ περισσότερο από το 30% στην ίδια περίοδο. Αν αυτή η αύξηση δεν ακολουθείται από αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ που να εκφράζεται από αυξημένη παραγωγικότητα, αντί π.χ. των εισροών από κοινοτικά προγράμματα, ώστε να μειώνει το έλλειμμα γρηγορότερα από ότι αυξάνεται το ΑΕΠ, το χάσμα της απόκλισης (ελλείμματος) θα μεγαλώνει ενώ δεν θα διαμορφώνεται κανένας υποστηρικτικός μηχανισμός στις δομές της οικονομίας για διόρθωση στο μέλλον.
Στο τέλος της ημέρας θα πάθουμε το Σημιτικό σύνδρομο... Τότε όλο και αυξανόταν η ανάπτυξη της χώρας με το έλλειμμα να μειώνεται από το 12% της Μητσοτακικής περιόδου στο 2.7%, μόνο που η μείωση αποτελούσε τεχνοτροπία στον καλλιτεχνικό καμβά του κ. Σημίτη.
Δεν θα πω ότι μας δούλευε ο πρώην πρωθυπουργός αλλά τι σημασία έχει το πως θα εκφραστώ αφού αυτό ακριβώς εννοώ;
Άρα δεν είναι οι Ευρωπαίοι που πρέπει να φοβόμαστε αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτόν πρέπει να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε.
Αν π.χ. κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια που δεν θα αποτελεί απλή τεχνοτροπία της τωρινής κυβέρνησης αλλά απόλυτη και ψυχρά υπολογισμένη στρατηγική για τη μείωση του ελλείμματος, θα πρέπει ταυτόχρονα να επανακαθορίσουμε την συνολική αναπτυξιακή συλλογιστική μας σε νέα βάση.
Η θα παράγουμε πλούτο όλοι και για όλους ή καλό θα ήταν να αφήσουμε τα φληναφήματα και τις τεχνοτροπίες στη διαμόρφωση λύσεων διότι έτσι θα παραδώσουμε πρόωρα την σκυτάλη στην επόμενη γενιά για θα φασκελωθούμε αναλόγως και άνευ οίκτου.
Όμως, να θυμίσω και ένα πάτημα που είναι αντιπροσωπευτικό της διαφορετικής τακτικής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε απέναντι στους εταίρους μας.
Μας ζήτησαν, δια φωνής Αλμούνια, να μειώσουμε κατά το ήμισυ τις αμυντικές μας δαπάνες, πέρα από τη μείωση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα μας.
Να τονίσω ότι πολεμοκάπηλος δεν είμαι ούτε σκοπεύω να γίνω αλλά η απάντηση που μου έρχεται στα χείλη πολύ μου θυμίζει εκείνο το παιδικό και αξέχαστο “πρίτς” με την ταυτόχρονη πρόταση του αγκώνα.
Πρίτς λοιπόν κύριε Αλμούνια που θα μειώσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες. Για να είμαστε ακριβείς και ξεκάθαροι θα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, θα τις αυξήσουμε και θα αναλάβετε εσείς, οι σύμμαχοί μας, να πληρώσετε το 50% διότι εμείς είμαστε και λειτουργούμε ως συνοριοφύλακές σας σε μια εποχή που εσείς αμέριμνοι αναπτύσσετε τις οικονομίες σας ενώ εμείς αγχωνόμαστε διότι κάποιοι εννοούν να μας προκαλούν και ας το παίζουν ευρωπαίοι επιζητώντας την πλήρη ενσωμάτωσή τους στα ημέτερα ήθη που ούτε διέθεταν ούτε είναι δυνατόν να διαθέτουν στο μέλλον.
Καλή η επίγνωση του σε τι χάλια βρισκόμαστε σήμερα και του ποιος φταιει για αυτά αλλά δεν θα βρείτε κύριοι εταίροι μας πουθενά παπά να θάψετε πέντε έξη δεκάδες, χιλιάδες ή και εκατομμύρια Ελληνικού λαού, αν σας ανοίξει η όρεξη.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν...
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημρίδα Κηφισιά την 13η Νοεμβριου 2009)
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν ανέκραξε ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης στην Ελληνική Βουλή, μετά τις επανειλημμένες προσπάθειές του να αναδιαρθρώσει την Ελληνική οικονομία, το 1893.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε ήδη νικήσει στις εκλογές του Μάη του 1892 αλλά δεν κατάφερε να συνάψει νέο εξωτερικό δάνειο και παραιτήθηκε.
