Το ποδήλατο και η αλυσίδα...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 14/11/2008)

Η κατάσταση στις σημερινές χρηματαγορές είναι σαν το ποδήλατο που του έφυγε η αλυσίδα... κάποιος πρέπει να λερώσει τα χέρια του για να την ξαναβάλει στην θέση της για να μη ποδηλατούμε στο αέρα...

Τόμπιας Λέφκοβιτς, Στρατηγικός αναλυτής της Citi.

Πράγματι το Αμερικανικό Πρόγραμμα Ανακούφισης Προβληματικών Ενεργητικών (Troubled Asset Relief Program –TARP), το βρετανικό Μπράουν και όσα άλλα παρεμφερή διαμορφώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ρευστότητας που δημιούργησε η χρηματοοικονομική κρίση από τις παρενέργειες της μη εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων, είναι οι αλυσίδες στους τροχούς των ποδηλάτων των αντίστοιχων οικονομιών για να μην γυρίζουν τα πετάλια των δραστηριοτήτων τους στον αέρα...

Εκείνο όμως που δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι η κρίση αυτή των στεγαστικών δανείων είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας πολυ μεγαλύτερης ακαταστασίας που δημιουργήθηκε λόγω της υπερανάπτυξης και μάλιστα των ΗΠΑ εις βάρος των Ευρωπαίων και ποιο πρόσφατα των Κινέζων.

Με δανεικά διατηρούσε την ευμάρειά της η συντριπτική πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού, δανεικά που πρέπει να επιστρέψει και το ερώτημα είναι που θα τα εύρει για να τα επιστρέψει.

Μα θα πείτε, αν δεν μπορούν να τα εύρουν οι Αμερικανοί πολίτες τι θα γίνει με μας τους Ευρωπαίους και ειδικότερα με μας τους Έλληνες...

Ως χώρα είναι γνωστό ότι έχουμε υπερδανειστεί όσο και οι υπερδανεισμένοι Αμερικανοί αλλά διαφέρουμε απο εκείνους στο οτι εμείς δεν ελέγχουμε το νόμισμά μας.

Οχι πως αυτό θα μας έσωνε, σώνει και καλά, αλλά θα μας επέτρεπε κάποια ευελιξία. Επιπλέον, όσο διαρκεί η πίστη στο δολάριο, οι Αμερικανοί δεν σταματούν να το φορτώνουν προς «πάσαν χρήσην και πάσαν μαλακίαν» διότι κάνει ακόμα καλό...

Εμείς όμως, στην Ελλαδίτσα μας, είμαστε υποχρεωμένοι «να υπακούομεν εις τας διαταγάς και εις τας συμφωνίας...» Οχι, μη με παρεξηγήσετε..., δεν επηρεάσθηκα απο κανένα πραξικοπηματικό ανακοινωθέν καμίας επταετίας αλλά απο μια αλήθεια που όμως θεωρώ πολυ ποιο σκληρή απο τις επιταγές των συνταγματαρχών...

Θέλαμε δε θέλαμε, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι αποφασίσαμε μία μέρα να φτιάξουμε ομάδα... να παύσουμε να είμαστε «του κλότσου και του μπάτσου» για τους Αμερικάνους... και επιτέλους την φτιάξαμε μόνο που οι κανόνες της δεν φτιάχτηκαν για μας τους Ελληναράδες αλλά για τον μέσο Ευρωπαίο, τον μέσο εργατικό Ευρωπαίο, τον μέσο συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο που έχει διαμορφώσει κανόνες στη ζωή του και δεν επαφίεται κάθε τόσο στο «ἑχει ο Θεός...»

Διότι, για να είμαι ειλικρινής, τελευταία και ειδικότερα μετά τις διαπιστώσεις του υπερελλείμματος σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας του Μάαστριχ, ο Θεός έπαυσε «να έχει» οτιδήποτε για την Ελλάδα και μας έβαλε στην λίστα των μη προσφιλών του δημιουργημάτων...

Όμως επειδή κατόπιν δεύτερης σκέψης μας λυπήθηκε, πάντα λυπάται για τις εκτροπές των δημιουργημάτων του ο Θεός, μας έδωσε μια ανάσα και αυτή ονομάστηκε «προγαμιαίο συμβόλαιο Κράτους και Τραπεζών», ή το δικό μας σχέδιο TARP ή Πόλσον ή Μπράουν ή όπως αλλιώς διευκολύνεστε να το πείτε.

Όλοι ανακουφιστήκαμε με την επιείκεια του δημιουργού μας διότι εμείς, οι πολύ κάτω του μέσου όρου Ευρωπαίοι, θα τα βρίσκαμε πραγματικά σκούρα... και ενώ είχαμε αρχίσει να χαμογελάμε με το Χρηματιστήριο μας να ρίχνει βολές κατ’ ευθείαν στον ουρανό, λες και είχαμε δεχθεί επίθεση απο κάποια ανεξήγητη δύναμη..., έσκασε η βόμβα !

