Ευχές και το «Δίλημμα του Φυλακισμένου»

Εάν ζητούσαμε απο ένα μαθηματικό να μας εξηγήσει το έθιμο της αποστολής ευχών με μαθηματικούς όρους εκείνος θα κατέφευγε στο περίφημο «Δίλημμα του Φυλακισμένου» και θα κατέληγε ότι οι ευχές είναι το απαύγασμα του απομονωτισμού διότι δεν εμπλέκουν τον ευχόμενο σε οτιδήποτε ουσιαστικό πέραν απο το να εκστομίσει την ευχή.

Οι ευχές δεν τον αναγκάζουν να συμμετάσχει καθ’οποιοδήποτε τρόπο σε αυτά που εύχεται και επομένως δεν δείχνει εάν διαθέτει πνεύμα συνεργασίας με τον αποδέκτη της ευχής.

Ετσι οι ευχές έγιναν η αιτία να τραβάμε δρόμους μοναχικούς χωρίς να δοκιμάζουμε την διάθεση συνεργασίας με τους άλλους και τα όποια οφέλη θα έφερνε αυτή η συνεργασία.

Αυτά κατέληξα να σκέπτομαι διαβάζοντας το βιβλίο «Indians Are Privately Smart and Publicly Dumb» του Ahmedabad Raghunathan, καθηγητή και διευθύνοντος σύμβούλου του ομίλου Ινδικών βιομηχανιών GMR και θεώρησα οτι θα ενδιέφεραν και τους αναγνώστες του Χρονολογίου (Blog) μου.

Δεν είναι απλά μια πρωτότυπη εργασία απο ένα καθηγητή που χρησιμοποιεί ευφυείς μεθόδους για να εξηγήσει τη συμπεριφορά των Ινδών στις σχέσεις τους με τον έξω κόσμο.

Πρόκειται για κάτι πολυ περισσότερο, για μια προσπάθεια να εξηγηθεί, μέσω της Θεωρίας των Παιχνίων η συμπεριφορά δύο ατόμων (και κατ’ επέκταση ολόκληρων κοινωνιών) που έρχονται σε συναλλαγή με στόχο να ωφεληθούν απο αυτήν.

Το «Δίλημμα του Φυλακισμένου» όπως εξηγεί ο καθηγητής Ahmedabad, Raghunathan, δίνει απαντήσεις μέγιστης ωφέλειας οταν και οι δύο αποφασίσουν να συνεργασθούν για πάντα αλλα πολυ λιγότερο επωφελείς οταν αποφασίσουν να συνεργασθούν περιστασιακά ή και καθόλου με την αίσθηση οτι θα τα καταφέρουν καλλίτερα μόνοι ακολουθώντας το ένστικτο τους...

Η νοοτροπία αυτή δεν είναι ασφαλώς Ινδική αλλά παγκόσμια και εκείνο που έκανε τον καθηγητή Raghunathan να γράψει αυτό το πρωτότυπο βιβλίο είναι οτι οι Ινδοί το παρακάνουν όντας εγωκεντρικοί και αποφεύγοντας κάθε συνεργασία που θα απέβλεπε στη κοινή και μόνιμη ωφέλεια εν αντιθέσει με τους Κινέζους που αν και χαρακτηρίζονται περιστασιακά απο αντίστοιχες συμπεριφορές καταφέρνουν να βελτιώνονται και να συνεργάζονται σε υπέρτατο βαθμό.

Με άλλα λόγια οι Κινέζοι συνεργάζονται και διορθώνουν τελικά το όποιο κακό προήλθε απο την παροδική και ενστικτώδη επιθυμία τους για το υπερκέρδος (Έτσι εξηγείται οτι ασήμαντες και αναξιόπιστες βιομηχανίες τους πριν λίγα χρόνια με κακή ποιότητα προϊόντων παράγουν σήμερα προιόντα καλύτερης ποιότητας ακόμα και απο τις Γιαπωνέζικες βιομηχανίες σε πολυ ποιο ανταγωνιστικές τιμές) σε αντίθεση με τους Ινδούς που μειονεκτούν και χάνουν την εμπιστοσύνη των εμπορικών συνεργατών τους χάριν της πρόσκαιρης ωφέλειας.

Αλλα τι γίνεται στην Ελλάδα... Έχουν για τους Έλληνες αξία οι παρατηρήσεις του καθηγητή Ahmedabad Raghunathan;

Δεν νομίζω οτι σε αυτό θα μπορούσαν να υπάρξουν αμφιβολίες...

Το παράδειγμα με τους οδηγούς ΤΑΞΙ που ενω στη Κίνα δεν παραβιάζουν ποτέ τον κόκκινο σηματοδότη, στην Ινδία τον παραβιάζουν κανονικότατα μετά τα μεσάνυχτα μας τοποθετεί κάπου στη μέση... Ούτε Ινδοί είμαστε ούτε και Κινέζοι αν και συγκριτικά είμαστε οι «Ινδοί» της Ευρώπης.

Το οτι δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, το οτι στο Χρηματιστηριακό Κραχ του 1999 – 2000 ακούγαμε μόνο τον εαυτό μας ή το οτι αδειάζουμε το τασάκι με τα αποτσίγαρα στον δρόμο είναι πλέον κλασικές Ελληνικές εγωκεντρικές συμπεριφορές...

Μιλάμε για το περιβάλλον αλλα κτίζουμε παράνομα το σπίτι μας στο δάσος χωρίς άδεια... Είναι γνωστή η ιστορία του προέδρου των οικολόγων. Δημοσθένη Βεργή, που έχει καταπατήσει 452 στρέμματα δασικής έκτασης, κοντά στην λίμνη του Μαραθώνα και έχει πρωτοδίκως καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης έξι ετών...

Ακόμα περισσότερο είναι γνωστή η αγάπη της κυρίας Παπαρήγα για τα ιδιωτικά σχολεία ενω διατηρεί αναίσχυντα την Προεδρεία του ΚΚΕ επι 17 χρόνια...

Με άλλα λόγια μπορούμε να είμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι απο τους Ινδούς στα συμπεράσματα που προέρχονται απο το «Δίλημμα του Φυλακισμένου» αλλά είμαστε οι περισσότερο εκτεθειμένοι στην Ευρώπη και αυτό μετράει δραματικά για εμάς...

Προτείνω σε όλους να διαβάσουν την συνέντευξη που ακολουθεί και να αγοράσουν το βιβλίο. Θα ήταν η πρώτη χρήσιμη πράξη για το 2008.

Με τη επίγνωση που θα φέρει η ανάγνωσή του τα πράγματα θα γίνουν καλλίτερα τουλάχιστον για όσους οδηγηθούν σε αναθεώρηση της καθημερινότητάς τους έχοντας ως οδηγό τα συμπεράσματα του Ινδού Μάνατζερ και Καθηγητή στο Κορυφαίο Πανεπιστήμιο Διοικητικών Επιστημών της Ιταλίας, το Bocconi.

V. Raghunathan: 'Indians Are Privately Smart and Publicly Dumb'Published:
September 06, 2007 in India Knowledge@Wharton

In his book Games Indians Play: Why We Are the Way We Are, V. Raghunathan writes about a farmer whose corn won top awards year after year. When a reporter asked about the secret of his success, the farmer attributed it to the fact that he shared his corn with his neighbors. Why, the reporter wondered, would the farmer want to share his seed when those neighbors also competed with him for the prize? The farmer's reply was, "The wind picks up pollen from the ripening corn and swirls it from field to field. If my neighbors grew inferior corn, cross-pollination would steadily degrade the quality of my corn. If I am to grow good corn, I must help my neighbors do the same."

That Indians often fail to act like this farmer is the principal theme of Raghunathan's book. Using examples as varied as their tendency to drive through red lights to their failure to protect the environment, Raghunathan argues that Indians often act in ways that focus on winning immediate gains at the expense of long-term benefits. What makes Raghunathan's approach unusual is that his argument isn't a moral diatribe: He employs game theory -- a branch of mathematics -- and related concepts, such as the prisoner's dilemma, to present his case.

A former professor at the Indian Institute of Management in Ahmedabad, Raghunathan in 2001 was named president of the ING Vysya Bank. He now works for the GMR Group as managing director of GMR Industries, the group's agri-business division, and CEO of the GMR Varalakshmi Foundation. Raghunathan also teaches game theory and behavioral economics at the University of Bocconi in Italy. To relax, he repairs mechanical clocks.

India Knowledge@Wharton: Your book is titled, Games Indians Play: Why We Are the Way We Are. What are Indians like?

Raghunathan: In the first chapter of my book, I describe what I believe Indians are like by offering 12 canons of "Indian-ness." For example, one of our traits is "low trustworthiness." By that I mean we are most likely not to cooperate in a prisoner's dilemma kind of situation. Privately, Indians are reasonably smart -- in fact, we are as smart as anybody else -- but publicly we are dumb. Our ability to understand the need for cooperation is very low. We believe that cooperation and selfishness cannot go together -- which is not true. We also tend to be very fatalistic in our outlook. We give excuses such as, "What can I do alone? Everybody else is looking out for himself, so why shouldn't I?"

India Knowledge@Wharton: What exactly is the prisoner's dilemma, which you just mentioned? How do you use it to explain the behavior of Indian business people?

Raghunathan: The prisoner's dilemma, which was first developed by researchers at the Rand Corporation during the 1950s, is a concept that has come to occupy a prominent place in game theory. The problem statement goes like this: Assume that you and I are co-conspirators in a crime. Each of us is selfish and coldly rational. We are being interrogated in two separate cells, and we are unable to communicate with each other. The interrogator tells you that he has enough evidence to put each of us away in the slammer for two years each. However, if you squeal on me and help him prosecute me, he will set you free immediately and imprison me for five years. He also tells you that he will make an identical offer to me (though you and I cannot communicate). If each of us betrays the other, he will put us both away for four years. Being selfish and rational, we have to respond to the offer in terms of what is in our best self-interest.

Now, here is our dilemma: Should we defect and squeal against each other, or should we cooperate and hold out against the interrogator? You may reason that if I defect, it would be in your interest to defect as well -- otherwise you will be stuck in prison for five years while I go free. And if I do not defect, it is still in your interest to defect, since you will walk free immediately. So you decide to defect. I follow the same reasoning, and I defect as well. As a result, each of us ends up with four years in prison. If we were to cooperate, though, each of us would be better off because the interrogator has evidence to put each of us away for just two years. But for us to end up with that outcome, we need to recognize that the two-year punishment we will have to accept for cooperating is better for each of us than the four-year punishment we would get for defecting and ratting out each other.

Our situation is such that we believe that if we do not cooperate, we benefit more. We put ourselves in the other person's situation: We ask, if he does not cooperate, why should I? If he cooperates, it may still be in my interest not to cooperate, because I benefit by not cooperating.

Although this may sound abstract and theoretical, this is often how Indian business people tend to think. Very often our exporters show samples that are of a high quality, but when the time comes to ship the goods, they send something inferior. This is very much like a prisoner's dilemma situation. You may initially make money because you have gotten something for nothing, but going forward -- in an iterative kind of a context -- you will most probably fail. You will stop getting export orders when your customers figure out that they cannot depend on your quality. They will stop trusting you and start suspecting you. In my book, I cite the example of some Indian companies that had won orders to export powdered red peppers (or chillies) to Korea. Apparently, when the goods arrived, the Koreans discovered that the very first consignment was adulterated with red brick powder. The Koreans emptied the whole consignment in the high seas, vowing never to import this product from India. I read a similar report as recently as last year.

The prisoner's dilemma also explains why Indian companies often fail in joint ventures. We tend to be over-argumentative and often look out for our own narrow advantage rather than trying to make the venture succeed. If you look at the way we behave in all kinds of situations -- whether it involves jumping a red light or dumping our garbage in the streets -- that kind of behavior can be explained by the prisoner's dilemma. I will keep my own house clean, but the streets are not my business. Since everybody thinks the same way, the public interest suffers.

India Knowledge@Wharton: Is that what you meant when you said that Indians are "privately smart and publicly dumb?" Why is that so, and what are the consequences of this behavior?

Raghunathan: Another way of expressing this idea is that we are good lightning chess players but terrible long-term chess players. If I have to see two moves ahead, I may do just fine, but if I have to see 10 moves ahead, I may not. Public interest is like seeing 10 moves ahead, while seeking out private advantage is like seeing two moves ahead. In the prisoner's dilemma, it is clear that in the short run, it pays you to defect. It takes you a longer period of reflection to realize that even given your selfish motive, you are likely to benefit more if you cooperate -- and if each player does the same thing, both come out winners. I came to this conclusion through many other concepts of game theory that I have written about in the book. Having seen how people think in other countries and in India, I [realized] that Indians would tend to conclude in a jiffy that it is in their interest to defect and squeal against their partner. It takes longer to think through that if the partner also defects, both would be worse off. Unfortunately, Indians often don't think that far. That is why I say we are privately smart but publicly dumb.

India Knowledge@Wharton: In taking the long-term view, what is the "tit-for-tat" strategy, and how does that apply to business situations?

Raghunathan: We tend to deal with the same people over and over again, even though we may interact with hundreds or thousands of parties over our lifetimes. If I tell myself that I will never be the first person to defect, but after that, I will do whatever the other person does, that is the "tit-for-tat" strategy.

In my book, I cite examples from the experiments that the mathematician Robert Axelrod conducted on this concept. Life is a series of interactions of the PD (prisoner's dilemma) kind, and you deal with the same people several times. I may cooperate with you in an interaction, and you may cooperate as well. Then I go off and interact with other people, and then come back again to you. Remembering that you had cooperated in the past, I cooperate again. Essentially, I keep cooperating in every interaction until you defect. In the following interaction, I too defect, remembering our last interaction. Now it is up to you to decide whether to cooperate or not. If you cooperate, I go back to cooperating as well.

This strategy is different than that of a so-called "massive retaliator," whose response to one act of defection is to never, ever cooperate again. The tit-for-tat strategy does not have a long memory. It is forgiving. It is a good strategy in the sense that it is never the first one to defect, but at the same time it retaliates against defectors. It makes it clear that it will not respond to defection with continued cooperation. It responds to defection with defection, and will not resume cooperation unless the other party cooperates first.

I show in the book that the tit-for-tat strategy never wins against any one individual. But in the long run, people get to know that you are a gentleman; you are never the first to defect. They know that you are forgiving, but also that they cannot take you for granted. All these are, broadly, the hallmarks of a gentleman, and so I call this the "gentleman's strategy."

