Η ιστορία του Ελληνικού Χρέους...

Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα...

«Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματος των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄οτι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της»

«Εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματα μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να αγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»

Ιωάννης Καποδίστριας
Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος,
Προς την Δ’ Εθνοσυνέλευση.

Ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε μια νέα προοπτική για την περιοχή μας.

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 5η Νοεμβρίου 2010)

Η μέρα των εκλογών πλησιάζει και πολλοί ρωτούν γιατί ακόμα μια Δημοτική παράταξη, ιδιαίτερα όταν ένα μέρος της Πρωτοβουλίας Πολιτών προέρχεται από την υπάρχουσα κατάσταση.

Δεν θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα μπορούσε η Χριστίνα Κοσμά – Μανταφούνη που ηγείται της Πρωτοβουλίας Πολιτών να πετύχει τα όσα θέλει και επιδιώκει σε συνεργασία με την παράταξη του κυρίου Χιωτάκη;

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι αυτονόητη από την τροπή που πήραν τα πράγματα αλλά πολλοί από τους αναγνώστες δεν είχαν ίσως τον χρόνο ή την ενημέρωση να γνωρίζουν τους λόγους αυτής της διαφοροποίησης.

Με μια λέξη, άλλωστε τα λόγια της Πρωτοβουλίας Πολιτών είναι λίγα και σταράτα, η απάντηση στο ερώτημα που προηγήθηκε είναι ΟΧΙ!

Η προσπάθεια καλής συνεργασίας υπήρξε μακρά και επίπονη.

Τα θέματα διαφοροποίησης ήταν πολλά, όλα μελετημένα και βασισμένα στον εκσυγχρονισμό των δημοτικών πραγμάτων σε συμφωνία με τους πολίτες που όσο και αν εκλέγουν ως αντιπροσώπους τους δημοτικούς συμβούλους, διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν.

Η συνεργασία απέδειξε ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει όταν η δημιουργία είναι έρμαιο του παρορμητισμού ή διαδικασιών που λαμβάνονται ad hoc, ακόμα και στα πλαίσια κάποιας αισθητικής.

Το να διαχειρίζεσαι μια πόλη ασφαλώς δεν είναι εύκολο πράγμα. Αντίθετα το να ομιλείς έξω από τον χορό είναι εύκολο και το να σχολιάζεις ακόμα ευκολότερο... Το να συνθλίβεσαι από την καθημερινότητα είναι αναντίρρητα φθοροποιό και οι καλλίτερες των προθέσεων συχνότατα δεν καρποφορούν...

Δεν κατηγορεί και δεν εναντιώνεται επομένως κανείς στο έλλειμμα ενδιαφέροντος της τρέχουσας διοίκησης να βελτιώσει τα του τόπου μας. Δεν ισχυρίζεται ότι η τρέχουσα διοίκηση δεν είχε το ενδιαφέρον για ένα καλλίτερο τόπο για τους Δημότες.

Ήταν όμως ικανή, και εν πάση περιπτώσει ήταν όσο θα έπρεπε θαρραλέα για να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο με τον κόσμο και να λεει τα πράγματα με το όνομά τους;

Νομίζουμε πως ΟΧΙ.

Στην Πρωτοβουλία Πολιτών νομίζουμε πως ΟΧΙ, δεν ήταν θαρραλέα αρκετά η τρέχουσα διοίκηση για να λεει τα πράγματα με το όνομά τους ούτε είχε τη διοικητική υπεροχή ώστε να προγραμματίζει και να δημιουργεί με όραμα για τους δημότες της πόλης μας.

Δημιουργούσε βέβαια κάποιο έργο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα βοηθήματα των εκάστοτε ισχυρών της κεντρικής εξουσίας.

Αν αποφάσιζε ο τάδε υπουργός συνέβαλε ώστε να προχωρήσει η χρηματοδότηση των ποδηλατοδρόμων και αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα διαθέσιμα συνέβαλε στο να γίνει και η αναγκαία αναμόρφωση του κέντρου της πόλης στο οποίο η Κηφισιά υστερούσε δραματικά έναντι των περισσότερων γειτονικών δήμων.

Αν αντίθετα δεν είχε την διάθεση ή τους πόρους, το έργο έμενε στις καλένδες. Ή τρέχουσα διοίκηση επομένως ήταν έρμαιο των διαθέσεων της κεντρικής εξουσίας και το έργο της παρέμενε αποσπασματικό και οπωσδήποτε χωρίς όραμα και προοπτική...

Για να δούμε ένα μόνο παράδειγμα του τι σημαίνει αποσπασματικό έργο ας σκύψουμε για λίγο στον προβληματισμό των εμπόρων του υπερτοπικού κέντρου της Κηφισιάς, ιδιαίτερα υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης.

Κυριαρχεί η προσέλκυση του πελάτη και αυτό προϋποθέτει την εύκολη πρόσβασή του στην ζώνη του εμπορικού κέντρου.

Οι έμποροι της Κηφισιάς θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει εύκολη πρόσβαση με τα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς διότι μόνο αυτά υπάρχουν ουσιαστικά. Άλλωστε ποιος θα περίμενε να κατέβει ο ενδιαφερόμενος πελάτης με το ποδήλατό του από την Εκάλη, να ψωνίσει στο Lui Vuitton της Κηφισιάς και να επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι του έχοντας το πανάκριβο απόκτημά του στο καλαθάκι του ποδηλάτου του;

Η τρέχουσα δημοτική αρχή αν και είχε επίγνωση αυτής της αναγκαιότητας αποφάσισε να διαμορφώσει το κέντρο με τρόπο που μειώνει την πρόσβαση διότι κατά τους εμπόρους αφαιρέθηκαν οι αναγκαίες θέσεις στάθμευσης. Οι λόγοι ήταν κυρίως αισθητικοί. Βέβαια ελάχιστοι ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν γιατί οι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης παραμένουν συχνότατα άδειοι...

Σε αυτή την διελκυστίτηδα φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο διότι το θέμα κατέληξε με τους μεν να υποστηρίζουν την αναβάθμιση του κέντρου και τους δε την διατήρηση των θέσεων στάθμευσης. Και τα δυο δεν γίνονται ή μήπως όχι, μήπως δηλαδή υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός που απαιτεί προεργασία, αναλυτική σκέψη και ικανή διοίκηση έργου που παράγει λύσεις.

Δυστυχώς, ένα θέμα που για άλλες πόλεις του εξωτερικού αποτελεί αντικείμενο ρουτίνας εδώ κατέληξε σε γόρδιο δεσμό που δεν μπορούσε να λυθεί παρά να κοπεί από κάποιον που δεν είχε το ταλέντο διοίκησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Επιπλέον, στην εποχή μας, τους γόρδιους δεσμούς, δεν τους αφήνεις να εξελιχτούν αλλά τους αντιμετωπίζεις φροντίζοντας τα προβλήματα που οδηγούν σε αυτούς.

Για την πόλη μας μια τέτοια φροντίδα αποτελεί το να προσφέρεις έγκαιρα εναλλακτικές λύσεις που στην περίπτωση των θέσεων στάθμευσης είναι η εύρεση πρόσθετων χώρων που θα διευκόλυναν την προσπελασιμότητα των πελατών των καταστημάτων του εμπορικού κέντρου.

Πρόκειται για έργο που όσοι δεν το φρόντισαν έγκαιρα δημιούργησαν την άναρχη κατάσταση που ζούμε όποτε επισκεπτόμαστε τον γειτονικό Δήμο του Αμαρουσίου όπου η κατάσταση είναι τουλάχιστον τραγική.

Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης για να αυξήσεις τον χώρο των πεζών, διαμορφώνεις και την κατάλληλη συγκοινωνιακή υποδομή ώστε να εξυπηρετείται ικανοποιητικά η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που θα άφηναν μετά χαράς τα αυτοκίνητά τους στα γκαράζ των σπιτιών τους.

Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να ενεργοποιήσεις πέρα από το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης και τις διαδικασίες που θα ξεκολλήσουν το έργο κατασκευής του υπόγειου χώρου στην πλατεία Πλατάνου αλλά και να δημιουργήσεις τις προϋπόθεσης για τον επόμενο χώρο στάθμευσης διότι ούτε αυτός της Πλατείας Πλατάνου θα είναι επαρκής για τις απαιτήσεις του εμπορικού κέντρου της πόλης και των διακινούμενων πολιτών μέσω του ΗΣΑΠ.

Όταν αποφασίζεις να μειώσεις τις θέσεις στάθμευσης φροντίζεις να διαμορφώσεις ένα σχέδιο ολιστικής αντιμετώπισης του συγκοινωνιακού προβλήματος του νέου Καλλικράτειου Δήμου της Κηφισιάς που δεν εξαντλείται σε περιπτωσιακή αντιμετώπιση και δεν εστιάζει μόνο στα συμπτώματα αλλά και στα αιτία της πάθησης.

Η πόλη μας απαιτούσε και απαιτεί ακόμα περισσότερο σήμερα οτιδήποτε γίνεται με πρόβλεψη για το μέλλον όπου δεν χωρούν αντιθέσεις μεμονωμένων διεκδικήσεων και συμφερόντων αλλά το συμφέρον όλων των κατοίκων.

Όταν διαμορφώνεις λύσεις για εμπορικό κέντρο σε περιοχή που ασφυκτιά από έλλειψη ελεύθερων χώρων και λύνεις πότε το ένα θέμα και πότε το άλλο, πότε συγκλίνεις με τους καταστηματάρχες και πότε με τους κατοίκους, ένα είναι βέβαιο, ότι κάποια μέρα ο ένας από τους δυο θα γίνει εχθρός σου και εσύ θα αισθάνεται αποτυχημένος ενώ προσπάθησες, μόνο που προσπάθησες χωρίς προγραμματισμό, χωρίς μελέτη και χωρίς προοπτική μη αντιλαμβανόμενος ότι εκεί που έλυνες με την ad hoc μεθοδολογία σου το ένα πρόβλημα διαμόρφωνες ένα καινούργιο. Ότι πετύχαινες με το ένα το κατέστρεφες με το άλλο.

Οι έμποροι και οι καταστηματάρχες της Κηφισιάς θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους και να κατασκευάσουν αυτοί με δικές τους δυνάμεις το υπόγειο parking της Πλατείας Πλατάνου ενώ η κατασκευαστική να είναι απλά ο εκτελεστής του έργου. Όμως κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό. Κανείς στην τρέχουσα δημοτική διοίκηση δεν αναλογίστηκε ότι δεν χρειάζονται έξωθεν ενισχύσεις για να κατασκευαστεί ένας χώρος που θα εξυπηρετούσε συνολικά τους εμπόρους και μάλιστα με ανταγωνιστική πολιτική τιμών εφοσον ο κάθε έμπορος ή καταστηματάρχης θα έδινε στους πελάτες του την επιστροφή που ο ίδιος θα έκρινε σκόπιμη.

Θα είχαμε έτσι το πρώτο στάδιο στην υλοποίηση της ιδέας ενός ανοικτού εμπορικού κέντρου (Open Mall) που δεν είναι άλλο από την δομή συνεργασίας (πλεονεκτημάτων και υποχρεώσεων) που έχουν οι καταστηματάρχες στα κλειστά εμπορικά κέντρα.

Τότε δεν θα είχαμε γόρδιους δεσμούς και δεν θα τρέχαμε να τους κόψουμε ασθμαίνοντας και όπως - όπως...

Το παράδειγμα αντιμετώπισης της επάρκειας χώρων στάθμευσης του εμπορικού κόσμου της Κηφισιά σε καμία περίπτωση δεν εξαντλεί την έλλειψη προγραμματισμένου έργου όπως το οραματίζεται και το καταγράφει η Πρωτοβουλία Πολιτών.

Αν οι αναγνώστες μου προσέξουν το ενημερωτικό υλικό της συγκεκριμένης παράταξης θα παρατηρήσουν ότι οι προτάσεις μας δεν είναι υποσχεσιολογικές.

Δεν τάζουμε γιοφύρια όπου δεν υπάρχουν ποτάμια και όταν τάζουμε έργα αυτά είναι προϊόν μελέτης και πραγματιστικής κοστολόγησης.

Δείτε για παράδειγμα την πρόταση της συγκοινωνιακής κάλυψης του νέου Καλλικράτειου Δήμου όπου αναφέρονται συχνότητες δρομολογίων και κόστη λειτουργίας και συντήρησης των μέσων και των ανθρώπων που απαιτούνται για την υλοποίησή της.

Οι προτάσεις επομένως της Πρωτοβουλίας Πολιτών βασίζονται σε ότι θα φέρει την πόλη μας στη νέα εποχή, σε μια περίοδο δύσκολη που η εφευρετικότητα, η οργάνωση και προπαντός η ικανότητα διοίκησης θα κάνουν την αναγκαία διαφορά ιδιαίτερα όταν θα λείπει το χρήμα που εύκολα διετίθετο μέχρι σήμερα.

Η Πρωτοβουλία Πολιτών δεν υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, και δεν λεει πολλά αλλά λίγα και σταράτα διότι σέβεται τους δημότες που ευελπιστεί ότι θα την τιμήσουν με την ψήφο τους.

Οι γάτες, τα δένδρα και οι προεκλογικές υποσχέσεις...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 29η Οκτωβρίου 2010)

«Ήρθε ο καιρός πάλι που το μόνο που θα διαβάζουμε είναι τα "εκπληκτικά" κατορθώματα των πολιτικών μας εκπροσώπων στους δήμους! π.χ. Με τη συμβολή μου και τις ατελείωτες προσπάθειες μου, 2 γάτες κατέβηκαν από ένα δέντρο! ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ για να κατεβάσω και τις δικές σας γάτες!..."

Τάκης Καραλίβανος
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον Τάκη Καραλίβανο αλλά και να τον γνωρίζατε δεν θα είχε σημασία. Το χαριτωμένο του σχόλιο ήταν η αφορμή των όσων θα διαβάσετε παρακάτω.

Με αρκετή δόση χιούμορ περνά ένα μήνυμα που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο... Αισθάνομαι ότι θα βρίσκει σύμφωνους και πολλούς από εσάς... Μπορεί η δική σας εμπειρία να μην προέρχεται από υποσχέσεις για τη σωτηρία των γάτων σας αλλά τι σημασία έχει αφού όποια και αν είναι η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιηθεί.

Ακόμα και αν είναι σοβαρότερη, ακόμα και αν αφορά εσάς προσωπικά, τη γειτονιά σας, τον δρόμο σας και την ποιότητα ζωής σας τι σημασία έχει αφού μετά τις εκλογές θα παραμείνει υπόσχεση και η ποιότητα ζωής σας δεν έχει παρά ελάχιστες πιθανότητες να καλυτερεύσει;

Μα θα πείτε, έτσι είναι ο κόσμος μας, με τις ατέλειές του, με τις υποσχέσεις του που δεν έρχονται ενώ εμείς τις περιμένουμε διακαώς ή τις προσφέρουμε και οι ίδιοι αφειδώς, μάλιστα και εμείς που τελικά μένουμε όσο εκτεθειμένοι και εκείνοι...

Θα το έχετε παρατηρήσει, όχι μόνο σε προεκλογικές περιόδους αλλά και στην καθημερινότητά σας, στο περιβάλλον σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας.

Πόσες φορές δεν είπατε ότι θα βοηθήσετε κάποιον γνωστό ή πάλι άλλες φορές δεν υποσχεθήκατε στους δικούς σας ότι θα κάνετε κάτι ξεχωριστό για αυτούς... αλλά τελικά μείνατε στα λόγια.

Είναι νομίζω στη φύση του ανθρώπου να λεει και να υπόσχεται πολλά περισσότερα από εκείνα που είναι εφικτό να υλοποιήσει... Είμαστε από τη φύση μας πληθωρικοί και έτσι καταλήγουμε να είμαστε και αισιόδοξοι.

Για φανταστείτε πόσο μίζερος θα ήταν ο κόσμος μας αν κάναμε ακριβώς και μόνο όσα μπορούσαμε... Θα ήμασταν μηχανές. Δεν θα παρεκκλίναμε καθόλου ενώ τη χαρά και το άγχος της προσμονής θα αντικαθιστούσε η απολυτότητα και η ακρίβεια του προσδιορισμένου να γίνει οπωσδήποτε, ο κόσμος να χαλάσει...

