(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 7η Μαϊου 2010)
Οι μέρες που τρέχουν είναι αναμφίβολα μοναδικές στην ελληνική ιστορία. Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα φάση το ίδιο σημαντική όπως όλες όσες ακολούθησαν συνταρακτικά γεγονότα.
Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια νέα μεταπολίτευση.
Η θέση μου είναι ότι οι αλλαγές της μεταπολίτευσης, αν και σημαντικές, δεν έφεραν ποτέ την ριζοσπαστική αλλαγή που θα φέρει η σημερινή κρίση.
Η Δικτατορία σχεδόν καλέστηκε από μερίδα του τότε πολιτικού κόσμου να αναλάβει και σε αυτό μόνο βλέπω κάποια ομοιότητα με το ΔΝΤ.
Όπως ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιούσε, μέσα στην αγωνία του από τις αφόρητες πιέσεις των ξένων, την επίκληση του ΔΝΤ ως λύση, αν τελικά δεν προσφερόταν το διέξοδο της αλληλεγγύης, έτσι και κάποιοι από τους τότε πολιτικούς προσπαθούσαν να φοβίσουν με την επίκληση της δικτατορίας, η ηγεσία της οποίας ήταν τεχνικά έτοιμη και παραμόνευε...
Και στις δυο περιπτώσεις αποδείχτηκε ότι δεν είναι σοφό να παίζεις με τη φωτιά... Δεν προκαλείς τον κακό δαίμονα να έλθει να βάλει τάξη διότι ακόμα και αν τη βάλει, δεν θα σε βολεύει ούτε εσένα που τον κάλεσες ούτε τους άλλους που δεν τον κάλεσαν.
Άρα θα πας για μαλλί και θα βγεις κουρεμένος.
Ευτυχώς ο Γ. Παπανδρέου είχε φροντίσει να μην έχει μαλλί αλλά εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς οι δασύτριχοι και μαλλιαροί;
Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή, θα ομοιάσουμε από πλευράς κόμης με τον Πρωθυπουργό μας. Θα χάσουμε τα μαλλιά μας είτε διότι θα τα τραβήξουμε από απόγνωση τρίχα-τρίχα είτε διότι θα φροντίσουν άλλοι να μας κουρέψουν σύρριζα για να μιμηθούμε το γνωστό τηλεοπτικό δίδυμο που πάντα τα καταφέρνει χάρη στο ΓΙΓΑΝΤΑ που καλεί το 11 8 50.
Το πρόβλημά μας ασφαλώς δεν είναι σήμερα η ομοιομορφία αν και για ένα λαό που δεν έμαθε να πειθαρχεί και αυτό είναι θέμα.
Το πρόβλημα είναι το αν είχαμε καλύτερες επιλογές και το πως θα ενεργοποιηθούμε ενάντια στο ζοφερό μας μέλλον.
Το παρελθόν το φτιάξαμε μόνοι μας οικοδομώντας το πέτρα-πέτρα, ήρεμοι που τα καταφέραμε με δανεικά χρησιμοποιώντας το υπόλοιπο των εισοδημάτων για τα λούσα μας.
Έτσι κτίζαμε το σπιτικό μας ξεκινώντας ταπεινά, καταλήγοντας σε ματαιόδοξα παλάτια και σπαταλώντας σαν να μην υπήρχε επόμενη μέρα.
Όσο για την παραγωγή, σιγά μη παράγαμε κιόλας... Αφού μας δάνειζαν γιατί να παράγουμε... Είχαμε εφεύρει το αεικίνητο της εξεύρεσης πόρων αλλά είχαμε αποτύχει στο αεικίνητο της παραγωγής ενέργειας που εφεύραν άλλοι λαοί.
Βέβαια ο λαός δεν αντιλαμβάνεται στον μικρόκοσμό του το πόσο αδιέξοδο είναι αυτό το δίλημμα. Ακόμα και όταν φορτώνει τις πιστωτικές του κάρτες, έρχεται η επόμενη τράπεζα και τον ξελασκάρει με μαϊμού καταναλωτικό δάνειο που τα μαζεύει όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα ειδικά για τον αχαΐρευτο νοικοκύρη.
Οι κυβερνήσεις όμως δεν δικαιολογούνται όταν δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της υπερκατανάλωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας και δεν λαμβάνουν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα... Δεν τα πήραν όμως και ανεύθυνα όπως ήταν συχνά τα μέλη τους, καλυμμένα πίσω από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, διασκέδαζαν την αναισθησία τους με μεγαλοστομίες.
Έτσι, το έγκλημα του υπερδανεισμού ολοκληρώθηκε και η ελπίδα ότι οι κουτόφραγκοι θα δάγκωναν πάντα λαμαρίνες ή θα ξαναγύριζαν στο να τρωνε βαλανίδια δεν τελεσφόρησε.
Αυτή τη φορά μας ανταπόδωσαν τις φιλοφρονήσεις για τα βαλανίδια. Αποφάσισαν ότι έπρεπε και εμείς οι υπερήφανοι για το ιστορικό μας παρελθόν να δοκιμάσουμε την γλύκα τους διότι είχαμε ξεφύγει...
Πιστεύαμε ότι δεν θα τους ένοιαζε αν τους παραπλανούσαμε δείχνοντας ότι τάχα παράγουμε έργο αφού γυρίζαμε σαν τα ζουζούνια γύρω από τον εαυτό μας αλλά έργο που να μένει δεν έβγαινε και αυτό έγινε γρήγορα αντιληπτό.
Και βέβαια όταν κάνεις τον πονηρό, όταν κοροϊδεύεις συστηματικά και η ειρωνεία γίνεται χαλκομανία στο πρόσωπό σου τότε εύκολα γυρνά και σε μάσκα τρόμου!!!
Η ζημιά έγινε. Υπερδανειζόμασταν και ζούσαμε με δανεικά. Το ακούσαμε, το αποστηθίσαμε. Τελικά βαρεθήκαμε να το άκουμε.
Θα μπορούσαμε άραγε να βρούμε ένα ηπιότερο διέξοδο με αυτό το χρέος και αυτή την δυναμική χρέους προς την παραγωγικότητα;
Ούτε στα ποιο άγρια όνειρά μας είναι η σκληρή απάντηση... Άρα θα πρέπει να βρούμε σκληρές λύσεις άμεσα και αυστηρά προγραμματισμένα.
Είναι προφανές ότι οι «κουτόφραγκοι», έχοντας λαχταρίσει από την ασύδοτη συμπεριφορά μας, φοβήθηκαν για τα δανεικά και αγύριστα που φάνηκε ότι μας εμπιστεύτηκαν και αποφάσισαν να μπουν στεγνά και κατευθείαν στο θέμα... Τα λεφτά μας τώρα είπαν και επειδή δεν τα έχετε θα σας τα πάρουμε με διευκολύνσεις αλλά θα δουλεύεται για εμάς μέχρι να μειωθεί ο κίνδυνος για μεγάλη ζημιά.
Αυτό ακριβώς έγινε και τα όσα λέγονται για καθυστερήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δράσει έγκαιρα είναι από ανυπόστατα έως και φαιδρά.
Το επιπλέον κόστος από τα υπερβολικά ανοίγματα των επιτοκίων δανεισμού που κατάφεραν οι διεθνείς οίκοι των Fitch, Standard & Poοr και Moody’s, που μόλις πριν από δύο χρόνια έδιναν ασύδοτα ΑΑΑ+ σε σκουπιδομόλογα (Junk Bonds) βασισμένα σε μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια, δεν θα μας άφηνε ανοιχτό τον δρόμο. Ο κερδοσκόπος δεν σκέπτεται ποτέ σαν επενδυτής... Όσοι έχουν δουλέψει σε ξένες «επενδυτικές» εταιρείες ξέρουν ότι κυριαρχούν δύο λέξεις σε κάθε κλείσιμο του τηλεφώνου F… & F… Αυτό κάνουν και αυτό έχουν σαν στόχο να κάνουν αφού δεν τους εκφράζει παρά συμπεριφορά κανιβάλου.
Άρα οι έξη μήνες καμία ουσιαστική αξία δεν είχαν στη σημασία και στην σπουδαιότητα των γεγονότων που ακολούθησαν πλην της εσωτερικής κατανάλωσης από κομματολάγνους υποστηρικτές της όποιας αντιπολίτευσης.
Χρεωθήκαμε αγαπητοί μου, χρεωθήκαμε και πρέπει να πληρώσουμε ενώ οι δανειστές αποφάσισαν, λόγω μη έντιμου πρότερου βίου, να μη μας δώσουν πλεονέκτημα στον χρόνο αποπληρωμής.
Αυτό θα ήταν το μόνο που θα μας έδιναν στην καλύτερη των περιπτώσεων και τίποτα άλλο. Περισσότερο χρόνο για να αποπληρώσουμε τα χρωστούμενα, αλλά δεν μας τον έδωσαν.
Ποια λοιπόν η λογική των λαϊκόβριθων αλλά ευγενών στους σκοπούς τάξεων των συνδικαλιζομένων, όταν κατεβαίνουν για να φωνάξουν μαζικά, ΝΑΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ; Πιστεύει κανείς ότι θα πέσουν τα ευρωπαϊκά τείχη όπως πίστευαν άλλες εποχές οι αφελείς και δεισιδαίμονες πολιορκητές της Ιεριχούς;
Τα σημερινά τείχη όχι μόνο δεν πέφτουν με τις κραυγές αλλά ισχυροποιούνται διότι οι φρουρές τους γίνονται ποιο ανελέητες και σκληρές.
Άρα αντί θα παλεύουμε γυμνοί ενάντια στα απόρθητα τείχη θα έπρεπε να επικεντρωνόματε στην τεχνολογία των πολιορκητικών κριών.
Αν είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα κατάλληλα μηχανήματα καινοτόμου τεχνολογίας και τους μηχανικούς να τα υποστηρίζουν θα είχαμε ελπίδες να ρίξουμε τα τείχη ή έστω να διαθέσουμε την τεχνολογία μας σε άλλους που θα το έκαναν για εμάς.
Θα είχαμε έτσι την ευχέρεια να μας ανοιχτούν τελικά οι πύλες των τειχών από τον φόβο ότι απειλούσαμε πραγματικά τους αμυνόμενους. Θα μας καλόπιαναν τότε διότι θα μας φοβόντουσαν και έτσι θα ξαναποκτούσαμε τη χαμένη μας εμπιστοσύνη...
Σήμερα τι να φοβηθούν, τις σφενδόνες που είναι η αντιστοίχηση της τεχνολογικής μας υστέρησης, τα σανδάλια που αφήνουν τα πόδια μας έκθετα στα αμυντικά εμπόδια, τι ακριβώς;
Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με την αλληγορία των σύγχρονων τειχών της Ιεριχούς αλλά εκείνοι που έκτισαν την εμπειρία μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, αποφάσισαν να ανταλλάξουν τις σάλπιγγες και τις φωνές με ότι κάνει εχθρούς και φίλους να τους υπολογίζουν.
Εμείς, που είχαμε κάποτε την υπεροχή στην τεχνολογία, στις πολεμικές τέχνες και στην αισθητική, μείναμε ως σύγχρονοι πίσω, τόσο που να μας καγχάζουν πλέον οι ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ μας επιστρέφουν μαζικά και εις ένδειξη συμβολισμού τους σάκους με τα βαλανίδια.
Σε αυτό το πλαίσιο θα περίμενε ένας δημιουργικός νους να δει αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί να ερευνούν και να προτείνουν λύσεις που θα επέστρεφαν τη χώρα στην αυτοδυναμία παρά τους περιορισμούς της παγκοσμιοποίησης.
Όσοι έχουν εντρυφήσει στα τεχνάσματα των Κινέζων γνωρίζουν π.χ. τις εμπορικές τακτικές που έχουν χρησιμοποιήσει στην υπερανάπυξη των τελευταίων ετών.
Οι Έλληνες έμποροι που έδωσαν τις πρώτες παραγγελίες διαπίστωσαν με έκπληξη την ποιοτική υποβάθμιση της συνέχειας των παραλαβών που συχνά δεν διέφεραν από προϊόντα σκουπίδια συγκρινόμενα με τις αρχικές προδιαγραφές.
Όμως αυτό ο περισσότερος κόσμος το αγνοεί όπως αγνοεί και το ότι στην γειτονική Ιταλία κατασκευάζουν σήμερα τεράστιες ποσότητες προϊόντων από Κινεζικές πρώτες ύλες... Ναι δεν κατασκευάζονται στην ΚΙΝΑ αλλά στη Νότια Ιταλία από εργάτες σκλάβους και κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται.
Το πρόβλημα επομένως της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο ο Κινέζος εργάτης αλλά και ο Ιταλός σκλάβος, ο φτηνιάρης Ιταλός, ο φίλος Ιταλός, ο κυριλέ Ιταλός, ο μαφιόζος Ιταλός!
Όχι, ας μη παρεξηγηθώ... Δεν προτείνω τον Έλληνα μαφιόζο ως μέσο για να βγούμε από την κρίση και δεν περιμένω να γίνουμε Γκάνγκστερ για να τα κονομήσουμε ξεπληρώνοντας έτσι το χρέος μας.
Προτείνω όμως να αρχίσουμε να φωνάζουμε οργανωμένα και μελετημένα και προς τα εκεί... Τι κάνετε φίλοι μας Ιταλοί στα Νότια, μέσα στη ζούλα και στην παραλλαγή; Η θα παίζουμε μπάλα και εμείς με τους ίδιους κανόνες ή θα σας κράξουμε διότι εσείς μας κλείσατε τα εργοστάσια ρούχων και όχι οι Βόρειοι γείτονες μας που ταλαιπωρούνται όπως και εμείς από την μιζέρια του αθέμιτου ανταγωνισμού σας.
