Αιτία πολέμου ή ποντικοπαγίδα;

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Μαρτίου 2010)

Αιτία πολέμου αποτελεί για τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, κύριο Παπασπύρου, η κατάργηση του 14ου μισθού. Αυτό ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του στην “Οικονομία” αν και δήλωσε διατεθειμένος να αποδεχθεί περικοπές υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα και ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν πίσω τα χαμένα ως επιστροφή φόρου ή πλήρωσης των άδειων ασφαλιστικών τους ταμείων.

Το σημαντικό σε αυτή τη συνέντευξή είναι ότι εμφανίζεται έτοιμος στο να ανοίξει ο διάλογος για το ενιαίο μισθολόγιο, προτείνοντας ως αφετηρία βασικό μισθό 1.100 και όχι 1.400 ευρώ όπως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

Υπολογίζει ότι με τα νέα μέτρα οι περίπου 370.000 χαμηλόμισθοι υπάλληλοι θα χάσουν τουλάχιστον μισό μισθό ενώ οι περίπου 40.000 υψηλόμισθοι θα θυσιάσουν έως και δύο μισθούς με την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης, όπως αποδείχτηκε από τα ληφθέντα μέτρα.

Προτείνει ενιαία όρια συνταξιοδότησης για το Δημόσιο υπό την προϋπόθεση ότι θα αποκατασταθεί ο κοινωνικός χαρακτήρας του συστήματος.

Αντιλαμβάνεται ότι οι περίπου 80.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου θα μπουν στο στόχαστρο και αντιπροτείνει όχι μόνο το να διατηρηθούν στις θέσεις τους όσοι εργαζόμενοι καλύπτουν οργανικές θέσεις αλλά να γίνουν και πρόσθετες προσλήψεις για την απορρόφηση νέων, γυναικών και ανέργων.
Οταν όμως ρωτούν τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ για αποδοχή μειώσεων στην αγοραστική δύναμη των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, γίνεται Τούρκος και μιλά για Casus Belli (αιτία πολέμου)

Όχι φωνάζει, μια τέτοια κατάσταση θα οδηγήσει στην ύφεση. Είμαι διατεθειμένος συνεχίζει, να μελετήσω ένα δομημένο εθνικό σχέδιο στηριγμένο στην αρχή της δικαιοσύνης και της αναλογικότητας οπότε η συμβολή του καθενός θα θεωρείται δεδομένη.

Όμως τέτοιο σχέδιο πρακτικά δεν έχει προταθεί, και πως θα μπορούσε άλλωστε σε μια χώρα όπου δεν υφίσταται ενιαίο μισθολόγιο ή δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για τον αριθμό των υπαλλήλων;

Επιπλέον, δεν δέχεται την μονιμότητα ενός μέτρου όπως η απάλειψη του 14ου μισθού, όποια μορφή και αν λάβει η περικοπή, διότι θα είναι αδύνατον μετά να επαναφερθεί η προηγούμενη κατάσταση.

Παρά ταύτα, συνεχίζει, θα δεχόμουνα ακόμη και να καταβάλλουμε επιπλέον χρήματα τα οποία στη συνέχεια θα επιστρέφονταν, για παράδειγμα το 2012 ή το 2013, μέσω της εφορίας, ή θα στήριζαν το Ταμείο Πρόνοιας που αντιμετωπίζει άνοιγμα 700.000.000 ευρώ, όπως έγινε στην Ιρλανδία.

Επίσης, συνεχίζει στην ενδιαφέρουσα συνέντευξή του, ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, πρέπει να καταστήσω σαφές ότι πριν κληθούν να πληρώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, πρέπει να προηγηθούν όσοι συσσώρευσαν πλούτο την περίοδο της ανάπτυξης και όσοι κερδοσκοπούν ακόμη και την ώρα της κρίσης.

Μελετώντας με προσοχή τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η θέση της ΑΔΕΔΥ μέσω του εκλεγμένου αντιπροσώπου της κυρίου Παπασπύρου, κάθε άλλο παρά ακραία είναι.
Το γεγονός αυτό οδηγεί στο ερώτημα γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση δεν άκουσε τα ζητούμενα του Προέδρου και δεν προχώρησε σε αναδιοργάνωση του κράτους με όλα τα θεσμικά και οργανωτικά μέτρα που και το ενιαίο μισθολόγιο θα είχαν διαμορφώσει και τα στατιστικά στοιχεία θα είχαν καταστήσει μεθοδολογικά αξιοπρεπή ώστε και εκείνη αλλά και η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να απέφευγαν τους “περίπου” υπαλλήλους και τις “περίπου” μισθοδοσίες.

Μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, ξεκινά πρώτα από τα μέτρα που διαμορφώνουν τις υποδομές των αλλαγών που θα επακολουθήσουν.

Οταν ξέρεις πόσους ακριβώς υπαλλήλους έχεις χάριν της απλοποίησης του ενιαίου μισθολογίου σε όλα τα υπουργεία και με τι κατηγορίες επιδομάτων τους υπεραμείβεις, τροφοδοτείς τα στοιχεία σε ένα υπολογιστικό σύστημα και απαντάς στους δύστροπους ανακριτές σου, εκεί και επί τόπου.

Τι είπατε κύριε επίτροπε; Θέλετε μείωση 7%; Θα σας έχω τρία σενάρια που θα συζητήσω μαζί σας σήμερα το απόγευμα... αφήνοντας έτσι άφωνο και τον Όλιν Ρεν και τον κάθε Ρεν.

Προφανώς δεν πρόκειται για μυθική τεχνολογία. Πρόκειται για συστήματα που λειτουργούν αποτελεσματικά από την δεκαετία του 80.

Η προσομοιωτική διαδικασία και τα μακροοικονομικά μοντέλα βάσει των οποίων εφαρμόζεται είναι παλιά πράγματα αλλά ποτέ ξεπερασμένα.

Όμως αυτά τα παλιά πράγματα, εμείς στην Ελλάδα του εξυπνακίστικου ωχαδελφισμού δεν τα εφαρμόσαμε σχεδόν ποτέ διότι πάντα θέλαμε στα υπουργεία και στις διευθύνσεις των οργανισμών οι παρεμβάσεις να μένουν μακριά από τον φόβο κάθε ιχνηλασίας.

Καταντήσαμε έτσι έκθετοι όχι μόνο απέναντι στους ξένους αλλά και στο δικό μας προεδρείο της ΑΔΕΔΥ. Ακόμα και αυτοί, οι θεωρούμενοι οπισθοδρομικοί, θα ήθελαν να έχουν την ευελιξία των σεναρίων και των από αυτά επιλογών. Ακόμα και αυτοί θα ήθελαν να κάθονται δίπλα, δίπλα με τους υπουργούς οικονομίας και οικονομικών και να τρέχουν τα σενάρια των πολιτικών σύγκλισης, αποτελεσματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Είμαστε έκθετοι όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, λόγω αοριστολογίας και παροχολογίας με εκφράσεις χρωματισμένες από έντονο πολιτικαντισμό του τύπου: “Λεφτά υπάρχουν... αλλά περιέργως μόλις ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχουν... Μη μας ρωτήσετε Έλληνες τι μεσολάβησε και αλλάξαμε γνώμη... Είναι πολύ πολύπλοκο για να σας το εξηγήσουμε...” Αυτό θεωρώ ότι θα ήταν το ερώτημα που βασάνιζε τον Γιώργο Παπανδρέου τις ώρες της αγχώδους μοναξιάς, όταν πετούσε από χώρα σε χώρα και από συνάντηση σε συνάντηση τον τελευταίο καιρό.

Αντίθετα, αν είχε προσβάσιμα τα αναγκαία στοιχεία και με τις επιλογές που χρειαζόταν, εκτός του ότι θα μπορούσε με πολύ μεγαλύτερη ευκολία να διαμορφώσει τη βέλτιστη και δικαιότερη κοινωνικά λύση, θα ήξερε και το ακριβές έγκλημα των κυβερνήσεων Καραμανλή και Σημίτη που προηγήθηκαν. Θα ήξερε π.χ. ότι από το 1999 έως το 2008 η αύξηση του γενικού μισθολογίου του κράτους διπλασιάστηκε από 7.2 δις σε 13.7 δις Ευρώ και ότι από αυτά, τα 12,1 δις που αφορούν του πολιτικούς υπαλλήλους, κατανέμονται σε 6.9 δις βασικούς μισθούς και 5.2 δις επιδόματα!!!

Πως να δεχτεί κάποιος, όση ευρύτητα πνεύματος και αν διαθέτει, ότι τα επιδόματα μπορούν να έχουν μια τόσο δυσανάλογη σχέση με τους βασικούς μισθούς;

Πως να δεχτεί π.χ. ότι ενώ το επίδομα κίνησης δινόταν για τους επιθεωρητές εργασίας όταν εργάζονταν εκτός γραφείου, με τροπολογία του 2009, δόθηκε και στους εργαζόμενους εντός γραφείου, πιθανόν για να καλύπτουν τα έξοδα απουσίας από τους χώρους εργασίας τους...

