Ε, ΠΡΟΕΔΡΕ!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 2α Οκτωβρίου 2009)

Να αρχίσω με τους μύθους ή να βουτήξω αμέσως στην σκληρή πραγματικότητα;

Ο προεκλογικός πυρετός είναι στο forte του και η κάθε λέξη μετράει όσο ένα σμήνος εκεί που πριν λίγο είχε τον ρόλο μιας ασήμαντης μελισσούλας.

Είναι η υπερένταση ανόητε, θα παράφραζε κάποιος και πράγματι έτσι είναι.

Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν αυτές οι εκλογές διαφέρουν από τις άλλες, τις προηγούμενες, ακόμα και εκείνες που μας οδήγησαν στη διεθνή προβολή των Ολυμπιακών αγώνων και που ο Σημίτης κατάφερε με επάρκεια να προετοιμάσει αν και παρέδωσε στο πάρα 5’’ την σκυτάλη στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η δουλειά όμως είχε ήδη γίνει και έμενε το ρετουσάρισμα που και αυτό δεν άφησε παραπονούμενους.

Η εκλογές που μας κτυπούν την πόρτα αυτή την Κυριακή είναι για την Ελλάδα και εδώ, αν δε τα κάνουμε καλά, το γαμώτο δεν θα έχει τα προσδοκώμενα οφέλη...

Σε αυτό τον πυρετό, τα κόμματα, σύμφωνα με τις αργοπορούσες χάριν του νέου νόμου δημοσκοπήσεις, έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν το σχηματισμό του σμήνους. Αναμφίβολα θα είναι τριγωνικός τύπου ΔΕΛΤΑ αλλά το θέμα είναι το μήκος και η ισχύς των φτερών.

Από εκεί θα εξαρτηθεί πρακτικά το μέλλον της χώρας διότι εκεί θα διαμορφωθούν και οι συμπράξεις αν “ω μη γένοιτο” δεν υπάρξει αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου.

Πολλοί βέβαια, κυρίως από τη ΝΔ, απεύχονται ως κατάρα την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ αλλά αγνοούν ότι κάτι τέτοιο δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου προς όφελός τους.

Δεν αντιλαμβάνονται, μέσα στον πυρετό της προεκλογικής προσπάθειας, ότι όταν θέλεις να εκθέσεις έναν αντίπαλο δεν του δίνεις συντροφιά αλλά τον αφήνεις μόνο του να τα βγάλει πέρα με τα θηρία της ζούγκλας και περιμένεις σαν άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ να δεις την εξέλιξη της νικηφόρας ή μακάβριας σκηνής...

Θα νικήσει ή θα τον πάρει από κάτω η ορμή της “τίγρης” μονολογείς και ανακάθεσαι στο θρόνο σου γεμάτος αγωνία.

Θα μπορούσα να φανταστώ τον Κώστα Καραμανλή να ιδροκοπά περιμένοντας την εξέλιξη της μάχης αν το ΠΑΣΟΚ ήταν και παρέμενε μόνο αλλά αν είναι σε συνεργασία θα τον κατηγορήσω τουλάχιστον για τάσεις αδιακρισίας λόγω της ανεξήγητης εμμονής του να παρακολουθεί τις διαχύσεις του νεαρού ζεύγους.

Βέβαια, το ίδιο θα έκανε ως αντίπαλος και ο Γιώργος Παπανδρέου αν και πιστεύω ότι τα φιλειρηνικά του αισθήματα θα τον απομάκρυναν τελικά από οιαδήποτε αιματοχυσία.

Είναι το άγχος από την κρισιμότητα των αποτελεσμάτων θα έλεγε κάποιος άλλος και θα είχε και αυτός δίκιο διότι την Κυριακή ψηφίζουμε για να μείνουμε στην επιφάνεια όχι ως φελλοί, όπως συχνά επαναλαμβάνει ο Μίμης Ανδρουλάκης, αλλά ως ικανοί πολίτες μιας χώρας που δεν θέλει να αποτελεί ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος αλλά να έχει παρόν και μέλλον.

Για να το πετύχουμε όμως αυτό η προσπάθειά μας θα πρέπει να διαφοροποιηθεί. Ο λόγος θα πρέπει να είναι πολιτικός και όχι πολιτικάντικος.

