How The Spartan Jew Was Born?

Posted on December 27, 2008
By Abu al-Sous (Salah Mansour)*

Photograph: General view of al-Maliha (Jerusalem) taken soon after Nakba, and in the foreground Israeli Jews looting Palestinian properties.

While living my childhood in occupied Palestine, I witnessed unexplainable negative emotions (often in the forms hatred and anger) from Israelis, many of whom were young soldiers humiliating Palestinians daily whenever they can. I always knew there is more to it than just the normal hatred or anger between enemies. However, I could not understand what's the source of this abnormal hatred and anger? Frankly, I thought that we Palestinians should be angrier, not the Israelis, after all Israelis are the ones who dispossessed and thrown us out of our homeland; not the other way around. Years passed, I immigrated to the United States, and I was in touch with more Zionists (Jews and non-Jews alike). Overtime, I developed a theory for this unprecedented negative emotions, which I like to share with you in this small article.

Briefly, I believe the source of this negative emotions is deeply irrational, and its core is very emotional. The more I researched the Zionists movement (especially from its founders), the more I found that the vast majority of Jews (especially before WWII) were not Zionists and many thought it will be dangerous to Jews, which explains why over 99% of the emigrating European Jews preferred America over the "Jewish state" to be in British occupied Palestine! However, the Holocaust was a deeply traumatic experience which shocked the Western Jews who survived the genocide. As a result, the extreme and the fringe in Jewish politics became the mainstream, and the "Never Again" slogan was born. For the average Westerner, this slogan may not sound harsh; after all European Jews suffered European anti-Semitism for centuries. On the other hand, to us, the Palestinian people, this slogan implies "Never Again" regardless of the price; "Never Again" even if others become the victim, "Never Again" period.

This slogan carries behind it deep negative emotions, which is rarely analyzed or debated; it is a taboo to discuss. Many Western Jews felt betrayed by their respective nations who persecuted them for centuries, and many of these nations openly collaborated with Nazi Germany, who often handed their Jewish citizens to the SS. This was deeply a traumatic and a very humiliating experience not only to European Jews, but also to the European nations (no exception) who witnessed the genocide and at minimum turned their heads the other way. Those who survived the Holocaust found in the Zionist ideology their salvation. Zionism gave them the feeling of empowerment where Jews and Jews alone (no gentile or Goyim) must be the masters of their own future, and they promised themselves never to be the victim again. Consequently, I believe this is the moment when the Spartan Jew was born and the "Never Again" slogan became its moral facade.

When Israelis strikes at Palestinians; they are not only sending messages to Palestinians, they are not only retaliating against Palestinian violence, they're also sending messages to their deprived self-esteem (for lack of a better term) and to the rest of the world that the Jew will not be the victim again. From my experience, rarely you rationally can discuss the conflict with neither a Jew nor a Westerner without the memories of the Holocaust being so close behind; I always felt those memories even when not a word of the Holocaust was mentioned; simply it is there, simply it cannot be discussed. That is the primary reason why discussing this conflict with many Jews and Westerners is very frustrating; you want to discuss the real issues (dispossession, ethnic cleansing, & colonization), but you can't. Sadly, the emotional barriers are so great to overcome, especially when those emotional barriers cannot be discussed. Often in such discussions, the Palestinian is painted as the anti-Semitic, and Palestinian resistance to Israeli war crimes becomes "terrorism". Sometimes I wonder why the West is scared of confronting this emotional barrier? Could it because this barrier masks the way Westerners treated their Jewish citizens for centuries? Could it be that discussing this particular problem will open a Pandora's Box? I don't know if I am right or wrong, however, I am certain that this emotional barrier should be studied further; I believe this taboo contains few of the important keys that are essential to resolving this conflict.

This analysis explains why often many Israelis believe that: Arabs understand only the Language of Force; as if the Language of Force knows how to discriminate between an Arab and a non-Arab! This racist and derogatory slogan (often repeated openly by Israeli leaders) gives the Spartan Jew the moral green light to respond as he wishes to Palestinian violence, and as a result also he compensates for his deprived self-esteem. In that respect, the Spartan Jew sees no Palestinian resistance to Israeli war crimes, he sees only Palestinian "terrorism"!

Photograph: Newly arrived Bulgarian Jewish colonizers living the recently ethnically cleansed Palestinian village of al-Bassa (1950)

Some of you may say: Palestinians also carry negative emotions (hatred and anger as well), however, in my opinion the source of these emotions isn't the same; the source in the case of Palestinians is more rational than emotional. Palestinians have been dispossessed and ethnically cleansed of their homes, farms, and businesses so they make way for the persecuted European Jews, and now they see alien colonizers living in their looted homes, and tilting their fields which they've farmed for generations. From my experience, this is a deeply emotional and a very humiliating experience as well. It should be noted that Palestinians directly deal with this traumatic event by directly confronting their oppressor, and they clinch to whatever is unique in their national identity (i.e. art, food, literature, folklore, customs, dresses, history, ...etc.).

Sadly, it scares me to think that we Palestinians started to look also for the Spartan amongst us; I seriously hope not. The Spartan Jews is no example. In my humble opinion, every victims has the right to defend his family and home by all possible means; this is a God given right which I extend even to the Israelis who deprived us from our homeland. However, the victimhood gives no moral grounds to become a Spartan; gives no moral ground to dehumanize the other! Once you become a Spartan, you will always live by the sword, and sadly the sword becomes the preferred communication tool.

Finally, I wish to tell every Westerner and a Jew reading this article how this conflict has little to do with religious differences; this conflict would have been the same even if other Arabs dispossessed Palestinians. We Palestinians don't wish to become anybody's psychological experiment; we don't want to become a make me feel good pill, we don't wish to become anybody's punching bag. We Palestinians don't wish to become anybody's messiah, and definitely we don't wish to be crossed for somebody else's sins.

Sincerely, I wish Palestine was a commodity that can be bought and sold; I would have sold it. I could be one of the few Palestinians who actually empathizes with Jewish suffering, however, my homeland is so dear to give, no human can do that! For us Palestinians, Palestine is not only our homeland, Palestine is our identity; Palestine is the intoxication of our memories; Palestine is the Jewel of all Jewels. My homeland, Palestine, isn't for sale.

Our DATE is 60 years LATE, God willing sooner or later we shall return.

click here to find more how the indigenous population left their homes.

* Salah Mansour is the founder and editor of PalestineRemembered.com, the largest Palestinian online community.

Σύγχρονος ρατσισμός και αήθης προπαγάντα...

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι εξαιρετικά επίκαιρο λόγω των τραγικών γεγονότων στην λωρίδα της Γαζας και στάλθηκε στις εφημερίδες Βήμα, Καθημερινή, Real News, στον Ραδιοσταθμό ΣΚΑΙ καθώς και στο blog του Μιμη Ανδρουλάκη)

Αγαπητέ Μιμη,

Το κείμενο που ακολουθεί το εχω δημοσιοποιήσει και στο παρελθόν...

http://www.holocausttaskforce.org/teachers/educational_reports/country/greece.pdf

Αφορά την απάντηση του Ελληνικού Υπουργείου παιδείας στις άθλιες απαιτήσεις δήθεν για την διδασκαλία των Ελλήνων μαθητών στα της Εβραϊκής τραγωδίας (Holocaust) κατά τον ΒΠΠ.

Ποτέ μου δεν δικαιολόγησα μαζικές τραγωδίες έναντι ενός λαού ή ενός έθνους ιδιαίτερα όταν οι αιτίες είναι αποτέλεσμα ρατσισμού.

Ο ρατσισμός όμως δεν μπορεί να έχει ως αντίδοτο την προπαγάντα...

Δυστυχώς οι Εβραίοι σιωνιστές μας επέβαλαν, μέσω ερωτήσεων που έπρεπε να δώσει το Υπουργείο Παιδείας αντι να τις επιστρέψει ως προκλητική παρέμβαση στα του οίκου μας, την ταπείνωση των αναλυτικών απαντήσεων.

Ακόμα και αυτή την ταπείνωση θα μπορούσα να ξεχάσω αν δεν διάβαζα το ακόλουθο μήνυμα της Υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni, λόγω της αντίδρασης της παγκόσμιας κοινότητας στην τρέχουσα επιθετικότητα των σιωνιστών αποτέλεσμα της οποίας είναι το πρόσφατο λουτρό αίματος των παλαιστινίων της Γάζας...

Βρήκαν αυτά τα άθλια πλάσματα του Σιωνισμού, οι συνεχιστές του ποιο αποτρόπαιου ρατσισμού που γνωρίζει ο σημερινός κόσμος, τις ημέρες των εορτών της Χριστιανοσύνης για να φονεύσουν και να καταστρέψουν τους φτωχούς Παλαιστίνιους στην ίδια τους τη γη, τη γη που οι εβραίοι με ετσιθελισμό, ιστορικές παρερμηνείες και αφάνταστη προπαγάντα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους ανήκει... οτι ανέκαθεν τους ανήκε... και μάλιστα αποκλειστικά...

Ακόμα και αν μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη με τις καλλίτερες των προσθέσεων, πάλι θα καταλήξουμε οτι ούτε τότε, ούτε στην αρχαιότητα τους άνηκε αυτή η γή αλλά την κατέλαβαν με την ίδια πονηριά και αφάνταστη μοχθηρία που χρησιμοποιούν και σήμερα έναντι των γηγενών Παλαιστινίων...

Όμως το διάβασμα της εντολής της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni για το τι θα πρέπει να κάνουν οι υπηρεσίες του υπουργείου της για να πείσουν του λαούς της γής υπερ του «δικαίου» των εγκληματικών ενεργειών της χώρας της στην ζώνη της Γάζας, φανερώνει την αγωνία τους για το οτι ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον το παραμύθι που για πολλοστή φορά του σερβίρουν και είναι αυτό μια νίκη των αδυνάμων, διότι επιτέλους σε αυτόν τον πλανήτη, μέσα στην εγωκεντρική αδιαφορία που επέτεινε η οικονομική κρίση, υπάρχουν ακόμα σπίθες ελπίδας και ανθρωπισμού...

Ευελπιστώ οτι η προπαγάντα της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni θα πέσει στο κενό και ο κόσμος όλος θα απομονώσει και θα καταδικάσει τις εγκληματικές ενέργειες του Ισραήλ ενάντια σε έναν λαό που προσπαθεί μόνο να επιζήσει...

Ακολουθεί κείμενο στα αγγλικά αναφερόμενο στις προπαγανδιστικές ενέργειες της υπουργού εξωτερικών του Ισραήλ Tzipi Livni.

Israel to mount emergency international PR effort in wake of Gaza campaign

by Barak Ravid
Global Research, December 27, 2008

Foreign Minister Tzipi Livni on Saturday instructed the Foreign Ministry to take emergency measures to adapt Israel's international public relations to the ongoing escalation in the Gaza Strip.
Livni instructed senior ministry officials to open an aggressive and diplomatic international public relations campaign, in order to gain greater international support for Israel Defense Forces operations in the Gaza Strip.

Israel launched Saturday morning the start of a massive offensive against Qassam rocket and mortar fire on its southern communities, targeting dozens of buildings belonging to the ruling Hamas militant group. Advertisement

Palestinian medical sources said that at least 230 people had been killed in the strikes, which began at around 11:30 A.M.

Livni instructed ministry officials currently on vacation in Israel to return immediately to their posts abroad, and to immediately mount public relations campaigns in their station countries, focusing on local media and public officials.

In addition, Israeli officials stationed abroad have been put on high alert.

Livni will hold a series of talks with foreign officials in the coming days, in which she will attempt to explain the rationale for the expanded IDF operations in the Gaza Strip.

The Foreign Ministry is also looking to recruit speakers of foreign languages, in particular Arabic, Italian, Spanish, and German, in order to expand Israel's public relations campaign with the representatives of foreign media outlets currently in Israel.

An international media broadcast outlet will be opened in Sderot on Sunday, and the Foreign Ministry will organize a series of tours of Sderot and the Gaza envelope communities for foreign media and diplomatic figures.

Speaking in English at a press conference Saturday, Livni said Israel "expects the support and understanding of the international community, as it confronts terror, and advances the interest of all those who wish the forces of peace and co existence to determine the agenda of this region."

Παιδεία και απογαλακτισμός

(Το ακόλουθο πρόχειρο σημείωμα σε ορισμένες απο τις πλέον βασικές ασθένειες της παιδείας μας αναρτήθηκε στο Blog του Μίμη Ανδρουλάκη την 28 Δεκεμβρίου 2008)

Αγαπητέ Μίμη,

Τις θέσεις μου για τα εκπαιδευτικά τις διατυμπανίζω σε κάθε ευκαιρία..

Σε πολλά συμφωνούμε...

Όμως η λύση θα δοθεί απο την ευφυή αντιγραφή... ΝΑΙ ΤΗΝ ΕΥΦΥΉ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ... ενός συνδυασμένου συστήματος: Tου Αγγλοσαξονικού (Βρετανικού) με το Τσέχικο...

Tο Σουηδικό και το Φιλανδικό και τα λοιπά δεν μας κάνουν ούτε είναι σε καμία περίπτωση ανώτερα του αναφερόμενου συνδυασμού...

Το εξεταστικό σύστημα αναμφίβολα δεν μπορεί να καταργηθεί αλλά μπορεί να πάρει την μορφή της εκλογίκευσης της UCCA που ρυθμίζει τις εξετάσεις για την παροχή των GCE του βρετανικού συστήματος...

Με τα GCE (σε όποια ποιότητα βαθμών τα καταφέρνει) ο υποψήφιος, βγαίνει σε άγρα θέσεων σε Πανεπιστήμια... Συνήθως ο καλός δεν ψάχνει αλλά τον ψάχνουν...

Ενα άλλο κουσούρι του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αδυναμία να ξεκινάς απο όπου θέλεις και να καταλήγεις όπου θέλεις... (Internal Mobility)

Μαθαίνεις αρχικά υδραυλικός σε μια σχολή, δουλεύεις μερικά χρόνια και αν το λέει η καρδιά σου καταλήγεις καθηγητής Πανεπιστημίου «πηδώντας» απο σχολή σε σχολή και απο πτυχίο σε πτυχίο με κόπο αλλά και ανταμοιβή γιαυτόν τον κόπο...

Ενα τρίτο είναι η πρακτική εξάσκηση δηλαδή(apprenticeship) σε όλα τα επαγγέλματα...

Εκεί δεν νοείται τραπεζικός με απολυτήριο γυμνασίου σε διευθυντική θέση... εκτός και αν ακολούθησε την παραπάνω εξελικτική πορεία σπουδών και θέσεων...

Εδώ οι περισσότεροι διευθυντές καταστημάτων τραπεζών είναι απαράδεκτου επιπέδου κατάρτησης.

Για να γίνεις τραπεζικός στην Βρετανία θα πρέπει να περάσεις τις πολυ σοβαρές εξετάσεις που σου επιφυλάσσει το Τραπεζικό εξεταστικό σώμα για κάθε εξειδίκευση...

Αντίστοιχα για τους λογιστές που διαφορετικά δεν έχουν δικαίωμα υπογραφής και γίνονται λογιστικοί γραφιάδες... για όλη τους την ζωή... ΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ...

Ακόμα, αν δεν γίνει η εκπαίδευση πρακτική και σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες της χώρας δεν υπάρχει ελπίδα... Δεν νοείται να βγάζουμε μηχανικούς για να πουλάνε πίτσες ούτε γιατρούς για να βάζουν σε γύψο το υγιές πόδι του ασθενούς με κάταγμα... ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ...

Να σταματήσει επίσης η αθλιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, σε απόλυτη βέβαια αρμονία με τα κόμπλεξ της πουριτανικής μας ζωής..., να ανεβάζουμε όλες τις τεχνικές σχολές σε επίπεδο ανωτάτης εκπαίδευσης διοτι ήδη πνιγήκαμε στους ανώτατους πτυχιούχους χωρίς εκπαίδευση.

Να μην λησμονήσω ότι πρέπει να καταργηθεί και το πρωτοφανές σύστημα μη ελέγχου των απουσιών στις παραδόσεις των Ελληνικών Πανεπιστημίων καθώς και η υπερβολική μεταφορά μαθημάτων...

Και τα δυο συστήματα αποτελούν εισαγόμενη υποκουλτούρα Ιταλικών Πανεπιστημίων αλλά και του χειρότερου που έχει να επιδείξει η Γερμανική εκπαίδευση...

Ας αφήσουμε λοιπόν τους Ιταλούς Μαφιόζους στις θέσεις τους...

Άλλωστε έχουμε τόσα άλλα και καλά να αντιγράψουμε απο τους Ιταλούς...

Να μη παραλείψω και την ανεξαρτοποίηση των πανεπιστημίων απο το Υπουργείο Παιδείας...

Ο Πατερούλης Στάλιν απέθανε...

Τα δικτατορικά σύνδρομα του Ελληνικού υπουργείου παιδείας του παρελθόντος επίσης... και αν ξέμειναν ακόμα μερικοί δικτατορίσκοι στα υπουργεία, τότε να πεταχτούν έξω άνευ οίκτου...

Έξω αυτή η αθλιότητα...

Τα πανεπιστήμια πρέπει να διαφοροποιηθούν μόνα τους, να αναπνεύσουν μόνα τους, να «αλητέψουν» μόνα τους, να καταρρεύσουν μόνα τους χωρίς τα δεκανίκια των δικτατορίσκων στο Υπουργείο παιδείας με την «τήβεννο» των ανώτατων αλλά συχνά αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων... ΝΑΙ αγράμματων διοικητικών υπαλλήλων που θεώρησαν την διοίκηση των πανεπιστημίων σαν ένα σύνηθες αντικείμενο δουλειάς ενω οι ίδιοι δεν κάνουν ούτε για καφέδες...

Αλλά ας καταλάβουν και τα πανεπιστήμια ότι η ελευθερία θέλει δουλειά πολύ... και ο απογαλακτισμός θα κοστίσει...

Παιδεία και υποκουλτούρα...

(Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε στον διευθυντή του Ραδιοσταθμού ΣΚΑΙ την 26η Δεκεμβρίου του 2008)

Κύριε Πορτοσάλτε,

την όαση των δικών σας ραδιοφωνικών εκπομπών στον ΣΚΑΙ, τις μέρες αυτές, που κρατούν ψηλά τον πήχη του ανταγωνισμού, χαλά ανεπανόρθωτα η χυδαιότητα εκπομπών τύπου Ελληνοφρένειας... που δεν είναι όπως νομίζεται σάτιρα του πολιτικού μας κατεστημένου... ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... παρά μία χαμηλής ποιότητας και σιχαμερής έμπνευσης προσπάθεια που σας γελοιοποιεί... ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΕΙ ΑΔΙΚΩΣ εσας και τον σταθμὄ σας...

Όμως εδώ θα ασχοληθώ με την δική σας αξιοπρόσεκτη και ασυνήθιστα ποιοτική προσπάθεια να ισορροπήσετε το αίσθημα του γελοίου που αφήνει η αναφερθείσα και άλλες λιγότερο προκλητικές εκπομπές, αν οχι στο σύνολό τους τουλάχιστον σε στιγμιαίες και ατυχείς εμπνεύσεις των παρουσιαστών τους όπως π.χ του «Πιτσιρίκου» που είναι μεν εξαιρετικός στα μουσικά αλλά απολύτως ανόητος σε οτιδήποτε άλλο και ιδιαίτερα στις κοινωνικές προεκτάσεις των λεγομένων του...

Χτες, ανήμερα των Χριστουγέννων καλοπροαίρετα επιλέξατε δύο εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας ένας εκ των οποίων, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, τυγχάνει συγγραφέας του «Χρονικού του Δαρείου», μιας πολιτικής παρωδίας με απραγματοποίητα όνειρα και ματαιωμένα σχέδια, θεσμικά και προσωπικά, της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Περίμενα να ακούσω δημιουργικές σκέψεις και προτάσεις... αφού οι καλεσμένοι σας έδειξαν οτι αναγνωρίζουν την αθλιότητα του σημερινού εκπαιδευτικού μας συστήματος...

Έμεινα έκπληκτος απο τις συνεχείς επαναλήψεις εκφράσεων κλισέ όπως το «για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους...» που όμως δεν λέχθηκαν... Κανένα πράγμα δεν λέχθηκε με το όνομά του, δυστυχώς...

Αντίθετα άκουσα εξωφρενικές προτάσεις όπως οτι κάποια μέρα θα πρέπει να καταργηθούν οι εξετάσεις για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ είναι γνωστό οτι σήμερα η είσοδος σε αυτά κινδυνεύει απο εισερχόμενους που δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν φοιτητές αλλά πιόνια απαράδεκτων πολιτικών οργάνων που τους περιμένουν με θράσος απο την πρώτη μέρα εγγραφής τους στην είσοδο της σχολής που εισήχθησαν...

Με την πρώτη μέρα τα παιδιά της Ελλάδος παίρνουν την χυδαιότερη εικόνα που θα μπορούσε να τους επιφυλάξει η ανώτατη εκπαίδευση οχι μόνο απο τους ακαλλιέργητους και ημιμαθείς οσφυοκάμπτες της πολιτικής αλλά και απο μια κοινωνία που τους προετοιμάζει ανενδοίαστα για την ανεργία...

Απο την πρώτη μέρα τα παιδιά μας αναγκάζονται να μπουν στο κλίμα της σιχαμερότητας που η κοινωνία μας φροντίζει να κρύβει κάτω απο το χαλί μιας επιτευδευμένης ευπρέπειας διότι οι έχοντες και οι αλλοτριωμένοι συνοδοιπόροι τους αδιαφορούν για το Ελληνικό σύστημα αφού ποτέ τα παιδιά τους δεν πρόκειται να το γνωρίσουν...

Απο την πρώτη μέρα οι οσφυοκάμπτες του πολιτικού παραγοντισμού, με θέσεις ευθύνης και εντός των Πανεπιστημιακών μας σχολών, τυφλωμένοι απο την σκοπιμότητα και την συνήθεια, υποδέχονται τους νέους μας παραβλέποντας την σιχαμερότητα του περιβάλλοντος υποδοχής των περισσότερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (υπάρχουν και εξαιρέσεις) σαν να είναι οτι ποιο φυσιολογικό και αναμενόμενο...

Κύριε Πορτοσάλτε, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα σύστημα που εκφράζει την πολιτισμική υποκουλτούρα του λαού μας.

Έχουμε ξεπέσει και η παιδεία, ως καθρέπτης αυτού του ξεπεσμού μας, εμφανίζει σε πρώτο πλάνο τα απόνερα αυτής της άθλιας και μη δημιουργικής πορείας...

Μας δείχνει ξετσίπωτα το σιχαμερό εσωτερικό της και καγχάζει κάθε φορά που ορισμένοι εκπαιδευτικοί με περγαμηνές φροντίζουν να μας ενημερώσουν για τα κακώς κείμενα της παιδείας μας...

Είναι θλιβερό να είσαι νέος στην σημερινή Ελλάδα και να πρωτοπερνάς τις πύλες της σχολής σου, για την οποία έκανες τόσα όνειρα, εν μέσω σιχαμερών συνθημάτων, ελεεινού γκράφιτι και στην κυριολεξία τραγελαφικών προσπαθειών απο εκπροσώπους «προοδευτικών» κομμάτων που έχουν το θράσος να ομιλούν για τα στραβά της σημερινής εξουσίας ή του δικομματισμού ή της όποιας πρόχειρης θέσης τους ενω ευρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία των κομματικών τους παρατάξεων...

Είναι θλιβερό οι αγράμματοι οσφυοκάμπτες της κομματικής σκοπιμότητας να χαλιναγωγούν έτσι, προκλητικά και εμετικά, το άνθος της Ελληνικής κοινωνίας...

Είναι δείγμα πραγματικής κατάντιας και της πολιτισμικής κατάπτωσης ενός λαού, όπως ο Ελληνικός, να υποκύπτει στα νόθα κελεύσματα ενός κομματικού υπόνομου με την είσοδό του στον κόσμο της γνώσης...

«...Γίνε δικός μας φίλε, προκαλούν οι σειρήνες της πολιτικής υποκουλτούρας, και θα σου εξασφαλίσουμε τα θέματα για τις εξετάσεις, θα σου βρούμε επαφές να πάρεις χρήματα απο κοινοτικά κονδύλια..., θα σε εξασφαλίσουμε με δικούς καθηγητές...»

Και όμως όλα αυτά προσποιείται ότι δεν τα γνωρίζει ο κύριος Παπανδρέου, δεν τα γνωρίζει ο κύριος Αλαβάνος, ούτε η κυρία Παπαρήγα, ούτε ο κύριος Καρατζαφέρης, ούτε προφανώς ο κύριος Καραμανλής...

Τους πιστεύετε άραγε όλους αυτούς όταν βλέπετε ότι αυτά που ετοιμάζουν απο αγανάκτηση πολλοί απο τους νέους μας, γινόμενοι άβουλα υποχείρια σκοτεινών εκφραστών του εκάστοτε παρακράτους, έτοιμοι στην παραμικρή προτροπή ή ευκαιρία να κάψουν και να καταστρέψουν οτιδήποτε γύρω τους, είναι ο μόνος τρόπος αντίδρασης που γνώρισαν απο την πρώτη μέρα εισόδου τους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας;

Τους πιστεύεται άραγε τους πολιτικούς μας όταν δεν ζητούν συγνώμη, αυτοί πρώτοι, για την καταστροφή που υπέστησαν χιλιάδες βιοπαλαιστές απο εκείνους που ενδεδυμένοι με πανάκριβα και μοδάτα ρούχα καταστρέφουν τους χώρους εργασίας των πτωχών βιοπαλαιστών...

Κύριε Πορτοσάλτε, το θέμα της παιδείας είναι τεράστιο και έχει πολλές πτυχές...

Στη χώρα μας η παιδεία πάσχει απο το επίπεδο του δημοτικού, μιας και μέσα στις εκτρωματικές πόλεις που φτιάξαμε, τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τρόμο ακόμα και για τα έντομα που αντικρίζουν ενω είναι απροστάτευτα και ανοιχτά στις βουλές των σιχαμερών εμπόρων ουσιών που παραμονεύουν για το καλωσόρισμα στο κόσμο της αυταπάτης και της ευδαιμονίας έναντι των οποίων κανένα αντίδοτο δεν διαθέτει η δική μας εγωπαθής κοινωνία...

Το ότι μέχρι σήμερα στη χώρα μας δεν έχουν εισαχθεί τα πολυδιαφημισμένα διαδικτυακά σημειωματάρια (netbooks) χαμηλού κόστους δεν απασχολεί κανένα ληθαργικό μυαλό και δεν κάνει κανέναν επίσημο εκφραστή της παιδείας μας να αγωνιά...

Το οτι όπου και αν πατε και όπου και αν σταθείτε θα ακούσετε από άτομα της ηλικίας μου (57 ετών) να ομιλούν με μίσος και απέχθεια για τους υπολογιστές και την νέα τεχνολογία, την οποία όμως αυτοί δεν γνωρίζουν απο πρώτο χέρι..., μιας και το ξεπερασμένο πλέον μυαλό τους ασκήθηκε σε λιγοστές λέξεις και έννοιες όπως η κακώς εννοούμενη αστική ανάπτυξη με την μέθοδο της ανευφυούς αντιπαροχής, η λογική της υπερεκμετάλλευσης της γής, του μεταπρατισμού και του ευνοιοκρατισμού με ταυτόχρονη και προκλητική αδιαφορία για κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει ποιο παραγωγική μια κοινωνία 1.000.000 κρατικοδίαιτων κηφήνων ενώ δεν χρειαζόμαστε ούτε τους μισούς...

Αν και δεν μπορώ να ασχοληθώ εδώ με το τεράστιο θέμα της παιδείας, που όμως με απασχολεί τόσο ώστε να το μελετώ και να γράφω για αυτό συστηματικά, θα σας παρακαλέσω να το δείτε σταδιακά...

Η παιδεία είναι ένα σύστημα που το κάθε μέρος του είναι και ανεξάρτητο και συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα και μόνο όταν η διασυνδεσιμότητα αυτή λειτουργεί εν αρμονία έχουμε παιδεία διαφορετικά, έχουμε έναν καρκινοπαθή που ορισμένα κύτταρα του σωματός του πολλαπλασιαζόμενα αναρχικά καταπνίγοντας και ακυρώνοντας την δομημένη λειτουργία των υπολοίπων...

Στην σημερινή Ελληνική παιδεία έχουμε δυστυχώς πολλούς καρκίνους που την καταστρέφουν...

Αν όμως μιμηθούμε την ιατρική επιστήμη και τεχνολογία και ασχοληθούμε με το να κτυπήσουμε τον κάθε καρκίνο ξεχωριστά, δεν νομίζετε οτι θα έχουμε αποτέλεσμα;

Εγώ δεν το πιστεύω απλά αλλά είμαι βέβαιος για την επιτυχία μιας τέτοιας στρατηγικής...

Ευελπιστώ οτι σε αυτές τις επιμέρους μάχες οι συνομιλητές σας, στις εκπομπές του ΣΚΑΙ, θα είναι στο μέλλον ποιο συγκροτημένοι, ρεαλιστές και ειλικρινείς απο τους καλεσμένους σας την ημέρα των Χριστουγέννων και κυρίως θα έχουν ουσιαστική εμπειρία και απο αλλα εκπαιδευτικά συστήματα που μπορούμε στην κυριολεξία να αντιγράψουμε με την μέγιστη αποτελεσματικότητα και βελτιώνοντάς τα...

Δεν θα ανακαλύψουμε τώρα τον τροχό όταν υπάρχουν τόσα και πολυ καλύτερα συστήματα με εμπειρία αιώνων κατασταλαγμένη σε αυτά στην δυτική, όπως συνηθίσαμε να λέμε, Ευρώπη...

Νάστε καλά και να μας δίνετε πάντα το χρυσάφι της δικής σας δουλειάς αφήνοντας την κοπριά εκπομπών τύπου «Ελληνοφρένειας» σε άλλους ποταπούς την έμπνευση συνεργάτες σας που σκέφτηκαν οτι έπρεπε να τις παρουσιάζουν...

Το Χρέος της μετά παρρησίας αλήθειας*.

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 19η Δεκεμβρίου 2008)


Ο Γάλλος φιλόσοφος ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΟ, λίγο πριν τον θάνατο του το 1984, αφιέρωσε έξη διαλέξεις στην Ελληνική «παρρησία», στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ που αργότερα εκδόθηκαν στο «Discorso e verita nela Grecia antica» (Donzelli 1996)

Στο όνομα της Ελληνικής αρετής «παρρησία», που χάθηκε στον κόσμο που διαδέχτηκε τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, συνοψίζεται η ανάγκη του να λέμε την αλήθεια. Δεν αρκεί να γνωρίζουμε την αλήθεια και να κατέχουμε τις γνώσεις ή τις τεχνικές για να την ανακαλύπτουμε. Χρειάζεται επιπλέον να διαθέτουμε τη δυνατότητα αλλά και το θάρρος να την λεμε, να λέμε μετά παρρησίας την αλήθεια.

Η «αλήθεια» παραμένει θεμελιώδης έννοια της φιλοσοφίας διότι αναδύει δύο βασικούς προβληματισμούς:

Ο πρώτος αφορά τον προσδιορισμό των κριτηρίων τα οποία μας επιτρέπουν να διακρίνουμε αν μια πρόταση είναι αληθής ή όχι.

