Posted on December 27, 2008
By Abu al-Sous (Salah Mansour)*
Photograph: General view of al-Maliha (Jerusalem) taken soon after Nakba, and in the foreground Israeli Jews looting Palestinian properties.
While living my childhood in occupied Palestine, I witnessed unexplainable negative emotions (often in the forms hatred and anger) from Israelis, many of whom were young soldiers humiliating Palestinians daily whenever they can. I always knew there is more to it than just the normal hatred or anger between enemies. However, I could not understand what's the source of this abnormal hatred and anger? Frankly, I thought that we Palestinians should be angrier, not the Israelis, after all Israelis are the ones who dispossessed and thrown us out of our homeland; not the other way around. Years passed, I immigrated to the United States, and I was in touch with more Zionists (Jews and non-Jews alike). Overtime, I developed a theory for this unprecedented negative emotions, which I like to share with you in this small article.
Briefly, I believe the source of this negative emotions is deeply irrational, and its core is very emotional. The more I researched the Zionists movement (especially from its founders), the more I found that the vast majority of Jews (especially before WWII) were not Zionists and many thought it will be dangerous to Jews, which explains why over 99% of the emigrating European Jews preferred America over the "Jewish state" to be in British occupied Palestine! However, the Holocaust was a deeply traumatic experience which shocked the Western Jews who survived the genocide. As a result, the extreme and the fringe in Jewish politics became the mainstream, and the "Never Again" slogan was born. For the average Westerner, this slogan may not sound harsh; after all European Jews suffered European anti-Semitism for centuries. On the other hand, to us, the Palestinian people, this slogan implies "Never Again" regardless of the price; "Never Again" even if others become the victim, "Never Again" period.
This slogan carries behind it deep negative emotions, which is rarely analyzed or debated; it is a taboo to discuss. Many Western Jews felt betrayed by their respective nations who persecuted them for centuries, and many of these nations openly collaborated with Nazi Germany, who often handed their Jewish citizens to the SS. This was deeply a traumatic and a very humiliating experience not only to European Jews, but also to the European nations (no exception) who witnessed the genocide and at minimum turned their heads the other way. Those who survived the Holocaust found in the Zionist ideology their salvation. Zionism gave them the feeling of empowerment where Jews and Jews alone (no gentile or Goyim) must be the masters of their own future, and they promised themselves never to be the victim again. Consequently, I believe this is the moment when the Spartan Jew was born and the "Never Again" slogan became its moral facade.
When Israelis strikes at Palestinians; they are not only sending messages to Palestinians, they are not only retaliating against Palestinian violence, they're also sending messages to their deprived self-esteem (for lack of a better term) and to the rest of the world that the Jew will not be the victim again. From my experience, rarely you rationally can discuss the conflict with neither a Jew nor a Westerner without the memories of the Holocaust being so close behind; I always felt those memories even when not a word of the Holocaust was mentioned; simply it is there, simply it cannot be discussed. That is the primary reason why discussing this conflict with many Jews and Westerners is very frustrating; you want to discuss the real issues (dispossession, ethnic cleansing, & colonization), but you can't. Sadly, the emotional barriers are so great to overcome, especially when those emotional barriers cannot be discussed. Often in such discussions, the Palestinian is painted as the anti-Semitic, and Palestinian resistance to Israeli war crimes becomes "terrorism". Sometimes I wonder why the West is scared of confronting this emotional barrier? Could it because this barrier masks the way Westerners treated their Jewish citizens for centuries? Could it be that discussing this particular problem will open a Pandora's Box? I don't know if I am right or wrong, however, I am certain that this emotional barrier should be studied further; I believe this taboo contains few of the important keys that are essential to resolving this conflict.
This analysis explains why often many Israelis believe that: Arabs understand only the Language of Force; as if the Language of Force knows how to discriminate between an Arab and a non-Arab! This racist and derogatory slogan (often repeated openly by Israeli leaders) gives the Spartan Jew the moral green light to respond as he wishes to Palestinian violence, and as a result also he compensates for his deprived self-esteem. In that respect, the Spartan Jew sees no Palestinian resistance to Israeli war crimes, he sees only Palestinian "terrorism"!
Photograph: Newly arrived Bulgarian Jewish colonizers living the recently ethnically cleansed Palestinian village of al-Bassa (1950)
Some of you may say: Palestinians also carry negative emotions (hatred and anger as well), however, in my opinion the source of these emotions isn't the same; the source in the case of Palestinians is more rational than emotional. Palestinians have been dispossessed and ethnically cleansed of their homes, farms, and businesses so they make way for the persecuted European Jews, and now they see alien colonizers living in their looted homes, and tilting their fields which they've farmed for generations. From my experience, this is a deeply emotional and a very humiliating experience as well. It should be noted that Palestinians directly deal with this traumatic event by directly confronting their oppressor, and they clinch to whatever is unique in their national identity (i.e. art, food, literature, folklore, customs, dresses, history, ...etc.).
Sadly, it scares me to think that we Palestinians started to look also for the Spartan amongst us; I seriously hope not. The Spartan Jews is no example. In my humble opinion, every victims has the right to defend his family and home by all possible means; this is a God given right which I extend even to the Israelis who deprived us from our homeland. However, the victimhood gives no moral grounds to become a Spartan; gives no moral ground to dehumanize the other! Once you become a Spartan, you will always live by the sword, and sadly the sword becomes the preferred communication tool.
Finally, I wish to tell every Westerner and a Jew reading this article how this conflict has little to do with religious differences; this conflict would have been the same even if other Arabs dispossessed Palestinians. We Palestinians don't wish to become anybody's psychological experiment; we don't want to become a make me feel good pill, we don't wish to become anybody's punching bag. We Palestinians don't wish to become anybody's messiah, and definitely we don't wish to be crossed for somebody else's sins.
Sincerely, I wish Palestine was a commodity that can be bought and sold; I would have sold it. I could be one of the few Palestinians who actually empathizes with Jewish suffering, however, my homeland is so dear to give, no human can do that! For us Palestinians, Palestine is not only our homeland, Palestine is our identity; Palestine is the intoxication of our memories; Palestine is the Jewel of all Jewels. My homeland, Palestine, isn't for sale.
Our DATE is 60 years LATE, God willing sooner or later we shall return.
click here to find more how the indigenous population left their homes.
* Salah Mansour is the founder and editor of PalestineRemembered.com, the largest Palestinian online community.
How The Spartan Jew Was Born?
Σύγχρονος ρατσισμός και αήθης προπαγάντα...
(Το κείμενο που ακολουθεί είναι εξαιρετικά επίκαιρο λόγω των τραγικών γεγονότων στην λωρίδα της Γαζας και στάλθηκε στις εφημερίδες Βήμα, Καθημερινή, Real News, στον Ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ καθώς και στο blog του Μιμη Ανδρουλάκη)
Αγαπητέ Μιμη,
Το κείμενο που ακολουθεί το εχω δημοσιοποιήσει και στο παρελθόν...
http://www.holocausttaskforce.org/teachers/educational_reports/country/greece.pdf
Αφορά την απάντηση του Ελληνικού Υπουργείου παιδείας στις άθλιες απαιτήσεις δήθεν για την διδασκαλία των Ελλήνων μαθητών στα της Εβραϊκής τραγωδίας (Holocaust) κατά τον ΒΠΠ.
Ποτέ μου δεν δικαιολόγησα μαζικές τραγωδίες έναντι ενός λαού ή ενός έθνους ιδιαίτερα όταν οι αιτίες είναι αποτέλεσμα ρατσισμού.
Ο ρατσισμός όμως δεν μπορεί να έχει ως αντίδοτο την προπαγάντα...
Δυστυχώς οι Εβραίοι σιωνιστές μας επέβαλαν, μέσω ερωτήσεων που έπρεπε να δώσει το Υπουργείο Παιδείας αντι να τις επιστρέψει ως προκλητική παρέμβαση στα του οίκου μας, την ταπείνωση των αναλυτικών απαντήσεων.
Ακόμα και αυτή την ταπείνωση θα μπορούσα να ξεχάσω αν δεν διάβαζα το ακόλουθο μήνυμα της Υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni, λόγω της αντίδρασης της παγκόσμιας κοινότητας στην τρέχουσα επιθετικότητα των σιωνιστών αποτέλεσμα της οποίας είναι το πρόσφατο λουτρό αίματος των παλαιστινίων της Γάζας...
Βρήκαν αυτά τα άθλια πλάσματα του Σιωνισμού, οι συνεχιστές του ποιο αποτρόπαιου ρατσισμού που γνωρίζει ο σημερινός κόσμος, τις ημέρες των εορτών της Χριστιανοσύνης για να φονεύσουν και να καταστρέψουν τους φτωχούς Παλαιστίνιους στην ίδια τους τη γη, τη γη που οι εβραίοι με ετσιθελισμό, ιστορικές παρερμηνείες και αφάνταστη προπαγάντα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους ανήκει... οτι ανέκαθεν τους ανήκε... και μάλιστα αποκλειστικά...
Ακόμα και αν μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη με τις καλλίτερες των προσθέσεων, πάλι θα καταλήξουμε οτι ούτε τότε, ούτε στην αρχαιότητα τους άνηκε αυτή η γή αλλά την κατέλαβαν με την ίδια πονηριά και αφάνταστη μοχθηρία που χρησιμοποιούν και σήμερα έναντι των γηγενών Παλαιστινίων...
