Ενα Αρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στο Capital.gr http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=1085971
που θεώρησα εξαιρετικό... για το Party που τελείωσε...
Επέλεξα να τονίσω τα ακόλουθα σημεία απο το Αρθρο (Σε παρένθεση τα σκωπτικά σχόλιά μου):
1. Tο 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκάλυψε τις κρυφές εγγυήσεις που είχε δώσει το δημόσιο για τα δάνεια δημόσιων οργανισμών και άλλων φορέων. Και τις ενσωμάτωσε έντιμα στον προϋπολογισμό. Κι έκτοτε κατηγορείται πως... αύξησε το έλλειμμα επειδή έφερε στο φως τις ταχυδακτυλουργίες. Κι ας ήταν η μοναδική φορά μετά το 1981 που η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα. (Συμπληρώνω οτι το ΠΑΣΟΚ της μάσας και της απόλυτης χυδαιότητας, επανέλαβε την κριτική του αυτή το 2005 λόγω της κατάργησης της δημιουργικής λογιστικής της Σημίτιας περιόδου για την οποία ακόμα και προχθές οι ευρωπαίοι μας το ξανακτύπησαν λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης σε όλες τις Ελληνικές κυβερνήσεις...)
2. Καλό όμως είναι να σταματήσουν και κάποια άλλα παραμύθια. Όπως λ.χ. πως δεν θα πρέπει να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα μια και δεν φταίει σε τίποτα για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Όπως για τίποτε δεν φταινε και οι εργαζόμενοι για την κρίση που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού – δηλ. τις ΗΠΑ. Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων;(Έλα ντε συμπληρώνω εγώ...)
3. Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι πλούσιοι ή έστω εύποροι Έλληνες – με ωραία σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, εκδρομές Χριστούγεννα και Πάσχα, να πλημμυρίζουν τα ακριβά εστιατόρια, τα σύγχρονα υπερκαταστήματα, τις πολυτελείς καφετέριες και τις εντυπωσιακές ντίσκο; Δίχως όμως η χώρα να παράγει ουσιαστικά τίποτε;(Έλα ντε λεω και έγω κύριοι ΠΑΣΟΚΟΙ, διότι τότε έγινε η μεγάλη λοβιτούρα, που τα βρήκατε και κτίζατε μεζονέτες με ρυθμούς πολυβόλου στα βουνά και στα λαγκάδια, που τις βρήκατε τις μερσεντές και τις Porche ρε πρώην χωριατοειδή της ομοταξίας των πτωχοειδών;)
4. Ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο ενώ πέφταμε συνέχεια, θεαματικά μάλιστα, στην παραγωγικότητα, στις εξαγωγές, στην εκμεταλλεύσιμη οικονομικά έρευνα, στην εισαγωγή καινοτομιών, στην παραγωγή και σε τόσα άλλα. Το κράτος φτώχαινε ενώ οι πολίτες γινόντουσαν πλουσιότεροι (Θάμα, Θάμα της Παναγιάς λεω εγώ... γιαυτό και ο λαός, που τον χάνεις που τον βρίσκεις στους γάμους και στα πανηγύρια τρέχει και στις Παναγιάς καταθέτει... Με τόσα θάματα της Παναγιάς θα πρέπει να παίρνει και αυτή το μερτικό της...)
5. Τι νόημα λοιπόν έχει το επιχείρημα πως ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη; (Και εγώ την ίδια απορία είχα αλλα δεν με βοήθησε κανείς αδελφός απο την διασπασμένη αριστερά...)
6. Πως βρέθηκαν βιοπαλαιστές αγρότες στη Λάρισα με ομόλογα της Lehman Brothers στα χέρια;(Α κύριε Ανδριανόπουλε... Αφελής μου φαίνεται πως είσαι... Και αυτο θάμα της Παναγιάς ήτανε... Τι λέγαμε ποιο πάνω...; Μόνο που ένας άγγελος που δεν ήταν στο κόλπο της λοβιτούρας τα κατήγγειλε και έγινε το κακό...)
7. Η κυβέρνηση της ΝΔ λ.χ., την οποία η Αριστερά καταγγέλλει σαν νεοφιλελεύθερη, δημιούργησε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία 695 καινούργιους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, εταιρίες, δ/νσεις, επιτροπές κλπ.(Καλά τώρα για την Αριστερά θα μιλάμε κύριε Ανδριανόπουλε; H λέξη Αριστερά κατήντησε το συντομότερο ανέκδοτο... Που γελάνε...; Χα, Χα, Χα... για να μη το κρύψομε και αυτή τη φορά... )
8. Οφείλει η ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς να εξηγήσει τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι τούτος που διογκώνει το κράτος, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και πληθωρίζει τον αριθμό όσων απασχολούνται στο δημόσιο.(Άμα απαντήσει η Αριστερά της Παπαρήγα και της Λιάνας Κανέλλη εγώ θα παω στο Άγιον Όρος να αγιάσω ξεπλένοντας τις αμαρτίες μου...)
9. Όλοι αυτοί λοιπόν, που βολεύτηκαν στο δημόσιο κι απολαμβάνουν της ειδικής του εργασιακής προστασίας δεν έχουν ευθύνη για τα δημοσιονομικά μας χάλια;(Ου που να ακούσεις Ανδρέα μου που μόλις χθες, μέρα γιορτής, μου έλεγε μια κυρία του τεμπελοδημοσίου, πως έκανε τα κόλπα της να πάρει ο ανδρούλης της τη «μπέμπα του» – την ολοκαίνουρια BMW εννοούσε με κομπίνα δημοσίου ασφαλώς... ασφαλώς...)
Το Party τελείωσε...
Μια παλιά ιστορία σαν σήμερα...
Είπα επι τη ευκαιρία των όσων γράφονται για την οικονομική κρίση και τις ευθύνες των Βουλευτών να σκαλίσω μια παλιά ιστορία...