Ο προκάτοχός του Δηλιγιάννης, που είχε διαδεχτεί από προηγουμένη θητεία τον Χαρίλαο Τρικούπη το 1885, δεν είχε καταφέρει ν' ανταποκριθεί στους όρους των δανείων που είχε ήδη συνάψει για λογαριασμό του Ελληνικού δημοσίου ο Τρικούπης.
Άφησε επομένως βαριά κληρονομιά στον επανακάμψαντα στην πρωθυπουργία Τρικούπη καθιστώντας την συνέχιση της δημοσιονομικής εξυγίανσης που είχε ξεκινήσει την περίοδο 1882 - 1885 ανέφικτη. Το γεγονός ότι ο όρος δημοσιονομική εξυγίανση περιελάμβανε την συνολική "αναμόρφωση του δημοσιονομικού και διοικητικού οργανισμού της χώρας μαζί με την εκβιομηχάνιση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας" άφησε την σφραγίδα του στα πράγματα της εποχής και παρά την παραίτησή του οι διάδοχοί του στο κυβερνητικό σχήμα, Ράλλης και Σωτηρόπουλος, επαναπαραχώρησαν τη θέση τους στον Τρικούπη.
Ήταν τότε που το μαγικό ραβδί του Τρικούπη, όσο και αν έδωσε γη και ύδωρ στους δανειοδότες της εποχής δεν τους έπεισε εγκαταλείποντας μετά τον θάνατό του την ελληνική οικονομία σε ολοκληρωτικό μαρασμό που βρήκε αποκούμπι στην υποσχεσιολογία ενός εθνικιστικού πολιτικαντισμού με αποκορύφωμα τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 που εξελίχτηκε σε οδυνηρή ήττα.
Μετά την ήττα του 1897 εφαρμόστηκαν ακόμα αυστηρότερα μέτρα οικονομικού ελέγχου από την διεθνή επιτροπή των ξένων και ντόπιων πιστωτών (ΔΟΕ), γνωστών και ως “ομολογιούχων”.
Η πίεση στην Ελληνική κοινωνία και ο συνεχής και αδιέξοδος πολιτικαντισμός της εποχής οδήγησε στη συνειδητοποίηση της τραγικότητας των περιστάσεων από μερίδα αξιωματικών που ηγήθηκε της επανάστασης του 1909 και έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο.
Ο Βενιζέλος υπήρξε πραγματικός αναμορφωτής της παραπαίουσας στρατιωτικής και διοικητικής μηχανής, αφήνοντας σε μας, παρά τα λάθη του, την Ελλάδα που απολαμβάνουμε σήμερα.
Η παραπάνω αλληλοδιαδοχή γεγονότων και μεθόδων πολιτικής και ιδιαίτερα οι μεταπτώσεις της Ελληνικής οικονομίας με τις πιέσεις των ξένων που βοηθούσαν κατά το συμφέρον τους τις κυβερνήσεις των Δηλιγιαννικών ρεμπεσκέδων, αποτελεί ένα καλό υπόβαθρο στο να κατανοήσουμε και την σημερινή οικονομική κρίση.
Για εμάς, για την Ελλάδα, η κρίση δεν είναι προϊόν των πτωχεύσεων των αμερικανικών τραπεζών παρά σε πολύ μικρό ποσοστό.
Οι Ελληνικές τράπεζες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, δεν επένδυσαν με ενθουσιασμό σε ομόλογα ξένων χρηματοπιστωτικών οίκων και οι Έλληνες επενδυτἐς που άκουσαν τις σειρήνες του ξένου κεφαλαίου παρέμειναν περιορισμένοι σε αριθμό.
Η κρίση της Ελληνικής οικονομίας είναι δομική και προϋπήρχε αποτελώντας το βασικότερο κίνητρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή να βάλει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πίστευε τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι η μεγάλη οικογένεια θα εμφυσούσε και σε μας έναν άλλο αέρα και μια διαφορετική προοπτική, καλλιεργώντας ταυτόχρονα και μια συναντίληψη του πως λειτουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός.
Πολλοί αναμφίβολα αισθάνονται άσχημα στο άκουσμα της λέξης καπιταλισμός αλλά δυστυχώς αυτό το σύστημα κυριαρχεί σήμερα από Δύση σε Ανατολή επιβάλλοντας τα ήθη του ακόμα και στη λεγομένη Κομουνιστική Κίνα.
Η προοπτική εκείνου που λειτουργεί δυνητικά ελεύθερα σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι και η αιτία της επιβίωσης αυτού του συστήματος. Μόνο αν είσαι ελεύθερος να σκεφτείς και να δημιουργήσεις νιώθεις τις προοπτικές που σου ξανοίγονται και βάζεις τα δυνατά σου άλλως μετατρέπεσαι σε άβουλο ή πονηρό και διεφθαρμένο γραφειοκράτη.
Όμως η προοπτική της ελεύθερης δημιουργίας δεν ήταν ούτε έγινε το βασικότερο από τα γνωρίσματα του λαού μας.
Αν εξαιρέσουμε το εμπόριο σε κανέναν άλλο τομέα δεν διακριθήκαμε και ας κολακευόμαστε για το δαιμόνιο του Έλληνα στο εξωτερικό.
Η μικρές γειτονικές χώρες Τσεχία και Ουγγαρία έχουν πολλά περισσότερα Nobel από εμάς και μάλιστα σε επιστημονικούς κλάδους που αποδεικνύουν τον δυναμισμό αυτών των λαών που καταφέρνουν να στέκονται στα πόδια τους παρά τις εξωτερικές διαλυτικές παρεμβάσεις.
Εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο της εξωτερικής υποβοήθησης και το όνομα αυτής: “Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης”.
Καταφέραμε να ξεκοκαλίσουμε στην κυριολεξία τα χρήματα από τρία προγράμματα υποβοήθησης και σύγκλισης με τον μέσο Ευρωπαίο και τώρα που βρισκόμαστε στο τέταρτο γυρίσαμε ξανά στο σημείο μηδέν.
Καταφέραμε να βάλουμε άπειρα τουβλάκια σε πλατείες χωριών και κωμοπόλεων, να φτιάξουμε αναρίθμητους πεζόδρομους η ύπαρξη των περισσότερων από τους οποίους σήμερα αγνοείται και να στρώσουμε εκτάσεις επί εκτάσεων με πανάκριβα λευκά μάρμαρα για να “εκμεταλλευτούμε” τα Εοκικά χρήματα.
Και όταν αυτά τα έργα μας κούρασαν σωματικά ανοίξαμε τις πόρτες στο ξένο εργατικό δυναμικό για να μας ξεκουράσει.
Ξεκούραστοι λοιπόν και αραχτοί αλλά με ένα βιοτικό επίπεδο που έκανε τους κουτόφραγκους να συνοφρυώνονται μόλις το αντίκριζαν από κοντά, συνεχίσαμε να εισάγουμε πολυτελή τρακτέρ και να κτίζουμε παλάτια που δεν χρειαζόμαστε.
Η Ελληνική οικονομία πέρα από τον τουρισμό, τα εμβάσματα των ναυτικών και τις κάποιες επενδύσεις των Ελλήνων πλοιοκτητών, δεν είχε τίποτα άλλο αξιόλογο να αντιπαραθέσει.
Η ανάπτυξη όταν δεν κατέληγε σε ένα τεράστιο αριθμό βιλών και μεζονετών οδηγούσε σε χαμηλής αρχιτεκτονικής έμπνευσης και γεμάτα κακοτεχνίες αστικά διαμερίσματα για την μεσαία τάξη που ετοίμαζε έτσι τα αστικά της φέρετρα, λες και διαισθανόταν ότι ο θάνατος ήταν πλησιέστερα του προσδοκώμενου.
Και μετά ήλθαν η ΟΝΕ και οι Ολυμπιακοί.
Μεγάλη η προσπάθεια και ακόμα περισσότερες οι τεχνικές που σοφίστηκαν οι πολιτικοί μας με τα δημιουργικά λογιστικά τους τερτίπια όπως το βάλε --βγάλε των δαπανών των νοσοκομείων και της άμυνας ως συντελεστών του ελλείμματος.
Φτιάξαμε ένα έλλειμμα που δεν είναι δυνατόν να αποπληρώσουμε όχι μόνο διότι είμαστε σπάταλοι αλλά και διότι ποτέ δεν διαμορφώσαμε ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης όπως εκείνα που επεχείρησε ο Χαρίλαος Τρικούπης.
Υπἠρξαν μόνο αναφορές σε ζουνάρια και σφιξίματα μέσης που κατέληγαν σε παραπλανητικά τεχνάσματα απομύζησης των παραγωγικών τάξεων από μια σύγχρονη τάξη κηφηνιστών που απλώνονταν από τις ασφάλτινες ροές των Cayenne μέχρι τις γραφειοκρατικές τεχνικές των διαφθαρμένων εκφραστών της εξουσίας που θησαύριζαν πίσω από τα συντηρητικά νούμερα του μισθολογίου τους.
Φτιάξαμε μια εποχή δώρων και αντίδωρων.
Θα με αφήσεις να ιδιωτικοποιήσω τον ΟΛΠ και να βγάλω όσα μου λείπουν από την πώλησή του στο Χρηματιστήριο, έλεγαν οι κυβερνητικοί στους λιμενεργάτες και εσύ θα εξασφαλίσεις προνόμια που δεν ονειρευόσουν, αποσαθρώνοντας έτσι και αυτή την μερίδα του λαού ώστε τα ρετιρέ της εξουσίας να αδελφωθούν με εκείνα των μυημένων εργατοπατεράδων.
Η δημοσιονομικός ωχαδελφισμός μας κτυπήθηκε σαν από αστροπελέκι μόλις ακούσαμε τους εν χορώ πλέον επιτιθέμενους από την κοινότητα κριτές στα χάλια μας.
Τα μέτρα που ανακοινώνουν και λαμβάνουν θυμίζουν πολύ εκείνα της εποχής του Τρικούπη στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Η χώρα μας έχει πλέον πολύ περισσότερους και πλουσιότερους Έλληνες αλλά δεν κατάφερε να έχει ούτε δράμι περισσότερη αξιοπιστία από τότε.
Είμαστε ξανά στην άθλια κατάσταση να αμυνόμαστε και να ψευδολογούμε όπως παρορμητικά κάνει ο κάθε αμυνόμενος που προσπαθεί να επιβιώσει.
Ίσως να μας δικαιολογούν μόνο για αυτό.
Ίσως να αισθάνομαι και εκείνοι άσχημα που μας βλέπουν να συρόμαστε δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα ενώ γνωρίζαμε από μια τουλάχιστον δεκαετία το ότι τους κοροϊδεύαμε.
Το θράσος μας όμως συχνά ξεπερνά κάθε όριο και η αυστηρή κριτική του κ. Σημίτη ενάντια στην Αλογοσκούφια αποκάλυψη για τα περίεργα μπες -- βγες των λογαριασμών του ελλείμματος απέδειξε ακριβώς αυτό.
Φανταστείτε να μην έκανε κιόλας σε μια κρίση ειλικρίνειας αυτήν την αποκάλυψη ο κ. Αλογοσκούφης πόσο ισχυρότερη θα ήταν η μήνη των συνεταίρων μας στην ΟΝΕ.
Η έκθεση κόλαφος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και οι αγωνιώδεις προσπάθειες του νέου Υπουργού κ Παπακωνσταντίνου ήταν επομένως αναμενόμενα από τον καληνυκτίζοντα Κώστα Καραμανλή. Η φαινομενικά ξαφνική αποχώρησή του οφειλόταν σε έναν ουσιαστικό και ακαταμάχητο σκόπελο. Κανένα ζουνάρι δεν θα τον βοηθούσε να τον ξεπεράσει και τα σφιξίματα στα ζουνάρια του ήταν απεχθή έτσι και αλλιώς...
Η εξουσία παρέδωσε λοιπόν στην εξουσία, ο Δηλιγιαννισμός στον Τρικουπισμό και ο Νεοκαραμανλισμός στον Νεοπαπανδρεϊσμο ενώ εμείς νομίζουμε ότι με την αλλαγή της σκυτάλης θα περάσουμε το βάρος σε κάποιον άλλο που αφελώς πιστεύει ότι διαθέτει τη μαγική λύση.
Δυστυχώς, αυτή τη φορά το τέχνασμα του να περνάμε την μπάλα σε άλλον δεν έχει ελπίδα και αν δεν σκύψουμε όλοι να συμμαζέψουμε τα χάλια μας ο πόλεμος που ακολουθεί ως τραγική τελευταία πράξη τις τραγωδίες της εθνοκαπηλείας, για να δώσει τάχατες διέξοδο στην κορύφωση των κοινωνικών εντάσεων, μπορεί να φἐρει μια νέα ήττα πολύ ποιο οδυνηρή εκείνης του 1987.
To Stage or not to Stage;
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 6η Νοεμβρίου 2009)
Παραφράζοντας τον Σαίξπηρ, θεωρώ ότι η πρόσφατη στεϊζολογία ή σταζεολογία ξεπέρασε κάθε όριο σεμνότητας ή πολιτικαντισμού, ανάλογα με το σε ποιον αναφερόμαστε, σε εργαζόμενο βάσει του συγκεκριμένου προγράμματος ή σε πολιτικό που θεώρησε ότι ξαφνικά βρήκε βάθρο να ανέβει και να εντυπωσιάσει.
Τα προγράμματα stage (Η λέξη κατ΄ άλλους προέρχεται από την γαλλική γλώσσα και προφέρεται σταζ, που σημαίνει πρόσκαιρη κατάσταση, μαθητεία, εξάσκηση -- Stagiaire είναι ο μαθητευόμενος -- και κατ’ άλλους από την αγγλική βάθρο, θεατρική σκηνή που σημαίνει ότι εκείνος που κάνει χρήση του προγράμματος μαθητείας βοηθείται να ανέβει στο επίπεδο της εργασιακής ετοιμότητας) είχαν ένα πολύ καθαρό στόχο.
Δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν τους χιλιάδες ανέργους να εκπαιδευτούν σε πραγματικές εργασιακές συνθήκες ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να βρουν μελλοντική εργασία στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.
Στη χώρα μας βέβαια, εδώ και χρόνια, υλοποιήθηκε μια φαεινή ιδέα που ανέδειξε τον δημιουργό της σε επίπεδο εθνικού ευεργέτη...
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αναστάσιος Πεπονής, είχε την επινόηση να δημιουργηθεί ένα Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού λειτουργώντας κυρίως ως εξεταστικό σώμα με αρμοδιότητες και χαρακτηριστικά ανεξάρτητης αρχής (μετά το 2001 λειτουργεί ως διακομματική) γνωστότερο ως ΑΣΕΠ, ώστε να διαμορφώνονται κριτήρια επιλεξιμότητας μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης εφ’οσον θα διασφαλίζονται από το αδιάβλητο των εξετάσεων.
Αυτό πίστευε ο κύριος Πεπονής ξεχνώντας ή αγνοώντας τις όποιες αρνητικές παραμέτρους δημιουργεί ένα τέτοιο εξεταστικό σώμα ενηλίκων μακριά από τα σπουδαστικά θρανία για χρόνια.
Ίσως το σημαντικότερο από τα ελαττώματα μιας εξέτασης που κρίνει ενηλίκους για τη θέση τους στο δημόσιο να είναι ότι δεν μπορείς με εξετάσεις επί γενικής και κάποιας ειδικής ύλης να κρίνεις διαφορετικά άτομα που ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές πριν ευθυγραμμισθούν με την πολυπόθητη πορεία για το δημόσιο.
Δεν μπορεί η εξέταση σε μία και μόνη εξεταστική περίοδο να κρίνει εξεταζόμενους με διαφορετικές εμπειρίες.
Σε χώρες με σοβαρότερη εκπαιδευτική κουλτούρα δεν διαμορφώνονται εξεταστικές πλατφόρμες για όλους διότι όλοι δεν είναι όμοιοι άλλα ένα σύστημα πρακτικής εκπαίδευσης / άσκησης μετά τις πτυχιακές εξετάσεις που συνήθως είναι απαιτητικότερο των πανεπιστημιακών σχολών.
Όσοι πετυχαίνουν ακολουθούν τον τομέα και το επάγγελμα που αξίζουν. Οι άλλοι απομένουν να ψάχνουν σε ότι απέμεινε και έτσι ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.
Έτσι βρίσκουν εργασία οι λογιστές, οι τραπεζικοί, και ασφαλώς οι γιατροί και οι δικηγόροι για τους οποίους αντίστοιχα αλλά υποδεέστερα συστήματα ισχύουν και στη χώρα μας.
Στις χώρες που σέβονται τον εαυτό τους οι εξετάσεις κατά κλάδο γίνονται σε στάδια παράλληλα με την άσκηση. Δεν μπορείς π.χ. να δώσεις εξετάσεις για να γίνεις λογιστής αν δεν απασχολείσαι σε σοβαρό και οργανωμένο λογιστήριο. Δεν μπορείς να δώσεις εξετάσεις για να γίνεις τραπεζικός υπάλληλος αν δεν εργάζεσαι ταυτόχρονα σε τράπεζα ασκούμενος διαδοχικά σε κάθε πιθανή αρμοδιότητα ώστε να αποκτήσεις ολική αντίληψη των τραπεζικών εργασιών.
Αν δεν δουλεύεις δεν μπορείς στις περισσότερες περιπτώσεις να λάβεις μέρος στις επαγγελματικές εξετάσεις του κλάδου σου ή δεν αποκτάς τα φόντα εκείνων που ακολουθούν κορυφαία καριέρα.
Δεν είναι μόνο αυτό αλλά επιπλέον όσοι εμπλέκονται στα καθιερωμένα επαγγέλματα είναι συχνά υποχρεωμένοι να ανανεώνουν το γνωστικό τους αντικείμενο. Πρακτικά, ή είσαι ενημερωμένος ή εκπίπτεις του εργασιακού θρόνου.
Ακόμα και στα επαγγέλματα του λεγόμενου μπλε κολάρου, τα εργατοτεχνικά δηλαδή, υπάρχουν εξετάσεις μαζί με την περίοδο μαθητείας και όχι ξέχωρα από αυτήν.
Όμως στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας πρωτοτυπήσαμε και φτιάξαμε τον ογκόλιθο του ΑΣΕΠ, προσπαθώντας οι ίδιοι να χαλιναγωγήσουμε τους εαυτούς μας ή σαν να λέμε στήσαμε παγίδες στον δρόμο μας για να ελέγξουμε την δεξιοτεχνία μας αντί να μάθουμε να οδηγούμε καλά όταν παίρναμε μαθήματα οδήγησης.
Τα προγράμματα stage είχαν επομένως το στοιχείο μιας προσπάθειας διόρθωσης του ελλείμματος της θεωρητικής κατάρτισις από τα πανεπιστήμια κυρίως για χώρες με τριτοκοσμική διάρθρωση σπουδών όπως η δική μας.
Είχαν σαν στόχο να γεφυρώσουν το έλλειμμα εκπαίδευσης πολλών ως επί το πλείστον νέων αποφοίτων σε αντικείμενα της επιλογής τους ώστε μαζί με το πτυχίο τους να αυξήσουν τις πιθανότητες εύρεσης μόνιμης εργασίας.
Έλα όμως που οι ξένοι που σχεδίασαν τα stage δεν είχαν προβλέψει τον ΑΣΕΠ και έτσι ήλθε η πρώτη σύγκρουση των συστημάτων.
Μα αυτοί υποβλήθηκαν στο πρόγραμμα μαθητείας, γιατί να δώσουν και στον ΑΣΕΠ είπαν αρκετοί και αναθάρρησαν με την λογικοφάνεια του επιχειρήματός τους.
Δεν τους κατηγορώ αν σκέφτηκαν έτσι διότι τα Stage δεν φτιάχτηκαν για να δώσουν λόγο σε κανέναν εμπνευστή του ΑΣΕΠ και σε κανένα τριτοκοσμικού επιπέδου εξαναγκαστικό φίλτρο εισόδου για την πολυπόθητη εργασία στον υπερπλήρη δημόσιο τομἐα.
Τους ελέγχω όμως για το θράσος τους να επιμένουν να διοριστούν με σχεδόν αυτόματες διαδικασίες λες και η μαθητεία ισούται με διορισμό.
Ο ερώτημα που προκύπτει είναι αν η ευθύνη και η επίκριση αφορά τους μαθητευόμενους ή τον επινοητή του ΑΣΕΠ.
Η γρήγορη απάντηση είναι ότι την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι υποσχεσιολόγοι πολιτικοί που συστηματικά υπέσχοντο ότι κάθε μαθητευόμενος θα εἰχε εξαιρετικές πιθανότητες να διοριστεί δίνοντας τροφή σε ένα ψηφοθηρικό αλισβερίσι.
Πέντε χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα μπορούσαν έτσι να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη εργασιακή μονιμότητα αγνοώντας τον ΑΣΕΠ και ταυτόχρονα μη εκπαιδευόμενοι διότι τα προγράμματα μαθητείας ήταν από σπαργανώδη έως ανύπαρκτα. Οι εντασσόμενοι απλά καταλάμβαναν κενές θέσεις εργαζομένων εξασφαλίζοντας φτηνό κόστος για τις εργασιακές ανάγκες της πολιτείας και ευκαιρία για τις ρουσφετολογικές αναζητήσεις των κεντρικών και τοπικών αρχόντων.
Το σύστημα ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για τους τυχερούς αλλά χωρίς τον ξενοδόχο που ήταν η επελθούσα οικονομική κρίση.
Τότε μόνο οι υποσχεσιολόγοι πολιτικοί έκαναν πίσω αναμασώντας τα λόγια τους για την επικείμενη μονιμοποίηση και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του εργασιακού αναβρασμού.
Τότε οι εξαπατημένοι μαθητευόμενοι, προσποιούμενοι αφέλεια και με επιχείρημα την ανειλημμένη υποχρέωση του πολιτικού παρασκηνίου για την μονιμοποίησή τους, ξεκίνησαν τον ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή των πάντων και πρωτίστως της κοινής λογικής.
Τότε οι εξαπατημένοι εργαζόμενοι, με το δίκιο και το άδικο των επιχειρημάτων τους μπλεγμένα σε ένα κουβάρι και με το θράσος να διαδέχεται την δίκαιη απαίτηση εκπλήρωσης των δοσμένων υποσχέσεων, ξεκίνησαν τις απανωτές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις υπέρ του ιερού τους στόχου, της μονιμοποίησης δηλαδή στο δημόσιο!!!
Όπως συμβαίνει πάντα στη χώρα μας, οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σε στιγμές αλλαγών πανικοβάλλονται και πράττουν αναλόγως...
Ο πανικόβλητος στρατιώτης προσβάλλεται εκ των όπισθεν διότι τρέχει άτσαλα να βρει προκάλυμμα.
Ο πανικόβλητος πολιτικός ακολουθεί τη μέθοδο “πονάει χέρι κόβει κεφάλι...” Mα τον πέθανες τον άρρωστο είναι το εύλογο σχόλιο... Δεν πειράζει, τώρα δεν θα τον πονάει ποια, είναι η απάντηση!
Ναι δεν θα ξαναπονέσει πλέον το χέρι του συχωρεμένου ούτε θα ξαναπονοκεφαλιάσουν, από τις αντιδράσεις των εμπαιχθέντων για μονιμοποίηση, οι παράγοντες του πολιτικαντισμού.
Το κόψανε και αυτό το κεφάλι και μαζί την δυνατότητα εκπαίδευσης ατόμων που πλέον θα διοριστούν ανειδίκευτα μέσω του ΑΣΕΠ, εξασφαλίζοντας την εγκυροποίηση ανούσιας γνώσης, άσχετης με το αντικείμενο της μελλοντικής εργασίας τους.
Αλλά βλέπετε μάθαμε στο “ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” και στην προκειμένη περίπτωση επεκτείναμε στο “ότι είναι ανελαστικό αλλά διασφαλίζει μια ψευδεπίγραφη ισότητα είναι και αποδεκτό”.
Μα αφού πέρασε στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ θα αξίζει λένε πολλοί αλλά δεν σκέπτονται ότι στις εξετάσεις συμετἐχουν μαζί οι τελειόφοιτοι και οι παλιοκαραβάνες που επί χρόνια αλώνιζαν άνεργοι ή σε υποτυπώδη εργασιακά περιβάλλοντα.
H κατάργηση των προγραμμάτων μαθητείας Stage δείχνει ακόμα μια φορά αφενός την ευθυνοφοβία των πολιτικών μας και αφετέρου το μέγεθος της παραποίησης ενός προγράμματος και κατ’επέκταση ολόκληρου του θεσμού της μαθητείας.
Δείχνει το παράδοξο των υποσχέσεων για διορισμούς στον δημόσιο τομέα για τον οποίο καθημερινά ακούμε ότι έχει χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις και αναλογιζόμαστε πως είναι αυτό δυνατόν να συμβαίνει αυτό όταν ο δημόσιος τομέας της χώρας είναι ο μεγαλύτερος αναλογικά στην Ευρώπη.
Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που κρατούν τα οργανογράμματα σε εποχές τουρκοκρατούμενης Ελλάδας όταν οι σημερινές αυτοματοποιήσεις στον διοικητικό μηχανισμό με τις δυνατότητες της πληροφορικής δεν ήταν καν στην πληθωρική φαντασία του Ιουλίου Βερν.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν οργανικές θέσεις κενές ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν υπερπληρωμένες θέσεις ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση των μειώσεων των θέσεων εργασίας στο δημόσιο.
Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα η υποκρισία περισσεύει.
