Παιδεία, περιβάλλον, κοινωνική μέριμνα

Κύριε διευθυντά,

Πιστεύω να συμφωνήσετε μαζί μου οτι το Βήμα Ιδεών είναι ένα ιδιαίτερο ηλεκτρονικό Forum που δημιουργήθηκε αργά, ξεκίνησε δειλά αλλά εξελίσσεται σε βασικό Forum προβληματισμού της Ελληνικής κοινωνίας.

Συμμετείχα απο την πρώτη στιγμή στον σχολιασμό των θεμάτων που αγκάλιασε αν και θεώρησα άστοχη την επιλογή της ευθανασίας ως θέματος υψηλής προτεραιότητας.

Ουδείς αμφισβητεί το ότι η ευθανασία απασχολεί άτομα και συνειδήσεις, ιδιαίτερα σήμερα που ο άνθρωπος παίρνει όλο και περισσότερο την ζωή στα χέρια του.

Ταυτόχρονα όμως η ανεξαρτησία παράγει άτομα με μια ανάγκη διαφορετικότητας που δεν στηρίζεται απαραίτητα στα πνευματικά και εργασιακά τους προσόντα...

Εάν αυτή η τάση ειδωθεί ως στοιχείο αποδεκτής και ελεγχόμενης αντικοινωνικότητας, με όλες τις ανοχές που αυτή η παραδοχή προσφέρει στα ιδιαίτερα αυτά άτομα, τότε η μετακύλιση ακόμα και στην αυτοχειρία γίνεται ολοένα και συχνότερη.

Η ευθανασία βέβαια καλύπτει και στιγμές ανθρώπινης τραγωδίας για τις οποίες μία ώριμη κοινωνία υποτίθεται ότι διαθέτει δυνατότητες αντιμετώπισης.

Εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε πρώτα θα πρέπει να διερευνήσουμε την επάρκεια των υπηρεσιών που διατίθενται και δευτερευόντως την ακαμψία ή την έλλειψη προσαρμογής του νομικού πλαισίου στην αντιμετώπιση των δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης του ατόμου.

Θα έλεγα δε να αφήσουμε εντελώς έξω απο μία γενική συζήτηση τις θέσεις και τις απόψεις της εκκλησίας διότι αυτή δεν διαμορφώνει θέσεις λογικής αλλα μεταφυσικής αλλοτρίωσης. Η πίστη δεν εξετάζεται ούτε συζητιέται.

Η συζήτηση περί ευθανασίας επομένως θα μπορούσε να ξεκινά ως θέμα κοινωνικής πρόνοιας, που θεωρώ σημαντικό όπως θα φανεί παρακάτω.

Γενικότερα, θα πρότεινα θεματολογία που αφορά το ζωτικό μας χώρο, την πόλη και το περιβάλλον που ζούμε διοτι μας αφορά όλους και θα μπορούσε να βαστήξει το Βήμα Ιδεών ολοζώντανο για πάρα πολλές εκδόσεις.

Οι αστικές συνθήκες ζωής και τα μοντέλα που έχουν επικρατήσει για την αστικοποίηση του πληθυσμού στην Ελλάδα, δημιουργούν αδιέξοδα για τις πόλεις ενω συνοδεύονται απο περίεργη βουβαμάρα απο την μεριά όσων φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη, των αρχιτεκτόνων και των πολιτικών μηχανικών

Είναι πλέον γνωστό ότι η Αθήνα βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο.

Το οτι δεν το συνειδητοποιούμε δείχνει το μέγεθος των ψευδαισθήσεων και της υποκρισίας μας υπό το κάλυμμα της φυγής των οικονομικά ισχυρότερων εκτός κέντρου.

Η αστικοποίηση όμως είναι όπως η αρρώστια που μεταδίδεται και εκτός αστικών κέντρων, δημιουργώντας πανομοιότυπες συνθήκες και συμπτώματα αν και αρχικά μικρότερης κλίμακας ή προβληματισμού.

Η επιδεικνυόμενη τελευταία περιβαλλοντική συνείδηση είναι κατά βάθος υποκριτική διότι κάτω απο την επιδεικνυόμενη ευαισθησία κρύβεται μία αδίστακτη σκληρότητα προς οτιδήποτε σχετίζεται με την μαζική κοινωνική προσφορά. Η κοινωνική προσφορά παραμένει έργο μικρών ομάδων, κατάσταση που δεν μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα στο περιβάλλον.

Η κατάντια του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ένας άλλος τομέας που θα σας βαστήξει ενεργούς για πολυ καιρό.

Η παιδεία στην Ελλάδα είναι αχαρακτήριστου πλέον επιπέδου και δεν σώνεται με τις παρεμβατικές προσπάθειες τις πολιτείας η τις ικανότητες ορισμένων έξοχων καθηγητών.

Το σύνολο της Ελληνικής νεολαίας σπουδάζει σε ακατάλληλα κτίρια... μια κατάσταση που ξεκινά απο την βασική εκπαίδευση, περνά και χειροτερεύει στην μέση και γίνεται κωμωδία στην ανώτερη και ανώτατη.

Τα παρεχόμενα μέσα είναι ανεπαρκή και οι τρόποι διδασκαλίας απηρχαιωμένοι.

Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κύκλοι της αριστεράς που ενδιαφέρονται ελάχιστα για την κατάσταση της παιδείας εφ’οσον ο έχων παιδεία δεν παρασύρεται εύκολα απο τις συνήθως άλογες και προπαγανδιστικές τους θέσεις.

Είναι κυρίως θέμα δομής βασισμένης σε στόχους.

Η παιδεία είναι μία μεγάλη παραγωγική μηχανή, παράγει και διαδίδει γνώση, αλλά διαμορφώνει και τον τρόπο που η γνώση αφενός μεταλαμπαδεύεται στα μυαλά των φοιτητών και αφετέρου χρησιμοποιείται για την κοινωνική πρόοδο.

Η κοινωνική όμως πρόοδος δεν είναι θέμα φιλοσοφίας αλλά ουσίας που εκφράζεται με την παραγωγική διαδικασία που θα πρέπει να είναι υπέρτερη των ανταγωνιστών ή τουλάχιστον ισότιμη.

Η Ελλάδα όμως, συνεχίζει να παράγει υποδεέστερη παιδεία μέσα σε ένα ακόμα υποδεέστερο εκπαιδευτικό σύστημα.

Προφανώς, ένα τρίτο θέμα ουσίας, όπως προανέφερα, είναι αυτό της κοινωνικής μέριμνας που περιλαμβάνει και το ασφαλιστικό ως υποσύνολό του.

Δεν έχει γίνει κατανοητό ούτε αφήνεται να γίνει, απο τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της αριστεράς, ότι η ρίζα του θέματος είναι καθαρά μηχανιστική.

Το τι πρέπει να γίνει είναι αποτέλεσμα υπολογιστικής επεξεργασίας λόγω της εξαιρετικής πολυπλοκότητας των παραμέτρων.

Απο την μία τοποθετούνται τα στοιχεία και καθορίζονται οι παράμετροι και απο την άλλη βγαίνουν τα αποτελέσματα. Οι απόψεις δεν χωρούν στην υπολογιστική διαδικασία.

Ο υπολογιστής δεν υπολογίζει βάσει απόψεων. Υπολογίζει όμως βάσει παραδοχών, των σεναρίων δηλαδή που εκφράζουν πολιτική βούληση και προϋποθέτουν αντίστοιχο σχεδιασμό.

Σε κάθε περίπτωση τα σενάρια δεν οδηγούν σε αποτελέσματα βάσει μαγικών μετουσιώσεων των στοιχείων και εάν προκύψει αναδιανομή του πλούτου αυτή θα είναι ανάλογη των παραμέτρων και της κοινωνικής ευαισθησίας που εκφράζουν οι πολιτικές των κομμάτων.

Όσο όμως και αν υπάρχει περιθώριο αναδιανεμητικής πολιτικής αυτό παραμένει ισχνό δεδομένου του τεράστιου προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού και της αφόρητης ελαφρότητας της τρέχουσας κοινωνίας να ενεργεί ως πραγματικός δράκουλας στις κοινωνίες που θα ακολουθήσουν.

Αν υποστηριχθεί η παραγωγικότητα ως λύση, αυτή θα έχει αναμφίβολα θετικά αποτελέσματα αλλά προϋποθέτει εντατικοποίηση που θα αντιστοιχεί σε εκείνες της Σουηδίας ή των ΗΠΑ.

Διαφορετικά, αν δε παρθούν σκληρά μέτρα, θα δούμε σε τριάντα χρόνια απο τώρα, τον μισό πληθυσμό της χώρας να ζητιανεύει στους δρόμους.

Θα καταλήξουμε εκεί διότι δεν έχουν γίνει αντιληπτές οι επιπτώσεις απο την μία πλευρά της φτήνιας των εργατικών χεριών της Κίνας και απο την άλλη η υστέρησή μας απο την παραγωγικότητα της Σουηδίας και των ΗΠΑ που για να καλυφθεί θέλει δουλειά πολύ και ριζική αλλαγή εργασιακής νοοτροπίας.

Το δίλημμα είναι σκληρό διότι χωρίς δραματική αύξηση της παραγωγικότητας οι στερήσεις που θα φέρει η άμεση αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα θα επαναληφθούν μετά απο 30 χρόνια οδηγώντας σε ένα ακόμα δυσμενέστερο σύστημα.

Αν μείνουμε με το όνειρο της αναδιανομής απο τους έχοντες στους μη έχοντες, θα μείνουμε με το όνειρο του πεινασμένου που καρβέλια ονειρεύεται και καρβέλια δεν βλέπει ενώ θα βάζουμε τα θεμέλια νέων κοινωνικών αναταράξεων με απρόσμενα δραματικές επιπτώσεις για τους μη έχοντες.

Κύριε διευθυντά, οι παραπάνω τρείς τομείς, η ζωή σε ένα αποσυντιθέμενο αστικό περιβάλλον, η παιδεία και η κοινωνική μέριμνα, αποτελούν τους κορυφαίους τομείς προβληματισμού εκτός των μεταφυσικών αναζητήσεων, για κάθε λαό και για κάθε άνθρωπο.


Με εκτίμηση


Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος