Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή προοπτική.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 15η Οκτωβρίου 2010)

Το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά απονεμήθηκε φέτος στους καθηγητές οικονομικών Peter Diamond, Dale Mortensen και Chris Pissarides για το ερευνητικό τους έργο στην αγορά αναζήτησης εργασίας.

Η μελέτη τους συμβάλει στην κατανόηση του γιατί υπάρχουν ταυτόχρονα κενές θέσεις εργασίας και ανεργία, ανέφερε η Ακαδημία Σουηδικών Επιστήμών που απένειμε το βραβείο και συνέχισε τονίζοντας ότι «Τα ερευνητικά του μοντέλα μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους η ανεργία, οι κενές θέσεις εργασίας και οι μισθοί επηρεάζονται από το ρυθμιστικό πλαίσιο και την οικονομική πολιτική»

Βέβαια στην Ελλάδα, με τα στοιχεία που παρέχονται από τις επίσημες πηγές κανένα μοντέλο κατανόησης της οικονομικής πολιτική δεν μπορεί να προκύψει διότι από ψευδή στοιχεία προκύπτουν ανόητα συμπεράσματα...

Στα οικονομικά, από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές είναι ότι όταν τροφοδοτείς τα ερευνητικά σου μοντέλα με στοιχεία σκουπίδια παραλαμβάνεις αποτελέσματα σκουπίδια... “Garbage in garbage out” είναι η λιτή αγγλική έκφραση.
Όμως, το πολύ ουσιαστικό στην απονομή αυτού του βραβείου είναι ότι ο Chris Pissarides (Χρήστος Πισσαρίδης) είναι Ελληνοκύπριος την καταγωγή και καθηγητής της London School of Economics. Άρα πέρα από την μελέτη των συντελεστών που επηρεάζουν την ανεργία έχει εντρυφήσει με τους συνεργάτες του σε θέματα που αφορούν την σύγχρονη κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα από την εποχή που η Ελλάδα έγινε το μαύρο πρόβατο και ταυτόχρονα το πειραματόζωο των προσαρμογών της Νέας Οικονομικής Πολιτικής που θα ισχύσει στην ΕΕ.

Την περασμένη εβδομάδα, σε διαδοχικά φύλα της Οικονομικής Καθημερινής, ο καθηγητής Πισσαρίδης και οι συνεργάτες του καθηγητές Κώστας Αζαρίδης και Γιάννης Ιωαννίδης, έδωσαν τις προτάσεις τους για μια νέα στρατηγική, την μόνη κατά την άποψή τους που θα μπορούσε να βγάλει πραγματικά την Ελλάδα από το σημερινό οικονομικό και δομικό αδιέξοδο.
Οι προτάσεις των αναφερθέντων καθηγητών δεν αναλώνονται σε διαπιστώσεις διότι το παρελθόν στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να διαμορφωθεί με ριζοσπαστικές αλλαγές που θα φέρουν ρήξεις στην τρέχουσα κατάσταση. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι προτάσεις του Νομπελίστα Πισσαρίδη και των συνεργατών του είναι επαναστατικές με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την αριστερίστικη και θολή σαλαμούρα που έχει επικρατήσει να περιγράφει το οτιδήποτε επαναστατικό.

Ο καθηγητής Πισσαρίδης στοχεύει σε μια νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική που δεν θα βοηθήσει την μια παράταξη να κερδίσει τις εκλογές από την άλλη άλλα θα βοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τη μάχη των διεθνών αγορών, των μόνων από τις οποίες μπορεί και επιβάλλεται να προέλθει η σωτηρία της χώρας.

Βασικό στοιχείο του μονόδρομου της αναπτυξιακής πολιτικής κατά τους Χριστόφορο Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη είναι η διαμόρφωση ενός ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης κατά 4% που θα επιτρέψει στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά και να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητά της μπαίνοντας σε σταθερή τροχιά ευημερίας.

