Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Οκτωβρίου 2009)

Η στρογγυλοποίηση της ιστορίας δεν διαφέρει καθόλου από την στρογγυλοποίηση της αλήθειας. Οι στρογγυλοποιήσεις υποκρύπτουν πάντα κάποια σκοπιμότητα. Είναι τα κατά συνθήκη ψεύδη που πρέπει να ανεχόμαστε στην καθημερινότητά μας διότι η αλήθεια λένε, είναι σκληρή και μπορεί να έχει χειρότερο και οπωσδήποτε ανεπιθύμητο αποτέλεσμα...

Επί χρόνια ακούγαμε ότι δεν πρέπει να πει ο γιατρός ή οι κοντινοί συγγενείς την αλήθεια σε έναν βαριά άρρωστο διότι πρακτικά θα του αφαιρέσουν μέρες από την υπολειπόμενη σύντομη ζωή του.

Όμως, όσο και αν αυτό ακούγεται ανθρώπινο έχει σημασία ο βαθμός που γίνεται και από ποια σκοπιά γίνεται.

Η προσπάθεια να μη κάνει κάποιος κακό μπορεί υστερόβουλα να μετατραπεί σε εργαλείο για να επιτευχθεί κάτι διαφορετικό που συχνά δεν έχει το θάρρος ή την ευθύτητα να αποδεχτεί. “…Να μη χάσουμε τον γἐρο πριν σιγουρευτούμε ότι έβαλε το ακίνητο στην κληρονομιά και δεν το δώρισε ποιος ξέρει που...” σκέπτονται κάποιοι και ως δια μαγείας ξεχνούν όλες τις παραξενιές του άρρωστου γέρου.

Η αλήθεια όμως όσο και αν κονταροκτυπιέται με την σκοπιμότητα δείχνει πάντα την υπεροχή της.

Ο ασθενής που ξέρει από τι πάσχει έχει τη δυνατότητα να συγκροτηθεί χωρίς να αφιερώνει τον εναπομείναντα λιγοστό χρόνο του σε φαντασιώδεις υποσχέσεις, αρκεί να πιστεύσει και να τις αποδεχτεί, ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του που συχνά είναι αυτές που κάνουν το θαύμα της ίασης.

Αλλά και να μην ιαθεί θα έχει επίγνωση του τι του συμβαίνει και αυτό μπορεί να δώσει ιδιαίτερη αξία στον χρόνο που απομένει.

Ο χρόνος θα είναι ασφαλώς λιγότερος αλλά όχι και η ποιότητα ζωής ακόμα και αν δεν μπορέσει να χαρεί όλα εκείνα που χαίρονται οι υγιείς.

Είναι σημαντικό να αναπνέεις, να σκέπτεσαι και να αναπολείς ή να προγραμματίζεις ακόμα και αν ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.

Σε αντίθετη περίπτωση ζεις προσκολλημένος στις υποσχέσεις που σου επιβάλουν οι σκοπιμότητες κάθε λογής και θεώρησης και γίνεσαι έρμαιο των πονηρών με τη ζωή να μεταβάλλεται σε πορεία φρούδων ελπίδων.

Έτσι και οι στρογγυλοποιήσεις της ιστορίας ενέχουν σκοπιμότητες. Ο ιστορικός που στρογγυλεύει γράφει τη δική του ιστορία ερμηνεύοντας τα ίδια γεγονότα υπό άλλο φως...

Μοιάζει πρακτικά με εκείνους τους σύγχρονους Μυθιστοριογράφους που όσο και αν παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα με γλαφυρό τρόπο γνωρίζουμε ότι δεν παρουσιάζουν ακριβώς ιστορία αλλά την άποψή τους αφού ερεύνησαν τις όποιες στεγνές μαρτυρίες για τα γεγονότα ή τις υπάρχουσες ιστορικές αναφορές.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας, όταν έχει τον τίτλο Μυθιστορία δεν είναι βλαπτικό. Πρόκειται ουσιαστικά για έργο τέχνης που ακόμα και αν στερείται την αυτοδυναμία της πρωτότυπης ιστορικής αναφοράς έχει περισσότερη αξία από το αντίγραφο ενός πίνακα ζωγραφικής που δεν επιτρέπει κανένα περιθώριο δημιουργικότητας μεταξύ του αρχικού και του αντιγράφου.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας κάνει την ιστορία που δεν αγαπήσαμε στο σχολείο και που ακόμα θεωρούμε βαρετή, παρά τις εξαιρετικές εκδόσεις που κυκλοφορούν στις μέρες μας, προσιτή διότι την κάνει ενδιαφέρουσα.

Το στρογγύλεμα της ιστορίας όμως παραμένει επικίνδυνο όταν αφορά την ιστορία ενός λαού από την οποία αυτός αντλεί διδάγματα και διαμορφώνει χαρακτήρα.

Αναμφίβολα η τάση της εποχής μας είναι να εξομαλύνουμε τις δυσκολίες, και όπως στρογγυλεύουμε την αλήθεια αποφεύγοντας να πούμε στον ασθενή την ουσία της πάθησής του, αφαιρώντας του ταυτόχρονα το στοιχείο της επίγνωσης, έτσι και με το στρογγύλεμα της ιστορίας χάνουμε την γνὠση στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στους προγόνους μας αφού η απλή αναφορά σε ένα συνωστισμό δεν αποκαλύπτει τα αίτια και κυρίως την τραγικότητα των περιστάσεων.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η επικινδυνότητα του να αγνοούμε εντελώς ένα ιστορικό γεγονός είναι μικρότερη από το να το μαθαίνουμε αλλοιωμένο από σκοπιμότητες.

Η σύγχρονη ιστορία μας έκανε περήφανους διότι σε πλείστες όσες περιπτώσεις παλέψαμε για τον χώρο που σήμερα ζούμε ως Έλληνες και είτε τον μεγαλώσαμε είτε τον κρατήσαμε.

Κάναμε και λάθη, δείξαμε την Ελληνική παραδοσιακή ανοργανωσιά μας ανάκατα με έναν ανεξήγητο ωχαδελφισμό διακοπτόμενο από εξάρσεις εθνικιστικής υστερίας. Δείξαμε όμως και στιγμές αφάνταστης ηρωϊκότητας που δεν μπορούμε να αποκρύπτουμε με γενικότητες και αοριστίες πίσω από φράσεις «κλισέ».

Δεν μπορούμε π.χ. να εξαντλούμε τις αναφορές μας στις πράξεις ηρωισμού του Ελληνοϊταλικού πολέμου επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία την φράση του Ουϊστων Τσόρτσιλ ότι «οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες χάριν στην αντίστασή τους στον Ιταλό εισβολέα»

Μια τέτοια έκφραση αναμφίβολα μας αρέσει και μας ανεβάζει αξιακά και συγκριτικά με άλλους λαούς που πολέμησαν επίσης για την ελευθερία τους αλλά δεν μας λέει κάτι περισσότερο ούτε μιλά στην καρδιά μας όπως τα λόγια και οι περιγραφές των ηρώων που συνετέλεσαν στην νικηφόρα έκβαση των μαχών με απαράμιλλο θάρρος που η ιστορία δεν μπορεί να αποκρύπτει γενικεύοντας ή να το αφήνει αποκλειστικά στους ιστορικούς μελετητές.

Μόλις εορτάσαμε την επέτειο της ιστορικής απάντησης του Ιωάννη Μεταξά που με το μονολεκτικό ΟΧΙ συμπύκνωσε την αντίθεση ενός λαού αλλά και ενός Έλληνα ηγέτη στην χρήση του εδάφους του για τις όποιες κυριαρχικές σκοπιμότητες της Ιταλίας.

Η Ιταλία ηττήθηκε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο που ακολούθησε διότι ο ίδιος ο αρχηγός (Ντούτσε) της, ο Μουσολίνι, έμαθε την αλήθεια από τους στρατηγούς του στρογγυλεμένη...

Δεν του είπαν ακριβώς πως πολεμούν οι Έλληνες όταν μάχονται για την πατρίδα ούτε τον υποψίασαν για το ότι θα πολεμούσαν μέχρις ενός επαναλαμβάνοντας τον άθλο των Θερμοπυλών.

Δεν του είπαν ότι για να πάρει το ύψωμα 731 θα έπρεπε πρώτα να αλώσει το ηθικό των ανδρών που δεν πολεμοὐσαν εκεί ως άνθρωποι αλλά ως «θηρία».

«Οι Έλληνες συχνά γελούσαν δυνατά και φώναζαν. Είχαν υπερβεί τον άνθρωπο. Δεν ήταν άνθρωποι πλέον, το πιστεύω αυτό, ήταν θηρία» είπε αργότερα και μετά την καταστροφή των Ιταλικών μεραρχιών που αγωνίζονταν θαρραλέα να καταλάβουν το ύψωμα, ένα Ιταλός Ανθυπολοχαγός.

Το ύψωμα 731 είναι ένα άγνωστο ύψωμα για την ελληνική σχολική ιστορία ενώ εκείνο που περνά στα σχολικά εγχειρίδια και στους ατελεύτητους πανηγυρικούς της επετείου του ΟΧΙ, από την εποχή των δικών μου σχολικών χρόνων, είναι οι γενικόλογες αναφορές στην γενναιότητα των Ελλήνων στα Βορειοηπειρωτικά τοπωνύμια της Κλεισούρας και της Κορυτσάς.

Οι τόποι είναι σημαντικοί αλλά οι μάχες δεν έγιναν γενικά από κάποιους ηρωικούς φαντάρους κάποιου ηρωικού στρατού.

Οι μάχες έγιναν από Έλληνες που θα έπρεπε πρώτα αυτοί να είναι γνωστοί και τα ονόματά τους να αναφέρονται ως φόρος τιμής στην απαράμιλλη αυτοθυσία τους σε κάθε σε επέτειο θύμησης των γεγονότων.

Τιμούμε τους ηρωικούς αγωνιστές των μαχών, τιμούμε τους ήρωες και δεν τιμούμε τα τοπωνύμια που σήμερα είναι Αλβανικά.

