tag:blogger.com,1999:blog-349442822024-03-14T14:15:34.569+02:00Μπαζιωτόπουλος ΠαναγιώτηςΑυτό που βλέπουμε εξαρτάται κυρίως από αυτό που αναζητούμε.
John Lubbock, 1834-1913,
Άγγλος πολιτικός, βιολόγος και αρχαιολόγοςΠαναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.comBlogger218125tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-414125148715967692010-12-08T13:46:00.000+02:002010-12-08T13:47:31.937+02:00Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα...<div align="center">«Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματος των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄οτι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της»<br /><br />«Εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματα μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να αγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»<br /><br /><strong>Ιωάννης Καποδίστριας<br /></strong>Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος,<br />Προς την Δ’ Εθνοσυνέλευση. </div>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-74368114106263947682010-11-05T21:42:00.002+02:002010-11-05T21:55:35.187+02:00Ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε μια νέα προοπτική για την περιοχή μας.<span style="color:#3333ff;">(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Νοεμβρίου 2010)<br /><br /></span>Η μέρα των εκλογών πλησιάζει και πολλοί ρωτούν γιατί ακόμα μια Δημοτική παράταξη, ιδιαίτερα όταν ένα μέρος της <span style="color:#ff6600;">Πρωτοβουλίας Πολιτών</span> προέρχεται από την υπάρχουσα κατάσταση.<br /><br />Δεν θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα μπορούσε η <span style="color:#ff6600;">Χριστίνα Κοσμά – Μανταφούνη</span> που ηγείται της <span style="color:#ff6600;">Πρωτοβουλίας Πολιτών</span> να πετύχει τα όσα θέλει και επιδιώκει σε συνεργασία με την παράταξη του κυρίου Χιωτάκη;<br /><br />Η απάντηση θα μπορούσε να είναι αυτονόητη από την τροπή που πήραν τα πράγματα αλλά πολλοί από τους αναγνώστες δεν είχαν ίσως τον χρόνο ή την ενημέρωση να γνωρίζουν τους λόγους αυτής της διαφοροποίησης.<br /><br />Με μια λέξη, άλλωστε τα λόγια της <span style="color:#ff6600;">Πρωτοβουλίας Πολιτών</span> είναι λίγα και σταράτα, η απάντηση στο ερώτημα που προηγήθηκε είναι ΟΧΙ!<br /><br />Η προσπάθεια καλής συνεργασίας υπήρξε μακρά και επίπονη.<br /><br />Τα θέματα διαφοροποίησης ήταν πολλά, όλα μελετημένα και βασισμένα στον εκσυγχρονισμό των δημοτικών πραγμάτων σε συμφωνία με τους πολίτες που όσο και αν εκλέγουν ως αντιπροσώπους τους δημοτικούς συμβούλους, διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν.<br /><br />Η συνεργασία απέδειξε ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει όταν η δημιουργία είναι έρμαιο του παρορμητισμού ή διαδικασιών που λαμβάνονται ad hoc, ακόμα και στα πλαίσια κάποιας αισθητικής.<br /><br />Το να διαχειρίζεσαι μια πόλη ασφαλώς δεν είναι εύκολο πράγμα. Αντίθετα το να ομιλείς έξω από τον χορό είναι εύκολο και το να σχολιάζεις ακόμα ευκολότερο... Το να συνθλίβεσαι από την καθημερινότητα είναι αναντίρρητα φθοροποιό και οι καλλίτερες των προθέσεων συχνότατα δεν καρποφορούν...<br /><br />Δεν κατηγορεί και δεν εναντιώνεται επομένως κανείς στο έλλειμμα ενδιαφέροντος της τρέχουσας διοίκησης να βελτιώσει τα του τόπου μας. Δεν ισχυρίζεται ότι η τρέχουσα διοίκηση δεν είχε το ενδιαφέρον για ένα καλλίτερο τόπο για τους Δημότες.<br /><br />Ήταν όμως ικανή, και εν πάση περιπτώσει ήταν όσο θα έπρεπε θαρραλέα για να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο με τον κόσμο και να λεει τα πράγματα με το όνομά τους;<br /><br />Νομίζουμε πως ΟΧΙ.<br /><br />Στην Πρωτοβουλία Πολιτών νομίζουμε πως ΟΧΙ, δεν ήταν θαρραλέα αρκετά η τρέχουσα διοίκηση για να λεει τα πράγματα με το όνομά τους ούτε είχε τη διοικητική υπεροχή ώστε να προγραμματίζει και να δημιουργεί με όραμα για τους δημότες της πόλης μας.<br /><br />Δημιουργούσε βέβαια κάποιο έργο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα βοηθήματα των εκάστοτε ισχυρών της κεντρικής εξουσίας.<br /><br />Αν αποφάσιζε ο τάδε υπουργός συνέβαλε ώστε να προχωρήσει η χρηματοδότηση των ποδηλατοδρόμων και αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα διαθέσιμα συνέβαλε στο να γίνει και η αναγκαία αναμόρφωση του κέντρου της πόλης στο οποίο η Κηφισιά υστερούσε δραματικά έναντι των περισσότερων γειτονικών δήμων.<br /><br />Αν αντίθετα δεν είχε την διάθεση ή τους πόρους, το έργο έμενε στις καλένδες. Ή τρέχουσα διοίκηση επομένως ήταν έρμαιο των διαθέσεων της κεντρικής εξουσίας και το έργο της παρέμενε αποσπασματικό και οπωσδήποτε χωρίς όραμα και προοπτική...<br /><br />Για να δούμε ένα μόνο παράδειγμα του τι σημαίνει αποσπασματικό έργο ας σκύψουμε για λίγο στον προβληματισμό των εμπόρων του υπερτοπικού κέντρου της Κηφισιάς, ιδιαίτερα υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης.<br /><br />Κυριαρχεί η προσέλκυση του πελάτη και αυτό προϋποθέτει την εύκολη πρόσβασή του στην ζώνη του εμπορικού κέντρου.<br /><br /><strong>Οι έμποροι της Κηφισιάς θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει εύκολη πρόσβαση με τα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς διότι μόνο αυτά υπάρχουν ουσιαστικά</strong>. Άλλωστε ποιος θα περίμενε να κατέβει ο ενδιαφερόμενος πελάτης με το ποδήλατό του από την Εκάλη, να ψωνίσει στο Lui Vuitton της Κηφισιάς και να επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι του έχοντας το πανάκριβο απόκτημά του στο καλαθάκι του ποδηλάτου του;<br /><br />Η τρέχουσα δημοτική αρχή αν και είχε επίγνωση αυτής της αναγκαιότητας αποφάσισε να διαμορφώσει το κέντρο με τρόπο που μειώνει την πρόσβαση διότι κατά τους εμπόρους αφαιρέθηκαν οι αναγκαίες θέσεις στάθμευσης. Οι λόγοι ήταν κυρίως αισθητικοί. Βέβαια ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν γιατί οι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης παραμένουν συχνότατα άδειοι...<br /><br />Σε αυτή την διελκυστίτηδα φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο διότι το θέμα κατέληξε με τους μεν να υποστηρίζουν την αναβάθμιση του κέντρου και τους δε την διατήρηση των θέσεων στάθμευσης. Και τα δυο δεν γίνονται ή μήπως όχι, μήπως δηλαδή υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός που απαιτεί προεργασία, αναλυτική σκέψη και ικανή διοίκηση έργου που παράγει λύσεις.<br /><br />Δυστυχώς, ένα θέμα που για άλλες πόλεις του εξωτερικού αποτελεί αντικείμενο ρουτίνας εδώ κατέληξε σε γόρδιο δεσμό που δεν μπορούσε να λυθεί παρά να κοπεί από κάποιον που δεν είχε το ταλέντο διοίκησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.<br /><br />Επιπλέον, στην εποχή μας, τους γόρδιους δεσμούς, δεν τους αφήνεις να εξελιχτούν αλλά τους αντιμετωπίζεις φροντίζοντας τα προβλήματα που οδηγούν σε αυτούς.<br /><br />Για την πόλη μας μια τέτοια φροντίδα αποτελεί το να προσφέρεις έγκαιρα εναλλακτικές λύσεις που στην περίπτωση των θέσεων στάθμευσης είναι η εύρεση πρόσθετων χώρων που θα διευκόλυναν την προσπελασιμότητα των πελατών των καταστημάτων του εμπορικού κέντρου.<br /><br />Πρόκειται για έργο που όσοι δεν το φρόντισαν έγκαιρα δημιούργησαν την άναρχη κατάσταση που ζούμε όποτε επισκεπτόμαστε τον γειτονικό Δήμο του Αμαρουσίου όπου η κατάσταση είναι τουλάχιστον τραγική.<br /><br />Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης για να αυξήσεις τον χώρο των πεζών, διαμορφώνεις και την κατάλληλη συγκοινωνιακή υποδομή ώστε να εξυπηρετείται ικανοποιητικά η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που θα άφηναν μετά χαράς τα αυτοκίνητά τους στα γκαράζ των σπιτιών τους.<br /><br />Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να ενεργοποιήσεις πέρα από το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης και τις διαδικασίες που θα ξεκολλήσουν το έργο κατασκευής του υπόγειου χώρου στην πλατεία Πλατάνου αλλά και να δημιουργήσεις τις προϋπόθεσης για τον επόμενο χώρο στάθμευσης διότι ούτε αυτός της Πλατείας Πλατάνου θα είναι επαρκής για τις απαιτήσεις του εμπορικού κέντρου της πόλης και των διακινούμενων πολιτών μέσω του ΗΣΑΠ.<br /><br />Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να διαμορφώσεις ένα σχέδιο ολιστικής αντιμετώπισης του συγκοινωνιακού προβλήματος του νέου Καλλικράτειου Δήμου της Κηφισιάς που δεν εξαντλείται σε περιπτωσιακή αντιμετώπιση και δεν εστιάζει μόνο στα συμπτώματα αλλά και στα αιτία της πάθησης.<br /><br />Η πόλη μας απαιτούσε και απαιτεί ακόμα περισσότερο σήμερα οτιδήποτε γίνεται με πρόβλεψη για το μέλλον όπου δεν χωρούν αντιθέσεις μεμονωμένων διεκδικήσεων και συμφερόντων αλλά το συμφέρον όλων των κατοίκων.<br /><br />Όταν διαμορφώνεις λύσεις για εμπορικό κέντρο σε περιοχή που ασφυκτιά από έλλειψη ελεύθερων χώρων και λύνεις πότε το ένα θέμα και πότε το άλλο, πότε συγκλίνεις με τους καταστηματάρχες και πότε με τους κατοίκους, ένα είναι βέβαιο, ότι κάποια μέρα ο ένας από τους δυο θα γίνει εχθρός σου και εσύ θα αισθάνεται αποτυχημένος ενώ προσπάθησες, μόνο που προσπάθησες χωρίς προγραμματισμό, χωρίς μελέτη και χωρίς προοπτική μη αντιλαμβανόμενος ότι εκεί που έλυνες με την ad hoc μεθοδολογία σου το ένα πρόβλημα διαμόρφωνες ένα καινούργιο. Ότι πετύχαινες με το ένα το κατέστρεφες με το άλλο.<br /><br /><strong>Οι έμποροι και οι καταστηματάρχες της Κηφισιάς θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους και να κατασκευάσουν αυτοί με δικές τους δυνάμεις το υπόγειο parking της Πλατείας Πλατάνου</strong> ενώ η κατασκευαστική να είναι απλά ο εκτελεστής του έργου. Όμως κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό. Κανείς στην τρέχουσα δημοτική διοίκηση δεν αναλογίστηκε ότι δεν χρειάζονται έξωθεν ενισχύσεις για να κατασκευαστεί ένας χώρος που θα εξυπηρετούσε συνολικά τους εμπόρους και μάλιστα με ανταγωνιστική πολιτική τιμών εφοσον ο κάθε έμπορος ή καταστηματάρχης θα έδινε στους πελάτες του την επιστροφή που ο ίδιος θα έκρινε σκόπιμη.<br /><br />Θα είχαμε έτσι το πρώτο στάδιο στην υλοποίηση της ιδέας ενός ανοικτού εμπορικού κέντρου (Open Mall) που δεν είναι άλλο από την δομή συνεργασίας (πλεονεκτημάτων και υποχρεώσεων) που έχουν οι καταστηματάρχες στα κλειστά εμπορικά κέντρα.<br /><br />Τότε δεν θα είχαμε γόρδιους δεσμούς και δεν θα τρέχαμε να τους κόψουμε ασθμαίνοντας και όπως - όπως...<br /><br />Το παράδειγμα αντιμετώπισης της επάρκειας χώρων στάθμευσης του εμπορικού κόσμου της Κηφισιά σε καμία περίπτωση δεν εξαντλεί την έλλειψη προγραμματισμένου έργου όπως το οραματίζεται και το καταγράφει η Πρωτοβουλία Πολιτών.<br /><br />Αν οι αναγνώστες μου προσέξουν το ενημερωτικό υλικό της συγκεκριμένης παράταξης θα παρατηρήσουν ότι οι προτάσεις μας δεν είναι υποσχεσιολογικές.<br /><br />Δεν τάζουμε γιοφύρια όπου δεν υπάρχουν ποτάμια και όταν τάζουμε έργα αυτά είναι προϊόν μελέτης και πραγματιστικής κοστολόγησης.<br /><br />Δείτε για παράδειγμα την πρόταση της συγκοινωνιακής κάλυψης του νέου Καλλικράτειου Δήμου όπου αναφέρονται συχνότητες δρομολογίων και κόστη λειτουργίας και συντήρησης των μέσων και των ανθρώπων που απαιτούνται για την υλοποίησή της.<br /><br /><strong>Οι προτάσεις επομένως της Πρωτοβουλίας Πολιτών βασίζονται σε ότι θα φέρει την πόλη μας στη νέα εποχή, σε μια περίοδο δύσκολη που η εφευρετικότητα, η οργάνωση και προπαντός η ικανότητα διοίκησης θα κάνουν την αναγκαία διαφορά ιδιαίτερα όταν θα λείπει το χρήμα που εύκολα διετίθετο μέχρι σήμερα.<br /><br /></strong>Η Πρωτοβουλία Πολιτών δεν υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, και δεν λεει πολλά αλλά λίγα και σταράτα διότι σέβεται τους δημότες που ευελπιστεί ότι θα την τιμήσουν με την ψήφο τους.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-85551460629755661262010-10-31T00:50:00.002+03:002010-10-31T00:56:17.974+03:00Οι γάτες, τα δένδρα και οι προεκλογικές υποσχέσεις...<div align="left"><span style="color:#3333ff;">(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 29η Οκτωβρίου 2010)<br /><br /></span><span style="color:#ff6600;">«Ήρθε ο καιρός πάλι που το μόνο που θα διαβάζουμε είναι τα "εκπληκτικά" κατορθώματα των πολιτικών μας εκπροσώπων στους δήμους! π.χ. Με τη συμβολή μου και τις ατελείωτες προσπάθειες μου, 2 γάτες κατέβηκαν από ένα δέντρο! ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ για να κατεβάσω και τις δικές σας γάτες!..." </span></div><span style="color:#ff6600;"></span><span style="color:#ff6600;"><div align="right"><br />Τάκης Καραλίβανος </div><div align="left"></span> </div>Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον <span style="color:#ff6600;">Τάκη Καραλίβανο</span> αλλά και να τον γνωρίζατε δεν θα είχε σημασία. Το χαριτωμένο του σχόλιο ήταν η αφορμή των όσων θα διαβάσετε παρακάτω.<br /><br />Με αρκετή δόση χιούμορ περνά ένα μήνυμα που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο... Αισθάνομαι ότι θα βρίσκει σύμφωνους και πολλούς από εσάς... Μπορεί η δική σας εμπειρία να μην προέρχεται από υποσχέσεις για τη σωτηρία των γάτων σας αλλά τι σημασία έχει αφού όποια και αν είναι η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.<br /><br />Ακόμα και αν είναι σοβαρότερη, ακόμα και αν αφορά εσάς προσωπικά, τη γειτονιά σας, τον δρόμο σας και την ποιότητα ζωής σας τι σημασία έχει αφού μετά τις εκλογές θα παραμείνει υπόσχεση και η ποιότητα ζωής σας δεν έχει παρά ελάχιστες πιθανότητες να καλυτερεύσει;<br /><br />Μα θα πείτε, έτσι είναι ο κόσμος μας, με τις ατέλειές του, με τις υποσχέσεις του που δεν έρχονται ενώ εμείς τις περιμένουμε διακαώς ή τις προσφέρουμε και οι ίδιοι αφειδώς, μάλιστα και εμείς που τελικά μένουμε όσο εκτεθειμένοι και εκείνοι...<br /><br />Θα το έχετε παρατηρήσει, όχι μόνο σε προεκλογικές περιόδους αλλά και στην καθημερινότητά σας, στο περιβάλλον σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας.<br /><br />Πόσες φορές δεν είπατε ότι θα βοηθήσετε κάποιον γνωστό ή πάλι άλλες φορές δεν υποσχεθήκατε στους δικούς σας ότι θα κάνετε κάτι ξεχωριστό για αυτούς... αλλά τελικά μείνατε στα λόγια.<br /><br />Είναι νομίζω στη φύση του ανθρώπου να λεει και να υπόσχεται πολλά περισσότερα από εκείνα που είναι εφικτό να υλοποιήσει... Είμαστε από τη φύση μας πληθωρικοί και έτσι καταλήγουμε να είμαστε και αισιόδοξοι.<br /><br />Για φανταστείτε πόσο μίζερος θα ήταν ο κόσμος μας αν κάναμε ακριβώς και μόνο όσα μπορούσαμε... Θα ήμασταν μηχανές. Δεν θα παρεκκλίναμε καθόλου ενώ τη χαρά και το άγχος της προσμονής θα αντικαθιστούσε η απολυτότητα και η ακρίβεια του προσδιορισμένου να γίνει οπωσδήποτε, ο κόσμος να χαλάσει...<br /><br />Η ζωή ίσως να έχανε το νόημα της... Δεν θα ήταν χαρά αυτή διότι θα της έλειπε το απρόοπτο, η διαφοροποίηση και η αγωνία του εφικτού. Θα γίνει άραγε ή δεν θα γίνει, να τον καλέσω στο τηλέφωνο να δω αν το θυμάται, μήπως το ξέχασε κιόλας, μήπως θέλει να του εξηγήσω τι ακριβώς περιμένω από αυτόν και πόσο σημαντικό είναι για μένα;<br /><br />Όλα αυτά τα ερωτήματα, οι αγωνίες και τα συναισθήματα θα ήταν απόντα. Οι υποσχέσεις θα ήταν όσο σίγουρες και οι ράγες των τροχιοδρομικών μέσων...<br /><br />Άρα, μήπως είναι ώρα να πούμε στο Καραλίβανο να το ξανασκεφτεί διότι έτσι είναι ο κόσμος μας, ο ανθρώπινος κόσμος, ο κόσμος με αισθήματα και με ελαττώματα, ο κόσμος με ανθρώπινα χαρακτηριστικά τέλος πάντων;<br /><br />Έτσι είναι ο κόσμος, υποσχεσιάρης, και οι υποσχέσεις του ανάλογες με τη φαντασία και τις επιδιώξεις του καθενός.<br /><br />Αν κάποιος θέλει να κερδίσει την αγάπη παριστάνει τον ρομαντικό μέχρι να το ξεχάσει τρία ραντεβού πάρα πέρα...<br /><br />Αν θέλει να κερδίσει τις δημοτικές εκλογές, γίνεται πληθωρικός και ακατάσχετος σε υποσχέσεις, όπως τα «καλά» εκείνα χρόνια που μας υπέσχοντο γιοφύρια ακόμα και όταν δεν είχαμε ποτάμια... Θα μας έφτιαχναν βέβαια και τα ποτάμια για να δικαιολογήσουν τα γιοφύρια εκ των υστέρων.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">1. Οι υποσχέσεις δεν είναι νταλαβέρι ή συναλλαγή.<br /><br /></span>Σήμερα όμως, με τον συγκλονισμό που προκάλεσα η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές προεκτάσεις της, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όταν υπόσχεσαι πρέπει να έχεις σκεφτεί ότι οι υποσχέσεις σου είναι πολύ πιθανό να γίνουν πραγματικότητα. Αν είναι ρεαλιστικές και το κυριότερο αν διαθέτεις τους ανθρώπους ώστε το κάθε τι που λες να δουλευτεί με έγνοια για το συμφέρον εκείνων που αφορούν και όχι των άλλων που θα επιδιώξουν τα ανείπωτα και σκοτεινά οφέλη του νταλαβεριού, τότε η πιθανότητα να κερδίσεις τις εντυπώσεις είναι μεγάλη.<br /><br />Οι υποσχέσεις σε καμία περίπτωση δεν είναι νταλαβέρι αλλά έκφραση ευθύνης και γιαυτό πρέπει να εκστομίζονται αφού έχουν μελετηθεί στην κάθε τους λεπτομέρεια...<br /><br />Δεν υπόσχεσαι γιοφύρια όταν χρειάζεσαι πρώτα τους δρόμους που οδηγούν σε αυτά και δεν φτιάχνεις γρήγορους δρόμους για να συναντάς στις εξόδους τους το χάος όπως συνεχίζει να συμβαίνει με την Αττική Οδό.<br /><br />Δεν υπόσχεσαι έργα που είναι μέσα στη βασική ροή των καθηκόντων σου ως εκλεγόμενου άρχοντα ενός τόπου και θεωρούνται αυτονόητα. Δεν επιδιώκεις να γίνεις δήμαρχος π.χ. με καμπάνια την αντιμετώπιση των βοθρολημμάτων διότι αυτό είναι τόσο αναγκαίο ως έργο που δεν χρειάζεται να το διαλαλήσεις... Εννοείται!<br /><br />Είναι σαν να λες ότι θα φέρεις τον ηλεκτρισμό στα σπίτια εν έτη 2010... Αν υπάρχει ακόμα περιοχή χωρίς ηλεκτρισμό, πράγμα παράξενο, θα είναι διότι η περιοχή είναι παράνομη και με την εξαγγελία σου μπορεί και να εκτεθείς ως συνεργός της παρανομίας.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">2. Τι θέλει ο κόσμος σου.<br /><br /></span>Όταν υπόσχεσαι πρέπει να ξέρεις τι θέλει ο κόσμος σου και για να το ξέρεις πρέπει να τον ακους με προσοχή. Και αφού τον ακούσεις θα πρέπει να αξιολογήσεις ανεξάρτητα το κάθε ζητούμενο και να διαμορφώσεις ένα πρόγραμμα που θα έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί...<br /><br />Δεν θα υπόσχεσαι γενικά για πολεοδομικές παρεμβάσεις όταν ξέρεις ότι δεν είναι στο χέρι σου να τις υλοποιήσεις και αν με κάποιο τρόπο αισθάνεσαι ότι θα τα καταφέρεις ας αφήσεις να το μάθουν και εκείνοι που τους αφορούν.<br /><br />Δεν θα υπόσχεσαι έργα χωρίς αυτοί να συμμετέχουν είτε άμεσα συνεργαζόμενοι μαζί σου είτε έμμεσα με το να σε κάνουν να αισθανθείς την αναγκαιότητα του έργου για αυτούς.<br /><br />Αν είναι π.χ. να φτιαχτεί ένα γυμναστήριο, αφού διαμορφώσεις τη μελέτη με την βοήθεια κάποιου αξιόπιστου μελετητικού γραφείου, την παρουσιάζεις, καθορίζοντας τα χρονικά της πλαίσια και αν δεν τα καταφέρεις επανέρχεσαι και εξηγείς ή στη χειρότερη περίπτωση εγκαταλείπεις... Όταν δεν μπορείς δεν έχει νόημα να επιμένεις... Κάποιος άλλος θα είναι ποιο αποτελεσματικός και θα τα καταφέρει καλλίτερα...<br /><br />Αν υπόσχεσαι μια αγορά ή μια απαλλοτρίωση δεν την φέρνεις ξανά και ξανά ως πολύφερνη νύφη στο προσκήνιο, και μετά την επιστρέφεις στην αφάνεια του γυναικωνίτη όπως συμβαίνει με την Μπομπονιέρα.<br /><br />Αν υπόσχεσαι ένα χώρο στάθμευσης, βγάζεις μια περίληψη της μελέτης και την δημοσιοποιείς στο κοινό ώστε όλοι να καταλάβουν και να σε δεσμεύσουν σε όσα υπόσχεσαι.. Δεν λες θα φτιάξω ένα χώρο στάθμευσης με την τάδε εταιρεία που κέρδισε τον διαγωνισμό αλλά εξηγείς και γιατί τον κέρδισε, όχι διότι απλά μειοδότησε αλλά και διότι υπήρχαν πρόσθετα ή παράπλευρα οφέλη για όλους. Όμως πηγαίνεις ακόμα παρακάτω διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο τιμολογιακής πολιτικής ώστε να μάθει ο κόσμος ότι δεν θα υπάρξουν απλά θέσεις στάθμευσης αλλά θα είναι λογικά τιμολογημένες διότι αν είναι τιμολογημένες με το κόστος των σημερινών ιδιωτικών θέσεων στάθμευσης άστο καλλίτερα... Δεν πρόκειται για έργο για τον λαό, δεν πρόκειται για παροχή στους δημότες ούτε στους καταρρέοντες λόγω κρίσης καταστηματάρχες. Πρόκειται για έργο για να βγάλει ότι καταφέρει ένας ακόμα κατασκευαστής...<br /><br /><span style="color:#ff6600;">3. Πόσα από αυτά που λες είναι όπως τα λες, πόσα αντέχουν στο φως της δημοσιότητας, πόση διαφάνεια προτείνεις;<br /></span><br />Ακόμα και αν τα όσα υπόσχεσαι καταφέρεις να τα υλοποιήσεις, το θέμα είναι το πως ακριβώς θα τα υλοποιήσεις... Δυο έργα μπορεί να κοστίζουν και να είναι φαινομενικά ίδια αλλά το τι συνέβη στη διαδρομή μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό. Αν τα χρέη του Δήμου μειώθηκαν κατά ένα σημαντικό ποσοστό την τρέχουσα περίοδο δεν σημαίνει ότι αυτό είναι αξιοθαύμαστο πριν μαθευτεί και ο τρόπος που μειώθηκαν.<br /><br />Εξοφλήθηκε ένα μεγάλο μέρος; Αναχρηματοδοτήθηκε ένα άλλο και σε τι βάθος χρόνου; Ποιος είναι ο ορίζοντας της αποπληρωμής και το επιτόκιο δανεισμού διότι δάνεια παίρνουν πολλοί αλλά το ένα με το άλλο διαφέρουν όσο τα spreads πριν και μετά την ομολογία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των απατεώνων.<br /><br />Η διαφάνεια δεν είναι ούτε γραφειοκρατική ούτε ένας ενοχλητικός μπελάς όπως θεωρείται σχεδόν από όλες τις δημοτικές διοικήσεις αλλά απαιτείται για να υπάρχει δομή, συνέπεια και προγραμματισμός. Η χρήση του διαδικτύου επιτρέπει την ανάρτηση της κάθε πληροφορίας και τόσο άμεσα που η γραφειοκρατία βρίσκει τον μάστορά της...<br /><br /><span style="color:#ff6600;">4. Μη λες πολλά διότι αφήνεις να εννοηθεί ότι δεν θα κάνεις ούτε τα λίγα.<br /></span><br />Η υποσχεσιολογία μέσα από βαρύγδουπες συνεντεύξεις και πληθώρα υπεσχομένων δεν κερδίζει παρά την αδιαφορία των δημοτών. Ένας ψηφοφόρος προτιμά ένα καθαρό και ειλικρινές βλέμμα... Θέλει να νιώσει ότι μαζί του και όχι χωρίς αυτόν θα γίνουν όσα έργα τελικά υλοποιηθούν διότι έτσι θα νιώσει ότι στον τόπο του περνά η γνώμη του και θα χαρεί γιαυτό.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">5. Να έχεις τους ψηφοφόρους συμμάχους αλλά τον ψηφοφόρο όχι...<br /></span><br />Το να ακούς τα ζητούμενα από τους ψηφοφόρους και τους δημότες είναι ευνόητο και λογικό διότι αυτό που θέλουν δεν υπαγορεύεται από ιδιοτέλεια όταν αφορά το συμφέρον των πολλών. Όταν όμως είναι η απαίτηση εκείνου ειδικά του δημότη που έρχεται και ξαναέρχεται επιμένοντας και ξαναεπιμένοντας, τότε κάτι στραβό συμβαίνει και η συναλλαγή είναι το επόμενο εύκολο και αμαρτωλό βήμα...<br /><br /><span style="color:#ff6600;">6. Να μη διεκδικείς προσβάλλοντας το πρόγραμμα του άλλου αλλά προτείνοντας αντί του άλλου.<br /><br /></span>Οι δημοτικοί υποψήφιοι που χρίζονται διακατέχονται συνήθως από την μανία να προσβάλουν τους αντιπάλους τους με μύρια όσα άσχετα και κομματολαγνικά που εκτός του ότι είναι συχνά αβασάνιστα δοσμένα είναι και προκλητικά διαμορφώνοντας ένα κλίμα πόλωσης που δεν φέρνει ψήφους αλλά απέχθεια ανθρώπινη και πολιτική.<br /><br />Όταν λες ότι ο τάδε πολιτικός αρχηγός έχει τη λύση και μαζί του θα πας για να την υλοποιήσεις μάλλον καμία λύση δεν έχεις στο μυαλό σου βλάπτοντας ακόμα και εκείνον που σε έχρισε...<br /><br />Όταν χρίζεσαι για να πάρεις ένα αβαντάζ είναι καλύτερα να αφήσεις την κούρσα διότι ο αγώνας είναι σκάρτος από την αρχή...<br /><br /><span style="color:#ff6600;">7. Να είσαι καινοτόμος διότι είναι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουμε εν μέσω μειωμένων οικονομικών μέσων.<br /></span><br />Η χώρα μας βρίσκεται στα τελευταία σκαλιά της καινοτομίας... Η καινοτομία δεν συνίσταται στην αυθόρμητη εξυπνάδα που χαρακτηρίζει το λαό μας αλλά στο να περάσει αυτή την εξυπνάδα σε ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Να βάλει δηλαδή το νου του να σχεδιάσει κάτι καινούργιο που θα αντικαταστήσει ότι απαιτούσε περισσότερο χρήμα, κόπο και χρόνο για να υλοποιηθεί.<br /><br />Καινοτομία όμως είναι και η ικανότητα να εφαρμόζεις καινοτόμες ιδέες άλλων ώστε να μην ανακαλύπτεται ο τροχός ξανά και ξανά.<br /><br />Καινοτομία είναι να έχει π.χ. κάποιος στον ΟΣΚ την ευφυΐα να διαμορφώσει 5 σχέδια σχολείων για να χαμηλώσει το κόστος τους στο μισό επιβάλλοντας στους εργολάβους τα κόστη και το πλαφόν υλοποίησης και όχι να δίνει ένα τυχαίο, όσο και αν είναι χρήσιμο, ποσό σήμερα επειδή του το είπε στο αυτί κάποιος υπουργός...<br /><br />Καινοτομία είναι να μπορεί ο Δήμος να μειώνει συνεχώς τα κόστη των υπηρεσιών του αυξάνοντας συνεχώς τις υπηρεσίες που προσφέρει...<br /><br />Καινοτομία είναι να εφαρμόζει την τεχνολογία και να αγνοεί τις σειρήνες με την ψευτοσυνδικαλιστική επίφαση που αρνούνται την χρήση των GIS στα μεταφορικά μέσα.<br /><br />Καινοτομία είναι όχι απλά να στέλνεις κοινωνικά ή φιλικά μηνύματα στο Facebook αλλά να κάνεις το facebook πλατφόρμα λήψης αιτημάτων πολιτών.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">8. Να ξέρεις ότι όσα μπορούν να γίνουν με ελάχιστα χρήματα είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που απαιτούν πακτωλούς χρημάτων.<br /><br /></span>Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε περισσότερες ανάγκες και λιγότερα χρήματα για να τις υλοποιήσουμε.<br /><br />Άρα η επιτυχία του υποψήφιου δημάρχου θα κριθεί από τις προτεραιότητές του στη θεσμοθέτηση νέων δομών και στον εκσυγχρονισμό παλαιότερων που θα κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και ποιοτικότερη.<br /><br />Αν θέλεις πράσινο μη μιλάς για το πράσινο και μη εξαγγέλλεις σαράντα φορές την μετατροπή της Πεντέλης σε δρυμό αλλά κάντο και αν δεν μπορείς μόνος πάγαινε στον νέο περιφερειάρχη και μη φύγεις από το γραφείο του αν δεν σφίξετε τα χέρια δεσμευόμενοι ότι θα πατε μαζί σε αυτό το έργο.. . Το πράσινο και η αυστηροποίηση των κανόνων επέκτασης των σχεδίων πόλεων δεν είναι έργο ευχής αλλά έργο αγώνα. Αν το προσπαθήσεις με ευχές θα χάσεις τον αγώνα αλλά και «τα αυγά και τα πασχάλια» που λεει ο λαός; Και ο λαός από εδώ και εις το εξής θα το εννοεί ώστε κανείς εκπρόσωπός του δεν θα έχει την ευχέρεια να τον αγνοεί.<br /><br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την <span style="color:#ff6600;">«Πρωτοβουλία Πολιτών»</span> της <span style="color:#ff6600;">Χριστίνας Κοσμά</span> διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών.<br /><br /></span></em>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-75971093414090372132010-10-31T00:40:00.002+03:002010-10-31T00:49:16.139+03:00Οι Χαλασοχώρηδες και οι εκλογές, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη<span style="color:#3333ff;">(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 22α Οκτωβρίου 2010)<br /><br /></span>Αυτή την Παρασκευή τα σενάρια για ένα προεκλογικό κείμενο ήταν πολλά αλλά με κέρδισε ο Παπαδιαμάντης.<br /><br />Ο εθνικός μας διηγηματογράφος, στο διήγημα του <span style="color:#3333ff;">«Οι Χαλασοχώρηδες»</span> δίνει στο χαρακτηριστικό γλωσσικό του ιδίωμα (παρά τις παρεμβάσεις όπως η μετατροπή του σε μονοτονικό) τροφή στην σκέψη όσων αναζητούν την ψήφο των εκλογέων. Το διήγημα δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολη το 1892.<br /><br />Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί μέρος ενός διαλόγου μεταξύ ενός ξένου στον τόπο των Χαλασοχώρηδων και του ντόπιου Λέανδρου Παπαδημούλη. Οι τονισμοί και οι επισημάνσεις είναι του γράφοντος.<br /><br /><br /><span style="color:#3333ff;">«… Τώρα, δεν τους βλέπεις και τα δύο κόμματα δια ποίων μέσων προσπαθούν να κερδίσουν την εκλογήν;<br /></span><br />Δεν βλέπεις τα δύο πρακτορεία των ανοικτά, φανερώς ενεργούντα, δεν ακούεις κρυφομιλήματα όπισθεν πάσης θύρας και πάσης γωνίας της οδού, δεν βλέπεις τα τρεξίματα και τους ιδρώτας των οργάνων των, δεν ακούεις τον κρότον των χαλκίνων κερμάτων όπισθεν των λογιστηρίων;<br /><br />Δεν βλέπεις απλοϊκούς εκλογείς να βαδίζουν και να κοντοστέκονται, να εξάγουν την χείρα από την τσέπην και να μετρούν δεκάρες;<br /><br />Και ο λαλών έδειξεν εις τον ακροατήν του γέροντα χωρικόν, όστις, εξελθών του πρακτορείου των Χαλασοχώρηδων, είχε σταθεί ενώπιόν των κρατών φυσέκιον τεσσάρων δραχμών, το οποίον έσχισε κι εμέτρα, διά να ίδει αν ήσαν σωστές οι δεκάρες. Εφαίνετο οινοβαρής και ηκούετο ο μονόλογος και οι ψιθυρισμοί του:<br /><br />«Τέσσαρες δραχμές βάσταξ’ η ψυχή του;… τέσσαρες, όχι παραπάνω… έχουμε και λέμε, μία, δύο, τρεις, τέσσαρες, πέντε, εξ, εφτά, οχτώ, εννιά… μία δραχμή…<br /><br />Έχουμε και λέμε…»<br />Κι επειδή ευκόλως έχανε τον λογαριασμόν, ήρχιζεν εξ αρχής πάλιν.<br />Τους βλέπεις ή όχι; επανέλαβεν ο λαλών.<br />Τους βλέπω, απήντησεν ο ομολητής του.<br /><br />Λοιπόν, αύριον, να έχεις όρεξιν ν’ ακούεις τα παράπονα των ηττημένων. Όσοι θα είναι εν αποτυχία θα χαλάσουν τον κόσμον με τις φωνές, θα κατηγορούν τους νικητάς επί χρήσει αισχρών μέσων, θα υποβάλουν φοβεράς ενστάσεις, θα προσβάλουν το κύρος της εκλογής, λόγω ότι το αποτέλεσμα επετεύχθη διά δωροδοκίας. Ούτε θα τους τύπτει η συνείδησις επί τω ότι και αυτοί μετήλθον το αυτό μέσον. «Ουδέ φοβούνται τον Θεόν, ότι εν αυτώ κρίματί εισι».<br /><br />Δι’ αυτό λοιπόν συ δεν πηγαίνεις να ψηφοφορήσεις; ηρώτησεν ο άλλος.<br />Ο ούτως ερωτήσας ήτο ξένος, παρεπιδημών προς καιρόν εν τη νήσω. Ο δε εξ αρχής ομιλών εκαλείτο Λέανδρος Παπαδημούλης και κατήγετο εκ του τόπου.<br /><br />Είχε κατέλθει μετά πολλά έτη νοσταλγός εξ Αθηνών, όπου συνήθως διέτριβεν, ασχολούμενος εις έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος.<br /><br />Ήτο υψηλός, υπερτριακοντούτης, με μαύρην κόμην και γένειον, μελαψός, με αδρούς χαρακτήρας, πενιχρός την αναβολήν, πτωχαλαζών, τρέφων αλλοκότους ιδέας. Περί το δειλινόν, ο ξένος φίλος του, περίεργος ως πας άνθρωπος, τον είχε παρακαλέσει και μετέβησαν ομού αντικρύ του σχολείου, όπου σταθέντες παρά τινα γωνίαν εθεώντο την εκλογικήν κίνησιν.<br /><br />Όχι δι’ αυτό, ανένευσεν εντόνως ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Αι ατομικαί ιδέαι μου, φίλε, δεν φαίνονται να έχωσι τίποτε το πρακτικόν και διά τούτο δεν αγαπώ να τας εκθέτω. Σέβομαι άλλως τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδος μου και δεν θέλω να ομολογήσω ότι είμαι απολυταρχικός και ότι δεν πρεσβεύω την καθολικήν ψηφοφορίαν. Αλλά και αν σου έλεγα τοιούτο τι, θα εχρειάζετο να σου αναπτύξω διά μακρών το θέμα, να δαπανήσω μάτην πολλάς λέξεις, να σου κλέψω τον πολύτιμον καιρόν σου, χωρίς ελπίδα όχι να πεισθείς αλλ’ ουδέ να μ’ εννοήσεις και μου αποδώσεις εν μέρει δίκαιον τουλάχιστον. Απλώς σου λέγω ότι παραιτούμαι δικαιώματος το οποίον δεν με ωφελεί, ουτ’ εμέ ούτε τους άλλους.<br /><br />Όσον αφορά την δωροδοκίαν, μη πιστεύεις ότι την βλελύττομαι τόσον, όσον φαίνομαι. Είναι άλλαι πολύ χειρότεραι εκλογικαί διαφθοραί. Το κατ’ εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.<br /><br />Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο ξένος.<br /><br />Ναι· φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι’ όλα τα πράγματα.<br /><br />Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας.<br />Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν.<br /><br />Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης...<br /><br /><span style="color:#3333ff;">Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος.<br /><br /></span><em>(Οι δυο συζητηταί συνεχίζουν τον διάλογο για την υποκρισία των ηθικολογούντων χάριν της ψηφοθηρίας. Ο Λέανδρος Παπαδημούλης τα βάζει με την ουσία της ανηθικότητας που εκφράζεται από την πλουτοκρατία...)<br /><br /></em>Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.<br /><br />Και ύστερον λέγεις ότι η δωροδοκία εις τας εκλογάς είναι μικρόν κακόν; παρετήρησεν ο ξένος.<br />Ναι, διότι κινδυνεύω να πάθω το αυτό πάθημα, εφ’ ω κατέκρινα τους ευθηνούς ηθικολόγους των ημερών μας, απήντησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Να πέσω δηλαδή εις το εσπαρμένον σκοπέλους πέλαγος των γενικοτήτων. Αλλ’ ιδού επανέρχομαι εις το προκείμενον.<br /><br />Ο λόγος, δι’ όν θεωρώ την δωροδοκίαν ως το μικρότερον κακόν είναι ότι ως είδος εκλογικής διαφθοράς την υπάγω εις το γένος της συναλλαγής.<br /><br />Συναλλαγή είναι η εν πρυτανείω σίτησις, αι εκ του δημοσίου ταμείου παροχαί, τα ρουσφέτια.<br />Συναλλαγή είναι και η εις παρανόμους δίκας προστασία.<br />Συναλλαγή είναι και η προς παραγραφήν οφειλομένων φόρων συνδρομή και η παράνομος εξαίρεσις κληρωτών.<br />Συναλλαγή είναι και η δωροδοκία.<br /><br />Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικώτερος;<br /><br />Εκείνος όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων ή εκείνος όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού;<br /><br />Εκείνος όστις πληρώνει εκ του θυλακίου του ή εκείνος όστις πληρώνει εκ των χρημάτων του έθνους, χρημάτων ξένων, τα οποία εις την Ελλάδα μάλιστα εσυνηθίσαμεν όλοι να θεωρούμεν έρμα και σκοτεινά; Ποίος είναι πλέον γαλαντόμος;<br /><br />Βεβαίως, εκείνος που πληρώνει από την τσέπην του, απήντησεν αδιστάκτως ο ξένος.<br />Βλέπεις; Ιδού διατί μισώ τας γενικότητας και επιθυμώ να ειδικεύω.<br /><br />Ομιλώ σχετικώς όχι απολύτως. Δεν λέγω ότι η δωροδοκία είναι καλόν τι, λέγω ότι είναι το ολιγώτερον κακόν. Και σημείωσε ότι ουδείς ποτε εκλέγεται βουλευτής διά της δωροδοκίας. Ο απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και αν αγοράσει ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεχθεί. Πριν κατέλθει εις τον αγώνα, θα υποδυθεί την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέσει την δημοτικότητα ως κόθορνον. Θα φροντίσει ν’ αποδώσει μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ των δύο αντιπάλων, μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος, όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κι επιδεξιώτερον τον κόθορνον.<br /><br />Ας εξετάσωμεν τώρα, εξηκολούθησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης, πόθεν και πώς, αφού η πλουτοκρατία είναι δεδομένον τι και αναπόδραστον κακόν, ας εξετάσωμεν πώς εγεννήθη, πώς γεννάται φυσικώς η δωροδοκία.<br /><br />Υπόθεσε, φίλε, ότι σ’ εκυρίευσε και σε έξαφνα η φιλοδοξία του Γιαννάκου του Χαρτουλάριου, ότι επεθύμησες να γίνεις βουλευτής διά να υπηρετήσεις το έθνος.<br /><br />Διά να επιθυμήσεις τούτο, σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα.<br /><br />Εξέρχεσαι εις την αγοράν, βγάζεις λόγον και παρακαλείς τους προσφιλείς συμπολίτας να σε τιμήσωσι διά της ψήφου των. Αλλ’ είσαι άραγε εις θέσιν να ηξεύρεις πόσοι εκ των προσφιλών συμπολιτών σου είναι χορτάτοι και πόσοι δεν είναι;<br /><br />Μην αμφιβάλλεις ότι οι πλείστοι είναι πεινασμένοι, διότι αν δεν ήσαν, όλοι θα έβγαζαν κάλπας διά να γίνουν βουλευταί. Αλλά μεταξύ των ακροατών σου, μεταξύ των προσφιλών σου συμπολιτών, δυνατόν, πιθανόν, βέβαιον μάλιστα ότι ευρίσκονται τινές, εις, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, κατά γράμμα πεινασμένοι. Τώρα, την ημέραν της εκλογής, πώς απαιτείς να υπάγει άνθρωπος πεινασμένος, άνθρωπος όστις θα ψαύει την κοιλίαν του ως έγχορδον όργανον, άνθρωπος όστις δεν θα έχει την δύναμιν να ίσταται και να βαδίζει, πώς απαιτείς τοιούτος άνθρωπος να υπάγει να ψηφοφορήσει εις την κάλπην σου και να σου δώσει μάλιστα λευκήν ψήφον; Φυσικόν είναι, αφού θα λάβει τον κόπον προς χάριν σου, να του δώσεις τουλάχιστον να φάγει δι’ εκείνην την ημέραν.<br /><br />Εάν δεν του δώσεις χρήματα, θα του προσφέρεις γεύμα. Και τούτο δωροδοκία δεν είναι; Ή θα του στείλεις κατ’ οίκον βακαλιάρον και σαρδέλλες και οίνον. Δωροδοκία και τούτο. Εάν δεν σπεύσεις εγκαίρως συ, θα σε προλάβει ο αντίπαλός σου, όστις θα φορεί τον κόθορνον της φιλανθρωπίας αμφιδεξιώτερον.<br /><br />Ιδού πόθεν εγεννήθη η δωροδοκία. Πώς θέλεις να ενδιαφέρεται ο αγρότης, ο βοσκός, ο πορθμεύς, ο ναύτης, ο εργάτης, ο αχθοφόρος, πώς θέλεις να ενδιαφέρονται διά τον Καψιμαΐδην και τον Γεροντιάδην αν θα γίνωσι βουλευταί ή όχι;<br /><br />Εκείνοι είναι χορτάτοι και τρέφουσιν όνειρα, φιλοδοξίας, ούτοι πεινώσι και θέλουν να φάγωσι. Δεν έχουσιν οι πτωχοί μεγάλας αξιώσεις. Δεν περιμένουν διορισμούς και παχέα ρουσφέτια από την Κυβέρνησιν. Αλλ’ αφού θητεύουσιν επιπόνως και δεν επαρκούν να τραφώσιν εκ του ιδρώτος των, αφού οι λεγόμενοι αντιπρόσωποί των δεν παύουν να ψηφίζωσιν ελαφρά τη καρδία φόρους και φόρους και πάλιν φόρους, ας τους θρέψωσιν επί μίαν ημέραν εκ του βαλαντίου των.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά</span>. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν, κατά ποίον άλλον τρόπον θ’ αποκτώνται τ’ αξιώματα; Πράγμα το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον διά χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα. «Ουδέν κακόν άμικτον καλού».<br /><br />Ευτύχημα μάλιστα νομίζω ότι δεν ανεφάνη επιφανής τις πολιτευτής εις τα μέρη ταύτα.<br /><br />Πώς είπες; ηρώτησεν απορήσας ο ξένος.<br /><br />Λέγω ότι λογίζομαι ως ευτύχημα το ότι δεν ανεφάνη τις εκ των λεγομένων επιφανών πολιτευτών εις τας νήσους ταύτας.<br /><br />Ενθυμούμαι τι συνέβη προ πολλών ετών, όταν είχε γίνει τις υπουργός, βουλευτής γείτονος επαρχίας. Οι κουρείς έκλεισαν τα κουρεία των, οι καφεπώλαι τα καφενεία των,<br />οι υποδηματοποιοί επώλησαν τα καλαπόδια των. Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προχειρισθεί εις υγειονομοσταθμάρχην.<br /><br />Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν. Ο εκ της γείτονος επαρχίας υπουργός μας τον είχε στείλει ως δείγμα περίεργον υπαλλήλου.