Οι «προστάτες» του περιβάλλοντος...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 6η Μαρτίου 2009)

Στο άρθρο της περασμένης Παρασκευής αναφέρθηκα σε δυο ακρωνύμια, τα LULU και ΝΙΜΒΥ, διότι εκφράζουν με χαρακτηριστικό και ευκολομνημόνευτο τρόπο δύο βασικές συμπεριφορές όσων μάχονται τάχα για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος.

Οι LULUιστές είναι αυτοί που μάχονται ενάντια στις μη αποδεκτές χρήσεις γης στη περιοχή τους (Locally Unwanted Land Uses) ενω οι NIMBYστές είναι εκείνοι που δεν θέλουν στην γειτονιά τους (Not In My Back Yard) τα απόβλητα του άλλου. Και οι δυο μάχονται για το περιβάλλον, το δικό τους περιβάλλον που οριοθετούν τα σύνορα της ιδιοκτησίας τους...

Οχι σε μένα φίλε… φωνάζουν... Δεν με νοιάζει τι θα κάνεις με τους άλλους αλλα όχι στη γειτονιά μου...

Αυτή η κακώς εννοούμενη φροντίδα για το περιβάλλον υπήρξε η βασικότερη απο τις αιτίες κακοποίησής του στη χώρα μας...

Ήταν η πραγματική ρίζα του κακού σε μια οικιστική ανάπτυξη που αν οριζόταν απο πραγματική αγάπη για το περιβάλλον θα απέτρεπε τις μη αποδεκτές χρήσεις σε κάθε γειτονιά και σε κάθε περιοχή, είτε μέσα στο οπτικό πεδίο του περιβαλλοντικά ευαίσθητου πολίτη είτε στη χώρα ολόκληρη...

Όμως δεν συνέβη ακριβώς αυτό...

Βλέπουμε π.χ τον σύλλογο των κατοίκων της πολιτείας να επανέρχεται και να αντιδικεί με τις πολεοδομικές αρχές της πόλης μας, έστω ερήμην τους, αλλά περιέργως να σιωπά για τα δικαιώματα εκείνων που διαμόρφωσαν πολυκατοικίες ολόκληρες σκαρφαλωμένες στις υπώρειες της Πεντέλης όπου παιδιά παίζαμε κατά τις ημιήμερες εκδρομές με τους συμμαθητές μου και τους δασκάλους του 2ου δημοτικού σχολείου Κηφισιάς...

Η πρώην Κοινότητα και νυν Δήμος της Νέας Ερυθραίας δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει το σκαρφάλωμα των πολυκατοικιών στη δική της ζώνη της Πολιτείας με αποτέλεσμα τώρα να βασανίζονται απο την αποκρουστική εικόνα των πενταόροφων συγκροτημάτων που με την δικαιολογία του επικλινούς του εδάφους παρέμειναν εντός των πολεοδομικών κανονισμών...

Αυτά επι δεκαετίες δεν ενόχλησαν κανέναν... Το γεγονός οτι την αποκαλούμενη Κηπούπολη των βουλευτών σκέφτηκαν κάποια αρρωστημένα μυαλά να μετατρέψουν σε κατ’ ευφημισμό Καλλίπολη του Πειραιά, επίσης δεν εξόργισε κανέναν... Σήμερα όμως, φευ χάριν του περιβάλλοντος, όρμησαν με νεανικό σφρίγος να την προστατέψουν απο τους κινδύνους της δικής τους αδράνειας...

Όμως αναρωτιέμαι πως οι περί το περιβάλλον ευαισθητοποιημένοι κάτοικοι των χρυσοπληρωμένων κατσάβραχων της Πολιτείας, νιώθουν και αισθάνονται για τους ηλικιωμένους και τα μικρά παιδία στους οποίους η πρόσβαση είναι σχεδόν απαγορευτική χωρίς την χρήση των τερατόμορφων μηχανικών συντρόφων τους...

