Οι κουβάδες και το χρέος...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 11η Δεκεμβρίου 2009)

Συγχωρέστε με αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί ότι το δημοσιονομικό μας πρόβλημα θα μπορούσε να σχετίζεται με τα χρωματιστά κουβαδάκια που πρόσφατα τοποθέτησε ο γνωστός πλέον σε όλους εργολάβος στις οδούς Λεβίδου και Κολοκοτρώνη, για να ξεχωρίσει τον τσιμεντένιο ποδηλατόδρομο από το οδόστρωμα.

Αλλά ας αρχίσουμε από την σοβαρότερη πλευρά του θέματος, εκείνην που εξέφρασε ο πρωθυπουργός κύριος Παπανδρέου τονίζοντας ότι για πρώτη φορά από το 1974 απειλείται η εθνική μας κυριαρχία λόγω της αδυναμίας μας που είναι προϊόν του ελλείμματος και κατ επέκταση των δυσβάστακτων υποχρεώσεων της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους εν μέσω συνεχιζόμενης διεύρυνσής του.

Οι διεύρυνση είναι το αγχωτικό μαρτύριο είτε διότι οι δημοσιονομικές περικοπές δεν επαρκούν είτε διότι αυτό μεγαλώνει έτσι και αλλιώς από το άνοιγμα των spreads, δηλαδή των εκατοστιαίων μονάδων επιτοκίου που πληρώνει η χώρα μας παραπάνω από την Γερμανία στους αγοραστές των ομολόγων με τα οποία χρηματοδοτείται η κάλυψη του ελλείμματος.

Από αυτή την στήλη έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην τραγικότητα του προβλήματος αλλά και στην αλαζονεία της εξουσίας των Ευρωπαίων εταίρων μας που με άφατη υποκρισία μας πιέζουν να μειώσουμε το τεράστιο έλλειμμα, που τάχα δεν γνώριζαν μέχρι προχτές, μεταξύ άλλων μειώνοντας και τις αμυντικές μας δαπάνες.

Και Ελλάδα χωρίς αμυντικές δαπάνες είναι Ελλάδα ανίκανη να προστατέψει τον εαυτό της, κατάσταση που την κάνει έρμαιο στα θέλω των ξένων όπως έδειξε πάμπολλες φορές η Ελληνική ιστορία...

Αναμφίβολα το παιχνίδι των ξένων δεν μπορούμε να το δεχτούμε ασυζητητί και στα τεχνάσματα επιβολής της δικής τους εξουσίας πρέπει να αντιτάξουμε με ευφυΐα τις δικές μας θέσεις ώστε να γίνει από την αρχή ξεκάθαρο ότι διάθεση για συνεργασία έχουμε αλλά για δουλεία όχι.

Σίγουρα επανάσταση δεν έχουμε τα περιθώρια να κάνουμε... Οι επαναστάσεις στις ώριμες κοινωνίες έχουν προ πολλού περάσει από το στάδιο των εχθρικών κονταροκτυπημάτων σε εκείνο των ειρηνικών ασκήσεων ανταγωνιστικής ευφυΐας.

Σε αυτό το πεδίο θα πρέπει επομένως να κινηθούμε πατώντας πόδι όπου και όταν μας παίρνει όπως ακριβώς έπραξε ο Βενιζέλος μετά τον όλεθρο της Μικρασιατικής καταστροφής.

Ο ανταγωνισμός της περασμένης εβδομάδας μεταξύ των ανακοινώσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα Ελληνικά δρώμενα είναι ενδεικτικό του πως θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες στο μπλοκ της αντιπαράθεσης στα συμφέροντά μας.

Είναι απόλυτα σίγουρο ότι το 2% δεν προβληματίζει το 98% των Ευρωπαίων εταίρων μας ως αξία αλλά ως γεγονός... Το τι θα συμβεί πλέον στην Ελλάδα είναι για αυτούς θέμα γοήτρου.

Αν δεν υπήρχε το γόητρο θα βάζαν από την “τσέπη” τους και θα μας χάριζαν το έλλειμμα μονοκοπανιάς... Μην εντυπωσιάζεστε... δεν θα έκαναν ψυχικό... Business as usual θα έκαναν διότι αυτό το ζεστό χρήμα θα γυρνούσε πίσω σε αμυντικές δαπάνες και πολυτελή καταναλωτικά είδη ή μέσα διαβίωσης.

Αν διάλεγαν αυτό τον δρόμο οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα είχαν κάνει το τέλειο έγκλημα δένοντας μας με την συγκατάθεσή μας χειροπόδαρα και παίζοντας από θέση ισχύος τον ρόλο του Daddy που βάζει το χέρι στην τσέπη όποτε ο κανακάρης του το ζητά αλλά απαιτεί από αυτόν να τον γηροκομήσει...

Σήμερα, η μάχη γίνεται διαφορετικά και πάνω από το δυνητικό πτώμα της χώρας μας ερίζουν όπως τα αγρίμια της ζούγκλας η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Όχι εγώ θα βάλω τους κανόνες λεει το ΔΝΤ, όχι εσύ δεν έχεις αρμοδιότητα να τους βάλεις και να κάτσεις στα τριτοκοσμικά αυγά σου απαντά η ΕΕ και η διαμάχη ολοένα και περισσότερο θυμίζει αγρίμια που αφήνοντας το πτώμα εξουθενώνουν το ένα το άλλο...

Πάνω από το σώμα μας λοιπόν που σπαρταρά τσακώνονται για λόγους γοήτρου οι Ευρωπαίοι εταίροι με τους διεθνείς παράγοντες της οικονομίας σε ένα καινούργιο σταυροδρόμι ψυχών και σωμάτων.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των οικονομικών ανταγωνισμών η πολιτική παραφωνία και η προκλητική ασυνέπεια της σημερινής αριστεράς με τόνους στα όρια της ιλαρότητας, μας θυμίζει ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα επειδή εξυπηρετούμε τον μονόδρομο της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας που μας επέβαλε ο συνήθης κακούργος, ο Καπιταλισμός...

Άκουσον, άκουσον Λένιν από εκεί που βρίσκεσαι τις φωνές των απογόνων σου.

Άκουσον, άκουσον εσύ που ηγήθηκες με επιτυχία της μεγαλύτερης ανατροπής στην ιστορία του κόσμου, επειδή είχες σχέδιο και μαχητικότητα, τι λένε τα αποπαίδια σου.

Άκουσον, άκουσον σε τι κατάσταση έφτασαν ώστε να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα είναι η πλουτοκρατία και από αυτούς θα τα πάρουμε για να ζήσουμε εμείς καλλίτερα και αυτοί πολύ χειρότερα.

Βέβαια αείμνηστε αρχηγέ των Μπολσεβίκων, όλα αυτά τα δισέγγονά σου ξεχνούν κάποιες βασικές λεπτομέρειες των αγώνων σου, ξεχνούν π.χ. τις παροτρύνσεις σου στο να ξαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια των πλουτοκρατών της εποχής σου που αφού οι καλοί σου σύντροφοι τα λεηλάτησαν, ερίζανε για το πως ορίζεται η καθαρότητα του επαναστάτη...

Τα δισέγγονά σου ξεχνούν ότι όταν είδες και απόειδες με εκείνους που εξομοίωσαν την κοινωνική σου επανάσταση με την αρπαχτή, επέβαλες σκληρά σχεδόν απάνθρωπα μέτρα και όταν και αυτά δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα εισήγαγες ξανά το κίνητρο του Καπιταλισμού με τις 32 μισθοδοτικές κλίμακες της Νέας Οικονομικἠς Πολιτικής ώστε ο εργάτης να έχει πάντα μπροστά του το καρότο του μισθού του διευθυντή του εργοστασίου και έτσι το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας να ζει και να βασιλεύει...

Έρχονται λοιπόν σήμερα τα δισέγγονά του Λενινισμού με τις παραποιημένες θέσεις του προπάππου τους να ισχυριστούν ότι η ανταγωνιστικότητα είναι ο κακός δαίμονας της σημερινής κοινωνίας.

Σε μια χώρα με ήδη χαμηλή ανταγωνιστικότητα που ο κρατισμός και ο κηφηνισμός έχουν δείξει απίθανες αντιστάσεις, εκείνοι επιμένουν να βλέπουν το φάντασμα της ανταγωνιστικότητας ως εχθρό τους.

Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν σε αυτή την εκδήλωση μαζικής παράνοιας πρότεινα στους συντρόφους να κάνουν ένα ενημερωτικό ταξείδι κατά Κίνα μεριά και αν δεν καταφέρουν να πείσουν την Κινεζική ηγεσία για την ορθότητα του λόγου τους ας τους μπατσίσουν μένοντας συνεπείς στο επαναστατικό τους πνεύμα...

Άλλωστε η επαναστατική λογική του αριστερισμού στην μαχητικότερη της έκφραση, τον Τροσκισμό, ελάχιστα συναισθήματα τρέφει για τις δημοκρατικές διαδικασίες και επομένως για την κοινοβουλευτική λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο τα ποικιλόχρωμα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν αφήνουν αυταπάτες σε κανέναν ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι με όπλα το δίκιο τους θάβρουν.

Οι σημερινές, σε καθημερινή σχεδόν βάση, πράξεις τραμπουκισμού δεν είναι παρά ένα δείγμα του πως η μη δημοκρατική αριστερά με τις αναρχοεξουσιαστικές τις παραφυάδες βλέπει να επιλύονται τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού.

Αυτή την κοινωνική ιδεοληψία βλέπει με άγχος ο σημερινός Πρωθυπουργός και έχει αρχίσει να χάνει τον ύπνο του.

