Επικοινωνώ, άρα υπάρχω...

Στη χώρα μας, έχουμε συνηθίσει να λεμε ότι «...αυτό είναι για τους νέους και εγώ οτι είχα μάθω, να κάνω ή να προσφέρω το έκανα...»

Ταυτόχρονα σπεύδουμε να διαμαρτυρηθούμε, κάθε φορά που η κυβέρνηση σκέπτεται να αλλάξει το υφιστάμενο ασφαλιστικό πλαίσιο, διότι θεωρούμε κεκτημένα αυτά που διαμορφώθηκαν 50 και πλέον χρόνια πριν, με άλλα κοινωνικά και πληθυσμιακά δεδομένα, όταν η Ελλάδα είχε κατά μέσον όρο πενταμελείς οικογένειες, άρα πολλούς περισσότερους έτοιμους να δουλέψουν έναντι των συνταξιούχων, ενω το προσδοκώμενο όριο ζωής ήταν κατά 10 χρόνια μικρότερο του σημερινού...

Η ζωή όμως αλλάζει με ταχύτητα χάρη στην τεχνολογία είτε με τρόπο απόλυτα διακριτό όπως συμβαίνει στην πληροφορική, είτε με λιγότερο διακριτό όπως στην Ιατρική και στην Βιολογία.

Ο αλλαγές αυτές μας αναγκάζουν να είμαστε προσαρμόσιμοι ενώ η ηλικία παύει πλέον να είναι φραγμός για ορισμένες τουλάχιστον δραστηριότητες όπως αυτή που σήμερα έγινε εφικτή χάριν της τεχνολογίας του διαδικτύου.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα ατόμου που είδε διαφορετικά τη ζωή και έγινε πραγματικός φάρος αισιοδοξίας για όλο τον κόσμο, είναι η 95χρονη Ισπανίδα Μαρία Αμελία Λοπέζ που γνώρισε το διαδίκτυο μόλις πριν απο ένα χρόνο και έκτοτε κόλλησε με την τεχνολογία.

Έστησε σε ελάχιστο χρόνο το δικό της Blog και απέκτησε ένα τεράστιο κοινό που την θαυμάζει και την αγαπά.

Η Μαρία Αμελία Λοπέζ ξεκίνησε ως blogger στις 23 Δεκεμβρίου του 2006 και σήμερα έχει περισσότερους απο 65.000 επισκέπτες απο όλο τον κόσμο.

Το Blog για την 95χρονη Λοπέζ είναι ένα καταπληκτικό ημερολόγιο αναμνήσεων μέσα απο το οποίο έχει πολλά να πει απο τότε που γνώρισε τον κόσμο λίγο πριν απο τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, απο τον Ισπανικό εμφύλιο ή αργότερα απο την διδακτατορία του Φράνκο,

Ανάμεσα στα μηνύματα που έχει λάβει βρίσκεται και αυτό του Ισπανού Πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεζ Θαπατέρο που της δίνει συγχαρητήρια για το μήνυμα αισιοδοξίας που περνά μεσω του blog της.

Η Μαρία Αμελία Λοπέζ, βρίσκει στο διαδίκτυο μια πλατφόρμα επικοινωνίας μέσω της οποίας ανταλλάσσει απόψεις και εμπειρίες με άτομα απο όλο τον κόσμο για θέματα που αφορούν την υγεία, την μοναξιά και την ψυχική διάθεση ενός ηλικιωμένου και έτσι έπαυσε να αισθάνεται μόνη...

Στο blog της υπάρχουν κείμενα ακόμα και στα ελληνικά που δίνουν κουράγιο σε πάρα πολλούς και βάζουν σε σκέψεις τους υπόλοιπους για το οτι όσο ζούμε θα πρέπει να μαθαίνουμε, να σκεπτόμαστε και να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας...