Παρκοδιλήμματα...

Τον τελευταίο καιρό το Blog του Μίμη Ανδρουλάκη, έχει πάρει φωτιά απο τους περιβαλλοντικά ευαίσθητους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Το θέμα που συγκεντρώνει τελευταία το ενδιαφέρον είναι το περιβάλλον ή μάλλον το περιβάλλον με αφορμή το υπό κατασκευή Νέο Μητροπολιτικό Πάρκο της Αθήνας στο παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Το ερώτημα / δίλημμα είναι εάν θα πρέπει να κτισθεί ένα πάρκο ή πολλά με αντιπαροχή του συγκεκριμένου με αλλα σημεία της Αθήνας ή και τα δυο.

Μια τέτοια λογική ακούγεται ελκυστική και έχει οπαδούς με επιχειρήματα όχι απαραίτητα ρεαλιστικά...

Ρεαλισμός στην χώρα μας σημαίνει οτι μελετώ, σχεδιάζω προτείνω και υλοποιώ τα έργα με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα, όπως ακριβώς και κατά την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων, διότι διαφορετικά τα προλαβαίνουν μύριες αντιδράσεις και τα έργα πηγαίνουν στις καλένδες.

Επιπλέον, για να διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση για όλο το λεκανοπέδιο, θα πρέπει να μελετηθούν νέες χωροταξικές διευθετήσεις, πολύ τολμηρότερες των σημερινών, και να ψηφισθούν απο την βουλή ώστε να αρχίσουν σιγά-σιγά να παίρνουν σάρκα και οστά... μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί όταν το Πάρκο του Ελληνικού θα είναι ήδη έτοιμο και θα το χαίρονται χιλιάδες λεκανοπεδούχοι...

Αυτή ακριβώς η χαρά, απο την χρήση του μεγάλου πάρκου, σε συνδυασμό με τη νέα γενιά των παιδιών που σήμερα γαλουχούνται ώστε να διαμορφώσουν περιβαλλοντική συνείδηση ενω τότε θα φέρνουν και την δύναμη της ψήφου, θα οδηγήσουν στην αλλαγή διότι θα απαιτούν απο την πολιτεία να θωρήσει την ανεπτυγμένη Αθήνα ως συλλήβδην κατεδαφιστέα με μόνο δείγματά της να παραμένουν στο απόλυτο κέντρο και σε επιλεγμένες γειτονιές ως θύμισες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς...

Σήμερα, ελάχιστα πράγματα μπορούμε να υλοποιήσουμε αλλά τουλάχιστον μπορούμε να διαμορφώνουμε την πορεία προς το περιβαλλοντολογικό μας μέλλον..

Η ακόλουθη δημοσίευση στο blog του Ανδρουλάκη είναι μία απο πολλές αντίστοιχες του γράφοντα σε αυτή την κατεύθυνση...

Αγαπητέ Μίμη,

απο τα οσα γράφουν εδώ οι τόσοι φίλοι bloggers βγαίνουν ορισμένα πολυ σημαντικά συμπεράσματα.

Οτι η μεγάλη πλειοψηφία εκφράζει το λεγόμενο wishful thinking και ελάχιστα το τι μπορεί πραγματικά να γίνει.

Το θέμα του Πάρκου της Αθήνας στο Ελληνικό αφορά το τώρα... Ξεκινά το 2008..., θα χρηματοδοτηθεί απο παράγοντες που έχουν την ικανότητα να συντάσσουν προϋπολογισμούς, να διαμορφώνουν ρεαλιστικές χρηματοοικονομικές ροές σε βάθος χρόνου και να μανουβράρουν την οικονομική διαχείριση ανάλογα με τις διαμορφούμενες συνθήκες...

Το πετυχημένο παράδειγμα το είδαμε στην Αττική Οδό.

Οταν πριν την κατασκευή της λαλούσαν πολλά κοκόρια με πολιτικοκοινωνικές θεωρήσεις, δρόμο δεν είχαμε... συγκοινωνιακή χαβούζα όμως είχαμε.. χωματερές είχαμε.. βρώμικους αλλα αριστερούς δημάρχους και δημοτικές αρχές που διαχειρίζονταν πολλά χρήματα αλλά παρέμεναν καταχρεωμένοι είχαμε...