This strategy can easily be applied to a large number of business situations. For example, consider a businessman who normally supplies materials of high quality but once in a while -- one out of 10 times -- he supplies sub-standard materials. In other words, he defects one time out of 10, and cooperates nine times out of 10, hoping that you will not retaliate. He is trying to gain some extra points over his interactions. Such a businessman is not using the tit-for-tat strategy; he is using a random-defect strategy. What happens with this strategy is that if one of the players he runs into is a massive retaliator, that player will stop dealing with him completely. His ability to collect any further revenues from that party will end.
However, a tit-for-tat strategist will never defect first. As a result, it becomes clear to all the players over the long run that the tit-for-tat player will never retaliate unless they did something wrong to him first. Unfortunately, in India such business people are few and far between.

India Knowledge@Wharton: In one chapter you cite the example of the TVS Group, a company in Southern India, which recognized that foregoing short-term benefits sometimes helps you gain long-term advantages.

Raghunathan: Yes -- Suresh Krishna, chairman of Sundaram Fasteners, which is part of the TVS Group, told me this story about his father, T.S. Krishna. His father had told him this anecdote during the 1960s but he still remembers it.
The TVS Group, like other traders in Southern India, imported diesel engines during the 1940s. The engines were imported from London for about Rs. 1,100 ($220 at the prevailing exchange rate) and were sold in the local market at a 25% to 30% markup for about Rs. 1,400 ($280). But during the mid-1940s, supply was disrupted because of World War II, and this led to an extreme shortage of engines. Anyone who had an import license could easily sell the engines for Rs. 5,000 ($1,000) -- many customers were willing to pay such prices. At one level, you could call this market pricing since the demand-supply situation was so skewed. It was a seller's market. But, at another level, you could also view this as a defection of sorts because the sellers were exploiting the wartime shortage to force buyers to pay a higher price.
Krishna decided that the TVS Group would not follow that approach. Despite the shortage and the prevailing high prices, he insisted on charging the normal markup of 25% and kept selling engines for Rs. 1,400 throughout the war. At that time, the local business community thought he was either naïve or downright daft for missing out on the opportunity to make as much money as possible. When the war ended, however, the traders who had profiteered from the shortage went out of business one after another; today no one remembers those companies. But the TVS Group survived, and it continues to be recognized as a valuable company.

In today's terms, we might say that TVS had better corporate governance, and its strategy paid off because it delivered long-term shareholder value. Back in 1945, though, it was just one decent man trying to do the right thing for his customers. Krishna refused to defect just because the timing was against his customers. The consequence is that even today, TVS is regarded as a name to be trusted. If the company lists its shares for sale, people subscribe to them. If products carry the TVS brand, people buy them. Krishna probably did not stop to think about the "brand value" of his behavior; still, his actions helped build the TVS brand.
India Knowledge@Wharton: Why do you think Indians are bad at regulation and self-regulation?

Raghunathan: I think self-regulation is molded by regulation. Even in the U.S., when you are driving along a highway, if you did not know that a police patrol car might unexpectedly appear behind you with lights flashing, you might be tempted to drive faster than the speed limit. If the U.S. government had not come down hard on emissions, maybe the auto industry would have not revised its production standards. I believe that self regulation is indeed affected by regulation.

In India, part of our problem is that the regulatory environment is weak. Combined with our fundamental lack of self regulation, matters tend to spin out of control very soon. As I said above, we are like lightning chess players and a little too quick to see where our immediate self-interest lies. When we think we can get away with something and the probability of getting caught is low, we tend to do whatever we want to do.

For example, consider the Companies Act, which governs disclosure of financial information by publicly listed firms. Today, if a public company does not disclose its financial statements on time, the penalty is Rs. 1,000 ($25) a day. This implies that if a company is willing to spend $9,125 on fines, it can go a whole year without making financial information available in the public domain. To me, that almost sounds like an incentive for companies not to file their annual financial statements. How can we have self-regulation when the regulations themselves are so weak? The reality is that back when these regulations were formulated, a thousand bucks a day was a lot of money. Today, you would need to charge corporations a penalty of Rs. 10 million ($250,000) a day for it to be a deterrent.
The trouble in India is that the chances or being caught are low, and the consequences of being caught are weak. As a result, we have forgotten what self regulation means. Democracy has been misinterpreted to mean the right to do whatever you want.

India Knowledge@Wharton: Why is it so hard for Indians to work in teams? Even in a team sport like cricket, one-upmanship often undermines collective performance. Does game theory offer any explanations?

Raghunathan: That is a good question, but I don't know to what extent game theory can answer it. The only thing I would say is that it depends on how the team players resolve their own prisoner's dilemma-type situations.
If you approach the resolution of the dilemma externally, you will never resolve the issue. By approaching it externally, I mean asking yourself, 'If the other party defects, what should I do?' or 'If the other party does not defect, what should I do?' If you ask yourself such questions, the answer at which you will arrive is that you should defect. If both parties ask themselves the same questions, they both end up defecting -- and losing.

The only correct way to resolve the prisoner's dilemma is to ask yourself, 'What is the correct thing, deep down, for me to do?' In other words, what is the action that if everyone were to follow it, would lead to the collective good? If you were to approach the prisoner's dilemma that way, both accomplices would arrive at the same answer -- not to squeal against the other. You need to approach the issue internally. The problem arises when you expect others to defect, so you try and pre-empt the harmful consequences by defecting yourself.

India Knowledge@Wharton: To what extent are such tendencies uniquely Indian? For example, if you have been following the horror stories about the recall of millions of toys manufactured in China, wouldn't you think these are human traits rather than Indian ones?

Raghunathan: Absolutely. I agree completely that these are human traits. You will find them everywhere in the world. The theories I discuss in my book were not developed in India but outside, and people have been writing about and talking about them long before my book came along. But one major difference is that in other parts of the world, the tendency to defect is much lower when you play the prisoner's dilemma type of games. In India, the tendency to defect is much higher.
Consider the example about the toys being recalled in China. It is of course true that in this one dimension Chinese manufacturers -- or their subcontractors -- did not pay attention to quality. But I can think of 10 other dimensions in which the Chinese have chosen cooperation with one another over defection. For example, Chinese people show enormous discipline when they work in a team. I have seen Chinese cab drivers stopping before a red light at 2:00 a.m. -- no Indian taxi driver would ever do that. The number of medals they win during the Olympics shows that they have systems that work very well.

In Shanghai, in four years they built out the magnetic levitation train that connects the airport to the city. Or consider a simpler example. When I was in Shanghai, I saw a newspaper ad that addressed the citizens and said, "If you want to be residents of a world-class city, you must behave accordingly and not hang your laundry out to dry on your balcony." When I drove around the city, I did not see a single Chinese home with washed clothes hanging on the balcony. In India, it is unthinkable that you could even make such an appeal.

So it is true that nowhere in the world are people immune to the prisoner's dilemma. But the incidence of defection in almost every walk of life seems to be unique to India. This may seem to be a caricature, but if I am exaggerating certain features, it is because I want to draw attention to them.

India Knowledge@Wharton: Do you have any reason to hope that the way Indians are will some day become the way Indians were?

Raghunathan: I am not a spiritual person. But in doing research for this book, for the first time I read the Bhagavad-Gita [the Sanskrit text that is regarded as sacred by Hindus]. I realized that the Gita has a lot of things which help resolve the prisoner's dilemma readily. For example, if you do your dharma [duty] towards humanity, the level of cooperation could be much higher. That is what having a good character, is all about.

This gives me hope for the future. As India's economy improves and education spreads, I hope defection will be replaced by cooperation. My question about why Indians are the way they are is a rhetorical one -- it is an expression of my frustration. But my attitude towards India is like that of a parent towards a beloved child who needs correction. You don't love that child any less; it is because of your love that you want to bring about change. I hope these ideas will encourage some introspection about how to make things better.

Λόγος προοδευτικός η λόγος οπισθοδρομικός...;

Η επιστολή που ακολουθεί προέκυψε απο ένα ερέθισμα του Μιμη Ανδρουλάκη για το κατά πόσο θα μπορούσε η Αθήνα να γίνει ένα μεγάλο χρηματοοικονομικό κέντρο και την απάντηση μιας Ελληνίδας blogger απο το City του Λονδίνου που έθεσε μερικά σκληρά ερωτήματα / προϋποθέσεις για μία τέτοια προοπτική με σημαντικότερα την δημιουργία περιβάλλοντος υποδοχής ξένων στην χώρα μας και την βελτίωση της εξωστρέφειάς μας που δεν πηγάζει απο εγωκεντρικά επιχειρηματικά κίνητρα και μόνο αλλά βασίζεται στο πως αντιμετωπίζουμε τον ξένο επιχειρηματία, τραπεζίτη και επενδυτή...

Μίμη,

με πολυ ενδιαφέρον διάβασα τα σχόλια της Ελληνίδας απο το City του Λονδίνου, της Φαίηθ και την ευχαριστώ για την διεύθυνση που μας έστειλε και επαναδημοσιοποιώ...

http://www.cityoflondon.gov.uk/Corporation/business_city/research_statistics/GFCI.htm

Ήδη η διεύθυνση και το υλικό της έπιασαν τόπο στην βιβλιοθήκη μου αλλα και σε εκείνες ανθρώπων με κύριες θέσεις στον χρηματοοικονομικό τομέα.

Όμως, θα πρέπει πρώτα να δούμε πως θα απομακρύνουμε απο την χώρα μας την λογική της υποτέλειας που ακόμα επηρεάζει το ψυχισμό μας... Δεν βλέπουμε π.χ. οτι με το τρόπο που λειτουργούμε ως χώρα και λαός δεν κάνουμε τίποτα διαφορετικό απο το να παρακολουθούμε παθητικά τις βάρδιες επιρροής να εναλλάσσονται για εμάς χωρίς εμάς...;

Η επόμενη αλλαγή δεν θα είναι αυτή με την Ευρωπαϊκή ένωση στην οποία ήδη ανήκουμε και νομισματικά, αλλα αυτή της παράδοσής μας σε λαούς της Ασίας και της Ανατολής.

Ισως αυτό να ακούγεται τραβηγμένο αλλά δεν είναι.

Στη ρίζα του προβλήματος υπάρχει μια άρνηση που διακατέχεται απο πολιτικοθρησκευτικό συντηρητισμό...

Η αριστερά μιλούσε ανέκαθεν για πρόοδο αλλά δεν έκανε τίποτα για να κατευθύνει την προαγωγή εκείνων που θα την έφερναν στο προσκήνιο.

Η θρησκεία μας, παραδοσιακή στο έπακρον, δεν είχε καμία ανάμιξη με τις δυνάμεις του διαβόλου... όπως η επιστήμη...

Ας δούμε τι γίνεται στην ανατολή...

Η Ινδία των Ινδουιστών προοδεύει σε αντιδιαστολή με τους Πακιστανούς που λόγω του υπερβολικού θρησκευτικού συντηρητισμού τους μένουν πίσω... Υπάρχει σημαντικός παραλληλισμός εδώ μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών που εγκαταλείφθηκαν σε μία σύγχυση δογματικών πιστεύω και των λοιπών Χριστιανών που αναμορφώνοντας τους δογματισμούς τους προόδευσαν στην καπιταλιστική δύση...

Το Ισραήλ προοδεύει διότι ο συντηρητισμός των ορθόδοξων Εβραίων προσπερνάται απο τους Αμερικανόφερτους Εβραίους που δεν χρηματοδοτούν απλά την αναπτυξιακή προσπάθεια του λίκνου τους αλλα συντελούν στην εξαιρετική τεχνολογία που παράγεται στο Ισραήλ έστω υπό την πίεση των εξοπλισμών... Έτσι βρίσκουμε ισραηλινή τεχνολογία σε κάθε οπλικό σύστημα ή σύστημα ασφαλείας που αγοράζουμε απο τους Αμερικανούς...

Τα Εμιράτα βρίσκονται σε μια άνευ προηγουμένου αναπτυξιακή πορεία με συντελεστές που κάνουν το 11 % των Κινέζων να ωχριά επειδή άφησαν πίσω τον θρησκευτικό συντηρητισμό και είδαν οτι το πρακτικό μυαλό πρέπει να επιβάλλεται σε οποιαδήποτε θέληση. Το φανταστικής εξέλιξης κέντρο οικονομικής δραστηριότητας του Abu Dhabi δεν πιστεύει ούτε στον Αλλάχ ούτε στον αριστερό συντηρητισμό... Τους ξεπερνά και τους δύο χωρίς να τους προσβάλει...

Στη χώρα μας, των 3.5 εκατομμυρίων θρησκόληπτων που κατεβήκαμε στους δρόμους της Αθήνας με μαύρες σημαίες και νεκροκεφαλές ενάντια στην ελευθερία του να μη δηλώνεται το θρησκευτικό μας πιστεύω, για ποιο οικονομικό κέντρο μπορούμε να μιλήσουμε;

Πως είναι δυνατόν σε μια χώρα 11 εκατ. ανθρώπων να κατεβαίνουν 3,5 εκατ. ενήλικες στους δρόμους για ένα ανούσιο θέμα όπως το παραπάνω και να μην κατεβαίνει ένας αντίστοιχος αριθμός που να ζητά επιτέλους την πρόοδο... την ανάπτυξη, την πραγματική ανεξαρτησία που δεν θα έλθει απο τις κομματικές πρωτοβουλίες της κυρίας Παπαρρήγα ούτε απο την Αλαβάνειο προσήλωση... σε λόγο υποκριτικό.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο η κουλτούρα του υποτακτικού που βλέπει τις βάρδιες να αλλάζουν, με τους Αμερικανούς να διαδέχονται τους Εγγλέζους (με τελετή οι αθεόφοβοι... και παπά να τους ευλογεί... λες και παρέδιδαν τα ζώα στον επόμενο βοσκό...) θα συνεχιστεί με τους Ινδούς και τους Κινέζους να αντικαθιστούν τους Αμερικάνους και ας είμαστε Ευρωπαίοι...

Τουλάχιστον, αν είναι να συμβεί αυτό, αν είναι να ποιούμε και αυτό το πικρό ποτήρι, ας πάρουμε απο τους Ινδούς οσα τουλάχιστον παίρνουν και οι Αμερικανοί αφού διαθέτουν κορυφαίους φυσικούς, μαθηματικούς και βιολόγους επιστήμονες.

Ας αναπτύξουμε δηλαδή εν τω μεταξύ το υπόβαθρο και την κουλτούρα μεσω επιστημονικών ιδρυμάτων και πανεπιστημιακών σχολών που θα επανδρωθούν απο κορυφαίους επιστήμονες αυτών των χωρών για να κερδίσουμε απο την συστηματική γνώση τους και να δείξουμε προς τους άλλους λαούς οτι δεν είμαστε εσωστρεφείς όπως σήμερα, ικανοί μόνο για μικροτσακωμούς και μικροδιεκδικήσεις από τους γειτόνους μας...

Όπως αφήνει ως υπονοούμενο η Φαίηθ, εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η εξωστρέφεια για να δημιουργηθεί η εμπιστοσύνη προς τους έξω.

Με δεδομένη την ανάπτυξη της γνώσης θα μπορούσαμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι διοτι η γνώση είναι ελευθερία και για τους έγκλειστους σε κελιά φυλακής.

Αντίθετα τα εύκολα ιδεολογήματα της αριστεράς είναι υποδούλωση και μάλιστα εγνωσμένη και κακόβουλη που με κάνει να αγανακτώ κυρίως για το πείσμα των λίγων και οπισθοδρομικών να επιδιώκουν την επιβολή των απόψεών τους με άλλοθι την πρόοδo.

Ισως η οπισθοδρομικότητά τους να εξηγείται απο τα 3.5 εκατ. άβουλου λαού που βγήκε στους δρόμους χωρίς να αντιλαμβάνεται τους βαθύτερης λόγους αυτής του της αντίδρασης.

Ήταν άραγε όλος αυτός ο λαός υπό την επίδραση παραισθησιογόνων ιδεών για να αποφύγω το ουσιών που είναι και επιεικέστερο...

Ελπίζω πω οχι.

Σήμερα έχουμε πολυ διαφορετικές συνθήκες απο κείνες που είτε δημιούργησαν το υπόβαθρο της αριστεράς επαναστατικής συνείδησης στον Μαρξ και στον Ενγκελς με τις άμεσες εμπειρίες τους απο τα τεκταινόμενα στα απάνθρωπα εργοτάξια του Sheffield… είτε διαμόρφωσαν τον πυρήνα της Ορθόδοξης πίστης μέσα απο πολύχρονες Βυζαντινές μεταλλάξεις.

Σήμερα θέλουμε μία σύγχρονη εκκλησιαστή άποψη και μια εκκλησία που αντι να προτείνει στους νέους να φορούν σκουλαρίκια στις εκκλησίες... να τους προτρέπει να εντρυφούν στην επιστήμη και στη γνώση... να ερευνούν την αλήθεια έστω και αν αυτή υπάρχει κίνδυνος να τους απομακρύνει απο την πίστη τους. Έτσι η πίστη τους θα είναι πραγματικά ελεύθερη, πραγματικά άξια, πραγματικά παραγωγική.

Σήμερα θέλουμε μία αριστερά που να αντιλαμβάνεται ότι αριστερά σημαίνει αντίλογος στην δεξιά όχι με θέσφατα ιδεών αλλά με εκλογικευμένες θέσεις που βλέπουν μεν την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής ως αναπόσπαστο στοιχείο αυτού του διαλόγου αλλα δεν παραμελούν το πώς θα φθάσουμε σε αυτή την ποιότητα.

Σήμερα θέλουμε ένα κόσμο που να ανταλλάξει το γκρίζο της απελπισίας απο την έλλειψη των δυνατοτήτων να συμμετέχει στη ευμάρεια του κόσμου με εκείνο της αισιοδοξίας διοτι ξέρει πως να συντελέσει σε αυτή την ευμάρεια...

Τότε η Αθήνα ισως γίνει Οικονομικό Κέντρο και δεν αναφέρομαι στο γνωστό λαϊκό Κερκυραϊκό «Ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι».

Η δημιουργία κουλτούρας της γνώσης είναι η μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή προτεραιότητα της χώρας.

Η Ελλάδα έχει περισσότερους αναλογικά φοιτητές απο τις περισσότερες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου αλλα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση απο πλευράς ποιότητας του εκπαιδευτικού προϊόντος. Ας δουλέψουμε για αυτό Μιμη, ας δουλέψουμε για το πως θα φέρουμε το εκπαιδευτικό προϊόν στην παγκόσμια κορυφή και ας στρέψουμε αυτό το blog στη γνώση διοτι διαφορετικά θα αερολογούμε αδιακόπως...

Λόγος αριστερός ή λόγος υποκριτικός...;

Η επιστολή που ακολουθεί είχε ως αφορμή την αέναη προσπάθεια της αριστεράς να πείσει οτι έχει λόγο προοδευτικό... Στην πραγματικότητα για να πάει η χώρα αποτελεσματικά μπροστά χωρίς να αγνοηθεί η κοινωνική πλευρά του θέματος χρειάζεται μία άλλη αριστερά που δεν θα έχει λόγο υποκριτικό...

Αγαπητέ Μιμη,

έχω ομολογουμένως κουρασθεί να διαβάζω αρνήσεις απο τους υποτιθέμενους προοδευτικούς της αριστεράς που ούτε προοδευτικοί είναι, ούτε νέες ιδέες έχουν, ούτε την πρόοδο του τόπου επιθυμούν.

Μιλάνε και ξαναμιλάνε για το ασφαλιστικό με τη λογική του μοιράσματος της δεδομένης πίττας, μιλάνε ενάντια στους εξοπλισμούς που και εγώ δεν τους υποστηρίζω αλλά για την Ελλάδα έχουν καταντήσει ανάγκη ισοδύναμη του φόρου βλακείας (άλλωστε μια ζωή νταηλίκι πουλάμε... πως να το υποστηρίξουμε χωρίς εξοπλισμούς...)

Δεν υπαρχει αμφιβολία οτι σε κάθε πρόβλημα και σε κάθε κατάσταση υπάρχει καλύτερη λύση αλλα αυτή η λύση απαιτεί νοικοκύρεμα.

Το νοικοκύρεμα προαπαιτεί αποτελεσματικότητα και η αποτελεσματικότητα για κάθε αριστερό θεωρείται εντατικοποίηση ενώ κάθε εντατικοποίηση κρύβει καπιταλιστές... εκμεταλλευτές... και άλλα τραγελαφικά...

Το να κωλυσιεργούν και να παράγουν ελάχιστα, το να έχουν την Ελληνική οικονομία σε χαμηλή αποδοτικότητα που δεν την κάνει ανταγωνιστική, το να μιμούνται τους έχοντες με προκλητικές και αναντίστοιχες σπατάλες στηριγμένες σε υπερδανεισμό, το να αντιγράφουν τις συνήθειες αυτών ακριβώς που επικρίνουν ενω συνεχίζουν να τους επικρίνουν, δεν μπορούν να αποτελούν στοιχεία που προσφέρουν προοπτική σε μια χώρα.

Δεν γίνεται κατανοητό ότι τα χρήματα για αυτή την παρανοϊκή σπατάλη έρχονται απο έξω, απο τους κακούς καπιταλιστές και δεν αποτελούν μόνο προϊόν ανακύκλωσης εντός της χώρας...

Να θυμίσω στους καλοπροαίρετους κατά την άποψή μου αναλυτές της αριστεράς, πολλές απο τις αναλύσεις των οποίων στηρίχθηκαν στο παρελθόν σε συμπεράσματα απο τις αιτίες εξαθλίωσης των χωρών του τρίτου κόσμου..., ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε άλλη φάση ανάπτυξης σήμερα και θα πρέπει να ανανεώσουν το υλικό τους.

Στις χώρες του τρίτου κόσμου τα «αφεντικά» της δύσης δεν επέτρεπαν καν την ανάπτυξη... ήθελαν απλά τους λαούς μόνιμα υπόδουλους... Επομένως δίκαια το θέμα είχε λάβει διαστάσεις στην πολιτική οικονομία αλλα και στα πιστεύω των αριστερών.

Στη Ελλάδα του σήμερα δεν μας υποχρεώνει κανείς να είμαστε υπόδουλοι αν και είμαστε συμμέτοχοι σε μια μεγάλη ένωση στην οποία πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες συμμετοχής.

Σε καμία εταιρεία δεν αφήνουν τον μικρό εταίρο να κάνει οτι θέλει οι συνεταίροι του Πως αυτό θα γίνει για τη χώρα μας που παραταύτα λειτουργεί ως ισοδύναμη με πολυ μεγαλύτερες χώρες.

Επειδή όμως η αποτελεσματικότητα πρέπει να εμπεριέχει και τα στοιχεία του ενδιαφέροντος για την κοινωνία και το περιβάλλον, προτείνω να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πρώην Προέδρου Κλίντον o οποίος έχει στήσει ένα ίδρυμα με στόχο την βελτίωση της έγνοιας του ανθρώπου για τον συνάνθρωπο και αυτό εκφράζεται με πολλούς τρόπους όπως με την έγνοια για την Μόρφωση, το Περιβάλλον, την Υγεία και την Φτώχεια.

Ως χώρα δεν έχουμε αντιμετωπίσει ικανοποιητικά κανένα απο τα προβλήματα με τα οποία ασχολείται το Ίδρυμα Κλίντον.

Αξίζει λοιπόν να τείνουμε ουσιαστική χείρα συνεργασίας με το ίδρυμα αυτό και για μας και για τους γειτόνους μας αντι να υπερασχολούμεθα με τα δικά μας λάθη και τις δικές μας ανοησίες του παρελθόντος που έκαναν όλους τους γειτονικούς μας λαούς εχθρούς, για να λεμε τα πράγματα με το όνομά τους...

Επισυνάπτω τη διαδικτυακή διεύθυνση του ιδρύματος Κλίντον

http://www.clintonglobalinitiative.org

και μιάς άλλης οργάνωσης που θεωρώ ένα απο τα παραπαίδια της παραπάνω ασχολούμενης ειδικά με το τι θα βελτιώσει τις πόλεις μας.

http://www.c40cities.org

Στην δεύτερη, οι επισκέπτες του blog θα βρουν πολλά σχετικά με το πως άλλες πόλεις όπως π.χ. η Μπογκοτά της Βολιβίας έκαναν το μαύρο άσπρο και μια πόλη γεμάτη αιθάλη και αθλιότητα απο ένα χαώδες κυκλοφοριακό μετατράπηκε σε μια πόλη που χαίρονται οι κάτοικοί της.

Παρκοδιλήμματα...

Τον τελευταίο καιρό το Blog του Μίμη Ανδρουλάκη, έχει πάρει φωτιά απο τους περιβαλλοντικά ευαίσθητους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Το θέμα που συγκεντρώνει τελευταία το ενδιαφέρον είναι το περιβάλλον ή μάλλον το περιβάλλον με αφορμή το υπό κατασκευή Νέο Μητροπολιτικό Πάρκο της Αθήνας στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Το ερώτημα / δίλημμα είναι εάν θα πρέπει να κτισθεί ένα πάρκο ή πολλά με αντιπαροχή του συγκεκριμένου με αλλα σημεία της Αθήνας ή και τα δυο.

Μια τέτοια λογική ακούγεται ελκυστική και έχει οπαδούς με επιχειρήματα όχι απαραίτητα ρεαλιστικά...

Ρεαλισμός στην χώρα μας σημαίνει οτι μελετώ, σχεδιάζω προτείνω και υλοποιώ τα έργα με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα, όπως ακριβώς και κατά την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων, διότι διαφορετικά τα προλαβαίνουν μύριες αντιδράσεις και τα έργα πηγαίνουν στις καλένδες.

Επιπλέον, για να διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση για όλο το λεκανοπέδιο, θα πρέπει να μελετηθούν νέες χωροταξικές διευθετήσεις, πολύ τολμηρότερες των σημερινών, και να ψηφισθούν απο την βουλή ώστε να αρχίσουν σιγά-σιγά να παίρνουν σάρκα και οστά... μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί όταν το Πάρκο του Ελληνικού θα είναι ήδη έτοιμο και θα το χαίρονται χιλιάδες λεκανοπεδούχοι...

Αυτή ακριβώς η χαρά, απο την χρήση του μεγάλου πάρκου, σε συνδυασμό με τη νέα γενιά των παιδιών που σήμερα γαλουχούνται ώστε να διαμορφώσουν περιβαλλοντική συνείδηση ενω τότε θα φέρνουν και την δύναμη της ψήφου, θα οδηγήσουν στην αλλαγή διότι θα απαιτούν απο την πολιτεία να θωρήσει την ανεπτυγμένη Αθήνα ως συλλήβδην κατεδαφιστέα με μόνο δείγματά της να παραμένουν στο απόλυτο κέντρο και σε επιλεγμένες γειτονιές ως θύμισες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς...

Σήμερα, ελάχιστα πράγματα μπορούμε να υλοποιήσουμε αλλά τουλάχιστον μπορούμε να διαμορφώνουμε την πορεία προς το περιβαλλοντολογικό μας μέλλον..

Η ακόλουθη δημοσίευση στο blog του Ανδρουλάκη είναι μία απο πολλές αντίστοιχες του γράφοντα σε αυτή την κατεύθυνση...

Αγαπητέ Μίμη,

απο τα οσα γράφουν εδώ οι τόσοι φίλοι bloggers βγαίνουν ορισμένα πολυ σημαντικά συμπεράσματα.

Οτι η μεγάλη πλειοψηφία εκφράζει το λεγόμενο wishful thinking και ελάχιστα το τι μπορεί πραγματικά να γίνει.

Το θέμα του Πάρκου της Αθήνας στο Ελληνικό αφορά το τώρα... Ξεκινά το 2008..., θα χρηματοδοτηθεί απο παράγοντες που έχουν την ικανότητα να συντάσσουν προϋπολογισμούς, να διαμορφώνουν ρεαλιστικές χρηματοοικονομικές ροές σε βάθος χρόνου και να μανουβράρουν την οικονομική διαχείριση ανάλογα με τις διαμορφούμενες συνθήκες...

Το πετυχημένο παράδειγμα το είδαμε στην Αττική Οδό.

Οταν πριν την κατασκευή της λαλούσαν πολλά κοκόρια με πολιτικοκοινωνικές θεωρήσεις, δρόμο δεν είχαμε... συγκοινωνιακή χαβούζα όμως είχαμε.. χωματερές είχαμε.. βρώμικους αλλα αριστερούς δημάρχους και δημοτικές αρχές που διαχειρίζονταν πολλά χρήματα αλλά παρέμεναν καταχρεωμένοι είχαμε...

Η Αττική οδός κατασκευάσθηκε απο τους «σιχαμερούς» για πολλούς καπιταλιστές αλλά την χρησιμοποιούν και οι ιδεαλιστές που φρικάρουν με την ιδέα του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού που έχει το κέρδος ως μοναδική αρχή.

Η αλλαγή της Αθήνας θα ξεκινήσει απο την στιγμή που η πολιτεία θα διαμορφώσει ένα σύγχρονο σύστημα αντιπαροχής με οικομονάδες που θα ανταλλάζονται απο τους ιδιοκτήτες τους για να αντικαταστήσουν τα άθλια οικιστικά συγκροτήματα της σημερινής πόλης με Οικολογικούς Ουραξύστες. Μόνο έτσι θα αναβαθμιστεί η ποιότητα ζωής και θα μείνει χώρος για πάρκα στις υποβαθμισμένες περιοχές της Κυψέλης και του Παγκρατίου για να αναφέρω μόνο δυο χώρους που απαιτούν παρεμβάσεις.

Θα γίνει όμως με κίνητρο τα έσοδα και το κέρδος.

Στο παρελθόν, ο Τρίτσιος ρομαντισμός με την Μελίνια ενορχήστρωση που τον ακολούθησε αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές και παρωχημένες καταστάσεις... Η διακηρυγμένη αλλά κωμικοτραγική επιθυμία για το επίγειο Τραμ έδειχνε εξ αρχής την έλλειψη σοβαρότητας απο τις αρχές του κοινωνικού ιδεαλισμού...

Σχεδόν όλες οι πλατείες του Τρίτση καταστράφηκαν απο τις αριστερές νεολαίες που κάρφωναν μετά μανίας τα πανάκριβα μάρμαρα που εκείνος δεν λυπήθηκε να σπαταλήσει, χάριν των πολυάριθμων εκδηλώσεων τους... Το Τρίτσιο πάρκο στο Ίλιον έχει καταρρεύσει... χωρίς καμία αριστερή οργάνωση ή παράταξη να εθελοντικοποιείται να το σώσει... Οι Μελίνιες παρεμβάσεις στην Πλάκα ήταν πολύ λίγες για να δικαιολογούν την φήμη τους... Εκείνες στου Ψειρή κατέληξαν σε απαύγασμα νεοελληνικής αθλιότητας...

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν οτι η κοινωνία πρέπει να κοιμάται αλλά απο αυτό το στάδιο μέχρις εκείνο που η αριστερά κάνει φλάμπουρο το περιβαλλοντικό ενδιαφέρον της που θυμάται μανιωδώς πριν τις εκλογές... υπάρχει μεγάλη διαφορά...

Είναι ιδιαίτερα προσβλητικό για αυτούς το οτι τελευταία έχει πάρει την πρωτοβουλία των περιβαλλοντολογικών παρεμβάσεων το κεντροδεξιό συγκρότημα του Αλαφούζου με εκείνο της Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου (αποδεδειγμένα αποτελεσματικής) να ακολουθεί.

Το δίδαγμα φαίνεται να είναι οτι όσοι πολιτικοποιούν το περιβάλλον και την φύση ενω δεν έχουν ταυτόχρονα ελεύθερη συνείδηση, ανακαλύπτονται και απομακρύνονται ως δοσίλογοι ενός κουτοπόνηρου και ευκαιριακού μικροκαπιταλισμού.

Οι υπόλοιποι, πάνε μπροστά γιατί επιμένουν να αναπνέουν το αέρα της ελευθερίας έξω απο παρωχημένες και μόνο κατά δήλωση αριστερές διακηρύξεις...

Η Αθήνα και η Ελλάδα δεν θέλει δηλωσίες αλλά οραματιστές με ρεαλιστική θεώρηση για τις ανάγκες του σήμερα και του αύριο. Οραματιστές που σέβονται τον άνθρωπο και δεν καταφεύγουν σε petty ideologies που δεν φέρνουν παρά μόνο δυστυχία.

Ας εντρυφήσουν οι ενδιαφερόμενοι στο “The ecology of Freedom” του Murray Bookchin αντι να επανακάμπτουν με ακατάσχετες προχειρολαγνείες για την περιβαλλοντολογική ρύθμιση της Αθήνας.

Για εκείνους που θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο σε προκλητικές θέσεις ας δουν το “Natural Capitalism” του Paul Hawken και το “The next American Metropolis” του Peter Cathorpe.

H «διακριτική» Ελληνική Μαφία...

Πριν απο δυόμισι χρόνια, σε ανύποπτο θα έλεγε ο σημερινός παρατηρητής χρόνο για τα σημερινά γεγονότα των Ζωνιανών, η επίκουρη καθηγήτρια Εγκληματολογίας, στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, κυρία Σοφία Βιδάλη είχε φανεί προφητική στην ανάλυσή της για τα αίτια και την μορφή των οργανώσεων εγκλήματος σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.

Με εξαιρετικά απλό και σαφή λόγο, η κυρία Βιδάλη εκφράζει τα αίτια που οδήγησαν στην μη εμφανή έκφραση του εγκλήματος, σε αντίθεση με χώρες όπως οι Ηνωμένες πολιτείες όπου το οργανωμένο έγκλημα έγινε διακριτό εξ αρχής διευκολύνοντας την διάκριση των ρόλων και τις μεθόδους καταστολής του.

Είναι τόσο ενδιαφέρουσα η ανάλυση της κυρίας Βιδάλη που δεν χρειάζεται ερμηνείας... Απολαύστε την συλλογιστική της.

Γιατί στη χώρα μας δεν έχουμε εμφανή παραδείγματα «εθνικών» οργανώσεων εγκλήματος. Οι σχέσεις με το κράτος και η οικονομική εξουσία των παράλληλων κέντρων.

Ένα από τα σχόλια που με είχαν εντυπωσιάσει, χρόνια πριν, όταν διάβαζα το βιβλίο του G. Falcone: «Cose di Cosa Nostra», ήταν ότι η λέξη mafia απουσίαζε από το καθημερινό και επίσημο λεξιλόγιο των κατοίκων της Σικελίας. Αυτή η στάση του πληθυσμού είναι τυπικό χαρακτηριστικό της ανοχής και συναίνεσης σε εγκληματικές οργανώσεις, οι οποίες λειτουργούν όχι απλά ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στον πληθυσμό και το κράτος, αλλά ως συνομιλητές. Πρόκειται για εγκληματικές οργανώσεις - και εδώ οι μαφιόζικες οργανώσεις είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα - που έχουν σχέσεις «πελατείας» με την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό αναπτυγμένες, ώστε να αποτελούν αυτονόητο μέρος της καθημερινότητας για ένα μέρος του πληθυσμού.

Κοινοπραξίες του εγκλήματος

H ανάπτυξη τέτοιων οργανώσεων είναι συνήθως συνάρτηση των ιστορικο-πολιτικών και οικονομικών συνθηκών ανάπτυξης μιας περιοχής, που δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναλυθούν. Αυτό που έχει σημασία είναι να υπογραμμισθεί ότι η ύπαρξη τέτοιων ή παρόμοιων εγκληματικών οργανώσεων με βαθιές πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες σε διάφορες περιοχές κυρίως της Μεσογείου και των Βαλκανίων, που η ιστορία του καπιταλιστικού κράτους-έθνους δεν ήταν τόσο «γραμμική» - συμβάλλει στη δημιουργία συγχύσεων στις παραστάσεις του πληθυσμού και στη δυσκολία διάκρισης ανάμεσα στην οργανωμένη εγκληματική δράση και το πολιτικό πελατειακό ρουσφέτι που δεν είναι προϊόν τέτοιων φαινομένων.

Πρόκειται για πολύ λεπτές διακρίσεις που κρίνονται κατά περίπτωση και που μόνο γενικά κριτήρια μπορούν να τεθούν για τη διάκρισή τους. H σύγχυση αυτή μπορεί να επιτείνεται από το δομικό ατομισμό των ανταγωνιστικών κοινωνικών σχέσεων και το ιστορικό έλλειμμα κράτους σε μία περιοχή, καθώς η απόσυρση της ανοχής ή συναίνεσης από τέτοιες οργανώσεις δεν αντισταθμίζεται από τη διασφάλιση αναγκών και δικαιωμάτων από το κράτος, ενώ συνοδεύεται από ένα «κράτος φόβου» για τους αποχωρούντες. H omerta έτσι διευρύνεται και περιλαμβάνει όχι την «αλληλεγγύη» και «σιωπή» μεταξύ των μελών των εγκληματικών οργανώσεων, αλλά και όλων εκείνων που γνωρίζουν αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν ή που έτσι διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους και, το χειρότερο, εκείνων που θεωρούν ότι το κράτος το ίδιο εμπλέκεται στο κύκλωμα των εγκληματικών οργανώσεων.

Ειδικά στη χώρα μας έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια διάχυτη και ασαφής εντύπωση ότι το οργανωμένο έγκλημα ασχολείται με τη διάπραξη βίαιων εγκλημάτων και τον έλεγχο των παράνομων επιχειρήσεων (π.χ. εμπορία γυναικών, όπλων κ.λπ.). Έτσι παραγνωρίζεται ότι το οργανωμένο έγκλημα δεν είναι τίποτα άλλο από μία παράνομη και παράλληλη με το κράτος εξουσία και οικονομία, που λειτουργεί κατά το πρότυπο των εμπορικών επιχειρήσεων. Από την άποψη αυτή λειτουργεί αποδιοργανωτικά για την επίσημη οικονομία, αλλά και το πολιτικό σύστημα.

Ερευνες σχετικά με το φαινόμενο των οργανωμένων εγκληματικών επιχειρήσεων δείχνουν ότι αυτό που ορίζουμε ως διεθνές οργανωμένο έγκλημα λειτουργεί ως μία πολυεθνική εταιρεία, που σε εθνικό επίπεδο αναθέτει «έργα», δημιουργεί κοινοπραξίες με μικρότερες ή μεγαλύτερες εθνικές οργανώσεις και εγκληματικά κέντρα ή συμφέροντα, και είναι αυτές πια που μεσολαβούν με τον κρατικό μηχανισμό για να διασφαλίσουν την «κοινοπραξία».

Οι εθνικές οργανώσεις δεν έχουν αναγκαστικά οργανική σχέση μεταξύ τους, αλλά συχνά ενώνονται με στόχο μια «επιχείρηση» ελέγχου, π.χ. της οικονομίας, προς το συμφέρον τους και βέβαια για τη διασφάλιση της ασυλίας τους άμεσα, μέσα από τη διείσδυση στο σύστημα αστυνομίας και απονομής Δικαιοσύνης. Εδώ λοιπόν τα συμφέροντα των εθνικών εγκληματικών επιχειρήσεων τέμνονται με εκείνα που σε κάθε περιοχή ορίζονται ως συμφέροντα των elite εξουσίας και τα οποία δεν αφορούν μόνον τα αστικά στρώματα, αλλά διαπερνούν και τα μεσαία και μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας: σε τέτοιες περιπτώσεις το έγκλημα λύνει προβλήματα πια, που είναι προϊόντα του ελλείμματος του εθνικού κράτους δικαίου και της ανισοκατανομής του πλούτου.

Τα προβλήματα αυτά προσλαμβάνονται από τους εμπλεκόμενους ως «σχετική αποστέρηση» από τη δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία και την οικονομία όχι πια των φτωχών, αλλά εκείνων των στρωμάτων στα οποία η αστική δημοκρατία δημιουργεί προσδοκίες. Για το λόγο αυτό, οι εγκληματικές δραστηριότητες που περιγράφω δεν αντιστοιχούν στον παραδοσιακό εγκληματικό και βίαιο υπόκοσμο, αλλά διαπλέκονται με αυτό που ονομάζουμε εγκλήματα του λευκού και μπλε περιλαίμιου (white and blue collar crimes).

Το κινεζικό ντόμινο

H δομή και λειτουργία του κρατικού φαινομένου και του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και στην Ιταλία αλλά και αλλού, και παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε «εθνικής» περίπτωσης, έχει επιτρέψει, όπως φαίνεται, την ανάπτυξη τέτοιων κέντρων εγκληματικών επιχειρήσεων με τη μορφή πολυ-λειτουργικών επιμέρους οργανώσεων που αναπτύσσονται μυστικά - στη σκιά δηλαδή της επίσημης οικονομίας και του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν πρώτα για δικό τους λογαριασμό, ενώ εξασφαλίζουν την ανάπτυξη και την απρόσκοπτη λειτουργία τους εξυπηρετώντας - πάντοτε όπως φαίνεται με το αζημίωτο - συμφέροντα άλλων, που είναι παράνομα ή στα όρια της παρανομίας και έτσι αυτοαναπαράγονται.

Από τη στιγμή που υπάρχουν δυνατότητες ανάπτυξης τέτοιων - ακόμα και κατακερματισμένων - πολυεξουσιαστικών κέντρων, δημιουργούνται δίκτυα προστασίας παράνομων επιχειρήσεων σε ένα πλαίσιο, όχι πια πελατειακής παραδοσιακής σχέσης (που στηριζόταν σε συγγενικούς δεσμούς), αλλά σε ένα πλαίσιο «μηχανικής αλληλεγγύης», όπως την ονομάζει ο Durkheim, η οποία αναπτύσσεται ως διαπλοκή συμφερόντων που λειτουργεί ως κινέζικο ντόμινο. Αν πέσει το ένα «στήριγμα» συμπαρασύρει μία σειρά από στηρίγματα. Σημαντικό είναι να υπογραμμιστεί εδώ ότι αυτές οι «εθνικές» οργανώσεις δεν συνιστούν αποκλειστικά οικονομικές «εταιρείες», αλλά πολυσυλλεκτικές ως προς τους σκοπούς τους (αυτό ισχύει για όλα τα δυτικά κράτη σύμφωνα με την L. Paoli). Για το λόγο αυτό είναι και δύσκολο να εντοπισθούν.

Οι σκιώδεις οργανώσεις και η εμπλοκή τους με το κράτος.

Στην Ελλάδα - περιέργως - δεν έχουμε εμφανή παραδείγματα «εθνικών» οργανώσεων για πολύ συγκεκριμένους λόγους επειδή:

· η ιστορία τέτοιων οργανώσεων ή συμφερόντων χάνεται μέσα στις ιδιαιτερότητες, τις αποκλίσεις και νοθεύσεις της ιστορίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
· ορισμένοι θεσμοί-θεματοφύλακες, της δημοκρατίας, του κράτους και της πολιτισμικής κυρίως συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, εξαιρέθηκαν από τον περιορισμένο έστω εκδημοκρατισμό των θεσμών (που δεν σημαίνει απλά αφοσίωση στο πολίτευμα), που ακολούθησε τη Μεταπολίτευση. Ετσι οι θεσμοί αυτοί τέθηκαν εκτός κοινωνίας (δηλαδή εκτός των άλλων στο απυρόβλητο), αποκτώντας «υπερβατικές» ιδιότητες στις παραστάσεις του κοινού.
· η απαξία, που εκφράζεται κατά καιρούς για τα κόμματα και την πολιτική, λειτούργησε αντισταθμιστικά υπέρ της αύξησης της εμπιστοσύνης για τους θεσμούς αυτούς και κατέστησε το πελατειακό φαινόμενο ως «αθώα» εξυπηρέτηση.
· εξαιτίας της κρατούσας αντίληψης ότι πρόκειται για φαινόμενα σήψης, για τα οποία ευθύνονται ορισμένα πρόσωπα μέσα στους θεσμούς, το ενδιαφέρον δεν εστιάστηκε στις δομικές δυσλειτουργίες αυτών των θεσμών.

