H Μπομπονιέρα...

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα Κηφισιά στις 22 Ιουνίου 2008

Μεγαλώσαμε με το άκουσμά της λέξης ως αναπόσπαστο συστατικό των παιδικών μας αναμνήσεων, εμείς οι παλιοί, οι ντόπιοι Κηφισιώτες.

Η Μπομπονιέρα, μαζί με το κτήμα όπου στήθηκε το πρώτο εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς, οι «Κερασιές», και τον χώρο του Μίνι Γκολφ, όπου στεγάζεται σήμερα σειρά καταστημάτων και η Τράπεζα HSBC, αποτελούσαν, την δεκαετία του 50 και εν μέρει την δεκαετία του 60, το τρίγωνο διασκέδασης των παλιών Κηφισιωτών.

Ήταν οι χώροι που ο κάθε λαός και η κάθε κοινωνία θα φρόντιζαν να διατηρήσουν πάσει θυσία ανέπαφους στο κέντρο μιας πόλης ή τουλάχιστον θα διαμόρφωναν για τις σημερινές ανάγκες, με σεβασμό στην ιστορική πολιτιστική τους συνεισφορά.

Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη στην Κηφισιά και μάλιστα σε εποχές που η αξία της γης υπολειπόταν σημαντικά πολλών περιοχών της Αθήνας. Διανύαμε την εποχή του πυρετού της αστυφιλίας και εκείνοι που είδαν την ευκαιρία δεν ήταν οι κατά παράδοση αδρανούντες Δημοτικοί άρχοντες αλλά λίγοι προνοητικοί επιχειρηματίες...

Έτσι χάσαμε ενωρίς τις ρομαντικές βραδιές που προσέφερε ο Νίκος Γούναρης στην πίστα του Μίνι Γκολφ αλλά και το δίδυμο Χιώτη - Λίντας στο κέντρο «Κερασιές» απο όπου και το όνομα του ομώνυμου εμπορικού κέντρου.

Αναμφισβήτητα, η διασκέδαση σήμερα έχει αλλάξει ενώ οι παλιοί τροβαδούροι έφυγαν απο τη ζωή. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι χώροι ζωτικής πολιτιστικής έκφρασης για την πόλη μας όπως οι παραπάνω, έπρεπε να εγκαταλειφθούν και να αλλάξουν χρήση μετατρεπόμενοι σε άχαρες συστάδες εμπορικών καταστημάτων.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ήταν αναμενόμενο, σε μια πόλη που ακόμα και σήμερα στερείται ορθολογικού πολεοδομικού σχεδιασμού με ανεπαρκή μέριμνα για την εξυπηρέτηση του υπερτετραπλάσιου απο τα ρομαντικά χρόνια πληθυσμού της, να μονοπωλήσουν την πρωτοβουλία των εξελίξεων οι ιδιοκτήτες γής που κέρδιζε γοργά δραματικές υπεραξίες...

Η Μπομπονιέρα είναι η μόνη που παραμένει, αν και παραμελημένη, θυμίζοντας οτι κάποτε εκτός απο «το καλοκαιρινό cinema» ήταν και ο χώρος όπου άρχιζαν και έκλειναν τις θεατρικές τους περιοδείες αγαπημένοι ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Βασίλης Λογοθετίδης.
Έχοντας εγκαινιαστεί το 1919, θεωρείται η αρχαιότερη «επιζήσασα» θερινή αίθουσα της Αθήνας. Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ κήρυξε το σύνολο του οικοπέδου της «Μπομπονιέρας» διατηρητέο, όπως και τη χρήση της γης ενώ αργότερα συμπεριελήφθη στους 47 θερινούς κινηματογράφους του Λεκανοπεδίου Αθηνών με διατηρητέα χρήση. Συγκεκριμένα με το υπ’ αριθμ. 7493Β/22-6-07 έγγραφο του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και σε απάντηση σχετικής ερώτησης του Βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη, χαρακτηρίστηκε (23.7.94 Π.Δ/γμα - ΦΕΚ 837/Δ/94) ως σημείο πολεοδομικού ενδιαφέροντος της πόλης.
Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε οικοδομική εργασία στο συγκεκριμένο οικόπεδο με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, απαιτεί έκδοση συμπληρωματικής Υπουργικής Απόφασης (ειδικής ρύθμισης) σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του Ν. 1577/85 και των τροποποιήσεων του με το άρθρο 3 του Ν. 2831/2000 (ΦΕΚ 140A/2000).