Όχι πλέον μαύρες και άσπρες λύσεις, όχι στα διλήμματα των μαυρογιαλούρηδων ούτε στη χειρονακτική ανταπόδοση που έμελλε να γίνει σύμβολο της κάθε στιγμιαίας μας αγανάκτησης.

Η λύση δεν θα εξορκιστεί και ο αντίπαλος δεν θα φασκελωθεί αυτή τη φορά ενώ οι συνεχιστές αυτής της επαναλαμβανόμενης φαιδρότητας θα πρέπει να μπουν στο ντουλάπι της απαξίωσης.

Οι λύσεις θα πρέπει να διαθέτουν το στοιχείο της πρακτικότητας και αν δεν το έχουν ας έχει τουλάχιστον η ψήφος μας τη δύναμη να πει ότι εδώ φίλοι μας πολιτικοί δεν μας είπατε αυτό που περιμέναμε και επομένως δεν θα σώσουμε εμείς το κύρος των δημοσκοπήσεών σας αλλά θα κάνουμε επιτέλους την επανάστασή μας. Ναι την φέραμε και σε σας δημοσκόποι μας και ψηφίσαμε επιτέλους βάσει της λογικής και όχι της καρδιάς μας.

Ναι φίλοι αναγνώστες, οι εκλογές αυτές είναι εκλογές λογικής και η λογική είναι σκληρή αφού βασίζεται σε στόχους και στρατηγικές επιλογές.

Όπως δεν θα ήταν έξυπνο να αναμένει κανείς συμμαχίες φθοράς του αντιπάλου το ίδιο δεν θα ήταν έξυπνο να ψηφίσει τον ένα ή τον άλλο πολιτικό επειδή είναι καλό παιδί, επειδή είναι κατά τα φαινόμενα δίκαιος και εν πάση περιπτώσει επειδή υποσχέθηκε ότι θα μας βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε.

Αν όμως ερωτηθούν οι πολιτικοί για το ποιός ευθύνεται και είμαστε στα βαθιά νερά, η πιθανότερη απάντηση που θα προκύψει ανενδοίαστα είναι ότι ασφαλώς και ευθύνεται ο λαός, αυτή η απρόσωπη μάζα που δεν μας εμπιστεύθηκε, ενώ εμείς (οι πολιτικοί) είμαστε αθώοι, καθαροί και αμόλυντοι ως ανέγγιχτες παρθένες...

Ίσως ένα παράδειγμα αυτής της ελαφρότητας του είναι, να δώσει το στίγμα της μαυρογιαλούρικης λογικής πολλών από τους πολιτικούς μας.

Ισχυρίστηκε επανειλημμένα το ΠΑΣΟΚ ότι η ΝΔ, μετά τη νίκη της το 2004, έπραξε ένα ανοσιούργημα διότι απεκάλυψε στους ξένους το χρώμα των εσωρούχων μας και αυτό δεν το επέτρεπε η ηθική αυτού του τόπου.

Δυσκολεύτηκα να αντιληφτώ την ηθική ή να διακρίνω τη συστηματικότητά της αλλά πρόσεξα τις απαντήσεις που έδωσε η κυρία Λούκα Κατσέλη σε δημοσιογράφους του Ραδιοφωνικού σταθμού ALPHA σε ανύποπτο χρόνο.

Είπε λοιπόν η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Αθηνών και υποψήφια Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθηνών, ότι η ΝΔ χρησιμοποίησε άλλη λογιστική απεικόνιση και αύξησε τις δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας σε αυτές τα έξοδα από τα νοσοκομεία και την άμυνα, ενσωματώνοντάς τα έτσι στον προϋπολογισμό και αυξάνοντας τελικά το έλλειμμα.

Αυτό λοιπόν ήταν το έγκλημα της ΝΔ, ότι είπε στους Ευρωπαίους, Ε, κουτόφραγκοι; Κοιτάχτε τι βρήκαμε μέσα στη σακούλα των αριθμών που σας έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Βρήκαμε μια λαθάρα μετά συγχωρήσεως Να! Ένα λάθος που αν το προσέχατε θα φρικάρατε και θα μας παίρνατε με τις κλωτσιές.

Οι κουτόφραγκοι όμως, που δεν είναι κουτόφραγκοι, και το είδαν και μας τα έψαλαν αλλά και μας πήραν με τις κλωτσιές βάζοντας μας σε επιτήρηση για την οποία ίδρωνε και ξαναϊδρωνε ο Τσάρος του ΥΠΟΙΚΟ, Αλογοσκούφης, χάνοντας χρόνια από το προσδόκιμο της ζωής του.

Μα, θα πείτε, ήταν ανάγκη να είναι τόσο ειλικρινής; Eλα τώρα βρε χριστιανέ μου, άσε τους κουτόφραγκους να το βρουν μόνοι τους και που ξέρεις; Μπορεί να μη το βρουν.

Κανείς ίσως δεν σκέφτηκε, από τους καταγγέλλοντες με ευκολία την πράξη, ότι με τόση συχνότητα αναφορών στον κρατικό προϋπολογισμό και στην ανταπόκρισή του στις νοσοκομειακές δαπάνες, κάπου θα έσκαγε το μεγάλο μυστικό και αν όχι πριν τους Ολυμπιακούς, μετά θα ήταν παραπάνω από αναμενόμενο και τότε θα μας την έριχναν κατακέφαλα και χωρίς οίκτο. Με την αποκάλυψη ο Αλογοσκούφης ίσως να πίστεψε ότι θα τυγχάναμε κάποιας συμπάθειας ή και εύνοιας.

Και όμως αυτό ήταν το έγκλημα της ΝΔ κατά το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήθελε δηλαδή να είμαστε σαθροί όπως πριν, όταν καταφέρναμε με τεχνάσματα δημιουργικής λογιστικής να μπούμε στην ΟΝΕ. Αυτό είναι το “έγκλημα” της ΝΔ κατά το ΠΑΣΟΚ!

Μόλις, μετά την αποκάλυψη και ενώ εκείνο που είναι προφανέστατα στοιχείο του ελλείμματος αν και οι οπαδοί της δημιουργικής λογιστικής ήθελαν να το εμφανίζουν ως ξεχωριστή κρυφή δαπάνη που θα εξοφλούσε υποθέτω ο Κανένας, έγινε κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου και η επιμονή στα κατά συνθήκη κυβερνητικά ψεύδη στον Ελληνικό λαό θα περίμενε κανείς μια κάποια συγνώμη στον Αλογοσκούφη.

Αν και κανείς δεν είναι σε θέση να αποδώσει τώρα, στην τούρλα του εκλογικού παροξυσμού, τις εκατέρωθεν ευθύνες, ένα είναι βέβαιο, ότι οι δαπάνες για τα Νοσοκομεία και την Άμυνα προσθέτουν στο έλλειμμα είτε αρέσει είτε δεν αρέσει και αν το ξύδι το λέμε γλυκάδι ξύδι παραμένει και ξιδιασμένους θα μας αφήσει.

Δυστυχώς, και η ειλικρίνεια της ΝΔ δεν άντεξε στον χρόνο και αυτό που εκείνη αποκάλυψε ως έλλειμμα το λούστηκε επαναλαμβάνοντας τις ίδιες τακτικές για τις οποίες κατηγορήθηκε (έστω με το ελαφρυντικό ότι δεν απέκρυψε μεν τα αντίστοιχα για την άμυνα και τα νοσοκομεία δαπάνες αλλά ούτε τις ανέφερε ως όφειλε) αναγκάζοντας επομένως τους ευρωπαίους να ξαναρχίσουν τα ξεφωνητά για το όχι Γιάννης αλλά Γιαννάκης και το ότι όλοι εμείς οι Ρωμιοί ίδιοι είμαστε.

Το μήνυμα άρα των σημερινών εκλογών είναι σκληρό διότι απευθύνεται στη λογικἠ αλλά όχι όπως το ερμηνεύουν πονηρά κάποιοι πολιτικοί για να αιτιολογήσουν τη δική τους πρόταση ή ακόμα και υποψηφιότητα.

Όχι κύριοι της πολιτικής, δεν θα ψηφίσουμε με τη λογική αντί του συναισθήματος διότι απλά δεν πρέπει να τιμωρήσουμε την ΝΔ.

Να την τιμωρήσουμε ασφαλώς και την ΝΔ και την κάθε παράταξη αν έσφαλε και στην τρέχουσα περίπτωση η ΝΔ έσφαλε αφού το αποδέχονται κορυφαία στελέχη της.

Θα πρέπει να ψηφίσουμε λογικά αυτή την Κυριακή διότι μας περιμένει ένα απέραντο ερωτηματολόγιο, γεμάτο κυνισμό, που με ευφυία περιέλαβε ο Μίμης Ανδρουλάκης στο νέο βιβλίο του “Ε, Πρόεδρε”

Εκεί, ο κάθε υποψήφιος Πρόεδρος αλλά και εκείνος που τελικά θα εκλεγεί θα βρει τις παγίδες που τον περιμένουν μετά την εκλογή του.

Δεν είναι θέμα αριστεράς και δεξιάς πολιτικής αυτή τη φορά αλλά θέμα επιβίωσης.

Δεν πουλάει ούτε ενδιαφέρει πλέον ο αφελής πολιτικός διαχωρισμός, ούτε τα πράσινα, τα μπλε και τα λοιπά καφενεία αλλά η εκμετάλλευση της επικοινωνίας ή ακόμα και των συμβουλών της μιας παράταξης προς την άλλη.

Τα επιχειρήματα θα πρέπει να είναι λογικά όπως λογικό θα πρέπει να είναι και το συμπέρασμα για το ποιός ακριβώς είχε δίκιο στη κόντρα ευθυνών της Σημιτικής περιόδου για την οποία σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα της προετοιμασίας των έργων για τους Ολυμπιακούς και της εισόδου στην ΟΝΕ.

Δυστυχώς, η αλήθεια του παρελθόντος μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε ότι χωρίς τις χάρες της δημιουργικής λογιστικής ΟΝΕ δεν θα βλέπαμε.

Η αλήθεια του μέλλοντος είναι ότι δεν θα πρέπει να εστιάσουμε στο αν το έλλειμμα θα είναι σε τρία χρόνια στο 3% ή στο 5% του ΑΕΠ.

Θα πρέπει αντίθετα να μας απασχολήσει το αν τα βάρη που έχουμε αναλάβει για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές είναι φερόμενα ή θα πρέπει να ζητήσουμε, μουλαρώνοντας εν ανάγκη σε κάθε απαίτηση της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα δεύτερο μεταφορέα, ένα γαϊδουράκι δηλαδή, έστω δανεικό, που θα μας συνοδεύει κουβαλώντας τις υπέρογκες αμυντικές μας δαπάνες που δεν είναι εθνικές, ναι πράγματι, αλλά πανευρωπαϊκές.

Αν αυτό είχε στις σκέψεις του ο κύριος Σημίτης όταν τις αφαίρεσε από την επιβάρυνση του ελλείμματος του βγάζω το καπέλο αλλά δεν τους το είπε, ούτε σε μας το είπε και το βάστηξε μυστικό. Με μυστικά όμως δεν γίνονται εθνικές συνεργασίες μεταξύ δημοκρατικών κυβερνήσεων που αφορούν τη μοίρα ενός λαού.

Λέτε αυτή τη φορά ο νέος πρωθυπουργός να έχει τη δύναμη να τους το πει κατάμουτρα όπως θα ταίριαζε σε έναν πραγματικό ηγέτη;

Λέτε να έχει τη δύναμη να τους πει δηλαδή το: Κύριοι, πληρώστε τις αμυντικές μας δαπάνες και εμείς θα ρυθμίσουμε το έλλειμμα...

ΠΛΗΡΩΣΤΕ όμως πρώτα άλλως δεν θα λάβετε από τους μη έχοντας...

Καλή ψήφο σε όλους.

Άμεσες και τολμηρές αποφάσεις...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 25η Σεπτεμβρίου 2009)

Αυτό ήταν το επιστέγασμα των θέσεων του απερχόμενου, λόγω εσπευσμένων εκλογών, υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου στον τύπο μέχρι που παρακολούθησα την προεκλογική ομιλία του στο Δημαρχείο Κηφισιάς, την περασμένη Δευτέρα.

Είναι γνωστό ότι ο κύριος Παπαθανασίου, εκτός από Κηφισιώτης, που αποδεδειγμένα αγαπά τον τόπο του, είναι και ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Με τον τρόπο αυτό δεν έχει εχθρούς ούτε καν στην αντιπολίτευση πλην εκείνων των βαμμένων κομματολάγνων που, έχοντας αποστηθίσει το πρόγραμμα της παράταξής τους, αρνούνται να αναθεωρήσουν το παραμικρό ακόμα και αν αυτό έχει ξεπεραστεί από τις ανακατατάξεις της γρήγορης εποχής μας.

