NIMBY και LULU και άλλες γραφικότητες “a la Canapé…”

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 27η Φεβρουαρίου 2009)

Μερικοί ισως σκεφτούν οτι το αντικείμενο αυτού του άρθρου είναι η Αμερικανική Μουσική Τζαζ διότι εκεί παραπέμπουν οι λέξεις ΝΙΜΒΥ και LULU, μόνο που πρόκειται για ακρωνύμια...

NIMBY είναι τα αρχικά των λέξεων «Not In My Back Yard» δηλαδή, όχι στο πίσω μέρος του δικού μου οικοπέδου ή της δικής μου γειτονιάς, ενω LULU είναι τα αρχικά των «Locally Unwanted Land Uses» δηλαδή, μη αποδεκτές χρήσεις γης στην περιοχή μου...

Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχουν αυτά τα αμερικάνικα με την Κηφισιά μας;

Έλα όμως που έχουν και γιαυτό με βασάνιζαν όλο το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, όταν για δεύτερη φορά κλήθηκαν γνωστοί συνδημότες μας Αρχιτέκτονες και Μηχανικοί του ΕΜΠ, να μας φωτίσουν με τις σκέψεις τους για το ορθόν των προτάσεων τροποποίησης του εγκεκριμένου γενικού πολεοδομικού σχεδίου της πόλης μας.

Οι κύριοι καθηγητές, με αφορμή παρεμβάσεις εστιασμένες στην πολύπαθη Πολιτεία, που παραμένει ένας απο τους ελάχιστους οικισμούς με ταυτότητα τραβεστί (μια που απο τη μια τον τραβούν οι παλαιοί βουλευτές -- όσοι απέμειναν εν ζωή -- ιδρυτές του αρχικού συνεταιρισμού γνωστού και ως «τα Βουλευτικά», και απο την άλλη οι δήμοι Κηφισιάς και Νέας Ερυθραίας) έκαναν οτι μπορούσαν για να δώσουν μια ήπια εικόνα του λογικού τραγέλαφου και της προχειρότητας των προτάσεων αλλά φρόντισαν επιμελώς να μείνουν μακριά απο οξύτητες και χαρακτηρισμούς.

Ήταν ομολογουμένως μια κόσμια εσπερίδα στην οποία κυριάρχησε ο συνετός λόγος της καθηγήτριας κυρίας Μαργαρίτας Γραφάκου χωρίς να λείψουν και κάποια πικάντικα σχόλια εκπροσώπων των δημοτικών παρατάξεων και προέδρων των τοπικών συλλόγων.

Χαρακτηριστικότερη η περιγραφή πρώην προέδρου του Συλλόγου κατοίκων της Πολιτείας ο οποίος μετά απο πολύ κόπο και αφού μάζεψε αρκετές υπογραφές για να υποστηρίξει στα δικαστήρια τις ποινικές ευθύνες του προέδρου των Βουλευτικών... γύρισε να δει τους συμπαραστάτες του στην δικαστική αίθουσα αλλά διαπίστωσε ότι ήταν μόνος.

Οι καλοί του συναγωνιστές, υπερ των δικαιωμάτων των οποίων μαχόταν, τον είχαν αφήσει σύξυλο...

Το περιστατικό της διήγησης το χάρηκα για δύο λόγους, ο ένας ήταν ότι το βρήκα σχεδόν διασκεδαστικό λόγω του τρόπου που ο πρώην πρόεδρος περιέγραφε το πως τον «πούλησαν» οι συναγωνιστές του ενω κάποιοι απο αυτούς ήταν παρόντες... και ο δεύτερος διότι το πάθημα του εύχαρη προέδρου αποκάλυψε μια πικρή αλήθεια όχι για τον σύλλογο ή την Κηφισιά αλλά για ολόκληρο τον Ελληνισμό...

Μια αντίστοιχα χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη των 132 πολιτών, υποτίθεται κατοίκων του Βοτανικού, που ενώ υπέγραψαν την προσφυγή στο ΣΤΕ για την ακύρωση κατασκευής του MALL συνδυαστικά με το γήπεδο του Παναθηναϊκού, την «έκαναν με μικρά πηδηματάκια» αναθέτοντας την εκπροσώπησή τους σε δικηγόρο κομματικής παράτασης, εκθέτοντας έτσι και την γνησιότητα των στόχων τους.

Εκείνο όμως που μετράει και στις δύο περιπτώσεις είναι το πως κάποιος που κόπτετε για ένα σκοπό με μαχητικότητα και συνεργεί στο να αναδειχτεί η όποια αδικία, αναθέτει τελικά την υπόθεση σε νομικό εκπρόσωπο και παρακολουθεί την συνέχεια απο τον καναπέ του...

Μα φίλοι και συνδημότες μου, αν εγώ κόπτομαι για τα δίκαιά μου ως δημότης μιας πόλης είναι δυνατόν να το παίζω τελικά «Cool a la Canapé» ή μήπως άλλοι είναι οι λόγοι της εξαφάνισης μου ή αν προτιμάτε, αυτής της ιδιότυπης κουκουλοφορίας μου, μιας και έτσι δεν εκθέτω σε δημόσια θέα το πρόσωπό μου...

Επιτρέψτε μου να ισχυριστώ οτι οι αγώνες για τα δημοτικά μας πράγματα δεν μπορούν να γίνονται «a la Canapé» όσο και αν υπάρχουν πάντα καλοπροαίρετοι πρόεδροι που δεν αγανακτούν όταν βρίσκονται μόνοι «ενώπιος ενωπίω» με τον πρόεδρο ενός δικαστηρίου ή την όποια αρχή.

Αλλα ας παίξουμε και ολίγη τζαζ...

LULU λοιπόν ήταν το επίκεντρο της συζήτησης για τον οικισμό της Πολιτείας μιας και οι παρόντες κάτοικοι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για μη αποδεκτές χρήσεις γης στην περιοχή τους και συγκεκριμένα για ένα προτεινόμενο κέντρο πολλαπλών χρήσεων και ένα γκαράζ στα όρια της λεγόμενης πλατείας που δεν είναι πλατεία αλλά ο κυκλοφοριακός κόμβος της περιοχής.

Να το δω με συμπάθεια το αίτημα τους, μονολόγησα... Άλλωστε η Πολιτεία είναι τόπος αμιγούς κατοικίας και επομένως τι το θέλει ένα κέντρο πολλαπλών χρήσεων...;

Βέβαια με εξέπληξε το οτι διέφυγε της προσοχής όλων το γεγονός ότι το γνωστό Πολιτεία (Τένις) Club, τα μέλη του οποίου βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να απολαμβάνουν το πλεονέκτημα των εκεί κλειστών συνεστιάσεων, ευρίσκεται ακριβώς δίπλα από το προτεινόμενο κέντρο πολλαπλών χρήσεων... και στεγάζεται σε λυόμενου τύπου κατασκευές...

Δυστυχώς δεν ήταν κανείς εκεί για να εξηγήσει ή να διευκρινίσει αν υπάρχει συνάφεια μεταξύ των δυο διότι τότε, αν δηλαδή το ένα πρόκειται να αντικαταστήσει το άλλο, οι τελετές γάμων, τα βαφτίσια και οι λοιπές συνεστιάσεις που γίνονται έτσι και αλλιώς θα συνεχίζουν «παραπλεύρως» ενω ο συνωστισμός απο ανθρώπους και αυτοκίνητα θα παραμένει τουλάχιστον ο ίδιος με ή χωρίς το νεο κτίριο...

Μη υπάρχοντος εκπροσώπου της σχετικής εισήγησης, οι αποφάσεις «πάρθηκαν» ερήμην του και όλοι ικανοποιήθηκαν απο την ομολογουμένως εύκολη νίκη απέναντι σε έναν ανύπαρκτο αντίπαλο...

Κάπου ακούστηκε και το οτι δεν επρόκειτο ακριβώς για πρόταση αλλά για δοκιμή... Ρίχτηκε είπαν η ιδέα για να μετρηθούν οι αντιδράσεις...