Πρόκειται αναμφίβολα για περιοχή σε μεγάλο ποσοστό εχθρική ακόμα και για τις μέσες ηλικίες που τουλάχιστον ανταμείβονται απο την ευκαιρία της καθημερινής άσκησης λόγω των αναρριχητικών απαιτήσεων της κάθε πρόσβασης.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε ακόμα και αυτή η αφιλόξενη στους επισκέπτες και δύσκολη στους κατοίκους της περιοχή να αλλάξει, να γίνει φιλικότερη και σε εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που σήμερα αποκλείει με ένα βάναυσα ελιτιστικό μήνυμα: «Εδώ είναι μόνο για τους ισχυρούς χρήματι και σώματι...»

Αλλα φευ, τέτοια ανοχή δεν υπάρχει, δεν το επιτρέπει το ενδιαφέρον για το περιβάλλον που οι νεόκοποι προστάτες του ανακάλεσαν ξαφνικά και αναπάντεχα...

Ένας απο τους ειλικρινέστερους εκφραστές της οικιστικής προστασίας, ο Καθηγητής Ν. Σ. Μάργαρης, έχει πολλά να πει γιαυτή την απίστευτη συντηρητικότητα και οπισθοδρομικότητα των διανοούμενων του περιβάλλοντος που έγιναν η αιτία των παθών της αναρχοδομημένης Αττικής κοιλάδας, της κοιλάδας Αθηνών και Προαστίων...

Ο Ν. Μάργαρης καταγγέλλει τους διανοούμενους της συμφοράς διότι συχνά επικεντρώνουν το κατηγορώ τους στις οφειλές του Κωνσταντίνου Καραμανλή λόγω της ανοχής του σε ένα σύστημα αντιπαροχής που κακοφόρμισε.

Όσο περισσότερο ρίχνουν τα βάρη στον πρώην πρωθυπουργό λέει, τόσο ποιο «in» αισθάνονται...

Οι οικοπεριβαλλοντολόγοι της εποχής του 50 ήταν ισχυρίζεται, αυτοί που εμπόδισαν την καθ’ ύψος επέκταση με το επιχείρημα οτι έπρεπε να φαίνεται η Ακρόπολη...

Οι οικοπεριβαλλοντολόγοι του σήμερα συνεχίζουν να εκφράζουν την εχθρότητά τους στην υψηλή δόμηση, αναγκάζοντας την επέκταση της πόλης σε νέα εδάφη που δυστυχώς στερείται το στενό αττικό λεκανοπέδιο, με αποτέλεσμα την πυκνή δόμηση που δεν αφήνει παρά ελάχιστα τετραφωνικά γης ελεύθερα και αυτά σε περιοχές που προστάτεψε η ιδιοκτησία παλαιών μεγαλοαστών και αρχόντων.

Η λογική των υψηλών κτιρίων που επεκράτησε σε πόλεις της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης ως μέθοδος οικιστικής ανάπτυξης που ανέχεται την συνύπαρξη πρασίνου ενώ δεν εξαναγκάζει τον κάθε ιδιοκτήτη διαμερίσματος να ζει μέσα σε κολλητές μεταξύ τους και ανήλιαγες πολυκατοικίες, χωρίς χώρους στάθμευσης και με μόνιμο το αίσθημα του εγκλεισμού σε αφιλόξενο χώρο, δεν συγκίνησε τους Ελληνες οικοπεριβαλλοντολόγους.

Στο τέλος η πρακτική τους ούτε στην Ακρόπολη επέτρεψε οπτική πρόσβαση ούτε στο αέρα και στο φως... παρά μόνο στον ανελέητο καλοκαιρινό ήλιο...

Η Αθήνα, με τις προαστιακές επεκτάσεις της, κατήντησε έτσι μία πόλη προκλητικά αφιλόξενη, μια πόλη απάνθρωπη, μια πόλη βρώμικη και ακαλαίσθητη που διαμόρφωσε ανάλογα και την ψυχολογία των κατοίκων της...

Έτσι ήλθαμε στην δεκαετία του 80 και του 90 με τα «τζάκια» που διαμόρφωσε η νέα πολιτική σκηνή, ακολουθώντας το παραδοσιακό δόγμα του φύγε συ έλα συ πούσε και «δικός» μας, είσαι άλλωστε παιδί της γενιάς του Πολυτεχνείου... είσαι κατά κάποιο τρόπο και ήρωας εξ αγχιστείας... χαλάλι σου που παρανόμησες στα γύρω βουνά... δεν θα σε ενοχλήσουμε αρκεί και εσύ να μας στηρίξεις... δεν είμαστε απαιτητικοί... αρκεί το κατά δύναμη...