Ο κύριος Παπαθανασίου κατάφερε, σε μια εποχή που η παράταξη της ΝΔ δοκιμάζεται από τις ανεπιτυχείς επιλογές της, να κερδίσει τις εντυπώσεις. Δεν είπε τίποτα το υπερβολικό. Δεν φούσκωσε για καμία ενέργεια η πρωτοβουλία της ΝΔ ή του ιδίου ως υπουργού. Δεν ήταν ούτε βαρετός ούτε στομφώδης.

Ήταν απλός και σαφής. Ήταν ένας υπουργός της Ελλάδας του 2009 και όχι της Ελλάδας του παρελθόντος.

Όμως η αναφορά του στο έργο της Κυβέρνησης δεν έδωσε εκείνο που θα ανέμενε κανείς, δεν έδωσε την πίστη στο πως θα βγούμε από την κρίση παρά τις εξαιρετικές παρουσίες στο προεκλογικό του φυλλάδιο, πότε με τον πρόεδρο του EuroGroup, κύριο Jean Claude Junker, πότε με τον Επίτροπο για τις Οικονομικές και Νομισματικές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κύριο Joaquin Almunia και πότε με τον επανεκλεγέντα πρόσφατα στην Προεδρεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κύριο Jose Manuel Barroso.

Ζήτησε ως προϋπόθεση της νέας του προσπάθειας, ομολογουμένως με πολύ χαριτωμένο τρόπο, την ψήφο των παρισταμένων ώστε αν επανεκλεγεί και παραμείνει στην κυβέρνηση να συνεχίσει το έργο του οδηγώντας τη χώρα σε ασφαλή, εκτός της παγκόσμιας οικονομικής τρικυμίας, νερά.

Πρέπει να αποδεχτώ ότι με κέρδισε αλλά ταυτόχρονα με έβαλε σε περισσότερες και βαθύτερες σκέψεις.

Στις δέκα υποσχέσεις, στο προεκλογικό του φυλλάδιο, καθορίζει ένα σκεπτικό που αν το είχε ποτέ υλοποιήσει υπουργός οικονομικών θα ευρισκόμουν σε δίλημμα για το εάν θα τον αποκαλούσα Θεό ή έστω κάτι παραπλήσιο.

Μα θα μου πείτε, αυτή είναι η γενικευμένη τακτική των υποψηφίων, το να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Τι θάθελες δηλαδή, να πει, ότι λυπάμαι που δεν κατάφερα εκείνο ή το άλλο, συγχωρήστε με π.χ. που δεν πρόβλεψα την αδυναμία της ΑΣΠΙΣ Ασφαλιστικής να καλύψει τις υποχρεώσεις της παραμονές των εκλογών;

Όχι, δεν θα περίμενα το αδύνατο ή το ανέφικτο από τον κύριο Παπαθανασίου.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι υποσχέσεις του για άμεσες και τολμηρές αποφάσεις ήταν και παραμένουν υποσχέσεις που κάθε κυβέρνηση τροχιοδρομεί με ελάχιστες διαφορές και ανεξάρτητα από το σοσιαλιστικό μίγμα που εμπεριέχουν διότι η οικονομία είναι μια και οι τεχνικές της πρακτικά οριζόμενες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Από την στιγμή που μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στον Νομισματικό της πυρήνα, μπορεί να έχουμε απόψεις αλλά η ευχέρειά μας περιορίζεται στο να τις συζητάμε στα καφενεία της παραπολιτικής και όχι στις αίθουσες των Βρυξελλών.

Το πρόγραμμα που προτείνει ο κύριος Παπαθανασίου είναι πρόγραμμα που προτείνει και το ΠΑΣΟΚ με αλλαγμένη την απόχρωση στα πατζούρια του σπιτιού.

Όταν μπείτε όμως στο προθάλαμο της οικονομικής πολιτικής και πολύ περισσότερο όταν φτάσετε στο σαλόνι θα βρείτε τα ίδια έπιπλα και παρόμοιας έμπνευσης διακόσμηση. Ασφαλώς το χρώμα των χαλιών δεν αρκεί για να αλλάξει την αίσθηση που παρἐχει ο χώρος ή να τονίσει τις διαφορές των δυο παρατάξεων.

Ο κύριος Παπαθανασίου, λόγω ακριβὠς της αμεσότητάς του, επελέγη από τον πρωθυπουργό να αντικαταστήσει τον φθαρμένο πολιτικά κύριο Αλογοσκούφη. Επελέγη όμως και λόγω της καθημερινής επαφής του με τον κόσμο των επιχειρήσεων μιας και ο ίδιος, επί χρόνια επιχειρηματίας και πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, ήξερε από τι πάσχουν οι καρδιές των επιχειρηματιών.

Το να πεις στον κύριο Παπαθανασίου το τι συμβαίνει στις Ελληνικές επιχειρήσεις είναι σαν να προσπαθείς να φέρεις γλαύκα στην Αθήνα.

Αν όμως του πεις ποια τεχνική θα μπορούσε να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα στα δημοσιοοικονομικά ίσως να τον πιάσεις λίγο αδιάβαστο.

Στα δημοσιονομικά όμως βρίσκεται το μέγιστο πρόβλημα και εκεί θα απαιτηθούν οι πρώτες σκληρές παρεμβάσεις.

Φρόντισε να αναφέρει στην ομιλία του ότι εμείς στην Ελλάδα καταφέραμε να έχουμε ηπιότερης μορφής επιπτώσεις από τους Ισπανούς που φθασαν την ανεργία στο 17%. Αν και δεν είμαι βέβαιος για το ποια χώρα έχει υψηλότερη ανεργία, με τις ανεπαρκέστατες τεχνικές καταμέτρησης των ανέργων στη χώρα μας, θα του έλεγα το “καλομελέτα και έρχεται” διότι ομελέτα χωρίς αυγά δεν φτιάχνεται και μείωση δαπανών χωρίς αύξηση της ανεργίας δεν επιτυγχάνεται εκτός αν είσαι μάγος ή ο Γιώργος Παπανδρέου που βρήκε πως με μόλις τρία δισεκατομμύρια θα φέρει το πλοίο σε απάνεμα νερά.

Επειδή όμως έχω μεγαλώσει και δεν πιστεύω σε μάγους αλλά ούτε στις μαγικές λύσεις των πολιτικών, δεν θεωρώ εφικτή τη λύση του κυρίου Παπανδρέου αλλά ούτε και τις ελπίδες του κυρίου Παπαθανασίου για έξοδο από την κρίση χωρίς τραύματα.

Τα κοινοτικά χρήματα π.χ. που όλοι θεωρούν ως τον από μηχανής Θεό έχουν ένα τραγικό απόηχο... Τελειώνουν... Ναι τα χρήματα από το Τέταρτο Χρηματοδοτικό Πλαίσιο γνωστό και ως ΕΣΠΑ τελειώνουν το 2013 και αυτό θα είναι το ΤΕΛΟΣ. Μέχρις εκεί η καλοσύνη των ξένων.

Από εκεί και ύστερα θα αντιμετωπίσουμε τη ζούγκλα του απόλυτου ανταγωνισμού και όποιος φαει τον άλλο... Καπιταλιστικό σύστημα δεν έχουμε στη διεθνή οικονομία ή μήπως θα το αλλάξει η μικρή Ελλάς;

Εμείς όμως αναφερόμαστε συνεχώς στα έργα με την χρηματοδότηση αυτού του πλαισίου που όταν θα αναλωθούν δεν φαίνεται να σκεφτόμαστε πως θα συνεχίσουμε χωρίς αυτά.

Εκεί λοιπόν βρίσκεται το σφάλμα ή το έλλειμμα των υποσχέσεων του κυρίου Παπαθανασίου.

Μας υπόσχεται καλοπροαίρετα και τον πιστεύω απόλυτα ότι θα προσπαθήσει να εφαρμόσει τα περισσότερα από όσα αναφέρει στο προεκλογικό του φυλλάδιο.

Όμως δεν μας λεει πως η μικρή Ελλάς θα σταθεί στα πόδια της όταν λόγω της κρίσης θα έχει αναλωθεί η χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ σε έργα που θα φέρουν μεν άμεση οικονομική ανακούφιση στο λαό αλλά δεν θα φέρουν καμία ανακούφιση στο άγχος του για το μέλλον ενώ κανείς Ιρβινγ Υάλομ δεν θα σταθεί ικανός να μας απαλλάξει μαζικά από τις νευρώσεις στο σκληρό μέλλον που έρχεται.

