Τα ψηφαλάκια του αντιτροϊκανισμού!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18 Σεπτεμβρίου 2010)

Στις μέρες μας, εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών (όπως μοδάτα και ανούσια επεκράτησε αντί των δημοτικών εκλογών...) εντείνεται και μια νέα μόδα, αυτή της αντίδρασης ενάντια στο πρόγραμμα της κακόηχης τρόϊκας...

Πρώτα βαφτίζουμε κακόηχα κάτι που δεν μας αρέσει και μετά το βαράμε σαν ασκί του μποξ για να ξεθυμάνουμε, εφόσον δεν διαθέτουμε εναλλακτικούς τρόπους, όπως θα επέβαλλε η λογική αντί της παρόρμησης, για να το επιτύχουμε.

Στο τέλος, έχουμε την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι κάναμε το καθήκον μας, αντισταθήκαμε δηλαδή στον υποτιθέμενο νέο εχθρό της ελευθερίας μας, που επί χρόνια τύγχανε συνώνυμη με την ασυδοσία, και επιπλέον μας είδαν και μας άκουσαν οι άλλοι...

Όλο το μυστικό αυτής της διαδικασίας κρύβεται στους άλλους, ποιοι είναι οι άλλοι, πως σκέπτονται οι άλλοι και τι θα μπορέσουμε να πετύχουμε εφόσον είδαν και άκουσαν τις παραστάσεις μας.

Όπως στο θέατρο, όσο ποιο έντονη είναι η παράσταση και όσο περισσότερο προκαλείται το συναίσθημα, τόσα περισσότερα είναι και τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης... Όσο το μίσος και η τραγωδία ή το πάθος εντάσσονται στην καθημερινότητά μας τόσο μεγαλύτερο το αποτύπωμα στην μνήμη μας... Οι απλούστερες των εννοιών και των ηθικών κανόνων αν επενδυθούν με την κατάλληλη σκηνή από τον εφευρετικό νου κάποιου θεατρικού συγγραφέα, τόσο εντονότερη απήχηση θα έχουν στο κοινό χωρίς να αγνοείται το ταλέντο του σκηνοθέτη και η δραματουργική ικανότητα του ηθοποιού.

Στο θέατρο, η δύναμη είναι ισομοιρασμένη στη θεματολογία, την ένταση και την πλοκή του έργου σε συνδυασμό με το απροσδόκητο ή το υπερβολικό που πρέπει να συνοδεύονται από ικανή σκηνοθεσία και ακόμα ικανότερη ερμηνεία διαφορετικά χάνονται όλα στην χλιαρότητα και την αδιαφορία της μετριότητας.

Στη ζωή και ιδιαίτερα στην πολιτική, τα πράγματα όσο και αν φαίνονται διαφορετικά ακολουθούν παράλληλους δρόμους.

Ο συγγραφέας εδώ είναι η ίδια η ζωή. Τα γεγονότα όμως δεν είναι ανάγκη να καταγραφούν διότι τρέχουν αφεαυτά. Πρόκειται για την ίδια την καθημερινότητα... Ο σκηνοθέτης όμως και οι ηθοποιοί είναι μέρος μιας κοινωνίας που συχνά, για λόγους εντυπωσιασμού, ξεχνούν το αρχικό μήνυμα και εμμένουν στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό. Άλλωστε, εφόσον πρόκειται για την καθημερινότητα, ο χρόνος δεν επαρκεί για βαθυστόχαστες αναλύσεις ή για κριτικές αναφορές άλλων παραστάσεων που προηγήθηκαν.

Έτσι, ότι και αν παιχτεί, εφόσον ακολουθεί το μοτίβο του εντυπωσιασμού θεωρείται επιτυχία διότι φέρνει αποτελέσματα χωρίς ποιοτικές εξαρτήσεις.