Οταν ο Paul Porter, ο αμερικανός σύμβουλος με βαθμό πρέσβη, ἠλθε στην Ελλάδα το 1947, για να βολιδοσκοπήσει τις ανάγκες της χώρας και να κάνει την σχετική εισήγηση στον Πρόεδρο Τρούμαν για το σχέδιο Marshal, η μικρή αριστοκρατία της Αθήνας που δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει γύρω της, τον τρέλανε στην εικονική πραγματικότητα και στο φαγητό...
Για να μάθει την αλήθεια ήλθε ο άνθρωπος, δώστου φαγητό αυτοί για να μπουκώσει και να μη βλέπει γύρω του...
Γράφει λοιπόν για μια συζήτηση που είχε με έναν απο τους πλουσιότερους κεφαλαιοκράτες της εποχής...
«Έκανε λέει (ο κεφαλαιοκράτης) την εξωφρενική δήλωση ότι η Κυβέρνηση της Ελλάδας δαπανούσε καθημερινά το τετραπλάσιο του Εθνικού εισοδήματος.
Υπέθεσα ότι εννοούσε το τετραπλάσιο των εσόδων της Κυβέρνησης , μολονότι και αυτό είναι υπερβολικό.
Η αφελής λύση την οποία πρότεινε ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες να καλύψουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού με απευθείας χρηματοδότηση της Ελληνικής Κυβέρνησης. Αν αυτό είναι ενδεικτικό της πολιτικής και οικονομικής σκέψης του μέσου βουλευτή όντως δεν υπάρχει ελπίδα»
Μήπως βλέπει κανείς αντιστοιχίες με σημερινούς βουλευτές;
Θεωρώ οτι και για τους τωρινούς και για εκείνους, της αναμενόμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θα ισχύσει ότι έγραφε το 1947 ο Porter:
«...Έχουμε ένα φτωχό λαό (σήμερα όχι δα φτωχό...) με μία ανίκανη κυβέρνηση (αυτο το έχουμε και σήμερα...) και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απαιτεί απο τους υπουργούς να έχουν ως κύριο μέλημά τους την παραμονή στο αξίωμα (αυτο ισχύει και σήμερα...) παραμελώντας τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και την επαναδραστηριοποίηση του εμπορίου και των συναλλαγών (αυτό διαφοροποιημένα ισχύει και σήμερα...)
Βλέπει κανείς πρόοδο;
Αν την βλέπει ας βοηθήσει να την δω και εγώ...
Σκέψεις για την παραποίηση της Ελληνικής Ιστορίας...
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε και στο site της Τηλεόρασης Χωρίς Συνορα την 26η Μαρτίου 2009)
http://www.tvxs.gr/v8086
Δυστυχώς, η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας έχει αρχίσει να γίνεται της μόδας αλλά με εκτός συνόρων και κέντρων εντολές. Μη βλέπετε πάντα προς δυσμάς... να βλέπετε ολοένα και περισσότερο προς βορρά, προς τον εξελισσόμενο Μερκελισμό και άλλους ισμούς...
Θα θυμίσω στους φίλους εδώ οτι και οι δυο πλευρές στον εμφύλιο ήταν άθλιες... Βέβαια η συνταγή του εμφύλιου σπαραγμού ήταν «Made in England...»
Και οι μεν ήταν προδότες διότι πουλούσαν συντρόφους, συνειδήσεις και πατρίδα στα Βρετανικά συμφέροντα και οι δε ήταν προδότες διότι πουλούσαν τα ίδια στα Σταλινικά συμφέροντα. Η τραγωδία είναι οτι ο Στάλιν απεσύρθη απο την διεκδίκηση ενωρίς, τον Οκτώβριο πριν τα Δεκεμβριανά και επομένως η ευθύνη έπεσε σε μερικούς άλογους και διεστραμμένα φανατικούς που δεν αντελήφθησαν τι γινόταν και δεν απεκάλυψαν οτι Σοβιετικοί και Βούλγαροι πράκτορες και οχι το ΚΚΕ είχαν το πάνω χέρι... Οι πατριώτες σκοτώνονταν στα βουνά για το τίποτα... Ο Ζαχαριάδης είχε το θράσος να πουλά αρχιγηλίκι εξ αποστάσεως και υπό την προστασία των Γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στα οποία κατά μαρτυρίες, ποίων άραγε; άλλοι εβραίοι πέθαιναν καθημερινά και μαζικά αλλά αυτός βράχος και υγιής (ω ποιο θαύμα συνετελέσθη εκεί...) και μετά ενω δεν είχε καλά--καλά πρόλαβει να γυρίσει στην Ελλάδα, θεώρησε τον Δημοκρατικό στρατό πουλημένο!!!
Ρωτήστε τον σοφό, κουρασμένο και εν πολλοίς κιοτεμένο, γηραιό πλέον, Μίκη Θεοδωράκη, να σας πει αλήθειες που σκίζουν σωθικά, για το πως πουλήθηκε η μάχη της Αθήνας στα Δεκεμβριανά απο την διοίκηση του ΚΚΕ. Ρωτήστε τον τι έγιναν οι ανεκπαίδευτες εφεδρείες του Δημοκρατικού στρατού.
Οι αθλιότητες επομένως του εμφυλίου ήταν Made in GREECE και απο τις δυο μεριές αλλά με ξένη πρωτοβουλία και χρηματοδότηση... Αν αισθανόμασταν Έλληνες δεν θα είχαμε επιτρέψει σε κανένα ξένο κέντρο να μας οδηγεί ως πρόβατα επι σφαγή με μόνο στόχο να καταστρέψει το πνεύμα του νικητή που αποκτήσαμε στο Ελληνοαλβανικό μέτωπο…
Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΓΡΕΚΟΥΣ, ΜΕ ΥΠΟΔΟΥΛΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...