Ο δεύτερος αφορά τη δυνατότητα να λέμε την αλήθεια ως δικαίωμα και υποχρέωση και αναλύεται απο τον Φουκό με μία σειρά απο ερωτήματα όπως:

· Πoιός είναι σε θέση να λέει την αλήθεια; Ποιά είναι τα ηθικά και τα πνευματικά εφόδια που καθιστούν κάποιον ικανό να παρουσιάζεται και να θεωρείται ως ένας που λέει την αλήθεια;
· Για ποιά θέματα είναι σημαντικό να λέμε την αλήθεια; Για τον κόσμο; τη φύση; την πόλη; τα ήθη ή τον Άνθρωπο;
· Ποιές είναι οι συνέπειες του λέγειν την αλήθεια; Ποια είναι τα θετικά αποτελέσματα για την πόλη, για τους κυβερνώντες και τα άτομα, και τέλος
· Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην δραστηριότητα του λέγειν την αλήθεια και στην άσκηση της εξουσίας; Πρόκειται για ανεξάρτητες δραστηριότητες και εἀν ναι πως θα διαχωριστούν εάν η μία προϋποθέτει την άλλη;

Τα τέσσερα αυτά ερωτήματα εμφανίσθηκαν αρχικά τον 5ο αιώνα π.Χ., ως φιλοσοφικός προβληματισμός, στους διαλόγους του Σωκράτη με τους σοφιστές, για την πολιτική, την ρητορική και την ηθική.

Ο Φουκό, αναδεικνύοντάς τα, αποφεύγει το τεχνικό μέρος του πως είμαστε σίγουροι για την αλήθεια (την αναλυτική της αλήθειας», αντικείμενο κυρίως της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, και συντάσσεται με την αρχαιοελληνική θεώρηση στο:

· Ποιός είναι ικανός να λέει την αλήθεια
· Ποια είναι η σημασία για την κοινωνία η ύπαρξη ατόμων ικανών να λενε την αλήθεια και
· Πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτά τα άτομα;

Η ικανότητα αλλά και η υποχρέωση (παρρησία) του να λεει κάποιος την αλήθεια, αντιμετωπίζεται απο τον Φουκό ως ένας απο τους ακρογωνιαίους λίθους της Αθηναϊκής δημοκρατίας που συμπληρώνεται απο το δικαίωμα του λόγου (ισηγορία) και το δικαίωμα της συμμετοχής άσκησης της εξουσίας (ισονομία).

Η λέξη παρρησία πρωτοεμφανίζεται στον Ευριπίδη και αργότερα στον Πλάτωνα, στον Διογένη, στον Επίκουρο και τους Στωικούς και φθάνει στα κείμενα της πατερικής θεολογίας του 5ου αιώνα και ιδιαίτερα στους λόγους του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στην εποχή του οποίου χάνεται τελειωτικά το θάρρος του λέγειν την αλήθεια.

Στο θάρρος ο Φουκό τοποθετεί μεγάλη έμφαση, θεωρώντας οτι για να πει κάποιος την αλήθεια πρέπει να μιλήσει ανοιχτά για όσα έχει στο μυαλό του χωρίς να διαφοροποιεί μεταξύ σκέψης και λεγομένων.

Είναι όμως κατανοητό οτι το να λέει κάποιος όλα όσα σκέφτεται και θεωρεί αληθινά εγκυμονεί κινδύνους.

Εἀν διαθέτει παρρησία έχει το θάρρος να διατρέξει κάποιο κίνδυνο για αυτά που λέει. Ο πολιτικός που λέει ανοιχτά αυτό που έχει στο νου του, κινδυνεύει να χάσει την δημοτικότητά του και τη συναίνεση στην πολιτική του.

Η παρρησία διακρίνει εκείνον που λαμβάνει ακέραιη την ευθύνη της αλήθειας... προσδιορίζει την αυθεντικότητα των λεγομένων του και προσφέρει παράδειγμα ζωής στο κοινωνικό σύνολο. Ο Σωκράτης έγινε σύμβολο διότι επέμεινε να διατηρήσει την ευθύνη των λεγομένων του επιλέγοντας τον θάνατο.

Στη σημερινή κοινωνία η λέξη και τα νοήματα της παρρησίας ξεχάστηκαν.

Το χρέος των πολιτών αλλά και των κυβερνώντων για την αλήθεια αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση του αρχαιοελληνικού μας ιδεώδους.

Η πολιτική σκοπιμότητα οδηγεί πλέον στον έντεχνο λόγο, στο πως δηλαδή θα δείχνουμε σίγουροι και θα πείθουμε οτι λέμε την αλήθεια, αντί στην ειλικρινή υποχρέωσή μας για αυτήν.

Έτσι διαμορφώσαμε επιπόλαια ένα νεο εχθρό, την συνομωσιοφοβία και επαναφέραμε την τεχνική (αναλυτική μέθοδο) ως μέσο απόδειξης των φερομένων που διαφορετικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαδόσεις πρόκλησης και ανησυχίας της κοινής γνώμης.
Ταυτόχρονα, αψηφώντας την παγίδα, υιοθετήσαμε ή θεσπίσαμε στο όνομα της διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων, αυστηρότατες απαγορεύσεις και κυρώσεις για εκείνους που θα έκαναν το «λάθος» να διασταυρὠσουν με μη αποδεκτά πλην αδιαμφισβήτητα στοιχεία, την σκέψη με την πραγματικότητα.

Η διαδικασία ανεύρεσης της αλήθειας κατήντησε πλέον αποκλειστικό αλλά όχι αναγκαία επιθυμητό αντικείμενο των δικαστηρίων με τους δικαστές, εφ’όσον περιορίζονται σε τεχνικές διερεύνησης της αλήθειας υπό το άγχος της ταχύτητας λήψης των αποφάσεων, να εγείρουν το αίσθημα της αμφιβολίας.

Διαμορφώσαμε έτσι ένα αδιέξοδο που ούτε στους κυβερνώντες αλλα ούτε και στον απλό πολίτη επιτρέπει να αισθάνεται οτι πληρούται το χρέος της πολιτείας στην μετά παρρησίαν διεκδικούμενη αλήθεια.

Οι κυβερνώντες για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας και επιβίωσης δεν το τολμούν πλέον ενώ ο θαρραλέος πολίτης δέχεται την ειρωνεία ή και την χλεύη των συμπολιτών του για την αφέλειά του να είναι ειλικρινής.

Και όμως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έδειξαν οτι η μετα παρρησίας αλήθεια θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυλώνα για μια δικαιότερη και ειλικρινέστερη κοινωνία, μία κοινωνία που θα χαρακτήριζε ο πολιτισμός.

Ας είναι αυτή η ευχή μας για το νέο έτος και στους τοπικούς μας άρχοντες.

Πιστεύω ότι εκεί, στην μετα παρρησίας αλήθεια, θα εύρουν την χαμένη αξιοπιστία τους...

*Σημείωση:
Το αρθρογράφος οφείλει πολλά στον Θ. Γιαλκέτση που είχε αναφερθεί στο ίδιο θέμα τον Αύγουστο του 1996

Οι δημοκρατίες δεν δολοφονούν τους πολίτες τους για να τους συνετίσουν.

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 12η Δεκεμβρίου 2008)

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται από την συνεχιζόμενη κατάχρηση του δικαιώματος της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν:

α. Την αυθάδεια ως δικαίωμα

β. Την παρανομία ως ελευθερία

γ. Την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και

δ. Την αναρχία ως ευδαιμονία ...»

Ισοκράτης (διεκτραγωδών την αποσύνθεση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας)

Τα λόγια αυτά φαίνονται πολύ επίκαιρα σήμερα, μετά τα γεγονότα που συγκλόνισαν τη χώρα μας, θυμίζοντας οτι τα δικαιώματα των πολιτών που προσφέρει η Δημοκρατία είναι υπέρτερα αγαθά εφ΄οσον δεν γίνεται ανεξέλεγκτη χρήση τους.

Αναμφίβολα, το έναυσμα για την καταστροφή που αντιμετωπίσαμε σε όλη τη χώρα ήταν η αδικαιολόγητη χρήση βίας που οδήγησε στον θάνατο ένα νεαρό συμπολίτη μας, ανεξάρτητα απο το τι έπραξε αυτός ο νεαρός και πως συμπεριφέρθηκε...

Οι δημοκρατίες όμως δεν δολοφονούν τους πολίτες τους για να τους συνετίσουν.

Μετά θάνατον κανένας συνετισμός δεν έχει αξία... Ισως αυτός να είναι ο λόγος που επικρίνεται τόσο σκληρά η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις για τα απαξιωτικά στην ανθρώπινη προσωπικότητα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας. Φαίνεται ότι δεν έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει συνετισμός και τι σωφρονισμός... Τα έχουμε, το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία, όλα μπερδεμένα σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που φροντίζουμε να βάζουμε παράμερα και μόνο σε στιγμές κρίσης ξαναθυμόμαστε οτι πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του.

Στην πατρίδα μας δεν διαθέτουμε σωφρονιστικό σύστημα αλλά σύστημα τιμωρό που εκφράζει την απανθρωπιά εκείνων που επιλέξαμε να υπερασπιστούν το δικαίωμα των συνανθρώπων μας, ακόμα και όταν σφάλουν, να έχουν την δυνατότητα επανένταξης ως χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Δυστυχώς, η απανθρωπιά του σωφρονιστικού μας συστήματος αφορά και εμάς, όλους όσους δεν είμαστε πίσω απο τα τείχη για να γευόμαστε ανυπεράσπιστοι την μακαβέλια περί σωφρονισμού αντίληψη αλλά έξω απο αυτά, όπου γευόμαστε την ίδια αντιμετώπιση από ένστολους με διαφορετικά διακριτικά...

Η απανθρωπιά είναι ίδια και στις δυο περιπτώσεις μόνο που δεν ξεκινά απο τους ένστολους εκτελεστές εντολών αλλά τους καθοδηγητές τους, το ίδιο το σύστημα, τον εκάστοτε ιθύνοντα νου που με ελαφρότητα παίρνει την ευθύνη για τα στραβά που συμβαίνουν αλλά κάνει ελάχιστα για να μη ξανασυμβούν.

Εν μέσω τραγικών συνθηκών, με την πρωτεύουσα της χώρας μας να έχει παραδοθεί στις φλόγες, οι ιθύνοντες νόες της κυβέρνησής μας επέλεξαν να είναι απόντες, επέλεξαν να κοιμηθούν μακαρίως το βράδυ της 8ης 12, 2008 ώστε να συσκεφθούν ξεκούραστα για την κατάσταση την επομένη...

Και ενώ όλο αυτό το διάστηκα της μακαριότητας, οι δυνάμεις καταστολής με τρόπο που απεδείχθη περίτρανα ανεπιτυχής και αναποτελεσματικός, έπαιζαν την γάτα με το ποντική με τις ορδές των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, η κυβέρνηση συνέχισε να απουσιάζει διότι ήθελε να διατηρήσει χαμηλό προφίλ, να μην αγριέψει λέει τα αισθήματα των ανομούντων, να μην προκαλέσει την περαιτέρω μήνη τους, που εκδήλωναν με το να σπάνε, να καίνε και να ληστεύουν για να ξεχάσουν την δικαιολογημένη πίκρα τους για τον αδικοχαμένο Αλέξανδρο.

Δυστυχώς, αυτή η ανείπωτη αντίφαση, έκανε ακόμα δραματικότερο το έλλειμμα επίγνωσης της τραγικότητας των στιγμών.

Η ηγεσία αυτής της χώρας, μετά από σωρεία λανθασμένων πρωτοβουλιών, απέδειξε ότι στερείται επάρκειας στο να συνεχίζει να μας κυβερνά... Ο Θουκυδίδης (Ιστορίαι, Β’ 65) αναφέρει ότι ο Περικλής υπήρξε άριστος κυβερνήτης επειδή «κρατούσε τον λαό με τρόπο ελεύθερο και δεν παρασυρόταν από αυτόν» Σε μια ώριμη δημοκρατία επομένως ο λαός είναι ελεύθερος να απορρίπτει τους κυβερνήτες του αλλά ο καλός κυβερνήτης ξέρει να «κρατά» τον λαό. Η δημοκρατία μεγαλουργεί όταν η ελευθερία συνυφαίνεται με την πειθώ της ηγετικής εξουσίας.

Αυτή η πειθώ λείπει απο την σημερινή ηγεσία της χώρας και δυστυχώς είναι πλέον αδύνατον να επαναποκτηθεί...

Το κακό είναι οτι και η αντιπολίτευση δημαγωγεί παρασυρόμενη απο λαϊκισμούς, αντί να συνεισφέρει, υπό τις τρέχουσες τραγικές συνθήκες, σε ένα πρόγραμμα συνεργασίας για την έξοδο απο την κρίση... Η ηγεσία της, μη αντιλαμβανόμενη την σοβαρότητα των περιστάσεων, θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία να επανακτήσει μέσα στην αναμπουμπούλα την εξουσία...

Οταν όμως οι ηγέτες περιορίζονται στο να αναπαράγουν δημαγωγικά την λαϊκή αντίληψη για τα γεγονότα ή να τα εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις για ίδιο όφελος, δεν είναι ηγέτες διότι άγονται και φέρονται από επιθυμίες συχνότατα αντιφατικές όπως αποδείχθηκε στις συγκρούσεις που κατέστρεψαν εκτός απο τις πόλεις μας και τον ιστό της δημοκρατίας μας που είναι η πίστη στην ελευθερία των πολιτών και στο δικαίωμά τους να απολαμβάνουν και να διαχειρίζονται με ασφάλεια την περιουσία τους.

Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο απο το οποίο πρέπει να διαφύγουμε όσο είναι καιρός και όσο το έγκλημα απέναντι σε ένα πολίτη μας δεν θα γίνει και έγκλημα κατά του πολιτεύματος και των συνταγματικών μας δικαιωμάτων.

Και όμως, αρκετοί συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα κακοφορμισμένα μοντέλα του παρελθόντος, εφαρμόζοντας ιδέες και τακτικές που θεωρούν ακόμα και το έγκλημα ως έκφραση πολιτικής...

Πρόκειται για τραγική παρεξήγηση απο εκείνους που ακόμα και σήμερα ελάχιστα αντιλαμβάνονται ή σέβονται τις αξίες της δημοκρατίας...

Δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας οτι ηγέτες που δεν τιμήθηκαν για την αγάπη τους προς τις λαϊκές τάξεις ή τις δημοκρατικές αρχές, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, τόνισαν οτι «το έγκλημα δεν είναι πολιτική, το έγκλημα είναι έγκλημα»

Βέβαια η Μεγάλη Βρετανία ζούσε τον τρόμο απο τις βόμβες και τις στυγερές δολοφονίες του ΙΡΑ, που ισχυριζόταν οτι μάχεται για το δικαίωμα της ελευθερίας που ίδιος αφαιρούσε.

Αυτή η αντίφαση χαρακτηρίζει και την σημερινή συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής στην χώρα μας διότι δεν μπορούν να εφαρμόζουν ταχτικές που προϋποθέτουν εμπέδωση και διατήρηση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων όταν τα αφαιρούν στην προσπάθεια τους να τα προστατεύσουν.

Πρόκειται είτε για έλλειμμα ικανότητας που καταλήγει σε λανθασμένες πράξεις είτε για απλές προβοκάτσιες που οδηγούν ένα μέρος της κοινωνίας ενἀντια σε ένα άλλο, μετατρέποντας σε φάρσα κάθε έκφραση των δημοκρατικών μας ελευθεριών.

Όμως κανένας λαός δεν μπορεί να ανεχθεί ηγέτες που αντι να κρατούν τον λαό ελεύθερο παρασύρονται άθελα ή και δολίως από αυτόν.

Συλλήψεις και υποκριτικός συναισθηματισμός.

