(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Νοεμβρίου 2010)
Η μέρα των εκλογών πλησιάζει και πολλοί ρωτούν γιατί ακόμα μια Δημοτική παράταξη, ιδιαίτερα όταν ένα μέρος της Πρωτοβουλίας Πολιτών προέρχεται από την υπάρχουσα κατάσταση.
Δεν θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα μπορούσε η Χριστίνα Κοσμά – Μανταφούνη που ηγείται της Πρωτοβουλίας Πολιτών να πετύχει τα όσα θέλει και επιδιώκει σε συνεργασία με την παράταξη του κυρίου Χιωτάκη;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι αυτονόητη από την τροπή που πήραν τα πράγματα αλλά πολλοί από τους αναγνώστες δεν είχαν ίσως τον χρόνο ή την ενημέρωση να γνωρίζουν τους λόγους αυτής της διαφοροποίησης.
Με μια λέξη, άλλωστε τα λόγια της Πρωτοβουλίας Πολιτών είναι λίγα και σταράτα, η απάντηση στο ερώτημα που προηγήθηκε είναι ΟΧΙ!
Η προσπάθεια καλής συνεργασίας υπήρξε μακρά και επίπονη.
Τα θέματα διαφοροποίησης ήταν πολλά, όλα μελετημένα και βασισμένα στον εκσυγχρονισμό των δημοτικών πραγμάτων σε συμφωνία με τους πολίτες που όσο και αν εκλέγουν ως αντιπροσώπους τους δημοτικούς συμβούλους, διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν.
Η συνεργασία απέδειξε ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει όταν η δημιουργία είναι έρμαιο του παρορμητισμού ή διαδικασιών που λαμβάνονται ad hoc, ακόμα και στα πλαίσια κάποιας αισθητικής.
Το να διαχειρίζεσαι μια πόλη ασφαλώς δεν είναι εύκολο πράγμα. Αντίθετα το να ομιλείς έξω από τον χορό είναι εύκολο και το να σχολιάζεις ακόμα ευκολότερο... Το να συνθλίβεσαι από την καθημερινότητα είναι αναντίρρητα φθοροποιό και οι καλλίτερες των προθέσεων συχνότατα δεν καρποφορούν...
Δεν κατηγορεί και δεν εναντιώνεται επομένως κανείς στο έλλειμμα ενδιαφέροντος της τρέχουσας διοίκησης να βελτιώσει τα του τόπου μας. Δεν ισχυρίζεται ότι η τρέχουσα διοίκηση δεν είχε το ενδιαφέρον για ένα καλλίτερο τόπο για τους Δημότες.
Ήταν όμως ικανή, και εν πάση περιπτώσει ήταν όσο θα έπρεπε θαρραλέα για να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο με τον κόσμο και να λεει τα πράγματα με το όνομά τους;
Νομίζουμε πως ΟΧΙ.
Στην Πρωτοβουλία Πολιτών νομίζουμε πως ΟΧΙ, δεν ήταν θαρραλέα αρκετά η τρέχουσα διοίκηση για να λεει τα πράγματα με το όνομά τους ούτε είχε τη διοικητική υπεροχή ώστε να προγραμματίζει και να δημιουργεί με όραμα για τους δημότες της πόλης μας.
Δημιουργούσε βέβαια κάποιο έργο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα βοηθήματα των εκάστοτε ισχυρών της κεντρικής εξουσίας.
Αν αποφάσιζε ο τάδε υπουργός συνέβαλε ώστε να προχωρήσει η χρηματοδότηση των ποδηλατοδρόμων και αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα διαθέσιμα συνέβαλε στο να γίνει και η αναγκαία αναμόρφωση του κέντρου της πόλης στο οποίο η Κηφισιά υστερούσε δραματικά έναντι των περισσότερων γειτονικών δήμων.
Αν αντίθετα δεν είχε την διάθεση ή τους πόρους, το έργο έμενε στις καλένδες. Ή τρέχουσα διοίκηση επομένως ήταν έρμαιο των διαθέσεων της κεντρικής εξουσίας και το έργο της παρέμενε αποσπασματικό και οπωσδήποτε χωρίς όραμα και προοπτική...
Για να δούμε ένα μόνο παράδειγμα του τι σημαίνει αποσπασματικό έργο ας σκύψουμε για λίγο στον προβληματισμό των εμπόρων του υπερτοπικού κέντρου της Κηφισιάς, ιδιαίτερα υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης.
Κυριαρχεί η προσέλκυση του πελάτη και αυτό προϋποθέτει την εύκολη πρόσβασή του στην ζώνη του εμπορικού κέντρου.
Οι έμποροι της Κηφισιάς θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει εύκολη πρόσβαση με τα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς διότι μόνο αυτά υπάρχουν ουσιαστικά. Άλλωστε ποιος θα περίμενε να κατέβει ο ενδιαφερόμενος πελάτης με το ποδήλατό του από την Εκάλη, να ψωνίσει στο Lui Vuitton της Κηφισιάς και να επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι του έχοντας το πανάκριβο απόκτημά του στο καλαθάκι του ποδηλάτου του;
Η τρέχουσα δημοτική αρχή αν και είχε επίγνωση αυτής της αναγκαιότητας αποφάσισε να διαμορφώσει το κέντρο με τρόπο που μειώνει την πρόσβαση διότι κατά τους εμπόρους αφαιρέθηκαν οι αναγκαίες θέσεις στάθμευσης. Οι λόγοι ήταν κυρίως αισθητικοί. Βέβαια ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν γιατί οι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης παραμένουν συχνότατα άδειοι...
Σε αυτή την διελκυστίτηδα φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο διότι το θέμα κατέληξε με τους μεν να υποστηρίζουν την αναβάθμιση του κέντρου και τους δε την διατήρηση των θέσεων στάθμευσης. Και τα δυο δεν γίνονται ή μήπως όχι, μήπως δηλαδή υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός που απαιτεί προεργασία, αναλυτική σκέψη και ικανή διοίκηση έργου που παράγει λύσεις.
Δυστυχώς, ένα θέμα που για άλλες πόλεις του εξωτερικού αποτελεί αντικείμενο ρουτίνας εδώ κατέληξε σε γόρδιο δεσμό που δεν μπορούσε να λυθεί παρά να κοπεί από κάποιον που δεν είχε το ταλέντο διοίκησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Επιπλέον, στην εποχή μας, τους γόρδιους δεσμούς, δεν τους αφήνεις να εξελιχτούν αλλά τους αντιμετωπίζεις φροντίζοντας τα προβλήματα που οδηγούν σε αυτούς.
Για την πόλη μας μια τέτοια φροντίδα αποτελεί το να προσφέρεις έγκαιρα εναλλακτικές λύσεις που στην περίπτωση των θέσεων στάθμευσης είναι η εύρεση πρόσθετων χώρων που θα διευκόλυναν την προσπελασιμότητα των πελατών των καταστημάτων του εμπορικού κέντρου.
Πρόκειται για έργο που όσοι δεν το φρόντισαν έγκαιρα δημιούργησαν την άναρχη κατάσταση που ζούμε όποτε επισκεπτόμαστε τον γειτονικό Δήμο του Αμαρουσίου όπου η κατάσταση είναι τουλάχιστον τραγική.
Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης για να αυξήσεις τον χώρο των πεζών, διαμορφώνεις και την κατάλληλη συγκοινωνιακή υποδομή ώστε να εξυπηρετείται ικανοποιητικά η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που θα άφηναν μετά χαράς τα αυτοκίνητά τους στα γκαράζ των σπιτιών τους.
Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να ενεργοποιήσεις πέρα από το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης και τις διαδικασίες που θα ξεκολλήσουν το έργο κατασκευής του υπόγειου χώρου στην πλατεία Πλατάνου αλλά και να δημιουργήσεις τις προϋπόθεσης για τον επόμενο χώρο στάθμευσης διότι ούτε αυτός της Πλατείας Πλατάνου θα είναι επαρκής για τις απαιτήσεις του εμπορικού κέντρου της πόλης και των διακινούμενων πολιτών μέσω του ΗΣΑΠ.
Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να διαμορφώσεις ένα σχέδιο ολιστικής αντιμετώπισης του συγκοινωνιακού προβλήματος του νέου Καλλικράτειου Δήμου της Κηφισιάς που δεν εξαντλείται σε περιπτωσιακή αντιμετώπιση και δεν εστιάζει μόνο στα συμπτώματα αλλά και στα αιτία της πάθησης.
Η πόλη μας απαιτούσε και απαιτεί ακόμα περισσότερο σήμερα οτιδήποτε γίνεται με πρόβλεψη για το μέλλον όπου δεν χωρούν αντιθέσεις μεμονωμένων διεκδικήσεων και συμφερόντων αλλά το συμφέρον όλων των κατοίκων.
Όταν διαμορφώνεις λύσεις για εμπορικό κέντρο σε περιοχή που ασφυκτιά από έλλειψη ελεύθερων χώρων και λύνεις πότε το ένα θέμα και πότε το άλλο, πότε συγκλίνεις με τους καταστηματάρχες και πότε με τους κατοίκους, ένα είναι βέβαιο, ότι κάποια μέρα ο ένας από τους δυο θα γίνει εχθρός σου και εσύ θα αισθάνεται αποτυχημένος ενώ προσπάθησες, μόνο που προσπάθησες χωρίς προγραμματισμό, χωρίς μελέτη και χωρίς προοπτική μη αντιλαμβανόμενος ότι εκεί που έλυνες με την ad hoc μεθοδολογία σου το ένα πρόβλημα διαμόρφωνες ένα καινούργιο. Ότι πετύχαινες με το ένα το κατέστρεφες με το άλλο.
Οι έμποροι και οι καταστηματάρχες της Κηφισιάς θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους και να κατασκευάσουν αυτοί με δικές τους δυνάμεις το υπόγειο parking της Πλατείας Πλατάνου ενώ η κατασκευαστική να είναι απλά ο εκτελεστής του έργου. Όμως κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό. Κανείς στην τρέχουσα δημοτική διοίκηση δεν αναλογίστηκε ότι δεν χρειάζονται έξωθεν ενισχύσεις για να κατασκευαστεί ένας χώρος που θα εξυπηρετούσε συνολικά τους εμπόρους και μάλιστα με ανταγωνιστική πολιτική τιμών εφοσον ο κάθε έμπορος ή καταστηματάρχης θα έδινε στους πελάτες του την επιστροφή που ο ίδιος θα έκρινε σκόπιμη.
Θα είχαμε έτσι το πρώτο στάδιο στην υλοποίηση της ιδέας ενός ανοικτού εμπορικού κέντρου (Open Mall) που δεν είναι άλλο από την δομή συνεργασίας (πλεονεκτημάτων και υποχρεώσεων) που έχουν οι καταστηματάρχες στα κλειστά εμπορικά κέντρα.
Τότε δεν θα είχαμε γόρδιους δεσμούς και δεν θα τρέχαμε να τους κόψουμε ασθμαίνοντας και όπως - όπως...
Το παράδειγμα αντιμετώπισης της επάρκειας χώρων στάθμευσης του εμπορικού κόσμου της Κηφισιά σε καμία περίπτωση δεν εξαντλεί την έλλειψη προγραμματισμένου έργου όπως το οραματίζεται και το καταγράφει η Πρωτοβουλία Πολιτών.
Αν οι αναγνώστες μου προσέξουν το ενημερωτικό υλικό της συγκεκριμένης παράταξης θα παρατηρήσουν ότι οι προτάσεις μας δεν είναι υποσχεσιολογικές.
Δεν τάζουμε γιοφύρια όπου δεν υπάρχουν ποτάμια και όταν τάζουμε έργα αυτά είναι προϊόν μελέτης και πραγματιστικής κοστολόγησης.
Δείτε για παράδειγμα την πρόταση της συγκοινωνιακής κάλυψης του νέου Καλλικράτειου Δήμου όπου αναφέρονται συχνότητες δρομολογίων και κόστη λειτουργίας και συντήρησης των μέσων και των ανθρώπων που απαιτούνται για την υλοποίησή της.
Οι προτάσεις επομένως της Πρωτοβουλίας Πολιτών βασίζονται σε ότι θα φέρει την πόλη μας στη νέα εποχή, σε μια περίοδο δύσκολη που η εφευρετικότητα, η οργάνωση και προπαντός η ικανότητα διοίκησης θα κάνουν την αναγκαία διαφορά ιδιαίτερα όταν θα λείπει το χρήμα που εύκολα διετίθετο μέχρι σήμερα.
Η Πρωτοβουλία Πολιτών δεν υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, και δεν λεει πολλά αλλά λίγα και σταράτα διότι σέβεται τους δημότες που ευελπιστεί ότι θα την τιμήσουν με την ψήφο τους.
Ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε μια νέα προοπτική για την περιοχή μας.
Οι γάτες, τα δένδρα και οι προεκλογικές υποσχέσεις...
«Ήρθε ο καιρός πάλι που το μόνο που θα διαβάζουμε είναι τα "εκπληκτικά" κατορθώματα των πολιτικών μας εκπροσώπων στους δήμους! π.χ. Με τη συμβολή μου και τις ατελείωτες προσπάθειες μου, 2 γάτες κατέβηκαν από ένα δέντρο! ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ για να κατεβάσω και τις δικές σας γάτες!..."
Τάκης Καραλίβανος
Με αρκετή δόση χιούμορ περνά ένα μήνυμα που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο... Αισθάνομαι ότι θα βρίσκει σύμφωνους και πολλούς από εσάς... Μπορεί η δική σας εμπειρία να μην προέρχεται από υποσχέσεις για τη σωτηρία των γάτων σας αλλά τι σημασία έχει αφού όποια και αν είναι η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.
Ακόμα και αν είναι σοβαρότερη, ακόμα και αν αφορά εσάς προσωπικά, τη γειτονιά σας, τον δρόμο σας και την ποιότητα ζωής σας τι σημασία έχει αφού μετά τις εκλογές θα παραμείνει υπόσχεση και η ποιότητα ζωής σας δεν έχει παρά ελάχιστες πιθανότητες να καλυτερεύσει;
Μα θα πείτε, έτσι είναι ο κόσμος μας, με τις ατέλειές του, με τις υποσχέσεις του που δεν έρχονται ενώ εμείς τις περιμένουμε διακαώς ή τις προσφέρουμε και οι ίδιοι αφειδώς, μάλιστα και εμείς που τελικά μένουμε όσο εκτεθειμένοι και εκείνοι...
Θα το έχετε παρατηρήσει, όχι μόνο σε προεκλογικές περιόδους αλλά και στην καθημερινότητά σας, στο περιβάλλον σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας.
Πόσες φορές δεν είπατε ότι θα βοηθήσετε κάποιον γνωστό ή πάλι άλλες φορές δεν υποσχεθήκατε στους δικούς σας ότι θα κάνετε κάτι ξεχωριστό για αυτούς... αλλά τελικά μείνατε στα λόγια.
Είναι νομίζω στη φύση του ανθρώπου να λεει και να υπόσχεται πολλά περισσότερα από εκείνα που είναι εφικτό να υλοποιήσει... Είμαστε από τη φύση μας πληθωρικοί και έτσι καταλήγουμε να είμαστε και αισιόδοξοι.
Για φανταστείτε πόσο μίζερος θα ήταν ο κόσμος μας αν κάναμε ακριβώς και μόνο όσα μπορούσαμε... Θα ήμασταν μηχανές. Δεν θα παρεκκλίναμε καθόλου ενώ τη χαρά και το άγχος της προσμονής θα αντικαθιστούσε η απολυτότητα και η ακρίβεια του προσδιορισμένου να γίνει οπωσδήποτε, ο κόσμος να χαλάσει...
Η ζωή ίσως να έχανε το νόημα της... Δεν θα ήταν χαρά αυτή διότι θα της έλειπε το απρόοπτο, η διαφοροποίηση και η αγωνία του εφικτού. Θα γίνει άραγε ή δεν θα γίνει, να τον καλέσω στο τηλέφωνο να δω αν το θυμάται, μήπως το ξέχασε κιόλας, μήπως θέλει να του εξηγήσω τι ακριβώς περιμένω από αυτόν και πόσο σημαντικό είναι για μένα;
Όλα αυτά τα ερωτήματα, οι αγωνίες και τα συναισθήματα θα ήταν απόντα. Οι υποσχέσεις θα ήταν όσο σίγουρες και οι ράγες των τροχιοδρομικών μέσων...
Άρα, μήπως είναι ώρα να πούμε στο Καραλίβανο να το ξανασκεφτεί διότι έτσι είναι ο κόσμος μας, ο ανθρώπινος κόσμος, ο κόσμος με αισθήματα και με ελαττώματα, ο κόσμος με ανθρώπινα χαρακτηριστικά τέλος πάντων;
Έτσι είναι ο κόσμος, υποσχεσιάρης, και οι υποσχέσεις του ανάλογες με τη φαντασία και τις επιδιώξεις του καθενός.
Αν κάποιος θέλει να κερδίσει την αγάπη παριστάνει τον ρομαντικό μέχρι να το ξεχάσει τρία ραντεβού πάρα πέρα...
Αν θέλει να κερδίσει τις δημοτικές εκλογές, γίνεται πληθωρικός και ακατάσχετος σε υποσχέσεις, όπως τα «καλά» εκείνα χρόνια που μας υπέσχοντο γιοφύρια ακόμα και όταν δεν είχαμε ποτάμια... Θα μας έφτιαχναν βέβαια και τα ποτάμια για να δικαιολογήσουν τα γιοφύρια εκ των υστέρων.
1. Οι υποσχέσεις δεν είναι νταλαβέρι ή συναλλαγή.
Σήμερα όμως, με τον συγκλονισμό που προκάλεσα η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές προεκτάσεις της, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όταν υπόσχεσαι πρέπει να έχεις σκεφτεί ότι οι υποσχέσεις σου είναι πολύ πιθανό να γίνουν πραγματικότητα. Αν είναι ρεαλιστικές και το κυριότερο αν διαθέτεις τους ανθρώπους ώστε το κάθε τι που λες να δουλευτεί με έγνοια για το συμφέρον εκείνων που αφορούν και όχι των άλλων που θα επιδιώξουν τα ανείπωτα και σκοτεινά οφέλη του νταλαβεριού, τότε η πιθανότητα να κερδίσεις τις εντυπώσεις είναι μεγάλη.
Οι υποσχέσεις σε καμία περίπτωση δεν είναι νταλαβέρι αλλά έκφραση ευθύνης και γιαυτό πρέπει να εκστομίζονται αφού έχουν μελετηθεί στην κάθε τους λεπτομέρεια...
Δεν υπόσχεσαι γιοφύρια όταν χρειάζεσαι πρώτα τους δρόμους που οδηγούν σε αυτά και δεν φτιάχνεις γρήγορους δρόμους για να συναντάς στις εξόδους τους το χάος όπως συνεχίζει να συμβαίνει με την Αττική Οδό.
Δεν υπόσχεσαι έργα που είναι μέσα στη βασική ροή των καθηκόντων σου ως εκλεγόμενου άρχοντα ενός τόπου και θεωρούνται αυτονόητα. Δεν επιδιώκεις να γίνεις δήμαρχος π.χ. με καμπάνια την αντιμετώπιση των βοθρολημμάτων διότι αυτό είναι τόσο αναγκαίο ως έργο που δεν χρειάζεται να το διαλαλήσεις... Εννοείται!
Είναι σαν να λες ότι θα φέρεις τον ηλεκτρισμό στα σπίτια εν έτη 2010... Αν υπάρχει ακόμα περιοχή χωρίς ηλεκτρισμό, πράγμα παράξενο, θα είναι διότι η περιοχή είναι παράνομη και με την εξαγγελία σου μπορεί και να εκτεθείς ως συνεργός της παρανομίας.
2. Τι θέλει ο κόσμος σου.
Όταν υπόσχεσαι πρέπει να ξέρεις τι θέλει ο κόσμος σου και για να το ξέρεις πρέπει να τον ακους με προσοχή. Και αφού τον ακούσεις θα πρέπει να αξιολογήσεις ανεξάρτητα το κάθε ζητούμενο και να διαμορφώσεις ένα πρόγραμμα που θα έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί...
Δεν θα υπόσχεσαι γενικά για πολεοδομικές παρεμβάσεις όταν ξέρεις ότι δεν είναι στο χέρι σου να τις υλοποιήσεις και αν με κάποιο τρόπο αισθάνεσαι ότι θα τα καταφέρεις ας αφήσεις να το μάθουν και εκείνοι που τους αφορούν.
Δεν θα υπόσχεσαι έργα χωρίς αυτοί να συμμετέχουν είτε άμεσα συνεργαζόμενοι μαζί σου είτε έμμεσα με το να σε κάνουν να αισθανθείς την αναγκαιότητα του έργου για αυτούς.
Αν είναι π.χ. να φτιαχτεί ένα γυμναστήριο, αφού διαμορφώσεις τη μελέτη με την βοήθεια κάποιου αξιόπιστου μελετητικού γραφείου, την παρουσιάζεις, καθορίζοντας τα χρονικά της πλαίσια και αν δεν τα καταφέρεις επανέρχεσαι και εξηγείς ή στη χειρότερη περίπτωση εγκαταλείπεις... Όταν δεν μπορείς δεν έχει νόημα να επιμένεις... Κάποιος άλλος θα είναι ποιο αποτελεσματικός και θα τα καταφέρει καλλίτερα...
Αν υπόσχεσαι μια αγορά ή μια απαλλοτρίωση δεν την φέρνεις ξανά και ξανά ως πολύφερνη νύφη στο προσκήνιο, και μετά την επιστρέφεις στην αφάνεια του γυναικωνίτη όπως συμβαίνει με την Μπομπονιέρα.