Εν τω μεταξύ η άθλια μεγαλοαστική τάξη, εν μεσω εμφυλίου, κατασπαταλούσε σε καθημερινή βάση τεράστια ποσά σε πολυτελέστατα γεύματα και δεξιώσεις. Ο εκπρόσωπος του Προέδρου Τρούμαν, Paul Portman, τρελάθηκε απο την εικονική πραγματικότητα που προσπαθούσαν να του παρουσιάσουν καλλωπίζοντας την υπάρχουσα τραγική κατάσταση και είπε ξεκάθαρα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ οτι δεν υπάρχει ελπίδα για τους Έλληνες λόγω της τρομακτικής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης...
Δείτε όμως ότι και παλαιοτέρα, μέσα στην εποχή αγωνίας για την Μικρασιατική περιπέτεια, τον ΣΕΚΕ (προοίμιο του ΚΚΕ) να χαρακτηρίζει τους Ελληνες Μικρασιάτες Τουρκόσπορους και να συνεργάζεται με την Λενινιστική κυβέρνηση των Μπολσεβίκων ενάντια στον Ελληνικό στρατό...
Ναι, ο Ελληνικός στρατός ήταν κατακτητικός εις το όνομα των συμφερόντων μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που δεν ήθελε να σκοτωθούν τα δικά τους παιδιά, αλλά αυτο διαφέρει απο το να γίνεσαι μιαρός εθνοπροδότης με το φωτοστέφανο του αριστερού, χάριν άλλων, πάλι ξένων συμφερόντων, και να συνεργείς στο θάνατο των συστρατιωτών σου και των συνελλήνων σου...
Είναι άθλιο και ασυγχώρητο να μοιράζεις φεϊγβολάν στο μέτωπο του Σαγγαρίου με εντολή των γραφιάδων της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για να πετάξει τα όπλα ο Ελληνικός στρατός προ του πρελαύνοντος Κεμαλικού στρατού. Τελικά η σαπίλα και η μιαρή αθλιότητα είναι μοιρασμένη και στις δυο μεριές και στις δυο πλευρές... Ας δούμε επομένως μπροστά και ας αφήσουμε τις χαινουσες πληγές του παρελθόντος...
Είναι δραματική η παραποίηση της ιστορίας αλλά θυμίζω οτι η ιστορία είναι απο τη φύση της παραποιημένη αφου γράφεται απο τους νικητές... Οι ηττημένοι ντρέπονται να διηγηθούν την ήττα τους και όταν δεν ντρέπονται κιοτεύουν χάριν του ένστικτου επιβίωσης.
Τα περισσότερα βιβλία που γράφτηκαν π.χ. για τον εμφύλιο, οχι μόνο μαρτυρίες δεν απεκάλυψαν αλλά φαντασιώσεις ανέδειξαν, συχνά κατά παραγγελία πονηρών προπαγανδιστικών κέντρων με αγγελικούς επικοινωνιολόγους και μαρκετίστες άνευ στίγματος ήθους... Συχνά συνέργησαν σε προγράμματα «ανταλλαγής» για την έκδοση αδειών τραυματιών πολέμου για τα παιδιά και κατά πως φαίνεται τα εγγόνια εκείνων που κατρακύλησαν ακόμα και απο τις σκάλες του σπιτιού τους...
Δυστυχώς, αυτοί είμαστε, οι Ελληνες...
Ελάτε να γίνουμε καλύτεροι...
Ποιά πόλη θέλουμε;
(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημεριδα Κηφισιά την 20η Μαρτίου 2009)
Το προηγούμενο άθρο μου είχε τον ίδιο τίτλο και τρέχω να προλάβω όσους νόμισαν οτι ο αγαπητός εκδότης Γιάννης Γρηγοράκος τοποθέτησε απο λάθος το ίδιο κείμενο.
Οχι δεν έκανε κανένα τέτοιο λάθος...
Απλά σκέφτηκα ότι ο παραπάνω τίτλος θα μπορούσε να χρησιμοποιείται κάθε εβδομάδα, για τους επόμενους έξη μήνες, χωρίς να εξαντληθεί η σχετική θεματολογία.
Σε όσους διάβασαν το προηγούμενο κείμενο, η παρομοίωση της πόλης που θέλουμε βασίστηκε σε ένα πίνακα με όμορφα και λαμπερά χρώματα.
Ποιός δεν θάθελε να έχει ένα πίνακα με ωραία χρώματα στο σαλόνι του;
Έτσι και σε μια πόλη, ποιός δεν θα προτιμούσε τα χρώματα που φέρνουν οι αντιθέσεις και οι πολεοδομικές διαμορφώσεις ώστε το πράσινο και οι κτιριακές υποδομές να δένουν όμορφα χαροποιώντας τους κατοίκους της;
Απο την άλλη, ποιός δεν χάνει καθημερινά το κέφι του όταν βλέπει την γκρίζα μονοτονία συνδυασμένη με την έλλειψη σχεδίων και μορφών που θα έκαναν τους εικαστικούς να συζητούν επί ώρες. Βέβαια, για ένα καλλιτέχνη, ακόμα και η μονοτονία του γκρίζου δεν είναι απορριπτέα, αρκεί να έχει φόρμα, αρκεί να έχει έκφραση μέσα απο τη φόρμα, αρκεί να σε κάνει να σκεφτείς και να ονειροπολήσεις, να ξεφύγεις απο την καθημερινότητα και να ταξιδέψεις μακριά απο τις σκοτούρες και τα προβλήματα της πιεστικής αστικής ζωής.
Όμως ούτε φόρμα, ούτε έκφραση ούτε καν πολεοδομική διάρθρωση (εκτός του κεντρικού πυρήνα σχεδιασμένου για λιγότερους των 100.000 χιλιάδων κατοίκων) διαθέτει η Αθήνα και ακόμα περισσότερο το μεγαλειώδες οικιστικό μπάχαλο του αττικολεκανοπεδίου που κτίσθηκε άναρχα και μικροεργολαβικά με τους μπετατζήδες να κλείνουν νύχτα τις συμφωνίες των παράνομων καλουπωμάτων;
Πολλοί θα πουν ότι δεν είναι έτσι. Οτι υπερβάλω, ότι τα βάζω όλα στο ίδιο σακί και τα μηδενίζω, οτι στην Αθήνα μας έχουμε και κάποια αξιόλογα κτίρια, κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις στην άρρωστη μονοτονία της κακοχρησίας του μπετού...