Η ζωή ίσως να έχανε το νόημα της... Δεν θα ήταν χαρά αυτή διότι θα της έλειπε το απρόοπτο, η διαφοροποίηση και η αγωνία του εφικτού. Θα γίνει άραγε ή δεν θα γίνει, να τον καλέσω στο τηλέφωνο να δω αν το θυμάται, μήπως το ξέχασε κιόλας, μήπως θέλει να του εξηγήσω τι ακριβώς περιμένω από αυτόν και πόσο σημαντικό είναι για μένα;

Όλα αυτά τα ερωτήματα, οι αγωνίες και τα συναισθήματα θα ήταν απόντα. Οι υποσχέσεις θα ήταν όσο σίγουρες και οι ράγες των τροχιοδρομικών μέσων...

Άρα, μήπως είναι ώρα να πούμε στο Καραλίβανο να το ξανασκεφτεί διότι έτσι είναι ο κόσμος μας, ο ανθρώπινος κόσμος, ο κόσμος με αισθήματα και με ελαττώματα, ο κόσμος με ανθρώπινα χαρακτηριστικά τέλος πάντων;

Έτσι είναι ο κόσμος, υποσχεσιάρης, και οι υποσχέσεις του ανάλογες με τη φαντασία και τις επιδιώξεις του καθενός.

Αν κάποιος θέλει να κερδίσει την αγάπη παριστάνει τον ρομαντικό μέχρι να το ξεχάσει τρία ραντεβού πάρα πέρα...

Αν θέλει να κερδίσει τις δημοτικές εκλογές, γίνεται πληθωρικός και ακατάσχετος σε υποσχέσεις, όπως τα «καλά» εκείνα χρόνια που μας υπέσχοντο γιοφύρια ακόμα και όταν δεν είχαμε ποτάμια... Θα μας έφτιαχναν βέβαια και τα ποτάμια για να δικαιολογήσουν τα γιοφύρια εκ των υστέρων.

1. Οι υποσχέσεις δεν είναι νταλαβέρι ή συναλλαγή.

Σήμερα όμως, με τον συγκλονισμό που προκάλεσα η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές προεκτάσεις της, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όταν υπόσχεσαι πρέπει να έχεις σκεφτεί ότι οι υποσχέσεις σου είναι πολύ πιθανό να γίνουν πραγματικότητα. Αν είναι ρεαλιστικές και το κυριότερο αν διαθέτεις τους ανθρώπους ώστε το κάθε τι που λες να δουλευτεί με έγνοια για το συμφέρον εκείνων που αφορούν και όχι των άλλων που θα επιδιώξουν τα ανείπωτα και σκοτεινά οφέλη του νταλαβεριού, τότε η πιθανότητα να κερδίσεις τις εντυπώσεις είναι μεγάλη.

Οι υποσχέσεις σε καμία περίπτωση δεν είναι νταλαβέρι αλλά έκφραση ευθύνης και γιαυτό πρέπει να εκστομίζονται αφού έχουν μελετηθεί στην κάθε τους λεπτομέρεια...

Δεν υπόσχεσαι γιοφύρια όταν χρειάζεσαι πρώτα τους δρόμους που οδηγούν σε αυτά και δεν φτιάχνεις γρήγορους δρόμους για να συναντάς στις εξόδους τους το χάος όπως συνεχίζει να συμβαίνει με την Αττική Οδό.

Δεν υπόσχεσαι έργα που είναι μέσα στη βασική ροή των καθηκόντων σου ως εκλεγόμενου άρχοντα ενός τόπου και θεωρούνται αυτονόητα. Δεν επιδιώκεις να γίνεις δήμαρχος π.χ. με καμπάνια την αντιμετώπιση των βοθρολημμάτων διότι αυτό είναι τόσο αναγκαίο ως έργο που δεν χρειάζεται να το διαλαλήσεις... Εννοείται!

Είναι σαν να λες ότι θα φέρεις τον ηλεκτρισμό στα σπίτια εν έτη 2010... Αν υπάρχει ακόμα περιοχή χωρίς ηλεκτρισμό, πράγμα παράξενο, θα είναι διότι η περιοχή είναι παράνομη και με την εξαγγελία σου μπορεί και να εκτεθείς ως συνεργός της παρανομίας.

2. Τι θέλει ο κόσμος σου.

Όταν υπόσχεσαι πρέπει να ξέρεις τι θέλει ο κόσμος σου και για να το ξέρεις πρέπει να τον ακους με προσοχή. Και αφού τον ακούσεις θα πρέπει να αξιολογήσεις ανεξάρτητα το κάθε ζητούμενο και να διαμορφώσεις ένα πρόγραμμα που θα έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί...

Δεν θα υπόσχεσαι γενικά για πολεοδομικές παρεμβάσεις όταν ξέρεις ότι δεν είναι στο χέρι σου να τις υλοποιήσεις και αν με κάποιο τρόπο αισθάνεσαι ότι θα τα καταφέρεις ας αφήσεις να το μάθουν και εκείνοι που τους αφορούν.

Δεν θα υπόσχεσαι έργα χωρίς αυτοί να συμμετέχουν είτε άμεσα συνεργαζόμενοι μαζί σου είτε έμμεσα με το να σε κάνουν να αισθανθείς την αναγκαιότητα του έργου για αυτούς.

Αν είναι π.χ. να φτιαχτεί ένα γυμναστήριο, αφού διαμορφώσεις τη μελέτη με την βοήθεια κάποιου αξιόπιστου μελετητικού γραφείου, την παρουσιάζεις, καθορίζοντας τα χρονικά της πλαίσια και αν δεν τα καταφέρεις επανέρχεσαι και εξηγείς ή στη χειρότερη περίπτωση εγκαταλείπεις... Όταν δεν μπορείς δεν έχει νόημα να επιμένεις... Κάποιος άλλος θα είναι ποιο αποτελεσματικός και θα τα καταφέρει καλλίτερα...

Αν υπόσχεσαι μια αγορά ή μια απαλλοτρίωση δεν την φέρνεις ξανά και ξανά ως πολύφερνη νύφη στο προσκήνιο, και μετά την επιστρέφεις στην αφάνεια του γυναικωνίτη όπως συμβαίνει με την Μπομπονιέρα.

Αν υπόσχεσαι ένα χώρο στάθμευσης, βγάζεις μια περίληψη της μελέτης και την δημοσιοποιείς στο κοινό ώστε όλοι να καταλάβουν και να σε δεσμεύσουν σε όσα υπόσχεσαι.. Δεν λες θα φτιάξω ένα χώρο στάθμευσης με την τάδε εταιρεία που κέρδισε τον διαγωνισμό αλλά εξηγείς και γιατί τον κέρδισε, όχι διότι απλά μειοδότησε αλλά και διότι υπήρχαν πρόσθετα ή παράπλευρα οφέλη για όλους. Όμως πηγαίνεις ακόμα παρακάτω διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο τιμολογιακής πολιτικής ώστε να μάθει ο κόσμος ότι δεν θα υπάρξουν απλά θέσεις στάθμευσης αλλά θα είναι λογικά τιμολογημένες διότι αν είναι τιμολογημένες με το κόστος των σημερινών ιδιωτικών θέσεων στάθμευσης άστο καλλίτερα... Δεν πρόκειται για έργο για τον λαό, δεν πρόκειται για παροχή στους δημότες ούτε στους καταρρέοντες λόγω κρίσης καταστηματάρχες. Πρόκειται για έργο για να βγάλει ότι καταφέρει ένας ακόμα κατασκευαστής...

3. Πόσα από αυτά που λες είναι όπως τα λες, πόσα αντέχουν στο φως της δημοσιότητας, πόση διαφάνεια προτείνεις;

Ακόμα και αν τα όσα υπόσχεσαι καταφέρεις να τα υλοποιήσεις, το θέμα είναι το πως ακριβώς θα τα υλοποιήσεις... Δυο έργα μπορεί να κοστίζουν και να είναι φαινομενικά ίδια αλλά το τι συνέβη στη διαδρομή μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό. Αν τα χρέη του Δήμου μειώθηκαν κατά ένα σημαντικό ποσοστό την τρέχουσα περίοδο δεν σημαίνει ότι αυτό είναι αξιοθαύμαστο πριν μαθευτεί και ο τρόπος που μειώθηκαν.

Εξοφλήθηκε ένα μεγάλο μέρος; Αναχρηματοδοτήθηκε ένα άλλο και σε τι βάθος χρόνου; Ποιος είναι ο ορίζοντας της αποπληρωμής και το επιτόκιο δανεισμού διότι δάνεια παίρνουν πολλοί αλλά το ένα με το άλλο διαφέρουν όσο τα spreads πριν και μετά την ομολογία ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των απατεώνων.

Η διαφάνεια δεν είναι ούτε γραφειοκρατική ούτε ένας ενοχλητικός μπελάς όπως θεωρείται σχεδόν από όλες τις δημοτικές διοικήσεις αλλά απαιτείται για να υπάρχει δομή, συνέπεια και προγραμματισμός. Η χρήση του διαδικτύου επιτρέπει την ανάρτηση της κάθε πληροφορίας και τόσο άμεσα που η γραφειοκρατία βρίσκει τον μάστορά της...

4. Μη λες πολλά διότι αφήνεις να εννοηθεί ότι δεν θα κάνεις ούτε τα λίγα.

Η υποσχεσιολογία μέσα από βαρύγδουπες συνεντεύξεις και πληθώρα υπεσχομένων δεν κερδίζει παρά την αδιαφορία των δημοτών. Ένας ψηφοφόρος προτιμά ένα καθαρό και ειλικρινές βλέμμα... Θέλει να νιώσει ότι μαζί του και όχι χωρίς αυτόν θα γίνουν όσα έργα τελικά υλοποιηθούν διότι έτσι θα νιώσει ότι στον τόπο του περνά η γνώμη του και θα χαρεί γιαυτό.

5. Να έχεις τους ψηφοφόρους συμμάχους αλλά τον ψηφοφόρο όχι...

Το να ακούς τα ζητούμενα από τους ψηφοφόρους και τους δημότες είναι ευνόητο και λογικό διότι αυτό που θέλουν δεν υπαγορεύεται από ιδιοτέλεια όταν αφορά το συμφέρον των πολλών. Όταν όμως είναι η απαίτηση εκείνου ειδικά του δημότη που έρχεται και ξαναέρχεται επιμένοντας και ξαναεπιμένοντας, τότε κάτι στραβό συμβαίνει και η συναλλαγή είναι το επόμενο εύκολο και αμαρτωλό βήμα...

6. Να μη διεκδικείς προσβάλλοντας το πρόγραμμα του άλλου αλλά προτείνοντας αντί του άλλου.

Οι δημοτικοί υποψήφιοι που χρίζονται διακατέχονται συνήθως από την μανία να προσβάλουν τους αντιπάλους τους με μύρια όσα άσχετα και κομματολαγνικά που εκτός του ότι είναι συχνά αβασάνιστα δοσμένα είναι και προκλητικά διαμορφώνοντας ένα κλίμα πόλωσης που δεν φέρνει ψήφους αλλά απέχθεια ανθρώπινη και πολιτική.

Όταν λες ότι ο τάδε πολιτικός αρχηγός έχει τη λύση και μαζί του θα πας για να την υλοποιήσεις μάλλον καμία λύση δεν έχεις στο μυαλό σου βλάπτοντας ακόμα και εκείνον που σε έχρισε...

Όταν χρίζεσαι για να πάρεις ένα αβαντάζ είναι καλύτερα να αφήσεις την κούρσα διότι ο αγώνας είναι σκάρτος από την αρχή...

7. Να είσαι καινοτόμος διότι είναι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουμε εν μέσω μειωμένων οικονομικών μέσων.

Η χώρα μας βρίσκεται στα τελευταία σκαλιά της καινοτομίας... Η καινοτομία δεν συνίσταται στην αυθόρμητη εξυπνάδα που χαρακτηρίζει το λαό μας αλλά στο να περάσει αυτή την εξυπνάδα σε ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Να βάλει δηλαδή το νου του να σχεδιάσει κάτι καινούργιο που θα αντικαταστήσει ότι απαιτούσε περισσότερο χρήμα, κόπο και χρόνο για να υλοποιηθεί.

Καινοτομία όμως είναι και η ικανότητα να εφαρμόζεις καινοτόμες ιδέες άλλων ώστε να μην ανακαλύπτεται ο τροχός ξανά και ξανά.

Καινοτομία είναι να έχει π.χ. κάποιος στον ΟΣΚ την ευφυΐα να διαμορφώσει 5 σχέδια σχολείων για να χαμηλώσει το κόστος τους στο μισό επιβάλλοντας στους εργολάβους τα κόστη και το πλαφόν υλοποίησης και όχι να δίνει ένα τυχαίο, όσο και αν είναι χρήσιμο, ποσό σήμερα επειδή του το είπε στο αυτί κάποιος υπουργός...

Καινοτομία είναι να μπορεί ο Δήμος να μειώνει συνεχώς τα κόστη των υπηρεσιών του αυξάνοντας συνεχώς τις υπηρεσίες που προσφέρει...

Καινοτομία είναι να εφαρμόζει την τεχνολογία και να αγνοεί τις σειρήνες με την ψευτοσυνδικαλιστική επίφαση που αρνούνται την χρήση των GIS στα μεταφορικά μέσα.

Καινοτομία είναι όχι απλά να στέλνεις κοινωνικά ή φιλικά μηνύματα στο Facebook αλλά να κάνεις το facebook πλατφόρμα λήψης αιτημάτων πολιτών.

8. Να ξέρεις ότι όσα μπορούν να γίνουν με ελάχιστα χρήματα είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που απαιτούν πακτωλούς χρημάτων.

Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε περισσότερες ανάγκες και λιγότερα χρήματα για να τις υλοποιήσουμε.

Άρα η επιτυχία του υποψήφιου δημάρχου θα κριθεί από τις προτεραιότητές του στη θεσμοθέτηση νέων δομών και στον εκσυγχρονισμό παλαιότερων που θα κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη και ποιοτικότερη.

Αν θέλεις πράσινο μη μιλάς για το πράσινο και μη εξαγγέλλεις σαράντα φορές την μετατροπή της Πεντέλης σε δρυμό αλλά κάντο και αν δεν μπορείς μόνος πάγαινε στον νέο περιφερειάρχη και μη φύγεις από το γραφείο του αν δεν σφίξετε τα χέρια δεσμευόμενοι ότι θα πατε μαζί σε αυτό το έργο.. . Το πράσινο και η αυστηροποίηση των κανόνων επέκτασης των σχεδίων πόλεων δεν είναι έργο ευχής αλλά έργο αγώνα. Αν το προσπαθήσεις με ευχές θα χάσεις τον αγώνα αλλά και «τα αυγά και τα πασχάλια» που λεει ο λαός; Και ο λαός από εδώ και εις το εξής θα το εννοεί ώστε κανείς εκπρόσωπός του δεν θα έχει την ευχέρεια να τον αγνοεί.


Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών.

Οι Χαλασοχώρηδες και οι εκλογές, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 22α Οκτωβρίου 2010)

Αυτή την Παρασκευή τα σενάρια για ένα προεκλογικό κείμενο ήταν πολλά αλλά με κέρδισε ο Παπαδιαμάντης.

Ο εθνικός μας διηγηματογράφος, στο διήγημα του «Οι Χαλασοχώρηδες» δίνει στο χαρακτηριστικό γλωσσικό του ιδίωμα (παρά τις παρεμβάσεις όπως η μετατροπή του σε μονοτονικό) τροφή στην σκέψη όσων αναζητούν την ψήφο των εκλογέων. Το διήγημα δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολη το 1892.

Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί μέρος ενός διαλόγου μεταξύ ενός ξένου στον τόπο των Χαλασοχώρηδων και του ντόπιου Λέανδρου Παπαδημούλη. Οι τονισμοί και οι επισημάνσεις είναι του γράφοντος.


«… Τώρα, δεν τους βλέπεις και τα δύο κόμματα δια ποίων μέσων προσπαθούν να κερδίσουν την εκλογήν;

Δεν βλέπεις τα δύο πρακτορεία των ανοικτά, φανερώς ενεργούντα, δεν ακούεις κρυφομιλήματα όπισθεν πάσης θύρας και πάσης γωνίας της οδού, δεν βλέπεις τα τρεξίματα και τους ιδρώτας των οργάνων των, δεν ακούεις τον κρότον των χαλκίνων κερμάτων όπισθεν των λογιστηρίων;

Δεν βλέπεις απλοϊκούς εκλογείς να βαδίζουν και να κοντοστέκονται, να εξάγουν την χείρα από την τσέπην και να μετρούν δεκάρες;

Και ο λαλών έδειξεν εις τον ακροατήν του γέροντα χωρικόν, όστις, εξελθών του πρακτορείου των Χαλασοχώρηδων, είχε σταθεί ενώπιόν των κρατών φυσέκιον τεσσάρων δραχμών, το οποίον έσχισε κι εμέτρα, διά να ίδει αν ήσαν σωστές οι δεκάρες. Εφαίνετο οινοβαρής και ηκούετο ο μονόλογος και οι ψιθυρισμοί του:

«Τέσσαρες δραχμές βάσταξ’ η ψυχή του;… τέσσαρες, όχι παραπάνω… έχουμε και λέμε, μία, δύο, τρεις, τέσσαρες, πέντε, εξ, εφτά, οχτώ, εννιά… μία δραχμή…

Έχουμε και λέμε…»
Κι επειδή ευκόλως έχανε τον λογαριασμόν, ήρχιζεν εξ αρχής πάλιν.
Τους βλέπεις ή όχι; επανέλαβεν ο λαλών.
Τους βλέπω, απήντησεν ο ομολητής του.

Λοιπόν, αύριον, να έχεις όρεξιν ν’ ακούεις τα παράπονα των ηττημένων. Όσοι θα είναι εν αποτυχία θα χαλάσουν τον κόσμον με τις φωνές, θα κατηγορούν τους νικητάς επί χρήσει αισχρών μέσων, θα υποβάλουν φοβεράς ενστάσεις, θα προσβάλουν το κύρος της εκλογής, λόγω ότι το αποτέλεσμα επετεύχθη διά δωροδοκίας. Ούτε θα τους τύπτει η συνείδησις επί τω ότι και αυτοί μετήλθον το αυτό μέσον. «Ουδέ φοβούνται τον Θεόν, ότι εν αυτώ κρίματί εισι».

Δι’ αυτό λοιπόν συ δεν πηγαίνεις να ψηφοφορήσεις; ηρώτησεν ο άλλος.
Ο ούτως ερωτήσας ήτο ξένος, παρεπιδημών προς καιρόν εν τη νήσω. Ο δε εξ αρχής ομιλών εκαλείτο Λέανδρος Παπαδημούλης και κατήγετο εκ του τόπου.

Είχε κατέλθει μετά πολλά έτη νοσταλγός εξ Αθηνών, όπου συνήθως διέτριβεν, ασχολούμενος εις έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος.

Ήτο υψηλός, υπερτριακοντούτης, με μαύρην κόμην και γένειον, μελαψός, με αδρούς χαρακτήρας, πενιχρός την αναβολήν, πτωχαλαζών, τρέφων αλλοκότους ιδέας. Περί το δειλινόν, ο ξένος φίλος του, περίεργος ως πας άνθρωπος, τον είχε παρακαλέσει και μετέβησαν ομού αντικρύ του σχολείου, όπου σταθέντες παρά τινα γωνίαν εθεώντο την εκλογικήν κίνησιν.

Όχι δι’ αυτό, ανένευσεν εντόνως ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Αι ατομικαί ιδέαι μου, φίλε, δεν φαίνονται να έχωσι τίποτε το πρακτικόν και διά τούτο δεν αγαπώ να τας εκθέτω. Σέβομαι άλλως τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδος μου και δεν θέλω να ομολογήσω ότι είμαι απολυταρχικός και ότι δεν πρεσβεύω την καθολικήν ψηφοφορίαν. Αλλά και αν σου έλεγα τοιούτο τι, θα εχρειάζετο να σου αναπτύξω διά μακρών το θέμα, να δαπανήσω μάτην πολλάς λέξεις, να σου κλέψω τον πολύτιμον καιρόν σου, χωρίς ελπίδα όχι να πεισθείς αλλ’ ουδέ να μ’ εννοήσεις και μου αποδώσεις εν μέρει δίκαιον τουλάχιστον. Απλώς σου λέγω ότι παραιτούμαι δικαιώματος το οποίον δεν με ωφελεί, ουτ’ εμέ ούτε τους άλλους.

Όσον αφορά την δωροδοκίαν, μη πιστεύεις ότι την βλελύττομαι τόσον, όσον φαίνομαι. Είναι άλλαι πολύ χειρότεραι εκλογικαί διαφθοραί. Το κατ’ εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.

Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο ξένος.

Ναι· φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι’ όλα τα πράγματα.

Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας.
Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν.

Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης...

Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος.

(Οι δυο συζητηταί συνεχίζουν τον διάλογο για την υποκρισία των ηθικολογούντων χάριν της ψηφοθηρίας. Ο Λέανδρος Παπαδημούλης τα βάζει με την ουσία της ανηθικότητας που εκφράζεται από την πλουτοκρατία...)

Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.

Και ύστερον λέγεις ότι η δωροδοκία εις τας εκλογάς είναι μικρόν κακόν; παρετήρησεν ο ξένος.
Ναι, διότι κινδυνεύω να πάθω το αυτό πάθημα, εφ’ ω κατέκρινα τους ευθηνούς ηθικολόγους των ημερών μας, απήντησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης. Να πέσω δηλαδή εις το εσπαρμένον σκοπέλους πέλαγος των γενικοτήτων. Αλλ’ ιδού επανέρχομαι εις το προκείμενον.

Ο λόγος, δι’ όν θεωρώ την δωροδοκίαν ως το μικρότερον κακόν είναι ότι ως είδος εκλογικής διαφθοράς την υπάγω εις το γένος της συναλλαγής.

Συναλλαγή είναι η εν πρυτανείω σίτησις, αι εκ του δημοσίου ταμείου παροχαί, τα ρουσφέτια.
Συναλλαγή είναι και η εις παρανόμους δίκας προστασία.
Συναλλαγή είναι και η προς παραγραφήν οφειλομένων φόρων συνδρομή και η παράνομος εξαίρεσις κληρωτών.
Συναλλαγή είναι και η δωροδοκία.

Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικώτερος;

Εκείνος όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων ή εκείνος όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού;

Εκείνος όστις πληρώνει εκ του θυλακίου του ή εκείνος όστις πληρώνει εκ των χρημάτων του έθνους, χρημάτων ξένων, τα οποία εις την Ελλάδα μάλιστα εσυνηθίσαμεν όλοι να θεωρούμεν έρμα και σκοτεινά; Ποίος είναι πλέον γαλαντόμος;

Βεβαίως, εκείνος που πληρώνει από την τσέπην του, απήντησεν αδιστάκτως ο ξένος.
Βλέπεις; Ιδού διατί μισώ τας γενικότητας και επιθυμώ να ειδικεύω.

Ομιλώ σχετικώς όχι απολύτως. Δεν λέγω ότι η δωροδοκία είναι καλόν τι, λέγω ότι είναι το ολιγώτερον κακόν. Και σημείωσε ότι ουδείς ποτε εκλέγεται βουλευτής διά της δωροδοκίας. Ο απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και αν αγοράσει ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεχθεί. Πριν κατέλθει εις τον αγώνα, θα υποδυθεί την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέσει την δημοτικότητα ως κόθορνον. Θα φροντίσει ν’ αποδώσει μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ των δύο αντιπάλων, μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος, όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κι επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

Ας εξετάσωμεν τώρα, εξηκολούθησεν ο Λέανδρος Παπαδημούλης, πόθεν και πώς, αφού η πλουτοκρατία είναι δεδομένον τι και αναπόδραστον κακόν, ας εξετάσωμεν πώς εγεννήθη, πώς γεννάται φυσικώς η δωροδοκία.

Υπόθεσε, φίλε, ότι σ’ εκυρίευσε και σε έξαφνα η φιλοδοξία του Γιαννάκου του Χαρτουλάριου, ότι επεθύμησες να γίνεις βουλευτής διά να υπηρετήσεις το έθνος.

Διά να επιθυμήσεις τούτο, σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα.

Εξέρχεσαι εις την αγοράν, βγάζεις λόγον και παρακαλείς τους προσφιλείς συμπολίτας να σε τιμήσωσι διά της ψήφου των. Αλλ’ είσαι άραγε εις θέσιν να ηξεύρεις πόσοι εκ των προσφιλών συμπολιτών σου είναι χορτάτοι και πόσοι δεν είναι;

Μην αμφιβάλλεις ότι οι πλείστοι είναι πεινασμένοι, διότι αν δεν ήσαν, όλοι θα έβγαζαν κάλπας διά να γίνουν βουλευταί. Αλλά μεταξύ των ακροατών σου, μεταξύ των προσφιλών σου συμπολιτών, δυνατόν, πιθανόν, βέβαιον μάλιστα ότι ευρίσκονται τινές, εις, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, κατά γράμμα πεινασμένοι. Τώρα, την ημέραν της εκλογής, πώς απαιτείς να υπάγει άνθρωπος πεινασμένος, άνθρωπος όστις θα ψαύει την κοιλίαν του ως έγχορδον όργανον, άνθρωπος όστις δεν θα έχει την δύναμιν να ίσταται και να βαδίζει, πώς απαιτείς τοιούτος άνθρωπος να υπάγει να ψηφοφορήσει εις την κάλπην σου και να σου δώσει μάλιστα λευκήν ψήφον; Φυσικόν είναι, αφού θα λάβει τον κόπον προς χάριν σου, να του δώσεις τουλάχιστον να φάγει δι’ εκείνην την ημέραν.

Εάν δεν του δώσεις χρήματα, θα του προσφέρεις γεύμα. Και τούτο δωροδοκία δεν είναι; Ή θα του στείλεις κατ’ οίκον βακαλιάρον και σαρδέλλες και οίνον. Δωροδοκία και τούτο. Εάν δεν σπεύσεις εγκαίρως συ, θα σε προλάβει ο αντίπαλός σου, όστις θα φορεί τον κόθορνον της φιλανθρωπίας αμφιδεξιώτερον.

Ιδού πόθεν εγεννήθη η δωροδοκία. Πώς θέλεις να ενδιαφέρεται ο αγρότης, ο βοσκός, ο πορθμεύς, ο ναύτης, ο εργάτης, ο αχθοφόρος, πώς θέλεις να ενδιαφέρονται διά τον Καψιμαΐδην και τον Γεροντιάδην αν θα γίνωσι βουλευταί ή όχι;

Εκείνοι είναι χορτάτοι και τρέφουσιν όνειρα, φιλοδοξίας, ούτοι πεινώσι και θέλουν να φάγωσι. Δεν έχουσιν οι πτωχοί μεγάλας αξιώσεις. Δεν περιμένουν διορισμούς και παχέα ρουσφέτια από την Κυβέρνησιν. Αλλ’ αφού θητεύουσιν επιπόνως και δεν επαρκούν να τραφώσιν εκ του ιδρώτος των, αφού οι λεγόμενοι αντιπρόσωποί των δεν παύουν να ψηφίζωσιν ελαφρά τη καρδία φόρους και φόρους και πάλιν φόρους, ας τους θρέψωσιν επί μίαν ημέραν εκ του βαλαντίου των.

Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν, κατά ποίον άλλον τρόπον θ’ αποκτώνται τ’ αξιώματα; Πράγμα το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον διά χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα. «Ουδέν κακόν άμικτον καλού».

Ευτύχημα μάλιστα νομίζω ότι δεν ανεφάνη επιφανής τις πολιτευτής εις τα μέρη ταύτα.

Πώς είπες; ηρώτησεν απορήσας ο ξένος.

Λέγω ότι λογίζομαι ως ευτύχημα το ότι δεν ανεφάνη τις εκ των λεγομένων επιφανών πολιτευτών εις τας νήσους ταύτας.

Ενθυμούμαι τι συνέβη προ πολλών ετών, όταν είχε γίνει τις υπουργός, βουλευτής γείτονος επαρχίας. Οι κουρείς έκλεισαν τα κουρεία των, οι καφεπώλαι τα καφενεία των,
οι υποδηματοποιοί επώλησαν τα καλαπόδια των. Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προχειρισθεί εις υγειονομοσταθμάρχην.

Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν. Ο εκ της γείτονος επαρχίας υπουργός μας τον είχε στείλει ως δείγμα περίεργον υπαλλήλου.

Ο Θεός μάς ελυπήθη και δεν παρεχώρησε να γεννηθεί επιφανής τις εδώ, εσκλήρυνε δε την καρδίαν μας και δεν εδέχθημεν εισβολήν ξένου υποψηφίου. Ιλιγγιώ να φαντασθώ τι θα εγίνετο. Όλοι οι πορθμείς θα εγκατέλειπον τας λέμβους των, οι κυβερνήται θα έρρπτον έξω τα πλοία των, οι ναυπηγοί θα επετούσαν τα εργαλεία των και θα εζήτουν δημοσίας θέσεις. Διότι μη νομίσεις ότι η θεσιθηρία γεννάται μόνη της. Τα δύο κακά αλληλεπιδρώσιν. Η ακαθαρσία παράγει φθείρα και ο φθειρ παράγει την ακαθαρσίαν.

Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν.

Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών, τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων, τα οποία αποζώσιν εξ αυτού, παχυνόμενα επιβλαβώς, σηπόμενα, ζωύφια βλαβερά, ύδατα λιμνάζοντα, παράγοντα αναθυμιάσεις νοσηράς, πληθύνοντα την ακαθαρσίαν.

Ευτυχώς δεν υπήρξεν ενταύθα έδαφος κατάλληλον, διά να γεννηθεί το θρέμμα το καλούμενον επιφανής και ούτως απηλλάγημεν της τοιαύτης αθλιότητος μέχρι της ώρας.

Η δωροδοκία δε την οποίαν βλέπεις τόσον γενικευμένην ως εκλογικόν όπλον, είναι κατ’ εμέ το μικρότερον κακόν. Όστις όμως δυσφορεί επί ταύτη ας μη μετέχει του εκλογικού αγώνος, μήτε ως εκλογεύς μήτε ως εκλέξιμος. «Κυάμων απέχεσθε…»


Ο γράφων συμμετέχει στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά διότι θεωρεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Διότι πιστεύει ότι απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια και αυτά είναι τα δυνατά σημεία της Πρωτοβουλίας Πολιτών.

Προτάσεις για μια νέα αναπτυξιακή προοπτική.

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 15η Οκτωβρίου 2010)

Το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά απονεμήθηκε φέτος στους καθηγητές οικονομικών Peter Diamond, Dale Mortensen και Chris Pissarides για το ερευνητικό τους έργο στην αγορά αναζήτησης εργασίας.

Η μελέτη τους συμβάλει στην κατανόηση του γιατί υπάρχουν ταυτόχρονα κενές θέσεις εργασίας και ανεργία, ανέφερε η Ακαδημία Σουηδικών Επιστήμών που απένειμε το βραβείο και συνέχισε τονίζοντας ότι «Τα ερευνητικά του μοντέλα μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους η ανεργία, οι κενές θέσεις εργασίας και οι μισθοί επηρεάζονται από το ρυθμιστικό πλαίσιο και την οικονομική πολιτική»

Βέβαια στην Ελλάδα, με τα στοιχεία που παρέχονται από τις επίσημες πηγές κανένα μοντέλο κατανόησης της οικονομικής πολιτική δεν μπορεί να προκύψει διότι από ψευδή στοιχεία προκύπτουν ανόητα συμπεράσματα...

Στα οικονομικά, από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές είναι ότι όταν τροφοδοτείς τα ερευνητικά σου μοντέλα με στοιχεία σκουπίδια παραλαμβάνεις αποτελέσματα σκουπίδια... “Garbage in garbage out” είναι η λιτή αγγλική έκφραση.
Όμως, το πολύ ουσιαστικό στην απονομή αυτού του βραβείου είναι ότι ο Chris Pissarides (Χρήστος Πισσαρίδης) είναι Ελληνοκύπριος την καταγωγή και καθηγητής της London School of Economics. Άρα πέρα από την μελέτη των συντελεστών που επηρεάζουν την ανεργία έχει εντρυφήσει με τους συνεργάτες του σε θέματα που αφορούν την σύγχρονη κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα από την εποχή που η Ελλάδα έγινε το μαύρο πρόβατο και ταυτόχρονα το πειραματόζωο των προσαρμογών της Νέας Οικονομικής Πολιτικής που θα ισχύσει στην ΕΕ.

Την περασμένη εβδομάδα, σε διαδοχικά φύλα της Οικονομικής Καθημερινής, ο καθηγητής Πισσαρίδης και οι συνεργάτες του καθηγητές Κώστας Αζαρίδης και Γιάννης Ιωαννίδης, έδωσαν τις προτάσεις τους για μια νέα στρατηγική, την μόνη κατά την άποψή τους που θα μπορούσε να βγάλει πραγματικά την Ελλάδα από το σημερινό οικονομικό και δομικό αδιέξοδο.
Οι προτάσεις των αναφερθέντων καθηγητών δεν αναλώνονται σε διαπιστώσεις διότι το παρελθόν στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να διαμορφωθεί με ριζοσπαστικές αλλαγές που θα φέρουν ρήξεις στην τρέχουσα κατάσταση. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι προτάσεις του Νομπελίστα Πισσαρίδη και των συνεργατών του είναι επαναστατικές με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την αριστερίστικη και θολή σαλαμούρα που έχει επικρατήσει να περιγράφει το οτιδήποτε επαναστατικό.

Ο καθηγητής Πισσαρίδης στοχεύει σε μια νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική που δεν θα βοηθήσει την μια παράταξη να κερδίσει τις εκλογές από την άλλη άλλα θα βοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τη μάχη των διεθνών αγορών, των μόνων από τις οποίες μπορεί και επιβάλλεται να προέλθει η σωτηρία της χώρας.

Βασικό στοιχείο του μονόδρομου της αναπτυξιακής πολιτικής κατά τους Χριστόφορο Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη είναι η διαμόρφωση ενός ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης κατά 4% που θα επιτρέψει στην Ελλάδα όχι απλώς να ικανοποιήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, αλλά και να βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητά της μπαίνοντας σε σταθερή τροχιά ευημερίας.

Η υπερκατανάλωση τονίζουν είναι η μεγάλη αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας. Πέρυσι η χώρα ξόδεψε 12% πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., ενώ το εισόδημα ήταν 5% κάτω και η παραγωγικότητα εργασίας 20% χαμηλότερη. Μεταβιβάσεις από την Ε.Ε. και εξωτερικά δάνεια χρηματοδοτούσαν το γλέντι. Η δραματική ύφεση που ζούμε χαμηλώνει το εισόδημα από 22.000 Ευρώ κατά κεφαλήν σε 17-18.000, επίπεδο που αναλογεί στην παραγωγικότητά μας. Χωρίς δραστικά αναπτυξιακά μέτρα, τα εισοδήματα θα κατέβουν από το 95% της Ε.Ε. των 27 στο 72%.

Οι βαθιές αδυναμίες, λέει με πειθώ, ο καθηγητής Πισσαρίδης αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε στη Σουηδία, την Ιρλανδία την Κύπρο και την Τουρκία. Η κεντρική κυβέρνηση θα πρέπει να περιοριστεί σε ρόλους στους τομείς δικαιοσύνης, άμυνας, προστασίας του πολίτη, υποδομών, και κοινωνικής πρόνοιας.

Οι προτάσεις μας στοχεύουν στο να αυξήσουν, έως το 2020, την παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της Ε.Ε. των 27 και να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο.

Η βελτίωση της παραγωγικότητας όμως απαιτεί μαζικές και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση όπως η απάλειψη της διαφθοράς και η ανασυγκρότηση των υποδομών και των ανθρώπινων πόρων.

Αλλά προηγουμένως συνεχίζουν, θα πρέπει η κοινή γνώμη να πειστεί για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές και αυτό θα γίνει μόνο εάν δει σύντομα πράγματα πρωτάκουστα για την Ελλάδα, π.χ. κατακλυσμό από μεγάλα δημόσια έργα, πολιτικούς παραιτούμενους από σκανδαλώδη προνόμια και φυλάκιση κραυγαλέων σφετεριστών του δημόσιου χρήματος.
Οι συγκεκριμένες προτάσεις των καθηγητών είναι οι ακόλουθες:

Πρόταση 1: Έπειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και να αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση.

Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων να αναλάβουν το κόστος εκτέλεσης και συντήρησης σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια.
Αυτή η διαδικασία ανάθεσης καθίσταται απολύτως αναγκαία διότι η Ελλάδα υστερεί δραματικά σε κάθε είδους υποδομές. Έχει το ήμισυ των αυτοκινητοδρόμων της Πορτογαλίας, το 0,8% των αεροπορικών μεταφορών της Ε.Ε. και λιγότερο από το 5% των θαλάσσιων μεταφορών της Ευρώπης.

Εάν η πρόταση 2 διπλασιάσει το δημόσιο κεφάλαιο μέχρι το 2015 με 2.500 χλμ. αυτοκινητοδρόμων, υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας - Θεσσαλονίκης, τρεις σύγχρονους λιμένες, πέντε σύγχρονα αεροδρόμια και πενήντα μαρίνες, τότε εκτιμάμε ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης θα αυξηθεί κατά 0,7% και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας κατά 35 - 40%.

Πρόταση 3: Η κατάχρηση των δημόσιων πόρων να μετατραπεί σε απαράγραπτο ιδιώνυμο αδίκημα για υψηλόβαθμους πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους λειτουργούς και επιχειρηματίες. Οι παραβάσεις να εκδικάζονται τάχιστα από ειδικά δικαστήρια και οι ένοχοι να τιμωρούνται με δρακόντειες ποινές.

Μόνον έτσι θα περιοριστεί η διαφθορά από την οποία βρίθει η δημόσια διοίκηση που σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια ταξινομείται ως η χειρότερη μεταξύ των 27 της E.Ε. το 2009, με δείκτη 3,8 (με άριστα το 10). Η Κύπρος το 2009 είχε 6,6 και η Ελλάδα το 1997 5,3!

Πρόταση 4: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα θα πρέπει να μειωθεί διαδοχικά από 1.1 εκατομμύριο σε 700 χιλιάδες μέχρι το 2015, με πώληση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, και ορθολογική ανακατανομή των απομεινάντων. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι είναι προτιμότερο να αδειοδοτηθούν με 80% των αποδοχών τους για τρία χρόνια και 60% για τα επόμενα δύο. Για τα άτομα άνω των 55 ετών προτείνεται ειδική μεταχείριση.
Με το τρόπο αυτό εκτιμάται ότι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα μειωθούν κατά 8,6 δισ. Ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς όσων παραμένουν.
Πρόταση 5: Οι αξιοκρατικές προαγωγές να συνδυάζονται με βελτίωση απολαβών κατώτερων υπαλλήλων, που θα αυξηθούν κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Εκτιμάμε ότι οι συνολικές αμοιβές των 700.000 δημόσιων υπαλλήλων θα φθάσουν τα 40 δισ. το 2015, έναντι 33,5 δισ. για 1,1 εκατ. υπαλλήλους σήμερα.

Πρόταση 6: Να ανακληθεί η απαγόρευση ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. (βλέπουμε εδώ πως ένας καθηγητής που αναδείχτηκε σε ένα φιλελεύθερο πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους όπως το LSE, αγνοεί, πιστεύω ηθελημένα, την Ελληνική συνταγματική πραγματικότητα που προσφέρει εύκολες δικαιολογίες στην απραξία των Ελληνικών κυβερνήσεων)

Το κύριο πρόβλημα της παιδείας είναι η σπάταλη και απηρχαιωμένη εκπαιδευτική διοίκηση. Για να βελτιωθεί η Ελληνική εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά επίπεδα, απαιτείται αποκέντρωση και δημιουργία άμιλλας μεταξύ των ιδρυμάτων.

Τα στοιχεία για την Ελληνική παιδεία και έρευνα είναι καταθλιπτικά: Η επίδοση των Ελληνόπουλων 15 ετών στις εξετάσεις PISΑ απογοητευτική (28οι μεταξύ των 30 χωρών του ΟΟΣΑ). Στις τεχνολογικές εφευρέσεις και ευρεσιτεχνίες το Ελληνικό μερίδιο είναι μόλις 10% αναλογικά με τον πληθυσμό. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση προετοιμάζει ανεπαρκώς τους νέους για την ιδιωτική απασχόληση ενώ τα πτυχία των ΑΕΙ βελτιώνουν τους μισθούς μόνο κατά 32% (300 Ευρώ τον μήνα) έναντι 61% στην Ε.Ε.

Πρόταση 7: Για την περίοδο 2011-13 η διαχείριση των ΑΕΙ να ανατεθεί έκτακτα σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν τα μέλη των ΔΕΠ, το διοικητικό προσωπικό και τους σπουδαστές με διεθνή κριτήρια. Το πλεονάζον προσωπικό να απομακρυνθεί σύμφωνα με την πρόταση 4. Από το 2013 τα ιδρύματα να αυτονομηθούν, με πλήρη δικαιοδοσία στην πρόσληψη προσωπικού και στον καθορισμό των αμοιβών, διδάκτρων και του αριθμού εισακτέων.

Εκτιμάται πως η συνδυασμένη εφαρμογή των προτάσεων 6-7 θα διπλασιάσει την απόδοση στην εκπαίδευση, συμβάλλοντας κατά 0,9% στην αύξηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας.

Οι παραπάνω είναι οι 7 πρώτες προτάσεις (θα ακολουθήσουν την επόμενη εβδομάδα οι άλλες 7) της ομάδας των καθηγητών Χριστόφορου Πισσαρίδη, Κώστα Αζαριάδη και Γιάννη Ιωαννίδη που όσο και αν ξενίζουν με την αυστηρότητά τους αποτελούν μονόδρομο αναπτυξιακής στρατηγικής απαλλαγμένο από Ελληνικής έμπνευσης μικροκομματισμούς.
Μελετώντας τις προτάσεις για την πώληση όλων των κρατικών επιχειρήσεων και την απαλλαγή του κράτους από τον ρόλο του ανεπαρκούς εργοδότη σε τομείς που ούτε καταλαβαίνει ούτε ποτέ διαχειρίστηκε με ορθολογισμό αναλογίσθηκα δυο γεγονότα που χαράζουν τις προοπτικές των γειτόνων μας.

Το ένα έχει ξεκινήσει να διαμορφώνεται εδώ και 20 περίπου χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα η Γείτονα Τουρκία να κατασκευάσει 2 εκατομμύρια ημιμόνιμες κατοικίες σε παραθεριστικούς οικισμούς (χωριά) με τοπικό χρώμα που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων του ευρωπαϊκού βορρά. Τα σπίτια αυτά δεν ακολούθησαν το πρωτοφανές παγκοσμίως ελληνικό μοντέλο της εκτός σχεδίου άναρχης δόμησης ούτε αντιμετώπισαν τις προσφυγές των τοπικών συμφερόντων σε ανώτατα δικαστήρια.

Τα σπίτια αυτά έφεραν στη γείτονα Τουρκία 150 δις Ευρώ σε συνάλλαγμα που είναι το μισό χρέος της Ελλάδος.

Το δεύτερο είναι η επίσκεψη του πρώην σταρ του Αμερικανικού κινηματογράφου και επί δυο πενταετίες κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.

Ο «άμυαλος» κατά πολλούς Σβαρτσενέγκερ (θα τον προτιμούσα ανεπιφύλακτα κυβερνήτη της Ελλάδος) θα συνεργαστεί με τον Ρώσο Πρόεδρο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ για την δημιουργία μιας τεράστιας κλίμακας δεύτερης παγκοσμίως ζώνης επιστημονικής έρευνας στην πληροφορική (Silicon Valley) στο Στόλκοβο, στα περίχωρα της Μόσχας, στην οποία τα κεφάλαια θα είναι κατά το ήμισυ από κρατικούς φορείς και κατά το άλλο ήμισυ από ιδιώτες.

Εκεί, το κράτος όταν επενδύει, έχοντας την εμπειρία των παλινωδιών του Σοβιετισμού, φροντίζει να επενδύει όπου τα χρήματα πιάνουν τόπο.

Εκεί δεν υπάρχουν συνταγματικά, φορολογικά και άλλα δήθεν κωλύματα για την ανάπτυξη. Εκεί ο στόχος είναι να παραχθεί έργο και μάλιστα με την φροντίδα εκείνων που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν εν μέσω τραγικών οικονομικών συνθηκών. Η Καλιφόρνια είναι ισομεγέθης της Γερμανίας σε οικονομική δραστηριότητα και παρά την κρίση που πέρασε και περνά δεν το βάζει κάτω. Μάχεται διότι έχει ηγέτη που δεν γνωρίζει ήττες αφού δεν αντιλαμβάνεται καν την λέξη. Αγωνίζεται και ας λέει ο κόσμος της δήθεν κουλτούρας ότι είναι ένας κοινός σταρ. Εμείς μπορεί να μην έχουμε σταρ στις ηγεσίες μας αλλά έχουμε αναμφίβολα καταθλιπτικούς εραστές του πολιτικαντισμού που πρέπει να αλλάξουμε.

Ο Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος, ως εραστής του εκσυγχρονισμού και της επιχειρηματικότητας αποφάσισε να στηρίζει στις επικείμενες εκλογές την «Πρωτοβουλία Πολιτών» της Χριστίνας Κοσμά – Μανταφούνη ως τη μόνη εκσυγχρονιστική ελπίδα στον Καλλικράτειο Δήμο της Κηφισιάς- Νέας Ερυθραίας και Εκάλης.

Σκέψεις ενός δημότη για τις επικείμενες δημοτικές* εκλογές…

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 9η Οκτωβριου 2010)

Ένας μήνας έμεινε και αυτός λειψός μέχρι τις επικείμενες δημοτικές εκλογές…

Οι ανταγωνισμοί δίνουν και παίρνουν και το ΕΓΩ και όχι ΕΣΥ έχουν την πρωτοκαθεδρία. Πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται άξιοι για τον ρόλο του υποψήφιου Δημάρχου ευελπιστώντας σε μια θέση ουσιαστικής προβολής στο Καλλικράτειο σύστημα που έρχεται να εξορθολογίσει την σπατάλη και την υπερβολή που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Οι μαρμάρινες πλατείες, δείγμα μιας κιτς νοοτροπίας κομμάτων και πολιτικών παραγόντων που δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ παρά τον τίτλο του εκσυγχρονιστή που υιοθέτησαν άκοπα και προκλητικά, αποτελούν μνημείο μιας εποχής που έφυγε και ίσως να μη γυρίσει ποτέ πια…

Τα δρομάκια και τα παραδρομάκια σε στενοσόκακα που βαφτίζονταν πεζόδρομοι, κόστιζαν κατά δήλωση μερικές φορές το πραγματικό τους κόστος και ενέπαιζαν τους κοινοτικούς ότι τα χρήματά τους παίρνουν αξία, είναι και αυτά παρελθόν.

Οι διορισμοί αφειδώς του κάθε κολλητού για να διαθέσει την κατάλληλη στιγμή τα ψηφαλάκια της επιρροής του υπέρ των ευεργετησάντων, απομακρύνονται ως τακτική εφ’οσον ο ΑΣΕΠ, παρά τις ατέλειές του, είναι πολύ ποιο αντικειμενικός να κρίνει τους κατάλληλους για την κάθε θέση.

Οι σπάταλες έχουν επομένως γίνει απαγορευτικές και η υπεροψία που συνόδευε τους σπάταλους άρχοντες έχει ψαλιδιστεί.

Η Καλλικράτειες πολιτείες δεν θα προσφέρουν βίο ανθόσπαρτο στους δημότες τους και πολύ περισσότερο σε εκείνους που θα τολμήσουν να τους εκπροσωπήσουν στις επικείμενες εκλογές.

