Περιβάλλον και τοπική κοινωνία.

Στη χώρα μας έχουμε καλλιεργήσει πολλές λανθασμένες θέσεις σε θέματα ζωτικής σημασίας και το περιβάλλον δεν αποτελεί εξαίρεση.

Στις περυσινές δημοτικές εκλογές διάχυτη ήταν η άποψη οτι οι τοπικές εκλογές δεν έχουν κομματικό χαρακτήρα, εννοώντας εθνική υπόσταση, αλλά τοπικό και επομένως η επιλογή των υποψηφίων Δ.Σ. πρέπει να γίνεται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απο εκείνα των βουλευτικών εκλογών.

Την αντίληψη αυτή όμως την συναντάμε και σε κοινωνίες με πολυ ισχυρότερο λόγο στην τοπική τους εκπροσώπηση.

Πριν 10 χρόνια συνέβη το ακόλουθο περιστατικό:

Ένας νεοεκλεγείς εκπρόσωπος της πολιτείας της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, ο Ο’Νηλ, μιλούσε στο δημαρχείο της Βοστόνης, ενημερώνοντας τους κατοίκους για την ευχέρεια που τους προσέφερε η εκλογή του στο Αμερικανικό Κογκρέσο.

Ανέφερε μια σειρά απο θέματα κυβερνητικής δραστηριότητας σε τομείς κοινωνικής μέριμνας, εξοπλιστικών προγραμμάτων, πορείας της οικονομίας κ.λπ.

Μετά την συνάντηση μια ηλικιωμένη κυρία τον πλησίασε και του παραπονέθηκε για το οτι η συλλογή των απορριμμάτων στην γειτονιά της δεν γινόταν όσο συχνά θα έπρεπε... Ο Κύριος Ο’Νηλ της απάντησε τότε οτι το πρόβλημα της είναι τοπικού ενδιαφέροντος και θα πρέπει να καλέσει την επιτροπή καθαριότητας του Δήμου.

Η ηλικιωμένη κυρία τον κοίταξε με απορία και του είπε: A! δεν είχα αντιληφθεί ότι για το πρόβλημα αυτό θα πρέπει να απευθυνθώ τόσο ψηλά στην ιεραρχία...!

Η εμπειρία αυτή έστρεψε αργότερα τον Ο’Νηλ σε υπέρμαχο της λογικής «Όλη η πολιτική είναι τοπική Πολιτική».

Πράγματι, εάν κοιτάξουμε με προσοχή, θα δούμε οτι οτιδήποτε σχετίζεται με το ανέφικτο της ζωής που κάνουμε ή με το ότι οι Πόλεις που ζούμε γίνονται σταδιακά μη βιώσιμες, ξεκινά απο την στάση μας στην τοπική κοινωνία..

Οταν μία πλατεία μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο, αυτό αφορά εμάς, τους κατοίκους της πόλης με την πλατεία, όταν ένα εργοστάσιο ρίχνει τα χημικά του απόβλητα στο τοπικό δάσος ή στον γνωστό σε όλους Ασωπό ποταμό, τότε το πρόβλημα αφορά την τοπική κοινότητα ή τον δήμο που έχει δικαιοδοσία στην συγκεκριμένη περιοχή.

Οταν ένα εργοστάσιο κλείνει αυτοί που επηρεάζονται περισσότερο απο την ανεργία ανήκουν στην τοπική κοινωνία.

Εάν οι τοπικές κοινωνίες είναι ανεπιτυχείς στο να διευθύνουν και να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα στις δραστηριότητες των μελών τους, καμία Κυβέρνηση δεν θα πετύχει το ίδιο σε εθνικό επίπεδο.

Έτσι εξηγείται οτι ο νυν υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς, κάλεσε τους τοπικούς άρχοντες να συζητήσουν μαζί του την τραγωδία της μόλυνσης του υπεδάφους απο την απόρριψη των βιομηχανικών λυμάτων στον Ασωπό ποταμό.

Έτσι εξηγείται οτι ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, δεν γνώριζε οτι υπήρχε πρόβλημα μόλυνσης του υπεδάφους απο την εποχή της Υφυπουργίας του στο ΥΠΕΧΩΔΕ.

Δεν το γνώριζε διοτι κανείς απο τους τοπικούς άρχοντες δεν ενδιαφέρθηκε να τον ενημερώσει...

Με αλλα λόγια, τα προβλήματα που μας αφορούν είναι αυτά ακριβώς που τελικά συγκεντρώνονται και συντονίζονται σε εθνικό επίπεδο διαμορφώνοντας την εθνική πολιτική.

Εάν η τοπική κοινωνία δεν φροντίσει τα του οίκου της, δεν θα δει προκοπή από κανένα ΥΠΕΧΩΔΕ, με ξεχωριστή ή οχι οντότητα για τις αρμοδιότητες του περιβάλλοντος.

Όμως τα θέματα για το περιβάλλον δεν περιορίζονται στην προστασία των δασών, στα ποσοστά εκπομπής CO2, στην επεξεργασία των λημμάτων ή στην διαχείριση των αστικών απορριμμάτων.

Η φροντίδα για το περιβάλλον περιλαμβάνει την φροντίδα για το κάθε δένδρο στην αυλή μας. Είναι αδιανόητο να φωνασκούμε εξασφαλίζοντας εντυπώσεις κομματικής πειθαρχίας σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, ενώ αδιαφορούμε για το δένδρο που τσαλαπατήσαμε με το δικό μας 4Χ4 στη δική μας γειτονιά...

Είναι δική μας ευθύνη, να βομβαρδίζουμε την δημοτική αρχή με αιτήματα υπέρ της βελτίωσης της ζωής μας με περισσότερο, συστηματικότερο και βιώσιμο πράσινο αντι αιτημάτων κοπής δένδρων ή αύξησης του συντελεστή δόμησης.

Είναι δική μας ευθύνη να μη πέφτουμε θύματα των ίδιων των ψευδαισθήσεων μας για το οτι το πράσινο του γείτονα θα είναι πάντα εκεί να καλύπτει την δική μας απρονοησία.

Είναι δική μας ευθύνη να ελέγχουμε την δημοτική αρχή και τους εκπροσώπους που στείλαμε σε αυτήν ώστε να μη παρουσιάζει την εικόνα μίας άνυδρης, χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα ομάδας επαγγελματιών της εξουσίας.

Είναι δική μας ευθύνη το έργο που σήμερα «φροντίζουν» για εμάς χωρίς εμάς οι δημοτικοί μας εκπρόσωποι, να το φέρουμε στα μέτρα μας και στις ανάγκες μας...

Είμαστε εμείς, όλοι μας, που θα τους πούμε οτι δεν τους εκλέξαμε για τον δικό τους βιοπορισμό, άμεσο ή έμμεσο, αλλά για να μας εξυπηρετούν στις κοινές μας επιδιώξεις για ένα καλλίτερο αύριο.

Όσο η ελληνική τοπική εξουσία ευρίσκεται μακριά απο την λογική της άμεσης εκπροσώπησης, και όσο οι τοπικοί δημοτικοί άρχοντες συγχέουν τους μηχανισμούς της άμεσης εκπροσώπησης με εκείνους της αριστερότροπης συνέργιας, τόσο η χώρα μας θα παραμένει οπισθοδρομική παρά τους κυβερνητικούς εκσυγχρονισμούς.

Οι δημότες της Κηφισιάς παραπονούνται εύλογα για τα δάση που δεν περιβάλουν ποια την πόλη τους, για την αθλιότητα της κεντρικής και ιστορικής πλατείας πλατάνου, για τις ημικατεστραμένες δενδροστοιχίες, για το αδιάβατο των φθαρμένων και άθλιων πεζοδρομίων, για το οτι ο Δήμαρχος είναι ανεπαρκής και άφαντος απο πράξεις και ενέργειες που θα έκαναν τον τόπο ομορφότερο, ανθρωπινότερο, πολιτισμένο.

Οι ίδιοι κάτοικοι όμως καθημερινά παρκάρουν τα δικά τους ΙΧ όπου τους βολεύει, αδιαφορώντας για τις ανάγκες πρόσβασης των ΑΜΕΑ, αφήνουν τα περιττώματα των σκύλων τους στα πεζοδρόμια και στις εξόδους των γειτόνων τους, αδιαφορούν και κακοποιούν συνειδητά το πράσινο της πόλης, συχνά διότι κρύβει την βιτρίνα του καταστήματός τους, ενοχλούνται απο τις αυξήσεις των δημοτικών τελών, ως εάν ο Δήμαρχος να είχε την διάθεση κάποιου μαγικού ταμείου και επιμένουν να διορίζουν τα «σπλάχνα» τους στην Δημαρχία με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Ναι είναι αλήθεια οτι στην Κηφισιά δεν είχαμε επί σειρά ετών λαμπρούς δημάρχους, δημάρχους που να προκαλούν τον σεβασμό, δημάρχους που να εμπνέουν εμπιστοσύνη.

Μήπως όμως αυτοί που τελικά εκλέγουμε είναι η προέκταση της δικής μας ανεπάρκειας και καθρέπτης της δικής μας αδιαφορίας;

Μήπως τα οσα συστηματικά φωνάζουμε για το περιβάλλον δεν είναι παρά φερεντζές της δικής μας αμετροέπειας, της δικής μας διαδρομής στην εξυπηρέτηση του μικροσυμφεροντολογισμού μας;