Αν υπόσχεσαι ένα χώρο στάθμευσης, βγάζεις μια περίληψη της μελέτης και την δημοσιοποιείς στο κοινό ώστε όλοι να καταλάβουν και να σε δεσμεύσουν σε όσα υπόσχεσαι.. Δεν λες θα φτιάξω ένα χώρο στάθμευσης με την τάδε εταιρεία που κέρδισε τον διαγωνισμό αλλά εξηγείς και γιατί τον κέρδισε, όχι διότι απλά μειοδότησε αλλά και διότι υπήρχαν πρόσθετα ή παράπλευρα οφέλη για όλους. Όμως πηγαίνεις ακόμα παρακάτω διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο τιμολογιακής πολιτικής ώστε να μάθει ο κόσμος ότι δεν θα υπάρξουν απλά θέσεις στάθμευσης αλλά θα είναι λογικά τιμολογημένες διότι αν είναι τιμολογημένες με το κόστος των σημερινών ιδιωτικών θέσεων στάθμευσης άστο καλλίτερα... Δεν πρόκειται για έργο για τον λαό, δεν πρόκειται για παροχή στους δημότες ούτε στους καταρρέοντες λόγω κρίσης καταστηματάρχες. Πρόκειται για έργο για να βγάλει ότι καταφέρει ένας ακόμα κατασκευαστής...
3. Πόσα από αυτά που λες είναι όπως τα λες, πόσα αντέχουν στο φως της δημοσιότητας, πόση διαφάνεια προτείνεις;
Ακόμα και αν τα όσα υπόσχεσαι καταφέρεις να τα υλοποιήσεις, το θέμα είναι το πως ακριβώς θα τα υλοποιήσεις... Δυο έργα μπορεί να κοστίζουν και να είναι φαινομενικά ίδια αλλά το τι συνέβη στη διαδρομή μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό. Αν τα χρέη του Δήμου μειώθηκαν κατά ένα σημαντικό ποσοστό την τρέχουσα περίοδο δεν σημαίνει ότι αυτό είναι αξιοθαύμαστο πριν μαθευτεί και ο τρόπος που μειώθηκαν.
Εξοφλήθηκε ένα μεγάλο μέρος; Αναχρηματοδοτήθηκε ένα άλλο και σε τι βάθος χρόνου; Ποιος είναι ο ορίζοντας της αποπληρωμής και το επιτόκιο δανεισμού διότι δάνεια παίρνουν πολλοί αλλά το ένα με το άλλο διαφέρουν όσο τα spreads πριν και μετά την ομολογία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των απατεώνων.
Η διαφάνεια δεν είναι ούτε γραφειοκρατική ούτε ένας ενοχλητικός μπελάς όπως θεωρείται σχεδόν από όλες τις δημοτικές διοικήσεις αλλά απαιτείται για να υπάρχει δομή, συνέπεια και προγραμματισμός. Η χρήση του διαδικτύου επιτρέπει την ανάρτηση της κάθε πληροφορίας και τόσο άμεσα που η γραφειοκρατία βρίσκει τον μάστορά της...
4. Μη λες πολλά διότι αφήνεις να εννοηθεί ότι δεν θα κάνεις ούτε τα λίγα.
Η υποσχεσιολογία μέσα από βαρύγδουπες συνεντεύξεις και πληθώρα υπεσχομένων δεν κερδίζει παρά την αδιαφορία των δημοτών. Ένας ψηφοφόρος προτιμά ένα καθαρό και ειλικρινές βλέμμα... Θέλει να νιώσει ότι μαζί του και όχι χωρίς αυτόν θα γίνουν όσα έργα τελικά υλοποιηθούν διότι έτσι θα νιώσει ότι στον τόπο του περνά η γνώμη του και θα χαρεί γιαυτό.
5. Να έχεις τους ψηφοφόρους συμμάχους αλλά τον ψηφοφόρο όχι...
Το να ακούς τα ζητούμενα από τους ψηφοφόρους και τους δημότες είναι ευνόητο και λογικό διότι αυτό που θέλουν δεν υπαγορεύεται από ιδιοτέλεια όταν αφορά το συμφέρον των πολλών. Όταν όμως είναι η απαίτηση εκείνου ειδικά του δημότη που έρχεται και ξαναέρχεται επιμένοντας και ξαναεπιμένοντας, τότε κάτι στραβό συμβαίνει και η συναλλαγή είναι το επόμενο εύκολο και αμαρτωλό βήμα...
6. Να μη διεκδικείς προσβάλλοντας το πρόγραμμα του άλλου αλλά προτείνοντας αντί του άλλου.
Οι δημοτικοί υποψήφιοι που χρίζονται διακατέχονται συνήθως από την μανία να προσβάλουν τους αντιπάλους τους με μύρια όσα άσχετα και κομματολαγνικά που εκτός του ότι είναι συχνά αβασάνιστα δοσμένα είναι και προκλητικά διαμορφώνοντας ένα κλίμα πόλωσης που δεν φέρνει ψήφους αλλά απέχθεια ανθρώπινη και πολιτική.
Όταν λες ότι ο τάδε πολιτικός αρχηγός έχει τη λύση και μαζί του θα πας για να την υλοποιήσεις μάλλον καμία λύση δεν έχεις στο μυαλό σου βλάπτοντας ακόμα και εκείνον που σε έχρισε...
Όταν χρίζεσαι για να πάρεις ένα αβαντάζ είναι καλύτερα να αφήσεις την κούρσα διότι ο αγώνας είναι σκάρτος από την αρχή...
7. Να είσαι καινοτόμος διότι είναι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουμε εν μέσω μειωμένων οικονομικών μέσων.
Η χώρα μας βρίσκεται στα τελευταία σκαλιά της καινοτομίας... Η καινοτομία δεν συνίσταται στην αυθόρμητη εξυπνάδα που χαρακτηρίζει το λαό μας αλλά στο να περάσει αυτή την εξυπνάδα σε ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Να βάλει δηλαδή το νου του να σχεδιάσει κάτι καινούργιο που θα αντικαταστήσει ότι απαιτούσε περισσότερο χρήμα, κόπο και χρόνο για να υλοποιηθεί.
Καινοτομία όμως είναι και η ικανότητα να εφαρμόζεις καινοτόμες ιδέες άλλων ώστε να μην ανακαλύπτεται ο τροχός ξανά και ξανά.
Καινοτομία είναι να έχει π.χ. κάποιος στον ΟΣΚ την ευφυΐα να διαμορφώσει 5 σχέδια σχολείων για να χαμηλώσει το κόστος τους στο μισό επιβάλλοντας στους εργολάβους τα κόστη και το πλαφόν υλοποίησης και όχι να δίνει ένα τυχαίο, όσο και αν είναι χρήσιμο, ποσό σήμερα επειδή του το είπε στο αυτί κάποιος υπουργός...
Καινοτομία είναι να μπορεί ο Δήμος να μειώνει συνεχώς τα κόστη των υπηρεσιών του αυξάνοντας συνεχώς τις υπηρεσίες που προσφέρει...
Καινοτομία είναι να εφαρμόζει την τεχνολογία και να αγνοεί τις σειρήνες με την ψευτοσυνδικαλιστική επίφαση που αρνούνται την χρήση των GIS στα μεταφορικά μέσα.