Ένα πραγματικά αριστερίστικο κίνημα θα φώναζε γιαυτά που θα πρέπει να γίνουν εδώ, για τις καινοτόμες λύσεις που θα πρέπει συσπειρωμένοι να ανακαλύψουμε και για εκείνες που μας κλέβουν το ψωμί από το στόμα χάριν της ασυδοσίας των γειτόνων μας.
Μια αριστερά εμποτισμένη από αγάπη για την πατρίδα και όχι από Σταλινικούς απολιθωματισμούς, θα πάλευε για μια Ελλάδα νέα και θα άφηνε τις γεμάτες κομπλεξισμό κορόνες περί πλουτοκρατίας και του πως θα τους τα πάρουνε...
Μια αριστερά που θα σεβόταν την ιστορία της θα έλεγε στον Πρόεδρο της δημοκρατίας ότι καταθέτει τα όπλα όχι υπέρ των νεοεγγλέζων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Βάρκιζας αλλά υπέρ των Ελλήνων πανεπιστημιακών και επιστημόνων που θα λάμψουν με τα μυαλά και την γνώση τους ώστε να βγούμε επιτέλους όλοι μαζί από τις λάσπες της αναποτελεσματικότητάς μας.
Όμως δεν υπάρχει ποια τέτοια αριστερά παρά μόνο ο αντίλαλος μιας ξεχασμένης και ξεθωριασμένης αριστεροκρατίας της οποίας το γενναίο παρελθόν συνεχίζει να λερώνεται από τις πράξεις εκείνων που με υποκρισία σφετερίζονται τον ξένο εργάτη αφού δεν υπάρχει ποια έλληνας ομόλογος του.
Πηγαίνοντας για μαλλί βγήκαμε κουρεμένοι...
Πως θα σωθεί η Ελλάδα...
(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Απριλίου 2010)
Αυτή τη φορά αποφάσισα να ξεκινήσω κάπως ποιο ανάλαφρα την στήλη λέγοντας δυο ανέκδοτα που ίσως οδηγήσουν στην πολυπόθητη λύση του γόρδιου δεσμού του πως θα σωθεί η Ελλάδα.
- «Πάει λοιπόν στο Davos ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και συζητά με τους Ευρωπαίους για την κατάσταση στην Ελλάδα και το τι ανταλλάγματα θα μπορούσε να δώσει για να πάρει χρηματοδότηση.
Τους λεει λοιπόν ο πρωθυπουργός:
Παίδες, είμαστε πρόθυμοι να σας δώσουμε την Ακρόπολη με αντάλλαγμα
να μας σώσετε. Οι Ευρωπαίοι, αφού το σκέπτονται αρκετά, συμφωνούν.
Γυρίζει τότε ο πρωθυπουργός στον Παπακωνσταντίνου και του λεει:
Εντάξει, ταχτοποίησα το θέμα, θα τους δώσουμε την Ακρόπολη και θα μας βοηθήσουν...
Έκπληκτος ο Παπακωνσταντίνου τον ρωτάει:
Eχεις την δικαιοδοσία πρόεδρε από τον Ελληνικό λαό για κάτι τέτοιο;
Μα τι λες τώρα; λεει ο Γ. Παπανδρέου, για ποια Ακρόπολη νομίζεις ότι συζητάμε; Εννοώ την Ακρόπολη ΑXΕΠΕΥ που της βάλαμε το πρόστιμο των 5 δις. Θα τους δώσουμε την εταιρεία, στη συνέχεια θα διαγράψουμε το πρόστιμο και θα είναι σαν να τους δώσαμε 5 δις, όσο και το πρόστιμο. Αφού δεν το εισπράξαμε εμείς ας το εισπράξουν αυτοί !!!”
Την επομένη, ο Παπακωνσταντίνου ενημερώνει κρυφά τους Ευρωπαίους ότι το deal ακυρώνεται διότι επρόκειτο για μια μεγάλη παρεξήγηση...» - «Θα προταθεί να φτιάξει η News phone Hellas ή όποια άλλη εισηγμένη εταιρεία παροχής τηλεφωνικών υπηρεσιών, μια τετραψήφια γραμμή, την οποία θα καλεί ο απλός κόσμος για να υβρίζει τους υπουργούς της κυβέρνησης.
Το κόστος θα είναι 10 ευρώ ανά τηλεφώνημα!!!
Παράλληλα, το υπουργείο οικονομικών θα κάνει front running (θα αγοράζει δηλαδή προκαταβολικά σε μεγάλες ποσότητες τη μετοχή της εισηγμένης στο ΧΑ μετοχής και μετά θα την μοσχοπουλά στους εύελπεις κερδοσοσκόπους...) μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του.
Με τα λεφτά που θα συγκεντρωθούν, θα αποπληρωθεί το έλλειμμα!!!»
Δεν γνωρίζω ποια μέθοδο θα ακολουθούσατε εσείς αγαπητοί μου αναγνώστες από τις δυο... Ίσως να μη το μάθω ποτέ. Όμως εγώ θα σας πω με παραδείγματα ακόμα μια μέθοδο που ακολούθησαν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις μας για να αντλούν χρήματα και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για ανέκδοτο.
Η πληροφορική είναι αναμφισβήτητα το μέσο με το οποίο έχει επιταχυνθεί δραματικά ο χρόνος παροχής υπηρεσιών ενώ έχουν βελτιωθεί και τα αποτέλεσμα δηλαδή, η ποιότητα αυτών των υπηρεσιών. Το διαδίκτυο (η υπερπλατφόρμα δηλαδή διασύνδεσης των τοπικών δικτύων) ήλθε από τις αρχές της δεκαετίας του 90 να δώσει μια ακόμα ώθηση στις δυνατότητες της πληροφορικής, αφού επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση του καθενός σε κάθε λογής πληροφορία, προσφέροντας αμεσότητα που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε 40 χρόνια πριν.
Στη χώρα μας, μπορεί να καθυστερήσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα αλλά ακολουθήσαμε θαρραλέα και δεν ξέρω καμία υπηρεσία, ολόκληρο οργανισμό η ιδιωτική εταιρεία που να μη χρησιμοποιεί και να μην επωφελείται από την αμεσότητα στην προσπέλαση των πληροφοριών που αντλεί μέσω του διαδικτύου και των βάσεων γνώσης που υποστηρίζει.
Έτσι γεννήθηκε η βιομηχανία των διαδικτυακών τόπων ή πυλών όπου στον καθένα μπορεί να καταγράφεται όλο το υλικό που αφορά τα αντικείμενα ενός οργανισμού ή μιας εταιρίας και είτε να ενημερώνει τους εσωτερικά εργαζόμενους στην εταιρεία ή στον οργανισμό (Intranet) είτε τους εξωτερικά συνδεόμενους που έχουν ανάγκη αλλά και δικαίωμα πρόσβασης στα δεδομένα (Extranet & Internet).
Βέβαια, οι ανάγκες που καλύφτηκαν τελικά είναι πολλές περισσότερες και οι δυνατότητες κάλυψής τους επίσης αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι μέσω του διαδικτύου τίποτε πλέον δεν είναι κρυφό υπό τον φως της διασυνδεσιμότητας αφού αυτή έγινε παγκόσμιο αγαθό.
Η προσβασιμότητα επομένως έγινε πραγματικό παιχνίδι χάρη στις τεχνολογίες συμπίεσης των δεδομένων και στα προγράμματα διαχείρισής τους ώστε εκτός από τη στεγνή πληροφορία ο ενδιαφερόμενος να έχει πρόσβαση σε ένα φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό υλικό που είτε τον ενημερώνει είτε τον διασκεδάζει.
Και τα δυο κρίθηκαν απαραίτητα και σήμερα είναι συνυφασμένα με την καθημερινότητά μας σχεδόν όπως τα ρούχα που καλύπτουν τη γύμνια μας.
Κάθε διαδικασία που προσφέρει υπηρεσίες είναι συνυφασμένη με την προσφορά έργου και την ανταμοιβή γιαυτό. Το επόμενο βήμα ήταν επομένως η δημιουργία ενός κόσμου από νεαρά κυρίως άτομα που αναλάμβαναν μόνα ή υπό εταιρικό σχήμα τη διαμόρφωση αυτών των διαδικτυακών τόπων που μάθαμε να αποκαλούμε πύλες (πύλες εισόδου στην πληροφόρηση και ενημέρωση)
Στα μέσα της δεκαετίας του 90, η τεχνολογία είχε ήδη φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο για να ξεκινήσουν οι πρώτες μεγάλης κλίμακας διαδικτυακές πύλες, είτε για ενημέρωση είτε για διάθεση εμπορευμάτων. Ποιος δεν γνωρίζει π.χ. την εταιρεία διαδικτυακών πωλήσεων Amazon.com που ξεκίνησε από τον επιχειρηματία Bezos στις ΗΠΑ με δανεικά χρήματα από 20 εταιρίες επιχειρηματικού κινδύνου (Venture Capitalists) που έβαλαν ρεφενέ από 50.000 $ η κάθε μία.
Στις αρχές της νέας χιλιετίας οι εταιρίες που έφτιαχναν διαδικτυακούς τόπους είχαν στην κυριολεξία απογειωθεί και στις ΗΠΑ η απογείωση αυτή κόστισε ακριβά όπως και κάθε υπερβολή μιάς και η άντληση κεφαλαίων γινόταν σε επίπεδο χρηματοοικονομικού πλάνου μελλοντικών εσόδων.
Στην Ελλάδα δεν προλάβαμε να ζήσουμε αυτή την καταστροφή αν και μας πήραν τα απόνερα της γενικευμένης χρηματιστηριακής καταστροφής που ακολούθησε από το 2000 και μετά... με αίτιο τις υπερβολικές και τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις πολλών νεαρών επιχειρηματιών.
Όμως εμείς, έχοντας αποφύγει το μεγάλο στραπάτσο, βρήκαμε γρήγορα το κουράγιο να ροκανίσουμε με όσες δυνάμεις μας απέμεναν, τα κοινοτικά κονδύλια που ως ξένα θεωρήθηκαν κατάλληλα για πάσα χρήση και πάσα μαλακία...
Οι παλαίμαχοι της μηχανογραφίας, είδαν την ευκαιρία και άρχισαν με σβελτάδα να ράβουν νέες στολές. Εκεί που συνέτασσαν βαρύγδουπες τεχνικές μελέτες και προτάσεις για την μηχανογράφηση των εταιρειών σε κοινότυπους τομείς, όπως οι λογιστικές καταγραφές και η επεξεργασία των αριθμών που αυτές έπρεπε να δημιουργούν, τώρα το γύρισαν στις μελέτες διαδικτυακών εφαρμογών και πυλών.
Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ συγχρωτιστεί με παραδοσιακούς μηχανουργούς αλλά αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες με τους παλαίμαχους της μηχανογραφίας... Είναι προσηλωμένοι στις ανελαστικές μεθόδους της βαριάς βιομηχανίας. Το να δουλεύεις το μέταλλο είναι σαν να δουλεύεις το βαρύγδουπο υλικό των παλιών μηχανογραφικών συστημάτων. Τώρα όμως είχαμε περάσει στα ελαφρά μέταλλα και στα χειροκίνητα εργαλεία... Οι νέες μηχανογραφικές συνθήκες είχαν διαμορφώσει τέτοια τυποποίηση που οι μελέτες γίνονταν πλέον στην πορεία.
Ο αναλυτής ξεκινούσε το έργο και μαζί με την ανάλυση παρήγαγε και το τελικό προϊόν, το λογισμικό, χωρίς να δίνει τεράστιες και βαριές προδιαγραφές στον κωδικογράφο που θα έγραφε τον κώδικα για να περάσει εν συνεχεία τη δουλειά του στον ελεγκτή εφαρμογής και συνολικού έργου και ούτω καθεξής έως ότου βγει το τελικό προϊόν.
Η πληροφορική δηλαδή, από καθεστώς βαριάς βιομηχανίας της δεκαετίας του 80 πέρασε σε καθεστώς ελαφριάς βιομηχανίας του 90 και μπήκε με αξιώσεις στην κατηγορία της ανάλαφρης “do it yourself” τυποποίησης με την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα.
Οι μελέτες και οι προδιαγραφές από τόμοι εκατοντάδων σελίδων ξέπεσαν σε επίπεδο φυλλαδίων και σημειώσεων μερικών μόνο σελίδων ενώ το αποτέλεσμα ήταν δυνητικά ακόμα καλλίτερο από το παρελθόν.
Αυτές οι φυσιολογικές αλλαγές δεν πέρασαν όλες στις Ελληνικές μηχανογραφικές κοινότητες και κυρίως σε εκείνες που είχαν ακόμα ισχυρούς δεσμούς με το βαρύγδουπο κράτος και τις υπηρεσίες του.
Εκείνες επέμεναν στις βαριές μελέτες των εκατοντάδων σελίδων που συχνά για αλλότρια τύρβαζαν και ανούσιες ήταν.
Ισως διότι έπρεπε να δικαιολογήσουν το έργο αχρείαστων μελετητών και των συμβούλων τους και να τροφοδοτήσουν με λογικοφάνεια την απορρόφηση και την ανάλωση των εισροών των κοινοτικών πλαισίων στήριξης.
Άλλωστε τι θα πείραζε αν έτρωγαν ψωμί μερικοί παραπάνω άνθρωποι, τι και αν το ψωμί ήταν τελικά παντεσπάνι ή το παντεσπάνι έκρυβε και καμιά χρυσή λίρα; Μήπως εμείς θα τα πληρώναμε; Aς ήταν καλά οι κουτόφραγκοι... Όσο για το μερτικό του δημοσίου, αυτό θα έβγαινε από τις προκαταβολές των επόμενων προγραμμάτων στήριξης... Η πυραμίδα είχε στηθεί... Το κράτος όμως ήταν «ισχυρό»!!!