Ποιος γνωρίζει σήμερα π.χ. για τον Ταξίαρχο Κασλά (τότε διοικητή του ΙΙ/5 Τάγματος στο Ύψωμα 731) ή το ημερολόγιό του όπου εξιστορούνται οι τραγικές και συνάμα αφάνταστα ηρωικές στιγμές των μαχών της ουσιαστικής για την έκβαση του Ελληνοϊταλικού πολέμου εαρινής επίθεσης;

Ποιος έχει ακούσει για τις πράξεις των ηρώων του 731 αν δεν έχει διαβάσει το Άγγελο Τερζάκη που εξιστορεί τις πράξεις αφάνταστου ηρωισμού των πατεράδων και των παππούδων μας;

Πόσοι γνωρίζουν ότι εκεί έπεσαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες από το 5ο Σύνταγμα Τρικάλων;

Οι γενναίοι του 5ου Συντάγματος δεν υπεραμύνθηκαν ενός υψώματος που έχασε πέντε μέτρα ύψους από τους τρομακτικούς βομβαρδισμούς της ιταλικής αεροπορίας επειδή η εντολή από το στρατηγείο έλεγε: “Επί των θέσεων σας θα αμυνθείτε μέχρις εσχάτων, η Πατρίς, η ανωτάτη διοίκησις απαιτεί να κρατήσετε ψηλά την τιμή των όπλων”.

Το υπερασπίστηκαν επειδή δεν άντεχαν την ήττα από τις πολιτικά αφιονισμένες ορδές των Ιταλικών συνταγμάτων που όσο και αν πολεμούσαν ηρωικά και σκοτωνόταν δεν είχαν λόγο για την πράξη τους.

Οι Ιταλοί μαχόντουσαν διότι αυτές ήταν οι εντολές του ηγέτη τους που παρακολουθούσε τη μάχη και δεν ήθελαν να ντροπιαστούν ως δηλοί στα μάτια του.

Οι Έλληνες πολεμούσαν για το ιερότερο αγαθό όλων, την ελευθερία τους και έτσι ο καθένας ήταν και στρατιώτης και στρατηγός, και φαντάρος και ήρωας και άνθρωπος και θηρίο.

Για τους αγώνες στο ύψωμα 731 δεν θυμάμαι να μας είπαν κάτι όσο ήμουνα στο σχολείο και πρέπει να πω ότι ήμουν επιμελής και αγαπούσα το μάθημα της ιστορίας.

Δεν ήταν τυχαίο το ότι δεν έμαθα και δεν γνωρίζω τις όποιες σκοπιμότητες αυτού του στρογγυλέματος της ιστορίας.

Σήμερα ευτυχώς ο Παναγιώτης και η Χριστίνα Μαυροκέφαλου (φιλόλογοι) έχουν επιμεληθεί υλικού που εξιστορεί τα γεγονότα των μαχών στο ύψωμα 731 συλλέγοντας και αξιολογώντας αναρίθμητα κείμενα με αναφορές και ημερολόγια στρατιωτικών και από τις δύο πλευρές.

Το υλικό της Ιστορίας Στράτου υπήρξε εξαιρετικά πολύτιμο σε αυτή την προσπάθεια καθώς και το αρχείο του Συνταγματάρχη Κασλά που φυλάσσεται στα Τρίκαλα.

Στα σχολεία μας όμως και στους πανηγυρικούς επιμένουμε να μιλάμε ακόμα για την Κορυτσά και την Κλεισούρα καταγράφοντας τα τοπωνύμια και ξεχνώντας τους ήρωες.

Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν χρειάστηκε να μεριμνήσει η εκπομπή του κίτρινου τύπου του Τριανταφυλλόπουλου για να γίνει γνωστό ότι τα κόκαλα των νεκρών του υψώματος 731 είναι ακόμα διάσπαρτα και χωρίς τάφους λόγω σκοπιμοτήτων του κλειστοφοβικού μέχρι το 1991 καθεστώτος της Αλβανίας που σήμερα συζητά μια ευπρεπή αν και σε μικρή κλίμακα αντιμετώπιση των λειψάνων των νεκρών.

Όταν όμως ξεχνάμε να προβάλουμε τους νεκρούς μας ήρωες διότι υπάρχουν σκοπιμότητες, όταν στρογγυλεύουμε την ιστορία μας για να τα έχουμε καλά με όλους ένα είναι βέβαιο, ότι δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και η πληγή μέσα μας θα καίει και θα μας βλάπτει, θα μας βλάπτει πολύ...

Επιτέλους έργα!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 23 Οκτωβρίου 2009)

Πρόσφατα, παραμονή εκλογών, διάβασα αλλά και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι δόθηκε στην κυκλοφορία η οδός Κασσαβέτη στα πλαίσια των πεζοδρομήσεων του κέντρου με παράλληλη διαμόρφωση οδών ήπιας κυκλοφορίας και συνεχούς ροής με ελάχιστες όμως θέσεις στάθμευσης.

Το σκεπτικό είναι ότι στους βασικούς δρόμους του εμπορικού κέντρου που αναπλάθονται, είναι προτιμότερο να περπατάμε απολαμβάνοντας έτσι την βόλτα, τον καφέ με φίλους ή τα ψώνια μας παρά να παρκάρουμε ακόμα και για τσιγάρα στο περίπτερο...

