Η έξοδος από την κρίση...

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κηφισιά την 19η Μαρτίου 2010)

Στις μέρες μας οι ενδοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν... Άλλες με ειλικρίνεια και τεχνική κατάρτιση και άλλες με τόση υποκρισία και ελαφρότητα που αναλογίζεται κανείς τι πρέπει επί τέλους να συμβεί για να συνειδητοποιήσουν αυτοί οι άνθρωποι ότι είμαστε προ των πυλών του Αδου και μάλιστα χωρίς το κέρμα για να μας πετάξει ο Αχέροντας στην απέναντι όχθη...

Πάντα θεωρούσα αυτή την μεσαία κατάσταση της αναγκαστικής αναμονής, του ούτε μπρος ούτε πίσω, εξαιρετικά απεχθή. Δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση, η πυρακτωμένη φωτιά ή η συνέχεια τους άγχους της αναμονής;

Όμως υπάρχει μια ακόμα χειρότερη κατάσταση, αυτή που προκαλεί η ψευδαίσθηση της λύσης εκεί δα, πίσω από την πόρτα... και ότι αρκεί τάχα να σηκωθούν πολλοί από εμάς φωνάζοντας ότι την βλέπουν για να εμφανιστεί.

Τέτοιες συμπεριφορές όμως είναι αποτέλεσμα ομαδικής παράκρουσης διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι το επιθυμητό δεν θα έλθει αν αυτοί που το θέλουν αρκεστούν στις φωνές αντί να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να το αποκτήσουν.

Μερικοί τολμηρότεροι επιμένουν ότι η λύση θα έλθει με κάτι παραπάνω από τις φωνές. Λενε οι οπαδοί αυτής της ενεργότερης τακτικής: Θα μαζευτούμε όλοι σαν μια γροθιά και αν δεν μας δώσουν αυτό που δίκαια απαιτούμε τότε... τότε θα τους δείξουμε εμείς τι σημαίνει μαζικό κίνημα, τι σημαίνει φωνή λαού, τι σημαίνει λαοκρατία...

Θα τους πάρουμε φαλάγγι και θα επιβάλουμε εμείς με λαϊκές αποφάσεις τα δίκαια των πολλών και όχι των ολίγων, των ελίτ και των πλουτοκρατών που πανε να μας επιβάλλουν αυτοί... Όχι άλλα λαμόγια, όχι άλλοι κλέφτες του πλούτου του λαού...

Με άλλα λόγια οι τολμηρότεροι προτείνουν στάση ή και επανάσταση στις αρχές, στο πολίτευμα, στα όσα επιβάλουν οι νόμοι και το σύνταγμα της χώρας.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τις λέξεις, προτείνουν ανατροπή!!!

Όταν ήμουν μικρός δεν θα ντραπώ να αποκαλύψω ότι κάτι τέτοιες ιδέες μου άρεσαν και μου φούσκωναν τα μυαλά... Κάτι η εφηβεία, κάτι η δύναμη της νιότης με γέμιζαν με ενθουσιασμό σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν μου δώσουν αυτό που θεωρούσα ότι μου ανήκε, θα το επέβαλα με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βια...

Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε και ενώ οι περισσότεροι “επαναστάτες” της εποχής έγιναν ποιο ήπιοι και συντηρητικοί εγώ συνέχισα να οραματίζομαι και να αγανακτώ. Τότε που είναι το πρόβλημα; γιατί δεν ακολουθώ τους νεώτερους ανατροπείς της σημερινής κατάστασης; Θα αναρωτηθείτε.

Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα περιοριστώ σε έναν, στο ότι είδα με πολύ θλίψη τους επαναστάτες του δρόμου να συντρίβονται πάλι και πάλι, όχι από τις δυνάμεις της αντίδρασης άλλα από τον δικό τους κακό εαυτό.

Εκείνοι που κατά καιρούς ηγήθηκαν έγιναν οι συντηρητικότεροι των συντηρητικών διότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ επαναστάτες, δεν ήταν ποτέ εκσυγχρονιστές, προοδευτικοί ή καινοτόμοι. Ήταν απλά περαστικοί φασαριατζήδες...

Μπήκαν στις γραμμές του λαϊκού όχλου για να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους, για την πάρτι τους, όπως λέγεται, και μόλις το πέτυχαν ανακάλεσαν και άφησαν του άλλους να φάνε το ξύλο.

Πως λοιπόν να έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς που αντήλλαξαν την επαναστατικότητα τους για τον καλό του συνόλου με την καρέκλα που προσωπικά κατέλαβαν και ζεσταίνουν έκτοτε χωρίς ανάπαυλα;

Δυστυχώς, οι σημερινές μαζικοποιημένες αντιδράσεις δεν είναι παρά ακόμα μία επανάληψη αυτής της υποκριτικής και εαυτούλικης συμπεριφοράς.

Αν επιλέξουν να ενδοσκοπηθούν συνειδησιακά, θα αντιληφτούν ότι τα χρήματα που χάθηκαν δεν πήγαν μόνο στα λαμόγια ή στους πλουτοκράτες όπως επιμένουν να ισχυρίζονται και ότι ακόμα και αν μαζέψουμε όλα τα λαμόγια και τα γυρίσουμε ανάποδα για να αδειάσουν οι τσέπες τους μάλλον ψηλά θα πέσουν στο έδαφος...

Σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογήσουν αυτά τα ψηλά, τα 300 δισεκατομμύρια χρέος χάριν του οποίου βρισκόμαστε στην σημερινή κρίση.

Με τα 300 δις που δεν μας ανήκουν, αφού είναι δανεικά, δίναμε την εντύπωση ίσου προς ίσο στους λοιπούς Ευρωπαίους... Πολλοί δε από τους βορειοευρωπαίους μου έλεγαν εμφατικά κατά καιρούς: Mα εμείς, στη Δανία, δεν οδηγούμε πολυτελή αυτοκίνητα... Έχουμε βέβαια πολύ καθαρούς δρόμους, έχουμε υψηλότερη φορολογία, καλλίτερη παιδεία αλλά μάλλον φτηνά σπίτια και ακόμα ποιο φθηνά αυτοκίνητα. Θα δυσκολευτείς, συνέχιζαν, να βρεις τέτοια αναλογία πολυτελών αυτοκινήτων στους δρόμους μας και ας έχουμε διπλάσιο ελάχιστο μισθό από εσάς...

Βέβαια οι βόρειοι συνεταίροι στην κοινότητα που ανήκουμε, χωρίς να στερούνται ευφυίας δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πονηρά και ασφαλώς δεν κάθονται να αναλύσουν τι σημαίνει να δηλώνεται το ένα τρίτο της φορολογητέας ύλης ενώ τα άλλα δυο δεν τα ξέρει ούτε ο Θεός.

Και πως να συμβαίνει διαφορετικά όταν ακόμα και στις περιπτώσεις που τα μάθαιναν και οι άνθρωποι, κατόπιν εισαγγελικών παρεμβάσεων και ερευνών, όπως με κάποιους από τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ και στον ΟΣΕ, καμία απολύτως ενέργεια δεν ακολουθεί; Αυτοί μας έκλεβαν επίσημα και επί χρόνια, παρανομούσαν, βάζοντας το χέρι στον κρατικό κορβανά με στοιχεία και αποδείξεις αλλά κανείς δεν θεώρησε ότι αυτό λέγεται λαμογιά και τα λαμόγια οφείλουν να παραδώσουν τα κλοπιμαία...

Αφού ήταν έξυπνοι, μπράβο τους... σκέπτονται κάποιοι με τους υπόλοιπους είτε να υποβιβάζουν το γεγονός είτε να το αγνοούν επιδεικτικά.

Όμως, αυτοί, οι επίσημοι προνομιούχοι και πολλοί άλλοι, φόρεσαν τώρα την τραγιάσκα του επαναστάτη και ηγούνται στα ξεφωνητά ενάντια στα μέτρα που οι ίδιοι προκάλεσαν... Εξεγείρονται ενάντια στην αδικία των κυβερνητικών μέτρων που πάρθηκαν με πολύ πόνο διότι βρεθήκαμε σε αδιέξοδο... αφού θεωρούσαμε ότι το να κρυβόμαστε από τον Θεό ήταν ανθρώπινη επιταγή και από τους ανθρώπους ευφύϊμα με επιβράβευση.

Αν όμως το έλλειμμα δεν μετριαστεί και παραμείνει στα σημερινά ύψη, το μέγεθος του κόστους εξυπηρέτησής του με τα συν αυτώ θα μας εξαναγκάσει σε νέα μεγέθυνση του ελλείμματος και “ξανά μανά” σε ένα φαύλο κύκλο χρέους και ελλείμματος που ήδη μας έφερε να αγναντεύουμε τον Αχέροντα για να μας ξεπετάξει απέναντι ακόμα και χωρίς το νόμισμα στο χέρι...

Αν δεν γίνει κατανοητό ότι τα δανεικά μπορεί να έδωσαν σε όλους μας ένα ψευδεπίγραφο επίπεδο ζωής, αλλά τα δανεικά επιστρέφονται, τότε οι φωνές θα μείνουν φωνές και οι επιπτώσεις τους μόνο φαρυγγίτιδα θα προκαλέσουν.

Αν δεν αποδεχτούμε παράλληλα ότι εκεί καταλήξαμε λόγω μίας πλειοδοτικής λαϊκίστικης κουλτούρας που εξέθρεψε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα για να επιβιώνει, τότε ακόμα και η δική μας επίγνωση θα μείνει χωρίς όφελος.

Ακόμα όμως και αν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε την συνυπευθυνότητα όλων δεν θα έχουμε κάνει παρά ελάχιστα για την αντιμετώπιση της κρίσης που μας βρήκε.