Εάν βέβαια οι διοργανωτές σκόπευαν σε κάτι ουσιαστικότερο, θα φρόντιζαν ώστε στη συνάντηση να υπάρχει και ο εισηγητής και οι διαφωνούντες ενω οι ειδικοί περί τα πολεοδομικά καθηγητές θα παρενέβαιναν με την τεχνοκρατική τους γνώση, διατυπώνοντας τα υπέρ και τα κατά του κάθε επιχειρήματος... π.χ ναι να μη φτιάξουμε τον χώρο στάθμευσης κάτω απο τον σημερινό συγκοινωνιακό κόμβο αλλά πείτε μας τι θα κάνουμε με τα αυτοκίνητα που μετατρέπουν κάθε Σαββατόβραδο την περιοχή σας σε τόπο κολασμένων; Ποιά θα είναι η εναλλακτική λύση ενός ήδη υπαρκτού προβλήματος...

Αντί μιας τέτοιας παραγωγικής συζήτησης είχαμε σχοινοτενείς διατυπώσεις ως εάν οι παρόντες να προσήλθαν για την παρακολούθηση σεμιναρίου ορθής πολεοδομικής ανάπτυξης. Μα δεν ήταν φοιτητές...

Τέλος μας μένει το NIMBY, οτι δηλαδή στο πίσω μέρος του δικού μου οικοπέδου δεν θα βάλεις τα δικά σου απόβλητα...

Πρόκειται δηλαδή για κανονικό αγώνα πετοσφαίρισης (Volleyball) όπου κανείς δεν έχει διάθεση να χάσει χάριν των συμφερόντων του αντιπάλου... Ξαφνικά ονειρεύτηκα... εάν ακολουθούνται οι αρχές ΝΙΜΒΥ, θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο νικητές...

Η ζωή όμως είναι ένα πεδίο συγκατάβασης, ένας χώρος όπου οι απαιτήσεις του ενός συναντώνται και συμβιβάζονται με τις απαιτήσεις του άλλου, διαφορετικά θα ηττηθούν όλοι όταν θα έχουν πλέον εξαντληθεί... Στη ζωή δυστυχώς θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο ηττημένοι...

Η συμβατική πολεοδομική άποψη για το ΝΙΜΒΥ είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο όπου ομάδες ή άτομα, εμφορούμενα απο μια περιορισμένη τοπικιστική νοοτροπία, εμποδίζουν την εφαρμογή μιας ορθολογικής διαδικασίας πολεοδομικού προγραμματισμού που a priori θεωρείται οτι στοχεύει στο γενικότερο καλό.

Η λύση, δηλαδή η εξισορρόπηση, έρχεται είτε με την ενημέρωση και την εκπαίδευση των αντιδικούντων είτε με τον «επηρεασμό» εκείνων που επιμένουν να διαφωνούν... ώστε τελικά να αποδεχτούν όλοι το γενικό καλό...

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, οτι δηλαδή, οι μικρές κοινωνίες και ομάδες αντιδρώντας και επιδιώκοντας να απομακρυνθούν απο την γειτονιά τους οι οχλούσες χρήσεις διαμορφώνουν μια νέα κοινωνική εγρήγορση χάρη στην οποία ο τελικός σχεδιασμός δεν μπορεί παρά να είναι καλλίτερος για όλους, στην πραγματικότητα δηλαδή ποιό ορθολογικός απο εκείνον που υποτίθεται οτι θα έλυνε το πρόβλημα στην πρώτη και εξ ανάγκης πρόχειρη υλοποίηση...

Ισως αυτό να ήταν το πλεονέκτημα της συνάντησης της Δευτέρας.

Δεν υπήρξε αντίπαλος, δεν υπήρξε εισηγητής για να τον βάλουν κάτω ή να τον κολλήσουν στο τοίχο αλλά υπήρξε μια εξ ανάγκης ωρίμανση στο σκεπτικό των παρισταμένων.

Προβληματίστηκαν τουλάχιστον με το θέμα και όταν θα χρειαστεί να ξανασυζητήσουν εάν θα πρέπει τελικά να φτιάξουν το υπόγειο γκαράζ στην γειτονιά τους, στην πλατεία τους ή να το στείλουν κάπου αλλού, σε μια άλλη γειτονιά, στη γειτονιά της Ελευθερώτριας ή ακόμα και του Κεφαλαρίου, θα επιχειρηματολογούν ποιο συνετά... ποιο παραγωγικά...