Πως θα σωθεί η Ελλάδα...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 30η Απριλίου 2010)

Αυτή τη φορά αποφάσισα να ξεκινήσω κάπως ποιο ανάλαφρα την στήλη λέγοντας δυο ανέκδοτα που ίσως οδηγήσουν στην πολυπόθητη λύση του γόρδιου δεσμού του πως θα σωθεί η Ελλάδα.

1. «Πάει λοιπόν στο Davos ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και συζητά με τους Ευρωπαίους για την κατάσταση στην Ελλάδα και το τι ανταλλάγματα θα μπορούσε να δώσει για να πάρει χρηματοδότηση.
   Τους λεει λοιπόν ο πρωθυπουργός:
   Παίδες, είμαστε πρόθυμοι να σας δώσουμε την Ακρόπολη με αντάλλαγμα
   να μας σώσετε. Οι Ευρωπαίοι, αφού το σκέπτονται αρκετά, συμφωνούν.
   Γυρίζει τότε ο πρωθυπουργός στον Παπακωνσταντίνου και του λεει:
   Εντάξει, ταχτοποίησα το θέμα, θα τους δώσουμε την Ακρόπολη και θα μας βοηθήσουν...
   Έκπληκτος ο Παπακωνσταντίνου τον ρωτάει:
   Eχεις την δικαιοδοσία πρόεδρε από τον Ελληνικό λαό για κάτι τέτοιο;
   Μα τι λες τώρα; λεει ο Γ. Παπανδρέου, για ποια Ακρόπολη νομίζεις ότι συζητάμε; Εννοώ την Ακρόπολη ΑXΕΠΕΥ που της βάλαμε το πρόστιμο των 5 δις. Θα τους δώσουμε την εταιρεία, στη συνέχεια θα διαγράψουμε το πρόστιμο και θα είναι σαν να τους δώσαμε 5 δις, όσο και το πρόστιμο. Αφού δεν το εισπράξαμε εμείς ας το εισπράξουν αυτοί !!!”
   Την επομένη, ο Παπακωνσταντίνου ενημερώνει κρυφά τους Ευρωπαίους ότι το deal ακυρώνεται διότι επρόκειτο για μια μεγάλη παρεξήγηση...»
   
2. «Θα προταθεί να φτιάξει η News phone Hellas ή όποια άλλη εισηγμένη εταιρεία παροχής τηλεφωνικών υπηρεσιών, μια τετραψήφια γραμμή, την οποία θα καλεί ο απλός κόσμος για να υβρίζει τους υπουργούς της κυβέρνησης.
   Το κόστος θα είναι 10 ευρώ ανά τηλεφώνημα!!!
   Παράλληλα, το υπουργείο οικονομικών θα κάνει front running (θα αγοράζει δηλαδή προκαταβολικά σε μεγάλες ποσότητες τη μετοχή της εισηγμένης στο ΧΑ μετοχής και μετά θα την μοσχοπουλά στους εύελπεις κερδοσοσκόπους...) μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του.
   Με τα λεφτά που θα συγκεντρωθούν, θα αποπληρωθεί το έλλειμμα!!!»
   

Δεν γνωρίζω ποια μέθοδο θα ακολουθούσατε εσείς αγαπητοί μου αναγνώστες από τις δυο... Ίσως να μη το μάθω ποτέ. Όμως εγώ θα σας πω με παραδείγματα ακόμα μια μέθοδο που ακολούθησαν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις μας για να αντλούν χρήματα και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για ανέκδοτο.

Η πληροφορική είναι αναμφισβήτητα το μέσο με το οποίο έχει επιταχυνθεί δραματικά ο χρόνος παροχής υπηρεσιών ενώ έχουν βελτιωθεί και τα αποτέλεσμα δηλαδή, η ποιότητα αυτών των υπηρεσιών. Το διαδίκτυο (η υπερπλατφόρμα δηλαδή διασύνδεσης των τοπικών δικτύων) ήλθε από τις αρχές της δεκαετίας του 90 να δώσει μια ακόμα ώθηση στις δυνατότητες της πληροφορικής, αφού επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση του καθενός σε κάθε λογής πληροφορία, προσφέροντας αμεσότητα που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε 40 χρόνια πριν.