Αν όλα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό είναι αλήθεια, έστω κατά ένα μέρος, τότε πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα τέτοιων επιχειρήσεων που περιέγραψα παραπάνω. H προσωποποίηση των αποκλίσεων από την έννομη τάξη υποβαθμίζει σε ατομικές παθολογίες φαινόμενα που ενδεχομένως διακλαδώνονται με οργανωμένες εγκληματικές επιχειρήσεις. Κατά συνέπεια, δημιουργεί εντυπώσεις, ότι αν τα άτομα λείψουν θα επαναφερθεί η τάξη. Μόνο που αν τα άτομα λείψουν, θα βρεθούν άλλα: οι εγκληματικές οργανώσεις ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από το κράτος σε ευρηματικότητα και «παροχές».

Το ερώτημα είναι αν οι υποθέσεις που βλέπουν σήμερα το φως της δημοσιότητας σε κάποιο σημείο τέμνονται μεταξύ τους αλλά και με αφανείς τέτοιες επιχειρήσεις, ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετούν και ως προς τους ηθικούς αυτουργούς. Γιατί κάποιος κερδίζει από όλη αυτή την υπόθεση. Αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε μία μεταβατική περίοδο αλλαγής των κέντρων της εγκληματικής οικονομίας και εξουσίας, που σπάει το κινέζικο ντόμινο, θα πρέπει να δούμε την κατάσταση αυτή ως ευκαιρία για τη διασφάλιση των οικονομικών και τελικά κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων - διότι αυτά πλήττονται στην ουσία. H διασφάλιση αυτή μόνον με έναν τρόπο μπορεί να γίνει: με τη διάλυση και διάρρηξη της εξουσιαστικής ικανότητας των παράλληλων με τις επίσημες σκιωδών δομών - την αποστέρηση δηλαδή της οικονομικής και διαμεσολαβητικής τους ικανότητας.

Εδώ λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο όχι μόνον ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους και η ενίσχυση του ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, αλλά ο εκδημοκρατισμός τους, μέσα από τη συμμετοχή και του λαϊκού στοιχείου σε κρίσιμα όργανα των θεσμών αυτών. Από ό,τι θυμάμαι όμως, τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια δεν έχουν δικαιοδοσία για ορισμένες περιπτώσεις κυρίως οργανωμένου εγκλήματος - σύμφωνα με τον περίφημο τρομονόμο. H επόμενη δίκαιη δίκη, χωρίς να κυνηγήσει μάγισσες, θα πρέπει μήπως να «επανιδρύσει» κυρίως τη Δικαιοσύνη;

Ζωνιανά και επιτόκια... υπάρχει άραγε σχέση...

Σε πρόσφατο άρθρο του ο πρώην Ευρωβουλευτής Αντώνης Σαμαράς συνοψίζει την αθλιότητα του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος που κινείται ανεξάρτητα απο την οποιαδήποτε βούληση και απόφαση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Χαρακτηριστική η απάντηση του Ζαν Κλοντ Τρισέ «...η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη στις αποφάσεις της...» όταν αντελήφθη οτι οι λογικές απαντήσεις εξαντλήθηκαν και ο ερωτών, Αντώνης Σαμαράς, δεν ήταν διατεθειμένος να ικανοποιηθεί απο τα πρόχειρα ευφυήματα που αποτελούν την συνήθη πλέον τακτική των μεγατραπεζιτών.

Δυστυχώς απο αυτή την τακτική υπεκφυγών δεν απουσιάζει ούτε η χώρας μας.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κύριος Γκαρκάνας, ακολουθεί κατά πόδας το σκεπτικό του Κεντρικού Ευρωπαίου Τραπεζίτη επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στο μοναδικό πρόβλημα που αναγνωρίζει, τον πληθωρισμό...

Το γεγονός ότι ο πληθωρισμός σε λογικά πλαίσια είναι δευτερεύουσα υπόθεση σε οικονομίες που στερούνται πραγματικής ανάπτυξης, διαφεύγει της προσοχής του Έλληνα αλλά και του Ευρωπαίου ομολόγου του.

Οι κίνδυνοι απο τις χαλαρές διαδικασίες ελέγχων των τραπεζών που υποτίθεται οτι οι κεντρικοί τραπεζίτες εποπτεύουν, διαφεύγουν επίσης της προσοχής τους.

Οι κεντρικοί τραπεζίτες αδυνατούν έτσι να διακρίνουν την ασύδοτη κερδοσκοπία των εμπορικών τραπεζών που επενδύουν σε παράγωγα υψηλού ρίσκου καμουφλαρισμένα ως ομόλογα.

Η Αμερικανική παράδοση της δεκαετίας του 80, οπότε οι Αμερικανικές τράπεζες ανταγωνίζονταν στο ποια θα είναι εκείνη που θα λανσάρει το ελκυστικότερο ψευδοομόλογο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των συντηρητικών διαχειριστών των συνταξιοδοτικών ταμείων έγινε πάλι της μόδας με διαφορετικό περιτύλιγμα για να μη δημιουργεί εξ αρχής υποψίες για την υποκρυπτόμενη απάτη.

Σήμερα, τα νέα Αμερικανικά ψευδοομόλογα κτίσθηκαν πάνω στις «τρελές» αποδόσεις των κτηματικών δανείων υψηλού επιτοκίου και κατ’ επέκταση υψηλού ρίσκου των Αμερικανικών στεγαστικών τραπεζών.

Ο Αμερικανοί τραπεζίτες βρήκαν ακόμα ένα τρόπο να μεταφέρουν τον δικό τους κίνδυνο σε ανύποπτους συναδέλφους τους που ακολουθώντας την πάγια τακτική μοιράσματος του κινδύνου διέσπειραν ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο στα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων.

Βέβαια στην αλυσίδα της ανυποψίας το κριτικό ερώτημα αφορά το ποσοστό της εγνωσμένης απάτης που εμπεριέχεται στην ευθύνη των κεντρικών τραπεζών να προλαμβάνουν τέτοιες καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές διαμορφώνονται επι μακρόν με κινδύνους προφανείς ακόμα και σε πρωτόπειρους οικονομικούς αναλυτές.

Οι σχολές που δημιούργησαν οι Αμερικανικές Τράπεζες απο τα μέσα της δεκαετίας του 80, έχουν αφήσει το στίγμα της μεθοδολογίας τους στο πως κερδοσκοπούσαν έναντι ανίδεων η έντεχνα παραπλανημένων διαχειριστών συνταξιοδοτικών κεφαλαίων σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Με ψευδομόλογα κατέστρεψαν οχι μόνο τις οικονομίες δεκαετιών διαφόρων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων αλλα και εκείνες απλών καταθετών όπως έγινε μαζικά μέσω των Μεξικανικών τραπεζών στις αρχές της δεκαετίας του 90.

Τακτικές όπως αυτές, εντελώς ασύδοτες και παραπλανητικές δεν υπέπεσαν περιέργως ποτέ στην προσοχή των κεντρικών Τραπεζιτών.

Το γεγονός της μαζικής ενσωμάτωσης προϊόντων υψηλού κινδύνου στα χαρτοφυλάκια των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν ήταν φαίνεται αντικείμενο ευθύνης της ΕΚΤ για τον κύριο Τρισέ.

Δεν ήξερε ο κεντρικός Τραπεζίτης οτι με το καμουφλάρισμα των παραγώγων ως ομόλογα οι τραπεζίτες ξεπερνούσαν την επιτρεπόμενη σχέση κινδύνου στις επενδυτικές τους επιλογές με αποτέλεσμα σε περίπτωση απρόσμενου γυρίσματος της αγοράς να βρεθούν με τεράστιες ζημιές και δραματική μείωση του ενεργητικού τους.

Το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα δείχνει να εφησυχάζει με το απλοϊκό επιχείρημα οτι δεν έδωσε δάνεια αντίστοιχου τύπου με εκείνα των αμερικανικών κτηματικών τραπεζών..

Αδιαφορεί για το γεγονός οτι ούτε οι ευρωπαϊκές τράπεζες έδωσαν τέτοια δάνεια αλλά παρά ταύτα δοκιμάζονται όπως η Northern Rock στην Αγγλία που σώθηκε χάριν στην ένεση ρευστότητας της Τράπεζας της Αγγλίας.

Ο ίδιος ο Τρισέ διέθεσε εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ στην στήριξη της ρευστότητας των Ευρωπαϊκών Εμπορικών Τραπεζών.

Με αλλα λόγια, απο τη μια δεν διαπίστωσε έγκαιρα το πραγματικό πρόβλημα στις οικονομίες των χωρών μελών της ΕΕ, που δημιούργησε εν μέρει η δίκη του ανικανότητα να προλάβει τις τοποθετήσεις σε ψευδοομόλογα και απο την άλλη διείδε με χαρακτηριστική οξυδέρκεια τον επερχόμενο πληθωριστικό κίνδυνο χάριν του οποίου οχι μόνο αρνείται να κατεβάσει τα ευρω-επιτόκια ακολουθώντας την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) αλλά αντίθετα προετοιμάζει την άνοδό τους.

Με τον τρόπο αυτό, ενώ η FED αντιμετωπίζει με ευφυή τρόπο τις επιπτώσεις απο την κακοφορμισμένη subprime αγορά και ταυτόχρονα ανοίγει τις δυνατότητες αναδιάρθρωσης της δικής της βιομηχανίας, η EKT επιμένει σε αρτηριοσκληρωτικές μονεταριστικές μεθόδους περιορισμού των πληθωριστικών πιέσεων αφήνοντας τις ευρωπαϊκές εξαγωγές να καταρρεύσουν με το υπερφίαλα ισχυρό Ευρώ.

Πρόκειται ομολογουμένως για ένα κοκτέιλ καταστροφικών αποφάσεων και συνεπειών για την Ευρωπαϊκή οικονομία και κατ’επέκταση την Ελλάδα το οποίο φαίνεται να μη διακρίνει κανείς.

Η Ελληνικές Τράπεζες δεν είναι αποκομμένες απο τις συνέπειες των καταστροφικών επενδύσεων σε ψευτοομόλογα αφού και στα καλάθια των δικών τους τοποθετήσεων έχει αυξηθεί η επικινδυνότητα.

Επιπλέον, οι Ελληνικές Τράπεζες έχουν δανείσει πολλούς κατασκευαστές δημιουργώντας τη δική τους Subprime αγορά λόγω του τεράστιου στοκ ακινήτων που έκτισαν προσμένοντας αγοραστές... που δεν έρχονται.

Η Ελληνική οικονομία διατήρησε την αναπτυξιακή της δυναμική μετά την καταστροφή του χρηματιστηρίου χάριν στα δημόσια έργα και την οικοδομική ανάπτυξη.

Σήμερα η πορεία αυτής της ανάπτυξης παρουσιάζει σημάδια αστάθειας που θα μπορούσαν εν ριπή οφθαλμού να μετατραπούν σε καταστροφική ύφεση.

Σε ένα τέτοιο κλίμα και με τέτοιους κινδύνους ο Έλληνας διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος μιλά για επικείμενο Πληθωρισμό και για αυξήσεις επιτοκίων.

Είναι να αναρωτιέται κανείς εάν πρόκειται για ανεξάρτητο Τραπεζίτη ή για θλιβερό εντολοδόχο πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Για το Video της Kesley Briggs

Kelsey Briggs lost her life before the age of three due to Child Abuse.Please watch/read her story and share it with others.It is a Tragic story but one that must be shared.Hopefully Kelsey's story will touch your heart and you will be willing to step up to the plate and help children who can't help themselves.For more information on how you can help make a difference,Please Visit:http://www.kelseyspurpose.orgPlease Read her story below...Kelsey Briggs was born in Oklahoma on December 28,2002 after her parents Lance Briggs and Raye Dawn Smith were divorced.Raye Dawn Smith started dating a man named Michael Lee Porter.The first reported incident of child abuse regarding Kelsey was made on Jan.17,2005,and many more were to follow.Raye Dawn Smith married Michael Lee Porter on April 18,2005.On May 3,2005 Kelsey was taken out of her home by OKDHS.May 4,2005 Kelsey was moved to her maternal Grandmother Gayla Smith.In mid June 2005,after months of documented abuse which included a broken collarbone,multiple abrasions,new bruises and faded bruises from head to toe,and two broken legs,the doctor said Kelsey's legs were spiral fractures,which means someone twisted her little legs forcefully.Three doctors with a combined 90 years experience saw Child Abuse in Kelsey's broken legs.There were numerous court hearings but after it all on June 15,2005 Judge Craig Key sent Kelsey back to her mom and stepfather.The judge said "Kelsey's abuser was unknown."She remained in state custody and was to be supervised by state agencies.Her biological father Lance Briggs was in Iraq fighting for our country while his little girl Kelsey was here fighting for her life.On October 11, 2005 she was murdered apparantly by her Stepfather Micheal Lee Porter but that is up for debate.Raye Dawn and Michael Porter were the only ones with Kelsey the afternoon she died.The cause of death was blunt force trauma to the abdomen,it was ruled a Homicide.Kelsey Briggs died just days before her father was to return from Iraq.Two weeks later Porter was arrested on first degee murder.Her mother was later charged with two felonies of Child Neglect and Enabling Child Abuse.In April of 2006 Kelsey's body was exhumed for a second autopsy where sexual abuse was documented.Not only was this child brutally beaten over a 9 month period she was also sexually assaulted.The Stepfather's charges were amended to add the sexual abuse. Porter and Smith divorced after Kelsey's death.On February 2, 2007 a plea negotiation was entered and approved by the paternal family.The stepfather plead guilty to a reduced charge of Enabling Child Abuse and received 30 years in prison.He has no possibility of parole for 25.5 years. Kelsey's mother Raye Dawn Smith went on trial July 9, 2007.She has since been found guilty of enabling child abuse,she will serve 27 years in prison.Without the possibility of parole for 23 years.The court says she knew or should have known about Kelsey's abuse. Alot of people failed Kelsey.Remember her story the next time you think a child is being abused.Please report it,if you don't, that child may suffer the same fate as Kelsey.Please don't let that happen.A new law has been named for Kelsey in Oklahoma to prevent this type of failure in the Oklahoma State System.Kelsey's Grandmother Kathie Briggs runs a site in Kelsey's Honor,You can find it at http://www.kelseyspurpose.orgThey are doing alot of good things to help abused children.It is free to join,you can find more info there.Thank you for your time and God Bless You.Song:"Somewhere over the Rainbow"- Eva Cassidy (less)

Περί Πίστεως...

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.


Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο... Θεός....
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ..: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ..: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος.. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι ο άνθρωπος εξελίχτηκε από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

Επικοινωνώ, άρα υπάρχω...

Στη χώρα μας, έχουμε συνηθίσει να λεμε ότι «...αυτό είναι για τους νέους και εγώ οτι είχα μάθω, να κάνω ή να προσφέρω το έκανα...»

