Σκέψεις ενός δημότη για τις επικείμενες δημοτικές* εκλογές…

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 9η Οκτωβριου 2010)

Ένας μήνας έμεινε και αυτός λειψός μέχρι τις επικείμενες δημοτικές εκλογές…

Οι ανταγωνισμοί δίνουν και παίρνουν και το ΕΓΩ και όχι ΕΣΥ έχουν την πρωτοκαθεδρία. Πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται άξιοι για τον ρόλο του υποψήφιου Δημάρχου ευελπιστώντας σε μια θέση ουσιαστικής προβολής στο Καλλικράτειο σύστημα που έρχεται να εξορθολογίσει την σπατάλη και την υπερβολή που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Οι μαρμάρινες πλατείες, δείγμα μιας κιτς νοοτροπίας κομμάτων και πολιτικών παραγόντων που δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ παρά τον τίτλο του εκσυγχρονιστή που υιοθέτησαν άκοπα και προκλητικά, αποτελούν μνημείο μιας εποχής που έφυγε και ίσως να μη γυρίσει ποτέ πια…

Τα δρομάκια και τα παραδρομάκια σε στενοσόκακα που βαφτίζονταν πεζόδρομοι, κόστιζαν κατά δήλωση μερικές φορές το πραγματικό τους κόστος και ενέπαιζαν τους κοινοτικούς ότι τα χρήματά τους παίρνουν αξία, είναι και αυτά παρελθόν.

Οι διορισμοί αφειδώς του κάθε κολλητού για να διαθέσει την κατάλληλη στιγμή τα ψηφαλάκια της επιρροής του υπέρ των ευεργετησάντων, απομακρύνονται ως τακτική εφ’οσον ο ΑΣΕΠ, παρά τις ατέλειές του, είναι πολύ ποιο αντικειμενικός να κρίνει τους κατάλληλους για την κάθε θέση.

Οι σπάταλες έχουν επομένως γίνει απαγορευτικές και η υπεροψία που συνόδευε τους σπάταλους άρχοντες έχει ψαλιδιστεί.

Η Καλλικράτειες πολιτείες δεν θα προσφέρουν βίο ανθόσπαρτο στους δημότες τους και πολύ περισσότερο σε εκείνους που θα τολμήσουν να τους εκπροσωπήσουν στις επικείμενες εκλογές.

Η επιμονή όσων πιστεύουν ότι η αναδιοργάνωση χωρίς χρήματα είναι αδύνατη θα αποδειχτεί φρούδα διότι οι περιορισμένοι προϋπολογισμοί είναι δεδομένοι και με αυτούς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τα επόμενα χρόνια εκτός και βρούμε τρόπους να γίνουμε ανταγωνιστικοί διεθνώς μαζεύοντας πλούτο που τώρα απολαμβάνουν άλλοι. Έτσι είναι ο κόσμος μας… Όταν ο ένας πλουτίζει ο άλλος φτωχαίνει αναλογικά. Κοινωνία πλουσίων δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα ρεαλιστικό κόσμο που υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι. Οι ουτοπίες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.

Με αυτά τα δεδομένα καλούμεθα να κρίνουμε και να αποφασίσουμε ποιους θέλουμε να μας εκπροσωπήσουν και ποιον θα θέλαμε να ηγηθεί αυτών σε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή.

Ως δημότης που αγωνιώ όπως και κάθε άλλος συνειδητοποιημένος πολίτης για το καλό του τόπου μου και την συνεχή βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί μερικά αδρά και ειλικρινή θέλω. Θεωρώντας ότι οι αναγνώστες μου θα βρουν σε αυτά κάποιο ενδιαφέρον τα κοινοποιώ.

Θα επιλέξω για Δήμαρχο αυτόν που…

…θα εκσυγχρονίσει τον νέο εκτεταμένο και Καλλικράτειο δήμο από κάθε άποψη.

Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει μόνο διατήρηση της παράδοσης αλλά και κατανόηση των σημερινών αναγκών.

Η κοινωνία άλλαξε αλλά τα μέσα δυστυχώς ελάχιστα άλλαξαν και οι νοοτροπίες επίσης.

Η κοινωνική μέριμνα για τους δημότες στην Ελλάδα έχει παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα και οι πολίτες είναι διστακτικοί να δώσουν διότι δεν βλέπουν αντιστοίχηση με αυτό που παίρνουν.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να κατανοήσει αυτό ακριβώς και να δώσει στο πρόγραμμά του με σαφήνεια το πως θα εκσυγχρονίσει το Δήμο... Το πως θα εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες του Δήμου... Το πως οι δημοτικοί υπάλληλοι δεν θα είναι έρμαια της συναλλαγής ούτε αποδέκτες κρυφών και άνομων πλεονεκτημάτων.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να αντιληφτεί ότι οι νέοι δημοτικοί υπάλληλοι θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη με την ουσιαστική έννοια του όρου.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να έχει επίγνωση αυτού του ρόλου των υπαλλήλων του, γνωρίζοντας τους κατά το δυνατόν προσωπικά και θεσμοθετώντας συστήματα επιβράβευσης όσων πρωτοστατούν σε έργο και σε ήθος ως δημοτικοί λειτουργοί.

Από τον νέο Δήμαρχο περιμένω να έχει ένα συνειδητοποιημένο όραμα αλλαγής...

Περιμένω να μπορεί να αντιληφτεί τι σημαίνει Καλικράτειος δήμος και πως αυτός θα προσφέρει ενοποιημένες πλέον τις υπηρεσίες του διότι η ενοποίηση δεν εκφράζεται συνολικά από την αριθμητική εφ’οσον σε αυτή το 2+2 δεν κάνει απαραίτητα τέσσερα.

Περιμένω να μπορεί να υλοποιήσει εκτεταμένα προγράμματα μέριμνας για τους πολίτες, που δεν ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες, με συστράτευση πολλών και τις συνέργιες του εθελοντισμού. Το κοινωνικό πρόσωπο του νέου Δήμου δεν θα εκφράζεται πάντα με ανταπόδοση σε χρήμα και αυτό απαιτεί ένα νέο τρόπο σκέψης και μια νέα αντίληψη για τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει πλέον να λάβει ουσιαστικές διαστάσεις, ξεκινώντας από εκείνους που θα έχουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης.

Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να γίνει αναγκαστικά πολιτική θεσμοθετημένων αρωγών που θα επιτρέπουν σε άτομα που έχουν ανάγκη να εργαστούν στα πλαίσια θεσμοθετημένων αλλά ελεύθερων ρόλων. Όντας ελεύθεροι δεν θα είναι υπάλληλοι του δήμου και δεν θα προσλαμβάνονται έναντι ψηφαλακίων.

Ένας από αυτούς τους θεσμοθετημένους ρόλους θα είναι π.χ. οι άδειες πλανόδιων πωλητών όπως του κουλουροπώλη και του παγωτατζή...

Θα δίνονται σε εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη και δεν θα είναι ισόβιες...

Στη γειτονιά μου θα άλλαζα…

... και σε κάθε γειτονιά θα ήθελα πρώτα να ξέρω ποιο είναι το μέλλον της!!!

Η γνώση του που θα βρίσκεται σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια θα επέτρεπε σε κάθε δημότη να έχει και το δικό του πρόγραμμα και τον δικό του σχεδιασμό.

Ο δημότης που αγόρασε κατοικία για να μάθει ότι δίπλα του θα ανοίξει κέντρο διασκέδασης δεν θα είναι χαρούμενος...

Ο δημότης που θα δει τον διπλανό του να κτίζει περίεργα μεγαθήρια που καταστρέφουν τα όνειρά του για ποιότητα ζωής, θα αισθανθεί αηδιασμένος.

Ο δημότης που ανήκει στην τάξη όσων αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη με εγωκεντρικά κριτήρια θα πρέπει να καταλάβει ότι το πράσινο του γείτονα σύντομα θα αντικατασταθεί με τσιμέντο και έναν βλοσυρό και άχαρο τοίχο που θα σκιάζει του ενοίκους της δικής του αναπτυξιακής ουτοπίας.

Άρα οι γειτονιές θα πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα και σταθερότητα.

* Χαρακτήρα ώστε να διαφέρουν και αυτό να τους δίνει το πλεονέκτημα.

* Σταθερότητα με το να ξέρει ο καθείς τι μέλει γενέσθαι.

