Ενα Μνημόνιο Συνεργασίας για το Περιβάλλον...

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 26ης Ιουλίου 2008 της εφημερίδας Κηφισιά.

«Κύριε Πρόεδρε, θέλουμε να σας παραδώσουμε το Μνημόνιο Συνεργασίας για το Περιβάλλον, που συνυπογράψαμε όλοι οι φορείς. Είναι ένα αναμνηστικό για σας, με τις υπογραφές όλων και ελπίζουμε πραγματικά να είναι η απαρχή μιας σημαντικής δουλειάς για το περιβάλλον της Αττικής».

Αυτά είπε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας κύριο Παπούλια, η κ. Κωνσταντίνα Μπέη, πρόεδρος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αθηνών - Πειραιώς.

Πρόκειται ασφαλώς για μια εντυπωσιακή ενέργεια των 13ων, διότι τόσοι ήσαν οι πνευματικοί άνθρωποι, καθηγητές, συνδικαλιστές, νομομαθείς, τεχνοκράτες, που ένιωσαν ομολογουμένως ξαφνικά μια κοινή έγνοια για το περιβάλλον και την θωράκιση της προστασίας του.

Καιρός ήταν. Άλλωστε το «κάλιο αργά παρά ποτέ» χαρακτηρίζει τις βουλές και ενέργειες του λαού μας...

Η ενέργεια αυτή των 13ων είχε ως αφορμή την τελευταία εκδήλωση περίεργων διεκδικήσεων απο ιδιώτες αλλά και φορείς του κράτους και της εκκλησίας στην εκμετάλλευση και αξιοποίηση του Ποικίλου Όρους...

Τα συμφέροντα αυτά φαίνεται οτι παραμένουν ανενδοίαστα και προκλητικά ακόμα και υπό τις δυσμενέστερες των περιστάσεων διατηρώντας ως μόνο τους μέλημα την «αξιοποίηση» της γής εννοώντας την αξιοποίηση ενός βουνού τόσο απαραίτητου στο να δίνει οξυγόνο στην Πρωτεύουσα.

Αξιοποίηση για αυτούς τους εκφραστές του ίδιου του κράτους, μέσω του υπουργείου Άμυνας και της Εκκλησίας, μέσω της Μονής Κλειστών, σημαίνει χρήμα..., χρήμα άμεσο που θα ικανοποιήσει ποιές άραγε ανάγκες;

Είναι ο σκοπός και το μέλημα της Εκκλησίας και του κράτους να μεριμνούν για το χρήμα ως αντάλλαγμα γής ή το να φροντίζουν ώστε αυτή η γή να γίνεται με δική τους πρωτοβουλία και δική τους μέριμνα ένας ακόμα αναγκαίος πνεύμονας για την επιβίωση του δύσμοιρου Αθηναϊκού λαού που όταν ικανοποιούσε την αστυφυλιακή του παρόρμηση δεν φανταζόταν τι θα επακολουθούσε.

Τότε τουλάχιστον ήντουσαν λιγότεροι σε αυτή την αστική χαβούζα που έχασε κάθε ίχνος ρομαντισμού και ομορφιάς απο εκείνην που περιέγραψαν οι ευρωπαίοι επισκέπτες της, απο τον 17 έως τον 19 αιώνα, αφήνοντάς μας εξαιρετικές γκραβούρες που προκαλούν δάκρυα σε όσους συγκινούνται ακόμα από το φυσικό κάλος ενός τοπίου που δεν υπάρχει πια.

Μάθαμε, όλα αυτά τα χρόνια να βρίσκουμε δικαιολογίες για την καταστροφή που φέραμε στον τόπο μας, μάθαμε να μιλάμε για την καταστροφική πολιτική του Μεταξά, του Καραμανλή και της Χούντας των συνταγματαρχών…

Όλοι τους έλεγαν ότι ήθελαν το καλύτερο αλλά έφεραν το χειρότερο...
Είναι άραγε αλήθεια αυτό;

Είναι άραγε το εκτρωματικό συνοθύλευμα κτιρίων στην χαοτική μας πρωτεύουσα, αποτέλεσμα εκείνων που μας κυβέρνησαν με ή χωρίς δημοκρατική εντολή ή μήπως είμαστε όλοι εμείς που φταίξαμε και τώρα κουρνιάζουμε, όπως τα μικρά παιδιά που βλέπουν με τρόμο το μέγεθος της καταστροφής που προξένησε η παιδική αμυαλιά τους, στα πόδια της προσφορότερης καρέκλας…;

Οχι, εμείς είμαστε μεγάλοι και τα πόδια της οποιασδήποτε καρέκλας δεν θα μας προφυλάξουν.

Άλλωστε να μας προφυλάξουν απο ποιόν;

Δεν έχουμε απο πάνω μας κάποιον που μας κυνηγά... Αν αγωνιούμε είναι επειδή ενοχλούμαστε συνειδησιακά βλέποντας απο ψηλά..., απο εκεί που θέλει η Μονή Κλειστών να κτίσει μεζονέτες για να συντηρήσει το μοναστήρι της..., το μέγεθος της καταστροφής.

Είναι απορίας άξιο το πως υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ μας που συνεχίζουν να αξιολογούν τα πρανή των γύρω βουνών με υψηλή αξία... ενω το μόνο που προσφέρουν είναι ένα παράθυρο στην θλίψη με το αποτρόπαιο θέαμα μιας πόλης γκρίζας, βλοσυρής, σχεδόν μόνιμα αγκαλιασμένης απο το θανατικό πέπλο της κιτρινωπής της αχλής, με ελάχιστη προοπτική να αλλάξει και να γίνει πόλη ελπίδας και χαράς για τους κατοίκους της που μαράζουν και αγωνιούν για το επόμενο Σαββατοκύριακο της φυγής τους...

Είναι ακόμα απορίας άξιο το ότι έπρεπε να καούν και να ξανακαούν τα γύρω βουνά, με πάρα πολλές απόπειρες εν τω μεταξύ για να αποκαούν απο βεβαιωμένους αλλά «άφαντους» εμπρηστές, όπως μας διαβεβαιώνει ο δήμαρχος του Βύρωνα Χαρδαλιάς, για να συγκινηθούν κάποιοι παράγοντες και να φτάσουν μέχρι τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που τουλάχιστον έχει δείξει οτι μπορεί να δακρύζει εκφράζοντας αυθόρμητα την ευαισθησία του για όσα οι περισσότεροι απο εμάς «αγρόν αγοράζουν»...

Αν δούμε το πως συμμετέχει σε όλα αυτά και η δική μας πλευρά, ο Δήμαρχός μας κύριος Χιωτάκης, θα αναγνωρίσουμε οτι η λεκτική τουλάχιστον δραστηριοποίησή του είναι στην ίδια κατεύθυνση με τις πρόσφατες εξαγγελίες του Υφυπουργού Γεωργίας κυρίου Κιλτίδη για την προστασία του Υμηττού και του Ποικίλου Όρους.

Όπως ο κύριος Κιλτίδης περίμενε να καούν όλα τα περιβάλλοντα την Αττική λεκάνη βουνά για να επιβάλλει στην Γενική Διεύθυνση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος να συνεργαστεί με ενδιαφερόμενους φορείς όπως ο Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού (ΣΠΑΥ) και να βγει κοινή δήλωσή τους για τον προτεινόμενο χαρακτηρισμό του Υμηττού ως Εθνικού Δρυμού ή ως Εθνικού Πάρκου, έτσι και ο κύριος Χιωτάκης περίμενε να καεί η Πεντέλη για να κάνει αντίστοιχες δηλώσεις.

Το ερώτημα όμως που με κάνει να αγωνιώ δεν είναι το αν οι δηλώσεις και οι ενέργειες του κυρίου Χιωτάκη θα συγχρονιστούν με εκείνες του κυρίου Κιλτίδη και των λοιπών φορέων ώστε η προσπάθεια για τον χαρακτηρισμό της Πεντέλης ως Εθνικού Δρυμού να έχει την ίδια επιτυχή έκβαση αλλά το εάν και σε αυτή την προσπάθεια ανοίξει το παράθυρο που εμφανίσθηκε στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν απο κοινού το Υπουργείο Γεωργίας και ο ΣΠΑΥ.

Σε αυτό, τα μέλη (και οι δήμοι) του ΣΠΑΥ, ενώ προτείνουν να γίνει όλη η έκταση του Υμηττού «Εθνικός Δρυμός», ταυτόχρονα συμπληρώνουν με... νόημα «...με πιθανές κοινωφελείς χρήσεις από πλευράς ΟΤΑ!»

Προτείνουν δηλαδή τα γνωστά «παράθυρα» που εν καιρώ ανοίγουν για να υποδεχθούν πάσαν χρήσην και πάσαν ανάγκην!