Διότι δεν είναι μόνο οι ξένοι που έχει να αντιμετωπίσει αλλά και οι Έλληνες, ακόμα και τα συντρόφια του, που κάνουν εσωτερικό πόλεμο διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το κόστος της θέσης τους στο κοινοβούλιο...

Αντί να ιδρώνουν στραγγίζοντας κάθε δυναμικό που διαθέτουν πάνω σε αναλογιστικές μελέτες αντιμετώπισης του ασφαλιστικού μας εφιάλτη, έχουν το θράσος να αγνοούν ότι η σύνταξη π.χ. ενός δασκάλου είναι πλἐον μεγαλύτερη από τον μισθό του στο τελευταίο κλιμάκιο μισθοδοσίας που σημαίνει ότι οδηγούμαστε με απόλυτη βεβαιότητα στην καταστροφή αφού οι αποταμιεύσεις (αποθεματικά) δεν πρόκειται να επαρκέσουν για πολύ ακόμα.

Άρα στο όχι μακρινό μέλλον αντί για συντάξεις θα έχουμε μόνο επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας για όλους, ναι για όλους και όχι μόνο για τους νέους συνταξιούχους.

Όσο και αν φωνάζουν οι συνταξιούχοι του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, όσο και αν ωρύονται από αγανάκτηση, τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα είναι άδεια και νέο χρήμα δεν θα γεννούν παρά μόνο για την πρόνοια, το φαΐ τους δηλαδή και μόνο.

Αυτός είναι ο εφιάλτης του Γιώργου Παπανδρέου από τον οποίο μόλις αυτομόλησε ο Κώστας Καραμανλής και είδε την υγειά του...

Θα πρέπει επομένως να δούμε όχι το πως θα γίνουμε μη ανταγωνιστικοί, όπως μας ορμηνεύει η ανεύθυνη ηγεσία της σημερινής αριστεράς, αλλά το πως θα γίνουμε ακόμα ποιο ανταγωνιστικοί για να καλύψουμε τον δρόμο που θα μας εξασφαλίσει την ομαλή παράδοση της σκυτάλης στους νεότερους.

Μπορεί το σφρίγος των νέων σε συνδυασμό με την απογοήτευσή τους για το που οδηγείται η κοινωνία μας και σε ποιές δουλειές θα βρεθούν αύριο να γίνονται η αφορμή παρεκτροπών αλλά τα γεγονότα πάνε πολύ ποιο πέρα σε πράξεις φαυλότητας και μηδενισμού που κανείς με στοιχειώδη σεβασμό στο εαυτό του δεν μπορεί να αποδεχτεί.

Το να αντικαθιστάς την Ελληνική σημαία με την καρικατούρα σου δεν μπορεί να είναι μέρος της αντίδρασης για το άγχος της αναδουλειάς.

Το να δέρνεις ἠ να προπηλακίζεις έναν κορυφαίο Πανεπιστημιακό δάσκαλο δεν μπορεί να είναι πράξη που θα σώσει την νέα γενιά από το έλλειμμα που αφήσαμε εμείς οι παλαιότεροι.

Όμως πως να παραδειγματίσουμε τη νέα γενιά όταν ο δικός μας ο τοπικός εν προκειμένω χαβάς περιορίζεται στα πολύχρωμα κουβαδάκια του Δημάρχου;

Δεν ισχυρίζομαι με αυτό ότι φέρει την ευθύνη για την επιλογή τους ο κύριος Χιωτάκης αλλά ούτε αναγνωρίζω την εύκολη και λαϊκίστικη αντιπολίτευση του πρώην δημάρχου κυρίου Βάρδου που στενοχωρήθηκε με τους κουβάδες που περίμεναν έτοιμοι για το δέσιμο κάποιων άγνωστων πλοίων της ξηράς...

Οι πρώην κάβοι είναι βέβαια παρελθόν αλλά η έλλειψη σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε εν μέσω κρίσης τα προβλήματα του τόπου όχι...

Η τακτική του κοστοβόρου ράβε ξήλωνε δεν μπορεί να είναι η σημερινή επιλογή μας ακόμα και αν μας χαρακτηρίζει κάποιος υπέρμετρος Κευνσιανισμὀς.

Άλλωστε έχει ήδη αποδειχτεί ότι ο Κευνσιανισμός αντί να οδηγεί τα ευρώ της κρατικής σπατάλης στο να αυγατίζουν στη χώρα μας τα στέλνει να αυγατίσουν στα Κινεζικά εργοστάσια.

Αναμφίβολα, τα πειράματα με τα κουβαδάκια δεν είναι παρά μικρές άστοχες σπατάλες χωρίς ελπίδα να φέρουν πλούτο σε κανέναν. Δίνουν όμως ερείσματα σε εύκολη κριτική από μια λαϊκίζουσα αντιπολίτευση που αγωνιά να βρει λάθη εκεί που δεν υπάρχουν.