Επιτέλους έργα!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 23 Οκτωβρίου 2009)

Πρόσφατα, παραμονή εκλογών, διάβασα αλλά και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι δόθηκε στην κυκλοφορία η οδός Κασσαβέτη στα πλαίσια των πεζοδρομήσεων του κέντρου με παράλληλη διαμόρφωση οδών ήπιας κυκλοφορίας και συνεχούς ροής με ελάχιστες όμως θέσεις στάθμευσης.

Το σκεπτικό είναι ότι στους βασικούς δρόμους του εμπορικού κέντρου που αναπλάθονται, είναι προτιμότερο να περπατάμε απολαμβάνοντας έτσι την βόλτα, τον καφέ με φίλους ή τα ψώνια μας παρά να παρκάρουμε ακόμα και για τσιγάρα στο περίπτερο...

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης και εμφανίστηκαν οι γνωστοί και πάντα με δυσδιάκριτα κίνητρα αντιδρώντες για να εκφράσουν την εχθρότητά τους, αυτή τη φορά ξεσπώντας στα άμοιρα μαντεμένια και επιτέλους καλαίσθητα (έναντι των ανυπόφορων στύλων της αναπτυξιακής) κολωνάκια.

Εμποδίζουν είπε ο ένας, υπογράφων ως μηχανικός, όσους επιθυμούν να παρκάρουν για τα ψώνια τους, λες και να μην ήταν αυτός ο στόχος της τοποθέτησής τους, μετά την ανάπλαση των δρόμων, ώστε να εμποδίζουν την επανάληψη του χάους των αυτοκινήτων και να κάνουν ποιο χαρούμενη τη ζωή των πεζών.

Μα δεν θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί στη θέση τους δένδρα, με ρώτησε άλλη μηχανικός, αφήνοντάς με άναυδο με τη λογική ότι οι κορμοί των νεαρών δένδρων θα μπορούσαν να λειτουργούν και ως στοπ παρκαρίσματος!!!

Αναμφίβολα, το ότι ο ποιό γνώριμος αντίπαλος της ανάπλασης της οδού Κασσαβέτη έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής του έργου ήταν κάτι το θετικό να σκεφτώ.

Τα έργα συνεχίζονται στην Κολοκοτρώνη η οποία ομολογουμένως ήταν απαράδεκτη από κάθε άποψη τα τελευταία χρόνια και ευελπιστώ ότι κάποια στιγμή θα έχουμε βελτίωση και της Δηλιγιάννη ώστε να την χαρούμε πάλι ως δρόμο περιπάτου όπως παλιά...

Με τα έργα αυτά διαμορφώνεται μια νέα αισθητική αντίληψη στον τόπο μας που δυστυχώς έλειπε είτε διότι τα χρόνια του εμφυλίου μετέτρεψαν την Κηφισιά από τόπο διαμονής μιας ισχυρής αριστοκρατίας σε τόπο ερήμωσης και θλιβερού απομονωτισμού κάποιων ολίγων και ρομαντικών, είτε διότι η λαϊκίζουσα ακαλλιεργησιά των δικτατόρων θεώρησε ότι με την πολυκατοικιοποίηση της Κηφισιάς θα τιμωρούσε τους πλουσίους και θα συγκέντρωνε υπέρ της κάποια, λιγοστά ευτυχώς, φίλια αισθήματα ενός λαού που ούτε τους επέλεξε ούτε τους ήθελε.

Πρακτικά η Κηφισιά δεν γνώρισε καλές εποχές μετά το διάστημα του μεσοπολέμου...

Όλα τα κατασκευάσματα μετά τον ΒΠΠ ήταν φτηνιάρικα και κακόγουστα, ακόμα και τα μεγαλύτερα.

Μόνο μετά την μεταπολίτευση του 74 ξεκίνησε κάποια συνειδητή αντίδραση και όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα αντιστάθηκαν στον πειρασμό της πολυκατοικίας και μάλιστα της Ελληνικής, ενός από τα αχρειότερα δείγματα οικιστικής αισθητικής στον μεσογειακό χώρο.

Προσωπικά δεν μπορώ παρά να κατατάξω το είδος αυτό της οικιστικής αχρειότητας ως ισότιμο με τις λασποκαλύβες της Αφρικής διότι ενώ στερείται της λάσπης στερείται και του φωτός που ευτυχώς οι λασποκαλύβες απολαμβάνουν άπλετο...

Η σημερινή Κηφισιά έχει αναμφίβολα μπει σε έναν δρόμο αναθεώρησης της ταυτότητάς της.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι κηπούπολη αλλά αυτή η αντίληψη είναι κόκκινο πανί για τους εργολάβους που αναδείχτηκαν από την εύκολη κερδοσκοπία των 90ς και έμαθαν μόνο να ψελλίζουν παράφωνα το τραγούδι των Abba, “money, money, money / Must be funny / In the rich mans world…’’

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι προάστιο αλλά η σημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση με την ανήμπορη να διοχετεύσει τον τροχήλατο οχετό σε στιγμές εργασιακού ξεσπάσματος λεωφόρο Κηφισίας, την καθιστά απομακρυσμένη προαστιακή ζώνη.

Παλεύει να αποδείξει ότι είναι σύγχρονη αλλά οι υποδομές της είναι θλιβερές, με τα καλώδια των παροχών να ανακαλούν μνήμες από τον 19ο αιώνα εφόσον επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία υποσταθμοί βρίσκονται ανάμεσά μας χάσκοντας πάνω από τα κεφάλια μας με τα τοξικά ψυκτικά τους.

Οι υποδιανομείς του ΟΤΕ βρίσκονται συχνότατα στη μέση του πουθενά διευκολύνοντας μόνο τους αφισοκολλητές να διαλαλούν την πραμάτεια των πάσης μορφής υπηρεσιών παιδείας ή αντιμετώπισης του άγχους προκαλώντας με να υποθέσω ότι παιδεία και άγχος έγιναν όψεις στο ίδιο νόμισμα.

Οι υποδοχείς των ομβρίων, ακόμα και οι πρόσφατα ανακατασκευασμένοι, όντας αποτέλεσμα δουλειάς άτεχνων εργατών, αφήνουν τα νερά να περνούν δίπλα τους... Σιγά μη δείξουν οι οχετοί ευαισθησίες και υπευθυνότητα όταν την στερούμεθα πρώτοι εμείς, οι νοήμονες άνθρωποι...

Η Κηφισιά γενικά παλεύει να δείξει αυτό που δεν είναι πλέον αλλά ούτε έχει βρει τι θάπρεπε να είναι και αυτό είναι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

Ότι γέγονε, γέγονε στο παρελθόν αλλά το μέλλον είναι μπροστά μας.

Οι πρόσφατες αναπλάσεις του κέντρου αποκτούν έτσι άλλη διάσταση διότι γίνονται από αποτέλεσμα αφετηρία για το επόμενο βήμα, βάζοντας ψηλότερα τον πήχη και καλλιεργώντας μας το συναίσθημα ότι και εμείς μπορούμε να έχουμε μία όμορφη και λειτουργική γωνιά και κάθε φορά που αφήνουμε το σπίτι για να συναντήσουμε τους φίλους μας ή έστω για να περπατήσουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε, δεν θα επιστρέψουμε μονολογώντας από αγανάκτηση κατά παντός υπευθύνου αρχινώντας από τον Δήμαρχο που πρέπει να τα ακούει ως πρώτος υπεύθυνος δημότης του τόπου.

Τα έργα που έγιναν και συνεχίζονται, ασφαλώς δεν έγιναν μόνο για το καλό των Κηφισιωτών... Ο κύριος Χιωτάκης, στην προσφώνησή του, κατά την πρόσφατη προεκλογική ομιλία του πρώην υπουργού Οικονομικών κυρίου Παπαθανασίου, τόνισε ότι χάρη στην επιμονή του υπουργού διατέθηκαν από κοινοτικούς πόρους τα κονδύλια για τα έργα. Προφανώς δεν θα μπορούσε να προσθέσει το αφελές ότι τα έργα γίνονται για να επουλωθεί και το πληγωμένο κύρος της ΝΔ...

Τα ἐργα που θα συνεχίσουν να γίνονται θα πρέπει πλέον να στοχεύουν μόνο στο καλό των Κηφισιωτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αχάριστοι στον συνδημότη μας βουλευτή πλέον κύριο Παπαθανασίου. Δεν αγνοούμε την προσφορά του διότι κάλλιστα θα μπορούσε να κατευθύνει τα ποσά που διατέθηκαν εδώ σε άλλους δήμους.

Όμως ήλθε ο καιρός να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε και να διαμορφώνουμε τα πλάνα για την πόλη που θέλουμε.

Το δίλημμα του τι ακριβώς είναι η σημερινή Κηφισιά θα πρέπει να αντικατασταθεί με την αυτοπεποίθηση ότι αν και γίναμε μία ακόμα προέκταση του κακοφορμισμένου Αθηναϊκού ιστού μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας με ουσιαστικά έργα.