Δεν θα αντιταχθώ σε μια τέτοια επίθεση, αλλά θα ρωτήσω πως εξηγείται, σε μια πόλη που θέλουμε να έχει πολιτιστικό ενδιαφέρον, το ότι καταστρέψαμε πολλά, μα πάρα πολλά απο τα εξέχοντα κτίριά της ενώ άλλα τα αφήσαμε μέχρι τις μέρες μας να καταρρέουν ακόμα και στις ποιο κεντρικές γωνιές, πράγμα πρωτάκουστο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενώ φωνάζουμε και κατεβαίνουμε με μαύρες σημαίες για το κάθε παράπηγμα όπως τα εναπομείναντα στο κτήμα Θων, αυτά δηλαδή για τα οποία έγινε τόση φασαρία ώστε να διαμορφωθεί εκεί ένα νεο πάρκο... Τελικά το θέμα δεν ήταν το πάρκο αλλά το ύψος των αποζημιώσεων απο τον γνωστό μεγαλοκατασκευαστή Βωβό με τον οποίο θεωρείται οτι όποιος κάνει πόλεμο αποκτά αυτόματα και το φωτοστέφανο του περιβαλλοντικά ευαίσθητου πολίτη.
Και βέβαια το κτήμα Θων είναι απλά μια απο τις ποιο προκλητικές περιπτώσεις που ο χρόνος συνέργησε στο να βγουν στην επιφάνεια οι πραγματικοί λόγοι της αντιδικίας, αμαυρώνοντας τον ρομαντισμό εκείνων που πίστεψαν οτι με αγώνες μπορούν να επιβάλουν την λογική μιας σύγχρονης και ευαίσθητης περιβαλλοντικά πόλης.
Είναι λοιπόν η ατομικότητα ή κατ’ άλλους η ψευτοατομικότητα, μιάς και ο πολίτης αστός υφίσταται και ακολουθεί απο ανάγκη τις τάσεις της μαζικότητας και της μίμησης, που διαμορφώνουν την συμπεριφορά του και προσδιορίζουν το τελικό αποτἐλεσμα ενάντια σε εκείνο που θεωρητικά νοείται ως γενικό καλό.
Σε μια σύγχρονη πόλη όμως, η ατομικότητα έρχεται σε σύγκρουση και με μία άλλη κατάσταση, αυτή της πολιτισμικότητας. Η Αθήνα πλέον, ειδικά ότι ορίζεται απο τα όρια του Δήμου, παρουσιάζει τέτοια διαφοροποίηση εθνικοτήτων ώστε να διαμορφώνει εξ ορισμού μία κατ’εξοχή πολυπολιτισμική αστική κοινωνία.
Το γεγονός αυτό, αντί να διαμορφώνει νέους ορίζοντες πολιτισμικής αναβάθμισης χάριν του συγκερασμού διαφορετικών εμπειριών και τάσεων, λειτουργεί ως εστία προβλημάτων. Αντι μιας κοινωνίας που να σέβεται τον πολιτισμό της διαφοράς έχουμε αιτίες εκρήξεων και αδιεξόδων σε μία αλληλοδιαδοχή σχέσεων ανοχής / υπεροχής.
Στην Αθήνα του σήμερα, ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας του πληθυσμού της δεν έχει ακόμα καταφέρει να λειτουργήσει θετικά λόγω της σημαντικής διαφοράς στην οικονομική διαστρωμάτωση μεταξύ των ελλήνων κατοίκων που ακόμα και όταν αποχωρούν διατηρούν το ιδιοκτησιακό καθεστώς ως έχει, απαγορεύοντας στους νέους ενοίκους την δυνατότητα να δράσουν αυτόβουλα και δημιουργικά.
Στην Αθήνα του σήμερα συζητάμε ακόμα για τα βασικότερα των πραγμάτων όπως το που θα εγκαθίστανται οι χιλιάδες των αστέγων που καταλήγουν εδώ απο τις φτωχές χώρες της Ασίας. Πως όμως είναι δυνατόν, όταν ο δήμος της Αθήνας εξαντλεί τις δυνατότητες της κοινωνικής του μέριμνας στις μερίδες φαγητού που μοιράζει στους άστεγους, να μιλάμε για πολιτιστικό εμπλουτισμό και αναβάθμιση της πόλης χάρη στην διαφορετικότητα των κατοίκων της;
Καμία πόλης δεν μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες μόνιμης διαβίωσης εάν η κάθε μικροκοινωνία που ορίζεται απο την εθνική και την θρησκευτική ομοιογένειά των μελών της δεν βρίσκει την γωνιά της, το «απάνεμο» μέρος εγκατάστασής της που θα ορίζουν οι δικοί της όροι λειτουργίας, η δικιά της αγορά και οι δικές της υπηρεσίες...
Στις ΗΠΑ, ως Ελληνες συχνά αναφερόμαστε στην περιοχή της Αστόρια, ισχυριζόμενοι οτι σφύζει απο ζωή χάριν των Ελλήνων ομογενών που πρακτικά έχουν ιδιοποιήσει κάθε κατάστημα και κάθε εστία έκφρασης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Εκεί είναι τα ελληνικά εστιατόρια, εκεί έχουν γραφεία οι Ελληνες δικηγόροι και εκεί ζει και αναπνέει κάθε εμπορική δραστηριότητα των ομογενών μας.
