Μια ανάσα ζωής... άλλως τα Εθνικά Ομόλογα Σωτηρίας.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18η Δεκεμβρίου 2009)

Ακούσαμε τον λόγο του Πρωθυπουργού κυρίου Παπανδρέου και τις σκέψεις του για το ότι θα αναγκαστούμε να πάρουμε αποφάσεις σκληρές αλλά δίκαιες μέσα στους επόμενους μήνες που δεν πήραμε στις προηγούμενες δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση.

Ο λόγος του κυρίου Παπανδρέου είχε σκοπό να δώσει τις βασικές γραμμές σκέψης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και όχι να πει τι ακριβώς θα κάνει με τις μόνες λεπτομερειακές αναφορές να αποτελούν απλά δείγματα της νέας αντίληψης για το που θα επικεντρωθεί η προσπάθεια.

Μεταξύ αυτών των δειγμάτων ακούσαμε π.χ. ότι η φοροκλοπή από τις πετρελαϊκές εταιρείες ανέρχεται σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ και αμέσως σκέφτηκα: Να η λύση... σε τρία χρονάκια θα πιάσαμε τα 15 δις που χρειαζόμαστε για την μείωση του ελλείμματος σε υποφερτό επίπεδο από μια και μόνη πηγή...

Όμως δεν είμαι αφελής... Αναρωτιέμαι λοιπόν πως το Υπουργείο Οικονομικών ή το πρώην Εμπορίου ή το πρώην Ναυτιλίας γνωρίζουν ή γνώριζαν αυτά τα μεγέθη και αφού τα γνώριζαν γιατί κάθονταν και το συζητούσαν. Ασφαλώς δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξαφνικά οι κακοί γινήκανε καλοί και ικανοί να αλλάξουν άρδην όλη την φιλοσοφία αντιμετώπισης του οικονομικού εγκλήματος ενώ το στελεχιακό δυναμικό, εκτός της γενικής διεύθυνσης, παραμένει το ίδιο... εξαιρουμένων των νέων Ράμπο του κυρίου Χριστοδουλάκη που πιστεύεται ότι θα έχουν καθοριστικό ρόλο... Περίεργα πράγματα δεν νομίζετε;

Άκουσα επίσης ότι οι η αγορά εργασίας δεν είναι σκλαβοπάζαρο και ότι με την ενσωμάτωση των αλλοδαπών εργατών στους ασφαλιστικούς φορείς θα αυξηθούν τα έσοδά τους... Τώρα μάλιστα σκέφτηκα, σε μια φθίνουσα οικοδομική δραστηριότητα που μόνο απολύει και δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς, αυτούς δηλαδή που απετέλεσαν την ατμομηχανή της οικονομίας μας τα τελευταία χρόνια, θα εισπράξουμε και εισφορές από απολυόμενους...

Όσοι έχουν επαφή με την πραγματικότητα, γνωρίζουν ότι σήμερα οι άνεργοι αλλοδαποί που έχουν ήδη ασφαλιστική κάλυψη έχουν βγει στη γύρα για να αγοράσουν ασφαλιστικές εισφορές, “μισακά” με εικονικούς εργοδότες που υποδήλωσαν εγγεγραμμένα μεροκάματα αλλά πρέπει να κλείσουν την χρονιά με όσα επιβάλλει η τρέχουσα ασφαλιστική νομοθεσία...

Σε αντίθεση, οι σκέψεις του κυρίου Παπανδρέου, αν και στη σωστή κατεύθυνση, εκφράζουν μια εικονική πραγματικότητα για το εργασιακό περιβάλλον.

Συνέχισε ο Πρωθυπουργός με την αναφορά του σε μειώσεις κατά 10% των δαπανών του δημοσίου τομέα αλλά χωρίς μειώσεις ή ακόμα και πάγωμα μισθών...

Καμία αναφορά ασφαλώς δεν έγινε στο τι σημαίνει μισθός δημοσίου στην σύγχρονη Ελλάδα και καμία αναφορά στο ότι ο βασικός μισθός ουδεμία σχέση έχει με τις τελικές απολαβές...

Το χειρότερο όμως είναι ότι κανείς δεν βγαίνει να μας ενημερώσει για αυτή την σχέση, την σχέση δηλαδή μεταξύ βασικών μισθών και επιδομάτων ή άλλων εισοδημάτων που απορρέουν από περίεργες ή και φανταστικές υπερωρίες ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τι μπορεί να κοπεί και τι όχι.

Υποθέτω, ότι με τις υπέρογκες δαπάνες (=σπατάλες) αναφέρεται σε κόστη τάχατες εκπαιδευτικών ταξιδίων και άλλων αγορών που όμως αφορούν την ιδιωτική οικονομία διότι ο Δημόσιος τομέας αγοράζει όχι μόνο την εργασία των υπαλλήλων του αλλά και τα αγαθά που τους περιβάλουν ή κάνουν εφικτή την εργασία τους όπως π.χ. τα αναλώσιμα των νοσοκομείων που αφορούν την ιδιωτική οικονομία.

Άρα οι παραγωγικότεροι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις τους θα πληρώσουν το μαλλί των μειώσεων της “σπατάλης” κατά 10% του δημόσιου τομέα και όχι η σταθερή μηχανή των δημοσίων υπαλλήλων που αν συνολικά το εργατικό δυναμικό της χώρας έχει την μισή παραγωγικότητα (ΑΕΠ / Εργαζόμενοι = 48.158) από εκείνη π.χ. της Δανίας (92.690), αντιλαμβάνεστε πόσο χειρότερη πρέπει να είναι συγκριτικά η δική τους παραγωγικότητα.

Μίλησε επίσης ο Πρωθυπουργός για πράσινη ανάπτυξη.

Δεν θα είμαι κυνικός για να την αντιπαραβάλω με τα πράσινα άλογα των προηγούμενων κυβερνήσεων, αφενός διότι θεωρώ τον νέο Πρωθυπουργό καμωμένο από μια πραγματικά εκσυγχρονιστική πάστα και αφετέρου επειδή περιμένω πολλά από την νέα υπουργό κυρία Μπιρμίλη.