<br /><br />Ο Θεός μάς ελυπήθη και δεν παρεχώρησε να γεννηθεί επιφανής τις εδώ, εσκλήρυνε δε την καρδίαν μας και δεν εδέχθημεν εισβολήν ξένου υποψηφίου. Ιλιγγιώ να φαντασθώ τι θα εγίνετο. Όλοι οι πορθμείς θα εγκατέλειπον τας λέμβους των, οι κυβερνήται θα έρρπτον έξω τα πλοία των, οι ναυπηγοί θα επετούσαν τα εργαλεία των και θα εζήτουν δημοσίας θέσεις. Διότι μη νομίσεις ότι η θεσιθηρία γεννάται μόνη της. Τα δύο κακά αλληλεπιδρώσιν. Η ακαθαρσία παράγει φθείρα και ο φθειρ παράγει την ακαθαρσίαν.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν</span>.<br /><br />Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών, τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων, τα οποία αποζώσιν εξ αυτού, παχυνόμενα επιβλαβώς, σηπόμενα, ζωύφια βλαβερά, ύδατα λιμνάζοντα, παράγοντα αναθυμιάσεις νοσηράς, πληθύνοντα την ακαθαρσίαν.<br /><br />Ευτυχώς δεν υπήρξεν ενταύθα έδαφος κατάλληλον, διά να γεννηθεί το θρέμμα το καλούμενον επιφανής και ούτως απηλλάγημεν της τοιαύτης αθλιότητος μέχρι της ώρας.<br /><br />Η δωροδοκία δε την οποίαν βλέπεις τόσον γενικευμένην ως εκλογικόν όπλον, είναι κατ’ εμέ το μικρότερον κακόν. Όστις όμως δυσφορεί επί ταύτη ας μη μετέχει του εκλογικού αγώνος, μήτε ως εκλογεύς μήτε ως εκλέξιμος. «Κυάμων απέχεσθε…»<br /><br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών. </span></em>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-91503725699528431542010-10-31T00:20:00.002+03:002010-10-31T00:39:52.723+03:00Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή προοπτική.<span style="color:#3333ff;">(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 15η Οκτωβρίου 2010)<br /><br /></span>Το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά απονεμήθηκε φέτος στους καθηγητές οικονομικών <span style="color:#3333ff;">Peter </span><span style="color:#3333ff;">Diamond</span>, <span style="color:#3333ff;">Dale Mortensen</span> και <span style="color:#3333ff;">Chris Pissarides</span> για το ερευνητικό τους έργο στην αγορά αναζήτησης εργασίας.<br /><br />Η μελέτη τους συμβάλει στην κατανόηση του γιατί υπάρχουν ταυτόχρονα κενές θέσεις εργασίας και ανεργία, ανέφερε η Ακαδημία Σουηδικών Επιστήμών που απένειμε το βραβείο και συνέχισε τονίζοντας ότι <span style="color:#ff6600;">«Τα ερευνητικά του μοντέλα μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους η ανεργία, οι κενές θέσεις εργασίας και οι μισθοί επηρεάζονται από το ρυθμιστικό πλαίσιο και την οικονομική πολιτική»<br /><br /></span>Βέβαια στην Ελλάδα, με τα στοιχεία που παρέχονται από τις επίσημες πηγές κανένα μοντέλο κατανόησης της οικονομικής πολιτική δεν μπορεί να προκύψει διότι από ψευδή στοιχεία προκύπτουν ανόητα συμπεράσματα...<br /><br />Στα οικονομικά, από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές είναι ότι όταν τροφοδοτείς τα ερευνητικά σου μοντέλα με στοιχεία σκουπίδια παραλαμβάνεις αποτελέσματα σκουπίδια... <span style="color:#3333ff;">“Garbage in garbage out”</span> είναι η λιτή αγγλική έκφραση.<br />Όμως, το πολύ ουσιαστικό στην απονομή αυτού του βραβείου είναι ότι ο <span style="color:#3333ff;">Chris Pissarides</span> (<span style="color:#3333ff;">Χρήστος Πισσαρίδης</span>) είναι Ελληνοκύπριος την καταγωγή και καθηγητής της London School of Economics. Άρα πέρα από την μελέτη των συντελεστών που επηρεάζουν την ανεργία έχει εντρυφήσει με τους συνεργάτες του σε θέματα που αφορούν την σύγχρονη κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα από την εποχή που η Ελλάδα έγινε το μαύρο πρόβατο και ταυτόχρονα το πειραματόζωο των προσαρμογών της Νέας Οικονομικής Πολιτικής που θα ισχύσει στην ΕΕ.<br /><br />Την περασμένη εβδομάδα, σε διαδοχικά φύλα της Οικονομικής Καθημερινής, ο καθηγητής Πισσαρίδης και οι συνεργάτες του καθηγητές Κώστας Αζαρίδης και Γιάννης Ιωαννίδης, έδωσαν τις προτάσεις τους για μια νέα στρατηγική, την μόνη κατά την άποψή τους που θα μπορούσε να βγάλει πραγματικά την Ελλάδα από το σημερινό οικονομικό και δομικό αδιέξοδο.<br />Οι προτάσεις των αναφερθέντων καθηγητών δεν αναλώνονται σε διαπιστώσεις διότι το παρελθόν στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να διαμορφωθεί με ριζοσπαστικές αλλαγές που θα φέρουν ρήξεις στην τρέχουσα κατάσταση. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι προτάσεις του Νομπελίστα Πισσαρίδη και των συνεργατών του είναι επαναστατικές με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την αριστερίστικη και θολή σαλαμούρα που έχει επικρατήσει να περιγράφει το οτιδήποτε επαναστατικό.<br /><br />Ο καθηγητής Πισσαρίδης στοχεύει σε μια νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική που δεν θα βοηθήσει την μια παράταξη να κερδίσει τις εκλογές από την άλλη άλλα θα βοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τη μάχη των διεθνών αγορών, των μόνων από τις οποίες μπορεί και επιβάλλεται να προέλθει η σωτηρία της χώρας.<br /><br />Βασικό στοιχείο του μονόδρομου της αναπτυξιακής πολιτικής κατά τους Χριστόφορο Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη είναι η διαμόρφωση ενός ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης κατά 4% που θα επιτρέψει στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά και να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητά της μπαίνοντας σε σταθερή τροχιά ευημερίας.<br /><br />Η υπερκατανάλωση τονίζουν είναι η μεγάλη αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 Ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από το 95% της Ε.Ε. των 27 στο 72%.<br /><br />Οι βαθιές αδυναμίες, λέει με πειθώ, ο καθηγητής Πισσαρίδης αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε στη Σουηδία, την Ιρλανδία την Κύπρο και την Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση θα πρέπει να περιοριστεί σε ρόλους στους τομείς δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.<br /><br />Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε. των 27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο.<br /><br />Η βελτίωση της παραγωγικότητας όμως απαιτεί μαζικές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση όπως η απάλειψη της διαφθοράς και η ανασυγκρότηση των υποδομών και των ανθρώπινων πόρων.<br /><br />Αλλά προηγουμένως συνεχίζουν, θα πρέπει η κοινή γνώμη να πειστεί για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές και αυτό θα γίνει μόνο εάν δει σύντομα πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό από μεγάλα δημόσια έργα, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών του δημόσιου χρήματος.<br />Οι συγκεκριμένες προτάσεις των καθηγητών είναι οι ακόλουθες:<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 1:</span> Έπειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και να αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 2:</span> Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων να αναλάβουν το κόστος εκτέλεσης και συντήρησης σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.<br />Αυτή η διαδικασία ανάθεσης καθίσταται απολύτως αναγκαία διότι η Ελλάδα υστερεί δραματικά σε κάθε είδους υποδομές. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, το 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από το 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.<br /><br />Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35 - 40%.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 3:</span> Η κατάχρηση των δημόσιων πόρων να μετατραπεί σε απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Οι παραβάσεις να εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια και οι ένοχοι να τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.<br /><br />Μόνον έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά από την οποία βρίθει η δημόσια διοίκηση που σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια ταξινομείται ως η χειρότερη μεταξύ των 27 της E.Ε. το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα το 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 5,3!<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 4:</span> Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα θα πρέπει να μειωθεί διαδοχικά από 1.1 εκατομμύριο σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ορθολογική ανακατανομή των απομεινάντων. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι είναι προτιμότερο να αδειοδοτηθούν με 80% των αποδοχών τους για τρία χρόνια και 60% για τα επόμενα δύο. Για τα άτομα άνω των 55 ετών προτείνεται ειδική μεταχείριση.<br />Με το τρόπο αυτό εκτιμάται ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. Ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.<br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 5:</span> Οι αξιοκρατικές προαγωγές να συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που θα αυξηθούν κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 6:</span> Να ανακληθεί η απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. (βλέπουμε εδώ πως ένας καθηγητής που αναδείχτηκε σε ένα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους όπως το LSE, αγνοεί, πιστεύω ηθελημένα, την Ελληνική συνταγματική πραγματικότητα που προσφέρει εύκολες δικαιολογίες στην απραξία των Ελληνικών κυβερνήσεων)<br /><br />Το κύριο πρόβλημα της παιδείας είναι η σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η Ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, απαιτείται αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.<br /><br />Τα στοιχεία για την Ελληνική παιδεία και έρευνα είναι καταθλιπτικά: Η επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ απογοητευτική (28οι μεταξύ των 30 χωρών του ΟΟΣΑ). Στις τεχνολογικές εφευρέσεις και ευρεσιτεχνίες το Ελληνικό μερίδιο είναι μόλις 10% αναλογικά με τον πληθυσμό. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για την ιδιωτική απασχόληση ενώ τα πτυχία των ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32% (300 Ευρώ τον μήνα) έναντι 61% στην Ε.Ε.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Πρόταση 7:</span> Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση των ΑΕΙ να ανατεθεί έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν τα μέλη των ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και τους σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Το πλεονάζον προσωπικό να απομακρυνθεί σύμφωνα με την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα να αυτονομηθούν, με πλήρη δικαιοδοσία στην πρόσληψη προσωπικού και στον καθορισμό των αμοιβών, διδάκτρων και του αριθμού εισακτέων.<br /><br />Εκτιμάται πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας κατά 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας.<br /><br />Οι παραπάνω είναι οι 7 πρώτες προτάσεις (θα ακολουθήσουν την επόμενη εβδομάδα οι άλλες 7) της ομάδας των καθηγητών Χριστόφορου Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη που όσο και αν ξενίζουν με την αυστηρότητά τους αποτελούν μονόδρομο αναπτυξιακής στρατηγικής απαλλαγμένο από Ελληνικής έμπνευσης μικροκομματισμούς.<br />Μελετώντας τις προτάσεις για την πώληση όλων των κρατικών επιχειρήσεων και την απαλλαγή του κράτους από τον ρόλο του ανεπαρκούς εργοδότη σε τομείς που ούτε καταλαβαίνει ούτε ποτέ διαχειρίστηκε με ορθολογισμό αναλογίσθηκα δυο γεγονότα που χαράζουν τις προοπτικές των γειτόνων μας.<br /><br />Το ένα έχει ξεκινήσει να διαμορφώνεται εδώ και 20 περίπου χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα η Γείτονα Τουρκία να κατασκευάσει 2 εκατομμύρια ημιμόνιμες κατοικίες σε παραθεριστικούς οικισμούς (χωριά) με τοπικό χρώμα που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων του ευρωπαϊκού βορρά. Τα σπίτια αυτά δεν ακολούθησαν το πρωτοφανές παγκοσμίως ελληνικό μοντέλο της εκτός σχεδίου άναρχης δόμησης ούτε αντιμετώπισαν τις προσφυγές των τοπικών συμφερόντων σε ανώτατα δικαστήρια.<br /><br />Τα σπίτια αυτά έφεραν στη γείτονα Τουρκία 150 δις Ευρώ σε συνάλλαγμα που είναι το μισό χρέος της Ελλάδος.<br /><br />Το δεύτερο είναι η επίσκεψη του πρώην σταρ του Αμερικανικού κινηματογράφου και επί δυο πενταετίες κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.<br /><br />Ο «άμυαλος» κατά πολλούς Σβαρτσενέγκερ (θα τον προτιμούσα ανεπιφύλακτα κυβερνήτη της Ελλάδος) θα συνεργαστεί με τον Ρώσο Πρόεδρο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για την δημιουργία μιας τεράστιας κλίμακας δεύτερης παγκοσμίως ζώνης επιστημονικής έρευνας στην πληροφορική (Silicon Valley) στο Στόλκοβο, στα περίχωρα της Μόσχας, στην οποία τα κεφάλαια θα είναι κατά το ήμισυ από κρατικούς φορείς και κατά το άλλο ήμισυ από ιδιώτες.<br /><br />Εκεί, το κράτος όταν επενδύει, έχοντας την εμπειρία των παλινωδιών του Σοβιετισμού, φροντίζει να επενδύει όπου τα χρήματα πιάνουν τόπο.<br /><br />Εκεί δεν υπάρχουν συνταγματικά, φορολογικά και άλλα δήθεν κωλύματα για την ανάπτυξη. Εκεί ο στόχος είναι να παραχθεί έργο και μάλιστα με την φροντίδα εκείνων που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν εν μέσω τραγικών οικονομικών συνθηκών. Η Καλιφόρνια είναι ισομεγέθης της Γερμανίας σε οικονομική δραστηριότητα και παρά την κρίση που πέρασε και περνά δεν το βάζει κάτω. Μάχεται διότι έχει ηγέτη που δεν γνωρίζει ήττες αφού δεν αντιλαμβάνεται καν την λέξη. Αγωνίζεται και ας λέει ο κόσμος της δήθεν κουλτούρας ότι είναι ένας κοινός σταρ. Εμείς μπορεί να μην έχουμε σταρ στις ηγεσίες μας αλλά έχουμε αναμφίβολα καταθλιπτικούς εραστές του πολιτικαντισμού που πρέπει να αλλάξουμε.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">Ο Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος, ως εραστής του εκσυγχρονισμού και της επιχειρηματικότητας αποφάσισε να στηρίζει στις επικείμενες εκλογές την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά – Μανταφούνη ως τη μόνη εκσυγχρονιστική ελπίδα στον Καλλικράτειο Δήμο της Κηφισιάς- Νέας Ερυθραίας και Εκάλης. </span></em>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-86098000554957942712010-10-21T00:47:00.002+03:002010-10-21T00:57:21.923+03:00Σκέψεις ενός δημότη για τις επικείμενες δημοτικές* εκλογές…<span style="color:#3333ff;">(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 9η Οκτωβριου 2010)<br /></span><br />Ένας μήνας έμεινε και αυτός λειψός μέχρι τις επικείμενες δημοτικές εκλογές…<br /><br />Οι ανταγωνισμοί δίνουν και παίρνουν και το ΕΓΩ και όχι ΕΣΥ έχουν την πρωτοκαθεδρία. Πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται άξιοι για τον ρόλο του υποψήφιου Δημάρχου ευελπιστώντας σε μια θέση ουσιαστικής προβολής στο Καλλικράτειο σύστημα που έρχεται να εξορθολογίσει την σπατάλη και την υπερβολή που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.<br /><br />Οι μαρμάρινες πλατείες, δείγμα μιας κιτς νοοτροπίας κομμάτων και πολιτικών παραγόντων που δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ παρά τον τίτλο του εκσυγχρονιστή που υιοθέτησαν άκοπα και προκλητικά, αποτελούν μνημείο μιας εποχής που έφυγε και ίσως να μη γυρίσει ποτέ πια…<br /><br />Τα δρομάκια και τα παραδρομάκια σε στενοσόκακα που βαφτίζονταν πεζόδρομοι, κόστιζαν κατά δήλωση μερικές φορές το πραγματικό τους κόστος και ενέπαιζαν τους κοινοτικούς ότι τα χρήματά τους παίρνουν αξία, είναι και αυτά παρελθόν.<br /><br />Οι διορισμοί αφειδώς του κάθε κολλητού για να διαθέσει την κατάλληλη στιγμή τα ψηφαλάκια της επιρροής του υπέρ των ευεργετησάντων, απομακρύνονται ως τακτική εφ’οσον ο ΑΣΕΠ, παρά τις ατέλειές του, είναι πολύ ποιο αντικειμενικός να κρίνει τους κατάλληλους για την κάθε θέση.<br /><br />Οι σπάταλες έχουν επομένως γίνει απαγορευτικές και η υπεροψία που συνόδευε τους σπάταλους άρχοντες έχει ψαλιδιστεί.<br /><br />Η Καλλικράτειες πολιτείες δεν θα προσφέρουν βίο ανθόσπαρτο στους δημότες τους και πολύ περισσότερο σε εκείνους που θα τολμήσουν να τους εκπροσωπήσουν στις επικείμενες εκλογές.<br /><br />Η επιμονή όσων πιστεύουν ότι η αναδιοργάνωση χωρίς χρήματα είναι αδύνατη θα αποδειχτεί φρούδα διότι οι περιορισμένοι προϋπολογισμοί είναι δεδομένοι και με αυτούς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τα επόμενα χρόνια εκτός και βρούμε τρόπους να γίνουμε ανταγωνιστικοί διεθνώς μαζεύοντας πλούτο που τώρα απολαμβάνουν άλλοι. Έτσι είναι ο κόσμος μας… Όταν ο ένας πλουτίζει ο άλλος φτωχαίνει αναλογικά. Κοινωνία πλουσίων δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα ρεαλιστικό κόσμο που υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι. Οι ουτοπίες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.<br /><br />Με αυτά τα δεδομένα καλούμεθα να κρίνουμε και να αποφασίσουμε ποιους θέλουμε να μας εκπροσωπήσουν και ποιον θα θέλαμε να ηγηθεί αυτών σε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή.<br /><br />Ως δημότης που αγωνιώ όπως και κάθε άλλος συνειδητοποιημένος πολίτης για το καλό του τόπου μου και την συνεχή βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί μερικά αδρά και ειλικρινή θέλω. Θεωρώντας ότι οι αναγνώστες μου θα βρουν σε αυτά κάποιο ενδιαφέρον τα κοινοποιώ.<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Θα επιλέξω για Δήμαρχο αυτόν που…<br /></span><br />…θα εκσυγχρονίσει τον νέο εκτεταμένο και Καλλικράτειο δήμο από κάθε άποψη.<br /><br />Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει μόνο διατήρηση της παράδοσης αλλά και κατανόηση των σημερινών αναγκών.<br /><br />Η κοινωνία άλλαξε αλλά τα μέσα δυστυχώς ελάχιστα άλλαξαν και οι νοοτροπίες επίσης.<br /><br />Η κοινωνική μέριμνα για τους δημότες στην Ελλάδα έχει παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα και οι πολίτες είναι διστακτικοί να δώσουν διότι δεν βλέπουν αντιστοίχηση με αυτό που παίρνουν.<br /><br />Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να κατανοήσει αυτό ακριβώς και να δώσει στο πρόγραμμά του με σαφήνεια το πως θα εκσυγχρονίσει το Δήμο... Το πως θα εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες του Δήμου... Το πως οι δημοτικοί υπάλληλοι δεν θα είναι έρμαια της συναλλαγής ούτε αποδέκτες κρυφών και άνομων πλεονεκτημάτων.<br /><br />Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να αντιληφτεί ότι οι νέοι δημοτικοί υπάλληλοι θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη με την ουσιαστική έννοια του όρου.<br /><br />Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να έχει επίγνωση αυτού του ρόλου των υπαλλήλων του, γνωρίζοντας τους κατά το δυνατόν προσωπικά και θεσμοθετώντας συστήματα επιβράβευσης όσων πρωτοστατούν σε έργο και σε ήθος ως δημοτικοί λειτουργοί.<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Από τον νέο Δήμαρχο περιμένω να έχει ένα συνειδητοποιημένο όραμα αλλαγής...<br /><br /></span>Περιμένω να μπορεί να αντιληφτεί τι σημαίνει Καλικράτειος δήμος και πως αυτός θα προσφέρει ενοποιημένες πλέον τις υπηρεσίες του διότι η ενοποίηση δεν εκφράζεται συνολικά από την αριθμητική εφ’οσον σε αυτή το 2+2 δεν κάνει απαραίτητα τέσσερα.<br /><br />Περιμένω να μπορεί να υλοποιήσει εκτεταμένα προγράμματα μέριμνας για τους πολίτες, που δεν ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες, με συστράτευση πολλών και τις συνέργιες του εθελοντισμού. Το κοινωνικό πρόσωπο του νέου Δήμου δεν θα εκφράζεται πάντα με ανταπόδοση σε χρήμα και αυτό απαιτεί ένα νέο τρόπο σκέψης και μια νέα αντίληψη για τις ανθρώπινες ανάγκες.<br /><br />Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει πλέον να λάβει ουσιαστικές διαστάσεις, ξεκινώντας από εκείνους που θα έχουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης.<br /><br />Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να γίνει αναγκαστικά πολιτική θεσμοθετημένων αρωγών που θα επιτρέπουν σε άτομα που έχουν ανάγκη να εργαστούν στα πλαίσια θεσμοθετημένων αλλά ελεύθερων ρόλων. Όντας ελεύθεροι δεν θα είναι υπάλληλοι του δήμου και δεν θα προσλαμβάνονται έναντι ψηφαλακίων.<br /><br />Ένας από αυτούς τους θεσμοθετημένους ρόλους θα είναι π.χ. οι άδειες πλανόδιων πωλητών όπως του κουλουροπώλη και του παγωτατζή...<br /><br />Θα δίνονται σε εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη και δεν θα είναι ισόβιες...<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Στη γειτονιά μου θα άλλαζα…<br /></span><br />... και σε κάθε γειτονιά θα ήθελα πρώτα να ξέρω ποιο είναι το μέλλον της!!!<br /><br />Η γνώση του που θα βρίσκεται σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια θα επέτρεπε σε κάθε δημότη να έχει και το δικό του πρόγραμμα και τον δικό του σχεδιασμό.<br /><br />Ο δημότης που αγόρασε κατοικία για να μάθει ότι δίπλα του θα ανοίξει κέντρο διασκέδασης δεν θα είναι χαρούμενος...<br /><br />Ο δημότης που θα δει τον διπλανό του να κτίζει περίεργα μεγαθήρια που καταστρέφουν τα όνειρά του για ποιότητα ζωής, θα αισθανθεί αηδιασμένος.<br /><br />Ο δημότης που ανήκει στην τάξη όσων αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη με εγωκεντρικά κριτήρια θα πρέπει να καταλάβει ότι το πράσινο του γείτονα σύντομα θα αντικατασταθεί με τσιμέντο και έναν βλοσυρό και άχαρο τοίχο που θα σκιάζει του ενοίκους της δικής του αναπτυξιακής ουτοπίας.<br /><br />Άρα οι γειτονιές θα πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα και σταθερότητα.<br /><br />* Χαρακτήρα ώστε να διαφέρουν και αυτό να τους δίνει το πλεονέκτημα.<br /><br />* Σταθερότητα με το να ξέρει ο καθείς τι μέλει γενέσθαι.<br /><br />Η αστικοποίηση όπως την είχαμε μέχρι τώρα στην Ελλάδα έφτασε στο τέλος της.<br /><br />Ήλθε ο καιρός να γίνουμε και εμείς Ευρώπη κατ’ ουσία και όχι κατ’ όνομα...<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Με ενοχλεί στην πόλη μου…<br /><br /></span>Εκείνο που βασικά με ενοχλεί είναι η αδιαφορία των ίδιων των κατοίκων της πόλης μου...<br /><br />Πως να έχεις ένα Δήμο που να ενδιαφέρεται για μία πόλη την οποία περιφρονούν οι ίδιοι οι κάτοικοί της;<br /><br />Προφανώς και θέλω, στα πλαίσια της Καλλικράτειας ενοποίησης, ένα νέο πλάνο πολεοδομικού σχεδιασμού.<br /><br />Σε αυτό θα αναμένω να υποδειχτούν οι περιοχές με την μελλοντική τους ανάπτυξη και οι όποιες αλλαγές χρήσης γής ώστε οι δημότες να μη πιάνονται στον ύπνο...<br /><br />Σε αυτό θα πρέπει να δω, ως δημότης, που και πως θα εξυπηρετούμε συγκοινωνιακά είτε από την τοπική συγκοινωνία, που θα αλλάξει δραματικά με την ενοποίηση, είτε από την μελλοντική και εντελώς αναγκαία επέκταση του ΗΣΑΠ αλλά και του ΜΕΤΡΟ.<br /><br />Προφανώς και θέλω αυξημένη καθαριότητα αλλά καθαριότητα σε σπασμένα και αθλιοποιημένα κρασπεδόρειθρα μοιάζει με ανέκδοτο...<br /><br />Και τα κρασπεδόρειθρα θα πρέπει επιτέλους να αντικατασταθούν με άλλα σεμνά, οικονομικά και ανθρώπινα ώστε ο κόσμος κινείται χωρίς κινδύνους είτε για περίπατο είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.<br /><br />Προφανώς και θέλω πλυμένα μέσα μεταφοράς απορριμμάτων που σήμερα ζέγνουν από την μπόχα. Ακόμα και οι νέες πρωτοποριακές κατασκευές, στο κέντρο του παλαιού Δήμου της Κηφισιάς, ζέγνουν από μπόχα τις ζεστές μέρες.<br /><br />Θέλω συστηματική φύτευση δημοτικού πρασίνου στους δρόμους για δρόσισμα στους καλοκαιρινούς μήνες και απαλλαγή από την φρικαλέα νοοτροπία της άτεχνης και καταστροφικής υπερκλάδευσης που οδηγεί στην ξήρανση μεγάλου αριθμού δένδρων λόγω του θερμοπληκτικού σοκ των καλοκαιρινών μηνών.<br /><br />Θέλω συμπερασματικά συνειδητή συνεργασία πολιτών και δημοτικών υπηρεσιών και αυστηροποίηση στην πάταξη της αυθαιρεσίας που έχει καταντήσει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση...<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Θα πρότεινα για την πόλη μου…<br /></span><br />Η νέα πόλη της Κηφισίας, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης, ο ενοποιημένος πλέον Καλλικράτειος Δήμος της Κηφισιάς θα έχει αυξημένες απαιτήσεις αλλά προσφέρει και πλεονεκτήματα υπέρ ενός ορθολογικού σχεδιασμού μιας σύγχρονης πόλης.<br /><br />Στα πλεονεκτήματα ανήκει η μείωση των ανταγωνισμών και η συνένωση των προσπαθειών για ένα νέο πολεοδομικό σχεδιασμό που θα περιλαμβάνει αυξημένη συγκοινωνιακή λειτουργικότητα, συνδυασμένους και αυξημένους κοινόχρηστους χώρους για την διευκόλυνση ενοποιημένων προγραμμάτων μέριμνας για τους ηλικιωμένους και την συστηματική και αποτελεσματική άθληση και εκπαίδευση των νέων.<br /><br />Ο νέος Δήμος θα πρέπει να αποκτήσει δομή σύγχρονης πόλης που δυστυχώς ποτέ δεν είχε διότι δεν σχεδιάστηκε για να έχει...<br /><br />Η ανάπτυξη ακόμα και περιοχών όπως η Εκάλη ήταν στα όρια του τυχαίου ενώ της Νέας Ερυθραίας στα όρια του τραγικού... με την ανάπτυξη πυκνής δόμησης σε περιοχές που δεν αφήνουν πλέον δυνατότητες για ουσιαστική ποιότητα ζωής.<br /><br />Ο νέος Δήμος θα πρέπει να οριοθετήσει τα χαρακτηριστικά του στα πλαίσια ενός οργανωμένου Αττικού λεκανοπεδίου στις παρυφές του οποίου βρίσκεται.<br /><br />Σήμερα είναι αποκλεισμένος από το κέντρο και ασφυκτιά από μια ανεπαρκή οδό προσπέλασης.<br /><br />Ακόμα και η επέκταση του ΗΣΑΠ δεν θα λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού του.<br /><br />Απαιτείται συνδυασμένη διπλή χάραξη μέσων σταθερής τροχιάς.<br /><br />Και ΗΣΑΠ, που γίνεται πλέον Αττικό Μετρό, και ΜΕΤΡΟ που θα καλύψει τις περιοχές από Μαρούσι και Μελίσσια προς Κεφαλάρι, Πολιτεία 1 (πρώην τομέας Κηφισιάς), Πολιτεία 2 (πρώην τομέας Νέας Ερυθραίας) και Εκάλη.<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Αν ήμουν Δήμαρχος για μια ημέρα…<br /><br /></span>...εκείνο που δεν θα έκανα θα ήταν η πλάκα ή το χιούμορ στις πλάτες ενός λαού που στερείται της αίσθησης του χιούμορ όπως ο Ελληνικός.<br /><br />Εκείνο που θα έκανα θα ήταν ένα λαϊκό δημοψήφισμα για το ποια πόλη θέλουμε μέσα από μια συνοπτική και επιλεγμένη λίστα προτάσεων εκσυγχρονισμού των υπηρεσιών και των μέσων επικοινωνίας με τους δημότες.<br /><br />Αν έπαιρνα τη συγκατάθεσή τους τότε θα είχα βάλει το πλαίσιο του προγράμματός μου. Θα είχα ξεκινήσει την πορεία μου στον ανοδικό και δύσβατο δρόμο της εξυπηρέτησης των δημοτών μου.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">* Ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες μου να μη χρησιμοποιήσω τον σαχλό κατ’εμέ αν και μοδάτο όρο «αυτοδιοικητικές» για τις Δημοτικές εκλογές… Αν η επαναστατικότητα μας περισσεύει ας την διοχετεύσουμε σε πρωτοβουλίες και δράσεις και όχι σε φανφαρόνικές ονομασίες…<br /><br /></span></em>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-13174697943713238592010-10-21T00:36:00.002+03:002010-10-21T00:46:08.579+03:00Επιτέλους! Ουσιαστική αναμόρφωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης...<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 2 Οκτωβρίου 2010)<br /><br /></span><em><span style="color:#cc0000;">«Η Ελλάδα βρίσκεται στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση , αλλά στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού της συστήματος».<br /><br /></span></em>Μπράβο μας, μπράβο στην χώρα μας που τα καταφέρνει τόσο καλά!!!<br /><br /><span style="color:#cc0000;"><em>«Η Ελλάδα κατατάσσεται 5η όσον αφορά την χρηματοδότηση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ως ποσοστό του ΑΕΠ και 24η όσον αφορά την απόδοση αυτών των επενδύσεων...».<br /><br /></em></span>Ακόμα ένα μπράβο μας...<br /><br />Δυστυχώς τα ειρωνικά μπράβο δεν σταματούν εδώ και πρακτικά δεν έχουν τελειωμό...<br /><br />Η εκπαίδευση στη χώρα αποδείχτηκε επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες ότι δεν γίνεται για την γνώση αλλά για το θεαθήναι... Κτίζαμε σχολές και παρασχολές σε κάθε πόλη της χώρας όχι για να μάθουν τα παιδιά μας τέχνη και γράμματα αλλά για να αναπτυχθούν οι καφετέριες και οι επιχειρήσεις ενοικίασης φοιτητικών δωματίων.<br /><br />Χρόνια τώρα κατακλυζόμαστε από την όζουσα ατμόσφαιρα του καταρρέοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος αλλά εμείς επιμένουμε να ασχολούμαστε με το αν είναι ή δεν είναι παιδαγωγικό ή πρακτικό ή αποτελεσματικό το να έχουμε ως βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το 10 που μόλις το καταργήσαμε οδήγησε τα αστέρια του 0.99 σε κάποιες σχολές...<br /><br />Το ότι υπήρξαν ακόμα και εκπαιδευτικοί που με ύψος καρδιναλίων υπεραμύνθηκαν αυτής της σήψης, έναντι της χαρακτηριζόμενης ως «απολυταρχικής» μεταρρύθμισης της κυρίας Γιαννάκου, εμφανίστηκε ως στοιχείο ενός αναγκαίου εκπαιδευτικού απελευθερωτισμού με μοναδικό όφελος την επαναδραστηριοποίηση εκείνων που ζουν αφαιμάζοντας το εισόδημα των ταλαίπωρων γονιών που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους σπουδάζουν στα επαρχιακά ΤΕΙ.<br /><br />Το αδιέξοδο του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι παλαιό. Η αρχή έγινε με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1982 με την οποία το νεοεκλεγέν ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ισχυροποιήσει τη λαϊκή βάση που το υποστήριξε με ψευδαισθήσεις πολιτικής φιλελευθεροποίησης που μετεξελίχθηκαν σε πλατφόρμες εκμετάλλευσης των ποιό ακραίων και αντιδημοκρατικών στοιχείων που καθόριζαν ακόμα και το ποιος θα εκλεγεί Πρύτανης.<br /><br />Η σταθερή και μονότονη απαίτηση για την βελτίωση των τραγελαφικών που συνέβαιναν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είχε περιοριστεί στα ποσά των χρημάτων που διετίθεντο για την παιδεία λες και αν διετίθεντο περισσότερα σε ένα σύστημα φαύλο και αναποτελεσματικό θα βελτιωνόταν η ποιότητα της εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι ούτε έβλεπαν ούτε ήθελαν να αποδεχτούν ότι όταν αυξάνεις τη ροή του νερού για το γέμισμα ενός τρύπιου πιθαριού μπορεί φαινομενικά να το γεμίζεις αλλά σύντομα θα είναι πάλι άδειο.<br /><br />Δεν ήταν όμως μόνο η αναποτελεσματικότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων με την όλη διαδικασία της προετοιμασίας, της βαθμολόγησης και της επιλογής προβληματικό παρά τις συνεχείς βελτιώσεις που είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια.<br /><br />Ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπήρχαν σαφώς καλλίτερα και δοκιμασμένα συστήματα εξετάσεων που διευκόλυναν τον κάθε ενδιαφερόμενο να εισέλθει στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανεξαρτήτως ηλικίας, το Ελληνικό σύστημα επέμενε να θεωρεί ως υποψήφιους εκείνους που είχαν μόλις περατώσει τις λυκειακές τους σπουδές.<br /><br />Το τραγικό έλλειμμα του να μην είναι εφικτή η τριτοβάθμια εκπαίδευση σε άτομα που είχαν ακολουθήσει διαφορικούς δρόμους στην ζωή διαλέγοντας το μεροκάματο πριν αποφασίσουν ότι η ανώτερη μόρφωση τους ήταν αναγκαία, άφηνε την ακαδημαϊκή μας κοινότητα παντελώς αδιάφορη.<br /><br />Μοναδική δυνατότητα οι ελάχιστες και όχι ασήμαντου κόστους θέσεις στο ανοιχτό πανεπιστήμιο.<br /><br />Και όμως είχαμε ξεκινήσει από διακηρύξεις ελεύθερης και δωρεάν παρεχόμενης σε όλους παιδείας, μιας παιδείας που επέβαλε τους περισσότερους περιορισμούς μεταξύ των σταδίων περάσματος από εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή σε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή και από επίπεδο σπουδών σε επίπεδο σπουδών, από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.<br /><br />Ενώ στη Μεγάλη Βρετανία ένας εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει πρώτα την τεχνική του κατάρτιση και να συνεχίσει σε όλες τις επόμενες βαθμίδες καταλήγοντας στο τέλος με ανώτατες σπουδές και διδακτορική διατριβή στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μια τέτοια πορεία θεωρείται ανέφικτη.<br /><br />Οι λαϊκίζουσες και αριστερίστικες φωνές που συχνότατα εξελίσσονταν σε ανούσιες και υποκριτικές κραυγές, ουδέποτε εστίασαν σε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα μορφωτικής εξέλιξης του εργαζόμενου Έλληνα. Διακήρυτταν δωρεάν παιδεία αλλά εργάζονταν για μία κομματολάγνα και προσωπιδοφόρο παιδεία, υποχείριο και όργανο των επιδιώξεων τους.<br /><br />Οι συνεχείς και απίθανης αιτιολόγησης αποχές έκαναν ακόμα ποιο απόμακρο το όνειρο μιας αποτελεσματικής εκπαίδευσης κατάλληλης για τις ανάγκες της σύγχρονης βιοπάλης, διότι ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν το οικονομικό προνόμιο να διάγουν και να φιλοσοφούν άνευ εργασίας.<br /><br />Όμως η ευθύνη ήταν ακόμα μεγαλύτερη στα κόμματα εξουσίας που επέμεναν να αδιαφορούν για τον εργαζόμενο Έλληνα που αποφάσισε να σπουδάσει όχι με το σύστημα του αιώνιου ή του επανακάμψαντος φοιτητή, αλλά εκείνου που μετά από πολλά χρόνια μεταλυκειακής εργασίας, θέλησε να περάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με συσσωρευμένες εμπειρίες εργασιακής ζωής.<br /><br />Τα ελλείμματα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και οι ελλείψεις σύγχρονου πνεύματος σε κάθε βαθμίδα και σε κάθε έκφρασή του είναι ασφαλώς τόσα πολλά που οδήγησαν συνδυαστικά στο να καταντήσει στην προσβλητική 118η θέση για την αναποτελεσματικότητά του.<br /><br />Η αλλαγή ήταν πλέον επιτακτική και τα όσα δεν κατάφερε να κάνει η κυρία Γιαννάκου φαίνεται ότι αποφάσισε μαζί με άλλα σημαντικά να εισάγει η κύρια Διαμαντοπούλου με τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.<br /><br />Σε εποχές που το χρήμα είναι περιορισμένο και οι παροχές ανέφικτες η αλλαγή του συστήματος που θα το κάνει συνεκτικότερο, λιγότερο σπάταλο και οπωσδήποτε αποδοτικότερο έρχονται ως μάννα εξ ουρανού.<br /><br />Οι έξη βασικές αλλαγές που ανακοινώθηκαν στη συνάντηση των Δελφών, έρχονται ως το πρώτο στάδιο αυτής της μεταρρύθμισης της τόσο αναγκαίας όσο και η ύπαρξη του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος.<br /><br />Ας τις δούμε επομένως συνοπτικά.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">1.</span><span style="color:#ff6600;"> Νέο μοντέλο διοίκησης σε ΑΕΙ – ΤΕΙ<br /><br /></span>Θα συσταθούν περιφερειακά συμβούλια με επιστημονική και κοινωνική συμμετοχή που θα επιφορτιστούν με πολλές από τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας σε θέματα διοίκησης, προϋπολογισμού και στρατηγικού σχεδιασμού των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρόκειται για το προοίμιο που σε συνδυασμό με τις περιφέρειες και την Καλλικράτειο συνένωση θα φέρει την ακαδημαϊκή κοινότητα κοντύτερα στις τοπικές κοινωνίες.<br /><br />Είναι ένα σύστημα που θα δώσει αίγλη στις τοπικές κοινωνίες που θα ανταγωνίζονται αμιλλώμενες αλλήλους για το καλό της παιδείας.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">2. Χρηματοδότηση και αυτοδιαχείριση.<br /><br /></span>Προτείνεται ανεξάρτητη αρχή χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Τα Πανεπιστήμια για πρώτη φορά θα αυτοδιαχειρίζονται τα οικονομικά τους προσδιορίζοντας αυτά τους εκπαιδευτικούς κύρους που θα τα κάνουν να ξεχωρίσουν και να διακριθούν προσελκύοντας φοιτητές και ερευνητικό έργο.<br /><br />Η χρηματοδότηση θα είναι σε άμεση σχέση με τον αριθμό των φοιτητών που θα καθορίζουν τα ιδρύματα ενώ η έρευνα θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις τοπικές ανάγκες ώστε το Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής να προσφέρει κατά το δυνατόν ότι η εκεί κοινωνία απαιτεί και όχι η των Πελοποννησίων.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">3. Εκπαιδευτικός Καλλικράτης<br /><br /></span>Θα ξεκινήσει ένα γιγάντιο έργο χωροταξικής και θεματικής αναδιάρθρωσης ώστε να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες σχολές σε διαφορετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Το μέτρο εκτός από εξοικονόμηση πόρων θα διαμορφώσει και θα ενισχύσει την διαφορετικότητα του κάθε ιδρύματος κτίζοντας την ταυτότητά του που θα είναι στοιχείο του ανταγωνιστικού του πλεονεκτήματος.<br /><br />Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη γενικευθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με στόχο όχι την διαμόρφωση υπερπανεπιστημίων πληθυσμιακά, άλλωστε το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης είναι ήδη εξαιρετικά πληθωρικό, αλλά την διαμόρφωση δυνατοτήτων αριστείας μεγάλης εμβέλειας.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">4. Διεθνοποίηση των σπουδών<br /><br /></span>Προτείνονται διεθνή προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, και σε ξένες γλώσσες, με επιλογή καθηγητών, από εκλεκτορικά σώματα, με διεθνή παρουσία και ανεγνωρισμένο ερευνητικό έργο.<br /><br />Θα διευκολυνθεί η διατήρηση θέσεων ΔΕΠ ταυτόχρονα σε Ελληνικά και ξένα ιδρύματα. Θα διαμορφωθεί καθεστώς που θα επιτρέπει την ίδρυση εδρών από χορηγούς σε Ελληνικά πανεπιστήμια όπως συμβαίνει στο εξωτερικό και μάλιστα από Έλληνες.<br /><br />Θα ενθαρρυνθεί με κάθε μέσο η ίδρυση παραρτημάτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων στο εξωτερικό, κατά τα Αγγλοσαξονικά πρότυπα, και η εντατικοποίηση της συμμετοχής των Ελληνικών Πανεπιστημίων σε ευρωπαϊκά προγράμματα εκπαίδευσης.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">5. Αξιολόγηση και πιστοποίηση<br /><br /></span>Θα καθοριστούν κανόνες και διαδικασίες αξιολόγησης και πιστοποίησης των προγραμμάτων σπουδών σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Έμφαση θα τοποθετηθεί στον διεπιστημονικό χαρακτήρα των προγραμμάτων σπουδών σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.<br /><br />Θα υιοθετηθεί το ευρωπαϊκό σύστημα ECTS με βάσει τις διδακτικές μονάδες ενώ θα οργανωθούν κέντρα αριστείας μέσω συνεργασίας μεταξύ των ιδρυμάτων.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">6. Παροχές προς τους φοιτητές<br /><br /></span>Θα ενισχυθεί η χρήση κουπονιών και δανείων προς τους φοιτητές ενώ τα συγγράμματα θα ψηφιοποιηθούν καθολικά.<br /><br />Τα κουπόνια θα αποτελούν το κλειδί εισόδου σε όλα τα προηγούμενα από την σίτιση μέχρι και την παροχή των συγγραμμάτων.<br /><br />Οι παροχές προς τους φοιτητές θα δίνονται από τα ίδια τα ιδρύματα ενώ θα συμμετέχει και ο ιδιωτικός τομέας.<br /><br />Θα μελετηθεί η εφαρμογή του συστήματος των φοιτητικών δανείων όπως και στο εξωτερικό σε συνεργασία με το τραπεζικό σύστημα.<br /><br />Βασικό ανανεωτικό στοιχείο θα είναι η αλλαγή του σημερινού εξεταστικού συστήματος που έχει μετατρέψει πολλά από τα πανεπιστήμια σε εξεταστικά κέντρα.<br /><br />Θα καταργηθεί ο θεσμός των αιώνιων φοιτητών που τόσες προστριβές έφερε ήδη στο πρόσφατο παρελθόν με την ανολοκλήρωτη μεταρρύθμιση της Γιαννάκου ενώ σημαντικές θα είναι οι αλλαγές και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πρακτική εξάσκηση.<br /><br />Σε γενικές γραμμές η προτεινόμενη αδρά, από την κυρία Διαμαντοπούλου, νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χαρακτηρίζεται από ευρωπαϊκό πνεύμα που θα βγάλει το Ελληνικό τριτοβάθμιο σύστημα από τον απομονωτισμό και την συνεχιζόμενη απαξίωση του.<br /><br />Μπορεί να υπάρχουν σήμερα λαμπρές εξαιρέσεις που παράγουν έργο υψηλής επιστημονικής στάθμης αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας ορισμένων ατόμων και σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών με στόχο τη διεθνή προβολή της πανεπιστημιακής μας κοινότητας και του έργου της.<br /><br />Ας ελπίσουμε ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα είναι πραγματική και η 118η θέση της χώρας θα γίνει σύντομα παρελθόν.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-3460498711492973372010-10-21T00:32:00.003+03:002010-10-21T00:36:15.572+03:00Οκτώ μύθοι για την κρίση.<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα Κηφισιά)<br /><br /></span>Στις 11 του τρέχοντος μήνα, στα πλαίσια των εκδηλώσεων της ΔΕΘ, έγινε μια ενδιαφέρουσα ημερίδα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μεταξύ άλλων εντάχθηκε και η ακολούθησε εισήγηση από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη.<br /><br />Η εισήγηση με βρίσκει καθ’ολοκληρία σύμφωνο και γιαυτό το λόγο αποφάσισα να την αναδημοσιεύσω με ελάχιστες παρεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν καθόλου το σκεπτικό του εισηγητή της. Η θεματολογία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διότι ανατρέπει εμπεδωμένες θέσεις προσφέροντας τροφή στη σκέψη του κάθε αναγνώστη.<br /><br />Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, τονίζει ο Πάσχος, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε πρώτα γιατί μιλάμε, να απαλλαγούμε δηλαδή, από τους μύθους μας.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 1:</span> Η Ελλάδα χρεοκόπησε: Λάθος! Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το Ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος 285 δισ. Ευρώ, μόνο στις ελληνικές τράπεζες. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος για το οποίο γίνεται τόσο συζήτηση.<br /><br />Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι χαμηλότερο από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος (ΑΕΠ), η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία, 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370% ενώ η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.<br /><br />Αυτό αποδεικνύει ότι έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες ενώ αναδεικνύει την ανάγκη να κάνουμε κάτι και άμεσα διότι η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγήσει και σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 2:</span> Η κρίση είναι οικονομική: Λάθος! Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Ουσιαστικά έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη έρχεται η πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίστηκε τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007, όταν δημιουργήθηκαν οι σχετικοί δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται στους δείκτες ελλειμματικής εμπιστοσύνης.<br /><br />Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση. To πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στην δικαιοσύνη. O καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ΄ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30.» («Βήμα» 8.8.2010)<br /><br />Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο όπου παράγεται το 50% του ΑΕΠ, τότε είναι σχεδόν προφανές ότι υποβόσκει κάποια σοβαρή ασθένεια που χρειάζεται μία τυχαία αφορμή για να εκδηλωθεί. Σκεφθείτε - ω μη γένοιτο - μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Θα είναι σαν να χαθεί η Ελλάδα.<br /><br />Άλλο στοιχείο της ασθένειας που διαμορφώνει την κρίση: Η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του Εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε, στο πάρε-δώσε... στην ανταλλαγή και στην παθογενή συναλλαγή.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 3:</span> Η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για την διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, θα βρούμε τα αίτια της Μαρξιστικής θεώρησης της υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επ’ ουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα ενώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή. Εδώ έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους δηλαδή κρίση κρατικού σοσιαλισμού. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ · Το ετήσιο έλλειμμα του ΟΣΕ π.χ. ανέρχεται σε 1,2 δισ.<br /><br />Δυστυχώς, το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει αρνητικά πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Με αφανείς και εμφανείς επιδοτήσεις δημιουργήθηκαν φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πως σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ εστί αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;<br /><br />Το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας μας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά του. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί πλέον να δανειστεί, η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το σύστημα έχει παγώσει.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 4:</span> Η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι Κεϊνσιανή. Ανοησίες! Η Κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική Κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.<br /><br />Το αστείο είναι ότι υπέρ της Κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά». Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν, για να κινηθεί το εμπόριο και η Ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», Είναι όμως χαρακτηριστική η μετάλλαξη της Ελληνικής επιχειρηματικότητας με τους Έλληνες επιχειρηματίες να προσβλέπουν και να ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο δανεικών.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 5:</span> Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαϊου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες και ολική κατάρρευση του σαθρού μας οικοδομήματος. Εάν χωρίς στάση πληρωμών και χάρη στην παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν το κράτος δεν είχε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 6:</span> Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιριών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ, και άλλων «παραγωγικών» φορέων για την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας»; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα, θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. Η λογική κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή τον διοικητή ενός δημόσιου οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος στα χρόνια της επιτήρησης, έχει τελειώσει, διότι το κράτος δεν έχει εύκολα λεφτά. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί με μαχαίρι ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά, δεν υπάρχει η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική «επιχειρηματικότητα». Δεν τρέφω αυταπάτες. Εμείς οι δημοσιογράφοι, λέει ο Πάσχος, που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 7:</span> Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με την μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιγνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ. υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε Ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: Εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται αν θα πάρετε σύνταξη, από το πως θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;<br /><br />Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.<br /><br />Ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαϊου «τους την φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο, είτε από αλλού κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μην φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους Αϊ στο διάολο, κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό · δεν θα δέχονταν ούτε επιταγές, ούτε εγγυητικές) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.<br /><br />Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την Ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; πως θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;<br /><br />Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτού που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θα ήταν Θάνατος!!!<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μύθος 8.</span> Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημιά για την χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ότι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148 -150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.<br /><br />Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της, για το πουλόβερ της Ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών, η Ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη αλλά να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική.<br /><br />Ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του Γερμανικού - δηλαδή τα διαβόητα spreads γίνονταν μηδενικά - τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης; Θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο, από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν πριν από την κρίση;<br /><br />Έχουμε άραγε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στην νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών εντύπων, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιό δημόσιο; Το Ελληνικό, που δεν είναι ούτε το πιο δημιουργικό, ούτε το πιο συναρπαστικό στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλακεία.<br /><br />Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Ο συντηρητισμός δεξιός και αριστερός είναι μια γλυκιά πρόταση, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και του προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δισ. Ευρώ. Ας τους αφήσουμε τουλάχιστον την ελπίδα.<br /><br />Να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μάς ξελασπώσουν...Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-82116418930701173492010-10-21T00:19:00.002+03:002010-10-21T00:28:04.370+03:00Τα ψηφαλάκια του αντιτροϊκανισμού!!!<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18 Σεπτεμβρίου 2010)</span><br /><br />Στις μέρες μας, εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών (όπως μοδάτα και ανούσια επεκράτησε αντί των δημοτικών εκλογών...) εντείνεται και μια νέα μόδα, αυτή της αντίδρασης ενάντια στο πρόγραμμα της κακόηχης τρόϊκας...<br /><br />Πρώτα βαφτίζουμε κακόηχα κάτι που δεν μας αρέσει και μετά το βαράμε σαν ασκί του μποξ για να ξεθυμάνουμε, εφόσον δεν διαθέτουμε εναλλακτικούς τρόπους, όπως θα επέβαλλε η λογική αντί της παρόρμησης, για να το επιτύχουμε.<br /><br />Στο τέλος, έχουμε την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι κάναμε το καθήκον μας, αντισταθήκαμε δηλαδή στον υποτιθέμενο νέο εχθρό της ελευθερίας μας, που επί χρόνια τύγχανε συνώνυμη με την ασυδοσία, και επιπλέον μας είδαν και μας άκουσαν οι άλλοι...<br /><br />Όλο το μυστικό αυτής της διαδικασίας κρύβεται στους άλλους, ποιοι είναι οι άλλοι, πως σκέπτονται οι άλλοι και τι θα μπορέσουμε να πετύχουμε εφόσον είδαν και άκουσαν τις παραστάσεις μας.<br /><br />Όπως στο θέατρο, όσο ποιο έντονη είναι η παράσταση και όσο περισσότερο προκαλείται το συναίσθημα, τόσα περισσότερα είναι και τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης... Όσο το μίσος και η τραγωδία ή το πάθος εντάσσονται στην καθημερινότητά μας τόσο μεγαλύτερο το αποτύπωμα στην μνήμη μας... Οι απλούστερες των εννοιών και των ηθικών κανόνων αν επενδυθούν με την κατάλληλη σκηνή από τον εφευρετικό νου κάποιου θεατρικού συγγραφέα, τόσο εντονότερη απήχηση θα έχουν στο κοινό χωρίς να αγνοείται το ταλέντο του σκηνοθέτη και η δραματουργική ικανότητα του ηθοποιού.<br /><br />Στο θέατρο, η δύναμη είναι ισομοιρασμένη στη θεματολογία, την ένταση και την πλοκή του έργου σε συνδυασμό με το απροσδόκητο ή το υπερβολικό που πρέπει να συνοδεύονται από ικανή σκηνοθεσία και ακόμα ικανότερη ερμηνεία διαφορετικά χάνονται όλα στην χλιαρότητα και την αδιαφορία της μετριότητας.<br /><br />Στη ζωή και ιδιαίτερα στην πολιτική, τα πράγματα όσο και αν φαίνονται διαφορετικά ακολουθούν παράλληλους δρόμους.<br /><br />Ο συγγραφέας εδώ είναι η ίδια η ζωή. Τα γεγονότα όμως δεν είναι ανάγκη να καταγραφούν διότι τρέχουν αφεαυτά. Πρόκειται για την ίδια την καθημερινότητα... Ο σκηνοθέτης όμως και οι ηθοποιοί είναι μέρος μιας κοινωνίας που συχνά, για λόγους εντυπωσιασμού, ξεχνούν το αρχικό μήνυμα και εμμένουν στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό. Άλλωστε, εφόσον πρόκειται για την καθημερινότητα, ο χρόνος δεν επαρκεί για βαθυστόχαστες αναλύσεις ή για κριτικές αναφορές άλλων παραστάσεων που προηγήθηκαν.<br /><br />Έτσι, ότι και αν παιχτεί, εφόσον ακολουθεί το μοτίβο του εντυπωσιασμού θεωρείται επιτυχία διότι φέρνει αποτελέσματα χωρίς ποιοτικές εξαρτήσεις.<br /><br />Το ζητούμενο είναι πάντα η συναισθηματική φόρτιση και εν συνεχεία η άλογη και καθοδηγούμενη συμπεριφορά όσων αποδέχτηκαν την προχειρότητα και την ελαφρότητα των μηνυμάτων διότι στο τέλος θα πρέπει να γίνουν οπαδοί και ως οπαδοί να δηλώσουν χωρίς αντιστάσεις την υποταγή τους σε εκείνους που τους κατευθύνουν, στον αρχηγό τους που συχνότατα ούτε επέλεξαν ούτε απαραίτητα αποδέχονται.<br /><br />Είναι όμως ο αρχηγός, είναι ο ζωοδότης ήλιος της καθοδηγούμενης μάζας στην οποία πρέπει να ενταχθούν. Είναι εκείνος που αλλάζει τα μηνύματα όχι διότι έχει πρόγραμμα αλλά διότι αναζητά την ανταπόδοση και αυτή είναι τα ψηφαλάκια που περιμένει εναγωνίως...<br /><br />Σε αυτή την παγίδα της συναλλαγής, του εγώ σου προσφέρω συναίσθημα και εύκολο φανατισμό για να ξεφύγεις από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και εσύ μου το ανταποδίδεις με ψηφαλάκια, έχουμε δυστυχώς περάσει μαζικά ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή την κυνική συναλλαγή κατέληξαν ακόμα και εκείνοι που άλλοτε έδιναν παραδείγματα δημοκρατικής συμπεριφοράς και υπέσχοντο ότι στον άνθρωπο πρέπει να αποδίδεται ο σεβασμός του έλλογου όντος και όχι της άλογης μηχανής.<br /><br />Όλες οι επαναστάσεις είχαν αυτό ως κίνητρο, την αντίθεση στην απαθλίωση και την μείωση της αξιοπρέπειας του έλλογου όντος που είναι ο άνθρωπος. Εκείνο που άλλαζε ήταν οι αφορμές και τα μέσα... Η ουσία παρέμενε πάντα η ίδια... Η αξιοπρέπεια που εκφράζεται με την ελευθερία και τον σεβασμό του ατόμου. Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός εξ ορισμού περιελάμβαναν όλους τους όρους ισότητας των ατόμων και ισοκατανομής των υλικών αγαθών στην εκάστοτε κοινωνία που όμως δεν αποτέλεσαν το γενεσιουργό αίτιο των αγώνων.<br /><br />Ας έλθουμε όμως στη σημερινή καθημερινότητα.<br /><br />Το θέμα των ημερών για εμάς τους Έλληνες είναι τα λεγόμενα δυσβάσταχτα μέτρα που απαιτεί η τραχιά και αδίστακτη Τρόϊκα.<br /><br />Να λοιπόν η αφορμή για την παράσταση και να ο βασικός σκελετός του έργου που θα παίζεται στα θέατρα και στους κινηματογράφους της ζωής για τους εκάστοτε εκφραστές της σημερινής πολιτικής που βασίζονται στο συναίσθημα αλλά και στην ανάγκη του ανθρώπου για σεβασμό και αξιοπρέπεια.<br /><br />Το έργο που θα παίζεται είναι ο πολιτικαντισμός και τα εισιτήρια θα γράφουν ως αντίτιμο το γράμμα “Ψ” αντί του “€” (Ευρώ) που σημαίνει ψηφαλάκια!!!<br /><br />Ψηφαλάκια λοιπόν έναντι ενός ρηχού και απερίσκεπτου αντιτροϊκανισμού... Ψηφαλάκια έναντι της μοδάτης και εύκολης αντίδρασης.<br /><br />Καμία προσπάθεια που να αναλύει τους πραγματικούς λόγους και τα αίτια που μας έφεραν στην αναγκαστική λύση του δανεισμού με όχι και τόσο βαρείς όρους όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του πολιτικαντισμού.<br /><br />Η λύση τους είναι μία:<br /><br />Και θα σωθεί η ΕΛΛΑΣ και το Έθνος μας θα ξαναμεγαλουργήσει... Θα γίνουμε παταχτζήδες... Nαι, θα πούμε στους δανειστές μας, έτσι ανέκφραστα και απροκάλυπτα ότι δεν θα πάρουνε μια από εκείνα που καλοπροαίρετα μας δάνειζαν επί χρόνια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια μέσω της ΕΚΤ που ήταν όχι πάνω από το 1%.<br /><br />Ναι, με αυτό το επιτόκιο δανείζονταν οι Ελληνικές τράπεζες επί χρόνια και έτσι έριχναν τον πακτωλό του δανεικού χρήματος στην αγορά για να γίνουμε οι έμποροι των εθνών με ξένα κόλλυβα χωρίς σκέψη για τις υποχρεώσεις που κάποτε θα έρχονταν.<br /><br />Εφόσον τα χρήματα ήταν εύκολα γιατί να μην αποκτούσαμε όλοι το δικό μας κεραμίδι και τι κεραμίδι; φανταχτερό!<br /><br />Εφόσον τα χρήματα έρχονταν με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι από την Τράπεζα γιατί να μην αποκτούσαμε και ένα δυνατό καινούργιο αυτοκίνητο έτσι ώστε παρά τα όσα αναληθώς αποκαλύπτει το δημοσιευόμενο ΑΕΠ, να οδηγούμε αναλογικά περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα από όσα οι παραγωγικότεροι Γερμανοί;<br /><br />Η λίστα των γιατί να μην έχουμε ήταν ατελείωτη και οι τράπεζες έτρεχαν να την ικανοποιήσουν διότι αν δεν το έκαναν θα υστερούσαν στον διεθνή ανταγωνισμό που μεταφράζεται σε κέρδη και τελικά στην ίδια τους την υπόσταση. Οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι ολίγον κερδοφόρες ή λογικά κερδοφόρες ή ότι άλλο σοφίζονται οι αδαείς επικριτές τους... Οι τράπεζες ή είναι ανταγωνιστικές ή απλά παύουν να υπάρχουν...<br /><br />Όμως είμαστε ενήλικες. Υποτίθεται ότι ξέραμε τι κάναμε ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση κάναμε το μοιραίο λάθος και υπερδανειστήκαμε και ως άτομα και ως λαός. Κάναμε το μοιραίο λάθος διότι οι κυβερνήσεις μας πλήρωναν συντάξεις με δανεικά λεφτά... ΝΑΙ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ!<br /><br />Και τώρα εμείς κατ εξαίρεση ζητάμε άφεση αμαρτιών. Από ποιους; Από τους μετόχους των τραπεζών, δηλαδή εμάς του ιδίους διότι για εκείνους που δεν το γνωρίζουν οι τράπεζες ελάχιστα πλέον ανήκουν σε μεγαλομετόχους. Αντίθετα η πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει σε επενδυτικά κεφάλαια (funds) στα οποία εντάσσονται και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.<br /><br />Και δεν τα ζητάμε εμείς καθαυτοί αλλά όλοι εκείνοι που αναλάβανε την εκπροσώπησή μας.<br /><br />Έρχονται λοιπόν οι ποικιλόχρωμοι εκφραστές της άφατης πολιτικαντολογίας και μας συνιστούν να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας. Να μην πληρώσουμε τις τράπεζές μας διότι λεει, αυτοί έχουν, ενώ εμείς όχι... Αυτοί όμως έχουν τα δικά μας χρήματα, τις καταθέσεις μας και τα επενδεδυμένα μας κεφάλαια. Αν δε δεν τους εξοφλήσουμε τα χρωστούμενα, οι συντάξεις μας περνούν άξαφνα στη ζώνη των πιθανοτήτων... ενώ τα εφάπαξ και η καλλίτερες μέρες για τα γερατειά γίνονται ασκήσεις επί χάρτου χωρίς ίχνος Ευρώ για αντιστοίχηση.<br /><br />Αλλά δεν είναι μόνο οι συντάξεις, που ουσιαστικά δεν δίνονται από το κράτος, όπως κακώς πιστεύεται, αλλά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν οι τράπεζες δεν πάρουν αυτά που μας δάνεισαν δεν θα επενδύσουν έμμεσα μέσω των χορηγήσεων διότι ο δανεισμός (παροχή πιστώσεων) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα διαθέσιμά τους. Επιπλέον ο κίνδυνος να μη λάβουν τα δανεισθέντα έχει μοιραίες επιπτώσεις στην αξιολόγηση της πιστοδοτικής τους ικανότητας και επομένως στην ύπαρξή τους. Με άλλα λόγια θα πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι.<br /><br />Θα αρνηθούμε να καταβάλουμε τα εφικτά για να υποχρεωθούμε μελλοντικά να καταβάλουμε τα ανέφικτα...<br /><br />Όμως οι εφευρετικοί πολιτικαντολόγοι περιβάλουν τα μηνύματά τους με πάθος και με συναίσθημα άνευ λογικής όπως λέγαμε παραπάνω. Ως καλοί θεατρίνοι θέλουν τα ψηφαλάκια μας για να είναι ξανά επί της κεφαλής μας ιστάμενοι. Έτσι σοφίζονται απερίγραπτες αναλύσεις ενώ κόβουν και ράβουν τα κείμενά των διεθνών αναλυτών προσαρμόζοντας τα στα δικά τους προπαγανδιστικά μοτίβα.<br /><br />Να κουρέψουμε λοιπόν συνιστούν τις υποχρεώσεις μας... Εκατό χρωστάμε 50 να δώσουμε... Γιατί το έκαναν οι Αργεντίνοι; Να το κάνουμε και εμείς... Το ότι βέβαια η Αργεντίνικη οικονομία έχει πληθωρικές πλουτοπαραγωγικές πηγές που δεν έχει η Ελλάδα καθόλου δεν τους απασχολεί. Το ότι εμείς είχαμε την κάλυψη της ΕΕ που εκείνοι δεν την είχαν αφού δεν ανήκαν σε ανάλογο σχήμα, επίσης.<br /><br />Το ότι εμείς φτιάξαμε, επαφιόμενοι στο δανεισμό, μια οικονομία που είτε χρωστάμε είτε όχι είναι αδύνατον να σταθεί στα πόδια της, επίσης.<br /><br />Αλήθεια, ποιος αναλογίζεται από τους ευκαιριακούς οικονομικούς αναλυτές, στους οποίους μεταμφιέστηκαν οι εκφραστές της πολιτικής της συναλλαγής, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς το χρέος αλλά το έλλειμμα και έλλειμμα σημαίνει ότι πάνω από την αποπληρωμή του χρέους συνεχίζουμε να δανειζόμαστε για να καλύψουμε μέρος των αναγκών μας...<br /><br />Μα θα απαντήσουν πονηρά, αν γίνουμε παχτατζήδες θα μειώσουμε τα τοκοχρεολύσια και έτσι και το έλλειμμα...<br /><br />Δηλαδή θα το μειώσουμε επειδή μας το μείωσαν οι άλλοι αποδεχόμενοι το κούρεμα και όχι επειδή γίναμε παραγωγικότεροι ή επειδή διαμορφώσαμε συνθήκες αναπτυξιακής μακροημέρευσης.<br /><br />Καλούμεθα λοιπόν να μειώσουμε το έλλειμμα με την νεοελληνική μέθοδο του παταχτζή.<br /><br />«Εμπρός για μια Ελλάδα Νέα Έλληνες Παταχτζήδες... Τα κόμματα σας οδηγούν.<br /><br />Οι Έλληνες δημοκράτες της αριστεράς και όχι μόνο, με την πείρα των αγώνων και των θυσιών τους, σας προτείνουν: Μην πληρώνετε!!! Το νέο μας όραμα, το όραμα της αριστεράς και των ευκαιριακών συνεργατών της είναι το όραμα του παταχτζή!!!<br /><br />Οι αγώνες και οι αξίες των προγόνων μας ήταν μάταιες, είχαν το ελάττωμα ότι το αλισβερίσι ήταν κούφιο... χωρίς δραχμή! Εμείς, ως άξιοι νέοι της αριστεράς και της τυχοδιωκτικής μερίδας της δεξιάς, έχουμε αποκομίσει πλέον μια πρακτικότερη εμπειρία, αυτή της εύκολης διαβίωσης μέσω ενός αέναου δανεισμού. Και όταν μας τα ζητούν υψώνουμε το ανάστημά μας και ηρωικά απαντάμε: Δεν πληρώνω δεν πληρώνω...»<br /><br />Υστερόγραφο:<br /><br />«Χάριν σε αυτούς του νέους αγώνες χιλιάδες από εσάς θα μας ψηφίσετε και τότε εμείς ίσως και να προτείνουμε ότι η εξόφληση του χρέους είναι η μόνη μας ελπίδα.. αλλά τότε θα είναι αργά, για εσάς...»Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-12757450087825035902010-10-21T00:06:00.002+03:002010-10-21T00:17:58.216+03:00Αλάσκα και Μπομπονιέρα, οι πέτρες ενός αέναου «ρομαντικού;» σκανδάλου...<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 10η Σεπτεμβρίου 2010 στην εφημερίδα Κηφισιά)<br /><br /></span>Στα «Εξ Αμάξης» της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας, της 8ης Ιουλίου του 2005, 11 μήνες μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, μαθαίνουμε ότι επί τέλους “Πέρασε η Αλάσκα στα χέρια του Δήμου ύστερα από πολυετή περιπέτεια που συμπεριλάμβανε και αρκετές διαφορετικές περιπέτειες με τους προηγούμενους ενοικιαστές της. Διαπιστωνόταν τότε ότι η κατάσταση του οικήματος ήταν άθλια δημιουργώντας διλήμματα στο Δήμο, αν θα πρέπει να την κατεδαφίσει και να την ξαναφτιάξει από την αρχή. Το σχόλιο έκλεινε με την ευχή να μην καταστραφεί ανεπανόρθωτα η αίγλη που είχε κάποτε το όνομά της...”<br /><br />Στα πρακτικά για τον προϋπολογισμό του 2006, στις 28 Δεκεμβρίου του 2005, διαβάζουμε ότι έχει ενταχτεί να γίνει για το 2006, εκτός από το υπόγειο γκαράζ της πλατείας Πλατάνου και η ανάπλαση - εκμετάλλευση του δημοτικού κτιρίου «ΑΛΑΣΚΑ» στο Κεφαλάρι, μετά την ολική καταστροφή της από πυρκαγιά.<br /><br />Στις 3 του Οκτώβρη του 2006, στην παρουσίαση του προγράμματος του Νίκου Χιωτάκη στο κέντρο ΓΑΙΑ του Μουσείου Γουλανδρή, γίνεται πάλι αναφορά στην ανακατασκευή της «ΑΛΑΣΚΑ», που κατατάσσεται σε εκείνα τα θέματα που επί χρόνια «καίνε» και ζητούν λύσεις.<br /><br />13 μήνες αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου του 2007, ο τότε Πρόεδρος της Αναπτυξιακής του Δήμου και δημοτικός σύμβουλος Αντώνης Βάρδας, σε συνέντευξη συνεργάτου της εφημερίδας Κηφισιά, αναφέρθηκε αφενός στην μελέτη ανακατασκευής που ετοίμασε αφιλοκερδώς το αρχιτεκτονικό του γραφείο αλλά και στους λόγους που κρατούσαν ακόμα την υπόθεση σε ακινησία...<br /><br />Διασαφήνιζε τότε ο κύριος Βάρδας ότι η νέα «ΑΛΑΣΚΑ», προβλέπεται να ανακατασκευαστεί σε μειωμένη του υφιστάμενου κτιρίου επιφάνεια, που θα συνίσταται σε ένα μονώροφο και πετρόχτιστο κτίριο με ξύλινα κουφώματα και κεραμίδια.<br /><br />Όμως συνέχιζε στην συνέντευξη του, το συγκεκριμένο έργο έχει κολλήσει στο δασαρχείο διότι απαιτείται έγκριση από εκεί προκειμένου να μας δώσει την άδεια το ΥΠΕΧΩΔΕ....<br /><br />Ξέρετε, σήμερα που μιλάμε, τίποτα νεώτερο δεν έχει ανακοινωθεί για το συγκεκριμένο θέμα και «κακός» παραμένει ο υπεύθυνος δασάρχης...<br /><br />Είναι όμως αυτός ο υπεύθυνος των αφάνταστων παλινωδιών που χαρακτηρίζουν ένα από τα λεγόμενα καυτά θέματα της Κηφισιάς κυρίως για λόγους θύμησης και συμβολισμού;<br /><br />Δεν θα κάνω υποθέσεις... Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου... Θα ρωτήσω απλά, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν μας ενημερώνουν από την Δημοτική αρχή για τους λόγους που το θέμα έχει κολλήσει στο Δασαρχείο... Τι θέλει επιτέλους ο κύριος δασάρχης και ποιος είναι αυτός που τολμά εν μέσω ενός προγράμματος αντιμετώπισης κρίσεων στο οποίο βρίσκεται ολόκληρη η χώρα, να συνεχίζει να ανθίσταται κρυπτόμενος πίσω από γραφειοκρατικά τερτίπια;<br /><br />Η μήπως δεν είναι τερτίπια αλλά λόγοι από εκείνους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον οιονδήποτε γραφειοκράτη επί χρήμασι κρεμάμενο...<br /><br />Εκείνο που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά σε μας, τους απλούς δημότες της Κηφισίας, είναι το κλίμα των συζητήσεων, τα πονηρά χαμογέλα και τα συνεχή υπονοούμενα για τους πραγματικούς λόγους αυτής της κωλυσιεργίας...<br /><br />Δεν θα κρύψω ότι ένας από τους λόγους που υπέπεσαν στη δική μου αντίληψη είναι ο ανταγωνισμός των γειτονικών ιδιωτικών καταστημάτων του Κεφαλαρίου. Από την στιγμή που στρογγυλοκάθισε ο ανταγωνισμός στον περίγυρο της πλατείας, δεν θέλει ένα προβαλλόμενο όνομα, ένα όνομα που είναι συνυφασμένο με την σύγχρονη ιστορία της Κηφισιάς, να του κάνει χαλάστρα στις δουλειές του.<br /><br />Αν αυτή η υπόθεση εργασίας βρίσκεται και στη σκέψη όλων εκείνων, δημοτικών συμβούλων και μη, που χαμογελούν πονηρά σε κάθε αναφορά του θέματος, οδηγούμαι στο επόμενο ερώτημα που είναι, γιατί δεν μιλούν ανοιχτά, γιατί δεν λένε ότι έμαθαν αυτό ή τους είπαν το άλλο και ότι εν πάση περιπτώσει προσπαθούν να τα διασταυρώσουν;<br /><br />Γιατί, όσοι είναι δημοτικοί σύμβουλοι από τους υπονοούντες, δεν αποφασίζουν να φέρουν τα ερωτήματα και τις πληροφορίες που έχουν στο επόμενο Δημοτικό συμβούλιο ώστε να παύσει επιτέλους να αιωρείται καπνός και δυσπιστία για το έργο και το ήθος των συμβούλων είτε της κυβερνώσας παράταξης είτε της αντιπολίτευσης;<br /><br />Αντί αυτού η σιγή συνεχίζεται... Σιγή που θυμίζει Ομερτά και που φέρνει άλλους συσχετισμούς στο μυαλό μου που ειλικρινά δεν θέλω να σκέπτομαι ούτε υποθέτω εσείς αγαπητοί αναγνώστες.<br /><br />Αντίθετα, ακούω συνεχώς για ομάδες και υποομάδες που είναι έτοιμες να φτιάξουν ένα ακόμα σύλλογο, ένα σύλλογο για τη «Νέα Αλάσκα...» «Εμπρός για τη Νέα Αλάσκα» διότι οι παλαιοί και ρομαντικοί της θαμώνες το απαιτούν...<br /><br />Πολύ λυπάμαι για το ότι αυτός δεν είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος για να έχουμε αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη ή σε κάθε ενέργεια σε αυτή την πόλη.<br /><br />Όταν με αναφορές σε θύμησες και ρομαντισμούς ανασκαλεύουμε τα συναισθήματα και τα όνειρα του παρελθόντος για να προσφέρουμε έργο, αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί να λειτουργήσουμε ορθολογικά και να υλοποιήσουμε το έργο επειδή έχει προγραμματιστεί και ενταχτεί σε κάποιο προϋπολογισμό.<br /><br />Όταν ένα έργο κωλυσιεργεί, η κάθε δημοτική αρχή οφείλει όχι να απολογηθεί αλλά να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα τους λόγους της κωλυσιεργίας. Αν φταίει ο δασάρχης να ζητηθούν ευθύνες, αν πάλι φταιει το ΥΠΕΧΩΔΕ να ζητηθούν εκεί οι ευθύνες και αν υπαίτιος της όλης κατάστασης είναι ο Δήμαρχος, επίσης.<br /><br />Και αν αποδειχτούν οι ευθύνες, οι υπεύθυνοι να υποστούν κυρώσεις. Αν δε σε αυτές υπάρχουν και οικονομικά υπονοούμενα, δόλιοι ανταγωνισμοί ή άλλα περίεργα και εκτός νόμου, να παρέμβει ο εισαγγελέας... και μάλιστα αυτεπαγγέλτως χωρίς καταγγελίες διότι στην ουσία αυτός είναι ο ρόλος του εισαγγελέα.<br /><br />Μια άλλη ιστορία με βαρύ συναισθηματισμό και ακόμα βαρύτερη σφραγίδα στα του τόπου μας είναι αυτή του θερινού κινηματογράφου της Μπομπονιέρας.<br /><br />Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια από τότε που έγγραφα για το θέμα και παραθέτω ακολούθως το κείμενο εκείνων των ημερών, σχεδόν αυτούσιο.<br /><br /><span style="color:#009900;">«H Μπομπονιέρα...<br /></span><br /><span style="color:#009900;">Μεγαλώσαμε με το άκουσμά της λέξης ως αναπόσπαστο συστατικό των παιδικών μας αναμνήσεων, εμείς οι παλιοί, οι ντόπιοι Κηφισιώτες.<br /><br />Η Μπομπονιέρα, μαζί με το κτήμα όπου στήθηκε το πρώτο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, οι «Κερασιές», και τον χώρο του Μίνι Γκολφ, όπου στεγάζεται σήμερα σειρά καταστημάτων και η Τράπεζα HSBC (σήμερα έχει μεταφερθεί στην πλατεία Πλατάνου) αποτελούσαν, κατά την δεκαετία του 50 και εν μέρει την δεκαετία του 60, το τρίγωνο διασκέδασης των παλιών Κηφισιωτών.<br /><br />Ήταν οι χώροι που ο κάθε λαός και η κάθε κοινωνία θα φρόντιζαν να διατηρήσουν πάσει θυσία ανέπαφους στο κέντρο μιας πόλης ή τουλάχιστον θα διαμόρφωναν για τις σημερινές ανάγκες, με σεβασμό στην ιστορική και πολιτιστική τους συνεισφορά.<br /><br />Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Κηφισιά και μάλιστα σε εποχές που η αξία της γης υπολειπόταν σημαντικά πολλών περιοχών της Αθήνας. Διανύαμε τότε την εποχή του πυρετού της αστυφιλίας και εκείνοι που είδαν την ευκαιρία για την μελλοντική αξία της γης, δεν ήταν οι κατά παράδοση αδρανούντες Δημοτικοί άρχοντες αλλά οι λίγοι προνοητικοί επιχειρηματίες...<br /><br />Έτσι χάσαμε ενωρίς τις ρομαντικές βραδιές που προσέφερε ο Νίκος Γούναρης στην πίστα του Μίνι Γκολφ αλλά και το δίδυμο Χιώτη - Λίντας στο κέντρο «Κερασιές» απο όπου και το όνομα του ομώνυμου εμπορικού κέντρου.<br /><br />Αναμφισβήτητα, η διασκέδαση σήμερα έχει αλλάξει ενώ οι παλιοί τροβαδούροι έφυγαν απο τη ζωή. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι χώροι ζωτικής πολιτιστικής έκφρασης για την πόλη μας όπως οι παραπάνω, έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αλλάξουν χρήση μετατρεπόμενοι σε άχαρες συστάδες εμπορικών καταστημάτων.<br /><br />Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη που ακόμα και σήμερα στερείται ορθολογικού πολεοδομικού σχεδιασμού με ανεπαρκή μέριμνα για την εξυπηρέτηση του υπερτετραπλάσιου απο τα ρομαντικά χρόνια πληθυσμού της, να μονοπωλήσουν την πρωτοβουλία των εξελίξεων οι ιδιοκτήτες γής που έδινε γοργά δραματικές υπεραξίες...<br /><br />Η Μπομπονιέρα είναι η μόνη που παραμένει, αν και παραμελημένη, θυμίζοντας οτι κάποτε, εκτός από «το καλοκαιρινό cinema» ήταν και ο χώρος όπου άρχιζαν και έκλειναν τις θεατρικές τους περιοδείες αγαπημένοι ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Λογοθετίδης.<br /><br />Έχοντας εγκαινιαστεί το 1919, θεωρείται η αρχαιότερη «επιζήσασα» θερινή αίθουσα της Αθήνας. Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ κήρυξε το σύνολο του οικοπέδου της «Μπομπονιέρας» διατηρητέο, όπως και τη χρήση της γης ενώ αργότερα συμπεριελήφθη στους 47 θερινούς κινηματογράφους του Λεκανοπεδίου Αθηνών με διατηρητέα χρήση. Συγκεκριμένα με το υπ’ αριθμ. 7493Β/22-6-07 έγγραφο του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και σε απάντηση σχετικής ερώτησης του Βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη, χαρακτηρίστηκε (23.7.94 Π.Δ/γμα - ΦΕΚ 837/Δ/94) ως σημείο πολεοδομικού ενδιαφέροντος της πόλης.<br />Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε οικοδομική εργασία στο συγκεκριμένο οικόπεδο με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, απαιτεί έκδοση συμπληρωματικής Υπουργικής Απόφασης (ειδικής ρύθμισης) σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 1577/85 και των τροποποιήσεων του με το άρθρο 3 του Ν. 2831/2000 (ΦΕΚ 140A/2000).<br /><br />Σήμερα, η ιδιοκτησία έχει μεταπωληθεί σε ισχυρό επιχειρηματία –κατασκευαστή, τον κύριο Χαραγκιώνη, με σημαντική παρουσία στην Κηφισιά, έναντι τιμήματος που ακόμα και αν παρέμενε το ίδιο, θα ήταν δυσβάσταχτο για τις δυνατότητες και τα μεγέθη του τρέχοντος δημοτικού προϋπολογισμού.<br /><br />Σε μια τέτοια εξέλιξη αγνοείται ασφαλώς η επιθυμία του σημερινού ιδιοκτήτη, άνευ της συγκατάθεσης του οποίου η οποιαδήποτε προσπάθεια του δημάρχου, με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, θα ήταν υπερ του δέοντος χρονοβόρα ως διαδικασία ή ακόμα και αδύνατη.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση και με τους οιωνούς υπερ της αξιέπαινης πρωτοβουλίας του κυρίου Χιωτάκη να απαλλοτριώσει τον χώρο αλλά και των συστηματικών παρεμβάσεων του κυρίου Κουβέλη, του Συνασπισμού, (σήμερα ηγείται της ανανεωτικής αριστεράς...) το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας παραμένει εξωπραγματικό για τις δυνατότητες του δήμου Κηφισιάς.<br /><br />Το ερώτημα λοιπόν παραμένει... Ποια η σκοπιμότητα της πρόσφατης αναθέρμανσης του θέματος και των υποσχέσεων του κυρίου δημάρχου, σε εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για την άμεση ενεργοποίηση αρμόδιας επιτροπής χειρισμού του θέματος;<br /><br />Αν παραβλέψουμε το οτι όταν απουσιάζει η επιθυμία να γίνει έργο, δημιουργούνται επιτροπές για να επιληφθούν του έργου, το ερώτημα παραμένει στο ποια θα είναι η διαδικασία και με τι σκεπτικό ή με ποια τυχόν συμβιβαστική πρόταση προς τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, η δημοτική αρχή θα πετύχει να διατηρήσει «την πίττα ολόκληρη με τον σκύλο χορτάτο...»<br /><br /></span><span style="color:#660000;">Όπως γίνεται φανερό από την τότε αναφορά στο θέμα και τις σημερινές εξελίξεις τίποτα δεν συνέβη ενώ ο ιδιοκτήτης επιχειρηματίας έχει φτάσει στο σημείο να προκαλεί τη Δημοτική αρχή να του προτείνει εύλογο τίμημα μέχρι το τέλος του 2010 για την εξαγορά του χώρου.<br /><br />Το όλο θέμα παραμένει στην κατηγορία όσων προκαλούν την συναισθηματική φόρτιση κάποιων ρομαντικών που περιέργως αρέσκονται στο να προτάσσουν λογικές και λύσεις πολιτευμάτων ολοκληρωτικής προέλευσης...<br /><br />Είτε μιλάμε για την Αλάσκα είτε για την Μπομπονιέρα, προφανώς υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα, ακόμα σημαντικότερα από πρακτικής πλευράς αλλά λιγότερο πιασάρικα, ιδιαίτερα σε εποχές που προηγούνται πολιτικών και εκλογικών αναμετρήσεων, ένα είναι το στοιχείο που παραμένει σταθερά επαναλαμβανόμενο.<br /><br />Ότι τα θέματα αυτά αρέσκεται να παραμένουν άλυτα διότι θα καρποφορήσουν και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και θα ομορφύνουν υποσχεσιακά τις σελίδες και άλλων Δημοτικών απολογισμών, για εκείνους τουλάχιστον εξ ημών που στερούνται μνήμης... </span>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-34204623028355574672010-09-12T13:57:00.002+03:002010-09-12T14:07:32.328+03:00Πάρκα, βιώσιμη Πόλη και πρακτικές για την «slim city» του Αθεμπίγιο...<span style="color:#3333ff;">(Το κείμενο αυτο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 3η Σεπτεμβρίου 2010)</span><br /><br /><span style="color:#009900;">Την περασμένη εβδομάδα έθιξα ακραιφνώς το θέμα της ανταλλαγής γης που αποτελεί την τεχνική διέξοδο στο πως θα δημιουργηθούν οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις βελτίωσης των συνθηκών ζωής, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, στο λεκανοπέδιο της Αττικής.<br /><br />Η βελτίωση των συνθηκών ζωής με αστικές παρεμβάσεις αποτελεί ένα τεράστιο εγχείρημα που δεν εξαντλείται ασφαλώς στα ανοίγματα κοινωφελών δημόσιων χώρων που θα δημιουργηθούν από την κατεδάφιση ολόκληρων οικιστικών τετραγώνων χάρη σε ένα σύστημα «μεταφοράς» συντελεστών μη δόμησης ή <span style="color:#ff6600;">Συντελεστών Γής</span>, στα σημεία που χρειάζεται η αναπνοή και εφ’οσον διαμορφωθεί το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο.<br /><br />Επιπλέον, η βελτίωση των συνθηκών ζωής με περιορισμό της πυκνότητας δόμησης είναι τεράστιο και ιδιαίτερα πολύπλοκο εγχείρημα διότι, εκτός από το υψηλό κόστος, προϋποθέτει ριζικές αλλαγές στον <span style="color:#ff6600;">Γενικό Πολεοδομικό Κανονισμό (ΓΟΚ)</span> που ισχύει για τις αστικές ζώνες της πρωτεύουσας. Απαιτούνται επίσης αλλαγές αφενός στην φορολογική νομοθεσία, ώστε να γίνουν ελκυστικές οι όποιες πρωτοβουλίες από ιδιώτες, και αφετέρου στο καθεστώς του άγονου πλέον συστήματος αντιπαροχής, όπου η έννοια του αντί παρεχόμενου δεν μπορεί να παραμείνει όσο περιοριστική είναι σήμερα.<br /><br />Ας δούμε πρώτα το θέμα των ανοιγμάτων με νέες πλατείες, χώρους πρασίνου, παιδικές χαρές και γενικά κοινωφελείς χρήσεις.<br /><br />Για να υπάρξουν οι σχετικές απαλλοτριώσεις θα πρέπει να προηγηθεί ουσιαστική αναθεώρηση του <span style="color:#ff6600;">Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (ΓΟΚ)</span> στα πλαίσια ενός σύγχρονου και όχι εμβαλωματικού <span style="color:#ff6600;">πολεοδομικού σχεδιασμού της πρωτεύουσας</span>, βασισμένου στα νέα υπόγεια συγκοινωνιακά μέσα και στην αυστηρή επαναοριοθέτηση των χρήσεων γης ώστε να δοθεί στο σημερινό χαώδες η αίσθηση του συγκροτημένου και του λειτουργικού.<br /><br />Στο σημερινό λεκανοπέδιο, λόγω απηρχαιωμένου, χαμηλής έμπνευσης και ανεπαρκούς προοπτικής πολεοδομικού σχεδιασμού, οι επί μέρους περιοχές είτε λειτουργούν ανταγωνιστικά είτε δεν συνλειτουργούν καθόλου. Απλά συνευρίσκονται ως εάν ένας τεράστιος τεκτονικός σεισμός να τις μετέφερε, τη μία δίπλα στην άλλη, σαν αρμαθιά από διαφορετικές και νοσηρά επαναλαμβανόμενες μικρότερες πόλεις, χωρίς η μία να προσφέρει στην άλλη, χωρίς η μία να κερδίζει από την ύπαρξη της άλλης. Το νέο <span style="color:#ff6600;">Ρυθμιστικό Σχέδιο</span> της Αθήνας είναι στα χαρτιά και οι όποιες ελπίδες εφαρμογής του αφορούν πολύ κεντρικές περιοχές με έμφαση στην ανάπλαση του ιστορικού κέντρου με παρεμβάσεις κυρίως αισθητικές και κάθε άλλο παρά εναρμονισμένες στις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων της πρωτεύουσας όπως θα εξελίσσονται την επόμενη τριακονταετία...<br /><br />Ανάπλαση δεν σημαίνει αναπαλαίωση κτιρίων ούτε ανασύσταση θνησιγενών περιοχών με πεζοδρομήσεις και άλλες τροποποιητικές ψευδαισθήσεις αλλά δραστική αλλαγή που θα ανακατώσει τη μίξη των κατοίκων όπως ανακατώνονται τα χαρτιά της τράπουλας ανανεώνοντας έτσι την προοπτική και την ελπίδα μακριά από κάθε γκετοποίηση.<br /><br />Η σημερινή κατάσταση δεν διαμορφώνει μία συνεργαζόμενη αλλά αντίθετα μια χαοτική και τεμαχισμένη πόλη που διασυνδέουν μερικές ισχνές και οπωσδήποτε ανεπαρκείς συγκοινωνιακές αρτηρίες.<br /><br />Η ανεπάρκεια αυτού του συστήματος, εκτραχύνεται με τη μικρή έως σήμερα κάλυψη από το Μετρό.<br /><br />Το πόσο σημαντικές και απολύτως αναγκαίες είναι οι συγκοινωνιακές παρεμβάσεις το απέδειξε η δραματική βελτίωση που επέφερε στις μετακινήσεις εντός του λεκανοπεδίου η Αττική Οδός.<br /><br />Οι όποιες αλλαγές όμως, δεν θα ήταν λογικό να ικανοποιηθούν με σποραδικές και ευκαιριακές κατεδαφίσεις μερικών οικιστικών τετραγώνων εάν δεν έχουν προηγουμένως οριοθετηθεί, από ένα ρηξικέλευθο Ρυθμιστικό Σχέδιο, οι επεκτάσεις των νέων λεωφόρων και του Μετρό.<br /><br />Το επόμενο βήμα θα ήταν η αναθεώρηση του <span style="color:#ff6600;">Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (ΓΟΚ)</span> στα πλαίσια ενός σύγχρονου και όχι εμβαλωματικού Ρυθμιστικού Σχεδίου ώστε να καθοριστούν απαρέγκλιτα οι περιοχές που θα αποκτήσουν ύψος σε βάρος της κάλυψης. Αυτό διότι ο τελικός στόχος δεν θα είναι να στοιβαχτούν περισσότεροι κάτοικοι στην πρωτεύουσα αλλά να απαλλαγεί η πόλη από τις άθλιες κατασκευές του 60 και του 70 με τα μικρά και ανήλιαγα δωμάτια και την μακράν από τις απαιτήσεις του νέου σεισμικού κανονισμού δόμηση. Ως γνωστόν, πάρα πολλά από αυτά τα διαμερίσματα, όταν δεν είναι έρημα, χρησιμοποιούνται ως πρώτα καταλύματα αλλοδαπών οξύνοντας το φαινόμενο της γκετοποίησης.<br /><br />Αναθεώρηση του <span style="color:#ff6600;">Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού</span> σημαίνει ταυτόχρονη απαλλαγή από φτηνές δικαιολογίες του τύπου ότι όλα τα κάνουμε για την Ακρόπολη διότι δεν επιτρέπεται ο ανταγωνισμός του Ιερού Βράχου από άλλες σύγχρονες κατασκευές...<br /><br />Ουδείς στην προκείμενη περίπτωση ζήτησε να διαμορφωθούν ουρανοξύστες περιφερειακά της Ακρόπολης και ουδείς πρόκειται να ζητήσει κάτι τέτοιο στο μέλλον.<br /><br />Αντίθετα, αρκετοί προτείνουν ότι σε πολλές περιοχές κοντά στον Ιερό βράχο είναι εφικτό το άδειασμα από υπάρχουσες κατασκευές, ιδιαίτερα βιομηχανικές ή κάκιστης αισθητικής όπως η παραγκούπολη του Μοναστηρακίου... ώστε να διευκολυνθεί περαιτέρω η προσπάθεια ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων.<br /><br />Σε περιοχές όμως που ευρίσκονται σε κάποια απόσταση, όπως το Παγκράτι και η Κυψέλη, μπορούν να γίνουν δραματικές παρεμβάσεις καθ ύψος όπως ασφαλώς και κατά μήκος της παραλιακής ζώνης.<br /><br />Τα ψηλά κτίρια, εκτός του ότι θα περιβάλλονται από ζώνες πρασίνου, θα έχουν τέτοια διάταξη ώστε να διαμορφώνεται η Νέα Γειτονιά, όπου το μοντέρνο θα συνδυάζεται με το παλαιό και η αίσθηση της παλιάς Αθήνας με τις σύγχρονες και λειτουργικές κατασκευές που θα επιτρέπουν στους κατόχους των διαμερισμάτων να απολαμβάνουν ο φως και τον ήλιο χωρίς να υφίστανται την σκληρότητά τους.<br /><br />Οι νέες οικιστικές διαμορφώσεις θα συνδυάζουν τα χαρακτηριστικά της «<span style="color:#ff6600;">Κοινωνίας της Γειτονιάς</span>» με αυξημένη προσπελασιμότητα στα συγκοινωνιακά μέσα περιορίζοντας έτσι την χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου.<br /><br />Σε αυτές, η παράδοση δεν θα εξαντλείται σε ξεπερασμένα πρότυπα όπως το «από κάτω μαγαζί και από πάνω σπίτι», προκαλώντας συνθήκες όχλησης στους ενοίκους και διαστρέβλωσης των πραγματικών αξιών γης με τους τραγελαφικούς εμπορικούς συντελεστές.<br />Σε ένα σύγχρονο αστικό ρυθμιστικό πλαίσιο τα εμπορικά καταστήματα δεν έχουν λόγο να παντρεύονται με τις οικιστικές ζώνες αλλά να διαμορφώνουν τις δικές τους ως <span style="color:#ff6600;">Mall</span>, σε υπόγειους χώρους γειτνιάζοντας με τους σταθμούς του μετρό και τους χώρους στάθμευσης ώστε να αφήνεται ελεύθερη η επιφάνεια της γης για χρήσεις κοινής ωφέλειας και αναψυχής.<br /><br />Με έναν ανανεωμένο ΓΟΚ, ο συνδυασμός χαμηλών και ψηλών κτιρίων σε αρμονικές οικιστικές συστάδες, όχι μόνο δεν θα αποξενώνει εκείνους τους κατοίκους που γνώρισαν και αγάπησαν την παλιά πόλη αλλά θα δίνει και σε όλους τους άλλους την ευκαιρία να χαίρονται τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης διαβίωσης. Η προτεινόμενη ανάπτυξη θα συνδυάζει το φουτουριστικό με το κλασσικό και το μοντέρνο και λειτουργικό με το ρομαντικό της ταβέρνας με τα γιασεμιά και της αυλής με τις τριανταφυλλιές που σήμερα έχει παντελώς εκλείψει.<br /><br />Ας έλθουμε τώρα στα κίνητρα υλοποίησης ενός τέτοιου προγράμματος.<br /><br />Στις περιοχές που η αλλαγή θα αποτελέσει στοιχείο ενός νέου, εκτεταμένου και ρηξικέλευθου <span style="color:#ff6600;">Ρυθμιστικού Σχεδίου</span> θα απαιτηθούν κίνητρα και για τους ιδιοκτήτες των υπό κατεδάφιση διαμερισμάτων αλλά και για τις εταιρείες που θα αναλάβουν την οικιστική ανάπτυξη (Land Developers)<br /><br />Οι ιδιοκτήτες θα έχουν τη δυνατότητα να μετακομίσουν, στα πλαίσια του προγράμματος, σε νεόδμητα κτίρια που θα προσφέρουν ασύγκριτα περισσότερες ανέσεις από εκείνες που θα αφήσουν ενώ θα έχουν και τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ του παραδοσιακού και του μοντέρνου στα οικιστικά συγκροτήματα των υπό αναμόρφωση περιοχών.<br /><br />Θα έχουν επίσης κατά νου ότι εάν ενταχτούν στο προτεινόμενο πρόγραμμα ανταλλαγών, θα απολαύσουν ευεργετημάτων όπως οι σημαντικές φορολογικές ελαφρύνσεις. Σε κάθε περίπτωση, θα διατηρούν το δικαίωμα μεταπώλησης του δικαιώματος ανταλλαγής επιλέγοντας προτάσεις από την υπόλοιπη αγορά αλλά χωρίς τα φορολογικά πλεονεκτήματα.<br /><br />Οι κατασκευαστές (Land developers), θα έχουν δικαιώματα σε τέτοιους συντελεστές δόμησης ώστε η καθ ύψος ανάπτυξη να τους δίνει περιθώρια βιωσιμότητας στην επιχειρηματική τους πρωτοβουλία ακόμα και τότε που η εισφορά σε χρήμα από τους παλαιούς ιδιοκτήτες θα είναι εξαιρετικά χαμηλή.<br /><br />Θα πρέπει δε αυτή η δυνατότητα να διατηρείται παρά την σημαντική απελευθέρωση γής γύρω από τα νέα συγκροτήματα ώστε να μην εξαναγκάζει τους κατασκευαστές να καταφεύγουν σε σημερινού χαρακτήρα ευφυολογήματα που καταστρατηγούν κάθε ΓΟΚ πρακτικά ακυρώνοντας τον.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, όταν η καθ ύψος απελευθέρωση του συντελεστή δόμησης δεν διαμορφώνει το αναγκαίο επιχειρηματικό κίνητρο, θα μπορεί να συμπληρώνεται από ένα σύστημα αρωγής από άλλους χώρους με συντελεστές γής κατ’ αντίστροφη αναλογία με το παλαιότερο σύστημα των μεταφερόμενων συντελεστών δόμησης. Εδώ οι μεταφερόμενοι συντελεστές θα είναι μη δόμησης (<span style="color:#ff6600;">συντελεστές γης</span>).<br /><br />Αν π.χ. μία κατασκευαστική εταιρεία αναλάβει, μετά από διεθνή μειοδοτικό διαγωνισμό, να αναπτύξει ξενοδοχειακές μονάδες υψηλών προδιαγραφών σε ένα τμήμα του σημερινού χώρου του «Πάρκου» του Ελληνικού, θα μπορούσε να επωμιστεί συμβασιακά και την υποχρέωση ανάπτυξης μιας ή περισσότερων νέων οικιστικών συστάδων σε πυκνοδομημένες περιοχές της πόλης, μεταφέροντας ενισχυτικά συντελεστές γής.<br /><br />Ένα τέτοιο σχήμα, που θα συνδύαζε την οικιστική ανάπτυξη δυο εντελώς διαφορετικών περιοχών, όπως είναι η Κυψέλη με το Ελληνικό, θα ενίσχυε και τις πιθανότητες εκατέρωθεν ιδιοκτησιακών ανταλλαγών. Οι ιδιοκτησίες θα μπορούσαν έτσι να ανταλλάσσονται ως αξίες (δικαιώματα) και υπό άλλες μορφές όπως η χρονομετρική μίσθωση που είναι ραγδαία εξελισσόμενη διεθνώς ικανοποιώντας κάθε απαίτηση διαβίωσης.<br /><br />Ταυτόχρονα, οι εταιρείες που θα αναλάβουν την ανάπτυξη (Land developers) θα μπορούσαν να έχουν συμβασιακά, αντί του τιμήματος δωρεάν γης στο Ελληνικό, την υποχρέωση συντήρησης ενός γενναίου τμήματος του μελλοντικού Πάρκου, ανάλογα με την χρήση γης που θα αποκτήσουν ώστε να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο η δική τους αναπτυξιακή και επενδυτική συμβολή. Ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα π.χ. που περιβάλλεται από ένα μικρό δάσος ή από υπαίθριες εγκαταστάσεις άσκησης και αθλοπαιδιών προσθέτει στην αξία του ξενοδοχείου.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, η ευχέρεια συνδυαστικών λύσεων στα πλαίσια ενός συστήματος που θα ενισχύει με κάθε τρόπο την ανταλλαξιμότητα των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, αντί του περιοριστικού των ιδιοκτησιών καθ’ εαυτών, θα ανοίξει νέους δρόμους ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε μια περίοδο ισχνών αγελάδων και κρατικής ανημποριάς...<br /><br />Ο συνδυασμός των πλεονεκτημάτων θα αφορά και τους τρεις βασικούς συντελεστές του εγχειρήματος σε μια κερδοφόρα για όλους (Win – Win) αναπτυξιακή πρόταση με στόχο την βιωσιμότητα μιας πόλης που αργοπεθαίνει όπως η σημερινή Αθήνα.<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><strong>Συμπερασματικά:<br /></strong></span><br /></span><span style="color:#ff6600;"><strong>Tο κράτος</strong>, στα πλαίσια αυτής της πρότασης δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη και ο ρόλος του θα περιορισθεί αυστηρά στη διαμόρφωση των προδιαγραφών του Νέου ΓΟΚ και του Νέου Ρυθμιστικού της πρωτεύουσας και την εν συνεχεία προκήρυξη των διαγωνισμών για τις μελέτες και την υλοποίηση των προτάσεων.<br /><br /><strong>Οι ένοικοι</strong>, των παλαιών διαμερισμάτων στις υπό ανάπλαση πυκνοδομημένες περιοχές της Αθήνας, είτε εμπλακούν άμεσα ως ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων που θα ανταλλαγούν είτε έμμεσα μέσω των ωφελημάτων από την βελτίωση της γειτονιάς τους, θα αισθανθούν ότι επιτέλους κάτι ουσιαστικό αλλάζει στην πρόωρα γερασμένη πόλη των Αθηνών.<br /><br /><strong>Οι κατασκευαστικές</strong> εταιρίες, θα βρουν ένα νέο ορίζοντα επενδύσεων με πολύ ελκυστικούς όρους ενώ δεν θα τους ζητηθεί να καταβάλουν άμεσα άλλα ποσά πλην εκείνων που θα αφορούν το κυρίως κατασκευαστικό τους έργο. Τα ωφελήματα του θα προσέλθουν από την εκμετάλλευση των πρόσθετων διαμερισμάτων που θα φέρει η καθ ύψος ανάπτυξη συμπεριλαμβανομένων εκείνων που θα φέρουν οι μεταφορές συντελεστών γής.<br /></span>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-42772123417782999962010-09-12T13:46:00.006+03:002010-09-12T13:56:54.786+03:00Πάρκα και βιώσιμη Πόλη...<div align="left"><span style="color:#3333ff;">(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 27η Αυγούστου 2010</span><span style="color:#3333ff;">)<br /></span><br /><strong><span style="color:#ff6600;"><span style="color:#ff6600;">«Αν στην Βαρκελώνη υλοποιήθηκαν 140 πλατείες σε επτά χρόνια στην Αθήνα</span> θα πρέπει να γίνουν 200» </span></strong></div><div align="right"><br /><span style="color:#ff6600;">Χοσέ Αθεμπίγιο (Josep Acebillo), Ισπανός Αρχιτέκτων.</span></div><div align="left"><br /><span style="color:#009900;">Το καλοκαίρι αυτό με την παρατεταμένη υγρασία και τις σχετικά υψηλές θερμοκρασίες, που τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα έδιναν την αίσθηση ακόμα υψηλότερων λόγω της έλλειψης μελτεμιών, μας ταλαιπώρησε μεν αλλά ταυτόχρονα μας έβαλε σε σκέψεις για την βιωσιμότητα της Ελληνικής πόλης με κυρίαρχη την Αθήνα ή μάλλον το Αττικό λεκανοπέδιο.<br /><br />Δυστυχώς, επί πολλά χρόνια είχε επικρατήσει η λογική του στρουθοκαμηλισμού με περιορισμένο αν όχι ανύπαρκτο ενδιαφέρον για την σημασία που έχουν τα πάρκα στη βιωσιμότητα μιας πόλης... Ακόμα και εκείνα που δημιουργήθηκαν στην περιφέρεια με κάποιες αξιώσεις, όπως το περιλάλητο πάρκο Τρίτση, είναι σε κατάσταση που γελοιοποιεί κάθε αναφορά στο ενδιαφέρον της πολιτείας για το αστικό πράσινο.<br /><br />Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις δυο φορές που περιδιάβηκα αργά τον Εθνικό κήπο μαζί με τουρίστες, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων, για να παρατηρήσω και να ακούσω τα σχόλιά τους για την άθλια τότε κατάσταση αυτού του μοναδικού μνημείου της πόλης της Αθήνας. Ντράπηκα πραγματικά όταν είδα την ασβεστωμένη και βρώμικη λίμνη με τις πάπιες και τα κακοπεριποιημένα κλουβιά του χειρότερου στον κόσμο ζωολογικού κήπου... Τα εγκαταλελειμμένα παρτέρια με τα ξερά φυτά, αρκετά από αυτά σπάνια για την Ελληνική πανίδα, έκαναν το όλο περιβάλλον ακόμα ποιο καταθλιπτικό...<br /><br />Το να ασχοληθεί κανείς με τα διάσπαρτα παρτέρια και τις νησίδες πρασίνου του λεκανοπεδίου είναι άσκηση βασανισμού αφού οι μόνες συστηματικές επιλογές που θα διαπιστώσει εξαντλούνται είτε στην επιδειξιομανή σπατάλη, προϊόν ελλιπούς καλλιέργειας αρκετών τοπικών αρχόντων που επέλεγαν πανάκριβους φοίνικες αντί των εγκλιματισμένων στην Ελληνική πανίδα όπως η ανθεκτική άκαρπη Μουριά (Morus platanifolia) που δημιουργεί πολύ όμορφες δενδροστοιχίες και δροσιστική σκιά και η Μελία (Melia azedarach) γνωστότερη ως σολομός, είτε στην απόλυτη αδιαφορία των υφιστάμενων υπηρεσιών τους που βλέπουν τα συστήματα ποτίσματος να καταστρέφονται και συνεχίζουν να αδιαφορούν. Καταπληκτικό παράδειγμα αυτής της παραδοξότητας αποτελεί η μακριά δενδροστοιχία από φοινικιές στο δήμο Περιστερίου και η κατακρεουργημένη από άστοχες παρεμβάσεις και απίθανες δικαιολογίες νησίδα επί της λεωφόρου Κηφισίας στο ύψος του Ψυχικού.<br /><br />Ένα άλλο προκλητικό παράδειγμα έδωσαν οι κακές επιλογές των δενδροφυτεύσεων κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων. Η Μαραθώνια διαδρομή π.χ. φυτεύτηκε με είδη λεύκας που δεν επιβιώνουν χωρίς συστηματικό πότισμα ενώ σε ελάχιστα σημεία επελέγησαν οι κουκουναριές που παρουσιάζουν μεγάλη αντοχή στην ξηρασία. Μερικά χρόνια αργότερα επιβιώνουν μόνο οι ελάχιστες κουκουναριές. Το προκλητικότερο όλων είναι ότι τη διαδρομή αυτή ακολουθούσε, σχεδόν καθημερινά, ο προηγούμενος πρωθυπουργός βλέποντας τα δένδρα να πεθαίνουν όρθια από την αδιαφορία των πάντων συμπεριλαμβανομένης και της δικής του. </span></div><div align="left"><span style="color:#009900;"></span></div><div align="left"><span style="color:#009900;"></span> </div><div align="left"><span style="color:#009900;">Χαρακτηριστικό κάθε έργου πρασίνου τα τελευταία χρόνια είναι οι αρχικά πανάκριβες επιλογές δένδρων και φυτών ακολουθούμενες από αδιαφορία για την συντήρηση τους.<br /><br />Είναι ίσως αποτέλεσμα μελετών από εκείνες που αφειδώς ακούγονται ως προϋπόθεση του κάθε έργου στις μέρες μας από τους πολύχρωμους περιβαλλοντολόγους, που όμως αποτυγχάνουν παταγωδώς να δώσουν λύσεις για εμάς τους πολίτες που περιμένουμε να απολαύσουμε το πράσινο. Εκείνο στο οποίο βεβαιωμένα δεν αποτυγχάνουν οι περί πρασίνου μελέτες είναι στο να εξασφαλίζουν εισόδημα για τους εμπόρους φυτών που αναλαμβάνουν να δώσουν πράσινο εκεί που σύντομα θα υπάρχει νεκρή γη...<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε την επί σειρά ετών κυβερνητική πολιτική που είδαμε να εκφράζεται «θαρραλέα», με την αντικατάσταση εκατομμυρίων φυτών για τους Ολυμπιακούς αγώνες, από φαραωνικές κατασκευές που έμειναν ανεκμετάλλευτες<br /><br /></span>Τα θέματα πρασίνου και ανάγκης εξεύρεσης λύσεων για το λεκανοπέδιο, ιδιαίτερα σε περιοχές που η έλλειψή του είναι περισσότερο από προφανής όπως η Κυψέλη και το Παγκράτι, έφερε στο προσκήνιο το νέο Φαραωνικό έργο του μελλούμενου Πάρκου του Ελληνικού.<br /><br />Πολλά έχουν λεχθεί για αυτό το Πάρκο και σε αυτά συγκαταλέγονται τα πλέον άστοχα για οποιοδήποτε μελετώμενο έργο στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Και εδώ ο κοινός παρονομαστής έχει αρνητικό πρόσημο εφόσον όλες οι προτάσεις στερούνται κάθε έννοιας βιωσιμότητας...<br /><br />Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει 6.000 στρέμματα «παρθένου» δάσους μέσα στην πόλη αλλά τέτοια δάση τα έχουμε 500 μέτρα ποιο εκεί και τα καιμε για να τα κάνουμε οικόπεδα διότι ακόμα υπάρχουν οι απερίγραπτοι από εμάς που αντιλαμβάνοντα ως ανάπτυξη την τσιμεντοποίηση άνευ ορίων λογικής αλλά και αισθητικής...<br /><br />500 μέτρα ποιο εκεί αρχίζουν οι υπώρειες του Υμηττού και σε μικρότερη απόσταση άλλες υπώρειες βουνοπλαγιών που αποτελούν συνέχεια του ίδιου ορεινού όγκου αλλά εμείς επιμένουμε να τις καιμε χωρίς να είμαστε ικανοί να βρίσκουμε τους εμπρηστές διότι ποτέ δεν θελήσαμε να δημιουργήσουμε μία ικανή υπηρεσία που να ξεκινά την έρευνά της συσχετίζοντας τις πυρκαγιές με τους οικοπεδικούς συνεταιρισμούς και τους όποιους ιδιοκτήτες σκάνε μύτη αυθαιρετώντας μετά από αυτές...<br /><br />Η υποκρισία μας συνεχίζεται διότι τάχα μας λείπουν οι δασικοί χάρτες ενώ σήμερα δεν τους χρειαζόμαστε πλέον εφόσον με τις δορυφορικές απεικονίσεις έχουμε ανά πάσα στιγμή την πραγματικότητα εξελισσόμενη δυναμικά μπροστά μας.<br /><br />Ένα πάρκο 6000 χιλιάδων στρεμμάτων στην περιοχή του Ελληνικού θα έχει την ίδια και χειρότερη τύχη με το εξαθλιωμένο άλσος του Τρίτση στην δυτική πλευρά του λεκανοπεδίου. Εκεί οι δήμοι, με αξιοθρήνητο ύφος, πετούν το μπαλάκι των ευθυνών στην κεντρική εξουσία που δεν τους παρέχει τα αναγκαία για τη συντήρησή του.<br /><br />Το ίδιο πολύ σύντομα θα ισχυρίζονται και οι περιβάλλοντες το Πάρκο του Ελληνικού δημοτικοί άρχοντες εφόσον σήμερα δεν είναι σε θέση ούτε τα αλσύλλια που διαθέτουν να περιποιηθούν αξιοπρεπώς.<br /><br />Ένα άλσος 6000 στρεμμάτων έχει εξαιρετικές απαιτήσεις σε νερό και σε φροντίδα εκτός και αν είναι ένα εγκαταλελειμμένο δάσος, άμορφο όπως εκείνα στις πλαγιές του Υμηττού για οποία πολλά εξαγγέλθηκαν και τίποτα δεν έγινε από πλευράς προσβασιμότητας των περιπατητών.<br /><br />Ένα άλσος, 6000 στρεμμάτων στο Ελληνικό, δεν θα αλλάξει το μικροκλίμα του λεκανοπεδίου ούτε θα βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους κατοίκους του κέντρου της πόλης.<br /><br />Αντίθετα η ευφυής εκμετάλλευση του άλσους των 6000 στρεμμάτων θα μπορούσε να προσφέρει πολλά, πάρα πολλά στον δεινοπαθούντα, αναμφίβολα από απερισκεψία, αστικό πληθυσμό της Αθήνας.<br /><br />Σε αυτό φαίνεται να συμφωνούν όλοι εκείνοι που τους διακρίνει η εμπειρία και η πρακτικότητα που είναι αποτέλεσμα επιστημονικής γνώσης σε αντίθεση με τη δήθεν επιστημονικότητα μιας κατάπτυστης μελέτης που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο.<br /><br />Όποιος είχε την ατυχία να διαβάσει τις λεπτομέρειες αυτού του ανοσιουργήματος θα διαπιστώσει ότι είναι έργο ερασιτέχνη, που δεν θα πρέπει να έχει περάσει την πύλη αυτού του άλλοτε κορυφαίου μορφωτικού ιδρύματος της χώρας.<br /><br />Ούτε λίγο ούτε πολύ επικυρώνει την απραξία με μοναδική προς το παρόν παρέμβαση την απομάκρυνση των διαφόρων εμποδίων που τεμαχίζουν τον χώρο σε εκατοντάδες μικρά τμήματα με αντίστοιχο αριθμό κτισμάτων, τα περισσότερα από τα οποία είναι παραπηγματικής έμπνευσης από την εποχή που στέγαζαν τις λιτές κτιριακές ανάγκες της βάσης του Ελληνικού.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μέσα στον υποτιθέμενο ενιαίο χώρο του μελλοντικού πάρκου υπάρχουν σήμερα 389 κτίρια που καλύπτουν 713 στρέμματα!!!</span> Και μόνο αυτά αν κατεδαφίζονταν και αντικαθίσταντο, από πολυτελή κτίρια κορυφαίας αισθητικής για την κάλυψη αναγκών υψηλού επιπέδου τουρισμού, θα έδιναν μια οικονομική ανάσα στο εγχείρημα της βιωσιμότητας του μελλοντικού πάρκου.<br /><br />Όμως η μελέτη του Πολυτεχνείου δεν συνιστά καθόλου αυτό... Ναι, δεν το προτείνει αναγνωρίζοντας έμμεσα αξία στις πολυάριθμες παραπηγματικές εγκαταστάσεις του παλαιού στρατοπέδου και αεροδρομίου. Προτείνει μάλιστα να μην γίνει η υπογειοποίηση της λεωφόρου Ποσειδώνος διότι είναι λεει πολυδάπανη αλλά να αποδοθούν έτσι, ως έχουν αλλά απερίφρακτα, τα χωράφια γης στον πληθυσμό των γύρω δήμων..<br /><br />Να τα κάνουν τι τα χωράφια με τους τόνους ασφάλτου και μπετόν και την έλλειψη ακόμα και των βασικών υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης κατάσταση που προοιωνίζει ότι η περιοχή πολύ σύντομα θα καταντήσει ο υπαίθριος απόπατος ολοκλήρου του λεκανοπεδίου. Βέβαια δεν παραλείπει, η ίδια μελέτη του ΕΜΠ, να επισημάνει με το τρέχον μοδάτο και λαϊκίζον ύψος, την αποεγκατάσταση των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος από το παράκτιο μέτωπο της περιοχής.<br /><br />Σε αυτή την σχεδόν τραγελαφική μελέτη έρχεται να απαντήσει ο Έλληνας την καταγωγή καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, <span style="color:#ff6600;">Σπύρος Πολλάλης.<br /><br /></span>Ο καθηγητής Πολλάλης, συμφωνεί απόλυτα με τις υποδείξεις του αρχιτέκτονα <span style="color:#ff6600;">Αθεμπίγιο</span> που είχε προσκληθεί ειδικά γιαυτό το θέμα από τον κύριο Παπανδρέου στην Αθήνα, ως ο εμπνευστής της αναβάθμισης της Βαρκελώνης για τους Ολυμπιακούς του 1992.<br /><br />Και οι δύο αντιλαμβάνονται ότι οι εμμονές των ανεύθυνων τοπικών παραγόντων αλλά και των κυβερνητικών στελεχών δεν έχουν καμία δυνατότητα επιτυχίας...<br /><br />Ο καθηγητής <span style="color:#ff6600;">Πολλάλης </span>δεν διατηρεί ενδοιασμούς λόγω πολιτικών θέσεων ούτε επιδιώκει να εμφανίζεται ως βασιλικότερος του βασιλέως χάριν κάποιας δοτής μορφής εξουσίας που ασφαλώς δεν κατέχει.<br /><br />Ο καθηγητής <span style="color:#ff6600;">Πολλάλης </span>λέει καθαρά ότι <span style="color:#ff6600;">αν θελήσουμε να έχουμε ένα Πάρκο 6000 στρεμμάτων δεν θα έχουμε καμία δυνατότητα να το συντηρήσουμε. Αντίθετα ένα πάρκο 2000 στρεμμάτων θα μπορούσε οριακά να γίνει εφικτό με την υπόλοιπη περιοχή να αποτελέσει στοιχείο διαπραγμάτευσης και αντικατάστασης με ζώνες εντός των πυκνοδομημένων περιοχών της πρωτεύουσας.<br /></span><br />Εάν διαμορφωθεί ένα επιχειρηματικό πλάνο που θα στηρίζεται σε βιώσιμες ενέργειες και εφικτές δραστηριότητες στον χώρο του Πάρκου του Ελληνικού, τότε τα χρήματα που θα αποκτηθούν από την πώλησή τους θα χρησιμοποιηθούν για την απαλλοτρίωση ολόκληρων τετραγώνων αστικών περιοχών που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης. Ακόμα και αν τα τετράγωνα που θα αποκτηθούν και απαλλαγούν από τα κτίσματά τους παραμείνουν χέρσα, πάλι το όφελος θα είναι σημαντικό.<br /><br />Με τις κατόπιν μελέτης δομήσιμες περιοχές του Πάρκου (ήδη αναφέρθηκαν 713 στρέμματα κατειλημμένα από άθλια κτίσματα) θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμα ένα πλεονέκτημα..<br /><br />Οι επιχειρηματίες που θα αναλάβουν την εκμετάλλευσή τους θα αναλάβουν ταυτόχρονα και την συντήρηση ενός σημαντικού μέρους του περιβάλλοντος χώρου ώστε η έκταση που θα απομείνει για να συντηρείται από τους κατά παράδοση χαμηλής εμπιστοσύνης δημοτικούς άρχοντες να είναι μικρή και ελέγξιμη.<br /><br />Μια τέτοια προοπτική εκτός του ότι θα φέρει δραματικές αλλαγές στο κέντρο της Αθήνας η οποία παραμένει από τις ελάχιστες αν όχι η μοναδική ευρωπαϊκή πόλη όπου δεν έχουν αρχίσει να γκρεμίζονται οι παλιές ανάξιες λόγου οικοδομές, τετράγωνο προς τετράγωνο, θα δώσει αναπτυξιακό χαρακτήρα στο όλο εγχείρημα στα πλαίσια βέβαια ουσιαστικών αλλαγών του πολεοδομικού κανονισμού που θα πρέπει να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος όπως ο απαράδεκτος περιορισμός της καθ’ ύψος δόμησης.<br /><br />Μια τέτοια προοπτική θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας σειράς εφικτών λύσεων που θα δώσουν νόημα στην ζωή των κατοίκων της πρωτεύουσας που αργοπεθαίνει αν και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.<br /><br />Είναι προφανές ότι μια νεκρή πρωτεύουσα θα μεταδώσει την μόλυνση και το θανατικό και στα περιβάλλοντα προάστιά της. Κανένα σώμα δεν επιβιώνει χωρίς υγιή εγκεφαλική και καρδιακή λειτουργία. Πιστεύει κανείς ότι ακόμα και η Κηφισιά μας θα αποτελέσει εξαίρεση; </span></div>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-67413425224674534252010-08-12T15:53:00.003+03:002010-08-12T16:02:30.532+03:00Ο Θεός της Ελλάδος σηκώνει τα χέρια (και τα επακόλουθα σχόλια οριζόμενα από τρεις παύλες...)<div align="left"><span style="color:#3333ff;">(Ο σχολιασμός αυτός έγινε σε κείμενο του Βασίλη Σεραφειμάκη που δημοσίευσε το ηλεκτρονικό περιοδικό Κεφάλαιο στη διεύθυνση <a href="http://www.capital.gr/news.asp?id=1027583">http://www.capital.gr/news.asp?id=1027583</a>) </span></div><div align="left"> </div><div align="right"><span style="color:#ff6600;">Του Βασίλη Σεραφειμάκη</span> </div><div align="left"> </div><div align="left">Παρακολουθώ τα άρθρα που δημοσιεύει το <span style="color:#ff6600;">Capital.gr</span>, τόσο για το ποιοτικό τους περιεχόμενο όσο και για την καλή τους γλώσσα, ιδιότητα που σήμερα κατέληξε να είναι σπάνια. Βλέπω να καταγγέλλονται οι γνωστές χρόνιες αρρώστιες της Ελλάδος (διαφθορά, ανικανότητα, σπατάλη του δημοσίου, γραφειοκρατία). Εννοείται ότι οι καταγγέλλοντες έχουν δίκιο. Αλλά θα πίστευε κάποιος ότι εάν αυτά τα νοσηρά φαινόμενα δεν υπήρχαν (λέμε ΕΑΝ!) δεν θα περνάγαμε και αυτή τη βαθύτατη οικονομική κρίση που περνάμε.<br /><br />Αυτό είναι όμως λάθος.<br /><br />Είμαστε κατά κάποιο τρόπο άτυχοι διότι αυτά τα φαινόμενα -που είναι όντως υπαρκτά και σοβαρά-επικαλύπτουν, κρύβουν την πραγματική, τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος που ταλανίζει την ευρωπαϊκή οικονομία, και κατ΄ επέκταση και την ελληνική οικονομία, και που είναι εντελώς διαφορετική από την αιτία της κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες.<br /><br />Στις ΗΠΑ, η κρίση ξεκίνησε βασικά από την φούσκα των τιμών στα ακίνητα και εντάθηκε από το speculation των παραγώγων που βασίστηκαν στην φούσκα αυτή.<br /><br />Στην Ευρώπη όμως το ίδιο το σύστημα είναι χτισμένο λάθος! Το Ευρώ είναι ένα νόμισμα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Για να υπάρξει ένα νόμισμα όπως το Ευρώ, δηλ. να υπάρξει νομισματική ένωση για μία σειρά χωρών, θα πρέπει να έχει προηγηθεί πλήρης πολιτική ένωση των χωρών αυτών! Και λέω "πολιτική" διότι εννοείται ότι η πολιτική ένωση επιφέρει και δημοσιονομική ένωση.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Ναι κύριε Σεραφειμάκη, το ευρωπαϊκό πρόβλημα διαφέρει από το διεθνές μεν αλλά εν μέρει διότι η Αμερικανική κρίση εξεδόθη στην Ευρώπη και επεκτάθηκε στην Ελλάδα εκδηλούμενη με τον ανταγωνισμό ζητούμενων πιστώσεων που έδωσαν την ευκαιρία στους κερδοσκόπους από την μια να χαρακτηρίζουν την ποιότητα των χρηματοοικονομικών προϊόντων και από την άλλη να συμμετέχουν Έμεσα στα αποτελέσματα της σπέκουλάς τους ενισχύοντας τα κέρδη τους...<br /></span><br /><span style="color:#3333ff;">---Η Ευρωπαϊκή δημοσιονομική ένωση είναι μεν σοβαρή αιτία προβλημάτων για το Ευρώ αλλά δεν είναι η αιτία που θα δικαιολογούσε την κατάργησή του ιδιαίτερα για την Ελλάδα που θα απομονωνόταν... Ξεχνάτε κύριε Σεραφειμάκη την τεράστια διαφορά στην ποιότητα ζωής του νεοέλληνα μετά το Ευρώ και ας λένε οι ανεύθυνοι ότι υπάρχει επιδείνωση.. Κοιτάτε γύρω σας μόνο τα νέα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν και θα καταλάβετε...<br /><br /></span><span style="color:#3333ff;">---Η δημοσιονομική ένωση είναι άλλωστε το επόμενο βήμα και επιχειρήθηκε αλλά θυμάστε τις αγριοφωνάρες των ευρωπαίων με πρωταγωνιστές τους κερδοσκοπούντες Ιρλανδούς που απεύχοντο μετά βδελυγμίας την ύπαρξη ευρωπαϊκού συντάγματος που έβαζε το πλαίσιο... Την πλήρωσαν ακριβά αυτή τους τη θέση οι Ιρλανδοί και για να σας πω την αλήθεια καλά το έπαθαν... Κανένας οίκτος και καμία συμπάθεια για την συστηματική ή και δόλια αλαφρομυαλιά...<br /></span><br />Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Η μειοψηφία που, για καθαρά «τεχνικούς» (δηλ από πλευράς επιστημονικής) προειδοποιούσε για το τι μέλλει γενέσθαι, πνίγηκε μεταξύ των πολιτικών αντιρρήσεων των κομμάτων της άκρας αριστεράς και των θριαμβολογιών των νέο-ευρωπαϊστών. Αυτοί προέβλεπαν μέλλον λαμπρό για το νόμισμα που θα "ανταγωνιζόταν το δολάριο" (!).<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Το Ευρώ ανταγωνίζεται ήδη το δολάριο κύριε Σεραφειμάκη και θα έλθει η μέρα που θα είναι ισχυρότερο του δολαρίου!!!<br /><br /></span>Επειδή μία απευθείας πολιτική ένωση της Ευρώπης είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη, εάν επιχειρηθεί από μόνη της (για γνωστούς ιστορικούς κ.ά. λόγους), οι πολιτικοί ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πίστεψαν ότι ο μόνος δρόμος ήταν η καταναγκαστική πειθαρχία που επιφέρει μία νομισματική ένωση. Πίστεψαν ότι οι «δύσκολες αποφάσεις» (π.χ. να αποφασίζει ένας Γερμανός τι θα γίνει στην Αγγλία!) θα ξεπερνιόντουσαν μόνον εάν αυτές προέκυπταν ως απόρροια καθαρά «οικονομικών υποχρεώσεων». Και το όραμα μίας ειρηνικής, ενωμένης Ευρώπης είναι μεν καθ΄ όλα ευγενές και θεμιτό, επιχειρήθηκε όμως με τον πιο βάρβαρο και λανθασμένο τρόπο, μέσω της νομισματικής ένωσης.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι οι Άγγλοι, φύσει κακεντρεχείς και εγωπαθείς, δεν ανέχονται τους Γερμανούς και την πειθαρχεία τους αλλά η ιστορία απέδειξε ότι τελικά η πειθαρχεία μπορεί να χάνει μάχες αλλά κερδίζει πολέμους σε βάθος χρόνου. Σήμερα η Αγγλική βιομηχανία είναι έρμαιο της Γερμανικής και όχι το αντίθετο...<br /></span><br />Σήμερα λοιπόν, μετά δέκα και πλέον έτη αυτού του «πειράματος», μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ουτοπία. Το Ευρώ είναι ένα νόμισμα θνησιγενές. Η μόνη ελπίδα διάσωσης του θα ήταν η άμεση οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης -κάτι που πρέπει να παραδεχθούμε όμως ότι είναι κομματάκι δύσκολο...<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Η μοναδική ουτοπία βρίσκεται στη εμπάθεια των αντιευρωπαϊστών που είναι αγγλοεπιρρεπείς και αμερικανοεπιρρεπείς.<br /><br />---Και παρόλο που είμαι φίλος της Αγγλοσαξονικής κουλτούρας σε πλείστα όσα θέματα στο θέμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας είμαι Γερμανόφιλος διότι να με συγχωρέσετε αλλά παγαίνω με τους νικητές... αυτούς που θα έλθουν διότι οι σημερινοί είναι ήδη στο δρόμο της φθοράς...<br /></span><br />Είναι αναπόφευκτη συνεπώς η αποχώρηση όλων των μελών της Ευρωζώνης από το κοινό νόμισμα και η επιστροφή τους σε εθνικά νομίσματα. Αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα - αν και προσωπικά προβλέπω ότι θα γίνει γρηγορότερα από ό,τι νομίζομε. Οι καταρρεύσεις μεγάλων παγκοσμίων συστημάτων πολλές φορές διαρκούν χρονικά πολύ λιγότερο από ό,τι υποθέτουμε όταν είναι στις μεγάλες τους δόξες. (Βλ. πχ την κατάρρευση του συστήματος του ανατολικού μπλοκ.)<br /><br />Η θνησιγένεια του ευρώ οφείλεται στο ότι δεν νοείται άσκηση νομισματικής πολιτικής ανεξάρτητα από την δημοσιονομική.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Ούτε θνησιγένεια του Ευρώ υπάρχει ούτε ασφαλώς θα ευοδωθεί ως ευχή.<br /><br />---Θα ληφθούν αναμφίβολα υπόψιν οι εμπειρίες της τρέχουσας περιόδου και τα πάμπολλα λάθη που έγιναν αλλά για να ενισχύσουν το Ευρώ και όχι για να το κονιορτοποιήσουν όπως οραματίζονται πολλά Αμερικανικής προέλευσης κέντρα εξουσίας που στην πραγματικότητα μισούν την Ευρώπη...<br /></span><br />Γι΄ αυτό και οι πρώτες κινήσεις στις οποίες προέβησαν όλα τα κράτη που έγιναν ανεξάρτητα στην ιστορία του κόσμου ήταν να δημιουργήσουν δική τους σημαία και δικό τους νόμισμα!<br /><br />Πώς είναι δυνατόν σε μία χρονική στιγμή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού που είναι πασιφανές ότι χρειάζεται δημοσιονομική αιμοδοσία για να συνέλθει, εμείς, δηλ. τα μέλη της Ευρωζώνης, να είμαστε δέσμιοι κανόνων δημιουργημένων από κρατικούς τραπεζίτες, κανόνων προορισμένων να διαφυλάξουν την αφηρημένη αγοραστική αξία του νομίσματος, κανόνων δηλ. που στοχεύουν μονόπαντα στην... καταπολέμηση του πληθωρισμού ;;<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Αν είναι θέμα κρατικών τραπεζιτών τότε γιατί όλες οι ιδιωτικές τράπεζες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες ενώ δανείζονται με αστεία επιτόκια δεν δανείζουν; Τότε γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες, ενώ λαμβάνουν σωρηδόν εγγυήσεις του δημοσίου που είναι των φορολογουμένων, δεν δανείζουν του εγγυητές τους δηλαδή, αυτούς χάριν των οποίων αφήνονται να λειτουργούν... Σκεφτείτε ότι η ελληνική στήριξη πέρασε ήδη τα 70 δις Ευρώ!!!<br /></span><br />Οι συνταγές των Ευρωπαίων αρμοδίων μπροστά στην τρέχουσα κρίση (συνταγές που εφαρμόζονται τώρα στη χώρα μας, ως πρώτη στη σειρά ασθενής) είναι σαν την εντολή του γιατρού που του φέρνουν στα επείγοντα περιστατικά έναν ασθενή που έχει εξαντληθεί από την απώλεια αίματος και αυτός διατάζει ...αφαίμαξη!<br /><br />Ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα προσπάθησε σε διαδοχικές συναντήσεις του με τους Ευρωπαίους ηγέτες να τους πείσει για την ανάγκη οι Ευρωπαίοι να ξαναβάλουν μπροστά τις οικονομίες τους αλλά έπεσε σε ώτα μη ακουόντων.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Πράγματι προσπάθησε ο Ομπάμα αλλά όπως είπατε το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι διαφορετικό από το Αμερικανικό... Άραγε γιατί λέτε και ξελέτε;<br /><br /></span>Αντίθετα από την Ευρώπη, η Αμερική, με τα πακέτα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων που έριξε και θα συνεχίσει να ρίχνει στην αγορά, μπήκε ήδη στην ανάκαμψη : Το ΑΕΠ ανεβαίνει, ο αριθμός εργαζομένων ανέβηκε, το ποσοστό ανέργων μειώθηκε. (βλ. πρόσφατη αναφορά οικονομικής αποδόσεως α΄ τριμήνου 2010 ΗΠΑ από Γραφείο Προϋπ/σμού Κογκρέσου.)<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Σας το ξανάλεω κύριε Σεραφειμάκη ότι και Ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει πιστωτικές εγγυήσεις προς τις εγχώριες τράπεζες που ξεπέρασαν τα 70 δισ Ευρώ<br /></span><br />Ο Κέϋνς έδειξε τον δρόμο στην "νεο-φιλελεύθερη" Ουάσιγκτον. Ενώ οι ευρωπαϊκές οικονομίες βουλιάζουν αργά αλλά σταθερά -- με μόνη προοπτική αλλαγής να αρχίσουν να βουλιάζουν σταθερά και γρήγορα.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Ο Κέυνς ήταν κερδοσκόπος και η κερδοσκοπία στην εποχή μας φάνηκε ότι είναι πολύ επικίνδυνο χόμπι!!!<br /></span><br />Η Ελλάδα προορίζεται να γίνει το μαύρο πρόβατο του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος. Όχι διότι οι Ευρωπαίοι είναι... ανθέλληνες (άλλο πρόσχημα διαρκούς βαυκαλισμού μας κι αυτό!) αλλά διότι είναι αδύνατον να δεχθούν ότι δημιούργησαν ένα τέρας. Έτσι, μία-μία οι χώρες του ευρωπαϊκού περιθωρίου, ξεκινώντας από την Ελλάδα, και συνεχίζοντας με Πορτογαλία, Ισπανία, και Ιταλία, θα οδηγηθούν βιαίως στην έξοδο, έως ότου το Ευρώ καταστεί απλά μία διαφορετική ονομασία για το γερμανικό μάρκο.<br /><br />Εδώ να τονίσουμε ότι οι Γερμανοί δεν ευθύνονται, ούτε σαν λαός ούτε σαν κυβέρνηση, για τα οικονομικά δεινά της Ελλάδος, ούτε έχουν βέβαια καμία υποχρέωση να μας ..σώσουν!<br /><br />Αλλά προσοχή! Ούτε και οι λογιστικές ταχυδακτυλουργίες του κ. Σημίτη που μας έδωσαν εισιτήριο για να μπούμε στο ευρώ φταίνε για το σημερινό μας χάλι. Ακόμη και εάν πραγματικά είχαμε τα μεγέθη που απαιτούντο, δεν έπρεπε να μπούμε στο Ευρώ.<br /><br />Εν ολίγοις, η ταπεινή άποψη του υπογράφοντος είναι ότι η μόνη διέξοδος για την κρίση (για το πούμε χοντρικά και να δώσομε το έναυσμα για τον διάλογο που επειγόντως χρειαζόμαστε) είναι η συνταγή της Αργεντινής , δηλ. βασικά<br /><br />1. Έξοδος από Ευρώ. (Παραμονή κατά τα λοιπά στην Ε.Ε.)<br />2. Επιστροφή σε εθνικό, ελληνικό νόμισμα. Πρόταση για την ονομασία του : μα τι άλλο; Δραχμή.<br />3. Επανάκτηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων μας, τα οποία εκχωρήσαμε στην Ευρ. Κεντρ. Τράπεζα όταν μπήκαμε στο Ευρώ.<br />4. Επαναδιαπραγμάτευση των χρεών προς τραπεζικούς οίκους,<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Αναρωτιέμαι αν φύγουμε από το Ευρώ με τι θράσος θα επαναδιαπραγματευτούμε τι;<br /><br />---Θα τους έχουμε ήδη κάψει και μετά θα τους ζητάμε να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί μας; Μα είναι δυνατόν;<br /></span><br />Είναι πιθανό για τον υπογράφοντα ότι, με αφορμή και δικαιολογία την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, θα βρουν ευκαιρία να την κοπανήσουν και 3-4 άλλα κράτη -κι αυτό για αρχή! Κάτι που θα είναι και λιγάκι διασκεδαστικό - στα χάλια μας.<br /><br />Αυτά όμως, όσο και να φαίνεται απίστευτο, είναι τα... εύκολα.<br /><br />Τα δύσκολα είναι αυτά που πρέπει να κάνομε μετά (και που μία Αργεντινή τα έκανε και όχι μόνο βγήκε από την κρίση αλλά επέστρεψαν και όλες οι τράπεζες γονυπετείς για νέες συνεργασίες μαζί της) και είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Η Αργεντινή δεν είδε καμία τράπεζα γονυπετή στο κατώφλι της, απολύτως καμία!!!<br /><br />---Απλά, λόγω της μεγάλης δυνατότητας παραγωγής της Αργεντίνικης αγροτοβιομηχανίας που δεν καταστράφηκε αλλά λύγισε, έχουν πάντα ενδιαφέρον να βγάλουν νέα κέρδη... Σε εμάς από τι θα βγάλουν τα κέρδη οι τράπεζες κύριε Σεραφειμάκη;</span><br /><br />Σ΄ αυτά έχομε αποδειχθεί επί δεκαετίες ανίκανοι. Εκεί που οι καλοί μας γείτονες Τούρκοι σημειώνουν ρυθμούς ανάπτυξης 10% ετησίως, εμείς βολοδέρνομε μεταξύ των αυτοδεσμεύσεων που αναλάβαμε από άγνοια κινδύνου και των ασθενειών του συστήματος της κρατικής μας μηχανής. Δεν έχω να προβλέψω τίποτα διότι το τι θα γίνει μετά εξαρτάται από το πόσο θάρρος έχουν και τι ποιότητας είναι οι πολιτικές ηγεσίες μας.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">---Οι Τούρκοι αναπτύσσονται διότι έχουν σύγχρονους μηχανισμούς ή τουλάχιστον τους ασπάζεται η κρατική τους μηχανή. Στην Ελλάδα η κρατική μηχανή είναι ακόμα σε στάδιο που θα έλεγα ότι δεν έχει εφευρεθεί χαρακτηρισμός...<br /></span><br /><span style="color:#3333ff;">---Αυτό πρέπει να διορθώσουμε πρώτα, την υποβαθμισμένη λειτουργικά, και παραγωγικά δημόσια μας διοίκηση κύριε Σεραφειμάκη... Ελάτε εσείς που είσαστε ανώτατο στέλεχος μιας σημαντικής εταιρείας να το επιτύχουμε. Ίσως τότε να έχουμε απαιτήσεις και από τους Ευρωπαίους τραπεζίτες.<br /></span><br /><span style="color:#3333ff;">---Σήμερα όμως έχουμε τη φωλιά μας καμένη... Κάρβουνο την κάναμε και πρέπει να την ξαναχτίσουμε από την αρχή εδώ στην Ευρώπη που είναι το σπίτι μας αδιαφορώντας για τις τάχατε φιλικές παροτρύνεις των Αμερικανών που τις χαρακτηρίζει το στοιχείο της λυκοφιλίας...</span><br /><br />Το μόνο ερώτημα πάντως είναι εάν αυτά θα τα κάνομε από μόνοι μας ή θα μας τα κάνουν άλλοι.<br /><br />* Ο κ. Βασίλης Σεραφειμάκης είναι αντιπρόεδρος της Avinoil<br /><br /><span style="color:#3333ff;">Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος<br />Οικονομολόγος – Επιχειρησιακός ερευνητής</span></div>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-80606410866362176442010-08-12T15:43:00.002+03:002010-08-12T15:51:50.754+03:00Τα κυβερνητικά ελλείμματα, οι επόμενοι "Μαύροι Κύκνοι"<div align="right"><br /><span style="font-family:arial;"><span style="color:#ff6600;"><em>Nassim Nicholas Taleb</em></span></span></div><div align="left"><span style="font-family:arial;"><span style="color:#ff6600;"><br /></span><span style="color:#3333ff;"><strong>(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 30η Ιουλίου 2010)<br /></strong></span><br />O <span style="color:#ff6600;">Nassim Nicholas Taleb</span> έγινε γνωστός για το περίφημο βιβλίο του «Ο Μαύρος Κύκνος: Ο αντίκτυπος του εξαιρετικά απίθανου» όπου πραγματεύεται την περιέργως τεράστια σημασία που μπορεί να έχουν τα μη προβλέψιμα γεγονότα στην καθημερινότητα μας.<br /><br />Πρακτικά αναλύει και επαναλαμβάνει με την γνώση των χρηματοοικονομικών μαθηματικών διερεύνησης του κινδύνου αυτό που είχε πει τετρακόσια χρόνια πριν ο Francis Bacon, ότι δηλαδή, το μυαλό μας είναι φτιαγμένο για να μας εξαπατά: «Προσέχετε τις πλάνες στις οποίες πέφτουν εκείνοι που δεν διακρίνονται για τον πειθαρχημένο τρόπο σκέψης, έλεγε... Είναι εκείνοι που διαμορφώνουν τις μεγαλύτερες ανακρίβειες για τον κόσμο μας»<br /><br />Πράγματι, το μυαλό μας δεν είναι δομημένο για να αντιμετωπίζει την (στατιστική) αβεβαιότητα παραδέχεται ο Taleb. Συνήθως πλάθουμε ιστορίες με τις οποίες καθορίζουμε την πορεία σε ένα δρόμο που δεν γνωρίζουμε και κατόπιν εμφανίζουμε αυτόν τον δρόμο ως βεβαιότητα... Αν είναι να μιλήσουμε για τα χρηματιστήρια, την αβεβαιότητα δηλαδή των αγορών, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε ιδέα του γιατί οι αγορές πάνε πάνω ή κάτω σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και η όποια εξήγηση προσπαθούμε να δώσουμε είναι μία εξαιρετικά απλοϊκή αν όχι απόλυτα λανθασμένη ερμηνεία των δεδομένων και των γεγονότων.<br /><br />Το κακό είναι, λεει ο <span style="color:#ff6600;">Nassim Nicholas Taleb</span>, ότι τοποθετούμε μεγάλη έμφαση στο ότι, όσα συνέβησαν στο παρελθόν μπορεί να ξανασυμβούν... και έτσι διαμορφώνουμε ιστορίες για τον «εκατομμυριούχο της διπλανής πόρτας» που ξαφνικά γίνεται μοντέλο που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.<br /><br />Στην πραγματικότητα όμως τα σημαντικά γεγονότα είναι εξαιρετικά σπάνια και μη επαναλαμβανόμενα με τρόπο που θα μπορούσε να εξηγηθεί στατιστικά.<br /><br />Τα συμβάντα αυτά τα ονομάζει «Μαύρους Κύκνους» αναφερόμενος σε μία άσκηση της φιλοσοφικής σκέψης του 17ου αιώνα.<br /><br />Τότε λεει, επικρατούσε η αντίληψη ότι επειδή όλοι είχαν δει έναν άσπρο κύκνο αυτό αποτελούσε τη βάση της παραδοχής ότι όλοι κύκνοι είναι εξ ορισμού άσπροι.<br /><br />Ποια ήταν όμως η πιθανότητα να υπάρχει και μαύρος κύκνος; Αδύνατον να καθοριστεί τουλάχιστον μέχρι το 1697, οπότε βρέθηκε ο <span style="color:#3333ff;">Cygnus Αtratus</span> (ο Μαύρος Κύκνος) της Αυστραλίας.<br /><br />Κατ’ αντιστοιχία είναι αδύνατον να υπολογιστούν τα περισσότερα από τα μεγάλα γεγονότα και μπορεί εμείς να καταφεύγουμε σε ιστορίες και γενικεύσεις που μας ικανοποιούν συναισθηματικά, με την εξήγηση που δίνουμε, αλλά στην ουσία πρόκειται για άχρηστες ανοησίες. Τα γεγονότα στην ιστορία δεν έρπουν ακολουθώντας με κάποια λογική το ένα το άλλο αλλά πηδούν διαμορφώνοντας το τι θα συνέβαινε στη χώρα της Υπερβολής (<span style="color:#ff6600;">Extremistan</span>) ενώ εμείς κάναμε τις υποθέσεις μας ακολουθώντας ότι θα συνέβαινε στη χώρα της Μετριότητας (<span style="color:#ff6600;">Mediocristan</span>)<br /><br />Ο Taleb επανέφερε πρόσφατα την συλλογιστική του Μαύρου Κύκνου στον προβληματισμό για τα Κυβερνητικά ελλείμματα. Οι Μαύροι Κύκνοι είναι ακριβώς αυτά, ισχυρίζεται σε συνέντευξη που έδωσε για τον ιστότοπο του περιοδικού Business week. Τις θέσεις του μάλιστα αυτές τις συμπεριέλαβε σε επανέκδοση του βιβλίου του «<span style="color:#ff6600;">Ο Μαύρος Κύκνος: Ο αντίκτυπος του εξαιρετικά απίθανου»</span> ως πρόσθετο δοκίμιο αναφερόμενο στην <span style="color:#ff6600;">«Ευρωστία και στο Εύθραυστο».</span><br /><br />Να θυμίσω ότι αυτήν ακριβώς την πρόβλεψη είχε κάνει και ο δικός μας <span style="color:#3333ff;">Μίμης Ανδρουλάκης</span>, που αφού ενσωμάτωσε το σκεπτικό του Ταλεβ στη συλλογιστική του βιβλίου του <span style="color:#ff6600;">«ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ BLUE TREE ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ»</span> υπερθεματίζοντας στην αδυναμία της πραγματικής πρόβλεψης, προειδοποίησε ότι στην επόμενη φάση της κρίσης οι Μαύροι Κύκνοι θα είναι οι χώρες με τα Κυβερνητικά ελλείμματα. Το είπε δυο χρόνια πριν τον Taleb βασιζόμενος στα προφανή που οι πολλοί και οι τότε Κυβερνητικοί προσπαθούσαν να αγνοήσουν κρύβοντας το κεφάλι τους στην άμμο<br /><br />Στο πρόσθετο δοκίμιο της επανέκδοσης ο Taleb αναφέρθηκε σε 10 Αρχές για την δημιουργία μιας κοινωνίας Μαύρων Κύκνων. Σύμφωνα με μία από αυτές τις αρχές «οι πολίτες δεν πρέπει να εξαρτώνται από χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία ως ‘αποθήκη’ αξίας ούτε να στηρίζονται στις συμβουλές ‘εμπειρογνωμόνων’ για τη συνταξιοδότησή τους»<br /><br />Επεξηγώντας, βλέπει τους πολίτες να οδηγούνται στο να επενδύουν σε κινητές αξίες που δεν καταλαβαίνουν από ανθρώπους που επίσης δεν καταλαβαίνουν αρκετά τους ενδεχόμενους κινδύνους. Η χρηματιστηριακή αγορά είναι ίσως το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, αλλά οι πραγματικοί κίνδυνοι της χρηματιστηριακής αγοράς είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι από τις παραστάσεις του καθενός. Αυτό οδηγεί σε πολύ παράξενες καθημερινές ιστορίες όπως για παράδειγμα, στον αρτοποιό, που είναι εξαιρετικά παρανοϊκός με τους προμηθευτές του και πολύ προσεκτικός στους κινδύνους προστατεύοντας την επιχείρησή του με την κατάλληλη ασφάλιση. Κάποια στιγμή όμως ο αρτοποιός αποφασίζει να, βάλει 122.000 δολάρια σε μία επενδυτική εταιρεία (fund) για την οποία δεν γνωρίζει τίποτα, βάση μεθόδων μέτρησης κινδύνου για τις οποίες επίσης δεν γνωρίζει τίποτα, που επενδύει τα κεφάλαια της σε εταιρείες που ελάχιστοι άνθρωποι ξέρουν πολλά...<br /><br />Οι άνθρωποι, λεει ο Taleb, χρησιμοποιούν «τρόπους μέτρησης κινδύνου» χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν μοιάζουν με τους τρόπους που μετριέται η θερμοκρασία ή η απόσταση. Κάνουν ουσιαστικά μια κερδοσκοπική εκτίμηση ενός μελλοντικού γεγονότος αλλά αυτή δεν είναι μέτρηση, είναι εκτίμηση. Και όπως είδαμε με την BP (<span style="color:#3333ff;">BP</span>), το τραπεζικό σύστημα, και με την <span style="color:#3333ff;">Toyota</span> (TM), οι εταιρείες έχουν την τάση να κρύβουν τους κινδύνους από τους αναλυτές.<br /><br />Έτσι, κάποιος που είναι εξαιρετικά προσεκτικός και συνετός στη διαχείριση των δικών του υποθέσεων συμβαίνει να είναι εντελώς απρόσεκτος στο να επενδύει το ήμισυ των αποταμιεύσεων του στο χρηματιστήριο.<br /><br />Επιμένω επομένως στο να επαναλαμβάνω: Μην χρησιμοποιείτε το χρηματιστήριο ως ‘αποθήκη’ επενδυτικής αξίας. Έχει πολύ περισσότερους κινδύνους από ό,τι νομίζετε.<br /><br />Όταν ο δημοσιογράφος του Businessweek.com αναφέρθηκε σε ένα πρόσφατο συνέδριο επενδυτών και διαχειριστών Αμοιβαίων Κεφαλαίων (Mutual Funds), στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, όπου σημαντικός αριθμός των παρισταμένων αναφέρθηκε στην ύπαρξη «Μαύρων Κύκνων» και αναρωτήθηκε αν καταλαβαίνουν τι είναι αυτοί οι Μαύροι Κύκνοι, ο Taleb απάντησε χωρίς δισταγμό: Όχι δεν καταλαβαίνουν!!!<br /><br />Η ιδέα μου συνέχισε για τους «Μαύρους Κύκνους» είναι πολύ διαφορετική. Όταν νομίζω ότι κάποιος δεν τους κατανοεί, είμαι βέβαιος πως ό,τι κακό συμβαίνει θα είναι Μαύροι Κύκνοι για αυτόν, αλλά Λευκοί Κύκνοι για μένα.<br /><br />Στην ερώτηση του «<span style="color:#3333ff;">Τι πρέπει να κάνουμε με τις οικονομίες μας;»</span> Ο Taleb ήταν εξίσου ισοπεδωτικός, απρόβλεπτος αλλά και ενδιαφέρων.<br /><br />Έχουμε είπε αποκτήσει την κουλτούρα των χρηματοοικονομικών. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως πρέπει να βγάζουν χρήματα από τις αποταμιεύσεις τους και όχι από τη δική τους επιχείρηση. Έτσι, μπορείτε να δείτε οδοντιάτρους οι οποίοι είναι περισσότερο traders παρά οδοντίατροι. Μα ο οδοντίατρος θα πρέπει να φτιάχνει δόντια και ό,τι κάνει στο πλαίσιο της χρηματιστηριακής αγοράς να το κάνει κύρια για ψυχαγωγία.<br /><br />Οι άνθρωποι συνέχισε πρέπει να έχουν τρεις βασικές πηγές ή κατηγορίες εσόδων.<br /><br /><span style="color:#3333ff;">1. Η πρώτη είναι η επιχείρησή τους ή το επάγγελμά τους το οποίο πρέπει να κατανοούν αρκετά καλά. Ας επικεντρωθούν σε αυτή.<br />2. Η δεύτερη είναι οι αποταμιεύσεις τους. Ας βεβαιωθούν ότι τις διατηρούν.<br />3. Η τρίτη είναι η κερδοσκοπική δραστηριότητα: Ό, τι είναι πρόθυμοι να χάσουν, μπορούν να το επενδύσουν όπου θέλουν.</span><br /><br />Στην επόμενη ερώτηση του δημοσιογράφου για τις κατηγορίες επενδύσεων που θα μπορούσαν να αποδειχτούν εύθραυστες, ιδιαίτερα όταν ελλοχεύει ο πληθωρισμός και ποιες είναι οι πηγές αστάθειας που θα πρέπει να προσέξει ο επενδυτής, ο Taleb έδωσε μια αναπάντεχα επίκαιρη απάντηση για τα δημόσια ελλείμματα.<br /><br />Η σημαντικότερη πηγή αστάθειας είπε, είναι τα δημόσια ελλείμματα. Για να σας δώσω μια αναλογία: Φανταστείτε ότι έχετε συχνά αεροπλάνα που προσγειώνονται με δύο ώρες καθυστέρηση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν έχετε ηφαίστεια, μπορεί να υπάρχει καθυστέρηση για δύο ή και για τρεις εβδομάδες. Πόσο συχνά όμως προσγειώνεστε δύο ώρες νωρίτερα; Ποτέ!!! Το ίδιο συμβαίνει και με τα ελλείμματα. Τα σφάλματα των Κυβερνήσεων τείνουν να πηγαίνουν προς τη μία κατεύθυνση και όχι προς την άλλη. Όταν έγραψα το «Μαύρο Κύκνο», συνειδητοποίησα πως υπήρχε μια τεράστια προκατάληψη με τον τρόπο που οι άνθρωποι εκτιμούν τα ελλείμματα και κάνουν προβλέψεις. Οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να παρουσιάσουν πλεόνασμα δεν τα καταφέρνουν σχεδόν ποτέ.<br /><br />Το πρόβλημα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Πρόκειται για πυραμίδα Ponzi με λογαριθμική αύξηση. Οι κυβερνήσεις χρειάζονται όλο και περισσότερο χρέος για να μείνουν ακριβώς εκεί που είναι εξυπηρετώντας απλά τις υπάρχουσες ανάγκες. Αυτό που πρόδωσε το Bernard Madoff θα προδώσει και τις κυβερνήσεις. Πρέπει να βρίσκονται νέα κορόιδα όλη την ώρα. Και δυστυχώς ο κόσμος δεν έχει άλλα κορόιδα.<br /><br />Στη ερώτηση αν αυτό που υποτίθεται ότι είναι η ασφαλέστερη περιοχή για επενδύσεις, το δημόσιο χρέος, κατήντησε πλέον η πιο επικίνδυνη; ο Taleb γίνεται ακόμα ποιο αποκαλυπτικός.<br /><br />Εκτός αν επενδύσετε λέει στο νόμισμα της χώρας σας ή σε πολύ βραχυπρόθεσμα γραμμάτια του Δημοσίου (Treasury bills), ναι είναι πολύ επικίνδυνες οι επενδύσεις στο δημόσιο χρέος. Όταν έχετε υπερπληθωρισμό, ελλείμματα ή προβλήματα χρέους, μόνο τα βραχυπρόθεσμα γραμμάτια μπορούν να σας δώσουν υψηλά επιτόκια και να σας αποζημιώσουν για τον πληθωρισμό ή οποιαδήποτε άλλη απόδοση στην οποία έχετε χάσει.<br /><br />Να γνωρίζετε όμως ότι στις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις (αναφέρεται στις εκτός ΕΕ) μπορούν να τυπώνουν δικό τους χρήμα, όπως πράττουν τελευταία οι ΗΠΑ, ο κίνδυνος είναι σημαντικότερος από μια αύξηση των επιτοκίων παρά από μια πιθανή χρεοκοπία.<br /><br />Στην ερώτηση αν μερικοί άνθρωποι έχουν μπερδευτεί με τους Μαύρους Κύκνους και νομίζουν ότι τίποτα δεν μπορεί να προβλεφτεί, ακόμα και αν πρόκειται για συνέπεια αλληλοεξαρτώμενων γεγονότων, ο Taleb απάντησε:<br /><br />Ένας Μαύρος Κύκνος για τη γαλοπούλα δεν είναι Μαύρος Κύκνος για τον χασάπη. Για κάποιον πολύ αφελή, ορισμένα γεγονότα ενδέχεται να είναι Μαύροι Κύκνοι. Για κάποιον όμως που έχει προειδοποιηθεί, δεν πρόκειται για Μαύρους Κύκνους διότι είναι πολύ πιθανό να έχει ασφαλιστεί (hedged) απέναντί τους.<br /><br />Τελικά ο Taleb, ερωτηθείς για την άποψή του σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις του χρηματοοικονομικού τομέα της Αμερικής που επιχειρεί ο Πρόεδρος Ομπάμα, απάντησε:<br /><br />Δεν μου αρέσουν οι περίπλοκες ρυθμίσεις που επιχειρούνται. Νομίζω ότι δεν έχουμε ανάγκη από χρηματοοικονομική μεταρρύθμιση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια από - χρηματοοικονομοποίηση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε δηλαδή είναι να ανεξαρτοποιήσουμε την κοινωνία από τον εναγκαλισμό της χρηματοοικονομικής κοινότητας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί πολύ εύκολα με τη μετατροπή του χρέους σε συμμετοχική αξία (equity). Οι τράπεζες έχουν συμφέρον στη δημιουργία χρέους, αλλά η συμμετοχή της κοινωνίας στον πλούτο είναι πολύ πιο σταθερή από το χρέος!<br /><br />Επομένως, τα πραγματικά προβλήματα δεν έχουν αντιμετωπιστεί. Θεωρώ ότι κάνουν κάτι που ήταν ήδη περίπλοκο ακόμη πιο περίπλοκο. Χρειαζόμαστε μεν κάποιες θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις αλλά όχι πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε. </span></div>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-51864589112828617932010-07-26T16:01:00.004+03:002010-07-26T16:16:21.541+03:00Θάνατος από Βαρεμάρα εν μέσω κρίσης; Λέτε;<span style="color:#3333ff;">(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 23η Ιουλίου 2010)<br /></span><br />Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να εμφανίζεται μια αναστροφή των λόγων αν όχι της ουσίας της κρίσης στην οποία βρεθήκαμε, αναπάντεχα για πολλούς, ιδιαίτερα εκείνους που έπλεαν σε πελάγη ευδαιμονισμού και δεν αντιλαμβανόντουσαν, μήπως τώρα το αντιλήφτηκαν; ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός αλλά ο Καπετάνιος μεθυσμένος και το πλήρωμα παραδομένο.<br /><br />Στην αναστροφή, εκτός από τις επιπόλαιες ανακοινώσεις των ιθυνόντων είχαμε και τη συνηγορία των Τραπεζών.<br /><br />Πρώτη όμως και καλλίτερη ήλθε να αναστρέψει το κλίμα ποια λέτε; Η πέτρα του σκανδάλου, η <span style="color:#ff6600;">Moody’s,</span> με την προχθεσινή της ανακοίνωση ότι δεν επίκειται χρεοκοπία της Ελλάδος.<br /><em><span style="color:#3333ff;"></span></em><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Δεν νομίζουμε ότι επίκειται χρεοκοπία της Ελλάδας, ειδικά με τη ‘μαζική’ βοήθεια που έχει λάβει από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. η οποία της επιτρέπει να χρηματοδοτεί τα ελλείμματά της για τα επόμενα τρία χρόνια χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στις αγορές»,</span></em> δήλωσε σε συνέντευξή του στο δίκτυο CNBC ο αντιπρόεδρος της Moody’s, <span style="color:#ff6600;">Thomas Byrne</span>.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Ωστόσο υπάρχουν σίγουρα προκλήσεις για την Ελλάδα μακροπρόθεσμα, οι οποίες είναι εξαιρετικά σοβαρές»,</span></em> ανέφερε.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Λαμβάνουμε σοβαρά κάθε αξιολόγηση, είτε πρόκειται για μικρή, είτε για μεγάλη χώρα»,</span></em> προσέθεσε ο ίδιος.<br /><br />Στη φωνή της «λογικής» έρχεται να συνεισφέρει και η <span style="color:#ff6600;">Anke Richter</span>, executive director of credit research στην <span style="color:#ff6600;">Conduit Capital Markets</span>.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους πιθανότατα δε θα πέσουν στο τραπέζι πριν το τέλος του 2011, δίνοντας έτσι στη χώρα την ευκαιρία να αποδείξει πως αξίζει την υποστήριξη που έχει λάβει...»</span></em> υποστήριξε η <span style="color:#ff6600;">Richter</span> μιλώντας στους FT του Λονδίνου.<br /><br />Η <span style="color:#ff6600;">Richter</span> μάλιστα θεωρεί πως αν η χώρα μας δείξει πως αξίζει τη στήριξη, θα λάβει και άλλη βοήθεια από τους δανειστές της, οδηγώντας έτσι τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης εκτός ατζέντας.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Είναι σίγουρο πως η Ελλάδα θα κάνει πρόοδο στη δημοσιονομική της εξυγίανση, αν και είμαστε λιγότερο βέβαιοι για το πως θα πετύχει τους στόχους της»</span></em> συνέχισε, και δήλωσε πως δεν είναι πεπεισμένη ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ πιστεύουν πως το πακέτο διάσωσης θα οδηγήσει στη δημοσιονομική βιωσιμότητα.<br /><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Πιστεύουμε πως η ΕΕ και το ΔΝΤ το βλέπουν ως μια δοκιμαστική περίοδο για την Ελλάδα, η οποία καλείται να αποδείξει πως αξίζει την στήριξη… Πιστεύουμε πως η Ελλάδα θα λάβει περαιτέρω στήριξη αν αποδείξει πως την αξίζει. Αυτή η στήριξη μπορεί να λάβει πολλές μορφές και βασίζεται στην παραδοχή πως η απομόχλευση είναι δυνατή, με βάση την δημοσιονομική αυτοσυγκράτηση, αλλά θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο»<br /></span></em><br /><em><span style="color:#3333ff;">«Υπάρχει μεγάλη προθυμία στην ΕΕ να το δοκιμάσουν, καθώς οι εναλλακτικές λύσεις είναι εξαιρετικά επίπονες,»</span></em> υπογράμμίσε.<br /><br />Προσέθεσε ακόμα πως <span style="color:#3333ff;"><em>«η επιλογή της αναδιάρθρωσης θα συζητηθεί μόνο αν η δημοσιονομική πρόοδος φαίνεται πως δεν έχει ελπίδα. Σε αυτή την περίπτωση, προβλέπει haircut 40 - 50% και πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη</em>».</span><br /><br />Σε μερικές γραμμές η έμπειρη σε θέματα έρευνας και πιστωτικής πολιτικής Richter τα είπε όλα με ύφος τεχνοκρατικό μη επιδεχόμενο περαιτέρω αντίλογο αφού και αυτός ήταν ενσωματωμένος στο συλλογισμό της.<br /><br />Δεν αμφέβαλε ότι θα τα καταφέρουμε για τα επόμενα ενάμιση με δυο χρόνια, ανεξάρτητα με το πόσο σκληρά θα είναι τα μέτρα. Δεν αμφέβαλε ούτε και για μετά το 2011 υπό την προϋπόθεση ότι η δημοσιονομική μας επίδοση θα είναι το κριτήριο για αυτά.<br /><br />Πως όμως θα τα καταφέρουμε δημοσιονομικά; Πως δηλαδή θα καταφέρουμε να εξυγιάνουμε τον κρατικό μας μηχανισμό; Αυτό είναι φυσικό να μη το γνωρίζει η Richter αλλά και κάθε ξένος αναλυτής, οικονομικός συντάκτης και γενικότερα τεχνοκράτης ειδικευμένος στα της ελεύθερης οικονομίας.<br /><br />Οι τεχνοκράτες, ακόμα και όταν εκφράζουν μια θέση υπό την ομπρέλα χρηματοοικονομικών οίκων ή εφημερίδων που έχουν συμφέροντα από την κρίση, παραμένουν τεχνοκράτες.<br />Δίνουν το θετικό σενάριο με την αιτιολόγησή του και το αρνητικό σενάριο, επίσης με την αιτιολόγησή του...<br /><br />Το γεγονός όμως ότι οι <span style="color:#ff6600;">Moody’s</span> εγκατέλειψαν την συστηματική εξαγγελία θλιβερών σεναρίων διότι δεν είναι πλέον παραγωγική για τις αγορές και άλλαξαν ρότα, δεν σημαίνει ότι απεμπόλησαν την στράτευσή τους στην υπερβολή των σεναρίων καταστροφής! Αυτά απλά πήραν αναστολή!<br /><br />Και όμως, ούτε η ουδετερότητα του τεχνοκρατικού ρεαλισμού ούτε η ανοχή των οίκων της καταστροφής, όπως η Moody΄s, δεν φαίνονται να έχουν την παραμικρή επίδραση στα εντός της Χώρας.<br /><br />Εδώ επικρατεί άλλος αέρας. Εδώ τα παλικάρια των εύκολων λύσεων και της επίπλαστης σοβαρότητας, όταν δεν αδιαφορούν δίνουν μάχες στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων δίνοντας την αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεµο και ότι οι πάτριες δυνάµεις κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποκρούσουν τις δυνάµεις του εχθρού. Συσκέψεις αρµόδιων «στρατηγών», πολεµικά ανακοινωθέντα, έκτακτες ειδήσεις για πολεµικές επιχειρήσεις στα μέτωπα των φοροφυγάδων και του Βατοπαιδίου μας κρατούν διαρκώς ένα βήμα πριν την νευρολογική κρίση.<br /><br />Θα περίµενε κανείς ότι µε μία τέτοια γιγαντιαία κινητοποίηση θα είχαµε ήδη καταφέρει πολλά, σε σχέση µε την κατάσταση αδιαφορίας που βρισκόµασταν λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεµος, δηλαδή η κρίση. Κι όµως!, εύκολα διαπιστώνουµε ότι ο εκκωφαντικός θόρυβος που επικρατεί από άκρη σε άκρη του μετώπου δεν έχει ως αποτέλεσµα παρά µόνο την κώφωση των άτυχων πολεµιστών και τη διασπορά του φόβου στα μετόπισθεν.<br /><br />Δυστυχώς, δεν έχουν γίνει µέχρι σήµερα ούτε τα απλά και τα εύκολα. Αντί να επιχειρούν, οι σκεπτικιστές των τηλεοπτικών παραθύρων, εναντίον του εχθρού, που είναι η κρίση και οι δυνάµεις που την δηµιούργησαν, στρέφονται καθηµερινά εναντίον όλων εκείνων για τους οποίους δήθεν κόπτονται ότι θέλουν να προστατεύσουν.<br /><br />Αντί να αναρωτιόνται και να εστιάζουν στα αιτία του χάους π.χ. των Νοσοκομειακών ατασθαλιών που οι σειρές των υπουργών που προηγήθηκαν, ανεξάρτητα της κομματικής τους εκπόρευσης, δεν είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν, γενικολογούν και λαϊκίζουν με τις επιπτώσεις των μέτρων στον καθημερινό ανθρωπάκο του οποίου το μέλλον, ιδιαίτερα στα γεράματα, εξαρτάται από την παροχή φτηνών και επαρκών υπηρεσιών από αυτά καθαυτά τα ξεχωριστά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.<br /><br />Αντί να εστιάζουν στο πως, σε εύλογο χρονικό διάστημα, μπορεί να καταμετρηθεί το προσωπικό των νοσοκομείων για τα διαπιστωθεί ο τραγέλαφος των παρεχόμενων υπηρεσιών, με την συντριπτική μάζα των ειδικευμένων ιατρών να συνωστίζεται σε παλαιά αστικά νοσοκομεία τα οποία θα έπρεπε από καιρό να είχαν δώσει τη θέση τους σε αστικό πράσινο, όπως το Ιπποκράτειο, που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει τους συνωθούμενους από την Μικρά Ασία πληθυσμούς, πριν 90 χρόνια, και όχι τις απόλυτα διαφοροποιημένες σημερινές ανάγκες περίθαλψης, γενικολογούν σε ατέρμονες συζητήσεις που συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια του προβλήματος.<br /><br />Παραφιλολογούν για το εάν τα νοσοκοµεία χρειάζονται ένα κεντρικό σύστηµα προµηθειών με ταυτόχρονη µμηχανογράφηση των αποθηκών τους, ώστε να αδυνατεί ο κάθε «αρμόδιος» να παραγγέλνει εκείνα τα φάρμακα ή τα αναλώσιμα που χρειάζονται για τη δική του διευκόλυνση αντί των ασθενών του. Το παρουσιάζουν ως έργο γιγάντιο και ατελέσφορο με την κλασσική νοοτροπία των αρνητών του εκσυγχρονισμού που αντί να προσαρμόζουν τον τρόπο λειτουργίας τους στις νέες δομές επιδιώκουν να διαμορφώνουν τα συστήματα σύμφωνα με τις δικές τους λαβυρινθώδεις και ιδιοτελείς μεθοδεύσεις.<br /><br />Διαμορφώνουν, τάχατες από αφέλεια, τις συνθήκες εκείνων που προηγήθηκαν και των άλλων που προηγήθηκαν εκείνων, μη κατανοώντας ότι οι καιροί άλλαξαν και το παρελθόν δεν θα επανέλθει ακόμα και στην χώρα των Ελληναράδων.<br /><br />Διαμορφώνουν μια γραμμή πλεύσης που δεν δίνει ελπίδες στην δημοσιονομική εξυγίανση από την οποία θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας και η επιβίωση των ασθενέστερων τάξεων για τους οποίους εκφράζουν υποκριτική συμπάθεια.<br /><br />Και δεν είναι μόνο τα Νοσοκομεία που νοσούν περισσότερο από τους ασθενείς που περιθάλπουν.<br /><br />Τα πιράνχας της ευκαιριακής διαπλοκής εξύφαιναν επί χρόνια τα δίχτυα τους εξουδετερώνοντας κάθε προσπάθεια ανιδιοτελούς εξυγίανσης σε κάθε τομέα δραστηριότητας.<br />Όταν δε δεν ήταν εύκολη η κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στους αφελείς εκφραστές ενός σύγχρονου Δονκιχωτισμού, έφτιαχναν μηχανισμούς παραπλάνησης όπως τα παρατηρητήρια τιμών, κάτι σαν τα παρατηρητήρια πουλιών δηλαδή, που κτίζουν οι οικολόγοι στα δάση...<br />Παρατηρούσαν και παρατηρούν έτσι την ροή των αυξομειούμενων τιμών λες και η συναλλαγή έχει μορφή και σχήμα που μπορεί να προηγείται ή να έπεται των διαμορφώσεων που προσφέρουν τα στατιστικά δείγματα.<br /><br />Είναι σαν την τακτική των επιτροπών. Φτιάξε, ήταν και παραμένει το σκεπτικό, μια επιτροπή να εξετάσει το θέμα που προέκυψε ώστε να είσαι βέβαιος ότι αυτό δεν θα αντιμετωπιστεί ποτέ.<br /><br />Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα των παρεμβάσεων εκτός της νομολογιομανίας παραμένει άγνωστη...<br /><br />Εδώ και εννέα μήνες νομολογούμε και νομολογούμε ενώ την συναλλαγή διαδέχτηκε ήδη μια σχεδόν μοιρολατρική αδιαφορία που απομακρύνει κάθε σκέψη για δημοσιονομική εξυγίανση τρεφόμενη από την ελπίδα ότι στις επόμενες εκλογές όλα πάλι δικά μας θάναι...<br /><br />Αυτή τη φορά όμως δεν θάναι...<br /><br />Αυτή τη φορά οι κήνσορες της κομματολαγνειακής αυταπάτης εμπαίζουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ενώ οι ευκαιριακοί τους αντίπαλοι αναλώνονται σε εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές αυταπάτες, τάχατες ενάντια στο δικομματικό αλισβερίσι, αγνοώντας ότι η πολιτική δεν καλλωπίζεται με τον πολυκομματισμό διότι το ήθος δεν βρίσκεται στον ανταγωνισμό όπως στις αγορές αλλά στην αποφασιστικότητα εκείνων που έχουν το κύρος και τη δύναμη να το επιβάλλουν σεβόμενοι το εκάστοτε Συνταγματικό πλαίσιο που όμως επιθυμούν και επιδιώκουν να εκσυγχρονίζουν.<br /><br />Το κακό είναι ότι και οι μεν και οι δε, αγνοώντας τα όσα ορθολογικά σκέπτονται και εκφράζουν εκείνοι που έχουν ήδη αναλάβει τις τύχες μας, συνεχίζουν να διαμορφώνουν ένα κλίμα που φέρνει τον θάνατο από βαρεμάρα...<br /><br />Πρέπει να ομολογήσω ότι αδυνατώ στη συγκεκριμένη περίπτωση να καταλήξω στο αν αυτός είναι καλλίτερος από τον φυσικό.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-86593577802968307982010-07-26T15:53:00.002+03:002010-07-26T15:59:31.468+03:00Θέλετε την Αλήθεια; Ποια Αλήθεια;<div align="left">(<span style="color:#3333ff;">Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 17η Ιουλίου 2010)<br /></span><br /><em><span style="color:#ff6600;">“...Αλλά η αλήθεια είναι πικρή και όσοι κάμαμε το κακό μας κακοφαίνεται, ... το θέλουμε και το νιτερέσο να το κάνουμε και καλούς πατριώτες θέλουμε να μας λένε ...”<br /></span></em></div><div align="right"><span style="color:#3333ff;">Στρατηγός Μακρυγιάννης</span> </div><div align="left"><br />Ένα από τα πρώτα πράγματα που αναζήτησα στη ζωή μου από μικρός ήταν η αλήθεια, η αλήθεια για τα πάντα αν υπάρχει τέτοια αλήθεια, αν την κατέχει κάποιος και αν μπορεί βέβαια να ειπωθεί.<br /><br />Ήμουν βέβαια ακόμα πολύ μικρός για να κατανοήσω ότι η αλήθεια είναι όρος σχετικός και η θέση του ενός αντιπαραβάλλεται στη θέση του άλλου για να διαμορφωθεί η ισορροπία της εμπειρίας που γνωρίζουμε.<br /><br />Στην πραγματικότητα, αλήθεια του καθενός δεν είναι παρά ένα συνοθύλευμα από μύθους, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα ανάκατα με ψευδαισθήσεις και βολικές αλήθειες που εξυπηρετούν αυτόν και το πως θέλει να φαίνεται στον περίγυρό του.<br /><br />Αν η αλήθεια δεν μας συμφέρει μπορούμε να τον φάμε τον άλλον διότι ο άνθρωπός και δη ο Έλληνας δεν αντέχει την πολλή πραγματικότητα...<br /><br />Όμως θα έπρεπε να είμαστε διαφορετικοί, να είχαμε διαμορφώσει διαφορετική φιλοσοφία και να δεχόμασταν ακόμα και στις κρισιμότερες των περιπτώσεων όπως στη βαριά ασθένεια, να ακούσουμε την ψυχρή αλήθεια διότι μόνον έτσι μπορεί να διαμορφωθεί μια στερεή βάση για την αντιμετώπιση του προβλήματος.<br /><br />Πως να αντιδράσει π.χ. ένας ασθενής θετικά όταν ζει μέσα σε ένα συνοθύλευμα από κατά συνθήκη ψεύδη που λέγονται από τους θεράποντες ιατρούς μετά από απαίτηση των συγγενών;<br /><br />Ευτυχώς σε αυτόν τον τομέα υπάρχει τελευταία σημαντική πρόοδος και οι γιατροί ακολουθούν ολοένα και περισσότερο την Αγγλοσαξονική συνήθεια της ωμής και ψυχρής αλήθειας...<br /><br />Άλλωστε ο ασθενής που ξέρει τι έχει, ξέρει ή τουλάχιστον θα ενδιαφερθεί να μάθει και το πως να αντιμετωπίσει την ασθένειά του και συνήθως πετυχαίνει πολλά περισσότερα από την ευμένεια της άγνοιας...<br /><br />Στους άλλους όμως, στις άλλες εκφράσεις της ζωής, τα πράγματα όχι μόνο δεν έχουν βελτιωθεί αλλά η πλασματική εικόνα του καθενός μας για το τι συμβαίνει, συνεχίζει να συντηρείται από μια ανεξέλεγκτη ενοχή που καταλήγει σε ανοχή της κοινωνίας απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία και σε κάθε συναλλαγή χάριν ενός ανεξέλεγκτου ευδαιμονισμού.<br /><br />Ο ευδαιμονισμός που κυριάρχησε τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας ανάγκασε ακόμα και τον τροβαδούρο της μουσικής μας νεωτερικότητας, τον Νιόνιο ή Διονύση Σαββόπουλο, να αποκαλέσει όλη την φυλή του χωρίς κανένα ενδοιασμό, κωλοέλληνες.<br /><br />Το τέλος της ψευδαίσθησης ήλθε κάπως απότομα και οπωσδήποτε άκομψα.<br /><br />Ήλθε σε μια εποχή που το κόστος της αποκάλυψης ότι βαδίζουμε κατ’ ευθείαν για τον γκρεμό ειπώθηκε από λίγους, τους ελάχιστους που δεν σκέφτηκαν το πολιτικό κόστος ή αναγκάσθηκαν τελικά να το αγνοήσουν διότι για πρώτη φορά το κόστος του ψέματος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Η μέχρι τώρα ισορροπία τρόμου των αντιθετικών ψευδαισθήσεων θα χανόταν. Ο ασθενής, ο λαός ολόκληρος, δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιβίωσης. Καμία χημειοθεραπεία δεν θα μπορούσε πλέον να εγγυηθεί ότι ο μεταστατικός καρκίνος της ευδαιμονίας θα μπορούσε να ελεγχθεί. Ο ασθενής θα πέθαινε μέσα στην αγωνία και στην άγνοια με ελάχιστους πλέον να επιμένουν προκλητικά στην ανανέωση τους υποσχεσιακού τους λόγου ταυτιζόμενοι έτσι με την καταστροφική ασθένεια.<br /><br />Το ευφύϊμα της ισχυρής Ελλάδας που τόσο πολύ εκμεταλλεύτηκαν οι ποικιλόχρωμοι εκσυγχρονιστές, που δεν ήταν τελικά εκσυγχρονιστές, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης που αφαίρεσε κάθε δυνατότητα ευμένειας από εκείνους που επί χρόνια εμπαίζαμε με την ψευδεπίγραφη αφέλειά μας. Ο πύργος έχασε την ισορροπία του εν μια νυχτί και η κατεδάφισή του ήταν πλέον θέμα χρόνου... Μας ανακοινώθηκε ενώ δεν είχαμε προλάβει να μετοικήσουμε... Μας ανακοινώθηκε από κάποιο «γιατρό» που εμφανίστηκε με το Αγγλοσαξονικό ήθος, το ιστορικά υποκριτικό, αλλά τώρα γόνιμα φιλαλήθες και απέβλεπε στο να φράξει το δρόμο προς το κενό, προς το χάος της απόλυτης καταστροφής, που θα έφερνε η μετάσταση σε κάθε κοινωνική μας εκδήλωση, σε κάθε παραγωγική μας δραστηριότητα, σε αυτό καθεαυτό το είναι μας, στην ύπαρξη μας.<br /><br />«Η αλήθεια, λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου, Τάκης Καφετζής, είναι ένα σκληρό διακύβευα που αφορά την βιοτή του καθενός, το πως τα βγάζει πέρα. Ούτε μια αλήθεια υπάρχει ούτε γενικώς κόσμος. Στην Ελλάδα υπάρχουν στρώματα που από το 19ο αιώνα έμαθαν να λένε ψέματα και υπάρχουν στρώματα - οι μισθωτοί – που από τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα έμαθαν ότι δεν μπορούν να πουν ψέματα. Στον κοινωνικό ιστό άλλη αλήθεια βιώνει ο άνεργος, άλλη ο βιοτέχνης, άλλη ο έμπορος και άλλη ο μεγαλοεπιχειρηματίας... Γιαυτό και η οργή είναι απίστευτη, διότι ήλθε από το γκρέμισμα πολλών διαφορετικών ερμηνειών της αλήθειας...»<br /><br />«Η ισορροπία ήταν αδύνατον να συνεχιστεί για χίλιους δυο λόγους, για χίλιες δυο «αλήθειες», ιδιαίτερα όταν το νόμιμο παρουσιαζόταν ως ηθικό και ο ορθολογισμός εξαντλιόταν σε εξηγήσεις του γιατί χρειαζόταν η δημιουργία off Shore από ένα πρώην Υπουργό που ήθελε να αποφύγει τη βαριά φορολογία του κράτους που ο ίδιος υπηρετούσε... και που επεδίωκε να διαμορφώσει φορολογική συνείδηση σε εκείνους που είχαν πολύ μικρότερη ευχέρεια να πουν ψέματα...»<br /><br />«Η ισορροπία ήταν αδύνατον να συνεχιστεί σε μια χώρα που η παραοικονομία (το ψέμα) αγγίζει το 40 - 45% του ΑΕΠ, που υπάρχουν 172.000 ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν «λαδωθεί» εφόσον δηλώνουν εισοδήματα 1/3ου αυτών που αποδεικνύεται ότι έχουν με άλλα αποδεικτικά στοιχεία... 172.000 ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που έστρεψαν την ιεραρχία σε έναν απύθμενο κόλουρο κώνο...»<br /><br />Για να μπορείς να βγάλεις την αλήθεια πρέπει πρώτα να ξέρεις να την υπερασπίζεσαι, έγραφε ο Μπρεχτ στα πολιτικά του κείμενα... Η αλήθεια θέλει θάρρος για να την πεις αλλά και εξυπνάδα για να την αναγνωρίσεις...<br /><br />Ζούμε σε εποχές βίαιης αλήθειας... Η αλήθεια έρχεται πλέον βίαια στη ζωή μας διότι ξαφνικά μαθαίνουμε για την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, την αδυναμία των τραπεζών να ανταποκριθούν στο έργο για το οποίο υπάρχουν, την ύπαρξη 170 ανώτερων εφοριακών που δεν έκαναν δήλωση εισοδήματος, την ύπαρξη εκατοντάδων διαπιστωμένων καταχρήσεων από την αδυσώπητη έρευνα του Λέανδρου Ρακιτζή, Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και Αρεοπαγίτη ε.τ., που ενώ εστάλησαν στη δικαιοσύνη εκείνη απαξιώθηκε να ασχοληθεί έγκαιρα μαζί τους.<br /><br />Όταν ζούσαμε σε στιγμές χαρωπής ευδαιμονίας δεν δίναμε σημασία σε τέτοια φαινόμενα. Η συμβουλή περιοριζόταν στο: «Αν μπορείς κλέψε και εσύ...»<br /><br />Σήμερα όμως, μόλις μάθαμε ότι ο πύργος που ζούσαμε σημάνθηκε κόκκινος (κατεδαφιστέος) αρχίσαμε να ψαχνόμαστε, να ερευνούμε τα γιατί και τα πως, να δείχνουμε έστω κάποιο ενδιαφέρον στο τι μας έφτασε εδώ παρά την συνεχιζόμενη αμετροέπεια αρκετών που επιμένουν να διακηρύσσουν ότι για όλα φταιει η πλουτοκρατία και άλλα γραφικά και ανεξιχνίαστα που δεν αντέχουν σε καμία λογική...<br /><br />Η αλήθεια όμως δεν είναι φτιασίδια τα οποία σε στιγμή κρίσης και αυτοκριτικής θα χρησιμοποιήσουμε για να συγκαλύψουμε για ακόμα μια φορά και να ξορκίσουμε τις δυσκολίες που πραγματικά μας κατέκλυσαν.<br /><br />Η αλήθεια δεν είναι όμορφα λόγια, έλεγε από τον 6ο π.χ. αιώνα ο Λαο Τσέ, όταν η αρμονία ήταν το αποτέλεσμα της ενότητας των αντιθέσεων. Αυτή η αλήθεια της πολλαπλότητας, η αλήθεια της ισορροπίας των αντιθέσεων κλονίστηκε από τον υποκειμενισμό και τον φαινομενισμό των σοφιστών.<br /><br />Σε ένα από τα επιγραμματικά αποσπάσματα που γλίτωσαν τη μανία των φανατικών του ιδεαλισμού, σημειώνεται ότι: «Ο Θεός είναι η μέρα και η νύχτα, ο χειμώνας και το καλοκαίρι, ο πόλεμος και η ειρήνη, ο κορεσμός και ο λιμός, και αλλοιώνεται όπως η φωτιά που όταν αναμιχτεί με αρώματα ονομάζεται με το όνομα της μυρωδιάς του καθενός.!»<br /><br />Η αλήθεια του κόσμου έγκειται στη σύζευξη της Ομόνοιας και της Διχόνοιας, έλεγε ο Ηράκλειτος, προτείνοντάς την απόλυτη, ασάλευτη και ξαλαφρωμένη από τις ποικιλίες των αισθήσεων.<br /><br />Όμως, αυτή η άβολη αλήθεια έμελλε να πολεμηθεί από τους ιδεαλιστές με πάθος για να φτάσουμε στην εξ αποκαλύψεως αλήθεια στο όνομα της οποίας στήθηκαν δικαστήρια και ιερές εξετάσεις που αντιπαρέθεταν το κακό ενάντια στο δικό τους καλό. Η ενότητα των αντιθέσεων καταστράφηκε. Φτάσαμε στις θέσεις που υποστήριζε με πάθος για τον δυτικό κόσμο ο Ιερός Αυγουστίνος για τον οποίο η αλήθεια εκφραζόταν μέσα από την εμπειρία της πνευματικής ζωής που έφερνε η διδασκαλία και η κατανόηση του δόγματος... Οι αλήθειες έγιναν λησμονημένες ψευδαισθήσεις που εδραιώνονταν με κανονιστικό ύφος και δεσμευτική ισχύ παρατηρούσε πολύ αργότερα ο Νίτσε.<br /><br />Ο Αλέν Μπαντιού, ο ακτιβιστής Γάλλος φιλόσοφος που πήρε μέρος στον Μάη του '68, επισημαίνει τον ρόλο της φιλοσοφίας στην απελευθέρωση της αλήθειας από την οντολογική ομήρεια. Η αλήθεια λέει είναι δομημένη ως πολλαπλότητα και δεν ολοκληρώνεται στη διαδικασία καμίας αποκάλυψης...<br /><br />Για τον Μισέλ Φουκώ πάλι, η αλήθεια συνδέεται με μια κυκλική σχέση με τα συστήματα που την παράγουν και την υποστηρίζουν, και αυτό το καθεστώς αποτελεί την συνθήκη για την ανάπτυξη του Καπιταλιστικού συστήματος.<br /><br />Ο Μπαντιού συμπληρώνει κυνικά ότι ο καπιταλισμός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και μόνο το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ελλήνων ζει με δανεισμό από τις τράπεζες τούς εντάσσει στο σύστημα. «Ζείτε μέσα στον καπιταλισμό. Εσείς κρατάτε τον καπιταλισμό, αγοράζοντας άχρηστα πράγματα, δανειζόμενοι και κάνοντας όλα όσα επιτρέπει το σύστημα»<br /><br />Η περιπέτεια της αλήθειας λοιπόν είναι μια περιπέτεια συνυφασμένη με αυτό που πραγματικά γενήκαμε και σήμερα παρακολουθώντας την κυκλική ερμηνεία του Φουκώ, βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο που η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι παρά το άθροισμα των μικρών μας εαυτών. Δανειζόμασταν διότι πιστεύαμε ότι είχαμε βρει την τεχνική να πλουτίζουμε αιώνια... Αγνοούσαμε τις ελάχιστες Κασσάνδρες που μας προειδοποιούσαν για το αδιέξοδο των ψευδαισθήσεων που είχαμε κτίσει.<br /><br />Αγνοούσαμε ότι το πολιτικό κόστος έχει την ίδια λογική και την ίδια κυκλικότητα με το τέχνασμα των μεταχρονολογημένων επιταγών... Μετά από έξη, έστω εννιά, ακόμα και 12 μήνες η χρήση τους χάνει εντελώς το όποιο επιχειρηματικό πλεονέκτημα διότι εξαντλείται το πλαφόν των ευεργετημάτων.<br /><br />Μετά ξεκινά ο Γολγοθάς της συνειδητοποίησης του προβλήματος. Πρόκειται για πραγματικό εφιάλτη που μας κακοφαίνεται ακόμα και να τον μολογούμε... Θέλουμε για ακόμα μια φορά να ισχύσει η αλήθεια που ξέραμε, η δική μας αλήθεια των ψευδαισθήσεων αλλά το όνειρο που έγινε εφιάλτης δεν έχει γυρισμό. Στην σκληρή και μοναδική πραγματικότητα που έμελλε να βρεθούμε είμαστε όλοι συμμέτοχοι διότι εμείς δεχτήκαμε τα απλόχερα δώρα των δανειστών μας και είμαστε επί τέλους ενήλικες για να το αποδεχτούμε.. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να αποδεχτούμε ότι ο κάθε ένας από εμάς ήταν συμμέτοχος στα αίτια αυτού που βιώνουμε σήμερα.<br /><br />Ασφαλώς δεν είχαμε όλοι την ίδια ευθύνη ή συμμετοχή αλλά ούτε και τις ίδιες απολαβές.<br /><br />Το ότι προσπαθούσαμε το κατά δύναμη, το ότι ερμηνεύαμε την αλήθεια μέσα από το δικό μας πρίσμα εμπειριών, θεωρήσεων και ιδεοληψιών δεν σημαίνει ότι θα στείλουμε τους ολίγους στην «αγχόνη» για να εξιλεωθούμε...<br /><br />Η δεισιδαιμονίες που περιέβαλαν τις θυσίες του ενός για το καλό του συνόλου, όσο και αν είχαν την αξία τους στην συνοχή και την συσπείρωση των λαών του παρελθόντος, δεν μπορούν πλέον να μας προφυλάξουν από τις συμμετοχικές ευθύνες.<br /><br />Η εξιλέωση θα έλθει όταν θα επανέλθει η ισορροπία στη διαφορετικότητα της αλήθειας του καθενός και αυτό γίνει δύναμη για συνεργασία και πρόοδο.<br /><br /><br /></div>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-621070554185140082010-07-12T12:31:00.004+03:002010-07-12T12:49:48.762+03:0029 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν το Skip!!!<span style="color:#3333ff;">(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 9η Ιουλίου 2010)<br /></span><br />Μάλλον δεν θα σας έπεισα... Θα έχετε συνηθίσει την στήλη με θέματα οικονομικά και κοινωνικά αλλά όχι με οδηγίες για νοικοκυρές ή νοικοκύρηδες. Θεωρώ ότι σκεφτήκατε σωστά.<br /><br />Μπορεί στο άμεσο μέλλον, εν μέσω κρίσης, να ασχοληθώ και με οδηγίες για τα νοικοκυριά. Σήμερα όμως το θέμα παραμένει οικονομικό και οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων δεν είναι ούτε 29 ούτε κατασκευαστές... αλλά εννέα και οικονομολόγοι!!!<br /><br />Έτσι λοιπόν το θέμα μας έχει πραγματικό τίτλο:<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><strong><span style="color:#ff0000;">9 Οικονομολόγοι συνιστούν Πτώχευση!!!</span><br /></strong></span><br />Όπως θα διαπιστώσετε, θα αναφερθώ σε πολύ σημαντικούς οικονομολόγους και οπωσδήποτε όχι λιγότερο σημαντικούς από τις κατασκευάστριες εταιρείες των πλυντηρίων...<br /><br />Θα αναφερθώ στις βαρύγδουπες αναλύσεις τους εν περιλήψει όπως εν περιλήψει δίνονται οι οδηγίες στις νοικοκυρές για το ποιό απορρυπαντικό είναι το καταλληλότερο για το πλυντήριο τους, εάν βέβαια υπάρχει τέτοιο απορρυπαντικό!<br /><br />Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Όλα αυτά τα απορρυπαντικά που τους προτείνουν μεταξύ των οποίων και το επιλεγόμενο τάχα Skip, φτιάχνονται από δυο εταιρείες κολοσσούς παγκοσμίως!!! Ναι δυο είναι... και αυτό το μαθαίνουν όλοι οι φοιτητές των Business Schools επειδή τα των εταιρειών αυτών μπαίνουν ως υποθέσεις εργασίας και μελέτης (case studies) στο υλικό των σπουδών τους.<br /><br />Όμως, για λόγους marketing, παρουσιάζονται ως πολλά προϊόντα με διαφορετικές ονομασίες, χρώματα και λογότυπα από τάχατες διαφορετικές εταιρίες διότι έτσι ο υποτιθέμενα νεοεισερχόμενος ανταγωνιστής έχει να παλέψει με πολλά θεριά, ολόκληρη Λερναία Ύδρα αντί των δυο και μοναδικών.<br /><br />Αν τώρα μεταφερθούμε στις απόψεις των οικονομολόγων, θα δούμε μια περίεργη συνάφεια με αυτή των σαπουνοπαραγωγών... Θα δούμε ότι όπως οι κατασκευαστές απορρυπαντικών είναι ελάχιστοι και πρακτικά δυο έτσι και οι σχολές στις οποίες ανήκουν οι οικονομολόγοι είναι ελάχιστες, πρακτικά επίσης δυο, ανεξάρτητα με τα πανεπιστήμια στα οποία κατέχουν έδρες ή τις εφημερίδες στις στήλες των οποίων εκφράζονται.<br /><br />Η συστηματική επομένως αναφορά σε πλήθος οικονομολόγων που συνιστούν πτώχευση για την Ελλάδα είναι πρακτικά η θέση μιας κάστας ανθρώπων που έχουν ουσιαστικό συμφέρον από αυτή την κατάσταση. Άλλωστε δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι όλοι έχουν ενδιαφέρον σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, γεγονός που συντηρεί την θέση ότι οι σχολές είναι δύο ή οι διαφορετικές όψεις ενός και του ιδίου νομίσματος, αυτού που μάθαμε να αποκαλούμε δολάριο. Ναι, το δολάριο έχει σώμα ακόμα και ψυχή, οπαδούς, υποστηρικτές και συμφέροντα που λυσσομανούν ενάντια στο Ευρώ και αγαλλιάζουν με την σκέψη ότι βρήκαν στην Ελλάδα τον αδύναμο κρίκο, την σύγχρονη κερκόπορτα δηλαδή, για να αλώσουν το κάστρο του Ευρώ.<br /><br />Άρα οι σκέψεις και οι προτάσεις των «Θεών» της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης απαιτούν προσεκτικό διάβασμα και ανάλυση και αλίμονο στους αδαείς που παίρνουν τις μετρητοίς ότι ακούν ή σκύβουν το κεφάλι στο κύρος των ιδρυμάτων από τα οποία εκπορεύονται οι φωνές...<br /><br />Το γενικό πρόσταγμα λοιπόν των εννέα σοφών οικονομολόγων είναι: <span style="color:#ff6600;"><strong>«Χρεοκοπήστε για να σωθείτε»</strong></span>1<br /><br />Ας τους δούμε έναν – έναν:<br /><br /><em>1. Πρώτος, ο πασίγνωστος πλέον, Iρανός την καταγωγή, Nouriel Roubini, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της νέας Υόρκης. Ισχυρίζεται ότι «η Ελλάδα έχει σχεδόν πτωχεύσει» και ότι πρέπει να επιμηκύνει το χρέος ώστε να κερδίσει χρόνο για την αποπληρωμή του. Δεν βρίσκει αποτελεσματικό το πρόγραμμα διάσωσης και το επικρίνει επειδή δεν περιλαμβάνει μηχανισμούς εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα – και ειδικά των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που κατέχουν μεγάλο μερίδιο του Ελληνικού χρέους. Πιστεύει ότι είναι αδύνατον να μειωθεί το έλλειμμα από 13% σε 3%. Δεν αποκλείει την εθελοντική έξοδο από το Ευρώ όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών με «δυσκίνητες οικονομίες». Μια πιθανή λύση θα ήταν ολοκληρώνει η υποτίμηση του Ευρώ.<br /><br />2. Ο δεύτερος είναι ο Wolfgang Munchau, σχολιαστής των «Financial Times»<br />Πιστεύει ότι το πρόγραμμα διάσωσης δεν μπορεί να αποτρέψει την χρεοκοπία. Η Ελλάδα δεν θα τα βγάλει πέρα χωρίς τη διαγραφή κάποιων χρεών. Θα εξαναγκαστεί είτε να κάνει αναδιάρθρωση του χρέους είτε να χρεοκοπήσει. Θεωρεί ότι η κατάσταση είναι επικίνδυνη και για τις Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία, με αποτέλεσμα να απειλείται όλη η Ευρωζώνη με διάλυση αν δεν προχωρήσει σε πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτόν, η νομισματική ένωση όπως είναι τώρα, απέτυχε.<br /><br />3. Ο τρίτος, ο Martin Wolf, επίσης σχολιαστής των «Financial Times», επινόησε τον όρο «Chermany» (από τις λέξεις China και Germany), υποστηρίζοντας ότι «Κίνα και Γερμανία ενώνονται για την εξασθένηση της παγκόσμιας οικονομίας». Θεωρεί ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ διασώζει μόνο τις τράπεζες και μόνο προσωρινά – και όχι την Ελλάδα, η οποία θα αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της καθυστερημένα. Όμως, ο «ιός» μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες χώρες επειδή η Ευρωζώνη δεν μπορεί να πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Είτε να κάνει πραγματική δημοσιονομική ένωση και ένα δικό της νομισματικό ταμείο είτε να επιτρέψει την χρεοκοπία ενός μέλους της. «Δεν είναι τα Ελληνικά δημοσιονομικά που απειλούν την σταθερότητα της Ευρωζώνης αλλά τα δημοσιονομικά των μεγάλων χωρών». Η Ελλάδα συνεχίζει, έχει βρεθεί σε αδιέξοδο. Αν δεν ήταν στο Ευρώ, θα είχε κάνει ήδη υποτίμηση, αυξάνοντας τις εξαγωγές της. Με ισχυρό Ευρώ τα εισαγόμενα προϊόντα είναι φθηνά και τα εγχώρια ακριβά.<br /><br />4. Ο τέταρτος της παρέας, ο Kenneth Rogoff, καθηγητής στο Χάρβαρντ, πιστεύει ότι είναι μάλλον απίθανο το να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Θεωρεί δε ότι οι προσπάθειες για την αποφυγή της χρεοκοπίας μπορεί να έχουν μεγαλύτερο κόστος από την ίδια τη χρεοκοπία.<br /><br />5. Ο πέμπτος είναι ο πολύς Paul Krugman, νομπελίστας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και συστηματικός αρθρογράφος των New York Times'. Ακόμα και αν γινόταν η αναδιάρθρωση του χρέους, λεει ο Krugman, δεν θα έφερνε αποτελέσματα. Το έλλειμμα είναι πολύ μεγάλο και η αυστηρή λιτότητα θα προκαλούσε αντίστοιχη ύφεση. Η λύση για την Ελλάδα είναι η υποτίμηση του νομίσματος, που μπορεί να γίνει μόνο αν φύγει από το Ευρώ. Αντιλαμβάνεται πλήρως ότι αυτό ακούγεται τρομακτικό, αλλά το βρίσκει καλύτερο από τις εναλλακτικές επιλογές.<br /><br />6. Ο έκτος, ο Adolfo Laurenti, της εταιρίας επενδυτικών υπηρεσιών του Σικάγου Mesirow Financial, πιστεύει ότι η διάσωση ήταν το πρώτο βήμα στην πορεία πτώχευσης της Ελλάδας. Η πτώχευση δεν έγινε τώρα για να διασωθούν οι Γαλλικές και οι Γερμανικές τράπεζες, αλλά και για να μην εξαπλωθεί η κρίση στην υπόλοιπη Ευρωζώνη. Σύμφωνα με τον Laurenti, οι Έλληνες ξοδεύουν περισσότερα απ’ όσα μπορούν να βγάλουν, με αποτέλεσμα σε διάστημα τριών ετών να έχουν συσσωρεύσει πρόσθετο έλλειμμα 50 δισ. Ευρώ. Επί πλέον, την ερχόμενη διετία η Ελλάδα θα πρέπει να μετακυλίσει υποχρεώσεις ύψους 70 δισ. Ευρώ. «Τα 110 δισ. Ευρώ είναι πολλά χρήματα, αλλά όχι αρκετά. Νομίζω συνεχίζει πως είναι μεγάλο λάθος του ΔΝΤ και της Ευρώπης να προσπαθούν να ξεγελάσουν τις αγορές διαβεβαιώνοντάς τες ότι υπάρχει τέλος, ενώ δεν υπάρχει» εξηγεί ο Laurenti και καταλήγει: «Ας ελπίσουμε ότι έπειτα από δύο χρόνια η οικονομία θα είναι σε καλύτερη κατάσταση για να απορροφήσει τους κραδασμούς τής πτώχευσης, απ’ ό,τι σήμερα, που η ανάκαμψη βρίσκεται ακόμα στην αρχή».<br /><br />7. Ο έβδομος, ο Domenico Lombardi, του Brookings Institute των ΗΠΑ, θεωρεί ότι η επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα είναι τόσο επίπονη, που η αναδιάρθρωση του χρέους θα επιστρέψει ως επιλογή. Διαφωνεί με την εμπλοκή τού ΔΝΤ σε ένα εσωτερικό πρόβλημα της Ευρωζώνης που θα έπρεπε να είχε λυθεί πριν φτάσει σ’ αυτό το σημείο και θεωρεί ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα έπρεπε να είχαν κάνει δική τους την ελληνική κρίση και να μην εξαγάγουν το κόστος της στη διεθνή κοινότητα. «Η αναδιάρθρωση του χρέους» λεει «θα αποτελέσει μια επιλογή στο τραπέζι όταν οι Έλληνες πιαστούν στις δαγκάνες και κατανοήσουν πόσο επίπονη θα είναι η εφαρμογή της δημοσιονομικής πειθαρχίας σ’ ένα αποπληθωριστικό οικονομικό περιβάλλον».<br /><br />8. Ο όγδοος, ο Joachim Starbatty, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Tuebingen, της Γερμανίας είναι εκείνος που διακηρύσσει τον φιλελληνισμό του και το ότι περνά τα καλοκαίρια του σε σπίτι φίλων στην Ελλάδα αλλά ταυτόχρονα και αυτός που, ίσως λόγω οικειότητας!, έκανε την αγωγή στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο για να μην εγκριθεί το δάνειο προς την Ελλάδα. Το 1998 είχε προσφύγει και πάλι στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας του κατά της Γερμανικής κυβέρνησης, ζητώντας να απαγορευτεί στη Γερμανία να συμμετάσχει στην ΟΝΕ – αίτημα που απορρίφθηκε. Υποστηρίζει ότι καλύτερη λύση και για την Ελλάδα και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης είναι να βγει από το Ευρώ, ώστε με υποτίμηση του νομίσματος να τονώσει την οικονομία της.<br /><br />9. Ο τελευταίος της παρέας είναι ο George Irvin, ο γνωστός Κεϊνσιανιστής οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η Ελλάδα, λεει ο Irvin, αντί να υποταχθεί στους επαχθείς όρους της Γερμανίας και του ΔΝΤ που επιδεινώνουν την ύφεση, θα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών μεγάλου μέρους του χρέους της. Θα μπορούσε ακόμα να εγκαταλείψει το Ευρώ και να δημιουργήσει μια «νέα δραχμή» υποτιμημένη κατά 50%.<br /><br /></em>Βέβαια, η παρέα έχει και άλλους πολλούς που συνηγορούν στις απόψεις των εννέα γύρω από τη θέση <span style="color:#ff6600;"><strong>«Χρεοκοπήστε για να σωθείτε»</strong></span> ή <span style="color:#ff6600;"><strong>«χρεωπκοπήστε γιατί χαθήκατε!!!»</strong></span><br /><br />Όσοι διαβάζουν την στήλη θα θυμούνται τι έγραφα πρόσφατα για τις επιπτώσεις μιας υποτίμησης κατά 50% του νέου νομίσματος που θα αντικαταστήσει το Ευρώ, της Νέας Δραχμής, που θα ξεκινήσει με αρχική ισοτιμία το 1 Ευρώ = 1 Νέα Δραχμή και με σταδιακή διολίσθηση θα καταλήξει και θα ισορροπήσει στο προεπιλεγμένο σημείο του 1 Ευρώ = 2 Νέες Δραχμές.<br /><br />Προφανώς, θα σημάνει μείωση των πραγματικών (όχι των ονομαστικών) εισοδημάτων των πάντων κατά 60 - 70% και αυτό διότι πέρα από την μείωση της αξίας του εσωτερικού νομίσματος έναντι του Ευρώ θα έχουμε πολλά γεγονότα που θα λειτουργήσουν αθροιστικά, όπως το πρόσθετο κόστος των εισαγωγών λόγω αυξημένων φόρων, το πρόσθετο, σχεδόν εξουθενωτικό κόστος αποπληρωμής του χρέους που θα έλθει ξανά στο ύψος του σημερινού αφού θα εξοφλείται από μια παραγωγική μηχανή με το μισό ΑΕΠ και την καταστροφή των Ελληνικών τραπεζών με το χάσιμο 25-30 δις. από τα σημερινά ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, γεγονός που θα διαλύσει κάθε δυνατότητα των Ελληνικών επιχειρήσεων να δανείζονται. Θα ελαχιστοποιηθεί η δυνατότητα των Ελλήνων να αποκτούν καταναλωτικά αγαθά με τα αυτοκίνητα να κοστίζουν πάνω από το διπλάσιο της σημερινής τους αξίας ανεξαρτήτως κυβισμού, όπως συνέβαινε την δεκαετία του 70...<br /><br />Η εργατιά θα αποκτηνωθεί λόγω ανέχειας με μισθούς χαμηλότερους από εκείνους των κακοπληρωμένων Πακιστανών στη χώρα μας. Όμως, οι ξένοι εργάτες έχουν μάθει να ζουν χωρίς έξοδα και δαπάνες... Οι Έλληνες αντίθετα, πως θα αποχωριστούν το όνειρο των δυο τουλάχιστον ιδιόκτητων ΙΧ ανά οικογένεια ακόμα και τότε που την οικογένεια αποτελούν χαμηλομισθοσυντήρητοι;<br /><br />Η χώρα θα είναι αρχικά χωρίς καύσιμα που θα διανέμονται πλέον με δελτίο, ΝΑΙ με δελτίο όπως τα χρόνια της κατοχής.<br /><br />Η άξια των περιουσιών μας θα ευτελιστεί και θα πωλούνται διαμερίσματα για τρόφιμα σε μαυραγορίτες. Ναι, και αυτό θα συμβεί διότι μπορεί μεν η μείωση της αξίας του νομίσματος να πάει στο μισό που σημαίνει μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα αντίστοιχο της σημερινής Βουλγαρίας αλλά στην αρχή η κατάσταση θα εκτραχυνθεί και λόγω της κρίσης θα είναι όπως εκείνη της Αλβανίας τον καιρό των πυραμίδων...<br /><br />Προφανώς οι απολύσεις των κρατικών υπαλλήλων θα πάρουν τα ύψη και τα λεγόμενα κεκτημένα των εργαζομένων θα θεωρούνται κακόγουστο αστείο ακόμα και να αναφέρονται.<br /><br />Και όμως, εκεί συγκλίνει η ευγενής ομάδα των περιφανών οικονομολόγων που αναφέρθηκαν, όχι διότι ασχολήθηκαν με τα εγγενή προβλήματα της χώρας που ούτε γνώρισαν ούτε κατάλαβαν, όπως π.χ. το τεράστιο δημογραφικό της που ταλανίζει τα ασφαλιστικά ταμεία ή το ότι η χώρα δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές στα επίπεδα της αχανούς Αργεντινής που ήταν κάποτε πολύ πλούσια και αυτάρκης και μπορεί σχετικά εύκολα να επαναλάβει τον άθλο του μεσοπολέμου.<br /><br />Κάποιοι ομιλούν για τα προβλήματα που οδήγησαν στην κρίση του Ευρώ, εκτός της Ελληνικής κατάστασης και θα πρέπει να τους ευχαριστήσω για την ενημέρωση διότι χαιρεκακία εκφράζουν παρά ενδιαφέρον ή αξιόπιστη ανάλυση των δεδομένων του ευρωπαϊκού νομίσματος.<br /><br />Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει τα λάθη της και δεν παύει να κάνει λάθη ούτε σήμερα αλλά τα λάθη της παραμένουν σε μεγάλο βαθμό παράγωγα της ελεεινής κερδοσκοπίας των Αμερικανικών χρηματοπιστωτικών οίκων που οδηγήθηκαν εκεί με συστηματική παρότρυνση της Αμερικανικής Κυβέρνησης αφού αυτό συνέφερε την Αμερικανική αυτοκρατορία. Τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έπρεπε κάποιος να τους πληρώσει και τους πλήρωσε χρυσάφι η δύστυχη Ευρώπη. Όμως κάθε κακοτυχία αποτελεί θησαυρό στην εμπειρία των λαών και τα λάθη δεν θα επαναληφτούν εις βάρος των Ευρωπαίων. Το ποτήρι ήταν πολύ πικρό για να το ξαναπιούμε με παρότρυνση των Αμερικανών, ακόμα και εκείνων των περιβεβλημένων με την τήβεννο του πανεπιστημίου του Harvard.<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><em>1 Σημείωση: Ο πυρήνας του άρθρου προέρχεται από συνεντεύξεις στον Mark Weisbrot που αναδημοσίευσε το περιοδικό Έψιλον της Ελευθεροτυπίας.</em> </span>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-62932582138341284942010-07-12T12:14:00.002+03:002010-07-12T12:29:47.384+03:00Και μετά ήλθαν οι περιβαλλοντολόγοι...<p><strong>ή πώς το θρίλερ της «Μαΐλλης ΑΕΒΕ» εξελίχθηκε σε ένα απίστευτο... λουκέτο. </strong><br /><br /><span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 2 Ιουλίου 2010)<br /></span><br />Toν τελευταίο καιρό γίνεται μάχη για την ανάπτυξη... ή τουλάχιστον έτσι μας λένε...<br /><br />Δεν είμαι αφελής αλλά το είχα πιστέψει. Άλλωστε έγινε σε όλους ξεκάθαρο ότι αν περιοριστούμε στις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις για να αντιμετωπίσουμε το έλλειμμα, μάλλον ανάπηροι θα μείνουμε στο τέλος και από έναν ανάπηρο δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.<br /><br />Όσοι τα καταφέρνουν είναι επειδή τους χαρακτηρίζει το σφρίγος της νιότης και η καινοτόμος σκέψη που μπορεί να οδηγήσει σε νέες δυνατότητες και ανταγωνιστικές παραγωγικές διαδικασίες. Τα φρέσκα μυαλά των νέων, με τις όποιες εξαιρέσεις εκείνων που παραμένουν νέοι και στα γεράματα παρά την φθορά του χρόνου, είναι τα μόνα από τα οποία εξαρτάται το μέλλον της χώρας μας, καθότι οι πιέσεις από την διεθνή ανακατανομή πλούτου θα γίνονται ολοένα και ποιό ισχυρές.<br /><br />Δεν θα επιβιώσουμε παρά μόνο αν αγαπήσουμε αυτό που κάνουμε ενσωματώνοντας στην κάθε μας προσπάθεια εφευρετικότητα και ζήλο ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί.<br /><br />Έχοντας αυτά ως βάση του σκεπτικού μου δεν πίστευα αυτά που διάβαζα στην Κυριακάτικη Καθημερινή για τις περιπέτειες ενός από τους πλέον σφριγηλούς και πετυχημένους βιομηχάνους που έδωσε πολλά σε αυτή τη χώρα ενώ όσοι είχαν την τύχη να πιάσουν στα χέρια τους τις μετοχές της εταιρείας του ένιωθαν σαν τον Βασιλιά Μίδα που μέταλλο ακουμπούσε και σε χρυσάφι το γυρνούσε.<br /><br />Πολλοί, μα πάρα πολλοί φτωχοί έγιναν πλούσιοι ως μέτοχοι της εταιρείας <span style="color:#ff6600;"><strong>Μαϊλης A.E.Β.Ε</strong></span>.<br /><br />Επί περισσότερο από δυο δεκαετίες ήταν το διαμάντι του Ελληνικού χρηματιστηρίου. Και ήταν διαμάντι πραγματικό διότι δεν επρόκειτο για κερδοσκοπία πάνω σε ανύπαρκτες και φρούδες ελπίδες αλλά σε δυναμική ανάπτυξη με στόχο τις εξαγωγές.<br /><br />Η εταιρεία εξελίχτηκε με γρήγορους ρυθμούς και έφτασε να εξάγει στη δυτική Ευρώπη βιομηχανικά προϊόντα αξίας 100.000.000 Ευρώ ετησίως! Ήταν μια θαυμάσια πηγή συναλλάγματος για τη χώρα μας και ένας αδιαφιλονίκητος λύτης του προβληματικού ισοζυγίου εμπορικών συναλλαγών. Ήταν μια εταιρεία προς μίμηση.<br /><br />Και όμως, αυτή η εταιρεία πέρασε ένα πραγματικό εφιάλτη και κινδύνεψε να βάλει μόνιμα λουκέτο, επί κυβερνήσεως του νέου ΠΑΣΟΚ του οποίου ο Πρόεδρος και Πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου φωνάζει ότι δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση χωρίς παράλληλη ανάπτυξη.<br /><br />Κινδύνεψε να βάλει μόνιμα λουκέτο ενώ η υπουργός περιβάλλοντος κυρία Μπιρμπίλη ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει αποτελεσματικά όσα προβλήματα παρουσιάζονται σε τομείς που άπτονται μεν του περιβάλλοντος αλλά αφορούν την ανάπτυξη της χώρας.<br /><br />Όμως, ας δούμε τα πράγματα της απίθανης αυτής ιστορίας με τη σειρά τους:<br /><br />Ο Όμιλος Μαϊλλη, ιδρύθηκε το 1968 με αντικείμενο την παραγωγή και διανομή ολοκληρωμένων βιομηχανικών λύσεων σε μηχανήματα και υλικά συσκευασίας όπως μεταλλικές και πλαστικές ταινίες περίδεσης, θερμοσυρρικνούμενο φιλμ και ταινίες χαρτοκιβωτίων, μηχανές περιτύλιξης και μηχανές θερμοσυρρίκνωσης, καλύπτοντας όλες τις ανάγκες συσκευασίας της βαριάς και ελαφριάς βιομηχανίας.<br /><br />Η εφαρμογή τεχνολογιών αιχμής αποτελούσε βασική προτεραιότητα του Ομίλου Μαϊλλη με στόχο τα παραγόμενα υλικά και οι μηχανές που χρησιμοποιούνται για την ασφαλή αποθήκευση και μεταφορά των προϊόντων να χαρακτηρίζονται από ευκολία χρήσης και χαμηλό κόστος.<br /><br />Ακριβώς αυτός ο συνδυασμός ευκολίας και χαμηλού κόστους των προϊόντων της επέτρεψε στην <span style="color:#ff6600;"><strong>Μαΐλλης Α.Ε.Β.Ε.</strong></span> να αποκτήσει παρουσία και πελάτες σε περισσότερες από 52 χώρες ανά τον κόσμο μέσα από ένα εκτεταμένο δίκτυο 27 θυγατρικών εταιρειών και με περισσότερους από 350 ανεξάρτητους διανομείς.<br /><br />Ερχόμαστε τώρα στο χρονολόγιο των γεγονότων από το 2007 μέχρι σήμερα: </p><ul><li><em>Στις 13.11.2007 η εταιρία <span style="color:#ff6600;"><strong>Μ. Ι. Μαΐλλης ΑΕΒΕ</strong></span> υποβάλλει αίτηση ανανέωσης της υπάρχουσας <span style="color:#009900;"><strong>Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ)</strong></span> για τη μονάδα της στα Οινόφυτα Βοιωτίας που έληγε τον Μάρτιο 2008. Το ΥΠΕΧΩΔΕ απορρίπτει το αίτημα, ζητώντας την έκδοση νέας ΑΕΠΟ λόγω επέκτασης του μηχανολογικού εξοπλισμού. </em></li><li><em>Στις 11.3.2008 η εταιρεία υποβάλλει στη Διεύθυνση <span style="color:#009900;"><strong>Ελέγχου Ατμοσφαιρικής Ρύπανσης και Θορύβου (ΕΑΡΘ)</strong></span> την <span style="color:#009900;"><strong>Προμελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΠΠΕ). </strong></span></em></li><li><em>Στις 18.4.2008 η εταιρεία υποβάλλει στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος αίτηση έκδοσης Αδείας Διαχείρισης Επικίνδυνων Αποβλήτων. Προαπαιτείται η ΑΕΠΟ. </em></li><li><em>Στις 26.3.2009 η εταιρεία υποβάλλει στην ΕΑΡΘ τη <span style="color:#009900;"><strong>Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ)</strong></span> ενώ στις 5.8.2009 η ΕΑΡΘ αποστέλλει την ΜΠΕ στους αρμόδιους φορείς για γνωμοδότηση. Η Νομαρχία Ανατολικής (Ν.Α.) Βοιωτίας γνωμοδοτεί αρνητικά (2/11/2009) αλλά η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος γνωμοδοτεί θετικά (7/12/2009). </em></li><li><em>Παρά ταύτα στις 31.12.2009 η Ν.Α. Βοιωτίας αποφασίζει το σφράγισμα του εργοστασίου λόγω απουσίας Αδείας Διαχείρισης Επικίνδυνων Αποβλήτων. Η απόφαση εκτελείται στις 14/1/2010 και το εργοστάσιο βάζει λουκέτο. </em></li><li><em>Στις 20.1.2010 το ΣτΕ αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης της Ν.Α. Βοιωτίας ενώ στις 3.6.2010 η ΕΑΡΘ γνωστοποιεί στο ΣτΕ ότι έχει ολοκληρωθεί η σύνταξη της ΑΕΠΟ και έχει προωθεί για υπογραφή στην πολιτική ηγεσία.</em> </li></ul><p>Γιατί άραγε όλη αυτή η οδύσσεια και πόση αλήθεια υπάρχει στις αποφάσεις της γραφειοκρατίας στα στάδια που αναφέρθηκαν;<br /><br />Όταν ο εφιάλτης του επιχειρηματία έγινε πραγματικότητα στις 14/1/2010, η μεγαλύτερη μονάδα παραγωγής χαλυβδοταινιών στην Ευρώπη, είχε εξαγωγές περίπου 100 εκατομμυρίων Ευρώ ετησίως και απασχολούσε 230 άτομα. Ο λόγος που έβαλε «λουκέτο» ήταν ότι δεν διέθετε άδεια διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων σύμφωνα με σχετική ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Βοιωτίας.<br /><br />Όμως η πραγματικότητα, που ηθελημένα αγνοούσε η γραφειοκρατία, ήταν πολύ διαφορετική διότι η εταιρεία είχε υποβάλει σχετική αίτηση έκδοσης της άδειας 21 μήνες πριν και δεν την είχε λάβει...! Πέρα όμως από την καθυστέρηση (πρώτη διακοπή λειτουργίας), το κωμικοτραγικό είναι ότι η επιχείρηση δεν χρειαζόταν την άδεια διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων διότι τα όποια απόβλητα δημιουργούσε, παραλαμβάνονταν από αδειοδοτημένο φορέα (Envirochem), ο οποίος τα επεξεργαζόταν όπως εξήγησε ο μηχανικός της επιχείρησης κ. Γ. Λέντζας. Παραταύτα, για να «έχει το κεφάλι της ήσυχο», η εταιρεία υπέβαλε αίτηση έκδοσης άδειας διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων τον Απρίλιο του 2008 που αργούσε να εκδοθεί, διότι προαπαιτείται η <span style="color:#009900;"><strong>Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Ορων (ΑΕΠΟ)</strong></span> από το <span style="color:#009900;"><strong>Υπουργείο Περιβάλλοντος (ΥΠΕΚΑ)</strong></span><span style="color:#009900;">.</span> Η συγκεκριμένη απόφαση, παρά το γεγονός ότι η αίτησή της είχε υποβληθεί από τον Μάρτιο του 2008, δεν έχει ακόμα εγκριθεί διότι περιμένει έγκριση από την πολιτική ηγεσία δηλαδή, την υπουργό Περιβάλλοντος κυρία Μπιρμπίλη.<br /><br />Ως συνέπεια, το εργοστάσιο στα Οινόφυτα τυπικά λειτουργούσε στις αρχές του έτους παράνομα.<br /><br />Αρχικά το αδιέξοδο αντιμετώπισε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έξη ημέρες μετά το κλείσιμο του εργοστασίου κατ εντολή της Ν. Α. Βοιωτίας, δικαίωσε την προσφυγή της επιχείρησης και διέταξε την αναστολή της εκτέλεσής της για 40 ημέρες. Παράλληλα διέταξε την πραγματοποίηση αυτοψίας στη μονάδα για να διαπιστωθεί τυχόν μόλυνση του Ασωπού Ποταμού, όπως επίσης και να αποφανθούν οι αρχές επί των αιτημάτων της εταιρείας. Όμως, εδώ είναι το περίεργο και το εξωφρενικό, τίποτε απ’ αυτά δηλαδή τις εντολές του ΣτΕ δεν εκτελέστηκε, οπότε αυτό, με νέα απόφασή του (19/3/2010) διέταξε την έπ’ αόριστον αναστολή εκτέλεσης της απόφασης της Νομαρχίας Βοιωτίας, μέχρι να ικανοποιηθούν οι δύο όροι που τέθηκαν στην αρχική του απόφαση. Έτσι φτάσαμε στις αρχές Ιουνίου με τον φάκελο να βρίσκεται στο γραφείο της κυρίας υπουργού. </p><p>Ποιό είναι το παράδοξο της ιστορία αυτής;<br /><br />Προφανώς, η υποκρισία και η κωλυσιεργία των αρχών, που συνεδριάζουν αργά και σκέπτονται νωχελικά επί θεμάτων τόσο μεγάλης σημασίας ενώ αδιαφορούν ακόμα και για την εκτέλεση των εντολών ενός ανώτατου δικαστηρίου της χώρας όπως το ΣτΕ.<br />Όμως ακόμα ποιο σημαντικό, από πλευράς ουσίας, είναι το μέρος της υπόθεσης που σχετίζεται με την άδεια περιβαλλοντικών επιπτώσεων και γιαυτό χρίζει ειδικής αναφοράς.<br /><br />Ο επιχειρηματίας κ. Μαΐλλης διαβλέποντας την συνεχώς αυξανόμενη ευαισθησία του κοινού και των πολιτικών σε περιβαλλοντικά θέματα – ειδικά για την περιοχή του Ασωπού – ξεκίνησε το 2007 μια στρατηγική μετατροπής των μονάδων παραγωγής της «Μαΐλλης ΑEBΕ» σε «πράσινα εργοστάσια». Τον Μάρτιο του 2007 προσελήφθη η γερμανική εταιρεία URS προκειμένου να πραγματοποιήσει τον περιβαλλοντικό έλεγχο του ομίλου. Η ίδια πρότεινε για την παραγωγική μονάδα των Οινοφύτων τη δημιουργία μιας αντιρρυπαντικής μονάδας διαχείρισης υγρών αποβλήτων μηδενικής απόρριψης.<br />Eπένδυση 4.000.000 Ευρώ.<br /><br />Η διοίκηση της <span style="color:#ff6600;">«Μαΐλλης ΑEBΕ»,</span> παρά το γεγονός ότι η πρόταση της <span style="color:#ff6600;"><strong>URS </strong></span>ήταν εκτός των απαιτήσεων που επιβάλλει η σημερινή περιβαλλοντική νομοθεσία, ενέκρινε τη νέα επένδυση ύψους άνω των 4 εκατομμυρίων Ευρώ.<br /><br />Η νέα αντιρρυπαντική μονάδα μπορεί να ανακυκλώνει 48.000 τόνους υγρών αποβλήτων (παράγοντας περίπου 800 τόνους στερεών αποβλήτων) και ταυτόχρονα να εξοικονομεί 30.000 τόνους νερού ετησίως. Το υπόλοιπο νερό εξατμίζεται σε ειδικούς φούρνους, αφού εξουδετερωθούν χημικά οι βλαβερές ανόργανες ουσίες. Το στερεό απόβλητο που απομένει είναι αδρανές (βάσει μελέτης του <span style="color:#ff6600;"><strong>ΕΜΠ</strong></span>) και το παραλαμβάνει εταιρεία διαχείρισης αποβλήτων.<br /><br />Πρόκειται για μοναδική στην Ευρώπη μονάδα αντιρρυπαντικής τεχνολογίας που λειτουργεί στα Οινόφυτα. Εν τούτοις, αντί οι κρατικοί φορείς να δείξουν ενδιαφέρον και να πάρουν τεχνογνωσία από την συγκεκριμένη μονάδα ώστε να καταστεί ακόμη πιο «πράσινη» η παραγωγική διαδικασία των άλλων εταιρειών της περιοχής του Ασωπού αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, αδιαφορούν επιδεικτικά ενώ επιπλέον καταγίνονται με το τύπο και όχι την ουσία της αντιρύπανσης που αποτελεί την καρδιά της όποιας περιβαλλοντικής συνείδησης.<br /><br />Τα όσα τραγελαφικά παρατέθηκαν αποτελούν ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πόσο υποκριτική είναι η επιδεικνυόμενη ευαισθησία από τους αρμόδιους φορείς στο πρόβλημα της ρύπανσης του Ασωπού.<br /><br />Οι όποιοι ιθύνοντες, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών, παρά τις επιδειξιακές κορώνες, δείγματα ενός άκαρπου και ξεπερασμένου πολιτικαντισμού, περιορίζονται τελικά στην εκμετάλλευση του θέματος με αυστηρά ιδιοτελή και κομματικά κριτήρια. </p><p>Οι επανειλημμένες επισκέψεις εκπροσώπων όλων των κομμάτων και η όψιμη εμπλοκή της κυρίας Μπιρμίλη δεν φαίνεται να διαφοροποιούν το απαράδεκτο της υπάρχουσας κατάστασης. Ένα τέτοιο θέμα θα έπρεπε να είχε ήδη αποτελέσει στοιχείο μελέτης και αντιγραφής για πολλές άλλες περιοχές της χώρας όπου όχι μόνο δεν υπάρχουν μονάδες αντιρύπανσης με την τεχνολογία της URS αλλά ούτε άλλες υποδεέστερης τεχνολογίας.<br />Αντίθετα εκείνο που επικρατεί είναι η προσποίηση και ένα δήθεν περιβαλλοντικό ενδιαφέρον ώστε να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις ότι κάποιοι αγρυπνούν για να μας προστατέψουν...<br /><br />Δυστυχώς το περιβάλλον στη χώρα μας είναι ο καθρέπτης της προσωπικότητας και του πολιτισμού μας.<br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">Το να απορούμε με αυτό που βλέπουμε είναι τουλάχιστον περίεργο αλλά το να παραπονούμαστε ότι γιαυτό φταιει κάποιος άλλος είναι από φαιδρό έως και επικίνδυνο... </span></strong></p>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-63088130301776294762010-06-25T18:24:00.002+03:002010-06-25T18:31:10.599+03:00Παύση πληρωμών!!! (Συνέχεια...)<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 25η Ιουνίου 2010)<br /></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Τ</span>ην προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή το προκλητικό κείμενο ενός εντύπου με τίτλο <span style="color:#ff6600;">«Όχι στη Νέα κατοχή»</span> υπονοώντας τις μειωμένες δυνατότητες ελεύθερης διαχείρισης του Ελληνικού ελλείμματος από τους δανειστές μας, ξεκίνησα μια σύντομη διαδρομή στο τι θα σήμαινε η άρνησή μας να είμαστε συνεπείς στο μνημόνιο που υπογράφτηκε και που αποσκοπούσε στην ομαλή κατά το δυνατόν έξοδο της χώρας από την δεινή κατάσταση που βρέθηκε...<br /><br />Θεώρησα και θεωρώ σε αυτή την ανάλυση ότι τα όσα λέγονται επιβάλλονται συχνά από πολιτικές επιδιώξεις και ιδιοτελή συμφέροντα που υποστηρίζονται και υποστηρίζουν κομματικούς μηχανισμούς.<br /><br />Τα κόμματα είναι από τη φύση τους ιδιοτελή με την ιδιοτέλειά τους να αυξάνει όσο περισσότερο απέχουν από την εξουσία, γεγονός που τα αναγκάζει να βαφτίζουν το κρέας, ψάρι.<br /><br />Η τακτική αυτή, της αντιστροφής εννοιών, έχει τελευταία βρει συμμάχους έναν σημαντικό αριθμό επιστημόνων που εις το όνομα ενός αμετάκλητου δογματισμού υποτάσσουν την ελευθερία της γνώσης και της αναλυτικής σκέψης στις ανάγκες του όποιου μηχανισμού παρέχει ασφάλεια στους δύσκολους καιρούς που περνάμε...<br /><br />Θεωρώ επομένως ότι στους τομείς που θα βλαφτούν καίρια, σε περίπτωση άρνησης ή παύσης πληρωμών όπως αυτή η μερίδα συμφερόντων υποστηρίζει, θα είναι εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων, οι καταθέσεις και η κάθε δυνατότητα άμεσου δανεισμού που θα τόνωνε την επιχειρηματικότητα και θα χάραζε την ελπίδα...<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><span style="font-size:130%;">Επιχειρηματικότητα.</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Α</span>ναλυτικότερα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελληνικών επιχειρήσεων, είναι ως επί το πλείστον εισαγωγικές και εφόσον υπάρξει παύση πληρωμών, θα κλείσουν λόγω αυξημένου προβλήματος ρευστότητας αλλά και της μειωμένης ζήτησης.<br /><br />Η παύση πληρωμών θα επιβάλει αυτόματα υψηλούς δασμούς στα εισαγόμενα είδη διότι δεν θα έχουμε την ευχέρεια να καλύπτουμε διαφορετικά το εμπορικό μας έλλειμμα που παρά την αναμενόμενη μείωσή του θα απαιτεί ακόμα δραστικότερη μείωση. Θυμίζω ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο φόρος «πολυτελείας» σε αγαθά όπως οι έγχρωμες CRT τηλεοράσεις ξεπερνούσε το 120%! Έκτοτε συνηθίσαμε να ζούμε με τα καταναλωτικά αγαθά και σήμερα δεν υπάρχει σπίτι, ακόμα και μεταξύ των πτωχότερων, χωρίς τις βασικές συσκευές υποβοήθησης του νοικοκυριού και της διασκέδασης (λευκές ηλεκτρικές συσκευές, συστήματα ήχου και λοιπά gadgets όπως τα απειράριθμα μοντέλα κινητών τηλεφώνων)<br /><br />Οι εξαγωγικές αντιθέτως επιχειρήσεις θα τα πάνε καλύτερα εφ’όσον τα εξαγόμενα προϊόντα τους θα γίνουν ανταγωνιστικά, όχι λόγω φτήνιας αλλά ποιότητας διότι την φτήνια θα τη δίνουν και οι ανταγωνίστριες Βαλκανικές χώρες.<br /><br />Η οικοδομή όμως θα παγώσει και οι εξαρτώμενες επιχειρήσεις θα καταρρεύσουν διότι τα δάνεια με ψηλά επιτόκια θα αφαιρούν κάθε προοπτική αποπληρωμής ενώ παράλληλα δεν θα χρειάζονται κατοικίες, με τους ξένους εργάτες να έχουν αποχωρήσει και τον πληθυσμό να βαίνει μειούμενος λόγω ανέχειας και αυξανόμενου δημογραφικού. Να θυμίσω ότι η μεγάλη άνθηση της οικοδομής την περίοδο της δικτατορίας, όταν ο πλούτος ήταν περιορισμένος, είχε εντελώς διαφορετικά ποιοτικά στοιχεία. Εχρηματοδοτείτο χάριν της μικρής συναλλακτικότητας σε χρήμα που απαιτούσε το σύστημα της αντιπαροχής, τα μετρητά δηλαδή που άλλαζαν χέρια ήταν πολύ λίγα λόγω της ιδιομορφίας της ανταλλαγής (Bartering) και οι οικονομίες των νοικοκυριών αναλογικά μεγαλύτερες λόγω της ανασφάλειας που επικρατούσε. Σήμερα οι καταθέσεις έχουν καταρρεύσει πλην εξαιρέσεων λόγω του ότι προηγήθηκε περίοδος υπερβολικής πιστωτικής επέκτασης αφήνοντας στις θέσεις των καταθέσεων τρύπες ρευστότητας. Άρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επαναληφθεί το «θαύμα» για το οποίο επαίρετο η χούντα ή ακόμα και η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Η </span>αναγκαστική εσωστρέφεια θα έχει και τα καλά της. Θα δημιουργήσει συνθήκες «άνθησης» νέων επιχειρήσεων που θα απευθύνονται κυρίως στην εσωτερική κατανάλωση. Θα επανέλθουν αρκετές βιοτεχνίες που θα στηθούν με μηδαμινά κεφάλαια και θα παράγουν προϊόντα που σήμερα εισάγονται.