Πολιτισμικός στρουθοκαμηλισμός...

Ο κύριος Ρουσέας, με το γραφείο του στο υπό κατεδάφιση κτίριο 17 της Αρεοπαγίτου..., έχει κινήσει γη και ουρανό, μετά συναδελφικών επαίνων, υποστηρίζοντας την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του συγκεκριμένου κτιρίου.
Όμως ως αρχιτέκτων μου θυμίζει κάποιους συναδέλφους του, πριν μερικά χρόνια, που ωρύονταν κατά των διαθέσεων του κυρίου Βωβού, ότι θα τσιμεντοποιήσει τάχα το κτήμα Θών στους Αμπελοκήπους, ενω όπως αποκαλύφθηκε εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, τα άθλια παραπήγματα των οποίων φτιασιδώθηκαν γοργά, ώστε να παραμείνουν στον χώρο που προορίζονταν, όπως έλεγαν, για πάρκο πρασίνου...
Η εκεί επιδειχθείσα υποκρισία και ανακολουθία επαναλαμβάνεται με διαφορετικό σενάριο στην Αρεοπαγίτου.
Η τρέχουσα λογική του παραλόγου εστίασε στην σωτηρία των δυο πολυκατοικιών του 1930 που ξαφνικά έγιναν περιώνυμες, ιδιαίτερα η 17, χάριν στην ένταξή της στα μνημεία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς απο τον 19ο μέχρι τα τέλη του 20ου Αιώνα.
Οι αναφερόμενες πολυκατοικίες βέβαια ελάχιστα αφορούν την Ελληνική Αρχιτεκτονική Κληρονομιά με την Ελληνοπρέπειά τους να συμπυκνώνεται σε στοιχεία ενός εγκαταλελειμμένου μεσοπολεμικού κλασικισμού, επηρεασμένου απο πολυποίκιλα ευρωπαϊκά και άλλα ξένα στοιχεία.
Η σημερινή Αθήνα ελάχιστα έχει ανάγκη την αναμασημένη τροφή των γερμανών ή των γερμανομαθών Ελλήνων αρχιτεκτόνων, που στην εποχή τους, στερούμενοι άλλων προτύπων, μετρήθηκαν με τους αρχαίους και ήλθαν θλιβερά υποδεέστεροι ως αντιγραφείς.
Οταν δε το αναμάσημα συνοδεύεται απο έπαρση στηριγμένη σε κάποια αυθαίρετη κατηγοριοποίηση στα μνημεία της Ελληνικής Κληρονομιάς, τότε το «άλογο» θράσος αντικαθιστά την έλλογη σκέψη, τη βάση δηλαδή της γνώσης και της σοφίας.
Ο αναμασημένη τροφή των γερμανών αρχιτεκτόνων κάλυψε μία εποχή χωρίς λαμπρότητα που έγινε σημαντική χάριν στην παλιγγενεσία του ξεχασμένου Ελληνισμού. Ο ρόλος της υπήρξε σημαντικός αφού συνετέλεσε στην αναμόρφωση του Γραικού σε Έλληνα με ιστορική μνήμη και πολιτισμική τροφή αναγκαία για να αισθανθεί και πάλι Έλλην.
Έκτοτε, για λόγους που μόνο έντονη πολιτισμική καθυστέρηση υποδηλώνουν, οι Ελληνες αρχιτέκτονες πέρασαν ένα μεσαίωνα απραξίας παραδομένοι στην χυδαιότητα της φτηνής αντιπαροχής, κάτω απο ποικίλες και ανεδαφικές δικαιολογίες. Ο πολιτισμός πέρασε στην κουλτούρα της μπετονιέρας και του μικροεργολάβου χωρίς ντροπή για την αδυναμία του να διαβάζει σχέδια ξυλότυπων και να τα ακολουθεί.
Ο πολιτισμός του Πολιτικού Μηχανικού θριάμβεψε στον βαθμό που μπορούσε να αναπαραγάγει κακόγουστα αντίγραφα ξυλότυπων που κατέληγαν σε κατασκευές κατάλληλες περισσότερο για την στέγαση κατοικίδιων παρά ανθρώπων.
Η ντροπή δεν υπήρξε ποτέ στοιχείο αυτού του πολιτισμού που έκανε την Αθήνα την ποιο άχαρη πόλη της Ευρώπης.
Σήμερα, εντελώς ξαφνικά και με ελάχιστο έργο να υποστηρίζει το έκδηλο θράσος, οι απανταχού Ελληνες αρχιτέκτονες εμφανίζονται ως μαχητικοί υπερασπιστές του νεοκλασικισμού...
Μόνο που αυτή τη φορά εστίασαν σε λάθος αντικείμενο διότι το δημιούργημα της Αρεοπαγίτου 17 δεν είναι καθόλου Ελληνοκλασικό...
Χωρίς να αγνοείται η αξία του έργου στην άνυδρη αρχιτεκτονικά εποχή του, επισημαίνεται ο ψευδεπίγραφος κλασικισμός του, με τις παρείσακτες επιρροές, απόλυτα ξένες προς την διάφανη καθαρότητα των μνημείων του Βράχου της Ακρόπολης.
Ακόμα όμως και αν επρόκειτο για κορυφαίο δείγμα της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στη σχέση που επεδίωξαν οι αρχιτέκτονες του νέου μουσείου της Ακρόπολης με το έργο-εκφραστή του απόλυτου κάλλους, τον Παρθενώνα.
Επιπλέον, δεν έχει σημασία αν το 17 ή και το 19 κρύβουν μέρος ή καθόλου το υπέρλαμπρο μνημείο του πολιτισμού μας. Σημασία έχει οτι το προσβάλουν με τα αναιδή νώτα τους.
Στο παρελθόν, μία τέτοια προσβολή στα μνημεία ήταν αιτία ανείπωτης αναταραχής ακομα και πολέμου.
Σήμερα, λειτουργούμε πολιτισμένα, κυριαρχούμε στα ένστικτά μας, συζητούμε με ανοχή και υποτίθεται ότι αποφασίζουμε λογικά...
Εάν είναι πράγματι έτσι, τότε η ετυμηγορία μας θα αδικούσε και το πλέον έξοχο απο τα έργα του Τσίλλερ. Για τον κύριο Κουρεμένο δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος...
Εάν μάλιστα η ανάσυρση του ονόματος του ομολογουμένως διακεκριμένου Έλληνα αρχιτέκτονα είναι προσχηματική, όπως φαίνεται πιθανότερο, τότε οι σκιές της αμφιβολίας υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθούν σε στοιχεία αποκάλυψης για τους υποστηρικτές αυτής της πραγματικά αλλόκοτης θέσης που θέλει τα κτίρια να παραμένουν.