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης και εμφανίστηκαν οι γνωστοί και πάντα με δυσδιάκριτα κίνητρα αντιδρώντες για να εκφράσουν την εχθρότητά τους, αυτή τη φορά ξεσπώντας στα άμοιρα μαντεμένια και επιτέλους καλαίσθητα (έναντι των ανυπόφορων στύλων της αναπτυξιακής) κολωνάκια.

Εμποδίζουν είπε ο ένας, υπογράφων ως μηχανικός, όσους επιθυμούν να παρκάρουν για τα ψώνια τους, λες και να μην ήταν αυτός ο στόχος της τοποθέτησής τους, μετά την ανάπλαση των δρόμων, ώστε να εμποδίζουν την επανάληψη του χάους των αυτοκινήτων και να κάνουν ποιο χαρούμενη τη ζωή των πεζών.

Μα δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί στη θέση τους δένδρα, με ρώτησε άλλη μηχανικός, αφήνοντάς με άναυδο με τη λογική ότι οι κορμοί των νεαρών δένδρων θα μπορούσαν να λειτουργούν και ως στοπ παρκαρίσματος!!!

Αναμφίβολα, το ότι ο ποιό γνώριμος αντίπαλος της ανάπλασης της οδού Κασσαβέτη έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής του έργου ήταν κάτι το θετικό να σκεφτώ.

Τα έργα συνεχίζονται στην Κολοκοτρώνη η οποία ομολογουμένως ήταν απαράδεκτη από κάθε άποψη τα τελευταία χρόνια και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα έχουμε βελτίωση και της Δηλιγιάννη ώστε να την χαρούμε πάλι ως δρόμο περιπάτου όπως παλιά...

Με τα έργα αυτά διαμορφώνεται μια νέα αισθητική αντίληψη στον τόπο μας που δυστυχώς έλειπε είτε διότι τα χρόνια του εμφυλίου μετέτρεψαν την Κηφισιά από τόπο διαμονής μιας ισχυρής αριστοκρατίας σε τόπο ερήμωσης και θλιβερού απομονωτισμού κάποιων ολίγων και ρομαντικών, είτε διότι η λαϊκίζουσα ακαλλιεργησιά των δικτατόρων θεώρησε ότι με την πολυκατοικιοποίηση της Κηφισιάς θα τιμωρούσε τους πλουσίους και θα συγκέντρωνε υπέρ της κάποια, λιγοστά ευτυχώς, φίλια αισθήματα ενός λαού που ούτε τους επέλεξε ούτε τους ήθελε.

Πρακτικά η Κηφισιά δεν γνώρισε καλές εποχές μετά το διάστημα του μεσοπολέμου...

Όλα τα κατασκευάσματα μετά τον ΒΠΠ ήταν φτηνιάρικα και κακόγουστα, ακόμα και τα μεγαλύτερα.

Μόνο μετά την μεταπολίτευση του 74 ξεκίνησε κάποια συνειδητή αντίδραση και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα αντιστάθηκαν στον πειρασμό της πολυκατοικίας και μάλιστα της Ελληνικής, ενός από τα αχρειότερα δείγματα οικιστικής αισθητικής στον μεσογειακό χώρο.

Προσωπικά δεν μπορώ παρά να κατατάξω το είδος αυτό της οικιστικής αχρειότητας ως ισότιμο με τις λασποκαλύβες της Αφρικής διότι ενώ στερείται της λάσπης στερείται και του φωτός που ευτυχώς οι λασποκαλύβες απολαμβάνουν άπλετο...

Η σημερινή Κηφισιά έχει αναμφίβολα μπει σε έναν δρόμο αναθεώρησης της ταυτότητάς της.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι κηπούπολη αλλά αυτή η αντίληψη είναι κόκκινο πανί για τους εργολάβους που αναδείχτηκαν από την εύκολη κερδοσκοπία των 90ς και έμαθαν μόνο να ψελλίζουν παράφωνα το τραγούδι των Abba, “money, money, money / Must be funny / In the rich mans world…’’

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι προάστιο αλλά η σημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση με την ανήμπορη να διοχετεύσει τον τροχήλατο οχετό σε στιγμές εργασιακού ξεσπάσματος λεωφόρο Κηφισίας, την καθιστά απομακρυσμένη προαστιακή ζώνη.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι σύγχρονη αλλά οι υποδομές της είναι θλιβερές, με τα καλώδια των παροχών να ανακαλούν μνήμες από τον 19ο αιώνα εφόσον επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία υποσταθμοί βρίσκονται ανάμεσά μας χάσκοντας πάνω από τα κεφάλια μας με τα τοξικά ψυκτικά τους.

Οι υποδιανομείς του ΟΤΕ βρίσκονται συχνότατα στη μέση του πουθενά διευκολύνοντας μόνο τους αφισοκολλητές να διαλαλούν την πραμάτεια των πάσης μορφής υπηρεσιών παιδείας ή αντιμετώπισης του άγχους προκαλώντας με να υποθέσω ότι παιδεία και άγχος έγιναν όψεις στο ίδιο νόμισμα.

Οι υποδοχείς των ομβρίων, ακόμα και οι πρόσφατα ανακατασκευασμένοι, όντας αποτέλεσμα δουλειάς άτεχνων εργατών, αφήνουν τα νερά να περνούν δίπλα τους... Σιγά μη δείξουν οι οχετοί ευαισθησίες και υπευθυνότητα όταν την στερούμεθα πρώτοι εμείς, οι νοήμονες άνθρωποι...

Η Κηφισιά γενικά παλεύει να δείξει αυτό που δεν είναι πλέον αλλά ούτε έχει βρει τι θάπρεπε να είναι και αυτό είναι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

Ότι γέγονε, γέγονε στο παρελθόν αλλά το μέλλον είναι μπροστά μας.

Οι πρόσφατες αναπλάσεις του κέντρου αποκτούν έτσι άλλη διάσταση διότι γίνονται από αποτέλεσμα αφετηρία για το επόμενο βήμα, βάζοντας ψηλότερα τον πήχη και καλλιεργώντας μας το συναίσθημα ότι και εμείς μπορούμε να έχουμε μία όμορφη και λειτουργική γωνιά και κάθε φορά που αφήνουμε το σπίτι για να συναντήσουμε τους φίλους μας ή έστω για να περπατήσουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε, δεν θα επιστρέψουμε μονολογώντας από αγανάκτηση κατά παντός υπευθύνου αρχινώντας από τον Δήμαρχο που πρέπει να τα ακούει ως πρώτος υπεύθυνος δημότης του τόπου.

Τα έργα που έγιναν και συνεχίζονται, ασφαλώς δεν έγιναν μόνο για το καλό των Κηφισιωτών... Ο κύριος Χιωτάκης, στην προσφώνησή του, κατά την πρόσφατη προεκλογική ομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου, τόνισε ότι χάρη στην επιμονή του υπουργού διατέθηκαν από κοινοτικούς πόρους τα κονδύλια για τα έργα. Προφανώς δεν θα μπορούσε να προσθέσει το αφελές ότι τα έργα γίνονται για να επουλωθεί και το πληγωμένο κύρος της ΝΔ...

Τα ἐργα που θα συνεχίσουν να γίνονται θα πρέπει πλέον να στοχεύουν μόνο στο καλό των Κηφισιωτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αχάριστοι στον συνδημότη μας βουλευτή πλέον κύριο Παπαθανασίου. Δεν αγνοούμε την προσφορά του διότι κάλλιστα θα μπορούσε να κατευθύνει τα ποσά που διατέθηκαν εδώ σε άλλους δήμους.

Όμως ήλθε ο καιρός να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε και να διαμορφώνουμε τα πλάνα για την πόλη που θέλουμε.

Το δίλημμα του τι ακριβώς είναι η σημερινή Κηφισιά θα πρέπει να αντικατασταθεί με την αυτοπεποίθηση ότι αν και γίναμε μία ακόμα προέκταση του κακοφορμισμένου Αθηναϊκού ιστού μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας με ουσιαστικά έργα.

Είμαστε αναντίρρητα μια πόλη με περισσότερο πράσινο που είναι στην πλειοψηφία του ιδιωτικό και καταστρέφεται με ταχύτητα στην οποία θα πρέπει να μπει φραγμός.

Τα φαινόμενα επιχειρηματιών που με κακόβουλες ενέργειες ξεραίνουν αιωνόβια δένδρα ή άλλα που τάχατες αποκρύπτουν την πραμάτεια των καταστημάτων τους, πρέπει να σταματήσουν με πρόστιμα που θα μετατρέπουν την καταστροφή σε αναγεννητική φροντίδα μιας και το έσοδο θα επιτρέπει στις υπηρεσίες πρασίνου να ξαναφυτεύουν πολλαπλάσια έναντι των κατεστραμμένων δένδρα.

Τα φαινόμενα απραξίας των υπηρεσιών πρασίνου με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό, πρέπει επίσης να εκλείψουν. Ας πρόσεχαν να μη προσλάμβαναν εργάτες με στόχο το γραφείο στο οποίο καταλήγουν σύντομα μετά την πρόσληψή τους.

Τα φαινόμενα του μη ελέγχου από τους ουσιαστικά ανύπαρκτους μηχανικούς επίβλεψης του δήμου πρέπει να γίνουν παρελθόν και οι ανυπόφορες κακοτεχνίες της αναπτυξιακής που τώρα γίνονται ακόμα ποιο διακριτές, συγκρινόμενες με την καλαισθησία των νέων αναπλάσεων, πρέπει να μείνουν στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Επιτέλους, οι προτάσεις και τα ζητούμενα για την διαμόρφωση της πόλης μας πρέπει να συνάδουν με αυτά μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης.

Χρειαζόμαστε νέους δρόμους και συγκοινωνίες και όχι ξαναμοίρασμα της ίδιας τράπουλας, κόβοντας τις υπάρχουσες στενωπούς, ως είθισται, σε λωρίδες κατά το αναγκαίο αλλά προσωρινό μέτρο των λεωφορειοδρόμων.

Η λεωφόρος Κηφισίας θα πρέπει να υπογειοποιηθεί, η Κύμης να διανοιχτεί, ο ΗΣΑΠ να συνεχιστεί όπως έχει προαναγγελθεί επανειλημμένα ενώ στα σχέδια να μπει και η κατασκευή μιας νέας λεωφόρου προσπέλασης από το κέντρο στα βορειότερα προάστια κατά το πρότυπο της περιφερειακής Υμηττού.

Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τον λαϊκισμό να μας πάρει τις πρωτιές από τις προεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ με το ομολογουμένως σαχλό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να εξυπηρετηθεί η εργατιά που όμως δεν έχουμε διότι γίναμε όλοι λευκά κολάρα και μάθαμε να σπρώχνουμε κακοξυσμένα μολύβια σε άχρωμα χαρτιά...

Η μελλοντική Κηφισιά θα πρέπει με τη συνεισφορά όσο το δυνατόν περισσότερων φορέων να γίνει ο πυρήνας των σκέψεών μας για ένα μέλλον με αναβαθμισμένα πολιτιστικά πρότυπα.

Σύντομα, θα έχουμε την συνένωση βάσει του Καποδίστρια ΙΙ της Κηφισιάς με την Ερυθραία και την Εκάλη.

Άπλα δεν θα περιμένουμε την συνένωση για να αποφασίσουμε για την ακαταλληλότητα και την ανεπάρκεια του σημερινού κτίσματος του Δημαρχείου που έτσι και αλλιώς ανεγέρθηκε κατά παράβαση των κανόνων του ισχύοντος ΓΟΚ σε περιοχή αμιγούς κατοικίας.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα το πως θα λυθεί ο τραγέλαφος του χάους, που δημιουργείται καθημερινά στο τμήμα της λεωφόρου Κηφισίας μέχρι το Καστρί, που σύντομα θα φορτωθεί ως πρόβλημα στους δικούς μας δημοτικούς άρχοντες.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα ποιο θα είναι το κέντρο τεχνών και πολιτισμού του τόπου μας. Γιατί να θεωρούμε παθητικά ότι δεν μπορούμε και εμείς να προσελκύσουμε έναν “Νιάρχο” για τις ανάγκες του πολιτισμού μας.

Πολιτικό ήθος; Tι είπατε παρακαλώ;

(To ακόλουθο μήνυμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 16 Οκτωβρίου 2009)

...και πριν "αλέκτωρ λαλήσει τρις" διαψεύστηκαν !!!

Σε προηγούμενο προεκλογικό φύλλο της εφημερίδας ΚΗΦΙΣΙΑ, οι αναγνώστες της στήλης διάβασαν στο «Άμεσες και τολμηρές αποφάσεις...» μια υπόσχεση και ένα λόγο τιμής του πρώην υπουργού της ΝΔ, κυρίου Παπαθανασίου ο οποίος είχε προβληματίσει το ακροατήριο με την ευπρέπεια του λόγου και της παρουσίας του.

Δεν προσέβαλε κανέναν ενώ οι εκφράσεις του θύμιζαν πολιτικό με δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα.

Ούτε εθνικές κορόνες, ένδειξη αδυναμίας του ομιλούντος να προσελκύσει άλλως πως το ενδιαφέρον του ακροατηρίου, ούτε μικροσυντηρητικές τοποθετήσεις και εκφράσεις μικρότητας ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς...

Προσωπικά δεν είμαι κομματικός ψηφοφόρος και δεν χειροκροτώ όρθιος (Standing Ovation) κραυγάζοντας ή παραληρώντας ενθουσιαστικά κανένα πολιτικό.

Όμως, με τα λόγια του κυρίου Παπαθανασίου προβληματίστηκα. Έφυγα μονολογώντας για το εάν θα έπρεπε να υποστηρίξω αυτόν τον συμπαθή άνθρωπο και πολιτικό ή θα με υπερκέραζε η αγανάκτηση από τα τραγελαφικά λάθη των συναδέλφων του που κατακρήμνισαν τελικά την ΝΔ και τον πρόεδρό της από τα βάθρα τους.

Η συλλογιστική αυτή μου έκανε καλό. Μου επέβαλε να σκεφτώ και να συγκροτήσω τα επιχειρήματά μου για τα υπέρ και τα κατά της κάθε θέσης.

Δεν έχει σημασία η δημοσιοποίηση της τελικής μου απόφασης αλλά το γεγονός ότι μια σεμνή παρουσία και μια υπόσχεση προσαρμοσμένη στο κοινό αίσθημα έχει δύναμη και μάλιστα πολύ περισσότερη από εκείνη της ξεδιάντροπης και κορονίζουσας κραυγαλεολογίας διότι το είδαμε και αυτό στην πρόσφατη προεκλογική προσπάθεια.

Θα ήθελα πολύ να σκεπτόμουν το ίδιο και σήμερα, ίσως διότι ποτέ δεν απέβαλα την παιδικότητα που θέλει τα πράγματα να παραμένουν όμορφα και γαλήνια, πλημμυρισμένα από αγαθότητα ακόμα και μεταξύ των αγριότερων των σαρκοβόρων ζώων που συνομιλούν ή όπως θα λέγαμε οι μεγαλύτεροι, «το συζητάνε το πράγμα», ακόμα και όταν είναι έτοιμα να κατασπαραχθούν αναμεταξύ τους.