(Η ακόλουθη επιστολή εστάλη στον δημοσιογράφο του Συγκροτήματος Ενημέρωσης ΣΚΑΙ, Άρη Πορτοσάλτε, στον αρχισυντάκτη της Καθημερινής Κώστα Καρκαγιάννη και στον αρχισυντάκτη του Βήματος Αντώνη Καρακούση, την 12η Δεκεμβρίου 2008)


Κύριε Πορτοσάλτε,

σέβομαι τις θέσεις πολλών έγκριτων δημοσιογράφων αλλά αντιπαθώ τον λαϊκισμό... Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε... Οταν συλλαμβάνεται ένας μικρούλης όπως έγινε στον Πειραιά ή ανήλικοι 13 και 14 ετών όπως έγινε μόλις σἠμερα το μεσημέρι στην οδό Κοραή αναμένεται ότι θα οδηγηθούμε στους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι οι γονείς τους και η ρίζα του κακού... Αναμφίβολα, δεν θα έπρεπε να βάζουν χειροπέδες στα μικρά τους χεράκια... Πρόκειται για κατάντια, βλακεία και μιζέρια απο την πλευρά των αστυνομικών... Πρόκειται για κατάντια του όποιου εναπομείναντος πολιτισμού μας.

Όμως όσον αφορά τις συλλήψεις γενικότερα είμαι σαφώς υπερ των συλλήψεων... Οι υστερικές εκδηλώσεις μερικών γονέων, αυτών ακριβώς που εξέθρεψαν τα παιδιά του πολιτισμικού κανιβαλισμού της εποχής μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν αυτές τις συλλήψεις και θα έλεγα οτι σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να συλλαμβάνονται και οι γονείς αυτών των παιδιών, οχι βέβαια για να τιμωρηθούν σώνει και καλά (εκτός αν τα δικαστήρια επιβεβαιώσουν πραγματικές καταστροφές) αλλά για να βρεθούν και εκείνοι σε στιγμές περισυλλογής ως προς το που έφταιξαν και έφτιαξαν παιδιά κανιβάλους...

Δεν είναι δυνατόν ο κάθε αλητήριος με την ταμπέλα τάχα του αναρχικού, του αντιεξουσιαστή, του όποιου αντιδραστικού αλλά και του παρακρατικού με την μαϊμού ταυτότητα, να καιει και να σπάζει...

Είναι δε ιδιαίτερα προκλητικό να φωνάζουν και να καταστρέφουν τα παιδιά των εχόντων και κατεχόντων ενώ εκείνα των φτωχών και εργατικών οικογενειών, ενω δουλεύουν σκληρά για να επιβιώσουν, να βλέπουν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν ακριβώς απο τις πράξεις των ψευδεπίγραφων ιδεαλιστών των τάχατες φροντιστών και θεματοφυλάκων του κοινωνικού συνόλου...

Τα παιδιά των αστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών δεν είναι ασφαλώς όλα κακοαναθρεμμένα, ούτε όλα αλήτες, ούτε όλα κοκαϊνομανείς... Μεταξύ τους όμως βρίσκεται όλη η σαπίλα της Ελληνικής μεγαλοαστικής κοινωνίας διότι αυτά τα μηνύματα πήραν απο τους γονείς τους...

Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι ποιο σοβαρό απο την αφάνταστη ελαφρότητα με την οποία η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αλλα και των δημοσιογράφων, εμφορούμενη συχνά απο υποκριτικό συναισθηματισμό, αντιμετωπίζει την τρέχουσα κοινωνική αντίδραση.

Αλλα θα ερωτήσω:

Πότε στην Ελλάδα κάθε υπόθεση δεν αντιμετωπιζόταν με ψευδεπίγραφες ετικέτες και πονηρά ή ακόμα χειρότερο σκοτεινά κίνητρα...;

Αντιδικίες και μικροεπαναστάσεις...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 5η Δεκεμβρίου 2008)

«Τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν την τοπική αυτοδιοίκηση στην Αττική είναι η διοικητική μεταρρύθμιση, η οικονομική κατάσταση των δήμων και η διαχείριση των απορριμμάτων...»

Νίκος Χιωτάκης – Δήμαρχος Κηφισιάς

Έτσι συνόψισε ο κύριος Χιωτάκης, τα οσα θεωρεί οτι απασχολούν τους δήμους της Αττικής, και έθεσε υπ’οψιν των συνέδρων της ΚΕΔΚΕ, στις 26 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη.

Αναμφίβολα πρόκειται για σημαντικά θέματα αλλά τα υπόλοιπα; Είδατε κάποια αναφορά ειδικά για το πράσινο ή την συνεχιζόμενη πολεοδομική αναρχία που επιδεινώνει την ποιότητα ζωής σε όλους τους δήμους και ιδιαίτερα σε εκείνους, όπως η Κηφισιά, που διαθέτουν ακόμα ελεύθερους χώρους, άρα κίνητρα κακώς εννοούμενης εκμετάλλευσης;

Με άλλα λόγια, θέματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν αντικείμενα ρουτίνας, όπως η αποκομιδή και η εναπόθεση των απορριμμάτων ή τα οικονομικά ενός δήμου, γίνονται τα κυρίαρχα θέματα στην ατζέντα ενός συνεδρίου και αφαιρούν τη δυνατότητα να συζητηθούν δράσεις και ενέργειες για τη νέα Πόλη, την Πόλη που θα αντιμετωπίσει τους κατοίκους της ως υπάρξεις με ανάγκες εκτός των τοίχων των διαμερισμάτων τους, ως υπάρξεις που θέλουν να χαίρονται την ζωή σε χώρους που απολαμβάνουν.

Θα έλεγα οτι αυτή η αντιμετώπιση είναι πλέον συνήθης από όλους τους δήμους και η αστικοποιημένη κουλτούρα πολλών απο εμάς σε συνδυασμό με μια σχεδόν απροκάλυπτα ασύδοτη τάση για εκμετάλλευση του κάθε τετραγωνικού μέτρου γης, έχει γίνει κανόνας. Δεν επικρίνω επομένως τον κύριο Χιωτάκη εάν έτσι έθεσε τις προτεραιότητές μας. Άλλωστε ως δήμαρχος και ως πολιτικός γνωρίζει τι να προτείνει και τι να αποφασίζει ώστε να παραμένει δήμαρχος για να ασκεί πολιτική.

Αναρωτιέμαι όμως, μαζί με τους αναγνώστες αυτής της στήλης, σε τι θα ωφεληθεί ο δήμος Κηφισιάς αν ενοποιηθεί με τον δήμο της Νέας Ερυθραίας πριν διαμορφώσει τις βασικές γραμμές και τους κανόνες προστασίας της ποιότητας ζωής των κατοίκων των δύο περιοχών που είναι και το πραγματικό ζητούμενο.

Εν τούτοις, στις όποιες προσθήκες ή αναθεωρήσεις του πολεοδομικού συζητιούνται στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, γίνεται μια μάλλον επιφανειακή αντιμετώπιση αυτής της ανάγκης.

Οχι πως δεν θα έπρεπε να γίνονται οι συζητήσεις αυτές για την τρέχουσα και κάθε αναθεώρηση, ακόμα και σε ετήσια βάση, εφ’οσον η διαμόρφωση της τωρινής Κηφισιάς πολύ απέχει απο τις επιταγές ενός ολοκληρωμένου και λειτουργικού πολεοδομικού προγραμματισμού, επιβάλλοντας αναπόφευκτα συνεχείς ανατροπές ή παρεμβάσεις αλλά και αλλαγές που φέρνει ο γενικότερος αστικός σχεδιασμός του ΥΠΕΧΩΔΕ.

Η όποια αναθεώρηση όμως θα έπρεπε να έχει και την γενική αποδοχή του πληθυσμού της πόλης μας διότι πρόκειται για το ουσιαστικότερο θέμα του τόπου, ισως δε το μόνο που δικαιολογεί την ύπαρξη των εκλεγμένων δημοτικών μας αρχόντων...

Αν επομένως υπήρχε απο τον δήμο ή απο την πολιτεία βαθύτερη κατανόηση της σπουδαιότητας των συγκεκριμένων αποφάσεων, θα διαμορφωνόταν ένα σύντομο φυλλάδιο με παραστατικούς χάρτες ανα περιοχή και τους γενικούς στόχους του ισχύοντος πολεοδομικού σχεδίου, επεξηγώντας επιγραμματικά τις νέες παρεμβάσεις / τροποποιήσεις.

Το απλοποιημένο αυτό σχέδιο θα μοιραζόταν σε όσους εκ των κατοίκων ή εκπροσώπων συλλόγων ήθελαν να διατυπώσουν και την δική τους άποψη ενώ με το να ενσκήψει η δημοτική αρχή σε αυτές τις προτάσεις θα διαμόρφωνε μια άλλη ποιότητα άσκησης της αυτοδιοικητικής εξουσίας.

Δεν εννοώ οτι σήμερα οι δημοτική αρχή αρνείται να ενημερώσει τον οιονδήποτε απλό δημότη όπως δεν το αρνήθηκε σε μένα και ευχαριστώ γιαυτό την αντιδήμαρχο κυρία Κοσμά... Όμως εκείνο που παρέχεται σήμερα δεν είναι φτιαγμένο και κατανοητό στον αμύητο δημότη...

Αναμφίβολα οι προτάσεις που θα διαμόρφωναν τα τοπικά συμβούλια και οι σύλλογοι όπως π.χ. ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Αλωνίων, δεν θα κάλυπταν τις απαιτήσεις υποβολής ενός πολεοδομικού διαγωνισμού του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ αλλά θα συγκέντρωναν την σοφία των κατοίκων που ζουν και αναπνέουν στην συγκεκριμένη περιοχή.

Έτσι το κάθε συμβούλιο ή σύλλογος αλλά και ο κάθε απλός δημότης θα προσέθεταν στο puzzle της προοπτικής της πόλης μας διότι την προοπτική εκφράζει ένα πολεοδομικό σχέδιο, το πως δηλαδή αύριο θα αναπτύσσονται οι δρόμοι, τα κτίρια, η αγορά και οι λοιποί επαγγελματικοί χώροι ώστε να εξυπηρετούνται οι αυξανόμενες ανάγκες των κατοίκων χωρίς η εμπορευματοποίηση να καταντήσει βραχνάς στις συνθήκες διαβίωσής τους.

Σε μια τέτοια διαδικασία κανείς δεν θα προσέδιδε στις θέσεις του άλλου χαρακτήρα θέσφατου ή αλάνθαστου αλλά ούτε και επιπόλαια θα τις απέρριπτε.

Στην περίπτωση π.χ. της πρότασης κατασκευής χώρων στάθμευσης για τις ανάγκες του υπό υπογειοποίηση σταθμού του ΗΣΑΠ, καταγράφηκαν τα ποιο αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα με τους μεν να απορρίπτουν άμεσα την θέση των δε...

Αν όμως διατυπωθεί η συνιστάμενη των απόψεων φαίνεται καθαρά οτι επικρατεί η θέση δημιουργίας ενός υπογειοποιημένου σταθμού εφόσον ἠ επιφάνεια διαμορφωθεί σε όμορφο χώρο πρασίνου.

Και όμως το τι ειπώθηκε ενάντια σε αυτή την συγκλίνουσα θέση απο εκπροσώπους των δημοτικών μας παρατάξεων δεν περιγράφεται...
«Αν γενεί τέτοιο πράγμα θα βγούμε όλοι στους δρόμους...» καταγράφηκε απο έναν εκπρόσωπο... Στην μνήμη μου ήλθε ακαριαία το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους, στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί, στη σάλπιγγα πάλι που μας προσκαλεί...» αλλά το ίδιο γρήγορα αντιλήφθηκα ότι τα χρόνια εκείνα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί... Σήμερα τις υποθέσεις μας δεν τις κανονίζουμε με τα όπλα...

Το πάρκο έχει ανακηρυχτεί σε μοναδικό μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς απο την Εφορία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής, κατόπιν τεκμηριωμένης μελέτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και ειδικότερα του καθηγητή κ. Σαρηγιάννη, ισχυρίστηκε ο άλλος εκπρόσωπος.

Το ερώτημα, στην πρώτη εισήγηση, είναι σε ποίους δρόμους θα βγούμε να συνοδεύσουμε τον επίδοξο μικροεπαναστάτη;στους κατειλημμένους απο αυτοκίνητα λόγω έλλειψης αναγκαίων χώρων στάθμευσης; Ρώτησε ο ιδεολόγος--μικροεπαναστάτης με τι ποσότητες καυσαερίων δηλητηριάζουν την περιοχή γύρω απο το Άλσος όσοι επι ματαίω προσπαθούν να βρουν θέσεις στάθμευσης;

Όσον αφορά την περίεργη ευαισθησία για το μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς, πως δεν πρόσεξε ο κ. Σαρηγιάννης ότι το βαρέλι του Άλσους είναι στο ανατολικό τμήμα ενω o υπόγειος χώρος στάθμευσης μελετάται για το δυτικό τμήμα που είναι σχεδόν άδειο και ατημέλητο ενω εντός του Άλσους, υπάρχουν πλείστα βρωμερά παραπήγματα και κατασκευές kits που προσβάλουν κάθε αισθητική;

Να σημειωθεί δε οτι στο σημείο της ανασκαφής, μετα την ολοκλήρωση του υπόγειου σταθμού, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένας ενοποιημένος χώρος πρασίνου γύρω απο τον υπογειοποιημένο σταθμό του ΗΣΑΠ ο οποίος με την κατάλληλη μελέτη θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με ένα κατάλληλα διαμορφωμένο κτίριο –μουσείο για τις αρχαιότητες της Κηφισιάς. Όλα αυτά δε παρά την διεύρυνση του σημερινού χώρου πρασίνου και σε συνεργασία με τον ΗΣΑΠ που θα μπορούσε να αναλάβει εν μέρει το κόστος των κατασκευών, όπως το Μετρό της Αθήνας ανέλαβε το κόστος ανάδειξες των αρχαιοτήτων που ανακαλύφθηκαν κατά τις εκσκαφές των στοών.

Θα πρότεινα επομένως αντι να λαϊκίζουμε να προτείνουμε. Απο προτάσεις έχει ανάγκη ο τόπος μας και οχι απο λαϊκίζουσες αντιδράσεις για την πρόκληση εντυπώσεων συχνά με θολές και ακατανόητες επιδιώξεις...

Εάν τα παραπάνω ενδιαφέρουν και τον κ. Χιωτάκη, θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του δήμου στις βασικές παρεμβάσεις στον κέντρο της πόλης, προσδιορίζοντας με σαφήνεια οσα αφορούν το αστικό πράσινο, τους χώρους στάθμευσης και τις κυκλοφοριακές αναδιατάξεις / ρυθμίσεις σε χρονολογικά προγραμματισμένη προβολή μέχρι την ολοκλήρωσή τους.

Μόνο έτσι θα γνωρίζουν οι δημότες της Κηφισιάς τι να αναμένουν κάθε χρόνο και σε τι να ελέγξουν την δημοτική αρχή που οι ίδιοι επέλεξαν να φροντίζει και να διοικεί τα της πόλης τους.

Επιτέλους πράσινες ζώνες αντί για πράσινα άλογα...

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 28η Νοεμβρίου 2008)

Ζούμε στη χώρα της δυσπιστίας...

Ελάχιστοι συνάνθρωποί μας παίρνουν στα σοβαρά νέες ιδέες και προτάσεις που θα μας βγάλουν απο την συντήρηση του κοινωνικού μας γίγνεσθαι και θα μας δώσουν την ώθηση προς μια γονιμότερη ζωή.

Όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις που όσο και αν εμείς οι δύσπιστοι σπεύδουμε να τις κατατάξουμε στα πράσινα άλογα, εκείνες επιμένουν διοτι κάποιος επιτέλους είχε το σθένος να δει τα πράγματα με ανοικτό μυαλό και να κινηθεί με αισιοδοξία έξω απο την στασιμότητα και την απραξία των πολλών.

Πρόκειται για μια παγκόσμιας εμβέλειας πρωτοβουλία νέων ανθρώπων, απο τον Καναδά έως την νέα Ζηλανδία, που αποσκοπεί στο να διατηρήσει αλλά και να βελτιώσει το φυσικό περιβάλλον που περιβάλει τις αστικές περιοχές, διαμορφώνοντας πράσινες ζώνες (Green Belts) γύρω και μέσα σε αυτές.