<br /><br />Σε κάποιες περιπτώσεις ο εξαναγκασμός στην εσωστρέφεια θα έχει δημιουργικά χαρακτηριστικά και έτσι θα δούμε να αναπτύσσονται ξανά στην Ελλάδα τεχνολογικοί τομείς που θα έχουν συνεργούς την γνώση με το χαμηλά μισθολόγια.<br /><br />Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η γεωργία θα επιστρέψει σε τομείς που δεν στηρίζονται μόνο στις επιδοτήσεις αν και αυτοί οι τομείς είναι λιγοστοί μιας και μέχρι σήμερα οι τυφλές επιδοτήσεις και τα πάμφθηνα εργατικά των ξένων είχαν δώσει στην αγροτική κερδοσκοπία ότι θα μπορούσε να λάβει ερήμην των αναγκών του Ελληνικού λαού όπως το κακής ποιότητας βαμβάκι παραγόμενο με τερατώδη σπάταλη νερού σε ξερικά χωράφια.<br /><br />Παράλληλα όμως θα επανακάμψουν τα φασονάδικα για τους ξένους όπως ακριβώς συμβαίνει στη Νότια Ιταλία που παράγει για όλη την Ευρώπη από εργάτες που ζουν μαζικά σε συνθήκες σκληρές, όχι πολύ διαφορετικές εκείνων των μέσων του 19ου αιώνα στην βιομηχανική Αγγλία.<br /><br />Επομένως, εκτός εξαιρέσεων, η δραματική υποβάθμιση από την αναγκαστική εσωστρέφεια που θα φέρει η παύση πληρωμών θα μετατρέψει τις κατακτήσεις της αριστεράς (όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται...) σε κατακτήσεις δουλείας... και θα είναι αυτοί που θα επωμιστούν την βασική ευθύνη για την τραγική κατάληξη μιας χώρας που σήμερα μπορεί να έχει γονατίσει αλλά μάχεται...<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Ο</span>ι προτάσεις των επιστημόνων της αριστεράς θα φέρουν την οριζοντίωση των δεικτών με τις όποιες προοπτικές ανάκαμψης να εκτείνονται πέραν της δεκαετίας ακόμα και με τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις. Μας υπόσχονται καλλίτερες μέρες για να μας προσφέρουν εκείνες που έφεραν τον Σπάρτακο στα τείχη της Ρώμης.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Ξένες επενδύσεις<br /></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Ο</span>ι επενδύσεις θα πάρουν χρόνο για να επιστρέψουν διότι ο επενδυτής δεν κοιτά μόνο την φτήνια των εργατικών χεριών αλλά και το θεσμικό και φορολογικό πλαίσιο που θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί αντί να εμβαλωθεί όπως παραμένει η σημερινή τακτική. Αυτό θα συμβεί μόνο αν η γραφειοκρατία αντιμετωπιστεί ριζικά και όχι με ευχολόγια.<br /><br />Η γραφειοκρατία όμως δεν διαιωνίζεται χάριν και μόνο της ανάγκης συναλλαγής με την εκάστοτε εξουσία.<br /><br />Όταν ένας ολόκληρος λαός αποδέχεται το φακελάκι ως επιβράβευση των παρεχόμενων υπηρεσιών που λαμβάνει δεν αλλοιώνει με την ανοχή του το ήθος εκείνων που μας διοικούν αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Όλοι έχουμε ευθύνη.<br /><br />Όταν τα συνδικάτα προτείνουν τα στελέχη τους σε κομματικούς θώκους τότε δεν αγωνιούν για το καλό του εργάτη αλλά για το συμφέρον της κομματολάγνου ελίτ που τα διοικεί.<br /><br />Όταν υπάρχουν εισαγγελικές έρευνες που αποδεικνύουν ότι στελέχη του ΟΛΠ και του ΟΣΕ ελάμβαναν επί συναπτά έτη αμοιβές για ψεύτικες υπερωρίες κλέβοντας το Ελληνικό κράτος και δεν κινείται κανείς εναντίων τους δεν πρόκειται για ενδιαφέρον στον εργάτη αλλά για εκείνο της κομματικής ελίτ που μοιράζεται στο σκοτάδι το προϊόν της παρανομίας.<br /><br />Αυτά ως φαινόμενα κοινωνικής σήψης δεν θα αλλάξουν ούτε θα μετριαστούν με την παύση πληρωμών αλλά αντίθετα θα βρουν μιμητές διότι η ένδεια θα αυξήσει τις πιέσεις για συναλλαγή και διαφθορά.<br /><br />Η εργατική τάξη δεν γίνεται επομένως καθόλου προφανές πως θα αποκτήσει εργασιακό ήθος και προσήλωση που θα ανταγωνίζεται εκείνη των γειτόνων μας. Η ένδεια και η εξαθλίωση από την καταβαράθρωση των αμοιβών που θα ακολουθήσει την παύση πληρωμών, δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο ταξικής αναβάθμισης ούτε καν σε εκείνους που επί τριακονταετία αύξαναν συστηματικά τις προοπτικές τους. Η ζωή δεν θα τραβήξει καμία ανηφόρα και ο διθυραμβικός επαναστατικός ενθουσιασμός του Μίκη Θεοδωράκη θα μείνει κενός ουσίας και ελπίδας.<br /><br />Η ζωή θα πάει στην κατηφόρα και θα βρεθεί μακριά από κάθε ανηφόρα...<br /><br />Παραδείγματα αυτής της εσωστρέφειας βλέπουμε επί δεκαετίες σε χώρες όπως το Ιράν. Εκεί ο δογματισμός και η αποξένωση από τις πραγματικές αξίες της ζωής χάριν στις εμμονές ενός Θεοκρατικού καθεστώτος έφεραν τη χώρα σε μια κατάσταση εξομάλυνσης προς τα κάτω δηλαδή ισονομίας και ισοκατανομής στην φτώχεια... Ίσως πείτε ότι τουλάχιστον πέτυχαν την πολυπόθητη κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από την φτώχεια... Αν αυτή είναι η επιδίωξη του πολιτικού δογματισμού των αριστερών επιχειρηματιών που υιοθετούν την παύση πληρωμών τότε ας την δοκιμάσουν αυτοί οι λίγοι αναμεταξύ τους... Εμείς, οι άλλοι, οι πολύ περισσότεροι, δεν χρωστάμε για κανένα λόγο ένα τέτοιον υποβιβασμό των ελπίδων και των προοπτικών μας...<br /><br />Ήδη στο Ιράν και πολύ περισσότερο στην Κούβα διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης των εκεί καθεστώτων με τις εξελίξεις που θα επακολουθήσουν να είναι καταλυτικές για τις απολυταρχικές και αυτόκλητες διοικήσεις τους. Οι άνθρωποι μέσα από τη χαρά που θα τους προσφέρει η ελπίδα της ελευθερίας, χωρίς την υποστήριξη των διεφθαρμένων μηχανισμών που τους καταπιέζουν, θα οδηγήσουν ξανά τις χώρες αυτές σε πρωτόγνωρα επίπεδα προόδου, ευμάρειας και κοινωνικής δικαιοσύνης.<br /><br />Αναμφίβολα μέσα σε ένα κυκεώνα ανταγωνιστικής φτώχειας και ένδειας θα προκύψουν επενδυτικές ευκαιρίες. Μόνο που οι επενδυτές αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά του επενδυτικού περιβάλλοντος και τα εκμεταλλεύονται τόσο περισσότερο όσο αυτά αποκαλύπτουν αδυναμίες. Η φτώχεια φέρνει χαμηλότερους μισθούς αλλά και χαμηλότερες προοπτικές. Εάν η COSCO ανέλαβε ήδη να διαχειριστεί δυο προβλήτες στον Πειραιά με ένα ανταγωνιστικό μίσθωμα αύριο τα νέα μισθώματα θα είναι πολύ ευτελέστερα και εμείς ποιο αδύναμοι να τα αρνηθούμε... διότι θα τα έχουμε απόλυτη ανάγκη.<br /><br />Επιπλέον, κανένας επενδυτής δεν μένει σε μια χώρα όπου έχουν προηγηθεί κρατικοποιήσεις. Στην Βραζιλία μπορεί να μπήκαν πολλοί ξένοι επενδυτές που αγόρασαν σχεδόν ότι θα μπορούσε να αγοραστεί αλλά σε μια χώρα που προμήνυε λόγω μεγέθους μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης και συνεπακόλουθα ωφελημάτων για τους επενδύοντες. Στην Ελλάδα ποιος τομέας παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να προσφέρει τέτοιες δυνατότητες εκτός από τον τουριστικό. Ναι σε αυτόν μπορούσαμε να διατηρούμε κάποια ελπίδα αλλά θα είναι αρκετή; Πως θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε από εκείνα που θα ρίχνουν οι συνδαιτυμόνες του γλεντιού στο πάτωμα. Όσο πλούσιο και αν είναι το τραπέζι των τουριστικών εταιρειών (Tour Operators) τα κόκαλα που θα πέφτουν θα παραμένουν κόκαλα...<br /><br />Οι σοβαρές επενδύσεις απαιτούν φερεγγυότητα και σταθερότητα. Μια χώρα που έγραψε στα υποδήματά της τις συμφωνίες που η ίδια υπέγραψε δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει φερεγγυότητα για πολλά, πολλά χρόνια ούτε ελπίδα για επενδύσεις παρά μόνο υπό συνθήκες νεοδουλείας. Φαίνεται ότι το Σπαρτακιακό εγχείρημα δίνει ακόμα ελπίδες σε όσους φρόντισαν να υιοθετήσουν ακόμα και το όνομά του για την πολιτική ανορθοδοξία που πρεσβεύουν...<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">Οι γειτονικοί συσχετισμοί και οι γεωπολιτικές επιδιώξεις.<br /><br /></span><span style="color:#ff6600;">Χ</span></span>ωρίς καμία αμφιβολία η παύση πληρωμών, που έτσι και αλλιώς είναι ανέφικτη βάσει του υπογεγραμμένου μνημονίου, θα μας φέρει σε ισοδυναμία με τις βόρειες βαλκανικές χώρες και σε απόλυτη μειονεξία απέναντι στην Τουρκία.<br /><br />Η αφερεγγυότητα μας δεν θα τρομάξει μόνο τους δανειστές μας και τους εν δυνάμει επενδυτές αλλά θα οδηγήσει σε πολύ ποιο επικίνδυνες καταστάσεις.<br /><br />Θα αναθαρρέψει τις γεωπολιτικές βλέψεις των ανατολικών μας γειτόνων ενώ εμείς θα έχουμε εγκαταλείψει το πλοίο της ΕΕ νομισματικά αλλά και πολιτικά ώστε να προσβλέπουμε σε όποια βοήθεια.<br /><br />Θα βρεθούμε μόνοι στις ορέξεις των ισχυρών πλέον γειτόνων μας και στις παθογένειες μιας εσωτερικής πολιτικής μερίδας που συνεισέφερε πολλά στο Μικρασιατικό όνειδος.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Η ελπίδα<br /></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Η</span> ελπίδα για τη χώρα μας δεν βρίσκεται όπως έγινε προφανές στις εμμονές μερικών ατόμων που αν και λίγοι και επιστημονικοφανείς απεργάζονται το καλό του τόπου.<br /><br />Η ελπίδα θα έλθει από την αυξημένη συνειδητότητα που φέρνει καθημερινά η κρίση στις πόρτες μας. Θα συνειδητοποιήσουμε τότε ότι οι πρακτικές της χάρτινης ευτυχίας και της υποκριτικής διάθεσης που σκέπαζε την καθημερινότητά μας θα είναι αδιέξοδες.<br /><br />Θα συνειδητοποιήσουμε ότι το δημόσιο δεν μπορεί να είναι ο εργατοπατέρας των Ελλήνων και η γραφειοκρατία η κόρη που απαιτεί συνέχεια χαρτζιλίκι. Η συνειδητότητα αυτή θα γεννήσει φρέσκους βλαστούς και μέσα από τα καμένα της κρίσης θα φανούν τα βλαστάρια της ελπίδας.<br /><br />Οι νέοι βλαστοί μπορεί να πάρουν καιρό για να πρασινίσουν το τοπίο και να προσφέρουν την δροσιά τους αλλά η φωτιά (κρίση) θα τους έχει τουλάχιστον απολυμάνει από τις αρρώστιες του παρελθόντος...Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-67468233516152444942010-06-25T18:12:00.003+03:002010-06-25T18:23:03.648+03:00Παύση πληρωμών!!!<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18η Ιουνίου 2010)<br /></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Τ</span>ις προάλλες, σε μια επίσκεψή μου στο Δημαρχείο Κηφισιάς, τράβηξε την προσοχή μου ένα μικρού σχήματος έντυπο με βαθυστόχαστους τίτλους του επιπέδου «Όχι στη Νέα Κατοχή»<br /><br />Από κάτω συνέχιζε με υπότιτλους: <span style="color:#ff6600;">«Έξω το Ευρώ, Έξω από την Ε.Ε., Στάση πληρωμών στο «χρέος», Κρατικοποίηση των Τραπεζών...»<br /></span><br />Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι επρόκειτο για φαινόμενο του καύσωνα που ενέσκηψε μαζί με το σκληρό φετινό καλοκαίρι κάπως πρώιμα...<br /><br />Όμως ρίχνοντας μια ποιο προσεκτική ματιά είδα ότι επρόκειτο για σκεπτικό που υπέγραφαν αρκετοί συμπολίτες μας και μάλιστα προοδευτικοί επιστήμονες αν και αριστεροί...<br /><br />Μα θα πείτε: Oι αριστεροί είναι προοδευτικοί, τι το περίεργο; διότι επιθυμούν διακαώς την ανανέωση του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος που ενέσκηψε και στη χώρα μας και έγινε η αιτία όλων των δεινών...<br /><br />Άρα, όποιος θέλει την ανανέωση και έχει πρόγραμμα και μέθοδο όπως ο κάθε επιστήμονας και επιπλέον είναι αριστερός, έχει τα εχέγγυα να είναι προοδευτικός...<br /><br />Έτσι τουλάχιστον θέλουν να πιστεύουν για τον εαυτό τους οι αριστεροί επιστήμονες και σε μεγάλο βαθμό το έχουν πετύχει διότι έχει καθιερωθεί η έννοια του προοδευτισμού ως συνώνυμη του αριστερισμού ή μάλλον είχε. Eίχε τότε που ο φασισμός είχε διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας με τις παραπλανητικές αναφορές στα δίκαια των εργαζoμένων και η αλλαγή, βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη και ισονομία, ήταν στοιχείο προοδευτισμού.<br /><br />Η κεκτημένη όμως ταχύτητα αποδοχής αυτών των θέσεων και η αδιαφορία στο να αναθεωρούμε έννοιες και δεδομένα που εκφράζονται από αυτές, μας έφεραν στην εποχή της παρανόησης και της κακοχρησίας των όρων ώστε ένας επιστήμονας να διατηρεί δογματικές θέσεις όπως αυτές της αριστεράς και ένας βαμμένος δογματικός να αποκαλείται προοδευτικός.<br /><br />Προοδευτικός όμως σε τι; Στην επαναφορά του κρατικού καπιταλισμού και στην ασυδοσία της κρατικής και ασύδοτης γραφειοκρατίας που κατέστρεψε και τις ελάχιστες ελπίδες του υπαρκτού σοσιαλισμού να επιβιώσει; Γιαυτό τον προοδευτισμό μιλάμε;<br /><br />H μήπως μιλάμε για τον προοδευτισμό που προτείνει: Χαλάστε τα όλα, γκρεμίστε τα όλα, κόψτε κάθε δεσμό με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και επιστρέψτε στο παρελθόν, στην ανέχεια του παρελθόντος, στην φτώχεια και στην ανημποριά ώστε οι πλούσιοι να φτωχύνουν τόσο που η εξομάλυνση των κοινωνικών διαφορών να φέρει επιτέλους την πολυπόθητη κοινωνική δικαιοσύνη...<br /><br />Ω ποια μωρία και ποια υποκρισία αφού άλλες είναι οι ενδόμυχες σκέψεις και οι σκοπιμότητες του επανεμφανισθέντος αριστερίστικου προοδευτισμού που δείχνει να αγαπά μανιωδώς το παρελθόν για να μπορέσει έτσι να κάνει το θαυμαστό άλμα προς το μέλλον...<br /><br />Για να δούμε όμως πόσο εφικτό είναι αυτό το άλμα προτείνω να περιηγηθούμε στο «παρελθόν» που στην προκείμενη περίπτωση είναι συνυφασμένο με την αποδοχή της Χρεοκοπίας ή την Στάση Πληρωμών.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Η</span> Στάση Πληρωμών σημαίνει είτε περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή των χρεών της χώρας προς τρίτους είτε ολοκληρωτική παραγραφή τους με την δικαιολογία του «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...» είτε ακόμα και συνδυασμό τους.<br /><br />Και στις τρεις περιπτώσεις θα διαμορφωθεί χιονόμπαλα επιπτώσεων στην παγκόσμια και την Ελληνική οικονομία που τρέμω και στην σκέψη να την ψελλίσω...<br /><br />Οι Ελληνικές τράπεζες που έχουν επενδύσει στα Ελληνικά ομόλογα μεταξύ 40 και 50 δις Ευρώ θα χρεοκοπήσουν. Εδώ, όλο το πακέτο στήριξης ήταν 28 δις και άρκεσε για να μπαλώσουν χωρίς να επιλύσουν ριζικά το πρόβλημα ρευστότητας που έφερε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.<br /><br />Να σημειωθεί ότι και η πρόσφατη υποβάθμιση των Ελληνικών ομολόγων από την Moody’s θα ήταν εντελώς καταστροφική αν δεν είχε προηγηθεί η απόφαση της ΚΤΕ να κάνει δεκτά τα κρατικά ομόλογα έναντι μετρητών μέχρι το τέλος του 2011.<br /><br />Οι ξένες τράπεζες, οι οποίες κατέχουν τον κύριο όγκο των ομολόγων, θα αντιμετωπίσουν τεράστια πρόσθετα ανοίγματα που λόγω του πολλαπλασιαστικού τρόπου δημιουργίας της τραπεζικής ρευστότητας (διότι ασφαλώς κανείς δεν είναι αφελής για να πιστέψει ότι υπάρχουν όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια ρευστό σε άμεση εμπράγματη αξία) θα είναι καταστροφικά.<br /><br />Θυμίζω ότι όπως δημιουργήθηκε η τεράστια ρευστότητα που οδήγησε σε επίπλαστη ευμάρεια τους κατοίκους της γης την περίοδο 1996 - 2006 έτσι, αλλά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, δημιουργήθηκε και η μαύρη τρύπα που ρούφηξε την υπερβολή. Στη μαύρη αυτή τρύπα χάθηκε περισσότερο από το 90% της αξίας και του πλούτου των γιγάντιων τραπεζών Bank of America και Citibank.<br /><br />Οι τράπεζες όμως είναι ο μοχλός λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αν οι τράπεζες χάσουν την ρευστότητά τους τα κράτη αδυνατούν να δανειστούν όχι για κανένα άλλο λόγο παρά για να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων. Ούτε λόγος να γίνεται για τις όποιες επενδυτικές ανάγκες ή τις ανάγκες ρευστότητας της επιχειρηματικής κοινότητας την οποία οι αριστεροί επιστήμονες επιθυμούν διακαώς να κρατικοποιήσουν.<br /><br />Τους διαφεύγει φαίνεται ότι η κρατικοποίηση δεν αλλάζει τις δομές λειτουργίας του συστήματος όσον αφορά την δημιουργία ρευστότητας, υπεραξίας και πλούτου και αν δεν παράγεται πλούτος για να χρησιμοποιηθεί, έστω με αυστηρά κοινωνικά κριτήρια, τότε όλοι, του επιχειρηματικού κράτους συμπεριλαμβανομένου, θα τρωμε τις σάρκες μας ή άλλως τα ήδη ισχνά αποθεματικά μας μέχρι τελικής εξάντλησής τους.<br /><br />Η έλλειψη ρευστότητας θα οδηγήσει όλα τα συστήματα, και εκείνα με ισχυρή κρατική παρουσία, σε επιθανάτιο ρόγχο. Άλλωστε σε κανένα κομουνιστικό κράτος δεν υπήρξε άρνηση συνεργασίας σε αντικείμενα τραπεζικής με τους καπιταλιστές και αν αυτή δεν υπήρχε, η επιβίωση του υπαρκτού σοσιαλιστικού εγχειρήματος επί 70 χρόνια θα ήταν απολύτως αδύνατη.<br /><br />Άρα, και αν όλα παρέμεναν ίδια, η έλλειψη ρευστότητας των τραπεζών θα ήταν αρκετή για τη διακοπή κάθε δραστηριότητας. Θα επρόκειτο για όλεθρο αντίστοιχο με αυτόν που είδαμε σε ταινίες αναπαράστασης του τι θα συνέβαινε μια μέρα μετά από έναν υποτιθέμενο πυρηνικό όλεθρο... Οι κάτοικοι των πόλεων, δεν θα πέθαιναν μεν από την φωτιά του ωστικού κύματος και την ραδιενέργεια αλλά από την ανέχεια όπως κατά την περίοδο της κατοχικής πείνας.<br /><br />Ακόμα και αν αντιταχτεί το επιχείρημα ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν και θα συνεχίσουν να λειτουργούν με κοινωνικά κριτήρια, το ερώτημα παραμένει ως προς την εξεύρεση ρευστότητας εφόσον η υπάρχουσα θα έχει καταστραφεί και οι εγγυήσεις ή η ασφάλεια από τους μηχανισμούς των διατραπεζικών αγορών δεν θα υπάρχουν.<br /><br />Στην Αργεντινή π.χ. δεν έγινε απόλυτη στάση πληρωμών, αλλά κούρεμα (σμίκρυνση των υφιστάμενων δανειακών υποχρεώσεων) μέσα από ένα νόμισμα που δεν είχε καμία παγκόσμια απήχηση και επομένως δεν μπορούσε να παρασύρει τις τράπεζες δανειστές στον όλεθρο, παρά το ότι ο δανεισμός ήταν σε δολάρια. Η ζημιά σταματούσε εκεί, στην Αργεντινή, και δεν επηρέαζε το δολάριο. Η Ελληνική ζημιά θα επεκταθεί σαν φωτιά σε όλη την Ευρώπη! Αν οι Λατίνοι είχαν ένα ενιαίο νόμισμα και συνέβαινε ότι συνέβη στην Αργεντινή τα αποτελέσματα της κατάρρευσης θα ήταν πολύ ποιο έντονα σε όλη την λατινική Αμερική και κατ’ επέκταση στην Παγκόσμια τραπεζική αγορά.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Α</span>ς δούμε όμως και μια σειρά από άλλες επιπτώσεις φαινομενικά λιγότερο σημαντικές αλλά ικανές, η κάθε μια από μόνη της, να έχουν καταλυτικές επιπτώσεις στην συνέχεια του Ελληνικού κράτους όπως το γνωρίζουμε τα τελευταία τριάντα χρόνια.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;"><strong><span style="color:#ff6600;">Οι καταθέσεις:</span></strong><br /><br /></span><span style="color:#ff6600;">Ο</span></span>ι καταθέσεις των πάντων, θα κοπούν κατά αναλογία με την ισοτιμία της υποτιθέμενης Νέας Δραχμής προς το Ευρώ.<br /><br />Αν αυτή είναι (το πιθανότερο) στο 50% του Ευρώ τότε είτε θα χαθεί η αξία τους κατά 50% αλλά θα λαμβάνουν δραχμικό επιτόκιο πληθωριστικών προδιαγραφών, όπως την δεκαετία 1985 - 1995 (18% - 20% έναντι πληθωρισμού 25%, που έκανε τους καταθέτες να διατηρούν την ψευδαίσθηση του πλουσίου...) είτε, στην καλύτερη περίπτωση, θα αποδίδουν σχεδόν μηδενικό επιτόκιο αλλά θα κρατήσουν την αξία του κεφαλαίου σε Ευρώ.<br /><br />Και τα δυο είναι μη επιθυμητές καταστάσεις σε σχέση με την τρέχουσα ενώ θα διευρυνθεί ξανά η κοινωνική ανισοκατανομή. Οι νέες καταθέσεις εννοείται ότι θα έχουν την δυσμενέστερη τύχη.<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6600;">Δανεισμός:</span><br /></span></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Μ</span>ε την αντιστοιχία της Νέας Δραχμής έναντι του Ευρώ το χρέος ακόμα και αν ακυρωθεί κατά το ήμισυ θα επανέλθει ως οφειλή στο 100% λόγω της απομείωσης των δυνατοτήτων της χώρας να το αποπληρώσει με το πληθωρισμένο του νόμισμα. Ακόμα και οι υπάρχουσες δυνατότητες αποπληρωμής θα οφείλονται στην αποτρόπαιη κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων πέρα της αρχικής απομείωσης κατά 50% της αγοραστικής του δύναμης (σε εισαγόμενα αγαθά) που θα προέλθει από τον πληθωρισμό!!!<br /><br />Δηλαδή ο εργαζόμενος και θα χάσει ακαριαία το 50% της αγοραστικής του δύναμης έναντι του κόσμου των εισαγόμενων αγαθών (δηλαδή σχεδόν όλων) και θα συνεχίσει να την χάνει λόγω υπερπληθωρισμού... (Αυτός ο φόβος του υπερπληθωρισμού είναι που επιβάλει στο ΔΝΤ ελέγχους για την συγκράτησή του ώστε να μη δημιουργείται καταστροφικός στασιμοπληθωρισμός που απαξιώνει τους κόπους επαναφοράς των δανειζόμενων οικονομιών σε τροχιά ανάπτυξης)<br /><br />Άρα η χώρα, εκτός του ότι θα έχει ένα τεράστιο χρέος να αποπληρώσει, εκτός αν καταφύγει σε ολοκληρωτική άρνηση ευθυνών αποπληρωμής, θα βρεθεί σε αδυναμία οποιουδήποτε νέου δανεισμού για την εκπλήρωση λοιπών υποχρεώσεων της ακόμα και ως εγγυήτρια προς τρίτους.<br /><br />Επομένως, η οικονομία θα κλείσει και οι εισαγωγές όλων των αγαθών συμπεριλαμβανομένων και των καυσίμων θα σταματήσουν ή θα περιοριστούν δραματικά. Αν θελήσει κάποιος να βρει αντίστοιχο παράδειγμα στον κόσμο θα αποτύχει. Στην Κούβα π.χ. όταν πέτυχε η επανάσταση που έτσι και αλλιώς έγινε σε συνθήκες σήψης και απαξίωσης της κυβέρνησης Μπατίστα, με την συμμετοχή μερικών εκατοντάδων ανταρτών που δεν έγιναν ποτέ περισσότεροι από λίγες χιλιάδες με την ολοκλήρωση του αγώνα τους (πρόκειται για επιχείρηση επιπέδου μάχης του Ελληνικού εμφυλίου...) στηρίχτηκαν στην Σοβιετική ένωση δηλαδή στην εμπειρία που εξυπηρετούσε τα στρατιωτικοπολιτικά συμφέροντα της υπερδύναμης έναντι των ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Εμάς, στην Ελλαδίτσα ποιος θα μας κάνει τον καλό Σαμαρείτη και για ποια πολιτικοστρατιωτικά συμφέροντα. Ας είναι καλά η δυναμική Τουρκία που θα εξυπηρετήσει αυτά τα συμφέροντα αδιαφορώντας για τη δική μας μοίρα...<br /><br />Δεν είναι ανάγκη βέβαια να τονίσω ότι ο δανεισμός για οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα θα είναι εκτός σκέψης λόγω των υψηλών επιτοκίων που θα είναι αναγκαία για την στήριξη μιας στοιχειώδους ρευστότητας σε όσες τράπεζες θα έχουν επιβιώσει, ακόμα και αν έχουν κρατικοποιηθεί.<br /><br />Το κράτος θα εφαρμόζει πιστά την λογική του πληρώνω εφ’οσον έχω, αντί του πληρώνω και μετά ψάχνω να τα βρω... Οι όποιες κατακτημένες με μακρόχρονους αγώνες ασφαλιστικές εγγυήσεις και εργατικά δικαιώματα θα καταπέσουν πολύ ποιο απότομα από ότι σήμερα που η κατάσταση ελέγχεται λόγω προγραμματισμένης αντιμετώπισης της κρίσης.<br /><br />Οι μισθοί και οι συντάξεις επομένως, ακόμα και αν παραμείνουν ονομαστικά ίδιοι, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις ομαλότητας, θα έχουν την μισή αγοραστική αξία που θα συνεχίζει να μειώνεται εφ’οσον όλα σχεδόν τα αγαθά θα εισάγονται.<br /><br />Συνεχίζεται την επόμενη Παρασκευή.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-56941516919248478042010-06-10T10:43:00.002+03:002010-06-10T10:47:04.393+03:00Χαιρετίσματα στο Σπύρο τον Ελληναρά, όπου και αν είναι...Τις προάλλες έλαβα από ένα καλό φίλο, με έντονη ευαισθησία στα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, το ακόλουθο email.<br /><br />Πρόκειται για μια ιστορία που, όσο και αν φαίνεται υπερβολική, συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα που περισσότερο ή λιγότερο συνετέλεσαν στο να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε σήμερα.<br /><br />Μάλιστα, ο Σπύρος είναι υπαρκτό πρόσωπο αλλά η ύπαρξή του δεν έχει καμία σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όσα κατέφερε αυτός τα κατάφεραν και πολλοί άλλοι αλλοιώνοντας τον κοινωνικό ιστό και το περί δικαίου και ισονομίας αίσθημα ενός ολόκληρου λαού.<br /><br />Άρα η κρίση που μαστίζει τη χώρα δεν ήλθε ξαφνικά ούτε είναι έργο της “Τρόϊκας” όπως συνηθίσαμε να λέμε...<br /><br />Η κρίση που ήλθε για να μείνει θα διαρκέσει τόσο όσο εμείς δεν παύουμε να λειτουργούμε καθ’ εικόνα και ομοίωση του Μπάρμπα Σπύρου του Ελληναρά...<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><em>«Στα μέσα του 1970, με την μεταπολίτευση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του “εθνάρχη” με τα πυκνά και άτσαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα μαζί με τον παχύ σταυρό απ’ τα βαπτίσια του.<br /><br />Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. “Αυτοεξορισμένος” κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κοροΐδα τους Σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνει δήλωση πως το δικό του κάηκε… Κρατική ασφάλεια και κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο Σπύρος με το καινούριο Volvo.<br /><br />Mε το Volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου και κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία, στο τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Τα νοίκιασε σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη του και κάθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωνε με γοργούς ρυθμούς τα πάντα.<br /><br />Στις αρχές του 1980, το σχέδιο των κυβερνώντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια ήταν. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε τυχαία στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια “δεξιές” εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο Πρωθυπουργός με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το Volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με χαμηλωμένα καθίσματα από δερματίνη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κίνημα.<br /><br />Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αν και τα πήγαινε μια χαρά με τους Ευρωπαίους εταίρους. Το σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο” ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρις εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν ‘εξορία’... όχι, όχι Μακρόνησο..., πιο δύσκολη, στην ξενιτιά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. Οπου υπήρχαν Αμερικάνικες και Αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.<br /><br />Ο Ανδρέας λοιπόν, έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα “αλλαγή”, Πακέτα Ντελόρ, λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο Μάλμπορο να εξέχει από την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της “μπέμπας” σε ρόλο κομπολογιού και το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη, πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να “σηκώσει” το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.<br /><br />Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι πίστα, άσπρη κάλτσα, μαύρο λουστρίνι εισαγωγής. Λεφτά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις λαχουρέ γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι - παχύς χρυσός με μια τεράστια πράσινη πέτρα. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πόρνες.<br />Αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν “ενεργός” πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που “κατέβαινε” στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα, πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωριτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στις τσέπες τους κι όλοι ήταν μια χαρά.<br /><br />Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα. Όλα, με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά, κυλάγανε ήρεμα. Άλλωστε, ο διευθυντής του σχολείου είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα.<br />Ο Σπύρος είχε καημό, ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του έκατσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εκδότη και του μεγαλέμπορου... Αργότερα, με ποιους θα γίνονταν οι μπίζνες; Mε αγνώστους; Με τους συμμαθητές του φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.<br /><br />Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου, πήγε δυο χρόνια διακοπές... στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο Μάρκετινγκ. Έμαθε απ’ έξω όλα τα καφέ του Γέηλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμένταρι, ίδια με αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας... Πρωθυπουργός!<br /><br />Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν, “πτυχιούχος”, κι άνοιξε, με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις, διαφημιστική εταιρία. Για ξήγα του μπαμπά επρόκειτο. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε αβέρτα δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000 Ευρώ, οργάνωση εκθέσεως Υπουργείου. Τουρισμού 900.000 Ευρώ, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000 Ευρώ, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 Ευρώ... και πάει λέγοντας.<br />Πουλούσε και υπηρεσίες “Μίντια” στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο..., ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά πάντα με “διαγωνισμό”… διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με επιδοτήσεις για stage) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα αποδείχτηκε ότι ήταν ο αέρας.<br /><br />Χρυσοπληρωμένους και “πετυχημένους” αεριτζήδες έβλεπες παντού. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο Toyota Celica με το αεροδυναμικό μπουρί από πίσω και πήρε μια Cayenne μαύρη, την τούρμπο με τα φιμέ τζάμια. Ήθελε να δημιουργεί εντυπώσεις ενώ ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του φρόντισε τον αριθμό κυκλοφορίας. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, και για αυτό το Cayenne το “έβαλε” στην off shore που είχε ήδη ιδρύσει στην Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για τις περιπετειώδεις νύχτες στο Κολωνάκι, κοντά στου Σημίτη, για να τον χαιρετάνε και οι μπάτσοι της φρουράς.<br /><br />Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί, έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βέβαια, διότι δεν ήταν σύμβουλος, απλά πελάτες τους είχε από τα κονέ του μπαμπά. Ο μπάρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του “δουλεύοντας” το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο σε κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και ούτε πατούσε ποτέ το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο έδινε τηλεφωνικώς τις πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που έφερε απ´ τη Σουηδία για να του θυμίζει την ξενιτιά.<br /><br />Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο του εξοχικό, στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα και κάτι... ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο ενώ έτρωγε και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο για να διαπιστεύει το status του. Και μέσα σε όλα δεν ξέχασε τα σκυλάδικα. Λίγο άλλαξαν οι συνήθειές του από τα σπάταλα και ηρωικά 80ς. Άλλωστε το κόλπο του χρηματιστηρίου του άφησε πολαααααά κέρδη.<br /><br />Συνέχιζε να είναι μέσα σε κομπίνες που φούσκωναν τις ανύπαρκτες ουσιαστικά από πλευράς δραστηριότητας εταιρίες πιο γρήγορα κι από την φαρίνα Γιώτης. Όταν όμως δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία, τσουβαλάτα και έμειναν εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του, δίπλα στο πατρικό του, που δεν είχε προνοήσει το ίδιο και ξέμεινε με τις υποσχέσεις του Σημίτη ότι το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο, τα έχασε όλα και αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Του έστειλε στεφάνι αλλά δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, διότι ήταν σε επιτροπή.<br /><br />Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, πατέρας και γιος μπήκαν στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρριο, Ολυμπιακά Έργα και κατασκευές... ότι μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερνε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος είχε ακόμα και την δική του δάδα για την μεταφορά της φλόγας για 50 ολόκληρα μέτρα... αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν “καμένες” επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την τεράστια πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.<br /><br />Κάπου εκεί έχασα τα ίχνη του μπάρμπα Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν έγκαιρα την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.<br /><br />Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι και ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που του έστησε ο Ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως να τη γλιτώσουνε. Ίσως να αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.<br />Στην Ελλάδα όμως, αν και το 95% κοιμάται ακόμα ήσυχο, νανουρισμένο από τη μέθη της ευμάρειας που μόλις τελείωσε..., αφού φρόντισαν γιαυτό οι πληρωμένοι τελάληδες της δημοσιογραφίας..., παραμένει ένα 5% που αγωνιά διότι αισθάνεται ότι αποτελεί γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλέξανδρου. Το λιγοστό αυτό 5% έχει επίγνωση του που παει η πατρίδα με την συστηματική άρνηση των πολλών, που αφού γλέντησαν μέσα σε μια εικονική ευμάρεια, να δείξουν και το παραμικρό ίχνος αιδού ή μεταμέλειας και να αποδεχτούν τα μέτρα που με αγωνία πασχίζει να εφαρμόσει ο μοιραίος της δυναστείας των Παπανδρέου</em>"</span><br /><br />Καλή σου τύχη μπάρμπα Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά...»<br />Εμείς, οι λίγοι, θα παλέψουμε και, αν η μοίρα μας είναι ίδια με του Πρωθυπουργού, θα πέσουμε όπως τότε στην Πόλη... Άλλωστε μερικές χιλιάδες ήταν στα τείχη της βασιλεύουσας... Οι πολλοί, οι δεκάδες χιλιάδες έκαναν λιτανείες ή περιδιάβαιναν προβάλλοντας τα επιχειρήματα για το μεγαλείο της Τουρκιάς. Ο μέγας Σουλτάνος, ο Μωάμεθ ο Β’ ο πολιορκητής ήταν φίλος... Ε αφού έχρισε Πατριάρχη των υπόδουλων τον Γεννάδιο Σχολάριο τι θα ήταν, εχθρός;Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-29625864682407195892010-06-07T22:21:00.002+03:002010-06-07T22:26:06.266+03:00"Ανεβάζει" στα 290 δολ. τους μισθούς η FoxconnΗ ακόλουθη ενημέρωση (βλέπε <a href="http://www.emea.gr/article/89499/">http://www.emea.gr/article/89499/</a>) έχει τεράστια σημασία....<br /><br />Για σκεφτείτε!!! Σε τόπους εργασίας με χαρακτηριστικά sweat room όπου πριν λίγα χρόνια ο μηνιαίος εργατικός μισθός ήταν λίγα μόνο δολάρια (περίπου 60) και ο ύπνος σε χώρους μαζικής ύπνωσης που μάλλον χοιροτροφία θύμιζαν, σήμερα οι μισθοί ανέβηκαν στα 290 δολάρια.<br /><br />Πρόκειται για συγκλονιστική αλλαγή ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη αύξηση του 70%.<br /><br />Από την άλλη, στην Ελλάδα οι μισθοί κατέβηκαν στα 580 Ευρώ διαμορφώνοντας μια σχέση με την Κίνα της τάξης (σχεδόν, με την πτώση του €) του διπλάσιου.<br /><br />Είναι συγκλονιστικό διότι αυτή η αλλαγή συσχετίσεων δείχνει την ωρίμανση της Κινεζικής οικονομίας.<br /><br />Δείχνει όμως ταυτόχρονα και το κλείσιμο - γεφύρωμα της ανισορροπίας εν είδη συγκοινωνούντων δοχείων που διαμόρφωσε την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική αναταραχή.<br />Να θυμίσω ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ανισορροπία κανένας κερδοσκόπος δεν θα μπορούσε να παίξει το παιχνίδι του όπως και με την Ελλάδα αν δεν ήταν εν αδυναμία.<br /><br />Άρα τα πράγματα δείχνουν ότι η παγκόσμια εξισορρόπηση έρχεται πολύ γρηγορότερα από ότι νομίζαμε.<br /><br />Επί τη ευκαιρία είδατε κανένα μεγαλόσχημο οικονομολόγο της Αμερικής να το τονίζει αυτό; Τα δοκτορά των καθηγητών των ΗΠΑ έχω την εντύπωση πως θα πρέπει να παίρνουν σειρά για τον καταστροφέα εγγράφων..<br /><br />Τι λετε;<br /><br /><span style="color:#3333ff;">"Ανεβάζει" στα 290 δολ. τους μισθούς η Foxconn<br />http://www.emea.gr/article/89499/<br /><br />Δευτέρα, 07 Ιουνίου 2010 07:44<br /><br />Η ταϊβανέζικη Foxconn Technology, η οποία τροφοδοτεί μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες υπολογιστών, όπως οι Dell, Apple, Hewlett - Packard και στην οποία έχουν καταγραφεί μία σειρά από αυτοκτονίες εργαζομένων της στα εργοστάσιά της στο Σενζέν της Κίνας, ανακοίνωσε πως θα αυξήσει κατά 70% τα ημερομίσθια των Κινέζων που απασχολούνται στις εγκαταστάσεις της.<br /><br />Έτσι από την 1η Οκτωβρίου η εταιρεία θα αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων που απασχολούνται στα εργοστάσιά της στο Σενζέν από 1.200 σε 2.000 γιουάν (290 δολάρια), ανακοίνωσε εκπρόσωπος της Foxconn. </span>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-43770954785091768212010-06-06T14:39:00.003+03:002010-06-06T14:49:14.063+03:00Βαμπίρ και κανίβαλοι.<span style="color:#3333ff;">(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 4η Ιουνίου του 2010)</span><br /><br /><span style="color:#ff6600;">«Η επιμήκυνση της ζωής μας θα γίνει μια γοητευτική περιπέτεια μόνο αν μας αγαπούν οι νέοι, μόνο αν έγκαιρα φτάσουμε σ’ένα νέο, δίκαιο συμβόλαιο ανάμεσα στις γενιές»<br /></span><br />Αυτά έγραφε ο <span style="color:#ff6600;">Μιμής Ανδρουλάκης</span> το 2004, ελάχιστα μετά την λήξη των Ολυμπιακών αγώνων υπενθυμίζοντας ότι δεν θα πρέπει να μας συνεπάρει ο ενθουσιασμός της πετυχημένης διεξαγωγής τους διότι δεν έλυσε.<br />κανένα δομικό πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας.<br /><br />Βέβαια το ασφαλιστικό είχε αποτελέσει την καυτή πατάτα επί σειράς κυβερνήσεων από αυτή της ΝΔς, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, μέχρι τις δυο διαδοχικές κυβερνήσεις του Σημίτη.<br /><br />Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή το θέμα ξεχάσθηκε διότι όλα χαρωπά εξελίσσονταν και προβληματισμός δεν υπήρχε...