Όμως ο άνθρωπος, συμπεριφέρεται συχνά ως κατώτερος και αυτών των περιστάσεων αφού η προσπάθεια συγκάλυψης της αγριότητάς του δεν αντέχει ούτε στη μικρότερη δοκιμασία.

Έτσι, αμέσως μετά την ουσιαστική αποτυχία της ΝΔ να διεκδικήσει μια έντιμη ήττα, οι προβιές έπεσαν και τα δόντια της αγριότητας αποκαλύφθηκαν για να μας θυμίσουν ότι επρόκειτο για το λύκο που προσποιούνταν την γιαγιά μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει την αθώα κοκκινοσκουφίτσα...

«Δεν το ήξερα να του αφήσω και ενθύμια» ήταν η απροκάλυπτα κυνική στα όρια της πολιτικής χυδαιότητας απάντηση του κυρίου Παπαθανασίου στους δημοσιογράφους όταν τον έλεγξαν για το ξεγύμνωμα του Υπουργικού γραφείου σε σημείο που σόκαρε τον αναλαμβάνοντα υπουργό του ΠΑΣΟΚ κύριο Παπακωνσταντίνου.

Ακόμα και αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε κάποια κλίση στην μυθομανία οι φωτογραφίες αποστόμωσαν και τον πλέον δύσπιστο.

Από το γραφείο έλειπαν ακόμα και ράφια από την βιβλιοθήκη...

Το ερώτημα δεν είναι ασφαλώς αν όλα τα αντικείμενα ενός υπουργικού γραφείου αποτελούν προσωπική περιουσία του εκάστοτε Υπουργού, ποτέ δεν ήταν και ούτε μπορούν να είναι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταμορφώθηκε ο άνθρωπος από σεμνός και πειστικός ρήτορας σε κυνικό και εγωπαθή αντίπαλο που θα έπρεπε να δυσκολέψει τον συνάδελφό του που επέλεξε ο λαός μέσω του νέου Πρωθυπουργού να τον αντικαταστήσει σε ένα τόσο σημαντικό για την πορεία της χώρας ρόλο.

Η θλιβερή ανάμνηση από την ιστορία αυτού του τόπου μας διδάσκει ότι η πολιτική της καμένης γης δεν βοηθά ποτέ τον ηττημένο να αποφύγει την ήττα του... Απλά την κάνει ακόμα ποιο επώδυνη διότι εξαγριώνει τον νικητή και προσβάλει τον ηττημένο για την απανθρωπιά του αφού δεν πρόκειται για πράξεις στο πεδίο της μάχης αλλά για ύπουλη δολιοφθορά...

Η απάντηση του κυρίου Παπαθανασίου είτε είχε τον ελέγχο είτε τον έχασε στιγμιαία λόγω της ψυχολογικής πίεσης από την ξαφνική ήττα της παράταξής του, ήταν άστοχη και συμπαρέσυρε και άλλους στο να σκεφτούν ότι χρειάζεται ήθος και ανδρεία ακόμα και για την αποδοχή της ήττας.

Ο μαχητής κρίνεται ακόμα και στην ήττα ενώ δεν είναι σπάνιο ο ηττημένος να μεταστρέφει το κοινωνικό αίσθημα και να γίνεται εκείνος ο πραγματικός νικητής χάρη στο μεγαλείο που επιδεικνύει αποδεχόμενος την ήττα του...

Δεν καγχάζεις ποτέ προσβλητικά διότι τότε πέφτεις χαμηλότερα ακόμα και στα μάτια των δικών σου ανθρώπων, ούτε συμμετέχεις στη σύληση του τάφου του νεκρού! Τα προσωπικά είδη δεν συμπεριλαμβάνουν παν ότι υπάρχει στο υπουργικό γραφείο και προφανώς δεν συμπεριλαμβάνουν τις γλάστρες με τα φυτά ή τα βιβλία στις βιβλιοθήκες εκτός ελαχίστων αναμνηστικών και απόλυτα προσωπικών δώρων.

Πριν επομένως προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κέρδισε τις εξ αντιδράσεως εντυπώσεις χάριν των άκομψων συμπεριφορών των πολιτικών του αντιπάλων.

Την αποδέχθηκε έτσι ένα ποσοστό πολύ μεγαλύτερο εκείνου που έλαβε από την εκλογική διαδικασία, μερικοί το ανεβάζουν και στο 62%, όχι μόνο διότι αυτό περιλαμβάνει και εκείνους που δεν ψηφίσαν αλλά και διότι ξεκίνησε με σεμνότητα και πραγματικό το αίσθημα της αλλαγής.

Δεν θα χρειαστεί να ψάξω πολύ για να εντοπίσω αυτή την ποιοτική αλλαγή να εκφράζεται σε μια από τις ανανεωτικές επιλογές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για την κυρία Έλενα Παναρίτη, οικονομολόγο με εμπειρία στον εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα του Περού, μιας λατινοαμερικανικής χώρας με τεράστιες πολιτισμικές διαφορές από την μια άκρη στην άλλη και επομένως αντίστοιχα προβλήματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ενοποίησης και συγχρονισμού του κυβερνητικού έργου.