Όμως θα παρακαλούσα και τους πλέον αισιόδοξους να επισκεφτούν την σελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματκής Αλλαγής: http://www.opengov.gr/minenv/ όπου φιλοξενείται η δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση του νέου σχεδίου νόμου για την “Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής”.

Αναμφίβολα, η δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων από κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη είναι ένα γενναίο βήμα προς την κατεύθυνση της πολυσυμμετοχικής δημοκρατίας. Όμως πρόκειται για τεχνική διαβούλευση επί αλλαγών σε άρθρα προηγούμενων νόμων (βλέπε π.χ. άρθρο 2 του ν.3010/2002 (ΦΕΚ 91Α’), & άρθρο 1 του ν.3468/2006 (ΦΕΚ 129Α’)) που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του νέου νόμου χωρίς αυτός να αναμορφώνεται ριζικά ώστε να είναι αυτούσιος, ολοκληρωμένος και επομενως καταληπτός από επενδυτές και όχι νομομαθείς.

Ευχαριστούμε την κυρία Μπιρμπίλη για την πρωτοβουλία της αλλά δεν βλέπω πως αυτές οι αλλαγές θα έχουν επιπτώσεις στις αρρυθμίες υλοποίησης των ήδη αδειοδοτημένων επενδυτικών έργων σε ΑΠΕ.

Βέβαια, ο κύριος Πρωθυπουργός επανέλαβε τις λέξεις “Πράσινη Ανάπτυξη” τόσες φορές που η σκέψη μου αρνήθηκε να αποφύγει τη σύγκριση με τα περιβόητα “ΘΑ” του αείμνηστου παππού του και Γέρου της Δημοκρατίας κατά την άχαρη προχουντική περίοδο.

Να σημειώσω όμως ότι κάθε ανάπτυξη θέλει χρηματοδοτήσεις και για να γίνει αυτό θα πρέπει οι πόροι που θα περικοπούν από τον δημόσιο τομέα ή εκείνοι που θα βρεθούν από τον περιορισμό του οικονομικού εγκλήματος να πανε εκεί ακριβώς χωρίς να περιμένουμε θεαματικά πράγματα από πλευράς νέων θέσεων εργασίας αφού η πράσινη ανάπτυξη είναι εντάσεως κεφαλαίου. Μοναδική εξαίρεση η ανάπτυξη που συνδέεται με την ριζική αναδιάρθρωση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής όπου τα τελευταία χρόνια, όταν δεν “παρήγαγε” ομόλογα της Lehman Brothers, επέμενε να παράγει βαμβάκι και καπνά ή να στέλνει τα κατσίκια της στον εξανδραποδισμό του φυσικού πλούτου σε κάθε καμένο δάσος.

Η πράσινη ανάπτυξη έχει έναν ακόμα σοβαρό περιορισμό που προδιαγράφει το 20% της δυνητικά παραγόμενης πράσινης ενέργειας.

Ιδιαίτερα η ηλεκτρική ενέργεια από ΑΠΕ (Φωτοβολταϊκά και Ανεμογεννήτριες) είναι ασταθής και απαιτεί υψηλά ποσοστά άλλων πηγών να είναι είτε σε λειτουργία είτε σε κατάσταση κοστοβόρου ετοιμότητας. Τι θα γίνει επομένως με το 80%, θα συνεχίσει να προέρχεται από βρώμικους λιγνιτικούς σταθμούς ή έστω καύσης αερίου; Και αν έτσι είναι τα πράγματα που θα είναι η πράσινη ανάπτυξη ή με τι χρήματα θα υλοποιηθεί όταν σήμερα η παραγόμενη ενέργεια προέρχεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από τον φτηνό εγχώριο λιγνίτη;

Τα ερωτήματα επομένως για την πολυδιαφημιζόμενη πράσινη ανάπτυξη είναι πολλά και οπωσδήποτε όχι της στιγμής διότι σήμερα καιγόμαστε και πάνω στην καψάλα μας δεν μπορούμε να φιλοσοφούμε...

Αυτή ακριβώς την υπερένταση της στιγμής εξέφρασε ο αγωνιώδης λόγος του Μίμη Ανδρουλάκη, σε πρόσφατη συνάντηση στον Κεραμεικό, με παρουσίες από σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Εκεί τόνισε ο Μίμης ότι σήμερα το θέμα δεν είναι οι διαβουλεύσεις και οι αναλύσεις αλλά οι άμεσες πράξεις. Σήμερα κρεμάται επί χρεών ο ελληνικός λαός και όχι αύριο και αν δεν προλάβουμε τις αγχόνες αύριο θα μας βρουν κρεμασμένους.

Η πρόταση του Μίμη που έχει ίσως την μεγαλύτερη πρακτική αξία ήταν αυτή περί του Εθνικού Ομολόγου.

Η έκδοση Εθνικού Ομολόγου είπε, μπορεί ανάλογα με τη συγκυρία να προσελκύσει το ευρύ εγχώριο αποταμιευτικό κοινό και να ανακουφίσει σ' ένα σημαντικό βαθμό το δανεισμό της χώρας από τις πιέσεις των διεθνών αγορών.

Η έκδοση Λαϊκών ή Εθνικών Ομολόγων θα μπορούσε να παραλληλισθεί και με το «Σχέδιο για την αποκατάσταση της ευρωπαϊκής πιστοληπτικής ικανότητας και της χρηματοδότησης της αρωγής και της ανασυγκρότησης» που είχε συντάξει ο Keynes για την Ευρώπη του 1919.

Η βασική ιδέα ήταν τότε η έκδοση ομολόγων που θα επιτελούσαν διπλή λειτουργία, καθώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διευθέτηση του διασυμμαχικού χρέους, αλλά και να θεωρηθούν ως πρώτης τάξης εχέγγυα για τη σύναψη δανείων από τις κεντρικές τράπεζες.

