Επικίνδυνα Κοινωνικά φαινόμενα...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 12η Μαρτίου 2009)

Συνηθίσαμε να μιλάμε για τα Επικίνδυνα Καιρικά Φαινόμενα χάρη στις υπερβολές και την ατελείωτη φλυαρία των περιβαλλοντολόγων που όπως λέει ο Γάλλος αντικομφορμιστής οικονομολόγος Jean de Kervasdoue: Με έχουν κουράσει... “...Ο άνθρακας, συνεχίζει ο Kervasdoue, είναι πιο θανατηφόρος από τον αμίαντο. Και τα δύο είναι εκατό φορές πιο θανάσιμα από τις πυρηνικές ακτινοβολίες. Η καταστροφή του Σεβέζο δεν σκότωσε παρά τον διευθυντή του εργοστασίου: τον δολοφόνησαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες... Παρά την υπερθέρμανση του πλανήτη, η Γη δεν έχει φτάσει ούτε καν τη θερμοκρασία του έτους... 1000 μ.Χ....”

Ίσως αυτή η υπερβολή να μην είναι τόσο αθώα αφού και άλλοι συγγραφείς όπως ο Δανός καθηγητής Bjorn Lomborg στον “Σκεπτικό περιβαλλοντολόγο” έχει παρουσιάσει συστηματική επιστημονική έρευνα λέγοντάς μας ούτε λίγο ούτε πολύ: “Μη μασάτε... ακόμα και οι εικόνες των παγετώνων που λειώνουν δεν λένε την αλήθεια για την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη Γη...”

Ίσως αυτή η υπερβολή, έξυπνα δοσμένη, να αποτελεί τον σύγχρονο μπαμπούλα που έφερε η απομάκρυνση του Ψυχρού Πολέμου, της τεχνητής δηλαδή αντιπαλότητας ώστε με την πειθώ του εκφοβισμού να πετυχαίνουν κάποιοι τους στόχους τους...

Το κακό όμως είναι ότι αυτή η παραπλανητική τακτική ενάντια στα πραγματικά και ανθρώπινα συμφέροντα, μας οδηγεί σε αδυναμία να στρέψουμε την προσοχή μας σε άλλα επικίνδυνα φαινόμενα, τα κοινωνικά φαινόμενα.

Όσο η προσοχή μας επικεντρώνεται στους παγετώνες της Γροιλανδίας που λιώνουν, τόσο λιγότερο παρατηρούμε όσα ανείπωτα και ανησυχητικά συμβαίνουν δίπλα μας, στη γειτονιά μας.

Ένα από αυτά τα ανείπωτα και Επικίνδυνα Κοινωνικά Φαινόμενα συνέβη πρόσφατα στο Νομό Λακωνίας.

Εκεί, όπως μας πληροφορεί ο Θανάσης Χειμωνάς, συνέβησαν ανατριχιαστικές σκηνές από “Τα κωλόπαιδα των Ελλήνων”

Αλλά ας μεταφερθούμε στη δική του παραστατική γραφή:

“…Οι σκηνές είναι ανατριχιαστικές.

Προέρχονται από την Σπάρτη αλλά θα μπορούσαν να διαδραματίζονται σε οποιαδήποτε γωνιά της χώρας μας εδώ που έχουμε φτάσει. Μια παρέα από ανήλικους επιτίθεται χασκογελώντας με μολότοφ σε ένα σπίτι μεταναστών από το Μπαγκλαντές.

Τα Οργισμένα Ελληνικά Νιάτα βιντεοσκοπούν με ενθουσιασμό το κατόρθωμά τους (όσοι δεν κρατούν μολότοφ κρατούν κάμερες) ενώ το σπίτι παραδίνεται στις φλόγες. Για όσους αναρωτιούνται, ναι, οι Μπαγκλαντεσιανοί βρίσκονταν μέσα, στην διάρκεια της επίθεσης και σώθηκαν από θαύμα. Φυσικά, τα πρόσωπα των δραστών είναι ακάλυπτα. Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να συλληφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά αλλά…

Αλλά ζούμε στην Ελλάδα. Στην χώρα που οι μετανάστες είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στην χώρα που τα κηρύγματα ρατσιστικού μίσους, ακόμη και από ιερωμένους, είναι παντελώς αποδεκτά. Στην χώρα που οποιοσδήποτε (Έλληνας) είναι κάτω των 21 ετών (και λίγα λέω) είναι de facto αθώος.

Στην χώρα που δεν έχει σημασία το ίδιο το έγκλημα αλλά ποιος το διαπράττει. Ήδη η αστυνομία χαρακτήρισε το γεγονός «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ενώ η τοπική κοινωνία, ως συνήθως έκανε τουμπεκί. Τα ΜΜΕ δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου στο θέμα (μην ξεχνάμε, ουσιαστικά πρόκειται για απόπειρα ανθρωποκτονίας) προφανώς για να μην χαλάσουν την αγγελική εικόνα της ελληνικής νεολαίας.

Και μετά λέτε τους Γερμανούς φασίστες…”

Να θυμίσω εδώ ότι είχαμε τέτοια φαινόμενα στη Γερμανία από Ναζί ενάντια σε Τούρκους μετανάστες που συγκλόνισαν την Γερμανική κοινωνία και όχι μόνο... Τότε, δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, εμείς εδώ παίζαμε το συνηθισμένο θέατρο της φιλοξενίας, διατυμπανίζοντας ότι αγαπάμε τον ξένο και δεν μας διακρίνει ρατσιστική νοοτροπία...

Και όμως, αποδείχτηκε ότι είμαστε “όπως οι Γερμανοί, ρατσιστές” και ας μην έχουμε αναγάγει το ρατσισμό σε πυρήνα κάποιας κοινωνικοπολιτικής θεώρησης όπως ο Ναζισμός.

Εμείς άλλωστε, οι νεοέλληνες, δεν μάθαμε να πρωτοτυπούμε δημιουργικά και περιοριζόμαστε στις απομιμήσεις. Το “Made by Maimou” φαίνεται ότι έχει δέσει με την ψυχοσύνθεσή μας.

Δεν ξέρω αν αυτό μας εξιλεώνει, το ότι δηλαδή ενεργούμε ρατσιστικά από φόβο και όχι από κοινωνικοπολιτικά κίνητρα αλλά πολύ φοβάμαι ότι η απόσταση των δύο είναι μικρή, μια δρασκελιά χρειάζεται για περάσει κανείς από την μια κατάσταση στην άλλη και εκείνο που λείπει είναι μόνο το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αναταχτεί αυτή η βάρβαρα αντικοινωνική συμπεριφορά...

Τα παιδιά στο ερασιτεχνικό video, που διακρίνονται μέσα στην άγρια νύχτα να πορεύονται με κάμερες και μολότοφ προς την αγροικία που κοιμούνται μαζικά οι άμοιροι Μπαγκλαντεσιανοί που μοχτούν με ελάχιστα ωφελήματα για την συγκομιδή της ελιάς, χασκογελούν ενώ ανάβουν τα φυτίλια και στο τέλος κάποιος, που φαίνεται ότι έσπασε από την αγριότητα του συμβάντος και τις αλλόφρονες κραυγές των Μπαγκλαντεσιανών, μονολογεί... “Βρε μ... το παρακάναμε... ξεφύγαμε...”

Δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου βλέποντας την σκηνή και ακούγοντας τα χάχανα.

Και όμως βρέθηκε στο facebook, που όπως πολλοί χρησιμοποιώ και εγώ, άτομο που υπεραμύνθηκε του γεγονότος, υπερθεματίζοντας υπέρ αυτής της φρικώδους αγριότητας με τη δικαιολογία ότι μας παίρνουν τις δουλειές οι “βρώμικοι” ξένοι, ενώ συνέχισε, “…δεν θα ήθελα η κόρη μου να παντρευτεί Αλβανό ή Ρώσο...” λες και η μητέρα καθορίζει το ποιον θα αγαπήσει το παιδί της στην εποχή μας...

Η κυρία αυτή χαρακτήρισε με βδελυγμία τους Μπαγκλαντεσιανούς βρώμικους λες και εμείς είμαστε οι καθαροί... εννοώντας ότι η καθαρότητα είναι συστατικό στοιχείο της φυλής των Ελλήνων.

Επέμεινα ότι δεν υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας οι συνθήκες που διευκόλυναν την επικράτηση του Ναζιστικού ιδεολογήματος που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην μεσοπολεμική περίοδο ως σύστημα ταυτοποίησης του ντροπιασμένου Γερμανικού Εθνικισμού.

Η υπερεθνικιστική Βαυαρία, που και σήμερα ηγείται της ανθελληνικής εκστρατείας δυσκολεύοντας την όποια διαλλακτικότητα της κυρίας Μέρκελ, έδωσε την μαγιά στο βάρβαρο ιδεολόγημα του Ναζισμού αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και εμείς θα πρέπει να ζήσουμε βίους παράλληλους ξεκινώντας με κάποιες παραπλανημένες ομάδες νεαρών της Λακωνίας όσο και αν η απαράμιλλη πειθαρχία των αρχαίων Σπαρτιατών απετέλεσε πηγή έμπνευσης για τους Ναζιστές.

Εκείνοι, οι Ναζιστές, είχαν εφεύρει λόγους και αίτια, στις αποκρυφιστικές τους συναθροίσεις, που ενέπνεαν το θάρρος και την απόλυτη αφοσίωση στο 3ο Ράιχ ώστε ως λίγοι να επικρατήσουν επί των πολλών όπως απαιτούσαν οι γαιοστρατηγικές τους βλέψεις. Εκείνοι χρησιμοποιούσαν την καθαρότητα της Άριας φυλής ως εργαλείο πολέμου, εμείς όμως ως τι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούσαμε το δικό μας ευφύϊμα περί καθαρότητας των Ελλήνων;

Άλλωστε η ιστορία μας δίδαξε ότι η συνεργασία και μόνο αυτή είναι το εργαλείο την νίκης είτε σε ειρήνη είτε σε πόλεμο. Οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα δεν αντιστάθηκαν επειδή υπερείχαν των άλλων Ελλήνων και δεν απαίτησαν υπακοή από αυτούς για να δώσουν και τον τελευταίο τους στρατιώτη στο πάνθεον των ηρώων.

Το δυστύχημα της σημερινής οικονομικής μας δυσπραγίας δεν μπορεί να δικαιολογήσει ρατσιστικές συμπεριφορές και πολύ περισσότερο εγκληματικές πράξεις ενάντια σε άμοιρους εργάτες που το μόνο τους αμάρτημα είναι ότι βρέθηκαν στην χώρα μας χωρίς προειδοποίηση, σε αντίθεση με τους προσκαλούμενους Έλληνες από την μεγάλη υπερατλαντική μας σύμμαχο, όταν αναζητούσε φτηνά εργατικά.

Οι ξένοι εργάτες δεν μας επεβλήθησαν. Δεν μας επέβαλε κανείς να χρησιμοποιούμε αλλοεθνείς στα εργοστάσια, στις οικοδομές και στις αγροτικές εργασίες. Και όμως επιλέγουμε επί δυο δεκαετίες να τους χρησιμοποιούμε διότι αυτό μας συμφέρει, διότι δυστυχώς έτσι και μόνο έτσι γινόμαστε ανταγωνιστικοί αν αυτό που τελικά καταφέρνουμε χαρακτηρίζεται από ανταγωνιστικότητα.

Και όμως υπάρχουν Έλληνες που επιμένουν να θεωρούν μιαρούς και βρώμικους τους άμοιρους οικονομικούς μετανάστες επειδή δήθεν τους κλέβουν τις δουλειές, αποκαλώντας τους, με ισχυρή δόση υπεροψίας, λαθρομετανάστες...

Ας έλθουμε τώρα σε μία διαμετρικά αντίθετη εικόνα ενός άλλου Επικίνδυνου Κοινωνικού φαινομένου.

Πρόσφατα, έγινε μια σημαντική συνάντηση των απανταχού της γης Μαρξιστικών κομμάτων στη Μεγάλη Βρετανία. Στο διεθνές αυτό Μαρξιστικό συνέδριο είχε στείλει αποστολή και το ΚΚΕ. Στο συνέδριο φάνηκε να καταλήγουν ότι τα επαναστατικά τερτίπια και οι μη φιλειρηνικές κοινωνικές ανατροπές είναι εκτός του πλαισίου της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Σήμερα, η επανάσταση δεν γίνεται με όπλα αλλά με τη συμμετοχή του απλού λαού στη διοίκηση και με την κοινωνικοποίηση της πολιτείας ώστε να αυξηθεί η κοινωνική εγρήγορση και ευαισθησία προς όλους όσους δεν ευνόησε η τύχη και η ζωή.