Η υπερκατανάλωση τονίζουν είναι η μεγάλη αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 Ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από το 95% της Ε.Ε. των 27 στο 72%.

Οι βαθιές αδυναμίες, λέει με πειθώ, ο καθηγητής Πισσαρίδης αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε στη Σουηδία, την Ιρλανδία την Κύπρο και την Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση θα πρέπει να περιοριστεί σε ρόλους στους τομείς δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.

Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε. των 27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο.

Η βελτίωση της παραγωγικότητας όμως απαιτεί μαζικές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση όπως η απάλειψη της διαφθοράς και η ανασυγκρότηση των υποδομών και των ανθρώπινων πόρων.

Αλλά προηγουμένως συνεχίζουν, θα πρέπει η κοινή γνώμη να πειστεί για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές και αυτό θα γίνει μόνο εάν δει σύντομα πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό από μεγάλα δημόσια έργα, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών του δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις των καθηγητών είναι οι ακόλουθες:

Πρόταση 1: Έπειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και να αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.

Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων να αναλάβουν το κόστος εκτέλεσης και συντήρησης σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Αυτή η διαδικασία ανάθεσης καθίσταται απολύτως αναγκαία διότι η Ελλάδα υστερεί δραματικά σε κάθε είδους υποδομές. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, το 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από το 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.

Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35 - 40%.

Πρόταση 3: Η κατάχρηση των δημόσιων πόρων να μετατραπεί σε απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Οι παραβάσεις να εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια και οι ένοχοι να τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.

Μόνον έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά από την οποία βρίθει η δημόσια διοίκηση που σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια ταξινομείται ως η χειρότερη μεταξύ των 27 της E.Ε. το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα το 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 5,3!

Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα θα πρέπει να μειωθεί διαδοχικά από 1.1 εκατομμύριο σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ορθολογική ανακατανομή των απομεινάντων. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι είναι προτιμότερο να αδειοδοτηθούν με 80% των αποδοχών τους για τρία χρόνια και 60% για τα επόμενα δύο. Για τα άτομα άνω των 55 ετών προτείνεται ειδική μεταχείριση.
Με το τρόπο αυτό εκτιμάται ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. Ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Οι αξιοκρατικές προαγωγές να συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που θα αυξηθούν κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.

Πρόταση 6: Να ανακληθεί η απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. (βλέπουμε εδώ πως ένας καθηγητής που αναδείχτηκε σε ένα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους όπως το LSE, αγνοεί, πιστεύω ηθελημένα, την Ελληνική συνταγματική πραγματικότητα που προσφέρει εύκολες δικαιολογίες στην απραξία των Ελληνικών κυβερνήσεων)

Το κύριο πρόβλημα της παιδείας είναι η σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η Ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, απαιτείται αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.

Τα στοιχεία για την Ελληνική παιδεία και έρευνα είναι καταθλιπτικά: Η επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ απογοητευτική (28οι μεταξύ των 30 χωρών του ΟΟΣΑ). Στις τεχνολογικές εφευρέσεις και ευρεσιτεχνίες το Ελληνικό μερίδιο είναι μόλις 10% αναλογικά με τον πληθυσμό. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για την ιδιωτική απασχόληση ενώ τα πτυχία των ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32% (300 Ευρώ τον μήνα) έναντι 61% στην Ε.Ε.

Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση των ΑΕΙ να ανατεθεί έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν τα μέλη των ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και τους σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Το πλεονάζον προσωπικό να απομακρυνθεί σύμφωνα με την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα να αυτονομηθούν, με πλήρη δικαιοδοσία στην πρόσληψη προσωπικού και στον καθορισμό των αμοιβών, διδάκτρων και του αριθμού εισακτέων.

Εκτιμάται πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας κατά 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας.

Οι παραπάνω είναι οι 7 πρώτες προτάσεις (θα ακολουθήσουν την επόμενη εβδομάδα οι άλλες 7) της ομάδας των καθηγητών Χριστόφορου Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη που όσο και αν ξενίζουν με την αυστηρότητά τους αποτελούν μονόδρομο αναπτυξιακής στρατηγικής απαλλαγμένο από Ελληνικής έμπνευσης μικροκομματισμούς.
Μελετώντας τις προτάσεις για την πώληση όλων των κρατικών επιχειρήσεων και την απαλλαγή του κράτους από τον ρόλο του ανεπαρκούς εργοδότη σε τομείς που ούτε καταλαβαίνει ούτε ποτέ διαχειρίστηκε με ορθολογισμό αναλογίσθηκα δυο γεγονότα που χαράζουν τις προοπτικές των γειτόνων μας.

Το ένα έχει ξεκινήσει να διαμορφώνεται εδώ και 20 περίπου χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα η Γείτονα Τουρκία να κατασκευάσει 2 εκατομμύρια ημιμόνιμες κατοικίες σε παραθεριστικούς οικισμούς (χωριά) με τοπικό χρώμα που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων του ευρωπαϊκού βορρά. Τα σπίτια αυτά δεν ακολούθησαν το πρωτοφανές παγκοσμίως ελληνικό μοντέλο της εκτός σχεδίου άναρχης δόμησης ούτε αντιμετώπισαν τις προσφυγές των τοπικών συμφερόντων σε ανώτατα δικαστήρια.

Τα σπίτια αυτά έφεραν στη γείτονα Τουρκία 150 δις Ευρώ σε συνάλλαγμα που είναι το μισό χρέος της Ελλάδος.

Το δεύτερο είναι η επίσκεψη του πρώην σταρ του Αμερικανικού κινηματογράφου και επί δυο πενταετίες κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.

Ο «άμυαλος» κατά πολλούς Σβαρτσενέγκερ (θα τον προτιμούσα ανεπιφύλακτα κυβερνήτη της Ελλάδος) θα συνεργαστεί με τον Ρώσο Πρόεδρο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για την δημιουργία μιας τεράστιας κλίμακας δεύτερης παγκοσμίως ζώνης επιστημονικής έρευνας στην πληροφορική (Silicon Valley) στο Στόλκοβο, στα περίχωρα της Μόσχας, στην οποία τα κεφάλαια θα είναι κατά το ήμισυ από κρατικούς φορείς και κατά το άλλο ήμισυ από ιδιώτες.

Εκεί, το κράτος όταν επενδύει, έχοντας την εμπειρία των παλινωδιών του Σοβιετισμού, φροντίζει να επενδύει όπου τα χρήματα πιάνουν τόπο.

Εκεί δεν υπάρχουν συνταγματικά, φορολογικά και άλλα δήθεν κωλύματα για την ανάπτυξη. Εκεί ο στόχος είναι να παραχθεί έργο και μάλιστα με την φροντίδα εκείνων που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν εν μέσω τραγικών οικονομικών συνθηκών. Η Καλιφόρνια είναι ισομεγέθης της Γερμανίας σε οικονομική δραστηριότητα και παρά την κρίση που πέρασε και περνά δεν το βάζει κάτω. Μάχεται διότι έχει ηγέτη που δεν γνωρίζει ήττες αφού δεν αντιλαμβάνεται καν την λέξη. Αγωνίζεται και ας λέει ο κόσμος της δήθεν κουλτούρας ότι είναι ένας κοινός σταρ. Εμείς μπορεί να μην έχουμε σταρ στις ηγεσίες μας αλλά έχουμε αναμφίβολα καταθλιπτικούς εραστές του πολιτικαντισμού που πρέπει να αλλάξουμε.

Ο Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος, ως εραστής του εκσυγχρονισμού και της επιχειρηματικότητας αποφάσισε να στηρίζει στις επικείμενες εκλογές την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά – Μανταφούνη ως τη μόνη εκσυγχρονιστική ελπίδα στον Καλλικράτειο Δήμο της Κηφισιάς- Νέας Ερυθραίας και Εκάλης.