Στη χώρα μας, μπορεί να καθυστερήσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα αλλά ακολουθήσαμε θαρραλέα και δεν ξέρω καμία υπηρεσία, ολόκληρο οργανισμό η ιδιωτική εταιρεία που να μη χρησιμοποιεί και να μην επωφελείται από την αμεσότητα στην προσπέλαση των πληροφοριών που αντλεί μέσω του διαδικτύου και των βάσεων γνώσης που υποστηρίζει.

Έτσι γεννήθηκε η βιομηχανία των διαδικτυακών τόπων ή πυλών όπου στον καθένα μπορεί να καταγράφεται όλο το υλικό που αφορά τα αντικείμενα ενός οργανισμού ή μιας εταιρίας και είτε να ενημερώνει τους εσωτερικά εργαζόμενους στην εταιρεία ή στον οργανισμό (Intranet) είτε τους εξωτερικά συνδεόμενους που έχουν ανάγκη αλλά και δικαίωμα πρόσβασης στα δεδομένα (Extranet & Internet).

Βέβαια, οι ανάγκες που καλύφτηκαν τελικά είναι πολλές περισσότερες και οι δυνατότητες κάλυψής τους επίσης αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι μέσω του διαδικτύου τίποτε πλέον δεν είναι κρυφό υπό τον φως της διασυνδεσιμότητας αφού αυτή έγινε παγκόσμιο αγαθό.

Η προσβασιμότητα επομένως έγινε πραγματικό παιχνίδι χάρη στις τεχνολογίες συμπίεσης των δεδομένων και στα προγράμματα διαχείρισής τους ώστε εκτός από τη στεγνή πληροφορία ο ενδιαφερόμενος να έχει πρόσβαση σε ένα φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό υλικό που είτε τον ενημερώνει είτε τον διασκεδάζει.

Και τα δυο κρίθηκαν απαραίτητα και σήμερα είναι συνυφασμένα με την καθημερινότητά μας σχεδόν όπως τα ρούχα που καλύπτουν τη γύμνια μας.

Κάθε διαδικασία που προσφέρει υπηρεσίες είναι συνυφασμένη με την προσφορά έργου και την ανταμοιβή γιαυτό. Το επόμενο βήμα ήταν επομένως η δημιουργία ενός κόσμου από νεαρά κυρίως άτομα που αναλάμβαναν μόνα ή υπό εταιρικό σχήμα τη διαμόρφωση αυτών των διαδικτυακών τόπων που μάθαμε να αποκαλούμε πύλες (πύλες εισόδου στην πληροφόρηση και ενημέρωση)

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, η τεχνολογία είχε ήδη φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο για να ξεκινήσουν οι πρώτες μεγάλης κλίμακας διαδικτυακές πύλες, είτε για ενημέρωση είτε για διάθεση εμπορευμάτων. Ποιος δεν γνωρίζει π.χ. την εταιρεία διαδικτυακών πωλήσεων Amazon.com που ξεκίνησε από τον επιχειρηματία Bezos στις ΗΠΑ με δανεικά χρήματα από 20 εταιρίες επιχειρηματικού κινδύνου (Venture Capitalists) που έβαλαν ρεφενέ από 50.000 $ η κάθε μία.

Στις αρχές της νέας χιλιετίας οι εταιρίες που έφτιαχναν διαδικτυακούς τόπους είχαν στην κυριολεξία απογειωθεί και στις ΗΠΑ η απογείωση αυτή κόστισε ακριβά όπως και κάθε υπερβολή μιάς και η άντληση κεφαλαίων γινόταν σε επίπεδο χρηματοοικονομικού πλάνου μελλοντικών εσόδων.

Στην Ελλάδα δεν προλάβαμε να ζήσουμε αυτή την καταστροφή αν και μας πήραν τα απόνερα της γενικευμένης χρηματιστηριακής καταστροφής που ακολούθησε από το 2000 και μετά... με αίτιο τις υπερβολικές και τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις πολλών νεαρών επιχειρηματιών.

Όμως εμείς, έχοντας αποφύγει το μεγάλο στραπάτσο, βρήκαμε γρήγορα το κουράγιο να ροκανίσουμε με όσες δυνάμεις μας απέμεναν, τα κοινοτικά κονδύλια που ως ξένα θεωρήθηκαν κατάλληλα για πάσα χρήση και πάσα μαλακία...

Οι παλαίμαχοι της μηχανογραφίας, είδαν την ευκαιρία και άρχισαν με σβελτάδα να ράβουν νέες στολές. Εκεί που συνέτασσαν βαρύγδουπες τεχνικές μελέτες και προτάσεις για την μηχανογράφηση των εταιρειών σε κοινότυπους τομείς, όπως οι λογιστικές καταγραφές και η επεξεργασία των αριθμών που αυτές έπρεπε να δημιουργούν, τώρα το γύρισαν στις μελέτες διαδικτυακών εφαρμογών και πυλών.

Δεν ξέρω αν έχετε ποτέ συγχρωτιστεί με παραδοσιακούς μηχανουργούς αλλά αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες με τους παλαίμαχους της μηχανογραφίας... Είναι προσηλωμένοι στις ανελαστικές μεθόδους της βαριάς βιομηχανίας. Το να δουλεύεις το μέταλλο είναι σαν να δουλεύεις το βαρύγδουπο υλικό των παλιών μηχανογραφικών συστημάτων. Τώρα όμως είχαμε περάσει στα ελαφρά μέταλλα και στα χειροκίνητα εργαλεία... Οι νέες μηχανογραφικές συνθήκες είχαν διαμορφώσει τέτοια τυποποίηση που οι μελέτες γίνονταν πλέον στην πορεία.

Ο αναλυτής ξεκινούσε το έργο και μαζί με την ανάλυση παρήγαγε και το τελικό προϊόν, το λογισμικό, χωρίς να δίνει τεράστιες και βαριές προδιαγραφές στον κωδικογράφο που θα έγραφε τον κώδικα για να περάσει εν συνεχεία τη δουλειά του στον ελεγκτή εφαρμογής και συνολικού έργου και ούτω καθεξής έως ότου βγει το τελικό προϊόν.

Η πληροφορική δηλαδή, από καθεστώς βαριάς βιομηχανίας της δεκαετίας του 80 πέρασε σε καθεστώς ελαφριάς βιομηχανίας του 90 και μπήκε με αξιώσεις στην κατηγορία της ανάλαφρης “do it yourself” τυποποίησης με την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα.

Οι μελέτες και οι προδιαγραφές από τόμοι εκατοντάδων σελίδων ξέπεσαν σε επίπεδο φυλλαδίων και σημειώσεων μερικών μόνο σελίδων ενώ το αποτέλεσμα ήταν δυνητικά ακόμα καλλίτερο από το παρελθόν.

Αυτές οι φυσιολογικές αλλαγές δεν πέρασαν όλες στις Ελληνικές μηχανογραφικές κοινότητες και κυρίως σε εκείνες που είχαν ακόμα ισχυρούς δεσμούς με το βαρύγδουπο κράτος και τις υπηρεσίες του.

Εκείνες επέμεναν στις βαριές μελέτες των εκατοντάδων σελίδων που συχνά για αλλότρια τύρβαζαν και ανούσιες ήταν.

Ισως διότι έπρεπε να δικαιολογήσουν το έργο αχρείαστων μελετητών και των συμβούλων τους και να τροφοδοτήσουν με λογικοφάνεια την απορρόφηση και την ανάλωση των εισροών των κοινοτικών πλαισίων στήριξης.

Άλλωστε τι θα πείραζε αν έτρωγαν ψωμί μερικοί παραπάνω άνθρωποι, τι και αν το ψωμί ήταν τελικά παντεσπάνι ή το παντεσπάνι έκρυβε και καμιά χρυσή λίρα; Μήπως εμείς θα τα πληρώναμε; Aς ήταν καλά οι κουτόφραγκοι... Όσο για το μερτικό του δημοσίου, αυτό θα έβγαινε από τις προκαταβολές των επόμενων προγραμμάτων στήριξης... Η πυραμίδα είχε στηθεί... Το κράτος όμως ήταν «ισχυρό»!!!

Και έτσι φτάσαμε στους διαγωνισμούς των 300.000 και 500.000 ή ακόμα και του 1.000.000 ευρώ για την κατασκευή ιστοσελίδων που φάνταζαν τρομερές αλλά τα παραδοτέα τους ήταν λιγοστά...

Η μόδα εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια κτύπησε και τις δημοτικές πύλες... Οι διαγωνισμοί έβγαιναν σαν ζεστά ψωμάκια που ο εκάστοτε δημοτικός άρχων αντέγραφε και προσυπέγραφε φροντίζοντας και σιγουρεύοντας σημαντικές επιστροφές για τον αδιαφανή του περίγυρο...

Οι πλούσιες όμως και λογάτες προδιαγραφές με τους ατελείωτους πίνακες, διαμόρφωναν για τους αδαείς και τους εκτός νυμφώνα, μια αίσθηση απαιτήσεων που καλώς είχε ως είχε κοστολογηθεί. Το νυφικό ήταν πλούσιο και εντυπωσιακό και η γύμνια της νύφης καλοκρυμμένη...

Τα έργα παραλήφθηκαν από κάποιους εξειδικευμένους στις χάρες των διευθετήσεων και της συναλλαγής και τα ψωμάκια της ενημέρωσης άρχισαν να βγαίνουν γεμίζοντας τα πρώτα στόματα. Το τραπέζι όμως, παρά την προσπάθεια, παρέμενε άδειο. Η φτώχεια των παρεχόμενων υπηρεσιών, η ελλιπής λειτουργικότητα και η ανύπαρκτη φροντίδα ενημέρωσης αυτών των πυλών έγινε σύντομα πασιφανής.

Αυτό παρά την ευρηματικότητα των μελετητών του δημοσίου που είχαν εφεύρει τρόπους να μοιράζεται ο συνολικός προϋπολογισμός ώστε να περιλαμβάνει και το κόστος συντήρησης για μια τριετία με το σκεπτικό ότι από εκεί και πέρα «ποιος θα ζούσε και ποιος θα πέθαινε» (στην πληροφορική ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες).

Ήδη, τηρουμένων των αναλογιών, τα φαραωνικά και φαραωνίζοντα έργα, που σχεδιάστηκαν και κτίστηκαν με αυτή τη λογική, σκάζουν σαν κροτίδες της Λαμπρής και στα απομεινάρια τους χαίνουν οι πληγές και οι λαβωματιές των εκρήξεων.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο διαγωνισμός για την πύλη της Βουλής.

Ο προϋπολογισμός μεγάλος για να είναι αντάξιος της δημόσιας εικόνας του ναού της δημοκρατίας. Μια πύλη για τη βουλή έπρεπε να έχει πολλούς αποδέκτες από πλευράς ενημέρωσης, όλους διαβαθμισμένους ανάλογα με το ρόλο τους, διότι άλλη πληροφορία θέλει ο βουλευτής, άλλη ο ιστορικός και άλλη ο απλά ενδιαφερόμενος πολίτης.

Η μελέτη διαμορφώθηκε επί Προεδρίας της κυρίας Μπενάκη – Ψαρούδα και ολοκληρώθηκε επί Προεδρίας του κ. Σιούφα τον Ιούνιο του 2009.Το κόστος ήταν συνολικά 1.059.516,27 ευρώ από τα οποία τα 48.197,38 ευρώ για την κατάρτιση των χειριστών και διαχειριστών της πύλης. Από αυτά οι κουτόφραγκοι κατέβαλαν το 80% και το ελληνικό δημόσιο ανέλαβε την υποχρέωση του εναπομείναντος 20%

Αυτά προσυπογράφει σε επίσημη επιστολή του ο κ, Πετσάλνικός κατόπιν ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου.

Ο κύριος Πετσάλνικος δίνει μια απάντηση τυπική αποφεύγοντας να μπει στην ουσία του ερωτήματος, το εάν δηλαδή δικαιολογείται η συγκεκριμένη δαπάνη.

Όσοι διάβασαν τις παραπάνω γραμμές είναι βέβαιο ότι κατανόησαν την μέθοδο που θα δικαιολογούσε την δαπάνη.

Το ερώτημα είναι αν έτσι δικαιολογείται και η μήνης των ευρωπαίων εταίρων μας που μας θεωρούν αχρείους αν όχι και απατεώνες σε κάθε μας εκδήλωση.

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η πύλη http://yeep.parliament.gr

δεν δικαιολογεί ούτε το 1/10 των δαπανηθέντων...

Άραγε, που πήγαν τα άλλα ΟΕΟ; Έτσι θα σωθεί η Ελλάδα ΟΕΟ;