Η Αττική οδός κατασκευάσθηκε απο τους «σιχαμερούς» για πολλούς καπιταλιστές αλλά την χρησιμοποιούν και οι ιδεαλιστές που φρικάρουν με την ιδέα του καταστροφικού και απάνθρωπου καπιταλισμού που έχει το κέρδος ως μοναδική αρχή.

Η αλλαγή της Αθήνας θα ξεκινήσει απο την στιγμή που η πολιτεία θα διαμορφώσει ένα σύγχρονο σύστημα αντιπαροχής με οικομονάδες που θα ανταλλάζονται απο τους ιδιοκτήτες τους για να αντικαταστήσουν τα άθλια οικιστικά συγκροτήματα της σημερινής πόλης με Οικολογικούς Ουραξύστες. Μόνο έτσι θα αναβαθμιστεί η ποιότητα ζωής και θα μείνει χώρος για πάρκα στις υποβαθμισμένες περιοχές της Κυψέλης και του Παγκρατίου για να αναφέρω μόνο δυο χώρους που απαιτούν παρεμβάσεις.

Θα γίνει όμως με κίνητρο τα έσοδα και το κέρδος.

Στο παρελθόν, ο Τρίτσιος ρομαντισμός με την Μελίνια ενορχήστρωση που τον ακολούθησε αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές και παρωχημένες καταστάσεις... Η διακηρυγμένη αλλά κωμικοτραγική επιθυμία για το επίγειο Τραμ έδειχνε εξ αρχής την έλλειψη σοβαρότητας απο τις αρχές του κοινωνικού ιδεαλισμού...

Σχεδόν όλες οι πλατείες του Τρίτση καταστράφηκαν απο τις αριστερές νεολαίες που κάρφωναν μετά μανίας τα πανάκριβα μάρμαρα που εκείνος δεν λυπήθηκε να σπαταλήσει, χάριν των πολυάριθμων εκδηλώσεων τους... Το Τρίτσιο πάρκο στο Ίλιον έχει καταρρεύσει... χωρίς καμία αριστερή οργάνωση ή παράταξη να εθελοντικοποιείται να το σώσει... Οι Μελίνιες παρεμβάσεις στην Πλάκα ήταν πολύ λίγες για να δικαιολογούν την φήμη τους... Εκείνες στου Ψειρή κατέληξαν σε απαύγασμα νεοελληνικής αθλιότητας...

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν οτι η κοινωνία πρέπει να κοιμάται αλλά απο αυτό το στάδιο μέχρις εκείνο που η αριστερά κάνει φλάμπουρο το περιβαλλοντικό ενδιαφέρον της που θυμάται μανιωδώς πριν τις εκλογές... υπάρχει μεγάλη διαφορά...

Είναι ιδιαίτερα προσβλητικό για αυτούς το οτι τελευταία έχει πάρει την πρωτοβουλία των περιβαλλοντολογικών παρεμβάσεων το κεντροδεξιό συγκρότημα του Αλαφούζου με εκείνο της Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου (αποδεδειγμένα αποτελεσματικής) να ακολουθεί.

Το δίδαγμα φαίνεται να είναι οτι όσοι πολιτικοποιούν το περιβάλλον και την φύση ενω δεν έχουν ταυτόχρονα ελεύθερη συνείδηση, ανακαλύπτονται και απομακρύνονται ως δοσίλογοι ενός κουτοπόνηρου και ευκαιριακού μικροκαπιταλισμού.

Οι υπόλοιποι, πάνε μπροστά γιατί επιμένουν να αναπνέουν το αέρα της ελευθερίας έξω απο παρωχημένες και μόνο κατά δήλωση αριστερές διακηρύξεις...

Η Αθήνα και η Ελλάδα δεν θέλει δηλωσίες αλλά οραματιστές με ρεαλιστική θεώρηση για τις ανάγκες του σήμερα και του αύριο. Οραματιστές που σέβονται τον άνθρωπο και δεν καταφεύγουν σε petty ideologies που δεν φέρνουν παρά μόνο δυστυχία.

Ας εντρυφήσουν οι ενδιαφερόμενοι στο “The ecology of Freedom” του Murray Bookchin αντι να επανακάμπτουν με ακατάσχετες προχειρολαγνείες για την περιβαλλοντολογική ρύθμιση της Αθήνας.

Για εκείνους που θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο σε προκλητικές θέσεις ας δουν το “Natural Capitalism” του Paul Hawken και το “The next American Metropolis” του Peter Cathorpe.