Που είναι αυτή η δραστηριότητα των ξένων στην Αθήνα, μια πόλη που οι συσχέτιση ημεδαπών /αλλοδαπών κλίνει περισσότερο υπερ των αλλοδαπών απο ότι στην Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο;
Πως θα διαμορφώσουμε συνθήκες πρόληψης από μελλοντικούς βανδαλισμούς και βιαιοπραγίες, εντός του αστικού κέντρου της Αθήνας, που σήμερα μεν μπορεί να περιορίζονται στην κοινωνία των ημεδαπών Ελλήνων, αλλά αύριο είναι εξαιρετικά πιθανό να εμπλουτιστούν με κάθε λογής και έκφρασης συνοδοιπόρους, στα πλαίσια μιας ευρύτερης κοινωνικής αλληλεγγύης.
Στην Γαλλία, ο πρόεδρος Σαρκοζί δεν περίμενε τις όποιες κοινωνικές ομάδες και αριστερές παρατάξεις που υποτίθεται ότι είναι αλληλέγγυες στο πόνο των λιγότερο ευνοημένων, αλλά έδωσε εντολή σε πλειάδα αρχιτεκτόνων να μελετήσουν και να διαμορφώσουν ένα περίγραμμα προτάσεων για την συνολική αναδόμηση της πόλης του Παρισιού.
Πρόκειται για ένα γιγάντιο πρόγραμμα που θα διαμορφώσει διασυνδεδεμένες πολυπολιτισμικές εστίες ώστε οι ξένοι να μην έχουν ούτε στιγμή την αίσθηση της απομόνωσης διότι το δικό τους κέντρο και η δική τους περιοχή αποκλείονται απο τα τεκταινόμενα στην υπόλοιπη πόλη.
Οι νέες δομές θα συνδέονται με νέες λεωφόρους ή μέσα επικοινωνίας ώστε η δομή της πόλης θα διασπασθεί σε 20 ολοκληρωμένες πόλεις αντι των 20 σημερινών διαμερισμάτων, με την κάθε μία να παρέχει ποιότητα ζωής και έκφρασης ανεξάρτητα απο τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και την μίξη εθνικοτήτων των κατοίκων της.
Ούτε σε αυτά μένει ο πρόεδρος Σαρκοζί αλλά εγκαινιάζει και το νεο Παρίσι, μια υπερσύγχρονη πόλη μέσα στην πόλη, που εκμεταλλευόμενη τον υδάτινο πλούτο του Σηκουάνα και την εις ύψος δόμηση των κτιρίων της, θα προφέρει τεράστιους χώρους πρασίνου και αναψυχής στους κατοίκους της περιοχής του Ιλ-ντε-λα-Σιτέ.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι τέτοιου επιπέδου σχέδια είναι εκτός των δυνατοτήτων της Ελληνικής κοινωνίας. Αγνοούν όμως οτι αυτές ακριβώς οι δραστηριότητες διαμορφώνουν ένα νεο κλίμα αισιοδοξίας που εν συνεχεία αναζωογονεί την πόλη ενώ προσφέρει λύσεις σε πολιτικά, διοικητικά, οικιστικά, κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα που συσσώρευαν οι διαφορές δυναμικού μεταξύ των διαμερισμάτων της που αναπτύχθηκαν και δέχθηκαν ουσιαστική εποικιστική αλλοίωση χωρίς προγραμματισμό ένταξης και συνεργασίας των νέων κατοίκων της.
Όσο και αν προσπαθούμε «αλλά Ελληνικά» να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των βανδαλισμών και των βιαιοπραγιών του σήμερα, αύριο η αναποτελεσματικότητα των μεθόδων μας θα είναι ακόμα ποιο εμφανής.
Εαν σήμερα η εκτόνωση των συναισθημάτων σε βιαιοπραγίες είναι αποτέλεσμα μη ικανοποίησης κάποιων απαιτήσεων μιας φράξιας της νεολαίας, αύριο θα πρόκειται για ορμητικό χείμαρρο που θα ενισχύει η αγανάκτηση ενός μαζικού πληθυσμού χωρίς αστική ταυτότητα και οντότητα...
Θα πρόκειται για ένα χείμαρρο φωτιάς που καμία δύναμη καταστολής δεν θα έχει την δυνατότητα να ελέγξει αφού δεν θα υπάρχει πουθενά ο τόπος που θα κατευνάσει τα άγχη τους και θα τους επιτρέψει να διαμορφώσουν συνθήκες μόνιμης διαβίωσης και ελεύθερου κοινωνικού συγκερασμού.
Ποιά Πόλη θέλουμε;
(Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 13η Μαρτίου 2009)
Ανοικτός Διάλογος για την Νέα Πόλη – ΙΣΤΑΜΕ
Αυτό ήταν το πνεύμα που κυριάρχησε εδώ και τρια χρόνια, τον Μάρτιο του 2006, σε ανοιχτή συζήτηση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών Ανδρέας Παπανδρέου (ΙΣΤΑΜΕ).
Ο διάλογος ήταν εξαιρετικός ενώ έγινε ταυτόχρονα και διαγωνισμός δοκιμίων για το «Ποια Πόλη Θέλουμε» με τις καταθέσεις να είναι εντυπωσιακές.
Φάνηκε τότε ότι πολλοί απο εμάς τους Αττικολεκανοπεδιώτες έχουμε και άποψη και γνώση αλλά κυρίως συναίσθημα που δένει με τα παραπάνω και τους εμφυσά ζωή...
Έγραψε τότε ένας* εκ των συμμετεχόντων:
«...Ας φανταστούμε την πόλη σαν ένα πίνακα ζωγραφικής... Ποιόν θα παίρναμε στο σπίτι μας; ένα γκρίζο που θα κυριαρχούσε η μονότονη μονοχρωμία, στην περίπτωσή μας μια ομάδα ανθρώπων ή ένα ζωηρό πίνακα, γεμάτο χρωματικούς συνδυασμούς...;»
«...Την πόλη, συνέχισε, θα πρέπει να την παρουσιάσουμε ως ένα έργο τέχνης. Αυτό πρέπει να είναι το στοίχημα όσων εμπλέκονται με την πολεοδομία, την χωροταξία και τις άλλες συνιστώσες του σχεδιασμού των πόλεων...»
Το έργο τέχνης αποτελεί την καλλίτερη παρομοίωση με την πόλη, γιατί όσο καλές και αν είναι οι μπογιές στο πίνακα ζωγραφικής, σημασία έχει ο άνθρωπος και τα ερεθίσματά του. Η πόλη δεν είναι τα κτίρια αλλά οι άνθρωποι που ζουν στα κτίρια.
Η πόλη ξεκίνησε ως καταφύγιο με τους ανθρώπους να βρίσκουν ασφάλεια στα σπίτια της αλλά σήμερα έχει πολλούς περισσότερους ρόλους απο το να καλύπτει τις στεγαστικές τους ανάγκες... Είναι ο χώρος που συνδέεται στενά με την προσωπικότητά τους και αυτή συνδέεται απόλυτα με την ποιότητα ζωής τους.
Η ποιότητα ζωής είναι λοιπόν ο πυρήνας γύρω απο τον οποίο πρέπει να περιστρέφονται όλα τα χαρακτηριστικά και τα στοιχεία μιας σύγχρονης πόλης...
Αλλά η ποιότητα ζωής απαιτεί σχεδιασμό που να συμφιλιώνει την καθημερινή ζωή των κατοίκων της με τον χώρο εργασίας, την οικονομική δραστηριότητα και την προστασία του περιβάλλοντος.
Μια σύγχρονη πόλη θα πρέπει να ενθαρρύνει την καθημερινή συμμετοχή των πολιτών σε δραστηριότητες πολιτιστικής έκφρασης.
Μια σύγχρονη πόλη θα πρέπει να αναδύει μια νέα ηθική, του σεβασμού στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον.
Σκεπτόμενος τα παραπάνω έκανα μια αναδρομή στα γεγονότα που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στο αττικό αστικό περιβάλλον.
Θυμήθηκα τις προφάσεις, των αδίστακτων εκφραστών των εξωκοινοβουλευτικών παριών, στο να καίνε και να καταστρέφουν σε κάθε ευκαιρία.
Θυμήθηκα την περίεργη στάση ανοχής και την ανεξάντλητη εφευρετικότητά της κυβερνώσας παράταξης να δικαιολογεί αντι να συμβάλει στην αντιμετώπιση του παραλογισμού των καταστροφών.
Διαπίστωσα έναν ιδιόμορφο ωχαδελφισμό στα βιλαέτια της αντιπολίτευσης που αντι να συντρέχουν με συμφιλιωτικό πνεύμα τις αποδεδειγμένα ανεπαρκείς κυβερνητικές προσπάθειες, έριχναν λάδι στη φωτιά και συνάμα εκστόμιζαν κατηγόριες για την συνεχιζόμενη ένταση...
Δεν έγινε κατανοητό ότι οι καταστροφείς δεν εξέφραζαν πολιτευτική αλλά κοινωνική εχθρότητα ενάντια σε κάθε οργανωμένη παράταξη, άρα ενάντια στην καθεστώσα κοινωνία που έχει πλέον χάσει την επαφή της με την λογική του πίνακα και ξαναγύρισε στην εποχή που τα σπίτια ήταν απλά καταφύγια προστασίας απο τους κινδύνους του έξω χώρου...
Κατέληξα έτσι στο οτι δεν ζούμε πλέον σε ένα χώρο που διαμορφώνει ηθική για ένα ανθρωπογενές πολιτιστικά περιβάλλον αλλά σε ένα χώρο που διαμορφώνει μια συγκρουσιακή ηθική μεταξύ ενοίκων μιας πόλης που όταν ξεπροβάλουν απο το καταφύγιό τους, τρέχουν για τις βασικές βιοτικές τους απαιτήσεις και επιστρέφουν ξανά στην ασφάλεια του.
Κατέληξα ακόμα στο οτι εκείνοι που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε αυτές τις βιοτικές τους ανάγκες προτιμούν να ξεσπούν σε αυτά που στερούνται, σε αυτά που συμβολίζουν την καθεστώσα κοινωνία και εκφράζουν ότι παραμένει απο την ποιότητα ζωής των άλλων.
Κτυπούν συμβολικά στην καρδιά του συστήματος των άλλων και φαίνεται οτι τουλάχιστον αυτοί, κατάλαβαν πρώτοι ότι όταν θέλεις να είσαι αποτελεσματικός εστιάζεις την εχθρότητά σου στα ζωτικά σημεία μιας πόλης, σε ότι δηλαδή εξασφαλίζει την οικονομική της ανάπτυξη, σε οτι διαμορφώνει την ανθρώπινη σχέση με το χώρο όπως η αισθητική και σε οτι κάνει τα αγρίμια των καταφυγίων ανθρώπους μιας κοινωνίας βιώσιμης χάριν ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικής συνοχής.
Άρα έχουμε πρόβλημα σχεδιασμού. Ο σημερινός σχεδιασμός των πόλεών μας, της πόλης των Αθηνών με τον εκτεταμένο οικιστικό ιστό που την περιβάλλει, δεν φαίνεται να πληρεί πλέον οτι θα μπορούσε να συμφιλιώσει τους κατοίκους της αφού δεν προσφέρει συνθήκες κοινωνικής συνοχής ώστε να προχωρήσουμε με επιτυχία στη βελτίωση του τρίπτυχου που συνδυάζει την εργασία με την οικονομική εξέλιξη και την προστασία του περιβάλλοντος.
Τι σημασία έχει το αν σε μια τέτοια συγκρουσιακή κοινωνία θα φυτεύουμε δένδρα όταν σε πρώτη ευκαιρία θα τα καίμε εκφράζοντας έτσι την εχθρότητά μας στην κακούργα κοινωνία που μας ξέρασε χωρίς οίκτο έξω απο αυτά που συμβαίνουν και την αφορούν.
Πως μπορεί να αναπτυχθεί πολιτισμός σε μια πόλη που ο καθείς, εκφράζοντας τη μήνη του απέναντι σε οτι δεν τον εκφράζει, πετά μπογιές και καταστρέφει μνημεία--σύμβολα του πολιτισμού μας;
Πως είναι δυνατόν να προχωρήσουμε σε μια αρχιτεκτονική αναβάθμιση της πόλης μας με χρώμα και έκφραση ενός πίνακα που κατήντησε προϊόν μιας διαταραγμένης και συνάμα ατάλαντης προσωπικότητας.
Πως ειναι δυνατόν η ομορφιά της τέχνης και των χρωμάτων να εκβαρβαρίζεται απο το πένθιμο ενός γραφίτη που υποτιμά την ευφυΐα των δημιουργών του ενώ συνεχίζουμε να σιωπάμε σχεδιάζοντας τάχα μια πολιτιστική υπέρβαση που απο όνειρο κατήντησε ανομολόγητος εφιάλτης;
Πως είναι δυνατόν να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, φτάνοντας σε εκείνο το σημείο έκστασης που θα μας διευκολύνει να δούμε τους χρωματικούς συνδυασμούς του πίνακά μας, της πολιτιστικά αναβαθμισμένης πόλης μας, όταν η προσοχή μας διασπάται απο εικόνες απόλυτης ένδειας και ανθρώπινης εξαθλίωσης που φέρνει η κατάρρευση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας απο την χρήση ουσιών και το θράσος των διακινητών τους;
Τότε αναρωτιέμαι το πως, σε πολυπληθείς και πυκνοκατοικημένες πόλεις όπως το Τόκιο, η φύση, φροντισμένη και επιμελημένη, διατρέχει τον αστικό ιστό, προσφέροντας στους κατοίκους της μια αίσθηση φυσικότητας και ηρεμίας τόσο απαραίτητης για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Εκείνοι περιδιαβαίνουν μέσα απο υδάτινες διαδρομές στο κέντρο μιας πόλης πολλαπλάσιας σε μέγεθος των Αθηνών και περιχώρων και εμείς περιδιαβαίνουμε σε καταρρέοντα, εξαθλιωμένης πανίδας πάρκα και σε καμένες ράχες που επαναφυτεύουμε χάριν στην πρωτοβουλία εμπορικών ραδιοσταθμών ενω οι κρωγμές των πολιτικών για το περιβάλλον μόνο ως κακόηχες φάρσες εκλαμβάνονται...
Στις χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά οι κάτοικοι των πόλεων επισκέπτονται το ύπαιθρο διότι συντελεί σε μια πραγματική ψυχική αγαλλίαση χάρη στην αισθητική του τοπίου και τις εναρμονισμένες σε αυτό ανθρώπινες κατασκευές ενω στην Ελλάδα προσφεύγουμε στο ΣΤΕ διότι τα θηράματα (λαγοί) δεν θα αντέξουν τις ανακλάσεις των φωτοβολταϊκών κυψελών που όμως θα μειώνουν τις καρκινογόνες εκπομπές απο τον ατμοηλεκτρικό σταθμό της Μεγαλόπολης.
Εδώ ξεκινάμε με φιέστες υπερ του περιβάλλοντος αλλά εξαντλούμε τον συντελεστή δόμησης στρέφοντας τα άχαρα οικοδομικά μας οπίσθια στους ατυχείς γειτόνους χάριν σε σωρεία τραγελαφικών κανόνων δόμησης συμπεριλαμβανομένων εκείνων του 1985.
Εχω την αίσθηση οτι μιλάμε για όμορφες πόλεις αλλά δεν ξέρουμε ούτε ποιες είναι ούτε αν τις θέλουμε πραγματικά διότι δεν ἐχουμε ακόμα ιεραρχήσει τις προτεραιότητές μας με τον άγονη πλουτοκρατική μανία να στέκεται άχαρα στην κορυφή των επιλογών μας.
* Πρόκειται για τον Καλπακίδη Δαμιανό που συμμετείχε στον διαγωνισμό δοκιμίου του ΙΣΤΑΜΕ για το «Ποια Πόλη Θέλουμε» και ενέπνευσε τον γράφοντα στα παραπάνω.
Σχόλια στον Επισκέπτη της Παρασκευής (20 Μαρτίου 2009)
Πρόκειται για την εβδομαδιαία ραδιοφωνική συζήτηση του Μιμη Ανδρουλάκη που θα βρείτε στην ακόλουθη διεύθυνση
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=21533502&postID=1883377407096952876@Periclis
μαζί με το σχόλιο του Περικλή που έδωσε αφορμή στο παρακάτω δικό μου σχόλιο για την κατάσταση του ωχαδελφισμού και της πολιτικαντολογίας, άρα ανευθυνότητας , που διακρίνει τους πολιτικούς μας, ακόμα και σε στιγμές μεγάλης οικονομικής κρίσης :
Περικλή,
Με έβαλες σε σκέψεις όταν διάβασα τα σχόλιά σου.
Υπάρχουν στιγμές που σκέπτομαι με τον ίδιο τρόπο.
Και εγώ θεωρώ οτι πλέον το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αντιπολιτευτικό κόμμα διότι δεν υπάρχει πραγματικός αντιπολιτευτικός λόγος σε όσα λεει....
Πρακτικά δεν είδαμε ούτε την καθαρότητα των στελεχών ενός νέου και αναγεννημένου ΠΑΣΟΚ. Μια Κατσέλη και μια Διαμαντοπούλου δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη ούτε ένας Χατζηδάκης όπως σωστά λες στην ΝΔ.
Πραγματικά συμπαθώ πολύ αυτόν τον νεο πολιτικό, τον Χατζηδάκη, διότι είναι αμόλυντος και αγωνίζεται για όλους μας.