Μεταξύ άλλων, επισημάνθηκε τότε η αδυναμία των ιδιωτικών επιχειρήσεων να αναλάβουν το συνολικό βάρος της ευρωπαϊκής ανασυγκρότησης, ενώ θεωρήθηκε ότι η άμεση αποκατάσταση της ευρωπαϊκής πιστοληπτικής ικανότητας ήταν η μόνη εφικτή λύση απεμπλοκής από τη συνεχή οικονομική εξάρτηση των Η.Π.Α. Η σχετικότητα με τις Ελληνικές επιχειρήσεις, την Ελλάδα, την Ε.Ε. και τις διεθνείς σημερινές «συγκυρίες» είναι προφανής.

Η έκδοση όμως Λαϊκών ή Εθνικών Ομολόγων υπαγορεύεται από αυστηρές προϋποθέσεις, όπως:

 Να είναι πραγματικά μια φθηνότερη μορφή δανεισμού με επιτόκιο κατώτερο των αγορών από τις οποίες δανείζεται το Ελληνικό δημόσιο.
 Να προβλέπει την μείωση των αντιπαραγωγικών δημόσιων δαπανών ή την αύξηση των εσόδων του προϋπολογισμού σε ύψος που να αντιστοιχεί στο ετήσιο κόστος αποπληρωμής αυτού του δανείου, ώστε να μην οδηγηθούμε σε νέα κλιμάκωση του δημόσιου χρέους.
 Να απαλλάσσει τον ατομικό / ιδιώτη αγοραστή του ομολόγου από την υποχρέωση του "πόθεν έσχες" μέχρι την ονομαστική αξία του ομολόγου (π.χ. τις10 ή 15 χιλιάδες ευρώ), ώστε να αποκλειστούν οι "ηθικοί κίνδυνοι"
 Να φορολογούνται οι τόκοι όπως και οι τραπεζικές καταθέσεις με συντελεστή 10%
 Να τοποθετούνται τα δανειακά κεφάλαια σε δυναμικά ανερχόμενους τομείς που αυξάνουν την παραγωγικότητα, ενισχύουν την παραγωγική βάση και μειώνουν το δραματικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας.

Το Εθνικό Ομόλογο θα γίνει έτσι Ομόλογο Σωτηρίας που θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού συναγερμού όλων των κοινωνικών, δημιουργικών και παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας για τη σωτηρία της χώρας επιτυγχάνοντας ριζικές δομικές αλλαγές και παράλληλα σταδιακή κάλυψη του απειλητικού δημοσιονομικού κενού.

Τα ομόλογα αυτά στα πλαίσια ακριβώς μιας πατριωτικής συσπείρωσης του Ελληνισμού, θα μπορούσαν να απορροφήσουν μέρος των εδώ καταθέσεων των Ελλήνων (υπολογίζονται σε 230 δις ευρώ) αλλά και των Ελλήνων του εξωτερικού που είναι πολύ πιθανό να θελήσουν να συμβάλλουν, με το αζημίωτο βέβαια, στην πρόοδο της χώρας.

Το δραματικό πλεονέκτημα ενός Εθνικού Ομολόγου είναι ότι οι τόκοι των 12 δις ευρώ που επιβαρύνουν τον σημερινό προϋπολογισμό θα κατευθύνονται στα Ελληνικά νοικοκυριά και στην κατανάλωση που είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες κάθε προσπάθειας για ανάκαμψη της οικονομίας εφόσον τροφοδοτεί την έμμεση φορολογία.

Επιπλέον, τα ομόλογα θα χρησιμοποιούνται ως εγγυήσεις για παροχή στεγαστικών δανείων χωρίς άλλες περίπλοκες εγγυοδοσίες.

Όμως θα έχουν και κάποιες αρνητικές επιπτώσεις για τις τράπεζες εφόσον θα απορροφάται η ρευστότητά τους και θα μειώνονται οι δυνατότητές τους να διαμορφώνουν πολλαπλασιαστικά τις κάθε μορφής χορηγήσεις τους.

Όμως εδώ θα πρέπει να αντιπαραβάλουμε έναν άλλο καθόλου ασήμαντο κίνδυνο για τις τράπεζες και αυτός είναι η δραματική απαξίωση του Ελληνικού δημοσίου που αν συνεχίσει να βαθμολογείται με χαμηλό δείκτη εμπιστοσύνης θα αναγκάσει τις τράπεζες να μειώσουν δραματικά το ύψος των χορηγούμενων δανείων που αντιστοιχούν στα ίδια κεφαλαία που διαθέτουν.

Η σχέση μάλιστα μείωσης των χορηγούμενων δανείων βάσει των ιδίων κεφαλαίων, που επιβάλει η συνθήκη της Βασιλείας ΙΙ σε συνθήκες απαξίωσης των ιδίων κεφαλαίων (αποτελούμενων από απαξιωμένα κρατικά ομόλογα) είναι τόσο δραματική που αν συγκριθεί με την κατά πολύ μικρότερη μείωση των επιπτώσεων από τον ανταγωνισμό των ομολόγων, το πλεονέκτημα των Εθνικών Ομολόγων είναι πασιφανές.

Οι κουβάδες και το χρέος...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 11η Δεκεμβρίου 2009)

Συγχωρέστε με αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί ότι το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα μπορούσε να σχετίζεται με τα χρωματιστά κουβαδάκια που πρόσφατα τοποθέτησε ο γνωστός πλέον σε όλους εργολάβος στις οδούς Λεβίδου και Κολοκοτρώνη, για να ξεχωρίσει τον τσιμεντένιο ποδηλατόδρομο από το οδόστρωμα.

Αλλά ας αρχίσουμε από την σοβαρότερη πλευρά του θέματος, εκείνην που εξέφρασε ο πρωθυπουργός κύριος Παπανδρέου τονίζοντας ότι για πρώτη φορά από το 1974 απειλείται η εθνική μας κυριαρχία λόγω της αδυναμίας μας που είναι προϊόν του ελλείμματος και κατ επέκταση των δυσβάστακτων υποχρεώσεων της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους εν μέσω συνεχιζόμενης διεύρυνσής του.

Οι διεύρυνση είναι το αγχωτικό μαρτύριο είτε διότι οι δημοσιονομικές περικοπές δεν επαρκούν είτε διότι αυτό μεγαλώνει έτσι και αλλιώς από το άνοιγμα των spreads, δηλαδή των εκατοστιαίων μονάδων επιτοκίου που πληρώνει η χώρα μας παραπάνω από την Γερμανία στους αγοραστές των ομολόγων με τα οποία χρηματοδοτείται η κάλυψη του ελλείμματος.

Από αυτή την στήλη έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην τραγικότητα του προβλήματος αλλά και στην αλαζονεία της εξουσίας των Ευρωπαίων εταίρων μας που με άφατη υποκρισία μας πιέζουν να μειώσουμε το τεράστιο έλλειμμα, που τάχα δεν γνώριζαν μέχρι προχτές, μεταξύ άλλων μειώνοντας και τις αμυντικές μας δαπάνες.

Και Ελλάδα χωρίς αμυντικές δαπάνες είναι Ελλάδα ανίκανη να προστατέψει τον εαυτό της, κατάσταση που την κάνει έρμαιο στα θέλω των ξένων όπως έδειξε πάμπολλες φορές η Ελληνική ιστορία...

Αναμφίβολα το παιχνίδι των ξένων δεν μπορούμε να το δεχτούμε ασυζητητί και στα τεχνάσματα επιβολής της δικής τους εξουσίας πρέπει να αντιτάξουμε με ευφυΐα τις δικές μας θέσεις ώστε να γίνει από την αρχή ξεκάθαρο ότι διάθεση για συνεργασία έχουμε αλλά για δουλεία όχι.

Σίγουρα επανάσταση δεν έχουμε τα περιθώρια να κάνουμε... Οι επαναστάσεις στις ώριμες κοινωνίες έχουν προ πολλού περάσει από το στάδιο των εχθρικών κονταροκτυπημάτων σε εκείνο των ειρηνικών ασκήσεων ανταγωνιστικής ευφυΐας.

Σε αυτό το πεδίο θα πρέπει επομένως να κινηθούμε πατώντας πόδι όπου και όταν μας παίρνει όπως ακριβώς έπραξε ο Βενιζέλος μετά τον όλεθρο της Μικρασιατικής καταστροφής.

Ο ανταγωνισμός της περασμένης εβδομάδας μεταξύ των ανακοινώσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα Ελληνικά δρώμενα είναι ενδεικτικό του πως θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες στο μπλοκ της αντιπαράθεσης στα συμφέροντά μας.

Είναι απόλυτα σίγουρο ότι το 2% δεν προβληματίζει το 98% των Ευρωπαίων εταίρων μας ως αξία αλλά ως γεγονός... Το τι θα συμβεί πλέον στην Ελλάδα είναι για αυτούς θέμα γοήτρου.

Αν δεν υπήρχε το γόητρο θα βάζαν από την “τσέπη” τους και θα μας χάριζαν το έλλειμμα μονοκοπανιάς... Μην εντυπωσιάζεστε... δεν θα έκαναν ψυχικό... Business as usual θα έκαναν διότι αυτό το ζεστό χρήμα θα γυρνούσε πίσω σε αμυντικές δαπάνες και πολυτελή καταναλωτικά είδη ή μέσα διαβίωσης.

Αν διάλεγαν αυτό τον δρόμο οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα είχαν κάνει το τέλειο έγκλημα δένοντας μας με την συγκατάθεσή μας χειροπόδαρα και παίζοντας από θέση ισχύος τον ρόλο του Daddy που βάζει το χέρι στην τσέπη όποτε ο κανακάρης του το ζητά αλλά απαιτεί από αυτόν να τον γηροκομήσει...

Σήμερα, η μάχη γίνεται διαφορετικά και πάνω από το δυνητικό πτώμα της χώρας μας ερίζουν όπως τα αγρίμια της ζούγκλας η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Όχι εγώ θα βάλω τους κανόνες λεει το ΔΝΤ, όχι εσύ δεν έχεις αρμοδιότητα να τους βάλεις και να κάτσεις στα τριτοκοσμικά αυγά σου απαντά η ΕΕ και η διαμάχη ολοένα και περισσότερο θυμίζει αγρίμια που αφήνοντας το πτώμα εξουθενώνουν το ένα το άλλο...

Πάνω από το σώμα μας λοιπόν που σπαρταρά τσακώνονται για λόγους γοήτρου οι Ευρωπαίοι εταίροι με τους διεθνείς παράγοντες της οικονομίας σε ένα καινούργιο σταυροδρόμι ψυχών και σωμάτων.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των οικονομικών ανταγωνισμών η πολιτική παραφωνία και η προκλητική ασυνέπεια της σημερινής αριστεράς με τόνους στα όρια της ιλαρότητας, μας θυμίζει ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα επειδή εξυπηρετούμε τον μονόδρομο της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας που μας επέβαλε ο συνήθης κακούργος, ο Καπιταλισμός...

Άκουσον, άκουσον Λένιν από εκεί που βρίσκεσαι τις φωνές των απογόνων σου.

Άκουσον, άκουσον εσύ που ηγήθηκες με επιτυχία της μεγαλύτερης ανατροπής στην ιστορία του κόσμου, επειδή είχες σχέδιο και μαχητικότητα, τι λένε τα αποπαίδια σου.

Άκουσον, άκουσον σε τι κατάσταση έφτασαν ώστε να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι η πλουτοκρατία και από αυτούς θα τα πάρουμε για να ζήσουμε εμείς καλλίτερα και αυτοί πολύ χειρότερα.

Βέβαια αείμνηστε αρχηγέ των Μπολσεβίκων, όλα αυτά τα δισέγγονά σου ξεχνούν κάποιες βασικές λεπτομέρειες των αγώνων σου, ξεχνούν π.χ. τις παροτρύνσεις σου στο να ξαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια των πλουτοκρατών της εποχής σου που αφού οι καλοί σου σύντροφοι τα λεηλάτησαν, ερίζανε για το πως ορίζεται η καθαρότητα του επαναστάτη...

Τα δισέγγονά σου ξεχνούν ότι όταν είδες και απόειδες με εκείνους που εξομοίωσαν την κοινωνική σου επανάσταση με την αρπαχτή, επέβαλες σκληρά σχεδόν απάνθρωπα μέτρα και όταν και αυτά δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα εισήγαγες ξανά το κίνητρο του Καπιταλισμού με τις 32 μισθοδοτικές κλίμακες της Νέας Οικονομικἠς Πολιτικής ώστε ο εργάτης να έχει πάντα μπροστά του το καρότο του μισθού του διευθυντή του εργοστασίου και έτσι το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας να ζει και να βασιλεύει...

Έρχονται λοιπόν σήμερα τα δισέγγονά του Λενινισμού με τις παραποιημένες θέσεις του προπάππου τους να ισχυριστούν ότι η ανταγωνιστικότητα είναι ο κακός δαίμονας της σημερινής κοινωνίας.

Σε μια χώρα με ήδη χαμηλή ανταγωνιστικότητα που ο κρατισμός και ο κηφηνισμός έχουν δείξει απίθανες αντιστάσεις, εκείνοι επιμένουν να βλέπουν το φάντασμα της ανταγωνιστικότητας ως εχθρό τους.

Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν σε αυτή την εκδήλωση μαζικής παράνοιας πρότεινα στους συντρόφους να κάνουν ένα ενημερωτικό ταξείδι κατά Κίνα μεριά και αν δεν καταφέρουν να πείσουν την Κινεζική ηγεσία για την ορθότητα του λόγου τους ας τους μπατσίσουν μένοντας συνεπείς στο επαναστατικό τους πνεύμα...

Άλλωστε η επαναστατική λογική του αριστερισμού στην μαχητικότερη της έκφραση, τον Τροσκισμό, ελάχιστα συναισθήματα τρέφει για τις δημοκρατικές διαδικασίες και επομένως για την κοινοβουλευτική λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο τα ποικιλόχρωμα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν αφήνουν αυταπάτες σε κανέναν ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι με όπλα το δίκιο τους θάβρουν.

Οι σημερινές, σε καθημερινή σχεδόν βάση, πράξεις τραμπουκισμού δεν είναι παρά ένα δείγμα του πως η μη δημοκρατική αριστερά με τις αναρχοεξουσιαστικές τις παραφυάδες βλέπει να επιλύονται τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού.

Αυτή την κοινωνική ιδεοληψία βλέπει με άγχος ο σημερινός Πρωθυπουργός και έχει αρχίσει να χάνει τον ύπνο του.

Διότι δεν είναι μόνο οι ξένοι που έχει να αντιμετωπίσει αλλά και οι Έλληνες, ακόμα και τα συντρόφια του, που κάνουν εσωτερικό πόλεμο διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το κόστος της θέσης τους στο κοινοβούλιο...

Αντί να ιδρώνουν στραγγίζοντας κάθε δυναμικό που διαθέτουν πάνω σε αναλογιστικές μελέτες αντιμετώπισης του ασφαλιστικού μας εφιάλτη, έχουν το θράσος να αγνοούν ότι η σύνταξη π.χ. ενός δασκάλου είναι πλἐον μεγαλύτερη από τον μισθό του στο τελευταίο κλιμάκιο μισθοδοσίας που σημαίνει ότι οδηγούμαστε με απόλυτη βεβαιότητα στην καταστροφή αφού οι αποταμιεύσεις (αποθεματικά) δεν πρόκειται να επαρκέσουν για πολύ ακόμα.

Άρα στο όχι μακρινό μέλλον αντί για συντάξεις θα έχουμε μόνο επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας για όλους, ναι για όλους και όχι μόνο για τους νέους συνταξιούχους.

Όσο και αν φωνάζουν οι συνταξιούχοι του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, όσο και αν ωρύονται από αγανάκτηση, τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα είναι άδεια και νέο χρήμα δεν θα γεννούν παρά μόνο για την πρόνοια, το φαΐ τους δηλαδή και μόνο.

Αυτός είναι ο εφιάλτης του Γιώργου Παπανδρέου από τον οποίο μόλις αυτομόλησε ο Κώστας Καραμανλής και είδε την υγειά του...

Θα πρέπει επομένως να δούμε όχι το πως θα γίνουμε μη ανταγωνιστικοί, όπως μας ορμηνεύει η ανεύθυνη ηγεσία της σημερινής αριστεράς, αλλά το πως θα γίνουμε ακόμα ποιο ανταγωνιστικοί για να καλύψουμε τον δρόμο που θα μας εξασφαλίσει την ομαλή παράδοση της σκυτάλης στους νεότερους.

Μπορεί το σφρίγος των νέων σε συνδυασμό με την απογοήτευσή τους για το που οδηγείται η κοινωνία μας και σε ποιές δουλειές θα βρεθούν αύριο να γίνονται η αφορμή παρεκτροπών αλλά τα γεγονότα πάνε πολύ ποιο πέρα σε πράξεις φαυλότητας και μηδενισμού που κανείς με στοιχειώδη σεβασμό στο εαυτό του δεν μπορεί να αποδεχτεί.

Το να αντικαθιστάς την Ελληνική σημαία με την καρικατούρα σου δεν μπορεί να είναι μέρος της αντίδρασης για το άγχος της αναδουλειάς.

Το να δέρνεις ἠ να προπηλακίζεις έναν κορυφαίο Πανεπιστημιακό δάσκαλο δεν μπορεί να είναι πράξη που θα σώσει την νέα γενιά από το έλλειμμα που αφήσαμε εμείς οι παλαιότεροι.

Όμως πως να παραδειγματίσουμε τη νέα γενιά όταν ο δικός μας ο τοπικός εν προκειμένω χαβάς περιορίζεται στα πολύχρωμα κουβαδάκια του Δημάρχου;

Δεν ισχυρίζομαι με αυτό ότι φέρει την ευθύνη για την επιλογή τους ο κύριος Χιωτάκης αλλά ούτε αναγνωρίζω την εύκολη και λαϊκίστικη αντιπολίτευση του πρώην δημάρχου κυρίου Βάρδου που στενοχωρήθηκε με τους κουβάδες που περίμεναν έτοιμοι για το δέσιμο κάποιων άγνωστων πλοίων της ξηράς...

Οι πρώην κάβοι είναι βέβαια παρελθόν αλλά η έλλειψη σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε εν μέσω κρίσης τα προβλήματα του τόπου όχι...

Η τακτική του κοστοβόρου ράβε ξήλωνε δεν μπορεί να είναι η σημερινή επιλογή μας ακόμα και αν μας χαρακτηρίζει κάποιος υπέρμετρος Κευνσιανισμὀς.

Άλλωστε έχει ήδη αποδειχτεί ότι ο Κευνσιανισμός αντί να οδηγεί τα ευρώ της κρατικής σπατάλης στο να αυγατίζουν στη χώρα μας τα στέλνει να αυγατίσουν στα Κινεζικά εργοστάσια.

Αναμφίβολα, τα πειράματα με τα κουβαδάκια δεν είναι παρά μικρές άστοχες σπατάλες χωρίς ελπίδα να φέρουν πλούτο σε κανέναν. Δίνουν όμως ερείσματα σε εύκολη κριτική από μια λαϊκίζουσα αντιπολίτευση που αγωνιά να βρει λάθη εκεί που δεν υπάρχουν.

Τα παράδοξα και τα υποκριτικά...

(Το ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 4η Δεκεμβρίου 2009)

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα πρόσεξαν τους πτυχαίους τίτλους των εφημερίδων με το ακόλουθο μήνυμα: “Έδωσαν άγονες στον δημαγωγό Βγενόπουλο”

Ναι έδωσαν άγονες αλλά στον δημαγωγό, θα αναρωτηθείτε; Με ποια κριτήρια τον αποκαλούν δημαγωγό;

Δείτε λοιπόν την συνέχεια διότι έτσι μόνο θα αντιληφτείτε τις λεπτομέρειες αυτής της παράξενης ιστορίας που είναι ενδεικτική της νοσηρότητας που επικρατεί στην κοινωνία μας και στους εκλεκτούς της που η ίδια ανέδειξε στα ύπατα αξιώματα της πολιτικής.

Η εταιρεία Marfin Investment Group (MIG) που διοικεί ο κύριος Βγενόπουλος, ζήτησε από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τον συμπεριλάβει στην διεκδίκηση των άγονων γραμμών (πρόκειται για εκείνες τις αεροπορικές γραμμές εσωτερικού που δεν εξασφαλίζουν ικανοποιητική πληρότητα λόγω του μικρού αριθμού των μετακινουμένων και επομένως είναι μη βιώσιμες εμπορικά. Για τις γραμμές αυτές το κράτος μοιράζει ετησίως σημαντικά ποσά ώστε οι πτήσεις να γίνονται ακόμα και με εμπορική ζημιά και ο επιχειρηματίας να κλείνει τις ζημιές του με την προσφερόμενη επιδότηση. Ισχύει το ίδιο και για την ακτοπλοΐα)

Η κυβέρνηση τον αγνόησε και έδωσε τις άγονες γραμμές σε ανταγωνιστές του. Αυτό από μόνο του δεν θα έμοιαζε με σπουδαίο σκάνδαλο και δεν θα αποτελούσε ιδιαίτερα προκλητική τακτική αν ο κύριος Βγενόπουλος δεν είχε φροντίσει στην διεκδίκησή του να τονίσει ότι δεν θέλει την κρατική επιχορήγηση. Με άλλα λόγια ο Mr. MIG πετούσε το γάντι στην πολιτική εξουσία λέγοντας ότι εγώ είμαι ικανός να κάνω τις άγονες γραμμές, γόνιμες χωρίς επιδότηση ενώ εσείς, οι διαχειριστές του κράτους, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος δεν θα με πληρώσετε.

Και όμως η άρνηση ήλθε πριν δεύτερη και ωριμότερη σκέψη και μάλιστα με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο αφού ζητούσε -- άκουσον, άκουσον -- βελτίωση της μη επιχορηγούμενης προσφοράς... Δηλαδή ζητούσε αρνητική επιχορήγηση από τον λειτουργό των άγονων και ζημιογόνων γραμμών...

Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τέτοια γκάφα ολκής από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και δεν περίμενα τέτοια ανωριμότητα από τον κύριο Ρέππα που είχε την ευθύνη της υπόθεσης στο νέο συγκεντρωτικό υπουργείο ανάπτυξης και μεταφορών.

Τώρα αν θα μάθετε και το ποια θα ήταν συνολικά η επιχορήγηση θα αισθανθείτε ναυτία όπως αισθάνθηκα και εγώ...

Πρόκειται για 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ναι για δισεκατομμύρια χρήματα του Ελληνικού δημοσίου πρόκειται και δεν είναι τυπογραφικό λάθος...

Ο Βγενόπουλος βλέποντας την προκλητική αχαριστία κατέφυγε στην δικαιοσύνη για να ακούσει από τους κυρίους Ρέππα και Σηφουνάκη ότι είναι εκβιαστής και θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη!!!

Ε λοιπόν υπάρχουν ευτυχώς και μερικοί επιχειρηματίες σε αυτόν τον τόπο που δεν χαμπαρίζουν στις ανοησίες του κρατισμού.

Ο δικηγόρος Βγενόπουλος επέμεινε στην κατάθεσή του στον αντιεισαγγελέα για το άδικο της αντιμετώπισης από το νέο υπουργείο και τότε, ω! του θαύματος..., η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) αποφάσισε να δώσει χωρίς χρονοτριβή ή άλλες ερωτήσεις 9 άγονες γραμμές στην Olympic Air.

Μια κάποια απάντηση στο ανεξήγητο έδωσε ο πασίγνωστος πλέον για τους αγώνες του ενάντια στη διαφθορά, επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης κός Ρακιτζής, που χαρακτήρισε το πόρισμα που επικαλέσθηκαν οι κύριοι υπουργός και υφυπουργός ως μη πόρισμα αλλά απλή δήλωση επιπέδου προσωπικής επιστολής...

Έτσι λοιπόν, με μια επιστολή “του αέρος”, ο νέος υπουργός προσπάθησε να υποβιβάσει την αξία της προσφοράς του Mr. MIG και να κατασπαταλήσει τεράστια ποσά που προσποιούμαστε ότι μαζεύουμε αγωνιωδώς από άλλους τομείς δραστηριότητας.

Μήπως τελικά όλη αυτή η σπουδή των ξένων να εγκατασταθούν στο Σύνταγμα και να ελέγξουν την πορεία των δημοσιοοικονομικών μας είναι απόρροια ακριβώς αυτής της έλλειψης σοβαρότητας ή ακόμα και της διαβλεπόμενης διάθεσής μας να συνεχίσουμε την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος;

Λεω μήπως διότι καμία άλλη απάντηση δεν μπορώ να δώσω σκεπτόμενος με τη λογική του μέσου ανθρώπου αλλά αν βρεθεί κάποιος με λαμπρό μυαλό, ας υποδείξει το λάθος μου που με ταπεινότητα θα αποδεχτώ ζητώντας δημόσια συγνώμη για την παραπλάνηση στην οποία οδήγησα εσάς τους αναγνώστες.

Η ειρωνεία είναι ότι η ΥΠΑ, μετά από την δική της προφανώς έρευνα που κατέδειξε ότι επρόκειτο για κυβερνητικό σκάνδαλο με το καλημέρα και μάλιστα τεραστίων διαστάσεων, έδωσε την συγκατάθεσή της με ακραία βιασύνη πριν φτάσει ως όφειλε το ολοκληρωμένο πόρισμα από την δικαιοσύνη που θα έδειχνε την προφανή κατάσταση αν και δεν πρέπει να προδικάζουμε εμείς το δίκιο του Mr. MIG παρά τα τεράστια ποσά που θα έσωζε με την πρότασή του το ελληνικό δημόσιο...

Αν βέβαια νομίζετε ότι αυτά είναι το μόνο τραγελαφικό λάθος των πρώτων πενήντα ημερών της νέας κυβέρνησης κάνετε λάθος.

Ιδού ένα ακόμα, επίσης τεραστίων διατάσεων.

Η νέα υπουργός κυρία Λούκα Κατσέλη αποφάσισε να καταργήσει τον ισχύοντα αναπτυξιακό νόμο πιθανόν διότι τα χρήματα με τα οποία επιχορηγούνταν οι επιχειρήσεις βάσει αυτού δεν είναι κοινοτικά η τουλάχιστον δεν είναι εμφανώς κοινοτικά όπως συμβαίνει με τα άλλα προγράμματα π.χ. του ΕΣΠΑ αλλά προέρχονται από τον κρατικό κορβανά.

Σου λέει λοιπόν η κυρία Κατσέλη, εδώ χρήματα δεν έχουμε, χρήματα θα μοιράζουμε;

Λογικό ίσως αλλά ταυτόχρονα και εξωφρενικά επιπόλαιο διότι σε καμία χώρα και προφανώς και στην Ελλάδα δεν βελτιώνεις μια κατάσταση με την εξοικονόμηση πόρων και μόνο... Αν π.χ. μια επιχείρηση που δεν παει καλά αρχίσει να κόβει δαπάνες χωρίς άλλες ενέργειες θα αυτοκτονήσει σε ελάχιστο χρόνο λόγω αδυναμίας συνέχισης της όποιας παραγωγικής δραστηριότητας ελλείψει και του ελάχιστου εισοδήματος που αν μη τι άλλο θα καθυστερούσε τον επερχόμενο θάνατο.

Η απόφαση της νέας κυβέρνησης να καταργήσει τον αναπτυξιακό νόμο κάνει αυτό ακριβώς διότι κτυπά όλα εκείνα τα έργα που συνδέονται με τις περιβαλλοντικές τεχνολογίες όπως οι Ανεμογεννήτριες και οι Φωτοβολταϊκοί σταθμοί.

Αν λοιπόν πάρουν και άλλη καθυστέρηση αυτά τα έργα, σαν δεν τους έφτανε η απαράδεκτη κωλυσιεργία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), τότε εκτός του ότι πολλοί μικροεπιχειρηματίες θα φαλιρίσουν, οι βιομηχανίες που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται για ακριβώς αυτές τις ανάγκες, όπως το εργοστάσιο φωτοβολταϊκών κυψελών στην Τρίπολη, θα πάνε φούντο πριν ακόμα νιώσουν τον καθαρό αέρα της παραγωγικής διαδικασίας.

Με ένα σμπάρο λοιπόν πολλά τρυγόνια σκότωσε η κυρία υπουργός και ας φαίνεται ότι τρέχει για το ΕΣΠΑ χωρίς πιθανότατα την Βέσπα...

Να σημειώσω ότι η όποια οικονομία από την κρατική σπατάλη θα πρέπει να παει σε ισότιμη χρηματοδότηση αναπτυξιακών δραστηριοτήτων του ιδιωτικού τομέα διότι του χρόνου δεν θα έχουμε να σφίξουμε κανένα ζωνάρι αφού θα έχουμε αγγίξει κόκαλο και τότε η κατάρρευση θα είναι βεβαία.

Η μόνη ελπίδα στη χώρα μας είναι η διαμόρφωση συνθηκών ανάπτυξης, μετά βέβαια από περιστολή στις σπατάλες και ας ακούγονται αρκετές φωνές ανευθυνότητας περί ανελαστικών δαπανών...

Θα πρέπει όμως να αντιμετωπιστεί και η Cayenneάτη πρόκληση του ιδιωτικού τομέα που διαμορφώνει άρρωστο κλίμα στις σχέσεις του κράτους, που αδυνατεί να συλλάβει το προϊόν του παράνομου πλουτισμού, με τον κάθε εργαζόμενο.

Αν είναι να μη δούμε και μάλιστα σύντομα περίπλοκες συμπλοκές στους δρόμους από αγανακτισμένους ανθρώπους που θα κατεβάζουν στα καλά του καθουμένου και θα ξυλοκοπούν Cayenneάτους οδηγούς, μόνο και μόνο για να βγάλουν το άχτι τους, θα πρέπει να περιμαζέψουμε όσους με άφατη υποκρισία αγνοούν τα τερατώδη ποσά που κάποιοι κατασπαταλούν παριστάνοντας τις κακόμοιρες ψυχές...

Όσοι παρατήρησαν τις αμοιβές των διοικητών τραπεζών πρόσφατα θα ξέρουν ποιος π.χ. είναι εκείνος που παριστάνει τον ελεήμονα των φτωχών, προερχόμενος από τις τάξεις τους που όμως η ηθικοφθόρα πολιτική ανέδειξε σε μέγιστο κρατικό λειτουργό επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και τώρα συνεχίζει να κομπάζει ως ο βασιλικότερος των βασιλέων από το αντίθετο μετερίζι απολαμβάνοντας τα προκλητικά πλούτη του...

Εκείνο που θα χρειαστεί ο τόπος μας δεν είναι ασφαλώς οι διορθωτικές δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων που έτρεξαν να μας υποστηρίξουν μόλις προχτές με δηλώσεις ότι δεν καταρρέουμε τελικά και δεν πτωχεύουμε, αφού εύλογα η κατάρρευση θα έπαιρνε μαζί της πολλούς αλλοφύλους που δεν θα το άντεχαν.

Έτρεξαν να μας πουν ότι δεν χρεοκοπούμε, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, αλλά και τι με αυτό; Δηλαδή μετά τις δηλώσεις θα πρέπει να στήσουμε φωτιές χοροπηδώντας και αλαλάζοντας στην πλατεία Συντάγματος;

Σωθήκαμε μήπως απo την ανυπαρξία ικανοποιητικής παραγωγικότητας και από τον έντονο ωχαδελφισμό μας ή από την εξωφρενική σχέση κόστους του δημοσίου τομέα προς το ΑΕΠ; Από τι θα απορροφηθεί παραγωγικά το σφρίγος της νεολαίας αντί να παραδέρνει στις φωλιές των κακών μικρόλυκων της παραοικονομίας;

Όχι δεν σωθήκαμε και οι φωτιές είναι ένας πολύ ξεπερασμένος τρόπος για να γλεντήσουμε ακόμα και αν είχαμε λόγους να το κάνουμε... Ούτε και τα τσιφτετέλια στα νυχτερινά κέντρα προτείνονται ως λύση στην προκειμένη περίπτωση παρά μόνο η αναγνώριση και η εμπέδωση του ότι θα πρέπει να διακρίνουμε τις ζώνες και τις δυνατότητες ανάπτυξης που μας απομένουν ή μας αρμόζουν και να βάλουμε όλοι μαζί πλάτη. Ναι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ διότι όλοι χρειάζονται χωρίς πολιτικές αντιπαλότητες και Δεκεμβριανές αναμνήσεις με σημαιοφόρους τους κατσαρολάκηδες.

Τιμούμε την μνήμη των νεκρών αλλά δεν σκοπεύαμε να γίνουμε και εμείς νεκροί από την ανέχεια, την βλακεία και τις έμμονες ιδεολοψίες...

Όταν ο λαός σου σώζει 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ δεν τον αγνοείς αλλά σχεδιάζεις αμἐσως πως θα χρησιμοποιήσεις τα χρήματα που έσωσες και σε ποια ερευνητικά κέντρα, σε ποιές παραγωγικές κοινότητες και διαδικασίες και σε ποια χρηματοδοτικά funds, όπως τα γνωστά του επιχειρηματικού κινδύνου, θα τα τοποθετήσεις ώστε οι νεοσσοί πού θα αναπτύσσονται εκεί να γίνουν παραγωγικές όρνιθες για να απολαύσουμε όλοι τα αυγά τους, τα αυγά όχι μόνο της επόμενης μέρας αλλά όλων των ημερών που θα είναι το προσδοκώμενο της ζωής τους.

Οι παροχές και η ευνοιοκρατία πρέπει να τελειώσουν και αν δεν το δει με ταχύτητα αντίδρασης σκορπιού ο κύριος Παπανδρέου πολύ φοβάμαι ότι θα δηλητηριαστεί τελικά ο ίδιος από την αδράνειά του.

Φαινόμενα εσωκομματικών αντιστάσεων από παλαιοκομματικούς που από παραπαίδια ενός ανεγνωρισμένου ηγέτη, χωρίς άλλο εμφανές προσόν, κατήντησαν μικρογάγγραινες στο σημερινό ΠΑΣΟΚ αναστέλλοντας εξ αρχής τις μοναδικές πολιτικές επιβίωσης που απαιτούν εξοικονόμηση πόρων από όλους, δεν θα φέρουν την απαιτούμενη αναγέννηση αλλά θα επαναφέρουν τους κόλακες με τα μαχαίρια που δεν έφτασαν ποτέ σε κανένα κόκκαλο...