Σήμερα, η ιδιοκτησία έχει μεταπωληθεί σε ισχυρό επιχειρηματία -κατασκευαστή με σημαντική παρουσία στην Κηφισιά, έναντι τιμήματος που ακόμα και αν παρέμενε το ίδιο, θα ήταν δυσβάσταχτο για τις δυνατότητες και τα μεγέθη του τρέχοντος δημοτικού προϋπολογισμού.

Σε μια τέτοια εξέλιξη αγνοείται ασφαλώς η επιθυμία του σημερινού ιδιοκτήτη, άνευ της συγκατάθεσης του οποίου η οποιαδήποτε προσπάθεια του δημάρχου, με την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, θα ήταν υπερ του δέοντος χρονοβόρα ως διαδικασία ή ακόμα και αδύνατη.

Σε κάθε περίπτωση και με τους οιωνούς υπερ της αξιέπαινης πρωτοβουλίας του κυρίου Χιωτάκη αλλά και των συστηματικών παρεμβάσεων του κυρίου Κουβέλη, του Συνασπισμού, το κόστος μιας τέτοιας ενέργειας θα παραμείνει εξωπραγματικό για τις δυνατότητες του δήμου Κηφισιάς.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει... Ποια η σκοπιμότητα της πρόσφατης αναθέρμανσης του θέματος και των υποσχέσεων του κυρίου δημάρχου, σε εκπρόσωπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για την άμεση ενεργοποίηση αρμόδιας επιτροπής χειρισμού του θέματος;

Αν παραβλέψουμε το οτι όταν απουσιάζει η επιθυμία να γίνει έργο, δημιουργούνται επιτροπές για να επιληφθούν του έργου, το ερώτημα παραμένει στο ποια θα είναι η διαδικασία και με τι σκεπτικό ή με ποια τυχόν συμβιβαστική πρόταση προς τον ιδιοκτήτη-επιχειρηματία, η δημοτική αρχή θα πετύχει να διατηρήσει «την πίττα ολόκληρη με τον σκύλο χορτάτο...»

Μέχρι σήμερα, το μόνο σίγουρο είναι η κυκλοφορία ανεπίσημων σεναρίων για την συμβιβαστική πρόταση του επιχειρηματία να του επιτραπεί η κατασκευή μεγάλου υπόγειου γκαράζ, ενω στην επιφάνεια, αφού διαμορφώσει συστάδα καταστημάτων στο ανατολικό τμήμα της ιδιοκτησίας του, προς την οδό Λεβίδου, θα παραδώσει τον ανακατασκευασμένο υπαίθριο Κινηματογράφο σε μικρότερο χώρο μετατοπισμένο σε αντίθετη κατεύθυνση, προς το σημείο που ευρίσκεται η σημερινή οθόνη.

Το ερώτημα δεν είναι αν αυτός ο συμβιβασμός παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά το εάν υπάρχει η βούληση για μια τέτοια ενέργεια, με το σκηνικό των αναζητήσεων πρόσφορης και συμβιβαστικής λύσης να έρχεται και να ξανάρχεται στην επιφάνεια για πολυ διαφορετικούς λόγους απο το γνήσιο ενδιαφέρον στα πολιτιστικά στοιχεία και δρώμενα του τόπου μας...

Αν δηλαδή πρόκειται για συζητήσεις καθαρά ψηφοθηρικού χαρακτήρα όπου ο κάθε εμπλεκόμενος υποθέτει οτι σε κάτι θα ωφεληθεί ενώ οι δημότες της Κηφισίας σε τίποτα, χάνοντας τελικά και την ρομαντική Μπομπονιέρα και τον σεβασμό προς τους δημοτικούς τους άρχοντες...