Πρωτοπόρος της ιδέας υπήρξε ο Γερμανός αρχιτέκτων -- πολεοδόμος Ernst May, o οποίος κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου έδωσε νέα πνοή στην αστική ανάπτυξη με τις πρωτοποριακές ιδέες που εφάρμοσε στην ανάπλαση της πόλης της Φραγκφούρτης ενω το 1930 μετακομίζοντας με ολόκληρη την ομάδα των συνεργατών του στην Σοβιετική Ένωση, σχεδίασε για το Σταλινικό καθεστώς τις δομές της νέας Σοβιετικής πόλης.

Μετα τον 2ο ΠΠ την ιδέα ενστερνίστηκε το υπουργείο οικιστικού σχεδιασμού και ανάπτυξης της Αγγλίας υπό τον Duncan Sandys και διαμόρφωσε την ζώνη που περιβάλλει το Λονδίνο έξω απο την περιφερειακή Λεωφόρο 42/55. Το έργο στόχευε στο να οριοθετήσει την ανεξέλεγκτη οικιστική επέκταση της πόλης ώστε οι κάτοικοί της να έχουν πρόσβαση στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να αναγκάζονται να ταξιδεύουν μεγάλες αποστάσεις.

Θα έλεγε επομένως κάποιος δημότης της Κηφισιάς, οτι οι ενέργειες του κινήματος των Green Belters να διακόπτουν την αέναη επέκταση των πόλεων με την επακόλουθη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, έρχεται «γάντι» στις αναβαθμισμένες περιβαλλοντικές ευαισθησίες μας...

Ακριβώς αυτό είδε και διαπίστωσε ως ανάγκη ο νεαρός δημοτικός σύμβουλος της Κηφισιάς Βασίλης Ξυπολυτάς και ξεκίνησε την προσπάθεια δημιουργίας της πρώτης Πράσινης Ζώνης (Green Belt) ως MKO στην Κηφισιά...

Αρκετοί θα τον θυμούνται και απο τους σπόρους του “Lathyrus Blue Ripple”, ενός αρωματικού λουλουδιού που μοίραζε πριν δυο χρόνια, προκαλώντας το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων, στις δημοτικές εκλογές του 2006.

Την περασμένη Δευτέρα, στις 24 Νοέμβριου, η Green Belt εγκαινίασε την πρωτοβουλία της σε συνεργασία με την ψυχή του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, κυρία Νίκη Γουλανδρή, το Κοινωφελές ίδρυμα Λάτση και το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών.
Η συνάντηση ήταν λιτή όπως αρμόζει σε κινήματα και οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο ύπαιθρο.

Αναντίρρητα δεν μπορεί να αγνοηθεί και η θεωρητική πλευρά της προσπάθειας που είναι η μελέτη των συνθηκών συμφιλίωσης του σημερινού άνθρωπου με το πράσινο και την προστασία του. Την διαμόρφωση αυτής της κουλτούρας η Green Belt την ξεκινά αναπτύσσοντας δραστηριότητες και πρωτοβουλίες εκπαιδευτικού χαρακτήρα για τους μαθητές των δημοτικών και των γυμνασίων της πόλης μας.

Αν δεν πιστέψουν και δεν αγαπήσουν την φύση τα παιδιά μας, εμείς οι μεγαλύτεροι θα συνεχίσουμε να αδιαφορούμε ενω εκείνα θα αγωνιούν όλο και συχνότερα να μας μεταπείσουν να φυλάξουμε το χαρτί ή την σακούλα του «Picnic» για να το αποθέσουμε στο πρώτο καλάθι αχρήστων που θα συναντήσουμε.

Η Green Belt ξεκινά με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα συνεχών φυτεύσεων 60.000 δενδρυλλίων σε επιλεγμένες περιοχές της πόλης μας με φυτά που προτείνουν ειδικοί βοτανολόγοι του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας.

Στην παρουσίαση αναφέρθηκαν οι πρώτες ζώνες φύτευσης που καλύπτουν περιοχές από τα όρια της πολιτείας και της άνω Κηφισιάς μέχρι την κάτω Κηφισιά και τις Αδάμες.

Συμφωνήθηκε να ξεκινήσουν τα πρώτα φυτέματα στα μέσα Φεβρουαρίου (η ακριβής ημερομηνία θα ανακοινωθεί αργότερα) ενώ αναφέρθηκαν οι σκοποί της οργάνωσης στα δικά μας Κηφισιώτικα πλαίσια, που εκτός απο την διαμόρφωση και την διαφύλαξή ενός βελτιωμένου περιβάλλοντος ζωής θα είναι η καλλιέργεια σειράς εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και εκδοτικών ενεργειών συναφών με τους σκοπούς της Οργάνωσης, ώστε να τις ενστερνιστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κάτοικοι της πόλης μας και να γίνουν ενεργοί συμμέτοχοι σε αυτές.

Βέβαια όλα αυτά ισως να φαντάζουν κάπως υπερβολικά σε μια πόλη που οι κάτοικοί της συνήθισαν να καταστρέφουν αιωνόβια δένδρα χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη και με την επιτροπή περιβάλλοντος, όποτε συνεδριάζει, να έχει στην ατζέντα της προτάσεις κοπής και οχι φύτευσης νέων δένδρων...

Προσωπικά δεν έχω ακόμα συναντήσει έναν συνδημότη μου που να άνοιξε πρώτος συζήτηση για την προστασία των δένδρων της Κηφισιάς ενω όποτε συμμετείχα σε συναντήσεις συλλόγων «προστασίας» της Κηφισιάς, αρκετοί ήταν εκείνοι που εμφανίσθηκαν να παραπονιούνται για το δένδρο που ενοχλεί την πρόσβασή τους σε κάποιο πεζοδρόμιο.

Το ποιο σημαντικό όμως που θα πρέπει να αποτελέσει και στοιχείο της προσπάθειας της Green Belt είναι αυτό που ανέφερε η πάντα διορατική και δραστήρια κυρία Νίκη Γουλανδρή...

Κοντή κουβέρτα κρύα πόδια...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημεριδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 21/11/2008)

Το κυκλοφοριακό της κάτω Κηφισιάς είναι σαν την κοντή κουβέρτα που τραβάς για να καλύψεις το κεφάλι σου και ξεσκεπάζεις τα πόδια...

Παναγιώτης Κανακάκης – Συνεργασία Πολιτών Κηφισίας

Οι μάχες για το Κυκλοφοριακό / Πολεοδομικό της Κηφισιάς ξεκίνησαν και ας ελπίσουμε ότι θα είναι μάχες που θα φέρουν οφέλη σε όλους (Win-Win Senario) αντι να οδηγήσουν σε εμφύλιο, οπότε όλοι θα χάσουμε (Loose – Loose Senario)

Η πρώτη συζήτηση αφορούσε την κυκλοφοριακή μελέτη της περιοχής μεταξύ των οδών Μάρκου Μπότσαρη και Λύρα με την συμμετοχή δεκάδων δημοτών που δημιούργησαν το αδιαχώρητο κατα την συνεδρίαση της Πέμπτης, 30ης Οκτωβρίου, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας.

Ειπώθηκε ότι πολλοί απο τους ενδιαφερόμενους «ήλθαν για καυγά αλλά έφυγαν χειροκροτώντας την εισήγηση του Δημάρχου Νίκου Χιωτάκη» που ήταν ομολογουμένως λογική και εξισορροπητική...

Ευτυχώς, όλοι αποδέχτηκαν οτι ο μελετητής κύριος Μαυρογιώργος, διαμόρφωσε την επιστημονικά τεκμηριωμένη πρότασή του χωρίς να αγνοήσει τους κατοίκους των περιοχών που θίγονται ή ωφελούνται απο τις προτεινόμενες παρεμβάσεις.

Το ξεκίνημα επομένως ήταν ένα καλό προοίμιο για αυτά που θα ακολουθήσουν ή μήπως παρασυρόμαστε σε ένα υπερβολικά αισιόδοξο σενάριο;

Να σημειωθεί οτι οι διευθετήσεις του κυκλοφοριακού, της περιοχής Λύρα - Μάρκου Μπότσαρη, ήταν προσωρινές διότι όπως ανέφερε ο κύριος Κανακάκης, με την παρομοίωση της κοντής κουβέρτας, δεν μπορείς να λύσεις αποτελεσματικά οτι επι δεκαετίες άφησες διογκωνόμενο με ημίμετρα, αγνοώντας συστηματικά τον επείγοντα χαρακτήρα αντιμετώπισης της πληθυσμιακής και της κυκλοφοριακής έκρηξης.

Ισως γιαυτό η άποψη του Δημάρχου είχε παραπάνω αξία, διότι αφού είδε τα αδιέξοδα, προτίμησε να ακολουθήσει το τρέχον ρεύμα που είναι η προστασία της αμιγούς κατοικίας στην περιοχή, αφήνοντας το παράθυρο μελλοντικών αναθεωρήσεων ανοικτό...

Αλλα αυτά επιτρέπει το κυκλοφοριακό... Σου προσφέρει πολλές εναλλακτικές μικρής κλίμακας διευθετήσεις με χαμηλό κόστος υλοποίησης.

Ασφαλώς δεν πρόκειται για παρεμβάσεις ουσίας που ανήκουν στην ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ, όπως η εκατέρωθεν διαπλάτυνση της οδού Καλυφτάκη. Σήμερα μάλλον με ατραπό ομοιάζει η οδός Καλυφτάκη, οριοθετώντας ταυτόχρονα την ατυχέστατη επιλογή της βιομηχανικής ζώνης που ποτέ δεν θα έπρεπε να είχε εγκατασταθεί εκεί αλλά είναι άλλες οι εποχές και οι νοοτροπίες που ευθύνονται γιαυτό.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ περιέργως τηρεί σιγή ιχθύος στις κρούσεις του δημάρχου για διαπλάτυνση, σιγή ύποπτη που, για τον μη μυημένο στα τερτίπια της εξουσίας δημότη, υποκρύπτει νόθες ή και δόλιες σκέψεις...

Σε κάθε περίπτωση οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις αφορούν το σήμερα αφού δεν λαμβάνουν υπόψιν την ολοκλήρωση της λεωφόρου Κύμης, που αναμένεται να απορροφήσει σημαντικό μέρος της υπερτοπικής κυκλοφορίας, ούτε την προβλεπόμενη βύθιση του σταθμού του ΗΣΑΠ, έργου μεγάλης σημασίας για τις συνολικές κυκλοφοριακές διευθετήσεις της Κηφισιάς.

Οι συζητήσεις που θα ακολουθήσουν είναι πιθανό να γίνουν σε τεταμένο κλίμα, ιδιαίτερα όταν θα εμφανισθούν τα αιτήματα «της μεζονετούλας των παιδιών...» που γίνεται πιθανά ανέφικτη απο μειούμενους ή διατηρούμενους συντελεστές δόμησης...

Αναμφίβολα, όλοι για μια μαιζονετούλα παλεύουν, ο καθένας για τις ανάγκες του, και όλοι έχουν λόγους να πιέζουν για την «αναβάθμιση» των όρων δόμησης που θα φέρουν τους συντελεστές στα δικά τους μέτρα...

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως ένα πράγμα:

Οι δυσκολίες που θα εμφανιστούν δεν θα προέλθουν απο τους μεμονωμένους ιδιοκτήτες για τους οποίους η εφαρμογή των συνεπειών της όποιας παράβλεψης είναι θέμα αυστηροποίησης των ελέγχων της τοπικής πολεοδομίας.

Οι δυσκολίες θα προέλθουν απο τα διασυνδεμένα συμφέροντα που βλέπουν τις οριοθετήσεις και τις βελτιώσεις του πολεοδομικού ως εμπόδιο στα κυνικά συμφέροντά τους.

Ο κυνισμός των συμφερόντων ακολουθεί χρόνια τώρα στην περιοχή μας την πεπατημένη της καμένης γής...

Εκμεταλλεύεται την κἀθε περιοχή όσο δεν έχουν ακόμα γίνει αντιληπτές οι ζημιές της υποσχεθείσας ανάπτυξης ενώ όταν αυτές γίνουν προφανείς εκείνα διαπραγματεύονται την επόμενη δήθεν ανάπτυξη...

Ναι αγαπητοί μου συνδημότες, οι εργολάβοι δεν ενδιαφέρονται για την καμένη γη που αφήνουν πίσω αλλα για το παρθένο έδαφος μπροστά που θα προσφέρει νέες διαστάσεις στον εκμεταλλευτικό κυνισμό τους.

Οι εκτρωματικές παρεμβάσεις τους στην πόλη μας και γενικότερα στο Αττικό λεκανοπέδιο είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης πορείας προς την πολεοδομική υπανάπτυξη...

Όσοι έχουν την παραμικρή αμφιβολία για την αποκρουστική εικόνα της ευρύτερης περιοχής, ας ανοίξουν τον υπολογιστή τους στο Google Earth και ας θαυμάσουν τα κάλλη του λεκανοπεδίου απο ψηλά... Μετα ας κάνουν το ίδιο και για την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη και θα νιώσουν ένα σφίξιμο στο στομάχι απο την ακραία διαφορά... διοτι θα καταλάβουν οτι αυτοί που εμείς βλέπουμε υποτιμητικά σεβάστηκαν την Πόλη τους και τον πολιτισμό τους.

Η Κηφισιά μας, με τους ρυθμούς που τρέχουν τα αναπτυξιακά σχέδια των κεφαλαιούχων και οχι αποκλειστικά των εργολαβων, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες όπως εκείνες στην παιδική ταινία Wally-e με τον έντονο οικολογικό προβληματισμό.

Οχι αγαπητοί μου δεν θα πρέπει να γίνει οτι απέμεινε απο την Κηφισιά προέκταση της Αθηναϊκής οικιστικής χαβούζας.

Δεν θα πρέπει να αγοράζονται διαμερίσματα και μεζονέτες επειδή υπάρχει ακόμα πράσινο στο διπλανό οικόπεδο μόνο που και εκείνου η σειρά θα έλθει με το συνακόλουθο αδιέξοδο...

Το πολεοδομικό της πόλης μας και οι όποιες αναθεωρήσεις είναι μεν αναγκαίες σε αρκετά σημεία αλλά δεν ανοίγουν τον δρόμο για την πόλη του μέλλοντος με τα στοιχεία της διατηρισιμότητας (sustainability).

Σε μία εποχή που οι ευρωπαίοι πολεοδόμοι αναθεωρούν εκ βάθρων τις πόλεις απομεινάρια της βιομηχανικής επανάστασης στηρίζοντας το κοινωνικό στοιχείο της γειτνίασης των ανθρώπων, εμείς παραμένουμε οπαδοί της ψυχρής και αδιέξοδης ανάπτυξης πόλεων όπως αυτές πού ήδη εγκαταλείφθηκαν και σαπίζουν στην αμερικανική ήπειρο...

Επικεντρωνόμαστε στην διάνοιξη του τυχαίου δρόμου ή στο αν θα πρέπει να επεκταθεί το σχέδιο πόλης κατά μερικά στρέμματα γής και δεν βλέπουμε το μετα, δεν βλέπουμε το που θέλουμε να πάμε διοτι δεν έχουμε το παραμικρό όραμα για το πως θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι στην κοινωνία μας...

Δυστυχώς δεν θα σωθούμε από τις όποιες μικροπαρεμβάσεις και αναθεωρήσεις του γενικού πολεοδομικού σχεδίου της πόλης μας, ιδιαίτερα μετά τις επιπτώσεις της τρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης, που θα γίνονται ολοένα και δυσμενέστερες απο τα χαρακτηριστικά μιας ανάπτυξης γεμάτης εχθρότητα προς τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του.

