Γιατί θέλουν ισχυρό ευρώ οι Γερμανοί;

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την 19η Μαρτίου 2010)

Ασφαλώς κανείς δεν ξαφνιάζεται όταν ακούει ότι το Ευρώ είναι η μάσκα του παλιού καλού Γερμανικού Μάρκου.

Η Γερμανία θέλησε να υπάρξει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα για να δέσει στο αναπτυξιακό της άρμα τους γειτονικούς πελάτες. Έβλεπε από την δεκαετία του 90 ότι με ένα ενοποιητικό νόμισμα θα είχε πάντα το πάνω χέρι έναντι των ασθενέστερων οικονομικά μελών της ΕΕ διότι αυτοί θα αγόραζαν ότι εκείνη θα πωλούσε με σχετική ευκολία. Ο πρόεδρος των Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) Χανς Όλαφ Χένκελ, έλεγε από το 1999 ότι το ενιαίο νόμισμα θα είναι «πρωτίστως μια πολιτική προτεραιότητα και κατά δεύτερο λόγο μια οικονομική αναγκαιότητα»

Η θέρμη του Χένκελ ήταν τέτοια που επέμενε ότι ακόμα και το Βέλγιο που τότε είχε συσσωρευμένο δημόσιο χρέος 134% του ΑΕΠ, αντί του 60% που προέβλεπε η συνθήκη του Μάαστριχ, θα έπρεπε να είναι από τους νεοεισερχόμενους διότι το δημόσιο χρέος του δεν ήταν αποτέλεσμα πρόσφατης δημοσιονομικής πολιτικής αλλά κληρονομιάς του παρελθόντος.

Ο πρόεδρος του ΔΣ της MERCEDES – BENZ, Χέλμουτ Βέρνερ, θεωρούσε ότι τα πλεονεκτήματα για τη Γερμανική βιομηχανία από την εισαγωγή του νομίσματος θα ήταν περισσότερα από τα μειονεκτήματα... και δεν είχε άδικο.

Η ποιοτική Γερμανική βιομηχανία, αντιμέτωπη με μια ανελαστική αγορά ζήτησης, έμελλε να δείξει ακριβώς αυτό στα επόμενα χρόνια.

Επιπλέον, η πολιτική προτεραιότητα προδιαγραφόταν ιδιαίτερα ελκυστική διότι έτσι οι Γερμανοί Βιομήχανοι θα είχαν για μια αγορά από την οποία εξαρτάται το 60% του ¼ του Εθνικού τους προϊόντος, μια κοινά κατανοητή έκφραση τιμών, μεροκάματων, μισθών αλλά και φορολογικών δαπανών. Η Γερμανική κυβέρνηση θα δεχόταν τις πιέσεις των βιομηχάνων να προσαρμόσει χαμηλά τις φορολογικές της απαιτήσεις ενώ εκείνοι θα επέβαλαν μέτρα συγκράτησης των μισθολογικών απαιτήσεων των εργατών βάσει του ευρωπαϊκού δεδομένου.

Η Γερμανική βιομηχανία επομένως θα έχτιζε μέσω του Ευρώ ένα δίχτυ ασφαλείας που δεν μπορούσε στο παρελθόν να έχει με το ισχυρό Μάρκο που τραβούσε τους μισθούς στο εσωτερικό σε μη ανταγωνιστικά ύψη. Η σύγκριση με την φτωχότερη γειτονιά θα ήταν το μέσο επιβολής σε αυτοσυγκράτηση και επομένως του πλουτισμού των Γερμανών βαρώνων.

Μετά από μια περίπου δεκαετία οι απαισιόδοξοι σείουν τον κώδωνα του κινδύνου, επικεντρώνοντας την προσοχή όλων στην χειρότερη ύφεση από το 1945 στην οποία ισχυρίζονται ότι περιέπεσε και η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης.

Οι απολύσεις, λένε, είναι οι υψηλότερες των τελευταίων 12 ετών, 6.000 στον Οργανισμό Γερμανικών Σιδηροδρόμων, 4.000 στην εταιρεία μηχανών εκτύπωσης Χαϊδελβέργη, 5.000 στη Σέφερ, 4.000 στη Κβέλε, 2.000 στην Τίσεν Κρουπ...

Αντίστοιχα, οι άνεργοι, από 3.3 εκατομμύρια τον Δεκέμβρη του 2009 προβλέπεται να φτάσουν τα 4.1 εκατομμύρια το 2010.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Γερμανικό Ινστιτούτο για την οικονομία (DIW) προβλέπει ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική του ισχυρού Ευρώ θα φέρει 1 στους 7 πολίτες στα όρια της φτώχειας.

Τα χειρότερα φάνηκε ότι ήλθαν με την απρόσμενη βουτιά κατά 6.5% στις πωλήσεις τον Ιανουάριο, μετά από συνεχόμενη επί τετράμηνο αύξηση κατά 3.4% εν μέσω κρίσης !!!

Εκείνος που αντιστάθηκε στη λογική των καταστροφολόγων ήταν ο διοικητής της Bundesbank, Axel Weber που έδωσε την δική του ερμηνεία στην ύφεση που εμφανίστηκε στις αρχές του 2010 και ήταν ο βασιλιάς Χειμώνας με τις ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες.

Και πράγματι είχε δίκιο ή έτσι δείχνουν τα όσα ακολούθησαν.

Με στοιχεία Μαρτίου του 2010, οι Γερμανικές βιομηχανικές παραγγελίες αυξήθηκαν κατά 4.6% τον Ιανουάριο, όταν είχαμε σημαντική πτώση των πωλήσεων... Η αντίθεση εντυπωσιάζει αλλά εξηγείται θαυμάσια από ακριβώς την ίδια λογική που ενέπνευσε τους Γερμανούς Βιομηχάνους να θέλουν το Ευρώ για να έχουν ένα εργαλείο επιβολής στην ΕΕ.

Η Γερμανία εξάγει υψηλής ποιότητας βιομηχανικά αγαθά και αυτοκίνητα, στα οποία φαίνεται να κερδίζει στα σημεία το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα από την μέχρι πρότινος κραταιά Ιαπωνία, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες μαζικές ανακλήσεις για επισκευή από την εταιρεία γόητρο, την Toyota.

Τα αγαθά αυτά φαίνεται ότι έχουν ανελαστική ζήτηση σε αντιδιαστολή με τα μεσαίας κατηγορίας τις προοπτικές παραγωγής των οποίων καταστρέφει η μαζικότητα της Κίνας.

Με τις οικονομίες των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως του Νότου, να κλονίζονται από τα ελλείμματα, οι Γερμανοί βιομήχανοι βρήκαν για ακόμα μια φορά ένα μέτρο σύγκρισης για να συγκρατήσουν τις μισθολογικές απαιτήσεις του δικού τους εργατικού δυναμικού εκφοβίζοντας με μαζικές απολύσεις. Αφού φτωχαίνει η γειτονιά μας εμείς θα ζούμε σαν βασιλιάδες ρώτησαν με κάποια δόση υποκρισίας επιδεικνύοντας κοινωνική σκληρότητα που μόνο η συγκρισιμότητα επέτρεπε...

Επομένως, ενώ είδαμε τις πωλήσεις να πέφτουν στα τέλη του 2009 από το φόβο του τι μέλει γενέσθαι, η σιδηρά εμμονή της Μέρκελ να ακολουθήσει πολιτική σκληρού Ευρώ σε αντίθεση με την πολιτική των ΗΠΑ για το δολάριο, φάνηκε ότι αποδίδει καρπούς διότι οι παραγγελίες ήλθαν δυνατές προς έκπληξη όλων. Πως άλλωστε θα μπορούσε να χάσει η ευρωπαϊκή αλλά και η αμερικανική ελίτ τις χάρες των BMW και MERCEDES. Με τι θα τα αντικαθιστούσαν, μήπως με τα λιγοστά Lexus της κλονιζόμενης Toyota; Φαίνεται απίθανο.

Το ισχυρό Ευρώ λειτούργησε για μία ακόμα φορά υπέρ των Γερμανών βιομηχάνων διότι από τη μια κρατά ψηλά τα έσοδα από τις εξαγωγές και από την άλλη υπαγορεύει στον Γερμανό εργάτη να προσέχει για να έχει διότι στη γειτονιά γίνεται χαλασμός.

Να γιατί το Ευρώ ποτέ δεν πεθαίνει και πάλι για την δόξα του Ράιχ τραβά...