Η αστικοποίηση όπως την είχαμε μέχρι τώρα στην Ελλάδα έφτασε στο τέλος της.

Ήλθε ο καιρός να γίνουμε και εμείς Ευρώπη κατ’ ουσία και όχι κατ’ όνομα...

Με ενοχλεί στην πόλη μου…

Εκείνο που βασικά με ενοχλεί είναι η αδιαφορία των ίδιων των κατοίκων της πόλης μου...

Πως να έχεις ένα Δήμο που να ενδιαφέρεται για μία πόλη την οποία περιφρονούν οι ίδιοι οι κάτοικοί της;

Προφανώς και θέλω, στα πλαίσια της Καλλικράτειας ενοποίησης, ένα νέο πλάνο πολεοδομικού σχεδιασμού.

Σε αυτό θα αναμένω να υποδειχτούν οι περιοχές με την μελλοντική τους ανάπτυξη και οι όποιες αλλαγές χρήσης γής ώστε οι δημότες να μη πιάνονται στον ύπνο...

Σε αυτό θα πρέπει να δω, ως δημότης, που και πως θα εξυπηρετούμε συγκοινωνιακά είτε από την τοπική συγκοινωνία, που θα αλλάξει δραματικά με την ενοποίηση, είτε από την μελλοντική και εντελώς αναγκαία επέκταση του ΗΣΑΠ αλλά και του ΜΕΤΡΟ.

Προφανώς και θέλω αυξημένη καθαριότητα αλλά καθαριότητα σε σπασμένα και αθλιοποιημένα κρασπεδόρειθρα μοιάζει με ανέκδοτο...

Και τα κρασπεδόρειθρα θα πρέπει επιτέλους να αντικατασταθούν με άλλα σεμνά, οικονομικά και ανθρώπινα ώστε ο κόσμος κινείται χωρίς κινδύνους είτε για περίπατο είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Προφανώς και θέλω πλυμένα μέσα μεταφοράς απορριμμάτων που σήμερα ζέγνουν από την μπόχα. Ακόμα και οι νέες πρωτοποριακές κατασκευές, στο κέντρο του παλαιού Δήμου της Κηφισιάς, ζέγνουν από μπόχα τις ζεστές μέρες.

Θέλω συστηματική φύτευση δημοτικού πρασίνου στους δρόμους για δρόσισμα στους καλοκαιρινούς μήνες και απαλλαγή από την φρικαλέα νοοτροπία της άτεχνης και καταστροφικής υπερκλάδευσης που οδηγεί στην ξήρανση μεγάλου αριθμού δένδρων λόγω του θερμοπληκτικού σοκ των καλοκαιρινών μηνών.

Θέλω συμπερασματικά συνειδητή συνεργασία πολιτών και δημοτικών υπηρεσιών και αυστηροποίηση στην πάταξη της αυθαιρεσίας που έχει καταντήσει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση...

Θα πρότεινα για την πόλη μου…

Η νέα πόλη της Κηφισίας, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης, ο ενοποιημένος πλέον Καλλικράτειος Δήμος της Κηφισιάς θα έχει αυξημένες απαιτήσεις αλλά προσφέρει και πλεονεκτήματα υπέρ ενός ορθολογικού σχεδιασμού μιας σύγχρονης πόλης.

Στα πλεονεκτήματα ανήκει η μείωση των ανταγωνισμών και η συνένωση των προσπαθειών για ένα νέο πολεοδομικό σχεδιασμό που θα περιλαμβάνει αυξημένη συγκοινωνιακή λειτουργικότητα, συνδυασμένους και αυξημένους κοινόχρηστους χώρους για την διευκόλυνση ενοποιημένων προγραμμάτων μέριμνας για τους ηλικιωμένους και την συστηματική και αποτελεσματική άθληση και εκπαίδευση των νέων.

Ο νέος Δήμος θα πρέπει να αποκτήσει δομή σύγχρονης πόλης που δυστυχώς ποτέ δεν είχε διότι δεν σχεδιάστηκε για να έχει...

Η ανάπτυξη ακόμα και περιοχών όπως η Εκάλη ήταν στα όρια του τυχαίου ενώ της Νέας Ερυθραίας στα όρια του τραγικού... με την ανάπτυξη πυκνής δόμησης σε περιοχές που δεν αφήνουν πλέον δυνατότητες για ουσιαστική ποιότητα ζωής.

Ο νέος Δήμος θα πρέπει να οριοθετήσει τα χαρακτηριστικά του στα πλαίσια ενός οργανωμένου Αττικού λεκανοπεδίου στις παρυφές του οποίου βρίσκεται.

Σήμερα είναι αποκλεισμένος από το κέντρο και ασφυκτιά από μια ανεπαρκή οδό προσπέλασης.

Ακόμα και η επέκταση του ΗΣΑΠ δεν θα λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού του.

Απαιτείται συνδυασμένη διπλή χάραξη μέσων σταθερής τροχιάς.

Και ΗΣΑΠ, που γίνεται πλέον Αττικό Μετρό, και ΜΕΤΡΟ που θα καλύψει τις περιοχές από Μαρούσι και Μελίσσια προς Κεφαλάρι, Πολιτεία 1 (πρώην τομέας Κηφισιάς), Πολιτεία 2 (πρώην τομέας Νέας Ερυθραίας) και Εκάλη.

Αν ήμουν Δήμαρχος για μια ημέρα…

...εκείνο που δεν θα έκανα θα ήταν η πλάκα ή το χιούμορ στις πλάτες ενός λαού που στερείται της αίσθησης του χιούμορ όπως ο Ελληνικός.

Εκείνο που θα έκανα θα ήταν ένα λαϊκό δημοψήφισμα για το ποια πόλη θέλουμε μέσα από μια συνοπτική και επιλεγμένη λίστα προτάσεων εκσυγχρονισμού των υπηρεσιών και των μέσων επικοινωνίας με τους δημότες.

Αν έπαιρνα τη συγκατάθεσή τους τότε θα είχα βάλει το πλαίσιο του προγράμματός μου. Θα είχα ξεκινήσει την πορεία μου στον ανοδικό και δύσβατο δρόμο της εξυπηρέτησης των δημοτών μου.

* Ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες μου να μη χρησιμοποιήσω τον σαχλό κατ’εμέ αν και μοδάτο όρο «αυτοδιοικητικές» για τις Δημοτικές εκλογές… Αν η επαναστατικότητα μας περισσεύει ας την διοχετεύσουμε σε πρωτοβουλίες και δράσεις και όχι σε φανφαρόνικές ονομασίες…

Επιτέλους! Ουσιαστική αναμόρφωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 2 Οκτωβρίου 2010)

«Η Ελλάδα βρίσκεται στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση , αλλά στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού της συστήματος».

Μπράβο μας, μπράβο στην χώρα μας που τα καταφέρνει τόσο καλά!!!

«Η Ελλάδα κατατάσσεται 5η όσον αφορά την χρηματοδότηση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ως ποσοστό του ΑΕΠ και 24η όσον αφορά την απόδοση αυτών των επενδύσεων...».

Ακόμα ένα μπράβο μας...

Δυστυχώς τα ειρωνικά μπράβο δεν σταματούν εδώ και πρακτικά δεν έχουν τελειωμό...

Η εκπαίδευση στη χώρα αποδείχτηκε επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες ότι δεν γίνεται για την γνώση αλλά για το θεαθήναι... Κτίζαμε σχολές και παρασχολές σε κάθε πόλη της χώρας όχι για να μάθουν τα παιδιά μας τέχνη και γράμματα αλλά για να αναπτυχθούν οι καφετέριες και οι επιχειρήσεις ενοικίασης φοιτητικών δωματίων.

Χρόνια τώρα κατακλυζόμαστε από την όζουσα ατμόσφαιρα του καταρρέοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος αλλά εμείς επιμένουμε να ασχολούμαστε με το αν είναι ή δεν είναι παιδαγωγικό ή πρακτικό ή αποτελεσματικό το να έχουμε ως βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το 10 που μόλις το καταργήσαμε οδήγησε τα αστέρια του 0.99 σε κάποιες σχολές...

Το ότι υπήρξαν ακόμα και εκπαιδευτικοί που με ύψος καρδιναλίων υπεραμύνθηκαν αυτής της σήψης, έναντι της χαρακτηριζόμενης ως «απολυταρχικής» μεταρρύθμισης της κυρίας Γιαννάκου, εμφανίστηκε ως στοιχείο ενός αναγκαίου εκπαιδευτικού απελευθερωτισμού με μοναδικό όφελος την επαναδραστηριοποίηση εκείνων που ζουν αφαιμάζοντας το εισόδημα των ταλαίπωρων γονιών που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους σπουδάζουν στα επαρχιακά ΤΕΙ.

Το αδιέξοδο του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι παλαιό. Η αρχή έγινε με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1982 με την οποία το νεοεκλεγέν ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ισχυροποιήσει τη λαϊκή βάση που το υποστήριξε με ψευδαισθήσεις πολιτικής φιλελευθεροποίησης που μετεξελίχθηκαν σε πλατφόρμες εκμετάλλευσης των ποιό ακραίων και αντιδημοκρατικών στοιχείων που καθόριζαν ακόμα και το ποιος θα εκλεγεί Πρύτανης.

Η σταθερή και μονότονη απαίτηση για την βελτίωση των τραγελαφικών που συνέβαιναν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είχε περιοριστεί στα ποσά των χρημάτων που διετίθεντο για την παιδεία λες και αν διετίθεντο περισσότερα σε ένα σύστημα φαύλο και αναποτελεσματικό θα βελτιωνόταν η ποιότητα της εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι ούτε έβλεπαν ούτε ήθελαν να αποδεχτούν ότι όταν αυξάνεις τη ροή του νερού για το γέμισμα ενός τρύπιου πιθαριού μπορεί φαινομενικά να το γεμίζεις αλλά σύντομα θα είναι πάλι άδειο.

Δεν ήταν όμως μόνο η αναποτελεσματικότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων με την όλη διαδικασία της προετοιμασίας, της βαθμολόγησης και της επιλογής προβληματικό παρά τις συνεχείς βελτιώσεις που είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια.

Ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπήρχαν σαφώς καλλίτερα και δοκιμασμένα συστήματα εξετάσεων που διευκόλυναν τον κάθε ενδιαφερόμενο να εισέλθει στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανεξαρτήτως ηλικίας, το Ελληνικό σύστημα επέμενε να θεωρεί ως υποψήφιους εκείνους που είχαν μόλις περατώσει τις λυκειακές τους σπουδές.

Το τραγικό έλλειμμα του να μην είναι εφικτή η τριτοβάθμια εκπαίδευση σε άτομα που είχαν ακολουθήσει διαφορικούς δρόμους στην ζωή διαλέγοντας το μεροκάματο πριν αποφασίσουν ότι η ανώτερη μόρφωση τους ήταν αναγκαία, άφηνε την ακαδημαϊκή μας κοινότητα παντελώς αδιάφορη.

Μοναδική δυνατότητα οι ελάχιστες και όχι ασήμαντου κόστους θέσεις στο ανοιχτό πανεπιστήμιο.

Και όμως είχαμε ξεκινήσει από διακηρύξεις ελεύθερης και δωρεάν παρεχόμενης σε όλους παιδείας, μιας παιδείας που επέβαλε τους περισσότερους περιορισμούς μεταξύ των σταδίων περάσματος από εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή σε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή και από επίπεδο σπουδών σε επίπεδο σπουδών, από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Ενώ στη Μεγάλη Βρετανία ένας εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει πρώτα την τεχνική του κατάρτιση και να συνεχίσει σε όλες τις επόμενες βαθμίδες καταλήγοντας στο τέλος με ανώτατες σπουδές και διδακτορική διατριβή στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μια τέτοια πορεία θεωρείται ανέφικτη.

Οι λαϊκίζουσες και αριστερίστικες φωνές που συχνότατα εξελίσσονταν σε ανούσιες και υποκριτικές κραυγές, ουδέποτε εστίασαν σε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα μορφωτικής εξέλιξης του εργαζόμενου Έλληνα. Διακήρυτταν δωρεάν παιδεία αλλά εργάζονταν για μία κομματολάγνα και προσωπιδοφόρο παιδεία, υποχείριο και όργανο των επιδιώξεων τους.

Οι συνεχείς και απίθανης αιτιολόγησης αποχές έκαναν ακόμα ποιο απόμακρο το όνειρο μιας αποτελεσματικής εκπαίδευσης κατάλληλης για τις ανάγκες της σύγχρονης βιοπάλης, διότι ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν το οικονομικό προνόμιο να διάγουν και να φιλοσοφούν άνευ εργασίας.

Όμως η ευθύνη ήταν ακόμα μεγαλύτερη στα κόμματα εξουσίας που επέμεναν να αδιαφορούν για τον εργαζόμενο Έλληνα που αποφάσισε να σπουδάσει όχι με το σύστημα του αιώνιου ή του επανακάμψαντος φοιτητή, αλλά εκείνου που μετά από πολλά χρόνια μεταλυκειακής εργασίας, θέλησε να περάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με συσσωρευμένες εμπειρίες εργασιακής ζωής.

Τα ελλείμματα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και οι ελλείψεις σύγχρονου πνεύματος σε κάθε βαθμίδα και σε κάθε έκφρασή του είναι ασφαλώς τόσα πολλά που οδήγησαν συνδυαστικά στο να καταντήσει στην προσβλητική 118η θέση για την αναποτελεσματικότητά του.

Η αλλαγή ήταν πλέον επιτακτική και τα όσα δεν κατάφερε να κάνει η κυρία Γιαννάκου φαίνεται ότι αποφάσισε μαζί με άλλα σημαντικά να εισάγει η κύρια Διαμαντοπούλου με τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Σε εποχές που το χρήμα είναι περιορισμένο και οι παροχές ανέφικτες η αλλαγή του συστήματος που θα το κάνει συνεκτικότερο, λιγότερο σπάταλο και οπωσδήποτε αποδοτικότερο έρχονται ως μάννα εξ ουρανού.

Οι έξη βασικές αλλαγές που ανακοινώθηκαν στη συνάντηση των Δελφών, έρχονται ως το πρώτο στάδιο αυτής της μεταρρύθμισης της τόσο αναγκαίας όσο και η ύπαρξη του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ας τις δούμε επομένως συνοπτικά.

1. Νέο μοντέλο διοίκησης σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

Θα συσταθούν περιφερειακά συμβούλια με επιστημονική και κοινωνική συμμετοχή που θα επιφορτιστούν με πολλές από τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας σε θέματα διοίκησης, προϋπολογισμού και στρατηγικού σχεδιασμού των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρόκειται για το προοίμιο που σε συνδυασμό με τις περιφέρειες και την Καλλικράτειο συνένωση θα φέρει την ακαδημαϊκή κοινότητα κοντύτερα στις τοπικές κοινωνίες.

Είναι ένα σύστημα που θα δώσει αίγλη στις τοπικές κοινωνίες που θα ανταγωνίζονται αμιλλώμενες αλλήλους για το καλό της παιδείας.

2. Χρηματοδότηση και αυτοδιαχείριση.

Προτείνεται ανεξάρτητη αρχή χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Τα Πανεπιστήμια για πρώτη φορά θα αυτοδιαχειρίζονται τα οικονομικά τους προσδιορίζοντας αυτά τους εκπαιδευτικούς κύρους που θα τα κάνουν να ξεχωρίσουν και να διακριθούν προσελκύοντας φοιτητές και ερευνητικό έργο.

Η χρηματοδότηση θα είναι σε άμεση σχέση με τον αριθμό των φοιτητών που θα καθορίζουν τα ιδρύματα ενώ η έρευνα θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις τοπικές ανάγκες ώστε το Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής να προσφέρει κατά το δυνατόν ότι η εκεί κοινωνία απαιτεί και όχι η των Πελοποννησίων.

3. Εκπαιδευτικός Καλλικράτης

Θα ξεκινήσει ένα γιγάντιο έργο χωροταξικής και θεματικής αναδιάρθρωσης ώστε να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες σχολές σε διαφορετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Το μέτρο εκτός από εξοικονόμηση πόρων θα διαμορφώσει και θα ενισχύσει την διαφορετικότητα του κάθε ιδρύματος κτίζοντας την ταυτότητά του που θα είναι στοιχείο του ανταγωνιστικού του πλεονεκτήματος.

Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη γενικευθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με στόχο όχι την διαμόρφωση υπερπανεπιστημίων πληθυσμιακά, άλλωστε το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης είναι ήδη εξαιρετικά πληθωρικό, αλλά την διαμόρφωση δυνατοτήτων αριστείας μεγάλης εμβέλειας.

4. Διεθνοποίηση των σπουδών

Προτείνονται διεθνή προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, και σε ξένες γλώσσες, με επιλογή καθηγητών, από εκλεκτορικά σώματα, με διεθνή παρουσία και ανεγνωρισμένο ερευνητικό έργο.

Θα διευκολυνθεί η διατήρηση θέσεων ΔΕΠ ταυτόχρονα σε Ελληνικά και ξένα ιδρύματα. Θα διαμορφωθεί καθεστώς που θα επιτρέπει την ίδρυση εδρών από χορηγούς σε Ελληνικά πανεπιστήμια όπως συμβαίνει στο εξωτερικό και μάλιστα από Έλληνες.

Θα ενθαρρυνθεί με κάθε μέσο η ίδρυση παραρτημάτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων στο εξωτερικό, κατά τα Αγγλοσαξονικά πρότυπα, και η εντατικοποίηση της συμμετοχής των Ελληνικών Πανεπιστημίων σε ευρωπαϊκά προγράμματα εκπαίδευσης.

5. Αξιολόγηση και πιστοποίηση

Θα καθοριστούν κανόνες και διαδικασίες αξιολόγησης και πιστοποίησης των προγραμμάτων σπουδών σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Έμφαση θα τοποθετηθεί στον διεπιστημονικό χαρακτήρα των προγραμμάτων σπουδών σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.

Θα υιοθετηθεί το ευρωπαϊκό σύστημα ECTS με βάσει τις διδακτικές μονάδες ενώ θα οργανωθούν κέντρα αριστείας μέσω συνεργασίας μεταξύ των ιδρυμάτων.

6. Παροχές προς τους φοιτητές

Θα ενισχυθεί η χρήση κουπονιών και δανείων προς τους φοιτητές ενώ τα συγγράμματα θα ψηφιοποιηθούν καθολικά.

Τα κουπόνια θα αποτελούν το κλειδί εισόδου σε όλα τα προηγούμενα από την σίτιση μέχρι και την παροχή των συγγραμμάτων.

Οι παροχές προς τους φοιτητές θα δίνονται από τα ίδια τα ιδρύματα ενώ θα συμμετέχει και ο ιδιωτικός τομέας.

Θα μελετηθεί η εφαρμογή του συστήματος των φοιτητικών δανείων όπως και στο εξωτερικό σε συνεργασία με το τραπεζικό σύστημα.

Βασικό ανανεωτικό στοιχείο θα είναι η αλλαγή του σημερινού εξεταστικού συστήματος που έχει μετατρέψει πολλά από τα πανεπιστήμια σε εξεταστικά κέντρα.

Θα καταργηθεί ο θεσμός των αιώνιων φοιτητών που τόσες προστριβές έφερε ήδη στο πρόσφατο παρελθόν με την ανολοκλήρωτη μεταρρύθμιση της Γιαννάκου ενώ σημαντικές θα είναι οι αλλαγές και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πρακτική εξάσκηση.

Σε γενικές γραμμές η προτεινόμενη αδρά, από την κυρία Διαμαντοπούλου, νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χαρακτηρίζεται από ευρωπαϊκό πνεύμα που θα βγάλει το Ελληνικό τριτοβάθμιο σύστημα από τον απομονωτισμό και την συνεχιζόμενη απαξίωση του.

Μπορεί να υπάρχουν σήμερα λαμπρές εξαιρέσεις που παράγουν έργο υψηλής επιστημονικής στάθμης αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας ορισμένων ατόμων και σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών με στόχο τη διεθνή προβολή της πανεπιστημιακής μας κοινότητας και του έργου της.

Ας ελπίσουμε ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα είναι πραγματική και η 118η θέση της χώρας θα γίνει σύντομα παρελθόν.

Οκτώ μύθοι για την κρίση.

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα Κηφισιά)

Στις 11 του τρέχοντος μήνα, στα πλαίσια των εκδηλώσεων της ΔΕΘ, έγινε μια ενδιαφέρουσα ημερίδα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μεταξύ άλλων εντάχθηκε και η ακολούθησε εισήγηση από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη.

Η εισήγηση με βρίσκει καθ’ολοκληρία σύμφωνο και γιαυτό το λόγο αποφάσισα να την αναδημοσιεύσω με ελάχιστες παρεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν καθόλου το σκεπτικό του εισηγητή της. Η θεματολογία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διότι ανατρέπει εμπεδωμένες θέσεις προσφέροντας τροφή στη σκέψη του κάθε αναγνώστη.

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, τονίζει ο Πάσχος, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε πρώτα γιατί μιλάμε, να απαλλαγούμε δηλαδή, από τους μύθους μας.

Μύθος 1: Η Ελλάδα χρεοκόπησε: Λάθος! Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το Ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος 285 δισ. Ευρώ, μόνο στις ελληνικές τράπεζες. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος για το οποίο γίνεται τόσο συζήτηση.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι χαμηλότερο από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος (ΑΕΠ), η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία, 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370% ενώ η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.

Αυτό αποδεικνύει ότι έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες ενώ αναδεικνύει την ανάγκη να κάνουμε κάτι και άμεσα διότι η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγήσει και σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.

Μύθος 2: Η κρίση είναι οικονομική: Λάθος! Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Ουσιαστικά έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη έρχεται η πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίστηκε τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007, όταν δημιουργήθηκαν οι σχετικοί δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται στους δείκτες ελλειμματικής εμπιστοσύνης.

Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση. To πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στην δικαιοσύνη. O καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ΄ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30.» («Βήμα» 8.8.2010)

Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο όπου παράγεται το 50% του ΑΕΠ, τότε είναι σχεδόν προφανές ότι υποβόσκει κάποια σοβαρή ασθένεια που χρειάζεται μία τυχαία αφορμή για να εκδηλωθεί. Σκεφθείτε - ω μη γένοιτο - μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Θα είναι σαν να χαθεί η Ελλάδα.

Άλλο στοιχείο της ασθένειας που διαμορφώνει την κρίση: Η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του Εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε, στο πάρε-δώσε... στην ανταλλαγή και στην παθογενή συναλλαγή.

Μύθος 3: Η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για την διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, θα βρούμε τα αίτια της Μαρξιστικής θεώρησης της υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επ’ ουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα ενώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή. Εδώ έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους δηλαδή κρίση κρατικού σοσιαλισμού. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ · Το ετήσιο έλλειμμα του ΟΣΕ π.χ. ανέρχεται σε 1,2 δισ.

Δυστυχώς, το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει αρνητικά πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Με αφανείς και εμφανείς επιδοτήσεις δημιουργήθηκαν φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πως σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ εστί αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;

Το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας μας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά του. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί πλέον να δανειστεί, η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το σύστημα έχει παγώσει.

Μύθος 4: Η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι Κεϊνσιανή. Ανοησίες! Η Κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική Κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.

Το αστείο είναι ότι υπέρ της Κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά». Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν, για να κινηθεί το εμπόριο και η Ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», Είναι όμως χαρακτηριστική η μετάλλαξη της Ελληνικής επιχειρηματικότητας με τους Έλληνες επιχειρηματίες να προσβλέπουν και να ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο δανεικών.

Μύθος 5: Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαϊου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες και ολική κατάρρευση του σαθρού μας οικοδομήματος. Εάν χωρίς στάση πληρωμών και χάρη στην παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν το κράτος δεν είχε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Μύθος 6: Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιριών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ, και άλλων «παραγωγικών» φορέων για την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας»; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα, θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. Η λογική κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή τον διοικητή ενός δημόσιου οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος στα χρόνια της επιτήρησης, έχει τελειώσει, διότι το κράτος δεν έχει εύκολα λεφτά. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί με μαχαίρι ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά, δεν υπάρχει η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική «επιχειρηματικότητα». Δεν τρέφω αυταπάτες. Εμείς οι δημοσιογράφοι, λέει ο Πάσχος, που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;

Μύθος 7: Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με την μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιγνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ. υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε Ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: Εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται αν θα πάρετε σύνταξη, από το πως θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;

Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.

Ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαϊου «τους την φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο, είτε από αλλού κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μην φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους Αϊ στο διάολο, κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό · δεν θα δέχονταν ούτε επιταγές, ούτε εγγυητικές) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.

Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την Ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; πως θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;

Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτού που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θα ήταν Θάνατος!!!

Μύθος 8. Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημιά για την χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ότι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148 -150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.

Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της, για το πουλόβερ της Ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών, η Ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη αλλά να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική.

Ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του Γερμανικού - δηλαδή τα διαβόητα spreads γίνονταν μηδενικά - τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης; Θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο, από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν πριν από την κρίση;

Έχουμε άραγε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στην νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών εντύπων, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιό δημόσιο; Το Ελληνικό, που δεν είναι ούτε το πιο δημιουργικό, ούτε το πιο συναρπαστικό στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλακεία.

Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Ο συντηρητισμός δεξιός και αριστερός είναι μια γλυκιά πρόταση, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και του προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δισ. Ευρώ. Ας τους αφήσουμε τουλάχιστον την ελπίδα.

Να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μάς ξελασπώσουν...

Τα ψηφαλάκια του αντιτροϊκανισμού!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18 Σεπτεμβρίου 2010)

Στις μέρες μας, εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών (όπως μοδάτα και ανούσια επεκράτησε αντί των δημοτικών εκλογών...) εντείνεται και μια νέα μόδα, αυτή της αντίδρασης ενάντια στο πρόγραμμα της κακόηχης τρόϊκας...

Πρώτα βαφτίζουμε κακόηχα κάτι που δεν μας αρέσει και μετά το βαράμε σαν ασκί του μποξ για να ξεθυμάνουμε, εφόσον δεν διαθέτουμε εναλλακτικούς τρόπους, όπως θα επέβαλλε η λογική αντί της παρόρμησης, για να το επιτύχουμε.

Στο τέλος, έχουμε την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι κάναμε το καθήκον μας, αντισταθήκαμε δηλαδή στον υποτιθέμενο νέο εχθρό της ελευθερίας μας, που επί χρόνια τύγχανε συνώνυμη με την ασυδοσία, και επιπλέον μας είδαν και μας άκουσαν οι άλλοι...

Όλο το μυστικό αυτής της διαδικασίας κρύβεται στους άλλους, ποιοι είναι οι άλλοι, πως σκέπτονται οι άλλοι και τι θα μπορέσουμε να πετύχουμε εφόσον είδαν και άκουσαν τις παραστάσεις μας.

Όπως στο θέατρο, όσο ποιο έντονη είναι η παράσταση και όσο περισσότερο προκαλείται το συναίσθημα, τόσα περισσότερα είναι και τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης... Όσο το μίσος και η τραγωδία ή το πάθος εντάσσονται στην καθημερινότητά μας τόσο μεγαλύτερο το αποτύπωμα στην μνήμη μας... Οι απλούστερες των εννοιών και των ηθικών κανόνων αν επενδυθούν με την κατάλληλη σκηνή από τον εφευρετικό νου κάποιου θεατρικού συγγραφέα, τόσο εντονότερη απήχηση θα έχουν στο κοινό χωρίς να αγνοείται το ταλέντο του σκηνοθέτη και η δραματουργική ικανότητα του ηθοποιού.

Στο θέατρο, η δύναμη είναι ισομοιρασμένη στη θεματολογία, την ένταση και την πλοκή του έργου σε συνδυασμό με το απροσδόκητο ή το υπερβολικό που πρέπει να συνοδεύονται από ικανή σκηνοθεσία και ακόμα ικανότερη ερμηνεία διαφορετικά χάνονται όλα στην χλιαρότητα και την αδιαφορία της μετριότητας.

Στη ζωή και ιδιαίτερα στην πολιτική, τα πράγματα όσο και αν φαίνονται διαφορετικά ακολουθούν παράλληλους δρόμους.

Ο συγγραφέας εδώ είναι η ίδια η ζωή. Τα γεγονότα όμως δεν είναι ανάγκη να καταγραφούν διότι τρέχουν αφεαυτά. Πρόκειται για την ίδια την καθημερινότητα... Ο σκηνοθέτης όμως και οι ηθοποιοί είναι μέρος μιας κοινωνίας που συχνά, για λόγους εντυπωσιασμού, ξεχνούν το αρχικό μήνυμα και εμμένουν στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό. Άλλωστε, εφόσον πρόκειται για την καθημερινότητα, ο χρόνος δεν επαρκεί για βαθυστόχαστες αναλύσεις ή για κριτικές αναφορές άλλων παραστάσεων που προηγήθηκαν.

Έτσι, ότι και αν παιχτεί, εφόσον ακολουθεί το μοτίβο του εντυπωσιασμού θεωρείται επιτυχία διότι φέρνει αποτελέσματα χωρίς ποιοτικές εξαρτήσεις.

Το ζητούμενο είναι πάντα η συναισθηματική φόρτιση και εν συνεχεία η άλογη και καθοδηγούμενη συμπεριφορά όσων αποδέχτηκαν την προχειρότητα και την ελαφρότητα των μηνυμάτων διότι στο τέλος θα πρέπει να γίνουν οπαδοί και ως οπαδοί να δηλώσουν χωρίς αντιστάσεις την υποταγή τους σε εκείνους που τους κατευθύνουν, στον αρχηγό τους που συχνότατα ούτε επέλεξαν ούτε απαραίτητα αποδέχονται.

Είναι όμως ο αρχηγός, είναι ο ζωοδότης ήλιος της καθοδηγούμενης μάζας στην οποία πρέπει να ενταχθούν. Είναι εκείνος που αλλάζει τα μηνύματα όχι διότι έχει πρόγραμμα αλλά διότι αναζητά την ανταπόδοση και αυτή είναι τα ψηφαλάκια που περιμένει εναγωνίως...

Σε αυτή την παγίδα της συναλλαγής, του εγώ σου προσφέρω συναίσθημα και εύκολο φανατισμό για να ξεφύγεις από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και εσύ μου το ανταποδίδεις με ψηφαλάκια, έχουμε δυστυχώς περάσει μαζικά ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή την κυνική συναλλαγή κατέληξαν ακόμα και εκείνοι που άλλοτε έδιναν παραδείγματα δημοκρατικής συμπεριφοράς και υπέσχοντο ότι στον άνθρωπο πρέπει να αποδίδεται ο σεβασμός του έλλογου όντος και όχι της άλογης μηχανής.

Όλες οι επαναστάσεις είχαν αυτό ως κίνητρο, την αντίθεση στην απαθλίωση και την μείωση της αξιοπρέπειας του έλλογου όντος που είναι ο άνθρωπος. Εκείνο που άλλαζε ήταν οι αφορμές και τα μέσα... Η ουσία παρέμενε πάντα η ίδια... Η αξιοπρέπεια που εκφράζεται με την ελευθερία και τον σεβασμό του ατόμου. Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός εξ ορισμού περιελάμβαναν όλους τους όρους ισότητας των ατόμων και ισοκατανομής των υλικών αγαθών στην εκάστοτε κοινωνία που όμως δεν αποτέλεσαν το γενεσιουργό αίτιο των αγώνων.

Ας έλθουμε όμως στη σημερινή καθημερινότητα.

Το θέμα των ημερών για εμάς τους Έλληνες είναι τα λεγόμενα δυσβάσταχτα μέτρα που απαιτεί η τραχιά και αδίστακτη Τρόϊκα.

Να λοιπόν η αφορμή για την παράσταση και να ο βασικός σκελετός του έργου που θα παίζεται στα θέατρα και στους κινηματογράφους της ζωής για τους εκάστοτε εκφραστές της σημερινής πολιτικής που βασίζονται στο συναίσθημα αλλά και στην ανάγκη του ανθρώπου για σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Το έργο που θα παίζεται είναι ο πολιτικαντισμός και τα εισιτήρια θα γράφουν ως αντίτιμο το γράμμα “Ψ” αντί του “€” (Ευρώ) που σημαίνει ψηφαλάκια!!!

Ψηφαλάκια λοιπόν έναντι ενός ρηχού και απερίσκεπτου αντιτροϊκανισμού... Ψηφαλάκια έναντι της μοδάτης και εύκολης αντίδρασης.

Καμία προσπάθεια που να αναλύει τους πραγματικούς λόγους και τα αίτια που μας έφεραν στην αναγκαστική λύση του δανεισμού με όχι και τόσο βαρείς όρους όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του πολιτικαντισμού.

