Πηγαίνοντας για μαλλί βγήκαμε κουρεμένοι...

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 7η Μαϊου 2010)

Οι μέρες που τρέχουν είναι αναμφίβολα μοναδικές στην ελληνική ιστορία. Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα φάση το ίδιο σημαντική όπως όλες όσες ακολούθησαν συνταρακτικά γεγονότα.

Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια νέα μεταπολίτευση.

Η θέση μου είναι ότι οι αλλαγές της μεταπολίτευσης, αν και σημαντικές, δεν έφεραν ποτέ την ριζοσπαστική αλλαγή που θα φέρει η σημερινή κρίση.

Η Δικτατορία σχεδόν καλέστηκε από μερίδα του τότε πολιτικού κόσμου να αναλάβει και σε αυτό μόνο βλέπω κάποια ομοιότητα με το ΔΝΤ.

Όπως ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποιούσε, μέσα στην αγωνία του από τις αφόρητες πιέσεις των ξένων, την επίκληση του ΔΝΤ ως λύση, αν τελικά δεν προσφερόταν το διέξοδο της αλληλεγγύης, έτσι και κάποιοι από τους τότε πολιτικούς προσπαθούσαν να φοβίσουν με την επίκληση της δικτατορίας, η ηγεσία της οποίας ήταν τεχνικά έτοιμη και παραμόνευε...

Και στις δυο περιπτώσεις αποδείχτηκε ότι δεν είναι σοφό να παίζεις με τη φωτιά... Δεν προκαλείς τον κακό δαίμονα να έλθει να βάλει τάξη διότι ακόμα και αν τη βάλει, δεν θα σε βολεύει ούτε εσένα που τον κάλεσες ούτε τους άλλους που δεν τον κάλεσαν.

Άρα θα πας για μαλλί και θα βγεις κουρεμένος.

Ευτυχώς ο Γ. Παπανδρέου είχε φροντίσει να μην έχει μαλλί αλλά εμείς; Τι θα κάνουμε εμείς οι δασύτριχοι και μαλλιαροί;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή, θα ομοιάσουμε από πλευράς κόμης με τον Πρωθυπουργό μας. Θα χάσουμε τα μαλλιά μας είτε διότι θα τα τραβήξουμε από απόγνωση τρίχα-τρίχα είτε διότι θα φροντίσουν άλλοι να μας κουρέψουν σύρριζα για να μιμηθούμε το γνωστό τηλεοπτικό δίδυμο που πάντα τα καταφέρνει χάρη στο ΓΙΓΑΝΤΑ που καλεί το 11 8 50.

Το πρόβλημά μας ασφαλώς δεν είναι σήμερα η ομοιομορφία αν και για ένα λαό που δεν έμαθε να πειθαρχεί και αυτό είναι θέμα.

Το πρόβλημα είναι το αν είχαμε καλύτερες επιλογές και το πως θα ενεργοποιηθούμε ενάντια στο ζοφερό μας μέλλον.

Το παρελθόν το φτιάξαμε μόνοι μας οικοδομώντας το πέτρα-πέτρα, ήρεμοι που τα καταφέραμε με δανεικά χρησιμοποιώντας το υπόλοιπο των εισοδημάτων για τα λούσα μας.

Έτσι κτίζαμε το σπιτικό μας ξεκινώντας ταπεινά, καταλήγοντας σε ματαιόδοξα παλάτια και σπαταλώντας σαν να μην υπήρχε επόμενη μέρα.

Όσο για την παραγωγή, σιγά μη παράγαμε κιόλας... Αφού μας δάνειζαν γιατί να παράγουμε... Είχαμε εφεύρει το αεικίνητο της εξεύρεσης πόρων αλλά είχαμε αποτύχει στο αεικίνητο της παραγωγής ενέργειας που εφεύραν άλλοι λαοί.