Και έτσι φτάσαμε στους διαγωνισμούς των 300.000 και 500.000 ή ακόμα και του 1.000.000 ευρώ για την κατασκευή ιστοσελίδων που φάνταζαν τρομερές αλλά τα παραδοτέα τους ήταν λιγοστά...
Η μόδα εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια κτύπησε και τις δημοτικές πύλες... Οι διαγωνισμοί έβγαιναν σαν ζεστά ψωμάκια που ο εκάστοτε δημοτικός άρχων αντέγραφε και προσυπέγραφε φροντίζοντας και σιγουρεύοντας σημαντικές επιστροφές για τον αδιαφανή του περίγυρο...
Οι πλούσιες όμως και λογάτες προδιαγραφές με τους ατελείωτους πίνακες, διαμόρφωναν για τους αδαείς και τους εκτός νυμφώνα, μια αίσθηση απαιτήσεων που καλώς είχε ως είχε κοστολογηθεί. Το νυφικό ήταν πλούσιο και εντυπωσιακό και η γύμνια της νύφης καλοκρυμμένη...
Τα έργα παραλήφθηκαν από κάποιους εξειδικευμένους στις χάρες των διευθετήσεων και της συναλλαγής και τα ψωμάκια της ενημέρωσης άρχισαν να βγαίνουν γεμίζοντας τα πρώτα στόματα. Το τραπέζι όμως, παρά την προσπάθεια, παρέμενε άδειο. Η φτώχεια των παρεχόμενων υπηρεσιών, η ελλιπής λειτουργικότητα και η ανύπαρκτη φροντίδα ενημέρωσης αυτών των πυλών έγινε σύντομα πασιφανής.
Αυτό παρά την ευρηματικότητα των μελετητών του δημοσίου που είχαν εφεύρει τρόπους να μοιράζεται ο συνολικός προϋπολογισμός ώστε να περιλαμβάνει και το κόστος συντήρησης για μια τριετία με το σκεπτικό ότι από εκεί και πέρα «ποιος θα ζούσε και ποιος θα πέθαινε» (στην πληροφορική ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες).
Ήδη, τηρουμένων των αναλογιών, τα φαραωνικά και φαραωνίζοντα έργα, που σχεδιάστηκαν και κτίστηκαν με αυτή τη λογική, σκάζουν σαν κροτίδες της Λαμπρής και στα απομεινάρια τους χαίνουν οι πληγές και οι λαβωματιές των εκρήξεων.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο διαγωνισμός για την πύλη της Βουλής.
Ο προϋπολογισμός μεγάλος για να είναι αντάξιος της δημόσιας εικόνας του ναού της δημοκρατίας. Μια πύλη για τη βουλή έπρεπε να έχει πολλούς αποδέκτες από πλευράς ενημέρωσης, όλους διαβαθμισμένους ανάλογα με το ρόλο τους, διότι άλλη πληροφορία θέλει ο βουλευτής, άλλη ο ιστορικός και άλλη ο απλά ενδιαφερόμενος πολίτης.
Η μελέτη διαμορφώθηκε επί Προεδρίας της κυρίας Μπενάκη – Ψαρούδα και ολοκληρώθηκε επί Προεδρίας του κ. Σιούφα τον Ιούνιο του 2009.Το κόστος ήταν συνολικά 1.059.516,27 ευρώ από τα οποία τα 48.197,38 ευρώ για την κατάρτιση των χειριστών και διαχειριστών της πύλης. Από αυτά οι κουτόφραγκοι κατέβαλαν το 80% και το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε την υποχρέωση του εναπομείναντος 20%
Αυτά προσυπογράφει σε επίσημη επιστολή του ο κ, Πετσάλνικός κατόπιν ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου.
Ο κύριος Πετσάλνικος δίνει μια απάντηση τυπική αποφεύγοντας να μπει στην ουσία του ερωτήματος, το εάν δηλαδή δικαιολογείται η συγκεκριμένη δαπάνη.
Όσοι διάβασαν τις παραπάνω γραμμές είναι βέβαιο ότι κατανόησαν την μέθοδο που θα δικαιολογούσε την δαπάνη.
Το ερώτημα είναι αν έτσι δικαιολογείται και η μήνης των ευρωπαίων εταίρων μας που μας θεωρούν αχρείους αν όχι και απατεώνες σε κάθε μας εκδήλωση.
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η πύλη http://yeep.parliament.gr
δεν δικαιολογεί ούτε το 1/10 των δαπανηθέντων...
Άραγε, που πήγαν τα άλλα ΟΕΟ; Έτσι θα σωθεί η Ελλάδα ΟΕΟ;
Για τους νοήμονες Ελληνες...
(Αρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή 2η Μαϊου 2010)
Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.
Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.
Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη - επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.
Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας αρνείται να κατέβει στην πολιτική, αλλά ταυτόχρονα, με ρεαλιστική δίχως συναισθηματισμούς φιλοπατρία, δηλώνει ενεργός πολίτης, έτοιμος να βοηθήσει σε ό,τι ποτέ του ζητηθεί. Διαφαίνεται, μάλλον με σαφήνεια, ποιες εξελίξεις προβλέπει: Η μετριότητα και ασημαντότητα του προσωπικού των κομμάτων είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τις συνθήκες ιστορικής καταστροφής που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα, ο ρόλος που διεκπεραιώνει ο «Γιωργάκης» (συνειδητά ή ανεπίγνωστα), με τους νεήλυδες επιλέκτους του, θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή ή θα προκαλέσει γνήσια κοινωνική εξέγερση (όχι καμώματα κουκουεδικού αμοραλισμού).
Τότε θα χρειαστεί, αν απομένουν περιθώρια, κάποια στιβαρά χέρια να πάρουν το τιμόνι, να διαχειριστούν τα απομεινάρια και τα ερείπια - θα καταφύγει η ελλαδική κοινωνία στην παροπλισμένη ποιότητά της, θα την επιστρατεύσει, θα συγκροτηθεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων». Εκεί θα κληθεί αυτονόητα κάποιος Βγενόπουλος, κάποιος Παπαδήμος, κάποιος Βασ. Μαρκεζίνης, αυτονόητα οι νέστορες ταλαντούχοι της διπλωματίας (κάποιος Χρ. Ζαχαράκης και Θεμ. Στοφορόπουλος), αυτονόητα ένας Αθαν. Γκότοβος για την Παιδεία, κάποιοι ανάλογοι για τη δημόσια διοίκηση, για την υγειονομική οργάνωση, κάποιος κέρβερος με υπερεξουσίες για το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Το αυτονόητο της επιστράτευσης θα προκύπτει από τη διεθνή καταξίωση, την τεκμηριωμένη ανιδιοτέλεια, τη νηφάλια ρεαλιστική φιλοπατρία.
Το εγχείρημα να συγκροτηθεί κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων, αν είχε αναληφθεί προτού σπαταληθούν έξι ολόκληροι μήνες στα επιπόλαια τρεχαλητά και στην εξευτελιστική διεθνή ζητιανιά του ολίγιστου πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε φτάσει στην αποφράδα 23η Απριλίου. Η ανάληψη των ευθυνών της χώρας από κυβέρνηση με ονόματα σαν τα παραπάνω, θα είχε πείσει τους συντελεστές της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ανάκαμψης. Θα περίττευαν οι σπασμωδικές αναξιοπρέπειες του κ. ΓΑΠ και του θιάσου του.
Αλλά με ποια θεσμική διαδικασία μπορεί να προκύψει εγχείρημα συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων»; Αν την πρωτοβουλία αναλάβει το εκφαυλισμένο κοινοβούλιο, θα έχουμε μιαν επανάληψη του 1989: Οι μαριονέτες των αυτουργών της καταστροφής θα αναλάβουν να κουκουλώσουν τα κακουργήματα των εντολέων τους. Πώς, όμως, θα γίνει δυνατό να έχουμε ανυπότακτη στην τυραννική κομματοκρατία κυβέρνηση, χωρίς να παραβιαστεί το Σύνταγμα; Αλλά και πώς να αγνοήσουμε ότι το Σύνταγμα η κομματοκρατία το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα της;
Τα ερωτήματα απαιτούν έκτακτη ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων και το είδος σπανίζει. Ο απλός πολίτης αποθέτει ελπίδες μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την (φασιστικής έμπνευσης) κολόβωση των αρμοδιοτήτων του από την ανδρεϊκή συνταγματική αυθαιρεσία του 1985. Μοναδικό όπλο του Προέδρου είναι η απειλή παραίτησής του που θα επιφέρει εκλογές: πράγμα αδιανόητο σε συνθήκες πτώχευσης και πανικού. Με αυτή την απειλή μπορεί να «εκβιάσει» ο Πρόεδρος τη συγκατάθεση των καταστροφέων για ρεαλιστική ανάσχεση των συνεπειών της εγκληματικής τους ιδιοτέλειας. Προσφέροντάς τους αμνηστία, αν αποσυρθούν από την πολιτική, όπως συνετά προτείνει ο Α. Βγενόπουλος.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί...
(άρθρο του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία 02-07.02.2009)
...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους...
Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία.
Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας.
Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας. Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.
Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.
Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.
Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.
Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.
Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων.
ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;
ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού;
ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.
Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.
Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ.
Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει, τώρα μάλιστα που ξεκινά και το Τριώδιο.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.