Η έμφαση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, όσο και αν αναφέρεται σε στόχους και πάλι στόχους, σύντομα θα αποκαλύψει τα πολύ εύθραυστα αν όχι γυάλινα πόδια μας στο να σταθούμε στην μετά το 2013 εποχή.

Όσο και αν επαναπαυόμαστε κατά την προσφιλή μας συνήθεια εφησυχασμού με το “έχει ο Θεός”, θα αντιληφθούμε σύντομα ότι ο Θεός παίρνει πολλά αιτήματα τελευταία από τον πλανήτη γη και έχει κάπως κουραστεί με τις αφεντιές μας...

Ποιος δεν θυμάται τις υποσχεσιολογίες για μια καλύτερη Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Όσο την είδατε εσείς άλλο τόσο την είδα και εγώ και αν θέλετε ας βγάλουμε και το έτος της κρίσης. Είδατε μήπως την καλλίτερη Ελλάδα το 2008; Τότε γιατί να την δείτε το 2013; Αμ δεν θα την δείτε αλλά θα πρέπει να ελπίζετε και για να ελπίζετε θα πρέπει να έχετε τον λόγο τιμής της κάθε κυβέρνησης ότι θα τηρήσει το πρόγραμμά της.

Ο κύριος Παπαθανασίου δεν εστιάζει επομένως στο πως θα πάρουμε κεφάλι και θα υψώσουμε το ανάστημά μας ως χώρα ώστε να αντεπεξέλθουμε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό αντί να καταφύγουμε στις εύκολες λύσεις της κυρίας Παπαρρήγα που συνιστά το αμίμητο: “Εμείς θα τα πάρουμε από τους πλουτοκράτες...”

Ο κύριος Παπαθανασίου αραδιάζει μια σειρά ορθών παρεμβάσεων αλλά όλες αυτές μοιάζουν με παρεμβάσεις fine tuning σε μια καλολαδωμένη μηχανή... Όμως το πρόβλημά μας είναι ότι η μηχανή είναι ξεχαρβαλωμένη και η προσπάθειά του θα πάει εν πολλοίς στράφι!

Δεν υπάρχουν επίσης οι συνθήκες που θα ενεθάρρυναν μία δραματική διαφοροποίηση του κυρίου Παπαθανασίου προς την παράταξή του διότι δεν είναι Τατούλης να τα αφήνει εκεί που τρωει όσο και αν έχει δίκιο...

Όμως τι θα γίνει με μας που καλούμεθα να τον ψηφίσουμε;

Πως να αδικήσουμε έναν άνθρωπο που μας συγκινεί με την απλότητα και την σαφήνεια του λόγου του;

Θα πρέπει εδώ να πω το αυτονόητο. Η πολιτική είναι ζούγκλα χειρότερη από την κάθε ζούγκλα της φύσης.

Εκεί έχεις μόνο θηρία που βλέπεις σε μια διάσταση... Στην πολιτική τα θηρία όταν τα βλέπεις σου έρχονται από πολλές διαστάσεις.

Οι συνάδελφοι και η εσωκομματική πολιτική είναι η μια διάσταση αλλά ο κόσμος με τις ανησυχίες και τις απαιτήσεις του καθενός οι άλλες.

Αντιλαμβάνομαι ότι η διελκυστίνδα μεταξύ μόνο δυο διαστάσεων είναι φοβερή και για περισσότερες ένας γόρδιος δεσμός.

Ο λαός όμως προέχει και θα περιμένει να δει εκτός από βελτιωτικές παραθέσεις και σκέψεις για ριζικές τομές που θα πονέσουν τους πάντες αρκεί να απομακρύνουν τον κίνδυνο πνιγμονής.

Όσοι θυμούνται την δραματική απεργία των ανθρακωρύχων της Αγγλίας θα θυμούνται και το τι λεγόταν για την αποκρουστική αντεργατική πολιτική της σιδηράς κυρίας Θάτσερ.

Λίγα χρόνια αργότερα η μεγάλη πλειοψηφία των επανεκπαιδεύντων ανθρακωρύχων είχαν άλλες δουλειές και έπιναν στις προσφιλείς τους Pub στο όνομα αυτής της πείσμονος πολιτικού. Λέτε να είχαν όλοι άδικο;