Η κυρία Παναρίτη πιστεύει στις αξίες των μεταρρυθμίσεων που αγγίζουν πραγματικά τον πολίτη και δεν γίνονται για να τον εγκλωβίσουν αλλά για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής του. Λέει χαρακτηριστικά: «Αν ο πολίτης συνειδητοποιήσει πόσο καλύτερη θα γίνει με μια μεταρρύθμιση η ζωή του, δεν νομίζετε ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την σταματήσει;»

Ομολογώ ότι με πονά όταν ακούω μια έμπειρη και πολυταξιδεμένη Ελληνίδα με λαμπρές σπουδές να μου θυμίζει ότι η Ουγκάντα σε πολλούς τομείς έχει ξεπεράσει την Ευρωπαϊκή χώρα μου.

Με πονά όταν ακούω την επιβεβαίωση από το στόμα της κυρίας Παναρίτη αυτού που διαπιστώνω ιδίοις όμμασι καθημερινά: Ότι δηλαδή ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε λίγα χέρια, η ψαλίδα άνοιξε με τους φτωχούς σήμερα να είναι πολύ περισσότεροι από ότι πριν από 20 μόλις χρόνια και την μεσαία τάξη να έχει συρρικνωθεί ενώ το παραγωγικό δυναμικό να έχει εξαϋλωθεί!!!

Η κυρία Παναρίτη επιβεβαιώνοντας την αναγκαιότητα στην αλλαγή συνεχίζει με απλότητα και αμεσότητα στο λόγο της παραθέτοντας μερικές από τις ουσιαστικότερες πρωτοβουλίες που θα έχουν αξία για το μέλλον αυτού του τόπου αφού τονίσει ότι η διόρθωση του ελλείμματος στο 3% δεν αποτελεί θέσφατο αλλά πρέπει να βρίσκεται υπό ελέγχο διότι ἐμμεσα εκφράζει την παραγωγικότητα της χώρας.

Η παραγωγικότητα όμως θα πρέπει να αυξηθεί με την διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που θα διευκολύνει πραγματικά και όχι λεκτικά την επιχειρηματικότητα... Δεν μπορούμε π.χ. να μιλάμε για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να δημιουργούμε προσκόμματα με ερμηνείες για την συνταγματικότητα των νόμων ή των προθέσεων των επενδυτών...

Τα χρήματα για παραγωγικές επενδύσεις μπορούν να βρεθούν από την ανακατανομή του πλούτου αλλά και του παραγωγικού δυναμικού, προσθέτοντας σε προσπάθειες και τομείς από τους οποίους αναμένουμε τα μάλα και αφαιρώντας από εκείνους που καίνε πλούτο χωρίς αντίκρυσμα, μια τακτική που δυστυχώς δεν ακολουθεί μέχρι σήμερα ο Ελληνικός τραπεζικός τομἐας.

Η ακίνητη περιουσία δεν μπορεί να παραμένει αναξιοποίητη όταν προσφέρει προοπτικές ούτε είναι λογικό να υπερισχύουν οι απόψεις τριτοκοσμικών πολιτικών παριών που στερούμενοι επαγγελματικής κατάρτισης και τεχνογνωσίας επιμένουν να έχουν αυτοί τον τελευταίο λόγο για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Οι συναλλαγές πρέπει να έχουν διαύγεια ώστε να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή και οι μη εμπλεκόμενοι πολίτες τι γίνεται και πως εξελίσσονται οι εκάστοτε κυβερνητικές πρωτοβουλίες.

Νἐοι φόροι δεν απαιτούνται αλλά απαιτείται εκλογίκευση των παλαιών και άντληση από ένα πραγματικά δίκαιο και όχι αυθαίρετο σύστημα φορολόγησης που να μπορεί αποδεδειγμένα να αποφέρει περισσότερα.

Τα χρήματα τελικά θα έλθουν και από την επισημοποίηση της οικονομίας. Δεν μπορεί η χώρα μας να έχει τόσο μεγάλο ποσοστό της παραγωγικής της διαδικασίας στο σκοτάδι της παραοικονομίας.

Τελικά, το να έχει μια χώρα ικανούς και έξυπνους ανθρώπους δεν είναι αρκετό για να λειτουργήσει ως μια συνεκτική δύναμη σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο. Η έλλειψη εσωτερικής συνοχής μειώνει τις προσπάθειές μας να κερδίσουμε στο ανταγωνισμό διότι φτάνουμε στην γραμμή εκκίνησης εξουθενωμένοι από τις εσωτερικές μας διαμάχες.

Η καλλίτερη ομάδα δεν είναι αυτή που έχει τους καλλίτερους ποδοσφαιριστές αλλά εκείνη που οι μέτριοι ποδοσφαιριστές της λειτουργούν ως συνεκτική ομάδα...

Επομένως, αν αυτό είναι το μήνυμα εν συντομία της νέας κυβέρνησης Παπανδρέου, ακόμα και από στελέχη που δεν υπουργοποιήθηκαν αλλά στέκονται ως λαμπρές εφεδρείες, τότε η κυβέρνηση αυτή θα τα καταφέρει και θα τα καταφέρει με ήθος που δυστυχώς δεν είδαμε από τους Βατοπεδιστές και τους βυζαντινισμούς τους.