Το ζητούμενο είναι πάντα η συναισθηματική φόρτιση και εν συνεχεία η άλογη και καθοδηγούμενη συμπεριφορά όσων αποδέχτηκαν την προχειρότητα και την ελαφρότητα των μηνυμάτων διότι στο τέλος θα πρέπει να γίνουν οπαδοί και ως οπαδοί να δηλώσουν χωρίς αντιστάσεις την υποταγή τους σε εκείνους που τους κατευθύνουν, στον αρχηγό τους που συχνότατα ούτε επέλεξαν ούτε απαραίτητα αποδέχονται.

Είναι όμως ο αρχηγός, είναι ο ζωοδότης ήλιος της καθοδηγούμενης μάζας στην οποία πρέπει να ενταχθούν. Είναι εκείνος που αλλάζει τα μηνύματα όχι διότι έχει πρόγραμμα αλλά διότι αναζητά την ανταπόδοση και αυτή είναι τα ψηφαλάκια που περιμένει εναγωνίως...

Σε αυτή την παγίδα της συναλλαγής, του εγώ σου προσφέρω συναίσθημα και εύκολο φανατισμό για να ξεφύγεις από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και εσύ μου το ανταποδίδεις με ψηφαλάκια, έχουμε δυστυχώς περάσει μαζικά ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή την κυνική συναλλαγή κατέληξαν ακόμα και εκείνοι που άλλοτε έδιναν παραδείγματα δημοκρατικής συμπεριφοράς και υπέσχοντο ότι στον άνθρωπο πρέπει να αποδίδεται ο σεβασμός του έλλογου όντος και όχι της άλογης μηχανής.

Όλες οι επαναστάσεις είχαν αυτό ως κίνητρο, την αντίθεση στην απαθλίωση και την μείωση της αξιοπρέπειας του έλλογου όντος που είναι ο άνθρωπος. Εκείνο που άλλαζε ήταν οι αφορμές και τα μέσα... Η ουσία παρέμενε πάντα η ίδια... Η αξιοπρέπεια που εκφράζεται με την ελευθερία και τον σεβασμό του ατόμου. Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός εξ ορισμού περιελάμβαναν όλους τους όρους ισότητας των ατόμων και ισοκατανομής των υλικών αγαθών στην εκάστοτε κοινωνία που όμως δεν αποτέλεσαν το γενεσιουργό αίτιο των αγώνων.

Ας έλθουμε όμως στη σημερινή καθημερινότητα.

Το θέμα των ημερών για εμάς τους Έλληνες είναι τα λεγόμενα δυσβάσταχτα μέτρα που απαιτεί η τραχιά και αδίστακτη Τρόϊκα.

Να λοιπόν η αφορμή για την παράσταση και να ο βασικός σκελετός του έργου που θα παίζεται στα θέατρα και στους κινηματογράφους της ζωής για τους εκάστοτε εκφραστές της σημερινής πολιτικής που βασίζονται στο συναίσθημα αλλά και στην ανάγκη του ανθρώπου για σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Το έργο που θα παίζεται είναι ο πολιτικαντισμός και τα εισιτήρια θα γράφουν ως αντίτιμο το γράμμα “Ψ” αντί του “€” (Ευρώ) που σημαίνει ψηφαλάκια!!!

Ψηφαλάκια λοιπόν έναντι ενός ρηχού και απερίσκεπτου αντιτροϊκανισμού... Ψηφαλάκια έναντι της μοδάτης και εύκολης αντίδρασης.

Καμία προσπάθεια που να αναλύει τους πραγματικούς λόγους και τα αίτια που μας έφεραν στην αναγκαστική λύση του δανεισμού με όχι και τόσο βαρείς όρους όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του πολιτικαντισμού.

Η λύση τους είναι μία:

Και θα σωθεί η ΕΛΛΑΣ και το Έθνος μας θα ξαναμεγαλουργήσει... Θα γίνουμε παταχτζήδες... Nαι, θα πούμε στους δανειστές μας, έτσι ανέκφραστα και απροκάλυπτα ότι δεν θα πάρουνε μια από εκείνα που καλοπροαίρετα μας δάνειζαν επί χρόνια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια μέσω της ΕΚΤ που ήταν όχι πάνω από το 1%.

