Πολεοδομικές παρεμβάσεις & χωροταξικές ρυθμίσεις.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά στις 27 Ιουνίου 2008

«Οι πολεοδομικές παρεμβάσεις & οι χωροταξικές ρυθμίσεις είναι απο τα ελάχιστα ουσιαστικά πράγματα που χαρακτηρίζουν την επιτυχία του έργου ενός δημάρχου...»

Σταύρος Μπένος

Αυτός ήταν ο επίλογος όσων ειπώθηκαν στην συνάντηση «Κηφισιά, πόλη του παρόντος και του μέλλοντος» που οργάνωσε με επιτυχία η Δημοτική Παράταξη «Όμορφη Κηφισιά» το απόγευμα της 12ης Ιουνίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς.

Η επιτυχία της συνάντησης, παρά τις απουσίες, εξασφαλίστηκε απο την διακομματική συμμετοχή. Ήταν εκεί και ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος της Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος της Βουλής και ο κύριος Σταύρος Μπένος, ως επιτυχημένος πρώην Δήμαρχος Καλαμάτας και τ. Υπουργός του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν εκεί και ο διοργανωτής και υποψήφιος δήμαρχος, με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, Πάνος Μπόζος και ο αναδειχθείς δήμαρχος Κηφισιάς, με την στήριξη της ΝΔ, κύριος Χιωτάκης.

Αυτό ξένισε ευχάριστα τους παριστάμενους...

Όσο και αν ορισμένοι είχαν έλθει να βρουν απαντήσεις στις προσωπικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς απο τις «ακατανόητες» διαφορές των συντελεστών δόμησης, που τους στερούσαν μερικά τετραγωνικά απο την αρτιότητα της μεζονετούλας για τα παιδιά, η συζήτηση παρέμεινε στο επίπεδο του γενικού συμφέροντος.

Η ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον, ήταν το σημείο αναφοράς του Σ. Μπένου που μίλησε παθιασμένα αιτιολογώντας την σημασία που έχουν οι πολεοδομικές παρεμβάσεις & οι χωροταξικές ρυθμίσεις στην επιτυχία του έργου της οποιασδήποτε δημοτικής αρχής.

Απο τον έμπειρο λόγο του Μπένου δεν ακούστηκαν ευχές, ανούσιες ιδέες και κομματικής χροιάς προτάσεις αλλά αναφορές σε προσωπικές εμπειρίες και επιτυχίες, όταν αντιμετώπιζε τα πάμπολλα προβλήματα χωροταξικού σχεδιασμού της Καλαμάτας μαζί με τις επιπτώσεις ενός καταστροφικού σεισμού.

Ο κύριος Μπένος, δεν φρόντισε να λαϊκίσει ούτε ενδιαφέρθηκε να αρέσει. Και όμως άρεσε... Και όμως έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των παρισταμένων διοτι έδωσε σε όλους να καταλάβουν οτι η μάχη στο χωροταξικό θα κερδιθεί μόνο με την συνεργασία όλων.

Το σκεπτικό του ήταν σε απόλυτη αντίθεση με εκείνων που εφευρίσκουν άλλοθι στο κακό παρελθόν για την απραξία του σήμερα.
Σε ένα κλίμα νεόκοπου ενδιαφέροντος και πρόδηλου λαϊκισμού, εκείνοι διερωτώνται γιατί επετράπησαν οι πολυκατοικίες στην Κηφισιά ή γιατί δόθηκαν υψηλοί συντελεστές δόμησης στα περισσότερα οικοδομικά της τετράγωνα;

Ταυτόχρονα δείχνουν έκδηλη αδυναμία στο να θυμηθούν οτι πρόκειται για «ευεργεσίες» των μηχανισμών της εξουσίας που δεν χαμπάριζαν απο δομές κηπουπόλεων ενω προσπαθούσαν να βολέψουν την εργατιά σε φτηνή γή καλλιεργητών.

Περιέργως, ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα ότι η Κηφισιά δεν υπήρξε ποτέ αμιγής και οργανωμένη χωροταξικά περιοχή όπως το Ψυχικό, η Φιλοθέη ή ακόμα και η Εκάλη... Η Κηφισιά ήταν μια μικρή πόλη μεγαλοαστών και κολίγων με την κάθε πλευρά να ζει ξεχωριστά, σχεδόν απομονωμένα και να διαμορφώνει μια υποβόσκουσα καχυποψία για την άλλη...

Με αυτή την καχυποψία, που έδωσε βάση σε ευαίσθητες ισορροπίες συμφερόντων, η πόλη εξελίχθηκε χωρίς πολεοδομικές αναζητήσεις και χωροταξικές ευαισθησίες...

Οταν τα χρόνια δυσκόλευαν, οι αριστοκράτες που ξέμεναν, ξεπουλούσαν στους μεσοαστούς που ανηφόριζαν απο την ασφυκτιούσα Αθήνα...

Ερχόντουσαν χάριν της φτήνιας στην γή, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70, σε μια περιοχή που συνδύαζε υποσχόμενες υπεραξίες και ευχάριστη διαμονή.

Όσες περιοχές ήταν χέρσες έγιναν γοργά βορά στην πατριωτικά συνεταιριστή αντίληψη αποκατάστασης. Οι πατριώτες έπρεπε να είναι μαζί και εστί γεννήθηκε ο συνοικισμός των Πελοποννησίων, οι σημερινές Αδάμες...