Η επιμονή όσων πιστεύουν ότι η αναδιοργάνωση χωρίς χρήματα είναι αδύνατη θα αποδειχτεί φρούδα διότι οι περιορισμένοι προϋπολογισμοί είναι δεδομένοι και με αυτούς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τα επόμενα χρόνια εκτός και βρούμε τρόπους να γίνουμε ανταγωνιστικοί διεθνώς μαζεύοντας πλούτο που τώρα απολαμβάνουν άλλοι. Έτσι είναι ο κόσμος μας… Όταν ο ένας πλουτίζει ο άλλος φτωχαίνει αναλογικά. Κοινωνία πλουσίων δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα ρεαλιστικό κόσμο που υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι. Οι ουτοπίες δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.

Με αυτά τα δεδομένα καλούμεθα να κρίνουμε και να αποφασίσουμε ποιους θέλουμε να μας εκπροσωπήσουν και ποιον θα θέλαμε να ηγηθεί αυτών σε μια ομολογουμένως δύσκολη εποχή.

Ως δημότης που αγωνιώ όπως και κάθε άλλος συνειδητοποιημένος πολίτης για το καλό του τόπου μου και την συνεχή βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί μερικά αδρά και ειλικρινή θέλω. Θεωρώντας ότι οι αναγνώστες μου θα βρουν σε αυτά κάποιο ενδιαφέρον τα κοινοποιώ.

Θα επιλέξω για Δήμαρχο αυτόν που…

…θα εκσυγχρονίσει τον νέο εκτεταμένο και Καλλικράτειο δήμο από κάθε άποψη.

Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει μόνο διατήρηση της παράδοσης αλλά και κατανόηση των σημερινών αναγκών.

Η κοινωνία άλλαξε αλλά τα μέσα δυστυχώς ελάχιστα άλλαξαν και οι νοοτροπίες επίσης.

Η κοινωνική μέριμνα για τους δημότες στην Ελλάδα έχει παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα και οι πολίτες είναι διστακτικοί να δώσουν διότι δεν βλέπουν αντιστοίχηση με αυτό που παίρνουν.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να κατανοήσει αυτό ακριβώς και να δώσει στο πρόγραμμά του με σαφήνεια το πως θα εκσυγχρονίσει το Δήμο... Το πως θα εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες του Δήμου... Το πως οι δημοτικοί υπάλληλοι δεν θα είναι έρμαια της συναλλαγής ούτε αποδέκτες κρυφών και άνομων πλεονεκτημάτων.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να αντιληφτεί ότι οι νέοι δημοτικοί υπάλληλοι θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη με την ουσιαστική έννοια του όρου.

Ο νέος δήμαρχος θα πρέπει να έχει επίγνωση αυτού του ρόλου των υπαλλήλων του, γνωρίζοντας τους κατά το δυνατόν προσωπικά και θεσμοθετώντας συστήματα επιβράβευσης όσων πρωτοστατούν σε έργο και σε ήθος ως δημοτικοί λειτουργοί.

Από τον νέο Δήμαρχο περιμένω να έχει ένα συνειδητοποιημένο όραμα αλλαγής...

Περιμένω να μπορεί να αντιληφτεί τι σημαίνει Καλικράτειος δήμος και πως αυτός θα προσφέρει ενοποιημένες πλέον τις υπηρεσίες του διότι η ενοποίηση δεν εκφράζεται συνολικά από την αριθμητική εφ’οσον σε αυτή το 2+2 δεν κάνει απαραίτητα τέσσερα.

Περιμένω να μπορεί να υλοποιήσει εκτεταμένα προγράμματα μέριμνας για τους πολίτες, που δεν ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες, με συστράτευση πολλών και τις συνέργιες του εθελοντισμού. Το κοινωνικό πρόσωπο του νέου Δήμου δεν θα εκφράζεται πάντα με ανταπόδοση σε χρήμα και αυτό απαιτεί ένα νέο τρόπο σκέψης και μια νέα αντίληψη για τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει πλέον να λάβει ουσιαστικές διαστάσεις, ξεκινώντας από εκείνους που θα έχουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης.

Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να γίνει αναγκαστικά πολιτική θεσμοθετημένων αρωγών που θα επιτρέπουν σε άτομα που έχουν ανάγκη να εργαστούν στα πλαίσια θεσμοθετημένων αλλά ελεύθερων ρόλων. Όντας ελεύθεροι δεν θα είναι υπάλληλοι του δήμου και δεν θα προσλαμβάνονται έναντι ψηφαλακίων.

Ένας από αυτούς τους θεσμοθετημένους ρόλους θα είναι π.χ. οι άδειες πλανόδιων πωλητών όπως του κουλουροπώλη και του παγωτατζή...

Θα δίνονται σε εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη και δεν θα είναι ισόβιες...

Στη γειτονιά μου θα άλλαζα…

... και σε κάθε γειτονιά θα ήθελα πρώτα να ξέρω ποιο είναι το μέλλον της!!!

Η γνώση του που θα βρίσκεται σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια θα επέτρεπε σε κάθε δημότη να έχει και το δικό του πρόγραμμα και τον δικό του σχεδιασμό.

Ο δημότης που αγόρασε κατοικία για να μάθει ότι δίπλα του θα ανοίξει κέντρο διασκέδασης δεν θα είναι χαρούμενος...

Ο δημότης που θα δει τον διπλανό του να κτίζει περίεργα μεγαθήρια που καταστρέφουν τα όνειρά του για ποιότητα ζωής, θα αισθανθεί αηδιασμένος.

Ο δημότης που ανήκει στην τάξη όσων αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη με εγωκεντρικά κριτήρια θα πρέπει να καταλάβει ότι το πράσινο του γείτονα σύντομα θα αντικατασταθεί με τσιμέντο και έναν βλοσυρό και άχαρο τοίχο που θα σκιάζει του ενοίκους της δικής του αναπτυξιακής ουτοπίας.

Άρα οι γειτονιές θα πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα και σταθερότητα.

* Χαρακτήρα ώστε να διαφέρουν και αυτό να τους δίνει το πλεονέκτημα.

* Σταθερότητα με το να ξέρει ο καθείς τι μέλει γενέσθαι.

Η αστικοποίηση όπως την είχαμε μέχρι τώρα στην Ελλάδα έφτασε στο τέλος της.

Ήλθε ο καιρός να γίνουμε και εμείς Ευρώπη κατ’ ουσία και όχι κατ’ όνομα...

Με ενοχλεί στην πόλη μου…

Εκείνο που βασικά με ενοχλεί είναι η αδιαφορία των ίδιων των κατοίκων της πόλης μου...

Πως να έχεις ένα Δήμο που να ενδιαφέρεται για μία πόλη την οποία περιφρονούν οι ίδιοι οι κάτοικοί της;

Προφανώς και θέλω, στα πλαίσια της Καλλικράτειας ενοποίησης, ένα νέο πλάνο πολεοδομικού σχεδιασμού.

Σε αυτό θα αναμένω να υποδειχτούν οι περιοχές με την μελλοντική τους ανάπτυξη και οι όποιες αλλαγές χρήσης γής ώστε οι δημότες να μη πιάνονται στον ύπνο...

Σε αυτό θα πρέπει να δω, ως δημότης, που και πως θα εξυπηρετούμε συγκοινωνιακά είτε από την τοπική συγκοινωνία, που θα αλλάξει δραματικά με την ενοποίηση, είτε από την μελλοντική και εντελώς αναγκαία επέκταση του ΗΣΑΠ αλλά και του ΜΕΤΡΟ.

Προφανώς και θέλω αυξημένη καθαριότητα αλλά καθαριότητα σε σπασμένα και αθλιοποιημένα κρασπεδόρειθρα μοιάζει με ανέκδοτο...

Και τα κρασπεδόρειθρα θα πρέπει επιτέλους να αντικατασταθούν με άλλα σεμνά, οικονομικά και ανθρώπινα ώστε ο κόσμος κινείται χωρίς κινδύνους είτε για περίπατο είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Προφανώς και θέλω πλυμένα μέσα μεταφοράς απορριμμάτων που σήμερα ζέγνουν από την μπόχα. Ακόμα και οι νέες πρωτοποριακές κατασκευές, στο κέντρο του παλαιού Δήμου της Κηφισιάς, ζέγνουν από μπόχα τις ζεστές μέρες.

Θέλω συστηματική φύτευση δημοτικού πρασίνου στους δρόμους για δρόσισμα στους καλοκαιρινούς μήνες και απαλλαγή από την φρικαλέα νοοτροπία της άτεχνης και καταστροφικής υπερκλάδευσης που οδηγεί στην ξήρανση μεγάλου αριθμού δένδρων λόγω του θερμοπληκτικού σοκ των καλοκαιρινών μηνών.

Θέλω συμπερασματικά συνειδητή συνεργασία πολιτών και δημοτικών υπηρεσιών και αυστηροποίηση στην πάταξη της αυθαιρεσίας που έχει καταντήσει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση...

Θα πρότεινα για την πόλη μου…

Η νέα πόλη της Κηφισίας, Νέας Ερυθραίας και Εκάλης, ο ενοποιημένος πλέον Καλλικράτειος Δήμος της Κηφισιάς θα έχει αυξημένες απαιτήσεις αλλά προσφέρει και πλεονεκτήματα υπέρ ενός ορθολογικού σχεδιασμού μιας σύγχρονης πόλης.

Στα πλεονεκτήματα ανήκει η μείωση των ανταγωνισμών και η συνένωση των προσπαθειών για ένα νέο πολεοδομικό σχεδιασμό που θα περιλαμβάνει αυξημένη συγκοινωνιακή λειτουργικότητα, συνδυασμένους και αυξημένους κοινόχρηστους χώρους για την διευκόλυνση ενοποιημένων προγραμμάτων μέριμνας για τους ηλικιωμένους και την συστηματική και αποτελεσματική άθληση και εκπαίδευση των νέων.

Ο νέος Δήμος θα πρέπει να αποκτήσει δομή σύγχρονης πόλης που δυστυχώς ποτέ δεν είχε διότι δεν σχεδιάστηκε για να έχει...

Η ανάπτυξη ακόμα και περιοχών όπως η Εκάλη ήταν στα όρια του τυχαίου ενώ της Νέας Ερυθραίας στα όρια του τραγικού... με την ανάπτυξη πυκνής δόμησης σε περιοχές που δεν αφήνουν πλέον δυνατότητες για ουσιαστική ποιότητα ζωής.

Ο νέος Δήμος θα πρέπει να οριοθετήσει τα χαρακτηριστικά του στα πλαίσια ενός οργανωμένου Αττικού λεκανοπεδίου στις παρυφές του οποίου βρίσκεται.

Σήμερα είναι αποκλεισμένος από το κέντρο και ασφυκτιά από μια ανεπαρκή οδό προσπέλασης.

Ακόμα και η επέκταση του ΗΣΑΠ δεν θα λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού του.

Απαιτείται συνδυασμένη διπλή χάραξη μέσων σταθερής τροχιάς.

Και ΗΣΑΠ, που γίνεται πλέον Αττικό Μετρό, και ΜΕΤΡΟ που θα καλύψει τις περιοχές από Μαρούσι και Μελίσσια προς Κεφαλάρι, Πολιτεία 1 (πρώην τομέας Κηφισιάς), Πολιτεία 2 (πρώην τομέας Νέας Ερυθραίας) και Εκάλη.

Αν ήμουν Δήμαρχος για μια ημέρα…

...εκείνο που δεν θα έκανα θα ήταν η πλάκα ή το χιούμορ στις πλάτες ενός λαού που στερείται της αίσθησης του χιούμορ όπως ο Ελληνικός.

Εκείνο που θα έκανα θα ήταν ένα λαϊκό δημοψήφισμα για το ποια πόλη θέλουμε μέσα από μια συνοπτική και επιλεγμένη λίστα προτάσεων εκσυγχρονισμού των υπηρεσιών και των μέσων επικοινωνίας με τους δημότες.

Αν έπαιρνα τη συγκατάθεσή τους τότε θα είχα βάλει το πλαίσιο του προγράμματός μου. Θα είχα ξεκινήσει την πορεία μου στον ανοδικό και δύσβατο δρόμο της εξυπηρέτησης των δημοτών μου.

* Ας μου επιτρέψουν οι αναγνώστες μου να μη χρησιμοποιήσω τον σαχλό κατ’εμέ αν και μοδάτο όρο «αυτοδιοικητικές» για τις Δημοτικές εκλογές… Αν η επαναστατικότητα μας περισσεύει ας την διοχετεύσουμε σε πρωτοβουλίες και δράσεις και όχι σε φανφαρόνικές ονομασίες…

Επιτέλους! Ουσιαστική αναμόρφωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης...

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά στις 2 Οκτωβρίου 2010)

«Η Ελλάδα βρίσκεται στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση , αλλά στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού της συστήματος».

Μπράβο μας, μπράβο στην χώρα μας που τα καταφέρνει τόσο καλά!!!

«Η Ελλάδα κατατάσσεται 5η όσον αφορά την χρηματοδότηση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ως ποσοστό του ΑΕΠ και 24η όσον αφορά την απόδοση αυτών των επενδύσεων...».

Ακόμα ένα μπράβο μας...

Δυστυχώς τα ειρωνικά μπράβο δεν σταματούν εδώ και πρακτικά δεν έχουν τελειωμό...

Η εκπαίδευση στη χώρα αποδείχτηκε επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες ότι δεν γίνεται για την γνώση αλλά για το θεαθήναι... Κτίζαμε σχολές και παρασχολές σε κάθε πόλη της χώρας όχι για να μάθουν τα παιδιά μας τέχνη και γράμματα αλλά για να αναπτυχθούν οι καφετέριες και οι επιχειρήσεις ενοικίασης φοιτητικών δωματίων.

Χρόνια τώρα κατακλυζόμαστε από την όζουσα ατμόσφαιρα του καταρρέοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος αλλά εμείς επιμένουμε να ασχολούμαστε με το αν είναι ή δεν είναι παιδαγωγικό ή πρακτικό ή αποτελεσματικό το να έχουμε ως βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το 10 που μόλις το καταργήσαμε οδήγησε τα αστέρια του 0.99 σε κάποιες σχολές...

Το ότι υπήρξαν ακόμα και εκπαιδευτικοί που με ύψος καρδιναλίων υπεραμύνθηκαν αυτής της σήψης, έναντι της χαρακτηριζόμενης ως «απολυταρχικής» μεταρρύθμισης της κυρίας Γιαννάκου, εμφανίστηκε ως στοιχείο ενός αναγκαίου εκπαιδευτικού απελευθερωτισμού με μοναδικό όφελος την επαναδραστηριοποίηση εκείνων που ζουν αφαιμάζοντας το εισόδημα των ταλαίπωρων γονιών που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους σπουδάζουν στα επαρχιακά ΤΕΙ.

Το αδιέξοδο του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι παλαιό. Η αρχή έγινε με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1982 με την οποία το νεοεκλεγέν ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ισχυροποιήσει τη λαϊκή βάση που το υποστήριξε με ψευδαισθήσεις πολιτικής φιλελευθεροποίησης που μετεξελίχθηκαν σε πλατφόρμες εκμετάλλευσης των ποιό ακραίων και αντιδημοκρατικών στοιχείων που καθόριζαν ακόμα και το ποιος θα εκλεγεί Πρύτανης.

Η σταθερή και μονότονη απαίτηση για την βελτίωση των τραγελαφικών που συνέβαιναν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είχε περιοριστεί στα ποσά των χρημάτων που διετίθεντο για την παιδεία λες και αν διετίθεντο περισσότερα σε ένα σύστημα φαύλο και αναποτελεσματικό θα βελτιωνόταν η ποιότητα της εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι ούτε έβλεπαν ούτε ήθελαν να αποδεχτούν ότι όταν αυξάνεις τη ροή του νερού για το γέμισμα ενός τρύπιου πιθαριού μπορεί φαινομενικά να το γεμίζεις αλλά σύντομα θα είναι πάλι άδειο.