Όμως το διάβασμα της εντολής της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni για το τι θα πρέπει να κάνουν οι υπηρεσίες του υπουργείου της για να πείσουν του λαούς της γής υπερ του «δικαίου» των εγκληματικών ενεργειών της χώρας της στην ζώνη της Γάζας, φανερώνει την αγωνία τους για το οτι ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον το παραμύθι που για πολλοστή φορά του σερβίρουν και είναι αυτό μια νίκη των αδυνάμων, διότι επιτέλους σε αυτόν τον πλανήτη, μέσα στην εγωκεντρική αδιαφορία που επέτεινε η οικονομική κρίση, υπάρχουν ακόμα σπίθες ελπίδας και ανθρωπισμού...
Ευελπιστώ οτι η προπαγάντα της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni θα πέσει στο κενό και ο κόσμος όλος θα απομονώσει και θα καταδικάσει τις εγκληματικές ενέργειες του Ισραήλ ενάντια σε έναν λαό που προσπαθεί μόνο να επιζήσει...
Ακολουθεί κείμενο στα αγγλικά αναφερόμενο στις προπαγανδιστικές ενέργειες της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni.
Israel to mount emergency international PR effort in wake of Gaza campaign
by Barak Ravid
Global Research, December 27, 2008
Foreign Minister Tzipi Livni on Saturday instructed the Foreign Ministry to take emergency measures to adapt Israel's international public relations to the ongoing escalation in the Gaza Strip.
Livni instructed senior ministry officials to open an aggressive and diplomatic international public relations campaign, in order to gain greater international support for Israel Defense Forces operations in the Gaza Strip.
Israel launched Saturday morning the start of a massive offensive against Qassam rocket and mortar fire on its southern communities, targeting dozens of buildings belonging to the ruling Hamas militant group. Advertisement
Palestinian medical sources said that at least 230 people had been killed in the strikes, which began at around 11:30 A.M.
Livni instructed ministry officials currently on vacation in Israel to return immediately to their posts abroad, and to immediately mount public relations campaigns in their station countries, focusing on local media and public officials.
In addition, Israeli officials stationed abroad have been put on high alert.
Livni will hold a series of talks with foreign officials in the coming days, in which she will attempt to explain the rationale for the expanded IDF operations in the Gaza Strip.
The Foreign Ministry is also looking to recruit speakers of foreign languages, in particular Arabic, Italian, Spanish, and German, in order to expand Israel's public relations campaign with the representatives of foreign media outlets currently in Israel.
An international media broadcast outlet will be opened in Sderot on Sunday, and the Foreign Ministry will organize a series of tours of Sderot and the Gaza envelope communities for foreign media and diplomatic figures.
Speaking in English at a press conference Saturday, Livni said Israel "expects the support and understanding of the international community, as it confronts terror, and advances the interest of all those who wish the forces of peace and co existence to determine the agenda of this region."
Παιδεία και απογαλακτισμός
(Το ακόλουθο πρόχειρο σημείωμα σε ορισμένες απο τις πλέον βασικές ασθένειες της παιδείας μας αναρτήθηκε στο Blog του Μίμη Ανδρουλάκη την 28 Δεκεμβρίου 2008)
Αγαπητέ Μίμη,
Τις θέσεις μου για τα εκπαιδευτικά τις διατυμπανίζω σε κάθε ευκαιρία..
Σε πολλά συμφωνούμε...
Όμως η λύση θα δοθεί απο την ευφυή αντιγραφή... ΝΑΙ ΤΗΝ ΕΥΦΥΉ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ... ενός συνδυασμένου συστήματος: Tου Αγγλοσαξονικού (Βρετανικού) με το Τσέχικο...
Tο Σουηδικό και το Φιλανδικό και τα λοιπά δεν μας κάνουν ούτε είναι σε καμία περίπτωση ανώτερα του αναφερόμενου συνδυασμού...
Το εξεταστικό σύστημα αναμφίβολα δεν μπορεί να καταργηθεί αλλά μπορεί να πάρει την μορφή της εκλογίκευσης της UCCA που ρυθμίζει τις εξετάσεις για την παροχή των GCE του βρετανικού συστήματος...
Με τα GCE (σε όποια ποιότητα βαθμών τα καταφέρνει) ο υποψήφιος, βγαίνει σε άγρα θέσεων σε Πανεπιστήμια... Συνήθως ο καλός δεν ψάχνει αλλά τον ψάχνουν...
Ενα άλλο κουσούρι του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αδυναμία να ξεκινάς απο όπου θέλεις και να καταλήγεις όπου θέλεις... (Internal Mobility)
Μαθαίνεις αρχικά υδραυλικός σε μια σχολή, δουλεύεις μερικά χρόνια και αν το λέει η καρδιά σου καταλήγεις καθηγητής Πανεπιστημίου «πηδώντας» απο σχολή σε σχολή και απο πτυχίο σε πτυχίο με κόπο αλλά και ανταμοιβή γιαυτόν τον κόπο...
Ενα τρίτο είναι η πρακτική εξάσκηση δηλαδή(apprenticeship) σε όλα τα επαγγέλματα...
Εκεί δεν νοείται τραπεζικός με απολυτήριο γυμνασίου σε διευθυντική θέση... εκτός και αν ακολούθησε την παραπάνω εξελικτική πορεία σπουδών και θέσεων...