Σε αυτά τα βασικά και απολύτως ανθρώπινα συμπεράσματα το ΚΚΕ όχι απλά διαφώνησε αλλά κατηγόρησε όλα τα άλλα Κομουνιστικά Κόμματα ως προδοτικά. Φανταστείτε την σκηνή, ένα κόμμα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα να καταφέρεται ενάντια στην μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων, να τους αποκαλεί προδότες και να αποχωρεί αλαζονικά από τις εργασίες επιστρέφοντας στο κονάκι του Περισσού.

Οι λοιποί σύνεδροι συνέχισαν ασφαλώς τις προγραμματισμένες εργασίες τους καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να έχουν παρεισφρήσει δυνάμεις και άτομα με αντικοινωνικές και ασφαλώς καθόλου αριστερές νοοτροπίες στο ΚΚΕ. Με άλλα λόγια σε μια εποχή που κυνηγάμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των ξένων, ώστε να μη μας θεωρούν απόλυτα αναξιόπιστους, έρχεται ακόμα ένα χαστούκι, αυτή τη φορά για την αριστερά η οποία εμφανίζεται απόλυτα αποθρασυμένη με το “κατόρθωμά” της!

Αυτό το θράσος δεν το περιορίζει μόνο στα εσωτερικά της αλλά προχωρά σε πράξεις που αγγίζουν τα όρια της χυδαιότητας όπως συνέβη την περασμένη εβδομάδα, οπότε με αρθρογραφία στο επίσημο όργανο του κόμματος, τον Ριζοσπάστη αλλά και με σχετικές κινητοποιήσεις, προσπάθησε να εμποδίσει την δενδροφύτευση της καμμένης περιοχής του Μαραθώνα διότι σε αυτήν συμμετείχε η MKO Green Belt που είναι κατά το ΚΚΕ και τα μέλη του ΠΑΜΕ εθνοπροδοτική αφού συνεργάζεται με Αμερικανικές εταιρείες και φορείς.

Πολύ φοβάμαι ότι αν ετίθετο θέμα εθνοπροδοσίας, και εύχομαι να παρερμήνευσα το σχόλιο του ριζοσπάστη, τότε αυτή θα αφορούσε την άλλη πλευρά ακριβώς αυτή δηλαδή που επέκρινε με αυστηρότητα η πλειοψηφία των μελών του διεθνούς Μαρξιστικού συνεδρίου.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια την δυσκολία να δει κάποιος την καμπούρα που κουβαλά στην πλάτη του αλλά ήλπιζα ότι στον Περισσό διαθέτουν καθρέφτες που προσφέρουν αυτογνωσία και συνεργούν στην ωριμότητα.

Αιτία πολέμου ή ποντικοπαγίδα;

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Μαρτίου 2010)

Αιτία πολέμου αποτελεί για τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, κύριο Παπασπύρου, η κατάργηση του 14ου μισθού. Αυτό ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του στην “Οικονομία” αν και δήλωσε διατεθειμένος να αποδεχθεί περικοπές υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα και ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν πίσω τα χαμένα ως επιστροφή φόρου ή πλήρωσης των άδειων ασφαλιστικών τους ταμείων.

Το σημαντικό σε αυτή τη συνέντευξή είναι ότι εμφανίζεται έτοιμος στο να ανοίξει ο διάλογος για το ενιαίο μισθολόγιο, προτείνοντας ως αφετηρία βασικό μισθό 1.100 και όχι 1.400 ευρώ όπως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

Υπολογίζει ότι με τα νέα μέτρα οι περίπου 370.000 χαμηλόμισθοι υπάλληλοι θα χάσουν τουλάχιστον μισό μισθό ενώ οι περίπου 40.000 υψηλόμισθοι θα θυσιάσουν έως και δύο μισθούς με την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης, όπως αποδείχτηκε από τα ληφθέντα μέτρα.