Δεν ήταν όμως μόνο η αναποτελεσματικότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων με την όλη διαδικασία της προετοιμασίας, της βαθμολόγησης και της επιλογής προβληματικό παρά τις συνεχείς βελτιώσεις που είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια.

Ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπήρχαν σαφώς καλλίτερα και δοκιμασμένα συστήματα εξετάσεων που διευκόλυναν τον κάθε ενδιαφερόμενο να εισέλθει στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανεξαρτήτως ηλικίας, το Ελληνικό σύστημα επέμενε να θεωρεί ως υποψήφιους εκείνους που είχαν μόλις περατώσει τις λυκειακές τους σπουδές.

Το τραγικό έλλειμμα του να μην είναι εφικτή η τριτοβάθμια εκπαίδευση σε άτομα που είχαν ακολουθήσει διαφορικούς δρόμους στην ζωή διαλέγοντας το μεροκάματο πριν αποφασίσουν ότι η ανώτερη μόρφωση τους ήταν αναγκαία, άφηνε την ακαδημαϊκή μας κοινότητα παντελώς αδιάφορη.

Μοναδική δυνατότητα οι ελάχιστες και όχι ασήμαντου κόστους θέσεις στο ανοιχτό πανεπιστήμιο.

Και όμως είχαμε ξεκινήσει από διακηρύξεις ελεύθερης και δωρεάν παρεχόμενης σε όλους παιδείας, μιας παιδείας που επέβαλε τους περισσότερους περιορισμούς μεταξύ των σταδίων περάσματος από εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή σε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολή και από επίπεδο σπουδών σε επίπεδο σπουδών, από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.

Ενώ στη Μεγάλη Βρετανία ένας εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει πρώτα την τεχνική του κατάρτιση και να συνεχίσει σε όλες τις επόμενες βαθμίδες καταλήγοντας στο τέλος με ανώτατες σπουδές και διδακτορική διατριβή στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μια τέτοια πορεία θεωρείται ανέφικτη.

Οι λαϊκίζουσες και αριστερίστικες φωνές που συχνότατα εξελίσσονταν σε ανούσιες και υποκριτικές κραυγές, ουδέποτε εστίασαν σε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα μορφωτικής εξέλιξης του εργαζόμενου Έλληνα. Διακήρυτταν δωρεάν παιδεία αλλά εργάζονταν για μία κομματολάγνα και προσωπιδοφόρο παιδεία, υποχείριο και όργανο των επιδιώξεων τους.

Οι συνεχείς και απίθανης αιτιολόγησης αποχές έκαναν ακόμα ποιο απόμακρο το όνειρο μιας αποτελεσματικής εκπαίδευσης κατάλληλης για τις ανάγκες της σύγχρονης βιοπάλης, διότι ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν το οικονομικό προνόμιο να διάγουν και να φιλοσοφούν άνευ εργασίας.

Όμως η ευθύνη ήταν ακόμα μεγαλύτερη στα κόμματα εξουσίας που επέμεναν να αδιαφορούν για τον εργαζόμενο Έλληνα που αποφάσισε να σπουδάσει όχι με το σύστημα του αιώνιου ή του επανακάμψαντος φοιτητή, αλλά εκείνου που μετά από πολλά χρόνια μεταλυκειακής εργασίας, θέλησε να περάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με συσσωρευμένες εμπειρίες εργασιακής ζωής.

Τα ελλείμματα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και οι ελλείψεις σύγχρονου πνεύματος σε κάθε βαθμίδα και σε κάθε έκφρασή του είναι ασφαλώς τόσα πολλά που οδήγησαν συνδυαστικά στο να καταντήσει στην προσβλητική 118η θέση για την αναποτελεσματικότητά του.

Η αλλαγή ήταν πλέον επιτακτική και τα όσα δεν κατάφερε να κάνει η κυρία Γιαννάκου φαίνεται ότι αποφάσισε μαζί με άλλα σημαντικά να εισάγει η κύρια Διαμαντοπούλου με τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Σε εποχές που το χρήμα είναι περιορισμένο και οι παροχές ανέφικτες η αλλαγή του συστήματος που θα το κάνει συνεκτικότερο, λιγότερο σπάταλο και οπωσδήποτε αποδοτικότερο έρχονται ως μάννα εξ ουρανού.

Οι έξη βασικές αλλαγές που ανακοινώθηκαν στη συνάντηση των Δελφών, έρχονται ως το πρώτο στάδιο αυτής της μεταρρύθμισης της τόσο αναγκαίας όσο και η ύπαρξη του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ας τις δούμε επομένως συνοπτικά.

1. Νέο μοντέλο διοίκησης σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

Θα συσταθούν περιφερειακά συμβούλια με επιστημονική και κοινωνική συμμετοχή που θα επιφορτιστούν με πολλές από τις αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας σε θέματα διοίκησης, προϋπολογισμού και στρατηγικού σχεδιασμού των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρόκειται για το προοίμιο που σε συνδυασμό με τις περιφέρειες και την Καλλικράτειο συνένωση θα φέρει την ακαδημαϊκή κοινότητα κοντύτερα στις τοπικές κοινωνίες.

Είναι ένα σύστημα που θα δώσει αίγλη στις τοπικές κοινωνίες που θα ανταγωνίζονται αμιλλώμενες αλλήλους για το καλό της παιδείας.

2. Χρηματοδότηση και αυτοδιαχείριση.

Προτείνεται ανεξάρτητη αρχή χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Τα Πανεπιστήμια για πρώτη φορά θα αυτοδιαχειρίζονται τα οικονομικά τους προσδιορίζοντας αυτά τους εκπαιδευτικούς κύρους που θα τα κάνουν να ξεχωρίσουν και να διακριθούν προσελκύοντας φοιτητές και ερευνητικό έργο.

Η χρηματοδότηση θα είναι σε άμεση σχέση με τον αριθμό των φοιτητών που θα καθορίζουν τα ιδρύματα ενώ η έρευνα θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις τοπικές ανάγκες ώστε το Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής να προσφέρει κατά το δυνατόν ότι η εκεί κοινωνία απαιτεί και όχι η των Πελοποννησίων.

3. Εκπαιδευτικός Καλλικράτης

Θα ξεκινήσει ένα γιγάντιο έργο χωροταξικής και θεματικής αναδιάρθρωσης ώστε να μην επαναλαμβάνονται οι ίδιες σχολές σε διαφορετικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Το μέτρο εκτός από εξοικονόμηση πόρων θα διαμορφώσει και θα ενισχύσει την διαφορετικότητα του κάθε ιδρύματος κτίζοντας την ταυτότητά του που θα είναι στοιχείο του ανταγωνιστικού του πλεονεκτήματος.

Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη γενικευθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με στόχο όχι την διαμόρφωση υπερπανεπιστημίων πληθυσμιακά, άλλωστε το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης είναι ήδη εξαιρετικά πληθωρικό, αλλά την διαμόρφωση δυνατοτήτων αριστείας μεγάλης εμβέλειας.

4. Διεθνοποίηση των σπουδών

Προτείνονται διεθνή προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, και σε ξένες γλώσσες, με επιλογή καθηγητών, από εκλεκτορικά σώματα, με διεθνή παρουσία και ανεγνωρισμένο ερευνητικό έργο.

Θα διευκολυνθεί η διατήρηση θέσεων ΔΕΠ ταυτόχρονα σε Ελληνικά και ξένα ιδρύματα. Θα διαμορφωθεί καθεστώς που θα επιτρέπει την ίδρυση εδρών από χορηγούς σε Ελληνικά πανεπιστήμια όπως συμβαίνει στο εξωτερικό και μάλιστα από Έλληνες.

Θα ενθαρρυνθεί με κάθε μέσο η ίδρυση παραρτημάτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων στο εξωτερικό, κατά τα Αγγλοσαξονικά πρότυπα, και η εντατικοποίηση της συμμετοχής των Ελληνικών Πανεπιστημίων σε ευρωπαϊκά προγράμματα εκπαίδευσης.

5. Αξιολόγηση και πιστοποίηση

Θα καθοριστούν κανόνες και διαδικασίες αξιολόγησης και πιστοποίησης των προγραμμάτων σπουδών σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Έμφαση θα τοποθετηθεί στον διεπιστημονικό χαρακτήρα των προγραμμάτων σπουδών σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.

Θα υιοθετηθεί το ευρωπαϊκό σύστημα ECTS με βάσει τις διδακτικές μονάδες ενώ θα οργανωθούν κέντρα αριστείας μέσω συνεργασίας μεταξύ των ιδρυμάτων.

6. Παροχές προς τους φοιτητές

Θα ενισχυθεί η χρήση κουπονιών και δανείων προς τους φοιτητές ενώ τα συγγράμματα θα ψηφιοποιηθούν καθολικά.

Τα κουπόνια θα αποτελούν το κλειδί εισόδου σε όλα τα προηγούμενα από την σίτιση μέχρι και την παροχή των συγγραμμάτων.

Οι παροχές προς τους φοιτητές θα δίνονται από τα ίδια τα ιδρύματα ενώ θα συμμετέχει και ο ιδιωτικός τομέας.

Θα μελετηθεί η εφαρμογή του συστήματος των φοιτητικών δανείων όπως και στο εξωτερικό σε συνεργασία με το τραπεζικό σύστημα.

Βασικό ανανεωτικό στοιχείο θα είναι η αλλαγή του σημερινού εξεταστικού συστήματος που έχει μετατρέψει πολλά από τα πανεπιστήμια σε εξεταστικά κέντρα.

Θα καταργηθεί ο θεσμός των αιώνιων φοιτητών που τόσες προστριβές έφερε ήδη στο πρόσφατο παρελθόν με την ανολοκλήρωτη μεταρρύθμιση της Γιαννάκου ενώ σημαντικές θα είναι οι αλλαγές και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πρακτική εξάσκηση.

Σε γενικές γραμμές η προτεινόμενη αδρά, από την κυρία Διαμαντοπούλου, νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χαρακτηρίζεται από ευρωπαϊκό πνεύμα που θα βγάλει το Ελληνικό τριτοβάθμιο σύστημα από τον απομονωτισμό και την συνεχιζόμενη απαξίωση του.

Μπορεί να υπάρχουν σήμερα λαμπρές εξαιρέσεις που παράγουν έργο υψηλής επιστημονικής στάθμης αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας ορισμένων ατόμων και σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών με στόχο τη διεθνή προβολή της πανεπιστημιακής μας κοινότητας και του έργου της.

Ας ελπίσουμε ότι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων θα είναι πραγματική και η 118η θέση της χώρας θα γίνει σύντομα παρελθόν.

Οκτώ μύθοι για την κρίση.

(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα Κηφισιά)

Στις 11 του τρέχοντος μήνα, στα πλαίσια των εκδηλώσεων της ΔΕΘ, έγινε μια ενδιαφέρουσα ημερίδα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μεταξύ άλλων εντάχθηκε και η ακολούθησε εισήγηση από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη.

Η εισήγηση με βρίσκει καθ’ολοκληρία σύμφωνο και γιαυτό το λόγο αποφάσισα να την αναδημοσιεύσω με ελάχιστες παρεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν καθόλου το σκεπτικό του εισηγητή της. Η θεματολογία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διότι ανατρέπει εμπεδωμένες θέσεις προσφέροντας τροφή στη σκέψη του κάθε αναγνώστη.

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, τονίζει ο Πάσχος, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε πρώτα γιατί μιλάμε, να απαλλαγούμε δηλαδή, από τους μύθους μας.

Μύθος 1: Η Ελλάδα χρεοκόπησε: Λάθος! Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το Ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος 285 δισ. Ευρώ, μόνο στις ελληνικές τράπεζες. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος για το οποίο γίνεται τόσο συζήτηση.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι χαμηλότερο από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος (ΑΕΠ), η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία, 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370% ενώ η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.

Αυτό αποδεικνύει ότι έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες ενώ αναδεικνύει την ανάγκη να κάνουμε κάτι και άμεσα διότι η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγήσει και σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.

Μύθος 2: Η κρίση είναι οικονομική: Λάθος! Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Ουσιαστικά έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη έρχεται η πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίστηκε τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007, όταν δημιουργήθηκαν οι σχετικοί δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται στους δείκτες ελλειμματικής εμπιστοσύνης.

Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση. To πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στην δικαιοσύνη. O καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ΄ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30.» («Βήμα» 8.8.2010)

Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο όπου παράγεται το 50% του ΑΕΠ, τότε είναι σχεδόν προφανές ότι υποβόσκει κάποια σοβαρή ασθένεια που χρειάζεται μία τυχαία αφορμή για να εκδηλωθεί. Σκεφθείτε - ω μη γένοιτο - μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Θα είναι σαν να χαθεί η Ελλάδα.

Άλλο στοιχείο της ασθένειας που διαμορφώνει την κρίση: Η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του Εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε, στο πάρε-δώσε... στην ανταλλαγή και στην παθογενή συναλλαγή.

Μύθος 3: Η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για την διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, θα βρούμε τα αίτια της Μαρξιστικής θεώρησης της υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επ’ ουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα ενώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή. Εδώ έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους δηλαδή κρίση κρατικού σοσιαλισμού. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ · Το ετήσιο έλλειμμα του ΟΣΕ π.χ. ανέρχεται σε 1,2 δισ.

Δυστυχώς, το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει αρνητικά πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Με αφανείς και εμφανείς επιδοτήσεις δημιουργήθηκαν φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πως σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ εστί αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;

Το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας μας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά του. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί πλέον να δανειστεί, η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το σύστημα έχει παγώσει.

Μύθος 4: Η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι Κεϊνσιανή. Ανοησίες! Η Κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική Κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.

Το αστείο είναι ότι υπέρ της Κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά». Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν, για να κινηθεί το εμπόριο και η Ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», Είναι όμως χαρακτηριστική η μετάλλαξη της Ελληνικής επιχειρηματικότητας με τους Έλληνες επιχειρηματίες να προσβλέπουν και να ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο δανεικών.

Μύθος 5: Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαϊου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες και ολική κατάρρευση του σαθρού μας οικοδομήματος. Εάν χωρίς στάση πληρωμών και χάρη στην παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν το κράτος δεν είχε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Μύθος 6: Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιριών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ, και άλλων «παραγωγικών» φορέων για την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας»; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα, θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. Η λογική κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή τον διοικητή ενός δημόσιου οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος στα χρόνια της επιτήρησης, έχει τελειώσει, διότι το κράτος δεν έχει εύκολα λεφτά. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί με μαχαίρι ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά, δεν υπάρχει η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική «επιχειρηματικότητα». Δεν τρέφω αυταπάτες. Εμείς οι δημοσιογράφοι, λέει ο Πάσχος, που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;

Μύθος 7: Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με την μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιγνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ. υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε Ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: Εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται αν θα πάρετε σύνταξη, από το πως θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;

Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.

Ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαϊου «τους την φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο, είτε από αλλού κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μην φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους Αϊ στο διάολο, κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό · δεν θα δέχονταν ούτε επιταγές, ούτε εγγυητικές) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.

Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την Ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; πως θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;

Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτού που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θα ήταν Θάνατος!!!

Μύθος 8. Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημιά για την χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ότι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148 -150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.

Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της, για το πουλόβερ της Ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών, η Ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη αλλά να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική.

Ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του Γερμανικού - δηλαδή τα διαβόητα spreads γίνονταν μηδενικά - τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης; Θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο, από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν πριν από την κρίση;

Έχουμε άραγε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στην νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών εντύπων, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιό δημόσιο; Το Ελληνικό, που δεν είναι ούτε το πιο δημιουργικό, ούτε το πιο συναρπαστικό στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλακεία.

Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Ο συντηρητισμός δεξιός και αριστερός είναι μια γλυκιά πρόταση, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και του προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δισ. Ευρώ. Ας τους αφήσουμε τουλάχιστον την ελπίδα.

Να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μάς ξελασπώσουν...

Τα ψηφαλάκια του αντιτροϊκανισμού!!!