<br /><br />Όμως το ασφαλιστικό παραμένει το σκουλήκι που πλησιάζει την καρδιά του μήλου και αν δεν το προλάβουμε, το μήλο θα πέσει και μαζί του κάθε ελπίδα αντιμετώπισης του ελλείμματος διότι τα δυο θέματα είναι αλληλένδετα.<br /><br />Πρακτικά, πρόκειται για την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος.<br /><br />Η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής σπατάλης, όσο και αν είναι επιβεβλημένη υπό τις παρούσες συνθήκες του υπερελλείμματος, δημιουργεί ένα νέο πρόβλημα, αλλοιώνοντας τις σχέσεις εισφοροληπτικότητας και διανομής που επί πολλά χρόνια τραβούσαν την προσοχή των αναλογιστών, οι οποίοι αγωνιούσαν για το πόσο θα παρέμενε εφικτό να απολαμβάνουμε συντάξεις μετά από μερικά χρόνια.<br /><br />Όσο περιορίζονται οι εργαζόμενοι και κατ επέκταση οι ασφαλιστικές τους εισφορές τόσο μειώνεται η ήδη περιορισμένη δυνατότητα των ασφαλιστικών ταμείων να καλύπτουν τα κενά τους και να είναι συνεπή με την απόδοση των συντάξεων.<br /><br />Θα πείτε ίσως ότι στα πλαίσια της νέας δημοσιονομικής πολιτικής οι συντάξεις περικόπτονται και έτσι το κράτος με την ευρεία έννοια έχει περισσότερα να διαθέσει σε περισσότερους συνταξιούχους.<br /><br />Άλλωστε, με την επέκταση του εργασιακού ορίζοντα ή την ηλικία του εργαζόμενου, πέρα από την οποία θα καταβάλλονται οι συντάξεις, τα χρήματα που έχουν αποταμιευτεί θα αυγαταίνουν και θα φθάσουν.<br /><br />Όμως ο παρατηρητικός αναγνώστης θα πρόσεξε ότι είπα «Τα χρήματα που έχουν αποταμιευτεί» Ποια χρήματα θα ρωτήσει και με το δίκιο του. Το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα έχει την μορφή του «<span style="color:#ff6600;">Pay as you go</span>», ακολουθεί δηλαδή τη λογική του βλέποντας και κάνοντας ή εισπράττοντας και πληρώνοντας!!!<br /><br />Εμείς βέβαια το «<span style="color:#ff6600;">εισπράττοντας και πληρώνοντας</span>» το αντιστρέψαμε σε «<span style="color:#ff6600;">πληρώνοντας και εισπράττοντας</span>» με αποτέλεσμα να κοιτάμε με καθυστέρηση αν έχουμε χρήματα στο ταμείο και όταν δεν έχουμε να ζητάμε από το Υπουργείο οικονομικών να βάλει τη διαφορά...<br /><br />Αυτό είναι το φοβερό Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα που συνδυάζει σε ένα μεγάλο κουβά τις συντάξεις με την υγειονομική περίθαλψη διαμορφώνοντας ένα οργανωτικό και διαχειριστικό έκτρωμα του οποίου καμία ορθολογική αντιμετώπιση δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα.<br /><br />Βέβαια, θα πείτε ότι το ίδιο σύστημα έχει υιοθετήσει και η Γερμανία. Ναι και στη Γερμανία ακολουθείται η παρωχημένη λογική του «<span style="color:#ff6600;">pay as you go</span>» διότι αυτή ταιριάζει στην κουλτούρα των βορειοευρωπαίων που δεν είχαν μέχρι πρόσφατα εμπιστοσύνη στις καπιταλιστικές επενδυτικές συνήθειες.<br /><br />Όσοι μελέτησαν την άνοδο του Χιτλερισμού στην εξουσία θα ξέρουν πολύ καλά ότι μια από τις εμμονές του ήταν η αντικαπιταλισμός. Ο Γερμανός πιστεύει στην σκληρή δουλειά και μέσω αυτής στην βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Δεν ακολούθησε ποτέ, σε ευρεία κλίμακα, τη λογική των επενδύσεων και κερδών από το αυγάτεμα των επενδύσεων σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί σήμερα την πολιτική της κυρίας Merkel έναντι των Γάλλων και ασφαλώς των Άγγλων με τους οποίους τελευταία οι σχέσεις δεν διαφέρουν ουσιαστικά από εκείνες της ψυχροπολεμικής περιόδου...<br /><br />Με άλλα λόγια, οι Γερμανοί έχουν μία διαφορετική κουλτούρα, συντηρητική για τους εθισμένους στα μαγικά του <span style="color:#ff6600;">Χουντίνικου Καπιταλισμού</span>, η οποία όμως τους επιτρέπει ακόμα και σήμερα να εμπορικά πλεονάσματα αντί για ελλείμματα καλύπτοντας έτσι τις αυξανόμενες ασφαλιστικές τους ανάγκες.<br /><br />Όμως και εκεί το δημογραφικό πρόβλημα είναι τεράστιο. Επιπλέον, οι ξένοι εργάτες που συνεισέφεραν στο Γερμανικό Βιομηχανικό θαύμα έφυγαν από τη χώρα και έγιναν αυτόματα καθαροί εκροείς για το σύστημα. Δεν προσφέρουν τίποτα πλέον στη Γερμανική οικονομία με το να απολαμβάνουν μέρος των κόπων τους. Πρόκειται για κατάσταση που θα αντιμετωπίσουμε σε λιγότερο από δυο δεκαετίες και εμείς στην Ελλάδα λόγω των πολυάριθμων αναλογικά Αλβανών και λοιπών εργατών που θα επιστρέφουν μαζικά στις χώρες τους.<br /><br />Τα μέτρα που έχουν παρθεί στην Γερμανία από το 1992 χαρακτηρίζονται από συστηματική αυστηροποίηση που έχει προ πολλού αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης στα επιζητούμενα να εφαρμοστούν και στη χώρα μας επίπεδα ενώ οι συντάξεις υπολείπονται πάντα των μισθών (δεν υπερβαίνουν ποτέ το 70%) και ασφαλώς δεν προσδιορίζονται βάσει του τελικού έτους μισθοδοσίας.<br /><br />Άρα «<span style="color:#ff6600;">Pay as you go</span>» οι Γερμανοί «<span style="color:#ff6600;">Pay as you go</span>» και οι Έλληνες, μόνο που στην Ελλάδα για πολλούς ίσχυσε η Οργουελική θεώρηση στη «<span style="color:#ff6600;">φάρμα των Ζώων</span>» όπου κάποιοι είναι ποιο ίσοι από τους άλλους και επομένως ποιο ευνοημένοι.<br /><br />Εμείς πήραμε το «εισπράττοντας και πληρώνοντας» και το κάναμε «πληρώνοντας και εισπράττοντας» χωρίς έλεγχο ή προοπτική και σαν να μην έφτανε αυτή η επιπολαιότητα, προσθέσαμε το πληρώνοντας βάσει των πολλών (τελευταίο έτος μισθοδοσίας) και εισπράττοντας βάσει των λίγων.<br /><br />Είναι εύλογο επομένως ότι όταν έχεις άγνοια του ποιες ακριβώς είναι οι εισπρακτικές σου δυνατότητες, όταν σε φθείρει η χαώδης κατάσταση των περισσότερων από 100 μέχρι πρότινος ασφαλιστικών ταμείων (που σήμερα είναι 13 με προοπτική να γίνουν 3) δεν μπορείς να έχεις ψευδαισθήσεις για το ότι οδηγείσαι με ταχύτητα σε τοίχο.<br /><br />Και όμως, εν μέσω αυτής της πραγματικής αγωνίας, ανακοινώθηκε μόλις μια νέα αναλογιστική μελέτη η οποία μεταθέτει την κορύφωση του προβλήματος στο 2030.<br /><br />Με έκπληξη άκουσα τα αποτελέσματα αυτής της πολύ πρόσφατης μελέτης και η δυσπιστία μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη από το παρελθόν, ιδιαίτερα όταν άκουσα ότι στοχεύει στο να πείσει τα υπουργεία εργασίας και οικονομικών ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι περισσότερο από υπερβολικά και ασφαλώς αντεργατικά.<br /><br />Έχοντας εκφράσει την δυσπιστία μου στα πολιτικοποιημένα αν όχι και κομματικοποιημένα συμπεράσματα της πρόσφατης μελέτης της ΓΣΕΕ, θα επιστρέψω στην ουσία του προβλήματος.<br /><br />Από την στιγμή που δεν κτίσαμε ένα αποταμιευτικό σύστημα που να λειτουργεί ανεξάρτητα με στόχο την μεγιστοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών εισφορών, στελεχωμένο από έμπειρους διαχειριστές, αντί των κουμπάρων και των πρώην στρατιωτικών, δεν έχουμε ελπίδα να αυξήσουμε ποτέ αυτά που δεν μαζέψαμε και δεν επενδύσαμε... Επενδύσεις με το μαχαίρι στο λαιμό δεν λέγονται επενδύσεις ούτε επιτρέπονται... Τέτοιες επενδύσεις λέγονται αρπαχτές και τα οφέλη της κάθε αρπαχτής καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των ασφαλιστικών ταμείων παρά μόνο με τις τσέπες των Παπαμαρκάκηδων.<br /><br />Ακόμα και η αξία της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ παρότι πιστεύεται το αντίθετο.<br /><br />Αν το ταμείο είναι άδειο η μόνη ελπίδα στηρίζεται στις τρέχουσες ασφαλιστικές εισφορές των νέων που χρηματοδοτούν την υγειονομική περίθαλψη και συνταξιοδότηση των ηλικιωμένων.<br /><br />Και όσο η ανεργία αυξάνεται, οι ξένοι εργάτες φεύγουν και οι μισθοί συρρικνώνονται τόσο λιγότερα είναι αυτά που συγκεντρώνονται για να καλύψουν τις συντάξεις και την περίθαλψη των ηλικιωμένων.<br /><br />Με άλλα λόγια, οι ηλικιωμένοι κρέμονται στην κυριολεξία στις δυνατότητες των νέων να τους συντηρήσουν παρότι στη χώρα μας πιστεύεται το αντίθετο, ότι δηλαδή οι νέοι συντηρούνται από τους ηλικιωμένους μιας και εισέρχονται αργά στο χώρο της εργασίας.<br /><br />Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό;<br /><br />Ως πότε θα υπάρχουν δικαστικοί που θα απολαμβάνουν συντάξεις των 6.000 € και θα διατυμπανίζουν με προκλητική αμετροέπεια ότι τους αξίζουν, ότι τους το οφείλει η κοινωνία και ότι έτσι πρέπει...<br /><br />Ως πότε θα συναντώ διδασκάλους που θα μου εκμυστηρεύονται ότι μόλις πάρουν σύνταξη, η σύνταξή τους θα είναι μεγαλύτερη από τον μισθό τους;<br /><br />Ως πότε οι νέοι θα αναγκάζονται να δουλεύουν για το παρόν εκείνων που σύντομα θα μας αφήσουν και όχι για το δικό τους μέλλον;<br /><br />Αν θελήσουμε να δούμε με απόλυτη ειλικρίνεια το σύστημα που έχουμε θα καταλάβουμε ότι πρόκειται για Αλβανική πυραμίδα...<br /><br />Καμία πυραμίδα όμως δεν έχει μέλλον γιαυτό και κατέρρευσε πρόσφατα η ιδιωτική ασφαλιστική Ασπίς Πρόνοια. Μπορεί να λέγεται ότι ο μεγαλομέτοχος αφαιρούσε κεφάλαια αλλά το βασικό αίτιο της κατάρρευσης ήταν οι εγγυημένες υψηλές αποδόσεις σε σχέση με τις ολοένα μειούμενες εισπράξεις.<br /><br />Ακόμα και αν το Ελληνικό κράτος αποφάσιζε να χρηματοδοτεί αενάως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα το μπορούσε διότι δεν θα είχε ποτέ επαρκή κεφάλαια.<br /><br />Αυτή και μόνον αυτή είναι η αιτία της αυστηρότητας με την οποία θέτουν το πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής τα στελέχη του ΔΝΤ. Δυστυχώς δεν μάθαμε να αντικρίζουμε την αλήθεια κατάματα ούτε μάθαμε να σκεπτόμαστε ορθολογικά. Ότι αγγίζει το προσωπικό μας συμφέρον είναι ταμπού ή εξαιρείται ενώ επικρατεί το συναίσθημα και ο παρορμητικός θυμός σε κάθε τι που αντιτίθεται σε αυτά που θεωρούμε κεκτημένα.<br /><br />Ένα ακόμα από τα προβλήματα του ανορθολογισμού που χαρακτηρίζει το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι και η ανεπάρκεια των χρημάτων που οδηγούνται σε παραγωγικές επενδύσεις και καινοτόμες εφαρμογές από νέους.<br /><br />Όταν οι συντάξεις απορροφούν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό από τα διατιθέμενα χρήματα οι νέοι είτε μένουν άνεργοι είτε χρηματοδοτούμενοι από τους συνταξιούχους για να ξημεροβραδιάζουν στα καφέ. Ακόμα και τότε που βρίσκουν εργασία, αυτή είναι δυσανάλογα κακοπληρωμένη μη επιτρέποντάς τους να στήσουν οικογένεια, να αποκτήσουν παιδιά βελτιώνοντας το δημογραφικό και να γίνουν πραγματικά παραγωγικά άτομα στην κοινωνία.<br />Η ελληνική κοινωνία με αυτό τον τρόπο αφαίρεσε επί σειρά δεκαετιών το παραγωγικό κόκκινο αίμα των νέων και το αντικατέστησε με το σκούρο των Βαμπίρ και των Κανίβαλων, μιας κοινωνίας δηλαδή παρωχημένων αναχωρητών.<br /><br />Το θέμα δεν αντιμετωπίζεται ασφαλώς με το να αφήσουμε τους γέροντες στη τύχη τους και καμία κοινωνία δεν είναι κοινωνία ανθρώπων αν στερεί από τους λιγότερο ικανούς την δυνατότητα μιας ευπρεπούς διαβίωσης.<br /><br />Όμως εκείνο που χρειάζεται είναι να αλλάξει η σχέση μεταξύ εκείνων που ανατέλλουν για τα προσφέρουν τον δυναμισμό της νιότης και εκείνων που δύουν απορροφώντας ότι μπορούν.<br /><br />Δεν είναι δυνατόν να βασιστεί μια κοινωνία στην συντήρηση του αναχωρητισμού.<br /><br />Οι παραγωγικές δυνάμεις είναι με τους νέους. Το ρίσκο της επιχειρηματικότητας επίσης. Η δυνατότητα του να δημιουργούν και να ονειρεύονται το πώς θα ξαναδημιουργήσουν, το ιδιαίτερο στοιχείο τους.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Άρα η γοητευτική περιπέτεια της ζωής θα μείνει πραγματικά γοητευτική, όταν η συμφιλίωση βασισμένη στον ορθολογισμό της φύσης γίνει ξανά ο κανόνας που θα καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τις δομές της πολιτείας.<br /></span>Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-48796681957435142052010-05-28T14:46:00.002+03:002010-05-28T14:57:22.148+03:00Ο Ιδεολογικός δογματισμός...<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκα στην εφημερίδα Κηφισιά την 28η Μαϊου 2010)</span><br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Ό</span>ποτε διαβάζω τις θέσεις κάποιου Μαρξιστή Οικονομολόγου δεν μπορώ να αποφύγω τον παραλληλισμό με την υποκρισία και την ηθική καταβαράθρωση που έφερε στις δυτικές κοινωνίες ο θρησκευτικός δογματισμός.<br /><br />Όπου δόγμα και υπολειμματική ηθική υποβοηθούμενη από κατάφορη διαστρέβλωση της αλήθειας που αντιλαμβάνεται ο νους του μέσου ανθρώπου.<br /><br />Αλλά επειδή ο γράφων δεν αποσκοπεί σε φιλοσοφικές αναζητήσεις παρά στο να παρουσιάσει με παραδείγματα τις λογικές μεθόδευσης που σχεδόν δογματικά επιχειρούν να καθορίσουν την σημερινή κρίση ως αποτρόπαιο έγκλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος ενάντια στην αθώα τάξη των εργαζομένων, θα επιστρέψει σε μερικά από όσα ειπώθηκαν και εντυπωσίασαν, σε πρόσφατο τριήμερο συνέδριο με τίτλο «Μαρξισμός 2010» στην ΑΣΟΕΕ.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Όσο λιγότερα χρήματα δαπανηθούν από το δημόσιο για κοινωνικά προγράμματα τόσο περισσότερα θα διασωθούν για να καταβληθούν για τις επισφαλείς απαιτήσεις τους,</span> ισχυρίζεται ο καθηγητής Μαϊκλ Χάτσον, που έγινε γνωστός για την εναντίωσή του στις προσπάθειες της κυβέρνησης του Προέδρου Μπούς να διοχετεύσει τις ασφαλιστικές εισφορές των μισθωτών στο χρηματιστήριο. Η θέση του Καθηγητή Χάτσον ήταν ότι αυτή η κίνηση θα ήταν απλά προς όφελος των κερδοσκόπων.<br /><br />Όσοι θυμούνται τις αντίστοιχες παρεμβάσεις από τις διοικήσεις των Ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων θα νομίζουν ότι βρήκαν έναν απολογητή ενάντια στη συμφορά που αν είχαμε προσέξει θα είχαμε προλάβει.<br /><br />Εκείνο ασφαλώς που δεν γίνεται φανερό στον επιπόλαιο παρατηρητή είναι το ποιοι τελικά θα οφελούντο από την επένδυση σε μετοχές εισηγμένων εταιρειών στα Αμερικανικά χρηματιστήρια.<br /><br />Το συμπέρασμα του καθηγητή Χάτσον είναι παρόμοιο με το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η τάση για επενδύσεις σε γη έχει σαν μοναδικό κίνητρο τις προμήθειες των κτηματομεσιτών, ότι δηλαδή το 2% είναι τόσο ισχυρό που παρακινεί το 98% να ακολουθήσει τις βουλήσεις του.<br /><br />Το γεγονός ότι η αγορά μετοχών αποβλέπει στην στήριξη των επενδυτικών πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη της υποκείμενης εταιρείας αγνοείται...<br /><br />Το γεγονός ότι ο Bill Gates δημιουργεί λογισμικό για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των χρηστών προσωπικών υπολογιστών και όχι για να κερδίζουν οι μεταπράτες δηλαδή οι χρηματιστές και οι λοιποί μεσάζοντες στην διακίνηση των μετοχών του, αγνοήθηκε.<br /><br />Έμεινε μόνο η κερδοσκοπία, ο δόλος και η κατά του κεφαλαίου εμμονή ώστε να παραμείνει το περίγραμμα, το κέλυφος της Μαρξιστικής χροιάς του λόγου, διότι Μαρξισμός που δεν κατακεραυνώνει το κεφάλαιο δεν είναι Μαρξισμός που να αξίζει το όνομά του...<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Δ</span></strong>εν είναι όμως μόνο η εμμονή στην αντικαπιταλιστική θεώρηση που υποσκάπτει την σοβαρότητα των επιχειρημάτων του καθηγητή Χάτσον που δεν έχασε την ευκαιρία να γίνει ακόμα και σύμβουλος του ναού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Wall Street, αλλά και της Αμερικανικής τράπεζας Chase Manhattan.<br /><br />Το επικίνδυνο σημείο αυτών των θέσεων είναι το να προβάλλεται ως κακή η τοποθέτηση των ασφαλιστικών διαθεσίμων σε μετοχές, λες και υπάρχει εναλλακτικό αντικείμενο τοποθέτησής τους, ιδιαίτερα όταν τα ποσά είναι ιλιγγιώδη για να κάθονται στα σεντούκια των τραπεζών με αποδόσεις της τάξης του 0.5 % -- 1% ενώ οι διαχειριστές τους επιμένουν να πιέζουν για ολοένα υψηλότερες αποδόσεις που θα εξασφαλίσουν γενναιότερες συντάξεις στους δικαιούχους τους.<br /><br />Εκείνο που θέλει να μας πείσει, με αρκετή δόση υποκρισίας, ο κύριος καθηγητής, είναι ότι υπάρχουν ακόμα τρόποι ασφαλούς πολλαπλασιασμού των διαθεσίμων όπως στη βιβλική Καναά, όπου ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα Ψάρια και το Ψωμί για να καλύψουν την πείνα του μεγάλου πλήθους που είχε συρρεύσει να τον ακούσει.<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Υ</span></strong>πάρχει όμως ένα ακόμα ποιο επικίνδυνο σημείο από την αβασάνιστη υιοθέτηση του εκλαϊκευτικού Μαρξισμού σε θέματα χρηματοπιστωτικής ανάλυσης και εφαρμογών για τα οποία δεν φτιάχτηκε διότι δεν αφορούσαν τον Μαρξ οι σημερινοί προβληματισμοί του πως το κεφάλαιο μπορεί να αναγεννηθεί ώστε να προσφέρει σε εύλογο χρονικό διάστημα την οικονομική ευμάρεια που οι λαοί επιθυμούν.<br /><br />Ποιο είναι αυτό το πολύ επικίνδυνο σημείο;<br /><br />Απλά το ότι άλλο είναι οι μετοχές που έχουν ένα απλό υποκείμενο, την επένδυση στην εταιρία που παράγει αγαθά ή υπηρεσίες και άλλο τα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα που έχουν ως υποκείμενο πολύπλοκες και ασυνάρτητες σχέσεις, από τις αυξομειώσεις των νομισμάτων μέχρι τα καιρικά φαινόμενα, τις συμπεριφορές των οποίων εκφράζουν μαθηματικά μοντέλα που ετοιμάζουν νυχθημερόν τα καλύτερα μυαλά του κόσμου, μόνο και μόνο διότι η ικανότητά τους να κερδίσουν στις μάχες του ανταγωνισμού είναι βραχύβια. Σε ελάχιστο χρόνο η γνώση που τα χαρακτηρίζει αποκρυπτογραφείται και αντιγράφεται με την αξία τους να εκπίπτει.<br /><br />Τα προϊόντα όμως αυτά έγιναν η αιτία δημιουργίας του πλούτου που εικονικά ή πραγματικά γεύτηκε η εργατική και η μεσαία τάξη τα τελευταία 30 χρόνια.<br /><br />Αν περιμέναμε να αναπτύξουμε τη διεθνή οικονομία με απλές επενδύσεις σε μετοχικές αξίες ή την άμεση χορήγηση των τραπεζικών διαθεσίμων σε νέους δανειζόμενους θα ήμασταν ακόμα στο αναπτυξιακό περιβάλλον της δεκαετίας του 60 ή έστω του 70 και ασφαλώς φτωχότεροι εφόσον θα ήμασταν πολυπληθέστεροι.<br /><br />Άρα εκείνο που κάνει ο καθηγητής Χάτσον είναι να βάζει στο ίδιο καλάθι οτιδήποτε μέσο ή εργαλείο χρησιμοποιεί το κεφαλαίο για να αναπτυχθεί και επιπλέον να δημιουργεί φόβο που αναγκάζει, όσους είχαν την τάση να ρισκάρουν, διαχέοντας την δική τους παρόρμηρη και ενεργητικότητα στο σύνολο της οικονομίας, να καταλαγιάζουν εξανεμίζοντας κάθε επενδυτική τους διάθεση ή πρωτοβουλία και οδηγώντας έτσι σε συρρίκνωση τους διαθέσιμους χρηματοοικονομικούς πόρους και πηγές πλούτου για όλο τον κόσμο και πρωτίστως για τους φτωχούς, εφόσον αυτοί μπορεί να μην επενδύουν σε χρηματιστηριακά προϊόντα αλλά αναμφίβολα επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα σπίτι για να μείνουν και ένα αυτοκίνητο για να πηγαίνουν στις δουλειές τους.<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><span style="font-size:130%;">Ο </span>καθηγητής Χάτσον μας οδηγεί στο να πιστεύουμε ότι είναι λανθασμένη επιλογή το να τοποθετούμε τα χρήματά μας σε επενδυτικά προϊόντα αλλά δεν μας λέει τίποτα για το πως οι εναλλακτικές τοποθετήσεις μας σε τραπεζικούς λογαριασμούς θα μας εξασφαλίσουν τα αναμενόμενα...<br /></span><br />Έρχεται στη χώρα μας και μας προκαλεί να εναντιωθούμε στις μη εκλεγμένες διοικήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών που έχουν το θράσος να μας επιβάλλουν στυγνά αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά μέτρα με το να θέλουν να πάρουν τα εισοδήματα που ομολογουμένως με κόπο αποκτούμε για να αποκατασταθούν οι δανειστές μας που μας επέτρεψαν στο παρελθόν να ζούμε με εικονική ευμάρεια αναντίστοιχη των παραγωγικών μας δυνατοτήτων.<br /><br />Αντισταθείτε δηλώνοντας άρνηση πληρωμών, κάνετε όπως η Αργεντινή που συμφώνησε να καταβάλει μόνο το 30% των οφειλών της, επιμένει παραμελώντας ηθελημένα να προσθέσει ότι μετά από αυτό το «κούρεμα» το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας συρρικνώθηκε κατά 60%<br /><br />Μας προτείνει να μη δεχτούμε τα τερτίπια της κυρίας Μέρκελ η οποία ερμήνευσε λανθασμένα το άρθρο 122.2 της ευρωπαϊκής συνθήκης, το οποίο επιτρέπει τον δανεισμό σε κυβερνήσεις κάτω από έκτακτες συνθήκες. Μας επισημαίνει ότι θα πρέπει να αρνηθούμε την ερμηνεία με την οποία απαντήθηκε η αγωνία μας για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων διότι το πρόβλημα της Ελλάδος όπως και της Λετονίας δεν είναι προσωρινό αλλά δομικό και μόνιμο...<br /><br />Γιατί ρωτά, να αναγκαστούν οι εργαζόμενοι να καλύψουν την υπεροψία των κερδοσκόπων που σας δάνειζαν χωρίς φραγμούς;<br /><br />Ας πάρουν αυτοί το ρίσκο της επιπόλαιης στάσης τους να σας δανείζουν ανεξέλεγκτα, χάνοντας τα χρήματα που τους χρωστάτε Ας γίνουν έτσι οι επισφάλειές τους βουνό, ας πανε στον αγύριστο και ας μείνετε εσείς οι αθώοι εργαζόμενοι των λαών ελεύθεροι να γελάσετε με τα χάλια των αφελών πιστωτών σας... γιουχάρετέ τους, γιαουρτώστε τους, κράξτε τους... είναι εχθροί σας... οι ταξικοί σας αντίπαλοι και σε ένα πόλεμο κάποιος πρέπει να νικήσει, γιατί να μην είστε εσείς οι νικητές;<br /><br />Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες αλλά τα τελευταία λόγια δεν είναι αυτολεξεί του καθηγητή Χάτσον μιας και ο ρόλος του δεν επιτρέπει τέτοια εκφραστική ελευθεριότητα, αλλά αυτά ακριβώς εννοούσε.<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Μ</span></strong>ε άλλα λόγια ο καθηγητής Χάτσον, σημαντικός σύμβουλος εκείνων που έστησαν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, φορώντας την Μαρξιστική του προβιά, ήλθε στη χώρα μας με το βάρος των περγαμηνών του να μας βροντοφωνάξει:<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Μην πληρώσετε! Μην εκχωρείτε τα δικαιώματά σας στους πιστωτές σας... Βγείτε από το Ευρω «δένοντας» τα χρέη σας σε δραχμές και μετά αφήστε την δραχμή να διολισθήσει μειώνοντας τα χρέη σας... Μαγεία!!!<br /></span><br />Αυτό θα πει μάγος, εξ Αμερικής μιας και οι εξ Ανατολής μάγοι κουβαλούν πλέον τον φόβο του τρομοκράτη και έχασαν την δημοφιλία τους.<br /><br />Οι δυτικοί Μάγοι όμως παραμένουν Μάγοι και μας προτείνουν μέσα από ένα Μαρξιστικό ιδεολογικό πρότυπο να βάλουμε φωτιά στο σπίτι μας, στην Ευρώπη στην οποία γίναμε μέλος καταβάλλοντας πολύ προσπάθεια έστω με αμφισβητούμενη εντιμότητα. Το πετύχαμε όμως και ωφεληθήκαμε τα μάλλα.<br /><br />Οι δυτικοί Μάγοι αδιαφορούν για το ότι η Ευρώπη σήμερα μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε την απερισκεψία μας, απερισκεψία για την οποία δεν είναι υπεύθυνη όσο και αν έκανε πως δεν έβλεπε επί μακρόν τις σπατάλες μας... Σαφώς και δεν είναι η Γερμανία υπεύθυνη για τον υπερκαταναλωτισμό μας που έφτασε στο σημείο να προκαλεί τον κάθε συνετό επισκέπτη από τον βορρά.<br /><br />Αυτή την ευμάρεια όμως, όσο και αν μαγειρέψαμε τα νούμερα της αλήθειας, την χρωστάμε στην Ευρώπη, την χρωστάμε στο Ευρω και τώρα που αποκαλύφτηκε ο δόλος μας, έρχεται ένας Αμερικανός καθηγητής να μας πει να τους προδώσουμε ξανά... Να τους αφήσουμε να φάνε την σκόνη μας, να τους εκβιάσουμε κουρεύοντας τα δανεικά με τη δική μας ψιλή μηχανή.<br /><br />Αφήστε τα κορόιδα να πάρουν το ρίσκο τους... Αφού σας δάνειζαν καλά να πάθουν...<br /><br />Το ότι ένα σημαντικό τμήμα του χρέους έχει αποκτηθεί από Ελληνικές τράπεζες και τις έχει στερήσει, λόγω χαμηλής αξιολόγησης, από πολύτιμη ρευστότητα αγνοείται προκλητικά... Σιγά μη λάβει υπόψη του ένας καθώς πρέπει Μαρξιστής τους κανόνες της Βασιλείας ΙΙ που καθορίζουν την δυνατότητα κάθε χρηματοπιστωτικού ιδρύματος να δανείζει ανάλογα με την ποιότητα των διαθεσίμων του.<br /><br /><span style="color:#ff6600;"><span style="font-size:130%;">Π</span>ρέπει να παραδεχτώ ότι με εκπλήσσει αυτή η Μαρξιστική ανάλυση κάνοντας με να αναρωτηθώ τι θα έλεγε ο ίδιος ο Μαρξ αν ζούσε σήμερα.<br /></span><br />Πολύ φοβάμαι ότι θα έκανε ότι και ο Ιησούς όταν διαπίστωσε ότι οι ντόπιοι έμποροι είχαν μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου, θα έπαιρνε δηλαδή τον βούρδουλα και θα μαστίγωνε αλύπητα τις πλάτες των αχρείων Μαρξιστών εξ Αμερικής που έρχονται τάχα να μας συμβουλέψουν αλλά είναι βέβαιο ότι στην πραγματικότητα συνεχίζουν το δόγμα της αντιευρωπαϊκής λογικής των ΗΠΑ, αυτό που θέλει την ενωμένη Ευρώπη να παραμένει όνειρο.<br /><br />Είναι το δόγμα που εκφράζουν οι πολύχρωμοι και γραφικοί πλέον απόστολοι που σε κάθε ευκαιρία περνούν τον Ατλαντικό για να μας μαγέψουν με τις αλλοπρόσαλλες μίξεις των θεωρημάτων τους.<br /><br />Είναι οι αξιολογητές με το ανήθικο παρελθόν, που παραφυλάνε για να μας καταφέρουν, και μαζί με μας σε ολόκληρη την Ευρώπη, το τελειωτικό κτύπημα.<br /><br />Είναι οι Ρουμπίνιδες που άφησαν την ανατολή για τα λερά αργύρια της δύσης.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34944282.post-32392209924205988222010-05-21T13:48:00.003+03:002010-05-21T14:28:13.650+03:00Οι βολικοί μύθοι για τη βία<span style="color:#3333ff;">(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 21η Μαϊου 2010)</span><br /><br /><span style="color:#660000;">Δεν είναι πολλές οι μέρες από την 5η Μαΐου του 2010, τη μέρα που μερικοί ανεγκέφαλοι νεολαίοι έκαψαν τρεις νέους συνανθρώπους μας που δεν έκαναν τίποτα χειρότερο από το να θέλουν να εργαστούν διότι διαφωνούσαν με την λογική των απεργών...<br /><br />Όσο και αν δεν αρέσει σε αρκετούς, το δικαίωμα στην εργασία είναι όσο ισχυρό και το δικαίωμα στην άρνηση εργασίας ή στην απεργία αρκεί να γνωρίζουν οι απεργοί τα δικαιώματα και τα όρια των αντιδράσεών τους σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα..<br /><br />Αναγνωρίζω ότι τελευταία έχει ανάψει η συζήτηση για το εάν έχουμε πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα και αν αυτό είναι όσο αντιπροσωπευτικό και ευέλικτο απαιτεί η εποχή μας.<br /><br />Προφανώς και έχει ελαττώματα η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Προφανώς και δεν είναι εύκολο ο απλός πολίτης να περάσει τα μηνύματά του στην κορυφή της ηγεσίας και αυτά τα μηνύματα να γίνουν τα θέλω της πολιτείας μέσω νέων νομοθετημάτων και αποφάσεων.<br /><br />Όμως η αντιμετώπιση αυτής της δυσλειτουργίας δεν είναι ούτε η επανάσταση κατά του πολιτεύματος ούτε η βία κατά αθώων πολιτών από τις μειοψηφίες των αντιδρώντων.<br /><br />Στη βία αντιτάσσεται πάντα βία και τελικά όλοι βγαίνουν χαμένοι.<br /><br />Είναι σαν τη μάχη που αφήνει τους αντιμαχόμενους στρατούς διαλυμένους, τους λαούς τους κατεστραμμένους ενώ ανοίγει καταπληκτικές ευκαιρίες στα όρνεα της ευκαιρίας να κατασπαράξουν ανενόχλητα ότι απέμεινε όπως, καλή ώρα, οι κερδοσκόποι που εξαπέλυσαν oι οίκοι ανοχής και διαχείρισης του επενδυτικού πλούτου.<br /><br />Ας μην εκπλαγούν όμως όσοι θεωρούν ότι αυτά τα όρνεα της ευκαιρίας διαχειρίζονται οτιδήποτε διαφορετικό από τις οικονομίες του απλού κοσμάκη, των ασφαλιστικών ταμείων δηλαδή, που αγωνιούν για το πως οι συντάξεις θα παραμείνουν συντάξεις και όχι ελεημοσύνες στο τέλος της ωρίμανσης των ασφαλιστικών εισφορών.<br /><br />Η προκλητική συμπεριφορά των διαχειριστών τους δεν εκφράζει τίποτα περισσότερο από το άγχος για το αν τελικά θα λάβουν την πολυπόθητη και παχυλή αμοιβή που τους αναμένει ως ποσοστό της επιτυχίας τους.<br /><br />Άρα το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση της ρίζας ενός τόσο μεγάλου προβλήματος είναι η βαθύτερη γνώση του τι συμβαίνει και του γιατί συμβαίνει. Εάν ξέρουμε τι κινεί και από που πηγάζει η κερδοσκοπία δεν καίμε τους συμπολίτες μας για να την σταματήσουμε αλλά διαμορφώνουμε του κανόνες που μπορεί να μη εξαφανίσουν το κίνητρο της προσμονής στο κέρδος αλλά θα το ελέγξουν πριν διαμορφωθούν οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις που γνωρίσαμε.<br /><br />Όταν υπάρχουν όρια στην κερδοσκοπία αυτή δεν αποκτά την κρίσιμη μάζα που ευνοεί ανεξέλεγκτες διαδικασίες όπως εκείνες που οδηγούν σε πυρηνική έκρηξη... Τα όρια είναι οι μηχανισμοί ελέγχου που κάνουν τη διαφορά μεταξύ ενός πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και μιας πυρηνικής βόμβας.<br /><br />Δυστυχώς, στις ΗΠΑ, τη χώρα όπου διαμορφώνεται και αναπνέει η σύγχρονη κεφαλαιαγορά, οι μηχανισμοί έλεγχου αφαιρέθηκαν με κυβερνητικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες μόνο και μόνο για να απελευθερωθεί κάθε δυνατότητα αντιμετώπισης της χιονοστιβάδας του εμπορικού ελλείμματος με ταυτόχρονη απόκρυψη της αυξανόμενης αδυναμίας να καλυφθούν οι στρατιωτικές δαπάνες που επέβαλε η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας τους.<br /><br /><strong><span style="font-size:180%;color:#ff6600;">Ε</span></strong>μάς, εδώ στην Ευρώπη, μας πήραν απλά τα απόνερα από τις μανούβρες αυτής της προσπάθειας απελευθέρωσης (deregulation) των αγορών.<br /><br />Εμείς όμως, οι Ευρωπαίοι, είχαμε ήδη πληρώσει το συνολικό κόστος των πολέμων του ΙΡΑΚ και του Αφγανιστάν από τις αρχές του 2008 μέσω των αγορών ευφάνταστων προϊόντων δημιουργικής επενδυτικής με άγνωστο ύψος ενσωματωμένου κινδύνου.<br /><br />Τελικά τα προϊόντα αυτά, αν και δημιουργήματα των λαμπρότερων μαθηματικών μυαλών των Αμερικανικών πανεπιστημίων, αποδείχτηκαν βόμβες ανεξέλεγκτης σχάσης στα χέρια των αγοραστών τους.<br /><br />Και δεν μείναμε μόνο εκεί... Αυτό που ακολούθησε ήταν πολύ ποιο δραματικό αν και παραμένει σε κατάσταση νάρκης με την Ελλάδα να έχει προταθεί ως το ινδικό χοιρίδιο στο σώμα του οποίου εξελίσσονται οι τεχνικές και τα εμβόλια αντιμετώπισης του Αμερικανικού χρηματοπιστωτικού ιού.<br /><br /><strong><span style="font-size:180%;color:#ff6600;">Ό</span></strong>μως οι τεχνικές και τα εμβόλια δεν μπορούν να συμπεριλάβουν και την μέθοδο της καύσης των ζωντανών. Ο Μεσαίωνας των μαγισσών και της δεισιδαιμονίας είναι πίσω μας. Η πολιτικός λαϊκισμός στα όρια του πολιτικού αναλφαβητισμού δεν μπορεί να συμπεριλάβει μεθόδους εξαγνισμού που προκαλούν την φρίκη για να υποστηρίξει την οιαδήποτε θεώρηση και λογική αντιπαλότητας απέναντι στο κατεστημένο που με περισσή αφέλεια εξισώνεται με τις ατυχέστερες εκφράσεις ενός ανεξέλεγκτου καπιταλισμού.<br /><br />Παράλληλα οι τεχνικές και τα εμβόλια δεν μπορούν να περιλάβουν δικαιολογίες από αυτές που μάθαμε να προβάλουμε εμείς οι Έλληνες στην παραμικρή δυσκολία που εμφανίζεται στον δρόμο μας.<br /><br /><span style="font-size:180%;color:#ff6600;"><strong>Δ</strong></span>εν μπορούμε με άλλα λόγια να διαμορφώνουμε βολικούς μύθους που δικαιολογούν τη βία ανεξαρτήτως του στόχου που θέλουμε να πετύχουμε.<br /><br />Όπως αναφέρει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Yale <strong><span style="color:#ff6600;">Στάθης Καλύβας</span></strong> σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή,<br /><br /></span><a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/05/2010_401208"><span style="color:#660000;">http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/05/2010_401208</span></a><span style="color:#660000;"><br /><br />έμεινε έκπληκτος όταν άκουσε τον ανταποκριτή του BBC να περιγράφει το επιχειρούμενο «ντου» στη Βουλή ως απόδειξη του ότι η αντίσταση είναι εγγεγραμμένη στον εθνικό μας ΔΙΑ (ριζικό), ή ότι οι συνέπειες της Τουρκοκρατίας διαμόρφωσαν τον ψυχισμό του Νεοέλληνα που δικαιολογεί βίαιες εκδηλώσεις.<br /><br />Η κυριαρχία τέτοιων μύθων λεει ο καθηγητής<span style="color:#ff6600;"> </span><span style="font-size:130%;color:#ff6600;">Στάθης Καλύβας</span> είναι διπλά προβληματική διότι από τη μία υποκαθιστά την ορθολογική σκέψη εμποδίζοντάς την να δώσει πραγματικές απαντήσεις στα γεγονότα και από την άλλη ενισχύει την παθητικότητα: Αν φταιει η Τουρκοκρατία για το κακό μας ριζικό, γιατί να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι, αναρωτιέται;<br /><br />Ο τραγικός θάνατος των εργαζομένων στην Τράπεζα Marfin, συνεχίζει, λειτούργησε τουλάχιστον ως αφορμή για να ξανασκεφτούμε την στάση της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο πρόβλημα του πολιτικού λαϊκισμού που πολλοί θέλουν να συνοψίζουν στην «αντιεξουσιαστική» βία.<br /><br /><strong><span style="font-size:180%;color:#ff6600;">Ο</span></strong>ι μορφές των μύθων που κατατρέχουν αλλά και διευκολύνουν τους σημερινούς Έλληνες είναι ουσιαστικά τρεις:<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Ο πρώτος μύθος</span></strong> <span style="color:#ff6600;">είναι ότι η αντίσταση είναι στο ΔΙΑ (ριζικό) του Έλληνα</span>. Όμως χωρίς να ειπωθούν πολλά αναδεικνύεται το ανυπόστατο αυτής της βαθιά εμπεδωμένης αντίληψης. Η ευκολία με την οποία επικράτησε το πραξικόπημα του 1967 ακυρώνει τον αντιστασιακό ΔΙΑ της φυλής μας.<br /><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Ο δεύτερος μύθος</span> <span style="color:#ff6600;">είναι ότι η βία αποτελεί αναπόφευκτη έκφραση κοινωνικών αντιδράσεων ή «έκρηξη λαϊκής οργής».</span> Με αυτό τον μύθο οδηγηθήκαμε με περισσή ευκολία στο ότι τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν «εξέγερση» στα όρια του μαζικού κινήματος. Ξέχασαν όμως οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ότι οι εξεγέρσεις λήγουν συνήθως είτε με θρίαμβο είτε με καταστολή και όχι με την εκτόνωση των πρωταγωνιστών τους.<br /><br /><span style="font-size:180%;color:#ff6600;"><strong>Τ</strong></span>α στοιχεία, που επιμένουν να παραβλέπουν όσοι θέλουν τη βία ως έκφραση μαζικής κοινωνικής διαμαρτυρίας, βγάζουν διαφορετικές αλήθειες.<br /><br />Πρόκειται για τη συχνότητα των επεισοδίων και τα χαρακτηριστικά της συμμετοχής σε αυτά.<br />Τα 12 τελευταία χρόνια έγιναν 5.952 εμπρηστικές επιθέσεις από άτομα του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που σημαίνει ότι κάθε χρόνο σημειώνονται περίπου 500 εμπρηστικές επιθέσεις, από τις οποίες περίπου 400 αφορούν εμπρησμούς στη διάρκεια διαδηλώσεων.<br /><br />Παράλληλα, εκτιμάται πως ο ευρύτερος χώρος που παράγει αυτή τη βία υπολογίζεται το πολύ σε 3.000 άτομα, ενώ ο μαχητικός πυρήνας του είναι πολύ μικρότερος.<br /><br />Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με μικρές, οργανωμένες ομάδες και καθόλου με κάποιο μαζικό φαινόμενο.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Το πιο εντυπωσιακό, όμως, και ταυτόχρονα προκλητικό, συνεχίζει ο <strong><span style="font-size:130%;">καθηγητής Στάθης</span></strong> Καλύβας, είναι ότι σε όλο αυτό το διάστημα καταγράφηκαν μόλις 20 καταδικαστικές αποφάσεις για εμπρησμούς!<br /></span><br />Το συμπέρασμα είναι σαφές: ένας που θέλει να κάψει μπορεί κάλλιστα να πορευθεί βάσει του συλλογισμού ότι στατιστικά αποκλείεται να τιμωρηθεί.<br /><br />Αυτή η οιωνοί νομιμοποίηση της βίας καταρρίπτει τον μυθικό συλλογισμό περί «ξεσπάσματος οργής»<br /><br />Επιπλέον, η διαπιστωμένη ατιμωρησία της ανομίας δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι κοινωνικό, αλλά αστυνομικό. Μειοψηφίες ατόμων με καταστροφικές τάσεις πάντα θα υπάρχουν ανεξάρτητα με τα προβαλλόμενα νοήματα των ενεργειών τους. Το θέμα είναι αν επιτρέπεται να εκδηλώνουν αυτές τις καταστροφικές τάσεις ή όχι. Στην Ελλάδα επιτρέπεται να τις εκδηλώνουν.<br /><br /><span style="color:#ff6600;">Η ατιμωρησία θα μπορούσε εύκολα να χρεωθεί στην ανεπάρκεια της Πολιτείας.</span> Υπάρχει, όμως, ένα βαθύτερο ζήτημα που μας οδηγεί στον τρίτο απλουστευτικό μύθο, ότι υπάρχει δηλαδή ξεκάθαρος διαχωρισμός της διαμαρτυρίας σε βίαιη (άρα παράνομη και αθέμιτη) και μη βίαιη (άρα νόμιμη και θεμιτή).<br /><br />Είναι αναμφισβήτητο ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν σε μια διαδήλωση απορρίπτει τη βία. Όμως, αφενός ένα μέρος αυτής της πλειοψηφίας αρνείται να πάρει ξεκάθαρη θέση κατά της βίας, απομονώνοντας τους δράστες – πράγμα που φάνηκε με τραγικό τρόπο στην περίπτωση της "Marfin"– και αφετέρου τίθεται ένα ζήτημα γενικευμένης κοινωνικής ανοχής.<br /><br /><span style="font-size:180%;color:#ff6600;">Τ</span>ις τελευταίες μέρες υπήρξαν κείμενα και δηλώσεις που έφτασαν μέχρι του σημείου έμμεσης δικαιολόγησης των φόνων των τριών τραπεζικών, αποδίδοντας στον εργοδότη ή και στους ίδιους την ευθύνες όπως «δεν τους άφησαν να απεργήσουν», «έπρεπε να σχολάσουν νωρίτερα», «δεν υπήρχαν μέτρα πυρασφάλειας» κ.λπ.<br /><br />Η στάση αυτή μας οδηγεί στον <strong><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">τρίτο μύθο</span></strong> διότι φέρνει στην επιφάνεια ένα βαθύτερο πρόβλημα, ότι η Ελληνική κοινωνία αντιδρά έντονα στη βία μόνον όταν ο θύτης εκπροσωπεί το κράτος διότι πιστεύει ότι το κράτος είναι ένας θεσμός που, αντί να προστατεύει τους πολίτες τους καταδιώκει.<br /><br />Μια τέτοια αντίληψη ευνοεί το κλίμα ατιμωρησίας των μη κρατικών αυτουργών της βίας, και επομένως συμβάλλει στην αύξησή της.<br /><br />Μπορούν να αναζητηθούν οι ιστορικές καταβολές αυτής της νοοτροπίας αλλά οπωσδήποτε όχι στην Τουρκοκρατία.<br /><br />Το παράδοξο είναι, επισημαίνει ο καθηγητής <span style="color:#ff6600;"><strong>Στάθης Καλύβας</strong></span>, ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν το κράτος ως εχθρό επιθυμούν διακαώς την πρόσληψή τους απ’ αυτό.<br /><br />Στη ουσία όμως αυτή η συμπεριφορά δικαιολογεί την εμπεδωμένη παραβατική συμπεριφορά (φοροαποφυγή, επικίνδυνη οδήγηση, αντιγραφή στο πανεπιστήμιο, μέσο για την εργασιακή ανέλιξη και όχι αξία ή ικανότητα...) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι <span style="color:#ff6600;">αν δεν αλλάξει στάση η Πολιτεία στο θέμα της εφαρμογής των νόμων εγκαταλείποντας κάθε ανοχή στην ανομία, η βία θα πολλαπλασιάζεται και η πιθανότητα να θρηνήσουμε περισσότερα θύματα παραμένει μεγάλη.<br /></span><br />Γι’ αυτά όμως δεν θα φταιει η κρίση ή οι επιταγές του ΔΝΤ αλλά η εμμονή στους μύθους, στις εύκολες δικαιολογίες δηλαδή</span> που καλλιεργούν το υπέδαφος στο οποίο ευδοκιμεί η βία.Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03988665578769337789noreply@blogger.com0