Ταυτόχρονα σπεύδουμε να διαμαρτυρηθούμε, κάθε φορά που η κυβέρνηση σκέπτεται να αλλάξει το υφιστάμενο ασφαλιστικό πλαίσιο, διότι θεωρούμε κεκτημένα αυτά που διαμορφώθηκαν 50 και πλέον χρόνια πριν, με άλλα κοινωνικά και πληθυσμιακά δεδομένα, όταν η Ελλάδα είχε κατά μέσον όρο πενταμελείς οικογένειες, άρα πολλούς περισσότερους έτοιμους να δουλέψουν έναντι των συνταξιούχων, ενω το προσδοκώμενο όριο ζωής ήταν κατά 10 χρόνια μικρότερο του σημερινού...

Η ζωή όμως αλλάζει με ταχύτητα χάρη στην τεχνολογία είτε με τρόπο απόλυτα διακριτό όπως συμβαίνει στην πληροφορική, είτε με λιγότερο διακριτό όπως στην Ιατρική και στην Βιολογία.

Ο αλλαγές αυτές μας αναγκάζουν να είμαστε προσαρμόσιμοι ενώ η ηλικία παύει πλέον να είναι φραγμός για ορισμένες τουλάχιστον δραστηριότητες όπως αυτή που σήμερα έγινε εφικτή χάριν της τεχνολογίας του διαδικτύου.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα ατόμου που είδε διαφορετικά τη ζωή και έγινε πραγματικός φάρος αισιοδοξίας για όλο τον κόσμο, είναι η 95χρονη Ισπανίδα Μαρία Αμελία Λοπέζ που γνώρισε το διαδίκτυο μόλις πριν απο ένα χρόνο και έκτοτε κόλλησε με την τεχνολογία.

Έστησε σε ελάχιστο χρόνο το δικό της Blog και απέκτησε ένα τεράστιο κοινό που την θαυμάζει και την αγαπά.

Η Μαρία Αμελία Λοπέζ ξεκίνησε ως blogger στις 23 Δεκεμβρίου του 2006 και σήμερα έχει περισσότερους απο 65.000 επισκέπτες απο όλο τον κόσμο.

Το Blog για την 95χρονη Λοπέζ είναι ένα καταπληκτικό ημερολόγιο αναμνήσεων μέσα απο το οποίο έχει πολλά να πει απο τότε που γνώρισε τον κόσμο λίγο πριν απο τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, απο τον Ισπανικό εμφύλιο ή αργότερα απο την διδακτατορία του Φράνκο,

Ανάμεσα στα μηνύματα που έχει λάβει βρίσκεται και αυτό του Ισπανού Πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεζ Θαπατέρο που της δίνει συγχαρητήρια για το μήνυμα αισιοδοξίας που περνά μεσω του blog της.

Η Μαρία Αμελία Λοπέζ, βρίσκει στο διαδίκτυο μια πλατφόρμα επικοινωνίας μέσω της οποίας ανταλλάσσει απόψεις και εμπειρίες με άτομα απο όλο τον κόσμο για θέματα που αφορούν την υγεία, την μοναξιά και την ψυχική διάθεση ενός ηλικιωμένου και έτσι έπαυσε να αισθάνεται μόνη...

Στο blog της υπάρχουν κείμενα ακόμα και στα ελληνικά που δίνουν κουράγιο σε πάρα πολλούς και βάζουν σε σκέψεις τους υπόλοιπους για το οτι όσο ζούμε θα πρέπει να μαθαίνουμε, να σκεπτόμαστε και να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας...

Ο Αλ και ο Αλ...

Θα μπορούσε κανείς διαβάζοντας τις πρόσφατες ανακοινώσεις και συνεντεύξεις του κυρίου Αλογοσκούφη και του κυρίου Αλαβάνου (Ο Αλ και ο Αλ) να ισχυρισθεί ότι «ο καθένας τον χαβά του και η Ελλάδα τάβλα...»

Ο κύριος Αλογοσκούφης, εκφραζόμενος με οράματα που επιμένει να παραθέτει ως έργα και ημέρες της κυβέρνησής του, προσπαθεί μάταια να μας γεμίσει με αισιοδοξία για εκείνα που αυτός βλέπει αλλά εμείς δυστυχώς στερούμενοι του χαρίσματος της φωτίσεως δεν μπορούμε να διακρίνουμε...

Δεν αντιλέγει κανείς οτι οι αλχημείες της δημιουργικής λογιστικής της κυβέρνησης Σημίτη έχουν περιορισθεί ενω έχει παρατηρηθεί μια τεχνική βελτίωση των χρηματοοικονομικών δεδομένων της χώρας που όμως αδυνατεί να αισθανθεί ο λαός.

Εκείνο όμως που κάνει την κατάσταση σχεδόν δραματική είναι το χάσμα μεταξύ του κυβερνητικού λόγου και της προσδοκίας του καθημερινού άνθρώπου για το μέλλον, το δικό του μέλλον και των παιδιών του.

Σε αυτό ο κύριος Αλογοσκούφης δεν έχει τίποτα να απαντήσει, κανένα πειστικό επιχείρημα να αντιτείνει, καμία μαζική επιχειρηματική πρωτοβουλία να προσφέρει που θα βγάλει το καράβι της ανάπτυξης απο το λιμάνι της απραξίας και θα το φέρει στην Ελλάδα της Τεχνολογικής υπεροχής και της ουσιαστικής παιδείας, στην Ελλάδα των νέων με προοπτική και των ηλικιωμένων με αισθήματα ανακούφισης γιαυτό που αφήνουν.

Λεει ο κύριος Αλογοσκούφης ότι η ανάπτυξη προέρχεται απο την εξωστρέφεια... Ναι αυτό είναι πανκοίνως γνωστό αλλά ως κανόνας ενω εδώ ζητάμε την εφαρμογή.

Αναφέρεται στη ανάπτυξη του 4% αλλά όλοι γνωρίζουν ότι αυτή προέρχεται απο τα μεγάλα δημόσια έργα ενώ οι επιχειρήσεις δεν ανακάμπτουν πλην ελαχίστων αφού προηγουμένως έχουν δει τον χάρο με τα μάτια τους... Η ανεργία των νέων είναι υψηλή και των μεσήλικων εξωπραγματική... Οι χιλιάδες σύμβουλοι κυνηγώντας ανύπαρκτους πελάτες αλληκτυπιώνται μεταξύ τους μήπως γίνει ο ένας πελάτης του άλλου και ξεχάσουν στην έξαψη της προσμονής την ένδειά τους.

Λέει ο κύριος Αλογοσκούφης οτι οι επιδόσεις της Ελληνικής οικονομίας είναι συνυφασμένες με την ανάπτυξη των Ελληνικών Τραπεζών ενω οι τράπεζες είναι γνωστό οτι λειτουργούν ως προσωρινός μοχλός που αργότερα χαλιναγωγεί ή και απαγορεύει την περαιτέρω ανάπτυξη. Τα ασύδοτα κέρδη των Ελληνικών Τραπεζών το αποδεικνύουν προσβάλλοντας την αισθητική και του πλέον φιλελεύθερου οικονομολόγου.

Ισχυρίζεται ο κύριος Αλογοσκούφης οτι η Ελλάδα μετατρέπεται σε οικονομικό κέντρο αλλά αυτό γίνεται παρά την θέληση της Ελληνικής Κυβέρνησης... Τα κεφάλαια των Κινέζων για την εξαγορά Ελληνικών λιμανιών έρχονται εν μέσω κυβερνητικών παλινωδιών και αντιδράσεων ενω εκείνα των Αράβων μόνο την έχθρα του κυβερνητικού μηχανισμού έχουν επιφέρει χάριν μιάς κακώς εννοούμενης φιλολαϊκής πολιτικής.

Λεει ο κύριος Αλογοσκούφης οτι χιλιάδες Ελληνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται ως εξαγωγείς Ελληνικών προϊόντων ενώ το Ευρώ βρίσκεται σε δυσθεόρατα ύψη και οι εμπορικοί ανταγωνιστές μας εκτός Ευρώ... Μα είναι δυνατόν;

Θεωρεί ο κύριος Αλογοσκούφης οτι θα πάρουμε 13 δις δολάρια απο την Τέταρτη Προγραμματιστική Περίοδο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας αλλά δεν λέει ταυτόχρονα οτι αυτά είναι λιγότερα απο εκείνα του 3ου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και προορίζονται μόνο για έρευνα και ουσιαστική εκπαίδευση, τομείς στους οποίους χωλαίνουμε δραματικά για να μπορέσουμε να τα απορροφήσουμε και μάλιστα στην Ελληνική επαρχία που κακόμαθε στις εύκολες, άνευ αποδείξεων, παροχές των προηγούμενων προγραμμάτων.

Αγνοεί ο κύριος Αλογοσκούφης οτι η μέχρι τώρα προωθούμενη επιχορηγία των Ελληνικών ΜΜΕ στηρίζεται σε υποσχετικές για δάνεια απο Τράπεζες που έτσι λυμαίνονται ακόμα περισσότερο τον μόχθο του απλού Έλληνα πλουτίζοντας εις βάρος του και αδιαφορώντας για τους κινδύνους που κτίζουν στην ίδια τους την μελλοντική υπόσταση. Μπορεί στην Ελλάδα η Sub Prime αγορά να μην ξεκίνησε απο απερίσκεπτες χρηματοδοτήσεις ακινήτων αλλα κανείς δεν αποκλείει το ξεκίνημά της απο απερίσκεπτες χρηματοδοτήσεις ΜΜΕ χάριν μιας ανάπτυξης που τελικά ούτε οι χρηματοδοτούμενοι δεν είναι βέβαιοι οτι θέλουν.

Απο αυτή την εξωπραγματική στάση του κυρίου Αλογοσκούφη πέφτουμε στον λάκκο μίας ακόμα εξωπραγματικότερης στάσης του κυρίου Αλαβάνου.

Ο κύριος Αλαβάνος με το θάρρος ή και το θράσος της τελευταίας εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησε οτι είναι σε θέση να μιλήσει για μια ρεαλιστική πολιτική που θα ωφελήσει όλους τους Ελληνες...

Ξεκινά λοιπόν την καμπάνια του κτυπώντας τον δικομματισμό... λες και αν αποκτήσουμε πολυκομματισμό, που ήδη έχουμε, θα έλθει η φώτιση και θα δούμε μέσα απο τον αγώνα της συναλλαγής των κομματαρχών το τι πραγματικά συμφέρει τον Λαό.

Λεει ο κύριος Αλαβάνος οτι δικαιώνεται η προεκλογική του εκστρατεία αλλά δεν μας λέει πως διοτι προεκλογικά αντι να δείξει την ευαισθησία του μετακομίζοντας στις πυρόπληκτες περιοχές, προτίμησε τα ανακαινισμένα γραφεία της Κουμουνδούρου για να κάνει κριτική στο «αλαλούμ» της δεξιάς που έστω απρογραμμάτιστα αμυνόταν στον ανεύθυνο πολιτικαντισμό της αριστεράς ενω ταυτόχρονα πολεμούσε τον κακό της εαυτό στις πυρόπληκτες περιοχές.

Μας μιλά ο κύριος Αλαβάνος για την ακρίβεια λες και η άνοδος των τιμών του πετρελαίου που την προκαλεί είναι κυβερνητικής ευθύνης ή οτι μπορούσε αυτός να την προβλέψει ενω η κυβέρνηση οχι... Ασφαλώς ατονεί η μνήμη του στις παλαιοκομματικές θέσεις της αριστεράς περί «ΕΟΚ και Νάτο...» Αν η Ελλάδα δεν είχε σήμερα το ισχυρό Ευρώ πως θα αντέτασσε την οποιαδήποτε προοπτική ευημερίας σε μία παρασιτικά αναπτυσσόμενη «ελέω εισαγωγών» οικονομία με τις σημερινές τιμές του πετρελαίου;

Μας αναφέρει ο κύριος Αλαβάνος το πρόβλημα της υποχρηματοδοτούμενης παιδείας αλλά δε μας λέει πως θα βρεθούν τα χρήματα για να αυξηθεί η χρηματοδότησή της. Εάν μάλιστα κάποιος του αναφέρει οτι τα πανεπιστήμια πρέπει να βγουν στη γύρα για να μαζέψουν χορηγίες ή να προσφέρουν υπηρεσίες σε ιδιωτικές εταιρείες, όπως σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, θα διαρρήξει τα ιμάτια του με φρίκη για τον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα αυτών των προτάσεων. Θα αγνοήσει μέσα απο την τυφλότητα του δογματισμού του ότι αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα στην Κίνα, στην Ινδία και σε κάθε αναπτυσσόμενη χώρα που σέβεται τον εαυτό της.

Μας λεει ο κύριος Αλαβάνος για συνέδρια και ενισχυτικές αποφάσεις που θα προκύψουν απο αυτά αλλα δεν μας λεει οτι τα συνέδρια δεν φέρνου ανάπτυξη.... Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη απο συνέδρια αλλά απο παραγωγικές ιδέες και ευέλικτα συστήματα που θα οδηγήσουν στην πραγμάτωσή τους. Ανάπτυξη με ξαναμοίρασα μια φτωχικής πίτας δεν φέρνει ανάπτυξη παρά μια διαφορετική μερίδα πτωχών να περνά σε κατάσταση πραγματικής ένδειας.

Ο κύριος Αλαβάνος δεν κάνει προτάσεις που θα λύσουν προβλήματα και θα φέρουν ανάπτυξη... Αντίθετα εκφράζει λόγο φιλολαϊκίζοντα και κατά βάση ανεύθυνο που θα του εξασφαλίσει ρόλο δήθεν αντιπολιτευτή σε ένα κοινοβούλιο που σφύζει απο υποκρισία.

Ο κύριος Αλαβάνος επιδιώκει την δημιουργία εντυπώσεων ενάντια στην κακιά δεξιά και στο κάκιστο, δει δεξιό, ΠΑΣΟΚ...

Συμπερασματικά «τι Αλ τι Αλ;» ίδια γεύση…

Μήπως το συγκοινωνιακό είναι πολεοδομικό;

Διαβάζοντας το τελευταίο και πολυ ενδιαφέρον τεύχος του Βήματος Ιδεών αποφάσισα να στείλω μερικές σκέψεις μου συμμετέχοντας έτσι στον γενικό προβληματισμό.

Το μέγεθος του συγκοινωνιακού προβλήματος και οι δυνατότητες απεγκλωβισμού.

Με πολυ ενδιαφέρον διάβασα το αφιέρωμα του Βήματος Ιδεών για το συγκοινωνιακό πρόβλημα των μεγάλων Ελληνικών πόλεων.

Η ανάγνωση όμως των απόψεων των ειδικών, δημιούργησε σειρά εύλογων ερωτημάτων ενω ταυτόχρονα απεκάλυψε την ρίζα του προβλήματος.

Στο αφιέρωμα σας οι κύριοι καθηγηταί και οι λοιποί συγκοινωνιολόγοι και πολεοδόμοι, αναλώθηκαν σε διαπιστώσεις για την οδηγική κουλτούρα και την γενικότερη συμπεριφορά των Ελλήνων σε σχέση με το αυτοκίνητο και την πόλη που επί δεκαετίες παρέμειναν σε τριτοκοσμικό επίπεδο...

Με άλλα λόγια εστίασαν στο αυτοκίνητο και σε ότι συνεπάγεται η χρήση του ως εάν η ισχύουσα νοοτροπία στην διαμόρφωση των πόλεων μας να είναι ανεξάρτητη της χρήσης του αυτοκινήτου που στο κάτω-κάτω αποτελεί ένα άμοιρο ευθύνης (ουδέτερο) μέσο μεταφοράς.

Κατηγορούν επομένως το ΙΧ και τους χρήστες του αλλα εθελοτυφλούν για το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται το αυτοκίνητο αλλά και για το οτι το ουδέτερο αυτοκίνητο το οδηγούν κάθε άλλο παρά ουδέτεροι κάτοικοι πόλεων που ταυτόχρονα παραπονούνται για την κόλαση που δημιουργεί η χρήση του.

Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το παράδοξο των κατοίκων ενάντια στους οδηγούς που είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι, θα πρέπει να ξεφύγουμε απο την περιοριστική αντίληψη του τι θα κάνουμε με τους οδηγούς και να επεκταθούμε στο τι θα κάνουμε για τις πόλεις μας.

Μια πολιτική με αυτό τον προσανατολισμό είναι ιδιαίτερα φιλόδοξη αλλά και μονόδρομος εάν επιζητούνται πραγματικά αποτελέσματα.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα πλάνο προτεραιοτήτων που να προσδιορίζει τις άμεσες αλλά και τις λιγότερο άμεσες ενέργειες σε ικανοποιητικό για την αναδιαμόρφωση των πόλεων βάθος χρόνου.

Ξεκινώντας απο τα βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα έργα και καταλήγοντας στα μακροπρόθεσμα δεν θα πρέπει να στοχεύσουμε σε μια σειριακή αλλά παράλληλη εκτέλεσή τους αγνοώντας οτι ορισμένα απο αυτά θα απαιτήσουν πολλές δεκαετίες για να ολοκληρωθούν.

Τα βραχυπρόθεσμου ορίζοντα έργα θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ημίμετρα διότι δεν θα λύνουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα αλλά θα το ανακουφίζουν, κάτι π.χ. σαν τον δακτύλιο του χθες...

Μερικά απο τα ημίμετρα που θα έφερναν άμεσα αποτελέσματα είναι:

Απαγόρευση, μέσω διοδίων, εισόδου των ΙΧ στα κέντρα των πόλεων (ημίμετρο με μέτρια επίδοση στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, αλλα αφού φέραμε την αθλιότητα στην πόρτα μας θα πρέπει να την σταματήσουμε εκεί πριν μπει στα σπίτια μας)

Βελτίωση της ρύθμισης των σηματοδοτών που θα παρακολουθούνται κεντρικά ώστε να αλλάζουν οι προτεραιότητες λειτουργίας τους βάσει της διαμορφούμενης κατάστασης (Ημίμετρο διότι παρά την χρήση υπολογιστικών συστημάτων η βελτίωση που μπορεί να επιτευχθεί είναι ασήμαντη στα όρια κορεσμού της κυκλοφορίας) .

Διαμόρφωση πολλών νέων θέσεων στάθμευσης με χρηματοδότηση απο διάφορα κοινοτικά και αυτοχρηματοδοτούμενα προγράμματα (Ημίμετρο διότι η αύξηση των θέσεων στάθμευσης δεν μειώνει απαραίτητα το κυκλοφοριακό κομφούζιο ενω μπορεί και να το χειροτερέψει σε ώρες αιχμής).

Απαγόρευση της στάθμευσης, χωρίς καμία επιτρεπόμενη δικαιολογία, σε κεντρικές και εμπορικές αρτηρίες. (Ημίμετρο διότι κάπου θα πρέπει να σταθμεύσουν τα συγκεκριμένα ΙΧ. Αποτελεσματικότερο εάν οι θέσεις στάθμευσης γίνουν πολλές περισσότερες και οι χρεώσεις λογικές)

Απομάκρυνση όλων των υπηρεσιών απο το κέντρο της πόλης και μεταφορά τους σε κομβικά σημεία που εξυπηρετούνται απο το μετρό, τον προαστιακό και βασικές οδικές αρτηρίες (Ημίμετρο διότι μεταφέρει το κυκλοφοριακό κομφούζιο, έστω μειωμένης έντασης, σε αλλα σημεία των πόλεων).

Μερικά απο τα μέτρα του αύριο που ξεκινούν σήμερα

Ουσιαστική επέκταση του Μετρό προ όλους του άξονες που εξυπηρετούν επεκτάσεις και συσπειρώσεις οικιστικής ανάπτυξης στις πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Δημιουργία νέου τύπου υπέργειων μεταφορών (Υπέργειο Τραμ)

Δημιουργία νέων επεκτάσεων οδικών αξόνων όπως η Αττική Οδός αλλά βυθισμένων ώστε οι διαμορφούμενες επιφάνειες να καλύπτουν ζωτικές κοινωνικές ανάγκες των τοπικών Δήμων.

Μερικά απο τα μέτρα του μεθαύριο που ξεκινούν σήμερα

Επέκταση των πόλεων (του πολεοδομικού σχεδίου) σε ζώνες που θα εξυπηρετούνται με ταχύτητα λόγω προσχεδιασμένης προσβασιμότητας στα ΜΜΜ

Δημιουργία νέου συστήματος αντιπαροχής που θα αντικαθιστά ολόκληρα τετράγωνα με νέα κτίρια διαμορφωμένα σε ύψος με αποτέλεσμα να απελευθερώνονται σημαντικοί χώροι, μεγαλύτεροι του 1/2 της σημερινής κάλυψης. Το σύστημα αυτής της αντιπαροχής θα επιστρέφει στους σημερινούς ιδιοκτήτες κατοικήσιμους χώρους αντίστοιχους με το σημερινό εμβαδόν αλλα με μορφή και ποιότητα κατασκευής σύμφωνη με τις σημερινές περιβαλλοντολογικές επιταγές και πολλές υπόγειες χρήσεις, ακόμα και καταστήματα, που θα αυξάνουν δραματικά τα κίνητρα υιοθέτησης του συστήματος.

Διαφύλαξη παλαιών τμημάτων των πόλεων και χαρακτηριστικών αρχιτεκτονημάτων, ενδεικτικών της πολιτισμικής και της ιστορικής συνέχειας των πόλεων, ως ζωντανών μουσείων. Τα τμήματα αυτά είτε θα συγκεντρώνουν την πολιτιστική έκφραση των κατοίκων είτε θα ικανοποιούν την ανάγκη τους να ζουν σε αρμονία με τις οικιστικές εκφράσεις του παρελθόντος.

Μερικά συμπληρωματικά αλλά αναγκαία μέτρα

Τα μέτρα αυτά θα ολοκληρώνουν την συνολική προσπάθεια διαμόρφωσης μιάς νέας κοινωνίας πολιτών με διαφορετική οδηγική και περιβαλλοντική συνείδηση.

Μαθήματα οδηγικής συμπεριφοράς απο το νηπιαγωγείο σε συνδυασμό με το μάθημα του περιβάλλοντος. Τα μαθήματα θα είναι ουσιαστικά και θα περιλαμβάνουν πρακτική και εξετάσεις που θα διαμορφώνουν τον βαθμό ακόμα και της αποφοίτησης απο πανεπιστημιακές σχολές και οπωσδήποτε αυτόν του λυκείου.

Συνεχή επιβράβευση όσων χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ με ένα συνδυασμό ισχυρών κινήτρων και πράξεων ανταποδοτικότητας. π.χ όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται τα ΜΜΕ τόσο οικονομικότερη να γίνεται η χρήση τους.

Συγκρίσεις και αντιθέσεις

Στην Ελλάδα αλληθωρίζουμε δεξιά και αριστερά διότι δεν μας αρέσει να βλέπουμε ίσια το πρόβλημα και να το αντιμετωπίζουμε με αποτελεσματικότητα.

Στη Καλιφόρνια η φωτιά έκαψε περίπου όση έκταση και στην Ελλάδα και ακόμα περισσότερα σπίτια πολυ μεγαλύτερης αξίας.

Σε απόλυτα νούμερα οι καταστροφές εκεί ήταν πολυ μεγαλύτερες απο τις δικές μας αλλά τηρουμένων των αναλογιών ίδιας περίπου κλίμακας.

Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, ο πασίγνωστός πρώην Κινηματογραφικός Αστέρας και Ράμπο, Αρνολδ Σβαρτζενέγκερ, ήταν παρόν σε κάθε μέτωπο της φωτιάς, δίπλα στους πυροσβέστες, στους πολιτοφύλακες και στους εθνοφρουρούς που μάζεψε απο τα σύνορα του Μεξικού χωρίς δεύτερη σκέψη, στα πλαίσια μιάς μαζικής κινητοποίησης,.

Παρά τους ισχυρούς ανέμους, ασυνήθιστους για τα Ελληνικά δεδομένα, οι μονάδες καταστολής και μέριμνας δεν λύγισαν αλλα πάλεψαν και αντιστάθηκαν με σύστημα και μέθοδο που αποδεικνύει την σημασία της διοικητικής αποτελεσματικότητας σε κάθε μάχη σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.

Οι φωτιές παρά ταύτα έκαναν τεραστία καταστροφή.

Ο συντονιστής και αρχηγός της προσπάθειας, ο Κυβερνήτης Αρνολδ Σβαρτζενέγκερ παρά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του, οχι μόνο δεν επικρίθηκε αλλά πήρε τα εύσημα όλων απο κάθε πολική θέση και σκοπιά.

Ο συντονιστής της υπερπροσπάθειας που καταβλήθηκε στη Νότια Καλιφόρνια, δεν αντιμετώπισε επικρίσεις διότι προτίμησε τον συγχρονισμό του τεράστιου πολιτειακού και εθελοντικού μηχανισμού που κινητοποίησε απο την παραθυρολαγνεία των καναλιών.

Αυτό αποτελεί μάθημα κοινωνικής συμπεριφοράς και κρατικής αποτελεσματικότητας για τους ιθύνοντες στην Ελλάδα.

Ακόμα ηχούν στα αυτά μας οι Αλαβανέζικες επικρίσεις περί του τύπου ενδυμασίας του Πρωθυπουργού, οταν προήδρεψε συντονιστικής σύσκεψης αλλά και οι λοιπές βερμπαλιστικές κορώνες της αριστεράς ενω απουσίαζε παντελώς η δική της συνεισφορά στην μάχη, δίπλα στους πυροσβέστες και στους πυρόπληκτους. Ισως οι «δυναμικές» συντονιστικές των κομμάτων της αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, που έλαμπαν άλλοτε στα φεστιβάλ των νεολαιών τους, να θεώρησαν οτι τα συνέδρια και οι πολύχρωμες σημαίες είναι αποτελεσματικότεροι τρόποι για την αντιμετώπιση των καταστροφών.

Η ΝΔ έχασε πολλούς ψήφους διότι σε αντίθεση με τον Σβαρτζενέγκερ, έναν άνθρωπο για τον οποίο η Ελληνική ελίτ των γραμμάτων και της συντήρησης εκφράζει μόνο επικρίσεις ενω η αριστερά αποστρέφεται μετά βδελυγμίας, δεν λειτούργησε αποτελεσματικά και δεν συγκίνησε, με την παρουσία της στα μέτωπα της φωτιάς, τον Ελληνικό λαό.

Ο υπερδεξιός όμως Αυστριακός, που απο την ηλικία των 20 ετών είχε όνειρο να κατακτήσει τον κόσμο, πράγμα που υλοποίησε σε μεγάλο βαθμό ως Ρεμπουπλικάνος κυβερνήτης της μεγαλύτερης πολιτείας των ΗΠΑ, (θα γινόταν εύκολα και πρόεδρος των ΗΠΑ εάν δεν το απαγόρευε το Αμερικανικό σύνταγμα) δίνει μαθήματα κρατικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας σε όλους ανεξαρτήτως πολιτικής θέσης και ιδεολογίας.

Ηγείται ταυτόχρονα της ουσιαστικότερης προσπάθειας στις ΗΠΑ για την προστασία του περιβάλλοντος και είναι ο μόνος που πιέζει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να αλλάξει πολιτική υπέρ του περιβάλλοντος.

Θέλουμε και στην Ελλάδα πολιτικούς που το χαρακτηριστικό τους να είναι η αποτελεσματικότητα αντι του άκαρπου πολιτικού λόγου.

Θέλουμε και εδώ ανθρώπους της πράξης, ανθρώπους που θα είναι με τον λαό στις στιγμές κρίσεις, ανθρώπους που δεν θα διυλίζουν τον κώνωπα με την συνταγματική αθρολαγνεία αλλά θα ασχολούνται με το πως θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και την ποιότητα των σπουδών στην Ελλάδα.

Πολυ σύντομα το 2010, θα αποκλεισθούμε απο τις ευρωπαϊκές χώρες λόγω μη ισοτιμίας των διπλωμάτων των Ελληνικών πανεπιστημίων ενω οι ξένοι απόφοιτοι θα έρχονται ανενόχλητοι να δουλέψουν στην Ελλάδα.

Τότε άραγε τι θα έχει να πει η Αριστερά αλλά και οι παλαιοκομματικές σέκτες των δυο κομμάτων εξουσίας;

Φαίνεται οτι οι καταστροφές αποτελούν αφορμή για κρίση και αξιολόγηση όσων θέλουν να μας εκπροσωπούν .

Ας δουλέψουμε λοιπόν για να βρεθούν οι αξιότεροι μεταξύ μας και αν δεν βρεθούν ας κοιτάξουμε αλλού όπως έκαναν οι Καλιφορνέζοι με τον Σβαρτζενέγκερ και πέτυχαν.

Λαθροθηρία και περιβάλλον

Κύριοι του παρατηρητηρίου του ΣΚΑΙ,

με εκπλήσσει η αναλγησία και η αδιαφορία των πολιτικών υπέρ των άθλιων κυνηγετικών εγκλημάτων (λαθροθηρίας).

Είναι κωμικό να μιλάμε για περιβάλλον και να σκοτώνουμε τα ελάφια με δικαιολογίες του τύπου: το κυνήγι είναι νόμιμο, η εποχή είναι η επιτρεπομένη και η περιοχή είναι εκτός ορίων απαγόρευσης.