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 18 Σεπτεμβρίου 2010)

Στις μέρες μας, εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών (όπως μοδάτα και ανούσια επεκράτησε αντί των δημοτικών εκλογών...) εντείνεται και μια νέα μόδα, αυτή της αντίδρασης ενάντια στο πρόγραμμα της κακόηχης τρόϊκας...

Πρώτα βαφτίζουμε κακόηχα κάτι που δεν μας αρέσει και μετά το βαράμε σαν ασκί του μποξ για να ξεθυμάνουμε, εφόσον δεν διαθέτουμε εναλλακτικούς τρόπους, όπως θα επέβαλλε η λογική αντί της παρόρμησης, για να το επιτύχουμε.

Στο τέλος, έχουμε την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι κάναμε το καθήκον μας, αντισταθήκαμε δηλαδή στον υποτιθέμενο νέο εχθρό της ελευθερίας μας, που επί χρόνια τύγχανε συνώνυμη με την ασυδοσία, και επιπλέον μας είδαν και μας άκουσαν οι άλλοι...

Όλο το μυστικό αυτής της διαδικασίας κρύβεται στους άλλους, ποιοι είναι οι άλλοι, πως σκέπτονται οι άλλοι και τι θα μπορέσουμε να πετύχουμε εφόσον είδαν και άκουσαν τις παραστάσεις μας.

Όπως στο θέατρο, όσο ποιο έντονη είναι η παράσταση και όσο περισσότερο προκαλείται το συναίσθημα, τόσα περισσότερα είναι και τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης... Όσο το μίσος και η τραγωδία ή το πάθος εντάσσονται στην καθημερινότητά μας τόσο μεγαλύτερο το αποτύπωμα στην μνήμη μας... Οι απλούστερες των εννοιών και των ηθικών κανόνων αν επενδυθούν με την κατάλληλη σκηνή από τον εφευρετικό νου κάποιου θεατρικού συγγραφέα, τόσο εντονότερη απήχηση θα έχουν στο κοινό χωρίς να αγνοείται το ταλέντο του σκηνοθέτη και η δραματουργική ικανότητα του ηθοποιού.

Στο θέατρο, η δύναμη είναι ισομοιρασμένη στη θεματολογία, την ένταση και την πλοκή του έργου σε συνδυασμό με το απροσδόκητο ή το υπερβολικό που πρέπει να συνοδεύονται από ικανή σκηνοθεσία και ακόμα ικανότερη ερμηνεία διαφορετικά χάνονται όλα στην χλιαρότητα και την αδιαφορία της μετριότητας.

Στη ζωή και ιδιαίτερα στην πολιτική, τα πράγματα όσο και αν φαίνονται διαφορετικά ακολουθούν παράλληλους δρόμους.

Ο συγγραφέας εδώ είναι η ίδια η ζωή. Τα γεγονότα όμως δεν είναι ανάγκη να καταγραφούν διότι τρέχουν αφεαυτά. Πρόκειται για την ίδια την καθημερινότητα... Ο σκηνοθέτης όμως και οι ηθοποιοί είναι μέρος μιας κοινωνίας που συχνά, για λόγους εντυπωσιασμού, ξεχνούν το αρχικό μήνυμα και εμμένουν στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό. Άλλωστε, εφόσον πρόκειται για την καθημερινότητα, ο χρόνος δεν επαρκεί για βαθυστόχαστες αναλύσεις ή για κριτικές αναφορές άλλων παραστάσεων που προηγήθηκαν.

Έτσι, ότι και αν παιχτεί, εφόσον ακολουθεί το μοτίβο του εντυπωσιασμού θεωρείται επιτυχία διότι φέρνει αποτελέσματα χωρίς ποιοτικές εξαρτήσεις.

Το ζητούμενο είναι πάντα η συναισθηματική φόρτιση και εν συνεχεία η άλογη και καθοδηγούμενη συμπεριφορά όσων αποδέχτηκαν την προχειρότητα και την ελαφρότητα των μηνυμάτων διότι στο τέλος θα πρέπει να γίνουν οπαδοί και ως οπαδοί να δηλώσουν χωρίς αντιστάσεις την υποταγή τους σε εκείνους που τους κατευθύνουν, στον αρχηγό τους που συχνότατα ούτε επέλεξαν ούτε απαραίτητα αποδέχονται.

Είναι όμως ο αρχηγός, είναι ο ζωοδότης ήλιος της καθοδηγούμενης μάζας στην οποία πρέπει να ενταχθούν. Είναι εκείνος που αλλάζει τα μηνύματα όχι διότι έχει πρόγραμμα αλλά διότι αναζητά την ανταπόδοση και αυτή είναι τα ψηφαλάκια που περιμένει εναγωνίως...

Σε αυτή την παγίδα της συναλλαγής, του εγώ σου προσφέρω συναίσθημα και εύκολο φανατισμό για να ξεφύγεις από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και εσύ μου το ανταποδίδεις με ψηφαλάκια, έχουμε δυστυχώς περάσει μαζικά ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή την κυνική συναλλαγή κατέληξαν ακόμα και εκείνοι που άλλοτε έδιναν παραδείγματα δημοκρατικής συμπεριφοράς και υπέσχοντο ότι στον άνθρωπο πρέπει να αποδίδεται ο σεβασμός του έλλογου όντος και όχι της άλογης μηχανής.

Όλες οι επαναστάσεις είχαν αυτό ως κίνητρο, την αντίθεση στην απαθλίωση και την μείωση της αξιοπρέπειας του έλλογου όντος που είναι ο άνθρωπος. Εκείνο που άλλαζε ήταν οι αφορμές και τα μέσα... Η ουσία παρέμενε πάντα η ίδια... Η αξιοπρέπεια που εκφράζεται με την ελευθερία και τον σεβασμό του ατόμου. Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός εξ ορισμού περιελάμβαναν όλους τους όρους ισότητας των ατόμων και ισοκατανομής των υλικών αγαθών στην εκάστοτε κοινωνία που όμως δεν αποτέλεσαν το γενεσιουργό αίτιο των αγώνων.

Ας έλθουμε όμως στη σημερινή καθημερινότητα.

Το θέμα των ημερών για εμάς τους Έλληνες είναι τα λεγόμενα δυσβάσταχτα μέτρα που απαιτεί η τραχιά και αδίστακτη Τρόϊκα.

Να λοιπόν η αφορμή για την παράσταση και να ο βασικός σκελετός του έργου που θα παίζεται στα θέατρα και στους κινηματογράφους της ζωής για τους εκάστοτε εκφραστές της σημερινής πολιτικής που βασίζονται στο συναίσθημα αλλά και στην ανάγκη του ανθρώπου για σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Το έργο που θα παίζεται είναι ο πολιτικαντισμός και τα εισιτήρια θα γράφουν ως αντίτιμο το γράμμα “Ψ” αντί του “€” (Ευρώ) που σημαίνει ψηφαλάκια!!!

Ψηφαλάκια λοιπόν έναντι ενός ρηχού και απερίσκεπτου αντιτροϊκανισμού... Ψηφαλάκια έναντι της μοδάτης και εύκολης αντίδρασης.

Καμία προσπάθεια που να αναλύει τους πραγματικούς λόγους και τα αίτια που μας έφεραν στην αναγκαστική λύση του δανεισμού με όχι και τόσο βαρείς όρους όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του πολιτικαντισμού.

Η λύση τους είναι μία:

Και θα σωθεί η ΕΛΛΑΣ και το Έθνος μας θα ξαναμεγαλουργήσει... Θα γίνουμε παταχτζήδες... Nαι, θα πούμε στους δανειστές μας, έτσι ανέκφραστα και απροκάλυπτα ότι δεν θα πάρουνε μια από εκείνα που καλοπροαίρετα μας δάνειζαν επί χρόνια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια μέσω της ΕΚΤ που ήταν όχι πάνω από το 1%.

Ναι, με αυτό το επιτόκιο δανείζονταν οι Ελληνικές τράπεζες επί χρόνια και έτσι έριχναν τον πακτωλό του δανεικού χρήματος στην αγορά για να γίνουμε οι έμποροι των εθνών με ξένα κόλλυβα χωρίς σκέψη για τις υποχρεώσεις που κάποτε θα έρχονταν.

Εφόσον τα χρήματα ήταν εύκολα γιατί να μην αποκτούσαμε όλοι το δικό μας κεραμίδι και τι κεραμίδι; φανταχτερό!

Εφόσον τα χρήματα έρχονταν με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι από την Τράπεζα γιατί να μην αποκτούσαμε και ένα δυνατό καινούργιο αυτοκίνητο έτσι ώστε παρά τα όσα αναληθώς αποκαλύπτει το δημοσιευόμενο ΑΕΠ, να οδηγούμε αναλογικά περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα από όσα οι παραγωγικότεροι Γερμανοί;

Η λίστα των γιατί να μην έχουμε ήταν ατελείωτη και οι τράπεζες έτρεχαν να την ικανοποιήσουν διότι αν δεν το έκαναν θα υστερούσαν στον διεθνή ανταγωνισμό που μεταφράζεται σε κέρδη και τελικά στην ίδια τους την υπόσταση. Οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι ολίγον κερδοφόρες ή λογικά κερδοφόρες ή ότι άλλο σοφίζονται οι αδαείς επικριτές τους... Οι τράπεζες ή είναι ανταγωνιστικές ή απλά παύουν να υπάρχουν...

Όμως είμαστε ενήλικες. Υποτίθεται ότι ξέραμε τι κάναμε ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση κάναμε το μοιραίο λάθος και υπερδανειστήκαμε και ως άτομα και ως λαός. Κάναμε το μοιραίο λάθος διότι οι κυβερνήσεις μας πλήρωναν συντάξεις με δανεικά λεφτά... ΝΑΙ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ!

Και τώρα εμείς κατ εξαίρεση ζητάμε άφεση αμαρτιών. Από ποιους; Από τους μετόχους των τραπεζών, δηλαδή εμάς του ιδίους διότι για εκείνους που δεν το γνωρίζουν οι τράπεζες ελάχιστα πλέον ανήκουν σε μεγαλομετόχους. Αντίθετα η πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει σε επενδυτικά κεφάλαια (funds) στα οποία εντάσσονται και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Και δεν τα ζητάμε εμείς καθαυτοί αλλά όλοι εκείνοι που αναλάβανε την εκπροσώπησή μας.

Έρχονται λοιπόν οι ποικιλόχρωμοι εκφραστές της άφατης πολιτικαντολογίας και μας συνιστούν να μην πληρώσουμε τους πιστωτές μας. Να μην πληρώσουμε τις τράπεζές μας διότι λεει, αυτοί έχουν, ενώ εμείς όχι... Αυτοί όμως έχουν τα δικά μας χρήματα, τις καταθέσεις μας και τα επενδεδυμένα μας κεφάλαια. Αν δε δεν τους εξοφλήσουμε τα χρωστούμενα, οι συντάξεις μας περνούν άξαφνα στη ζώνη των πιθανοτήτων... ενώ τα εφάπαξ και η καλλίτερες μέρες για τα γερατειά γίνονται ασκήσεις επί χάρτου χωρίς ίχνος Ευρώ για αντιστοίχηση.

Αλλά δεν είναι μόνο οι συντάξεις, που ουσιαστικά δεν δίνονται από το κράτος, όπως κακώς πιστεύεται, αλλά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν οι τράπεζες δεν πάρουν αυτά που μας δάνεισαν δεν θα επενδύσουν έμμεσα μέσω των χορηγήσεων διότι ο δανεισμός (παροχή πιστώσεων) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα διαθέσιμά τους. Επιπλέον ο κίνδυνος να μη λάβουν τα δανεισθέντα έχει μοιραίες επιπτώσεις στην αξιολόγηση της πιστοδοτικής τους ικανότητας και επομένως στην ύπαρξή τους. Με άλλα λόγια θα πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι.

Θα αρνηθούμε να καταβάλουμε τα εφικτά για να υποχρεωθούμε μελλοντικά να καταβάλουμε τα ανέφικτα...

Όμως οι εφευρετικοί πολιτικαντολόγοι περιβάλουν τα μηνύματά τους με πάθος και με συναίσθημα άνευ λογικής όπως λέγαμε παραπάνω. Ως καλοί θεατρίνοι θέλουν τα ψηφαλάκια μας για να είναι ξανά επί της κεφαλής μας ιστάμενοι. Έτσι σοφίζονται απερίγραπτες αναλύσεις ενώ κόβουν και ράβουν τα κείμενά των διεθνών αναλυτών προσαρμόζοντας τα στα δικά τους προπαγανδιστικά μοτίβα.

Να κουρέψουμε λοιπόν συνιστούν τις υποχρεώσεις μας... Εκατό χρωστάμε 50 να δώσουμε... Γιατί το έκαναν οι Αργεντίνοι; Να το κάνουμε και εμείς... Το ότι βέβαια η Αργεντίνικη οικονομία έχει πληθωρικές πλουτοπαραγωγικές πηγές που δεν έχει η Ελλάδα καθόλου δεν τους απασχολεί. Το ότι εμείς είχαμε την κάλυψη της ΕΕ που εκείνοι δεν την είχαν αφού δεν ανήκαν σε ανάλογο σχήμα, επίσης.

Το ότι εμείς φτιάξαμε, επαφιόμενοι στο δανεισμό, μια οικονομία που είτε χρωστάμε είτε όχι είναι αδύνατον να σταθεί στα πόδια της, επίσης.

Αλήθεια, ποιος αναλογίζεται από τους ευκαιριακούς οικονομικούς αναλυτές, στους οποίους μεταμφιέστηκαν οι εκφραστές της πολιτικής της συναλλαγής, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ακριβώς το χρέος αλλά το έλλειμμα και έλλειμμα σημαίνει ότι πάνω από την αποπληρωμή του χρέους συνεχίζουμε να δανειζόμαστε για να καλύψουμε μέρος των αναγκών μας...

Μα θα απαντήσουν πονηρά, αν γίνουμε παχτατζήδες θα μειώσουμε τα τοκοχρεολύσια και έτσι και το έλλειμμα...

Δηλαδή θα το μειώσουμε επειδή μας το μείωσαν οι άλλοι αποδεχόμενοι το κούρεμα και όχι επειδή γίναμε παραγωγικότεροι ή επειδή διαμορφώσαμε συνθήκες αναπτυξιακής μακροημέρευσης.

Καλούμεθα λοιπόν να μειώσουμε το έλλειμμα με την νεοελληνική μέθοδο του παταχτζή.

«Εμπρός για μια Ελλάδα Νέα Έλληνες Παταχτζήδες... Τα κόμματα σας οδηγούν.

Οι Έλληνες δημοκράτες της αριστεράς και όχι μόνο, με την πείρα των αγώνων και των θυσιών τους, σας προτείνουν: Μην πληρώνετε!!! Το νέο μας όραμα, το όραμα της αριστεράς και των ευκαιριακών συνεργατών της είναι το όραμα του παταχτζή!!!

Οι αγώνες και οι αξίες των προγόνων μας ήταν μάταιες, είχαν το ελάττωμα ότι το αλισβερίσι ήταν κούφιο... χωρίς δραχμή! Εμείς, ως άξιοι νέοι της αριστεράς και της τυχοδιωκτικής μερίδας της δεξιάς, έχουμε αποκομίσει πλέον μια πρακτικότερη εμπειρία, αυτή της εύκολης διαβίωσης μέσω ενός αέναου δανεισμού. Και όταν μας τα ζητούν υψώνουμε το ανάστημά μας και ηρωικά απαντάμε: Δεν πληρώνω δεν πληρώνω...»

Υστερόγραφο:

«Χάριν σε αυτούς του νέους αγώνες χιλιάδες από εσάς θα μας ψηφίσετε και τότε εμείς ίσως και να προτείνουμε ότι η εξόφληση του χρέους είναι η μόνη μας ελπίδα.. αλλά τότε θα είναι αργά, για εσάς...»

