Το εσωτερικό του Αχινού

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 29η Ιανουαρίου 2010)

Τον τελευταίο καιρό επανήλθαν στον τύπο αλλά και σε συζητήσεις σε σταθμούς της Ελληνικής Τηλεόρασης οι αντεγκλήσεις επί θεμάτων που επικεντρώνονται στην Ελληνικότητα ενεργειών και προσώπων που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο κατ’ εξοχήν σημαντικό για τον προσδιορισμό του τι είναι Έλλην υπουργείο της χώρας, το Υπουργείο Παιδείας.

Κοντεύει τριετία από τον θόρυβο που ενέκυψε από τα γραφόμενα και την σκοπιμότητα του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που όπως όλα τα βιβλία του Οργανισμού Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) εκπλειστηριάζονται ως ύλη σε ομάδες εκπαιδευτικών που αναλαμβάνουν την ευθύνη δημιουργίας τους εντός πλαισίων που διαμορφώνει το Υπουργείο Παιδείας.

Όταν ανέλαβε την σύνταξη του βιβλίου η ομάδα της αναπληρώτριας καθηγήτριας του ΑΠΘ κυρίας Μαρίας Ρεπούση, υποτίθεται ότι είχαν προσυμφωνηθεί αν όχι οι λεπτομέρειες των περιεχομένων, τουλάχιστον η θεματολογία που θα έπρεπε να καλυφτεί. Εκ τω υστέρων έγινε φανερό ότι στο περιεχόμενο ακολουθήθηκε η συλλογιστική πολλών άλλων βιβλίων που δεν κίνησαν την προσοχή αν και είχαν διαμορφωθεί από την ίδια ομάδα ακόμα και αν οι υπογράφοντες δάσκαλοι διέφεραν.

Κάθε βιβλίο ιστορίας, ακόμα και εκείνα των 2ας και 3ης Λυκείου, σχεδιάστηκαν εκφράζοντας μια νεωτεριστική ή αναθεωρητική αντίληψη για την ιστορία που, κατά τους εκφραστές της, επεδίωξε να απαλείψει το μίσος και να γαληνέψει τις τρυφερές ψυχές των μαθητών δίνοντας κάπως αποσπασματικές πληροφορίες για την χρονική περίοδο της νεώτερης ιστορίας συνοδευόμενες από άρτια εικονογράφηση και μια μαθησιακή λογική που απέφευγε τα στερεότυπα της αποστηθιστικής διδασκαλίας.

Αναμφίβολα σε αυτό τον τομέα οι συνεργασθέντες εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων έδειξαν σύμπνοια και προφανή ικανότητα.

Αλλού υπήρξαν τα προβλήματα και ελάχιστα από αυτά εντοπίστηκαν από το ευρύ κοινό.

Η εστίαση έγινε μόνο στα εντελώς προφανή, εκεί που δεν χωρούσε καμία αμφιβολία και οι αλλοιώσεις κτυπούσαν σαν μαχαιριές τις μνήμες από τις διηγήσεις των αγαπημένων προγόνων μας από την μικρά Ασία.

Διότι δεν συνωστίζεις ανθρώπους σε μια προκυμαία, η θάλασσα της οποίας κατακλύζεται από πτώματα, κατά τις περιγραφές έγκυρων εκθέσεων των κυβερνητών των στόλων που ελλιμενίζονταν εκεί, με την αφελή δικαιολογία ότι προσπάθησες να αφαιρέσεις το μίσος και την εθνικιστική υπεροψία από τους σημερινούς Έλληνες.

Για να είμαι ειλικρινής αναρωτιέμαι που βρίσκεται σήμερα μια τέτοια εθνικιστική υπεροψία και ποιο είναι το σημερινό πρόβλημα της νεολαίας, ο υπερεθνικισμός ή ο ζαμανφουτισμός;

Προσωπικά και με πλήρη επίγνωση του πόσο σοβαρό είναι αυτό που ισχυρίζομαι, θεωρώ ότι σήμερα υπερισχύει ο ζαμανφουτισμός. Άρα τι στοιχειοθετεί τους φόβους της συντακτικής επιτροπής του περιβόητου βιβλίου;

Το μυστήριο δεν θέλησε να μας το λύσει η κυρία Ρεπούση ούτε οι συνεργάτες της.

Αντίθετα η κυρία Ρεπούση συνέχισε να ασχολείται με την διαμόρφωση αλλότριων εκπαιδευτικών προγραμμάτων για ελληνόπαιδες υπό την καθοδήγηση ξένων πρεσβειών και υπό συνθήκες επιτακτικής τάχατες ανάγκης να επιβληθούν αυτά από το στάδιο του νηπιαγωγείου. Από αυτό το στάδιο έπρεπε να μαθαίνουν τα ελληνόπουλα για τα φρικτά αισθήματα και τις εγκληματικές πρακτικές του Ναζισμού. Εκεί η εχθρότητα έπρεπε να αναβαθμιστεί και οπωσδήποτε να μην λησμονηθεί. Στα δικά μας έπρεπε να λησμονηθεί και να αφομοιωθούμε χαρωπά με τους λαούς της Βαλκανικής σε μια μεγάλη οικογένεια χωρίς συνεκτικό όραμα, οντότητα και ψυχή.

Θα αποκτούσαμε έτσι τα χαρακτηριστικά ενός αχινού, που το εντυπωσιακό του περίβλημα ξεγελάει για το ασήμαντο και υδαρές εσωτερικό του.

Έτσι μας ήθελαν και έτσι μας προόριζαν κάποιοι και το ερώτημα είναι ποίοι.

Πρόσφατα, το ερώτημα έμελλε να απαντηθεί με τον πλέον προκλητικό τρόπο.

Ένα νέο όνομα των γραμμάτων έγινε πασίγνωστο στο Ελληνικό στερέωμα, η Θάλεια Δραγώνα.

Η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα είναι παιδοψυχολόγος και σύζυγος του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας του London School of Economics Νίκου Μουζέλη, σημερινού Πρόεδρου του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ακαδημίας της ΓΣΕΕ και προσωπικού φίλου του πρώην Πρωθυπουργού κυρίου Σημίτη.

Η κυρία Δραγώνα ανέλαβε τον πολύ σημαντικό ρόλο του ειδικού γραμματέα σε θέματα εκπαιδευτικού σχεδιασμού, εκπαίδευσης ελληνοπαίδων στο Υπουργείο Παιδείας, ως έχουσα αποδεδειγμένο συγγραφικό έργο στον τομέα της πολυπολιτισμικότητας. Πράγματι το έργο της, ερευνητικό και συγγραφικό, αδρά χρηματοδοτημένο από την ΕΟΚ, εστίασε σε συμπεριφορές και τρόπους που θα βοηθήσουν τα παιδιά των Μουσουλμάνων να συμβιώνουν ως ίσα με εκείνα των Χριστιανών στην πολυπολιτισμική Δυτική Θράκη.

Οι γνώσεις παιδοψυχολογίας της κυρίας Δραγώνα έχουν στον συγκεκριμένο τομέα εξαιρετική εφαρμοσιμότητα. Το ερώτημα όμως είναι πως από την παιδοψυχολογία, όσο και αν υπάρχει σχετική συνάφεια, περνά κάποιος στην ιστορία και διαμορφώνει δογματικά τη θέση ότι πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία μας ή καλλίτερα να την αντικαταστήσουμε με αναφορές στην οικονομική και γεωργική ανάπτυξη, το κοινωνικό γίγνεσθαι μέσω περιστασιακών αναφορών και διηγήσεων ασήμαντων προσώπων και ολίγα για την τέχνη, κυρίως του Οθωμανισμού.

Με άλλα λόγια η οικονομική ιστορία και γεωγραφία θα αντικαταστήσουν μαζί με ψήγματα πολιτιστικής ιστορίας όσα μέχρι τώρα μας συσπείρωναν διότι αυτά περιέχουν, κατά την αναθεωρητική άποψη, αιματοβαμμένες εθνικιστικές επιδιώξεις.

Όσοι πολέμησαν ή ενήργησαν για να γίνει η χώρα μας αυτό που είναι σήμερα, όταν δεν απαλείφτηκαν μειώθηκαν από τους αναθεωρητές και τη θέση τους πήραν περιγραφές για τον περίφημο μπακλαβά του Βελιγραδίου από κάποιον Evliya Ηelebi ή οι εμπειρίες του Έλληνα εμιγκρέ Steve Hadzis στις ΗΠΑ...

Η Σερβία, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Ελλάδα; (αποφεύγεται συστηματικά η χρήση της λέξης) και η Οθωμανική αυτοκρατορία (που παρά τα τρωτά της διατηρεί το μεγαλείο και τα λαμπρά επιτεύγματά της στις τέχνες και στον πολιτισμό...) εμφανίζονται ως μια βαλκανική σούπα ή αν προτιμάτε το εσωτερικό του αχινού...

Το ερώτημα βέβαια παραμένει για το ποιοι είναι αυτοί που μας θέλουν έτσι, χαρωπούς, αγαπημένους και αποδομημένους και επομένως αδύναμους να υπερασπιστούμε αυτό που μας έπλασε και μας έδωσε όσα μας κάνουν να αναριγούμε όταν παιανίζεται ο δικός μας Εθνικός Ύμνος.

Ανάτρεξα λοιπόν στο διαδίκτυο για να καταλήξω στο περιβόητο CDRSEE το οποίο σε συνεργασία με το Ελληνικό Παιδαγωγικό ινστιτούτο (ναι καλά διαβάσατε, σε συνεργασία με αυτό το Ελληνικότατο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) έχει αναλάβει να μας αλλάξει την ιστορία (έπεται υποθέτω και η προσπάθεια να μας αλλάξει και την πίστη...)

Το CDRSEE είναι το κέντρο για την δημοκρατία και την συμφιλίωση των λαών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και, όπως αναγράφει στο site του, αποσκοπεί στην ενδυνάμωση των δημοκρατικών και πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην ίδια περιοχή, επιδιώκοντας την ανάπτυξη των λαών και την άμβλυνση της όποιας ιστορικής εχθρότητας μεταξύ τους.

Για τους σκοπούς αυτούς διεξάγει σεμινάρια, συνέδρια και έρευνα ενώ εκδίδει και σχετικά βιβλία.

Άγγελοι ομολογουμένως οι άνθρωποι του CDRSEE που χρηματοδοτούνται από ποικίλες πηγές μεταξύ των οποίων η Αμερικανική βοήθεια(USA AID), η Εθνική Τράπεζα και η Coca Cola!

O οργανισμός αυτός εδρεύει σε ένα μικρο διατηρητέο οίκημα στο Βελιγράδι και έχει πολυεθνική σύνθεση.

Το πλέον φιλόδοξο έργο του είναι η αναμόρφωση της ιστορίας των βαλκανικών λαών (στα πλαίσια δήθεν της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης) ώστε ξεκινώντας από την διασυνοριακή συνεργασία να επιτευχθεί η αποδοχή ενός ενιαίου ιστορικού και πολιτιστικού παρελθόντος για ένα κοινό μέλλον.

“The CDRSEE’s “Joint History Project” has started this ball rolling at 1998 and its achievements to date have already been substantial” σημειώνεται εμφατικά στο site… We do not propose to replace national history but rather to change the way it is taught… This means also that the notion of the “peculiar” historical evolution of the Balkans is rejected from the outset as stereotypical and biased…”
Δηλαδή αν και αναφέρουν ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η αναθεώρηση του τρόπου διδασκαλίας της ιστορίας και μόνο... εν συνεχεία τονίζουν την περίεργη τάχα ιστορική εξέλιξη (ιδιομορφία) των Βαλκανίων λες και στην ιστορία η μια εξέλιξη είναι περίεργη (μη αναμενόμενη ή ανορθόδοξη) αλλά η άλλη κανονική (προσδοκώμενη)...

Σε αυτά λοιπόν τα πλαίσια αρχών δεν δημιουργεί ερωτηματικά το ότι στο βιβλίο “Teaching the History of Southeastern Europe” το πρώτο κείμενο με τον πομπώδη τίτλο “The Tyranny of History” ανήκει στην καθηγήτρια Χριστίνα Κουλούρη η οποία είναι συγχρόνως και η συντονίστρια της έκδοσης (editor)

Ούτε το ότι άλλο κεφάλαιο του ίδιου βιβλίου έχει τίτλο The Persistance of Ethnocentric School History by Thalia Dragona and Anna Frangoudaki, of University of Athens.

Οι κυρίες αυτές, είναι οι μόνες με κείμενα μέσα σε ένα βιβλίο αναθεωρητικής ή εναλλακτικής ιστορίας που σκοπεύει να μας ενημερώσει για τα στραβά της διδασκαλίας της ιστορίας στην Ελληνική εκπαίδευση αν και καμιά τους δεν είναι ιστορικός!!!

Στην διαδικτυακή σελίδα http://www.cdsee.org/jhp/download_gre.html υπάρχουν και τα άλλα διαμάντια της CDRSEE, το πλούσιο εκδοτικό υλικό του οποίου περιέργως ολοκληρώθηκε στο εξωτερικό αν και ακολούθως υπήρξαν Ελληνικές επανεκδόσεις / μεταφράσεις. Όμως επί ματαίω θα τα ψάξετε στα βιβλιοπωλεία. Παρέχονται μόνο διαδικτυακά.

Τα όσα γράφονται στα βιβλία αυτά δεν έχουν καμία συμμετοχή γνωστών Ελλήνων ιστορικών και αυτό λέει πάρα πολλά ή μάλλον εξηγεί τα πάντα.

Αποδεικνύει ότι πρόκειται για εργασίες υποκινούμενες από έξωελληνικά κέντρα και προθέσεις που αποσκοπούν στο να αποσυντονίσουν την ταυτότητα των βαλκανικών (μεταξύ αυτών του Ελληνικού) λαών και να περάσουν ισχυρότατες επιρροές του Μουσουλμανικού στοιχείου και του Οθωμανικού πολιτισμού στις λοιπές Βαλκανικές χώρες.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν οι κυρίες Θάλεια Δραγώνα (παιδοψυχολόγος) και Μαρία Ρεπούση (της Γαλλικής φιλολογίας) αντί άλλων Ελλήνων Ιστορικών... Οι μη ιστορικοί Ελληνίδες και ένας μεγάλος αριθμός αναθεωρητών ιστορικών της Βαλκανικής αποφασίζουν ερήμην μας για τους ήρωες και τα όσα μάθαμε να αγαπάμε σε αυτόν τον τόπο.

Και όμως η Θάλεια Δραγώνα ισχυρίστηκε επανειλημμένα σε πρωινή συνέντευξη στον Ραδιοσταθμό του ΣΚΑΙ ότι δεν είναι ιστορικός. Ιστορικός πράγματι δεν είναι αλλά τότε πως επιμένει ότι ο Ατατούρκ δεν συνεργάστηκε ουσιαστικά με τους Μπολσεβίκους και ότι η προσπάθεια συνεργασίας απέτυχε... Χωρίς καμία αιδώ αγνοεί τα εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, τα εκατοντάδες κανόνια και τα δεκάδες χιλιάδες ατομικά όπλα που τους παρέδωσε ο Κόκκινος στρατός για να ρημάξουν την Ελληνική προέλαση. Δεν ισχυρίζομαι ότι η ελληνική προέλαση ήταν δίκαιη αλλά ότι τα όπλα με τα οποία κατανικήθηκε η Ελληνική στρατιά ήταν των Μπολσεβίκων και αυτό η μη ιστορικός και παιδοψυχολόγος κυρία Δραγώνα το αρνείται ως αυθεντία.

Οι αυθεντίες, περιέργως τον τελευταίο καιρό, φαίνεται να ανθίζουν προσπαθώντας να μας πείσουν για οτιδήποτε μας κάνει να αισθανόμαστε ολοένα και λιγότεροι, ολοένα και μικρότεροι, ολοένα και ποιο αδύναμοι.

Δεν θα αμφισβητήσω το Phd της κυρίας Δραγώνα παρά το ανεπίτρεπτο τέχνασμα της διασταλτικής ερμηνείας του Δικατσά κατά την οποία πολλοί ημέτεροι απέκτησαν πανεπιστημιακούς θώκους χωρίς να πληρούν τα κριτήρια που ισχύουν για τους πληβείους.

Θα αμφισβητήσω όμως το δικαίωμα ενός ξενόφερτου οργάνου όπως το CDRSEE να επιβάλει στη χώρα μου μια λογική που είναι ενάντια σε ότι με στηρίζει και μου δίνει ακόμα χαρά χάριν σε εκείνα που οι προπαππούδες μου είχαν σαν όνειρο για τον τόπο και εγώ καλούμαι να συνεχίσω.

Αυτό το δικαίωμα δεν το δίνω σε κανένα καθηγητή των διασταλτικών ερμηνειών και σε κανένα φίλο κανενός Πρωθυπουργού είτε του παρελθόντος είτε του παρόντος.

Greece under Attack

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσίευσε ο καλός μου φίλος και σύμβουλος επενδύσεων Απόστολος Κωνσταντινίδης)

During the last three months financial markets witness an unprecendented attack on Greece's sovereign debt, which makes a total of 3 % of the Eurozone's total outstanding public borrowing. It is true that Greece's public sector needs an iminent overhaul and I believe this is exactly what is happening. The country will be in a much better financial condition six months from now, but I am not sure about the fate of barbarian-style speculative capital betting huge amounts of money on the country's bankruptcy. Greece has a lot of hidden capabilities and resources, many of them intellectual; and - just to mention - a long tradition of defeating barbarians. To cheer up some my friends here in Athens who were in an unpleasant disposition this morning, I have chosen the introduction of one of my favorite classic books titled The Greek Genious and its Meaning to Us written by Sir Richard W. Livingstone, a British professor in 1912:"Europe has nearly four million square miles; Lancashire has 1,700; Attica has 700. Yet this tiny country has given us an art which we, with it and all that the world has done since it for our models, have equalled perhaps, but not surpassed. It has given us the staple of our vocabulary in every domain of thought and knowledge. Poiltics, tyranny, democracy, anarchism, philosophy, physiology, geology, history - these are all Greek words. It has seized and up to the present day kept hold of our higher education. It has exercised an unfailing fascination, even on minds alien or hostile. Rome took her culture thence. Young Romans completed their education in the Greek schools. Roman orators learned their trade from Greek rhetorians. Roman proconsuls on their way to the East stopped to spend a few days talking to the successors of Plato and Aristotle in the Academy and Lyceum. Roman aristocrats imported Greek philosophers to live in their families.... Then for a time Greek influence on the West died down. An intellectual and political system repugnant to its genius mastered the world, and Hellinism, buried in Byzantine libraries and imprisoned in a language that Europe had forgotten, seemed to have finally passed away. A few centuries go by; suddenly we find Italy intoxicated with the Greek spirit, as with new wine; poring over it, interpreting it, hopelessly misunderstanding it; leaving Pre-Raphaelite atr in order to dig up its broken statues, forgetting the magnificent monuments of Gothic architecture in order to imitate its Parthenon, deserting Dante in order to hunt for its crabbed manuscripts, at the expense of fortune and of life. Even then the revivifying power of Hellenism was not spent nor its work done."