Η λύση τους είναι μία:

Και θα σωθεί η ΕΛΛΑΣ και το Έθνος μας θα ξαναμεγαλουργήσει... Θα γίνουμε παταχτζήδες... Nαι, θα πούμε στους δανειστές μας, έτσι ανέκφραστα και απροκάλυπτα ότι δεν θα πάρουνε μια από εκείνα που καλοπροαίρετα μας δάνειζαν επί χρόνια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια μέσω της ΕΚΤ που ήταν όχι πάνω από το 1%.

Ναι, με αυτό το επιτόκιο δανείζονταν οι Ελληνικές τράπεζες επί χρόνια και έτσι έριχναν τον πακτωλό του δανεικού χρήματος στην αγορά για να γίνουμε οι έμποροι των εθνών με ξένα κόλλυβα χωρίς σκέψη για τις υποχρεώσεις που κάποτε θα έρχονταν.

Εφόσον τα χρήματα ήταν εύκολα γιατί να μην αποκτούσαμε όλοι το δικό μας κεραμίδι και τι κεραμίδι; φανταχτερό!

Εφόσον τα χρήματα έρχονταν με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι από την Τράπεζα γιατί να μην αποκτούσαμε και ένα δυνατό καινούργιο αυτοκίνητο έτσι ώστε παρά τα όσα αναληθώς αποκαλύπτει το δημοσιευόμενο ΑΕΠ, να οδηγούμε αναλογικά περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα από όσα οι παραγωγικότεροι Γερμανοί;

Η λίστα των γιατί να μην έχουμε ήταν ατελείωτη και οι τράπεζες έτρεχαν να την ικανοποιήσουν διότι αν δεν το έκαναν θα υστερούσαν στον διεθνή ανταγωνισμό που μεταφράζεται σε κέρδη και τελικά στην ίδια τους την υπόσταση. Οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι ολίγον κερδοφόρες ή λογικά κερδοφόρες ή ότι άλλο σοφίζονται οι αδαείς επικριτές τους... Οι τράπεζες ή είναι ανταγωνιστικές ή απλά παύουν να υπάρχουν...

Όμως είμαστε ενήλικες. Υποτίθεται ότι ξέραμε τι κάναμε ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση κάναμε το μοιραίο λάθος και υπερδανειστήκαμε και ως άτομα και ως λαός. Κάναμε το μοιραίο λάθος διότι οι κυβερνήσεις μας πλήρωναν συντάξεις με δανεικά λεφτά... ΝΑΙ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ!

Και τώρα εμείς κατ εξαίρεση ζητάμε άφεση αμαρτιών. Από ποιους; Από τους μετόχους των τραπεζών, δηλαδή εμάς του ιδίους διότι για εκείνους που δεν το γνωρίζουν οι τράπεζες ελάχιστα πλέον ανήκουν σε μεγαλομετόχους. Αντίθετα η πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει σε επενδυτικά κεφάλαια (funds) στα οποία εντάσσονται και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Και δεν τα ζητάμε εμείς καθαυτοί αλλά όλοι εκείνοι που αναλάβανε την εκπροσώπησή μας.

Έρχονται λοιπόν οι ποικιλόχρωμοι εκφραστές της άφατης πολιτικαντολογίας και μας συνιστούν να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας. Να μην πληρώσουμε τις τράπεζές μας διότι λεει, αυτοί έχουν, ενώ εμείς όχι... Αυτοί όμως έχουν τα δικά μας χρήματα, τις καταθέσεις μας και τα επενδεδυμένα μας κεφάλαια. Αν δε δεν τους εξοφλήσουμε τα χρωστούμενα, οι συντάξεις μας περνούν άξαφνα στη ζώνη των πιθανοτήτων... ενώ τα εφάπαξ και η καλλίτερες μέρες για τα γερατειά γίνονται ασκήσεις επί χάρτου χωρίς ίχνος Ευρώ για αντιστοίχηση.

Αλλά δεν είναι μόνο οι συντάξεις, που ουσιαστικά δεν δίνονται από το κράτος, όπως κακώς πιστεύεται, αλλά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν οι τράπεζες δεν πάρουν αυτά που μας δάνεισαν δεν θα επενδύσουν έμμεσα μέσω των χορηγήσεων διότι ο δανεισμός (παροχή πιστώσεων) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα διαθέσιμά τους. Επιπλέον ο κίνδυνος να μη λάβουν τα δανεισθέντα έχει μοιραίες επιπτώσεις στην αξιολόγηση της πιστοδοτικής τους ικανότητας και επομένως στην ύπαρξή τους. Με άλλα λόγια θα πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι.

Θα αρνηθούμε να καταβάλουμε τα εφικτά για να υποχρεωθούμε μελλοντικά να καταβάλουμε τα ανέφικτα...

Όμως οι εφευρετικοί πολιτικαντολόγοι περιβάλουν τα μηνύματά τους με πάθος και με συναίσθημα άνευ λογικής όπως λέγαμε παραπάνω. Ως καλοί θεατρίνοι θέλουν τα ψηφαλάκια μας για να είναι ξανά επί της κεφαλής μας ιστάμενοι. Έτσι σοφίζονται απερίγραπτες αναλύσεις ενώ κόβουν και ράβουν τα κείμενά των διεθνών αναλυτών προσαρμόζοντας τα στα δικά τους προπαγανδιστικά μοτίβα.

Να κουρέψουμε λοιπόν συνιστούν τις υποχρεώσεις μας... Εκατό χρωστάμε 50 να δώσουμε... Γιατί το έκαναν οι Αργεντίνοι; Να το κάνουμε και εμείς... Το ότι βέβαια η Αργεντίνικη οικονομία έχει πληθωρικές πλουτοπαραγωγικές πηγές που δεν έχει η Ελλάδα καθόλου δεν τους απασχολεί. Το ότι εμείς είχαμε την κάλυψη της ΕΕ που εκείνοι δεν την είχαν αφού δεν ανήκαν σε ανάλογο σχήμα, επίσης.

Το ότι εμείς φτιάξαμε, επαφιόμενοι στο δανεισμό, μια οικονομία που είτε χρωστάμε είτε όχι είναι αδύνατον να σταθεί στα πόδια της, επίσης.

Αλήθεια, ποιος αναλογίζεται από τους ευκαιριακούς οικονομικούς αναλυτές, στους οποίους μεταμφιέστηκαν οι εκφραστές της πολιτικής της συναλλαγής, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς το χρέος αλλά το έλλειμμα και έλλειμμα σημαίνει ότι πάνω από την αποπληρωμή του χρέους συνεχίζουμε να δανειζόμαστε για να καλύψουμε μέρος των αναγκών μας...

Μα θα απαντήσουν πονηρά, αν γίνουμε παχτατζήδες θα μειώσουμε τα τοκοχρεολύσια και έτσι και το έλλειμμα...

Δηλαδή θα το μειώσουμε επειδή μας το μείωσαν οι άλλοι αποδεχόμενοι το κούρεμα και όχι επειδή γίναμε παραγωγικότεροι ή επειδή διαμορφώσαμε συνθήκες αναπτυξιακής μακροημέρευσης.

Καλούμεθα λοιπόν να μειώσουμε το έλλειμμα με την νεοελληνική μέθοδο του παταχτζή.

«Εμπρός για μια Ελλάδα Νέα Έλληνες Παταχτζήδες... Τα κόμματα σας οδηγούν.

Οι Έλληνες δημοκράτες της αριστεράς και όχι μόνο, με την πείρα των αγώνων και των θυσιών τους, σας προτείνουν: Μην πληρώνετε!!! Το νέο μας όραμα, το όραμα της αριστεράς και των ευκαιριακών συνεργατών της είναι το όραμα του παταχτζή!!!

Οι αγώνες και οι αξίες των προγόνων μας ήταν μάταιες, είχαν το ελάττωμα ότι το αλισβερίσι ήταν κούφιο... χωρίς δραχμή! Εμείς, ως άξιοι νέοι της αριστεράς και της τυχοδιωκτικής μερίδας της δεξιάς, έχουμε αποκομίσει πλέον μια πρακτικότερη εμπειρία, αυτή της εύκολης διαβίωσης μέσω ενός αέναου δανεισμού. Και όταν μας τα ζητούν υψώνουμε το ανάστημά μας και ηρωικά απαντάμε: Δεν πληρώνω δεν πληρώνω...»

Υστερόγραφο:

«Χάριν σε αυτούς του νέους αγώνες χιλιάδες από εσάς θα μας ψηφίσετε και τότε εμείς ίσως και να προτείνουμε ότι η εξόφληση του χρέους είναι η μόνη μας ελπίδα.. αλλά τότε θα είναι αργά, για εσάς...»

Αλάσκα και Μπομπονιέρα, οι πέτρες ενός αέναου «ρομαντικού;» σκανδάλου...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 10η Σεπτεμβρίου 2010 στην εφημερίδα Κηφισιά)

Στα «Εξ Αμάξης» της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας, της 8ης Ιουλίου του 2005, 11 μήνες μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, μαθαίνουμε ότι επί τέλους “Πέρασε η Αλάσκα στα χέρια του Δήμου ύστερα από πολυετή περιπέτεια που συμπεριλάμβανε και αρκετές διαφορετικές περιπέτειες με τους προηγούμενους ενοικιαστές της. Διαπιστωνόταν τότε ότι η κατάσταση του οικήματος ήταν άθλια δημιουργώντας διλήμματα στο Δήμο, αν θα πρέπει να την κατεδαφίσει και να την ξαναφτιάξει από την αρχή. Το σχόλιο έκλεινε με την ευχή να μην καταστραφεί ανεπανόρθωτα η αίγλη που είχε κάποτε το όνομά της...”

Στα πρακτικά για τον προϋπολογισμό του 2006, στις 28 Δεκεμβρίου του 2005, διαβάζουμε ότι έχει ενταχτεί να γίνει για το 2006, εκτός από το υπόγειο γκαράζ της πλατείας Πλατάνου και η ανάπλαση - εκμετάλλευση του δημοτικού κτιρίου «ΑΛΑΣΚΑ» στο Κεφαλάρι, μετά την ολική καταστροφή της από πυρκαγιά.

Στις 3 του Οκτώβρη του 2006, στην παρουσίαση του προγράμματος του Νίκου Χιωτάκη στο κέντρο ΓΑΙΑ του Μουσείου Γουλανδρή, γίνεται πάλι αναφορά στην ανακατασκευή της «ΑΛΑΣΚΑ», που κατατάσσεται σε εκείνα τα θέματα που επί χρόνια «καίνε» και ζητούν λύσεις.

13 μήνες αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου του 2007, ο τότε Πρόεδρος της Αναπτυξιακής του Δήμου και δημοτικός σύμβουλος Αντώνης Βάρδας, σε συνέντευξη συνεργάτου της εφημερίδας Κηφισιά, αναφέρθηκε αφενός στην μελέτη ανακατασκευής που ετοίμασε αφιλοκερδώς το αρχιτεκτονικό του γραφείο αλλά και στους λόγους που κρατούσαν ακόμα την υπόθεση σε ακινησία...

Διασαφήνιζε τότε ο κύριος Βάρδας ότι η νέα «ΑΛΑΣΚΑ», προβλέπεται να ανακατασκευαστεί σε μειωμένη του υφιστάμενου κτιρίου επιφάνεια, που θα συνίσταται σε ένα μονώροφο και πετρόχτιστο κτίριο με ξύλινα κουφώματα και κεραμίδια.

Όμως συνέχιζε στην συνέντευξη του, το συγκεκριμένο έργο έχει κολλήσει στο δασαρχείο διότι απαιτείται έγκριση από εκεί προκειμένου να μας δώσει την άδεια το ΥΠΕΧΩΔΕ....

Ξέρετε, σήμερα που μιλάμε, τίποτα νεώτερο δεν έχει ανακοινωθεί για το συγκεκριμένο θέμα και «κακός» παραμένει ο υπεύθυνος δασάρχης...

Είναι όμως αυτός ο υπεύθυνος των αφάνταστων παλινωδιών που χαρακτηρίζουν ένα από τα λεγόμενα καυτά θέματα της Κηφισιάς κυρίως για λόγους θύμησης και συμβολισμού;

Δεν θα κάνω υποθέσεις... Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου... Θα ρωτήσω απλά, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν μας ενημερώνουν από την Δημοτική αρχή για τους λόγους που το θέμα έχει κολλήσει στο Δασαρχείο... Τι θέλει επιτέλους ο κύριος δασάρχης και ποιος είναι αυτός που τολμά εν μέσω ενός προγράμματος αντιμετώπισης κρίσεων στο οποίο βρίσκεται ολόκληρη η χώρα, να συνεχίζει να ανθίσταται κρυπτόμενος πίσω από γραφειοκρατικά τερτίπια;

Η μήπως δεν είναι τερτίπια αλλά λόγοι από εκείνους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον οιονδήποτε γραφειοκράτη επί χρήμασι κρεμάμενο...

Εκείνο που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά σε μας, τους απλούς δημότες της Κηφισίας, είναι το κλίμα των συζητήσεων, τα πονηρά χαμογέλα και τα συνεχή υπονοούμενα για τους πραγματικούς λόγους αυτής της κωλυσιεργίας...

Δεν θα κρύψω ότι ένας από τους λόγους που υπέπεσαν στη δική μου αντίληψη είναι ο ανταγωνισμός των γειτονικών ιδιωτικών καταστημάτων του Κεφαλαρίου. Από την στιγμή που στρογγυλοκάθισε ο ανταγωνισμός στον περίγυρο της πλατείας, δεν θέλει ένα προβαλλόμενο όνομα, ένα όνομα που είναι συνυφασμένο με την σύγχρονη ιστορία της Κηφισιάς, να του κάνει χαλάστρα στις δουλειές του.

Αν αυτή η υπόθεση εργασίας βρίσκεται και στη σκέψη όλων εκείνων, δημοτικών συμβούλων και μη, που χαμογελούν πονηρά σε κάθε αναφορά του θέματος, οδηγούμαι στο επόμενο ερώτημα που είναι, γιατί δεν μιλούν ανοιχτά, γιατί δεν λένε ότι έμαθαν αυτό ή τους είπαν το άλλο και ότι εν πάση περιπτώσει προσπαθούν να τα διασταυρώσουν;

Γιατί, όσοι είναι δημοτικοί σύμβουλοι από τους υπονοούντες, δεν αποφασίζουν να φέρουν τα ερωτήματα και τις πληροφορίες που έχουν στο επόμενο Δημοτικό συμβούλιο ώστε να παύσει επιτέλους να αιωρείται καπνός και δυσπιστία για το έργο και το ήθος των συμβούλων είτε της κυβερνώσας παράταξης είτε της αντιπολίτευσης;

Αντί αυτού η σιγή συνεχίζεται... Σιγή που θυμίζει Ομερτά και που φέρνει άλλους συσχετισμούς στο μυαλό μου που ειλικρινά δεν θέλω να σκέπτομαι ούτε υποθέτω εσείς αγαπητοί αναγνώστες.

Αντίθετα, ακούω συνεχώς για ομάδες και υποομάδες που είναι έτοιμες να φτιάξουν ένα ακόμα σύλλογο, ένα σύλλογο για τη «Νέα Αλάσκα...» «Εμπρός για τη Νέα Αλάσκα» διότι οι παλαιοί και ρομαντικοί της θαμώνες το απαιτούν...

Πολύ λυπάμαι για το ότι αυτός δεν είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος για να έχουμε αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη ή σε κάθε ενέργεια σε αυτή την πόλη.

Όταν με αναφορές σε θύμησες και ρομαντισμούς ανασκαλεύουμε τα συναισθήματα και τα όνειρα του παρελθόντος για να προσφέρουμε έργο, αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί να λειτουργήσουμε ορθολογικά και να υλοποιήσουμε το έργο επειδή έχει προγραμματιστεί και ενταχτεί σε κάποιο προϋπολογισμό.

Όταν ένα έργο κωλυσιεργεί, η κάθε δημοτική αρχή οφείλει όχι να απολογηθεί αλλά να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα τους λόγους της κωλυσιεργίας. Αν φταίει ο δασάρχης να ζητηθούν ευθύνες, αν πάλι φταιει το ΥΠΕΧΩΔΕ να ζητηθούν εκεί οι ευθύνες και αν υπαίτιος της όλης κατάστασης είναι ο Δήμαρχος, επίσης.

Και αν αποδειχτούν οι ευθύνες, οι υπεύθυνοι να υποστούν κυρώσεις. Αν δε σε αυτές υπάρχουν και οικονομικά υπονοούμενα, δόλιοι ανταγωνισμοί ή άλλα περίεργα και εκτός νόμου, να παρέμβει ο εισαγγελέας... και μάλιστα αυτεπαγγέλτως χωρίς καταγγελίες διότι στην ουσία αυτός είναι ο ρόλος του εισαγγελέα.

Μια άλλη ιστορία με βαρύ συναισθηματισμό και ακόμα βαρύτερη σφραγίδα στα του τόπου μας είναι αυτή του θερινού κινηματογράφου της Μπομπονιέρας.

Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια από τότε που έγγραφα για το θέμα και παραθέτω ακολούθως το κείμενο εκείνων των ημερών, σχεδόν αυτούσιο.

«H Μπομπονιέρα...

Μεγαλώσαμε με το άκουσμά της λέξης ως αναπόσπαστο συστατικό των παιδικών μας αναμνήσεων, εμείς οι παλιοί, οι ντόπιοι Κηφισιώτες.

Η Μπομπονιέρα, μαζί με το κτήμα όπου στήθηκε το πρώτο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, οι «Κερασιές», και τον χώρο του Μίνι Γκολφ, όπου στεγάζεται σήμερα σειρά καταστημάτων και η Τράπεζα HSBC (σήμερα έχει μεταφερθεί στην πλατεία Πλατάνου) αποτελούσαν, κατά την δεκαετία του 50 και εν μέρει την δεκαετία του 60, το τρίγωνο διασκέδασης των παλιών Κηφισιωτών.

Ήταν οι χώροι που ο κάθε λαός και η κάθε κοινωνία θα φρόντιζαν να διατηρήσουν πάσει θυσία ανέπαφους στο κέντρο μιας πόλης ή τουλάχιστον θα διαμόρφωναν για τις σημερινές ανάγκες, με σεβασμό στην ιστορική και πολιτιστική τους συνεισφορά.

Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Κηφισιά και μάλιστα σε εποχές που η αξία της γης υπολειπόταν σημαντικά πολλών περιοχών της Αθήνας. Διανύαμε τότε την εποχή του πυρετού της αστυφιλίας και εκείνοι που είδαν την ευκαιρία για την μελλοντική αξία της γης, δεν ήταν οι κατά παράδοση αδρανούντες Δημοτικοί άρχοντες αλλά οι λίγοι προνοητικοί επιχειρηματίες...

Έτσι χάσαμε ενωρίς τις ρομαντικές βραδιές που προσέφερε ο Νίκος Γούναρης στην πίστα του Μίνι Γκολφ αλλά και το δίδυμο Χιώτη - Λίντας στο κέντρο «Κερασιές» απο όπου και το όνομα του ομώνυμου εμπορικού κέντρου.

Αναμφισβήτητα, η διασκέδαση σήμερα έχει αλλάξει ενώ οι παλιοί τροβαδούροι έφυγαν απο τη ζωή. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι χώροι ζωτικής πολιτιστικής έκφρασης για την πόλη μας όπως οι παραπάνω, έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αλλάξουν χρήση μετατρεπόμενοι σε άχαρες συστάδες εμπορικών καταστημάτων.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη που ακόμα και σήμερα στερείται ορθολογικού πολεοδομικού σχεδιασμού με ανεπαρκή μέριμνα για την εξυπηρέτηση του υπερτετραπλάσιου απο τα ρομαντικά χρόνια πληθυσμού της, να μονοπωλήσουν την πρωτοβουλία των εξελίξεων οι ιδιοκτήτες γής που έδινε γοργά δραματικές υπεραξίες...

Η Μπομπονιέρα είναι η μόνη που παραμένει, αν και παραμελημένη, θυμίζοντας οτι κάποτε, εκτός από «το καλοκαιρινό cinema» ήταν και ο χώρος όπου άρχιζαν και έκλειναν τις θεατρικές τους περιοδείες αγαπημένοι ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Λογοθετίδης.

Έχοντας εγκαινιαστεί το 1919, θεωρείται η αρχαιότερη «επιζήσασα» θερινή αίθουσα της Αθήνας. Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ κήρυξε το σύνολο του οικοπέδου της «Μπομπονιέρας» διατηρητέο, όπως και τη χρήση της γης ενώ αργότερα συμπεριελήφθη στους 47 θερινούς κινηματογράφους του Λεκανοπεδίου Αθηνών με διατηρητέα χρήση. Συγκεκριμένα με το υπ’ αριθμ. 7493Β/22-6-07 έγγραφο του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και σε απάντηση σχετικής ερώτησης του Βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη, χαρακτηρίστηκε (23.7.94 Π.Δ/γμα - ΦΕΚ 837/Δ/94) ως σημείο πολεοδομικού ενδιαφέροντος της πόλης.
Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε οικοδομική εργασία στο συγκεκριμένο οικόπεδο με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, απαιτεί έκδοση συμπληρωματικής Υπουργικής Απόφασης (ειδικής ρύθμισης) σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 1577/85 και των τροποποιήσεων του με το άρθρο 3 του Ν. 2831/2000 (ΦΕΚ 140A/2000).

Σήμερα, η ιδιοκτησία έχει μεταπωληθεί σε ισχυρό επιχειρηματία –κατασκευαστή, τον κύριο Χαραγκιώνη, με σημαντική παρουσία στην Κηφισιά, έναντι τιμήματος που ακόμα και αν παρέμενε το ίδιο, θα ήταν δυσβάσταχτο για τις δυνατότητες και τα μεγέθη του τρέχοντος δημοτικού προϋπολογισμού.

Σε μια τέτοια εξέλιξη αγνοείται ασφαλώς η επιθυμία του σημερινού ιδιοκτήτη, άνευ της συγκατάθεσης του οποίου η οποιαδήποτε προσπάθεια του δημάρχου, με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, θα ήταν υπερ του δέοντος χρονοβόρα ως διαδικασία ή ακόμα και αδύνατη.

Σε κάθε περίπτωση και με τους οιωνούς υπερ της αξιέπαινης πρωτοβουλίας του κυρίου Χιωτάκη να απαλλοτριώσει τον χώρο αλλά και των συστηματικών παρεμβάσεων του κυρίου Κουβέλη, του Συνασπισμού, (σήμερα ηγείται της ανανεωτικής αριστεράς...) το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας παραμένει εξωπραγματικό για τις δυνατότητες του δήμου Κηφισιάς.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει... Ποια η σκοπιμότητα της πρόσφατης αναθέρμανσης του θέματος και των υποσχέσεων του κυρίου δημάρχου, σε εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για την άμεση ενεργοποίηση αρμόδιας επιτροπής χειρισμού του θέματος;

Αν παραβλέψουμε το οτι όταν απουσιάζει η επιθυμία να γίνει έργο, δημιουργούνται επιτροπές για να επιληφθούν του έργου, το ερώτημα παραμένει στο ποια θα είναι η διαδικασία και με τι σκεπτικό ή με ποια τυχόν συμβιβαστική πρόταση προς τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, η δημοτική αρχή θα πετύχει να διατηρήσει «την πίττα ολόκληρη με τον σκύλο χορτάτο...»

Όπως γίνεται φανερό από την τότε αναφορά στο θέμα και τις σημερινές εξελίξεις τίποτα δεν συνέβη ενώ ο ιδιοκτήτης επιχειρηματίας έχει φτάσει στο σημείο να προκαλεί τη Δημοτική αρχή να του προτείνει εύλογο τίμημα μέχρι το τέλος του 2010 για την εξαγορά του χώρου.

Το όλο θέμα παραμένει στην κατηγορία όσων προκαλούν την συναισθηματική φόρτιση κάποιων ρομαντικών που περιέργως αρέσκονται στο να προτάσσουν λογικές και λύσεις πολιτευμάτων ολοκληρωτικής προέλευσης...

Είτε μιλάμε για την Αλάσκα είτε για την Μπομπονιέρα, προφανώς υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα, ακόμα σημαντικότερα από πρακτικής πλευράς αλλά λιγότερο πιασάρικα, ιδιαίτερα σε εποχές που προηγούνται πολιτικών και εκλογικών αναμετρήσεων, ένα είναι το στοιχείο που παραμένει σταθερά επαναλαμβανόμενο.

Ότι τα θέματα αυτά αρέσκεται να παραμένουν άλυτα διότι θα καρποφορήσουν και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και θα ομορφύνουν υποσχεσιακά τις σελίδες και άλλων Δημοτικών απολογισμών, για εκείνους τουλάχιστον εξ ημών που στερούνται μνήμης...