Οι κρίσεις ως γνωστόν δεν αντιμετωπίζονται με αποδοχή του σφάλματος και δημοσιοποίησή του. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε κανενός είδους σωφρονιστήριο. Όλοι οι παραβατικοί θα απελευθερώνονταν από τις επιπτώσεις της παραβατικότητάς τους με κάποια δημόσια δήλωση μετανοίας.

Θα ήμασταν τότε μια ιδιόμορφη κοινωνία μέσα στο παγκοσμιοποιημένο στερέωμα αλλά ταυτόχρονα και μια πολύ φτωχή κοινωνία που θα διακινδύνευε την εξαφάνισή της.

Το ένστικτο της επιβίωσης και η αντίσταση σε κάθε κοινωνική εξαχρείωση δεν θα καλυφτούν μόνο με την αυτογνωσία των λαθών ούτε με την όποια επιβαλλόμενη ήδη τιμωρία που είναι ουσιαστικά η επιστροφή των κλοπιμαίων και των δανεικών.

Η αντίσταση στον κίνδυνο του υποβιβασμού μας σε κατώτερο γένος δεν θα γίνει ευτυχώς ούτε με τιμωρίες που δεν προσφέρουν προοπτικές ανάνηψης, ούτε με κοινωνικούς παραγκωνισμούς και απερίσκεπτη αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων χωρίς μια συνειδητά λιτότερη διαβίωσή μας.

Θα γίνει αντίθετα με το να συνενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να αντισταθούμε στην κακιά νοοτροπία μας.

Ω ναι! ο εχθρός μας δεν βρίσκεται έξω από τα σύνορα και ασφαλώς δεν είναι ούτε η συντηρητική Γερμανία με τα όποια οφέλη επιμένει να διατηρεί υπέρ των Ευρώ ούτε η κυρία Μέρκελ που ακολουθεί κατά γράμμα τις επιταγές των πλουσίων βιομηχάνων της Χώρας της.

Ο εχθρός είμαστε εμείς. Εμείς που θα χρειαστεί να αναπτύξουμε ένα πολύ ποιο παραγωγικό κράτος με μικρή αλλά αποτελεσματική διοίκηση και μια πολύ ποιο ισχυρή ιδιωτική παρουσία που θα υποκαθιστά τα υποκριτικά ξεφωνητά της αντίδρασης με προτάσεις και αναλήψεις ευθυνών για την υλοποίηση έργων που επί χρόνια καρκινοβατούσαν περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη των επιδοτήσεων.

Η προοπτική της μικρής μας χώρας στον αδυσώπητο διεθνή ανταγωνισμό που δεν θα προσαρμοστεί στα δικά μας μέτρα, όπως αφελώς επιμένουν αρκετοί, θα διαμορφωθεί από την ενίσχυση και την ανάδειξη των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων.

Η χώρα μας έχει μια εδαφική ιδιομορφία και αυτήν οφείλουμε να την αναδείξουμε και να την πουλήσουμε ακριβά. Δεν θα χαρακτηριστούμε υποτιμητικά γκαρσόνια αν το κάνουμε αυτό και εν πάση περιπτώσει ένας επαγγελματίας γκαρσόνι αξίζει πολλά περισσότερα από έναν ασυνείδητο δικηγόρο.

Η επικέντρωσή μας σε μια αναπτυξιακή τουριστική προοπτική δεν μας απομακρύνει από το να αναπτύξουμε τεχνολογική υπεροχή ξεκινώντας από ακριβώς αυτόν τον τομέα.

Το Ισραήλ ανέπτυξε παγκόσμια τεχνική υπεροχή στα συστήματα ασφαλείας, από τα οποία εξαρτάται η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, επειδή είδε το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στην ανάπτυξη της πολεμικής τεχνολογικής υπεροχής. Τα οπλικά συστήματα απαιτούν συστήματα ασφαλείας για να μην είναι ευάλωτα.

Η τουριστική βιομηχανία απαιτεί και αυτή συστήματα τεχνολογίας αιχμής για την εξυπηρέτηση εκείνων που θα διαβιούν στις χώρες που προσφέρουν γεωγραφικό και περιβαλλοντικό πλεονέκτημα όπως η Ελλάδα. Η τεχνολογία είτε έχει την μορφή ανεμογεννητριών και Φωτοβολταϊκών μονάδων είτε άλλων συστημάτων, στην υπηρεσία ενός πληθυσμού που θα απολαμβάνει τις χάρες του φυσικού περιβάλλοντος, πρέπει να είναι ο στόχος και όχι το πάρεργο αυτής της προσπάθειας.

Η συσπείρωση των παραγωγικών μυαλών γύρω από ευκαιρίες αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των υποδομών της χώρας, είτε πρόκειται για λιμάνια και δρόμους είτε για μέσα μεταφοράς, θα μπορούσε κάλλιστα να διαμορφώσει το δικό μας Ελντοράντο που όταν το “μυριστούν” οι Ευρωπαίοι εταίροι μας εδώ θα “σκάβουν” και εδώ θα “λούζονται” εξασφαλίζοντάς μας υψηλό επίπεδο διαβίωσης.