Εδώ οι περισσότεροι διευθυντές καταστημάτων τραπεζών είναι απαράδεκτου επιπέδου κατάρτησης.
Για να γίνεις τραπεζικός στην Βρετανία θα πρέπει να περάσεις τις πολυ σοβαρές εξετάσεις που σου επιφυλάσσει το Τραπεζικό εξεταστικό σώμα για κάθε εξειδίκευση...
Αντίστοιχα για τους λογιστές που διαφορετικά δεν έχουν δικαίωμα υπογραφής και γίνονται λογιστικοί γραφιάδες... για όλη τους την ζωή... ΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ...
Ακόμα, αν δεν γίνει η εκπαίδευση πρακτική και σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες της χώρας δεν υπάρχει ελπίδα... Δεν νοείται να βγάζουμε μηχανικούς για να πουλάνε πίτσες ούτε γιατρούς για να βάζουν σε γύψο το υγιές πόδι του ασθενούς με κάταγμα... ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ...
Να σταματήσει επίσης η αθλιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, σε απόλυτη βέβαια αρμονία με τα κόμπλεξ της πουριτανικής μας ζωής..., να ανεβάζουμε όλες τις τεχνικές σχολές σε επίπεδο ανωτάτης εκπαίδευσης διοτι ήδη πνιγήκαμε στους ανώτατους πτυχιούχους χωρίς εκπαίδευση.
Να μην λησμονήσω ότι πρέπει να καταργηθεί και το πρωτοφανές σύστημα μη ελέγχου των απουσιών στις παραδόσεις των Ελληνικών Πανεπιστημίων καθώς και η υπερβολική μεταφορά μαθημάτων...
Και τα δυο συστήματα αποτελούν εισαγόμενη υποκουλτούρα Ιταλικών Πανεπιστημίων αλλά και του χειρότερου που έχει να επιδείξει η Γερμανική εκπαίδευση...
Ας αφήσουμε λοιπόν τους Ιταλούς Μαφιόζους στις θέσεις τους...
Άλλωστε έχουμε τόσα άλλα και καλά να αντιγράψουμε απο τους Ιταλούς...
Να μη παραλείψω και την ανεξαρτοποίηση των πανεπιστημίων απο το Υπουργείο Παιδείας...
Ο Πατερούλης Στάλιν απέθανε...
Τα δικτατορικά σύνδρομα του Ελληνικού υπουργείου παιδείας του παρελθόντος επίσης... και αν ξέμειναν ακόμα μερικοί δικτατορίσκοι στα υπουργεία, τότε να πεταχτούν έξω άνευ οίκτου...
Έξω αυτή η αθλιότητα...
Τα πανεπιστήμια πρέπει να διαφοροποιηθούν μόνα τους, να αναπνεύσουν μόνα τους, να «αλητέψουν» μόνα τους, να καταρρεύσουν μόνα τους χωρίς τα δεκανίκια των δικτατορίσκων στο Υπουργείο παιδείας με την «τήβεννο» των ανώτατων αλλά συχνά αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων... ΝΑΙ αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων που θεώρησαν την διοίκηση των πανεπιστημίων σαν ένα σύνηθες αντικείμενο δουλειάς ενω οι ίδιοι δεν κάνουν ούτε για καφέδες...
Αλλά ας καταλάβουν και τα πανεπιστήμια ότι η ελευθερία θέλει δουλειά πολύ... και ο απογαλακτισμός θα κοστίσει...
Παιδεία και υποκουλτούρα...
(Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε στον διευθυντή του Ραδιοσταθμού ΣΚΑΙ την 26η Δεκεμβρίου του 2008)
Κύριε Πορτοσάλτε,
την όαση των δικών σας ραδιοφωνικών εκπομπών στον ΣΚΑΙ, τις μέρες αυτές, που κρατούν ψηλά τον πήχη του ανταγωνισμού, χαλά ανεπανόρθωτα η χυδαιότητα εκπομπών τύπου Ελληνοφρένειας... που δεν είναι όπως νομίζεται σάτιρα του πολιτικού μας κατεστημένου... ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... παρά μία χαμηλής ποιότητας και σιχαμερής έμπνευσης προσπάθεια που σας γελοιοποιεί... ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΕΙ ΑΔΙΚΩΣ εσας και τον σταθμὄ σας...
Όμως εδώ θα ασχοληθώ με την δική σας αξιοπρόσεκτη και ασυνήθιστα ποιοτική προσπάθεια να ισορροπήσετε το αίσθημα του γελοίου που αφήνει η αναφερθείσα και άλλες λιγότερο προκλητικές εκπομπές, αν οχι στο σύνολό τους τουλάχιστον σε στιγμιαίες και ατυχείς εμπνεύσεις των παρουσιαστών τους όπως π.χ του «Πιτσιρίκου» που είναι μεν εξαιρετικός στα μουσικά αλλά απολύτως ανόητος σε οτιδήποτε άλλο και ιδιαίτερα στις κοινωνικές προεκτάσεις των λεγομένων του...
