Η ευτυχία του να είσαι Κηφισιώτης...

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 18ης Ιουλίου 2008 της εφημερίδας Κηφισιά.

Στο προτελευταίο φύλλο της εφημερίδας τέθηκε το ερώτημα της δυστυχίας του να είναι κανείς Κηφισιώτης απο τον συμπαθέστατο Ιταλό στην καταγωγή αλλά δραστήριο συνδημότη μας, Φραντζέσκο Βιανέλλο.

Ο γνωστότερος ως «ο Ιταλός» Φραντζέσκο, έχει επιδείξει ουσιαστικό έργο στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας με κυρίαρχη δραστηριότητα τις εκδηλώσεις του συλλόγου των Φίλων της Ορχήστρας Κηφισιάς.

Οι φίλοι της μουσικής δεν χρειάζονται τις δικές μου υποδείξεις και προτροπές για να αξιολογήσουν το πόσο σημαντικό είναι αυτό το έργο που πρόσφατα γέννησε μια νέα σειρά εκδηλώσεων με το σύνολο Cantabile, παρουσιάζοντας ποικίλη (κλασική και ελαφρά) μουσική σε Κήπους και Επαύλεις της Κηφισιάς.

Ο Ιταλός όμως έχει και άλλη δραστηριότητα με τον σύλλογο Φίλων για τους Πεζούς, που μάχεται για τη βελτίωση των δικαιωμάτων και των υποδομών για τους πεζούς έναντι της ασυδοσίας πολλών οδηγών που με την ανεξέλεγκτη χρήση των τροχοφόρων τους έχουν κυριολεκτικά υποβαθμίσει το άλλοτε ρομαντικό προάστιο της Κηφισιάς μας.

Ένας άνθρωπος που ενεργεί και λειτουργεί ως βασικός συντελεστής αυτών των προσπαθειών, δεν μπορεί παρά να αγαπά και μάλιστα να αγαπά βαθιά και ειλικρινά τον τόπο μας...

Είναι επομένως αναμενόμενο να θεωρείται ο ίδιος οχι ως πρώην Ιταλός αλλά ως νυν και αει Κηφισιώτης διότι σεβάστηκε τις αξίες που εκφράζουν ή που θα έπρεπε να εκφράζουν αυτόν τον τόπο.

Δυστυχώς όσο και αν ο εγωισμός μας, μας δυσκολεύει να το αποδεχτούμε, δεν θα έπρεπε να αγνοούμε οτι οι γείτονές μας Ιταλοί υπερτερούν ημών σε κάθε σύγχρονη πολιτισμική έκφραση.

Θα ήταν παράδοξο να πιστεύουμε διαφορετικά ή να θεωρούμε οτι θα διδάξουμε τους Ιταλούς πολιτισμό χωρίς αυτή η επίγνωση να μας αφαιρεί το δικαίωμα να δηλώνουμε οτι και εμείς έχουμε να προσφέρουμε σε εκείνους που τόσο επηρεάστηκαν απο το αρχαιοελληνικό πνεύμα, το καλλιέργησαν και το έφεραν στην εποχή μας μέσα απο πολύχρονες και σύνθετες πολιτισμικές διαμορφώσεις.

Εάν οι Ιταλοί έδωσαν την αναγκαία συνέχεια στα γράμματα και τις τέχνες των Ελλήνων στην Ευρώπη, εμείς καταφέραμε στο τέλος να συγκινήσουμε ξανά τα ανήσυχα πνεύματα του διαφωτισμού σε όσα η φιλοσοφία μας και οι τέχνες μας διέπρεψαν και θα έπρεπε να εκφρασθούν χωρίς τις λατινογενείς ερμηνείες και προσμίξεις.

Καταφέραμε να διατηρήσουμε έτσι, σε μια έτοιμη να μας δεχτεί Ευρώπη, τα πρωτότυπα στοιχεία του πολιτισμού μας.

Καταφέραμε να ενώσουμε το παρελθόν με το παρόν μας χάριν σε εκείνο που προσέθεσε η ρωμαϊκή τέχνη και ο ρωμαϊκός πολιτισμός.

Διαφορετικά, θα παλεύαμε σε άγονο έδαφος και θα είχαμε ισως την μοίρα των πολιτισμών της Απο-Ανατολής που όσο και αν ήταν λαμπροί στην εποχή τους, μελετώνται ως σημεία παρελθούσας πνευματικής ακμής των λαών τους χωρίς συνέχεια και επιρροή στο σήμερα...

Η Ιταλία υπήρξε για μας μια γέφυρα που όσο και αν μας στέρησε κάποτε τον Ελληνισμό, επηρεάστηκε τόσο απο αυτόν που μας βοήθησε να τον επαναποκτήσουμε με απαιτήσεις πολύ αργότερα.

Οχι, δεν πρόκειται για μια ξαφνική έξαρση φιλίας του γράφοντος προς την γείτονα και φίλη χώρα που αναμφίβολα μας άφησε και πικρίες, αλλά για μια σύντομη αιτιολόγηση του οτι η χώρα αυτή ήταν για μας το μέσον, μαζί με το πολυπολιτισμικό Βυζάντιο, στο να διατηρηθεί η φλόγα και η αγάπη για το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα.

Σήμερα, θέλοντας να τονώσουμε τον διάτρητο εγωισμό μας, καταλήγουμε συχνά σε λάθος κινήσεις και οδηγούμαστε σε δρόμους γεμάτους παρανοήσεις...

Ετσι , ενω οι αρχαίοι μας πρόγονοι αποδέχονταν ως ισότιμο τον κάθε ξένο που μιλούσε την Ελληνική γλώσσα, εμείς κρατάμε αποστάσεις συχνά γκετοποιόντας τις λιγότερο προνομιούχες ομάδες ή μειονότητες που δημιουργούν οι ξένοι στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα θα βρούμε πολλά όπως οι αντιδράσεις ενάντια σε υιοθέτηση παραδοσιακών ρόλων απο Αλβανούς ή ακόμα και Βορειοηπειρώτες οικονομικούς μετανάστες, που αφού υπερνίκησαν τις δυσκολίες εγκατάστασης στην οχι και τόσο φιλόξενη για αυτούς χώρα μας, διέπρεψαν αποκτώντας παιδιά που συστηματικά αριστεύουν στα σχολεία μας.

Σε τι αυτά τα παιδιά που γαλουχήθηκαν με την Ελληνική κουλτούρα υστερούν απο τα δικά μας παιδιά; Σε τι θα διαφέρουν αύριο που θα υπηρετούν ως στρατιώτες την χώρα μας ή θα παράγουν έρευνα και πολιτισμό για την Ελλάδα;

Σε τίποτα ασφαλώς και αν υπάρχει μια χώρα που έχει να μας διδάξει πολλά σε αυτόν τον τομέα είναι η υπερατλαντική μας φίλη, η Αμερική που λειτουργεί ως χωνευτήρι λαών και πολιτισμών χωρίς όμως να καταστρέφει το δικαίωμα του καθενός να θυμάται και να εκφράζει τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά του.

Φαντασθείτε να είχαμε και μεις κάποτε παρέλαση Αλβανών σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας... Θα μπορούσαμε να το αποδεχτούμε; Θα μπορούσαμε να δούμε τους ανθρώπους αυτούς με την αμεσότητα και την ανθρωπιά που βλέπουν τους Έλληνες ομογενείς οι πρώην Αγγλοσάξονες και οι Ιρλανδοί των ΗΠΑ;

Προσωπικά, θέλω να πιστεύω οτι δεν είναι μακριά η εποχή που και η μικρή μας χώρα θα γίνει το χωνευτήρι των λαών της Βαλκανικής και έτσι θα αποκτήσει τα εχέγγυα για να οδηγηθεί σε νεο δυναμισμό που θα κτίσει τον Νεοελληνικό μας πολιτισμό που τόσο έχουμε ανάγκη και που η έλλειψή του μας κάνει να μεμψιμοιρούμε για το παραμικρό που απο αστοχία λέξεων ή και δική μας λανθασμένη ερμηνεία, μας κάνει να βλέπουμε αρνητικά και αμυντικά μια καλόβουλη κριτική απελευθερωμένη απο παρωπίδες που στέκονται ως φύλακες στην τρωτή μας συνείδηση.

Η δυστυχία του να είσαι Κηφισιώτης βγαίνει έτσι εύκολα και παρεξηγημένα απο πράξεις και μικροπρέπειες για τις οποίες κανείς μας δεν θα ήθελε να έχει συμμετοχή αλλά είναι μοιραίο στην ανθρώπινη φύση να υποκύπτει σε συνήθειες και παρορμήσεις που δεν ελέγχει και δεν επιθυμεί.

Η αναφορά όμως σε αυτές βοηθά όλους μας να συνειδητοποιήσουμε το τι παραμελήσαμε και το που σφάλαμε... και ως τέτοια έχει την αξία της, ακόμα και όταν εκφράζεται ως άρνηση εκείνων που μας δίνουν ταυτότητα και μας κάνουν υπερήφανους...

«Η δυστυχία του να είναι κανείς Κηφισιώτης» είναι βέβαιο οτι θα φέρει συνειδησιακά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όσους είναι ή αξίζουν να είναι Κηφισιώτες.