Καινοτομία είναι όχι απλά να στέλνεις κοινωνικά ή φιλικά μηνύματα στο Facebook αλλά να κάνεις το facebook πλατφόρμα λήψης αιτημάτων πολιτών.
8. Να ξέρεις ότι όσα μπορούν να γίνουν με ελάχιστα χρήματα είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που απαιτούν πακτωλούς χρημάτων.
Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε περισσότερες ανάγκες και λιγότερα χρήματα για να τις υλοποιήσουμε.
Άρα η επιτυχία του υποψήφιου δημάρχου θα κριθεί από τις προτεραιότητές του στη θεσμοθέτηση νέων δομών και στον εκσυγχρονισμό παλαιότερων που θα κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και ποιοτικότερη.
Αν θέλεις πράσινο μη μιλάς για το πράσινο και μη εξαγγέλλεις σαράντα φορές την μετατροπή της Πεντέλης σε δρυμό αλλά κάντο και αν δεν μπορείς μόνος πάγαινε στον νέο περιφερειάρχη και μη φύγεις από το γραφείο του αν δεν σφίξετε τα χέρια δεσμευόμενοι ότι θα πατε μαζί σε αυτό το έργο.. . Το πράσινο και η αυστηροποίηση των κανόνων επέκτασης των σχεδίων πόλεων δεν είναι έργο ευχής αλλά έργο αγώνα. Αν το προσπαθήσεις με ευχές θα χάσεις τον αγώνα αλλά και «τα αυγά και τα πασχάλια» που λεει ο λαός; Και ο λαός από εδώ και εις το εξής θα το εννοεί ώστε κανείς εκπρόσωπός του δεν θα έχει την ευχέρεια να τον αγνοεί.
Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών.
Οι Χαλασοχώρηδες και οι εκλογές, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 22α Οκτωβρίου 2010)
Αυτή την Παρασκευή τα σενάρια για ένα προεκλογικό κείμενο ήταν πολλά αλλά με κέρδισε ο Παπαδιαμάντης.
Ο εθνικός μας διηγηματογράφος, στο διήγημα του «Οι Χαλασοχώρηδες» δίνει στο χαρακτηριστικό γλωσσικό του ιδίωμα (παρά τις παρεμβάσεις όπως η μετατροπή του σε μονοτονικό) τροφή στην σκέψη όσων αναζητούν την ψήφο των εκλογέων. Το διήγημα δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολη το 1892.
Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί μέρος ενός διαλόγου μεταξύ ενός ξένου στον τόπο των Χαλασοχώρηδων και του ντόπιου Λέανδρου Παπαδημούλη. Οι τονισμοί και οι επισημάνσεις είναι του γράφοντος.
«… Τώρα, δεν τους βλέπεις και τα δύο κόμματα δια ποίων μέσων προσπαθούν να κερδίσουν την εκλογήν;
Δεν βλέπεις τα δύο πρακτορεία των ανοικτά, φανερώς ενεργούντα, δεν ακούεις κρυφομιλήματα όπισθεν πάσης θύρας και πάσης γωνίας της οδού, δεν βλέπεις τα τρεξίματα και τους ιδρώτας των οργάνων των, δεν ακούεις τον κρότον των χαλκίνων κερμάτων όπισθεν των λογιστηρίων;
Δεν βλέπεις απλοϊκούς εκλογείς να βαδίζουν και να κοντοστέκονται, να εξάγουν την χείρα από την τσέπην και να μετρούν δεκάρες;
Και ο λαλών έδειξεν εις τον ακροατήν του γέροντα χωρικόν, όστις, εξελθών του πρακτορείου των Χαλασοχώρηδων, είχε σταθεί ενώπιόν των κρατών φυσέκιον τεσσάρων δραχμών, το οποίον έσχισε κι εμέτρα, διά να ίδει αν ήσαν σωστές οι δεκάρες. Εφαίνετο οινοβαρής και ηκούετο ο μονόλογος και οι ψιθυρισμοί του:
«Τέσσαρες δραχμές βάσταξ’ η ψυχή του;… τέσσαρες, όχι παραπάνω… έχουμε και λέμε, μία, δύο, τρεις, τέσσαρες, πέντε, εξ, εφτά, οχτώ, εννιά… μία δραχμή…
Έχουμε και λέμε…»
Κι επειδή ευκόλως έχανε τον λογαριασμόν, ήρχιζεν εξ αρχής πάλιν.
Τους βλέπεις ή όχι; επανέλαβεν ο λαλών.
Τους βλέπω, απήντησεν ο ομολητής του.
Λοιπόν, αύριον, να έχεις όρεξιν ν’ ακούεις τα παράπονα των ηττημένων. Όσοι θα είναι εν αποτυχία θα χαλάσουν τον κόσμον με τις φωνές, θα κατηγορούν τους νικητάς επί χρήσει αισχρών μέσων, θα υποβάλουν φοβεράς ενστάσεις, θα προσβάλουν το κύρος της εκλογής, λόγω ότι το αποτέλεσμα επετεύχθη διά δωροδοκίας. Ούτε θα τους τύπτει η συνείδησις επί τω ότι και αυτοί μετήλθον το αυτό μέσον. «Ουδέ φοβούνται τον Θεόν, ότι εν αυτώ κρίματί εισι».
Δι’ αυτό λοιπόν συ δεν πηγαίνεις να ψηφοφορήσεις; ηρώτησεν ο άλλος.
Ο ούτως ερωτήσας ήτο ξένος, παρεπιδημών προς καιρόν εν τη νήσω. Ο δε εξ αρχής ομιλών εκαλείτο Λέανδρος Παπαδημούλης και κατήγετο εκ του τόπου.
Είχε κατέλθει μετά πολλά έτη νοσταλγός εξ Αθηνών, όπου συνήθως διέτριβεν, ασχολούμενος εις έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος.
Ήτο υψηλός, υπερτριακοντούτης, με μαύρην κόμην και γένειον, μελαψός, με αδρούς χαρακτήρας, πενιχρός την αναβολήν, πτωχαλαζών, τρέφων αλλοκότους ιδέας. Περί το δειλινόν, ο ξένος φίλος του, περίεργος ως πας άνθρωπος, τον είχε παρακαλέσει και μετέβησαν ομού αντικρύ του σχολείου, όπου σταθέντες παρά τινα γωνίαν εθεώντο την εκλογικήν κίνησιν.
Όχι δι’ αυτό, ανένευσεν εντόνως ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Αι ατομικαί ιδέαι μου, φίλε, δεν φαίνονται να έχωσι τίποτε το πρακτικόν και διά τούτο δεν αγαπώ να τας εκθέτω. Σέβομαι άλλως τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδος μου και δεν θέλω να ομολογήσω ότι είμαι απολυταρχικός και ότι δεν πρεσβεύω την καθολικήν ψηφοφορίαν. Αλλά και αν σου έλεγα τοιούτο τι, θα εχρειάζετο να σου αναπτύξω διά μακρών το θέμα, να δαπανήσω μάτην πολλάς λέξεις, να σου κλέψω τον πολύτιμον καιρόν σου, χωρίς ελπίδα όχι να πεισθείς αλλ’ ουδέ να μ’ εννοήσεις και μου αποδώσεις εν μέρει δίκαιον τουλάχιστον. Απλώς σου λέγω ότι παραιτούμαι δικαιώματος το οποίον δεν με ωφελεί, ουτ’ εμέ ούτε τους άλλους.