Είμαστε αναντίρρητα μια πόλη με περισσότερο πράσινο που είναι στην πλειοψηφία του ιδιωτικό και καταστρέφεται με ταχύτητα στην οποία θα πρέπει να μπει φραγμός.

Τα φαινόμενα επιχειρηματιών που με κακόβουλες ενέργειες ξεραίνουν αιωνόβια δένδρα ή άλλα που τάχατες αποκρύπτουν την πραμάτεια των καταστημάτων τους, πρέπει να σταματήσουν με πρόστιμα που θα μετατρέπουν την καταστροφή σε αναγεννητική φροντίδα μιας και το έσοδο θα επιτρέπει στις υπηρεσίες πρασίνου να ξαναφυτεύουν πολλαπλάσια έναντι των κατεστραμμένων δένδρα.

Τα φαινόμενα απραξίας των υπηρεσιών πρασίνου με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό, πρέπει επίσης να εκλείψουν. Ας πρόσεχαν να μη προσλάμβαναν εργάτες με στόχο το γραφείο στο οποίο καταλήγουν σύντομα μετά την πρόσληψή τους.

Τα φαινόμενα του μη ελέγχου από τους ουσιαστικά ανύπαρκτους μηχανικούς επίβλεψης του δήμου πρέπει να γίνουν παρελθόν και οι ανυπόφορες κακοτεχνίες της αναπτυξιακής που τώρα γίνονται ακόμα ποιο διακριτές, συγκρινόμενες με την καλαισθησία των νέων αναπλάσεων, πρέπει να μείνουν στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Επιτέλους, οι προτάσεις και τα ζητούμενα για την διαμόρφωση της πόλης μας πρέπει να συνάδουν με αυτά μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης.

Χρειαζόμαστε νέους δρόμους και συγκοινωνίες και όχι ξαναμοίρασμα της ίδιας τράπουλας, κόβοντας τις υπάρχουσες στενωπούς, ως είθισται, σε λωρίδες κατά το αναγκαίο αλλά προσωρινό μέτρο των λεωφορειοδρόμων.

Η λεωφόρος Κηφισίας θα πρέπει να υπογειοποιηθεί, η Κύμης να διανοιχτεί, ο ΗΣΑΠ να συνεχιστεί όπως έχει προαναγγελθεί επανειλημμένα ενώ στα σχέδια να μπει και η κατασκευή μιας νέας λεωφόρου προσπέλασης από το κέντρο στα βορειότερα προάστια κατά το πρότυπο της περιφερειακής Υμηττού.

Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τον λαϊκισμό να μας πάρει τις πρωτιές από τις προεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ με το ομολογουμένως σαχλό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να εξυπηρετηθεί η εργατιά που όμως δεν έχουμε διότι γίναμε όλοι λευκά κολάρα και μάθαμε να σπρώχνουμε κακοξυσμένα μολύβια σε άχρωμα χαρτιά...

Η μελλοντική Κηφισιά θα πρέπει με τη συνεισφορά όσο το δυνατόν περισσότερων φορέων να γίνει ο πυρήνας των σκέψεών μας για ένα μέλλον με αναβαθμισμένα πολιτιστικά πρότυπα.

Σύντομα, θα έχουμε την συνένωση βάσει του Καποδίστρια ΙΙ της Κηφισιάς με την Ερυθραία και την Εκάλη.

Άπλα δεν θα περιμένουμε την συνένωση για να αποφασίσουμε για την ακαταλληλότητα και την ανεπάρκεια του σημερινού κτίσματος του Δημαρχείου που έτσι και αλλιώς ανεγέρθηκε κατά παράβαση των κανόνων του ισχύοντος ΓΟΚ σε περιοχή αμιγούς κατοικίας.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα το πως θα λυθεί ο τραγέλαφος του χάους, που δημιουργείται καθημερινά στο τμήμα της λεωφόρου Κηφισίας μέχρι το Καστρί, που σύντομα θα φορτωθεί ως πρόβλημα στους δικούς μας δημοτικούς άρχοντες.

Γιατί να μη σχεδιάσουμε από τώρα ποιο θα είναι το κέντρο τεχνών και πολιτισμού του τόπου μας. Γιατί να θεωρούμε παθητικά ότι δεν μπορούμε και εμείς να προσελκύσουμε έναν “Νιάρχο” για τις ανάγκες του πολιτισμού μας.