Αυτές οι ανοησίες που βέβαια κάποιος «πονηρός» νομοθέτης δημιούργησε χωρίς να έχει την παραμικρή περιβαλλοντική συνείδηση πρέπει να αλλάξουν ενώ το θέμα δεν μπορεί να επαφίεται σε οποιαδήποτε νομοθεσία του παρελθόντος.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι νόμοι στην Ελλάδα, σε πολλά θέματα, χρήζουν εκσυγχρονισμού... διοτι είναι ασύμβατοι με τα δεδομένα της εποχής και την περιβαλλοντολογική συνείδηση που παλαιότερα δεν είχαμε αφού εγκαταλείπαμε τα χωριά μας για να έλθουμε να ζήσουμε στις απο τότε άθλιες πόλεις μας.

Το ότι δεν αλλάζουν οι νόμοι δεν σημαίνει οτι πρέπει να πιπιλίζουμε την καραμέλα της νομιμότητας πίσω απο την οποία κρύβεται η ασυνειδησία πολλών συμπολιτών μας.

Τα καταστήματα που σερβίρουν κυνήγι ελέγχονται σχετικά εύκολα και το κυνήγι όπως και κάθε κρέας πρέπει να έχει προέλευση που όταν δεν αποδεικνύεται συνεπάγεται σύλληψη του καταστηματάρχη και πληρωμή προστίμου πολλαπλάσιου ύψους της αξίας του θηράματος...

Ας αφήσουμε λοιπόν τα τερτίπια των αστυνομικών αρχών που ως φαίνεται τα «κάνουν πλακάκια» με τους ντόπιους ταβερνιάρηδες «για το κρασάκι...» που λέει ο λαός.

Κύριοι, τα οσα λέγονται απο ορισμένους ανταποκριτές σας είναι συχνά παιδαριώδη από πλευράς διερεύνησης και πειστικότητας.

Το παρατηρητήριο δυστυχώς δεν λειτουργεί και το εκπληκτικό είναι οτι η δημοφιλής WWF έχει τα γραφεία της στην οδό Φιλελλήνων 26, στο Σύνταγμα..., αντι στα βουνά και στα λαγκάδια της πατρίδας μας...

Κανείς δεν χρειάζεται περιβαλλοντολογικές οργανώσεις σήμερα με γραφεία στα κέντρα των πόλεων και οι όποιες δικαιολογίες προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν φερετζέδες παραπλάνησης των αφελών χρηματοδοτών αυτών των οργανώσεων.

Δεν σας κάνει εντύπωση οτι οι οργανώσεις αυτές απουσιάζουν απο τοποθεσίες που θα συνεισέφεραν στην ενίσχυση του έργου τους.

Δεν σας προκαλεί το γεγονός οτι δεν βλέπετε τραπεζάκια με δυο τρεις ευχάριστους ανθρώπους, μέλη των οργανώσεων αυτών, να διαλαλούν την περιβαλλοντολογική τους συνείδηση... μέσω διάθεσης προϊόντων για την ενίσχυση του έργου τους και την εγγραφή μελών;

Στα εμπορικά κέντρα των πόλεών μας, τα Σάββατα της αγοραστικής κραιπάλης ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας μας, η προσπάθεια αυτή θα είχε εκπληκτικά αποτελέσματα...

Το ίδιο ισχύει και για το παρατηρητήριο... που θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε έναν επιστημονικό περιβαλλοντολογικό φορέα με μόνιμη και εθελοντική επάνδρωση σε δασικά σπίτια όλο τον χρόνο... Εκεί θα εργάζονταν και τα μόνιμα (έμμισθα) μέλη της οργάνωσης συνεπικουρούμενα απο εθελοντές που θα μπορούσαν να κάνουν ακόμα και επιστημονικό έργο όπως αυτό που γίνεται μέσα στα πλοία της Greenpeace.

Δεν σας γεμίζει αγανάκτηση το ότι δεν υπάρχουν τέτοια σημεία (κέντρα), οχι στα βουνά της Πίνδου αλλά εδώ στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη κ.λπ.

Οι ξύλινες κατασκευές που θα τα συγκροτούσαν στα δάση (θα επιτρέπονταν σε ειδικά σημεία κατ εξαίρεση για ενημέρωση και ουσιαστική παρουσίαση του έργου των οργανώσεων στους τόπους του περιβαλλοντολογικού εγκλήματος...)

Που είναι λοιπόν αυτά τα γραφεία, που είναι αυτό το έργο εκεί στην φύση και οχι στα βρωμερά κέντρα των πόλεών μας με την σχιζοφρενική παρουσία των κατοίκων τους.

Να προσθέσω ότι οι δασοφύλακες έχουν την ευχέρεια, εάν έχουν τα μέσα..., (κιάλια, ασυρμάτους για επικοινωνία με συναδέλφους σε άλλα περάσματα του δάσους) να συλλαμβάνουν του λαθροθήρες... αλλα δυστυχώς δεν το θέλουν...

Όσο για τις οικογένειες που ζουν απο το κυνήγι, η θέση μου όπως και κάθε πολιτισμένου ανθρώπου είναι οχι απλά αδιάφορη αλλά επιπλέον και καταγγελτική.

Όπως δεν θα εξυπηρετούσα κανέναν εγκληματία και θα τον κατήγγειλα για το έγκλημά του έτσι δεν θα είχα κανένα οίκτο ή έλεος για τους λαθροθήρες... και τις οικογένειες που ζουν απο λαθροθηρία.

Εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί ας κάνουμε τουλάχιστον το παρατηρητήριο όργανο ουσιαστικής προστασίας της φύσης και οχι εργαλείο προβολής αλλότριων στόχων.

Περιβάλλον και τοπική κοινωνία.

Στη χώρα μας έχουμε καλλιεργήσει πολλές λανθασμένες θέσεις σε θέματα ζωτικής σημασίας και το περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση.

Στις περυσινές δημοτικές εκλογές διάχυτη ήταν η άποψη οτι οι τοπικές εκλογές δεν έχουν κομματικό χαρακτήρα, εννοώντας εθνική υπόσταση, αλλά τοπικό και επομένως η επιλογή των υποψηφίων Δ.Σ. πρέπει να γίνεται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απο εκείνα των βουλευτικών εκλογών.

Την αντίληψη αυτή όμως την συναντάμε και σε κοινωνίες με πολυ ισχυρότερο λόγο στην τοπική τους εκπροσώπηση.

Πριν 10 χρόνια συνέβη το ακόλουθο περιστατικό:

Ένας νεοεκλεγείς εκπρόσωπος της πολιτείας της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, ο Ο’Νηλ, μιλούσε στο δημαρχείο της Βοστόνης, ενημερώνοντας τους κατοίκους για την ευχέρεια που τους προσέφερε η εκλογή του στο Αμερικανικό Κογκρέσο.

Ανέφερε μια σειρά απο θέματα κυβερνητικής δραστηριότητας σε τομείς κοινωνικής μέριμνας, εξοπλιστικών προγραμμάτων, πορείας της οικονομίας κ.λπ.

Μετά την συνάντηση μια ηλικιωμένη κυρία τον πλησίασε και του παραπονέθηκε για το οτι η συλλογή των απορριμμάτων στην γειτονιά της δεν γινόταν όσο συχνά θα έπρεπε... Ο Κύριος Ο’Νηλ της απάντησε τότε οτι το πρόβλημα της είναι τοπικού ενδιαφέροντος και θα πρέπει να καλέσει την επιτροπή καθαριότητας του Δήμου.

Η ηλικιωμένη κυρία τον κοίταξε με απορία και του είπε: A! δεν είχα αντιληφθεί ότι για το πρόβλημα αυτό θα πρέπει να απευθυνθώ τόσο ψηλά στην ιεραρχία...!

Η εμπειρία αυτή έστρεψε αργότερα τον Ο’Νηλ σε υπέρμαχο της λογικής «Όλη η πολιτική είναι τοπική Πολιτική».

Πράγματι, εάν κοιτάξουμε με προσοχή, θα δούμε οτι οτιδήποτε σχετίζεται με το ανέφικτο της ζωής που κάνουμε ή με το ότι οι Πόλεις που ζούμε γίνονται σταδιακά μη βιώσιμες, ξεκινά απο την στάση μας στην τοπική κοινωνία..

Οταν μία πλατεία μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο, αυτό αφορά εμάς, τους κατοίκους της πόλης με την πλατεία, όταν ένα εργοστάσιο ρίχνει τα χημικά του απόβλητα στο τοπικό δάσος ή στον γνωστό σε όλους Ασωπό ποταμό, τότε το πρόβλημα αφορά την τοπική κοινότητα ή τον δήμο που έχει δικαιοδοσία στην συγκεκριμένη περιοχή.

Οταν ένα εργοστάσιο κλείνει αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο απο την ανεργία ανήκουν στην τοπική κοινωνία.

Εάν οι τοπικές κοινωνίες είναι ανεπιτυχείς στο να διευθύνουν και να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα στις δραστηριότητες των μελών τους, καμία Κυβέρνηση δεν θα πετύχει το ίδιο σε εθνικό επίπεδο.

Έτσι εξηγείται οτι ο νυν υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς, κάλεσε τους τοπικούς άρχοντες να συζητήσουν μαζί του την τραγωδία της μόλυνσης του υπεδάφους απο την απόρριψη των βιομηχανικών λυμάτων στον Ασωπό ποταμό.

Έτσι εξηγείται οτι ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, δεν γνώριζε οτι υπήρχε πρόβλημα μόλυνσης του υπεδάφους απο την εποχή της Υφυπουργίας του στο ΥΠΕΧΩΔΕ.

Δεν το γνώριζε διοτι κανείς απο τους τοπικούς άρχοντες δεν ενδιαφέρθηκε να τον ενημερώσει...

Με αλλα λόγια, τα προβλήματα που μας αφορούν είναι αυτά ακριβώς που τελικά συγκεντρώνονται και συντονίζονται σε εθνικό επίπεδο διαμορφώνοντας την εθνική πολιτική.

Εάν η τοπική κοινωνία δεν φροντίσει τα του οίκου της, δεν θα δει προκοπή από κανένα ΥΠΕΧΩΔΕ, με ξεχωριστή ή οχι οντότητα για τις αρμοδιότητες του περιβάλλοντος.

Όμως τα θέματα για το περιβάλλον δεν περιορίζονται στην προστασία των δασών, στα ποσοστά εκπομπής CO2, στην επεξεργασία των λημμάτων ή στην διαχείριση των αστικών απορριμμάτων.

Η φροντίδα για το περιβάλλον περιλαμβάνει την φροντίδα για το κάθε δένδρο στην αυλή μας. Είναι αδιανόητο να φωνασκούμε εξασφαλίζοντας εντυπώσεις κομματικής πειθαρχίας σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, ενώ αδιαφορούμε για το δένδρο που τσαλαπατήσαμε με το δικό μας 4Χ4 στη δική μας γειτονιά...

Είναι δική μας ευθύνη, να βομβαρδίζουμε την δημοτική αρχή με αιτήματα υπέρ της βελτίωσης της ζωής μας με περισσότερο, συστηματικότερο και βιώσιμο πράσινο αντι αιτημάτων κοπής δένδρων ή αύξησης του συντελεστή δόμησης.

Είναι δική μας ευθύνη να μη πέφτουμε θύματα των ίδιων των ψευδαισθήσεων μας για το οτι το πράσινο του γείτονα θα είναι πάντα εκεί να καλύπτει την δική μας απρονοησία.

Είναι δική μας ευθύνη να ελέγχουμε την δημοτική αρχή και τους εκπροσώπους που στείλαμε σε αυτήν ώστε να μη παρουσιάζει την εικόνα μίας άνυδρης, χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα ομάδας επαγγελματιών της εξουσίας.

Είναι δική μας ευθύνη το έργο που σήμερα «φροντίζουν» για εμάς χωρίς εμάς οι δημοτικοί μας εκπρόσωποι, να το φέρουμε στα μέτρα μας και στις ανάγκες μας...

Είμαστε εμείς, όλοι μας, που θα τους πούμε οτι δεν τους εκλέξαμε για τον δικό τους βιοπορισμό, άμεσο ή έμμεσο, αλλά για να μας εξυπηρετούν στις κοινές μας επιδιώξεις για ένα καλλίτερο αύριο.

Όσο η ελληνική τοπική εξουσία ευρίσκεται μακριά απο την λογική της άμεσης εκπροσώπησης, και όσο οι τοπικοί δημοτικοί άρχοντες συγχέουν τους μηχανισμούς της άμεσης εκπροσώπησης με εκείνους της αριστερότροπης συνέργιας, τόσο η χώρα μας θα παραμένει οπισθοδρομική παρά τους κυβερνητικούς εκσυγχρονισμούς.

Οι δημότες της Κηφισιάς παραπονούνται εύλογα για τα δάση που δεν περιβάλουν ποια την πόλη τους, για την αθλιότητα της κεντρικής και ιστορικής πλατείας πλατάνου, για τις ημικατεστραμένες δενδροστοιχίες, για το αδιάβατο των φθαρμένων και άθλιων πεζοδρομίων, για το οτι ο Δήμαρχος είναι ανεπαρκής και άφαντος απο πράξεις και ενέργειες που θα έκαναν τον τόπο ομορφότερο, ανθρωπινότερο, πολιτισμένο.

Οι ίδιοι κάτοικοι όμως καθημερινά παρκάρουν τα δικά τους ΙΧ όπου τους βολεύει, αδιαφορώντας για τις ανάγκες πρόσβασης των ΑΜΕΑ, αφήνουν τα περιττώματα των σκύλων τους στα πεζοδρόμια και στις εξόδους των γειτόνων τους, αδιαφορούν και κακοποιούν συνειδητά το πράσινο της πόλης, συχνά διότι κρύβει την βιτρίνα του καταστήματός τους, ενοχλούνται απο τις αυξήσεις των δημοτικών τελών, ως εάν ο Δήμαρχος να είχε την διάθεση κάποιου μαγικού ταμείου και επιμένουν να διορίζουν τα «σπλάχνα» τους στην Δημαρχία με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Ναι είναι αλήθεια οτι στην Κηφισιά δεν είχαμε επί σειρά ετών λαμπρούς δημάρχους, δημάρχους που να προκαλούν τον σεβασμό, δημάρχους που να εμπνέουν εμπιστοσύνη.

Μήπως όμως αυτοί που τελικά εκλέγουμε είναι η προέκταση της δικής μας ανεπάρκειας και καθρέπτης της δικής μας αδιαφορίας;

Μήπως τα οσα συστηματικά φωνάζουμε για το περιβάλλον δεν είναι παρά φερεντζές της δικής μας αμετροέπειας, της δικής μας διαδρομής στην εξυπηρέτηση του μικροσυμφεροντολογισμού μας;