Βέβαια ο λαός δεν αντιλαμβάνεται στον μικρόκοσμό του το πόσο αδιέξοδο είναι αυτό το δίλημμα. Ακόμα και όταν φορτώνει τις πιστωτικές του κάρτες, έρχεται η επόμενη τράπεζα και τον ξελασκάρει με μαϊμού καταναλωτικό δάνειο που τα μαζεύει όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα ειδικά για τον αχαΐρευτο νοικοκύρη.

Οι κυβερνήσεις όμως δεν δικαιολογούνται όταν δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της υπερκατανάλωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας και δεν λαμβάνουν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα... Δεν τα πήραν όμως και ανεύθυνα όπως ήταν συχνά τα μέλη τους, καλυμμένα πίσω από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, διασκέδαζαν την αναισθησία τους με μεγαλοστομίες.

Έτσι, το έγκλημα του υπερδανεισμού ολοκληρώθηκε και η ελπίδα ότι οι κουτόφραγκοι θα δάγκωναν πάντα λαμαρίνες ή θα ξαναγύριζαν στο να τρωνε βαλανίδια δεν τελεσφόρησε.

Αυτή τη φορά μας ανταπόδωσαν τις φιλοφρονήσεις για τα βαλανίδια. Αποφάσισαν ότι έπρεπε και εμείς οι υπερήφανοι για το ιστορικό μας παρελθόν να δοκιμάσουμε την γλύκα τους διότι είχαμε ξεφύγει...

Πιστεύαμε ότι δεν θα τους ένοιαζε αν τους παραπλανούσαμε δείχνοντας ότι τάχα παράγουμε έργο αφού γυρίζαμε σαν τα ζουζούνια γύρω από τον εαυτό μας αλλά έργο που να μένει δεν έβγαινε και αυτό έγινε γρήγορα αντιληπτό.

Και βέβαια όταν κάνεις τον πονηρό, όταν κοροϊδεύεις συστηματικά και η ειρωνεία γίνεται χαλκομανία στο πρόσωπό σου τότε εύκολα γυρνά και σε μάσκα τρόμου!!!

Η ζημιά έγινε. Υπερδανειζόμασταν και ζούσαμε με δανεικά. Το ακούσαμε, το αποστηθίσαμε. Τελικά βαρεθήκαμε να το άκουμε.

Θα μπορούσαμε άραγε να βρούμε ένα ηπιότερο διέξοδο με αυτό το χρέος και αυτή την δυναμική χρέους προς την παραγωγικότητα;

Ούτε στα ποιο άγρια όνειρά μας είναι η σκληρή απάντηση... Άρα θα πρέπει να βρούμε σκληρές λύσεις άμεσα και αυστηρά προγραμματισμένα.

Είναι προφανές ότι οι «κουτόφραγκοι», έχοντας λαχταρίσει από την ασύδοτη συμπεριφορά μας, φοβήθηκαν για τα δανεικά και αγύριστα που φάνηκε ότι μας εμπιστεύτηκαν και αποφάσισαν να μπουν στεγνά και κατευθείαν στο θέμα... Τα λεφτά μας τώρα είπαν και επειδή δεν τα έχετε θα σας τα πάρουμε με διευκολύνσεις αλλά θα δουλεύεται για εμάς μέχρι να μειωθεί ο κίνδυνος για μεγάλη ζημιά.

Αυτό ακριβώς έγινε και τα όσα λέγονται για καθυστερήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να δράσει έγκαιρα είναι από ανυπόστατα έως και φαιδρά.

Το επιπλέον κόστος από τα υπερβολικά ανοίγματα των επιτοκίων δανεισμού που κατάφεραν οι διεθνείς οίκοι των Fitch, Standard & Poοr και Moody’s, που μόλις πριν από δύο χρόνια έδιναν ασύδοτα ΑΑΑ+ σε σκουπιδομόλογα (Junk Bonds) βασισμένα σε μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια, δεν θα μας άφηνε ανοιχτό τον δρόμο. Ο κερδοσκόπος δεν σκέπτεται ποτέ σαν επενδυτής... Όσοι έχουν δουλέψει σε ξένες «επενδυτικές» εταιρείες ξέρουν ότι κυριαρχούν δύο λέξεις σε κάθε κλείσιμο του τηλεφώνου F… & F… Αυτό κάνουν και αυτό έχουν σαν στόχο να κάνουν αφού δεν τους εκφράζει παρά συμπεριφορά κανιβάλου.

Άρα οι έξη μήνες καμία ουσιαστική αξία δεν είχαν στη σημασία και στην σπουδαιότητα των γεγονότων που ακολούθησαν πλην της εσωτερικής κατανάλωσης από κομματολάγνους υποστηρικτές της όποιας αντιπολίτευσης.

Χρεωθήκαμε αγαπητοί μου, χρεωθήκαμε και πρέπει να πληρώσουμε ενώ οι δανειστές αποφάσισαν, λόγω μη έντιμου πρότερου βίου, να μη μας δώσουν πλεονέκτημα στον χρόνο αποπληρωμής.

Αυτό θα ήταν το μόνο που θα μας έδιναν στην καλύτερη των περιπτώσεων και τίποτα άλλο. Περισσότερο χρόνο για να αποπληρώσουμε τα χρωστούμενα, αλλά δεν μας τον έδωσαν.

Ποια λοιπόν η λογική των λαϊκόβριθων αλλά ευγενών στους σκοπούς τάξεων των συνδικαλιζομένων, όταν κατεβαίνουν για να φωνάξουν μαζικά, ΝΑΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ; Πιστεύει κανείς ότι θα πέσουν τα ευρωπαϊκά τείχη όπως πίστευαν άλλες εποχές οι αφελείς και δεισιδαίμονες πολιορκητές της Ιεριχούς;

Τα σημερινά τείχη όχι μόνο δεν πέφτουν με τις κραυγές αλλά ισχυροποιούνται διότι οι φρουρές τους γίνονται ποιο ανελέητες και σκληρές.

Άρα αντί θα παλεύουμε γυμνοί ενάντια στα απόρθητα τείχη θα έπρεπε να επικεντρωνόματε στην τεχνολογία των πολιορκητικών κριών.

Αν είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα κατάλληλα μηχανήματα καινοτόμου τεχνολογίας και τους μηχανικούς να τα υποστηρίζουν θα είχαμε ελπίδες να ρίξουμε τα τείχη ή έστω να διαθέσουμε την τεχνολογία μας σε άλλους που θα το έκαναν για εμάς.

Θα είχαμε έτσι την ευχέρεια να μας ανοιχτούν τελικά οι πύλες των τειχών από τον φόβο ότι απειλούσαμε πραγματικά τους αμυνόμενους. Θα μας καλόπιαναν τότε διότι θα μας φοβόντουσαν και έτσι θα ξαναποκτούσαμε τη χαμένη μας εμπιστοσύνη...

Σήμερα τι να φοβηθούν, τις σφενδόνες που είναι η αντιστοίχηση της τεχνολογικής μας υστέρησης, τα σανδάλια που αφήνουν τα πόδια μας έκθετα στα αμυντικά εμπόδια, τι ακριβώς;

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με την αλληγορία των σύγχρονων τειχών της Ιεριχούς αλλά εκείνοι που έκτισαν την εμπειρία μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, αποφάσισαν να ανταλλάξουν τις σάλπιγγες και τις φωνές με ότι κάνει εχθρούς και φίλους να τους υπολογίζουν.

Εμείς, που είχαμε κάποτε την υπεροχή στην τεχνολογία, στις πολεμικές τέχνες και στην αισθητική, μείναμε ως σύγχρονοι πίσω, τόσο που να μας καγχάζουν πλέον οι ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ μας επιστρέφουν μαζικά και εις ένδειξη συμβολισμού τους σάκους με τα βαλανίδια.

Σε αυτό το πλαίσιο θα περίμενε ένας δημιουργικός νους να δει αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί να ερευνούν και να προτείνουν λύσεις που θα επέστρεφαν τη χώρα στην αυτοδυναμία παρά τους περιορισμούς της παγκοσμιοποίησης.

Όσοι έχουν εντρυφήσει στα τεχνάσματα των Κινέζων γνωρίζουν π.χ. τις εμπορικές τακτικές που έχουν χρησιμοποιήσει στην υπερανάπυξη των τελευταίων ετών.

Οι Έλληνες έμποροι που έδωσαν τις πρώτες παραγγελίες διαπίστωσαν με έκπληξη την ποιοτική υποβάθμιση της συνέχειας των παραλαβών που συχνά δεν διέφεραν από προϊόντα σκουπίδια συγκρινόμενα με τις αρχικές προδιαγραφές.

Όμως αυτό ο περισσότερος κόσμος το αγνοεί όπως αγνοεί και το ότι στην γειτονική Ιταλία κατασκευάζουν σήμερα τεράστιες ποσότητες προϊόντων από Κινεζικές πρώτες ύλες... Ναι δεν κατασκευάζονται στην ΚΙΝΑ αλλά στη Νότια Ιταλία από εργάτες σκλάβους και κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται.

Το πρόβλημα επομένως της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο ο Κινέζος εργάτης αλλά και ο Ιταλός σκλάβος, ο φτηνιάρης Ιταλός, ο φίλος Ιταλός, ο κυριλέ Ιταλός, ο μαφιόζος Ιταλός!

Όχι, ας μη παρεξηγηθώ... Δεν προτείνω τον Έλληνα μαφιόζο ως μέσο για να βγούμε από την κρίση και δεν περιμένω να γίνουμε Γκάνγκστερ για να τα κονομήσουμε ξεπληρώνοντας έτσι το χρέος μας.

Προτείνω όμως να αρχίσουμε να φωνάζουμε οργανωμένα και μελετημένα και προς τα εκεί... Τι κάνετε φίλοι μας Ιταλοί στα Νότια, μέσα στη ζούλα και στην παραλλαγή; Η θα παίζουμε μπάλα και εμείς με τους ίδιους κανόνες ή θα σας κράξουμε διότι εσείς μας κλείσατε τα εργοστάσια ρούχων και όχι οι Βόρειοι γείτονες μας που ταλαιπωρούνται όπως και εμείς από την μιζέρια του αθέμιτου ανταγωνισμού σας.

Ένα πραγματικά αριστερίστικο κίνημα θα φώναζε γιαυτά που θα πρέπει να γίνουν εδώ, για τις καινοτόμες λύσεις που θα πρέπει συσπειρωμένοι να ανακαλύψουμε και για εκείνες που μας κλέβουν το ψωμί από το στόμα χάριν της ασυδοσίας των γειτόνων μας.

Μια αριστερά εμποτισμένη από αγάπη για την πατρίδα και όχι από Σταλινικούς απολιθωματισμούς, θα πάλευε για μια Ελλάδα νέα και θα άφηνε τις γεμάτες κομπλεξισμό κορόνες περί πλουτοκρατίας και του πως θα τους τα πάρουνε...

Μια αριστερά που θα σεβόταν την ιστορία της θα έλεγε στον Πρόεδρο της δημοκρατίας ότι καταθέτει τα όπλα όχι υπέρ των νεοεγγλέζων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Βάρκιζας αλλά υπέρ των Ελλήνων πανεπιστημιακών και επιστημόνων που θα λάμψουν με τα μυαλά και την γνώση τους ώστε να βγούμε επιτέλους όλοι μαζί από τις λάσπες της αναποτελεσματικότητάς μας.

Όμως δεν υπάρχει ποια τέτοια αριστερά παρά μόνο ο αντίλαλος μιας ξεχασμένης και ξεθωριασμένης αριστεροκρατίας της οποίας το γενναίο παρελθόν συνεχίζει να λερώνεται από τις πράξεις εκείνων που με υποκρισία σφετερίζονται τον ξένο εργάτη αφού δεν υπάρχει ποια έλληνας ομόλογος του.