Η αλλαγή χεριών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς γινόταν ολοένα και ποιο εντατικά έως ότου εξελίχθηκε σε απρόκλητο λαϊκισμό, που ήθελε στα εγκαταλειπόμενα απο τις καλλιέργειες χωράφια, πότε τις πολυκατοικίες των Αιγυπτιωτών και πότε τις πολυκατοικίες των εργατών που συσσώρευσε η αστυφιλία. Τους εγκαθιστούσαν σε μια πόλη που ούτε εργοστάσια είχε για να εργαστούν ούτε υποδομές για να τους ανακουφίσουν απο το σοκ της αστικοποίησης.

Και αν το οργανωμένο σκηνικό εγκατάστασης στην Κηφισιά των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων κυριάρχησε στην δεκαετία του 60, αυτό που ακολούθησε στην δεκαετία του 70 ήταν άναρχο, σχεδόν εφιαλτικό...

Το κάστρο της κηπούπολης είχε πια πέσει...

Τώρα ερχόντουσαν να πάρουν θέση οι μηχανοκίνητες εργολαβικές μονάδες οπλισμένες με ότι έμαθαν καλά στο ΕΜΠ... την μεθοδική τσιμεντοποίηση δηλαδή δια του «μπετόν αρμέ», με κτίρια χωρίς αισθητικές απαιτήσεις, προιόντα κακέκτυπης επανάληψης του αστικού τοπίου μέσα σε μια κηπούπολη...

Έκτιζαν αστικές πολυκατοικίες μέσα σε οικόπεδα με βίλες διότι αυτό μόνο ήξεραν να κάνουν.

Ο λαϊκισμός του γιατί εσύ και οχι εγώ είχε άλλωστε εισβάλει στην συνείδηση των Νεο-Κηφισιωτών και οι εμπειρίες των κουτόφραγκων που προφυλάσσουν με αυστηρότητα τον χωροταξικό χαρακτήρα των προαστίων τους, δεν είχαν θέση στις «έξυπνες» γειτονιές μας.

Φθάσαμε έτσι στην κατρακύλα του σήμερα με τις ευθύνες για την κακιά μας μοίρα να μεταφέρονται ολοκληρωτικά στους «ιθύνοντες»

Ελάχιστοι φαίνεται να αναγνωρίζουν ότι για όσα συνέβησαν στην μεταδικτατορική Κηφισιά, οι ιθύνοντες ελάχιστη ευθύνη φέρουν, αφού το πάνω χέρι είχε περάσει στους μικροεργολάβους, που το πρωί τσιμεντοποιούσαν και το βράδυ ρευστοποιούσαν στα μπουζουκομάγαζα της εποχής, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ευθύνης για το κακό που έκαναν στην φύση και στο περιβάλλον, λέξεις άγνωστες τότε αν όχι και μισητές...

Πως να αντιδράσει εκείνος πού είχε διαμορφώσει με μεράκι την πανάκριβη μονοκατοικία του που έβλεπε πλέον στα κιλίμια της ντροπής, της διπλανής πολυκατοικίας;

Τι να κάνει ο λάτρης της φύσης, όταν οι κατασκευαστές υπεδείκνυαν ως προσόν των διατιθέμενων διαμερισμάτων, το πράσινο που παρέμενε ακόμα στο ανεκμετάλλευτο οικόπεδο του εκάστοτε γείτονα;

Τι να κάνει ο ρομαντικός όταν η έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας οδηγούσε έναν ολόκληρο λαό στο να εξαντλεί τις δυνάμεις του σε κακέκτυπες αντιγραφές πολυκατοικιών της νότιας Ιταλίας, μετά το μαζικοποιημένο κατασκευαστικό κίνημα για τους άστεγους του ΒΠΠ;

Σήμερα ζούμε την συνέχεια της υποκουλτούρας που διαμόρφωσε η οικονομική και αισθητική ανέχεια εκείνης της εποχής.

Πληρώνουμε το τίμημα του ανορθολογισμού μας, υποβιβάζοντας ταυτόχρονα την ποιότητα ζωής του εργαζόμενου που αναγκάσαμε να σπαταλά υπερβολικό χρόνο στην μετάβαση και επιστροφή απο την εργασία του.

Σήμερα τιμωρούμεθα διότι δεν παλέψαμε, όπως οι ξένοι, ενάντια στον κάθε ανενδοίαστο εργολάβο που μας εξέθεσε στην χυδαιότητα του ακάλυπτου όπως ο πάσχον απο γεροντική άνοια στην αισθητική της κρεμασμένης του σάρκας.

Βλέπουμε την ευθύνη μόνο στον άλλο, τον δημοτικό άρχοντα, τον δήμαρχο, τον υπουργό και του ζητάμε τον λόγο επειδή δεν ρωτάμε με ειλικρίνεια το εαυτό μας για τα ανοσιουργήματα που τρέχαμε και υλοποιούσαμε χρόνια τώρα «για την μεζονετούλα των παιδιών...» ασφαλώς...

Ω! πόσο αναμενόμενο, από μια κοινωνία που εκτός απο καχύποπτη δεν έπαψε ποτέ να είναι και βαθύτατα υποκριτική...