Προτείνει ενιαία όρια συνταξιοδότησης για το Δημόσιο υπό την προϋπόθεση ότι θα αποκατασταθεί ο κοινωνικός χαρακτήρας του συστήματος.

Αντιλαμβάνεται ότι οι περίπου 80.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου θα μπουν στο στόχαστρο και αντιπροτείνει όχι μόνο το να διατηρηθούν στις θέσεις τους όσοι εργαζόμενοι καλύπτουν οργανικές θέσεις αλλά να γίνουν και πρόσθετες προσλήψεις για την απορρόφηση νέων, γυναικών και ανέργων.
Οταν όμως ρωτούν τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ για αποδοχή μειώσεων στην αγοραστική δύναμη των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, γίνεται Τούρκος και μιλά για Casus Belli (αιτία πολέμου)

Όχι φωνάζει, μια τέτοια κατάσταση θα οδηγήσει στην ύφεση. Είμαι διατεθειμένος συνεχίζει, να μελετήσω ένα δομημένο εθνικό σχέδιο στηριγμένο στην αρχή της δικαιοσύνης και της αναλογικότητας οπότε η συμβολή του καθενός θα θεωρείται δεδομένη.

Όμως τέτοιο σχέδιο πρακτικά δεν έχει προταθεί, και πως θα μπορούσε άλλωστε σε μια χώρα όπου δεν υφίσταται ενιαίο μισθολόγιο ή δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για τον αριθμό των υπαλλήλων;

Επιπλέον, δεν δέχεται την μονιμότητα ενός μέτρου όπως η απάλειψη του 14ου μισθού, όποια μορφή και αν λάβει η περικοπή, διότι θα είναι αδύνατον μετά να επαναφερθεί η προηγούμενη κατάσταση.

Παρά ταύτα, συνεχίζει, θα δεχόμουνα ακόμη και να καταβάλλουμε επιπλέον χρήματα τα οποία στη συνέχεια θα επιστρέφονταν, για παράδειγμα το 2012 ή το 2013, μέσω της εφορίας, ή θα στήριζαν το Ταμείο Πρόνοιας που αντιμετωπίζει άνοιγμα 700.000.000 ευρώ, όπως έγινε στην Ιρλανδία.

Επίσης, συνεχίζει στην ενδιαφέρουσα συνέντευξή του, ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, πρέπει να καταστήσω σαφές ότι πριν κληθούν να πληρώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, πρέπει να προηγηθούν όσοι συσσώρευσαν πλούτο την περίοδο της ανάπτυξης και όσοι κερδοσκοπούν ακόμη και την ώρα της κρίσης.

Μελετώντας με προσοχή τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η θέση της ΑΔΕΔΥ μέσω του εκλεγμένου αντιπροσώπου της κυρίου Παπασπύρου, κάθε άλλο παρά ακραία είναι.
Το γεγονός αυτό οδηγεί στο ερώτημα γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση δεν άκουσε τα ζητούμενα του Προέδρου και δεν προχώρησε σε αναδιοργάνωση του κράτους με όλα τα θεσμικά και οργανωτικά μέτρα που και το ενιαίο μισθολόγιο θα είχαν διαμορφώσει και τα στατιστικά στοιχεία θα είχαν καταστήσει μεθοδολογικά αξιοπρεπή ώστε και εκείνη αλλά και η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να απέφευγαν τους “περίπου” υπαλλήλους και τις “περίπου” μισθοδοσίες.

Μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, ξεκινά πρώτα από τα μέτρα που διαμορφώνουν τις υποδομές των αλλαγών που θα επακολουθήσουν.

Οταν ξέρεις πόσους ακριβώς υπαλλήλους έχεις χάριν της απλοποίησης του ενιαίου μισθολογίου σε όλα τα υπουργεία και με τι κατηγορίες επιδομάτων τους υπεραμείβεις, τροφοδοτείς τα στοιχεία σε ένα υπολογιστικό σύστημα και απαντάς στους δύστροπους ανακριτές σου, εκεί και επί τόπου.

Τι είπατε κύριε επίτροπε; Θέλετε μείωση 7%; Θα σας έχω τρία σενάρια που θα συζητήσω μαζί σας σήμερα το απόγευμα... αφήνοντας έτσι άφωνο και τον Όλιν Ρεν και τον κάθε Ρεν.