Αλάσκα και Μπομπονιέρα, οι πέτρες ενός αέναου «ρομαντικού;» σκανδάλου...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 10η Σεπτεμβρίου 2010 στην εφημερίδα Κηφισιά)

Στα «Εξ Αμάξης» της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας, της 8ης Ιουλίου του 2005, 11 μήνες μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, μαθαίνουμε ότι επί τέλους “Πέρασε η Αλάσκα στα χέρια του Δήμου ύστερα από πολυετή περιπέτεια που συμπεριλάμβανε και αρκετές διαφορετικές περιπέτειες με τους προηγούμενους ενοικιαστές της. Διαπιστωνόταν τότε ότι η κατάσταση του οικήματος ήταν άθλια δημιουργώντας διλήμματα στο Δήμο, αν θα πρέπει να την κατεδαφίσει και να την ξαναφτιάξει από την αρχή. Το σχόλιο έκλεινε με την ευχή να μην καταστραφεί ανεπανόρθωτα η αίγλη που είχε κάποτε το όνομά της...”

Στα πρακτικά για τον προϋπολογισμό του 2006, στις 28 Δεκεμβρίου του 2005, διαβάζουμε ότι έχει ενταχτεί να γίνει για το 2006, εκτός από το υπόγειο γκαράζ της πλατείας Πλατάνου και η ανάπλαση - εκμετάλλευση του δημοτικού κτιρίου «ΑΛΑΣΚΑ» στο Κεφαλάρι, μετά την ολική καταστροφή της από πυρκαγιά.

Στις 3 του Οκτώβρη του 2006, στην παρουσίαση του προγράμματος του Νίκου Χιωτάκη στο κέντρο ΓΑΙΑ του Μουσείου Γουλανδρή, γίνεται πάλι αναφορά στην ανακατασκευή της «ΑΛΑΣΚΑ», που κατατάσσεται σε εκείνα τα θέματα που επί χρόνια «καίνε» και ζητούν λύσεις.

13 μήνες αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου του 2007, ο τότε Πρόεδρος της Αναπτυξιακής του Δήμου και δημοτικός σύμβουλος Αντώνης Βάρδας, σε συνέντευξη συνεργάτου της εφημερίδας Κηφισιά, αναφέρθηκε αφενός στην μελέτη ανακατασκευής που ετοίμασε αφιλοκερδώς το αρχιτεκτονικό του γραφείο αλλά και στους λόγους που κρατούσαν ακόμα την υπόθεση σε ακινησία...

Διασαφήνιζε τότε ο κύριος Βάρδας ότι η νέα «ΑΛΑΣΚΑ», προβλέπεται να ανακατασκευαστεί σε μειωμένη του υφιστάμενου κτιρίου επιφάνεια, που θα συνίσταται σε ένα μονώροφο και πετρόχτιστο κτίριο με ξύλινα κουφώματα και κεραμίδια.

Όμως συνέχιζε στην συνέντευξη του, το συγκεκριμένο έργο έχει κολλήσει στο δασαρχείο διότι απαιτείται έγκριση από εκεί προκειμένου να μας δώσει την άδεια το ΥΠΕΧΩΔΕ....

Ξέρετε, σήμερα που μιλάμε, τίποτα νεώτερο δεν έχει ανακοινωθεί για το συγκεκριμένο θέμα και «κακός» παραμένει ο υπεύθυνος δασάρχης...

Είναι όμως αυτός ο υπεύθυνος των αφάνταστων παλινωδιών που χαρακτηρίζουν ένα από τα λεγόμενα καυτά θέματα της Κηφισιάς κυρίως για λόγους θύμησης και συμβολισμού;

Δεν θα κάνω υποθέσεις... Δεν είναι αυτός ο ρόλος μου... Θα ρωτήσω απλά, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν μας ενημερώνουν από την Δημοτική αρχή για τους λόγους που το θέμα έχει κολλήσει στο Δασαρχείο... Τι θέλει επιτέλους ο κύριος δασάρχης και ποιος είναι αυτός που τολμά εν μέσω ενός προγράμματος αντιμετώπισης κρίσεων στο οποίο βρίσκεται ολόκληρη η χώρα, να συνεχίζει να ανθίσταται κρυπτόμενος πίσω από γραφειοκρατικά τερτίπια;

Η μήπως δεν είναι τερτίπια αλλά λόγοι από εκείνους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον οιονδήποτε γραφειοκράτη επί χρήμασι κρεμάμενο...

Εκείνο που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά σε μας, τους απλούς δημότες της Κηφισίας, είναι το κλίμα των συζητήσεων, τα πονηρά χαμογέλα και τα συνεχή υπονοούμενα για τους πραγματικούς λόγους αυτής της κωλυσιεργίας...

Δεν θα κρύψω ότι ένας από τους λόγους που υπέπεσαν στη δική μου αντίληψη είναι ο ανταγωνισμός των γειτονικών ιδιωτικών καταστημάτων του Κεφαλαρίου. Από την στιγμή που στρογγυλοκάθισε ο ανταγωνισμός στον περίγυρο της πλατείας, δεν θέλει ένα προβαλλόμενο όνομα, ένα όνομα που είναι συνυφασμένο με την σύγχρονη ιστορία της Κηφισιάς, να του κάνει χαλάστρα στις δουλειές του.

Αν αυτή η υπόθεση εργασίας βρίσκεται και στη σκέψη όλων εκείνων, δημοτικών συμβούλων και μη, που χαμογελούν πονηρά σε κάθε αναφορά του θέματος, οδηγούμαι στο επόμενο ερώτημα που είναι, γιατί δεν μιλούν ανοιχτά, γιατί δεν λένε ότι έμαθαν αυτό ή τους είπαν το άλλο και ότι εν πάση περιπτώσει προσπαθούν να τα διασταυρώσουν;

Γιατί, όσοι είναι δημοτικοί σύμβουλοι από τους υπονοούντες, δεν αποφασίζουν να φέρουν τα ερωτήματα και τις πληροφορίες που έχουν στο επόμενο Δημοτικό συμβούλιο ώστε να παύσει επιτέλους να αιωρείται καπνός και δυσπιστία για το έργο και το ήθος των συμβούλων είτε της κυβερνώσας παράταξης είτε της αντιπολίτευσης;

Αντί αυτού η σιγή συνεχίζεται... Σιγή που θυμίζει Ομερτά και που φέρνει άλλους συσχετισμούς στο μυαλό μου που ειλικρινά δεν θέλω να σκέπτομαι ούτε υποθέτω εσείς αγαπητοί αναγνώστες.

Αντίθετα, ακούω συνεχώς για ομάδες και υποομάδες που είναι έτοιμες να φτιάξουν ένα ακόμα σύλλογο, ένα σύλλογο για τη «Νέα Αλάσκα...» «Εμπρός για τη Νέα Αλάσκα» διότι οι παλαιοί και ρομαντικοί της θαμώνες το απαιτούν...

Πολύ λυπάμαι για το ότι αυτός δεν είναι ο ενδεικνυόμενος τρόπος για να έχουμε αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη ή σε κάθε ενέργεια σε αυτή την πόλη.

Όταν με αναφορές σε θύμησες και ρομαντισμούς ανασκαλεύουμε τα συναισθήματα και τα όνειρα του παρελθόντος για να προσφέρουμε έργο, αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί να λειτουργήσουμε ορθολογικά και να υλοποιήσουμε το έργο επειδή έχει προγραμματιστεί και ενταχτεί σε κάποιο προϋπολογισμό.

Όταν ένα έργο κωλυσιεργεί, η κάθε δημοτική αρχή οφείλει όχι να απολογηθεί αλλά να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα τους λόγους της κωλυσιεργίας. Αν φταίει ο δασάρχης να ζητηθούν ευθύνες, αν πάλι φταιει το ΥΠΕΧΩΔΕ να ζητηθούν εκεί οι ευθύνες και αν υπαίτιος της όλης κατάστασης είναι ο Δήμαρχος, επίσης.

Και αν αποδειχτούν οι ευθύνες, οι υπεύθυνοι να υποστούν κυρώσεις. Αν δε σε αυτές υπάρχουν και οικονομικά υπονοούμενα, δόλιοι ανταγωνισμοί ή άλλα περίεργα και εκτός νόμου, να παρέμβει ο εισαγγελέας... και μάλιστα αυτεπαγγέλτως χωρίς καταγγελίες διότι στην ουσία αυτός είναι ο ρόλος του εισαγγελέα.

Μια άλλη ιστορία με βαρύ συναισθηματισμό και ακόμα βαρύτερη σφραγίδα στα του τόπου μας είναι αυτή του θερινού κινηματογράφου της Μπομπονιέρας.

Έχουν περάσει περισσότερα από δυο χρόνια από τότε που έγγραφα για το θέμα και παραθέτω ακολούθως το κείμενο εκείνων των ημερών, σχεδόν αυτούσιο.

«H Μπομπονιέρα...

Μεγαλώσαμε με το άκουσμά της λέξης ως αναπόσπαστο συστατικό των παιδικών μας αναμνήσεων, εμείς οι παλιοί, οι ντόπιοι Κηφισιώτες.

Η Μπομπονιέρα, μαζί με το κτήμα όπου στήθηκε το πρώτο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, οι «Κερασιές», και τον χώρο του Μίνι Γκολφ, όπου στεγάζεται σήμερα σειρά καταστημάτων και η Τράπεζα HSBC (σήμερα έχει μεταφερθεί στην πλατεία Πλατάνου) αποτελούσαν, κατά την δεκαετία του 50 και εν μέρει την δεκαετία του 60, το τρίγωνο διασκέδασης των παλιών Κηφισιωτών.

Ήταν οι χώροι που ο κάθε λαός και η κάθε κοινωνία θα φρόντιζαν να διατηρήσουν πάσει θυσία ανέπαφους στο κέντρο μιας πόλης ή τουλάχιστον θα διαμόρφωναν για τις σημερινές ανάγκες, με σεβασμό στην ιστορική και πολιτιστική τους συνεισφορά.

Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Κηφισιά και μάλιστα σε εποχές που η αξία της γης υπολειπόταν σημαντικά πολλών περιοχών της Αθήνας. Διανύαμε τότε την εποχή του πυρετού της αστυφιλίας και εκείνοι που είδαν την ευκαιρία για την μελλοντική αξία της γης, δεν ήταν οι κατά παράδοση αδρανούντες Δημοτικοί άρχοντες αλλά οι λίγοι προνοητικοί επιχειρηματίες...

Έτσι χάσαμε ενωρίς τις ρομαντικές βραδιές που προσέφερε ο Νίκος Γούναρης στην πίστα του Μίνι Γκολφ αλλά και το δίδυμο Χιώτη - Λίντας στο κέντρο «Κερασιές» απο όπου και το όνομα του ομώνυμου εμπορικού κέντρου.

Αναμφισβήτητα, η διασκέδαση σήμερα έχει αλλάξει ενώ οι παλιοί τροβαδούροι έφυγαν απο τη ζωή. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι χώροι ζωτικής πολιτιστικής έκφρασης για την πόλη μας όπως οι παραπάνω, έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αλλάξουν χρήση μετατρεπόμενοι σε άχαρες συστάδες εμπορικών καταστημάτων.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη που ακόμα και σήμερα στερείται ορθολογικού πολεοδομικού σχεδιασμού με ανεπαρκή μέριμνα για την εξυπηρέτηση του υπερτετραπλάσιου απο τα ρομαντικά χρόνια πληθυσμού της, να μονοπωλήσουν την πρωτοβουλία των εξελίξεων οι ιδιοκτήτες γής που έδινε γοργά δραματικές υπεραξίες...

Η Μπομπονιέρα είναι η μόνη που παραμένει, αν και παραμελημένη, θυμίζοντας οτι κάποτε, εκτός από «το καλοκαιρινό cinema» ήταν και ο χώρος όπου άρχιζαν και έκλειναν τις θεατρικές τους περιοδείες αγαπημένοι ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Λογοθετίδης.

Έχοντας εγκαινιαστεί το 1919, θεωρείται η αρχαιότερη «επιζήσασα» θερινή αίθουσα της Αθήνας. Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ κήρυξε το σύνολο του οικοπέδου της «Μπομπονιέρας» διατηρητέο, όπως και τη χρήση της γης ενώ αργότερα συμπεριελήφθη στους 47 θερινούς κινηματογράφους του Λεκανοπεδίου Αθηνών με διατηρητέα χρήση. Συγκεκριμένα με το υπ’ αριθμ. 7493Β/22-6-07 έγγραφο του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και σε απάντηση σχετικής ερώτησης του Βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη, χαρακτηρίστηκε (23.7.94 Π.Δ/γμα - ΦΕΚ 837/Δ/94) ως σημείο πολεοδομικού ενδιαφέροντος της πόλης.
Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε οικοδομική εργασία στο συγκεκριμένο οικόπεδο με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, απαιτεί έκδοση συμπληρωματικής Υπουργικής Απόφασης (ειδικής ρύθμισης) σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 1577/85 και των τροποποιήσεων του με το άρθρο 3 του Ν. 2831/2000 (ΦΕΚ 140A/2000).

Σήμερα, η ιδιοκτησία έχει μεταπωληθεί σε ισχυρό επιχειρηματία –κατασκευαστή, τον κύριο Χαραγκιώνη, με σημαντική παρουσία στην Κηφισιά, έναντι τιμήματος που ακόμα και αν παρέμενε το ίδιο, θα ήταν δυσβάσταχτο για τις δυνατότητες και τα μεγέθη του τρέχοντος δημοτικού προϋπολογισμού.

Σε μια τέτοια εξέλιξη αγνοείται ασφαλώς η επιθυμία του σημερινού ιδιοκτήτη, άνευ της συγκατάθεσης του οποίου η οποιαδήποτε προσπάθεια του δημάρχου, με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, θα ήταν υπερ του δέοντος χρονοβόρα ως διαδικασία ή ακόμα και αδύνατη.

Σε κάθε περίπτωση και με τους οιωνούς υπερ της αξιέπαινης πρωτοβουλίας του κυρίου Χιωτάκη να απαλλοτριώσει τον χώρο αλλά και των συστηματικών παρεμβάσεων του κυρίου Κουβέλη, του Συνασπισμού, (σήμερα ηγείται της ανανεωτικής αριστεράς...) το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας παραμένει εξωπραγματικό για τις δυνατότητες του δήμου Κηφισιάς.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει... Ποια η σκοπιμότητα της πρόσφατης αναθέρμανσης του θέματος και των υποσχέσεων του κυρίου δημάρχου, σε εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για την άμεση ενεργοποίηση αρμόδιας επιτροπής χειρισμού του θέματος;

Αν παραβλέψουμε το οτι όταν απουσιάζει η επιθυμία να γίνει έργο, δημιουργούνται επιτροπές για να επιληφθούν του έργου, το ερώτημα παραμένει στο ποια θα είναι η διαδικασία και με τι σκεπτικό ή με ποια τυχόν συμβιβαστική πρόταση προς τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, η δημοτική αρχή θα πετύχει να διατηρήσει «την πίττα ολόκληρη με τον σκύλο χορτάτο...»

Όπως γίνεται φανερό από την τότε αναφορά στο θέμα και τις σημερινές εξελίξεις τίποτα δεν συνέβη ενώ ο ιδιοκτήτης επιχειρηματίας έχει φτάσει στο σημείο να προκαλεί τη Δημοτική αρχή να του προτείνει εύλογο τίμημα μέχρι το τέλος του 2010 για την εξαγορά του χώρου.

Το όλο θέμα παραμένει στην κατηγορία όσων προκαλούν την συναισθηματική φόρτιση κάποιων ρομαντικών που περιέργως αρέσκονται στο να προτάσσουν λογικές και λύσεις πολιτευμάτων ολοκληρωτικής προέλευσης...

Είτε μιλάμε για την Αλάσκα είτε για την Μπομπονιέρα, προφανώς υπάρχουν και πολλά άλλα θέματα, ακόμα σημαντικότερα από πρακτικής πλευράς αλλά λιγότερο πιασάρικα, ιδιαίτερα σε εποχές που προηγούνται πολιτικών και εκλογικών αναμετρήσεων, ένα είναι το στοιχείο που παραμένει σταθερά επαναλαμβανόμενο.

Ότι τα θέματα αυτά αρέσκεται να παραμένουν άλυτα διότι θα καρποφορήσουν και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και θα ομορφύνουν υποσχεσιακά τις σελίδες και άλλων Δημοτικών απολογισμών, για εκείνους τουλάχιστον εξ ημών που στερούνται μνήμης...