Οι πρώην αντιπλουτοκράτες και νυν νεόπλουτοι, ρίχθηκαν στο τσιμέντο μετ’ αφαντάστου μανίας και παραπλανώντας, ύλης βοηθούσης, την κάθε αρχή και το κάθε πολεοδομικό γραφείο, ολοκλήρωσαν το έγκλημα της δημοκρατικής πλέον γενιάς.

Η Αττική κοιλάδα μετατράπηκε σε οικιστική χαβούζα με την ανοχή ή και την σφραγίδα του κάθε πολεοδόμου αρχιτέκτονα που ο πολιτικός λαϊκισμός ανέχθηκε έχοντας το βλέμμα ενοχής στραμμένο αλλού...

Και όμως όλα ξεκίνησαν χάριν μιας ιδιόμορφης οικοπεριβαλλοντολαγνείας...

Όλα διότι αρχικά μεν θέλαμε να βλέπουμε την Ακρόπολη απο τις κεντρικές συνοικίες, κτίζοντας πυκνά μόνο οκταώροφα, αλλά αργότερα και απο τις μακρινές συνοικίες σκαρφαλώνοντας δια τούτο ανενδοίαστα στα γύρω βουνά...

Επρόκειτο για την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που γνώρισε ο τόπος χάριν των περί το περιβάλλον τυρβαζόντων των εποχών που πέρασαν αλλά φοβάμαι και εκείνων που έρχονται...

Αναρωτιέται ο καθηγητής Μάργαρης, Άσχημο είναι το κτίριο του ΟΤΕ που οι αρχιτέκτονες της εποχής πολέμησαν με κάθε μέσον;

Δεν είναι, συνεχίζει ο καθηγητής, περίεργο που στην πόλη των Αθηνών δεν υπήρξε τίποτα καινούργιο που να μη καταγγέλθηκε απο τον σύλλογο των αρχιτεκτόνων...

Αναρωτιέμαι λέει, τι βρίσκουν και εκστασιάζονται στο κουφάρι του ΦΙΞ το οποίο δεν φτιάχτηκε απο τον αρχιτέκτονα Ζενάκο ως αρχιτεκτόνημα αλλα ως απλό και χωρίς την παραμικρή επιτήδευση εργοστάσιο παγοποιίας...

Αναρωτιέμαι συνεχίζει πως δεν εναντιώθηκαν όλοι αυτοί οι προστάτες του περιβάλλοντος, όταν το πίσω μέρος του πάρκου της ελευθερίας ήταν πραγματικός σκουπιδότοπος αλλά εμφανίστηκαν σύσσωμοι και αντιδρώντες όταν αποφασίστηκε η υπόγεια επέκταση του μεγάρου Μουσικής σε συνδυασμό με την υπογειοποίηση του προϋπάρχοντος άθλιου και επίγειου πάρκινγκ...

Είναι ισχυρίζεται ο καθηγητής Μάργαρης, η οπισθοδρομικότητα της Αθήνας και γενικότερα του αττικού λεκανοπεδίου αποτέλεσμα της οπισθοδρομικότητες των διανοούμενων οικοπεριβαλλοντολόγων του 50 και του 70, αλλά και του 80 και του 90, προσθέτω εγώ, χωρίς να βλέπω τι άλλαξε το 2000;

Οι οικοπεριβαλλοντολόγοι όμως παραμένουν μοναδικοί στο να επανέρχονται με διαφορετική κάθε φορά μάσκα και διαφορετικά σλόγκαν λες και το ζητούμενο είναι ο εκσυγχρονισμός των σλόγκαν και όχι η αναβάθμιση του περιβάλλοντος το οποίο τελικά υποβαθμίζεται χάριν ενός κακώς εννοούμενου διανοουμενισμού υπερ της προστασίας της φύσης αλλά και του πολιτισμού.

Εν κατακλείδι: Φοβού τους οικοπεριβαλλοντολόγους την φύση αγαπώντας...