Προφανώς δεν πρόκειται για μυθική τεχνολογία. Πρόκειται για συστήματα που λειτουργούν αποτελεσματικά από την δεκαετία του 80.

Η προσομοιωτική διαδικασία και τα μακροοικονομικά μοντέλα βάσει των οποίων εφαρμόζεται είναι παλιά πράγματα αλλά ποτέ ξεπερασμένα.

Όμως αυτά τα παλιά πράγματα, εμείς στην Ελλάδα του εξυπνακίστικου ωχαδελφισμού δεν τα εφαρμόσαμε σχεδόν ποτέ διότι πάντα θέλαμε στα υπουργεία και στις διευθύνσεις των οργανισμών οι παρεμβάσεις να μένουν μακριά από τον φόβο κάθε ιχνηλασίας.

Καταντήσαμε έτσι έκθετοι όχι μόνο απέναντι στους ξένους αλλά και στο δικό μας προεδρείο της ΑΔΕΔΥ. Ακόμα και αυτοί, οι θεωρούμενοι οπισθοδρομικοί, θα ήθελαν να έχουν την ευελιξία των σεναρίων και των από αυτά επιλογών. Ακόμα και αυτοί θα ήθελαν να κάθονται δίπλα, δίπλα με τους υπουργούς οικονομίας και οικονομικών και να τρέχουν τα σενάρια των πολιτικών σύγκλισης, αποτελεσματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Είμαστε έκθετοι όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, λόγω αοριστολογίας και παροχολογίας με εκφράσεις χρωματισμένες από έντονο πολιτικαντισμό του τύπου: “Λεφτά υπάρχουν... αλλά περιέργως μόλις ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχουν... Μη μας ρωτήσετε Έλληνες τι μεσολάβησε και αλλάξαμε γνώμη... Είναι πολύ πολύπλοκο για να σας το εξηγήσουμε...” Αυτό θεωρώ ότι θα ήταν το ερώτημα που βασάνιζε τον Γιώργο Παπανδρέου τις ώρες της αγχώδους μοναξιάς, όταν πετούσε από χώρα σε χώρα και από συνάντηση σε συνάντηση τον τελευταίο καιρό.

Αντίθετα, αν είχε προσβάσιμα τα αναγκαία στοιχεία και με τις επιλογές που χρειαζόταν, εκτός του ότι θα μπορούσε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία να διαμορφώσει τη βέλτιστη και δικαιότερη κοινωνικά λύση, θα ήξερε και το ακριβές έγκλημα των κυβερνήσεων Καραμανλή και Σημίτη που προηγήθηκαν. Θα ήξερε π.χ. ότι από το 1999 έως το 2008 η αύξηση του γενικού μισθολογίου του κράτους διπλασιάστηκε από 7.2 δις σε 13.7 δις Ευρώ και ότι από αυτά, τα 12,1 δις που αφορούν του πολιτικούς υπαλλήλους, κατανέμονται σε 6.9 δις βασικούς μισθούς και 5.2 δις επιδόματα!!!

Πως να δεχτεί κάποιος, όση ευρύτητα πνεύματος και αν διαθέτει, ότι τα επιδόματα μπορούν να έχουν μια τόσο δυσανάλογη σχέση με τους βασικούς μισθούς;

Πως να δεχτεί π.χ. ότι ενώ το επίδομα κίνησης δινόταν για τους επιθεωρητές εργασίας όταν εργάζονταν εκτός γραφείου, με τροπολογία του 2009, δόθηκε και στους εργαζόμενους εντός γραφείου, πιθανόν για να καλύπτουν τα έξοδα απουσίας από τους χώρους εργασίας τους...

Πως να δεχτεί ότι οι υπάλληλοι της βουλής έπαιρναν επίδομα ένα μισθό για να κλείνουν την βουλή και έναν για να την ξανανοίγουν;

Ο τραγέλαφος αυτών των καταστάσεων που είναι πάμπολλες και θίγονται επιγραμματικά ακόμα και από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, όταν ζητά ενιαίο μισθολόγιο, δίνουν το στίγμα του προβλήματος που δεν είναι τόσο το ύψος της δαπάνης για το Ελληνικό δημόσιο όσο ο τρόπος που το χειριστήκαμε ως χώρα.