Όσον αφορά την δωροδοκίαν, μη πιστεύεις ότι την βλελύττομαι τόσον, όσον φαίνομαι. Είναι άλλαι πολύ χειρότεραι εκλογικαί διαφθοραί. Το κατ’ εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.
Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο ξένος.
Ναι· φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι’ όλα τα πράγματα.
Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας.
Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν.
Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης...
Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος.
(Οι δυο συζητηταί συνεχίζουν τον διάλογο για την υποκρισία των ηθικολογούντων χάριν της ψηφοθηρίας. Ο Λέανδρος Παπαδημούλης τα βάζει με την ουσία της ανηθικότητας που εκφράζεται από την πλουτοκρατία...)
Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.
Και ύστερον λέγεις ότι η δωροδοκία εις τας εκλογάς είναι μικρόν κακόν; παρετήρησεν ο ξένος.
Ναι, διότι κινδυνεύω να πάθω το αυτό πάθημα, εφ’ ω κατέκρινα τους ευθηνούς ηθικολόγους των ημερών μας, απήντησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Να πέσω δηλαδή εις το εσπαρμένον σκοπέλους πέλαγος των γενικοτήτων. Αλλ’ ιδού επανέρχομαι εις το προκείμενον.
Ο λόγος, δι’ όν θεωρώ την δωροδοκίαν ως το μικρότερον κακόν είναι ότι ως είδος εκλογικής διαφθοράς την υπάγω εις το γένος της συναλλαγής.
Συναλλαγή είναι η εν πρυτανείω σίτησις, αι εκ του δημοσίου ταμείου παροχαί, τα ρουσφέτια.
Συναλλαγή είναι και η εις παρανόμους δίκας προστασία.
Συναλλαγή είναι και η προς παραγραφήν οφειλομένων φόρων συνδρομή και η παράνομος εξαίρεσις κληρωτών.
Συναλλαγή είναι και η δωροδοκία.
Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικώτερος;
Εκείνος όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων ή εκείνος όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού;
Εκείνος όστις πληρώνει εκ του θυλακίου του ή εκείνος όστις πληρώνει εκ των χρημάτων του έθνους, χρημάτων ξένων, τα οποία εις την Ελλάδα μάλιστα εσυνηθίσαμεν όλοι να θεωρούμεν έρμα και σκοτεινά; Ποίος είναι πλέον γαλαντόμος;
Βεβαίως, εκείνος που πληρώνει από την τσέπην του, απήντησεν αδιστάκτως ο ξένος.
Βλέπεις; Ιδού διατί μισώ τας γενικότητας και επιθυμώ να ειδικεύω.
Ομιλώ σχετικώς όχι απολύτως. Δεν λέγω ότι η δωροδοκία είναι καλόν τι, λέγω ότι είναι το ολιγώτερον κακόν. Και σημείωσε ότι ουδείς ποτε εκλέγεται βουλευτής διά της δωροδοκίας. Ο απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και αν αγοράσει ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεχθεί. Πριν κατέλθει εις τον αγώνα, θα υποδυθεί την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέσει την δημοτικότητα ως κόθορνον. Θα φροντίσει ν’ αποδώσει μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ των δύο αντιπάλων, μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος, όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κι επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Ας εξετάσωμεν τώρα, εξηκολούθησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης, πόθεν και πώς, αφού η πλουτοκρατία είναι δεδομένον τι και αναπόδραστον κακόν, ας εξετάσωμεν πώς εγεννήθη, πώς γεννάται φυσικώς η δωροδοκία.
Υπόθεσε, φίλε, ότι σ’ εκυρίευσε και σε έξαφνα η φιλοδοξία του Γιαννάκου του Χαρτουλάριου, ότι επεθύμησες να γίνεις βουλευτής διά να υπηρετήσεις το έθνος.
Διά να επιθυμήσεις τούτο, σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα.
Εξέρχεσαι εις την αγοράν, βγάζεις λόγον και παρακαλείς τους προσφιλείς συμπολίτας να σε τιμήσωσι διά της ψήφου των. Αλλ’ είσαι άραγε εις θέσιν να ηξεύρεις πόσοι εκ των προσφιλών συμπολιτών σου είναι χορτάτοι και πόσοι δεν είναι;
Μην αμφιβάλλεις ότι οι πλείστοι είναι πεινασμένοι, διότι αν δεν ήσαν, όλοι θα έβγαζαν κάλπας διά να γίνουν βουλευταί. Αλλά μεταξύ των ακροατών σου, μεταξύ των προσφιλών σου συμπολιτών, δυνατόν, πιθανόν, βέβαιον μάλιστα ότι ευρίσκονται τινές, εις, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, κατά γράμμα πεινασμένοι. Τώρα, την ημέραν της εκλογής, πώς απαιτείς να υπάγει άνθρωπος πεινασμένος, άνθρωπος όστις θα ψαύει την κοιλίαν του ως έγχορδον όργανον, άνθρωπος όστις δεν θα έχει την δύναμιν να ίσταται και να βαδίζει, πώς απαιτείς τοιούτος άνθρωπος να υπάγει να ψηφοφορήσει εις την κάλπην σου και να σου δώσει μάλιστα λευκήν ψήφον; Φυσικόν είναι, αφού θα λάβει τον κόπον προς χάριν σου, να του δώσεις τουλάχιστον να φάγει δι’ εκείνην την ημέραν.
Εάν δεν του δώσεις χρήματα, θα του προσφέρεις γεύμα. Και τούτο δωροδοκία δεν είναι; Ή θα του στείλεις κατ’ οίκον βακαλιάρον και σαρδέλλες και οίνον. Δωροδοκία και τούτο. Εάν δεν σπεύσεις εγκαίρως συ, θα σε προλάβει ο αντίπαλός σου, όστις θα φορεί τον κόθορνον της φιλανθρωπίας αμφιδεξιώτερον.
Ιδού πόθεν εγεννήθη η δωροδοκία. Πώς θέλεις να ενδιαφέρεται ο αγρότης, ο βοσκός, ο πορθμεύς, ο ναύτης, ο εργάτης, ο αχθοφόρος, πώς θέλεις να ενδιαφέρονται διά τον Καψιμαΐδην και τον Γεροντιάδην αν θα γίνωσι βουλευταί ή όχι;
Εκείνοι είναι χορτάτοι και τρέφουσιν όνειρα, φιλοδοξίας, ούτοι πεινώσι και θέλουν να φάγωσι. Δεν έχουσιν οι πτωχοί μεγάλας αξιώσεις. Δεν περιμένουν διορισμούς και παχέα ρουσφέτια από την Κυβέρνησιν. Αλλ’ αφού θητεύουσιν επιπόνως και δεν επαρκούν να τραφώσιν εκ του ιδρώτος των, αφού οι λεγόμενοι αντιπρόσωποί των δεν παύουν να ψηφίζωσιν ελαφρά τη καρδία φόρους και φόρους και πάλιν φόρους, ας τους θρέψωσιν επί μίαν ημέραν εκ του βαλαντίου των.
Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν, κατά ποίον άλλον τρόπον θ’ αποκτώνται τ’ αξιώματα; Πράγμα το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον διά χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα. «Ουδέν κακόν άμικτον καλού».
Ευτύχημα μάλιστα νομίζω ότι δεν ανεφάνη επιφανής τις πολιτευτής εις τα μέρη ταύτα.
Πώς είπες; ηρώτησεν απορήσας ο ξένος.
Λέγω ότι λογίζομαι ως ευτύχημα το ότι δεν ανεφάνη τις εκ των λεγομένων επιφανών πολιτευτών εις τας νήσους ταύτας.
Ενθυμούμαι τι συνέβη προ πολλών ετών, όταν είχε γίνει τις υπουργός, βουλευτής γείτονος επαρχίας. Οι κουρείς έκλεισαν τα κουρεία των, οι καφεπώλαι τα καφενεία των,
οι υποδηματοποιοί επώλησαν τα καλαπόδια των. Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προχειρισθεί εις υγειονομοσταθμάρχην.
Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν. Ο εκ της γείτονος επαρχίας υπουργός μας τον είχε στείλει ως δείγμα περίεργον υπαλλήλου.
Ο Θεός μάς ελυπήθη και δεν παρεχώρησε να γεννηθεί επιφανής τις εδώ, εσκλήρυνε δε την καρδίαν μας και δεν εδέχθημεν εισβολήν ξένου υποψηφίου. Ιλιγγιώ να φαντασθώ τι θα εγίνετο. Όλοι οι πορθμείς θα εγκατέλειπον τας λέμβους των, οι κυβερνήται θα έρρπτον έξω τα πλοία των, οι ναυπηγοί θα επετούσαν τα εργαλεία των και θα εζήτουν δημοσίας θέσεις. Διότι μη νομίσεις ότι η θεσιθηρία γεννάται μόνη της. Τα δύο κακά αλληλεπιδρώσιν. Η ακαθαρσία παράγει φθείρα και ο φθειρ παράγει την ακαθαρσίαν.
Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν.
Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών, τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων, τα οποία αποζώσιν εξ αυτού, παχυνόμενα επιβλαβώς, σηπόμενα, ζωύφια βλαβερά, ύδατα λιμνάζοντα, παράγοντα αναθυμιάσεις νοσηράς, πληθύνοντα την ακαθαρσίαν.
Ευτυχώς δεν υπήρξεν ενταύθα έδαφος κατάλληλον, διά να γεννηθεί το θρέμμα το καλούμενον επιφανής και ούτως απηλλάγημεν της τοιαύτης αθλιότητος μέχρι της ώρας.
Η δωροδοκία δε την οποίαν βλέπεις τόσον γενικευμένην ως εκλογικόν όπλον, είναι κατ’ εμέ το μικρότερον κακόν. Όστις όμως δυσφορεί επί ταύτη ας μη μετέχει του εκλογικού αγώνος, μήτε ως εκλογεύς μήτε ως εκλέξιμος. «Κυάμων απέχεσθε…»
Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών.
Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή προοπτική.
(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 15η Οκτωβρίου 2010)
Το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά απονεμήθηκε φέτος στους καθηγητές οικονομικών Peter Diamond, Dale Mortensen και Chris Pissarides για το ερευνητικό τους έργο στην αγορά αναζήτησης εργασίας.
Η μελέτη τους συμβάλει στην κατανόηση του γιατί υπάρχουν ταυτόχρονα κενές θέσεις εργασίας και ανεργία, ανέφερε η Ακαδημία Σουηδικών Επιστήμών που απένειμε το βραβείο και συνέχισε τονίζοντας ότι «Τα ερευνητικά του μοντέλα μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους η ανεργία, οι κενές θέσεις εργασίας και οι μισθοί επηρεάζονται από το ρυθμιστικό πλαίσιο και την οικονομική πολιτική»
Βέβαια στην Ελλάδα, με τα στοιχεία που παρέχονται από τις επίσημες πηγές κανένα μοντέλο κατανόησης της οικονομικής πολιτική δεν μπορεί να προκύψει διότι από ψευδή στοιχεία προκύπτουν ανόητα συμπεράσματα...
Στα οικονομικά, από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές είναι ότι όταν τροφοδοτείς τα ερευνητικά σου μοντέλα με στοιχεία σκουπίδια παραλαμβάνεις αποτελέσματα σκουπίδια... “Garbage in garbage out” είναι η λιτή αγγλική έκφραση.
Όμως, το πολύ ουσιαστικό στην απονομή αυτού του βραβείου είναι ότι ο Chris Pissarides (Χρήστος Πισσαρίδης) είναι Ελληνοκύπριος την καταγωγή και καθηγητής της London School of Economics. Άρα πέρα από την μελέτη των συντελεστών που επηρεάζουν την ανεργία έχει εντρυφήσει με τους συνεργάτες του σε θέματα που αφορούν την σύγχρονη κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα από την εποχή που η Ελλάδα έγινε το μαύρο πρόβατο και ταυτόχρονα το πειραματόζωο των προσαρμογών της Νέας Οικονομικής Πολιτικής που θα ισχύσει στην ΕΕ.
Την περασμένη εβδομάδα, σε διαδοχικά φύλα της Οικονομικής Καθημερινής, ο καθηγητής Πισσαρίδης και οι συνεργάτες του καθηγητές Κώστας Αζαρίδης και Γιάννης Ιωαννίδης, έδωσαν τις προτάσεις τους για μια νέα στρατηγική, την μόνη κατά την άποψή τους που θα μπορούσε να βγάλει πραγματικά την Ελλάδα από το σημερινό οικονομικό και δομικό αδιέξοδο.
Οι προτάσεις των αναφερθέντων καθηγητών δεν αναλώνονται σε διαπιστώσεις διότι το παρελθόν στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να διαμορφωθεί με ριζοσπαστικές αλλαγές που θα φέρουν ρήξεις στην τρέχουσα κατάσταση. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι προτάσεις του Νομπελίστα Πισσαρίδη και των συνεργατών του είναι επαναστατικές με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την αριστερίστικη και θολή σαλαμούρα που έχει επικρατήσει να περιγράφει το οτιδήποτε επαναστατικό.
Ο καθηγητής Πισσαρίδης στοχεύει σε μια νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική που δεν θα βοηθήσει την μια παράταξη να κερδίσει τις εκλογές από την άλλη άλλα θα βοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τη μάχη των διεθνών αγορών, των μόνων από τις οποίες μπορεί και επιβάλλεται να προέλθει η σωτηρία της χώρας.
Βασικό στοιχείο του μονόδρομου της αναπτυξιακής πολιτικής κατά τους Χριστόφορο Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη είναι η διαμόρφωση ενός ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης κατά 4% που θα επιτρέψει στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά και να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητά της μπαίνοντας σε σταθερή τροχιά ευημερίας.
Η υπερκατανάλωση τονίζουν είναι η μεγάλη αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 Ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από το 95% της Ε.Ε. των 27 στο 72%.
Οι βαθιές αδυναμίες, λέει με πειθώ, ο καθηγητής Πισσαρίδης αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε στη Σουηδία, την Ιρλανδία την Κύπρο και την Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση θα πρέπει να περιοριστεί σε ρόλους στους τομείς δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.
Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε. των 27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο.
Η βελτίωση της παραγωγικότητας όμως απαιτεί μαζικές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση όπως η απάλειψη της διαφθοράς και η ανασυγκρότηση των υποδομών και των ανθρώπινων πόρων.
Αλλά προηγουμένως συνεχίζουν, θα πρέπει η κοινή γνώμη να πειστεί για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές και αυτό θα γίνει μόνο εάν δει σύντομα πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό από μεγάλα δημόσια έργα, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών του δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις των καθηγητών είναι οι ακόλουθες:
Πρόταση 1: Έπειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και να αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.
Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων να αναλάβουν το κόστος εκτέλεσης και συντήρησης σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Αυτή η διαδικασία ανάθεσης καθίσταται απολύτως αναγκαία διότι η Ελλάδα υστερεί δραματικά σε κάθε είδους υποδομές. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, το 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από το 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.
Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35 - 40%.
Πρόταση 3: Η κατάχρηση των δημόσιων πόρων να μετατραπεί σε απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Οι παραβάσεις να εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια και οι ένοχοι να τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.
Μόνον έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά από την οποία βρίθει η δημόσια διοίκηση που σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια ταξινομείται ως η χειρότερη μεταξύ των 27 της E.Ε. το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα το 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 5,3!
Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα θα πρέπει να μειωθεί διαδοχικά από 1.1 εκατομμύριο σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ορθολογική ανακατανομή των απομεινάντων. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι είναι προτιμότερο να αδειοδοτηθούν με 80% των αποδοχών τους για τρία χρόνια και 60% για τα επόμενα δύο. Για τα άτομα άνω των 55 ετών προτείνεται ειδική μεταχείριση.
Με το τρόπο αυτό εκτιμάται ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. Ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Οι αξιοκρατικές προαγωγές να συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που θα αυξηθούν κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.
Πρόταση 6: Να ανακληθεί η απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. (βλέπουμε εδώ πως ένας καθηγητής που αναδείχτηκε σε ένα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους όπως το LSE, αγνοεί, πιστεύω ηθελημένα, την Ελληνική συνταγματική πραγματικότητα που προσφέρει εύκολες δικαιολογίες στην απραξία των Ελληνικών κυβερνήσεων)
Το κύριο πρόβλημα της παιδείας είναι η σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η Ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, απαιτείται αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.
Τα στοιχεία για την Ελληνική παιδεία και έρευνα είναι καταθλιπτικά: Η επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ απογοητευτική (28οι μεταξύ των 30 χωρών του ΟΟΣΑ). Στις τεχνολογικές εφευρέσεις και ευρεσιτεχνίες το Ελληνικό μερίδιο είναι μόλις 10% αναλογικά με τον πληθυσμό. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για την ιδιωτική απασχόληση ενώ τα πτυχία των ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32% (300 Ευρώ τον μήνα) έναντι 61% στην Ε.Ε.
Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση των ΑΕΙ να ανατεθεί έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν τα μέλη των ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και τους σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Το πλεονάζον προσωπικό να απομακρυνθεί σύμφωνα με την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα να αυτονομηθούν, με πλήρη δικαιοδοσία στην πρόσληψη προσωπικού και στον καθορισμό των αμοιβών, διδάκτρων και του αριθμού εισακτέων.
Εκτιμάται πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας κατά 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας.
Οι παραπάνω είναι οι 7 πρώτες προτάσεις (θα ακολουθήσουν την επόμενη εβδομάδα οι άλλες 7) της ομάδας των καθηγητών Χριστόφορου Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη που όσο και αν ξενίζουν με την αυστηρότητά τους αποτελούν μονόδρομο αναπτυξιακής στρατηγικής απαλλαγμένο από Ελληνικής έμπνευσης μικροκομματισμούς.
Μελετώντας τις προτάσεις για την πώληση όλων των κρατικών επιχειρήσεων και την απαλλαγή του κράτους από τον ρόλο του ανεπαρκούς εργοδότη σε τομείς που ούτε καταλαβαίνει ούτε ποτέ διαχειρίστηκε με ορθολογισμό αναλογίσθηκα δυο γεγονότα που χαράζουν τις προοπτικές των γειτόνων μας.
Το ένα έχει ξεκινήσει να διαμορφώνεται εδώ και 20 περίπου χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα η Γείτονα Τουρκία να κατασκευάσει 2 εκατομμύρια ημιμόνιμες κατοικίες σε παραθεριστικούς οικισμούς (χωριά) με τοπικό χρώμα που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων του ευρωπαϊκού βορρά. Τα σπίτια αυτά δεν ακολούθησαν το πρωτοφανές παγκοσμίως ελληνικό μοντέλο της εκτός σχεδίου άναρχης δόμησης ούτε αντιμετώπισαν τις προσφυγές των τοπικών συμφερόντων σε ανώτατα δικαστήρια.
Τα σπίτια αυτά έφεραν στη γείτονα Τουρκία 150 δις Ευρώ σε συνάλλαγμα που είναι το μισό χρέος της Ελλάδος.
Το δεύτερο είναι η επίσκεψη του πρώην σταρ του Αμερικανικού κινηματογράφου και επί δυο πενταετίες κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Ο «άμυαλος» κατά πολλούς Σβαρτσενέγκερ (θα τον προτιμούσα ανεπιφύλακτα κυβερνήτη της Ελλάδος) θα συνεργαστεί με τον Ρώσο Πρόεδρο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για την δημιουργία μιας τεράστιας κλίμακας δεύτερης παγκοσμίως ζώνης επιστημονικής έρευνας στην πληροφορική (Silicon Valley) στο Στόλκοβο, στα περίχωρα της Μόσχας, στην οποία τα κεφάλαια θα είναι κατά το ήμισυ από κρατικούς φορείς και κατά το άλλο ήμισυ από ιδιώτες.
Εκεί, το κράτος όταν επενδύει, έχοντας την εμπειρία των παλινωδιών του Σοβιετισμού, φροντίζει να επενδύει όπου τα χρήματα πιάνουν τόπο.
Εκεί δεν υπάρχουν συνταγματικά, φορολογικά και άλλα δήθεν κωλύματα για την ανάπτυξη. Εκεί ο στόχος είναι να παραχθεί έργο και μάλιστα με την φροντίδα εκείνων που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν εν μέσω τραγικών οικονομικών συνθηκών. Η Καλιφόρνια είναι ισομεγέθης της Γερμανίας σε οικονομική δραστηριότητα και παρά την κρίση που πέρασε και περνά δεν το βάζει κάτω. Μάχεται διότι έχει ηγέτη που δεν γνωρίζει ήττες αφού δεν αντιλαμβάνεται καν την λέξη. Αγωνίζεται και ας λέει ο κόσμος της δήθεν κουλτούρας ότι είναι ένας κοινός σταρ. Εμείς μπορεί να μην έχουμε σταρ στις ηγεσίες μας αλλά έχουμε αναμφίβολα καταθλιπτικούς εραστές του πολιτικαντισμού που πρέπει να αλλάξουμε.
Ο Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος, ως εραστής του εκσυγχρονισμού και της επιχειρηματικότητας αποφάσισε να στηρίζει στις επικείμενες εκλογές την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά – Μανταφούνη ως τη μόνη εκσυγχρονιστική ελπίδα στον Καλλικράτειο Δήμο της Κηφισιάς- Νέας Ερυθραίας και Εκάλης.