Πως να δεχτεί ότι οι υπάλληλοι της βουλής έπαιρναν επίδομα ένα μισθό για να κλείνουν την βουλή και έναν για να την ξανανοίγουν;

Ο τραγέλαφος αυτών των καταστάσεων που είναι πάμπολλες και θίγονται επιγραμματικά ακόμα και από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, όταν ζητά ενιαίο μισθολόγιο, δίνουν το στίγμα του προβλήματος που δεν είναι τόσο το ύψος της δαπάνης για το Ελληνικό δημόσιο όσο ο τρόπος που το χειριστήκαμε ως χώρα.

Για να φανεί ο ερασιτεχνισμός μας αρκεί να δούμε τα συγκριτικά ύψη άλλων χωρών και παρά το ότι ξεπερνάει η Ελληνική δαπάνη για τους μισθούς του δημοσίου το Γερμανικό ποσοστό βάσει του ΑΕΠ που είναι 8% και 10% αντίστοιχα για την Γερμανία και την Ελλάδα, στη Σουηδία το ποσοστό σκαρφαλώνει στο 15.2 % και στη Δανία στο 17% με πολύ μικρότερους πληθυσμιακά δημόσιους τομείς.

Διασυρθήκαμε επομένως σαν χώρα όχι διότι είχαμε μεγάλο δημόσιο τομέα αλλά διότι είχαμε ένα δημόσιο τομέα που φούσκωσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν ξέραμε εν τω μεταξύ ούτε ποιος ήταν ούτε πως να τον κοντρολάρουμε...

Αντιλαμβάνεται κάνεις ότι και το πλέον ευφυές βλέμμα ενός υπουργού των οικονομικών δεν διαφέρει και πολύ από το νωθρό βλέμμα της αγελάδας όταν τα καίρια για την πορεία της οικονομίας της χώρας ερωτήματα απαντώνται με το: “Θα επιστρέψω στην Αθήνα κύριε επίτροπε και θα σας στείλω την ενημέρωση που μου ζητήσατε...” ενώ οι αγορές υποβίβαζαν ήδη την αξιοπιστία μας.

Η έλλειψη επομένως εικόνας για το τι ακριβώς συνέβαινε και συμβαίνει στη χώρα φαίνεται ότι αποτελεί το χειρότερο συστατικό της κρίσης που αντιμετωπίζουμε.

Το περίεργο όμως στα όρια του ανεξήγητου παραμένει η επιμονή στην άγνοια και στην πονηρή αφέλεια χάριν της οποίας ο πρώην πρωθυπουργός κύριος Σημίτης εναντιώθηκε στις αποκαλύψεις του Αλογοσκούφη, άλλο το εάν και εκείνος με τη σειρά του ακολούθησε τελικά την πεπατημένη της κακότεχνης και καθόλου δημιουργικής λογιστικής.

Μέσα σε αυτή την χαώδη ακαταστασία, που επέβαλε η χρόνια γεμάτη από σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα διοικητική και πολιτική μηχανή, δεν αντιληφτήκαμε ότι μπορεί να γλιτώσαμε τον κίνδυνο από τους κερδοσκόπους εφόσον αποδεχτήκαμε τις επιβολές των εταίρων μας στην ΟΝΕ αλλά να μην γλυτώσαμε τον κίνδυνο από τις ελοχεύουσες εσωτερικές ποντικοπαγίδες.

Είμαστε σε μια κατάσταση μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης... Η που θα το διαλύσουμε από εξωτερική αντίδραση και αγανάκτηση στις εμμονές μας ή που θα το διαλύσουμε διότι αγνοήσαμε την αγωνία όσων λοιδορούσαμε ως αδύναμους κρίκους.

Η ιστορία της ποντικοπαγίδας ξεκινά από την αδιαφορία των ισχυρών ζώων όταν το κατατρομαγμένο ποντικάκι τους διηγείται ότι το αφεντικό του σπιτιού αγόρασε μια ποντικοπαγίδα, διότι όλα τους αισθάνονταν αγέροχα και δυνατά μπροστά στο πως θα μπορούσε να τους βλάψει μια τόσο δα ποντικοπαγιδούλα.

Οταν όμως η ποντικοπαγίδα έπιασε κατά λάθος την ουρά ενός φιδιού και εκείνο γύρισε και δάγκωσε την σπιτονοικοκυρά και γυναίκα του αφεντικού, εκείνος για να εύρη χρήματα να πληρώσει τους γιατρούς έσφαξε το ένα μετά το άλλο όλα τα ζώα, ακόμα και τη θηριώδη αγελάδα...

Το ποντικάκι πήρε έτσι την εκδίκηση του από τα επαρμένα μεγαλόσωμα ζώα.