Για να φανεί ο ερασιτεχνισμός μας αρκεί να δούμε τα συγκριτικά ύψη άλλων χωρών και παρά το ότι ξεπερνάει η Ελληνική δαπάνη για τους μισθούς του δημοσίου το Γερμανικό ποσοστό βάσει του ΑΕΠ που είναι 8% και 10% αντίστοιχα για την Γερμανία και την Ελλάδα, στη Σουηδία το ποσοστό σκαρφαλώνει στο 15.2 % και στη Δανία στο 17% με πολύ μικρότερους πληθυσμιακά δημόσιους τομείς.

Διασυρθήκαμε επομένως σαν χώρα όχι διότι είχαμε μεγάλο δημόσιο τομέα αλλά διότι είχαμε ένα δημόσιο τομέα που φούσκωσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν ξέραμε εν τω μεταξύ ούτε ποιος ήταν ούτε πως να τον κοντρολάρουμε...

Αντιλαμβάνεται κάνεις ότι και το πλέον ευφυές βλέμμα ενός υπουργού των οικονομικών δεν διαφέρει και πολύ από το νωθρό βλέμμα της αγελάδας όταν τα καίρια για την πορεία της οικονομίας της χώρας ερωτήματα απαντώνται με το: “Θα επιστρέψω στην Αθήνα κύριε επίτροπε και θα σας στείλω την ενημέρωση που μου ζητήσατε...” ενώ οι αγορές υποβίβαζαν ήδη την αξιοπιστία μας.

Η έλλειψη επομένως εικόνας για το τι ακριβώς συνέβαινε και συμβαίνει στη χώρα φαίνεται ότι αποτελεί το χειρότερο συστατικό της κρίσης που αντιμετωπίζουμε.

Το περίεργο όμως στα όρια του ανεξήγητου παραμένει η επιμονή στην άγνοια και στην πονηρή αφέλεια χάριν της οποίας ο πρώην πρωθυπουργός κύριος Σημίτης εναντιώθηκε στις αποκαλύψεις του Αλογοσκούφη, άλλο το εάν και εκείνος με τη σειρά του ακολούθησε τελικά την πεπατημένη της κακότεχνης και καθόλου δημιουργικής λογιστικής.

Μέσα σε αυτή την χαώδη ακαταστασία, που επέβαλε η χρόνια γεμάτη από σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα διοικητική και πολιτική μηχανή, δεν αντιληφτήκαμε ότι μπορεί να γλιτώσαμε τον κίνδυνο από τους κερδοσκόπους εφόσον αποδεχτήκαμε τις επιβολές των εταίρων μας στην ΟΝΕ αλλά να μην γλυτώσαμε τον κίνδυνο από τις ελοχεύουσες εσωτερικές ποντικοπαγίδες.

Είμαστε σε μια κατάσταση μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης... Η που θα το διαλύσουμε από εξωτερική αντίδραση και αγανάκτηση στις εμμονές μας ή που θα το διαλύσουμε διότι αγνοήσαμε την αγωνία όσων λοιδορούσαμε ως αδύναμους κρίκους.

Η ιστορία της ποντικοπαγίδας ξεκινά από την αδιαφορία των ισχυρών ζώων όταν το κατατρομαγμένο ποντικάκι τους διηγείται ότι το αφεντικό του σπιτιού αγόρασε μια ποντικοπαγίδα, διότι όλα τους αισθάνονταν αγέροχα και δυνατά μπροστά στο πως θα μπορούσε να τους βλάψει μια τόσο δα ποντικοπαγιδούλα.

Οταν όμως η ποντικοπαγίδα έπιασε κατά λάθος την ουρά ενός φιδιού και εκείνο γύρισε και δάγκωσε την σπιτονοικοκυρά και γυναίκα του αφεντικού, εκείνος για να εύρη χρήματα να πληρώσει τους γιατρούς έσφαξε το ένα μετά το άλλο όλα τα ζώα, ακόμα και τη θηριώδη αγελάδα...

Το ποντικάκι πήρε έτσι την εκδίκηση του από τα επαρμένα μεγαλόσωμα ζώα.