Σήμερα, η πολεοδομική ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσωπο θα πρέπει να είναι περισσότερο απο ποτέ η επιδίωξη μας, ο μοναδικός ισως στόχος της κοινωνίας μας και ασφαλώς της ποιο δικής μας, της Κηφισιώτικης

Η κοινωνία δεν είναι τυρί ώστε η μούχλα να βρίσκεται μόνο στο άλλο κομμάτι...

(Η επιστολή αυτή αυτή στάλθηκε στο ΠΑΣΟΚ την 21 Νοεμβρίου 2008)

Κύριοι του ΠΑΣΟΚ,

Παρά τα οσα ανατριχιαστικά βλέπουμε, ακούμε και ζούμε, συνεχίζετε την προσφιλή σας τακτική του πολιτικαντισμού με παρεμβάσεις ακόμα και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, που δεν προσφέρουν την εικόνα που χρειάζεται ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα.

Τα περί Βατοπεδίου αποτελούν πραγματική κατάντια της πολιτικής μας ζωής που επιχειρείτε μετά μανίας να μας πείσετε οτι δεν αγγίζουν το ΠΑΣΟΚ λες και η κοινωνία μας είναι τυρί που διατίθεται σε φέτες και το μουχλιασμένο βρίσκεται στο άλλο κομμάτι...

Η πολιτική αθλιότητα που χαρακτηρίζει όλον τον σημερινό πολιτικό κόσμο (έστω και αν ο πρώην Πρωθυπουργός κύριος Σημίτης ήταν κατά γενική αποδοχή προσωπικά καθαρός) δεν θα αντιμετωπιστεί με το να κόβουμε το κομμάτι με τη μούχλα ή να το βάφουμε μπλέ ενω το δικό μας πράσινο αλλά με το να φροντίσουμε να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε το τυρί να μην μουχλιάζει σε κανένα σημείο του...

Σαφέστατα στο Βατοπέδιο έχετε πολυ μικρή εμπλοκή και επομένως ελάχιστες ευθύνες...

Όμως τα εικονίσματα τα διατηρήσατε στα σχολεία μικτής φοίτησης παρά το οτι στην Ελλάδα έχουμε πλέον 1.5 εκ Μουσουλμάνους... και στα δικαστήρια διατηρήσατε τον θρησκευτικό ΟΡΚΟ.

Θεωρείτε οτι η αθλιότης του Βατοπεδίου διαφέρει απο το όποιο δικό σας παραστράτημα αλλά στους δεσποτάδες σκύβετε και φιλάτε τα λέρα χέρια, έτοιμοι να πάτε στο επόμενο στάδιο της "ιεράς συναλλαγής..."

Τις φυλακές τις αφήσατε σε τέτοια αθλιότατα που μόνο κτήνη εκφράζουν αλλά εσείς είστε καθώς πρέπει πολιτικοί που εκπροσωπούν σήμερα την κυρίαρχη αντιπολίτευση και αύριο την κυβερνηση... Πως δέχεστε τον τίτλο του κτηνάνθρωπου. ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ τον δέχεστε εκ των πραγμάτων και εκ των συνθηκών που διατηρήθηκαν στις μέρες σας στις φυλακές... και συνεχιζονται σήμερα...

Δείτε εδώ:

http://www.hmpaltcourse.co.uk/index.htm

πως θα έπρεπε να είναι οι φυλακές ενός πολιτισμένου κράτους και ντραπείτε... ντραπείτε χωρίς ελαφρυντικά...

Είδατε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να έρχεται στην Αθήνα για να υπερασπιστεί τα χρυσόβουλα και παρά το οτι θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπό του, όπως και σε κάθε θρησκευτικό ηγέτη, εσείς ποιήσατε την νήσσαν για το γεγονός της επίσκεψης, χάβοντας το παραμύθι των δήθεν προβλημάτων που θα δημιουργήσει η κατάργηση της αποδοχής της εγκυρότητας των χρυσόβουλων συμβάσεων.

Ω ποια εκκλησιαστική χυδαιότης...

Ω ποία αντιχριστιανική συμπεριφορά...

Ω ποιος πολιτικός φαρισαϊσμός...

Αλλα ας έλθω στον πυρήνα του θέματος.

Αντι να το εκφράσω εγώ θεωρώ αποτελεσματικότερο να μελετήσετε εσείς το πως σκέπτεται ο ηγέτης της Ρωσίας, ο Πούτιν.

Δείτε τι λεει και τι επιδιώκει για την μεγάλη χώρα του στο σύντομο σημείωμα που ακολουθεί.

Είναι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά που κάνει τους Ρώσους να κλαίνε όταν του σφίγγουν το χέρι...

Μέχρις ότου το καταφέρετε και εσείς αυτό, μέχρις ότου το καταφέρει αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν έχετε πολιτική και δεν έχουμε άξιους να μας κυβερνήσουν...

Μην αυταπατάστε...

Το όποιο πραγματικό προβάδισμα θα το κερδίσετε με έμπνευση και όραμα διαφορετικά θα γελοιοποιηθείτε στις πρώτες κιόλας ημέρες που θα αναλάβετε την εξουσία.

Ως απλός άνθρωπος είμαι εδώ για να βοηθήσω αλλά μόνον εάν αποκτήσετε όραμα για το μέλλον της χώρας και μόνον εάν αυτό το όραμα με κάνει να δακρύσω...

Φτιάχτε το...

ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Οικονομολόγος - Επιχειρησιακός ερευνητής
(+30) 6932 288185
http://www.bazioto.blogspot.com/


«Η Ρωσία δεν θα ξαναζήσει την κρίση του 1998»

Tου ανταποκριτή μας στη Μόσχα Αχιλλέα Πατσούκα

Ανατρέποντας για μια ακόμα φορά όλες τις προβλέψεις που τον ήθελαν να επικεντρώνει την ομιλία του στο πολιτικό μέλλον της Ρωσίας και ιδιαιτέρως στο δικό του και να εγκαταλείπει την πρωθυπουργία αφήνοντας την καυτή πατάτα της οικονομικής κρίσης στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Απευθυνόμενος προς τα μέλη της «Ενιαίας Ρωσίας», ο Ρώσος πρωθυπουργός, μιλώντας με τον αέρα του ανθρώπου στις πλάτες του οποίου ακουμπούν οι μοίρες των 150 εκατομμυρίων Ρώσων, υποσχέθηκε πως τόσο ο ίδιος όσο και τα μέλη της κυβέρνησής του θα δώσουν σκληρή μάχη προκειμένου οι Ρώσοι να μην ξαναζήσουν τις μαύρες ημέρες των οικονομικών κρίσεων του 1991 και του 1998.

Συγκεκριμένα, ο Πούτιν τόνισε πως η κυβέρνηση θα πράξει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της προκειμένου οι «κατακλυσμοί» και τα προβλήματα του παρελθόντος να μην επιστρέψουν στη χώρα. Με τον υπουργό Οικονομικών Αλεξέι Κούντριν να υποστηρίζει πως η προσεχής χρονιά θα σημάνει το αποκορύφωμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, με τη ρωσική οικονομία να καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσκολότερη κρίση ύστερα από εκείνη του 1998, η οποία είχε οδηγήσει στην κατάρρευση του αποταμιευτικού συστήματος και με τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας, όπως είναι τα μεταλλεύματα, το σιτάρι και τα χημικά προϊόντα να κατρακυλούν, επανακάμπτοντας το 2010, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε δέσμη μέτρων.

Ο Ρώσος πρωθυπουργός υποστήριξε πως η στρατηγική της χώρας, που έχει ορίζοντα το 2020, δεν θα διακοπεί. Ο ρόλος της Ρωσίας ως μιας εκ των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου θα συνεχιστεί όπως και η αύξηση του ΑΕΠ. Βασικό μέλημα του οικονομικού επιτελείου είναι η προσπάθεια να αυξηθεί η ποιότητα εργασίας και να συνεχιστεί η ανάπτυξη στον τραπεζικό, τον ενεργειακό, τον αγροτικό τομέα και στις μεταφορές. Βλέποντας μακρύτερα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν τόνισε πως η χώρα μπορεί στο τέλος να βγει κερδισμένη από την κρίση αρκεί να την εκμεταλλευτεί αναδεικνύοντας την οικονομία.

Ο τομέας της ενέργειας, ο οποίος αποτελεί τη βάση της ρωσικής οικονομίας, θα υποστηριχθεί με όλα τα μέσα. Παράλληλα, ο Ρώσος πρωθυπουργός υπενθύμισε πως τα έσοδα των προηγούμενων ετών από τη βιομηχανία πετρελαίου υπήρξαν πολύτιμα, καθώς αυτά δώρισαν στη ρωσική οικονομία το προνόμιο των ελιγμών. Για τον λόγο αυτό, υποστήριξε πως απαιτείται η διοχέτευση επιπλέον πόρων στη βιομηχανία αυτή προκειμένου να διεξαχθούν έρευνες για την ανάπτυξη νέων αποθεμάτων.

Μια άλλη ανησυχία που επιχείρησε να κατευνάσει ήταν το ενδεχόμενο η αμυντική βιομηχανία αλλά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να δεχτούν παράπλευρες απώλειες. Για τον αμυντικό τομέα δεσμεύτηκε πως την περίοδο 2009–2010 θα ενισχυθεί με 1,4 δισ. ευρώ και αντιστοίχως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις με 865 εκατ. ευρώ. Το παρών στο συνέδριο έδωσε και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους βουλευτές και τα μέλη του κόμματος, στο οποίο σημειωτέον δεν είναι μέλος, για τη βοήθειά τους στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, δήλωσε πως πρωταρχικό μέλημά του είναι να ξεπεραστούν οι οικονομικές συμπληγάδες.

Το ποδήλατο και η αλυσίδα...

(To ακόλουθο άθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ την 14/11/2008)

Η κατάσταση στις σημερινές χρηματαγορές είναι σαν το ποδήλατο που του έφυγε η αλυσίδα... κάποιος πρέπει να λερώσει τα χέρια του για να την ξαναβάλει στην θέση της για να μη ποδηλατούμε στο αέρα...

Τόμπιας Λέφκοβιτς, Στρατηγικός αναλυτής της Citi.

Πράγματι το Αμερικανικό Πρόγραμμα Ανακούφισης Προβληματικών Ενεργητικών (Troubled Asset Relief Program –TARP), το βρετανικό Μπράουν και όσα άλλα παρεμφερή διαμορφώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη ρευστότητας που δημιούργησε η χρηματοοικονομική κρίση από τις παρενέργειες της μη εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων, είναι οι αλυσίδες στους τροχούς των ποδηλάτων των αντίστοιχων οικονομιών για να μην γυρίζουν τα πετάλια των δραστηριοτήτων τους στον αέρα...

Εκείνο όμως που δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό είναι ότι η κρίση αυτή των στεγαστικών δανείων είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας πολυ μεγαλύτερης ακαταστασίας που δημιουργήθηκε λόγω της υπερανάπτυξης και μάλιστα των ΗΠΑ εις βάρος των Ευρωπαίων και ποιο πρόσφατα των Κινέζων.

Με δανεικά διατηρούσε την ευμάρειά της η συντριπτική πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού, δανεικά που πρέπει να επιστρέψει και το ερώτημα είναι που θα τα εύρει για να τα επιστρέψει.

Μα θα πείτε, αν δεν μπορούν να τα εύρουν οι Αμερικανοί πολίτες τι θα γίνει με μας τους Ευρωπαίους και ειδικότερα με μας τους Έλληνες...

Ως χώρα είναι γνωστό ότι έχουμε υπερδανειστεί όσο και οι υπερδανεισμένοι Αμερικανοί αλλά διαφέρουμε απο εκείνους στο οτι εμείς δεν ελέγχουμε το νόμισμά μας.

Οχι πως αυτό θα μας έσωνε, σώνει και καλά, αλλά θα μας επέτρεπε κάποια ευελιξία. Επιπλέον, όσο διαρκεί η πίστη στο δολάριο, οι Αμερικανοί δεν σταματούν να το φορτώνουν προς «πάσαν χρήσην και πάσαν μαλακίαν» διότι κάνει ακόμα καλό...

Εμείς όμως, στην Ελλαδίτσα μας, είμαστε υποχρεωμένοι «να υπακούομεν εις τας διαταγάς και εις τας συμφωνίας...» Οχι, μη με παρεξηγήσετε..., δεν επηρεάσθηκα απο κανένα πραξικοπηματικό ανακοινωθέν καμίας επταετίας αλλά απο μια αλήθεια που όμως θεωρώ πολυ ποιο σκληρή απο τις επιταγές των συνταγματαρχών...

Θέλαμε δε θέλαμε, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι αποφασίσαμε μία μέρα να φτιάξουμε ομάδα... να παύσουμε να είμαστε «του κλότσου και του μπάτσου» για τους Αμερικάνους... και επιτέλους την φτιάξαμε μόνο που οι κανόνες της δεν φτιάχτηκαν για μας τους Ελληναράδες αλλά για τον μέσο Ευρωπαίο, τον μέσο εργατικό Ευρωπαίο, τον μέσο συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο που έχει διαμορφώσει κανόνες στη ζωή του και δεν επαφίεται κάθε τόσο στο «ἑχει ο Θεός...»

Διότι, για να είμαι ειλικρινής, τελευταία και ειδικότερα μετά τις διαπιστώσεις του υπερελλείμματος σύμφωνα με το σύμφωνο σταθερότητας του Μάαστριχ, ο Θεός έπαυσε «να έχει» οτιδήποτε για την Ελλάδα και μας έβαλε στην λίστα των μη προσφιλών του δημιουργημάτων...

Όμως επειδή κατόπιν δεύτερης σκέψης μας λυπήθηκε, πάντα λυπάται για τις εκτροπές των δημιουργημάτων του ο Θεός, μας έδωσε μια ανάσα και αυτή ονομάστηκε «προγαμιαίο συμβόλαιο Κράτους και Τραπεζών», ή το δικό μας σχέδιο TARP ή Πόλσον ή Μπράουν ή όπως αλλιώς διευκολύνεστε να το πείτε.

Όλοι ανακουφιστήκαμε με την επιείκεια του δημιουργού μας διότι εμείς, οι πολύ κάτω του μέσου όρου Ευρωπαίοι, θα τα βρίσκαμε πραγματικά σκούρα... και ενώ είχαμε αρχίσει να χαμογελάμε με το Χρηματιστήριο μας να ρίχνει βολές κατ’ ευθείαν στον ουρανό, λες και είχαμε δεχθεί επίθεση απο κάποια ανεξήγητη δύναμη..., έσκασε η βόμβα !

Ναι βόμβα μεγατόνων ήταν και έσκασε τόσο αναπάντεχα όσο για τους περισσότερους η χρηματοοικονομική φούσκα που είχε προηγηθεί, διότι ποιος ανέμενε τέτοια επίδειξη αλαζονείας από τους τραπεζίτες μας...

Ναι καλά διαβάσατε, απο αλλού το περιμέναμε και απο αλλού μας ήλθε το κακό...

Μέχρι χθες οι τραπεζίτες μας έτρεχαν όπως - όπως να κουρνιάξουν στην ζεστή κρατική αγκαλιά και ο Υπουργός οικονομικών μας, αν δεν είχε δεχθεί την πρόνοια του Θεού που του επέτρεπε την υπερχρέωση χωρίς να παραβιαστεί το σύμφωνο σταθερότητας, θα είχε χάσει όλα του τα μαλλιά και ακόμα περισσότερα... στην προσπάθειά του να ζεστάνει τους νιόφερτους νεοσσούς.

Τώρα όμως αναρωτιέται αν αυτοί που τον έβλεπαν ως μητέρα δεν του ετοίμαζαν κάποιο κακόγουστο αστείο... διότι μόνο με αστείο μπορεί να παρομοιαστεί το αποτράβηγμα τους ενός τραπεζίτη μετά τον άλλο απο την κρατική αγκαλιά «δια λόγους υπερτέρας σκοπιμότητας» (διαβάζεται και «δια λόγους απολύτου ιδιοτέλειας») αφού οι κύριοι τραπεζίτες δεν θα τσέπωναν τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρω των ετησίων αποζημιώσεών τους ως αναγνώριση της επιτυχούς αφαίμαξης των οικονομιών των φτωχών δανειοληπτών...