Ναι βόμβα μεγατόνων ήταν και έσκασε τόσο αναπάντεχα όσο για τους περισσότερους η χρηματοοικονομική φούσκα που είχε προηγηθεί, διότι ποιος ανέμενε τέτοια επίδειξη αλαζονείας από τους τραπεζίτες μας...

Ναι καλά διαβάσατε, απο αλλού το περιμέναμε και απο αλλού μας ήλθε το κακό...

Μέχρι χθες οι τραπεζίτες μας έτρεχαν όπως - όπως να κουρνιάξουν στην ζεστή κρατική αγκαλιά και ο Υπουργός οικονομικών μας, αν δεν είχε δεχθεί την πρόνοια του Θεού που του επέτρεπε την υπερχρέωση χωρίς να παραβιαστεί το σύμφωνο σταθερότητας, θα είχε χάσει όλα του τα μαλλιά και ακόμα περισσότερα... στην προσπάθειά του να ζεστάνει τους νιόφερτους νεοσσούς.

Τώρα όμως αναρωτιέται αν αυτοί που τον έβλεπαν ως μητέρα δεν του ετοίμαζαν κάποιο κακόγουστο αστείο... διότι μόνο με αστείο μπορεί να παρομοιαστεί το αποτράβηγμα τους ενός τραπεζίτη μετά τον άλλο απο την κρατική αγκαλιά «δια λόγους υπερτέρας σκοπιμότητας» (διαβάζεται και «δια λόγους απολύτου ιδιοτέλειας») αφού οι κύριοι τραπεζίτες δεν θα τσέπωναν τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρω των ετησίων αποζημιώσεών τους ως αναγνώριση της επιτυχούς αφαίμαξης των οικονομιών των φτωχών δανειοληπτών...

Θα ακούσατε ασφαλώς οτι από μια μόνο Ελληνική Τράπεζα μοιράστηκαν ως επιστέγασμα των επιτυχιών των 8 ανώτατων στελεχών της, 20 εκατομμύρια ευρω... Ναι σε μια μόνο χρονιά και επιπλέον της μισθολογικής τους αποζημίωσης, «οι 8 κύριοι με τα γκρίζα» εισέπραξαν € 2.5 εκ έκαστος...

Και να πει κανείς οτι είναι συνήθης στις Ελληνικές τράπεζες η κατοχή κορυφαίων περγαμηνών στα χρηματοοικομικά, όπως συμβαίνει με τα στελέχη των ξένων τραπεζών, να παει στο καλό και αυτή η πρόκληση αλλά εδώ είναι γνωστό οτι οι κορυφαίες αυτές αναρριχήσεις γίνονται με κομματικά, συνδικαλιστικά και άλλα μη αξιοκρατικά κριτήρια...

Και δεν μας φτάνει αυτή η αναίδεια, δεν μας φτάνει το γεγονός ότι ξαφνικά ο ένας μετά τον άλλο οι τραπεζίτες μας δηλώνουν επάρκεια διαθεσίμων και επομένως ικανή ρευστότητα για να συνεχίσουν ακηδεμόνευτοι το έργο τους, επωμισθήκαμε και μια άβουλη κυβέρνηση που ενω βλέπει το θράσος των τραπεζιτών να γιγαντώνεται, παει γυρεύοντας να γελοιοποιηθεί από την απρόσμενη αλαζονεία τους, περιορίζοντας τις πρωτοβουλίες της στο άλλαγμα των αλυσίδων των ποδηλάτων τους, για να μη λερώσουν εκείνοι τα χέρια τους...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν και εκτός αρχικού σχεδιασμού, είναι πλέον αναγκαίο να προωθηθεί απο την κυβέρνηση μία εναλλακτική λύση που θα παρακάμψει χωρίς να αντιταχθεί στους ιδιώτες τραπεζίτες.

Θα απαιτηθεί η εν τάχει δημιουργία μιας νέας Τράπεζας Ανασυγκρότησης, στα πρότυπα της RFC του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απαλλαγμένης απο τις «ασθένειες» της ΕΤΒΑ, που θα φέρει με επάρκεια τον άρτο στα στόματα των πεινασμένων και την ρευστότητα στις στεγνές μετρητών παραγωγικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων, με κριτήρια που δεν θα εξαρτώνται απο την άποψη ή την επιθυμία του κάθε ιδιώτη τραπεζίτη και δη εκείνων που στερούνται της αναγκαίας τραπεζικής ευρυμάθειας ή χρηστότητας.