Δέχομαι το σκεπτικό σου για το κηφηναριό του δημόσιου τομέα. Δεν πιστεύω όμως ότι μια οικονομία και ένα κράτος μπορούν να επιβιώσουν χωρίς δημόσιο τομέα αλλά απο την άλλη το να χρησιμοποιείται ο δημόσιος τομέας για να μειώνει τεχνηέντως την ανεργία παει πολύ... είναι πραγματική ξεφτίλα...
Η θέση μου, όπως θα δεις σε άλλη νεώτερη ανάρτηση, είναι ότι το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων είναι αναγκαία κατάσταση που θα φέρει μέρος των κεφαλαίων προς αναδιανομή σε παραγωγικές εκφράσεις του ιδιωτικού τομέα... Το ελπίζω αλλα δεν είμαι και πολυ βέβαιος οτι θα συμβεί...
Οταν πάλι ακούω τον Χρυσοχοίδη, αυτόν τον σχετικά νεο πολιτικό, να λέει αρλούμπες όπως η αναφερθείσα για τον Μάνο αλλά και πολλές άλλες δεν ξέρω τι να πω... Με πιάνει απόγνωση...
Ο Χρυσοχοίδης νόμισε οτι έγινε αξιόλογος υπουργός όταν ανέλαβαν οι Αμερικανοί την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων...
Οταν μετά έφυγαν οι Αμερικανοί και συνειδητοποίησε ποια ήταν η πραγματικότητα, άρχισε να ψάχνει για δικαιολογίες στην ανικανότητα των διαδόχων του της ΝΔ.
Όμως δεν μπορεί η χώρα να παει μπροστά με το «έλα συ φύγε εσύ»
Το ΠΑΣΟΚ παραμένει ένα επαρχιώτικο πολιτικό σύστημα... Δεν λεει να εκσυγχρονιστεί στο σημείο της αντιπαράθεσης προγραμμάτων...
Αντιπαρατίθεται με ύβρεις. Αντιπαρατίθεται με προσβολές...
Όσο ποιο «μάγκας και πολλά βαρύς» θεωρεί ο κάθε πολιτικός του ΠΑΣΟΚ ότι είναι, τόσο ποιο προσβλητικός γίνεται απέναντι στην αντιπολίτευση...
Το διαδίκτυο προβληματίζει και ενώνει παράγοντας πολιτισμό.
Περιδιαβαίνοντας μερικά απο τα ποιο κινητικά blog θεωρώ οτι δεν μπορώ να παραλείψω το ακόλουθο σχόλιο που βρήκα στο TVXS (Τηλεόραση χωρίς σύνορα του Στέλιου Κούλογλου) http://www.tvxs.gr/v7871
Ο blogger Knic-Knac (καταχώρηση 60406) με τον οποίο αντάλλαξα μερικές σκληρές και ειρωνικές κουβέντες αλλά τελικά ανακάλυψα οτι πίσω απο την τραχύτητα του λόγου υπάρχει ένας άνθρωπος με λογική, σοβαρότητα και δημοκρατικό ήθος είπε:
«...Αααα και κατι αλλο ο διαλογος εχει τοτε μονο σημασια οταν μιλας με αλλους που δεν εχουν ταυτοσημμες αποψεις με σενα αλλα αν μη τη αλλω τους σεβεσαι που καθονται να ανταλλαξουν δυο τρεις κουβεντες με σενa. Οχι μιλωντας στον καθρεφτη, οχι οταν θεωρεις τον καθενα μας ασχετο η εν πασει περιπτωσει ενοχο η υποτο που μονο ο χρονος μπορει να δικαιωσει να αποδειξει οτι εν τελει ειναι αθωος...»
Απο την άλλη πλευρά, το ποιο ανόητο πράγμα που διάβασα ήταν η δήλωση αποχώρησης του blogger ioannis64, ο οποίος αλαζονικά ενημέρωσε τους λοιπούς επισκέπτες του blog ότι δεν αντέχει την κριτική, και για αυτό αποχωρεί αφού άφησε τα προσωπικά του στοιχεία σε κοινή θεα (πολυ παιδικό αυτό) δηλώνοντας κάτι σχεδόν παρόμοιο με το «Για το ΚΚΕ ρε Γαμώτο...»
Ο ioannis64 είπε;
«...μπήκα στο tvxs για να ξεφύγω απο... Όσους έρχονται απο πίσω μου και μαχαιρώνουν δεν τους αντέχω... και βέβαια πάνω απο όλα τη βλακεία... ο sirios τώρα θα απαλλαγεί απο την παρουσία μου και θα χαίρεται γι αυτά που έμαθε απο το ΚΚΕ...»
Στον ioannis64 είπα:
Το να δηλώνει κάποιος με τόση αλαζονεία οτι διδάσκει σήμερα το ΚΚΕ είναι τουλάχιστον προκλητικό.
Αν ισχυριζόταν ότι ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός αξίζουν να διαβάζονται για πάντα διότι έχουν παντοτινή αξία ως κοινωνικές τάσεις, θα του έλεγα ναι.
Το να ομιλεί όμως για διδασκαλία από το ΚΚΕ, ενα κόμμα που πρόδωσε τους συνεργάτες και συναγωνιστές του πριν προλάβουν να τους προδώσουν οι οχθροί του, αυτο παει πολύ, πάρα πολυ...
Όμως ο καθείς ἐχει το δικαίωμα να υποστηρίζει την γνώμη του...
Οταν όμως κάποιος κιοτεύει σε ένα διάλογο είναι σαν να αυτοκτονεί και τους αυτόκτονες δεν τους κλαινε...
Ούτε δάκρυ λοιπόν για όποιον αποχωρεί και δεν στέκεται να μιλήσει με λόγο και παρρησία.
Αυτά απο μια πρόσφατη εμπειρία διαδικτυακής συμπεριφοράς...
Ποιος είπε ότι το διαδίκτυο απομονώνει...
Το διαδίκτυο ενώνει και προβληματίζει τουλάχιστον τους σκεπτόμενους ανθρώπους και απο τον προβληματισμό γεννάται πρόοδος και πολιτισμός.