Θα ακούσατε ασφαλώς οτι από μια μόνο Ελληνική Τράπεζα μοιράστηκαν ως επιστέγασμα των επιτυχιών των 8 ανώτατων στελεχών της, 20 εκατομμύρια ευρω... Ναι σε μια μόνο χρονιά και επιπλέον της μισθολογικής τους αποζημίωσης, «οι 8 κύριοι με τα γκρίζα» εισέπραξαν € 2.5 εκ έκαστος...

Και να πει κανείς οτι είναι συνήθης στις Ελληνικές τράπεζες η κατοχή κορυφαίων περγαμηνών στα χρηματοοικομικά, όπως συμβαίνει με τα στελέχη των ξένων τραπεζών, να παει στο καλό και αυτή η πρόκληση αλλά εδώ είναι γνωστό οτι οι κορυφαίες αυτές αναρριχήσεις γίνονται με κομματικά, συνδικαλιστικά και άλλα μη αξιοκρατικά κριτήρια...

Και δεν μας φτάνει αυτή η αναίδεια, δεν μας φτάνει το γεγονός ότι ξαφνικά ο ένας μετά τον άλλο οι τραπεζίτες μας δηλώνουν επάρκεια διαθεσίμων και επομένως ικανή ρευστότητα για να συνεχίσουν ακηδεμόνευτοι το έργο τους, επωμισθήκαμε και μια άβουλη κυβέρνηση που ενω βλέπει το θράσος των τραπεζιτών να γιγαντώνεται, παει γυρεύοντας να γελοιοποιηθεί από την απρόσμενη αλαζονεία τους, περιορίζοντας τις πρωτοβουλίες της στο άλλαγμα των αλυσίδων των ποδηλάτων τους, για να μη λερώσουν εκείνοι τα χέρια τους...

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν και εκτός αρχικού σχεδιασμού, είναι πλέον αναγκαίο να προωθηθεί απο την κυβέρνηση μία εναλλακτική λύση που θα παρακάμψει χωρίς να αντιταχθεί στους ιδιώτες τραπεζίτες.

Θα απαιτηθεί η εν τάχει δημιουργία μιας νέας Τράπεζας Ανασυγκρότησης, στα πρότυπα της RFC του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απαλλαγμένης απο τις «ασθένειες» της ΕΤΒΑ, που θα φέρει με επάρκεια τον άρτο στα στόματα των πεινασμένων και την ρευστότητα στις στεγνές μετρητών παραγωγικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων, με κριτήρια που δεν θα εξαρτώνται απο την άποψη ή την επιθυμία του κάθε ιδιώτη τραπεζίτη και δη εκείνων που στερούνται της αναγκαίας τραπεζικής ευρυμάθειας ή χρηστότητας.

Περί χρηματοδότης των Υγιών επιχειρήσεων...

Η Ελλάδα δεν θα συνέλθει απο την υποστήριξη των "υγειών" μικρομεσαίων επιχειρήσεων διότι υγιείς επιχειρήσεις είναι και τα πορνεία... αλλα απο την υποστήριξη των "υγιών" παραγωγικών επιχειρήσεων σε νέους τομείς ανάπτυξης και τεχνολογίας...

Αλλα ας δούμε κάποια πράγματα γύρω απο τις "υγιείς" Ελληνικές επιχειρήσεις διότι διαφορετικά θα δυσκολευτούμε πολύ με τον ορισμό...

Οι υγιείς επιχειρήσεις στη χώρα μας είναι ελάχιστες ενώ με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όλες σχεδόν οι Ελληνικές επιχειρήσεις θα έπρεπε να κλείσουν και να εισάγουμε τα πάντα από το εξωτερικό...

Είναι επομένως θέμα επιβίωσης και κυβερνητικής στρατηγικής που συναρτάται με την ικανότητα του λαού μας να διατηρεί την ψευδαίσθηση της ανάπτυξης, που κάνει τους ιθύνοντες να ομιλούν περί υγιών Ελληνικών επιχειρήσεων.

Αν κάποιος ασχοληθεί με τα οικονομικά και οχι με τις τραγελαφικές οντότητες που διαμορφώνει η λογιστική, θα διαπιστώσει οτι τα κέρδη αποτελούν ψευδεπίγραφη καταχώρηση στα βιβλία των επιχειρήσεων και δεν αφορούν την πραγματική τους κατάσταση.

Μια μικρή εικόνα του τι σημαίνει λογιστική καταχώρηση και κατ’ επέκταση άποψη περί υγείας των επιχειρήσεων παίρνει κάποιος όταν προσέξει τα περιεχόμενα του άρθρου 39 των Δ.Λ.Π. περί ευέλικτων αξιών... που σχετίζεται και με την σημερινή χρηματοοικονομική κρίση.

Η ελληνική λογιστική παραμένει υποχείριο μιας ημιμαθούς νομενκλατούρας λογιστών που αρνούνται τους νέους τρόπους προσδιορισμού και αξιολόγησης των επιτευγμάτων μιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας που κρίνεται μόνο βάσει του παραγόμενου πλούτου, ανεξάρτητα της μορφής που παίρνει στις λογιστικές εγγραφές (κέρδος ή περιουσία)

Πέρα όμως απο την οικονομική θεώρηση επείγει να αντιληφθούμε οτι με υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις πάμε χειρότερα απο ότι με μη υγιείς εμπορικές επιχειρήσεις διοτι αυτές κατά κόρον εισάγουν βάζοντάς μας καθημερινά βαθύτερα στα ελλείμματα...

Με ελλείμματα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάρουμε ανάσα...

Αν όμως δούμε την καινοτομική τεχνολογία ως το πεδίο στο οποίο μπορούμε να ρίξουμε όλα μας τα λεφτά... ΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ..., ακόμα και αν αποτύχουμε θα έχουμε περισσότερη επιτυχία απο το καταστροφικό εμπόριο εισαγομένων προιόντων απο υγιείς επιχειρήσεις...

Συμπερασματικά:

Καλύτερα να χρηματοδοτηθούν μη υγιείς επιχειρήσεις σε αναπτυξιακούς τομείς, μικρότερη θα είναι η ζημιά απο αυτές, παρά σε υγιείς εισαγωγικές / εμπορικές επιχειρήσεις που μας στέλνουν στον πάτο του πηγαδιού χωρίς ελπίδα να βγούμε ποτέ στην επιφάνεια...

Περί «Χρυσοβούλου» αθλιότητος...

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στις «επιστολές αναγνωστών» στο Βήμα της 7ης Νοεμβρίου 2008)

Κύριε Διευθυντά,

Όσο και αν σέβομαι τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κυρίως για την ευρύτητα της καλλιέργειάς του, θα πρέπει να θυμίσω οτι οι αντίστοιχοι Πατριάρχες επι τουρκοκρατίας μάλλον θλιβεροί διεκπεραιωτές των Τουρκικών θελημάτων υπήρξαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων...

Αυτή η απαθλιωτική εικόνα των «Βυζαντινών» υπολειμμάτων που τόσο εχθρεύονταν την Ελληνική φυλή, τα Ελληνικά γράμματα και γενικότερα τον Ελληνισμό συνεχίζει να δημιουργεί θλίψη και οργή...

Οι χρυσόβουλες εγγυήσεις ήταν μέρος της έξυπνης Τουρκικής Πολιτικής να κρατά τους υποτακτικούς της εν ηρεμία και να κυβερνά μέσω της εκκλησίας τους λαούς της βαλκανικής...

Επομένως, η οποιαδήποτε αναφορά στα χρυσόβουλα της εποχής εκείνης προκαλεί την χειρότερη των εντυπώσεων και όταν αυτή η αναφορά γίνεται απο έναν σοβαρό ιεράρχη, η απαξίωση που μεταφέρεται στο πρόσωπό του είναι ακόμα μεγαλύτερη...

Καλά θα κάνει επομένως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να επανεξετάσει οχι μόνο την ουσία αλλά και το ίδιο το σχόλιό του περί δήθεν σεβασμού των χρυσόβουλων απο τους κατακτητές μας..., με το οποίο προκάλεσε ανεπανόρθωτα εις βάρος του το δημόσιο αίσθημα των ελεύθερων Ελλήνων διότι Έλληνες αυτοκαλούνται πολλοί πλην όμως οι μη σεβόμενοι τον Ελληνικό πολιτισμό ουδεμία σχέσην έχουν με τον Ελληνισμό...

«Γνωρίζοντας την Αμερική»

Λίγα λόγια για τις άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου με αφορμή το άρθρο του κύριου Μανδραβέλη (της 8/11/2008 στην Καθημερινή) «Γνωρίζοντας την Αμερική»

Οχι κύριε Μανδραβέλη, δεν μισούμε την Αμερική και δεν βλασφημούμε την ώρα και την στιγμή της 4ης Ιουλίου 1776 που υπογράφτηκε αυτή η Διακήρυξη, το αντίθετο μάλιστα...

Διότι η διακήρυξη αυτή αφορά τον κάθε ελεύθερο άνθρωπο και είναι δείγμα σκέψης και γραφής του τι σημαίνει ελευθερία...

Όσον αφορά το τι λέγεται στη χώρα μας, αυτό δεν λέγεται απο τους πολλούς αλλά απο τους ελάχιστους, τους ψευτοαριστερούς για την ακρίβεια, διότι οι γνήσιοι αριστεροί είναι δυστυχώς ελαχιστότατοι.

Δεν είναι αριστερή η κυρία Παπαρήγα, κύριε Μανδραβέλη αλλά καπηλεύτρια του αριστερισμού, μια εκμεταλλεύτρια της προσμονής απλών ανθρώπων που πιστεύουν στο όνειρο μιάς καλλίτερης ζωής...

Αν υπήρχε έστω και το ελάχιστο στοιχείο ενδιαφέροντος απο την θρασύτατη αυτή κυρία για τους φτωχούς ή το δίκιο του εργάτη, θα είχε κατέβει πέρυσι με τις φωτιές να παλέψει στα μέτωπα και να κτίσει, έστω συμβολικά με μερικούς εργάτες / τεχνίτες, μερικά σπίτια με εθελοντική εργασία και ερανική συνδρομή.

Όμως καθόταν στον Περισσό εκστομίζοντας ανοησιολογίες που προσέβαλαν και τον ρόλο / θέση της και την παράταξή της...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Θα μπορούσα μετά βεβαιότητας να σας στείλω κατάλογο της καπηλείας της έννοιας του αριστερισμού απο την κυρία αυτή αλλά δεν είναι του παρόντος...

Να σημειώσω όμως ότι η κυρία αυτή «τοποθετήθηκε» στην θέση της «Γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» και παραμένει για πάρα πολλά χρόνια χωρίς διαφανείς εκλογικές διαδικασίες παρά με μαϊμού (μιλημένες) εσωεκλογικές διαδικασίες...

Δυστυχώς το ΚΚΕ όζει απο αδιαφάνεια...

Να μη διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι οι χρηματοδότες του είναι καπιταλιστές που το θέλουν ζωντανό για να παίζουν «μπάλα» με τις εκάστοτε δεξιές κυβερνήσεις... Το θέλουν ως μοχλό πίεσης δηλαδή των δικών τους συμφερόντων...

Το ΚΚΕ κύριε Μανδραβέλη και οι αθώοι εν πολλοίς υποστηρικτές του, είναι τα όργανα της δεξιάς σε βαθμό που δεν φαντάζονται...

Έτσι εξηγείται το οτι βγήκε η κυρία Παπαρήγα απο τα ρούχα της στην Βουλή και μίλησε για ξύλο... Η αλήθεια πονά όσο τίποτα άλλο...

Όσον αφορά το απόκομμα του ΚΚΕ εσωτ. (Νυν ΣΥΡΙΖΑ ή συνασπισμού του συνασπισμού... ) του αξιόλογου διανοητή και πολιτικού Κύρκου, αφέθηκε στους τυχοδιώκτες διαδόχους του (βλέπε Κωνσταντόπουλο, Δαμανάκη και λοιπούς) και κατέστη ο περίγελος κάθε μη ψευτοαριστεριστή και σκεπτόμενου ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ιδρυτή του, του Κύρκου...

Τι να σχολιάσεις όταν αυτό που σχολιάζεις αξίζει λιγότερο απο το μέσο που αποτυπώνεται... Αν απομένει σεβασμός, αυτός ανήκει σε όσους δεν ήξεραν και δεν ρώτησαν για το ποιόν και την ρίζα των ενωμένων δυνάμεων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτούς δηλαδή που παρασύρθηκαν απο άγνοια, αντίδραση ή απελπισία και όχι απο σκοπιμότητα.

Αυτοί λοιπόν οι αριστεροί, ακόμα και αν μισούνε την Αμερική και τις ελευθερίες που εκφράζει ο φιλελευθερισμός της, είναι αδιάφοροι στους σκεπτόμενους ανθρώπους.

Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι η σημερινή Αμερική στερείται πολλών κακών, πολλών νόθων στοιχείων, που προστέθηκαν με τον χρόνο, αλλά και πολύ υπεροψία, την υπεροψία της σύγχρονης Ρώμης...

Όμως οι επικριτές της σύγχρονης Ρὠμης ας εντρυφήσουν πρώτα στην μελέτη της αρχαίας και αφού μείνουν έκπληκτοι απο τις ομοιότητες... ας ξεχωρίσουν το σκάρτο απο το προοδευτικό και την κομματική επιταγή απο την φιλελεύθερη αλήθεια, την μοναδική ισως αλήθεια, πριν προβούν σε άθλιες γενικεύσεις οτι η Αμερική είναι τάχα ο κακός δαίμονας του κόσμου.

Το τρένο και το ντουλάπι με τους σκελετούς

Η επιστολή που ακολουθεί στάλθηκε στον Μιμη Ανδρουλάκη επ ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του με τον αινιγματικό τίτλο «ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ, blue tree, ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ».

Αγαπητέ Μιμη,

Περιμένω να διαβάσω το νεο σου βιβλίο:
«ΛΕΥΚΟ ΚΟΤΣΥΦΙ, blue tree, ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ»

Όμως ας αρχίσω την κριτική απο τα «προκαταρκτικά...» όπως θα έλεγες εσύ στο ξεκίνημα μιας σχέσης...

Εξέδωσες ένα νεο βιβλίο στο οποίο καταπιάνεσαι με κάτι πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά ακόμα και τα διεθνή...

Το τραπεζικό σύστημα είναι μια «no go area» και τα οσα δημοσιοποιούνται για αυτό ελάχιστα ακόμα και απο τους ποιο σημαντικούς καθηγητές των Αμερικανικών Πανεπιστημίων που συχνά προκαλούν με τις επίμονες αναφορές στα μοντέλα και τις αναλύσεις τους, αγνοώντας το υπόλοιπο περιβάλλον... Με άλλα λόγια ο χαβάς του Ceteris Paribus σε όλο του το μεγαλείο...

Επιπλέον αποκρύβονται αλήθειες γεγονός που αποτελεί αξιόποινη πράξη και αν έχεις αμφιβολίες δες τα ακόλουθα στοιχεία για τις δοσοληψίες σε CDS της Ελληνικής Δημοκρατίας...

(Το πρώτο κύμα πληροφοριών για την αγορά συμβολαίων αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου (credit-default swaps) απο το Depository Trust & Clearing Corporation - DTCC, στις 4 Νοεμβρίου).Καθαρή αξία σε δολάρια:

1. Δημοκρατία της Ιταλίας $22.6 δισ.

2. Βασίλειο της Ισπανίας $16.6 δισ.

3. DEUTSCHE BANK AKTIENGESELLSCHAFT $12.4 δισ.

4. Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας $12.3 δισ.

5. GENERAL ELECTRIC CAPITAL CORPORATION $12.2 δισ.

6. Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας $11.4 δισ.

7. MORGAN STANLEY $8.4 δισ.

8. Ρωσική Ομοσπονδία $8.3 δισ.

9. Ελληνική Δημοκρατία $8.2 δισ.

10. MERRILL LYNCH & CO., INC. $8.2 δισ

Στην πραγματικότητα μας δουλεύουν και πρέπει να τους εκθέσουμε αλλά δεν το κάνεις... Επιφυλάσσομαι να δω τι λες στο βιβλίο σου...

Το δεύτερο είναι ότι αντι να συνεργαστείς π.χ με το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη για την προώθηση του βιβλίου σου, όπως κάνουν στο εξωτερικό..., το προσπαθείς μόνος με ασφαλώς μικρότερη επιτυχία...

Το τρίτο είναι οτι δεν μπορείς να αναφέρεσαι στην Μαρξιστική σκέψη σήμερα για τα χρηματοοικονομικά ούτε υπάρχει Νεο Μαρξιστική σκέψη... αλλα προσωποπαγείς ερμηνείες της Παλαιο Μαρξιστικής σκέψης χάριν της φήμης των εμπνευστών τους...

Πρακτικά, πρόκειται για αντιστοίχηση με τη θέση ότι δεν υπάρχουν Νεο Χριστιανοί αλλά Παλαιο Χριστιανοί ή απλά Χριστιανοί. Όλες αυτές οι εκδόσεις του Χριστιανισμού εμπαίζουν και γελοιοποιούν τις θέσεις του και την τάχατες αγιοσύνη του δείχνοντας την γύμνια του...

Σήμερα την οποιαδήποτε Νεο Χριστιανική έκφραση καλό είναι να την δούμε ως άλλη θρησκεία διαφορετικά πρόκειται περί άγαρμπου εμπαιγμού... των πιστών... εκτός αν κάποιοι παίρνουν γραμμή απο τον Θεό...

Μόνο όσο ζει κάποιος μπορεί να εξελίσσει αυτό που πίστεψε και δημιούργησε διαφορετικά πρόκειται για σχολή σκέψης που είναι διαφορετική και μπορεί ακόμα και να ανατρέπει τις αρχικές θέσεις του δημιουργού...

Προσωπικά, θεωρώ οτι δεν χρειαζόμαστε καμία Μαρξιστική σκέψη για την ανάλυση του Καπιταλιστικού συστήματος...Το Καπιταλιστικό σύστημα έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να δημιουργεί ενθουσιασμό όπως καλή του ώρα ο Ομπάμα και να τρέχει χάριν σε αυτόν τον ενθουσιασμό έως ότου εκτροχιαστεί... Όσο υπάρχει η πληροφορία οτι δεν υπάρχει μέτρο αναστολής, τόσο επιταχύνει το σύστημα και τόσο ποιο ριψοκίνδυνα παλικάρια πηδούν στους εκάστοτε συρμούς... Στο τέλος εκτροχιάζονται αν και ξέρουν ότι θα εκτροχιαστούν αλλα έχουν ήδη αγαπήσει τον ίλιγγο... και είναι πλέον αργά...

Τα κράτη βάζουν κατά καιρούς ελεγκτές ταχύτητας και κόφτες... Όσοι όμως τρέχουν πάνω στους τρελούς συρμούς εφευρίσκουν τρόπους να εξουδετερώνουν τους κόφτες και να ακυρώνουν τους ελέγχους ταχύτητας...

Συχνά - πυκνά οι σοσιαλιστικές και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις λένε στους γραφειοκράτες... Απελευθερώστε τους κόφτες... μετριάστε τους ελέγχους ταχύτητας... δώστε χρήματα στον λαό... Να φαει ο λαός... Να κοιμηθεί ο λαός... «Τσοβόλα δώστα ΟΛΑ»

Άλλο που δεν θέλουν οι κερδοσκόποι να βάλουν και νέους επιταχυντές στις μηχανές των συρμών και με ξαναμμένα πρόσωπα, φωνάζοντας “γιούρα - γιούρα...”, “γιούχου – γιούχου” να συνεχίζουν τις τρελές κούρσες τους...

Οι κούρσες περνούν απο πολιτείες και λαούς και αρκετοί βλέποντας τα αστραφτερά βαγόνια που εξαφανίζονται γοργά απο το οπτικό τους πεδίο, θαμπώνουν με την εικόνα και τρέχουν να αγοράσουν εισιτήρια για να καβαλήσουν και αυτοί στους επόμενους συρμούς...

Έτσι και ο δικός μας ο Αλογοσκούφης, μέσα στην απελπισία του είδε φως (Βάσταγε λαμπρή δάδα ο Δούκας... που τον τρέλανε...) και πήδηξε και αυτός στον συρμό για να χάσει εν συνεχεία τον ύπνο του αφού δεν ήταν πλασμένος για αυτά που αντιμετώπιζε, δεν άντεχε τους ιλίγγους ούτε ήταν προετοιμασμένος να πεθάνει.... τραγουδώντας “γιούρα – γιούρα...”

Συμπερασματικά, οι εξηγήσεις του προβλήματος του Καπιταλισμού και των διορθωτικών παρεμβάσεων είναι για την ώρα απλές...

Ας αφήσουμε επομένως τις Μαρξιστικές θεωρίες στο ντουλάπι με τους σκελετούς... Εκεί είναι η θέση τους...

Για το μέλλον δεν έχει ο Θεός... Ποτέ δεν είχε...Έχουμε όμως εμείς ένα γενικό πλάνο πρωτοβουλιών αλλά αυτό σε επόμενη επικοινωνία...

Περί "προγαμιαίου" συμβολαίου Κυβέρνησης - Τραπεζών

(Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα ΚΗΦΙΣΙΑ, την 31/10/2008)

"Πιστεύω ότι οι τράπεζες είναι ποιο επικίνδυνες για την ελευθερία μας ακόμα και απο τους στρατούς που την επιβουλεύονται. Έχουν ήδη διαμορφώσει μια χρηματοδοτούμενη αριστοκρατία που έχει εξαναγκάσει την κυβέρνηση μας σε άμυνα. Η δυνατότητα έκδοσης χρήματος θα πρέπει να επιστρέψει στον έλεγχο του λαού στον οποίο το χρήμα ανήκει έτσι και αλλιώς..."

Θωμάς Τζέφερσον, Πρόεδρος ΗΠΑt: 1743 – 1826

Ο Θωμάς Τζέφερσον, τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, άτομο πολυτάλαντο και κύριος εμπνευστής της δήλωσης της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) είχε ήδη εντοπίσει και εκφράσει τον προβληματισμό του για τον επικίνδυνο ρόλο των Τραπεζών όταν γίνονται υποχείρια της αριστοκρατίας (σημερινής ολιγαρχίας) και ενεργούν ενάντια στα συμφέροντα του λαού.

Πολλά χρόνια αργότερα ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ (FDR) αντιμετώπισε τις Τράπεζες με αντίστοιχο προβληματισμό παραμένοντας όμως πραγματιστής.

Ο νεοεκλεγείς το 1932 πρόεδρος Ρούσβελτ, βρέθηκε μέσα στη συνεχιζόμενη απο το 1929 καταστροφική πορεία της Αμερικανικής οικονομίας με τις Τράπεζες να καταρρέουν μαζί με την απομένουσα αυτοπεποίθηση του Αμερικανικού λαού...

Η πρώτη πράξη του προέδρου ήταν να εγκαινιάσει την άμεση επικοινωνία με τον λαό ξεκινώντας με την προσφώνηση «Φίλοι μου, θέλω να μιλήσω με σας, τους πολίτες των ΗΠΑ για το τραπεζικό μας σύστημα... Πιστέψτε με, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ο φόβος... θα πρέπει να αντιληφθείτε οτι δεν είναι όλες οι τράπεζες ανίκανες να διαχειριστούν τα χρήματα που τους εμπιστεύεστε... Τα οσα συμβαίνουν ήταν αποτέλεσμα ολίγων που έγιναν η αιτία να δημιουργηθεί ένα αίσθημα γενικότερης ανασφάλειας που οδήγησε στο κλείσιμο των περισσοτέρων τραπεζών... Το οτι όμως βλέπετε τις τράπεζες κλειστές δεν σημαίνει οτι θα παραμείνουν κλειστές και για τις επόμενες μέρες...»

Τα λόγια του Ρούσβελτ έσωσαν 13.000 τράπεζες καταδικασμένες σε πτώχευση και τα κρυμμένα σε στρώματα δολάρια επέστρεψαν στους καταθετικούς τους λογαριασμούς αναθερμαίνοντας την οικονομία.

Η άκρως επικοινωνιακή παρέμβαση του Ρούσβελτ στόχευε στον πυρήνα του προβλήματος... τον φόβο. Όμως ο πρόεδρος δεν περιορίστηκε στην πρόσκαιρη επιτυχία διάσωσης των εμπορικών τραπεζών αλλά ίδρυσε την Τράπεζα Οικονομικής Ανασυγκρότησης (RFC) που αντι να δανείζει τις ήδη υπερδανεισμένες εμπορικές τράπεζες, κατηύθυνε του πόρους του κράτους στους τομείς με τις μεγαλύτερες ανάγκες χρηματοδότησης.

Η RFC, μέσω μια σειράς νέων φορέων (μεταξύ των οποίων και η γνωστή στις μέρες μας απο τη υπερχρηματοδοτήση των στεγαστικών δανείων Fannie Mae) χρηματοδοτούσε κατευθείαν τους τομείς απόκτησης κατοικίας, αγροτικής ανάπτυξης και βιομηχανικής παραγωγής που κρίθηκαν ως οι πλέον σημαντικοί για την αναζωογόνηση της οικονομικής δραστηριότητας του μεσοπολέμου, στις ΗΠΑ.

Η αμεσότητα της χρηματοδότησης, μέσω της RFC, αφενός περιόρισε τα προβλήματα στέγασης και διατροφής των απλών ανθρώπων και αφετέρου έβαλε τα θεμέλια της τεράστιας βιομηχανικής ανάπτυξης χάριν της οποίας οι ΗΠΑ μπήκαν στον ΒΠΠ με την βεβαιότητα του νικητή...

Αν βγαίνουν κάποια συμπεράσματα απο την δημιουργία της RFC, αυτά προέρχονται απο την αποτελεσματικότητα με την οποία αντιμετωπίσθηκε η φτώχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού που είχε φθάσει στα όρια της απόλυτης ανέχειας σε αντιδιαστολή με τα αποτελέσματα που θα είχε ο κρατικός δανεισμός των εμπορικών τραπεζών στην αναθέρμανση της οικονομίας. Με αλλα λόγια η τριβή στην πορεία διάθεσης των κεφαλαίων μεσω της εμπορικής οδού θα ήταν τέτοια που το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν κατά πολυ υποδεέστερο.

Και όμως ο Ρούσβελτ είχε καλύτερη λύση που παράβλεψε...

Η RFC, δάνειζε με οτι διέθετε διότι δεν είχε την δομή των εμπορικών τραπεζών που δανείζουν με ένα πολλαπλασιαστή που αυξάνει τις διατιθέμενες στους τελικούς αποδέκτες πιστώσεις.

Αν π.χ δάνειζε με τον καθιερωμένο επι 10 πολλαπλασιαστή επι των διαθεσίμων των εμπορικών τραπεζών, τα σημερινά $ 700 δις του σχεδίου Πόλσον, θα μετατρέπονταν σε $ 7 τρις, καλύπτοντας πολύ περισσότερες ανάγκες... Δυστυχώς ο Ρούσβελτ δεν σχεδίασε την λειτουργία της κρατικής τράπεζας ανασυγκρότησης σύμφωνα με το μοντέλο λειτουργίας των ιδιωτικών τραπεζών...

Σήμερα όμως μια κρατική τράπεζα που θα λειτουργούσε με ένα μικτό σὐστημα, θα κατάφερνε να είναι πολύ ποιο αποτελεσματική αυγατίζοντας τα ποσά που θα διετίθεντο στην ανασύσταση της ελλειμματικής απο την τρέχουσα κρίση ρευστότητας χωρίς να αναγκάζει την κυβέρνηση να εξαρτάται αποκλειστικά απο τις ιδιωτικές τράπεζες και τις τριβές που δημιουργούν οι μηχανισμοί διάθεσης των πιστώσεων στους τελικούς αποδέκτες.

Εάν στην πορεία συνέβαινε να πτωχεύσουν ιδιωτικές τράπεζες, αυτές θα εθνικοποιούνταν συνεχίζοντας την λειτουργία τους με το ήδη εξειδικευμένο προσωπικό και την υπάρχουσα πελατεία, με την διαφορά οτι τα κέρδη τους θα περνούσαν στην κυβέρνηση μειώνοντας τις ανάγκες των φορολογικών της αναγκών. Σε εύλογο βάθος χρόνου και με την πλήρη ανάκαμψη της ρευστότητας στην οικονομία, οι κρατικοποιημένες τράπεζες θα επαναϊδιωτικοποιούντο με σημαντικά οφέλη.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στην πολιτεία της Πενσυλβανίας απο έναν άλλο πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Βενιαμίν Φρανκλίνο ενώ αντίστοιχη περίπτωση είχαμε και με την μερική κρατικοποίηση των Σκανδιναβικών Τραπεζών την περασμένη δεκαετία που απέφεραν με την επανιδιωτικοποίηση τους σημαντικά έσοδα.

Ο προτεινόμενος συνδυασμός επιλογών μιας κρατικής Τράπεζας Ανασυγκρότησης που όμως θα λειτουργούσε στη λογική των εμπορικών τραπεζών, έχοντας δηλαδή την ευχέρεια να δανείζει πολλαπλάσια των διαθεσίμων της ποσά χωρίς να εμπλέκεται σε πλήρη διάθεση προιόντων καταναλωτικής πίστης παρά μόνο σε στοχευμένες αναπτυξιακές δραστηριότητες, όπως η γνωστή σε μας ΕΤΒΑ, σε συνεργασία με ένα δίκτυο ιδιωτικών και δημόσιων εμπορικών τραπεζών, όπως πριν χρόνια η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος με τις τότε ιδιωτικές εμπορικές Τράπεζες, θα είχε πολλαπλάσια αποτελέσματα όσων θα επιτευχθούν με το υπεσχημένο προγαμιαίο συμβόλαιο των 28 δις € μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και των διατιθέμενων να συμμετάσχουν Ιδιωτικών Τραπεζιτών.

Αντίθετα, η σημερινή μορφή του προγαμιαίου συμβολαίου των 28 δις € φαίνεται οτι διαπραγματεύεται την συνεχιζόμενη αδιαφάνεια στη διαχείριση των πόρων των ιδιωτικών τραπεζών με όρους που αντι να τοποθετούν την προτεραιότητα στην αναπτυξιακή πλευρά του εγχειρήματος υπερτονίζουν την εξασφάλιση της ΠΙΣΤΗΣ μέσω της διατήρησης των προνομίων των ιδιωτών τραπεζιτών.

Καθίσταται επομένως δικαιολογημένη η εκτίμηση ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης βοήθά μεν την ρευστότητα αλλά μέσα απο την ευμάρεια των τραπεζικών ιδρυμάτων των οποίων η κερδοφορία τα τελευταία χρόνια είχε γίνει τουλάχιστον προκλητική και απόλυτα αναντίστοιχη στο περί δικαίου αίσθημα όλου του Ελληνικού πληθυσμού.

Επιπλέον, όπως τόνισε γνωστός για την καθαρότητα του λόγου του Έλληνας τραπεζίτης που δεν θα μετάσχει στο πρόγραμμα κρατικής ενίσχυσης: «Όποιος δεν έχει ανάγκη την ενίσχυση να μην την πάρει αλλά όποιος την έχει να δεχθεί την κρατική παρέμβαση...» Οι λογικές της ολόκληρης πίττας ενω ο σκύλος παραμένει χορτάτος είναι ανέφικτες σε μια εποχή που και οι θαυματοποιοί ευρίσκονται στις ουρές των ανέργων...