NIMBY και LULU και άλλες γραφικότητες “a la Canapé…”

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 27η Φεβρουαρίου 2009)

Μερικοί ισως σκεφτούν οτι το αντικείμενο αυτού του άρθρου είναι η Αμερικανική Μουσική Τζαζ διότι εκεί παραπέμπουν οι λέξεις ΝΙΜΒΥ και LULU, μόνο που πρόκειται για ακρωνύμια...

NIMBY είναι τα αρχικά των λέξεων «Not In My Back Yard» δηλαδή, όχι στο πίσω μέρος του δικού μου οικοπέδου ή της δικής μου γειτονιάς, ενω LULU είναι τα αρχικά των «Locally Unwanted Land Uses» δηλαδή, μη αποδεκτές χρήσεις γης στην περιοχή μου...

Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχουν αυτά τα αμερικάνικα με την Κηφισιά μας;

Έλα όμως που έχουν και γιαυτό με βασάνιζαν όλο το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, όταν για δεύτερη φορά κλήθηκαν γνωστοί συνδημότες μας Αρχιτέκτονες και Μηχανικοί του ΕΜΠ, να μας φωτίσουν με τις σκέψεις τους για το ορθόν των προτάσεων τροποποίησης του εγκεκριμένου γενικού πολεοδομικού σχεδίου της πόλης μας.

Οι κύριοι καθηγητές, με αφορμή παρεμβάσεις εστιασμένες στην πολύπαθη Πολιτεία, που παραμένει ένας απο τους ελάχιστους οικισμούς με ταυτότητα τραβεστί (μια που απο τη μια τον τραβούν οι παλαιοί βουλευτές -- όσοι απέμειναν εν ζωή -- ιδρυτές του αρχικού συνεταιρισμού γνωστού και ως «τα Βουλευτικά», και απο την άλλη οι δήμοι Κηφισιάς και Νέας Ερυθραίας) έκαναν οτι μπορούσαν για να δώσουν μια ήπια εικόνα του λογικού τραγέλαφου και της προχειρότητας των προτάσεων αλλά φρόντισαν επιμελώς να μείνουν μακριά απο οξύτητες και χαρακτηρισμούς.

Ήταν ομολογουμένως μια κόσμια εσπερίδα στην οποία κυριάρχησε ο συνετός λόγος της καθηγήτριας κυρίας Μαργαρίτας Γραφάκου χωρίς να λείψουν και κάποια πικάντικα σχόλια εκπροσώπων των δημοτικών παρατάξεων και προέδρων των τοπικών συλλόγων.

Χαρακτηριστικότερη η περιγραφή πρώην προέδρου του Συλλόγου κατοίκων της Πολιτείας ο οποίος μετά απο πολύ κόπο και αφού μάζεψε αρκετές υπογραφές για να υποστηρίξει στα δικαστήρια τις ποινικές ευθύνες του προέδρου των Βουλευτικών... γύρισε να δει τους συμπαραστάτες του στην δικαστική αίθουσα αλλά διαπίστωσε ότι ήταν μόνος.

Οι καλοί του συναγωνιστές, υπερ των δικαιωμάτων των οποίων μαχόταν, τον είχαν αφήσει σύξυλο...

Το περιστατικό της διήγησης το χάρηκα για δύο λόγους, ο ένας ήταν ότι το βρήκα σχεδόν διασκεδαστικό λόγω του τρόπου που ο πρώην πρόεδρος περιέγραφε το πως τον «πούλησαν» οι συναγωνιστές του ενω κάποιοι απο αυτούς ήταν παρόντες... και ο δεύτερος διότι το πάθημα του εύχαρη προέδρου αποκάλυψε μια πικρή αλήθεια όχι για τον σύλλογο ή την Κηφισιά αλλά για ολόκληρο τον Ελληνισμό...

Μια αντίστοιχα χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη των 132 πολιτών, υποτίθεται κατοίκων του Βοτανικού, που ενώ υπέγραψαν την προσφυγή στο ΣΤΕ για την ακύρωση κατασκευής του MALL συνδυαστικά με το γήπεδο του Παναθηναϊκού, την «έκαναν με μικρά πηδηματάκια» αναθέτοντας την εκπροσώπησή τους σε δικηγόρο κομματικής παράτασης, εκθέτοντας έτσι και την γνησιότητα των στόχων τους.