Χτες, ανήμερα των Χριστουγέννων καλοπροαίρετα επιλέξατε δύο εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας ένας εκ των οποίων, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, τυγχάνει συγγραφέας του «Χρονικού του Δαρείου», μιας πολιτικής παρωδίας με απραγματοποίητα όνειρα και ματαιωμένα σχέδια, θεσμικά και προσωπικά, της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Περίμενα να ακούσω δημιουργικές σκέψεις και προτάσεις... αφού οι καλεσμένοι σας έδειξαν οτι αναγνωρίζουν την αθλιότητα του σημερινού εκπαιδευτικού μας συστήματος...
Έμεινα έκπληκτος απο τις συνεχείς επαναλήψεις εκφράσεων κλισέ όπως το «για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους...» που όμως δεν λέχθηκαν... Κανένα πράγμα δεν λέχθηκε με το όνομά του, δυστυχώς...
Αντίθετα άκουσα εξωφρενικές προτάσεις όπως οτι κάποια μέρα θα πρέπει να καταργηθούν οι εξετάσεις για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ είναι γνωστό οτι σήμερα η είσοδος σε αυτά κινδυνεύει απο εισερχόμενους που δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν φοιτητές αλλά πιόνια απαράδεκτων πολιτικών οργάνων που τους περιμένουν με θράσος απο την πρώτη μέρα εγγραφής τους στην είσοδο της σχολής που εισήχθησαν...
Με την πρώτη μέρα τα παιδιά της Ελλάδος παίρνουν την χυδαιότερη εικόνα που θα μπορούσε να τους επιφυλάξει η ανώτατη εκπαίδευση οχι μόνο απο τους ακαλλιέργητους και ημιμαθείς οσφυοκάμπτες της πολιτικής αλλά και απο μια κοινωνία που τους προετοιμάζει ανενδοίαστα για την ανεργία...
Απο την πρώτη μέρα τα παιδιά μας αναγκάζονται να μπουν στο κλίμα της σιχαμερότητας που η κοινωνία μας φροντίζει να κρύβει κάτω απο το χαλί μιας επιτευδευμένης ευπρέπειας διότι οι έχοντες και οι αλλοτριωμένοι συνοδοιπόροι τους αδιαφορούν για το Ελληνικό σύστημα αφού ποτέ τα παιδιά τους δεν πρόκειται να το γνωρίσουν...
Απο την πρώτη μέρα οι οσφυοκάμπτες του πολιτικού παραγοντισμού, με θέσεις ευθύνης και εντός των Πανεπιστημιακών μας σχολών, τυφλωμένοι απο την σκοπιμότητα και την συνήθεια, υποδέχονται τους νέους μας παραβλέποντας την σιχαμερότητα του περιβάλλοντος υποδοχής των περισσότερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (υπάρχουν και εξαιρέσεις) σαν να είναι οτι ποιο φυσιολογικό και αναμενόμενο...
Κύριε Πορτοσάλτε, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα σύστημα που εκφράζει την πολιτισμική υποκουλτούρα του λαού μας.
Έχουμε ξεπέσει και η παιδεία, ως καθρέπτης αυτού του ξεπεσμού μας, εμφανίζει σε πρώτο πλάνο τα απόνερα αυτής της άθλιας και μη δημιουργικής πορείας...
Μας δείχνει ξετσίπωτα το σιχαμερό εσωτερικό της και καγχάζει κάθε φορά που ορισμένοι εκπαιδευτικοί με περγαμηνές φροντίζουν να μας ενημερώσουν για τα κακώς κείμενα της παιδείας μας...
Είναι θλιβερό να είσαι νέος στην σημερινή Ελλάδα και να πρωτοπερνάς τις πύλες της σχολής σου, για την οποία έκανες τόσα όνειρα, εν μέσω σιχαμερών συνθημάτων, ελεεινού γκράφιτι και στην κυριολεξία τραγελαφικών προσπαθειών απο εκπροσώπους «προοδευτικών» κομμάτων που έχουν το θράσος να ομιλούν για τα στραβά της σημερινής εξουσίας ή του δικομματισμού ή της όποιας πρόχειρης θέσης τους ενω ευρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία των κομματικών τους παρατάξεων...
Είναι θλιβερό οι αγράμματοι οσφυοκάμπτες της κομματικής σκοπιμότητας να χαλιναγωγούν έτσι, προκλητικά και εμετικά, το άνθος της Ελληνικής κοινωνίας...
Είναι δείγμα πραγματικής κατάντιας και της πολιτισμικής κατάπτωσης ενός λαού, όπως ο Ελληνικός, να υποκύπτει στα νόθα κελεύσματα ενός κομματικού υπόνομου με την είσοδό του στον κόσμο της γνώσης...