Ναι, με αυτό το επιτόκιο δανείζονταν οι Ελληνικές τράπεζες επί χρόνια και έτσι έριχναν τον πακτωλό του δανεικού χρήματος στην αγορά για να γίνουμε οι έμποροι των εθνών με ξένα κόλλυβα χωρίς σκέψη για τις υποχρεώσεις που κάποτε θα έρχονταν.

Εφόσον τα χρήματα ήταν εύκολα γιατί να μην αποκτούσαμε όλοι το δικό μας κεραμίδι και τι κεραμίδι; φανταχτερό!

Εφόσον τα χρήματα έρχονταν με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι από την Τράπεζα γιατί να μην αποκτούσαμε και ένα δυνατό καινούργιο αυτοκίνητο έτσι ώστε παρά τα όσα αναληθώς αποκαλύπτει το δημοσιευόμενο ΑΕΠ, να οδηγούμε αναλογικά περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα από όσα οι παραγωγικότεροι Γερμανοί;

Η λίστα των γιατί να μην έχουμε ήταν ατελείωτη και οι τράπεζες έτρεχαν να την ικανοποιήσουν διότι αν δεν το έκαναν θα υστερούσαν στον διεθνή ανταγωνισμό που μεταφράζεται σε κέρδη και τελικά στην ίδια τους την υπόσταση. Οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι ολίγον κερδοφόρες ή λογικά κερδοφόρες ή ότι άλλο σοφίζονται οι αδαείς επικριτές τους... Οι τράπεζες ή είναι ανταγωνιστικές ή απλά παύουν να υπάρχουν...

Όμως είμαστε ενήλικες. Υποτίθεται ότι ξέραμε τι κάναμε ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση κάναμε το μοιραίο λάθος και υπερδανειστήκαμε και ως άτομα και ως λαός. Κάναμε το μοιραίο λάθος διότι οι κυβερνήσεις μας πλήρωναν συντάξεις με δανεικά λεφτά... ΝΑΙ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ!

Και τώρα εμείς κατ εξαίρεση ζητάμε άφεση αμαρτιών. Από ποιους; Από τους μετόχους των τραπεζών, δηλαδή εμάς του ιδίους διότι για εκείνους που δεν το γνωρίζουν οι τράπεζες ελάχιστα πλέον ανήκουν σε μεγαλομετόχους. Αντίθετα η πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει σε επενδυτικά κεφάλαια (funds) στα οποία εντάσσονται και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Και δεν τα ζητάμε εμείς καθαυτοί αλλά όλοι εκείνοι που αναλάβανε την εκπροσώπησή μας.

Έρχονται λοιπόν οι ποικιλόχρωμοι εκφραστές της άφατης πολιτικαντολογίας και μας συνιστούν να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας. Να μην πληρώσουμε τις τράπεζές μας διότι λεει, αυτοί έχουν, ενώ εμείς όχι... Αυτοί όμως έχουν τα δικά μας χρήματα, τις καταθέσεις μας και τα επενδεδυμένα μας κεφάλαια. Αν δε δεν τους εξοφλήσουμε τα χρωστούμενα, οι συντάξεις μας περνούν άξαφνα στη ζώνη των πιθανοτήτων... ενώ τα εφάπαξ και η καλλίτερες μέρες για τα γερατειά γίνονται ασκήσεις επί χάρτου χωρίς ίχνος Ευρώ για αντιστοίχηση.

Αλλά δεν είναι μόνο οι συντάξεις, που ουσιαστικά δεν δίνονται από το κράτος, όπως κακώς πιστεύεται, αλλά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν οι τράπεζες δεν πάρουν αυτά που μας δάνεισαν δεν θα επενδύσουν έμμεσα μέσω των χορηγήσεων διότι ο δανεισμός (παροχή πιστώσεων) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα διαθέσιμά τους. Επιπλέον ο κίνδυνος να μη λάβουν τα δανεισθέντα έχει μοιραίες επιπτώσεις στην αξιολόγηση της πιστοδοτικής τους ικανότητας και επομένως στην ύπαρξή τους. Με άλλα λόγια θα πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι.

Θα αρνηθούμε να καταβάλουμε τα εφικτά για να υποχρεωθούμε μελλοντικά να καταβάλουμε τα ανέφικτα...

Όμως οι εφευρετικοί πολιτικαντολόγοι περιβάλουν τα μηνύματά τους με πάθος και με συναίσθημα άνευ λογικής όπως λέγαμε παραπάνω. Ως καλοί θεατρίνοι θέλουν τα ψηφαλάκια μας για να είναι ξανά επί της κεφαλής μας ιστάμενοι. Έτσι σοφίζονται απερίγραπτες αναλύσεις ενώ κόβουν και ράβουν τα κείμενά των διεθνών αναλυτών προσαρμόζοντας τα στα δικά τους προπαγανδιστικά μοτίβα.

Να κουρέψουμε λοιπόν συνιστούν τις υποχρεώσεις μας... Εκατό χρωστάμε 50 να δώσουμε... Γιατί το έκαναν οι Αργεντίνοι; Να το κάνουμε και εμείς... Το ότι βέβαια η Αργεντίνικη οικονομία έχει πληθωρικές πλουτοπαραγωγικές πηγές που δεν έχει η Ελλάδα καθόλου δεν τους απασχολεί. Το ότι εμείς είχαμε την κάλυψη της ΕΕ που εκείνοι δεν την είχαν αφού δεν ανήκαν σε ανάλογο σχήμα, επίσης.

Το ότι εμείς φτιάξαμε, επαφιόμενοι στο δανεισμό, μια οικονομία που είτε χρωστάμε είτε όχι είναι αδύνατον να σταθεί στα πόδια της, επίσης.

Αλήθεια, ποιος αναλογίζεται από τους ευκαιριακούς οικονομικούς αναλυτές, στους οποίους μεταμφιέστηκαν οι εκφραστές της πολιτικής της συναλλαγής, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς το χρέος αλλά το έλλειμμα και έλλειμμα σημαίνει ότι πάνω από την αποπληρωμή του χρέους συνεχίζουμε να δανειζόμαστε για να καλύψουμε μέρος των αναγκών μας...

Μα θα απαντήσουν πονηρά, αν γίνουμε παχτατζήδες θα μειώσουμε τα τοκοχρεολύσια και έτσι και το έλλειμμα...

Δηλαδή θα το μειώσουμε επειδή μας το μείωσαν οι άλλοι αποδεχόμενοι το κούρεμα και όχι επειδή γίναμε παραγωγικότεροι ή επειδή διαμορφώσαμε συνθήκες αναπτυξιακής μακροημέρευσης.

Καλούμεθα λοιπόν να μειώσουμε το έλλειμμα με την νεοελληνική μέθοδο του παταχτζή.

«Εμπρός για μια Ελλάδα Νέα Έλληνες Παταχτζήδες... Τα κόμματα σας οδηγούν.

Οι Έλληνες δημοκράτες της αριστεράς και όχι μόνο, με την πείρα των αγώνων και των θυσιών τους, σας προτείνουν: Μην πληρώνετε!!! Το νέο μας όραμα, το όραμα της αριστεράς και των ευκαιριακών συνεργατών της είναι το όραμα του παταχτζή!!!

Οι αγώνες και οι αξίες των προγόνων μας ήταν μάταιες, είχαν το ελάττωμα ότι το αλισβερίσι ήταν κούφιο... χωρίς δραχμή! Εμείς, ως άξιοι νέοι της αριστεράς και της τυχοδιωκτικής μερίδας της δεξιάς, έχουμε αποκομίσει πλέον μια πρακτικότερη εμπειρία, αυτή της εύκολης διαβίωσης μέσω ενός αέναου δανεισμού. Και όταν μας τα ζητούν υψώνουμε το ανάστημά μας και ηρωικά απαντάμε: Δεν πληρώνω δεν πληρώνω...»

Υστερόγραφο:

«Χάριν σε αυτούς του νέους αγώνες χιλιάδες από εσάς θα μας ψηφίσετε και τότε εμείς ίσως και να προτείνουμε ότι η εξόφληση του χρέους είναι η μόνη μας ελπίδα.. αλλά τότε θα είναι αργά, για εσάς...»