Εκείνο όμως που μετράει και στις δύο περιπτώσεις είναι το πως κάποιος που κόπτετε για ένα σκοπό με μαχητικότητα και συνεργεί στο να αναδειχτεί η όποια αδικία, αναθέτει τελικά την υπόθεση σε νομικό εκπρόσωπο και παρακολουθεί την συνέχεια απο τον καναπέ του...

Μα φίλοι και συνδημότες μου, αν εγώ κόπτομαι για τα δίκαιά μου ως δημότης μιας πόλης είναι δυνατόν να το παίζω τελικά «Cool a la Canapé» ή μήπως άλλοι είναι οι λόγοι της εξαφάνισης μου ή αν προτιμάτε, αυτής της ιδιότυπης κουκουλοφορίας μου, μιας και έτσι δεν εκθέτω σε δημόσια θέα το πρόσωπό μου...

Επιτρέψτε μου να ισχυριστώ οτι οι αγώνες για τα δημοτικά μας πράγματα δεν μπορούν να γίνονται «a la Canapé» όσο και αν υπάρχουν πάντα καλοπροαίρετοι πρόεδροι που δεν αγανακτούν όταν βρίσκονται μόνοι «ενώπιος ενωπίω» με τον πρόεδρο ενός δικαστηρίου ή την όποια αρχή.

Αλλα ας παίξουμε και ολίγη τζαζ...

LULU λοιπόν ήταν το επίκεντρο της συζήτησης για τον οικισμό της Πολιτείας μιας και οι παρόντες κάτοικοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για μη αποδεκτές χρήσεις γης στην περιοχή τους και συγκεκριμένα για ένα προτεινόμενο κέντρο πολλαπλών χρήσεων και ένα γκαράζ στα όρια της λεγόμενης πλατείας που δεν είναι πλατεία αλλά ο κυκλοφοριακός κόμβος της περιοχής.

Να το δω με συμπάθεια το αίτημα τους, μονολόγησα... Άλλωστε η Πολιτεία είναι τόπος αμιγούς κατοικίας και επομένως τι το θέλει ένα κέντρο πολλαπλών χρήσεων...;

Βέβαια με εξέπληξε το οτι διέφυγε της προσοχής όλων το γεγονός ότι το γνωστό Πολιτεία (Τένις) Club, τα μέλη του οποίου βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να απολαμβάνουν το πλεονέκτημα των εκεί κλειστών συνεστιάσεων, ευρίσκεται ακριβώς δίπλα από το προτεινόμενο κέντρο πολλαπλών χρήσεων... και στεγάζεται σε λυόμενου τύπου κατασκευές...

Δυστυχώς δεν ήταν κανείς εκεί για να εξηγήσει ή να διευκρινίσει αν υπάρχει συνάφεια μεταξύ των δυο διότι τότε, αν δηλαδή το ένα πρόκειται να αντικαταστήσει το άλλο, οι τελετές γάμων, τα βαφτίσια και οι λοιπές συνεστιάσεις που γίνονται έτσι και αλλιώς θα συνεχίζουν «παραπλεύρως» ενω ο συνωστισμός απο ανθρώπους και αυτοκίνητα θα παραμένει τουλάχιστον ο ίδιος με ή χωρίς το νεο κτίριο...

Μη υπάρχοντος εκπροσώπου της σχετικής εισήγησης, οι αποφάσεις «πάρθηκαν» ερήμην του και όλοι ικανοποιήθηκαν απο την ομολογουμένως εύκολη νίκη απέναντι σε έναν ανύπαρκτο αντίπαλο...

Κάπου ακούστηκε και το οτι δεν επρόκειτο ακριβώς για πρόταση αλλά για δοκιμή... Ρίχτηκε είπαν η ιδέα για να μετρηθούν οι αντιδράσεις...

Εάν βέβαια οι διοργανωτές σκόπευαν σε κάτι ουσιαστικότερο, θα φρόντιζαν ώστε στη συνάντηση να υπάρχει και ο εισηγητής και οι διαφωνούντες ενω οι ειδικοί περί τα πολεοδομικά καθηγητές θα παρενέβαιναν με την τεχνοκρατική τους γνώση, διατυπώνοντας τα υπέρ και τα κατά του κάθε επιχειρήματος... π.χ ναι να μη φτιάξουμε τον χώρο στάθμευσης κάτω απο τον σημερινό συγκοινωνιακό κόμβο αλλά πείτε μας τι θα κάνουμε με τα αυτοκίνητα που μετατρέπουν κάθε Σαββατόβραδο την περιοχή σας σε τόπο κολασμένων; Ποιά θα είναι η εναλλακτική λύση ενός ήδη υπαρκτού προβλήματος...

Αντί μιας τέτοιας παραγωγικής συζήτησης είχαμε σχοινοτενείς διατυπώσεις ως εάν οι παρόντες να προσήλθαν για την παρακολούθηση σεμιναρίου ορθής πολεοδομικής ανάπτυξης. Μα δεν ήταν φοιτητές...

Τέλος μας μένει το NIMBY, οτι δηλαδή στο πίσω μέρος του δικού μου οικοπέδου δεν θα βάλεις τα δικά σου απόβλητα...

Πρόκειται δηλαδή για κανονικό αγώνα πετοσφαίρισης (Volleyball) όπου κανείς δεν έχει διάθεση να χάσει χάριν των συμφερόντων του αντιπάλου... Ξαφνικά ονειρεύτηκα... εάν ακολουθούνται οι αρχές ΝΙΜΒΥ, θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο νικητές...

Η ζωή όμως είναι ένα πεδίο συγκατάβασης, ένας χώρος όπου οι απαιτήσεις του ενός συναντώνται και συμβιβάζονται με τις απαιτήσεις του άλλου, διαφορετικά θα ηττηθούν όλοι όταν θα έχουν πλέον εξαντληθεί... Στη ζωή δυστυχώς θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο ηττημένοι...

Η συμβατική πολεοδομική άποψη για το ΝΙΜΒΥ είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο όπου ομάδες ή άτομα, εμφορούμενα απο μια περιορισμένη τοπικιστική νοοτροπία, εμποδίζουν την εφαρμογή μιας ορθολογικής διαδικασίας πολεοδομικού προγραμματισμού που a priori θεωρείται οτι στοχεύει στο γενικότερο καλό.

Η λύση, δηλαδή η εξισορρόπηση, έρχεται είτε με την ενημέρωση και την εκπαίδευση των αντιδικούντων είτε με τον «επηρεασμό» εκείνων που επιμένουν να διαφωνούν... ώστε τελικά να αποδεχτούν όλοι το γενικό καλό...

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, οτι δηλαδή, οι μικρές κοινωνίες και ομάδες αντιδρώντας και επιδιώκοντας να απομακρυνθούν απο την γειτονιά τους οι οχλούσες χρήσεις διαμορφώνουν μια νέα κοινωνική εγρήγορση χάρη στην οποία ο τελικός σχεδιασμός δεν μπορεί παρά να είναι καλλίτερος για όλους, στην πραγματικότητα δηλαδή ποιό ορθολογικός απο εκείνον που υποτίθεται οτι θα έλυνε το πρόβλημα στην πρώτη και εξ ανάγκης πρόχειρη υλοποίηση...

Ισως αυτό να ήταν το πλεονέκτημα της συνάντησης της Δευτέρας.

Δεν υπήρξε αντίπαλος, δεν υπήρξε εισηγητής για να τον βάλουν κάτω ή να τον κολλήσουν στο τοίχο αλλά υπήρξε μια εξ ανάγκης ωρίμανση στο σκεπτικό των παρισταμένων.

Προβληματίστηκαν τουλάχιστον με το θέμα και όταν θα χρειαστεί να ξανασυζητήσουν εάν θα πρέπει τελικά να φτιάξουν το υπόγειο γκαράζ στην γειτονιά τους, στην πλατεία τους ή να το στείλουν κάπου αλλού, σε μια άλλη γειτονιά, στη γειτονιά της Ελευθερώτριας ή ακόμα και του Κεφαλαρίου, θα επιχειρηματολογούν ποιο συνετά... ποιο παραγωγικά...