«...Γίνε δικός μας φίλε, προκαλούν οι σειρήνες της πολιτικής υποκουλτούρας, και θα σου εξασφαλίσουμε τα θέματα για τις εξετάσεις, θα σου βρούμε επαφές να πάρεις χρήματα απο κοινοτικά κονδύλια..., θα σε εξασφαλίσουμε με δικούς καθηγητές...»
Και όμως όλα αυτά προσποιείται ότι δεν τα γνωρίζει ο κύριος Παπανδρέου, δεν τα γνωρίζει ο κύριος Αλαβάνος, ούτε η κυρία Παπαρήγα, ούτε ο κύριος Καρατζαφέρης, ούτε προφανώς ο κύριος Καραμανλής...
Τους πιστεύετε άραγε όλους αυτούς όταν βλέπετε ότι αυτά που ετοιμάζουν απο αγανάκτηση πολλοί απο τους νέους μας, γινόμενοι άβουλα υποχείρια σκοτεινών εκφραστών του εκάστοτε παρακράτους, έτοιμοι στην παραμικρή προτροπή ή ευκαιρία να κάψουν και να καταστρέψουν οτιδήποτε γύρω τους, είναι ο μόνος τρόπος αντίδρασης που γνώρισαν απο την πρώτη μέρα εισόδου τους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας;
Τους πιστεύεται άραγε τους πολιτικούς μας όταν δεν ζητούν συγνώμη, αυτοί πρώτοι, για την καταστροφή που υπέστησαν χιλιάδες βιοπαλαιστές απο εκείνους που ενδεδυμένοι με πανάκριβα και μοδάτα ρούχα καταστρέφουν τους χώρους εργασίας των πτωχών βιοπαλαιστών...
Κύριε Πορτοσάλτε, το θέμα της παιδείας είναι τεράστιο και έχει πολλές πτυχές...
Στη χώρα μας η παιδεία πάσχει απο το επίπεδο του δημοτικού, μιας και μέσα στις εκτρωματικές πόλεις που φτιάξαμε, τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τρόμο ακόμα και για τα έντομα που αντικρίζουν ενω είναι απροστάτευτα και ανοιχτά στις βουλές των σιχαμερών εμπόρων ουσιών που παραμονεύουν για το καλωσόρισμα στο κόσμο της αυταπάτης και της ευδαιμονίας έναντι των οποίων κανένα αντίδοτο δεν διαθέτει η δική μας εγωπαθής κοινωνία...
Το ότι μέχρι σήμερα στη χώρα μας δεν έχουν εισαχθεί τα πολυδιαφημισμένα διαδικτυακά σημειωματάρια (netbooks) χαμηλού κόστους δεν απασχολεί κανένα ληθαργικό μυαλό και δεν κάνει κανέναν επίσημο εκφραστή της παιδείας μας να αγωνιά...
Το οτι όπου και αν πατε και όπου και αν σταθείτε θα ακούσετε από άτομα της ηλικίας μου (57 ετών) να ομιλούν με μίσος και απέχθεια για τους υπολογιστές και την νέα τεχνολογία, την οποία όμως αυτοί δεν γνωρίζουν απο πρώτο χέρι..., μιας και το ξεπερασμένο πλέον μυαλό τους ασκήθηκε σε λιγοστές λέξεις και έννοιες όπως η κακώς εννοούμενη αστική ανάπτυξη με την μέθοδο της ανευφυούς αντιπαροχής, η λογική της υπερεκμετάλλευσης της γής, του μεταπρατισμού και του ευνοιοκρατισμού με ταυτόχρονη και προκλητική αδιαφορία για κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει ποιο παραγωγική μια κοινωνία 1.000.000 κρατικοδίαιτων κηφήνων ενώ δεν χρειαζόμαστε ούτε τους μισούς...
Αν και δεν μπορώ να ασχοληθώ εδώ με το τεράστιο θέμα της παιδείας, που όμως με απασχολεί τόσο ώστε να το μελετώ και να γράφω για αυτό συστηματικά, θα σας παρακαλέσω να το δείτε σταδιακά...
Η παιδεία είναι ένα σύστημα που το κάθε μέρος του είναι και ανεξάρτητο και συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα και μόνο όταν η διασυνδεσιμότητα αυτή λειτουργεί εν αρμονία έχουμε παιδεία διαφορετικά, έχουμε έναν καρκινοπαθή που ορισμένα κύτταρα του σωματός του πολλαπλασιαζόμενα αναρχικά καταπνίγοντας και ακυρώνοντας την δομημένη λειτουργία των υπολοίπων...
Στην σημερινή Ελληνική παιδεία έχουμε δυστυχώς πολλούς καρκίνους που την καταστρέφουν...
Αν όμως μιμηθούμε την ιατρική επιστήμη και τεχνολογία και ασχοληθούμε με το να κτυπήσουμε τον κάθε καρκίνο ξεχωριστά, δεν νομίζετε οτι θα έχουμε αποτέλεσμα;
Εγώ δεν το πιστεύω απλά αλλά είμαι βέβαιος για την επιτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής...
Ευελπιστώ οτι σε αυτές τις επιμέρους μάχες οι συνομιλητές σας, στις εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα είναι στο μέλλον ποιο συγκροτημένοι, ρεαλιστές και ειλικρινείς απο τους καλεσμένους σας την ημέρα των Χριστουγέννων και κυρίως θα έχουν ουσιαστική εμπειρία και απο αλλα εκπαιδευτικά συστήματα που μπορούμε στην κυριολεξία να αντιγράψουμε με την μέγιστη αποτελεσματικότητα και βελτιώνοντάς τα...
Δεν θα ανακαλύψουμε τώρα τον τροχό όταν υπάρχουν τόσα και πολυ καλύτερα συστήματα με εμπειρία αιώνων κατασταλαγμένη σε αυτά στην δυτική, όπως συνηθίσαμε να λέμε, Ευρώπη...
Νάστε καλά και να μας δίνετε πάντα το χρυσάφι της δικής σας δουλειάς αφήνοντας την κοπριά εκπομπών τύπου «Ελληνοφρένειας» σε άλλους ποταπούς την έμπνευση συνεργάτες σας που σκέφτηκαν οτι έπρεπε να τις παρουσιάζουν...
Το Χρέος της μετά παρρησίας αλήθειας*.
(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 19η Δεκεμβρίου 2008)
Ο Γάλλος φιλόσοφος ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΟ, λίγο πριν τον θάνατο του το 1984, αφιέρωσε έξη διαλέξεις στην Ελληνική «παρρησία», στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ που αργότερα εκδόθηκαν στο «Discorso e verita nela Grecia antica» (Donzelli 1996)
Στο όνομα της Ελληνικής αρετής «παρρησία», που χάθηκε στον κόσμο που διαδέχτηκε τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, συνοψίζεται η ανάγκη του να λέμε την αλήθεια. Δεν αρκεί να γνωρίζουμε την αλήθεια και να κατέχουμε τις γνώσεις ή τις τεχνικές για να την ανακαλύπτουμε. Χρειάζεται επιπλέον να διαθέτουμε τη δυνατότητα αλλά και το θάρρος να την λεμε, να λέμε μετά παρρησίας την αλήθεια.
Η «αλήθεια» παραμένει θεμελιώδης έννοια της φιλοσοφίας διότι αναδύει δύο βασικούς προβληματισμούς:
Ο πρώτος αφορά τον προσδιορισμό των κριτηρίων τα οποία μας επιτρέπουν να διακρίνουμε αν μια πρόταση είναι αληθής ή όχι.
Ο δεύτερος αφορά τη δυνατότητα να λέμε την αλήθεια ως δικαίωμα και υποχρέωση και αναλύεται απο τον Φουκό με μία σειρά απο ερωτήματα όπως:
· Πoιός είναι σε θέση να λέει την αλήθεια; Ποιά είναι τα ηθικά και τα πνευματικά εφόδια που καθιστούν κάποιον ικανό να παρουσιάζεται και να θεωρείται ως ένας που λέει την αλήθεια;
· Για ποιά θέματα είναι σημαντικό να λέμε την αλήθεια; Για τον κόσμο; τη φύση; την πόλη; τα ήθη ή τον Άνθρωπο;
· Ποιές είναι οι συνέπειες του λέγειν την αλήθεια; Ποια είναι τα θετικά αποτελέσματα για την πόλη, για τους κυβερνώντες και τα άτομα, και τέλος
· Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην δραστηριότητα του λέγειν την αλήθεια και στην άσκηση της εξουσίας; Πρόκειται για ανεξάρτητες δραστηριότητες και εἀν ναι πως θα διαχωριστούν εάν η μία προϋποθέτει την άλλη;
Τα τέσσερα αυτά ερωτήματα εμφανίσθηκαν αρχικά τον 5ο αιώνα π.Χ., ως φιλοσοφικός προβληματισμός, στους διαλόγους του Σωκράτη με τους σοφιστές, για την πολιτική, την ρητορική και την ηθική.
Ο Φουκό, αναδεικνύοντάς τα, αποφεύγει το τεχνικό μέρος του πως είμαστε σίγουροι για την αλήθεια (την αναλυτική της αλήθειας», αντικείμενο κυρίως της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, και συντάσσεται με την αρχαιοελληνική θεώρηση στο:
· Ποιός είναι ικανός να λέει την αλήθεια
· Ποια είναι η σημασία για την κοινωνία η ύπαρξη ατόμων ικανών να λενε την αλήθεια και
· Πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα άτομα;
Η ικανότητα αλλά και η υποχρέωση (παρρησία) του να λεει κάποιος την αλήθεια, αντιμετωπίζεται απο τον Φουκό ως ένας απο τους ακρογωνιαίους λίθους της Αθηναϊκής δημοκρατίας που συμπληρώνεται απο το δικαίωμα του λόγου (ισηγορία) και το δικαίωμα της συμμετοχής άσκησης της εξουσίας (ισονομία).
Η λέξη παρρησία πρωτοεμφανίζεται στον Ευριπίδη και αργότερα στον Πλάτωνα, στον Διογένη, στον Επίκουρο και τους Στωικούς και φθάνει στα κείμενα της πατερικής θεολογίας του 5ου αιώνα και ιδιαίτερα στους λόγους του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στην εποχή του οποίου χάνεται τελειωτικά το θάρρος του λέγειν την αλήθεια.
Στο θάρρος ο Φουκό τοποθετεί μεγάλη έμφαση, θεωρώντας οτι για να πει κάποιος την αλήθεια πρέπει να μιλήσει ανοιχτά για όσα έχει στο μυαλό του χωρίς να διαφοροποιεί μεταξύ σκέψης και λεγομένων.
Είναι όμως κατανοητό οτι το να λέει κάποιος όλα όσα σκέφτεται και θεωρεί αληθινά εγκυμονεί κινδύνους.
Εἀν διαθέτει παρρησία έχει το θάρρος να διατρέξει κάποιο κίνδυνο για αυτά που λέει. Ο πολιτικός που λέει ανοιχτά αυτό που έχει στο νου του, κινδυνεύει να χάσει την δημοτικότητά του και τη συναίνεση στην πολιτική του.
Η παρρησία διακρίνει εκείνον που λαμβάνει ακέραιη την ευθύνη της αλήθειας... προσδιορίζει την αυθεντικότητα των λεγομένων του και προσφέρει παράδειγμα ζωής στο κοινωνικό σύνολο. Ο Σωκράτης έγινε σύμβολο διότι επέμεινε να διατηρήσει την ευθύνη των λεγομένων του επιλέγοντας τον θάνατο.
Στη σημερινή κοινωνία η λέξη και τα νοήματα της παρρησίας ξεχάστηκαν.
Το χρέος των πολιτών αλλά και των κυβερνώντων για την αλήθεια αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση του αρχαιοελληνικού μας ιδεώδους.
Η πολιτική σκοπιμότητα οδηγεί πλέον στον έντεχνο λόγο, στο πως δηλαδή θα δείχνουμε σίγουροι και θα πείθουμε οτι λέμε την αλήθεια, αντί στην ειλικρινή υποχρέωσή μας για αυτήν.
Έτσι διαμορφώσαμε επιπόλαια ένα νεο εχθρό, την συνομωσιοφοβία και επαναφέραμε την τεχνική (αναλυτική μέθοδο) ως μέσο απόδειξης των φερομένων που διαφορετικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαδόσεις πρόκλησης και ανησυχίας της κοινής γνώμης.
Ταυτόχρονα, αψηφώντας την παγίδα, υιοθετήσαμε ή θεσπίσαμε στο όνομα της διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων, αυστηρότατες απαγορεύσεις και κυρώσεις για εκείνους που θα έκαναν το «λάθος» να διασταυρὠσουν με μη αποδεκτά πλην αδιαμφισβήτητα στοιχεία, την σκέψη με την πραγματικότητα.
Η διαδικασία ανεύρεσης της αλήθειας κατήντησε πλέον αποκλειστικό αλλά όχι αναγκαία επιθυμητό αντικείμενο των δικαστηρίων με τους δικαστές, εφ’όσον περιορίζονται σε τεχνικές διερεύνησης της αλήθειας υπό το άγχος της ταχύτητας λήψης των αποφάσεων, να εγείρουν το αίσθημα της αμφιβολίας.
Διαμορφώσαμε έτσι ένα αδιέξοδο που ούτε στους κυβερνώντες αλλα ούτε και στον απλό πολίτη επιτρέπει να αισθάνεται οτι πληρούται το χρέος της πολιτείας στην μετά παρρησίαν διεκδικούμενη αλήθεια.
Οι κυβερνώντες για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας και επιβίωσης δεν το τολμούν πλέον ενώ ο θαρραλέος πολίτης δέχεται την ειρωνεία ή και την χλεύη των συμπολιτών του για την αφέλειά του να είναι ειλικρινής.
Και όμως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έδειξαν οτι η μετα παρρησίας αλήθεια θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυλώνα για μια δικαιότερη και ειλικρινέστερη κοινωνία, μία κοινωνία που θα χαρακτήριζε ο πολιτισμός.
Ας είναι αυτή η ευχή μας για το νέο έτος και στους τοπικούς μας άρχοντες.
Πιστεύω ότι εκεί, στην μετα παρρησίας αλήθεια, θα εύρουν την χαμένη αξιοπιστία τους...
*Σημείωση:
Το αρθρογράφος οφείλει πολλά στον Θ. Γιαλκέτση που είχε αναφερθεί στο ίδιο θέμα τον Αύγουστο του 1996
