Η Κηφισιά θέλει το ΜΕΤΡΟ της...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 24η Ιουλίου 2009)

Για την ακρίβεια πολλά θέλει η Κηφισιά μας αλλά με τα πολλά δεν θα εστιάσουμε σε τίποτα ή θα φτιάξουμε έναν απο εκείνους τους καταλόγους που την ανάγνωσή του συνοδεύει μια ακαθόριστη τάση για χασμουρητό.

Η Κηφισιά θα μπορούσε να είναι οτι ακριβώς σχεδιάστηκε να είναι, ένα προάστιο για την ηρεμία και την ευχαρίστηση των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Εδώ περνούσαν τα καλοκαίρια τους οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες πριν γίνει της μόδας η μαζική έξοδος στις παραλίες για τα θαλασσινά μπάνια.

Οι πληθυσμιακοί συσχετισμοί όμως άλλαξαν μαζί με την ανάγκη που σχεδόν παρορμητικά οδηγεί, με κάθε ευκαιρία, σε έξοδο απο την πνιγηρή πλέον πρωτεύουσα.

Σε καμία περίπτωση επομένως δεν θα μπορούσε να παραμείνει η Κηφισιά οτι ήταν τον παλιό καιρό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έπρεπε να χάσει τον χαρακτήρα της.

Δυστυχώς, ο κίνδυνος που ελλοχεύει σε χώρες και λαούς με αδύναμη πολιτισμικά συνείδηση, προέρχεται απο κυβερνήσεις και διοικήσεις που αγωνιζόμενες να πείσουν για τους νεωτερισμούς τους ή να προσελκύσουν την ψήφο των λαϊκών μαζών, σχεδιάζουν και εισάγουν αλλαγές στα όρια ενός λαϊκόφρονα χωροτακτικού σχεδιασμού που καταλήγει στην υποβάθμιση χάριν της εξίσωσης αντι στην αναβάθμιση... Έτσι κάποτε κρίθηκε οτι η Κηφισιά ήταν ο καταλληλότερος τόπος για την κατασκευἠ φτηνιάρικων εργατικών πολυκατοικιών και άλλων για την μαζική στέγαση των εξ Αιγύπτου απελαθέντων συνελλήνων μας, αντι της υποδοχής τους σε σύγχρονα για την εποχή οικήματα κατασκευασμένα σε κατεδαφιστέες και παραπηγματικές εγκαταστάσεις του τότε κέντρου.

Αν προσθέσουμε σε αυτές τις λαϊκίζουσες ανατροπές και τους κατακλυσμούς απο τις δικτατορικές πολιτικές παρεκκλίσεις, διαπιστώνουμε οτι ο λαϊκισμός φέρνει την απόλυτη καταστροφή στα πλαίσια μιας επιβαλλόμενης οικιστικής ανάπτυξης χαμηλής αισθητικής όπως αυτής του πανταχόθεν μη ελεύθερου συστήματος δόμησης. Πρόκειται ασφαλώς περί αστεϊσμού διότι ούτε σε υπανάπτυκτες χώρες δεν δικαιολογείται η κατασκευή πολυώροφων κτισμάτων μονής φάτσας εν μέσω οικιών με κήπους...

Οι κατασκευαστές των χουντικών οικιστικών εκτρωμάτων έγιναν δυστυχώς η αφορμή της συνεχιζόμενης αισθητικής βεβήλωσης του προαστίου μας παρά τις όποιες εν τω μεταξύ βελτιώσεις στη χωροθέτηση και στους κανόνες δόμησης.

Πέρα απο την οικιστική μία ακόμα αιτία υποβάθμισης δημιουργήθηκε απο την μπουζουκοποίηση περιοχών όπως του Κεφαλαρίου, όπου ορισμένοι επιχειρηματίες επιμένουν να κερδοσκοπούν αχαλίνωτα εμπαίζοντας την λογική μας με τις ψευτοκαφετέριες που την ημέρα λειτουργούν οριακά στις διατάξεις του νόμου και τα βράδια μετατρέπονται σε θορυβώδεις τεκέδες της ποπ ποικιλίας.

Δεν προτείνω να γίνουμε πουριτανοί ούτε να ισχυριστούμε οτι η διασκέδαση είναι κακή επιλογή για τον εργαζόμενο νεο που ανανεώνει έτσι τις δυνάμεις του για την επόμενη μέρα. Όμως δεν μπορεί αυτο να γίνεται χάριν της επιχειρηματικής ασυδοσίας του όποιου σύγχρονου δράκουλα που υποκατέστησε στις διατροφικές του συνήθειες το αίμα με την ηρεμία και την γαλήνη των άλλων...

Η σημερινή Κηφισιά έχει επομένως ανάγκη απο βασικές αλλαγές που δεν έχουν γίνει κατανοητές ή αποδεκτές ακόμα και απο δημότες που ασχολούνται με τα κοινά.

Διαβάζουμε π.χ. οτι πριν απο 43 χρόνια η Κηφισιά προοριζόταν ως τόπος τουριστικού ενδιαφέροντος με πρόεδρο της επιτροπἠς για το εγχείρημα τον Άγγελο Γουλανδρή.

Στις τότε αγγελίες, μετά απο τα γνωστά ευχολόγια, αναφέρονται και μερικά τοπωνύμια ή περιοχές που θα αποτελούσαν τους πυρήνες των επενδυτικών προτάσεων ώστε το όραμα να γινόταν πραγματικότητα.

Ενα απο αυτά τα σημεία ήταν στην διασταύρωση της Λεβίδου με την Δηλιγιάννη.

Επρόκειτο για δημόσιο κτήμα και η πρόταση ήταν να διαμορφωθεί εκεί κέντρο νεότητας... Βέβαια σήμερα ούτε δημόσιο κτήμα υπάρχει ούτε δυστυχώς κέντρο νεότητας εκεί ή αλλού.

Το περιβόητο κτήμα ήταν κληροδότημα του Δήμου Κεφαλληνίας που με ταχυδακτυλουργικές διαδικασίες πωλήθηκε σε ιδιώτες και γέμισε με μεζονετίζουσες κατασκευές τριών ορόφων.

Τότε πρωτοαφέρθηκαν και οι λεωφορειακές συνδέσεις, όταν τα ΙΧ αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και τα λεωφορεία για τα μπάνια του λαού μας ξεπέταγαν απο το Κεφαλάρι στην λαϊκή πλαζ της Λούτσας σε 40 λεπτά, παρά την αρχαιότητα των κινητήρων τους

Συνετή η λογική των λεωφορειοσυνδέσεων τότε αλλά σήμερα φαντάζει έως και εξωπραγματική.

Τα λεωφορεία είναι ένα μέσο μεταφοράς υπό εγκατάλειψη με τον εκσυγχρονισμό τους να αντιστοιχεί στις πολυτελείς εκδόσεις (Special Editions) των μοντέλων αυτοκινήτων που διακόπτεται η παραγωγή τους. Καλό θα ήταν επομένως να μη σχεδιάζουμε την σημερινή συγκοινωνιακή μας υποδομή βάσει λεωφορειακών συνδέσεων εκτός απο ειδικές περιορισμένης έκτασης περιπτώσεις.

Σήμερα οι συγκοινωνίες είναι είτε υπέργειες είτε υπόγειες...

Το περιορισμένο έδαφος που μας απέμεινε στον αστικό ιστὀ το χρειαζόμαστε για να περπατάμε και να αναπνέουμε σε γαλήνη.

Και όμως, ενώ έχω συμμετάσχει σε συναντήσεις και διαβἀσει τα σχόλια άλλων επιτροπών και συλλόγων για το μέλλον της Κηφισιάς, εκείνο που παρατηρώ είναι συζητήσεις επι συζητήσεων για την παροχέτευση των όμβριων υδάτων και την διατήρηση μικρού σχετικά γενικού ενδιαφέροντος περιοχών ως δασικών εν μέσω άστεως!!!

Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα οτι τα έργα υποδομών όπως η ύδρευση και η αποχέτευση είναι ασήμαντα αλλά αυτά αποτελούν το είδος των έργων και των υποδομών που κάθε δημοτική αρχή τακτοποιεί στα πλαίσια του ετήσιου οικονομικού της προγραμματισμού.

Δεν είναι έργα πνοής ούτε προάγουν τον πολιτισμό παρότι η έλλειψή τους τον υποβαθμίζει.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έργα ρουτίνας που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι απο συλλόγους συνεργαζόμενους, ενοποιημένους ή διάσπαρτους ότι κάναν τάχα το καθήκον τους απο πλευράς επισημάνσεων του τι μέλει γενέσθαι στην μελλοντική ρυθμιστική και χωροτακτική προοπτική του προαστίου μας.

Ούτε μπορούν να ισχυριστούν οι επισημαίνοντες, ότι βάρεσαν στο ψητό την τρέχουσα δημοτική αρχή ως αντιπολιτευόμενες δυνάμεις και ο λαός θα τους το αναγνωρίσει...

Ερωτώ επομένως: Θα τους αναγνωρίσουμε ότι ἐκαναν το καθήκον τους προτείνοντας στην τρέχουσα δημότη αρχή να κάνει αυτά που έτσι και αλλιώς υλοποιεί με τους ετήσιους προϋπολογισμούς έργων;

Θα τους αναγνωρίσουμε και θα τους δώσουμε τα εύσημα για το οτι πρώτοι αυτοί επεσήμαναν ότι τα έργα αποχέτευσης είναι σε πολλά σημεία του προαστίου μας ανεπαρκή;

Ασφαλώς οχι διότι μια τέτοια σκέψη μας απομακρύνει απο τη δύναμη του ονείρου σε μελλοντικά σχέδια και υλοποιήσεις.

Φανταστείτε πως θα αισθανόταν κάποιος αν του λέγαμε οτι ονειρευτήκαμε μια Κηφισιά με καλό αποχετευτικό σύστημα! Πολυ φοβάμαι ότι εκτός απο το να μας κοιτάξει περίεργα θα μας ρωτούσε αν κοιμηθήκαμε καλά το προηγούμενο βράδυ ή αν είχαμε κάποια ενόχληση τελευταία που θα τύγχανε της συνδρομής ειδικού ψυχίατρου.

Σίγουρα δεν θα επιβράβευε το όνειρό μας στις αποχετευτικές διαδρομές.

Σε μικρότερη κλίμακα το ίδιο ισχύει και για τις λεωφορειακές συνδέσεις όπου γίνονται μεν γενικόλογες προτάσεις αλλά υπολείπονται σε σαφήνεια ακόμα και εκείνων που έγιναν πριν 43 χρόνια, όταν ο βραχνάς της μετακίνησης περιορίζονταν στο αν υπήρχε εναλλακτικό μέσο μεταφοράς των χαριτωμένων ιππἠλατων αμαξών.

Τότε, ποιό θα μπορούσε να είναι το όνειρο για την Κηφισιά μας;

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την σημερινή συνεισφορά μας στο όνειρο με τον ρεαλισμό του ΜΕΤΡΟ.

Κανείς μέχρι τώρα δεν το ανέφερε...

Η παντελής έλλειψη σχετικών προτάσεων δημιουργεί ερωτηματικά απο εκείνα που οι συνομωσιολόγοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με τους περιβόητους ψεκασμούς στον ουρανό, γνωστούς ως chemtrails... Λενε λοιπόν οι συνομωσιολόγοι οτι αυτοί οι ψεκασμοί γίνονται για να μας επηρεάσουν τη διάθεση ή ακόμα και την σκέψη... Λετε;

Δεν θα επιμείνω στη λογική των πιθανών επιρροών στην σκέψη μας μεσω των ψεκασμών αλλά ακόμα και αν ήταν έτσι τα πράγματα θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί το μείγμα εκείνων των ουσιών που θα απέτρεπε τον οιονδήποτε κάτοικο του προαστίου μας απο το να σκεφτεί το ΜΕΤΡΟ ως συγκοινωνιακή λύση... Σε τέτοιο είδος ομαδικής παράκρουσης οχι τα χημικά αλλά ούτε η φαντασία του Πορτογάλου Νομπελίστα συγγραφέα Σκαραμάγκο δεν κατάφερε να οδηγήσει τους ήρωες των αλληγορικών μυθιστορημάτων του.

Προσωπικά, ως εχθρός της συνομωσιολογίας, δεν θα αποδεχτώ τέτοιους νοητικούς δρασκελισμούς και τέτοια πετάγματα της φαντασίας για να δικαιολογήσω το λογικό κενό.

Αντίθετα, θα επικεντρωθώ στην ουσία της πρότασης που απαιτεί την διαμόρφωση ενός σκεπτικού υπόγειων συγκοινωνιακών υποδομών.

Ισως υποστηριχτεί οτι αυτή η ανάγκη θα καλυφτεί απο τον κακοδιαχειριζόμενο σήμερα αλλά βασικό στις μετακινήσεις πολλών συνδημοτών μας ΗΣΑΠ.

Είναι ακριβές οτι ο ΗΣΑΠ σχεδιάζεται να φτάσει μέχρι το κατάστημα της ΑΒ Βασιλόπουλος στην Εθνική οδό σε πρώτη φάση και σε δεύτερη μέχρι τον Άγιο Στέφανο.

Είναι επίσης γεγονός οτι ανακαινίζεται εδώ και μήνες η τροχιακή υποδομή του ΗΣΑΠ όπως και το οτι όλοι οι σταθμοί εκσυγχρονίστηκαν λειτουργικά και αισθητικά για να υποδεχτούν τους Ολυμπιακούς επισκέπτες του 2004.

Είναι όμως προφανές ότι και μετά τις αναβαθμίσεις της τροχιακής υποδομής του, ο ΗΣΑΠ δεν θα γίνει ποτέ ΜΕΤΡΟ.

Το γιατί η βασική λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα της Κηφισιάς είναι το ΜΕΤΡΟ όπως και το ποια θα μπορούσαν να είναι τα άλλα όνειρα ρυθμιστικών και χωροτακτικών σχεδίων και εφαρμογών θα τα αναλύσουμε σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας.